Οι "συνετοί" πιστεύουν ότι οι λύκοι θα γίνουν χορτοφάγοι...

Εγκληματίας είναι αυτός που παίρνει το μαχαίρι και σφάζει. Συνεργός του είναι εκείνος ο οποίος βλέπει τον μαχαιροβγάλτη, αλλά δεν κάνει τίποτα για να τον σταματήσει. Στην πρώτη κατηγορία ανήκει η ελίτ τής χώρας, μεγαλοεπιχειρηματική-τραπεζική-εφοπλιστική-πολιτική-μιντιακή. Στη δεύτερη ανήκουν οι οπαδοί τού κατευνασμού, αυτοί που πιστεύουν δηλαδή ότι τα τομάρια τους θα σωθούν εφόσον δείξουν καλή θέληση κι εφόσον υποκύψουν στην κάθε είδους τρομοκράτηση από τα αφεντικά τους. Σαν τη Δύση απέναντι στον Χίτλερ λίγο πριν το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, σαν τα πρόβατα, δηλαδή, που πιστεύουν ότι το Πάσχα αφορά κάποιους άλλους κι όχι τα ίδια. Αυτό μια φορά κι όχι πολύ καιρό πριν ονομαζόταν μεσαία τάξη, στην οποία ανήκαν εκείνοι οι οποίοι αποδέχονταν τις ταξικές ανισότητες, την κοινωνική αδικία και την πνευματική αποχαύνωση με αντάλλαγμα ένα καλό επίπεδο διαβίωσης, το οποίο ναι μεν δεν ήταν αυτό που ταίριαζε στην ποσότητα και ποιότητα του μόχθου τους αλλά, τέλος πάντων βρε αδερφέ, επέτρεπε σε μια μεσοαστική οικογένεια να διαθέτει δύο αυτοκίνητα, ένα εξοχικό και τη δυνατότητα να πετάγεται μια στο τόσο στο Παρίσι για ένα ρομαντικό Σαββατοκύριακο. Γι' αυτό και το λάθος, εσκεμμένως βεβαίως, είναι θεμελιώδες: δεν τα φάγαμε μαζί, αλλά μαζί τα ανεχθήκαμε...

Αποδεχθήκαμε τη δωροδοκία τού συστήματος, η οποία είχε διάφορες αποχρώσεις: το διορισμό στο Δημόσιο, το διακοποδάνειο, την ανοχή στη φοροδιαφυγή, τον καταναλωτισμό, την καλλιέργεια του ατομικισμού απέναντι στη συλλογικότητα. Ακόμα και τώρα που η μεσαία τάξη βρίσκεται ενώπιος ενωπίω με την οικονομική της γενοκτονία φοβάται ακόμα πως αν σηκώσει κεφάλι θα ζήσει μια ακόμα χειρότερη τραγωδία. Είμαστε δεμένοι με καρφιά πάνω στο σταυρό, αλλά τρέμουμε πως αν κάνουμε μια κίνηση να τα βγάλουμε θα μας σκοτώσουν. Κι ο μιθριδατισμός μας είναι τόσο προχωρημένος που ακόμα και σήμερα εξακολουθούμε να δρούμε ή να μένουμε απαθείς, εκκινούμενοι από ένα κοντόφθαλμο ατομικό συμφέρον, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι η δύναμή μας βρίσκεται στην αλληλεγγύη και στη στοιχειώδη αποφασιστικότητα που οφείλει να δείχνει κι ο λούμπεν προλετάριος όταν το μόνο που έχει να χάσει στην ουσία δεν είναι παρά οι αλυσίδες του. Αντί, για παράδειγμα, να μην ψωνίζουμε τις Κυριακές σε ένδειξη αλληλεγγύης στους καταταλαιπωρημένους εμποροϋπάλληλους, στιγματίζουμε όσους προσπαθούν να μας δείξουν το δρόμο τής εργατικής αλληλεγγύης...

Η θλίψη μου είναι μεγάλη όταν συνεχίζω να ακούω μόνο τη γκρίνια βαρναλικών δειλών, μοιραίων κι άβουλων, η οποία αντί να μετουσιώνεται σε οργή κι από εκεί σε αντίδραση στην υποδούλωση παραμένει μια αδιέξοδη αντίδραση του θυμικού, η οποία μάλιστα λοιδορεί την αντίσταση στην αποκτήνωση. Οπως έγραψε κι ο σπουδαίος Μανώλης Αναγνωστάκης, "τάχα η θέλησή σου λίγη, τάχα ο πόνος σου μεγάλος, η ζημιά έγινε στο ζύγι, πάντα φταίει κάποιος άλλος". Οι εθελόδουλοι βρίσκουν πάντοτε μια καλή δικαιολογία για να μην κάνουν τίποτα ώστε να μην θυμώσει ο αφέντης και χάσουν τη δουλίτσα τους. Ειρωνεύονται την ταξική αφύπνιση, αμφισβητούν εν τοις πράγμασι το δικαίωμα των εργαζόμενων να μη μένουν μόνο στον ωχαδερφισμό, εφευρίσκουν αφορμές για να δικαιολογούν τα δικαιολόγητα, υποσκάπτουν τη συλλογικότητα στρουθοκαμηλίζοντας με μια υποκρισία την οποία διδάσκει το καπιταλιστικό σύστημα από την ημέρα που γεννιόμαστε μέχρι την ημέρα που πεθαίνουμε...

"Εχω γυναίκα και παιδιά", "πού να βγω ξανά στην αναζήτηση εργασίας σε μια νεκρή αγορά", "κάντε υπομονή κι ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός", τραγουδούν λες και είναι η Αλίκη Βουγιουκλάκη, ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ κι ο Γρ. Μπιθικώτσης στις "Διπλοπενιές". Αδυνατούν ακόμα και την ύστατη ώρα να αντιληφθούν πως αν θέλουν να ζήσουν με αξιοπρέπεια την οικογένειά τους, να παραμείνουν εργαζόμενοι κι όχι σκλάβοι και να κερδίσουν όσα αξίζουν δεν έχουν άλλη επιλογή από τη ρήξη με εκείνους που τους πίνουν το αίμα. Πηγαίνουν ολόισια στο γκρεμό, ευελπιστώντας στο έλεος των κεφαλαιοκρατών, αλλά πιστεύουν ότι θα τσακιστούν μόνο αν στρίψουν το τιμόνι. Ακόμα κι όταν η πλειοψηφία, όπως επιτάσσει η δημοκρατία, λαμβάνει αποφάσεις που δεν συνάδουν με την υποτέλεια αποκαλούν την ασέβειά τους απέναντι σε αυτές ατομικό δικαίωμα κι όχι απεργοσπασία. Αυτοί οι χρήσιμοι μετριοπαθείς, "συνετοί", μικροαστοί στην ψυχή νοικοκυραίοι είναι οι καλύτεροι φίλοι των λύκων για τους οποίους πιστεύουν, μέσα στην αφέλειά τους, ότι θα γίνουν χορτοφάγοι μόλις ξεκοκαλίσουν και τον τελευταίο εργαζόμενο πριν φτάσει η δική τους σειρά...   

Του vromostomos

-------------------

Πηγή:tripioevro

Ο Καπιταλισμός κυκλοφορεί ακόμα ελεύθερος Του Γιάννη Μακριδάκη

Αυτές τις μέρες έχω ένα αίσθημα ίδιο μ’ εκείνο που είχα πέρσι, μετά τις πρώτες εκλογές και κατά την διάρκεια του μήνα που μεσολάβησε μέχρι τις δεύτερες και το οποίο κορυφώθηκε, επιβεβαιώθηκε και παγιώθηκε με την τελική επικράτηση του μεσαίωνα.

Η πρώτη ανακούφιση και ικανοποίηση που ήρθε με την εκπληκτική και ελπιδοφόρο άνοδο των ποσοστών της Αριστεράς, άρχισε μέρα με τη μέρα, για να μην πω ώρα με την ώρα, να υποχωρεί, να βάζει το μυαλό τα πράγματα στην κανονική τους διάσταση, να λέει, δεν είναι δυνατόν μέσα σε τόσο λίγο διάστημα να γίνανε Αριστεροί οι ψηφοφόροι, δεν είναι δυνατόν να είναι αληθινό το σκηνικό, κάτι τρέχει, κάτι θα γίνει και θα χαθεί το συναίσθημα αυτό, ίσως μας βγει και ξινό πολύ σύντομα.

Και κάτι έγινε βέβαια. Αρχίσανε τα παραληρήματα της ακροδεξιάς του Σαμαρά και όλων των λοιπών πολιτικών απολιθωμάτων, δημιουργήθηκε ένα κλίμα άκρατου συντηρητισμού, οπισθοδρομήσαμε δεκαετίες, οι νοικοκυραίοι μπήκαν πάλι μπροστάρηδες για να ξανακατακτήσουν τις πόλεις τους, τους βρεφονηπιακούς σταθμούς τους, και βέβαια την πολιτική σκηνή και το Κράτος, για να κλέψουν οι εκπρόσωποί τους με πολιτικά ψεύδη και ανακολουθίες τις ζωές των ιδίων των ψηφοφόρων τους και όλων μας, να τις καταθέσουν στα πόδια των διεθνών καπιταλιστών σαν σφαχτάρια που ήρθαν κοντά στο μαχαίρι οικειοθελώς και μάλιστα από αίσθημα (αυτο)συντήρησης…

Και δεν έγινε μόνον αυτό βέβαια αλλά και το άλλο. Η προσγείωσή μας η απότομη, μιας και φάνηκε περίτρανα το βέβαιον, ότι δηλαδή δεν έγιναν μεμιάς το εν τρίτο των ψηφοφόρων Αριστεροί, αλλά ότι η Αριστερά θα ‘παιζε από κείνη τη στιγμή και μετά, μέχρι και σήμερα ακόμη, τον ρόλο του πολιτικού απάγκιου όσων πελατών του πρώην καθεστώτος δυσαρεστήθηκαν, κι αντί να τους ριζοσπαστικοποιήσει, θα άρχιζε η Ίδια να ενδίδει, όπως ήταν πολύ φυσικό αφού τα κόμματα είναι πολιτικές εκφράσεις της κοινωνίας.

Το ίδιο ακριβώς είναι λοιπόν και τώρα το συναίσθημα. Συναίσθημα προσγείωσης και επελαύνουσας ανησυχίας. Μετά την αρχική ικανοποίηση για το μπουντρούμιασμα των πρωτεργατών νεοναζί, των αντιπαθέστατων αμόρφωτων κρετίνων που κουνούσαν δάχτυλα και άφριζαν στις οθόνες και στη ζωή μας, των όξινων για τον οργανισμό μας πολιτικών καρικατούρων, των ανθυγιεινών ως παρουσίες και μόνον, οι οποίοι μπήκαν άξαφνα στη ζωή μας σαν αρρώστια, για να μας προκαλούν καθημερινές τάσεις για εμετό, μετά λοιπόν την σύλληψη και την φυλάκιση αυτών, άρχισε να μπαίνει πάλι ο νους μπροστά και να θέτει τα πράγματα στην κανονική τους διάσταση.

Το ότι τους συνέλαβαν αυτοί που τους εξέθρεψαν και τους ανέχτηκαν, αυτοί που μέχρι προχθές τους προσέγγιζαν για κυβερνητικούς τους εταίρους στο άμεσο μέλλον, αυτοί των οποίων η φρασεολογία αλλά κυρίως η πολιτική δεν διαφέρει και πολύ των χρυσαυγιτών και οι οποίοι επιδεικνύουν τώρα ξεδιάντροπα κάποιον δήθεν αντιφασισμό τους, το ότι οι ακροδεξιοί συμβουλάτορες της κυβέρνησης που κάνουν πολιτικό παιχνίδι, μοιάζουν να είναι αυτό ακριβώς που κάποιοι εννοούν με τον όρο “σοβαρή χρυσή αυγή”, το ότι έρχονται προς ψήφιση Ιδιώνυμα ενάντια σε κάθε άνθρωπο και σε κάθε συλλογικότητα που αμφισβητεί το σύστημα, το καθεστώς, τον φασισμό και τον ναζισμό του καπιταλισμού ο οποίος δολοφονεί νόμιμα, ανθρώπους και φυσικό περιβάλλον, το ότι ακόμα κι αν σαπίσουν στη φυλακή αυτά τα αντιπαθέστατα καθάρματα, οι ιδέες τους είναι και θα είναι ακόμα σε άνθηση και πλήρη διάδοση ως βασικά προϊόντα του ηθικού ξεπεσμού των ανθρώπινων κοινωνιών που ονομάζεται “καπιταλισμός” και που ανθίζουν σε χρηματοοικονομικά και προ πολλού ηθικά και αξιακά πτωχευμένες κοινωνίες, το ότι η Δικαιοσύνη λειτουργεί κατ’ εντολήν, και χίλια δυο ακόμα τέτοια τα οποία πολλοί άνθρωποι ένιωσαν και πολύ επιτυχώς έγραψαν όλες αυτές τς μέρες σε διάφορα άρθρα στο διαδίκτυο, όλα αυτά, συν την Αριστερά που φοβάται, διότι πολύ απλά δεν είναι Αριστερά αλλά μια σούπα που ακόμα βρίσκεται στη φάση “ανακάτεμα”, δημιουργούν το γνωστό αίσθημα της σταδιακής ώρα με την ώρα εξασθένισης του όποιου ενθουσιασμού, της όποιας ικανοποίησης και αυξάνουν προοδευτικά εκείνο αίσθημα της προσγείωσης στην πραγματικότητα, της απογοήτευσης, της αποδοχής ότι ακόμα έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας μέχρι να φτάσουμε στη Ζωή και στην Δικαίωση. Μέχρι να καταφέρουμε ως ανθρωπότητα να νικήσουμε το αίτιο, τον καπιταλισμό. Η πρόσκαιρη καταπολέμηση κάποιων συμπτωμάτων που υποτροπίασαν, ενώ όλα τα υπόλοιπα είναι σε πλήρη ανάπτυξη, μπορεί να επιφέρει μια στιγμιαία ανακούφιση αλλά δεν ματαιώνει ούτε καν καθυστερεί την σαπίλα του οργανισμού, δεν απομακρύνει ούτε λεπτό τον Θάνατο.

--------------------------

Πηγή:http://yiannismakridakis.gr/?p=3544

ΤΩΡΑ… Του Θύμιου Καλαμούκη

Όσο τους αφήνουμε τόσο το χειρότερο. Όσο είναι πολλοί αυτοί που ελπίζουν ότι σύντομα θα έρθει κάποια λύση, τόσο το χειρότερο γι αυτούς αλλά και για όλους μας. Όσο υπάρχουν ακόμη εθελοντές τυφλοί που δεν βλέπουν, σύντομα θα χάσουμε το φως μας όλοι μας. Όσο υπάρχουν αφελείς, σε λίγο δεν θα υπάρχει κανείς.

Το ευρωπαϊκό σύστημα εξουσίας,  και  το θυγατρικό του ελληνικό, είναι αδίστακτο και επικίνδυνο. Έπρεπε να είχε τελειώσει ΧΤΕΣ, με κάθε μέσον και τρόπο. Ήδη σήμερα είναι αργά και η όποια προσπάθεια ανατροπής τους γίνεται δυσκολότερη, αλλά πάντα αναπόφευκτη.

Τα όσα αποφασίστηκαν για την Κύπρο, αποδεικνύουν ότι,  το πιο άδικο σύστημα στην ιστορία της ανθρωπότητας, ο καπιταλισμός, εξελίσσεται σε  δολοφόνο. Σε αδίστακτο εγκληματία, με αρρωστημένη φαντασία. Χαντάκωσαν την Πορτογαλία, την Ισπανία, τις χώρες τις Βαλτικής. Χαντακώνουν τις χώρες των Βαλκανίων, Βουλγαρία, Ρουμανία, Σερβία. Ετοιμάζουν το κλίμα για την καταστροφή της Γαλλίας και Ιταλίας, ενώ η ύφεση αγγίζει τις χώρες του «ισχυρού» βορρά, όπως η Ολλανδία. Εξοντώνουν την Ελλάδα, με οικονομικούς αυτοσχεδιασμούς και πειραματισμούς τύπου Μέγκελε.

Ήρθε η σειρά και της Κύπρου, της χώρας που μέχρι πριν 2 χρόνια ήταν ο παράδεισος ανάπτυξης και κερδοφορίας, του καπιταλισμού. Όπως παράδεισος και παράδειγμα ήταν πριν 5 χρόνια η Ιρλανδία (ο ιρλανδικός τίγρης). Από την μια μέρα στην άλλη, η καπιταλιστική μηχανή του κιμά, αλέθει την μια μετά την άλλη, χώρα και μαζί με αυτήν τους λαούς τους. Τους πιο αδύναμους, τους πιο ανίσχυρους. Τις λαϊκές πλειοψηφίες.

Το τέρας αυτό δεν χορταίνει. Ούτε πρόκειται να χορτάσει. Μόνο αν χρησιμοποιήσει το μεγαλύτερο όπλο του, τον πόλεμο. Το έχει ξανακάνει σε εποχές παρόμοιες με την δική μας. Η παγκόσμια οικονομική κρίση του 1929, τελείωσε και έκλεισε με τον Β παγκόσμιο πόλεμο και τα εκατομμύρια νεκρών του.

Όλοι εμείς που διαφωνούμε με όσα γίνονται, όλοι εσείς που πιστεύετε ότι μόνο έτσι θα λυθούν τα προβλήματα είμαστε υποψήφιος κιμάς.

Οι γνώσεις μας, τα όνειρά μας, οι σκέψεις μας, οι αγωνίες μας, οι δημιουργίες μας, οι αντιφάσεις μας, τα είναι μας, είναι ήδη σκόνη, αέρας, τίποτα, στην παγκόσμια διαδικασία ανάκαμψης, του άρρωστου καπιταλισμού. Δεν μας βλέπουν ως πολίτες, εργάτες, επιχειρηματίες, οντότητες με ψυχή, νου και ιδέες, αλλά λιπαντικό για να ξεμπλοκάρει η μηχανή. Κάρβουνο για να ξαναλειτουργήσει η τεράστια κερδοφορία τους. Θύματα που τους είναι αναγκαία για να ξεφύγουν από τον κίνδυνο. Μας έχουν όλους νεκρούς γιατί έτσι μόνο θα πάρει μπρος ξανά η μηχανή του κέρδους. Τα όποια πειράματα με τα δημοσιονομικά σύμφωνα σταθερότητας, τα μνημόνια, τα περιοριστικά μέτρα κλπ, είναι παράταση πριν ηχήσουν τα όπλα.

Σε αυτή την κατάσταση, η αποδέχεσαι τον ρόλο του νεκρού, αναμασώντας τις ανοησίες περί ανάπτυξης που έρχεται και μονόδρομων ή αλλάζεις το σενάριο και από υποψήφιος νεκρός,  «σκοτώνεις»  εσύ το σύστημά τους, τις ιδέες τους, τις πρακτικές τους, τα επιχειρήματά τους, τις απειλές τους, τους παπαγάλους τους, τους εκπροσώπους τους. Και πρώτα από όλα «σκοτώνεις» τον φόβο σου, την αφέλειά σου, την αμάθειά σου και την ατολμία σου.

ΤΩΡΑ, γιατί είναι ήδη αργά.

---------------------------------------
Πηγή:Ελληνοφρένεια