Τρώγεται η αξιοπρέπεια; - Του Κώστα Κάππα

Ακούω συχνά (και μάλιστα και από ευαίσθητα και αγαπημένα χείλη που με εξέπληξαν) το (απαξιωτικό) ερώτημα “Τρώγεται η αξιοπρέπεια;”. Σκέφθηκα να απαντήσω με το μελάνι της καρδιάς, για την Ιστορία που γράφεται μόνο με αξιοπρέπεια και για το ψωμί που δεν καταπίνεται χωρίς αυτήν. Δεν ξέρω αν θα τους πείσω. Από την στιγμή και μόνο που θέτουν το ερώτημα, η παραπάνω προσέγγιση από εμένα είναι εντελώς άσκοπη. Ας πάμε λοιπόν στον “ρεαλισμό” και ας δοκιμάσουμε εάν τρώγεται η αξιοπρέπεια, πόσες θερμίδες έχει και πως είναι η γεύση της.

Κατ’ αρχήν, ας ξεκαθαρίσουμε μια και καλή τα ψευτοδιλλήματα, “Ναι ή Όχι στις προτάσεις των δανειστών;”, “Ευρώ ή Δραχμή;”, “Μέσα ή Έξω από την Ευρώπη;”! Να γίνει κατανοητό ότι δεν πρόκειται για μάχη μεταξύ των κακών (καλών) ευρωπαίων γενικά και αόριστα και των καλών (κακών) Ελλήνων. Αυτή την στιγμή ΜΑΙΝΕΤΑΙ ένας ταξικός πόλεμος. Πρέπει να εθελοτυφλεί κάποιος και να μην έχει δει την λύσσα των “θεσμών”, δανειστών, κεφαλαιοκρατών, πολιτικών εκπροσώπων τους, τραπεζών κ.λ.π. ενάντια σε ότι αφορά στον ελληνικό λαό και αρχίζει από δέλτα: δημοκρατία, δικαιοσύνη, διάλογος, διαβούλευση, διαλλακτικότητα, διάσωση, δουλειά, δανειοδότηση, δαπάνες, δεκτικότητα, δομές, δικαιοδοσία, δεοντολογία, διαχείριση, διαφάνεια, δημιουργία, δημοσιογραφία, διαγραφή, διαδικασίες, διακανονισμός, διεθνισμός, δικαιοκρισία, δικαιώματα, κ.λ.π., κ.λ.π.

Για να δούμε πόσο αποτελεσματικό όπλο είναι η αξιοπρέπεια μπροστά στην καταιγίδα των μέτρων, στον εργασιακό μεσαίωνα και στην διασφάλιση τροφής.

Εάν δεν υπάρχει αξιοπρέπεια (θεωρηθεί άχρηστο όπλο, ακόμη και εμπόδιο στην επιβίωση):

Το χρέος θα είναι πάντα εκεί, εκφοβιστικό, εκβιαστικό, δαμόκλειος σπάθη για όποια πλειοψηφία κοινοβουλευτική αποφασίσεις οποτεδήποτε στο μέλλον, αλλά δεν τους αρέσει. Παίρνεις ότι μισθό ή σύνταξη σου δώσουν (τα πλάνα τους είναι για 300 – 400 ευρώ, “για να είμαστε ανταγωνιστικοί με τις όμορες χώρες” όπως αποφάσισαν και δήλωσαν για εμάς, εννοώντας την Βουλγαρία). Δεν απεργείς, υπάρχει εφεδρεία ανέργων. Δεν αντιμιλάς γιατί δεν ξεχνάς τις εκδικητικές παραπομπές σε δίκη των εκπαιδευτικών. Αποδέχεσαι το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου. Δεν παντρεύεσαι και δεν κάνεις παιδιά για να μην αυξηθούν τα στόματα που χρειάζεται να θρέψεις. Δεν πίνεις, δεν καπνίζεις, δεν διασκεδάζεις, δεν κάνεις τουρισμό. Δεν αρρωσταίνεις. Απλά δεν αρρωσταίνεις! Είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα επιζήσεις. Με 1000 – 1500 θερμίδες. Θα σε κρατάνε ζωντανό και σε έξαψη δίπλα στο ακουστικό αναμένοντας το πολυπόθητο τηλεφώνημα σε ανύποπτο χρόνο, για κάποιες ώρες δουλειά την εβδομάδα (τα λεγόμενα “Συμβόλαια Μηδενικών Ωρών Εργασίας – Zero Hour Contract", ιδέ  Αγγλία).

Πως η αξιοπρέπεια γίνεται το υπέρτατο όπλο μάχης:

Το κλειδί από την γέννηση μέχρι τον θάνατο είναι η αυτοεκτίμηση η οποία κερδίζεται, υποχρεώνει τον άλλο να σε σεβαστεί και τελικά οδηγεί στην αξιοπρέπεια. Σέβεσαι την αποστολή σου, όποια και εάν είναι αυτή. Εάν σκουπίζεις δρόμους, ο δρόμος αστράφτει, την Ιατρική  και την Δικηγορία τις βλέπεις ως λειτούργημα και όχι ως μέσον πλουτισμού και πάει λέγοντας. Εδώ είναι και το κλειδί της αλληλεξάρτησης του τρίπτυχου “προσφορά εργατικής δύναμης – απολαβές – αξιοπρέπεια”. Όταν επενδύεις τεράστιο κόπο για να είσαι συνεπής στις υποχρεώσεις σου, είτε πριν την ανάληψη της εργασίας, σπουδάζοντας σε βάθος, είτε δουλεύοντας σκληρά, δεν σου περνάει από το μυαλό, ούτε για πλάκα, να ξεπουλήσεις το προϊόν του μόχθου σου για πενταροδεκάρες!

Η αξιοπρέπεια, ατομική, ομαδική, ταξική και κοινωνική, είναι ανατροφοδοτούμενη κινητήρια δύναμη. Πλούσιος από γνώση, κοινωνική συνείδηση γραμμένη με τατουάζ στον εγκέφαλό σου και εργατική υπερηφάνεια για την καθημερινή προσφορά σου στους συνανθρώπους σου, αρνείσαι να δουλέψεις για 3 ευρώ την ώρα, αρνείσαι να γίνεις απεργοσπάστης και ρουφιάνος, αρνείσαι την βία της εξουσίας και του φασισμού, απαιτείς μέτρα ασφαλείας στα κάτεργα των υπεργολάβων της βιομηχανίας και στα αμπάρια των πλοίων. Απαιτείς φτηνά φάρμακα, καλά σχολεία, πουλάς ελεύθερα τα πορτοκάλια σου στους Ρώσους και δεν σαμποτάρεις την δική τους οικονομία. Αρχίζεις επιτέλους να παράγεις… κάτι που σου απαγορεύουν έως τώρα (εκτός των rooms to let και αυτά με απαγορευτικό ΦΠΑ!).

Το ίδιο κάνει και ο διπλανός σου αλλά και ο συνάδελφός σου στην άλλη άκρη της χώρας. Κλειδί του συντονισμού; Η λαχτάρα της αναρρίχησης στα ανώτερα δυνατά επίπεδα μόρφωσης, εκπαίδευσης, εργατικότητας, συνέπειας λόγων και έργων, αλληλεγγύης και αγωνιστικότητας ώστε να μετατρέπεται ακόμη και η αγγαρεία σε λειτούργημα. Οι μικρές και μεγάλες νίκες, οι νέες απολαβές, τα νέα καθήκοντα, οι νέες σχέσεις των ανθρώπων, σιγουρεύουν όλο και περισσότερο μία ατέρμονη πορεία προς τα εμπρός. Είναι σαν το ποτάμι. 

Όσο ψηλώνει η αξιοπρέπεια τόσο ο καθρέφτης γίνεται πιο μαγικός. Τούφες άσπρο μαλλί πέφτουν, τα δύο μπροστινά πόδια σηκώνονται και από το στόμα αρχίζουν να βγαίνουν λέξεις και όχι μπεεε. Αυτό που βλέπεις πλέον σαν είδωλό σου, απαιτεί κρέας, αυτοκίνητο, σπίτι και όχι μαντρί, επιχειρήματα και όχι άναρθρες κραυγές/εντολές από τον βοσκό. Μην φοβάσαι μην σε κτυπήσουν οι τσοπαναραίοι. Εάν είσαστε λίγοι ίσως αναμετρηθείτε μέχρι να το πάρουν απόφαση. Εάν είσαστε πολλοί, το πιάνουν στον αέρα και αμέσως χαζογελούν εκπέμποντας φοβική κολακεία και σας προσκαλούν στη καλύβα της στάνης να πιείτε αδερφικά ένα ποτήρι κρασί.

Να γιατί θα ψηφίσω ΝΑΙ - Του Κώστα Κάππα

Γιατί επιλέγω ΝΑΙ στο δημοψήφισμα

 Γιατί με βολεύει.

Δεν είμαι άνεργος. Στο κάτω – κάτω, 1,5 εκατομμύρια άνεργοι, εάν είναι και φοβισμένοι και υποτακτικοί, είναι πολλαπλό όφελος για εμάς που έχουμε πρόσβαση σε κάποια κανάλια εξουσίας: Αποτελούν ανεξάντλητη δεξαμενή φτηνού δυναμικού και μου επιτρέπουν να κλείνω το στόμα του κάθε έξυπνου που ζει από τα λεφτά μου και στην ΔΙΚΗ ΜΟΥ επιχείρηση απεργεί και με εκβιάζει.

Δεν είμαι λαός. Έχω ένα επίπεδο ζωής. Σπίτια, αυτοκίνητα, ταξίδια στην Ευρώπη, ρούχα, ποιοτικά restaurants, έχω χρήματα, τα αυξάνω αλλά και ξέρω να τα χαλάω. Γιατί πρέπει να με ενδιαφέρει εάν η κυρία Ελένη και η κάθε Ελένη, ζει με 10 ευρώ την ημέρα; Δεν θα σας απαντήσω με το κλασσικό, «Εδώ στην Αφρική τα παιδάκια πεθαίνουν από την πείνα». Δεν ζω στην Αφρική και δεν είμαι η Ελένη.

Είμαι έξυπνος. Το απέδειξα με την επιτυχία μου. Γνωρίζω ότι, οποιαδήποτε συμφωνία και να ψηφιστεί, όχι μόνο θα επιβιώσω αλλά και θα πλουτίσω κι’ άλλο. Με είπαν αδίστακτο και με ρώτησαν γιατί φέρομαι έτσι. Τους απάντησα απλά «γιατί μπορώ…».

Μ’ αρέσει ο διεθνισμός. Είμαι καταναλωτής. Θέλω φτηνά και ποιοτικά προϊόντα. Γιατί πρέπει να με ενδιαφέρει εάν το λάδι είναι ελληνικό ή ισπανικό; Δεν αγοράζω λάδι για να στηρίξω τις σπουδές της κόρης του έλληνα αγρότη, αλλά για να απολαύσω τη σαλάτα μου. Εάν άνοιγα επιχείρηση ελαιολάδου και μου το πούλαγε φτηνά, θα το αγόραζα και θα το στήριζα.

Έχω τις δικές μου αξίες: δεν με απασχολούν οι αξίες. Οι λαοί μια ζωή είναι ήρωες, φιλότιμοι, αλτρουιστές, φιλεύσπλαχνοι, αγωνιστές, έχουν ήθος, αγωνιστικότητα, υπερηφάνεια, αξιοπρέπεια και όλα αυτά σήμερα στην Ελλάδα τα ταυτίζουν με το ΟΧΙ. Εγώ απλά είμαι πλούσιος.

Έχω τους δικούς μου στόχους. Να περνάω καλά. Δεν ψάχνω για πολιτικές, ιδεολογικές, ιστορικές ή κοινωνικές δικαιολογίες. Δεν με ενδιαφέρει τι είπε ο Πλάτωνας, τι είπε ο Αριστοτέλης, δεν με ενδιαφέρει εάν με πουν συντηρητικό. Το Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία του ονειροπόλου και απένταρου φοιτητή στα χέρια μου έγινε Μπριζόλα – Δύναμη – Εξουσία.

Δεν θέλω περιπέτειες. Δεν έχω κανένα λόγο να αγωνιστώ για οτιδήποτε. Δεν ξέρω τι σημαίνει ΕΚΑΣ, δεν ζούμε με την σύνταξη της γιαγιάς. Αν βγει το ΟΧΙ, όλοι αυτοί οι οποίοι αυτό-αποκαλούνται λαός θα πιστέψουν ότι έχουν δύναμη και θα κάνουν όνειρα. Τα όνειρα είναι επικίνδυνα όταν στο ξυπνητό τους σπάνε τα όρια μας.

Δεν είμαστε πολλοί σαν και εμένα και δεν πρέπει να είμαστε πολλοί, για να μπορεί να φτάνει η πίτα για όλους μας. Πρέπει να βρούμε εκείνους που θα μας στηρίξουν ξεφωνίζοντας στα κανάλια, στους δρόμους και στην Βουλή για τις αξίες της Ευρώπης και θα αρκεστούν σε λίγη πίτα. Πρέπει όμως να βρούμε και τους πολλούς εκείνους που θα μας στηρίξουν, θα πουν ΝΑΙ, δεν θα πάρουν πίτα αλλά θα τους δώσουμε Ευρώπη.

------------------------
[πηγή]

Γονείς συνεξαρτημένοι στην τοξικομανία - Του Κώστα Κάππα

Συνεξάρτηση είναι το να κλέβεις

το άγχος, την αγωνία και τον πόνο από τον τοξικομανή

και να του αφήνεις μόνο την γλύκα του πιόματος…

Παραδέχομαι ότι είμαι εξαρτημένος από ουσίες. Το γιατί είναι μεγάλη ιστορία. Ο πατέρας μου όμως δεν παραδέχεται ότι και αυτός είναι εξαρτημένος. Είναι (συν)εξαρτημένος από ‘μένα. Ώρες – ώρες τον λυπάμαι. Εγώ πονάω το μεγαλύτερο κομμάτι της ημέρας αλλά μόλις πάρω την δόση μου, για κάποιο χρόνο όλα παγώνουν: αισθήσεις, πόνος, αγωνία, πανικός. Ο ίδιος πονάει όλη την ημέρα και δεν έχει κάτι να τον ανακουφίσει. Πριν χαθώ στην ντάγκλα μου τον παρατηρώ. Βλέπει ότι είμαι “κάπως” και αμέσως δείχνει σαν να πονάει ακόμα περισσότερο, καταρρέει και εκτοξεύει απειλές ότι θα αυτοκτονήσει.

Δεν δίνω σημασία. Σιγά μην αυτοκτονήσει! Φυσικά και δεν θα σκοτωνόταν τελικά. Πιστεύει μέσα του ότι οι άνθρωποι που έχουν την ανάγκη του είναι πάρα πολλοί, με πρώτον εμένα. Αισθάνεται υπεύθυνος για τόσα πολλά, γιατί οι άλλοι άνθρωποι γύρω του, αισθάνονται υπεύθυνοι για τόσα λίγα και αυτός θεωρεί ότι απλώς “μαζεύει τα μπόσικα”.

Νομίζει ότι αυτό που κάνει είναι καλοσύνη, ενδιαφέρον και αγάπη. Κοροϊδεύει τον εαυτό του! Είναι καθαρή, ατόφια συνεξάρτηση! Ο πατέρας μου προγραμματίζει την ημέρα του σύμφωνα με τις ενοχές του. Κάθε πρωί ξυπνάει πολύ πριν από όλους και φτιάχνει δεκάδες εφιαλτικά σενάρια, όλα για να με ελέγξει, να μου επιβληθεί και να με “προστατεύσει”:

Αν πάω σχολείο, θα την στήσει για ώρες στην γωνία του κτιρίου, νομίζοντας ότι δεν το μυρίζομαι, να δει αν θα κάνω κοπάνα και με ποιους και αν θα πάω για δόση στη πλατεία ή στο Μενίδι. Αν δεν πάω στο μάθημα, θα χαλάσει τον κόσμο, να βρει γιατρούς να δικαιολογήσει τις απουσίες μου, να μην μείνω στην ίδια τάξη. Μόλις κόλλησα ηπατίτιδα C, μου άρχισε θεραπεία και μου αγόρασε καθαρές ενέσεις. Συχνά μου αφήνει διακριτικά ένα δεκάρικο για την δόση μου… για να μην γίνω εκτός από τοξικομανής και κλέφτης. Κα’να-δυό φορές που με πιάσανε για χάπια, με γλύτωσε στο αυτόφωρο ο δικηγόρος της οικογένειας.

Αν σπάσω το σπίτι και το κάνω γυαλιά – καρφιά, τον νοιάζει.… μην κοπώ! Αν τον χτυπήσω από τα νεύρα μου και γίνει φασαρία, τρέμει μην φωνάξουν οι γείτονες την αστυνομία και με κλείσουν μέσα. Ο πατέρας μου είναι έξαλλος αλλά δείχνει νηφάλιος. Μιλάει γλυκά για να πνίξει τον επερχόμενο καυγά. Από την άλλη, υποπτεύομαι ότι παρακαλάει να του φερθώ άσχημα για να με μισήσει και έτσι να δικαιολογήσει την οργή του για τα όσα τραβάει εξ’αιτίας μου.

Ο πατέρας μου γνωρίζει τι πρέπει να κάνει ο άλλος αλλά δεν γνωρίζει τι αισθάνεται ο ίδιος. Είναι εξουσιαστικός επειδή τα πάντα γύρω του και μέσα του είναι ανεξέλεγκτα. Πολύ συχνά παραπονιέται ότι οι προσπάθειές του δεν εκτιμώνται, ενώ η οικογένειά του αντί να τον ευχαριστεί αισθάνεται οργή γι’αυτόν. Κουνάει απειλητικά το δάκτυλο στην μάνα μου, σε ‘μένα και στην αδελφή μου, φωνάζοντας ότι το λάθος (ποιο λάθος απ’όλα;) είναι δικό μας. Ταυτόχρονα, προσφέρει συνεχώς τα πάντα στους πάντες, αλλά δεν γνωρίζει πώς να δεχθεί από αυτούς το παραμικρό… Ο πατέρας μου τελικά ασφυκτιά στην καρέκλα που επέλεξε, παρατηρώντας και κριτικάρoντας την ζωή την δική μου και των άλλων, γιατί δεν ζει την δική του, δεν την παίρνει στα σοβαρά και φυσικά σπάνια διασκεδάζει. Ο ίδιος είναι απλά μια αναπόφευκτη ενόχληση για όλους εμάς και δεν το ξέρει. Θα του πετάξω καμμιά ‘μέρα κατάμουτρα ότι πρέπει να πάρει μαθήματα αυτοεκτίμησης και να μάθει πώς να είναι κατηγορηματικός στις αποφάσεις και στις απόψεις του.

Ο πατέρας μου είναι ένα τρομακτικό βαρίδι στη ζωή μου που με κρατάει δεμένο με την πρέζα. Μου λύνει όλα τα προβλήματα, δικαστήρια, αρρώστιες, φαγητό, χαρτζιλίκι, στέγη και με αφήνει να ασχοληθώ απερίσπαστος με την μοναδική μου φιλενάδα, την πρέζα, την ζουζού μου. Γιατί να την χωρίσω;

Είναι στιγμές όμως που είμαι νηφάλιος για κα’να δυό ώρες, να, όπως τώρα που γράφω. Θέλω να ξεφύγω απ’όλα αυτά. Ναι θέλω να καταφύγω λυτρωτικά στο 18 ΑΝΩ, στον ΘΗΣΕΑ, στο ΚΕΘΕΑ σε ένα στεγνό πρόγραμμα! Για να σηκωθώ ευκολότερα πάνω από τον κόσμο μου χρειάζομαι μια μαγκούρα να πιαστώ. Εάν και η μαγκούρα κλαίει, απελπίζεται, αυτό-ενοχοποιείται, απειλεί ότι θα αυτοκτονήσει και αρρωσταίνει, τότε δεν είναι μαγκούρα είναι άχρηστη πλαστελίνη. Η μαγκούρα πρέπει να είναι σκληρή για να βοηθηθώ και να κρατηθώ επάνω της. Πολύ σκληρή.

Βαρίδι – μαγκούρα, βαρίδι – μαγκούρα, πρέπει να διαλέξει! Ο πατέρας μου είναι συνεξαρτώμενος και συνεξάρτηση σημαίνει ότι πρέπει να πάει κατεπειγόντως σε πρόγραμμα για γονείς!

[ Κώστας Κάππας / Ελλάδα / 13.06.15 ]

--------------------------------
[Πηγή]

Υγεία: ο ερευνητής μέσα στον καθηγητή Του Κώστα Κάππα

Να αντισταθώ εγώ μόνος μου, δεν αντέχω άλλο. Ούτε και εσύ. Πρέπει να πάρουν την τύχη στα χέρια τους και να ενεργοποιηθούν οι πολίτες-ασθενείς. Στο κάτω κάτω, οι λαοί έχουν την υγεία που τους αξίζει. Αλήθεια, μας αξίζει το σημερινό σύστημα υγείας; 

Σπουδάζεις στην Ελλάδα, μετά συνεχίζεις, συχνά έξω. Αφήνεις πολλά χρόνια από τη νιότη σου στο νοσοκομείο της μεγάλης ξένης πόλης, συγκινείσαι, πεισμώνεις και μαγεύεσαι ταυτόχρονα. Ονειρεύεσαι να σώσεις τον κόσμο και κατεβαίνεις κουρδισμένος στην Ελλάδα να γίνεις τμήμα του θεϊκού τρίπτυχου: βλέπω το κλινικό πρόβλημα, ερευνώ για να του βρω λύση, την βρίσκω και θεραπεύω. Και όλα αυτά τα διδάσκω στους φοιτητές και στους νέους γιατρούς. Τρία σ’ ένα! Τι καλύτερο χωράφι να ευδοκιμήσει το τρίπτυχο αυτό από ένα Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο;

Πας συνειδητά στην επαρχία, θυσιάζεις την οικογενειακή ζωή, τους βλέπεις δύο διήμερα τον μήνα. Μπαίνεις στο τριτοβάθμιο νοσοκομείο και ανακαλύπτεις ότι είναι το μοναδικό που προσφέρει θεραπευτικές ακτινοβολίες για τους ασθενείς, για μία τεράστια περιοχή, κοντά στο ένα εκατομμύριο κάτοικοι. Μαζεύεις τα επιδημιολογικά στοιχεία της περιοχής και αναμένεις ότι κάτι λιγότερο από 3.000 κάτοικοι θα ασθενήσουν από καρκίνο, από τους οποίους οι 2.000 περίπου θα υποβληθούν και σε ακτινοθεραπεία. Τρομάζεις. Σύμφωνα με τα διεθνή standards, ο γραμμικός επιταχυντής (η βασική ακτινοθεραπευτική μονάδα) μπορεί να εξυπηρετήσει σωστά, το πολύ 500 ασθενείς τον χρόνο. Εχεις δύο γραμμικούς επιταχυντές, 1.000 ασθενείς το πολύ. Τι κάνεις για τους άλλους 1.000;

Αφού φωνάξεις, κάνεις εκατοντάδες έγγραφα, παρακαλέσεις για νέα μηχανήματα και απογοητευτείς, στο τέλος εθελοτυφλείς και κοιτάς τι θα κάνεις με τους 1.000 που μπορείς. Κοιτάς τους γραμμικούς επιταχυντές και διαπιστώνεις ότι είναι του… 1994. Μόλις ανακάλυψες ότι όλη η τεχνογνωσία μετά το σωτήριο έτος 1994 είναι μεν στο κεφάλι σου, αλλά η αντίστοιχη τεχνολογία λείπει από το μηχάνημα. Αυτόματα επιλέγεις μόνο τα περιστατικά εκείνα, για τα οποία η ποιότητα της θεραπείας θα είναι αποδεκτή ακόμη και με την παλιά αυτή τεχνολογία. Τα άλλα τα στέλνεις να γεμίσουν τις ουρές του «Αγιου Σάββα» και του Θεαγενείου.

Μετράς τους συναδέλφους σου και ανακαλύπτεις ότι είναι λιγότεροι από όσους πρέπει και συνεχώς μειώνονται, είτε με ρουσφετολογικές μεταθέσεις, είτε με συνταξιοδοτήσεις, είτε, είτε, είτε… Είναι το κλήμα στραβό, το τρώει και ο γάιδαρος… ο γραμμικός επιταχυντής χαλάει συχνά (υψηλή τεχνολογία + παλαιότητα + εντατική χρήση = εφιάλτης) και πολλές φορές η γραφειοκρατία του Δημοσίου μαζί με την έλλειψη κονδυλίων οδηγεί σε πολύμηνη διακοπή της λειτουργίας του.

Οταν κλείνει το ένα μηχάνημα για περισσότερο από ένα χρόνο, σημαίνει μείον 500 ασθενείς. Τι κάνουν αυτοί; Οι 100 θα βρουν (εν μέσω κρίσης; στο χωριό; από πού;) τα 7.000-8.000 ευρώ, τα οποία απαιτούνται (επιπλέον των 5.000 που πρέπει να δώσει ο ασφαλιστικός φορέας) στο ιδιωτικό νοσοκομείο, άλλοι 100 θα απορροφηθούν σχετικά σύντομα από τα δημόσια ακτινοθεραπευτικά τμήματα Αθήνας-Θεσσαλονίκης και οι υπόλοιποι 300, ο Θεός και η ψυχή τους…

Τότε θα θυμηθείς τη στατιστική: Ακόμη και για μέτριας ποιότητας παροχή ακτινοθεραπείας, οι μισοί ασθενείς διεθνώς θεραπεύονται οριστικά και οι άλλοι μισοί καταλήγουν, λόγω της ασθένειας, με μέσο χρόνο επιβίωσης τα 12 χρόνια (άλλοι σε εβδομάδες, άλλοι σε μήνες και άλλοι ύστερα από πολλά χρόνια). Τότε ανακαλύπτεις γιατί το κράτος δεν βιάζεται (έστω ασυνείδητα και όχι επίτηδες) να βρει προσωπικό και νέα μηχανήματα.

Ο καρκινοπαθής είναι πλέον προβληματικός εργαζόμενος, «άχρηστος» για το σύστημα. Ζητά συνεχώς άδειες από την εργασία του για check up, σε παρά πολλές περιπτώσεις βγαίνει με 67% αναπηρία και στοιχίζει πολλές δεκάδες χιλιάδες ευρώ σε φάρμακα και συντάξεις. Οταν κλείνει λοιπόν ένας γραμμικός επιταχυντής, π.χ. για ένα χρόνο, η οικονομία για το Σύστημα δεν είναι τα 250.000 ευρώ της συντήρησης που θα έπρεπε να γίνει εάν λειτουργούσε, αλλά τα δεκάδες εκατομμύρια ευρώ από τους «ενοχλητικούς» και «άχρηστους» ασθενείς…

Τότε θα σου τεθεί ένα ηθικό δίλημμα: Εάν είσαι «απολίτικος» επιστήμονας θα πεις: «Δεν φταίω, εάν αντί για 2.000 ασθενείς μου ανέθεσαν τελικά 500. Για τους 500 θα κάνω το καλύτερο που μπορώ και θα κοιμηθώ με ήσυχη τη συνείδησή μου». Ξεχνάς όμως ότι και ο κορυφαίος επιστήμονας του κόσμου να είσαι, η στατιστική είναι αμείλικτη: με τα συγκεκριμένα οικονομοτεχνικά δεδομένα θα σώσεις τους μισούς, άντε το 60%, ήτοι 300 ανθρώπους και θα δώσεις παράταση ζωής στους υπόλοιπους.

Εάν όμως σκεφθείς ότι έχεις ηθική υποχρέωση και σε εκείνους που τους αποτρέπει ή απαγορεύει το σύστημα να έχουν πρόσβαση στη θεραπεία, τότε θα ουρλιάξεις και θα παλέψεις να ξαναγίνουν τουλάχιστον 1.000 αυτοί που θα έρθουν σε σένα. Και τους μισούς να κάνεις καλά, είναι πολλές δεκάδες περισσότερα άτομα από αυτά του «αποστειρωμένου» συναδέλφου σου.

Ο αγώνας όμως ματώνει: το σύστημα έχει τους ανθρώπους του, έχει μηνύσεις, έχει διασυρμό, έχει τον φόβο. Τι θέλει -στην ουσία- να σου πει, είτε με το καλό είτε με το άγριο: «Γιατί βασανίζεσαι με όλα αυτά; Πεινάς, σου σκοτώσαμε τα όνειρα, τσάμπα σπούδασες, σε απειλούμε με απόλυση. Πήγαινε στην κοινωνική τάξη σου! Πήγαινε σε ένα ιδιωτικό νοσοκομείο, όπου θα έχεις την τεχνολογία και την εξουσία που σου αξίζει. Φύγε από τη μιζέρια! Αν δεν φύγεις με το καλό, θα σε στείλουμε με το άγριο!».

Να αντισταθώ εγώ μόνος μου, δεν αντέχω άλλο. Ούτε και εσύ. Πρέπει να πάρουν την τύχη στα χέρια τους και να ενεργοποιηθούν οι πολίτες-ασθενείς. Στο κάτω κάτω οι λαοί έχουν την υγεία που τους αξίζει. Αλήθεια, μας αξίζει το σημερινό σύστημα υγείας;

********* 

(Ο καθηγητής Κώστας Κάππας, μου έκανε την τιμή, να με κοινοποιήσει προσωπικά αυτό του το άρθρο. Συμφωνώ απολύτως με τις απόψεις του, γι'αυτό και το αναδημοσιεύω. Ο καθηγητής Κώστας Κάππας, αποτελεί κόσμημα για τη πανεπιστημιακή κοινότητα και ιδιαίτερα στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, και, είναι τιμή μου, που με θεωρεί φίλο του.)

-------------------------

Πηγή: efsyn