Ο εμετός του Πειραιά και το “έγκλημα” του Βόλου

Σε δύο από τα μεγαλύτερα λιμάνια της χώρας καθρεφτίστηκε η σκατοψυχιά, το οπαδιλίκι, κι ένας εγκληματικός εκδικητικός μικροκομματισμός που έγραψε ιστορία.

Στον Πειραιά ο πραγματικός δήμαρχος Βαγγέλης Μαρινάκης διόρισε τον υπάλληλό του, Γιάννη Μώραλη, στη θέση του για να ξεκλέβει λίγο από το χρόνο που μοιράζει μεταξύ των καραβιών με σημαίες Λιβερίας και του Ολυμπιακού.

Τη βραδιά των εκλογών ήταν ιδιαιτέρως συγκινητική η παρουσία των ούγκανων της θύρας 7 στο εκλογικό κέντρο του Μώραλη, οι οποίοι έβαλαν τα δυνατά τους για να πάρουν το πρωτάθλημα του δήμου υπό το σύνθημα «είναι τρελός ο πρόεδρος». Είναι τα ίδια ούγκανα που μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, κι όταν σε όλα σχεδόν τα γήπεδα της Ελλάδας σηκώνονταν αντιφασιστικά πανό, εκείνοι έκαναν σύνθημα το No Politica. Τελικά αυτό το No Politica εξελίχθηκε σε μια γαβροκαμπάνια από την οποία δε γλίτωσαν ούτε οι παίκτες και οι προπονητές του Ολυμπιακού – καλοί υπάλληλοι κι αυτοί.

Τελικά ο απολιτίκ οπαδισμός έπιασε, και ο Πειραιάς θα έχει για τα επόμενα πέντε χρόνια έναν δήμαρχο ο οποίος εξελέγη με το σύνθημα «ο Πειραιάς έχει καταντήσει σαν τον Παναθηναϊκό».

Ο Βόλος από την άλλη κρύβει μια ερμηνεία η οποία δεν προέκυψε μόνο από τους αριθμούς, αλλά κι από το έγκλημα που πιθανότατα διέπραξε το ΚΚΕ. Νέος δήμαρχος εξελέγη ο Αχιλλέας Μπέος· ένα υπόδικος, με κατηγορίες για ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς (στήσιμο αγώνων, εκβιασμοί, προστασία), που έκανε μάλιστα και φυλακή και που στην πρώτη του μετεκλογική ομιλία υποσχέθηκε ότι θα εκδικηθεί όσους “κουλτουριάρηδες τραγουδιστές” τού την είπαν, και θα κάνει την πόλη μια απέραντη πίστα γεμάτη Πάολα και Παντελίδη.

Το “έγκλημα” του Βόλου έχει να κάνει με τη γραμμή του ΚΚΕ να μη στηρίξει κανέναν άλλον υποψήφιο εκτός των δικών του, ρίχνοντας λευκό και άκυρο στον δεύτερο γύρο των αυτοδιοικητικών εκλογών. Η παρακάτω ανάλυση βασίζεται σε αριθμούς και συλλογισμούς. Τα συμπεράσματα δικά σας:

Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία του υπουργείου Εσωτερικών, η συμμετοχή των ψηφοφόρων στον Βόλο κινήθηκε στα ίδια σχεδόν επίπεδα και τις δύο Κυριακές – στον πρώτο γύρο ψήφισε το 63,52% και στον δεύτερο το 63,41% (70.405 και 70.290).

Τα έγκυρα και τα άκυρα/λευκά παρουσίασαν χτυπητή αλλαγή από τη μια Κυριακή στην άλλη. Στον πρώτο γύρο τα έγκυρα ψηφοδέλτια ήταν 66.757 (94,82%) και στον δεύτερο γύρο 63.849 (90,84%). Καθαρή διαφορά 4% δηλαδή. Από αυτά, τα άκυρα αυξήθηκαν μεταξύ του Α’ και Β’ γύρου κατά 1,13% (2.474 στον Α’ και 3.263 στον Β’) και τα λευκά κατά 2,85% (1.174 στον Α’ και 3.178 στον Β’).

Ο υποψήφιος του ΚΚΕ στον Βόλο, Απόστολος Νάνος, έλαβε στον Α’ γύρο 5.589 ψήφους – 1.588 περισσότερους από τη διαφορά του Αχιλλέα Μπέου με τον υποψήφιο της αριστεράς, Μαργαρίτη Πατσιαντά, στον Β’ γύρο. Ο Μπέος έλαβε στις 25 Μαΐου 33.925 ψήφους και ο Πατσιαντάς 29.924.

Λαμβάνοντας υπόψη ότι ένας ψηφοφόρος του ΚΚΕ δεν είναι δυνατόν να ρίξει ψήφο στον Μπέο, βλέποντας τα νούμερα Α’ και Β’ γύρου, αλλά και ακούγοντας τον σύντροφο Κουτσούμπα να καλεί για λευκό και άκυρο όλους τους ψηφοφόρους του ΚΚΕ, οι συνειρμοί δεν είναι άκυροι και το έγκλημα –ίσως- είναι προφανές. Ίσως κι όχι.

Αν όμως πραγματικά συνέβη κάτι τέτοιο, τότε θα πρόκειται για μια από τις πιο μαύρες σελίδες του κόμματος από το 1989 και μετά.

(Είναι πάρα πολλοί οι φίλοι του ΚΚΕ που δεν τους αρέσουν αυτά που γράφω για το κόμμα, ενώ αντίθετα θαυμάζουν ότι κάνει. Όσο κακό κι αν τους προκάλεσε η διάσπαση οφείλουν να γνωρίζουν πως όταν στηρίζουν δια της απουσίας τους Μπέους, τόσο πιο πολύ πέφτουν στα μάτια του κόσμου)

----------------------------

Πηγή:polyfimoss

Συνέντευξη Γιώργου Ρούση (13/12/2013)

Συνέντευξη Γ. Ρούση στον Γιώργο Χουδαλάκη στο περιοδικό Crash.

Σημασία δεν έχει μόνο τι λέγεται, αλλά και ποιος το λέει. Ο Γιώργος Ρούσης θεωρείται ως ένας από τους κορυφαίους διανοούμενους της αριστεράς . Για αυτό και αποκτά άλλη αξία όταν  χαρακτηρίζει τον Τσίπρα ως “ένα νεαρό που καβάλησε το καλάμι”. Ως καθηγητής στο Πάντειο εδώ  και  τριανταπέντε χρόνια παραδίδει μαθήματα ανατροπής του συστήματος. Ίσως για αυτό και δεν χρηματοδοτήθηκε ποτέ καμιά έρευνά του.

Σε μια εκ  βαθέων -μη πολιτικά ορθή- συνέντευξη στο CRASH, επιχειρούμε μια εξ αριστερών ανάλυση του πολιτικού τοπίου.

Ο Ρούσης πιστεύει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ τα δίνει όλα για να γίνει κυβέρνηση.

Για τον Γ.Γ. του ΚΚΕ Δημήτρη Κουτσούμπα, επιλέγει το χαρακτηρισμό “από κάθε άποψη τέλειος εκπρόσωπος απολιθώματος» ενώ για το ΚΚΕ πιστεύει ότι «οραματίζεται το μέλλον κοιτάζοντας προς το Σταλινικό παρελθόν».

Η ΔΗΜΑΡ για τον Ρούση είναι ό,τι πιο γελοίο, δίγλωσσο, και ασυνεπές  υπάρχει στο πολιτικό σκηνικό και ο Κουβέλης δεν είναι αριστερός αλλά ο κύριος “ναι μεν αλλά”.

Ο ίδιος, αντάρτης πολιτικά, χωράει μόνο στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και σε αυτήν κριτικά.  Στα μάτια του καθηγητή η σημερινή ΝΔ του Σαμαρά, με ‘Αδωνη, Βορίδη, Δένδια κλπ  είναι ακροδεξιά. 

Για το ΠΑΣΟΚ δηλώνει “τέλειωσε το πανηγύρι” που απλά εξακολουθεί να υπάρχει για να είναι ο δυστυχής Βενιζέλος αντιπρόεδρος στην κυβέρνηση.  Όταν η συζήτηση φθάνει στην τρομοκρατία, υπενθυμίζει ότι η πρώτη τρομοκρατία είναι η κρατική, ακολουθεί η παρακρατική της Χρυσής Αυγής. Ο ίδιος θεωρεί ότι η εποχή ευνοεί και άλλου είδους ένοπλη αντιβία με την οποία διαφωνεί επειδή την θεωρεί ηθικά ελέγξιμη και αναποτελεσματική”. Για πρώτη φορά ανασύρει την προκήρυξη ανάληψης ευθύνης για το χτύπημα στα γραφεία της ΝΔ και καταγγέλει μέσω του Crash ότι είναι κατασκευασμένη από τις μυστικές υπηρεσίες.

Σύνορα Γαλλίας-Βελγίου, 1971. Ένα ζευγάρι ταξιδεύει με οτοστόπ από την Γαλλία, φθάνει στον Τελωνειακό έλεγχο του Βελγίου.

Η Λίζα, μια νεαρή Αμερικανίδα, εμφανώς νευρική, ρωτάει με τα σπασμένα Ελληνικά της: Γιώργο τι γίνεται τώρα;

Ο Βέλγος τελωνειακός ζητάει από τον Γιώργο το διαβατήριό του. Είναι πλαστό.

Η απαγόρευση εισόδου είχε ως αποτέλεσμα τον εγκλωβισμό του νεαρού στην ουδέτερη ζώνη μεταξύ των δύο χωρών. Οι Βελγικές αρχές παρέπεμψαν τον Γιώργο Ρούση στην Ελληνικη πρεσβεία, αγνοώντας ότι είχε καταδικαστεί σε «τουλάχιστον δύο χρόνια φυλακή» για την αντιδικτατορική του δράση.

Το πινγκ πονγκ μεταξύ Γάλλων και Βέλγων τερματίστηκε με την πρόταση των Βέλγων στο ¨βομβιστή¨ να αιτηθεί πολιτικό άσυλο. Του ζήτησαν μόνο να υπογράψει ένα χαρτί στο οποίο θα αποκήρυσσε την βία.

Ο νεαρός αριστερός το αρνήθηκε προκαλώντας στον Αυστριακό Αρμοστή του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, εγκεφαλικό.

«Εδώ πιο κάτω» του είπε, «είναι το άγαλμα της  βελγίδας ηρωίδας Γκαμπριέλ Πετί, που καταδικάστηκε σε θάνατο για βίαιη  αντίσταση ενάντια στους Γερμανούς. Σέβομαι την αντίσταση της χώρας που με φιλοξενεί και δεν μπορώ να αρνηθώ την Βελγική αντίσταση. Όπως δεν μπορώ να απαρνηθώ την αντίσταση του πατέρα μου κατά των Γερμανών και των Άγγλών κατακτητών και δεν υπογράφω.

Επί τρεις μήνες ο Ρούσης ήταν επί ξύλου κρεμάμενος. Τελικά, ο ΟΗΕ υποχώρησε χορηγώντας για πρώτη φορά άσυλο χωρίς την έγγραφη αποκήρυξη της Βίας.

Συνέντευξη

Ξεκινήσαμε την κουβέντα ζητώντας την ερμηνεία του για τον κατακερματισμό της Αριστεράς.

“Θεωρώ ότι ορισμένα στελέχη, μεγάλων αριστερών κομμάτων αν βγαίνανε στην κοινωνία σε ένα ευρύτερο μέτωπο, θα ήταν ένα τίποτα. Μέσα στο μικρομάγαζο του γραφειοκρατικού μηχανισμού στον οποίο βρίσκονται είναι κάποιοι. Και αυτό το στηρίζουνε με νύχια και με δόντια”.

Ο Ρούσης προτείνει για τα στελέχη μια μόνο θητεία σε θέση κομματική ευθύνης.

“Να μην υπάρχει αυτή η κατάντια της μονιμότητας. Το να είσαι γραμματέας σε ένα κόμμα είκοσι-τριάντα χρόνια, είναι απαράδεκτο”.

Ο καθηγητής έχει υπάρξει μέλος του ΚΚΕ για μια εικοσαετία. Ξέρει τα πράγματα από μέσα και του ζητάμε μια ακτινογραφία:

”Το ΚΚΕ έχει τρία αρνητικά κατά την γνώμη μου. Λέει ότι οραματίζεται τον σοσιαλισμό αλλά βλέπει προς τα πίσω. Δηλαδή κάνει αυτό  με το οποίο διαφωνούσε  ο Μαρξ, δηλαδή να αντλούμε την ποίηση μας  από το παρελθόν και όχι από το μέλλον. Δηλαδή η εικόνα για τον σοσιαλισμό την οποία οραματίζεται , είναι να επαναφέρουμε τον υπαρκτό σοσιαλισμό και μάλιστα την πιο σκοτεινή πλευρά του, τον σταλινισμό.

Το δεύτερο είναι ότι έχει την λογική ¨το μοναστήρι να’ ναι καλά”. Θεωρεί ότι το κύριο είναι να διατηρηθεί το μαγαζί του έτσι λειτουργεί σαν σέχτα . Και αυτό στην εποχή μας είναι καταστροφικό για το λαϊκό κίνημα .

Τρίτο και χειρότερο. Στο όνομα να είναι μια αντιπολίτευση αποδεκτή από το σύστημα υποχωρεί σε όλα τα μέτωπα και αντί να λειτουργεί σαν προσάναμα και πρωτοπωρία λειτουργεί πυροσβεστικά.  Αυτό επιβεβαιώθηκε πρόσφατα  στις απεργίες των καθηγητών, των  διοικητικών των πανεπιστημίων,  και γενικά σε όλες τις κινητοποιήσεις. Θεωρώ ότι το ΚΚΕ έχει πλήρως απωλέσει την όποια επαναστατικότητα είχε.”

Οδηγούμε την συζήτηση στο μεγαλύτερο κόμμα της Αριστεράς και ο Ρούσης δεν μασάει τα λόγια του.

“Προεκλογικά  είχα δηλώσει  για τον ΣΥΡΙΖΑ ότι όσο ανεβαίνει η μαϊμού τόσο περισσότερο της φαίνεται ο κώλος. Νομίζω ότι αυτό όσο περισσότερο περνάει ο καιρός τόσο και περισσότερο ισχύει. Στο όνομα του να πάρει την κυβέρνηση έχει δώσει τα πάντα και δίνει όλο και περισσότερα. Και είναι ίσως και παγκόσμια πρώτη. Η σοσιαλδημοκρατία παραδοσιακά όταν ήταν στην αντιπολίτευση έπαιζε την διεθνή, είχε το χέρι γροθιά και αριστέριζε. Περνούσε και τα κομμουνιστικά κόμματα σε προτάσεις. Αλλαζε άρδην όταν έπαιρνε την εξουσία. Ο ΣΥΡΙΖΑ το κάνει απο πριν. Υπογράφει την δήλωση μετάνοιας για να μπορέσει να πάρει την εξουσία. Και αυτό φαίνεται από κάθε άποψη και κυρίως από τις συμμαχίες που πάει να κάνει σήμερα.

Ως αριστερός διανοούμενος υποστηρίζει πως η ψήφος δεν έχει αποτέλεσμα και το μόνο που δείχνει το εκλογικό αποτέλεσμα είναι “ο βαθμός ωριμότητας των εργαζομένων”. Πιστεύει ότι μόνο μέσα από την διεκδίκηση μιας ευρύτερης αλλαγής και ρήξης με την Ευρωπαική Ενωση θα αλλάξουν τα πράγματα. Καταλογίζει ευθύνες στον ΣΥΡΙΖΑ “επειδή είναι ανίκανος να οργανώσει ένα λαϊκό κίνημα και να συγκρουστεί με την ΕΕ”.

Ποια η γνώμη σας για τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ;

«Ο Τσίπρας είναι ένας νεαρός που έχει καβαλήσει το καλάμι».

Του αναγνωρίζετε κάποια προσόντα;

«Δεν τον γνωρίζω προσωπικά. Η κίνηση και μόνο του σώματος του δείχνει μια υπερβολική έπαρση. Δεν είναι κουτός. Έχει μια ευφράδεια,  θα έλεγα, αλλά δεν έχει κανένα θεωρητικό βάθος και τα  κύρια  χαρακτηριστικά  του είναι η έπαρση και ο οποτρυνισμός …»

Τον Δημήτρη Κουτσούμπα όμως τον γνωρίζετε;

Τον Κουτσούμπα τον ξέρω. Θα έλεγα οτι αναπαράγει με τον καλύτερο τρόπο τόσο με τον λόγο του όσο και με την γενικώτερη στάση του την αντίληψη του ΚΚΕ ως απολίθωμα μια άλλης εποχής.

Ο Αλαβάνος;

«Eίναι ένας  αστός, «προδότης της τάξης του»,  για αυτό ανιδιοτελής. ……… Είναι άνθρωπος με βαθιά κουλτούρα και το τελευταίο διάστημα έχει κάνει πολύ σημαντικά βήματα προς τα αριστερά και προς την ρήξη».

Την επιλογή του στο πρόσωπο του Τσίπρα για την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ πως την χαρακτηρίζετε;

«Εγκληματική….»

Σε ένα συνεργαζόμενο με την αξιωματική αντιπολίτευση ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα συμμετέχατε;

«Θα ήμουν έξω με τα τέσσερα.  Όχι επουδενί, μας δηλώνει. “Και ένας λόγος παραπάνω που το λέω σήμερα είναι ότι αυτοί που είναι μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ και που υποτίθεται θα τον επηρεάζανε σε μια αριστερή κατεύθυνση όπως ο Λαφαζάνης, το τελευταίο διάστημα αντί να επηρεάζουνε αυτοί προς μια αριστερή κατεύθυνση τους επηρεάζει ο ΣΥΡΙΖΑ σε μια δεξιά κατεύθυνση».

To ΠΑΣΟΚ έχει μέλλον;

«Ποιό ΠΑΣΟΚ ; η ουρά της ΝΔημοκρατικής ακροδεξιάς; Τέλειωσε το πανηγύρι για το ΠΑΣΟΚ που ξέραμε. Ο μόνος λόγος ύπαρξης  του είναι η πολιτική επιβίωση των βουλευτών του και του Βενιζέλου . ».

Τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ πρέπει να αποβληθούν από το πολιτικό σύστημα ή πρέπει να ενταχθούν σε κάποιο σχήμα όπως στο ΣΥΡΙΖΑ;

«Θεωρώ το χειρότερο για ένα λαό να μην έχει ιστορική μνήμη. Η Δυτική Γερμανία μετά τον πόλεμο, χωρίς να κάνω αναλογίες καθοδηγήθηκε και κυβερνήθηκε σε μεγάλο βαθμό  από πρώην συνεργάτες των ναζί . Είχαν βγάλει οι Ανατολικογερμανοί ένα τόμο, το καφέ βιβλίο, το οποίο έχω εδώ, με ένα κατάλογο ονομάτων που ήτανε πρώην βασανιστές συνεργάτες του Χίτλερ κλπ, και είχαν καίριες θέσεις στον κρατικό και οικονομικό μηχανισμό της Δυτικής Γερμανίας. Το ίδιο πιστεύω για στελέχη του ΠΑΣΟΚ τύπου Κατσέλη κλπ που ετοιμάζονται να συνεργαστουνε με τον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι απαράδεκτο να τα αγκαλιάζει. Δεν μιλάω βέβαια για τον κόσμο του ΠΑΣΟΚ, στον οποίο την μόνη ευθύνη που μπορείς να του καταλογίσεις για την σημερινή μας κατάντια είναι ότι κάποια στιγμή το ψήψισε. Αλλά όχι  άνθρωποι που είναι συνυπεύθυνοι για τη κατάντια μας όπως  π.χ,ο Ανδρουλάκης ή ο Νίκος ο Κοτζιάς,  να τους ξανααγγαλίασει η  Αριστερά».

Η ΔΗΜΑΡ έχει λόγο ύπαρξης;

Για το κυρίαρχο σύστημα έχει και παρά έχει.
Eίναι ό,τι πιο γελοίο υπάρχει σήμερα στην Ελληνική πολιτική ζωή. Είναι η προσωποποίηση του “ναι μεν αλλά”.

Τον Κουβέλη τον θεωρείτε αριστερό;

“Τον Κουβέλη δεν το θεωρώ αριστερό, άλλωστε δεν θεωρώ ότι ο ίδιος θεωρεί τον εαυτό του αριστερό.

Αφήνουμε την αριστερά και του ζητάμε να τοποθετήσει στον πολιτικό χάρτη την ΝΔ. “Αν  συνιπολόγιζα μόνον και μόνον τον Βορίδη με το τσεκούρι. Τον Αδωνη να λέει αυτά που λέει κατά των μεταναστών. Τον Καρατζαφέρη να είναι κομμάτι της ΝΔ, άσχετο αν έφυγε και αν πρόκειται να επανέλθει. Και έβλεπα επίσης τον Δένδια να παίρνει τα μέτρα που παίρνει και την αστυνομία να στέλνει χαρτί στον πρύτανη του Παντείου πανεπιστημίου και να του λέει “Κλείσε το Πανεπιστήμιο” ή να στέλνει και χαρτί και να απαγορεύει την εκδήλωση των απεργών της ΕΡΤ στο προαύλιο, θα έλεγα ότι η ΝΔ ανήκει στην άκρα δεξιά.

Μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί.

Ο Ρούσης όχι μόνο δεν θεωρεί ότι υπάρχει μνημονιακό και αντιμνημονικαό μπλοκ αλλά όπως δηλώνει στο crash: “με θίγει να μου το λένε γιατί με βάζουνε στο ίδιο μπλοκ με την Χρυσή Αυγή. Δεν είναι εκεί η τομή του πράγματος, μνημονιακό-αντιμνημονιακό. Αυτό καλιεργείται εντέχνως. Δεν σημαίνει τίποτα, το είμαι υπέρ ή κατά του μνημονίου από μόνο του. Ο διαχωρισμός θα πρέπει να είναι ανάμεσα σε αυτούς που είναι υπέρ του συστήματος που διαμόρφωσε την κρίση ή κατά του συστήματος και θέλει να βγει εκτός του συστήματος. Ο διαχωρισμός που πρέπει να γίνει είναι ανάμεσα στις φιλοκαπιταλιστικές και τις αντικαπιταλιστικές δυνάμεις”.

Είναι πιθανόν να δούμε συμπορεύσεις που δεν επιβεβαιώνουν αυτό το διαχωρισμό;

«Σαφώς. Αύριο μπορούν να υπάρξουν συμμαχίες διαφόρων ειδών. Το να πάει ο ΣΥΡΙΖΑ με τον Καμένο είναι πολύ πιθανόν. Αυτό είναι επιλογή του”.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η άποψη ενός  αριστερού διεθνιστή για την έννοια του πατριωτισμού:

“Στην σημερινή κατάσταση ο πατριωτισμός υπό την έννοια της υπεράσπισης της εθνικής ανεξαρτησίας έχει τεράστια σημασία και είναι κάτι που η αριστερά δεν πρέπει να χαρίσει στην ακροδεξιά. Ιστορικά κάθε φορά που κινδύνευε η πατρίδα, η αριστερά ήταν εκείνη που την υπερασπίστηκε και όχι η αστική τάξη.

Στην Ελλάδα δε αυτό ήταν μοναδικό με ποιά έννοια, στην Γαλλία είχες τον Ντε Γκωλ, ο Ντε Γκωλ δεν ήταν κομμουνιστής, αστός ήτανε. Και όμως πήρε μέρος στην αντίσταση. Ο Τσώρτσιλ δεν ήταν αριστερός. Παρόλα αυτά, εδώ, η Ελληνική αστική τάξη ξεπούλησε την υπόθεση της αντίστασης στην μεγάλη της πλειοψηφία και για αυτό και ανέβηκε τότε πάρα πολύ το ΚΚΕ. Διότι το ΕΑΜ το ΕΛΑΣ κλπ έγινε τότε με πρωτοβουλίες του ΚΚΕ. Άρα συνεπώς ο πατριωτισμός υπό αυτή την έννοια, είναι κομμάτι της αριστεράς, από την άλλη όμως δεν πρέπει να ξεχνάει και το διεθνιστικό της χαρακτήρα”.

Ο Ρούσης εκτιμά πως η εποχή επιβάλει την αναζήτηση των κοινών που έχουν όλοι οι λαοί του κόσμου. Και τονίζει με νόημα ότι δεν εξαιρεί ούτε τους Γερμανούς. Φανατικός Ολυμπιακός ο ίδιος δίνει ένα ποδοσφαιρικό παράδειγμα για το πως αντιλαμβάνεται την ενότητα “αντί να χωριζόμαστε σε Ολυμπιακούς και Παναθηναϊκούς καλό θα είναι να χωριζόμαστε σε Ινδιάνους και Καουμπόϋδες και ληστές και αστυνόμους, και να είμαστε πάντα με τους Ινδιάνους και να είμαστε πάντα με τους ληστές, κατά των καουμπόϋδων και κατά των μπάτσων”

Η έξοδος από την κρίση.

Μπορείτε να μας περιγράψετε με ποια πρακτικά βήματα θα αντιμετωπίζατε την σημερινή κατάσταση;

Παύση πληρωμών κατάργηση όλων των δανειακών συμβάσεων. Κατάργηση όχι μόνο των μνημονίων, αλλά και έξοδο από το ευρώ, έξοδο και την Ευρωπαϊκή Ενωση. Εθνικοποίηση των τραπεζών, αλλά και των στρατηγικών τομέων χωρίς καμία αποζημίωση. Αναδιάρθρωση της οικονομίας έτσι ώστε να μπορέσει η χώρα να μειώσει το εμπορικό της έλλειμμα και να εισάγει λιγότερο και τέλος διεύρυνση της δημοκρατίας. Αυτά που λέω δεν είναι σοσιαλισμός, είναι μέτρα που μπορείς να πάρεις αύριο το πρωϊ ή τουλάχιστον να τα ξεκινήσεις,όπως είναι η διαγραφή του χρέους.

Με ποιο τρόπο μπορείς να διαγράψεις το χρέος;

Όπως διέγραψε η Αμερική το χρέος της από την Αγγλία. Η πρώτη χώρα που δεν πλήρωσε χρέος ήταν η Αμερική και ακολούθησαν πολλές χώρες.

Η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι έχει πετύχει πρωτογενές πλεόνασμα και αυτό της δίνει ένα ισχυρό διαπραγματευτικό πλεονέκτημα.

“Πρόκειται για μια απάτη ολκής. Κατ’ αρχάς  το πρωτογενές πλεόνασμα δεν σημαίνει τίποτα από μόνο του. Το ζήτημα είναι να υπάρχει μείωση του ποσοστού του χρέους σε σχέση με το ΑΕΠ. Αυτό είναι το βασικό θέμα.  Αν όπως συμβαίνει σήμερα  η διαφορά εσόδων , εξόδων του δημοσίου, μειώνεται  σε βαρός της αύξησης του ΑΕΠ, τότε αυξάνεται η σχέση χρέους ΑΕΠ (από 129% έχει φάσει στο 188% ). Εκτός αυτού το εμφανιζόμενο ως  πρωτογενές είναι πλαστό. Στηρίζεται  σε παρακράτηση φόρων, στους έμμεσους φόρους, τις επιστροφές των κερδών  από τα ελληνικά ομόλογα των ευρωπαϊκών κεντρικών τραπεζών, στη μείωση των δημοσίων επενδύσεων ….. Γι’ αυτό λέμε ότι η λύση είναι η στάση πληρωμών, αν πάψεις να πληρώνεις θα βελτιώσεις άμεσα τη σχέση χρέους ΑΕΠ.

Είναι ρεαλιστική η διαγραφή του χρέους και η έξοδος από την ΕΕ όταν ο κόσμος εξακολουθεί να επιλέγει κόμματα που τάσσονται υπέρ της παραμονής στο ευρώ;

Πιστεύω ότι υπάρχει μία αναντιστοιχία των θέσεων των  κομμάτων και της βούλησης του κόσμου. Αυτό είναι επικίνδυνο γιατί το αντισυστημικό το εκδηλώνουν δυνάμεις όπως η Χρυσή Αυγή. Η Λεπέν, για παράδειγμα, εκφράζει αυτό το αντιευρωπαϊκό αίσθημα που υπάρχει στη Γαλλία. Σήμερα πάνω από 35-40% των Γάλλων είναι κατά της συνθήκης του Μάαστριχτ που δεν ήτανε ποτέ. Και αυτό επειδή βιώνουν την κρίση και στη Γαλλία. Η μόνη δύναμη που το εκφράζει με σαφήνεια είναι η Λεπέν και το καρπώνεται αυτό.

Στην Ελλάδα υπάρχει ένα παρόμοι λαϊκό ρεύμα. Όσον αφορά στον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι  πρότινος υπήρχε η αριστερή του πτέρυγα, που είχε αυτές τις απόψεις που λέω και αυτό φάνηκε στις  τροπολογίες που κατέθεσαν  στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα όμως  όμως έχουν υποταχθεί και αυτοί στον δίχως αρχές κυβερνητισμό.

Το ΚΚΕ παραπέμπει κάθε μη συνδικαλιστικού τύπου μεταρρύθμιση στο σοσιαλισμό  και έτσι αποκλείει κάθε ρήξη και κάτακτηση αντίπαλων οχυρών στα πλαίσια του καπιταλισμού. Το όλα ή τίποτα που προτάσσει ισοδυναμεί στην πράξη με τίποτα .

Ποιός λοιπόν εκφράζει πολιτικά την απόψη της “ρήξης”;

“Yπάρχει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, υπάρχει το σχέδιο Β του Αλαβάνου, και άλλες μικρότερες δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Kυρίως όμως υπάρχει  ένας ανένταχτος αριστερός κόσμος. Νομίζω ότι όλοι αυτοί πρέπει να διαμορφώσουν  ένα μέτωπο και να προβάλουν αυτό το εναλλακτικό πρόγραμμα. Να σου πω και μια είδηση. Από την μεριά του σχεδίου Β και από την μεριά της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλων δυνάμεων έχουν παρθεί πρόσφατα σαφείς αποφάσεις έτσι ώστε να φτιαχτεί ένα μέτωπο προς της κατεύθυνση που λέω, και ίσως  μέχρι να εκδοθεί το περιοδικό πιθανώς και να έχει ανακοινωθεί ένας συντονισμός,και  μια συμπόρευση αυτών των τάσεων.”
Η διάσπαση των αριστερών δυνάμεων είναι καταστροφική όχι μόνο γιατί συνεχίζει να πληρώνει ο κόσμος την κρίση, αλλά και για την άνοδο της ΧΑ γιατί της δίνει το δικαίωμα να εμφανίζεται ως η μόνη αντισυστημική δύναμη”.

Ο Ρούσης αποδίδει την πολυδιάσπαση στην δυνατότητα του καπιταλισμού να αποβλακώνει τους ανθρώπους. Υπενθυμίζει τους ιστορικούς λόγους που χωρίζουν τους αριστερούς σε ρωσόφιλους και κινεζόφιλους αλλά και στα μικρομάγαζα που διατηρούνται για να θεωρούν ορισμένοι ότι είναι “κάποιοι”. Ο καθηγητής όμως θεωρεί σημαντικό ότι η αριστερά δεν ήταν ποτέ κυβέρνηση. “Η πουτάνα η εξουσία έχει την δυναμική να συνενώνει γιατί είναι συμφέροντα από πίσω. Δηλαδή ΠΑΣΟΚ-ΝΔ σήμερα παραμένουν ενωμένοι γιατι υπάρχει αυτή η συγκολλητική κυβερνητική ουσία”

Μπορεί να έχουμε επανάκαμψη της τρομοκρατίας;

H κύρια τρομοκρατία είναι η κρατική. Και δεν το λεω εγώ, το έλεγε ο Μακιαβέλι που περιέγραφε το αστικό κράτος ως συνδιασμό λιονταριού και αλεπούς. Δύναμη και Πονηριά. Βία και με δόλο αποσπασμένη συναίνεση. ‘Αρα η τρομοκρατία με αυτή την έννοια της βίας, της καταστολής, είναι βασικό συστατικό του αστικού κράτους. Σωστά λες ότι έχουμε επανάκαμψη, επειδή αποσαθρώνεται η κοινωνική βάση της συναίνεσης και οι δύο πόλοι που στηρίζεται το κράτος είναι από τη μία η βία και από την άλλη η συναίνεση. Όσο αποδυναμώνεται η συναίνεση, τόσο ενισχύεται η βία. Και υπό αυτή την έννοια έχουμε έξαρση της κρατικής τρομοκρατίας.

Είδαμε όμως και τρομοκρατικές ομάδες να εμφανίζονται και κάποια εντυπωσιακά χτυπήματα.

Κοίταξε, έχουμε και μία άλλη τρομοκρατία είναι εκείνη της  Χρυσής Αυγής που αποτελεί συμπλήρωμα της κρατικής τρομοκρατίας.

Ακόμη υπάρχει η μη εμφανιζίμενη ως τέτοια κρατική-παρακρατική προβοκατόρικη τρομοκρατία .

Κρατάω εδώ μία προκήρυξη που τη θεωρώ ακράδαντο αποδεικτικό στοχείο αυτής της τρομοκρατίας . Πρόκειται για την προκήρηξη μιας  επονομαζόμενης οργάνωσης “Ομάδα Λαϊκών Αγωνιστών”.

Την προκήρυξη αυτή την κυκλοφόρησε η Ασφάλεια και ξέρω τί λέω. Eντάσσεται  ξεκάθαρα  στο σχέδιο χτυπήματος του αριστερού «άκρου». Περιέχει μια πολιτική ανάλυση δεκαοκτώ-δεκαεννιά σελίδων, την οποία τη διάβαζα και λέω “τί διάολο, πήραν τα βιβλία μου και αυτούσια κείμενα άλλων συντρόφων μου και τα αντιγράψανε;” Μπορούσες κάλλιστα να πεις ότι είμαι ο συγγραφέας κομματιών αυτής της προκήρυξης και θα την υιοθετούσα αυτήν την πολιτική ανάλυση κατά 90%. Έχει ένα όμως ένα  λάθος στο τέλος. Το περιστατικό στο οποίο αναφέρεται ήταν η επίθεση στα γραφεια της Νέας Δημοκρατίας στη Συγγρού το οποίο δεν το περιγράφει  ο ίδιος που ανέλαβε να διαμορφώσει το παζλ της πολιτικής ανάλυσης. Το γράφει κάποιος άλλος, ο οποίος ξέρει από πρώτο χέρι τι ακριβώς συνέβη. Σε αυτό λοιπόν το υστερόγραφο, χρησιμοποιούνται φράσεις και όροι όπως : “της μείζονος σημασίας στόχου”, ο όρος “στο έπακρο”, ο όρος “αποβιβάστηκαν από το κλεμμένο όχημα”, ο όρος “να βάλλει με πολεμικό τυφέκιο”. Αν μου βρείτε έναν αριστεριστή επαναστάτη που να λέει “τυφέκιο” και όχι “ντουφέκι» κλπ εγώ να γίνω Λουλού από Γιώργος. Υπάρχει άρα και αυτού του είδους η τρομοκρατία, η προβοκατόρικη.

Τέλος όσο θα εντείνεται η κρατική, παρακρατική βία και όσο η επαναστατική αριστερά θα είναι απούσα ή αδύναμη θα εμφανίζονται και μορφές αντιβίας που θα έχουν τη μορφή τρομοκρατικών ενεργειών.  

----------------------------------

Συνέντευξη Γ. Ρούση στο CRASH (13/12/2013)

Πηγή:vathikokkino

Εμείς οι απέξω Του Διονύση Χαριτόπουλου

Δεν ανέμισα ποτέ κομματική σημαία. Γι' αυτό δεν διαθέτω επίσημα εύσημα πολιτικήςδράσης. Αλλά δεν τα έκαναν όλα οι οργανωμένοι- ούτε ποτέ ήταν μόνοι. Υπήρχαμε κι εμείς οι απέξω. Ανήκω στη μάζα, στο πλήθος στο πόπολο, σε αυτήν την επαναστατική πυρίτιδα που εκρήγνυται μόνο όταν την πλησιάσει η φλόγα της αδήριτης ανάγκης και όχι από κομματικό καθήκον ή κάποια άνωθεν εντολή.
Αυτό δεν σημαίνει ότι υποτιμώ την οργανωμένη πολιτική δράση. Απλώς έτσι εννοούσα εγώ την όποια συμμετοχή μου στα γεγονότα κι έτσι την εννοώ ακόμη. Πάντα είχα δυσανεξία στην ομαδική δουλειά και στις συμμορφώσεις που επιβάλλει• ήθελα όλα να τα κάνω με τον δικό μου τρόπο και αυτό έκανα.

Στο σχολείο και στην παρέα άλλοι ήταν γραμμένοι στην ΕΣΔΗ Ν της Ενωσης Κέντρου και άλλοι στους Λαμπράκηδες της ΕΔΑ. Εγώ πάλι στους απέξω, αλλά, από ένα προσωπικό αίσθημα δικαιοσύνης και θυμού για όσα συνέβαιναν, πήγαινα στις συγκεντρώσεις και στα συλλαλητήρια και των δύο οργανώσεων διπλό ήταν και το ξύλο από την Αστυνομία.

Στα μαθητικά συλλαλητήρια (Κυπριακά,15%, 1 -1 -4) μπορώ να πω ότι ήμουν από τους υποκινητές. Εκεί έκανα και την πρώτη μου αθέλητη «δημόσια εμφάνιση». Σε μια πορεία των σχολείων του Πειραιά προς τα Προπύλαια της Αθήνας μπήκε στην «Αυγή» η φωτογραφία μου, σκαρφαλωμένου πάνω στο άγαλμα του Δαβάκη στην Καλλιθέα να κρατάω ένα πανό. Την είδε ένας καθηγητής και μου είπε θλιμμένα: Καταστράφηκες!

Αυτά δεν καταγράφηκαν πουθενά- τα κιτάπια καμιάς νεολαίας ή κόμματος δεν είχαν το όνομα μου. Ετσι, όταν πήγα στον στρατό επί χούντας δεν ήμουν γραμμένος πουθενά, όπως και πολλοί άλλοι, δεν είχα φάκελο και βρέθηκα ανθυπολοχαγός στον Εβρο. Εκεί ήταν ο κάλαθος των αχρήστων, όπου πέταγε η χούντα όσους είχαν αντίθετα φρονήματα ή δεν ήξερε τι φρονούσαν.

Και εκεί έγιναν πολλά που δεν καταγράφηκαν. Από όσα δικαιούμαι να αναφέρω, θα πω μόνο για το τελευταίο δεκαπενθήμερο πριν από το δημοψήφισμα του 1968. Με εντολή διοικητή έβγαινα με τον επίσης ανθυπολοχαγό Ν.Σ. κάθε νύχτα περιπολία με ένα τζιπ στην Αλεξανδρούπολη για να προλάβουμε τυχόν εκδηλώσεις ή δολιοφθορές «αναρχικών στοιχείων» λόγω του επικείμενου δημοψηφίσματος. Η πόλη φωτιζόταν με τεράστια «Ναι» από αναμμένους γλόμπους φωτεινές επιγραφές «Ναι στο Σύνταγμα», το πουλί της χούντας και άλλα τέτοια.

Δεν αφήσαμε τίποτα όρθιο. Κάθε νύχτα και κάτι διαλύαμε με ένα τεράστιο καδρόνι που φυλάγαμε σε μια οικοδομή. Δεν χρειάζεται να περιγράψω την αναταραχή που είχε δημιουργηθεί στον στρατό και στην πόλη με αυτούς τους βανδαλισμούς των «αναρχικών». Τα είχαμε κάνει λαμπόγυαλο. Τελικά, την υποτιθέμενη ανικανότητα μας να αποτρέψουμε τις καταστροφές την πληρώσαμε με σαράντα μέρες φυλακή ο καθένας.

Εννοείται πως αυτό ήταν χάδι μπροστά σε όσα θα παθαίναμε αν μας είχαν τσακώσει. Ούτε αυτό καταγράφηκε πουθενά ούτε κάποια άλλα που τα διηγείται ακόμα ο Ν.Σ. στους Ελληνες της Γερμανίας και τον θεωρούν μεγάλο παραμυθά. Ενώ αν είχε μια καταδίκη, θα ήταν αλλιώς. Μπορεί να ήταν στην Ελλάδα βουλευτής κι όχι σε ξένο τόπο μετανάστης.

Οταν ξεκίνησε η υπόθεση του Πολυτεχνείου και μέρα τη μέρα φούσκωνε, αν και ήμουν πολύ μπλεγμένος στη δουλειά μου, όπως ήταν φυσικό, τράβηξε την προσοχή μου. Κάτι φίλοι μάζευαν λεφτά και φάρμακα να τα πάνε στα παιδιά. Εστειλα κι εγώ λεφτά να δοθούν και ξανάστειλα. Δεν το είχα πάρει και πολύ σοβαρά, μόνο σαν συμπαράσταση σε αυτούς που είχαν κλειστεί στο κτίριο. Την τελευταία μέρα της εξέγερσης με τον φίλο μου Γ.Π. είχαμε νωρίς το απόγεμα μια επαγγελματική συνάντηση στην Πατησίων, όπου δεν πήγαμε ποτέ. Περνώντας έξω από το Πολυτεχνείο, είδαμε τον χαλασμό που γινόταν, εγώ μπήκα για λίγο μέσα, μπούχτισα γρήγορα με την αφόρητη λογοδιάρροια που επικρατούσε, βγήκα και ενωθήκαμε με τους απέξω στις μάχες με την Αστυνομία επί ώρες στους γύρω δρόμους ώσπου περασμένα μεσάνυχτα αναγκάστηκα να μαζέψω τον χτυπημένο άσχημα Γ.Π. από το οδόστρωμα και να τον κουβαλήσω σέρνοντας τον ώς το Παγκράτι.

Από το 1974 ψηφίζω συνεχώς ΚΚΕ. Διατηρώ το δικαίωμα στην ουτοπία για μια κοινωνία δικαιοσύνης και ισότητας. Πριν από λίγα χρόνια ένα ευφυές και πολύ σημαντικό πρόσωπο του ΚΚΕ μου είπε: «Διονύση, εσύ έπρεπε να είσαι μέλος του Κόμματος». «Αν με γράψεις σήμερα, αύριο εσύ θα με διαγράψεις», απάντησα. Χαμογέλασε και δεν σχολίασε.

Τώρα, με αφορμή το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ, ας ακούσουν οι σύνεδροι τι πιστεύει και κάποιος απέξω, που δεν είναι μέλος δεν τον γνωρίζουν, δεν έχει καμία πρόσβαση στις διεργασίες και ίσως δεν τον θεωρούν καν «σύντροφο».

Αν και το Κόμμα δεν είναι κοστούμι να το παραγγέλνεις στα μέτρα σου, θα ήθελα το ΚΚΕ στις κοινωνικές διεκδικήσεις και στα συλλαλητήρια να κατεβαίνει μαζί και όχι χώρια από τους άλλους πολίτες• θα ήθελα το ΚΚΕ στα πατριωτικά ζητήματα να είναι κέρβερος• και, ιδίως θα ήθελα το ΚΚΕ να σέβεται τον άνθρωπο, την ιερότητα της κάθε ύπαρξης χωριστά, χωρίς παρεκκλίσεις εν ονόματι του συνόλου ή κάποιας σκοπιμότητας.

Κι αν αυτά δεν γίνουν τώρα, ονειρεύομαι ότι κάποτε θα γίνουν. Τι άλλο να ονειρευτώ;

------------------------------
Αναδημοσίευση από tsak-giorgis.blogspot.gr

Ο κατήφορος της ηγετικής ομάδας του ΚΚΕ

Η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ πλέον έχει χάσει κάθε μέτρο. Αφού με την ψευδεπίγραφη και υποκριτική “αριστερή” στροφή της το μόνο που έχει κατορθώσει είναι να στηρίζει τις κυρίαρχες πολιτικές, τώρα πλέον οδηγεί στον αυτοχειριασμό όλο αυτό τον κόσμο, που πιστός (και δίκαια) στην ιστορική παράδοση του κομμουνιστικού ρεύματος στη χώρα μας, ακολούθησε – εκών άκων – τις άθλιες πολιτικές της. Επιπλέον αμαυρώνει, στο βαθμό που κατορθώνει να το καπηλεύεται, το ίδιο το κομμουνιστικό ρεύμα.

Η στάση της τόσο στην εκτίμηση του εκλογικού αποτελέσματος (που ουσιαστικά μόνη αυτή μαζί με τον δικομματισμό βρήκε σαν απογοητευτικό) όσο και στα βρώμικα μετεκλογικά παιχνίδια είναι απλά αχαρακτήριστη και θυμίζει εποχές Μανιαδάκη και Τυρίμου.

Ιδιαίτερα η πρόσφατη δήλωση της όπου ζητά νέες εκλογές και ταυτόχρονα δηλώνει ότι «Καλούμε το λαό να… διορθώσει την ψήφο του, αν θέλει να συγχρονιστεί με τις εξελίξεις» δείχνει ότι πλέον όχι μόνο έχει πάρει διαζύγιο από την μαρξιστική λογική αλλά πλέον χωρίζει και από την απλή κοινή λογική. Θυμίζει, σε ακόμη χειρότερη εκδοχή, την διαβόητη ανοησία του Μπ.Δρακόπουλου ότι “ο λαός δικαιούται να σφάλλει” (μετά αντίστοιχη εκλογική αποτυχία του ΚΚΕεσ.).

Κάποιος θα έπρεπε να της θυμίσει – εάν οι περιβάλλοντες γνωρίζουν στοιχειωδώς – το ακόλουθο κείμενο ενός μεγάλου κομμουνιστή, του Μπ.Μπρεχτ:

«Ύστερ’ απ’ την εξέγερση της 17 του Ιούνη,
ο γραμματέας της Ένωσης Λογοτεχνών
έβαλε και μοιράσανε στη λεωφόρο Στάλιν προκηρύξεις
που λέγανε πως ο λαός
έχασε την εμπιστοσύνη της κυβέρνησης,

και δεν μπορεί να την ξανακερδίσει
παρά μονάχα με διπλή προσπάθεια. Δε θα’ ταν τότε
πιο απλό, η κυβέρνηση
να διαλύσει το λαό
και να εκλέξει έναν άλλον…;»


Καλά μυαλά.

------------------------------
(Πηγή: Σταύρος Μαυρουδέας)

Υπέρ των «αμώμων της Αχαϊκής Συμπολιτείας»... του Στάθη

Για πολλούς από τους αριστερούς αλλά κυρίως για πάρα πολλούς εκ των Ελλήνων, οι στιγμές είναι ιστορικές.
Για πρώτη φορά μετά τον αείμνηστο Χαρίλαο Φλωράκη και για δεύτερη φορά μετά το τέλος του Εμφυλίου Πολέμου, ένας ηγέτης κόμματος της Αριστεράς λαμβάνει την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης.
Ο κ. Τσίπρας ανακοίνωσε τα βασικά σημεία του προγράμματος αυτής της κυβέρνησης, ένα μίνιμουμ, το οποίον, αν η κυβέρνηση αυτή σχηματισθεί,
αναλόγως των εξελίξεων και των δυνάμεων που θα την υποστηρίξουν, μπορεί να διευρυνθεί.
Το πάγωμα του Μνημονίου, το μορατόριουμ έως την επαναδιαπραγμάτευσή του, ή εν τέλει την ακύρωσή του, όπως έχουν κάνει έως τώρα σειρά χωρών της Ευρώπης μηδέ της Γερμανίας εξαιρουμένης για τα δικά τους χρέη
η εξέταση από Διεθνή Επιτροπή (κατά το προηγούμενο επίσης πολλών κρατών) της νομιμότητας ή του επαχθούς περί το χρέος, είναι μέτρα που μπορεί να υποστηρίξει σύσσωμος ο ελληνικός λαός, αν ταυτοχρόνως
αναζητηθούν οι πολιτικές και ποινικές ευθύνες εκείνων που οδήγησαν τη χώρα σε Κατοχή και τον λαό σε Αιχμαλωσία.

Η άμεση κατάργηση του καλπονοθευτικού νόμου Σκανδαλίδη - Παυλοπούλου και η καθιέρωση της απλής αναλογικής (ώστε να μπει επιτέλους και η... Ντόρα στη Βουλή), η κατάργηση του τερατώδους και Βενιζέλειου νόμου περί ευθύνης Υπουργών, είναι

μέτρα που έχουν πάνδημη υποστήριξη, όχι μόνον από τις αντιμνημονιακές δυνάμεις ή μόνον απ’ τις αριστερές.

Επίσης: η ρύθμιση των χρεών των νοικοκυριών, ο δημόσιος έλεγχος των Τραπεζών, ώστε να διοχετευθούν κεφάλαια για την ανάπτυξη, η καταδίωξη της φοροδιαφυγής, μπορούν να είναι τα πρώτα άμεσα μέτρα για την αλλαγή πορείας της χώρας, για την έξοδο από το σπιράλ της ύφεσης και της λιτότητας.
Η αξιοποίηση και η ανάπτυξη των εθνικών πόρων, η ανάταξη της παραγωγικής βάσης δεν γίνονται από τη μια μέρα στην άλλη, με την υποστήριξη του λαού όμως, μπορεί να ανοίξει ο δρόμος προς την κατεύθυνση της ανάπτυξης και την έξοδο απ’ την ύφεση. Με δικαιότερη κατανομή του πλούτου εν πρώτοις κι ύστερα βλέπουμε

Η ανακοπή των επερχομένων κακών που προβλέπονται απ’ το Μνημόνιο και η αρχή της θεραπείας όσων κακών έως τώρα προκάλεσε, είναι κάτι που μπορεί να γίνει εδώ και τώρα, αν ο λαός κληθεί να πάρει την υπόθεση στα χέρια του.

Προσωπικώς, εκτιμώ το φιλότιμο των Ελλήνων και πιστεύω ότι πολλά δεινά μπορούμε να αποτρέψουμε κι άλλα να διορθώσουμε, αν οι εργαζόμενοι πολίτες, οι επιστήμονες, οι νέοι, κληθούν να συμμετάσχουμε στις ευθύνες της διακυβέρνησης.
Βλέπουμε μπροστά στα μάτια μας αυτές τις ημέρες θαυμαστά πράγματα να συμβαίνουν: μια

ολόκληρη μιντιακή τρομοκρατία να καταρρέει,
μνημονιακά κόμματα να επιδίδονται πανικόβλητα σε φθηνές ντρίμπλες, τον ΣΕΒ να κάνει επικοινωνιακά κόλπα, πολύ παιδαριώδη για να πιάσουν τόπο.
Φαίνεται σαν λαός να μίλησε στις εκλογές και τώρα να ’χει στήσει αυτί. Ακούει και κρίνει.
Και κατά τούτο δεν καταλαβαίνω τη στάση του ΚΚΕ. Δύο λόγια μόνο θα πω και δεν θα ξανασχοληθώ - όχι από αλαζονεία, αλλά από πικρία.
Είναι σαν να καίγεται το σπίτι των εργατών και το Κόμμα της εργατικής τάξης να μας προτείνει τα σχέδια του νέου μας σπιτιού στον σοσιαλισμό!
Τώρα χάνονται δουλειές, τώρα σκλαβώνονται οι εργάτες, τώρα κλείνουν μαγαζιά, τώρα αυτοκτονούν άνθρωποι και το ΚΚΕ δεν συμμετέχει, ούτε υποστηρίζει έστω μια κυβέρνηση που θα προσπαθήσει να τα σταματήσει όλα αυτά.
Γιατί;
Διότι «ο Τσίπρας λέει ψέματα, εξαπατά τον λαό, δεν θα γίνουμε σαν τα μούτρα σας».

Δίκη προθέσεων;
Παραλογισμός;
Απορία ψαλτού βηξ;

Ο,τι κι αν είναι, αφήνει τον λαό αβοήθητο. Η αποστασιοποίηση του ΚΚΕ για να μην καλλιεργήσει τάχα στο λαό αυταπάτες, αποβαίνει τελικώς χρήσιμη σε όσους επιδιώκουν να μην αλλάξει τίποτε.
Θα αλλάξουν όλα αύριο, μας διαβεβαιώνει το ΚΚΕ και ως τότε, τιμωρεί όσους είχαν αυταπάτες, λέει, για το... Μάαστριχτ. Εως τότε ας χαθούν μεροκάματα, ας κλείσουν σπίτια και μαγαζιά, ας χαθούν ζωές, όταν

όλοι χάσουμε τις αυταπάτες που μας καλλιεργεί η απλώς αριστερά (!) και προσχωρήσουμε στην Αίρεση των Καθαρών, θα σωθούμε.

Με έναν λόγο, η Ελλάδα ζητάει την αρωγή του ΚΚΕ και το ΚΚΕ της υπαγορεύει όρους. Η εργατική τάξη χρειάζεται το ΚΚΕ και οι αριστεριστές της ηγεσίας του την κοιτούν στα δόντια να δουν αν είναι.... κομμουνιστική.
Ως εδώ!
Αν συνεχίσει έτσι το ΚΚΕ, ο λαός θα το προσπεράσει, δεν θα το χρειάζεται.

Οπως επίσης, ούτε πιστοποιητικά αριστεροσύνης χρειάζονται οι πολίτες για να τους στέρξει το ΚΚΕ στην αγωνία τους.
Ενα κόμμα με τέτοια ιστορία και τόσους αγώνες, συχνά συκοφαντημένο, που έχει χύσει το αίμα του σε μάχες, σε φυλακές, σε εξορίες, που δημιούργησε ταξικά συνδικάτα, που είχε μπροστάρηδες τους ποιητές μας,
κάθεται τώρα και μας κάνει δίκη προθέσεων.

Προβάλλει το μάξιμουμ για να μη στέρξει στο μίνιμουμ (ακόμα και για να μας «μάθει», βρ’ αδερφέ, να αγωνιζόμαστε κι εμείς οι «άμαθοι» για το μάξιμουμ).
Ομως, έως εδώ η σεχταριστική αλαζονεία.
Πολλοί από τους αριστερούς, από το 1974 έως σήμερα διυλίσαμε τον κώνωπα και κατάπιαμε την κάμηλο - μπορεί το ΚΚΕ να ζει με το γινάτι της διάσπασης του 1968 και του 1991, όχι όμως κι ο λαός.
Ο λαός βρίσκεται στο 2012 και το 2012 είναι μαύρο. Με τον νεοφιλελευθερισμό να οργιάζει. Και το 2013 να ’ρχεται πιο μαύρο, με την Τρόικα να οργιάζει, ακόμα και με τον Πόλεμο να καραδοκεί.

Ο λαός δίνει στην Αριστερά την εντολή να τον υπερασπισθεί και το ΚΚΕ την «ψειρίζει»...
Κανένα πρόβλημα! Μπορούμε και χωρίς τον «Δίαιο και τον Κριτόλαο».
Τουλάχιστον εμείς θα έχουμε προσπαθήσει...

---------------------------------------
(Πηγή: enikos.gr 9/5/2012)

Αντικομμουνιστικές πατάτες με καπιταλιστικές ρίζες

Καντάρια από αντικομμουνιστικές πατάτες με καπιταλιστικές ρίζες στο σύστημα της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, οι οποίες προέρχονται από τον ιμπεριαλιστικό σπόρο του Νευροκοπίου και διατίθενται από τους γνωστούς - άγνωστους εθελοντές της αντίδρασης, προσπαθούν να μας αποπροσανατολίσουν από το πραγματικό νόημα της πατατοφαγίας!
Είναι ολοφάνερο ότι πρόκειται για αμερικανικού τύπου πατάτες, γιατί ως γνωστό η πατάτα έχει αντιδραστικό παρελθόν και την εισήγαγαν στην Ευρώπη προ-ιμπεριαλιστές τυχοδιώκτες.
Επίσης είναι γνωστό ότι η πατάτα στην Ελλάδα επιβλήθηκε από τον Καποδίστρια, επαίσχυντο πράκτορα του τσαρικού καθεστώτος.
Η πρωτοφανής προδοτική πρωτοβουλία μειοψηφικής ομάδας πολιτών να αυτενεργήσουν δίχως την απαιτούμενη επαναστατική άδεια αυθεντικότητας που εκχωρείται από τον Περισσό, αποτελεί περίτρανη απόδειξη ότι το κίνημα της πατάτας είναι υποκινούμενο από τις διεθνείς ιμπεριαλιστικές αγορές.
Είναι προφανές επίσης ότι πρόκειται για πατάτες γενόσημες, προβοκάτσια της ξένης και ντόπιας πλουτοκρατίας, που θα έχει καταστροφικές συνέπειες στα στομάχια των αγνών προλεταρίων της εργατικής τάξης.
Αυτή η καπιταλιστική φύτρα πατάτας που κυκλοφορεί ελεύθερη δίχως το κομματικό καπέλωμα και το καπέλο του μεσάζοντα, αυτή η πατάτα που αλλοιώνει την αυθεντική γεύση του λαϊκού κινήματος, δεν θα περάσει!
Κάθε πατάτα που δεν διακινείται από το ΠΑΜΕ αποτελεί κίνδυνο για την υγεία του λαού κι είναι μια ακόμα επίθεση της άρχουσας τάξης και των λακέδων της, των μεσαζόντων και των λοιπών παρασίτων του συστήματος ενάντια στις αγνές αγωνιστικές ΠΑΤΑΤΕΣ του Περισσού.

Πηγή: ΞΕΝΟΦΩΝ Α. ΜΠΡΟΥΝΤΖΑΚΗΣ - 'το Ποντίκι' 6/3/2012

Για την τιμή της... πατάτας

Μια απάντηση στην άποψη του ΚΚΕ για το... κίνημα της πατάτας, του συνάδελφου Γιώργου Γκαραγκούνη (3/3/2012):

Ε, όχι καλέ μου φίλε. Περισσότερο ενοχλεί το γεγονός ότι κάθε τέτοια κίνηση από τους πολίτες δεν καπηλεύεται ούτε καπελώνεται από κανένα μα κανένα κόμμα.

Ενοχλεί την κυβέρνηση, γιατί καταλαβαίνει ότι αν κάποιοι κατανοήσουν ότι μαζί ο ένας με τον άλλον έχουν δύναμη και τα καταφέρνουν με συνένωση και συνεννόηση, μετά θα ακολουθήσει άλλο κίνημα από αυτό "της πατάτας". Όχι των αγανακτισμένων, αλλά των αποφασισμένων πολιτών.
Ενοχλεί την αντιπολίτευση, γιατί αυτό που θα μπορούσε να εκμεταλλευθεί κομματικά της ξεφεύγει, γυρίζοντας την πλάτη στην όποια τέτοια κομματική προσπάθεια.

Ενοχλεί αν θέλεις και το ΚΚΕ, ένα κόμμα που δυστυχώς όλα αυτά τα χρόνια ξόδευε τις δυνάμεις του προσπαθώντας να κατεβάσει τον κόσμο στους δρόμους (αλλά υπό τη δική του σκέπη) και στάθηκε ανάξιο να οργανώσει κάτι αντίστοιχο μ' αυτό που γίνεται τώραακομμάτιστα: Να οργανώσει τους αγρότες, παραγωγούς, κτηνοτρόφους - μέλη του, ώστε να προσφέρουν τα προϊόντα τους απ' ευθείας σε κοινωνικά παντοπωλεία (υποστηριζόμενα ως οργάνωση κι όχι ως επιχείρηση κι αυτά από το ΚΚΕ), ώστε να λειτουργήσει ως σύστημα - φάρος ενάντια στην ασυδοσία και στην αισχροκέρδεια.

Αυτή θα ήταν κίνηση - ματ, θα έδειχνε στον κόσμο την αποφασιστικότητα του κόμματος ναβοηθήσει πραγματικά τους πολίτες και θα υπήρχε αντιστοιχία στα λόγια και στα έργατου καθενός. Οι πολίτες θα έβλεπαν στηνοργάνωση του ΚΚΕ το αντίβαρο της πολιτικήςκι επιχειρηματικής σαπίλας και τηναποφασιστικότητα που θα ήθελαν να έχει μιακυβέρνηση για τον τόπο. Θα ξέρανε πέρανπάσης αμφιβολίας τι να επιλέξουν στιςεπόμενες εκλογικές διαδικασίες. Τι ναπεριμένει ο κόσμος; Επανάσταση, ΓιούριαΑδέρφια να φάμε τον εχθρό; Δεν είναιπόλεμος στο καπιταλιστικό σύστημα ηαυτοοργάνωση των πολιτών;

Και τώρα; Τώρα οι Έλληνες μη βλέποντας κάτιουσιαστικό, απτό, που να τους βοηθά στηνκαθημερινότητά τους, στρέφονται σ' αυτό πουουσιαστικά τους δίνει δύναμη. Στον εαυτότους, όχι ως εγωισμό αλλά ως μια ακόμηψηφίδα ενός ατέλειωτου ψηφιδωτού, που-μακάρι- να μεγαλώνει σε έκταση καθημερινά.Άγνωστοι μεταξύ τους ή "φίλοι" στα παντόςτύπου κοινωνικά δίκτυα (πχ.facebook)αποφασίζουν για κάτι τόσο απλό: ΤΗΝ ΠΑΤΑΤΑως διατροφή κι όχι ως πνευματική σύγχυση.Σίγουρα ΔΕΝ πρόκειται για μόδα, αλλά γιααυτοοργάνωση. Κι όσο υπάρχει επιτυχία, τόσοο κόσμος θα αυτοοργανώνεται. Πάντα θαυπάρχει ερέθισμα για κάτι νέο.

Παράδειγμα; Η επικοινωνία που έχουμε ωςΕνεργοί Πολίτες Λάρισας με παραγωγούς. Ήδηέχουμε προσφορές για φακές, λάδι κλπ. Δενπρόκειται να κάνουμε πλειστηριασμούς καιδημοπρασίες, ώστε ν' αντικαταστήσουμε τοσημερινό σύστημα με κάτι άλλο παρόμοιο. Οιπολίτες ως καταναλωτές θα γνωρίσουν τουςπαραγωγούς ως συνεταίρους σε μιαπροσπάθεια προμήθειας φθηνότερων τροφίμωνΝΤΟΠΙΑΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ. Ο παραγωγός θα κερδίζειχωρίς την ύπαρξη μεσαζόντων. Οι παραγωγοί θ' αρχίσουν κι αυτοί να οργανώνονται, ώστενα μην αντιμετωπίζουν ο ένας τον άλλοτιμολογειακά και προσφέροντας από κοινούτα προϊόντα τους. Θα μπορούν να ταπαραδίδουν μαζικά, έχοντας μόνο έναμεταφορικό κόστος. Αυτοοργάνωση.

Κι οι δυο τους ευχαριστημένοι και ο ΜΟΝΟΣδυσαρεστημένος το κράτος, που θα χάνει τοΦΠΑ των μεσαζόντων και των εισαγωγέων, πουόλοι ξέρουμε πως μπορούσαν να κλέψουν τοΔημόσιο άλλα δηλώνοντας κι άλλα δίνονταςστον παραγωγό. Είναι όμως αυτοί οι μόνοιδυσαρεστημένοι;

Κάθε σκάλα έχει πολλά σκαλοπάτια.Σκαλί-σκαλί την ανεβαίνεις. Και "το κίνηματης πατάτας" είναι ένα απ' αυτά. Γιατί κι ηπατάτα, το λάδι, το γάλα, το μέλι και κάθε τιπου παράγεται στον τόπο μας τρόφιμο ή μη,υπηρεσίες ή ενέργεια είναι Ο ΕΘΝΙΚΟΣ ΜΑΣΠΛΟΥΤΟΣ. Κάθε δράση που βοηθά στο σωστόδιαμερισμό του σ' όλους τους Έλληνες είναικαλοδεχούμενη.