Όπως και στην Κατοχή, σήμερα οι άνθρωποι φοβούνται

Όπως και στην Κατοχή, σήμερα οι άνθρωποι φοβούνται. Και εκείνοι που τώρα είναι κλεισμένοι και άπραγοι στα σπίτια τους γιατί αισθάνονται ότι δεν υπάρχει διέξοδος, μοιάζουν με τους ανθρώπους που ήταν κλεισμένοι στα σπίτια τους την περίοδο της Κατοχής γιατί φοβόντουσαν μην σκοτωθούν. Στην Κατοχή, όμως, αυτοί που έβγαιναν από τα σπίτια τους και έμπαιναν στην Αντίσταση, είχαν χαμηλότερα επίπεδα φόβου από εκείνους που κλείνονταν και δεν συμμετείχαν σ' αυτήν, παρά το γεγονός ότι έβαζαν σε μεγαλύτερο κίνδυνο τη ζωή τους. Τι τους κρατούσε και τους έδινε δύναμη; Η αλληλεγγύη. Το ότι πολεμούσαν για ένα σκοπό [...]

Ο Αναπληρωτής Καθηγητής στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης, Χαράλαμπος Πουλόπουλος, μιλά στην Κρυσταλία Πατούλη για την κρίση, τον φόβο και τη διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής, αλλά και την κοινωνική αλληλεγγύη και δικαιοσύνη, με αφορμή το νέο του βιβλίο.

Κρ.Π.: Το βιβλίο Κρίση, φόβος και διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής είναι μια πολιτική, ιστορική, κοινωνική, αλλά και επιστημονικά τεκμηριωμένη ματιά στις επιπτώσεις που είχε η λιτότητα στη ζωή των πολιτών, με έμφαση στη κοινωνική συνοχή. Τι σε οδήγησε να το γράψεις; 

Χ.Π.: Τα τελευταία χρόνια, από τότε που ξέσπασε στην Ελλάδα η κρίση, άρχισα να βλέπω φίλους και γνωστούς κάτω από μεγάλη πίεση, επειδή έχαναν τη δουλειά τους ή το εισόδημά τους μετά τις απανωτές μειώσεις μισθών. Έβλεπα ανθρώπους να αγωνίζονται και να αγωνιούν για το πώς θα ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους ή σε πολύ βασικές ανάγκες, πρωταρχικές για την επιβίωσή τους.

Συγχρόνως έβλεπα τους ίδιους ανθρώπους που μας είχαν οδηγήσει στην κρίση να εμφανίζονται ως σωτήρες, όπως και τους μηχανισμούς κατασκευής ενόχων και ενοχών, εργαλεία πολιτικού φόβου που πλήττουν την κοινωνική συνοχή.

Από την άλλη έβλεπα τα στοιχεία για τις επιπτώσεις της κρίσης στην ψυχική και σωματική υγεία αλλά και τα ποσοστά αύξησης των αυτοκτονιών, της φτώχειας και της αδυναμίας των ενηλίκων για αξιοπρεπή διαβίωση, όπως και των εγκαταλελειμμένων παιδιών από τις οικογένειες που πλέον δεν είναι σε θέση να τα αναθρέψουν.

Ξεκίνησα να γράφω σε επιστημονικά περιοδικά, εφημερίδες και ιστοσελίδες, ορισμένες φορές αρκετά θυμωμένα, προκειμένου να βρω μια ισορροπία. Ένιωθα ότι έπρεπε να ακουστεί η φωνή μου.

Δεν ήθελα να σιωπήσω, γιατί με τη σιωπή αυτή η κατάσταση με βάραινε ακόμη περισσότερο.

Πριν από ένα χρόνο, όταν πήγα στο Πανεπιστήμιο για να διδάξω και ανέλαβα ένα μάθημα για τις επιπτώσεις της κρίσης στην κοινωνία, ένιωσα επιτακτική την ανάγκη να γράψω και ένα βιβλίο γι' αυτό το θέμα.

Στην αρχή νόμιζα πώς ήξερα προς ποια κατεύθυνση έπρεπε να κινηθεί η ανάλυσή μου. Στην πορεία, όμως, συγκεντρώνοντας και τις έρευνες για το τι συμβαίνει στην Ελλάδα και στο εξωτερικό, κατάλαβα ότι το κυρίαρχο και κοινό στοιχείο σε καταστάσεις ανάλογες με αυτή που ζούμε σήμερα στη χώρα μας είναι αυτή η αίσθηση του φόβου.

Δεν είναι μόνο οι ορατές και μετρήσιμες επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης στην κοινωνία –που είναι ούτως ή άλλως οδυνηρές σε πολλούς τομείς, στην ψυχική και σωματική υγεία, στη διατροφή, στη στέγαση, κ.λπ.  Αυτό που κυριαρχεί και διαποτίζει την ελληνική κοινωνία είναι η αίσθηση του φόβου, της αβεβαιότητας και της ανασφάλειας για την επόμενη μέρα.

Ο φόβος και η ανασφάλεια του ενός εκατομμυρίου τουλάχιστον ανθρώπων που έχουν χάσει τη δουλειά τους, η αβεβαιότητα όσων εργάζονται με δραστικά μειωμένες αποδοχές, μην μπορώντας  να καλύψουν τα βασικά τους έξοδα και χωρίς να γνωρίζουν αν θα έχουν δουλειά την επόμενη μέρα.
Διδάσκοντας στο Τμήμα Κοινωνικής Διοίκησης και Πολιτικής Επιστήμης στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο, είδα τους απόφοιτους κοινωνικούς λειτουργούς, που δουλειά τους θα ήταν να στηρίζουν τους πιο ευάλωτους σε αυτές τις δύσκολες συνθήκες, να αναζητούν και οι ίδιοι εις μάτην μια θέση στην αγορά εργασίας, εξαιτίας της συνεχούς συρρίκνωσης του κοινωνικού κράτους, ή να εργάζονται σε προσωρινές θέσεις με εξαντλητικά ωράρια και πολύ χαμηλό μισθό που δεν τους εξασφάλιζε ούτε τα στοιχειώδη.

Σε αυτούς τους προσωπικούς φόβους που έχουμε πλέον όλοι οι εργαζόμενοι, την αγωνία της επιβίωσης και το φόβο απώλειας της εργασίας και της οικονομικής θέσης, προστίθεται και ο φόβος απώλειας της αξιοπρέπειας.

Γιατί η δουλειά μας σχετίζεται με την αξιοπρέπειά μας. Όταν χάνω τη δουλειά μου, πλήττεται και η ταυτότητά μου. Θέλει πολύ μεγάλη δύναμη για να μπορέσω να κρατηθώ. Και πολλές φορές αυτός ο φόβος της οικονομικής και κοινωνικής θέσης, μπορεί να συνδέεται και με το φόβο της κατάρρευσης.

Άρα ο φόβος είναι γενικός και μας αφορά όλους, είτε γιατί ήδη υφιστάμεθα τις συνέπειες της κρίσης είτε γιατί νιώθουμε την απειλή ότι, σύντομα, αυτό που βλέπουμε γύρω μας θα το ζήσουμε και εμείς.

Επιπλέον, όλο αυτό το διάστημα, έβλεπα σε πολλούς ανθρώπους να αναδύονται και οι φόβοι απέναντι στους άλλους. Περιστατικά επιθετικότητας ή βίας απέναντι σε ανθρώπους διαφορετικούς, ξένους ή πιο αδύναμους κοινωνικά και προσωπικά, από πολίτες οι οποίοι, αδυνατώντας να επεξεργαστούν αυτό που συμβαίνει, εκδήλωναν με βίαιο τρόπο την επιθετικότητά τους. Αυτή είναι η περίπτωση των ρατσιστικών επιθέσεων που εκδηλώθηκαν όλο αυτό το διάστημα.

Έτσι τα τελευταία χρόνια ως κοινωνία συνδιαλεγόμαστε με τους φόβους. Φόβους προσωπικούς, συλλογικούς φόβους και πολιτικούς.

Πολιτικούς φόβους, μάλιστα, που κατασκευάζονται  συστηματικά  τα τελευταία χρόνια, καθώς η άσκηση της πολιτικής δομείται γύρω από την «παραγωγή» φόβων και την «προστασία» από αυτούς.
Για παράδειγμα ο φόβος της χρεωκοπίας, ο φόβος της πείνας, ο φόβος για τους ξένους, ο φόβος για τους οροθετικούς, ο φόβος για τους εξαρτημένους από ναρκωτικά. Οι πολιτικοί έχουν μεταμορφωθεί σε διαχειριστές φόβων, κατασκευασμένων ή υπαρκτών και ανύπαρκτων.

Οι σκέψεις αυτές με έκαναν να γράψω ένα βιβλίο για τις επιπτώσεις της κρίσης και για το πώς η κρίση συνδέεται με το φόβο, αλλά και για το τι θα μπορούσε ενδεχομένως να γίνει από και πέρα.

Κρ.Π.: Και πώς έφτασες να εστιάσεις στην απουσία της κοινωνικής συνοχής, μέσα από όλα αυτά; Δηλαδή να την αναδείξεις ως το σημαντικότερο θέμα;

Χ.Π.: Γιατί η κοινωνική συνοχή αφορά τη σχέση μεταξύ των ανθρώπων ή μεταξύ των ομάδων σε μια κοινωνία. Είναι η ποιότητα των σχέσεων. Κοινωνική συνοχή σημαίνει, πώς αντιλαμβάνομαι τον άλλον, πώς συνδέομαι με τον άλλον, πώς μοιράζομαι τα βιώματά μου μαζί του.

Όταν υπάρχει ο φόβος και όταν συμβαίνουν μια σειρά από αρνητικά γεγονότα στην κοινωνία, αυτή η συνοχή διαταράσσεται. Και ποια ήταν αυτά τα γεγονότα; Δεν ήταν μόνο οι επιπτώσεις της κρίσης. Ήταν περισσότερο η διαχείριση αυτών των επιπτώσεων. Ήταν η γενική πολιτική λιτότητας που επιλέχθηκε και κυρίως η πολιτική των περικοπών ειδικά για τις κοινωνικές δαπάνες. Με άλλα λόγια το δίχτυ κοινωνικής προστασίας άρχισε να σπάει.

Το δίχτυ κοινωνικής προστασίας είναι αυτό που ονομάζουμε κοινωνικό κράτος. Τα επιδόματα όπου μπορεί να στηριχτεί κάποιος σε αυτή τη δύσκολη περίοδο, η εξασφάλιση  στέγης και τροφής, η πρόσβαση στην υγεία, στην εκπαίδευση, στην κοινωνική φροντίδα κ.λπ.  Ενώ λοιπόν υπάρχει ανεργία και οι ανάγκες των πολιτών αυξάνονται, ταυτόχρονα καταρρέει και το κοινωνικό κράτος.
Επίσης μεγάλο πλήγμα δέχτηκαν οι εργαζόμενοι μέσα από τις αλλαγές στις συλλογικές διαπραγματεύσεις.  Στο  όνομα της κρίσης ο καθένας έγινε έρμαιο ατομικών συμβάσεων και συμφωνιών.

Αυτή η κατάσταση, σε συνδυασμό με το θυμό και τον φόβο για τους Άλλους, οδηγεί στη διάρρηξη της κοινωνικής συνοχής. Σε αυτές τις συνθήκες, ωστόσο, εμφανίζονται κάποιοι να επιδιώκουν μια ψεύτικη συνοχή μέσα στην κοινωνία, επινοώντας αποδιοπομπαίους τράγους.

Αυτό έγινε, όπως είπαμε, με τους μετανάστες, με τους εξαρτημένους. με τους οροθετικούς και αύριο μπορεί να γίνει με τους άνεργους και τους φτωχούς.
Είναι σημαντικό όμως να αντιληφθούμε ότι η κοινωνική συνοχή έχει διαρραγεί όχι τόσο λόγω της κρίσης, όσο λόγω της πολιτικής στρατηγικής που ακολουθήθηκε για τη διαχείρισή της.

Κρ.Π.: Πριν από την κρίση υπήρχε κοινωνική συνοχή; Επίσης στην Κατοχή που οι άνθρωποι οργανώθηκαν και έδρασαν με γνώμονα την αλληλεγγύη, είχαν να αντιμετωπίσουν έναν εξωτερικό εχθρό, ενώ σήμερα ο εχθρός μοιάζει να τον βλέπουν οι Έλληνες κυρίως στο εσωτερικό; Συνδέεται με την απουσία κοινωνικής συνοχής κάτι τέτοιο;

Χ.Π.: Δεν μπορούμε να πούμε ότι πριν από την κρίση ήταν ισχυρή η κοινωνική συνοχή, αλλά εδώ έχουμε δύο φόβους:

Έναν φόβο που έρχεται απ’ έξω και είναι ο φόβος των αγορών, δηλαδή οι απρόσωπες αλλά και υπαρκτές αγορές, που μπορεί να μας οδηγήσουν σε χρεωκοπία.

Και έχουμε και «κινδύνους» που έρχονται από το εσωτερικό, προσωποποιούνται και συνδέονται με ανθρώπους όπως είπαμε άστεγους, μετανάστες, άρρωστους ψυχικά ή σωματικά, οροθετικούς, και γενικά ανθρώπους που βρίσκονται σε δύσκολη κατάσταση λόγω των ιδιαίτερων συνθηκών που συνθέτουν την ζωή τους.

Επιπλέον έχουμε έναν συλλογικό φόβο που προέρχεται από την Κατοχή, που είναι η πείνα, και είναι καταγεγραμμένος σε αυτό που λέμε συλλογική μνήμη. Πολλοί άνθρωποι φοβούνται μην τους συμβεί κάτι τέτοιο.

Όταν έχουμε εικόνες από ανθρώπους που ψάχνουν στα σκουπίδια για φαγητό, που κάνουν ουρές στα συσσίτια, που κοιμούνται σε παγκάκια και πεζοδρόμια, ενώ  συγχρόνως πολλαπλασιάζονται τα ενεχυροδανειστήρια, έρχονται στην επιφάνεια εικόνες της Κατοχής.

Όπως και στην Κατοχή, σήμερα οι άνθρωποι φοβούνται. Και εκείνοι που τώρα είναι κλεισμένοι και άπραγοι στα σπίτια τους γιατί αισθάνονται ότι δεν υπάρχει διέξοδος, μοιάζουν με τους ανθρώπους που ήταν κλεισμένοι στα σπίτια τους την περίοδο της Κατοχής γιατί φοβόντουσαν μην σκοτωθούν.
Στην Κατοχή, όμως, αυτοί που έβγαιναν από τα σπίτια τους και έμπαιναν στην Αντίσταση, είχαν χαμηλότερα επίπεδα φόβου από εκείνους που κλείνονταν και δεν συμμετείχαν σ' αυτήν, παρά το γεγονός ότι έβαζαν σε μεγαλύτερο κίνδυνο τη ζωή τους.

Τι τους κρατούσε και τους έδινε δύναμη; Η αλληλεγγύη. Το ότι πολεμούσαν για ένα σκοπό.
Εδώ, σήμερα, βλέπουμε τα τελευταία χρόνια περιορισμό της συλλογικής δράσης και της αλληλεγγύης και αύξηση της αβεβαιότητας και του φόβου. Αυτό μπορεί κυρίως να σχετίζεται με τα απανωτά χτυπήματα που έχουν δεχτεί οι άνθρωποι.

Υπάρχει μία έννοια –που την καταγράφω στο βιβλίο- η οποία λέγεται εσωτερικευμένη καταπίεση. Κάποιος που έχει βιώσει ένα σοκ, μετά από ένα γεγονός που είναι τραυματικό γι’ αυτόν, μπορεί να αισθάνεται φόβο, ντροπή, ενοχή, αυτό-υποτίμηση, μπορεί να αισθάνεται ότι δεν αξίζει, και ουσιαστικά παραμένει κλεισμένος στον εαυτό του και αδρανεί.

Αυτό είναι που έχει συμβεί τα τελευταία χρόνια. Οι Έλληνες έχουν υποστεί απανωτά σοκ. Στην εργασία, στη φορολογία κ.λπ. Ελάχιστοι ήταν εκείνοι που μπορούσαν να προβλέψουν τι θα συμβεί τα επόμενα χρόνια από το 2009 και μετά. Θεωρούσαμε ότι ήταν μια παροδική κατάσταση -τουλάχιστον έτσι μας έλεγαν- και ότι θα βγούμε πολύ σύντομα από αυτήν. Ο Καραμανλής μίλαγε για «δύο χρόνια θυσίες» και ο Παπανδρέου έλεγε «λεφτά υπάρχουν».

Μετά από αυτά τα απανωτά σοκ, με τις στρατιές ανέργων που δημιουργήθηκαν μέσα σε 5 χρόνια –από το 7,7%  που ήταν η ανεργία το 2008 στο 27% το 2014. Με ένα εκατομμύριο ανέργους και 6,3 εκατομμύρια στα όρια ή κάτω από τα όρια της φτώχειας, πού βρισκόμαστε αυτή τη στιγμή;
Επειδή δεν υπάρχει διέξοδος, ή φαίνεται να μην υπάρχει διέξοδος, και οι άνθρωποι νιώθουν απομονωμένοι, έχουν φτάσει στο σημείο να δέχονται άκριτα αυτά τους λέει ο θύτης!

Μοιάζει λίγο με το σύνδρομο της Στοκχόλμης. Δηλαδή, με την κατάσταση όπου  ένας απαγωγέας απομονώνει κάποιον/α για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, κακοποιώντας τον και στερώντας του την ελευθερία του.  Μετά από καιρό  με ό,τι και να δώσει στον όμηρο, που του το έχει ήδη στερήσει, τον κάνει να αισθάνεται ευγνωμοσύνη. Φτάσαμε λοιπόν σε ένα σημείο, μετά από τόσα χρόνια, τα ψίχουλα που μας προσφέρουν να τα εισπράττουμε ως μεγάλη προσφορά των θυτών.

Και εμφανίζονται οι ίδιοι άνθρωποι που μας οδήγησαν στην κρίση, οι θύτες, ως οι σωτήρες μας, αυτοί που θα μας βγάλουν από αυτήν, σε επίπεδο τουλάχιστον πολιτικής.

Για αυτό χρειάζεται κριτική στάση απέναντι σε αυτά που μας σερβίρονται ως μονόδρομος τα τελευταία χρόνια. Διότι, ακόμη και η διάσωση ή η επιτυχία της Ελλάδας, θα συνοδεύεται από εκατομμύρια θύματα.

Αυτός ήταν ο λόγος που έγραψα κι αυτό το βιβλίο.

Κρ.Π.: Πρέπει να σκουντάμε ο ένας τον άλλον για να μην παγώσουμε και …πεθάνουμε, από το χιόνι (μέτρα, φόβοι, απειλές) που πέφτει συνεχώς πάνω μας, όπως στα Όνειρα του Κουροσάβα; 

Χ.Π. Αυτό είναι σίγουρο. Κι αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να μπορέσουμε να βγούμε έξω, να μην μένουμε παθητικοί αποδέκτες της πληροφόρησης που σερβίρεται από την τηλεόραση, δέσμιοι της άποψης ότι δεν υπάρχει λύση, διότι ακόμα κι όταν φαίνεται ότι δεν υπάρχει λύση θα πρέπει να κινητοποιηθούμε και να την ανακαλύψουμε.

Λύση σίγουρα υπάρχει και δεν πρέπει να αφηνόμαστε ή να «αποκοιμιόμαστε», γιατί, μην ξεχνάμε, πολλές φορές τα μέτρα περνιούνται όταν εμείς «κοιμόμαστε» ή όταν κοιτάζουμε κάπου αλλού.

Χρειάζεται να έχουμε μία θετική στάση απέναντι στα πράγματα. Είναι θα έλεγα μία από τις πιο κρίσιμες περιόδους της Ιστορίας αυτής της χώρας, που μας βάζει να αναλογιστούμε ποιοι ευθύνονται και πώς φτάσαμε σε αυτή την κατάσταση.

Εργαζόμενοι με προσόντα που έκαναν καλά τη δουλειά τους βρέθηκαν χωρίς δουλειά. Την  ίδια στιγμή αναπαράγονται στερεότυπα που λένε ότι οι Έλληνες είναι τεμπέληδες, ενώ από έρευνες έχει γίνει γνωστό ότι οι Έλληνες είναι από τους πιο παραγωγικούς λαούς στον ιδιωτικό τομέα και εργάζονται περισσότερο και από τους Γερμανούς!

Άρα αυτή η αντίληψη τού «μαζί τα φάγαμε» δημιουργεί μία ενοχή που δεν μας επιτρέπει να αντιδράσουμε.

Το θέμα λοιπόν είναι να ξεχωρίσουμε ποιοι ευθύνονται γι’ αυτήν την κατάσταση. Εκείνοι που κερδοσκοπούσαν και πριν από την κρίση συνεχίζουν να κερδίζουν και μέσα στην κρίση. Η διαφορά είναι ότι η πλειοψηφία του ελληνικού λαού έχει βρεθεί στο στόχαστρο, έχει βρεθεί σε μία κατάσταση μόνιμου και αυξανόμενου φόβου, που χρειάζεται να αντιμετωπιστεί από εμάς τους ίδιους, και όχι με λύσεις που θα έρθουν από επάνω.

Η σωτηρία δεν μπορεί να έρθει από τα πάνω. Μπορεί να έρθει από μικρές συλλογικότητες, από μικρές ή μεγάλες προσπάθειες, από συλλογική δράση και κοινωνική αλληλεγγύη. Η κοινωνική αλληλεγγύη είναι το κλειδί για την αντιμετώπιση αυτής της κατάστασης.

Κρ.Π.: Και πώς μπορεί να δημιουργηθεί η κοινωνική αλληλεγγύη; Αναφέρεσαι το βιβλίο;

Χ.Π.: Ένα μεγάλο μέρος του βιβλίου αφορά την κοινωνική αλληλεγγύη, η οποία δεν είναι φιλανθρωπία. Η φιλανθρωπία βασίζεται στον οίκτο,  σε μια άνιση σχέση ανάμεσα στον δυνατό, τον ισχυρό που προσφέρει βοήθεια και  στον αδύναμο που την εισπράττει.

Η κοινωνική αλληλεγγύη είναι μια ισότιμη σχέση, και σχετίζεται με την κοινωνική δικαιοσύνη. Είμαι αλληλέγγυος, σημαίνει ότι δεν ψάχνω να βρω δουλειά για τον εαυτό μου εις βάρος κάποιου άλλου, αλλά  ότι προσπαθώ μαζί με τους άλλους να κάνουμε κάτι καλύτερο για όλους. Αυτό είναι ένα από τα νέα και θετικά στοιχεία που μπορεί να φέρει η κρίση. 

Επίσης στο βιβλίο αναλύεται η έννοια της συνηγορίας, δηλαδή της προάσπισης των κοινωνικών δικαιωμάτων, διότι βλέπουμε σήμερα να παραβιάζονται πολιτικά, κοινωνικά, εργασιακά δικαιώματα και χρειάζεται να σκεφτούμε ποιος είναι ο ρόλος μας στην προάσπιση των δικαιωμάτων και ιδίως των ομάδων που είναι οι πιο αδύναμες; Πώς μπορούμε να σταθούμε δίπλα τους και όχι απέναντί τους στοχοποιώντας τους.

Ωστόσο δεν προτείνω συγκεκριμένα μοντέλα ως λύση. Αυτό που ξέρω είναι ότι η  διερεύνηση των αιτιών, η κριτική ανάλυση αυτού που συμβαίνει, η μαχητική στάση απέναντι στα τεκταινόμενα, η αλληλεγγύη και η κοινωνική δικαιοσύνη είναι έννοιες που χρειάζεται να τις κάνουμε πράξη, όσο αδύναμοι κι αν αισθανόμαστε.

Κρ.Π.: Δηλαδή με έναν τρόπο να προτάξουμε όσο γίνεται το φως απέναντι από το σκοτάδι; Διότι βλέπουμε να γυρίζουμε εργασιακά, κοινωνικά, πολιτικά, ασφαλιστικά, οικονομικά, σχετικά και με τα ανθρώπινα δικαιώματα αλλά και όχι μόνο, σε άλλες …σκοτεινές εποχές του παρελθόντος, σα να γυρίζει πίσω η ιστορία;

Χ.Π.: Γυρίζει η ιστορία πίσω, αλλά θα το πω λίγο διαφορετικά. Βλέπουμε ότι αυτή τη στιγμή να γυρίζουμε στον 18ο και στον 19ο αιώνα, κυρίως στον τομέα της κοινωνικής φροντίδας. Κλείνουν, δηλαδή, για παράδειγμα τα δημόσια ψυχιατρεία, που μπορεί να θεωρούνται από κάποιους το όνειδος για την Ελλάδα. Από την άλλη κατηγορούνται οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις που ασχολούνται με την ψυχιατρική μεταρρύθμιση ως διεφθαρμένες που σπαταλούν το δημόσιο χρήμα. Ετσι οι άνθρωποι που έχουν ανάγκη βρίσκονται στο κενό.

Βλέπουμε ότι ενώ οξύνονται τα προβλήματα, αυξάνονται οι επιχείρησεις – σκούπα, και πλήθος ανθρώπων οδογείται στα κέντρα κράτησης. Αυτό τι μας θυμίζει; Μας θυμίζει τα άσυλα του 18ου και του 19ου αιώνα, όπου είχαν μικροπαραβάτες, ανθρώπους με προβλήματα ψυχικής υγείας κ.λπ.

Όταν καταργούνται οι δομές της κοινωνικής φροντίδας και οι άνθρωποι που τις έχουν ανάγκη στοιβάζονται σε χωματερές πάμε δύο αιώνες πίσω.

Υπάρχει μία φράση στο βιβλίο του Σαρτρ «Κεκλεισμένων των θυρών», που λέει ότι «Η κόλασή μας είναι οι άλλοι», ότι ο καθένας μας δηλαδή είναι ο δήμιος του άλλου. Αυτό ακριβώς είναι που επιχειρούν να μας κάνουν να πιστέψουμε.

Όμως, θα πω κάτι που είπε η οκτάχρονη κόρη μου, ότι η κρίση και ο φόβος που μοιάζουν με σκοτάδι έχουν έναν εχθρό, την ελπίδα. Άρα αυτό που χρειάζεται να αναζητήσουμε είναι την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον, και για μας και για τους νέους ανθρώπους που αυτή τη στιγμή είναι κι αυτοί τα θύματα της κατάστασης.

Την ελπίδα για μια καλύτερη κοινωνία με τις αξίες της αλληλεγγύης και της κοινωνικής δικαιοσύνης, τις οποίες τις θεωρώ βασικές για τη λειτουργικότητα και τη συνοχή μιας κοινωνίας.

Κρ.Π.: Η παιδική κατασκευή του εξωφύλλου παραπέμπει στην έννοια της κοινωνικής συνοχής;  

Χ.Π.: Είναι μια κατασκευή με ξύσματα από μπογιές και μολύβια που έχουν κολληθεί πάνω σε ένα μουσαμά και σχηματίζουν μια καρδιά, που συμβολίζει την ενότητα, την αγάπη, την ευαλωτότητα -γιατί αυτή η κατασκευή είναι εύκολο να σπάσει- και έχει φτιαχτεί από κάτι που θεωρείται άχρηστο, που το πετάμε, αλλά που από αυτό δημιουργήθηκε κάτι όμορφο.

Κάποιος μπορεί να δει την αλληλεγγύη, την κοινωνική συνοχή, την ενότητα, αυτό το νιάξιμο στις σχέσεις που μπορεί όμως να διαρραγεί, και έχει γίνει από ανθρώπους που σήμερα μπορεί να θεωρούνται παρίες ή σκουπίδια της κοινωνίας, ωστόσο δημιουργούν κάτι όμορφο και αισιόδοξο όταν ενωθούν.-

-------------------
[ΠΗΓΗ]

Λογοτεχνικά Κρατικά Βραβεία 2013: «Ένα φιλί πριν πεθάνεις»

Η κυβέρνηση που σκοτώνει τον πολιτισμό, που άπλωσε το μαύρο στην ΕΡΤ, που εξευτελίζει τους εκπαιδευτικούς, βραβεύει τους λογοτέχνες. Αυτό διαπιστώσαμε παρακολουθώντας τη χθεσινή απονομή των Κρατικών Λογοτεχνικών Βραβείων στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών.

Οι περισσότεροι από τους βραβευθέντες παρέλαβαν το κύλινδρο με το βραβείο τους με σεμνότητα, είπαν ένα ευχαριστώ ή δυο-τρια τυπικά λόγια και ξανακάθισαν στη θέση τους. Ωστόσο ο υπουργός Πολιτισμού Κώστας Τασούλας και η υφυπουργός Άντζελα Γκερέκου «τα άκουσαν» από τουλάχιστον δύο βραβευμένους οι οποίοι μάλιστα απέσπασαν θερμά χειροκροτήματα επιδοκιμασίας από το κοινό -σημάδι της έλλειψης ηθικής και πολιτικής νομιμοποίησης αυτής της κυβέρνησης.

Δεν είναι εύκολο σε μια συστημική τελετή να ασκήσεις κριτική στο χέρι που σε ταϊζει, τι σε ταϊζει δηλαδή, ένα ξεροκόμματο σου ρίχνει για να μην το δαγκώσεις. Ωστόσο, ο εκδότης του λογοτεχνικού περιοδικού Εμβόλιμον, που εκδίδεται στα Άσπρα Σπίτια Βοιωτίας από ανθρώπους που εργάζονται ή εργάστηκαν στην «Αλουμίνιον της Ελλάδος», δήλωσε ότι δυσκολεύεται να ευχαριστήσει το υπουργείο καθώς, εξαιτίας της πολιτικής του, πάμπολλα λογοτεχνικά περιοδικά έχουν βάλει λουκέτο και όσα δεν έχουν βάλει ψυχορραγούν. Το υπουργείο Οικονομικών απαιτεί από τα περιοδικά να πληρώνουν φόρο επιτηδεύματος περίπου 940 ευρώ το χρόνο, ενώ τα ταχυδρομικά τέλη έχουν διπλασιαστεί (2,30 ευρώ θα στοιχίζει από φέτος ο φάκελος για την αποστολή ενός περιοδικού, ενώ μέχρι πέρυσι ήτάν 1,30 ευρώ). Το Εμβόλιμον, όπως είπε, έχει πραγματοποιήσει πλήθος λογοτεχνικών εκδηλώσεων στις οποίες έχουν μιλήσει συνολικά περί τους 300 ανθρώπους των γραμμάτων. Η ισχυρή πολιτιστική παρουσία του περιοδικού στα Άσπρα Σπίτια θα ήταν αδύνατη δίχως την οικονομική ενίσχυση της εταιρείας που εκμεταλλεύεται τους βωξίτες της περιοχής, της «Αλουμίνιον της Ελλάδος» (που διαδέχτηκε τη γαλλική Πεσινέ). Για το Eμβόλιμον διαβάστε εδώ 

Τιμητική διάκριση έλαβε και άλλο ένα καλό λογοτεχνικό περιοδικό, η Παρέμβαση, που εκδίδεται στην Κοζάνη.

Και τα «Παιχνίδια κρίκετ»

Αμήχανη μοιάζει η αιτιολόγηση του Ειδικού Βραβείου που δόθηκε στον ποιητή και πεζογράφο Βασίλη Λαδά για το βιβλίο του Παιχνίδια κρίκετ, καθώς αν και αυτό το είδος βραβείου έχει προβλεφθεί εδώ και χρόνια, φέτος δόθηκε για πρώτη φορά: «Ειδικό Βραβείο στο λογοτέχνη του οποίου το βιβλίο προάγει σημαντικά τον διάλογο πάνω σε ευαίσθητα κοινωνικά ζητήματα». Μα κάθε σοβαρό λογοτεχνικό έργο προάγει το διάλογο εφόσον το διαβάζουν άνθρωποι που σκέφτονται! Ο Β. Λαδάς είναι από τους λίγους Έλληνες λογοτέχνες που έχει γράψει πεζογραφήματα με θέμα (και) τους μετανάστες, όμως τα Παιχνίδια κρίκετ είναι κυρίως καλή λογοτεχνία και όχι απλώς «προαγωγέας» του διαλόγου. Δηλαδή είναι σαν να επέλεξαν το βιβλίο κυρίως για το θέμα του και όχι για τη λογοτεχνική του αξία που σε καμία περίπτωση δεν είναι κατώτερη άλλων έργων που έχουν κατά καιρούς βραβευτεί. Το είπε κι ο άνθρωπος στην ομιλία του: «Όταν έγραφα το βιβλίο, δεν ήξερα ότι υπάρχει τέτοια κατηγορία βραβείου». Και ο νοών νοείτω.

Στρίβειν διά της βραβεύσεως

«Σ’ ευχαριστώ, ω εταιρεία», λοιπόν. Αφού το κράτος τούς φτύνει (μεταφορικά), τι να κάνουν οι άνθρωποι;

Θερμά χειροκροτήθηκε και ο Μιχαήλ Άνθης που είπε πολλές πικρές αλήθειες. Ανέφερε ότι ο ίδιος πάρει έξι θεατρικά βραβεία, «κάτι που δεν εύχομαι ούτε στον χειρότερο εχθρό μου» για τον απλούστατο λόγο ότι όταν ένα έργο βραβεύεται στην Ελλάδα αυτό σημαίνει ότι δεν θα παιχτεί στο θέατρο! Μόνο το 5% του ρεπερτορίου του Εθνικού Θεάτρου είναι αφιερωμένο στους Έλληνες δραματουργούς και συνήθως προτιμώνται έργα που γράφτηκαν πριν από 70 ή 60 χρόνια…

Ωστόσο, κανείς από τους ομιλητές δεν αναφέρθηκε στο ρόλο που θα μπορούσε να παίξει η κρατική τηλεόραση (όπως και το ραδιόφωνο) για την προβολή του ελληνικού βιβλίου και του θεάτρου. Βέβαια, το εξάμβλωμα της ΝΕΡΙΤ είναι τόσο αναξιόπιστο, που μάλλον κακό θα έκανε στο βιβλίο και στο θέατρο αν το έπιανε στα χέρια του.

«Η δική μου Καρυάτιδα»

Εδώ και δεκαετίες υπηρετεί τα γράμματα ο κριτικός και μελετητής της ελληνικής λογοτεχνίας Δημήτρης Ραυτόπουλος, ασφαλώς και του άξιζε το Μεγάλο Βραβείο Γραμμάτων για το σύνολο του έργου του. Ο κ. Ραυτόπουλος ολοκλήρωσε τη σύντομη ομιλία του ευχαριστώντας τη γυναίκα του, τη «δική του Καρυάτιδα» -μια έμμεση αναφορά στα ευρήματα της Αμφίπολης.

Συγκινητική ήταν η ομιλία του Συμεών Σταμπουλού που έλαβε το Βραβείο Μετάφρασης Έργου Ξένης Λογοτεχνίας στην Ελληνική Γλώσσα (για τις Ελεγείες από το Ντουΐνο του Ρίλκε) και ο οποίος έκλεισε ζητώντας από τους παρευρισκόμενους ποιητές κάποτε να γράψουν «μπαλάντα και για τους μεταφραστές άδοξοι που ’ναι».

Και μια μαύρη τρύπα (ή μάλλον δύο)

Δύο από τους βραβευθέντες, ο Γιώργης Γιατρομανωλάκης και ο Διονύσης Καψάλης, αρνήθηκαν όχι απλώς να παραλάβουν τα βραβεία τους αλλά και να τα δεχτούν. Το γιατί δεν το μάθαμε, δεν ακούστηκε. Δεν θα έπρεπε όμως, μ’ έναν τρόπο, να ακουστεί το «όχι» τους; Ο πρώτος διακρίθηκε με το Βραβείο Μετάφρασης Έργου της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας στα Νέα Ελληνικά (Ιεροί Λόγοι του Αίλιου Αριστείδη) και ο δεύτερος με το Βραβείο Μετάφρασης Έργου Ξένης Λογοτεχνίας στην Ελληνική Γλώσσα (για το Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας του Σαίξπηρ). Και οι δύο έλαβαν το βραβείο τους εξ ημισείας, με τον Λίνο Μπενάκη ο πρώτος, με τον Συμεών Σταμπουλού ο δεύτερος. Να σημειωθεί ότι όταν ανακοινώθηκαν τα φετινά βραβεία, ο ο Γ. Γιατρομανωλάκης είχε δηλώσει: ««Ευχαριστώ πολύ τους κυρίους και τις κυρίες που διάβασαν και βράβευσαν το βιβλίο μου, ωστόσο να μου επιτραπεί για λόγους προσωπικού γούστου και αυτοσεβασμού να μη δεχτώ τη μοιρασιά».

Ίσως αξίζει να αναφερθεί ότι η εκφώνηση του ονόματός τους δεν συνοδεύτηκε από ΚΑΝΕΝΑ χειροκρότημα αναγνώρισης, παρόλο που και οι δύο έχουν πλούσιο έργο (ο καθένας στο είδος του), σημάδι ίσως ότι το κοινό το αποτελούσαν συγγενείς και φίλοι των βραβευθέντων. Απόντες, λοιπόν, και οι δύο, από το μέγαρο της Συγγρού, όχι όμως από τον κόσμο της λογοτεχνίας.

«Ένα φιλί πριν πεθάνεις», λοιπόν, όπως και το ομώνυμο κινηματογραφικό θρίλερ. Μόνο που αυτός που πεθαίνει ΔΕΝ είναι η λογοτεχνία που ως γνωστόν ανθίζει και σε χαλεπούς καιρούς.

Για την ιστορία αναλυτικά τα βραβεία:

Μεγάλο Βραβείο Γραμμάτων απονέμεται ομόφωνα στον Δημήτρη Ραυτόπουλο για το σύνολο του έργου του, το οποίο του απένειμε ομόφωνα η Επιτροπή των Κρατικών Λογοτεχνικών Βραβείων 2013.

Βραβείο Ποίησης απονέμεται κατά πλειοψηφία στον Μάρκο Μέσκο για το έργο του με τίτλο «Τα λύτρα», εκδόσεις Γαβριηλίδης.

Βραβείο Διηγήματος – Νουβέλας απονέμεται κατά πλειοψηφία στον Γιάννη Παλαβό για το έργο του με τίτλο «Αστείο», εκδόσεις Νεφέλη.

Βραβείο Μυθιστορήματος απονέμεται κατά πλειοψηφία στη Νίκη Αναστασέα για το έργο της με τίτλο «Πολύ χιόνι μπροστά στο σπίτι», εκδόσεις Πόλις.

Βραβείο Δοκιμίου – Κριτικής απονέμεται κατά πλειοψηφία στον Μιχάλη Χρυσανθόπουλο για το έργο του με τίτλο «Εκατό χρόνια πέρασαν και ένα καράβι. Ο ελληνικός υπερρεαλισμός και η κατασκευή της παράδοσης», εκδόσεις Άγρα .

Βραβείο Χρονικού – Μαρτυρίας απονέμεται κατά πλειοψηφία στον Θοδωρή Καλλιφατίδη για το έργο του με τίτλο «Τα περασμένα δεν είναι όνειρο», εκδόσεις Γαβριηλίδης.

Βραβείο Πρωτοεμφανιζόμενου Συγγραφέα απονέμεται κατά πλειοψηφία στον Χρήστο Αρμάντο Γκέζο για το έργο του με τίτλο «Ανεκπλήρωτοι φόβοι», εκδόσεις Πολύτροπον.

Ειδικό Βραβείο σε λογοτέχνη του οποίου το βιβλίο προάγει σημαντικά το διάλογο πάνω σε ευαίσθητα κοινωνικά ζητήματα απονέμεται ομόφωνα στον Βασίλη Λαδά για το έργο του με τίτλο «Παιχνίδια Κρίκετ», εκδόσεις Γαβριηλίδης.

Τιμητική Διάκριση για την συμβολή τους στη νεοελληνική λογοτεχνία στα περιοδικά «Η Παρέμβαση» και «Εμβόλιμον».

Το Βραβείο Μετάφρασης έργου ξένης λογοτεχνίας στην ελληνική γλώσσα απονέμεται ομόφωνα εξ ημισείας στον Συμεών Σταμπουλού για τη μετάφραση του έργου «Ελεγείες από το Ντουίνο» του Ρίλκε, εκδόσεις Στιγμή, και στον Διονύση Καψάλη για τη μετάφραση του έργου «Όνειρο καλοκαιρινής νύχτας» του Σαίξπηρ, εκδόσεις Άγρα.

Το Βραβείο Απόδοσης έργου της Αρχαίας Ελληνικής Γραμματείας στα Νέα Ελληνικά απονέμεται ομόφωνα εξ ημισείας στον Γιώργη Γιατρομανωλάκη για τη μετάφραση του έργου «Ιεροί λόγοι» του Αίλιου Αριστείδη, εκδόσεις Άγρα, και στον Λίνο Μπενάκη για τη μετάφραση του έργου «Προτρεπτικός επί φιλοσοφίαν» του Ιαμβλίχου Χαλκιδέως, εκδόσεις Ακαδημίας Αθηνών.

Βραβείο Μετάφρασης έργου ελληνικής λογοτεχνίας σε ξένη γλώσσα απονέμεται κατά πλειοψηφία στις Σεσίλ Ιγγλέση-Μαργέλλου και Rika Lesser για τη μετάφραση ποιημάτων της Κικής Δημουλά, στον τόμο Selected Poems:The brazen plagiarist, της Κικής Δημουλά, εκδόσεις Yale University Press-New Haven & London.

Βραβείο Παιδικού Λογοτεχνικού Βιβλίου απονέμεται κατά πλειοψηφία στην Ροδούλα Παππά για το βιβλίο της με τίτλο «Το παιδί που στο κεφάλι του φύτρωσε ένα δέντρο», Εκδόσεις Νεφέλη .

Βραβείο Εφηβικού-Νεανικού Λογοτεχνικού Βιβλίου απονέμεται ομόφωνα στον Φίλιππο Μανδηλαρά για το βιβλίο του με τίτλο «Ζωή σαν ασανσέρ», Εκδόσεις Πατάκη.

Βραβείο Εικονογραφημένου Παιδικού Βιβλίου απονέμεται κατά πλειοψηφία στον Αλέξη Κυριτσόπουλο για το βιβλίο του με τίτλο «Βεγγαλικά. Ένα παραμύθι εμπνευσμένο από τα ποιήματα του Νίκου Εγγονόπουλου», Εκδόσεις Ίκαρος και Μουσείο Μπενάκη.

Βραβείο Βιβλίου Γνώσεων Για Παιδιά απονέμεται κατά πλειοψηφία στην Μαρία Αγγελίδου για το βιβλίο της με τίτλο «Ιστορίες που τις είπε η θάλασσα», Εκδόσεις Μεταίχμιο.

Την Επιτροπή Κρατικών Βραβείων Λογοτεχνίας αποτελούν οι: Αλέξης Ζήρας (πρόεδρος), Γεώργιος – Ιωάννης Ανδρειωμένος, (αντιπρόεδρος), Άννα Καρακατούλη, Μιχάλης Μπακογιάννης, Γιώργος Ξενάριος, Διονύσης Μαγκλιβέρας, Ιωάννης Τζανής, Μαρία Στασινοπούλου, Γιώργος Συμπάρδης.


------------------------------
Πηγή: mao.gr

Τι θα διαβάσουμε τον χειμώνα του 2014

Αναλυτική επισκόπηση των προσεχών εκδόσεων ελληνικής και μεταφρασμένης πεζογραφίας, ποίησης και δοκιμίων.

Επιμέλεια: Κώστας Αγοραστός

Πλούσιο σε επιλογές νέων βιβλίων, Ελλήνων και ξένων συγγραφέων, αλλά και με αρκετές επανεκδόσεις, είναι το πρόγραμμα των εκδοτικών οίκων για τον χειμώνα που έρχεται, ίσως το πιο διευρυμένο των τελευταίων χρόνων. Επιλέξαμε έναν μεγάλο αριθμό από τα προτεινόμενα βιβλία, εστιάζοντας στην ελληνική και μεταφρασμένη λογοτεχνία, όπως και σε φροντισμένα δοκίμια ή μελέτες που δεν απευθύνονται σε ειδικευμένο αναγνωστικό κοινό. 

Ελληνική πεζογραφία

Με νέο βιβλίο επανέρχεται ο αειθαλής Μένης Κουμανταρέας. Τίτλος του Ο θησαυρός του χρόνου (εκδ. Πατάκη) και θέμα του η απώλεια. Μια αφήγηση ανάμεσα στην παραίσθηση και την άγρια πραγματικότητα, δοσμένη με μαστοριά αλλά και οξύτητα κοινωνικής παρατήρησης.

Ο Άκης Παπαντώνης

Πρωτοεμφανιζόμενος και πολλά υποσχόμενος ο Άκης Παπαντώνης μάς συστήνεται με τη νουβέλα Καρυότυπος (εκδ. Κίχλη). Ο N., μοριακός βιολόγος, μετακομίζει από την Αθήνα στην Οξφόρδη για να εργαστεί σε ερευνητικό πρόγραμμα. Mέσα από τα πειράματά του, προσπαθεί να απαντήσει στο ερώτημα κατά πόσον κληροδοτείται το συναίσθημα της στοργής – στην ουσία αναζητά το σημείο στο οποίο η προσωπική του γενεαλογία εκβάλλει στην καθημερινότητά του. Στον Καρυότυπο ο ήρωας αναμετράται με τη χώρα στην οποία ζει, με τη χώρα που άφησε, με τη γλώσσα, την οικογένειά του, το άλλο φύλο, τις επινοημένες μνήμες και ενοχές του – με όλα όσα ναρκοθετούν την αναμέτρησή του με την αλήθεια.

Η Μαρία Μήτσορα

Νέο βιβλίο, έπειτα από αρκετά χρόνια, και για την Μαρία Μήτσορα. Δεκαπέντε διηγήματα, με τίτλο Από τη μέση και κάτω (εκδ. Πατάκη), μερικά ήδη δημοσιευμένα, τα περισσότερα όμως καινούργια. Οι πρωταγωνίστριες κι οι πρωταγωνιστές των διηγημάτων βρίσκονται πάντα στο σταυροδρόμι του Τυχαίου με το Προδιαγεγραμμένο. Παίζουν με τη ζωή παίζοντας τη ζωή τους. Στο τέλος θα σπάσουν τα δεσμά των φράσεων και θα τρέξουν να κρυφτούν πάλι μέσα στους καθρέφτες.

Δεύτερο βιβλίο για τον Μιχάλη Γενάρη με τίτλο Ο σαξοφωνίστας (εκδ. Μεταίχμιο). Ρέικιαβικ, Αθήνα, Τελ Αβίβ, Βιέννη, Στοκχόλμη, Αντβέρπη: πόλεις σταθμοί στη δημιουργική και συναισθηματική εξέλιξη ενός ζωγράφου που γαλουχήθηκε στο φως των Κυκλάδων, κάτω από το βλέμμα τριών γυναικών και τη διαρκή περιφορά του χαμένου ονόματος ενός σαξοφωνίστα. Βυζαντινό παραμύθι. Σάγκα κοσμοπολιτισμού. Μυθιστόρημα καλλιτεχνικής μαθητείας. Μα προπαντός, αυτοπρόσωπη εξομολόγηση των μυστικών μιας ασυμβίβαστης ψυχής.

Δεύτερο πολυαναμενόμενο βιβλίο και για τον Γιώργο Μητά, με τίτλο Το σπίτι (εκδ. Κίχλη). Μια παράξενη πρόσκληση, ένας εκκεντρικός συλλέκτης, ένας υπηρέτης που λατρεύει την αμερικάνικη τζαζ, μια ασυνήθιστη δοκιμασία: αυτοί είναι οι αρμοί γύρω από τους οποίους αρθρώνεται η πλοκή του «Σπιτιού» – μιας ιστορίας που εκτυλίσσεται στη χειμωνιάτικη Ύδρα, μέσα στους τοίχους ενός απομονωμένου αρχοντικού. Συνδυάζοντας στοιχεία ιστορίας μυστηρίου, αστυνομικής πλοκής αλλά και στοιχεία του φανταστικού, το Σπίτι μιλά για την περιπέτεια της γραφής, για τη γοητεία που ασκεί αλλά και για τους κινδύνους που ενέχει. 

Ο Αχιλλέας Κυριακίδης

Με το βιβλίο Μουσική και άλλα πεζά (1973-1995) (εκδ. Πατάκη) ο Αχιλλέας Κυριακίδης συγκεντρώνει ένα απάνθισμα πεζών μικροτεχνημάτων που μας μεταφέρουν με όλες μας τις αισθήσεις στις απαρχές της δημιουργίας του μινιατουρίστα της λογοτεχνίας μας, όταν το φανταστικό, εμποτισμένο με το παράλογο, σχολίαζε διακριτικά τη βία μιας ολόκληρης εποχής. Κάφκα, Καμύ και, εις τα καθ’ ημάς, Βασιλικός και Σαμαράκης υποτονθορύζουν κάτω απ’ τις γραμμές, Μπέκετ και Ιονέσκο αχνοφέγγουν στη σκιά των κειμένων, Σεφέρης και Έλιοτ φωτίζουν με το αγγελικό και μαύρο φως τους τα ερείπια μιας απορφανισμένης ρημαγμένης γης.

Μικρά πεζά θα παρουσιάσει και ο Τίτος Πατρίκιος στο βιβλίο του Ο πειρασμός της νοσταλγίας (εκδ. Κίχλη).

Νέο βιβλίου και για τον Σωτήρη Δημητρίου με τίτλο Κοντά στην κοιλιά (εκδ. Πατάκη).

Ο διηγηματογράφος Ηλίας Παπαμόσχος επανέρχεται με τη συλλογή Η αλεπού της σκάλας και άλλες ιστορίες (εκδ. Κίχλη). Αν κάτι δένει τις ιστορίες αυτού του βιβλίου, αυτό είναι ο τόπος. Εξ αυτού αντλούν την όποια συνάφειά τους, η πυξίδα τους σημαδεύει τον βορρά. Οι ιστορίες αυτού του βιβλίου επιχειρούν να ισορροπήσουν ανάμεσα στον πεζό και τον ποιητικό λόγο, ανάμεσα στην περιγραφή του πεζού και την πυκνότητα του ποιητικού λόγου. 

Νέο βιβλίο με νουβέλες και διηγήματα και από την βραβευμένη Νίκη Αναστασέα, με τίτλο Τα άγρια περιστέρια (εκδ. Καστανιώτη). Οι ήρωες στα Άγρια περιστέρια είναι άνθρωποι που παλεύουν, πέφτουν, σηκώνονται, επιτίθενται ή υπομένουν καρτερικά τη μοίρα τους. Άνθρωποι που λυγίζουν κι ύστερα προσπαθούν να κρατηθούν απ’ όπου μπορούν.

Συλλογή διηγημάτων και από τον Κωνσταντίνο Πουλή με τίτλο Θερμοστάτης (εκδ. Μελάνι). Ένας νεαρός κάνει το καλύτερο κάμπινγκ της ζωής του στην Πλατεία Συντάγματος, με μόνη ενόχληση κάτι συζητήσεις για το χρέος και κάτι καλλιτεχνικές ομάδες που του θυμίζουν κατασκήνωση. Μια παρέα σπουδαστών στο Ωδείο Τσαϊκόφσκι διαβάζει δυνατά μια συνταγή για μοσχαράκι Ουέλλινγκτον την ώρα που τρώει χοτ ντογκ από το κοντινότερο βρώμικο. Όταν ο καθηγητής αποφασίζει να βάλει τον Μελέτη να διαβάσει στην τάξη ένα απόσπασμα από τον Μέγα Ανατολικό, το Α1 ζει για πρώτη φορά μια αληθινή λογοτεχνική εμπειρία.

Νέο μυθιστόρημα και για τον Σπύρο Καρυδάκη με τίτλο Το γυναικόκαστρο (εκδ. Πάπυρος). Ο Ντέτλεφ, νεαρός Γερμανός μεγαλωμένος στον δρόμο, σχεδιαστής κόμικς φτωχός και αμόρφωτος, προσλαμβάνεται από μια Ελληνίδα βοτανολόγο για να σχεδιάζει αγριολούλουδα. Καταλήγουν στην Πίνδο, σε ένα ορεινό χωριό όπου ζουν μόνο γυναίκες, Σαρακατσάνες. Και εκεί, βυθίζεται σε έναν κόσμο που γίνεται μυθικός, καθώς αναδύεται η αλήθεια του... Μια «μυθολογία», που υπαινίσσεται ότι οποιαδήποτε συνολική επαναθεώρηση της κοινωνίας και της Ιστορίας προϋποθέτει την κατάλυση της πατριαρχίας και την πλήρη κυριαρχία των γυναικών επί των ανδρών.

Νέα μυθιστορήματα επίσης από την Ελεονώρα Σουρλάγκα, Κρυφτό, Μαριέλλη Σφακιανάκη-Μανωλίδου, Εν χορώ, Γιάννη Καμπουράκη, Το φως αναλύεται σε χρώματα και Νίνα Ράπτη, Κατάσταση Φούγκας. Όλα από τις εκδόσεις Κέδρος

Ο Χρήστος Οικονόμου

Νέο βιβλίο από τον Χρήστο Οικονόμου, Το καλό θα ‘ρθει από τη θάλασσα (εκδ. Πόλις), το πρώτο μέρος μια τριλογίας διηγημάτων για τους μικρούς εμφύλιους που διεξάγονται σ’ ένα νησί του Αιγαίου. Η Άρτεμη κι ο Σταύρος, που πετάνε χαρταετό τον Ιούλιο, πάνω στα αποκαΐδια ενός καμένου ονείρου, ο Χρόνης στο καρότσι, που πολεμάει με ζωντανούς κι αναστημένους εφιάλτες, ο Τάσος που χάθηκε χορεύοντας έξω από μια σπηλιά, ο Λάζαρος το Τόξο, που το στόμα του αγαπάει το όνομα του γιου του – Έλληνες μετανάστες εναντίον ντόπιων Ελλήνων, άνθρωποι που παλεύουν να ξεφύγουν από ένα παρελθόν που αλλάζει διαρκώς κι ένα μέλλον που μοιάζει ίδιο για όλους.

Πρώτο μυθιστόρημα και για τον βραβευμένο με Κρατικό Βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα Χρήστο Αρμάνδο Γκέζο με τίτλο Η λάσπη (εκδ. Μελάνι). Ο 28χρονος πρωταγωνιστής του βιβλίου επιστρέφει στην Αθήνα έπειτα από έναν χρόνο στο εξωτερικό, αποφασισμένος να αυτοκτονήσει. Καθώς περιπλανάται στους δρόμους της πόλης υλοποιώντας τις τελευταίες λεπτομέρειες του σχεδίου του, παρατηρεί το καθετί γύρω του, συνδιαλέγεται με τυχαίους περαστικούς, παλιούς γνώριμους και τον εαυτό του, παραπαίοντας συνεχώς μεταξύ του εκπνέοντος παρόντος και του διαρκώς επεκτεινόμενου παρελθόντος, αποκαλύπτοντας σταδιακά όσα προηγήθηκαν και όσα θα ακολουθήσουν.

Έπειτα από την εμπορική επιτυχία του Βιβλίου της Κατερίνας, ο Αύγουστος Κορτώ επανέρχεται με το μυθιστόρημα Επειδή είναι η καρδιά μου (εκδ. Πατάκη). Η Νόρα κι ο Χάρης ζούνε τις τελευταίες μέρες του γάμου τους, διαλυμένου απ’ τον χαμό του εξάχρονου γιου τους Άγγελου. Ώσπου ένα βράδυ ο Άγγελος έρχεται σ’ ένα μοιρασμένο όνειρο, και τους υπόσχεται πως αν επιστρέψουν στον τόπο της στερνής τους παραθέρισης και προβούν στην υπέρτατη θυσία, θα επιστρέψει κοντά τους. Μόνο που όταν βρίσκονται και πάλι στο απομονωμένο εξοχικό της Χαλκιδικής, ο Χάρης και η Νόρα διαπιστώνουν ότι το φράγμα ανάμεσα σε φύση και υπερφυσικό έχει καταρρεύσει, ότι το όνειρο απέχει μια ανάσα απ’ τον εφιάλτη, κι ότι το παρελθόν συνεχίζει να ζει, παντοδύναμο.

Νέο βιβλίο και για τον Χρήστο Χρυσόπουλο, Το σώμα του Τιρθανκάρα - Οι συναντήσεις ενός ταξιδιού στην Ινδία (εκδ. Νεφέλη). Ένα ταξιδιωτικό μυθιστόρημα, που με φόντο την περιπλάνηση στην Ινδία, ζωντανεύει τους ανθρώπους που συνάντησε ο συγγραφέας στον δρόμο του, τις ιστορίες τους και το ίχνος που άφησαν επάνω του.

Ο Βαγγέλης Ραπτόπουλος στο νέο του βιβλίο, Μοιρολα3 (εκδ. Τόπος) ξαναγράφει το Παραμύθι χωρίς όνομα της Πηνελόπης Δέλτα, μεταφέροντάς το σε ένα όχι-και-τόσο-μακρινό μέλλον, όπου ο πλανήτης μας, έχει καταστραφεί οικολογικά και οι άνθρωποι έχουν ξαναγίνει αγρότες, που ζουν ανάμεσα στα ερείπια της υψηλής τεχνολογίας.

Από τον ίδιο εκδοτικό οίκο κυκλοφορεί το νέο μυθιστόρημα του Διονύση Χαριτόπουλου, Πρόβες πολέμου (εκδ. Τόπος). Γράφει ο Χαριτόπουλος: Τριάντα μέρες κλειστά τα σχολεία στον Έβρο. Τριάντα μέρες άδεια τα στρατόπεδα. Οι στρατιώτες στο ποτάμι. Σε θέσεις μάχης για τους Τούρκους. Μετά σκοτωθήκαμε μεταξύ μας.

Μυθιστόρημα και για τον Λένο Χρηστίδη, Η Μελαψή παρθένος (εκδ. Καστανιώτη). Η καλοκαιρινή «γαλήνη» ενός μικρού ελληνικού νησιού αναταράσσεται ξαφνικά όταν ανακαλύπτεται θαμμένος ένας ακέφαλος σκελετός. Το νήμα του μυστηρίου που αρχίζει να ξεδιπλώνεται μοιάζει να έρχεται από πολύ μακριά. Στην ιστορία «εισβάλλουν» νεορεμπέτες, χίπστερ, ναζί, νεοναζί, αλκοολικοί, ναρκομανείς, νεκρομάντεις, μούσια, προφητείες, ζώδια, μαγικοί ρούνοι και έξυπνα καδρόνια, που περιπλέκουν διαρκώς τα πράγματα, ενώ οι τοπικές έριδες τα δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο.

Μυθιστόρημα και από τον Μανώλη Ανδριωτάκη, 42 (εκδ. Διόπτρα), τον Χρήστο Σιάφκο, Τέλος εποχής (εκδ. Παπαδόπουλος), τον Γιώργο Νικολαΐδη, Κλεμμένες ζωές (εκδ. Momentum), τον Διονύση Μαρίνο, Ουρανός κάτω (εκδ. Πάπυρος).

Νέα μυθιστορήματα και από τους: Μιχάλη Μοδινό, Τελευταία έξοδος: Στυμφαλία και Γιώργο-Ίκαρο Μπαμπασάκη, Αγάπη/love. Και τα δύο από τις εκδόσεις της Εστίας.

Νέο μυθιστόρημα και για την Ιωάννα Μπουραζοπούλου, Ο Δράκος της Πρέσπας (Τριλογία) Μέρος Α: Η κοιλάδα της λάσπης (εκδ. Καστανιώτη). Μια λίμνη με τρεις όχθες, τρεις εκδοχές, τρεις απατηλές αντανακλάσεις. Παθιασμένοι εξερευνητές και δρακολόγοι αναμετρώνται στα θολά νερά, ανεξήγητα φαινόμενα και μυστηριώδη εγκλήματα οδηγούν σε παράδοξες θεωρίες και, στο περιθώριο της δράσης, κάποιος αλχημιστής με τον βοηθό του προσπαθούν να κατασκευάσουν το ελιξίριο της αυτογνωσίας. Βαλκανική μαγεία, συλλογικό φαντασιακό ή ένα πείραμα αποκρυφισμού που πήγε στραβά;

Πρώτο βιβλίο και για την καλή μεταφράστρια Μαργαρίτα Ζαχαριάδου, με τίτλο Το παρόν αποτελεί προϊόν μυθοπλασίας (εκδ. Πόλις).

Συλλογές διηγημάτων για τους πρωτοεμφανιζόμενους Βίκυ Τσελεπίδου, Κιχ και Κωνσταντίνο Τζήκα, Κομμένα. Και τα δύο από τη Νεφέλη.

Συλλογές διηγημάτων και από τους: Δημήτρη Πετσετίδη, Επί τέσσερα (Εστία), Σπύρο Τζουβέλη, Το σκοτεινό αίνιγμα (Καστανιώτης), Γεώργιο Ν. Χαριτωνίδη, Ανέβας και κατέβας (εκδ. Κέδρος) και Λάκη Παπαστάθη, Ο δάσκαλος αγαπούσε το βωβό σινεμά (εκδ. Πόλις).

Ο Αργύρης Χιόνης

Συλλογή διηγημάτων του εκλιπόντα Αργύρη Χιόνη με τίτλο Έχων σώας τας φρένας και άλλες τρελές ιστορίες θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Κίχλη. Ορισμένα κείμενα έχουν παρωδιακό χαρακτήρα, άλλα ανήκουν στην κατηγορία του ψευδο-δοκιμίου και συνοδεύονται από παιγνιώδεις σημειώσεις, ενώ άλλα μεταποιούν αυτοβιογραφική ύλη - όλα πάντως μοιράζονται το καταλυτικό χιούμορ και τη λεκτική ευφορία του συγγραφέα.

Συλλογή διηγημάτων και για τον Σωτήρη Παστάκα, Ο δόκτωρ Ψ και οι ασθενείς του (εκδ. Μελάνι). Ένας ψυχίατρος που αποφεύγει την παρέα των συναδέλφων του (τους οποίους ωστόσο παρατηρεί αμείλικτα και καταγράφει τα τικ και τις συμπεριφορές), και προτιμάει τη φιλία με μουσικούς, ζωγράφους, ποιητές, ηθοποιούς, πρεζάκια, φυλακόβιους και θεότρελους. Γράφει ποιήματα και μας μιλάει με χιούμορ και αυτοσαρκασμό για τα μείζονα ψυχιατρικά θέματα: την απώλεια, τον έρωτα, τη φιλία, το σεξ, το αλκοόλ, τα ναρκωτικά, την αυτογνωσία και συνταγογραφεί ανύπαρκτα φάρμακα.

Νέα νουβέλα από τον Αντώνη Νικολή, Ο Δανιήλ πάει στη θάλασσα, μυθιστόρημα από τον πρωτοεμφανιζόμενο Σωφρόνη Σωφρονίου, Οι πρωτόπλαστοι, όπως επίσης και από την Μαρία Στεφανοπούλου, Άθος, ο δασονόμος. Όλα από τις εκδόσεις Ροδακιό.

Νέο μυθιστόρημα και για την Τατιάνα Αβέρωφ, Δέκα ζωές σε μια (εκδ. Μεταίχμιο). Ένα μυθιστόρημα που παρακολουθεί βήμα βήμα την πολυτάραχη ζωή του πατέρα της συγγραφέως, Ευάγγελου Αβέρωφ, αποτυπώνοντας την ταραγμένη ατμόσφαιρα της εποχής και τα ιστορικά γεγονότα που σημάδεψαν την Ελλάδα, από το 1908 μέχρι τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια και τις αρχές του Εμφυλίου.

Δεύτερο μυθιστόρημα και για τον Γιάννη Πλιάγκο με τίτλο Ο άσσος στο μανίκι (εκδ. Κέδρος). Κάπου στις αρχές της Συγγρού γυρίζει ασταμάτητα ο τροχός μιας ρουλέτας. Ο Παύλος, στον άχαρο ρόλο του κρουπιέρη παρατηρεί τις μισογκρεμισμένες ζωές των παικτών και βιώνει τον ανεκπλήρωτο έρωτά του για τη Ναταλία. Ανάμεσά τους στέκονται εμπόδιο ο Μάριος, η ατέλειωτη νύχτα και η τυραννία του τζόγου. Στο αποπνικτικό σκηνικό της παράνομης λέσχης ξεκινά μια στημένη παρτίδα χωρίς ξεκάθαρους κανόνες. Πόσα αντέχεις να χάσεις μέχρι να βγεις νικητής;

Η Ευγενία Μπογιάνου

Μετά από δύο συλλογές με διηγήματα η Ευγενία Μπογιάνου επανέρχεται με το μυθιστόρημα Ακόμα φεύγει (εκδ. Πόλις). Σκληρές σκηνές καθημερινότητας στο άστυ εναλλάσσονται με ανοιχτά τοπία, στην προσπάθεια της συγγραφέως να καταδυθεί στη διαρκή εξερεύνηση των φόβων μας, μια κατάδυση που δεν τελειώνει ποτέ και πουθενά.

Συλλογικός τόμος από τις εκδόσεις Τόπος σε συνεργασία με τον ραδιοφωνικό σταθμό «Στο Κόκκινο» και τίτλο Το κόκκινο διαβάζει νέες φωνές. Πέντε πρεσβύτεροι πεζογράφοι, οι Βασίλης Αλεξάκης, Μένης Κουμανταρέας, Άρης Μαραγκόπουλος, Δημήτρης Νόλλας και Βαγγέλης Ραπτόπουλος ανθολογούν σε έναν τόμο 15 νεότερους συναδέλφους τους. Συμμετέχουν οι: Ιάκωβος Ανυφαντάκης, Γιάννης Αστερής, Νεοκλής Γαλανόπουλος, Χρίστος Κυθρεώτης, Μαρία Ξυλούρη, Χρήστος Οικονόμου, Γιάννης Παλαβός, Μαριλένα Παπαϊωάννου, Λητώ Πιτυρή, Γαλάτεια Ριζιώτη, Κωνσταντίνος Τζαμιώτης, Βάσια Τζανακάρη, Γιάννης Τσίρμπας, Πάνος Τσίρος, Μαρία Φακίνου.

Νέα μυθιστορήματα και από τους Νίκο Α. Μάντη, Πέτρα-Ψαλίδι-Χαρτί, Αλέξη Σταμάτη, Μελίσσια και Ιερώνυμο Λύκαρη, Η ζήλεια είναι μαχαιριά. Όλα από τις εκδόσεις Καστανιώτη.

Στη νέα νουβέλα του Μιχάλη Μακρόπουλου, Το δέντρο του Ιούδα (εκδ. Κίχλη) παρακολουθούμε μια αστυνομική ιστορία, που διαδραματίζεται στην ορεινή Ήπειρο. Μια Αλβανή πόρνη βρίσκεται κατακρεουργημένη, πεταμένη σ’ ένα λάκκο έξω απ’ το Δελβινάκι, στο Πωγώνι. Στο φονικό μοιάζει να εμπλέκονται τρεις: ο Γιαννογκάσης, ένας αδίσταχτος γέρος· ένας δεκαοχτάρης, ο Νασιομέτσιος· κι ένας Αλβανός, ο Φλορίμ Σόπα, που στο κατόπι του η αστυνομία εξαπολύει ανθρωποκυνηγητό, θεωρώντας τον ως τον μοναδικό ύποπτο για τον φόνο. Ο μόνος που με τη μαρτυρία του συνδέει και τους τρεις, είναι ο Ηλίας Κούρος, που ’χει μονάχα λίγους μήνες στο χωριό.

Η αλληλογραφία του Μένη Κουμανταρέα με τον Βασίλη Βασιλικό θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Τόπος, σε επιμέλεια του Θανάση Θ. Νιάρχου. Δυο από τους σημαντικότερους πεζογράφους μας διαλέγονται, προτείνουν, σχολιάζουν την εποχή και τα κείμενά της, όπως το έκαναν οι παλιοί συγγραφείς: γράφοντας ο ένας στον άλλον, μύχιες απόψεις, αισθήματα, σκέψεις.

Η άγνωστη αλληλογραφία του Κώστα Ταχτσή με τον Αυστραλό ζωγράφο Carl Plate, σε επιμέλεια του Γιάννη Βασιλακάκου θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Οδός Πανός.

Επανέκδοση δυο μυθιστορημάτων του Γιάννη Ξανθούλη, Ο Τούρκος στον κήπο και Το πεθαμένο λικέρ, από τις εκδόσεις Διόπτρα και δύο του Αντώνη Σαμαράκη, Η κόντρα και Εν ονόματι, από τις εκδόσεις Ψυχογιός.

Επίτομη έκδοση των τεσσάρων έργων του Αλέξανδρου Κοτζιά (Ιαγουάρος, 1987, Η μηχανή, 1990, O πυγμάχος, 1991, Το σοκάκι, 1993) που συγκροτούν την τετραλογία Τα παιδιά του Κρόνου (εκδ. Κέδρος). Και οι τέσσερις νουβέλες με τις οποίες ο Αλέξανδρος Kοτζιάς έκλεισε το πεζογραφικό του έργο διαδραματίζονται στην ίδια ημερομηνία και χρονιά: 21 Mαΐου 1958. Οκτώ καθημερινοί πρωταγωνιστές και οι ιστορίες τους, που συντονίζονται σε κοινό χρόνο και χώρο ή επηρεάζονται από ένα κοινό εξωτερικό συμβάν (ένα πολύνεκρο αεροπορικό δυστύχημα) χωρίς όμως να τέμνονται: η Δήμητρα και η Φιλιώ, ο Kώστας και ο Άγγελος, ο Γιάννης και ο Στέλιος, ο Σπύρος και η Aννέτα περνούν για λίγο (και σε διαφορετικές ώρες της ημέρας) από το Ελληνικό αεροδρόμιο, κι ύστερα, αγνοώντας καταφανώς ο ένας την ύπαρξη του άλλου, αποσύρονται βιαστικά στο ιδιωτικό τους περιθώριο, για να χωθούν ως το λαιμό στα περίπλοκα παραλυτικά τους αδιέξοδα.

Μετά την συγκεντρωτική έκδοση των ποιημάτων της Μαρίας Πολυδούρη θα κυκλοφορήσουν σε έναν τόμο και τα Πεζά της (εκδ. Εστία) με φιλολογική επιμέλεια, σημειώσεις και επίμετρο της Χριστίνας Ντουνιά.

Επανέκδοση και για την Δίνη του Ρένου Αποστολίδη από την Εστία.

Νέα σχολιασμένη έκδοση από τη Μαρία Κακαβούλια του μυθιστορήματος της Μέλπως Αξιώτη, Κάδμω (εκδ. Κέδρος). Έργο συγκινητικό, με πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία, Η Κάδμω είναι ένα κείμενο-απολογισμός ζωής, ένα είδος νέκυιας στην οποία τα περισσότερα πρόσωπα που εμφανίζονται στα προηγούμενα βιβλία της Μέλπως Αξιώτη συντροφεύουν την ηρωίδα στη μοναξιά της.

Συλλογή διηγημάτων του Δημοσθένη Βουτυρά με τίτλο Ο Φαρφουλάς και άλλα διηγήματα (εκδ. Φαρφουλάς). Το ομότιτλο διήγημα περιγράφει μια πολιτεία που εξεγείρεται ενάντια στους απανωτούς και άδικους φόρους που επιβάλει το κράτους στους πολίτες. Ο Φαρφουλάς είναι ο ήρωας που παίζει πρωταγωνιστικό ρόλο σ’ αυτήν την εξέγερση. Η συλλογη θα περιλαμβάνει 14 διηγημάτων που κυκλοφόρησαν το 1935 από τις εκδόσεις της εφημερίδας «Ανεξάρτητος».

Νέα έκδοση των διηγημάτων του Στρατή Τσίρκα σε έναν τόμο με τίτλο Τα διηγήματα (εκδ. Κέδρος). Εκτός από τη νουβέλα Νουρεντίν Μπόμπα, που κυκλοφόρησε το 1977 σε δεύτερη (αυτοτελή) έκδοση και πέντε ή έξι πεζογραφήματα της δεκαετίας 1927-38 σκορπισμένα σε παροικιακές εφημερίδες και περιοδικά της Αιγύπτου, αυτός ο τόμος περιέχει όλα τα διηγήματα που έγραψε και δημοσίευσε ο Τσίρκας σε περιοδικά της Αθήνας, της Αλεξάνδρειας και της Λευκωσίας, μαζί με μερικά ανέκδοτα.

Στη νέα σειρά των εκδόσεων Μεταίχμιο Τ’ αγαπημένα-Ποιήματα και αφηγήματα άλλων ο συγγραφέας και τραγουδοποιός Θωμά Κοροβίνη ανθολογεί κείμενα, κυρίως από το ευρύ φάσμα της Νεοελληνικής Λογοτεχνίας του 20ού αιώνα. Στον σχοινοτενή από καρδιάς πρόλογό του ο ανθολόγος εξηγεί τους λόγους για τους οποίους επιλέγει τους συγκεκριμένους συγγραφείς, τη σχέση του με πολλούς απ’ αυτούς, τον τρόπο που έχουν επηρεάσει, παλιότεροι και νεότεροι, τον ίδιο και τις δημιουργίες του. Ακολουθεί ο τόμος με τις επιλογές του Μιχάλη Γκανά.

Ποίηση

Νέες ποιητικές συλλογές από τον Δημήτρη Δασκαλόπουλο, Με δίχτυ τον άνεμο (εκδ. Κίχλη), τον Γιάννη Αντιόχου, Εκπνοές (εκδ. Ίκαρος), τη Γεωργία Τριανταφυλλίδου, Δανεικά αγύριστα (εκδ. Κίχλη), Κώστα Κουτσουρέλη, Γράμμα στον κύριο Αλεπουδέλη, ποιητή (εκδ. Περισπωμένη) και την Ευτυχία Παναγιώτου, Χορευτές (εκδ. Κέδρος).

Με μεγάλο ενδιαφέρον αναμένεται και η έκδοση Κ.Π. Καβάφης: Λέξικό σε επιμέλεια Μιχάλη Πιερή (εκδ. Ίκαρος). Το λεξικό που συνέταξε ο Αλεξανδρινός ποιητής αποτελείται από 561 λήμματα και αποτελεί ένα εξαιρετικά χρήσιμο εργαλείο για τη μελέτη της καβαφικής ποίησης και γενικότερα για την προώθηση των καβαφικών σπουδών σε ποικίλους τομείς. Η έκδοση περιλαμβάνει πέρα από τα λήμματα, εισαγωγή, κατάλογο βραχυγραφιών, εκτενή βιβλιογραφία, κατάλογο πηγών του Καβαφικού λεξικού, και παραρτήματα.

Νέες ποιητικές συλλογές και από τους Κωστή Γκιμοσούλη, Τα παράξενα που δεν ξεχνάμε, Μυρτώ Τάσιου, Η Αλίκη δε μένει πια εδώ και Βαγγέλη Χρόνη, Η ευθύνη του Μαΐου. Όλα από τις εκδόσεις Καστανιώτη.

Συγκεντρωτική έκδοση των ποιητικών συλλογών του Λίνου Ιωαννίδη, από το 1993 μέχρι σήμερα, με τίτλο Η θέση του χρόνου (εκδ. Ροδακιό).

Νέες ποιητικές συλλογές και από τους Μαρία Τοπάλη, Οι λέξεις μου-Ορατόριο για χορωδία και φωνές στο κέντρο της Αθήνας, Δημήτρη Λεοντζάκο, Τα σκυλιά του Ακταίωνα και Ζέφη Δαράκη, Η σπηλιά με τα βεγγαλικά. Όλα από τις εκδόσεις Νεφέλη.

Συγκεντρωτική έκδοση του συνόλου των ποιημάτων του Κώστα Βάρναλη σε έναν τόμο με τίτλο Άπαντα τα ποιητικά (εκδ. Κέδρος).

Ο Νίκος Καρούζος

Οι πρώτες ποιητικές συλλογές του Νίκου Καρούζου, που δεν έχουν ενταχθεί στα άπαντα, ποιήματα που είχαν δημοσιευτεί στον τύπο αλλά δεν είχαν ενταχθεί σε ποιητικές συλλογές, και αδημοσίευτα ποιήματα, θα περιλαμβάνονται στο βιβλίο Οιδίπους τυραννούμενος (εκδ. Ίκαρος) σε επιμέλεια της Μαρίας Αλμύρα.

Επίτομη έκδοση των ποιημάτων του Μίλτου Σαχτούρη, Ποιήματα (1945-1998) (εκδ. Κέδρος), που ανήκουν στις περιόδους 1945-1971 και 1980-1998.

Τα ολοκληρωμένα ποιήματα, πριν την Υψικάμινο, του Ανδρέα Εμπειρίκου συγκεντρώνονται σε έναν τόμο με τίτλο Προϊστορία ή Καταγωγή με εισαγωγή – επιμέλεια του Γιώργη Γιατρομανωλάκη (εκδ. Άγρα).

Επίσης, τα ποιητικά έργα Μαρτυρίες Α’ (1957-1963), Μαρτυρίες Β’ (1964-1965) και Μαρτυρίες Γ’ (1961-1967) του Γιάννη Ρίτσου συγκεντρώνονται σε έναν τόμο Μαρτυρίες Α’, Β’, Γ’ (εκδ. Κέδρος).

Επίσης, θα κυκλοφορήσει ο τόμος Μεταφράσεις: Ποίηση και ποιητική (εκδ. Ίκαρος) του Ζήσιμου Λορεντζάτου με μεταφράσεις των: Ezra Pound, Friedrich Hölderlin, Eugenio Montale, Wislawa Szymborska, W.H. Auden, W.B. Yeats, W.Blake, Edgar Allan Poe.

Νέα έκδοση για το εμβληματικό έργο του William Blake, Οι γάμοι του Ουρανού και της Κόλασης (μτφρ. Χάρης Βλαβιανός, εκδ. Νεφέλη). Οι Γάμοι του Ουρανού και της Κόλασης είναι ένα από τα πιο σημαντικά έργα της αγγλικής γραμματείας. Σύνθεση που ξεχωρίζει μέσα στο σώμα της ποιητικής παραγωγής του Μπλέηκ, είναι γραμμένη κυρίως σε πρόζα και αποτελεί την πρώτη προσπάθεια του ποιητή να παρουσιάσει με ολοκληρωμένο τρόπο το καλλιτεχνικό και φιλοσοφικό του credo. Η έκδοση θα είναι σε μεγάλο, πανόδετο format, με νέα επεξεργασία των πρωτότυπων χαρακτικών του Blake και αναθεωρημένη μετάφραση.

Νέα μετάφραση από τον Γιώργο Βαρθαλίτη για Το θαλασσινό κοιμητήρι (εκδ. Περισπωμένη) του Paul Valéry.

Στο βιβλίο Σούε Τάο, ποιήτρια, χαρτοποιός και εταίρα στην Κίνα του 800 μ.Χ. (εκδ. Αιώρα) των Li-Ling Hsiao και Μαρίνου Βλέσσα σκιαγραφείται η πολυκύμαντη ζωή της Σούε Τάο στην ταραγμένη μεθόριο του Σιτσουάν, αποκαλύπτεται η χαρτοποιητική δραστηριότητά της μέσα από κινέζικες πηγές, άγνωστες στη Δύση, και παρατίθενται δείγματα της ποιητικής γραφής της.

Μεταφρασμένη πεζογραφία

Με δύο βιβλία του Paul Auster, σε νέες μεταφράσεις και τον ίδιο αυτοπροσώπως στην Αθήνα καλεσμένο των εκδόσεων Μεταίχμιο, ξεκινάει το φθινόπωρο για τους φίλους της καλής ξένης πεζογραφίας. Η αρχή γίνεται με το Σάνσετ Παρκ (μτφρ. Σπύρος Γιανναράς, εκδ. Μεταίχμιο) το οποίο διαδραματίζεται στις ΗΠΑ της οικονομικής κρίσης, της χρεοκοπίας των νοικοκυριών και των κατασχέσεων σπιτιών και ακουλουθεί το Ημερολόγιο του χειμώνα (μτφρ. Σταυρούλα Αργυροπούλου, εκδ. Μεταίχμιο). Στις σελίδες αυτού του βιβλίου ο Auster συνθέτει ένα αξιοθαύμαστο μωσαϊκό με επίκεντρο τη μητέρα και τη δεύτερη σύζυγό του, τα δύο βασικά πρόσωπα της ζωής του, επιτρέποντας ταυτόχρονα στους αναγνώστες του να αναγνωρίσουν ψήγματα της δικής τους ζωής στην ευρύτερη εικόνα που συντίθεται μέσα από τις αναμνήσεις του.

Ο Paolo di Paolo

Δεύτερο βιβλίο του Paolo di Paolo σε μετάφραση του Ανταίου Χρυσοστομίδη και πάλι. Τίτλος του Αυτή η τόσο κοντινή μεγάλη απόσταση (εκδ. Ίκαρος). Φεβρουάριος του 1926, καρναβάλι. Ο ιδιαίτερα οξύθυμος Moralo φτάνει στο κρύο, σκοτεινό και υγρό Τορίνο για να δώσει εξετάσεις. Ανακαλύπτει ότι έχει πάρει κατά λάθος την βαλίτσα κάποιου άλλου· από το περιεχόμενό της υποθέτει ότι είναι φωτογράφος. Την προσοχή του τραβά ένας συμφοιτητής του: ο ψηλός αδύνατος, Piero είναι 24 χρονών και έχει ιδρύσει έναν εκδοτικό οίκο, έχει βγάλει δύο λογοτεχνικά περιοδικά και εκφράζει έντονα την αντίθεσή του με τον φασισμό.

Το κλασικό μυθιστόρημα Αντίο Βερολίνο (μτφρ. Ιωάννα Ηλιάδη, εκδ. Μεταίχμιο) του Christopher Isherwood εξιστορεί –και εν μέρει μυθιστορηματοποιεί– τα χρόνια που πέρασε ο συγγραφέας στην πόλη της Γερμανίας μεταξύ του 1930 και του 1933 και την τραγωδία της ανόδου του ναζισμού. 

Το χρονικό της φιλίας της με τη Μίλενα Γιέσενσκα μέσα στο ζοφερό κλίμα του γυναικείου στρατοπέδου συγκέντρωσης του Ράβενσμπρουκ, όπου βρέθηκαν και οι δύο έγκλειστες, περιγράφει η Margarete Buber-Neumann, στο βιβλίο Μιλένα, η φίλη του Κάφκα (εκδ. Κίχλη), σε μετάφραση Τούλας Σιετή και επίμετρο-επιμέλεια Ντάνιας Δημακοπούλου. Μεταξύ στρατοπεδικής λογοτεχνίας και βιογραφίας, το βιβλίο ζωντανεύει, επίσης, έναν σπουδαίο πολιτισμό που χάθηκε με τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, τον πολιτισμό της Κεντρικής Ευρώπης.

Με ενδιαφέρον αναμένουμε και το βιβλίο της Rachel Kushner, Τα χρόνια της φωτιάς (μτφρ. Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης, εκδ. Ίκαρος). Το βιβλίο ήταν στη βραχεία λίστα για το National Book Award και η ιστορία του έχει ως εξής: Είναι 1975 και η Reno έχει έρθει στη Νέα Υόρκη με σκοπό να μετατρέψει την αγάπη της για τις μοτοσικλέτες και την ταχύτητα σε τέχνη. Η Reno έρχεται σε επαφή με μια ομάδα ονειροπόλων αφηγητών που αναλαμβάνουν την εκπαίδευσή της. Παθιασμένη, επιρρεπής και τολμηρή, δένεται με τον Sandro Valera. Όταν επισκέπτονται την οικογένεια του Sandro στην Ιταλία, η Reno αποκτά σχέσεις με μέλη του ριζοσπαστικού κινήματος που ανέτρεψε την Ιταλία τη δεκαετία του ‘70.

Ο Frank Norris

Το βιβλίο του Frank Norris, Μάκτιγκ. Μια ιστορία από το Σαν Φρανσίσκο (μτφρ. Μιχάλης Μακρόπουλος, εκδ. Gutenberg) το οποίο αποτέλεσε τη βάση για δύο κινηματογραφικές ταινίες και μια όπερα, δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1899. Αφηγείται την ιστορία ενός ερωτευμένου ζευγαριού, τον γάμο και τη φτώχεια τους, τη βία και, τέλος, τη δολοφονία ως αποτέλεσμα της ζήλειας και της απληστίας.

Προτού κατακτήσει τη φήμη με το Στο Δρόμο, ο Jack Kerouac ήταν ναυτικός. Στη Θάλασσα τ’ αδέρφι μου (μτφρ. Γιώργος-‘Ικαρος Μπαμπασάκης, εκδ. Πατάκη), το πρώτο του μυθιστόρημα, άντλησε την έμπνευσή του από την αγάπη του για τη θάλασσα. Ο Kerouac άρχισε να γράφει αυτό το μυθιστόρημα λίγο μετά το πρώτο του ταξίδι ως ναύτης του εμπορικού ναυτικού στα τέλη του καλοκαιριού του 1942, κρατώντας λεπτομερείς σημειώσεις στο ημερολόγιό του για την τραχιά καθημερινή ρουτίνα της ζωής στη θάλασσα και για τα γνωρίσματα των συντρόφων του στο καράβι. Διαβάστε προδημοσίευση από το βιβλίο εδώ.

Νέα μυθιστορήματα για τους Dave Eggers, Ο Κύκλος (μτφρ. Ιλάειρα Διονυσοπούλου), Phillip Kerr, Η φλόγα που σιγοκαίει (μτφρ. Ανδρέας Μιχαηλίδης), Rafael Chirbes, Στην άκρη του γκρεμού (μτφρ. Βασιλική Κνήτου). Όλα από τις εκδόσεις Κέδρος.

Η πείνα (μτφρ. Δημήτρης Παπαγρηγοράκης, εκδ. Μεταίχμιο) του Knut Hamsun, το πιο δημοφιλές και πολυμεταφρασμένο έργο του νομπελίστα συγγραφέα, είναι μια περιγραφή της μοναξιάς και της εξαθλίωσης του ανθρώπου που κάνει το «λάθος» να επιδίδεται σε πνευματικές και δημιουργικές δραστηριότητες, σε έναν συβαριτικό κόσμο αναζήτησης υλικών απολαύσεων. Αποτελεί ίσως την πιο «βιολογική» μελέτη αυτής της κατάστασης, αφού ο αναγνώστης νιώθει κυριολεκτικά στα σπλάχνα του αυτή τη φοβερή αίσθηση της πείνας που κατατρώει τον ήρωα, από την πρώτη μέχρι την τελευταία σελίδα του βιβλίου.

Στο μυθιστόρημα του Graham Greene Η δύναμη και η δόξα (μτφρ. Μαργαρίτα Ζαχαριάδου, εκδ. Πόλις) η ιστορία έχει ως εξής: Με το επιχείρημα ότι ο καθολικός κλήρος είναι διεφθαρμένος και οπισθοδρομικός, η επαναστατική κυβέρνηση του Μεξικού εξαπολύει ευρείας κλίμακας διώξεις εναντίον της Καθολικής Εκκλησίας. Κεντρικός ήρωας του μυθιστορήματος, ένας κληρικός που συγκεντρώνει όλα τα μειονεκτήματα: αλκοολικός, πατέρας εξώγαμου παιδιού που το έχει εγκαταλείψει, ολιγόπιστος, χωρίς ιδιαίτερη μόρφωση. Κι όμως, αυτός ο παπάς αρνείται να υποταγεί: μετακινείται από χωριό σε χωριό προσπαθώντας να ξεφύγει από την καταδίωξη, φροντίζει ασθενείς, τελεί λειτουργίες, βαφτίζει παιδιά και οδηγείται στο μαρτύριο, κινούμενος από ένα ιδιότυπο αίσθημα αξιοπρέπειας.

Νέα βιβλία από τον Pascal Quignar, Το μάθημα μουσικής (μτφρ. Ιωάννης Κατσάνος) και την Claude Pujade-Renaud, Αγαπημένοι απόντες (μτφρ. Ηρώ Τσαρνά). Και τα δύο από τις εκδόσεις Μελάνι.

Μυθιστόρημα και για τον Roberto Bolaño, Η ναζιστική λογοτεχνία στην Αμερική (μτφρ. Κρίτωνας Ηλιόπουλος, εκδ. Άγρα).

Ο Edward Whittemore

Το βιβλίο του Edward Whittemore, Σκιές στον Νείλο (μτφρ. Άγγυ Βλαβιανού, επιμ. Γιώργος Μπλάνας, εκδ. Γκοβόστη) είναι ένα μυθιστόρημα για το καλό και το κακό καθώς και τις περίεργες μεταμφιέσεις τους, ένα έπος για την αγάπη, τα μυστήρια του χρόνου και την τραγωδία του πολέμου. Μια ξάστερη νύχτα του 1942 η έκρηξη μιας χειροβομβίδας σε κάποια φτωχογειτονιά του Καΐρου σκότωσε επί τόπου έναν άντρα. Το όνομά του ήταν Στερν. Ήταν ένας μυστηριώδης διακινητής όπλων και μορφινομανής, του οποίου ο θάνατος θα έπρεπε να θεωρείται ήσσονος σημασίας εκείνες τις ζοφερές ημέρες – τις πιο μαύρες του αιώνα. Στο Μέτωπο της Ερήμου οι Γερμανοί συνέχιζαν την προέλασή τους πετυχαίνοντας τη μία νίκη μετά την άλλη και τα πανίσχυρα Afrika Corps του Ρόμελ βρίσκονταν πολύ κοντά στο να κυριεύσουν την Αίγυπτο και να αποκτήσουν τον έλεγχο της Μέσης Ανατολής. Κι όμως εν μέσω όλων αυτών, η Υπηρεσία Πληροφοριών των Συμμάχων δείχνει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τον Στερν και φαίνεται να την απασχολεί πολύ το αίνιγμα του θανάτου του, που τελικά ίσως να αποβεί καθοριστικός για την έκβαση ολόκληρου του πολέμου. Όλο και μεγαλύτερες αλήθειες κρύβονται πίσω από το ερώτημα: για ποιον δούλευε ο Στερν;

Το μυθιστόρημα του Boris Vian, Φθινόπωρο στο Πεκίνο (μτφρ. Αχιλλέας Κυριακίδης, εκδ. Νεφέλη) αποτελεί ένα από τα πλέον παράξενα και γοητευτικά μυθιστορήματα που μας παρέδωσε η γαλλική γλώσσα. Κι αυτό ακριβώς είναι το ιδιάζον στοιχείο του: η γλώσσα. Γιατί ο Βιαν οικοδομεί μια εντελώς απροσδόκητη, χιουμοριστική, καυστική και ταυτόχρονα εικονοκλαστική γλωσσική κατασκευή που εξέπληξε τους συγχρόνους του και παραμένει σαγηνευτική ακόμα και σήμερα.

Μυθιστόρημα και από την Hannah Kent με τίτλο Έθιμα ταφής (μτφρ. Μαρία Αγγελίδου, εκδ. Ίκαρος). Στη Βόρεια Ισλανδία του 1829 η Agnes Magnúsdóttir καταδικάζεται σε θάνατο για την άγρια δολοφονία δύο ανδρών. Υποχρεώνεται να περάσει το χρόνο μέχρι την εκτέλεσή της στη φάρμα του Jón Jónsson με την οικογένειά του, την γυναίκα του και τις δύο κόρες τους. Καθώς περνά ο καιρός και έρχεται ο χειμώνας, οι δουλειές στη φάρμα τους φέρνουν όλους πιο κοντά. Η ιστορία της Agnes ξεδιπλώνεται και αναδύεται και το ερώτημα της πραγματικής ή μη ενοχής της. Βασισμένο σε μια πραγματική ιστορία το Burial rites είναι ένα βαθιά συγκινητικό μυθιστόρημα για την προσωπική ελευθερία.

Το Bleeding Edge του Thomas Pynchon μεταφρζεται ως Υπεραιχμή από τον Γιώργο Κυριαζή και το Burried Giant του Kazuo Ishiguro ως Θαμμένος γίγαντας από την Αργυρώ Μαντόγλου. Και τα δύο από τις εκδόσεις Ψυχογιός.

Άλλο ένα μυθιστόρημα του J.M. Coetzee με τίτλο Ένας αργός άνθρωπος (μτφρ. Αθηνά Δημητριάδου, εκδ. Μεταίχμιο). Όταν ο φωτογράφος Πολ Ρέιμεντ χάνει το πόδι του ύστερα από ένα ατύχημα με το ποδήλατό του, βλέπει τη μοναχική του ζωή να αλλάζει οριστικά, ανεξάρτητα από τις προσωπικές του επιθυμίες και επιλογές. Επιστρέφει στο εργένικο διαμέρισμά του, στην Αδελαΐδα και αρνείται σθεναρά τη λύση της πρόθεσης, αλλά ταυτόχρονα τον ενοχλεί πολύ το ότι ξαφνικά είναι υποχρεωμένος να εξαρτάται από τους άλλους. Οι αναδρομές στα εξήντα χρόνια της ζωής του ενισχύουν την απελπισία του και τη μοιρολατρική του στάση, μέχρι τη στιγμή που συνειδητοποιεί ότι έχει αρχίσει να ερωτεύεται τη Μαριγιάνα, την κροάτισσα νοσοκόμα του. Ακριβώς τότε κάνει την εμφάνισή της στη ζωή του η μυστηριώδης συγγραφέας Ελίζαμπεθ Κοστέλο και τον προκαλεί να πάρει δυναμικά τη ζωή του στα χέρια του.

Το βραβευμένο μυθιστόρημα του Pierre Lemaitre, Καλή ανττάμωση εκεί ψηλά (μτφρ. Έφη Κορομηλά) θα κυκλοφορήσει από τις εκδόσεις Μίνωας, ενώ το μυθιστόρημα του Michelle Zackheim Το τελευταίο τρένο για το Παρίσι (μτφρ. Μαρία Φακίνου) από τις εκδ. Παπαδόπουλος.

Επίσης, το μυθιστόρημα του Γαλλο-Κογκολέζου συγγραφέα Alain Mabanckou, Αύριο γίνομαι είκοσι χρόνων (μτφρ. Κατερίνα Σπυροπούλου-Αναστασία Γιαννακοπούλου), το οποίο είναι ένας ύμνος στην παιδική ηλικία και του Reginald Hill, Ο ξυλοκόπος (μτφρ. Χρύσα Τσαλικίδου), το οποίο αφηγείται τη ζωή ενός ξυλοκόπου ταπεινής καταγωγής και τη μεγάλη ανατροπή που θα πάρει η ζωή του όταν η αστυνομία τον συλλάβει για εγκλήματα που ο ίδιος ορκίζεται ότι δεν έχει διαπράξει. Και τα δύο από τις εκδόσεις Εξάντας.

Το Βιβλίο (μτφρ. Αθηνά Ψυλλιά, εκδ. Κέδρος) του José Luís Peixoto είναι μια εποποιία της πορτογαλικής μετανάστευσης στη Γαλλία τη δεκαετία του ’60. Αφηγητές της μια πινακοθήκη χαρακτήρων, τους οποίους ενορχηστρώνει με δεξιότητα η αστραφτερή γραφή του Ζοζέ Λουίς Πεϊσότο. Ανάμεσα σε ένα χωριό της πορτογαλικής ενδοχώρας και το Παρίσι, ανάμεσα στο λαϊκό πολιτισμό και στις υψηλές αναφορές της παγκόσμιας λογοτεχνίας, αποκαλύπτονται τα στοιχεία ενός παρελθόντος που οδήγησε χιλιάδες Πορτογάλους σε αναζήτηση καλύτερων συνθηκών ζωής καθώς και σε ένα μέλλον στο οποίο η νέα ταυτότητα δεν σβήνει τα ίχνη της παλιάς.

O Arthur Koestler

Το Μηδέν και το Άπειρο (μτφρ. Ανδρέας Παππάς, εκδ. Πατάκη) του Arthur Koestler επάξια κατέκτησε θέση ανάμεσα στα κορυφαία «μυθιστορήματα ιδεών» του 20ού αιώνα. Με εντυπωσιακή οξυδέρκεια, αλλά και με τη ματιά και τη γνώση του ανθρώπου που γνωρίζει «από μέσα» τις πρακτικές του κομμουνιστικού κινήματος, ο Koestler προσεγγίζει εδώ, εμμέσως πλην σαφώς, το ακανθώδες ζήτημα των περιβόητων Δικών της Μόσχας, στις οποίες ο Στάλιν και το καθεστώς του εξόντωσαν –μεταξύ άλλων– και όλη την «παλιά φρουρά» των Μπολσεβίκων.

Νέα μετάφραση για τον Κόμη Μόντε-Χρίστο του Αλέξανδρου Δουμά από τον Θόδωρο Κατσικάρο για τις εκδόσεις της Εστίας και του Φρανκενστάιν της Mary Shelley από την Εύη Βαγγελάτου για τις εκδόσεις Μίνωας.

Ενδιαφέρουσες εκδόσεις και για τα βιβλία του Nathaniel Hawthorne, Ο Μαρμάρινος Φαύνος (μτφρ. Σάντυ Παπαϊωάννου) και του Anthony Trollope, Οι πύργοι του Μπάρτσεστερ (μτφρ. Ισμήνη Καπάνταη). Το μυθιστόρημα του Hawthorne δραματοποιεί τη σύγκρουση του Παλαιού Κόσμου με τον Νέο και την αβέβαιη σχέση μεταξύ του «αυθεντικού» και του «ψεύτικου» στη ζωή και στην τέχνη, ενώ στο βιβλίο του Trollope oι κάτοικοι και ο κλήρος του Μπάρτσεστερ έρχονται αντιμέτωποι με τη διαμάχη που έχει προκύψει για την ηγεσία της επισκοπής. Η τυραννία της παρεμβατικής κυρίας Πράουντι (συζύγου του νέου επισκόπου) και η ύπουλη επίθεση του υποκριτή και κοινωνικά ανερχόμενου κυρίου Σλόουπ δίνονται με καυστικό, ειρωνικό και βαθιά χιουμοριστικό τρόπο. Και τα δυο από τις εκδόσεις Gutenberg.

Νέα μετάφραση, επίσης, από την Ελένη Μπακοπούλου για την Ανάσταση (εκδ. Κέδρος) του Λέοντος Τολστόι.

Δύο εμβληματικά βιβλία του Fyodor Dostoyevsky θα επανεκδοθούν από τις εκδόσεις Γκοβόστη. Αναμνήσεις από το σπίτι των πεθαμένων και Αδελφοί Καραμαζόβ. Και τα δύο στις κλασικές μεταφράσεις του Άρη Αλεξάνδρου.

Ο Joseph Roth

Επίσης, Alfred du Musset, Αναμνήσεις ενός τέκνου του αιώνα (μτφρ. Βασίλης Πουλάκος, επιμέλεια-επίμετρο Μαρία Σπυριδοπούλου), Benjamin Constant, Αντόλφ (μτφρ.-επίμετρο Μαρία Σπυριδοπούλου) και Joseph Roth, Ο Τσίππερ και ο πατέρας του (μτφρ.-επίμετρο Πελαγία Τσινάρη). Όλα από τις εκδόσεις Printa.

Σε μετάφραση από τα ρωσικά από την Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ και το βιβλίο του Varlam Shalamov, Οι βιβλιοθήκες μου (εκδ. Άγρα).

Το νέο μυθιστόρημα του Richard Ford έχει τίτλο Καναδάς (μτφρ. Θωμάς Σκάσσης, εκδ. Πατάκη). Η ιστορία έχει ως εξής: Το 1956, η οικογένεια του Ντελ Πάρσονς εγκαθίσταται στο Γκρέιτ Φολς της Μοντάνα, όπως έκαναν πολλές οικογένειες στρατιωτικών μετά τη λήξη του πολέμου. Το γεγονός ότι οι γονείς του Ντελ αποφασίζουν να ληστέψουν μια τράπεζα, οφείλεται περισσότερο σε αστοχία του ενστίκτου τους και στην κακοτυχία. Όπως όμως ανακαλύπτει ο Ντελ σε τούτο το νέο κόσμο, τον γεμάτο μυστικά και σύγχυση, δεν είναι ο μόνος που το παρελθόν του καιροφυλακτεί στην άλλη πλευρά των συνόρων.

Μυθιστόρημα και για τον David Mitchel, Τα χίλια φθινόπωρα του Γιάκομπ ντε Ζουτ (μτφρ. Μαρία Ξυλούρη, εκδ. Τόπος).

Συλλογή ιστοριών με τίτλο Απόδραση (μτφρ. Σοφία Σκουλικάρη, εκδ. Μεταίχμιο) της βραβευμένης με Νόμπελ Alice Munro, που εστιάζει στη δύναμη της αγάπης και στην προδοσία, καθώς και στις χαμένες ευκαιρίες, με πρωταγωνίστριες γυναίκες όλων των ηλικιών.

Η συλλογή διηγημάτων Δεκάτη Δεκεμβρίου (μτφρ. Γιώργος-Ίκαρος Μπαμπασάκης, εκδ. Ίκαρος) του πολυβραβευμένου George Saunders περιλαμβάνει διηγήματα που έχουν δημοσιευτεί σε περιοδικά από το 1995 έως το 2009. Το ομότιτλο διήγημα ήταν στη βραχεία λίστα για το Bram Stoker Award. O συγγραφέας, γράφει για το σεξ, την αγάπη, την απώλεια, τη δουλειά, την απόγνωση και τον πόλεμο, θέτοντας τα μεγάλα ερωτήματα που ορίζουν την σύγχρονη ζωή και ηθική.

Ο Junot Díaz

Συλλογή διηγημάτων για τον Junot Díaz με τίτλο Να πώς τη χάνεις (μτφρ. Νίνα Μπούρη, εκδ. Πατάκη). Με γραφή γεμάτη ενέργεια, πρωτότυπη, τρυφερή και αστεία, τα διηγήματα του Να πώς την χάνεις φανερώνουν την απέραντη λαχτάρα και την αναπόφευκτη αδυναμία της ανθρώπινης καρδιάς. Μια καταδικασμένη σχέση παραδέρνει σε μια παραλία του Αγίου Δομίνικου. Στη λάβρα ενός πλυσταριού νοσοκομείου στο Νιου Τζέρσι, μια γυναίκα πλένει τα ρούχα του εραστή της και σκέφτεται τη σύζυγό του. Στη Βοστόνη, ένας άντρας αγοράζει για τον καρπό του παράνομου έρωτά του, για τον μοναχογιό του, το πρώτο του ρόπαλο και γάντι για μπέιζμπολ.

Διηγήματα και για τον Don DeLillo με τίτλο Εσμεράλντα (μτφρ. Ελένη Γιαννακάκη, εκδ. Εστία), την Hilary Mantel, Η δολοφονία της Μάργκαρετ Θάτσερ (μτφρ. Εριφύλη Μαρωνίτη, εκδ. Πάπυρος) και την Joyce Carol Oates, Αδελφή μου, αγάπη μου (μτφρ. Αύγουστος Κορτώ, εκδ. Καστανιώτη).

Επίσης, το εκτενές διήγημα του Guy de Maupassant, Η χοντρομπαλού, σε μετάφραση Αμαλίας Τσακνιά και επίμετρο της Λίζυς Τσιριμώκου, θα κυκλοφορήσει από την Κίχλη.

Ο Gabriel García Márquez

Σε έναν τόμο συγκεντρώνονται και όλα τα διηγήματα του Gabriel García Márquez με τίτλο ‘Απαντα τα διηγήματα (μτφρ. Κλαίτη Σωτηριάδου, εκδ. Νεφέλη).

Το νέο μυθιστόρημα του Mathew Quick, Καλή τύχη εδώ και τώρα (μτφρ. Σπύρος Γιανναράς, εκδ. Ίκαρος) είναι μια ιστορία για τον ρυθμό της ζωής και την μαγική δύναμη της ευγένειας και της αγάπης. Για σαράντα οκτώ χρόνια ο Bartholomew Neil ζει με τη μητέρα του. Όταν εκείνη πεθαίνει, η κοκκινομάλλα σύμβουλός του, τον παροτρύνει να ξεκινήσει τη ζωή του από την αρχή. Αλλά πως μπορεί ένας άνδρας που επί τόσα χρόνια ζούσε ανάμεσα στο σπίτι, την εκκλησία και τη βιβλιοθήκη να κάνει μια νέα αρχή;

Ο Irving Stone έχει γράψει μια μυθιστορηματική βιογραφία του Vincent Van Gogh με τίτλο Το πάθος για ζωή (μτφρ. Δ.Π. Κωστενέλου, εκδ. Γκοβόστη). Το βιβλίο ξεκινά από τις μέρες τις απόγνωσης, τότε που ο Van Gogh δούλευε σε ορυχείο, και φτάνει στα συναρπαστικά χρόνια της Νότιας Γαλλίας, όπου γνωρίστηκε με μεγάλους καλλιτέχνες. Παρακολουθούμε την πορεία του προς την τρέλα, την τραγική κατάληξή του καθώς και τη δικαίωσή του ως καλλιτέχνη.

Νέα αστυνομικά μυθιστορήματα από την Camilla Lackberg, Ο φαροφύλακας (μτφρ. Γρηγόρης Κονδύλης), τον Arnaldur Indridason, Ο άνθρωπος της λίμνης (μτφρ. Νίκη Προδρομίδου), την Patricia Cornwell, Post Mortem (μτφρ. Έφη Φρυδά), Jo Nesbo, Οι κατσαρίδες (μτφρ. Κρυστάλλη Γλυνιαδάκη), Ian Ratkin, Άγιος ή αμαρτωλός (μτφρ. Βάσια Τζανακάρη). Όλα από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.

Δοκίμια-μελέτες

Ο William T. Vollmann

Στη μελέτη Φτωχοί άνθρωποι (μτφρ. Γιώργος Κυριαζής, εκδ. Κέδρος) ο William T. Vollmann, κατά τις επισκέψεις του σε πόλεις και χωριά σε διάφορα μέρη του κόσμου, κάνει την απλή αλλά καίρια ερώτηση «Γιατί είσαι φτωχός;» Το αποτέλεσμα αυτής της τολμηρής έρευνας είναι μια αποτύπωση της φτώχειας που δεν μοιάζει με καμιά άλλη. Στο βιβλίο Φτωχοί άνθρωποι, ο βραβευμένος συγγραφέας επιχειρεί να αντικρίσει κατάματα τη φτώχεια σε όλες της τις εκφάνσεις – την απελπισία και την ωμότητα, την περηφάνια και τον τρόμο, την άγρια δυστυχία και τη σιωπηλή παραίτηση.

Επίσης το βιβλίο του Thomas Piketty, Το κεφάλαιο τον 21ο αιώνα (μτφρ. Ελίζα Παπαδάκη, εκδ. Πόλις). Η σύγχρονη οικονομική ανάπτυξη και η διάχυση των γνώσεων επέτρεψαν να αποτραπεί η μαρξιστική Αποκάλυψη, δεν άλλαξαν όμως τις βαθιές δομές του κεφαλαίου και των ανισοτήτων – ή τουλάχιστον όχι τόσο όσο μπορούσε κανείς να φανταστεί στις αισιόδοξες δεκαετίες που ακολούθησαν τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Υπάρχουν ωστόσο μέσα για να κατορθώσουν η δημοκρατία και το γενικό συμφέρον να θέσουν ξανά υπό έλεγχο τον καπιταλισμό και τα ιδιωτικά συμφέροντα αποκρούοντας ταυτόχρονα αναδιπλώσεις του προστατευτισμού και του εθνικισμού.

Από τις εκδόσεις Παπαδόπουλος θα κυκλοφήσει το βιβλίο του Ludwig von Mises, Αντικαπιταλισμός (μτφρ. Γιώργος Καράμπελας). Το βιβλίο πρωτοεκδόθηκε το 1956 και κυκλοφορεί πρώτη φορά στα ελληνικά.

Επίσης, οι μελέτες των Πέτρου Θ. Πιζάνια, Η ιστορία των Ελλήνων. Από το 1400 έως το 1820, Karl Kerényi, Διόνυσος. Η αρχέγονη εικόνα της άφθαρτης ζωής, (μτφρ. Γιάννης Κοιλής) και Régis Debray, Εγκώμιο των συνόρων (μτφρ.- σημειώσεις Αντώνης Καραβασίλης). Από τις εκδόσεις της Εστίας.

Όταν ξέσπασε η κρίση, τα περισσότερα ευρωπαϊκά ΜΜΕ έσπευσαν με μεγάλη ευκολία να κατηγορήσουν τον ελληνικό λαό. Στερεότυπα αναπαράχθηκαν: οι Έλληνες δουλεύουν λίγο, συνταξιοδοτούνται νέοι, έχουν υπερδιογκωμένο δημόσιο τομέα. Η Σουηδή συγγραφέας και δημοσιογράφος Kajsa Ekis Ekman, στο βιβλίο της Κλεμμένη Άνοιξη: Το χρονικό της κρίσης με τη ματιά μιας Σουηδής δημοσιογράφου (εκδ. Κέδρος) αμφισβήτησε όλα τα παραπάνω. Η Έκμαν καταγράφει τον τρόπο με τον οποίο η κρίση επηρέασε την ελληνική κοινωνία και παρακολουθεί από κοντά τα γεγονότα: γενικές απεργίες, μαζικές διαδηλώσεις και εκλογικές αναμετρήσεις. Συνομιλεί με νέους ανθρώπους που έμειναν άνεργοι, με επιχειρηματίες και με θιασώτες των θεωριών συνωμοσίας, με εργαζόμενους που πήραν στα χέρια τους τον έλεγχο το εργοστασίου στο οποίο δούλευαν, με πολιτικούς και ψηφοφόρους από όλο το πολιτικό φάσμα.

Επίσης, το δοκίμιο του Σπύρου Σακελλαρόπουλου, Κρίση και κοινωνική διαστρωμάτωση στην Ελλάδα του 21^ου αιώνα (εκδ. Τόπος).

Επίσης οι μελέτες των: Enzo Traverso, Τι απόγιναν οι διανοούμενοι, Edgar Morin, Ο δρόμος: Για το μέλλον της ανθρωπότητας, Δημήτρη Πλάντζου, Οι αρχαιολογίες του κλασικού. Αναθεωρώντας τον εμπειρικό κανόνα και Χάρη Εξερτζόγλου, Εκ Δυσμών το Φως;: Εξελληνισμός και Οριενταλισμός στην οθωμανική αυτοκρατορία, (μέσα 19ου-αρχές 20ού αιώνα). Όλα από τις εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου.

Ο Γεώργιος Δερτιλής

Επανέκδοση σε νέα αναθεωρημένη έκδοση για το βιβλίο του Γεώργιου Δερτιλή, Ιστορία του ελληνικού κράτους, 1830-1920 (Πανεπιστημιακές εκδόσεις Κρήτης). Ο τίτλος Ιστορία του ελληνικού κράτους είναι μια βραχυλογία, μια απλούστευση. Το κράτος είναι ένα πρίσμα, ένας φακός, ένα κέντρο εστίασης, ένας τρόπος να φέρνουμε μέσα στο οπτικό μας πεδίο την κοινωνία που παρατηρούμε. Αμέσως μετά, όμως, μπορούμε να εστιάσουμε το βλέμμα μας στους ανθρώπους. Το ελληνικό κράτος δημιουργείται το 1828 εκ του μηδενός και, έως το 1920, αλλάζει ριζικά την ζωή των ανθρώπων που το δημιούργησαν με την φαντασία τους και με την επαναστατική τους πράξη. Τους επιβάλλει την αυθεντία και την νομιμότητά του, την βία και την εξουσία του· ελέγχει την αναμεταξύ τους βία· τέμνει, δικάζει και τιμωρεί· δεσμεύει την Εκκλησία χωρίς να την υποτάσσει, την προσκυνά και την χρησιμοποιεί, στηρίζει επάνω της μέγα μέρος της δικής του νομιμότητας· εκπαιδεύει τους νέους και τις νέες, τους μαθαίνει τον νόμο, την τάξη, την υποταγή, την εξίσωση έθνος-κράτος, τον πατριωτισμό. Με άλλα λόγια, το νεαρό ελληνικό κράτος επιβάλλει στους ανθρώπους ό,τι εν πολλοίς επιβάλλουν όλα τα κράτη. Και εκείνοι, με την σειρά τους, το ανέχονται, το αποδέχονται, το απορρίπτουν, υποκύπτουν, το περιβάλλουν με τα εθνικά σύμβολα, το διεκδικούν, εξεγείρονται, το καταλύουν προς στιγμήν για να το θεσμίσουν εξ υπαρχής, το στηρίζουν, το στελεχώνουν, το διαβρώνουν, το χρησιμοποιούν εναντίον αλλήλων. Εκείνοι διατυπώνουν τις εθνικιστικές του φαντασιώσεις, εκείνες μεταδίδουν στα παιδιά τους τις αλυτρωτικές του προσδοκίες και, όλοι μαζί, ακολουθούν τις σημαίες του, τροφοδοτούν με φόρους τα ταμεία του και με αίμα τους πολέμους του.

Η Ιστορία του Βυζαντίου όπως παρουσιάζεται συνήθως από τους ιστορικούς μοιάζει με μια ατέλειωτη σειρά από πολέμους, μάχες, πολιτικούς και κοινωνικούς ανταγωνισμούς, μεγάλα κατορθώματα σπουδαίων ανδρών. Φαίνεται ότι δεν υπάρχει χώρος για τα μικρά και τα ασήμαντα, τα καθημερινά προβλήματα των ανθρώπων, τον τρόπο που ζούσαν, που σκέπτονταν, που διασκέδαζαν. Στο βιβλίο των Γιάννη Γρυντάκη, Γιώργου Δάλκου, Άγγελου Χόρτη και Έκτορα Χόρτη, Η άγνωστη πλευρά του Βυζαντίου, Ιστορικά παράδοξα (εκδ. Μεταίχμιο) περιλαμβάνονται «ανέκδοτα», που συνοδεύονται από τις ανάλογες παραπομπές στις πηγές. Έτσι, ο αναγνώστης μπορεί να ανατρέχει στο κατάλληλο κείμενο για περισσότερη πληροφόρηση.

Επίσης η μελέτη των Georg Iggers και Edward Qingjia Wang, Παγκόσμια ιστορία της σύγχρονης ιστοριογραφίας 
με τη συνεργασία της Supriya Mukherjee (μτφρ. Πελαγία Μαρκέτου, εκδ. Νεφέλη).

Η Μαρία Δαμηλάκου, ιστορικός, λέκτορας στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο, ερευνά και καταγράφει την Ιστορία της Λατινικής Αμερικής από τον 19ο αιώνα ως σήμερα (εκδ. Αιώρα). Ξεκινώντας από τις επαναστάσεις στην αρχή του 19ου αιώνα, παρακολουθεί τη συγκρότηση των εθνικών κρατών, τον εκσυγχρονισμό και την εκβιομηχάνιση, την επικράτηση των μαζών στην πολιτική ζωή, τα επαναστατικά κινήματα σε Κούβα και Χιλή, την κρατική τρομοκρατία, το νεοφιλελευθερισμό και την κατάρρευσή του και καταλήγει στην αναζήτηση μιας νέας πολιτικής τάξης τον 21ο αιώνα.

Ο Eric Hobsbawm

Στο βιβλίο της η Ρίκα Μπενβενίστε, Εκτόπιση και Αντίσταση. Για μια μικροϊστορία των θεσσαλονικών εβραίων στη δεκαετία του 1940 (εκδ. Πόλις) αναφέρει: Θέλησα να γράψω ένα βιβλίο επανεξετάζοντας αρχεία και μαρτυρίες, αντιπαραβάλλοντας τα με τη συλλογική μνήμη και αναστοχαζόμενη τη δυναμική της «ελληνο-εβραϊκής ταυτότητας». Διερωτήθηκα επίσης ποια θα ήταν η κατάλληλη γλώσσα για να περιγράψω όσα συνέβησαν. Και όπως όλοι οι ιστορικοί της καταστροφής των Εβραίων της Ευρώπης, ήρθα κι εγώ αντιμέτωπη με την οικειότητα και την ξενότητα που η Shoah μας κάνει, ακόμη, να νιώθουμε.

Το βιβλίο του Gregory Elliott, Hobsbawm: Ιστορία και Πολιτική (μτφρ. Παρασκευάς Ματάλας, πρόλογος: Χρήστος Χατζηιωσήφ) θα κυκλοφορήσει από τις Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης. Ο ιστορικός Έρικ Χομπσμπάουμ είναι αναμφισβήτητα ο κορυφαίος αναλυτής της σύγχρονης εποχής. Οι πανοραμικές μελέτες του για τον δέκατο ένατο και τον εικοστό αιώνα, για την εποχή που εκτείνεται από τη Γαλλική Επανάσταση ως την πτώση του σοβιετικού κομμουνισμού, έχουν διαμορφώσει την ιστορική συνείδηση ​​τόσο των ειδικών όσο και του ευρύτερου αναγνωστικού κοινού. Αλλά και τα κείμενά του πάνω στα εργατικά κινήματα και την σοσιαλιστική πολιτική κατέχουν κεντρική θέση στις συζητήσεις της αριστεράς. Παρ’όλα αυτά, δεν είχε επιχειρηθεί μέχρι τώρα καμιά εκτεταμένη μελέτη για το έργο του Χομπσμπάουμ. Ο Γκρέγκορυ Έλλιοττ καλύπτει αυτό το κενό με υποδειγματικό τρόπο. Αναλύει τόσο τα επιστημονικά επιτεύγματα του Χομπσμπάουμ όσο και την διανοητική και πολιτική του πορεία.

Η Barbara Cassin

Επίσης, τα δοκίμια της Barbara Cassin, La Nostalgie (μτφρ. Σεσίλ Μαργέλλου – Ιγγλέση) και του Damien Clerget-Gurnaud, Το πράττειν σύμφωνα με τον Αριστοτέλη (μτφρ. Σοφία Διονυσοπούλου). Από τις εκδόσεις Μελάνι.

Από τις εκδόσεις Πατάκη θα κυκλοφορήσουν: Το βιβλίο της Virginia Woolf, Γράμμα σ’ έναν νέο ποιητή κι άλλα κείμενα (μτφρ. Θωμάς Σκάσσης). Του Arthur Schopenhauer, Η τέχνη του να είσαι ευτυχισμένος (μτφρ. Μυρτώ Καλοφωλιά) και Η σοφία της ζωής (μτφρ. Μυρτώ Καλοφωλιά). Τέλος του George Steiner, Στον New Yorker (μτφρ. Γιώργος Λαμπράκος).

Το δοκίμιο του Martin Heidegger, Περί της ουσίωσης και της έννοιας της Φύσης (εισαγωγή-μετάφραση-σχόλια: Δημήτρης Υφαντής, εκδ. Ροές).

Επίσης, σε δύο τόμους, μια εκτενής συλλογή από Δοκίμια του David Hume (εκδ. Printa) και σε νέα μετάφραση το βιβλίο του Sigmund Freud, Το μέλλον μιας αυταπάτης (μτφρ. Πελαγία Τσινάρη, εκδ. Printa).

Στο βιβλίο Η μοντέρνα τέχνη, 1770-1970 & Η τέχνη στην καμπή του 21ου αιώνα (μτφρ. Λίνα Παπαδημήτρη & Μαρία Σπυριδοπούλου, Πανεπιστημιακές Εκδόσεις Κρήτης) των Gioulio Carlo Argan και Achille Bonito Olivia στόχος είναι να εξηγηθεί σε ποιο βαθμό και μέσα από ποιες διεργασίες οι εικαστικές τέχνες συνέβαλαν στη διαμόρφωση της ιδεολογίας και του πολιτισμικού συστήματος της σύγχρονης κοινωνίας και συμμετείχαν άμεσα και αυτόνομα στις εντάσεις, αντιφάσεις και κρίσεις της εποχής μας.

Ο Philip Roth

Δοκίμια του Philip Roth με τίτλο Διαβάζοντας τον εαυτό μου και άλλους (εκδ. Πόλις), σε μετάφραση Κατερίνας Σχινά. Οι συνεντεύξεις, τα δοκίμια και τα άρθρα που συμπεριλαμβάνονται εδώ καλύπτουν τα πρώτα είκοσι πέντε χρόνια της συγγραφικής σταδιοδρομίας του Φίλιπ Ροθ. Η εξαιρετικά ενδιαφέρουσα αυτή συλλογή των μη λογοτεχνικών γραπτών του συγγραφέα, περιλαμβάνει επίσης μερικές από τις σημαντικότερες συνεντεύξεις του, με έντυπα όπως το Paris Review, o Nouvel Observateur και το New York Review of Books.

Επίσης, το βιβλίο του Στέφανου Ξένου, Μεταξύ ανθρώπων (εκδ. Πάπυρος). Δεκατέσσερις αφηγήσεις στις οποίες μυθικά και ιστορικά πρόσωπα που έχουν σημαδέψει την ιστορία της σκέψης ζωντανεύουν από την πέννα του συγγραφέα, γίνονται άνθρωποι με σάρκα και οστά, και μας μεταφέρουν το απόσταγμα της σοφίας τους. 

Mια εισαγωγή στη λειτουργική και επικοινωνιακή προσέγγιση της μετάφρασης επιχειρεί η Christiane Nord στο βιβλίο Η Μετάφραση ως στοχευμένη δραστηριότητα (μτφρ. Σίμος Π. Γραμμενίδης, Δέσποινα Δ. Λάμπρου, εκδ. Δίαυλος). Η Nord, χρησιμοποιώντας απλή γλώσσα, προσεγγίζει με σαφή τρόπο τις πολύπλοκες θέσεις των λειτουργικών θεωριών και ορίζει με ενάργεια τους διάφορους όρους που κυριαρχούν στις εν λόγω θεωρίες.

Ο Γιώργος Αναστασιάδης στο βιβλίο του Παντού στη Θεσσαλονίκη σε βρίσκει η Ιστορία. Προσεγγίσεις στην ασπρόμαυρη πόλη της ιστοριογραφίας και της λογοτεχνίας (1912-1974) (εκδ. Κέδρος) αντλώντας υλικό και ιδέες από βιβλία ιστορικά και λογοτεχνικά, από βιώματα και από παλιές και σύγχρονες εφημερίδες, ιχνηλατεί, διασώζει και παρουσιάζει όψεις από το πολυσήμαντο ιστορικό, πνευματικό και πολιτιστικό υπόβαθρο της γενέθλιας πόλης του.

Τέλος, το επόμενο διάστημα θα κυκλοφορήσουν δύο ενδιαφέρουσες βιογραφίες. Μια του Γιάννη Βασιλακάκου με τίτλο Ηλίας Πετρόπουλος – Ένας τεχνίτης της διαστροφής (Σεργιάνι στον κόσμο ενός αιρετικού ελληνολάτρη) (εκδ. Νεφέλη) και μια του Leonard Cohen από την Sylvie Simon με τίτλο Είμαι ο άνθρωπός σου (μτφρ. Τζούλια Τσιακίρη, εκδ. Ροδακιό). Μια διαδρομή από τα παιδικά χρόνια του μουσικού και ποιητή στο Μόντρεαλ ως τη χρυσή ωριμότητα που διανύει σήμερα. Ένα συναρπαστικό ταξίδι στη ζωή και στην τέχνη.

* Ο ΚΩΣΤΑΣ ΑΓΟΡΑΣΤΟΣ είναι δημοσιογράφος.


----------------------------------
Πηγή:www.bookpress.gr