Αν το 1821 υπήρχε internet...

Αν το 1821 υπήρχε internet...

• Οι αγγελιοφόροι δε θα μετέφεραν φιρμάνια αλλά e-mails.
• Το Σύνταγμα της Επιδαύρου θα είχε γραφτεί σε word.
• Η Φιλική Εταιρία θα δημιουργούσε στο Facebook μυστική ομάδα.
• Οι Φιλέλληνες θα είχαν τρελάνει στα Like τις αναρτήσεις του Υψηλάντη.
• Μετά τη σφαγή της Χίου θα κυκλοφορούσε petition καταδίκης με χιλιάδες υπογραφές.
• Ο Παπαφλέσσας θα αρθρογραφούσε στο www.agioritikovima.gr
• O Κολοκοτρώνης θα έριχνε το προφίλ του Δράμαλη στα Δερβενάκια.
• Ο Καραϊσκάκης θα πόσταρε στη σελίδα του Σουλτάνου σέλφι των αχαμνών του.
  
• Ο Κιουταχής θα είχε φάει report/block στη Ρούμελη.
• Η Άλωση της Τριπολιτσάς θα θεωρούνταν τρολιά.
• Ο Αλή Πασάς θα ρουφούσε το ναργιλέ του σε net café των Ιωαννίνων.
• Ο Σαμαράς θα καλούσε τον Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο προκειμένου ν’ ανοίξει τα καταστήματα τις Κυριακές.
• Ο Βαρουφάκης θα έσκαγε έφιππος στα συνέδρια της Ιεράς Συμμαχίας, φορώντας φέσι και γιλέκο λαχούρι.
  
• Ο Τσίπρας θα τοποθετούσε το Μαυρομιχάλη ως μινίστρο Ασφαλείας του Καποδίστρια.
• Οι Αναρχικοί θα βουτούσαν (συμβολικά) τη ντουντούκα του ντελάλη.
• Ο Ζουράρις θα μιλούσε στους ραγιάδες σε απλή Δημοτική.
• Ο Πάνος Καμμένος θα πετούσε στεφάνι στην τούρκικη ναυαρχίδα.
• Ο Κουτσούμπας θα κήρυσσε την έναρξη της επανάστασης 3 χιλιόμετρα πιο μακριά από την Αγία Λαύρα.
• Ο Σταύρος Θεοδωράκης θα συμμετείχε ενεργά στην πολιορκία του Μεσολογγίου (στην πλευρά των πολιορκητών).
• Η Ζωή Κωνσταντοπούλου θα αναλάμβανε προσωπικά την ανάκριση του Νενέκου.
• Ο Τζήμερος θα έστελνε επιστολή στον Σουλτάνο με την προσφώνηση: «Πολυχρονεμένε μου Πατισάχ»

------------------------------
[Πηγή]

Το Grexit είναι προτιμότερο από ένα τρίτο Μνημόνιο

Η συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου στο Eurogroup αποτέλεσε την καλύτερη δυνατή επιλογή (ή τουλάχιστον τη λιγότερο κακή) μεταξύ των πραγματικών εναλλακτικών που είχε μπροστά της εκείνη τη στιγμή η νέα ελληνική κυβέρνηση. Με τη συμφωνία η κυβέρνηση μπόρεσε να ξεφύγει από την «παγίδα θανάτου» (μέσω του στραγγαλισμού του τραπεζικού συστήματος) που της είχαν στήσει οι διεθνείς κι εγχώριοι σκληροπυρηνικοί της λιτότητας. Επιπλέον, για πρώτη φορά από την έναρξη της κρίσης, σε ένα επίσημο διπλωματικό έγγραφο καταγράφηκαν στοιχεία μιας εναλλακτικής λογικής για την αντιμετώπιση της κρίσης, στον αντίποδα των αντιλήψεων με βάση τις οποίες διαμορφώθηκαν τα μνημόνια. Από την άλλη, μιας και δεν πρέπει να ωραιοποιούμε την κατάσταση, η συμφωνία της 20ης Φλεβάρη εμπεριείχε και σημαντικές παραχωρήσεις από την ελληνική πλευρά, τουλάχιστον συγκριτικά με το προεκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ –οι ΑΝΕΛ δεν έχουν ζήτημα με τις ιδιωτικοποιήσεις...

Μια συμφωνία που δεν εφαρμόζεται

Σχεδόν ένα μήνα μετά τη συμφωνία Ελλάδας-Eurogroup, η κατάσταση έχει διαμορφωθεί ως εξής. Η κυβέρνηση αρχίζει να εφαρμόζει το πρόγραμμά της (Μέτρα Αντιμετώπισης Ανθρωπιστικής Κρίσης, Ανασύσταση ΕΡΤ, Ρύθμιση Ληξιπρόθεσμων Οφειλών στο Δημόσιο-100 δόσεις), ενώ τα τεχνικά κλιμάκια των δανειστών είναι στην Αθήνα για να αντλήσουν στοιχεία σχετικά με την πραγματική κατάσταση της οικονομίας. Η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει παραβιάσει σε κανένα σημείο τη συμφωνία της 20ης Φλεβάρη. Αντιθέτως, το άλλο συμβαλλόμενο μέρος, δηλαδή το Εurogroup, δεν την εφαρμόζει. Για την ακρίβεια, διάφοροι κύκλοι του έχουν προβεί σε σειρά πράξεων και παραλείψεων που οδηγούν στην πλήρη υπονόμευσή της.

Η υπονόμευση της συμφωνίας από τους ακραία συντηρητικούς ευρωπαϊκούς κύκλους έχει δύο εκφάνσεις. Η πρώτη είναι η διαρκής προσπάθεια να διολισθήσουμε από το περιεχόμενο της συμφωνίας σε αυτό του Μνημονίου και της 5ης αξιολόγησης. Δεν είναι μόνο οι συνεχείς αναφορές διαφόρων ιθυνόντων (με προεξάρχοντα τον Σόιμπλε) σε «μνημόνιο» και «τρόικα». Πιο σημαντική είναι η προσπάθεια επαναφοράς στο τραπέζι πολιτικών που κινούνται έξω από το συμφωνημένο πλαίσιο και συνιστούν μέρος όσων είχε αποδεχτεί η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου.

Αλλά η βασική έκφανση της υπονόμευσης της συμφωνίας αποτελεί το μπλοκάρισμα της χρηματοδότης του ελληνικού Δημοσίου. Σχεδόν ένα μήνα μετά τη συμφωνία της 20ης Φλεβάρη, όχι μόνο δεν έχει ανοίξει η στρόφιγγα της δανειακής χρηματοδότησης, αλλά η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δεν επιτρέπει καν μια μικρή αύξηση του επιτρεπόμενου ορίου για την έκδοση έντοκων γραμματίων ώστε να καλυφθούν όπως-όπως οι χρηματοδοτικές ανάγκες του Δημοσίου. Με πιο απλά λόγια, αν τον Φλεβάρη ήταν το τραπεζικό σύστημα που απειλούταν με ασφυξία, τώρα είναι η σειρά του Δημοσίου.

Προς ένα αδυσώπητο δίλημμα;

Χωρίς να έχουμε την παραμικρή ροπή στις θεωρίες συνωμοσίας, και διατηρώντας πάντα την αυτοσυγκράτηση που είναι αναγκαία όταν πρόκειται κανείς να προβεί σε πολιτικές εικασίες, η μέχρι τώρα συμπεριφορά των ακραία συντηρητικών ευρωπαϊκών κύκλων μπορεί να οδηγήσει στο εξής συμπέρασμα: Μέσω της χρηματοδοτικής ασφυξίας , επιχειρούν να θέσουν την ελληνική κυβέρνηση προ του αδυσώπητου διλήμματος «Τρίτο μνημόνιο ή Grexit». Θέλουν δηλαδή να φέρουν τα πράγματα σε εκείνο το οριακό σημείο που η κυβέρνηση θα πρέπει να υποταχτεί και να προδώσει τη λαϊκή εντολή προκειμένου να καλύψει τις στοιχειώδεις χρηματοδοτικές ανάγκες του Δημοσίου και να παραμείνει στην ευρωζώνη.

Η συμπεριφορά τους δεν υπαγορεύεται βέβαια από τη όποια οικονομική λογική. Τα χρήματα που έχει ανάγκη η Ελλάδα (λίγα δισεκατομμύρια) είναι σταγόνα στον ωκεανό της ευρωπαϊκής οικονομίας. Ο δε ελληνικός προϋπολογισμός έχει σταθερά πρωτογενές πλεόνασμα, ενώ η νέα κυβέρνηση διαχειρίζεται τα δημόσια οικονομικά με χρηστό τρόπο.

Το ζήτημα είναι βαθιά πολιτικό. Οι κυρίαρχες δυνάμεις της ευρωπαϊκής συντήρησης θέλουν να συντρίψουν πολιτικά τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ για να δολοφονήσουν εν τη γενέσει του ένα εναλλακτικό πολιτικό παράδειγμα με πανευρωπαϊκή ακτινοβολία. Χτυπάνε τον ΣΥΡΙΖΑ για να τελειώσουν με το Podemos και το Sinn Fein.

Επιπλέον, η ραγδαία άνοδος του δεξιού λαϊκισμού στη Γερμανία ωθεί τον συνασπισμό εξουσίας υπό την Μέρκελ στη συντηρητικοποίηση και, κυρίως, την εθνική περιχαράκωση. Το δίδυμο Μέρκελ-Σόιμπλε λειτουργεί πολύ περισσότερο σαν μια γερμανική ηγεσία, παρά σαν μια ευρωπαϊκή ηγεμονική δύναμη.

Οι δύσκολες επιλογές

Η κυβέρνηση μέχρι τώρα έχει αποδείξει ότι έχει σαν θεμελιώδη αρχή το σεβασμό στη λαϊκή εντολή. Για πρώτη φορά έχουμε μια κυβέρνηση που βασική έγνοια της είναι η υπεράσπιση των δικαιωμάτων των πολλών και όχι η εξυπηρέτηση των συμφερόντων των λίγων. Επίσης, η κυβέρνηση, σε αυτές τις πρώτες εβδομάδες, έδειξε ότι εκτός από εντιμότητα, διαθέτει και πολιτικό κριτήριο, αφού και ελιγμούς έκανε και συμμαχίες οικοδόμησε. Αυτό που λογικά πράττει τώρα η κυβέρνηση είναι η συνέχιση της οικοδόμησης συμμαχιών με στόχο να αρθεί το αδιέξοδο και να μην ευοδωθούν τα σχέδια των σκληροπυρηνικών της λιτότητας. Υπάρχει ακόμα η δυνατότητα να τα καταφέρει.

Ωστόσο, αν τα πράγματα φτάσουν στο έσχατο σημείο, και το δίλημμα είναι «Τρίτο Μνημόνιο ή Grexit», η απάντηση μια κυβέρνησης κοινωνικής σωτηρίας επουδενί μπορεί να είναι «Τρίτο Μνημόνιο». Και αυτό όχι γιατί ο Grexit είναι η βασιλική οδός προς την ανάπτυξη, όπως αφελώς ορισμένο διατείνονται –κάθε άλλο: το Grexit θα σημάνει πτώση του ΑΕΠ και θα υπαγορεύσει περιοριστικές πολιτικές. Ούτε μόνο γιατί πολιτικά αυτή η κυβέρνηση δεν μπορεί να «σηκώσει» μνημονιακές πολιτικές –το διακύβευμα αυτή τη στιγμή είναι πολύ πιο σημαντικό από το όποιο (καλώς εννοούμενο) κομματικό συμφέρον.

Δύο είναι οι βασικοί λόγοι που πρέπει να οδηγήσουν στην (πραγματικά επώδυνη) επιλογή του Grexit αν τα πράγματα εντέλει φτάσουν στο όριο. Ο πρώτος είναι ότι τα όποια μνημονιακά υφεσιακά μέτρα αναγκαστεί να πάρει η κυβέρνηση, δεν θα είναι ούτε τα τελευταία ούτε θα ανοίξουν το δρόμο στην ανάκαμψη για τους πολλούς. Αντιθέτως, η διατήρηση του μνημονιακού πλαισίου εγγυάται, από τη μια μεριά, τη διαρκή λήψη νέων μέτρων όταν δεν πιάνονται οι (άπιαστοι) στόχοι του προγράμματος, και από την άλλη, παγιώνει την οικονομική στασιμότητα (με ύφεση ή πολύ μικρούς ρυθμούς ανάπτυξης), αφού δεν προβλέπει πολιτικές για την επανεκκίνηση της οικονομίας. Το Grexit είναι πολύ επώδυνο (γι’ αυτό και ορθά δεν ήταν η επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ), αλλά σε βάθος χρόνου μπορεί να ανοίξει προοπτικές που δεν υπάρχουν στο μνημονιακό πλαίσιο.

Ο βασικός όμως λόγος που αν τα πράγματα (με ευθύνη των Ευρωπαίων) φτάσουν στο όριο, δεν μπορεί να αποτελέσει επιλογή το τρίτο Μνημόνιο, δεν είναι αυστηρά οικονομικός. Το τρίτο Μνημόνιο θα σημάνει μια άνευ προηγουμένου ταπείνωση του λαού, ιδιαίτερα σε μια στιγμή που οι εκλογές έχουν φέρει έναν άνεμο ελπίδας και ανάτασης. Ένας λαός ταπεινωμένος όχι μόνο δεν μπορεί να σταθεί πολιτικά αξιοπρεπής μέσα στην Ευρώπη, αλλά ούτε και να φανεί δημιουργικός στο οικονομικό πεδίο –η ψυχολογία συνιστά βασική πτυχή της οικονομικής δραστηριότητας. Ο ταπεινωμένος λαός θα βυθιστεί στον κυνισμό και την απάθεια, με κίνδυνο να στραφεί στις δυνάμεις του φασιστικού σκότους, Παράλληλα, η ταπείνωση του ελληνικού λαού θα ενταφιάσει την αριστερή ελπίδα σε όλη την Ευρώπη.

Αν λοιπόν τα πράγματα φτάσουν στο όριο, κι έχουμε να διαλέξουμε αυστηρά μεταξύ πολύ επώδυνων επιλογών, πρέπει να προτιμήσουμε τη λιγότερό κακή, αυτήν δηλαδή που δεν αποκλείει και την παραμικρή ακτίνα φωτός.

Του Γιάννη Αλμπάνη

-------------------------

[Πηγή]

Το δάχτυλο του Σόιμπλε

Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, είτε το παίζει ο κακός μπάτσος του Μερκελισμού, είτε λέει αυτό που πιστεύει, αρέσκεται συχνά σε νουθεσίες κατά της Ελλάδας. Υπάρχουν αρκετοί στην Ελλάδα, από τον Τζήμερο ως τον Θεοδωράκη που αντιλαμβάνονται το κούνημα του δαχτύλου του Σόιμπλε ως σήμα προς το κοπάδι με τα πρόβατα και τρέχουν να ακολουθήσουν τη ρότα του τσομπάνη.

«Η Ελλάδα ζούσε πάνω από τις δυνατότητές της» επανέλαβε για ακόμη μία φορά ο κύριος Σόιμπλε. Τι εννοούσε όμως ο κύριος και Θεός του τσούρμου των αυτομαστιγωμένων Ελλήνων νεοφιλελεύθερων; Εννοούσε πως η φτωχή Ελλάδα αγόραζε γερμανικά όπλα, υποβρύχια,Λέοπαρντ ενώ δεν είχε αυτή την οικονομική δυνατότητα; Αυτο εννοεί; Μήπως εννοεί πως αυτή η μικρή χώρα αγόρασε τεχνολογία SIEMENS σε πολλαπλάσιες τιμές με τη μεθόδευση διεφθαρμένων Γερμανών που δίδαξαν τη διαφθορά στην Ελλάδα; Αυτές τις υπέρογκες δαπάνες εννοεί; Μήπως εννοεί τις κατασκευές των εθνικών εργολάβων οι οποίοι ακόμη και την ώρα που η Ελλάδα κατέρρεε, έριχναν δρόμους από άκρη σε άκρη;

Όχι, ο κύριος Σόιμπλε προφανώς εννοεί εκείνη την παραπάνω  σαλάτα που κάποια στιγμή φαγώθηκε καταχρηστικά το καλοκαίρι στη Σαντορίνη ή στα Κουφονήσια. Γιατί ο κύριος Σόιμπλε, είναι από αυτούς που έστησε τον μύθο «καταναλώναμε πάνω από τις δυνάμεις μας» πριν τον πάρει το Ποτάμι και οι όμοιοί του και μας πνίξουν στις ενοχές.

Η Ευρώπη και η Ελλάδα δεν κατέρρευσαν επειδή οι πολίτες ήταν επιπόλαιοι και αχόρταγοι, ασυνείδητοι και βουλιμικοί. Αυτά τα στοιχεία παθογένειας ήταν σύγχρονα  φαινομένα της τραπεζικής λειτουργίας και μέρος του κόλπου. Η Ευρώπη κατέρρευσε γιατί οι Τράπεζες τζόγαραν με επικίνδυνα προιόντα, μετέτρεψαν κάθε παραγωγική τους λειτουργία σε ιπποδρομιακή αντίληψη για την Οικονομία. Όταν έσκασε η φούσκα, οι κυβερνήσεις με το επιχείρημα πως αν καταρρεύσουν οι Τράπεζες θα καταρρεύσει η Οικονομία, έσωσαν τις τράπεζες. Μετέτρεψαν δηλαδή το ιδιωτικό τους χρέος σε Δημόσιο, σε δικό μας μέσα από την ανακεφαλαιοποίηση. Στην Ελλάδα η Τραπεζοκλεπτοκρατία «ανακεφαλαιοποίησε» όσα είχαν κλέψει οι Τραπεζίτες.

Τα φαινόμενα που υπονοεί ο Σόιμπλε, ήταν αποτέλεσμα της λειτουργίας της Οικονομίας των Τραπεζών. Οι Τράπεζες άνοιξαν, έδωσαν φτηνό χρήμα, μοίρασαν ακόμη και δάνεια για την πιτυρίδα, για δύο λόγους. Για να κλέψουν οι τραπεζίτες δανείζοντας κρυφές εταιρείες με δικούς τους αχυρανθρώπους και για να αγοράσουν τα θύματατα γερμανικά και γαλλικά προιόντα. Σε αυτά συμπεριλαμβάνονται οι BMW και οι πολυτελείς εξάρσεις που υπονοεί ο Σόιμπλε.

Ο Λουκάς Παπαδήμος ήταν αυτός που ως Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος είχε ζητήσει να δώσουν οι Τράπεζες φτηνά δάνεια σε όλους. Λίγο αργότερα κούναγε τα πρώτα ευρώ που έβγαλε με το Σημίτη από το ATM και που συμβόλιζαν την εύρωστη ελληνική Οικονομία. Στην πραγματικότητα συμβόλιζαν την παγίδευση της Ελλάδας σε ένα άνισο σύστημα το οποίο έπρεπε να υπηρετεί. Και βέβαια τη διαφθορά που εξέφρασε σε όλο το μεγαλείο της η Πασοκική εντερική Σημητική χλωρίδα. Όταν ανέλαβε βέβαια πρωθυπουργός ο Παπαδήμος μίλησε και αυτός για την ευθύνη των Ελλήνων οι οποίοι κατανάλωναν πάνω από όσα παρήγαγαν.

Είναι περιττό να πούμε πως ο καταναλωτισμός και οι τεχνητές ανάγκες δημιουργήθηκαν συστηματικά μέσα από ένα mediaκο σύστημα που ήταν συνδεδεμένο με την πολιτική και οικονομική ελιτ που μεθόδευσε όλα αυτά.

Προφανώς απέναντι στα συγκεκριμένα φαινόμενα ο καθένας στάθηκε και με την προσωπική του ευθύνη ή την άγνοια. Όμως τα τηλεοπτικά κωλάδικα δεν μιλούσαν τότε για οικονομία αλλά για τα πάρτυ του Κωστόπουλου. Και όποιος είχε την ατυχία να ακούει Πρετεντέρη ανυποψίαστος, ήταν σίγουρος πως το χρήμα που κυκλοφορεί δεν είναι ένα μεγάλο κόλπο, αλλά το αποτέλεσμα λειτουργίας μιας μεγάλης Σημιτικής Ελληνικής Οικονομίας .

Ως σήμερα όσοι έστησαν το παιχνίδι συνεχίζουν,προτάσσοντας τις ευθύνες των Ελλήνων, των Ισπανών, των Πορτογάλων των Κυπρίων. Γιατί η δημιουργία της ενοχής είναι απαραίτητη στο να λειτουργήσει το σύστημα και ο φόβος.

Όταν λοιπόν ο Σόιμπλε κουνάει το δάχτυλο, δεν το κάνει γιατί το πιστεύει. Άλλωστε ο ίδιος το 2000, ήταν πρωταγωνιστής ενός μεγάλου σκανδάλου χρηματισμού και διαφθοράς για το οποίο ζήτησε συγνώμη. Οπότε δεν  πρόκειται για πίστη στην ηθική αλλά για απλή λειτουργία των κανόνων του συστήματος. Τώρα γιατί ο Θεοδωράκης είναι έτοιμος να μας βγάλει την καλοκαιρινή σαλάτα από τη μύτη ως ευθύνη της κρίσης, είναι μάλλον γιατί ο ίδιος θεωρεί πως έχει δικαίωμα να φάει παντεσπάνι. Όταν άγνωστος ως δημοσιογράφος κάποιων περιοδικών  το 2000, παίρνεις ξαφνικά 24.000 ευρώ μισθό στην ΕΡΤ, χάνεις και το μέτρο και το  μέτρημα.

Του Κώστα Βαξεβάνη

---------------------
[Πηγή]

Η πρώτη νίκη ήρθε, αναμένω σημαντικότερες... (Η κριτική ας περιμένει λίγο...)

Απόψε κερδήθηκε η πρώτη μάχη. Κυρίως ηττήθηκε ο παραλογισμός μιας πενταετίας, σύμφωνα με τον οποίο δεν υπήρχε άλλος δρόμος πέρα από την απόλυτη υποταγή στην τρόικα κι ότι οποιαδήποτε άλλη επιλογή θα έφερνε την καταστροφή. Με λίγα λόγια, από απόψε η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, τουλάχιστον όπως τα ξέραμε μέχρι σήμερα, είναι δύο κόμματα που δεν έχουν λόγο ύπαρξης. Η τρόικα μας τελείωσε και δεν θα ξαναδούμε την ταπεινωτική εικόνα μεσαίων ξένων αξιωματούχων να μπαινοβγαίνουν στα υπουργεία και στο Μέγαρο Μαξίμου για να δίνουν διαταγές στους υπουργούς και στον πρωθυπουργό τής χώρας. Τέλειωσε και το μνημόνιο, το οποίο αντικαθίσταται από μία σειρά μεταρρυθμιστικών προτάσεων της κυβέρνησης σε κρίσιμους τομείς, όπως η αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς, η αναδιάρθρωση της δημόσιας διοίκησης και τα μέτρα κατά τής ανθρωπιστικής κρίσης, για τις οποίες μάλιστα, και είναι προς τιμή της, ζητά και τη συνδρομή τής αντιπολίτευσης. Σε αυτό το πλαίσιο είναι σημαντικό να περιμένουμε την εξειδίκευση αυτών των προτάσεων μέχρι τη Δευτέρα και, κυρίως, να δούμε να εγκρίνονται από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Είναι, όμως, πολύ σπουδαίο ότι η κυβέρνηση έχει μεταφέρει την ατζέντα τής συζήτησης από τις άκριτες ιδιωτικοποιήσεις μπιρ παρά και τα μέτρα λιτότητας, όπως η μείωση των συντάξεων, η αύξηση συντελεστών ΦΠΑ κα τα υπερβολικά πρωτογενή πλεονάσματα, στα οποία είχε δεσμευτεί η κυβέρνηση Σαχλαμαρά, στις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη ο τόπος εδώ και δεκαετίες προς την κατεύθυνση της κοινωνικής δικαιοσύνης...

Είναι αλήθεια ότι το προεκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ κάνει λόγο για την άμεση εφαρμογή μέτρων αντιμετώπισης ανθρωπιστικής κρίσης τα οποία, όπως έχει προκύψει από τη διαπραγμάτευση, δεν πρόκειται να εφαρμοστούν όλα μέσα στις επόμενες 100 ημέρες. Είναι, επίσης, αλήθεια ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μιλούσε προεκλογικώς για διαγραφή κι όχι για "έξυπνη απομείωση" του δημόσιου χρέους, η οποία στην ουσία θα βαρύνει, εφόσον επιτευχθεί, τις επόμενες γενιές Ελλήνων. Είναι, όμως, λογικό σε μία διαπραγμάτευση να μην τα κερδίζεις όλα, όπως είναι επίσης λογικό το επιχείρημα Βαρουφάκη πως η κυβέρνηση δεν εκλέχθηκε για να εφαρμόσει το σύνολο του προγράμματός της μέσα στους επόμενους τέσσερις μήνες αλλά σε τέσσερα χρόνια. Είναι, επομένως, αναγκαίο βραχυπρόθεσμα να ψηφιστούν τα νομοσχέδια, για παράδειγμα, που αφορούν τα "κόκκινα" δάνεια και τη ρύθμιση των χρεών και μακροπρόθεσμα τόσο να εφαρμοστεί το σύνολο του προγράμματος της Αριστεράς όσο, κυρίως, να διαγραφεί μέρος τού δημόσιου χρέους και να εφαρμοστεί ρήτρα ανάπτυξης για το υπόλοιπο. Σε διαφορετική περίπτωση δεν θα πάψουμε ποτέ να είμαστε εγκλωβισμένοι από την έγκριση των δανειστών μας στην άσκηση εθνικών πολιτικών...  

Με την αίρεση ότι θα γίνουν αποδεκτά τα μέτρα που θα προτείνει η κυβέρνηση τη Δευτέρα και τα οποία δεν θα περιλαμβάνουν άγρια λιτότητα αλλά κοινωνική δικαιοσύνη, ξεκινά ένα πολύ κρίσιμο όσο και δημιουργικό, θέλω να νομίζω, τετράμηνο, το οποίο και θα κρίνει και το κατά πόσο ο Αλέξης Τσίπρας, ο Γιάνης Βαρουφάκης και οι υπόλοιποι υπουργοί θα μπορέσουν να εφαρμόσουν στην πράξη τη δική τους φιλοσοφία διακυβέρνησης και στη συνέχεια, μέσω του κοινωνικού συμβολαίου. Προφανώς ζητήματα όπως η καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς, η αναδιάρθρωση της δημόσιας διοίκησης και η δυναμική ανόρθωση της πραγματικής οικονομίας δεν πρόκειται να επιλυθούν μέχρι το τέλος Ιουνίου. Είναι, όμως, σημαντικό να τεθούν οι βάσεις ώστε και να επιβεβαιωθεί η κυβερνητική βούληση για ριζικές ανατροπές προς όφελος των πολλών, αλλά κι έτσι ώστε οι καλές προθέσεις να γίνουν πράξη. Οπως κι αν έχει, ο πρωθυπουργός κι ο υπουργός Οικονομικών απόδειξαν ότι μπορείς να κερδίζεις μόνο όταν κατεβαίνεις στη μάχη για τη νίκη κι όχι για να χάνεις με μικρό σκορ. Περιμένω σημαντικότερες νίκες για να μπορώ να γράφω με περισσότερη σιγουριά για το μέλλον. Αναγνωρίζω, όμως, ότι αυτή η κυβέρνηση προσπαθεί να τις πετύχει και με την καρδιά αλλά και με το μυαλό. Επιτρέψτε μου, επομένως, ένα μικρό χαμόγελο, όσο πρόωρο κι αν είναι αυτό...    

 Του vromostomos

~~~§§§~~~

(Συμπληρώνοντας τα παραπάνω, θέλω να σημειώσω και τα εξής:

Πρώτη φορά αποκαλύφθηκε ότι αυτό που ονομάζουμε Ευρωπαϊκή Ένωση των λαών ουσιαστικά δεν υπάρχει. Κανονικά πρέπει να λέγεται Γερμανική Ευρωπαϊκή Ένωση! Αποκαλύφθηκε δηλαδή ότι ενώ συμμετέχουν 19, στην ουσία γίνεται αυτό που αποφασίζει ένας, ο πιο ισχυρός, Η Γερμανία!

Πρώτη φορά λοιπόν, ένα κράτος μικρό, ένας παρίας, τόλμησε να υψώσει ανάστημα, να πει 2 συνεχόμενα ΟΧΙ στη Γερμανία και πάραυτα ανάγκασε 2-3 των υπόλοιπων 17, (Ιταλία - Γαλλία) να συμμαχήσουν (σχεδόν) μαζί του. Αναγνωρίστηκε ότι υπάρχουν και άλλοι δρόμοι πέρα από την άκρατη, λιτότητα. Για μια μικρή χώρα μεγάλο επίτευγμα.

Πρώτη φορά ένας Υπουργός με θάρρος και παρρησία, χωρίς φόβο και με έκδηλη υπερηφάνεια, λέει δημόσια τα πράγματα με τ' όνομά τους. Αυτό όσο κι αν δεν μετριέται με αριθμούς, είναι για τα ελληνικά και ευρωπαϊκά δεδομένα μεγάλη κατάκτηση.

Πρώτη φορά διαπιστώσαμε όλοι, ότι έγινε πραγματική πολυήμερη, κουραστική διαπραγμάτευση. Παύσαμε να είμαστε γονατιστοί στα 4 και να είμαστε σιχαμεροί γιες μεν.

Σωστά, έγινε συμβιβασμός, δεν πετύχαμε τα πάντα. Όμως πετύχαμε πολλά σε τόσο λίγο χρόνο: καμιά περικοπή συντάξεων, όχι επιπλέον φόροι, πάνε τα εξοντωτικά μεγάλα πλεονάσματα, τα όποια μέτρα θα τα επιλέγει η ελληνική κυβέρνηση και μετά θα τα διαπραγματεύεται με τους θεσμούς. 

Παύσαμε να είμαστε μια υποτελής χώρα, που διοικείται απ' την τρόικα και με ιμειλς.

Τέλος πρώτη φορά η Γερμανία υποχώρησε. Πρώτη φορά η κυρίαρχη Γερμανία φάνηκε έστω λίγο απομονωμένη, να αναθεωρεί το αρχικό δικό της Οχι (έστω μερικώς).

Το ότι χώρες όπως η Ισπανία και η Πορτογαλία αγωνίστηκαν για να αποτύχουμε, αποδεικνύει ότι πράγματι η διαπραγμάτευση ήταν (έστω μερικώς) θετική για την Ελλάδα.

Και το σημαντικότερο, βάλαμε το λιθαράκι, το εναρκτήριο λάκτισμα, για άλλους λαούς να πράξουν τα δέοντα βλέπε Podemos στην Ισπανία, στην Πορτογαλία κλπ. Δώσαμε το παράδειγμα. Αυτό ήταν η αρχή. Τη Δευτέρα θα ξέρουμε περισσότερα. Το που θα καταλήξει δεν το γνωρίζω, αλλά δεν το προδικάζω κιόλας από τώρα αρνητικά. Τρελαίνομαι που η περισσότερη κριτική προέρχεται κυρίως απ' την αριστερά (η άποψη του ΚΚΕ δεν μ' ενδιαφέρει!). Περιμένετε κύριοι, έχουμε καιρό να τους κρίνουμε και αν χρειασθεί να τους καταδικάσουμε, έλεος πια...

AMOR 21/02/2015)

Η κυβέρνηση δεν πρέπει να κάνει πίσω, δεν πρέπει να ταπεινωθεί - Είμαστε μαζί της - Κριτική μετά

Λίγες ώρες πριν το νέο Eurogroup, είναι ολοφάνερο πως η γερμανική κυβέρνηση επιθυμεί να ταπεινώσει την ελληνική κυβέρνηση και τους Έλληνες -που την έκαναν κυβέρνηση με τις ψήφους τους-, ώστε η Ελλάδα να γονατίσει και οι λαοί της Ευρώπης να αποδεχτούν την γερμανική ηγεμονία. Αυτό δεν πρέπει να συμβεί σε καμία περίπτωση.

Σήμερα στο Eurogroup η Ελλάδα δεν πρέπει να κάνει πίσω.

Αν η Ελλάδα δεν κάνει πίσω, αύριο θα είναι μια νέα και πιο φωτεινή ημέρα για την Ευρώπη.

Η σθεναρή στάση της Ελλάδας απέναντι στην έξαλλη και λυσσασμένη σήμερα γερμανική κυβέρνηση θα γίνει το παράδειγμα για όλους τους λαούς της Ευρώπης.

Η Ελλάδα δεν θα προλαβαίνει να μετράει υποστηρικτές σε όλο τον κόσμο.

Αντιθέτως, η Γερμανία θα πρέπει να αποδείξει πως σέβεται τις ευρωπαϊκές δημοκρατίες. Στο παρελθόν δεν τις σεβόταν ιδιαίτερα. Και αυτό δεν το έχει ξεχάσει κανείς.

Δεν υπάρχει κανένα σχέδιο στην Ευρωπαϊκή Ένωση για την έξοδο μιας χώρας από την ευρωζώνη.

Αν η Ελλάδα επιθυμεί να αποχωρήσει από την ευρωζώνη, αυτό θα πρέπει να οφείλεται σε απόφαση των Ελλήνων πολιτών και όχι στην απόφαση της γερμανικής κυβέρνησης.

Και βέβαια, αν η Γερμανία θέλει να αφανίσει την Ελλάδα, θα την πάρουμε μαζί μας. Ο καθείς και τα όπλα του.

Αυτές τις κρίσιμες ώρες, πρέπει να στηρίξουμε την ελληνική κυβέρνηση.

Πρέπει να την στηρίξουμε όλοι. Είτε συμφωνούμε, είτε διαφωνούμε.

Δεν είναι θέμα καλοσύνης ή «πατριωτισμού»· είναι θέμα λογικής, αξιοπρέπειας και επιβίωσης.

Οι όποιες διαφωνίες μπορούν να περιμένουν. There is a time and a place.

Οι Έλληνες πρέπει να στηρίξουν την ελληνική κυβέρνηση, και η κυβέρνηση πρέπει να στηρίξει τους Έλληνες· και πρώτα, αυτούς τους Έλληνες που έχουν πληγεί περισσότερο από την χρεοκοπία και τα μνημόνια.

Η ελληνική κυβέρνηση δεν πρέπει να εξευτελιστεί στο Eurogroup. Πρέπει να επιβιώσει και να επιστρέψει στην Ελλάδα, ώστε να δουλέψουμε όλοι μαζί και να φτιάξουμε την χώρα μας.

Η Γερμανία πρέπει να ηττηθεί.

Για μια ακόμα φορά, η Γερμανία είναι επικίνδυνη για την Ευρώπη και την ανθρωπότητα.

Αν οι Γερμανοί επικροτούν τον τραμπουκισμό της κυβέρνησής τους απέναντι στην Ελλάδα, ας κάνουν τραμπουκισμούς μεταξύ τους.

Αν οι Γερμανοί θέλουν το Τέταρτο Ράιχ, εμείς θέλουμε Δημοκρατία.

Έχουν και οι Γερμανοί πολίτες τις ευθύνες τους για αυτούς που ψηφίζουν.

Ας τις αναλάβουν επιτέλους.

Αν πιστεύουν πως δεν έχουν ευθύνες, ας θυμηθούν λίγο το πρόσφατο παρελθόν τους.

Η Γερμανία έχει προκαλέσει πολύ πόνο στην ανθρωπότητα. Φτάνει.


Του Pitsirikos

~~~§§§~~~

(Οι τελευταίες μέρες είναι αποκαλυπτικές: υποτίθεται ότι στο Eurogroup αποφασίζουν 19, αλλά στην πραγματικότητα ο εξής ένας, η Γερμανία!

Παρά τις μεγάλες υποχωρήσεις της ελληνικής κυβέρνησης με το αίτημα παράτασης που υπέβαλε, η απάντηση της Γερμανίας ήταν τελεσιγραφική, ιταμή και απροκάλυπτη: Χαρακτηρίζει το ελληνικό αίτημα ως «Δούρειο Ίππο για την Ευρώπη» και αξιώνει από την Αθήνα την ανάκληση όλων των δεσμεύσεων για κατάργηση μέτρων λιτότητας που έχουν γίνει μετά τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου, και την επιστροφή στις πολιτικές που ακολουθούσε η προηγούμενη κυβέρνηση!
Ουσιαστικά λέει, πως οι εκλογές των κρατών μελών είναι νόμιμες αρκεί να (συνεχίσουν) να εφαρμόζουν το πρόγραμμα της κυρίαρχης Γερμανίας!

Κάτω απ'αυτό το πρίσμα των δυσκολιών, όσο κι αν διαφωνούμε με τις όποιες εκπτώσεις έχει ήδη κάνει η Ελλάδα (εν μέσω διαπραγματεύσεων), ένα είναι σίγουρο (συμφωνώντας με τον Pitsirikos):
α)η Ελλάδα δεν πρέπει να κάνει πίσω, δεν πρέπει να ταπεινωθεί και
β)Η Γερμανία πρέπει να ηττηθεί.

Επομένως για να γίνει αυτό:
Αυτές τις κρίσιμες ώρες, πρέπει να στηρίξουμε την ελληνική κυβέρνηση.
Πρέπει να την στηρίξουμε όλοι. Είτε συμφωνούμε, είτε διαφωνούμε.
Δεν είναι θέμα καλοσύνης ή «πατριωτισμού»· είναι θέμα λογικής, αξιοπρέπειας και επιβίωσης.
Οι όποιες διαφωνίες μπορούν να περιμένουν.
AMOR 20/02/2015)



----------------
[Πηγή]

Αυτή είναι η Ελλάδα: Εντυπωσιακό γράφημα δείχνει πόσοι πραγματικά είμαστε και από πού κρατάει η σκούφια μας κλπ.

Πόσοι είμαστε; Ποιοι είμαστε; Με τι ασχολούμαστε; Ποιες είναι οι ρίζες μας; Αλλά και κάμποσα άλλα ευφάνταστα και άκρως χρηστικά ερωτήματα καλείται να απαντήσει το εντυπωσιακό γράφημα της εταιρείας interweave. Με απλό και ευσύνοπτο τρόπο κάνει την ανατομία της σύγχρονης Ελλάδας, καθώς παρουσιάζει την ακριβή πληθυσμό, τη διάρθρωσή του ανά ηλικία, φύλλο και επαγγελματικό προσανατολισμό και φτάνει μέχρι το πόσες ώρες περνάμε on line.

----------------
[Πηγή]

Όλη η αλήθεια για το Eurogroup - Του Pitsirikos

Χαμός γίνεται με τις διαρροές και τις φήμες από το χτεσινό Eurogroup αλλά η αλήθεια είναι πως χτες η ελληνική αποστολή παρουσίασε στις Ευρωπαίες εταίρες τα νέα χαρτονομίσματα της Ελλάδας, και οι Ευρωπαίοι ζήλεψαν και θέλουν να τα χρησιμοποιούν κι αυτοί. Το χαρτονόμισμα της νέας ελληνικής δραχμής -που αξίζει όσο 30 ευρώ- έχει πάνω τον Οδυσσέα Ελύτη, ο οποίος είχε πει «Εάν η Ελλάδα καταστραφεί τελείως, θα μείνει ένας μαλάκας, μια πουτάνα και ένας ρουφιάνος. Είναι αρκετά για να ξαναχτιστεί από την αρχή.»

Ο Νίκος Καζαντζάκης επιλέχτηκε για το χαρτονόμισμα των δυο δραχμών, εξαιτίας της εμβληματικής φράσης του «Δεν φοβάμαι τίποτα, δεν ελπίζω τίποτα, είμαι άφραγκος».

Ο Μανώλης Γλέζος ήταν ο ιδανικός για το χαρτονόμισμα των πέντε δραχμών, ώστε να θυμίζει στους Γερμαναράδες πως θα πρέπει επιτέλους κάποτε να πληρώσουν τις πολεμικές αποζημιώσεις.

Η Μελίνα Μερκούρη είναι το δέκα το καλό, ενώ η επιλογή της ικανοποιεί τόσο τους πασόκους που σήμερα είναι ΣΥΡΙΖΑ, όσο και τους οπαδούς του Ολυμπιακού.

Στις 20 δραχμές, ο Γιάννης Ρίτσος, ώστε να ικανοποιηθεί ο κόσμος της Αριστεράς αλλά και να διεμβολιστεί το ΚΚΕ που σήμερα διαβάζει Λένα Μαντά.

Ο Άρης Βελουχιώτης κοσμεί το χαρτονόμισμα των 50 δραχμών, για να θυμίζει στις Ευρωπαίες εταίρες πως η Ελλάδα δεν τραβάει κανένα ζόρι να γκρεμίσει όλες τις γέφυρες με την Ευρώπη, να κλείσει τα σύνορα και να γίνει Κούβα. Με μπουζούκια.

Στο χαρτονόμισμα των 100 δραχμών, ο Μίκης Θεοδωράκης, γιατί, αν βάζαμε κάποιον άλλον, θα μας τρέλαινε με την γκρίνια του και θα μας έφερνε γρουσουζιά.

Τις νέες ελληνικές δραχμές -που θα αντικαταστήσουν τα ευρώ και θα είναι στο εξής το επίσημο νόμισμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης- φιλοτέχνησε ο Jo Di. Ο Jo Di είναι μεγαλοστέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ και πληρώνεται ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ. Σε δολάρια.

Του Pitsirikos


-------------------
[Πηγή]

LuxLeaks και κολύμπι στα σκατά - Του Άρη Δαβαράκη

Το μυαλό μου τα τελευταία 24ωρα γυρνάει συνεχώς γύρω από το ίδιο ερώτημα: Καλά τα LuxLeaks και αυτός ο θρασύτατος μεγαλοαπατεώνας ο Γιούνκερ  που έχει κάνει το Δουκάτο του μπουρδέλο κι’ έχει μαζέψει εκεί όλη την «φοροαποφυγή» (έτσι τη λέμε από προχθές την φοροδιαφυγή, δεν ξέρω γιατί) του «πολιτισμένου Δυτικού κόσμου» - από Google μέχρι EFG. Καλά η ντροπή της ντόπιας δημοσιογραφίας που για μια χούφτα ευρώ πετάει την είδηση κι’ αρπάζει τη διαφήμιση της Wind της Coca-Cola και της Eurobank και το βουλώνει από παντού, το ράβει με μαρκοβελόνα και χώνει το κεφάλι της στην άμμο σαν την στρουθοκάμηλο. Καλά η κυβέρνηση που δεν βγήκε ακόμα να πει «ορίστε ποιοι μας κουνάνε το δάχτυλο και μας λένε φοροφυγάδες, οι εξπέρ της απάτης, το Λουξεμβούργο και ο πρώην πρωθυπουργός του, ο Γιούνκερ, ο απατεώνας». Καλά η αξιωματική αντιπολίτευση που έχει ψαρώσει κι’ αυτή μέσα στην τόση φτηνή συνδιαλλαγή, δεν έχει και πείρα απ’ αυτά έτσι κι’ αλλιώς (ευτυχώς) και μας αφήνει ακάλυπτους χωρίς μια ισχυρή δήλωση που να ξεκαθαρίζει τη θέση της – να μας βοηθήσει και μας να ξέρουμε πώς να βαδίσουμε. Καλά όλα αυτά τα «σάπια» που έχουνε μπερδέψει τους ανθρώπους στο έπακρον και δεν ξέρουνε πια τι να σκεφτούνε, αν καταλάβανε καλά αυτά που διάβασαν σε ξένες εφημερίδες ή άκουσαν από διεθνείς τηλεοπτικούς σταθμούς (ή στο site του ThePressProject.gr  που τα γράφει όλα αναλυτικότατα αλλά πόσοι από τα δέκα εκατομμύρια θα φτάσουνε να πληκτρολογήσουνε www.thepressproject.gr για να ξεστραβωθούνε;) Καλά η ομερτά και το «βάστα με να σε βαστώ» πριν κατρακυλήσετε όλοι μαζί οι μαφιόζοι στα τάρταρα της μαύρης απαξίωσης και της ανυπαρξίας (που έτσι κι’ αλλοιώς σας περιμένει με ανοιχτές αγκάλες το συντομότερο δυνατόν). Καλά ο κυνισμός, καλά η χυδαιότητα, καλά το «νόμιμο άρα και ηθικό» που δεν το αποδεχτήκαμε από τους συνεργάτες του Κώστα Καραμανλή και ψηφίσαμε με 11% διαφορά τον ΓΑΠ και τώρα το καταπίνουμε αμάσητο ως εισαγόμενο από το Λουξεμβούργο – άρα «πολιτισμένο», «αποδεκτό», «μέσα στο παιχνίδι είναι όλα αυτά», «Ωχ μωρέ Άρη, είναι πολλά τα λεφτά, δεν καταλαβαίνεις εσύ από αυτά, εσύ ζεις στην κοσμάρα σου την very low budget- άρα χέσε μας και εμάς και τον Γιούνκερ ».

Να σας χέσω ευχαρίστως και σας και κυρίως τον Γιούνκερ – που αν υπήρχε ακόμα στην ανθρωπότητα λίγη τσίπα και δεν είχε κατρακυλήσει τόσο βαθειά στη μαύρη τρύπα ενός καπιταλισμού παγκοσμίων κανίβαλων υπανθρώπων, θα είχε (η ανθρωπότητα λέμε) κάποιες ή έστω κάποια (μία) ηγετική φωνή που θα έβγαινε και θα έλεγε «Ντροπή» - stop that madness, σας πήρανε είδηση σ’ όλη τη Γή καθίκια,  επανορθώστε αμέσως, βγείτε στις τηλεοράσεις, εξηγείστε, γιατί δεν πληρώνετε φόρους στις πατρίδες σας ρε ξεφτίλες και αφήνετε τα κράτη δίχως έσοδα και τους ζητάτε (ο ίδιος άνθρωπος ο κύριος Γιούνκερ, σε double face έκδοση) να κυνηγήσουνε τους φοροφυγάδες και να τσακίσουνε την φοροδιαφυγή και απαιτείτε μέτρα – την ώρα που εσείς είστε οι μεγάλοι καθηγητές της απάτης, από τα βρώμικα μυαλά σας έφτασε εδώ που έφτασε η ανθρωπότητα, τοξικά γουρούνια (τοξικά, όχι ταξικά –μην παρεξηγηθώ κιόλας).

Καλά όλα αυτά λοιπόν, είμαστε υποχρεωμένοι να τα ζούμε και να τα καταπίνουμε και να κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε για πολλά χρόνια, μέχρι να έρθει η στιγμή της αποκάλυψης του απόλυτου μαλάκα (για τον Γιούνκερ λέω) οπότε πια δεν μπορεί κανείς να μας απαγορέψει να θυμώσουμε και να ζητήσουμε από της ηγεσίες μας που πάνε για εκλογές, τον Μάρτιο, τον Μάϊο, το 16 – δεν έχει σημασία, ο χρόνος κυλάει γρήγορα – να θυμώσουνε και αυτές. Να θυμώσουνε και να τοποθετηθούνε απέναντι στο φαινόμενο και με την ευκαιρία αυτήν, την σπάνια, να ξεκινήσουνε έναν διάλογο με την κοινωνία, να την ρωτήσουνε προς τα πού θέλει να πάει, αν θέλει να συνεχίσει να κυλιέται στα γουρουνάδικα ( γουρουνάδικα, όχι γουναράδικα, μην παρεξηγηθώ κιόλας).

Ακούστε εδώ φίλοι κι’ αδέρφια (μανάδες, γέροι και παιδιά που λέει και το τραγούδι) πρέπει να βρούμε τρόπο εμείς οι πολίτες, με πορείες, με ψηφίσματα και υπογραφές, με πρωτοβουλίες διαδικτυακές,  με όποιον τρόπο μπορούμε, να δηλώσουμε απερίφραστα ότι δεν θέλουμε να ζούμε μέσα σ’ αυτήν ξεφτίλα και ότι θα στηρίξουμε με όλες μας τις δυνάμεις όποιους μας υποσχεθούν κοιτάζοντάς μας στα μάτια ότι θέλουν να χτίσουνε πάνω σ’ όλα αυτά τα τοξικά ερείπια μιαν άλλη κοινωνία, ανθρώπινη, δίκαιη, ελεύθερη-με νόμους και κανόνες κοινά αποδεκτούς. Ότι είναι καιρός για μια αναθεώρηση ριζική, ξεκινώντας από το άλφα – να επανακαθορίσουμε τα όριά μας και να οχυρώσουμε ένα πλαίσιο μέσα στο οποίο θα μπορούμε να ζούμε, να δημιουργούμε, να «επιχειρούμε» , να καλλιεργούμε, να διδάσκουμε και να μαθητεύουμε, να μεγαλώνουμε παιδιά και να μπορούμε, ο καθένας από το δικό του μονοπάτι, να αναζητήσουμε την ευτυχία που όλοι δικαιούμαστε από την ίδια την φύση και την ύπαρξή μας, την διασύνδεσή μας με το οικοσύστημα, το σύμπαν και το χάος, του οποίου είμαστε ολοζώντανοι φωτεινοί κρίκοι –μιας αλυσίδας που οι Γιούνκερ αυτού του κόσμου αγνοούν την ύπαρξή της.

Και να σας πω κάτι; Εγώ ήθελα την Ευρώπη γιατί πίστευα ότι θα μας αναβαθμίσει –ο ηλίθιος. Μ’ αυτά και μ’ αυτά, τα τελευταία κυρίως χρόνια, επιθύμησα την Ελλάδα.

Και δεν με ενδιαφέρει αν θα πηγαίνω με διαβατήριο στο Δουκάτο του Γιούνκερ – ή όπου αλλού θέλω.

Αν εννοούσε αυτό ο Εθνάρχης Καραμανλής όταν «μας πέταξε στην Θάλασσα για να μάθουμε κολύμπι», αν εννοούσε να γίνουμε υπήκοοι διαφόρων Γιούνκερ, θάπρεπε να μας το έχει εξηγήσει καλύτερα.

Κολύμπι ξέρουμε – και πολύ καλό μάλιστα με τόση θάλασσα που μας χαϊδεύει από παντού.

Κολύμπι στα σκατά δεν ξέρουμε.

Και δεν θέλουμε  να μάθουμε.

-------------------

[ΠΗΓΗ]

Γάζα: Ο θάνατος απελευθερώνει! Του Στέλιου Ελληνιάδη

Οι γερμανικές δυνάμεις κατοχής εκτελούν στα Καλάβρυτα Αχαΐας συνολικά 1.104 άνδρες (από 14 χρονών και πάνω) και καταστρέφουν 1.000 σπίτια!

Οι ισραηλινές δυνάμεις κατοχής εξοντώνουν –μέχρι στιγμής- 1.300 άντρες, γυναίκες και παιδιά και καταστρέφουν σπίτια, νοσοκομεία, σχολεία, παιδικούς σταθμούς, τεμένη, αγορές και δίκτυα ηλεκτρικού ρεύματος, νερού, μεταφορών και επικοινωνίας. Και δεν είναι η πρώτη φορά.

Στις δόξες του ναζισμού, Σλάβοι, Εβραίοι, τσιγγάνοι, κομμουνιστές, ομοφυλόφιλοι, ζητιάνοι και άλλοι «υπάνθρωποι» επιβιβάζονταν σε τρένα και μεταφέρονταν, ταξιδεύοντας επί μέρες, σε στρατόπεδα που αποτελούσαν ολόκληρες πολιτείες, με μεγάλες υποδομές και οργανωμένη διοίκηση, επί έτη πολλά. Κι όλα αυτά σαν αναγκαία προϋπόθεση προκειμένου να οδηγηθούν οι μελλοθάνατοι στους θαλάμους αερίων και τα κρεματόρια. Προηγουμένως, οι ναζί είχαν υφαρπάξει τα περιουσιακά τους στοιχεία, από εδάφη και σπίτια μέχρι πίνακες ζωγραφικής. Στα στρατόπεδα αφαιρούσαν τα χρυσά δόντια, τις βέρες, τα ρολόγια και ό,τι είχαν πάνω τους οι μελλοθάνατοι με αξία. Όχι μόνο για να ενισχυθεί το έθνος των εκλεκτών, αλλά και για να μην μένει ίχνος από το πέρασμα όλων αυτών των θυμάτων από τη γη. Άλλοι εξοντώθηκαν με δηλητηριώδη αέρια, άλλοι πέθαναν από την πείνα, άλλοι εκτελέστηκαν με σφαίρες, άλλοι κάηκαν ή θάφτηκαν νεκροί ή μισοζώντανοι. Άντρες, γυναίκες, γέροι, νέοι, έφηβοι και μικρά παιδιά, ανάπηροι και αρτιμελείς, αδιακρίτως. Ήταν εχθροί, μισούσαν το φασισμό, μερικοί προέβαιναν και σε πράξεις τρομοκρατίας. Για να διασφαλιστεί η ύπαρξη και ευημερία του γερμανικού έθνους έπρεπε να εξοντωθούν όλοι, μαζικά, ώστε να μην μπορεί κανείς να σηκώσει κεφάλι, οι κατώτεροι να υπηρετούν τους ανώτερους.

Αυτή είναι η ιστορική εμπειρία. Η «μέθοδος», στην ίδια κλίμακα, με τοπικές παραλλαγές, εφαρμόστηκε και από τους Γιαπωνέζους στην Ασία.

Από τότε πέρασαν πολλά χρόνια. Η μέθοδος εξελίχθηκε, με τη βοήθεια της πείρας και της τεχνολογίας. Τώρα πια δεν χρειάζονται στρατόπεδα σαν το Νταχάου και το Άουσβιτς-Μπιρκενάου για μαζικές εξολοθρεύσεις. Οι Αμερικάνοι έδειξαν το δρόμο, και οι Ευρωπαίοι επίσης. Μόνο στο Βιετνάμ που, μέχρι τη δεκαετία του ’60, κανένας Αμερικάνος δεν γνώριζε την ύπαρξή του, εκτελέστηκαν με σφαίρες, οβίδες και πυραύλους, κάηκαν με ναπάλμ, δηλητηριάστηκαν με χημικά orange ή θάφτηκαν ζωντανοί κάτω από χαλάσματα περίπου τρία εκατομμύρια Βιετναμέζοι. Οι Γάλλοι είχαν «καθαρίσει» ένα εκατομμύριο ανθρώπους, επί τόπου, στην Αλγερία, οι Ιταλοί στην Αιθιοπία, οι Άγγλοι στην Ινδία…

Στα χνάρια του ναζισμού

Το Ισραήλ ανέλαβε να συνεχίσει και να αναβαθμίσει αυτή την «παράδοση» που, σε κάποια φάση, νομίσαμε ότι εγκαταλειπόταν από τον αναπτυγμένο κόσμο, ότι περνούσαμε σε ένα άλλο επίπεδο πολιτισμού παρ’ όλες τις εκτροπές και τα πισωγυρίσματα.

Έτσι, αντί να φτιάξει πολλά μεγάλα στρατόπεδα στα εδάφη του ή να τα εγκαταστήσει σε άλλες χώρες, όπως έκανε η Γερμανία στην Πολωνία, την Τσεχία, την Ουκρανία, την Αυστρία, τη Σερβία κ.ά., μετέτρεψε σε στρατόπεδα τα ίδια τα εδάφη που κατοικούν οι «υπάνθρωποι». Μέσα σε λίγα χρόνια, υφάρπαξε το μεγαλύτερο μέρος της γης των Παλαιστινίων και, κλέβοντας κομμάτι-κομμάτι ό,τι έχει απομείνει, στριμώχνει εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο και μικρότερα περιφραγμένα γκέτο, χειρότερα κι απ’ αυτά του νοτιοαφρικανικού απαρτχάιντ. Στη Δυτική Όχθη, με ένα τείχος ύψους δώδεκα μέτρων και μήκους 700 χιλιομέτρων, ατέλειωτα συρματοπλέγματα, φυλάκια και στρατόπεδα, απομονώνει το ένα χωριό από το άλλο εμποδίζοντας τη μεταξύ τους συνοχή και επικοινωνία. Παράλληλα, καταπάτησε μεγάλες καλλιεργήσιμες εκτάσεις των Παλαιστινίων, ξερίζωσε 800 χιλιάδες ελιές και, το κυριότερο, έθεσε υπό τον έλεγχό του όλες τις πηγές του νερού, σφραγίζοντας πηγάδια και γκρεμίζοντας δεξαμενές. Κι ανάμεσα στα κατακερματισμένα χωριά, χτίζει εκατοντάδες χιλιάδες σπίτια, πολιτείες, εγκαθιστώντας εποίκους που προέρχονται από την Ουκρανία, τη Ρωσία, την Αμερική, την Ευρώπη ή την Αφρική. Ξένους στη γη των Παλαιστινίων με το επιχείρημα ότι αυτό θέλει ο θεός κι αυτή η γη τους ανήκει επειδή την κατοίκησαν οι πρόγονοί τους πριν από δύο χιλιάδες χρόνια. Μήπως, άραγε, πρέπει κι εμείς να διεκδικήσουμε την Κάτω Ιταλία (Μεγάλη Ελλάδα), αλλά και την Κριμαία (Ταυρική Χερσόνησο);!

Παρ’ όλη τη βία, οι ιθύνοντες του Ισραήλ δεν έχουν καταφέρει ακόμα να εξολοθρεύσουν ή να εκδιώξουν όλους τους κατοίκους της Παλαιστίνης από τις εστίες τους. Είναι σκληροί, λένε, αυτοί οι υπάνθρωποι, με τα μαντίλια και τις μαντίλες, κι ανυποχώρητοι. Προτιμούν να πεθάνουν επί τόπου. Κι εκεί θα πεθάνουν. Είτε από ασιτία, είτε από αρρώστιες, είτε από βόμβες. Ξεκινώντας από το πιο μεγάλο στρατόπεδο στον κόσμο, ίσως όλων των εποχών, τη Γάζα. Το πιο καλά φυλαγμένο, με ένα εκατομμύριο οκτακόσιες χιλιάδες κρατούμενους. Μεγαλύτερο απ’ όλα τα lager των ναζί ενωμένα. Και αυτοδιαχειριζόμενο. Δεν χρειάζεται να φτιάχνουν υποδομές και να ασχολούνται με τη διοίκησή του οι κατακτητές. Αντιθέτως, κάθε τρία-τέσσερα χρόνια φροντίζουν με σαρωτικές επιχειρήσεις να καταστρέφουν κάθε στοιχείο υποδομής που χτίζεται από τα υλικά των προηγούμενων ερειπίων ώστε οι περίκλειστοι στο στρατόπεδο να υποσιτίζονται, να υποπεριθάλπονται, να υποζούν, μέχρι να μαραζώσουν, να σακατευτούν και να πεθάνουν ή να φύγουν μαζικά προς το πουθενά. Από το 2000 μέχρι σήμερα, 8.100 Παλαιστίνιοι έχουν δολοφονηθεί από το Ισραήλ! Με πρώτους στόχους τα στελέχη των κοινοτήτων. Δολοφονούνται συστηματικά όσοι διακρίνονται στην εσωτερική διαχείριση, όσοι εκλέγονται, όσοι δραστηριοποιούνται σε οποιοδήποτε τομέα είναι ζωτικός για την επιβίωση των αποκλεισμένων. Σήμερα, εκτελείται με πύραυλο ακριβείας στο αυτοκίνητό του μαζί με τη γυναίκα του και τα παιδιά του ο Αχμέτ, αύριο εκτελείται με κατεδάφιση της πολυκατοικίας που διαμένει μαζί με άλλες τέσσερις πολυμελείς οικογένειες ο Αμίρ κ.ο.κ. Για να μην έχει ο υπό εξολόθρευση πληθυσμός κανέναν επικεφαλής. Να είναι ακέφαλος, έρμαιο των αποφάσεων του Ισραήλ. Με πρόσχημα τη δολοφονία των τριών νεαρών Εβραίων, άγνωστο από ποιον, το Ισραήλ, πριν επιτεθεί εκ νέου στη Γάζα, συνέλαβε στη Δυτική Όχθη δεκάδες από τους φυλακισμένους Παλαιστίνιους που είχαν απελευθερωθεί στο πλαίσιο της ανταλλαγής με τον στρατιώτη Γκίλαντ Σαλίντ. Έτσι τηρεί τις συμφωνίες της η κυβέρνηση του Τελ Αβίβ!

Μετά τη γη και το νερό, το Ισραήλ θέλει και το πετρέλαιο, που εντοπίστηκε στα θαλάσσια οικόπεδα που ανήκουν στη Γάζα. Αυτοί οι ενοχλητικοί πρέπει να εξαφανιστούν ταχύτερα. Τους έχουμε μέσα σε ένα μεγάλο κλουβί. Δεν χρειαζόμαστε ούτε τρένα για να τους μεταφέρουμε ούτε θαλάμους αερίων για να τους στείλουμε στην αποτέφρωση και σε ομαδικούς τάφους. Τους ξεκληρίζουμε επί τόπου!
Αφού δεν έφυγαν οικειοθελώς, να προστεθούν στα άλλα πέντε εκατομμύρια Παλαιστινίων που ζουν εξόριστοι στην ξενιτιά, αφού ο υποσιτισμός (35% των παιδιών πάσχουν από αναιμία, αβιταμίνωση και έλλειψη βάρους) ενεργεί αποτελεσματικά αλλά θέλει χρόνο, αφού οι στοχευμένες δολοφονίες στελεχών, ακτιβιστών, ιερωμένων, γιατρών, δασκάλων κ.λπ., δεν τους πτοεί, θα επισπεύδουμε τη διαδικασία με τακτικές επιθέσεις μεγάλης κλίμακας που θα ισοπεδώνουν τα πάντα, θα τους γυρίζουν πίσω στη νεολιθική εποχή, θα ζουν σαν ποντίκια σε χαλάσματα, μέχρι να πεθάνουν ή να γονατίσουν ή να ξεκουμπιστούν να φύγουν όλοι. Μέχρι την Τετάρτη, 30 Ιουλίου, είχαν πραγματοποιηθεί 3.800 επιθέσεις του ισραηλινού στρατού εναντίον 1.200 στόχων στην περίκλειστη Γάζα! Στην επίθεση του Δεκ. 2008-Γενάρη 2009, ο στρατός κατεδάφισε 4.455 κατοικίες Παλαιστινίων μόνο στη Γάζα! Και τώρα, πόσες;

Γι’ αυτό, χωρίς τρένα και γραφειοκρατίες, η Γάζα είναι το μεγάλο κρεματόριο του 21ου αιώνα. Οι εγκλωβισμένοι θα πεθαίνουν σκελετωμένοι, όπως στο Μπούχενβαλτ, θα θάβονται ζωντανοί όπως στην Τρεμπλίνκα, θα εκτελούνται μαζικά όπως στο Γιασένοβατς. Πρέπει να εξαφανιστούν όλοι, ανεξαιρέτως, ζωντανοί ή νεκροί. Όχι μόνο οι τρομοκράτες. Κι αν το επιτρέψουν οι συνθήκες, όλη τους η ράτσα, όπως εν χορώ φωνάζουν οι έποικοι στις πλατείες «Θάνατος στους Άραβες»!
Στο μεγάλο Ισραήλ, δεν απελευθερώνει η εργασία, Arbeit macht frei, που έγραφαν οι Γερμανοί στην είσοδο του Άουσβιτς. Εδώ, στη Γάζα, απελευθερώνει ο θάνατος· Tod macht frei!

Εβραίοι αντισιωνιστές

Πόσο άδικο για τους Εβραίους! Όχι μόνο για τον Μαρξ, τον Φρόιντ, τον Αϊνστάιν και την Χάνα Άρεντ, που φώτισαν τον κόσμο με το πνεύμα τους, αλλά και τους σύγχρονους, γνωστούς και άγνωστους, σαν τον Νόαμ Τσόμσκι που δήλωσε κατηγορηματικά «δεν είναι πόλεμος, είναι δολοφονία», τον Νόρμαν Φίνκελσταϊν που συνελήφθη για καθιστική διαμαρτυρία στη Νέα Υόρκη, τον καθηγητή και συγγραφέα Ίλαν Παπέ που δήλωσε ότι «το Ισραήλ διάλεξε να είναι ένα ρατσιστικό κράτος με την υποστήριξη των ΗΠΑ», τον Ρίτσαρντ Φοκ του ΟΗΕ, τον ειρηνιστή Γιούρι Αβνέρι, τους δημοσιογράφους Αμίρα Χας και Γκιντεόν Λεβί, τον μουσικό Γκίλαντ Άτζμον, τον τηλεοπτικό σχολιαστή Τζον Στιούαρτ, τη σκηνοθέτρια Σίρα Γκέφεν που ζήτησε ενός λεπτού σιγή μαζί με άλλους κινηματογραφιστές για τη σφαγή των παιδιών στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου στην Ιερουσαλήμ και δέχτηκε την επίθεση της υπουργού Πολιτισμού Limor Livnat που την αποκάλεσε «ντροπή για το Ισραήλ», την ηθοποιό Orna Banai που έχασε τη δουλειά της επειδή δήλωσε ότι είναι αριστερή και αγαπάει τους Άραβες, την αείμνηστη Ρέιτσελ Κόρι που την συνέθλιψε μια μπουλντόζα που κατεδάφιζε σπίτια Παλαιστινίων, τους ραβίνους των «Ενωμένων Εβραίων εναντίον του σιωνισμού» που κατεβαίνουν με ομόδοξούς τους στους δρόμους της Νέας Υόρκης και του Λονδίνου καταγγέλλοντας τη σφαγή στη Γάζα, τον Siamak Marreh Sedq, Εβραίο βουλευτή στο ιρανικό κοινοβούλιο που παρομοίασε τις πράξεις του Ισραήλ με αυτές των Ναζί, τη Chavka Fulman-Raban, από τους τελευταίους επιζώντες του γκέτο της Βαρσοβίας, που αποδοκίμασε την ισραηλινή κατοχή και αμέτρητους άλλους που καταδικάζουν με ανακοινώσεις, υπογραφές και διαδηλώσεις διεθνώς, αλλά και στους δρόμους του Ισραήλ, τα ρατσιστικά εγκλήματα του μοντέρνου σιωνισμού. Ανάμεσά τους και οι φρικαρισμένοι φίλοι μου, Εβραίοι, στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, στη Μαύρη Θάλασσα, στο Ισραήλ!

Δυστυχώς, διάσημοι Έλληνες καλλιτέχνες δεν ανταποκρίθηκαν στις εκκλήσεις των Παλαιστινίων για μποϊκοτάζ, όπως ανταποκρίθηκε ο Roger Waters των Pink Floyd μαζί με τον Brian Eno και πολλούς άλλους διανοούμενους και καλλιτέχνες απ’ όλο τον κόσμο, στους οποίους προστέθηκε τώρα και ο κορυφαίος επιστήμονας Stephen Hawking!

Συλλογική ευθύνη και ηθικός εκφυλισμός

Η συνοικία Σουτζάγια και όλη η Γάζα θυμίζει σε μας τα ναζιστικά ολοκαυτώματα στην Ελλάδα. Όλα ως αντίποινα: Δίστομο (229 εκτελεσθέντες), Καισαριανή (200), Κερδύλλια Νιγρήτας (222), Μεσόβουνο Κοζάνης (142), Δοξάτο Δράμας (200), Δομένικο Ελασσόνας (117), Μουσιώτισα Ηπείρου (154), Μονοδέντρι Λακωνίας (118), επαρχία Βιάννου Λασιθίου (451), Κλεισούρα Καστοριάς (280), Μέτσοβο (150), Χορτιάτης (146), Κυνουρία Αρκαδίας, Πάρνωνας (202) και πόσα άλλα! Φεύγοντας από το Κομμένο της Άρτας, οι ναζί άφησαν πίσω τους ένα καμένο χωριό με 317 νεκρούς, μεταξύ των οποίων 97 νήπια και παιδιά μέχρι 15 ετών και 119 γυναίκες! Πόση τραγική ομοιότητα με τη Γάζα!
Νεαροί φανατικοί Εβραίοι κάψανε ζωντανό ένα δεκαεξάχρονο Παλαιστίνιο στην Ιερουσαλήμ γεμίζοντάς τον βενζίνη από το στόμα και πυρπολώντας τον από τα εντόσθια! Η μάνα ενός από τα τρία Εβραιόπουλα που βρέθηκαν δολοφονημένα, εξέφρασε τον αποτροπιασμό της για την τυφλή εκδίκηση. Στο Τελ Αβίβ, σύμφωνα με δημοσίευμα της Haaretz, μεγάλες ομάδες Εβραίων με σβάστικες στις φανέλες τους και άλλα ναζιστικά σύμβολα λιντσάρουν Άραβες με ισραηλινή υπηκοότητα και καταστρέφουν τα μαγαζιά τους. Τους εξωθεί και ο ακροδεξιός υπουργός Εξωτερικών Avigdor Lieberman, ενώ η βουλευτίνα Ayelet Shaked του εθνικιστικού κόμματος «Εβραίικη Πατρίδα», ζήτησε να δολοφονηθούν όλες οι Παλαιστίνιες μητέρες που γεννούν «φιδάκια»!

Ο καθηγητής Mordechai Kedar του Πανεπιστημίου Bar-Ilan, στο οποίο σπούδαζε και ο φοιτητής που δολοφόνησε τον πρωθυπουργό Γιτζάκ Ράμπιν, παροτρύνει τους στρατιώτες να βιάζουν τις μανάδες και τις κόρες των Παλαιστινίων για να συμμορφωθούν οι άντρες τους· ένα μεγάλο πόστερ του Δήμου που βρίσκεται στο σημείο εισβολής των τανκς στη Γάζα, ενθαρρύνει απερίφραστα στους στρατιώτες να γαμήσουν τους Παλαιστίνιους· νεαροί στις πλατείες τραγουδούν: «Η Γάζα είναι νεκροταφείο! Αύριο δεν θα λειτουργήσουν τα σχολεία γιατί όλα τα παιδιά θα είναι νεκρά»! Παιδιά προσχολικής ηλικίας εκπαιδεύονται από τους γονείς τους στα όπλα για να σκοτώνουν Άραβες, κορίτσια ζωγραφίζουν οβίδες για να βρίσκουν καλύτερα το στόχο τους και ο πρόεδρος των ραβίνων, στη δημόσια συγκέντρωση υπέρ του Ισραήλ στη Νέα Υόρκη, παρόντων και Αμερικάνων γερουσιαστών, δήλωσε, υπό τις επευφημίες των παρευρισκομένων, απευθυνόμενος στους Παλαιστίνιους αμάχους: «εάν ψηφίσατε τη Χαμάς, το Ισραήλ έχει το δικαίωμα να σας σκοτώσει»!

Τελικά, το πρόβλημα δεν είναι μόνο οι βομβαρδισμοί. Το βαθύτερο πρόβλημα είναι αυτό που η Αμίρα Χας αποκαλεί ηθική κατάπτωση του λαού της. Ενός αυτοαποκαλούμενου περιούσιου λαού…
«Είμαι Εβραίος, έβδομης γενιάς Ιερουσαλημίτης, βετεράνος του ισραηλινού στρατού», λέει ο Eran Efrati. «Αυτά που βλέπω στο Ισραήλ τις τελευταίες βδομάδες είναι πέρα απ’ ό,τι έχω βιώσει στη ζωή μου… Συμμορίες που σέρνουν τους Παλαιστίνιους έξω από τα μαγαζιά τους και τους λιντσάρουν, ενώ οι συμπολίτες μου παρακολουθούν απαθείς…»

«Το Ισραήλ χρησιμοποιεί απαγορευμένα όπλα που προκαλούν τραύματα που δεν διακρίνονται άμεσα με ακτινογραφίες, αλλά μετά από λίγο αρχίζουν και αιμορραγούν», καταγγέλλει ο Νορβηγός γιατρός Μαντς Γκίλμπερτ και στο γράμμα-έκκληση που έστειλε στο βρετανικό κανάλι Channel 4, γράφει για «ολόκληρα αυτοκίνητα γεμάτα με ακρωτηριασμένους, διαλυμένους, μέσα στα αίματα, ετοιμοθάνατους Παλαιστίνιους όλων των ηλικιών, όλοι άμαχοι, όλοι αθώοι».

«Όταν κανείς σκέφτεται ότι το σιωνιστικό όνειρο βασίζεται στην επαναλαμβανόμενη σφαγή αθώων, τότε έχουμε βαθιά κρίση όλων μας που αφοσιωθήκαμε στην ίδρυση του κράτους του Ισραήλ», επισημαίνει στο Democracy Now ο ραβίνος Henry Siegman, ο οποίος ήταν επικεφαλής επί 16 χρόνια του Αμερικανοεβραϊκού Κογκρέσου, στις ΗΠΑ.

Αλλά τα ερωτήματα που ανακύπτουν απ’ αυτή την ηθική κατάπτωση παραμένουν αναπάντητα.
Πώς εκτραχηλίζεται ένας λαός; Πώς χάνει την ψυχή του; Πώς θρυμματίζει τον πολιτισμό του; Πώς εκβαρβαρίζεται; Πώς ο γερμανικός λαός τότε και πώς ο εβραϊκός τώρα; Είναι αυτό εξαίρεση; Είναι παρακμή του δυτικού πολιτισμού ή προδιαγράφει το μέλλον της ανθρωπότητας;


(5/8/2014 Στέλιος Ελληνιάδης)

--------------------------------
Πηγή:e-dromos.gr

Cry for us Argentina, not for you...

Είναι αρκετοί στην Ελλάδα εκείνοι που βιάζονται να δουν το πτώμα τής Αργεντινής για να πανηγυρίσουν πάνω σε αυτό και να αισθανθούν δικαιωμένοι για το ότι είναι δειλά ανθρωπάκια που δεν τολμούν να πουν ούτε ένα "όχι" στη ζωή τους. Είναι χρήσιμο, επομένως, να υπενθυμίσω στους γερμανοτσολιάδες πως η λατινοαμερικανική χώρα αρνείται αυτήν την στιγμή να πληρώσει ένα ποσό όχι πολύ μεγαλύτερο από 500.000.000 ευρώ σε ορισμένα επενδυτικά funds (έτσι λένε τους καρχαρίες στις ημέρες μας) όχι γιατί δεν τα έχει, αλλά γιατί αν το κάνει θα κινηθούν εναντίον της οι υπόλοιποι πιστωτές της, με τους οποίους είχε έρθει σε συμφωνία το 2005 και το 2010. Η Αργεντινή, εξάλλου, μόνο χαμένη δεν βγήκε αυτήν τη δεκαετία από τη σθεναρή και υπερήφανη στάση που κράτησε απέναντι στα κοράκια των αγορών. Κι αυτό που κέρδισε είναι κάτι παραπάνω από την εθνική της ανεξαρτησία και τη δυνατότητα να ανοικοδομήσει την οικονομία της σε πιο γερά θεμέλια από αυτά που της είχε επιβάλει και ήθελε να διαιωνίσει ο νεοφιλελευθερισμός.

Οι αργεντινοί απολαμβάνουν σήμερα του παγκόσμιου σεβασμού για τη γενναία στάση τους, για το ότι στήριξαν τις κυβερνήσεις τους που τα έβαλαν με τις δικές τους τρόικες και τις νίκησαν. Στο τέλος έτσι κι αλλιώς θα είμαστε όλοι νεκροί. Δεν είναι, όμως, προτιμότερο να μας θυμούνται για την αντίσταση που δείξαμε απέναντι στη φθορά μας από το να διηγούνται οι επόμενες γενιές ιστορίες για τους τρομοκρατημένους νοικοκυραίους, που όχι μόνο δεν τόλμησαν να αντιπαραταχθούν στους βασανιστές τους, αλλά τους έπλεκαν και το εγκώμιο;...

Η Αργεντινή δεν είναι σήμερα κάποιος σοσιαλιστικός παράδεισος. Κι αυτό γιατί δεν τόλμησε ούτε αυτή να προχωρήσει στις ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις οι οποίες δεν θα έμεναν στο να πετάξουν στην θάλασσα τους δανειστές και στην υλοποίηση επιδοματικών κοινωνικών πολιτικών, αλλά θα προχωρούσαν στη δίκαιη αναδιανομή τού παραγόμενου πλούτου και στην παροχή ίσων ευκαιριών για τη δημιουργία νέου. Με λίγα λόγια, η Αργεντινή δεν τόλμησε να κάνει το μεγάλο άλμα από τη σοσιαλδημοκρατία στο σοσιαλισμό κι αυτό είναι το μάθημα που πρέπει να πάρει η κυβέρνηση της Αριστεράς, η οποία είναι προ των πυλών στην Ελλάδα, ώστε να μην το επαναλάβει. Με τη στήριξη του λαού βεβαίως, γιατί αλλιώς δεν γίνεται τίποτα, έχει ιστορικό χρέος να μη συμβιβαστεί με μια λογική διαχείρισης της κρίσης, η οποία θα περιοριστεί στο σκίσιμο των μνημονίων. Οι συνθήκες είναι ωριμότερες σήμερα παρά ποτέ άλλοτε τα τελευταία σαράντα χρόνια ώστε να γίνουν αλλαγές προς την κατεύθυνση της κοινωνικής δικαιοσύνης, που θα αποτελέσουν και πρότυπο για τους υπόλοιπους ευρωπαϊκούς λαούς κι όχι μόνο...

Προφανώς ο δρόμος θα παραμείνει ανηφορικός για μεγάλο χρονικό διάστημα αφού τα όρνεα, εγχώρια και διεθνή, θα πέσουν για να κατασπαράξουν την Ελλάδα όπως το επιχείρησαν και με τους αργεντινούς. Την τελευταία, πάντως, φορά, που κοίταξα στο χάρτη, διάβασα στη "Wikipedia" κι ενημερώθηκα από τις ειδήσεις υπάρχει ακόμα ένα υπερήφανο κράτος που λέγεται Αργεντινή και το οποίο δεν λυγίζει μπροστά στη βουλιμία των αρπακτικών. Για την Ελλάδα πάλι εδώ κι αιώνες διαβάζω μόνο για μια αποικία, για μια μπανανία, για ένα προτεκτοράτο που κατοικείται από εθελόδουλους, φοβισμένους κι άρα εκ προοιμίου ηττημένους ραγιάδες...

Του vromostomos 

*********************************

Μερικά τουιτς για πληροφόρηση σχετικά με την Αργεντινή:

Για σωστή πληροφόρηση (1): Η Αργεντινή σωστά χρεοκόπησε - Κώστας Λαπαβίτσας http://t.co/FP9XvFIxTk via @ThePressProject
— Moraitopoulos Apost. (@Apomor) August 6, 2014

Για σωστή πληροφόρηση (2): Αλήθειες και ψέματα για τη χρεοκοπία της Αργεντινής http://t.co/yF0tb35pkg via @ThePressProject
— Moraitopoulos Apost. (@Apomor) August 6, 2014

Για σωστή πληροφόρηση (3): Η Αργεντινή, τα αρπακτικά κι εμείς, του Γιάνη Βαρουφάκη (@yanisvaroufakis) http://t.co/WyV2FNXjes
— Moraitopoulos Apost. (@Apomor) August 6, 2014

*********************************

--------------------------------------
Πηγή:tripioevro.blogspot.gr

Ανάκτηση εθνικής ταυτότητας ― ποιας όμως; Του Νίκου Γ. Ξυδάκη

Από όποια αφετηρία κι αν ξεκινήσουμε, αναγνωρίζουμε ότι η πολλαπλώς χρεοκοπημένη Ελλάδα χρειάζεται μια γενναία μεταρρύθμιση για να επιβιώσει και να προχωρήσει. Επανίδρυση του δημοκρατικού κράτους, ανασυγκρότηση της παραγωγικής δομής, αναπροσανατολισμό της παιδείας, ενίσχυση και εμπλουτισμό της εθνικής ταυτότητας. Ο τελικός σκοπός και η ιδιαίτερη φυσιογνωμία των συνομολογούμενων μεταρρυθμίσεων ασφαλώς διαφέρουν· εξαρτώνται από ιδεολογίες και ταξικές τοποθετήσεις, από τη διαπάλη για κυριαρχία. Εντούτοις, μπορούμε βάσιμα να υποθέσουμε ότι σχεδόν όλοι οι Ελληνες, ανεξαρτήτως ιδεολογίας και κοινωνικής θέσης, επιθυμούν ένα κοινό ελάχιστο: να ζήσουν αυτοί και τα παιδιά τους στον τόπο τους, εν ειρήνη, δημοκρατία και ευημερία.

Αυτό το κοινό ελάχιστο μάς οδηγεί να δούμε αφενός ποια είναι η θέση της Ελλάδας στο διεθνές περιβάλλον, ποιες οι σχέσεις της με εταίρους, συμμάχους, γείτονες, δανειστές, ποια η θέση της μέσα στο ιστορικό ευρωπαϊκό ολοκλήρωμα. Αφετέρου, να αναρωτηθούμε για τη θέση του έθνους-κράτους σήμερα σε περιβάλλον παγκοσμιοποίησης, ιδίως τη θέση ενός μικρού έθνους-κράτους υπό το βάρος μιας μείζονος οικονομικής αποτυχίας. Διότι άλλη η αντοχή ενός ισχυρού κράτους, ακόμη και στην εποχή της ιστορικής παρακμής του έθνους-κράτους, κι άλλη η αντοχή ενός μικρού κράτους, πολύ περισσότερο μιας Ελλάδας που έχει περάσει από ποικίλα στάδια εξάρτησης και υποτέλειας.

Τα ερωτήματα αυτά υπάρχουν από χρόνια, τουλάχιστον από τη δεκαετία του ’70-’80, όταν μια νεοφιλελεύθερη αντίληψη άρχισε να διαπερνά τις πολιτικές πρακτικές στον Δυτικό κόσμο, και κυρίως όταν κατακρημνίσθηκε το μπλοκ του υπαρκτού σοσιαλισμού. Είδαμε σταδιακά την υποχώρηση της ισχύος των κυρίαρχων εθνών-κρατών και την ανάδυση υπερεθνικών κέντρων ισχύος, όπως οι διεθνείς οργανισμοί, και νέων δογμάτων. Στον διεθνή λόγο, ακόμη και σε επίπεδο ΟΗΕ, υπερτονίστηκε η διάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και το κράτος αντιμετωπίστηκε ως τυραννικό, κάποτε δικαιολογημένα. Αυτή η μετάβαση περιέχει μιαν αντινομία: ο ίδιος ο ΟΗΕ υπάρχει χάρη στην επέκταση της αυτοδιάθεσης των λαών και της κυριαρχίας των κρατών. Ταυτοχρόνως η δράση διεθνών οργανισμών, όπως το ΔΝΤ και η Παγκόσμια Τράπεζα, βοηθούσης της ραγδαίας χρηματιστικοποίησης, κατευθύνθηκε προς μια αναχαρτογράφηση των οικονομικών συνόρων και σε έναν επαναπροσδιορισμό της διάκρισης ιδιωτικού-δημόσιου στις αδύναμες χώρες όπου επενέβαιναν. 

Η κυβέρνηση ενός κυρίαρχου κράτους υποκαταστάθηκε από τη διακυβέρνηση, με όρους εταιρικού μάνατζμεντ, και η μέριμνα για πλήρη απασχόληση, για ισοπολιτεία και εξάλειψη των κοινωνικών ανισοτήτων υποκαταστάθηκε από την εταιρική ευθύνη, τις ατομικές ευκαιρίες και τη φιλανθρωπία.

Η κρίση του 2008 έδειξε τα όρια αυτής της φούσκας ανανοηματοδότησης, και κυρίως έδειξε πώς τα συκοφαντημένα έθνη-κράτη έσπευσαν να καλύψουν με δημόσιο χρήμα τις πελώριες ζημιές που προκάλεσε η ιδιωτική απληστία του χρηματοπιστωτισμού. Εδώ στεκόμαστε τώρα: με το έθνος-κράτος κλονισμένο, με την Ευρώπη σε τροχιά παρακμής ή τουλάχιστον σε αποδρομή ισχύος.

Οι Ελληνες πολίτες, ζαλισμένοι από το σοκ της πτώχευσης, αδυνατούν να βάλουν στη σκέψη τους αυτή τη διεθνή ιστορική διάσταση. Οι περισσότεροι βλέπουν την παγκοσμιοποίηση μόνο στις κατεξοχήν υλικές φανερώσεις της: στα φτηνά κινέζικα προϊόντα και στις μεταναστευτικές ροές. Τα αποδέχονται, τα απορρίπτουν, τα φοβούνται. Με την κρίση είδαν επίσης τον καθοριστικά κυρίαρχο ρόλο των υπερεθνικών οργανισμών, των αγορών, των διεθνών καταναγκασμών. Ωστόσο σαν πολίτες εξακολουθούν να αναφέρονται στο έθνος-κράτος, σε αυτό ψηφίζουν αντιπροσώπους και ηγέτες, από αυτό προσδοκούν δημόσια αγαθά και εγγύηση του δημόσιου χώρου. Αλλωστε η ψήφος τους ή η βούλησή τους ελάχιστα ή καθόλου μπορούν να επηρεάσουν το διεθνές περιβάλλον. Κρίσιμο επίσης: δεν μπορούν να αναγνωριστούν σε μια διεθνική ταυτότητα, ακόμη και στην πιο οικεία ευρωπαϊκή, εγκαταλείποντας την εθνική ταυτότητα.

Ποια εθνική ταυτότητα όμως; Κι αυτή αδυνατισμένη είναι, μπλεγμένη σε ένα κουβάρι παλαιών και καινοφανών ιδεών, νέων υλικών δεδομένων, ρευστών συσχετισμών. Αυτή η αδυναμία, η σύγχυση ταυτότητας, βρίσκεται στην καρδιά του ελληνικού προβλήματος, εφόσον αποδεχτούμε έναν βαθμό ιδιομορφίας του στο πλαίσιο της συνολικής ευρωπαϊκής κρίσης. Διότι η εθνική ταυτοτική σύγχυση συνεπιφέρει μια αποφασιστικής σημασίας πτώση του ηθικού, του συλλογικού φρονήματος, αφενός· η σύγχυση, αφετέρου, υπονομεύει τη συλλογική ενότητα σε έναν ελάχιστο κοινό παρονομαστή, τη συνένωση δυνάμεων την απολύτως αναγκαία εκ της συγκυρίας. Η σύγχυση αδυνατίζει και το φρόνημα και τη βούληση για ενότητα και τις υλικές προϋποθέσεις για αντιμετώπιση της κρίσης.

Ποια εθνική ταυτότητα; Η κρίση διέλυσε την αδιάφορη ισορροπία των αυτονοήτων, των ασύμπτωτων συγκρουόμενων ατομικοτήτων, του νοσηρού κορπορατισμού. Ταυτόχρονα μάς παρακινεί να ξαναβρούμε ταυτότητα, συλλογικότητα, γενική βούληση υπό νέες συνθήκες, με νέες απαιτήσεις. Ο λόγος των πολιτικών ηγετών, όσων δρουν τώρα και όσων θα αναδυθούν στο ταραγμένο εγγύς μέλλον, πρέπει να επικεντρωθεί σε αυτή την κατεύθυνση. Να ενώνει, να συνθέτει, να συναιρεί, να υπερβαίνει, να απορρίπτει και να ξεδιαλέγει, να επικοινωνεί διαρκώς αμφίδρομα με τους πολίτες, να υποκινεί διαρκώς τις ποικίλες ομαδώσεις τους προς προωθητικές συνθέσεις. Το φρόνημα ενός έθνους, η ηθική δύναμη ενός λαού, η επαναφορά της συλλογικότητας, η ανασυγκρότηση του δημοκρατικού κράτους, είναι τα πολυτιμότερα όπλα για αντιμετώπιση της δεινής δοκιμασίας, για να διασχίσουμε την Ερυθρά Θάλασσα της χρηματοπιστωτικής πατρωνίας και της ολιγαρχικής παγκόσμιας διακυβέρνησης, ακέραιοι και αναγεννημένοι. Πολίτες και πρόσωπα, όχι καταναλωτές και νεοπληβείοι.

--------------------------

Πηγή:vlemma

τα ελληνικά αινίγματα

- τί είναι αυτό που ανεβαίνει με τα πόδια και το κατεβάζουν με κουβέρτα* –

τί είναι αυτό στο οποίο ο Μάριος Ζ. συλλαμβάνεται και φυλακίζεται; / τί είναι αυτό στο οποίο πριν από πορεία, πάνω στις μηχανές της ομάδας Δ βλέπει κανείς κρεμασμένες σάκες; / τί είναι αυτό στο οποίο κρατούμενοι βασανίζονται με tazer και κρατούμενοι αυτοκτονούν πέφτοντας απ’ το μπαλκόνι; / τί είναι αυτό που έχει στρατόπεδα συγκέντρωσης, κοντέινερ γεμάτα με ανθρώπους, που δεν επιτρέπεται να πάρουν αέρα, που τρώνε ξύλο κάθε τόσο, που βράζουν υπό τον αυγουστιάτικο ήλιο και την κρατική λαμαρίνα; / τί είναι αυτό που διώκει αναρχικούς ή συνδικαλιστές κυρίως εξαιτίας αυτής τους της επιλογής; / και τί είναι αυτό που απαλλάσσει από τις ποινικές ευθύνες τα μέλη οργανισμών που ασχολούνται με την αξιοποίηση της «δημόσιας υπηρεσίας», τί είναι αυτό που απαλλάσσει από τις ποινικές ευθύνες τον ειδικό διαχειριστή της Δημόσιας Τηλεόρασης; / τί είναι αυτό που το ίδιο το υπουργείο εργασίας του παρουσιάζει ένα μεγάλο ποσοστό εργαζομένων να πληρώνονται με μόλις 10 ευρώ πάνω απ’ το όριο της φτώχειας που το ίδιο έχει καθορίσει; / τί είναι αυτό που ιδιωτικοποιεί το νερό; / τί είναι αυτό που χρεοκοπημένοι επιχειρηματίες με δημόσιο χρήμα αγοράζουν δημόσιες τράπεζες, ΠΑΕ και οργανισμούς; / τί είναι αυτό που διαπομπεύει αλλοδαπές οροθετικές πόρνες, που τελικά δεν είναι αλλοδαπές, ούτε πόρνες, αλλά μόνο φτωχές οροθετικές γυναίκες; / τί είναι αυτό που νομοθετεί με Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου; / τί είναι αυτό που ο υπουργός του, λέει με ύφος γυμνασιάρχη του ’50 «εγώ είμαι ο προϊστάμενός σας» και απαιτεί άλλο ύφος απ’ τον συνομιλητή του; / τί είναι αυτό που βάζει καθαρίστριες στην κινητικότητα και μετά τους λέει ότι θα απολυθούν γιατί είναι χαμηλών προσόντων και μετά τους λέει να κάνουν επιχείρηση και να γίνουν εργολάβοι των εαυτών τους ως καθαριστριών; / τί είναι αυτό που εισβάλλει νύχτα σε σπίτια, που συλλέγει βίαια και μαζικά DNA, που τα σώματα ασφαλείας προστατεύουν μόνιμα τις επενδύσεις του εθνικού εργολάβου; / τί είναι αυτό που χρηματοδοτεί ή ενισχύει ή βοηθάει στην ανάδυση νεοναζιστικών οργανώσεων; / τί είναι αυτό που οι γυναίκες των υπουργών κάνουν δουλίτσες με το κράτος, τα παιδιά των υπουργών κληρονομούν τα έδρανα και οι επιχειρήσεις στελεχώνονται εναλλάξ από πρώην ή μελλοντικά στελέχη των κομμάτων; / τί είναι αυτό που μια ελίτ μπορεί να αυξάνει διαρκώς την απόστασή της από τους ανθρώπους που ψάχνουν στα σκουπίδια; / τί είναι αυτό που ο αντισημιτισμός και ο ρατσισμός παίρνει τις βασικές θέσεις στα υπουργεία;

τί είναι αυτό που κανονικοποιεί την φτώχεια και την εξαλθλίωση; / τί είναι αυτό που καθιερώνει ξανά το φαντασιακό του σκλάβου, του ανθρώπου χωρίς ανθρώπινα χαρακτηριστικά, του ανθρώπου που είναι ικανοποιημένος με μια επισφαλή κακοπληρωμένη θέση χωρίς κανένα δικαίωμα; / τί είναι αυτό που έχει ως στόχο τη δημιουργία πολλών διάσπαρτων Ειδικών Οικονομικών Ζωνών;

Δεν θα πω ο ελληνικός φασισμός, γιατί τότε θα περιμέναμε να δούμε μπότες, στολές, λόγια και χαιρετισμούς ανάλογα των αβγών. Το σημερινό ελληνικό κράτος δεν χαιρετάει ναζιστικά, ούτε παρελαύνει στις κεντρικές λεωφόρους με τανκς. Όπως έχει ξαναγίνει σ’ αυτόν τον τόπο, το ελληνικό κράτος όταν γλιστράει προς το φασισμό είναι λίγο πιο γελοίο, λίγο πιο γκροτέσκο ή γραφικό, λίγο πιο κάφρικο, λίγο πιο αρπακολατζίδικο απ’ ότι θα το έφτιαχνε η φαντασία μας.

Αλλά όπως αναφέρει για παράδειγμα ο Γκαλεάνο, ναζισμός δεν ήταν μόνο τα όπλα, οι βόμβες, οι παρελάσεις και οι λόγοι του Χίτλερ. Ο Γκαλεάνο λέει ότι ο ναζιστικός εφιάλτης δεν θα υπήρξε αν δεν υπήρχαν οι φίλοι του. Η Στάνταρντ Όιλ, ο Χένρι Φορντ, η IBM, το ίδρυμα Ροκφέλερ, η Deutsche Bank, η IGFarben (μετέπειτα Bayer), οι Siemens, Bosch, οι ελβετικές τράπεζες και πάει λέγοντας.

Συνεπώς το αίνιγμα έχει τεθεί και ο καθένας δίνει την απάντησή του. Τί είναι αυτό που ζούμε;

*(η ταράτσα της οδού Μπουμπουλίνας, τα σώματα ασφαλείας και η ποίηση) Ρένα Χατζηδάκη, Κατάσταση Πολιορκίας

----------------------

Πηγή:tovytio