Το «κοινωνικό πείραμα» του Charlie Hebdo - Μερικά ερωτήματα

Η εκτέλεση των σκιτσογράφων του γαλλικού περιοδικού Charlie Hebdo προκάλεσε έντονες αντιδράσεις σε ολόκληρο τον κόσμο. Η δολοφονική επίθεση ενάντια σε ανθρώπους οι οποίοι κρατούσαν μολύβια και πληκτρολόγια ήταν μια επίθεση ενάντια στην ελευθερία της άποψης, τη σάτιρα, τα ανθρώπινα δικαιώματα, την αντίθεση στον φανατισμό και τη μισαλλοδοξία.

Ήταν επίθεση κατά κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου, ακριβώς όπως είναι οποιαδήποτε δολοφονία αμάχων που αγωνίζονται για την ελευθερία τους, το μέλλον των παιδιών τους και την υπεράσπιση των κοινωνικών τους κεκτημένων. Από το Παρίσι ως τη Λωρίδα της Γάζας κι από τα κινεζικά εργοστάσια της Σενζέν ως το Μιζούρι των Ηνωμένων Πολιτειών.

Κι όμως. Τα πρωτοσέλιδα του περιοδικού Charlie Hebdo δημιούργησαν μια τεράστια συζήτηση για το πόσο ένας κατά φαντασίαν θρησκευόμενος δικαιούται να φανατίζεται και να δολοφονεί στο όνομα του Θεού του, αλλά και για το ποιος έχει δικαίωμα να οικειοποιείται νεκρούς δημοσιογράφους, σκιτσογράφους και αστυνομικούς (ναι υπήρχαν και νεκροί Μουσουλμάνοι αστυνομικοί) για να προωθήσει μια ατζέντα ομοφοβίας, ρατσισμού και μισαλλοδοξίας.

Επειδή όμως ορισμένες φορές τα καλύτερα συμπεράσματα βγαίνουν μέσα από τις πιο εύστοχες ερωτήσεις, ιδού ένα μικρό δείγμα:

Είναι δυνατόν ένα σατιρικό μέσο ενημέρωσης να χλευάζει τα θεία;

Βεβαίως. Η περίπτωση του Charlie Hebdo είναι από τις πλέον χαρακτηριστικές. Το περιοδικό ακολουθεί την ίδια πολιτική από τη δεκαετία του ’60. Τα πρωτοσέλιδα του έχουν στραφεί, μεταξύ άλλων, ενάντια στον θρησκευτικό φανατισμό, τον φονταμενταλισμό, τις θρησκευτικές διακρίσεις, την παράνοια που φέρνει ο εκκλησιαστικός υπνωτισμός φτωχών και περιθωριοποιημένων λαϊκών μαζών, τα εγκλήματα της ιμπεριαλιστικής πολιτικής της Δύσης.

Ναι, αλλά πώς γίνεται να απεικονίζεται το Άγιο Πνεύμα να πηδάει τον Υιό, που πηδάει τον Πατέρα και τον Μωάμεθ να γλωσσοφιλιέται με αγνώστους;

Γιατί να μην γίνεται; Ποιος είπε ότι ο Θεός, ο Αλλάχ ή ο Μωάμεθ παρεξηγούνται από τέτοια δημοσιεύματα. Όποιος ισχυρίζεται ότι δρα εξ ονόματός τους, ή κατ’ εντολή τους, είτε είναι θεομπαίχτης, είτε τρελός, είτε και τα δύο μαζί.

Ως πού μπορεί να φτάσει η σάτιρα; Είναι δυνατόν να σατιρίζονται κι άλλοι εκτός από τους ισχυρούς;

Ναι, φυσικά και είναι. Η σάτιρα μπορεί να στρέφει την προσοχή της παντού. Με τη μόνη διαφορά ότι η σάτιρα οφείλει να είναι ακριβοδίκαιη. Αν ενεργεί για λογαριασμό του ισχυρού, δεν είναι σάτιρα αλλά προπαγάνδα. Αν στοχεύει μόνο μια κοινωνική ομάδα, θρησκεία, τάξη, πολιτική πεποίθηση, ιδεολογία, κομματική παράταξη, τότε είναι ελεγχόμενη. Αυτό δεν είναι σάτιρα, αλλά εκτέλεση συμβολαίου συγκεκριμένων συμφερόντων.

Πρέπει τελικά να φοβόμαστε τους Μουσουλμάνους, του Χριστιανούς ή οποιονδήποτε θρήσκευμα ή δόγμα;

Δεν υπάρχει καν λόγος να κάνουμε μια ερώτηση σαν αυτή. Τι έχουμε να φοβηθούμε από έναν Μουσουλμάνο, έναν Χριστιανό ή έναν άθεο; Εφόσον ο καθένας κρατάει την πίστη του για τον εαυτό του, πώς μπορούμε να λέμε ότι ένας Εβραίος είναι κατά κανόνα φιλάργυρος ή «μασώνος»; Αυτές είναι τουλάχιστον ηλίθιες θεωρίες στις οποίες η ανθρωπότητα υποτίθεται ότι έχει δώσει τις απαντήσεις της εδώ και μερικούς αιώνες. Τουλάχιστον στη θεωρία.

Ζει η Ευρώπη έναν πολιτισμικό πόλεμο;

Όχι. Η Ευρώπη δεν ζει κανέναν πολιτισμικό, θρησκευτικό ή φυλετικό πόλεμο. Ο πόλεμος ο οποίος διεξάγεται στην Ευρώπη είναι καθαρά ταξικός. Και έχει προκληθεί από τις ίδιες τις πολιτικές της μακριά από τα δικά της σύνορα. Ο θρησκευτικός φανατισμός αποτέλεσε για πολλές δεκαετίες το εργαλείο της Δύσης για την επεκτατική της πολιτική στη Μέση Ανατολή, την Κεντρική Ασία και την Αφρική. Η μειοψηφία των φανατικών εξοπλίστηκε και εκπαιδεύτηκε στρατιωτικά για να επιβληθεί στους πολλούς, επιστρέφοντάς τους αιώνες πίσω.

Πολιτισμικά, ιστορικά, κοινωνικά.

Οι φτωχοποιημένες και αμόρφωτες μάζες ανθρώπων μεγάλωσαν μέσα στη βία και το μίσος για τον «άπιστο». Μόλις ο άπιστος σταμάτησε να τους στηρίζει, τότε στράφηκαν εναντίον του. Κι όταν οι πατρίδες τους έγιναν πεδία αιματηρών συγκρούσεων, τότε εξάπλωσαν τον φανατισμό τους στα ευήκοα ώτα εκείνων που παρέμειναν στο περιθώριο, εντός των συνόρων των «απίστων». Κι ύστερα επάνδρωσαν τα πιο αρρωστημένα τους σχέδια. Άλλωστε, το ισλαμικό Χαλιφάτο δεν είναι παιδί των φονταμεταλιστών. Είναι γνήσιος γόνος της δυτικής πολιτικής, εξοπλισμένος κατά ένα μεγάλο βαθμό από τον έμπορο όπλων που ακούει στο όνομα Φρανσουά Ολάντ.

Μπορεί να θεωρήσει κάποιος τη δολοφονία των σκιτσογράφων και των δημοσιογράφων του Charlie Hebdo πολιτικό γεγονός;

Όχι. Η δολοφονία τους δεν είναι πολιτικό γεγονός, αλλά μια πράξη εκδίκησης στο όνομα ενός αιμοσταγούς θεού ο οποίος δεν υπάρχει καν στα ιερά τους βιβλία, αλλά αποτελεί μια στρέβλωση της αληθινής θρησκείας την οποία υποτίθεται ότι τιμούν. Παρόλα αυτά, ο πρωθυπουργός της Ελλάδας και η ακροδεξιά ηγέτιδα του Γαλλικού Μετώπου, έσπευσαν να εκμεταλλευτούν πολιτικά τις δολοφονίες, ο καθένας για τους δικούς του σκοπούς. Ο Αντώνης Σαμαράς για να προωθήσει τη μεταναστοφοβία και τον ρατσισμό ο οποίος διακρίνει τον ίδιο και την πολιτική του. Η Μαρίν Λεπέν για να προωθήσει την ατζέντα –μεταξύ άλλων- των θρησκευτικών διώξεων, της επαναφοράς της θανατικής ποινής και του στιγματισμού των μειονοτήτων. Επιδιώξεις τις οποίες είχαν κριτικάρει πολλάκις οι δολοφονημένοι σκιτσογράφοι του Charlie Hebdo.

Ήταν ακραίο το Charlie Hebdo;

Για κάποιους ναι. Για άλλους όχι. Ποιος είναι αυτός που ορίζει τι είναι ακραίο και τι όχι; Ο Θεός; Ο Μωάμεθ; Ο νόμος;

Οι αναγνώστες, είναι η απάντηση.

Εκείνοι επιλέγουν αν κάτι αρμόζει στο γούστο ή τα κριτήρια τους. Κι αν δεν τους κάνει, δεν το αγοράζουν. Ούτε το αναπαράγουν. Στο τέλος, αυτό είναι το μόνο εργαλείο που διαχωρίζει την ποιοτική σάτιρα από τη χυδαιότητα.

Έχουν το δικαιώματα τα κόμματα να χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τους νεκρούς σκιτσογράφους;

Αναλόγως την περίπτωση. Κόμματα σαν τη Νέα Δημοκρατία, η οποία έχει καταδικάσει τα πρωτοσέλιδα από το Ποντίκι και το περιοδικό Unfollow ενώ έχει στηρίξει διώξεις σαν αυτή του διαχειριστή της σελίδας στο Facebook «Γέρων Παστίτσιος», έχουν απολέσει το δικαίωμα αυτό. Το ίδιο ισχύει και για τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος χρησιμοποίησε ένα «σεξιστικό» σκίτσο του Δημήτρη Χαντζόπουλου για να κάνει πολιτική ενάντια σε έναν μιντιακό όμιλο, με τον οποίο είχε προβλήματα εξ αρχής αλλά ποτέ δεν απέκτησε το θάρρος να το δείξει απευθείας. Αντ’ αυτού, επέλεξε να σηκώσει τους τόνους με αφορμή ένα –κατά τη δική μου άποψη- απαράδεκτο σκίτσο.

Μπορεί να αντιδράσει μια πολιτική ή κομματική οντότητα σε ένα φαινομενικά σατιρικό σκίτσο;

Ναι μπορεί. Εφόσον, για παράδειγμα, το σκίτσο αυτό αμφισβητεί την ίδια την ιστορία και παίζει το επικίνδυνο παιχνίδι της θεωρίας των δύο άκρων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το πρωτοσέλιδο ενός από τα γνωστά free press, το οποίο εξίσωνε τον ναζισμό με τον κομμουνισμό. Τέτοιου είδους ανιστόρητες πράξεις είναι επικίνδυνες, εφόσον δεν ακολουθούν τον πρώτο «κανόνα» της σάτιρας κι εξυπηρετούν την κυρίαρχη αφήγηση που ευνοεί τον ισχυρό και τα συμφέροντα του.

Τι μπορείς να πεις σε όσους θεωρούν αναμενόμενες τις δολοφονικές επιθέσεις σε περιοδικά σαν το Charlie Hebdo;

Την απάντηση του διευθυντή σύνταξης του περιοδικού, Στεφάν Σαρμπονιέ, στη συνέντευξή του στον Στέλιο Κούλογλου: «Δηλαδή, μια γαλλική σατιρική εφημερίδα, μια μικρή γαλλική σατιρική εφημερίδα, θα έφτανε με μερικά σκίτσα να εκνευρίσει την Αλ-Κάιντα, για παράδειγμα, ή τους ισλαμιστές τρομοκράτες πολύ περισσότερο απ’ ότι αυτή καθαυτή η πολιτική της Γαλλίας στο Μάλι ή απ’ ότι η πολιτική των ΗΠΑ στον υπόλοιπο κόσμο κλπ. Άρα, εάν οι ισλαμιστές θέλουν να εκτονωθούν με την τοποθέτηση βομβών, έχουν πάμπολλους άλλους λόγους να το πράξουν και πιστεύω πως δεν έχουν ανάγκη το Charlie Hebdo ως δικαιολογία».

Μα την επίθεση αυτή δεν την διέπραξαν «Γάλλοι πολίτες»;

Ναι. Την επίθεση αυτή την διέπραξαν «Γάλλοι πολίτες». Αλλά ακόμη κι αν την διέπρατταν «μετανάστες», τι διαφορά θα είχε; Όποιος είναι μετανάστης είναι δολοφόνος; Όποιος είναι Μουσουλμάνος είναι τζιχαντιστής; Όποιος είναι Χριστιανός που ζει στη Μέση Ανατολή είναι πράκτορας της Δύσης; Ο θρησκευτικός φανατισμός είναι το απόλυτο όπλο στη μάχη των τάξεων. Μόνος κερδισμένος είναι αυτός που εισπράττει το αντίτιμο του αίματος σε πετροδόλαρα, αγωγούς φυσικούς αερίου, αποθέματα χρυσού, εμπορικούς δρόμους, διαμάντια και άλλα πολύτιμα μέταλλα. Χαμένοι είμαστε όλοι οι υπόλοιποι.

Ο επίλογος

Οι ερωτήσεις είναι πάρα πολλές, αλλά καλύτερα να σταματήσω εδώ. Άλλωστε, ο καθένας μπορεί να λέει ό,τι του κατέβει στο κεφάλι. Αρκεί να σταματήσει να αλλάζει κάθε τρεις και λίγο θέσεις. Γιατί μετά από λίγο, η τρικυμία που προκαλούν οι σχολιαστές επί παντός επιστητού μας κάνουν να νιώθουμε ότι εκτός συνόρων είμαστε όλοι δημοκράτες και φανατικοί οπαδοί του Διαφωτισμού. Όταν όμως η υπόθεση περνά τα δικά μας σύνορα, τότε ο εφήμερος «ανθρωπισμός» χάνεται, κι ο ένας προσπαθεί να κατασπαράξει τον άλλο.

---------------

[Πηγή]

Error 404. Freedom of speech not found. – by Leia Organa Solo

Παρίσι. Έτος 2015.

12 άνθρωποι σκοτώθηκαν μετά από επίθεση στην εφημερίδα όπου εργάζονταν. Ανάμεσά στους νεκρούς βρίσκονται οι σκιτσογράφοι Cabu, Tignous, Wolinski και ο Stephane Charbonnier ή Charb, ο οποίος ήταν ο διευθυντής της «Charlie Hebdo».
Σύμφωνα με τη διεθνή ειδησεογραφία, οι δράστες, φώναζαν συνθήματα υπέρ της θρησκείας τους, για την τιμή της οποίας έγιναν δολοφόνοι.

Κόσμος. Έτος 2015.

Η εκμετάλλευση του φρικτού γεγονότος μόλις ξεκίνησε. Στο μικρόκοσμο της Ελλάδας, ο Άδωνις, συνέδεσε η σφαγή  με το φράχτη στον Έβρο ο οποίος κατά τη γνώμη του κρατάει μακριά τους μουσουλμάνους που πάλι κατά τη γνώμη του είναι ΟΛΟΙ εν δυνάμει δολοφόνοι.

Facebook. Έτος 2015.

Ακροδεξιοί, χριστιανοί και άλλοι φανατικοί ξέρασαν τον οχετό τους, του οποίου ένα δείγμα σας παραθέτω αυτούσιο, με καμία διάθεση ανάλυσής του.

«Βασικά και εγώ στα παπάρια μου θα τον γράψω τον κάθε άθεο και εσένα μαζί. Γιατί αν εσύ με θεωρείς φασίστρια και βλαμμένη που πιστεύω στον Θεό και διαχωρίζω τους μουσουλμάνους ως μελλοντικούς σφάχτες μας το ίδιο λέω και εγώ για εσένα και χειρότερα. Ότι είσαι ένα Φασιστικό γουρούνι που με υποχρεώνει να είμαι άθεη επειδή έτσι γουστάρει. Σε γράφω λοιπόν.»

Ας μιλήσουμε για την ελευθερία του λόγου. Για την παρεξηγημένη αυτή έννοια που έχει βιαστεί διαδοχικά και χωρίς κανένα έλεος από κάθε είδους θρησκευόμενο. Στη χώρα μας έχουμε ξεπεράσει τον κίνδυνο καθότι η ελευθερία λόγου είναι ανύπαρκτη. Και ως ανύπαρκτη δεν μπορεί να απειληθεί.

Θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει ότι το ίδιο συμβαίνει και τα ιερά και όσια του καθενός. Ως ανύπαρκτα δεν μπορούν να απειληθούν από κανένα σκίτσο ή κείμενο ή ακόμα και από καμία πράξη.

Ένα θεμελιώδες λάθος όλων των οπαδών κάποιας θρησκείας είναι ότι απαιτούν τον σεβασμό όλων των υπολοίπων. Στο μάθημα που μας έλεγαν ότι ο σεβασμός δεν απαιτείται αλλά κερδίζεται οι εν λόγω τύποι έλειπαν. Είχαν πάει στην εκκλησία όπου μάθαιναν ότι έχουν κάποιο είδος προνομίου απέναντι στους άλλους ανθρώπους.  Έτσι χρησιμοποιούν τον όρο «ελευθερία του λόγου» για  να πείσουν ότι ενώ εκείνοι έχουν κάθε δικαίωμα να εκφράζουν την πίστη τους, όλοι οι υπόλοιποι δεν έχουν το αντίστοιχο δικαίωμα να την σατιρίζουν.

Και αυτό δεν αποτελεί μεγάλο πρόβλημα όσο τα λόγια μένουν λόγια ή το πολύ πολύ γραπτά. Το πραγματικό πρόβλημα ξεκινάει όταν αυτά τα πειραγμένα τυπάκια προσπαθούν να κλείσουν στη φυλακή ή και σφάζουν κόσμο επειδή σχεδίασε και κυκλοφόρησε ένα σατιρικό σκίτσο του αγίου τους.

Και το πρόβλημα συνεχίζεται όταν οι ακόμα περισσότερο πειραγμένοι πολιτικοί κάνουν φοβικές δηλώσεις που στηρίζονται στην αυταρχική έννοια της συλλογικής ευθύνης (βλέπε δηλώσεις Άδωνι). 

Και κάπως έτσι φτάνουμε στο σημείο, οι άθεοι, να υπερασπιζόμαστε θρήσκους που κινδυνεύουν από άλλους θρήσκους και να προσπαθούμε να εξηγήσουμε σε όλους αυτούς ότι το δικαίωμά τους στη θρησκεία δεν αναιρεί το δικαίωμα μας στη διακωμώδησή της.

Φυσικά όλα αυτά είναι υπέρ του δέοντος, δύσκολο να κατανοηθούν από ανθρώπους που αυτοπροσδιορίζονται μέσα από μισάνθρωπες θρησκείες με ακόμα πιο μισάνθρωπα διδάγματα. 

 
Και μπορεί οι γιορτές να πέρασαν αλλά ορίστε μια καλή ιδέα για δώρο.

«Τίποτα δεν είναι ιερό, όλα μπορούν να λεχθούν» είναι ο τίτλος του βιβλίου του Ραούλ Βάνεγκεμ. Βρείτε το και χαρίστε το σε έναν φανατικό θρήσκο. 
Εκείνος μπορεί να μην το ευχαριστηθεί, αλλά εσείς θα γελάσετε πολύ με την αντίδρασή του.

by Leia Organa Solo

-------------

[Πηγή]

Κυρία Ρεπούση ΔΗΜΑΡτον

Ακόμη και ένα χαλασμένο ρολόι,δυο φορές την ημέρα δείχνει τη σωστή ώρα. Με αυτή την έννοια, όλα έχουν την επιβεβαίωσή τους, ακόμη και αν δεν έχουν χρηστικότητα. Δεν ξέρω γιατί η βουλευτής της ΔΗΜΑΡ κυρία Ρεπούση, επιλέγει συνεχώς να έχει το ρόλο του χαλασμένου ρολογιού, μόνο και μόνο επειδή κάποιοι θα υποστηρίξουν πως κάποιες φορές δείχνει τη σωστή ώρα. Γιατί δηλαδή δείχνει να επιλέγει να απασχολήσει με “μη χρηστικές” προκλήσεις, για να προσέξουμε πως υπάρχει ένα ρολόι, στο κομοδίνο του δημόσιου προβληματισμού.

Επιφανειακά, η κυρία βουλευτής της ΔΗΜΑΡ, έχει το θάρρος της γνώμης και επιλέγει να μιλήσει χωρίς να υπολογίζει το προσωπικό κόστος. Αναρωτιέμαι όμως, είναι έτσι; Την κυρία Ρεπούση την γνωρίσαμε όταν συνωστίστηκε όλη η Ελλάδα γύρω από την επιστημονική της άποψη για τον συνωστισμό στη Μικρασιατική καταστροφή. Η ιστορικός Ρεπούση, δεν παρέθεσε στο βιβλίο της την ιστορική καταγραφή. Δεν είχε το θάρρος έστω να γράψει πως τα ελληνικά στρατεύματα προελαύνοντας στην Ανατολία έκαναν έστω σφαγές. Απλώς «σαπούνισε» την ιστορία, λείανε τις αιχμές για να εξασφαλίσει έναν καθαρό συμψηφισμό. Παραποίησε δηλαδή την ιστορία, προς όφελος της καλής εμφάνισης, απολογούμενη σε έναν εθνικισμό από την ανάποδη. Με τον ίδιο τρόπο που οι εθνικιστές την παραποιούσαν για να έχουμε εθνικό και γενναίο δίκαιο, αυτή την παραποίησε για να έχουμε τουριστικό άδικο. Κάπως έτσι, οι σφαγιασθέντες πρόγονοι, συνωστίστηκαν στο βιβλίο της Ρεπούση και δεν υπήρξε έλληνας που δεν την έμαθε.

Η κυρία Ρεπούση χτυπάει συνεχώς με τον ίδιο τρόπο, εφευρίσκοντας μια αναγκαιότητα και μια αποκλειστική έκφραση του προοδευτισμού. Το θέμα που έθεσε με την κατάργηση των θρησκευτικών στα σχολεία είναι όντως ένα σοβαρό θέμα. Η πίστη είναι θέμα των εκκλησιών και όχι των σχολείων. Των ιερέων κάθε θρησκείας και όχι των δασκάλων. Της ανησυχίας του καθενός και όχι της επιβολής της. Αλλά όπως εύκολα καταλαβαίνει κάποιος, στην Ελλάδα υπάρχει ένα σοβαρό θέμα με τον εναγκαλισμό της Εκκλησίας με το Κράτος. Για δεκαετίες το κρατικό ταυτίζεται με το χριστιανικό και αντίστροφα. Το δημοκρατικό αίτημα λοιπόν θα ήταν ο διαχωρισμός της Εκκλησίας από το Κράτος. Δεν το έθεσε ούτε η κυρία Ρεπούση,ούτε το κόμμα της. Έτσι απλώς παρέδωσε στον ακροδεξιό λαικισμό, στη Χρυσή Αυγή δηλαδή και ένα κομμάτι της ΝΔ, τη δυνατότητα να θολώσουν τα νερά και να μιλήσουν για ανθέλληνες και για άπιστους. Υποβάθμισε ένα σοβαρό πολιτικό αίτημα, σε ένα επικοινωνιακό πυροτέχνημα.

Το τελευταίο χτύπημα της κυρίας Ρεπούση, αφορούσε την κατάργηση των Αρχαίων Ελληνικών ως νεκρή γλώσσα. Να σημειώσω εδώ, πως ως μαθητής με επιλογή στις θετικές επιστήμες, θεωρούσα κι εγώ τα Αρχαία μη αναγκαία. Μέχρι που ένα βράδυ σε εστιατόριο στο Βερολίνο ντράπηκα όταν κάποιος Ιταλός από τη Μεγάλη Ελλάδα με πλησίασε και άρχισε να μου μιλά αρχαία ελληνικά που εγώ δεν ήξερα τόσο καλά. Το ίδιο περίπου συνέβη και πριν από μερικές ημέρες, με ισπανίδα συνάδελφο που μου έπαιρνε συνέντευξη. Αναθεματίζω τον εαυτό μου που δεν μπορώ να διαβάσω την αρχαία ελληνική γραμματεία από το πρωτότυπο και που τόλμησα κάποια περίοδο στη ζωή μου να θεωρήσω ένα κομμάτι γνώσης περιττό και νεκρό.

Τα Αρχαία δεν είναι νεκρή γλώσσα. Πολύ περισσότερο δεν είναι άχρηστη γνώση. Είναι ένας τεράστιος πλούτος που είμαστε κομμάτι του, ακόμα και αν δεν μπορούμε να το διαχειριστούμε. Επίσης όπως ίσως γνωρίζει η κυρία Ρεπούση, στο ελληνικό σχολείο το πρόβλημα δεν είναι τα Αρχαία Ελληνικά. Είναι η παπαπαγαλία, η ακύρωση της κριτικής σκέψης, είναι η παραπαιδεία, το εκπαιδευτικό σύστημα και τώρα πλέον είναι και τα σχολεία που δεν μπορούν να λειτουργήσουν. Α,να συμπληρώσω πως το πρόβλημα επίσης είναι πως πολλά από τα παιδιά που πάνε στο όποιο δημόσιο ακόμη σχολείο υπάρχει, δεν έχουν να φάνε και ίσως κάποιοι γονείς τους αυτοκτονούν. Νεκροί στην πραγματικότητα κυρία Ρεπούση και όχι μεταφορικά όπως λέτε για τα αρχαία.

Η κυρία Ρεπούση δεν εξέφρασε κανέναν προβληματισμό για αυτά. Επέλεξε το θορυβώδες και ειδικό για να ακουστεί. Δεν μπορώ να την κατατάξω σε καμιά ομάδα που συνωμοτεί για να καταστρέψει την Ελλάδα, ούτε σε αυτούς που συγκρούονται για συγκρουστούν, από ιδεοληψία ή πολιτικό εγωισμό. Θεωρώ απλώς πως βρίσκει τρόπο να ακούγεται. Από το κοινοβουλευτικό έδρανο που της χάρισε αυτή της ιδιαιτερότητα, σηκώνει διακριτικά το πόδι και αμολάει μια ηχηρή. Άποψη εννοώ.

Του Κώστα Βαξεβάνη

------------------------------------------------------ 
 Ακόμα ένα ωραίο άρθρο για το θέμα από τον σημερινό Στάθη
-------------------------------------------------------------------------------------------
(κι εκεί που σχολίαζα σε ανάλογη ανάρτηση φίλου μου (και μάλιστα υπερασπιστική) στο φβ για το ίδιο θέμα, βρήκα αυτό το άρθρο του Κ.Βαξεβάνη που με επιβεβαιώνει:
1)Η κ. Ρεπούση αναδεικνύει τις παρονυχίδες και αφήνει το κυρίως πρόβλημα ασχολίασττο: εδώ η ευρωληγούρικη μνημονιακή λαίλαπα κλείνει σχολεία, απαξιώνει και απολύει καθηγητές, ιδιωτικοποιεί την δημόσια εκπαίδευση, στρέφει τα φτωχά λαικά στρώματα να πληρώνουν αυτά που πλέον δεν έχουν στα φροντιστήρια, απαξιώνει τα πανεπιστήμια κ.ο.κ. και η κ. Ρεπούση συστηματικά αγνοεί όλα αυτά και προκλητικά εξακολουθεί να πετάει πομφόλιγες για τις "παρονυχίδες", για δευτερεύοντα θέματα... Γιατί δευτερεύον θέμα είναι αν θα γίνεται μάθημα Θρησκευτικών ή Θρησκειολογίας στο Γυμνάσιο ή αν πρέπει να διδάσκονται τα αρχαία ατόφια ή από μετάφραση, όταν σχολεία κλείνουνε, τάξεις διπλασιάζονται, οι δάσκαλοι είναι πένητες και απαξιωμένοι...Λυπάμαι αδυνατώ να την παρακολοθήσω άλλο πόσο μάλλον να την υπερασπιστώ, γιατί πλέον πιστεύω ότι το κάνει με σύστημα.
2)ακόμα και μια έστω σωστή θέση πρέπει να διατυπώνεται στο σωστό τόπο και χρόνο, αλλιώς είναι προσχηματική ή υπηρετεί αλότρια συμφέροντα. Την Ρεπούση αφενός τη θεωρώ κακή ιστορικό και αφετέρου την εντάσω στον εσμό εκείνων των δήθεν διανοούμενων ακαδημαϊκών του επιπέδου Διβάνη, Σώτης Τριανταφύλλου, (αλλά και Τατσόπουλου), της ομάδας protagon, που θέτουν το εγώ τους ποιό πάνω από τη κοινωνία και εθίζουν και αποπροσανατολίζουν τον κόσμο με μισές αλήθειες που δεν γιατρεύουν τη οποιαδήποτε "νόσο", αλλά έντεχνα περνούν νεοφιλελεύθερες απόψεις. Δεν διεκδικώ το αλάθητο, αλλά πιστεύω ότι αυτοί κάνουν μεγαλύτερο κακό.
AMOR)

Ο Άγιος Παστίτσιος είνα βολιώτης και συνομιλεί με τον Κώστα Βαξεβάνη

Επειδή πρώτον το θέμα που δημιουργήθηκε τις τελευταίες μέρες με την δίωξη του νεαρού που είχε την σελίδα στο Facebook για τον Άγιο Παστίτσιο, δεν είναι τόσο απλό όσο με την πρώτη ματιά φαίνεται και πρέπει ειδικά εμείς που ασχολούμαστε με τα social media & blogs -και όχι μόνο-, να αντιδράσουμε, δεύτερον ο ιδιοκτήτης της σελίδας είναι βολιώτης, και τρίτον, σήμερα (χθές) έδωσε συνέντευξη στον Κ. Βαξεβάνη, θεώρησα σωστό να αναδημοσιεύσω το παρακάτω σημαντικό  άρθρο και την συνέντευξη που έδωσε ο υπεύθυνος της σελίδας.

Α.Μ.

"Ο Άγιος Παστίτσιος βοήθειά μας" Του Κώστα Βαξεβάνη

 

Υπάρχουν τριών ειδών θρησκευόμενοι. Αυτοί οι οποίοι μέσα από τη θρησκεία προσπαθούν να απαντήσουν στο μεταφυσικό ερώτημα για το τι είναι ο άνθρωπος και πώς ήρθε στον κόσμο. Αυτοί οι οποίοι φοβούνται να αναλαμβάνουν την ευθύνη των πράξεών τους και θέλουν έναν Θεό να παίρνει την ευθύνη και ενίοτε να τιμωρεί. Η τρίτη κατηγορία είναι οι απατεώνες. Είναι δύσκολο ανάμεσα στα δισεκατομμύρια των πιστών και τους χιλιάδες των Θεών (όλοι πραγματικοί σύμφωνα με τους πιστούς τους) να ανακαλύψεις ποιος ανήκει σε ποια κατηγορία.

Η πίστη εμπεριέχει τέτοια σχετικότητα, αλλά κυρίως μη λογική, που η υπεράσπισή της σε ένα κοινωνικό πεδίο και όχι προσωπικό, μπορεί να φέρει συγκρούσεις και την ίδια την αναίρεσή της. Όπως και να το κάνουμε, οι άνθρωποι δεν πρέπει να σφάζονται γιατί ο δικός τους Θεός είναι ο καλύτερος. Αν υπάρχει Θεός, δεν νομίζω πως χρειάζεται τέτοια βοήθεια.

Για τους χριστιανούς αυτής της χώρας, θεωρείται γελοίος ο Παράδεισος με μέλια και πιλάφια που υπόσχεται ο Μωάμεθ. Αλλά δεν είναι καθόλου γελοίο, πως μια Παρθένος μύρισε τον κρίνο, έφερε στον κόσμο τον Θεό και παρέμεινε Παρθένος αφού γέννησε ακόμη 5 παιδιά.

Πρέπει λοιπόν να αποφασίσουμε, αν η πίστη θα είναι ένα προσωπικό καταφύγιο ή η κόκα του λαού που λέει και ο Ουμπέρτο Έκο. Ένα τρόπος δηλαδή να αφηνιάζουμε και να αλληλοσπαρασσόμαστε.

Τα Δυτικά κράτη αιώνες πριν, έχουν λήξει αυτό το θέμα. Στα δικαστήρια της Ολλανδίας ή στα νοσοκομεία της Γερμανίας, δεν θα δεις θρησκευτικές εικόνες. Επίσης οι πολίτες δεν πληρώνουν την διάδοση της θρησκευτικής πίστης που είναι δουλειά των Εκκλησιών. Οι ιερείς δεν καθορίζουν τι θα γράφουν τα βιβλία του σχολείου. Εν ολίγοις το κράτος δεν είναι ο μάνατζερ της θρησκευτικής πίστης.

Στην Ελλάδα τα πράγματα είναι διαφορετικά. Ο ίδιος ο πρωθυπουργός της χώρας, από τη μία παίρνει μέτρα που εξοντώνουν το λαό του (ναι αυτούς τους χριστιανούς) και από την άλλη σαν να εκφράζει την μέγιστη πολιτική αλήθεια θεωρεί βέβαιο πως θα σωθούμε “με τη βοήθεια της Παναγίας”. Ο Αντώνης Σαμαράς έχει ISO, πιστοποίηση της Παναγίας, δεν χωράει καμία αμφιβολία. Εξωραΐζει μια καταστροφική πολιτική ψάλλοντας «τη Υπερμάχω» . Δεν γνωρίζω σε ποια κατηγορία πιστών κατατάσσει τον εαυτό του, αλλά εμένα μου θυμίζει την τρίτη κατηγορία.

Αυτό το κράτος λοιπόν, που δεν κατάφερε ακόμη να αποδώσει τα του Καίσαρος τω Καίσαρι και τα του Θεού στον Θεό, συνέλαβε έναν 27χρονο γιατί ήταν βλάσφημος απέναντι στη θρησκεία. Γιατί ειρωνευόταν τον Γέροντα Παίσιο. Ας αφήσουμε το γεγονός πως ο Παίσιος ούτε Άγιος είναι, ούτε τέτοια απόφαση έχει βγάλει η Εκκλησία. Είναι ένας από τους πολλούς εσχατολόγους που ο τρόμος των λόγων τους, κατάφερε να φοβίσει αρκετά ώστε να τους αντιμετωπίζουν με δέος. Τέτοια παραδείγματα υπάρχουν πολλά ειδικά στην Αγιορείτικη κοινότητα. Άνθρωποι χωρίς καν θεολογική γνώση, που συνομιλούν με βατράχια, κυνηγιούνται από δαίμονες, ή βγάζουν χρησμούς που αργότερα κάποιοι θα κάνουν βιβλία και θα πλουτίσουν, αφού φροντίσουν για την κοσμική αγιοποίηση και όχι την θρησκευτική. Η μόδα της αγιοποίησης μετά τον Παίσιο, συμπεριέλαβε τον Ιωσήφ του Βατοπεδίου, έναν μοναχό με κατηγορίες παιδεραστίας που κοντεύει να γίνει η αρσενική Αγία Αθανασία, γιατί έχει εξακοντίσει τις πιο φοβερές ανοησίες, αρκετά ικανές να φοβίσουν τους ανθρώπους. Στη ζωή μας συμβαίνουν αρκετά κακά για να γίνουν προφήτες ,και αστρολόγοι και καφετζούδες και χαρτορίχτρες.

Ο κρατικός μηχανισμός, οι εισαγγελείς, η δίωξη ηλεκτρονικού Εγκλήματος κινητοποιήθηκαν (σε μια χώρα διαφθοράς και έλλειψης κινητοποίησης όλων αυτών) για να συλληφθεί ένας νεαρός (“Άγιος Παστίτσιος”) που σάρκαζε όλους όσοι θεωρούσαν πως το χώμα από τον τάφο του Παίσιου και η φωτογραφία του έκαναν θαύματα. Ο νεαρός ήταν ένας βλάσφημος που έπρεπε να καταδιωχθεί. Ευτυχώς όχι να ριχθεί στην πυρά (ακόμη).

Ποιος ορίζει την βλασφημία; Για έναν συγκροτημένο θεολόγο ας πούμε, βλάσφημοι είναι όλοι αυτοί που θεωρούν πως Άγιος είναι κάποιος που δεν έχει ανακηρυχθεί ως τέτοιος απ την Εκκλησία. Και όλοι αυτοί που έχουν εμπορευθεί το αμφιλεγόμενο έργο ενός μοναχού. Τι θα γίνει λοιπόν; Θα ορίσουν οι εισαγγελίες θεολόγους πραγματογνώμονες; Ή μήπως θα ζητήσουμε το know how από τον Αχμαντινετζάν;

Οι θρησκείες δεν απευθύνονται στη λογική. Γι” αυτό ακριβώς χρειάζεται η χρήση της λογικής για να μπορούν να υπάρχουν και να επιτελούν πνευματικό έργο, αντί να παράγουν μουλάδες. Ο καθένας έχει δικαίωμα να κρίνει και τις θρησκείες και τις απόψεις των άλλων. Και αυτοί με τη σειρά τους μπορούν να απαντούν. Αυτή είναι η λειτουργία της Δημοκρατίας. Αν ανάψουμε φωτιές για να καίγονται οι βλάσφημοι, τότε κάποιος μπορεί να ανάψει φωτιές και για μας, στο όνομα μιας άλλης βλασφημίας.

Όσο η κρίση βαθαίνει, οι Παΐσιοι, οι Βησαρίωνες (αυτός ντε που δεν έλιωνε αλλά έλιωσε), οι καφετζούδες και οι έμποροι ελπίδας θα παρέχουν την βολική αντικατάσταση της λογικής από το αόριστο μεταφυσικό. Είναι κατανοητό. Ακατανόητο είναι το κράτος ως έκφραση της Δημοκρατικής λειτουργίας, να αρχίσει να φτιάχνει φυλαχτά από τα σώβρακα του Βησαρίωνα, την ώρα που μας παίρνει τα σώβρακα.

-------------------------------

Πηγή: www.koutipandoras.gr