Οι δικαστές δεν καταδικάζουν τη βία απ” όπου κι αν προέρχεται

Αθώοι κρίθηκαν από το Μικτό Ορκωτό Εφετείο της Πάτρας οι δυο από τους κατηγορούμενους για τους τραυματισμούς με όπλα περισσότερων από 30 ξένων εργατών που ζητούσαν να τους καταβληθούν τα δεδουλευμένα πολλών μηνών στα φραουλοχώραφα της Νέας Μανωλάδας, ενώ οι άλλοι δυο αφέθηκαν ελεύθεροι μέχρι την έφεση.

Οπωσδήποτε, είναι απόλυτα δίκαιη η απόφαση του δικαστηρίου, αφού το να πυροβολείς ξένους εργάτες και να τραυματίζεις τριάντα από αυτούς είναι πλημμέλημα της πλάκας μπροστά στο έγκλημα που διέπραξε η Χάρις Αλεξίου που τραγούδησε για τις καθαρίστριες.

Θα μπορούσε κάποιος να πει πως – σε αντίθεση με την κυβέρνηση, τα παπαγαλάκια της και την σκυφτή διανόηση- οι Έλληνες δικαστές δεν καταδικάζουν την βία απ” όπου κι αν προέρχεται ή να υποθέσει πως η βία των Ελλήνων αφεντικών είναι απόλυτα δικαιολογημένη και νόμιμη όταν στρέφεται κατά ξένων εργατών που έχουν το θράσος να θέλουν να πληρωθούν επειδή δούλεψαν μερικούς μήνες.

Λογικά, τώρα πρέπει η κυβέρνηση να ζητήσει από τους δικαστές να καταδικάσουν δημόσια την βία. Όπως κάνει με τον ΣΥΡΙΖΑ.

Όλοι αυτοί που έχουν γίνει έξαλλοι με την απόφαση του Μικτού Ορκωτού Εφετείου της Πάτρας κάνουν ένα μεγάλο λάθος.

Οι δικαστές άφησαν ελεύθερους και τους τέσσερις κατηγορούμενους για την υπόθεση των τραυματισμών με όπλα των ξένων μεταναστών, επειδή ήθελαν να στείλουν ένα ξεκάθαρο μήνυμα στους Έλληνες πως ήρθε η ώρα να πάρουν τα όπλα.

Με την απόφασή τους να αφήσουν ελεύθερους και τους τέσσερις δράστες, οι δικαστές καλούν τον λαό σε ένοπλη πάλη, για να ανατραπεί η κυβέρνηση.

Και όποιος πάρει τα όπλα και πυροβολεί κυβερνητικά στελέχη, θα αθωώνεται στα δικαστήρια.

(Για περισσότερο από τέσσερα χρόνια, γράφω διαρκώς πως το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας δεν είναι η χρεοκοπία αλλά η απουσία Δικαιοσύνης. Μετά την χτεσινή δικαστική απόφαση στην Πάτρα, αντιλαμβάνομαι πια πως η χώρα έχει σαπίσει εντελώς. Και οι πολίτες κοιτάνε αδιάφοροι. Είναι η βία της αδιαφορίας.)


-------------------------------
Πηγή:pitsirikos

Οι Ρίζες του Μίσους Του Κορνήλιου Καστοριάδη

Υπάρχουν δύο ψυχικές εκφράσεις του μίσους: το μίσος για τον άλλο και το μίσος για τον εαυτό μας, το οποίο συχνά δεν παρουσιάζεται ως τέτοιο. Αλλά πρέπει να καταλάβουμε ότι και τα δυο έχουν κοινή ρίζα, την άρνηση της ψυχικής μονάδας να δεχθεί αυτό που για την ίδια είναι ξένο.

Η οντολογική αυτή διάρθρωση του ανθρώπου επιβάλλει αξεπέραστους εξαναγκασμούς σε κάθε κοινωνική οργάνωση και σε κάθε πολιτικό πλάνο. Καταδικάζει αμετάκλητα κάθε ιδέα για μία«διαφανή» κοινωνία, κάθε πολιτικό πλάνο που αποσκοπεί στην άμεση οικουμενική συμφιλίωση.

Κατά τη διαδικασία κοινωνικοποίησης, οι δύο διαστάσεις του μίσους χαλιναγωγούνται σε σημαντικό βαθμό, τουλάχιστον όσον αφορά τις πιο δραματικές εκδηλώσεις τους. Εν μέρει αυτό επιτυγχάνεται μέσω του μόνιμου αντιπερισπασμού που ασκείται στην καταστροφική τάση από τους «εποικοδομητικούς» κοινωνικούς σκοπούς – την εκμετάλλευση της φύσης, τον συναγωνισμό διαφόρων ειδών (τις «ειρηνικές» αγωνιστικές δραστηριότητες, όπως ο αθλητισμός, τον οικονομικό ή πολιτικό ανταγωνισμό, κτλ). Όλες αυτές οι διέξοδοι κατευθύνουν ένα μέρος του μίσους και της«διαθέσιμης» καταστροφικής ενέργειας, αλλά όχι το σύνολο τους.

Το κομμάτι του μίσους και της καταστροφικότητας που απομένει φυλάσσεται σε μία δεξαμενή έτοιμη να μετατραπεί σε καταστροφικές δραστηριότητες, σχηματοποιημένες και θεσμοθετημένες, που στρέφονται εναντίον άλλων ομάδων – δηλαδή να μετατραπεί σε πόλεμο. Αυτό δεν σημαίνει ότι το ψυχικό μίσος είναι η «αιτία» του πολέμου. Αλλά το μίσος είναι, αναμφίβολα, ένας όρος, όχι μόνο απαραίτητος αλλά και ουσιαστικός, του πόλεμου».

Το μίσος καθορίζει τον πόλεμο και εκφράζεται μέσω αυτού, Η φράση του Αντρέ Μαλρό «είθε η νίκη σε αυτό τον πόλεμο να ανήκει σε όσους πολέμησαν χωρίς να τον αγαπούν» εκφράζει μία ελπίδα που στην πραγματικότητα διαψεύδεται σε όλους σχεδόν τους πολέμους. Αλλιώς δεν θα καταλαβαίναμε πώς εκατομμύρια άνθρωποι στη διάρκεια της ιστορίας ήταν πρόθυμοι, από τη μία στιγμή στην άλλη, να σκοτώσουν αγνώστους ή να σκοτωθούν από αυτούς. Και όταν η δεξαμενή του μίσους δεν βρίσκει διέξοδο στον πόλεμο, εκδηλώνεται υπόκωφα με τη μορφή της περιφρόνησης, της ξενοφοβίας και του ρατσισμού.

Οι καταστροφικές τάσεις των ατόμων συνάδουν απόλυτα με την ανάγκη μίας κοινωνίας να ενδυναμώνει τη θέση των νόμων, των αξιών και των κανόνων της, ως μοναδικά στην τελειότητα τους και ως τα μόνα αληθινά, ενώ οι νόμοι, τα πιστεύω και τα έθιμα των άλλων είναι κατώτερα, λανθασμένη, άσχημα, αηδιαστικά, φριχτά, διαβολικά.

Και αυτό, με τη σειρά του, βρίσκεται σε πλήρη αρμονία με τις ψυχικές ανάγκες του ατόμου. Γιατί ό,τι υπάρχει πέρα από τον κύκλο σημασιών που τόσο επίπονα περιέβαλε στον δρόμο προς την κοινωνικοποίηση είναι λανθασμένο, άσχημο, ασύνετο. Το αυτό συμμερίζεται η ομάδα στην οποία ανήκει: φυλή, χωριό, έθνος, θρησκεία. Πρέπει να γίνει σαφώς αντιληπτό ότι κάθε απειλή προς τις θεσμοθετημένες ομάδες, στις οποίες ανήκουν τα άτομα, βιώνεται από αυτά ως πιο σοβαρή από μία απειλή κατά της ζωής τους,

Τα χαρακτηριστικά αυτά παρατηρούνται με μεγαλύτερη ένταση στις εντελώς κλειστές κοινωνίες: στις αρχαϊκές ή παραδοσιακές αλλά ακόμη περισσότερο στις σύγχρονες απολυταρχικές. Η κύρια απάτη είναι πάντα: οι κανόνες μας είναι το καλό· το καλό είναι οι κανόνες μας· οι κανόνες μας δεν είναι ίδιοι με τους δικούς τους· άρα οι κανόνες τους δεν είναι καλοί. Επίσης: ο θεός μας είναι ο αληθινός· η αλήθεια είναι ο θεός μας· ο θεός μας δεν είναι ίδιος με τον δικό τους· άρα ο θεός τους δεν είναι ο αληθινός.

Πάντα φαινόταν σχεδόν αδύνατο οι ανθρώπινες ομάδες να αντιμετωπίζουν το διαφορετικό ως ακριβώς αυτό: απλώς διαφορετικό. Επίσης, ήταν σχεδόν αδύνατο να αντιμετωπίζουν τους θεσμούς των άλλων ως ούτε κατώτερους ούτε ανώτερους αλλά απλώς ως διαφορετικούς. Η συνάντηση μίας κοινωνίας με άλλες συνήθως ανοίγει τον δρόμο για τρεις πιθανές εκτιμήσεις: οι άλλοι είναι ανώτεροι από εμάς είναι ίσοι ή είναι κατώτεροι. Αν δεχτούμε ότι είναι ανώτεροι, οφείλουμε να απαρνηθούμε τους θεσμούς μας και να υιοθετήσουμε τους δικούς τους. Αν είναι ίσοι θα μας ήταν αδιάφορο αν οι άλλοι είναι χριστιανοί ή ειδωλολάτρες. Οι δύο αυτές πιθανότητες είναι απαράδεκτες. Διότι αμφότερες προϋποθέτουν ότι το άτομο πρέπει να εγκαταλείψει τα σημεία αναφοράς του ή τουλάχιστον να τα θέσει υπό αμφισβήτηση.

Δεν απομένει λοιπόν παρά η τρίτη πιθανότητα: οι άλλοι είναι κατώτεροι. Αυτό βεβαίως αποκλείει την πιθανότητα οι άλλοι να είναι ίσοι με εμάς, με την έννοια ότι οι θεσμοί τους απλώς δεν συγκρίνονται με τους δικούς μας. Ακόμη και στην περίπτωση «μη θρησκευτικών» πολιτισμών, μία τέτοια παραδοχή θα δημιουργούσε αναπάντητα ερωτηματική στο καθαρώς θεωρητικό επίπεδο: πώς αντιμετωπίζει κανείς κοινωνίες που δεν αναγνωρίζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα, επιβάλλουν στους πολίτες τους σκληρές ποινές ή έχουν απαράδεκτα έθιμα;

Ο δρόμος προς την αναγνώριση του διαφορετικού αρχίζει στο ίδιο σημείο και έχει τα ίδια κίνητρα με την αμφισβήτηση των δεδομένων θεσμών της κοινωνίας, την απελευθέρωση των σκέψεων και των πράξεων, εν ολίγοις τη γέννηση της δημοκρατίας και της φιλοσοφίας. Εδώ μπαίνει κανείς σε πειρασμό να πει ότι το άνοιγμα της σκέψης και ο μερικός και σχετικός εκδημοκρατισμός των πολιτικών καθεστώτων της Δύσης συνοδεύτηκαν από την παρακμή του σωβινισμού, της ξενοφοβίας και του ρατσισμού. Ωστόσο, δεν μπορούμε να δεχτούμε αυτή την ιδέα χωρίς να θέσουμε ισχυρούς περιορισμούς. Αρκεί να σκεφτούμε με πόσο ακραία επιθετικότητα επανεμφανίστηκε ο εθνικισμός, η ξενοφοβία και ο ρατσισμός τον 20ό αιώνα σε χώρες «ανεπτυγμένες» και «δημοκρατικές».

Όλα όσα ειπώθηκαν μέχρι εδώ αφορούν τον αποκλεισμό του άλλου. Δεν αρκούν για να «εξηγήσουμε» γιατί αυτός ο αποκλεισμός γίνεται διάκριση, περιφρόνηση, απομόνωση, και τελικά μίσος, λύσσα και δολοφονική τρέλα. Δεν πιστεύω όμως ότι μπορεί να υπάρξει γενική «εξήγηση».

Μπορώ μόνο να αναφέρω έναν παράγοντα που αφορά τις μαζικές εκρήξεις εθνικού και ρατσιστικού μίσους στη σύγχρονη εποχή. Η κατάρρευση, στις καπιταλιστικές κοινωνίες, σχεδόν όλων των αρχών είχε ως επίπτωση τη συσπείρωση για λόγους ταύτισης γύρω από τη «θρησκεία», το «έθνος» ή τη «ράτσα» και όξυνε το μίσος προς τους ξένους. Η κατάσταση δεν είναι διαφορετική στις μη ευρωπαϊκές κοινωνίες που υφίστανται το σοκ της εισβολής του μοντέρνου τρόπου ζωής, άρα και την κονιο­ποίηση των παραδοσιακών ση­μείων αναφοράς με τα οποία ταυτίζονται τα άτομα. Το αποτέλεσμα είναι η αύξηση του θρησκευτικού και/ή εθνικού φανατισμού.

Μία τελευταία παρατήρηση που αφορά τον ρατσισμό. Το κύριο και καθοριστικό χαρακτηριστικό του ρατσισμού είναι η «απαραίτητη μη μετατρεψιμότητα» του άλλου. Ο θρησκευτικά μισαλλόδοξος δέχεται με χαρά τον προσηλυτισμό των απίστων ο «λογικά» εθνικιστής χαίρεται όταν ξένα εδάφη προσαρτώνται στη χώρα του και οι κάτοικοι τους «αφομοιώνονται» Δεν είναι όμως τέτοια η περίπτωση του ρατσιστή. Οι γερμανοί εβραίοι θα ήθελαν να παραμείνουν πολίτες του Τρίτου Ράιχ· αλλά οι ναζιστές ούτε να το ακούσουν.

Ακριβώς γιατί στην περίπτωση του ρατσισμού το αντικείμενο του μίσους πρέπει να είναι «μη μετατρέψιμο». Γι” αυτό ο ρατσιστής επικαλείται ή εφευρίσκει δήθεν φυσικά (βιολογικά), άρα μη μετατρέψιμα, χαρακτηριστικά του αντικειμένου του μίσους του: το χρώμα του δέρματος του, τα διακριτικά γνωρίσματα του προσώπου του. Τέλος, θα ήταν απολύτως δικαιολογημένο να συνδέσουμε αυτή την ακραία μορφή του μίσους προς τον άλλο με το πιο σκοτεινό, πιο άγνωστο και πιο συγκρατημένο είδος μίσους: το μίσος προς τον εαυτό μας.

Η αυτονομία, δηλαδή η πλήρης δημοκρατία, και η αποδοχή του άλλου δεν αποτελούν φυσική ανθρώπινη κλίση. Αμφότερες συναντούν τεράστια εμπόδια. Γνωρίζουμε από την ιστορία ότι ο αγώνας για τη δημοκρατία είχε μέχρι σήμερα οριακά μεγαλύτερη επιτυχία από τον αγώνα κατά του σωβινισμού, της ξενοφοβίας και του ρατσισμού. Αλλά για όσους είναι στρατευμένοι στο μοναδικό πολιτικό πλάνο που χρήζει υπεράσπισης, το πλάνο της οικουμενικής ελευθερίας, ο μοναδικός ανοικτός δρόμος είναι η συνέχιση του αγώνα κόντρα στο ρεύμα.

 

----------------------------

Πηγή:enallaktikos.gr

Συνέντευξη Γιώργου Ρούση (13/12/2013)

Συνέντευξη Γ. Ρούση στον Γιώργο Χουδαλάκη στο περιοδικό Crash.

Σημασία δεν έχει μόνο τι λέγεται, αλλά και ποιος το λέει. Ο Γιώργος Ρούσης θεωρείται ως ένας από τους κορυφαίους διανοούμενους της αριστεράς . Για αυτό και αποκτά άλλη αξία όταν  χαρακτηρίζει τον Τσίπρα ως “ένα νεαρό που καβάλησε το καλάμι”. Ως καθηγητής στο Πάντειο εδώ  και  τριανταπέντε χρόνια παραδίδει μαθήματα ανατροπής του συστήματος. Ίσως για αυτό και δεν χρηματοδοτήθηκε ποτέ καμιά έρευνά του.

Σε μια εκ  βαθέων -μη πολιτικά ορθή- συνέντευξη στο CRASH, επιχειρούμε μια εξ αριστερών ανάλυση του πολιτικού τοπίου.

Ο Ρούσης πιστεύει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ τα δίνει όλα για να γίνει κυβέρνηση.

Για τον Γ.Γ. του ΚΚΕ Δημήτρη Κουτσούμπα, επιλέγει το χαρακτηρισμό “από κάθε άποψη τέλειος εκπρόσωπος απολιθώματος» ενώ για το ΚΚΕ πιστεύει ότι «οραματίζεται το μέλλον κοιτάζοντας προς το Σταλινικό παρελθόν».

Η ΔΗΜΑΡ για τον Ρούση είναι ό,τι πιο γελοίο, δίγλωσσο, και ασυνεπές  υπάρχει στο πολιτικό σκηνικό και ο Κουβέλης δεν είναι αριστερός αλλά ο κύριος “ναι μεν αλλά”.

Ο ίδιος, αντάρτης πολιτικά, χωράει μόνο στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και σε αυτήν κριτικά.  Στα μάτια του καθηγητή η σημερινή ΝΔ του Σαμαρά, με ‘Αδωνη, Βορίδη, Δένδια κλπ  είναι ακροδεξιά. 

Για το ΠΑΣΟΚ δηλώνει “τέλειωσε το πανηγύρι” που απλά εξακολουθεί να υπάρχει για να είναι ο δυστυχής Βενιζέλος αντιπρόεδρος στην κυβέρνηση.  Όταν η συζήτηση φθάνει στην τρομοκρατία, υπενθυμίζει ότι η πρώτη τρομοκρατία είναι η κρατική, ακολουθεί η παρακρατική της Χρυσής Αυγής. Ο ίδιος θεωρεί ότι η εποχή ευνοεί και άλλου είδους ένοπλη αντιβία με την οποία διαφωνεί επειδή την θεωρεί ηθικά ελέγξιμη και αναποτελεσματική”. Για πρώτη φορά ανασύρει την προκήρυξη ανάληψης ευθύνης για το χτύπημα στα γραφεία της ΝΔ και καταγγέλει μέσω του Crash ότι είναι κατασκευασμένη από τις μυστικές υπηρεσίες.

Σύνορα Γαλλίας-Βελγίου, 1971. Ένα ζευγάρι ταξιδεύει με οτοστόπ από την Γαλλία, φθάνει στον Τελωνειακό έλεγχο του Βελγίου.

Η Λίζα, μια νεαρή Αμερικανίδα, εμφανώς νευρική, ρωτάει με τα σπασμένα Ελληνικά της: Γιώργο τι γίνεται τώρα;

Ο Βέλγος τελωνειακός ζητάει από τον Γιώργο το διαβατήριό του. Είναι πλαστό.

Η απαγόρευση εισόδου είχε ως αποτέλεσμα τον εγκλωβισμό του νεαρού στην ουδέτερη ζώνη μεταξύ των δύο χωρών. Οι Βελγικές αρχές παρέπεμψαν τον Γιώργο Ρούση στην Ελληνικη πρεσβεία, αγνοώντας ότι είχε καταδικαστεί σε «τουλάχιστον δύο χρόνια φυλακή» για την αντιδικτατορική του δράση.

Το πινγκ πονγκ μεταξύ Γάλλων και Βέλγων τερματίστηκε με την πρόταση των Βέλγων στο ¨βομβιστή¨ να αιτηθεί πολιτικό άσυλο. Του ζήτησαν μόνο να υπογράψει ένα χαρτί στο οποίο θα αποκήρυσσε την βία.

Ο νεαρός αριστερός το αρνήθηκε προκαλώντας στον Αυστριακό Αρμοστή του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, εγκεφαλικό.

«Εδώ πιο κάτω» του είπε, «είναι το άγαλμα της  βελγίδας ηρωίδας Γκαμπριέλ Πετί, που καταδικάστηκε σε θάνατο για βίαιη  αντίσταση ενάντια στους Γερμανούς. Σέβομαι την αντίσταση της χώρας που με φιλοξενεί και δεν μπορώ να αρνηθώ την Βελγική αντίσταση. Όπως δεν μπορώ να απαρνηθώ την αντίσταση του πατέρα μου κατά των Γερμανών και των Άγγλών κατακτητών και δεν υπογράφω.

Επί τρεις μήνες ο Ρούσης ήταν επί ξύλου κρεμάμενος. Τελικά, ο ΟΗΕ υποχώρησε χορηγώντας για πρώτη φορά άσυλο χωρίς την έγγραφη αποκήρυξη της Βίας.

Συνέντευξη

Ξεκινήσαμε την κουβέντα ζητώντας την ερμηνεία του για τον κατακερματισμό της Αριστεράς.

“Θεωρώ ότι ορισμένα στελέχη, μεγάλων αριστερών κομμάτων αν βγαίνανε στην κοινωνία σε ένα ευρύτερο μέτωπο, θα ήταν ένα τίποτα. Μέσα στο μικρομάγαζο του γραφειοκρατικού μηχανισμού στον οποίο βρίσκονται είναι κάποιοι. Και αυτό το στηρίζουνε με νύχια και με δόντια”.

Ο Ρούσης προτείνει για τα στελέχη μια μόνο θητεία σε θέση κομματική ευθύνης.

“Να μην υπάρχει αυτή η κατάντια της μονιμότητας. Το να είσαι γραμματέας σε ένα κόμμα είκοσι-τριάντα χρόνια, είναι απαράδεκτο”.

Ο καθηγητής έχει υπάρξει μέλος του ΚΚΕ για μια εικοσαετία. Ξέρει τα πράγματα από μέσα και του ζητάμε μια ακτινογραφία:

”Το ΚΚΕ έχει τρία αρνητικά κατά την γνώμη μου. Λέει ότι οραματίζεται τον σοσιαλισμό αλλά βλέπει προς τα πίσω. Δηλαδή κάνει αυτό  με το οποίο διαφωνούσε  ο Μαρξ, δηλαδή να αντλούμε την ποίηση μας  από το παρελθόν και όχι από το μέλλον. Δηλαδή η εικόνα για τον σοσιαλισμό την οποία οραματίζεται , είναι να επαναφέρουμε τον υπαρκτό σοσιαλισμό και μάλιστα την πιο σκοτεινή πλευρά του, τον σταλινισμό.

Το δεύτερο είναι ότι έχει την λογική ¨το μοναστήρι να’ ναι καλά”. Θεωρεί ότι το κύριο είναι να διατηρηθεί το μαγαζί του έτσι λειτουργεί σαν σέχτα . Και αυτό στην εποχή μας είναι καταστροφικό για το λαϊκό κίνημα .

Τρίτο και χειρότερο. Στο όνομα να είναι μια αντιπολίτευση αποδεκτή από το σύστημα υποχωρεί σε όλα τα μέτωπα και αντί να λειτουργεί σαν προσάναμα και πρωτοπωρία λειτουργεί πυροσβεστικά.  Αυτό επιβεβαιώθηκε πρόσφατα  στις απεργίες των καθηγητών, των  διοικητικών των πανεπιστημίων,  και γενικά σε όλες τις κινητοποιήσεις. Θεωρώ ότι το ΚΚΕ έχει πλήρως απωλέσει την όποια επαναστατικότητα είχε.”

Οδηγούμε την συζήτηση στο μεγαλύτερο κόμμα της Αριστεράς και ο Ρούσης δεν μασάει τα λόγια του.

“Προεκλογικά  είχα δηλώσει  για τον ΣΥΡΙΖΑ ότι όσο ανεβαίνει η μαϊμού τόσο περισσότερο της φαίνεται ο κώλος. Νομίζω ότι αυτό όσο περισσότερο περνάει ο καιρός τόσο και περισσότερο ισχύει. Στο όνομα του να πάρει την κυβέρνηση έχει δώσει τα πάντα και δίνει όλο και περισσότερα. Και είναι ίσως και παγκόσμια πρώτη. Η σοσιαλδημοκρατία παραδοσιακά όταν ήταν στην αντιπολίτευση έπαιζε την διεθνή, είχε το χέρι γροθιά και αριστέριζε. Περνούσε και τα κομμουνιστικά κόμματα σε προτάσεις. Αλλαζε άρδην όταν έπαιρνε την εξουσία. Ο ΣΥΡΙΖΑ το κάνει απο πριν. Υπογράφει την δήλωση μετάνοιας για να μπορέσει να πάρει την εξουσία. Και αυτό φαίνεται από κάθε άποψη και κυρίως από τις συμμαχίες που πάει να κάνει σήμερα.

Ως αριστερός διανοούμενος υποστηρίζει πως η ψήφος δεν έχει αποτέλεσμα και το μόνο που δείχνει το εκλογικό αποτέλεσμα είναι “ο βαθμός ωριμότητας των εργαζομένων”. Πιστεύει ότι μόνο μέσα από την διεκδίκηση μιας ευρύτερης αλλαγής και ρήξης με την Ευρωπαική Ενωση θα αλλάξουν τα πράγματα. Καταλογίζει ευθύνες στον ΣΥΡΙΖΑ “επειδή είναι ανίκανος να οργανώσει ένα λαϊκό κίνημα και να συγκρουστεί με την ΕΕ”.

Ποια η γνώμη σας για τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ;

«Ο Τσίπρας είναι ένας νεαρός που έχει καβαλήσει το καλάμι».

Του αναγνωρίζετε κάποια προσόντα;

«Δεν τον γνωρίζω προσωπικά. Η κίνηση και μόνο του σώματος του δείχνει μια υπερβολική έπαρση. Δεν είναι κουτός. Έχει μια ευφράδεια,  θα έλεγα, αλλά δεν έχει κανένα θεωρητικό βάθος και τα  κύρια  χαρακτηριστικά  του είναι η έπαρση και ο οποτρυνισμός …»

Τον Δημήτρη Κουτσούμπα όμως τον γνωρίζετε;

Τον Κουτσούμπα τον ξέρω. Θα έλεγα οτι αναπαράγει με τον καλύτερο τρόπο τόσο με τον λόγο του όσο και με την γενικώτερη στάση του την αντίληψη του ΚΚΕ ως απολίθωμα μια άλλης εποχής.

Ο Αλαβάνος;

«Eίναι ένας  αστός, «προδότης της τάξης του»,  για αυτό ανιδιοτελής. ……… Είναι άνθρωπος με βαθιά κουλτούρα και το τελευταίο διάστημα έχει κάνει πολύ σημαντικά βήματα προς τα αριστερά και προς την ρήξη».

Την επιλογή του στο πρόσωπο του Τσίπρα για την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ πως την χαρακτηρίζετε;

«Εγκληματική….»

Σε ένα συνεργαζόμενο με την αξιωματική αντιπολίτευση ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα συμμετέχατε;

«Θα ήμουν έξω με τα τέσσερα.  Όχι επουδενί, μας δηλώνει. “Και ένας λόγος παραπάνω που το λέω σήμερα είναι ότι αυτοί που είναι μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ και που υποτίθεται θα τον επηρεάζανε σε μια αριστερή κατεύθυνση όπως ο Λαφαζάνης, το τελευταίο διάστημα αντί να επηρεάζουνε αυτοί προς μια αριστερή κατεύθυνση τους επηρεάζει ο ΣΥΡΙΖΑ σε μια δεξιά κατεύθυνση».

To ΠΑΣΟΚ έχει μέλλον;

«Ποιό ΠΑΣΟΚ ; η ουρά της ΝΔημοκρατικής ακροδεξιάς; Τέλειωσε το πανηγύρι για το ΠΑΣΟΚ που ξέραμε. Ο μόνος λόγος ύπαρξης  του είναι η πολιτική επιβίωση των βουλευτών του και του Βενιζέλου . ».

Τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ πρέπει να αποβληθούν από το πολιτικό σύστημα ή πρέπει να ενταχθούν σε κάποιο σχήμα όπως στο ΣΥΡΙΖΑ;

«Θεωρώ το χειρότερο για ένα λαό να μην έχει ιστορική μνήμη. Η Δυτική Γερμανία μετά τον πόλεμο, χωρίς να κάνω αναλογίες καθοδηγήθηκε και κυβερνήθηκε σε μεγάλο βαθμό  από πρώην συνεργάτες των ναζί . Είχαν βγάλει οι Ανατολικογερμανοί ένα τόμο, το καφέ βιβλίο, το οποίο έχω εδώ, με ένα κατάλογο ονομάτων που ήτανε πρώην βασανιστές συνεργάτες του Χίτλερ κλπ, και είχαν καίριες θέσεις στον κρατικό και οικονομικό μηχανισμό της Δυτικής Γερμανίας. Το ίδιο πιστεύω για στελέχη του ΠΑΣΟΚ τύπου Κατσέλη κλπ που ετοιμάζονται να συνεργαστουνε με τον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι απαράδεκτο να τα αγκαλιάζει. Δεν μιλάω βέβαια για τον κόσμο του ΠΑΣΟΚ, στον οποίο την μόνη ευθύνη που μπορείς να του καταλογίσεις για την σημερινή μας κατάντια είναι ότι κάποια στιγμή το ψήψισε. Αλλά όχι  άνθρωποι που είναι συνυπεύθυνοι για τη κατάντια μας όπως  π.χ,ο Ανδρουλάκης ή ο Νίκος ο Κοτζιάς,  να τους ξανααγγαλίασει η  Αριστερά».

Η ΔΗΜΑΡ έχει λόγο ύπαρξης;

Για το κυρίαρχο σύστημα έχει και παρά έχει.
Eίναι ό,τι πιο γελοίο υπάρχει σήμερα στην Ελληνική πολιτική ζωή. Είναι η προσωποποίηση του “ναι μεν αλλά”.

Τον Κουβέλη τον θεωρείτε αριστερό;

“Τον Κουβέλη δεν το θεωρώ αριστερό, άλλωστε δεν θεωρώ ότι ο ίδιος θεωρεί τον εαυτό του αριστερό.

Αφήνουμε την αριστερά και του ζητάμε να τοποθετήσει στον πολιτικό χάρτη την ΝΔ. “Αν  συνιπολόγιζα μόνον και μόνον τον Βορίδη με το τσεκούρι. Τον Αδωνη να λέει αυτά που λέει κατά των μεταναστών. Τον Καρατζαφέρη να είναι κομμάτι της ΝΔ, άσχετο αν έφυγε και αν πρόκειται να επανέλθει. Και έβλεπα επίσης τον Δένδια να παίρνει τα μέτρα που παίρνει και την αστυνομία να στέλνει χαρτί στον πρύτανη του Παντείου πανεπιστημίου και να του λέει “Κλείσε το Πανεπιστήμιο” ή να στέλνει και χαρτί και να απαγορεύει την εκδήλωση των απεργών της ΕΡΤ στο προαύλιο, θα έλεγα ότι η ΝΔ ανήκει στην άκρα δεξιά.

Μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί.

Ο Ρούσης όχι μόνο δεν θεωρεί ότι υπάρχει μνημονιακό και αντιμνημονικαό μπλοκ αλλά όπως δηλώνει στο crash: “με θίγει να μου το λένε γιατί με βάζουνε στο ίδιο μπλοκ με την Χρυσή Αυγή. Δεν είναι εκεί η τομή του πράγματος, μνημονιακό-αντιμνημονιακό. Αυτό καλιεργείται εντέχνως. Δεν σημαίνει τίποτα, το είμαι υπέρ ή κατά του μνημονίου από μόνο του. Ο διαχωρισμός θα πρέπει να είναι ανάμεσα σε αυτούς που είναι υπέρ του συστήματος που διαμόρφωσε την κρίση ή κατά του συστήματος και θέλει να βγει εκτός του συστήματος. Ο διαχωρισμός που πρέπει να γίνει είναι ανάμεσα στις φιλοκαπιταλιστικές και τις αντικαπιταλιστικές δυνάμεις”.

Είναι πιθανόν να δούμε συμπορεύσεις που δεν επιβεβαιώνουν αυτό το διαχωρισμό;

«Σαφώς. Αύριο μπορούν να υπάρξουν συμμαχίες διαφόρων ειδών. Το να πάει ο ΣΥΡΙΖΑ με τον Καμένο είναι πολύ πιθανόν. Αυτό είναι επιλογή του”.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η άποψη ενός  αριστερού διεθνιστή για την έννοια του πατριωτισμού:

“Στην σημερινή κατάσταση ο πατριωτισμός υπό την έννοια της υπεράσπισης της εθνικής ανεξαρτησίας έχει τεράστια σημασία και είναι κάτι που η αριστερά δεν πρέπει να χαρίσει στην ακροδεξιά. Ιστορικά κάθε φορά που κινδύνευε η πατρίδα, η αριστερά ήταν εκείνη που την υπερασπίστηκε και όχι η αστική τάξη.

Στην Ελλάδα δε αυτό ήταν μοναδικό με ποιά έννοια, στην Γαλλία είχες τον Ντε Γκωλ, ο Ντε Γκωλ δεν ήταν κομμουνιστής, αστός ήτανε. Και όμως πήρε μέρος στην αντίσταση. Ο Τσώρτσιλ δεν ήταν αριστερός. Παρόλα αυτά, εδώ, η Ελληνική αστική τάξη ξεπούλησε την υπόθεση της αντίστασης στην μεγάλη της πλειοψηφία και για αυτό και ανέβηκε τότε πάρα πολύ το ΚΚΕ. Διότι το ΕΑΜ το ΕΛΑΣ κλπ έγινε τότε με πρωτοβουλίες του ΚΚΕ. Άρα συνεπώς ο πατριωτισμός υπό αυτή την έννοια, είναι κομμάτι της αριστεράς, από την άλλη όμως δεν πρέπει να ξεχνάει και το διεθνιστικό της χαρακτήρα”.

Ο Ρούσης εκτιμά πως η εποχή επιβάλει την αναζήτηση των κοινών που έχουν όλοι οι λαοί του κόσμου. Και τονίζει με νόημα ότι δεν εξαιρεί ούτε τους Γερμανούς. Φανατικός Ολυμπιακός ο ίδιος δίνει ένα ποδοσφαιρικό παράδειγμα για το πως αντιλαμβάνεται την ενότητα “αντί να χωριζόμαστε σε Ολυμπιακούς και Παναθηναϊκούς καλό θα είναι να χωριζόμαστε σε Ινδιάνους και Καουμπόϋδες και ληστές και αστυνόμους, και να είμαστε πάντα με τους Ινδιάνους και να είμαστε πάντα με τους ληστές, κατά των καουμπόϋδων και κατά των μπάτσων”

Η έξοδος από την κρίση.

Μπορείτε να μας περιγράψετε με ποια πρακτικά βήματα θα αντιμετωπίζατε την σημερινή κατάσταση;

Παύση πληρωμών κατάργηση όλων των δανειακών συμβάσεων. Κατάργηση όχι μόνο των μνημονίων, αλλά και έξοδο από το ευρώ, έξοδο και την Ευρωπαϊκή Ενωση. Εθνικοποίηση των τραπεζών, αλλά και των στρατηγικών τομέων χωρίς καμία αποζημίωση. Αναδιάρθρωση της οικονομίας έτσι ώστε να μπορέσει η χώρα να μειώσει το εμπορικό της έλλειμμα και να εισάγει λιγότερο και τέλος διεύρυνση της δημοκρατίας. Αυτά που λέω δεν είναι σοσιαλισμός, είναι μέτρα που μπορείς να πάρεις αύριο το πρωϊ ή τουλάχιστον να τα ξεκινήσεις,όπως είναι η διαγραφή του χρέους.

Με ποιο τρόπο μπορείς να διαγράψεις το χρέος;

Όπως διέγραψε η Αμερική το χρέος της από την Αγγλία. Η πρώτη χώρα που δεν πλήρωσε χρέος ήταν η Αμερική και ακολούθησαν πολλές χώρες.

Η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι έχει πετύχει πρωτογενές πλεόνασμα και αυτό της δίνει ένα ισχυρό διαπραγματευτικό πλεονέκτημα.

“Πρόκειται για μια απάτη ολκής. Κατ’ αρχάς  το πρωτογενές πλεόνασμα δεν σημαίνει τίποτα από μόνο του. Το ζήτημα είναι να υπάρχει μείωση του ποσοστού του χρέους σε σχέση με το ΑΕΠ. Αυτό είναι το βασικό θέμα.  Αν όπως συμβαίνει σήμερα  η διαφορά εσόδων , εξόδων του δημοσίου, μειώνεται  σε βαρός της αύξησης του ΑΕΠ, τότε αυξάνεται η σχέση χρέους ΑΕΠ (από 129% έχει φάσει στο 188% ). Εκτός αυτού το εμφανιζόμενο ως  πρωτογενές είναι πλαστό. Στηρίζεται  σε παρακράτηση φόρων, στους έμμεσους φόρους, τις επιστροφές των κερδών  από τα ελληνικά ομόλογα των ευρωπαϊκών κεντρικών τραπεζών, στη μείωση των δημοσίων επενδύσεων ….. Γι’ αυτό λέμε ότι η λύση είναι η στάση πληρωμών, αν πάψεις να πληρώνεις θα βελτιώσεις άμεσα τη σχέση χρέους ΑΕΠ.

Είναι ρεαλιστική η διαγραφή του χρέους και η έξοδος από την ΕΕ όταν ο κόσμος εξακολουθεί να επιλέγει κόμματα που τάσσονται υπέρ της παραμονής στο ευρώ;

Πιστεύω ότι υπάρχει μία αναντιστοιχία των θέσεων των  κομμάτων και της βούλησης του κόσμου. Αυτό είναι επικίνδυνο γιατί το αντισυστημικό το εκδηλώνουν δυνάμεις όπως η Χρυσή Αυγή. Η Λεπέν, για παράδειγμα, εκφράζει αυτό το αντιευρωπαϊκό αίσθημα που υπάρχει στη Γαλλία. Σήμερα πάνω από 35-40% των Γάλλων είναι κατά της συνθήκης του Μάαστριχτ που δεν ήτανε ποτέ. Και αυτό επειδή βιώνουν την κρίση και στη Γαλλία. Η μόνη δύναμη που το εκφράζει με σαφήνεια είναι η Λεπέν και το καρπώνεται αυτό.

Στην Ελλάδα υπάρχει ένα παρόμοι λαϊκό ρεύμα. Όσον αφορά στον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι  πρότινος υπήρχε η αριστερή του πτέρυγα, που είχε αυτές τις απόψεις που λέω και αυτό φάνηκε στις  τροπολογίες που κατέθεσαν  στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα όμως  όμως έχουν υποταχθεί και αυτοί στον δίχως αρχές κυβερνητισμό.

Το ΚΚΕ παραπέμπει κάθε μη συνδικαλιστικού τύπου μεταρρύθμιση στο σοσιαλισμό  και έτσι αποκλείει κάθε ρήξη και κάτακτηση αντίπαλων οχυρών στα πλαίσια του καπιταλισμού. Το όλα ή τίποτα που προτάσσει ισοδυναμεί στην πράξη με τίποτα .

Ποιός λοιπόν εκφράζει πολιτικά την απόψη της “ρήξης”;

“Yπάρχει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, υπάρχει το σχέδιο Β του Αλαβάνου, και άλλες μικρότερες δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Kυρίως όμως υπάρχει  ένας ανένταχτος αριστερός κόσμος. Νομίζω ότι όλοι αυτοί πρέπει να διαμορφώσουν  ένα μέτωπο και να προβάλουν αυτό το εναλλακτικό πρόγραμμα. Να σου πω και μια είδηση. Από την μεριά του σχεδίου Β και από την μεριά της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλων δυνάμεων έχουν παρθεί πρόσφατα σαφείς αποφάσεις έτσι ώστε να φτιαχτεί ένα μέτωπο προς της κατεύθυνση που λέω, και ίσως  μέχρι να εκδοθεί το περιοδικό πιθανώς και να έχει ανακοινωθεί ένας συντονισμός,και  μια συμπόρευση αυτών των τάσεων.”
Η διάσπαση των αριστερών δυνάμεων είναι καταστροφική όχι μόνο γιατί συνεχίζει να πληρώνει ο κόσμος την κρίση, αλλά και για την άνοδο της ΧΑ γιατί της δίνει το δικαίωμα να εμφανίζεται ως η μόνη αντισυστημική δύναμη”.

Ο Ρούσης αποδίδει την πολυδιάσπαση στην δυνατότητα του καπιταλισμού να αποβλακώνει τους ανθρώπους. Υπενθυμίζει τους ιστορικούς λόγους που χωρίζουν τους αριστερούς σε ρωσόφιλους και κινεζόφιλους αλλά και στα μικρομάγαζα που διατηρούνται για να θεωρούν ορισμένοι ότι είναι “κάποιοι”. Ο καθηγητής όμως θεωρεί σημαντικό ότι η αριστερά δεν ήταν ποτέ κυβέρνηση. “Η πουτάνα η εξουσία έχει την δυναμική να συνενώνει γιατί είναι συμφέροντα από πίσω. Δηλαδή ΠΑΣΟΚ-ΝΔ σήμερα παραμένουν ενωμένοι γιατι υπάρχει αυτή η συγκολλητική κυβερνητική ουσία”

Μπορεί να έχουμε επανάκαμψη της τρομοκρατίας;

H κύρια τρομοκρατία είναι η κρατική. Και δεν το λεω εγώ, το έλεγε ο Μακιαβέλι που περιέγραφε το αστικό κράτος ως συνδιασμό λιονταριού και αλεπούς. Δύναμη και Πονηριά. Βία και με δόλο αποσπασμένη συναίνεση. ‘Αρα η τρομοκρατία με αυτή την έννοια της βίας, της καταστολής, είναι βασικό συστατικό του αστικού κράτους. Σωστά λες ότι έχουμε επανάκαμψη, επειδή αποσαθρώνεται η κοινωνική βάση της συναίνεσης και οι δύο πόλοι που στηρίζεται το κράτος είναι από τη μία η βία και από την άλλη η συναίνεση. Όσο αποδυναμώνεται η συναίνεση, τόσο ενισχύεται η βία. Και υπό αυτή την έννοια έχουμε έξαρση της κρατικής τρομοκρατίας.

Είδαμε όμως και τρομοκρατικές ομάδες να εμφανίζονται και κάποια εντυπωσιακά χτυπήματα.

Κοίταξε, έχουμε και μία άλλη τρομοκρατία είναι εκείνη της  Χρυσής Αυγής που αποτελεί συμπλήρωμα της κρατικής τρομοκρατίας.

Ακόμη υπάρχει η μη εμφανιζίμενη ως τέτοια κρατική-παρακρατική προβοκατόρικη τρομοκρατία .

Κρατάω εδώ μία προκήρυξη που τη θεωρώ ακράδαντο αποδεικτικό στοχείο αυτής της τρομοκρατίας . Πρόκειται για την προκήρηξη μιας  επονομαζόμενης οργάνωσης “Ομάδα Λαϊκών Αγωνιστών”.

Την προκήρυξη αυτή την κυκλοφόρησε η Ασφάλεια και ξέρω τί λέω. Eντάσσεται  ξεκάθαρα  στο σχέδιο χτυπήματος του αριστερού «άκρου». Περιέχει μια πολιτική ανάλυση δεκαοκτώ-δεκαεννιά σελίδων, την οποία τη διάβαζα και λέω “τί διάολο, πήραν τα βιβλία μου και αυτούσια κείμενα άλλων συντρόφων μου και τα αντιγράψανε;” Μπορούσες κάλλιστα να πεις ότι είμαι ο συγγραφέας κομματιών αυτής της προκήρυξης και θα την υιοθετούσα αυτήν την πολιτική ανάλυση κατά 90%. Έχει ένα όμως ένα  λάθος στο τέλος. Το περιστατικό στο οποίο αναφέρεται ήταν η επίθεση στα γραφεια της Νέας Δημοκρατίας στη Συγγρού το οποίο δεν το περιγράφει  ο ίδιος που ανέλαβε να διαμορφώσει το παζλ της πολιτικής ανάλυσης. Το γράφει κάποιος άλλος, ο οποίος ξέρει από πρώτο χέρι τι ακριβώς συνέβη. Σε αυτό λοιπόν το υστερόγραφο, χρησιμοποιούνται φράσεις και όροι όπως : “της μείζονος σημασίας στόχου”, ο όρος “στο έπακρο”, ο όρος “αποβιβάστηκαν από το κλεμμένο όχημα”, ο όρος “να βάλλει με πολεμικό τυφέκιο”. Αν μου βρείτε έναν αριστεριστή επαναστάτη που να λέει “τυφέκιο” και όχι “ντουφέκι» κλπ εγώ να γίνω Λουλού από Γιώργος. Υπάρχει άρα και αυτού του είδους η τρομοκρατία, η προβοκατόρικη.

Τέλος όσο θα εντείνεται η κρατική, παρακρατική βία και όσο η επαναστατική αριστερά θα είναι απούσα ή αδύναμη θα εμφανίζονται και μορφές αντιβίας που θα έχουν τη μορφή τρομοκρατικών ενεργειών.  

----------------------------------

Συνέντευξη Γ. Ρούση στο CRASH (13/12/2013)

Πηγή:vathikokkino

Ή θα συμμορφωθείς ή θα συμμορφωθείς. Αυτές είναι οι επιλογές σου. Τρώγε το φαΐ σου, αγάπα το κελί σου, δες πολύ τιβί.

να συμμορφωθείς

Αφού ο Κεδίκογλου είπε ότι η κυβέρνηση τσάκισε το φασισμό, αφού ο Πρετεντέρης είπε ότι εξαρθρώθηκε η χ.α., τότε μάλλον πρέπει να νιώθουμε πιο ήρεμοι. Αφού ο Μιχελάκης είπε ότι έχουμε δημοκρατία και άρα δεν μπορούμε να βρίσκουμε αναλογίες σε περιόδους που η αντίδραση θα μπορούσε να είναι δικαιολογημένη και νομιμοποιημένη, τότε μάλλον θα πρέπει να βάλουμε την εξάρθρωση (την ποιά;) των αβγών, τη μαρφίν και τις σκουριές στο ίδιο καλάθι. Εδώ έχουμε δημοκρατία, οπότε, το ερώτημα επανέρχεται: καταδικάζετε τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται; Παρακαλώ απαντήστε με μια λέξη. Η λάθος απάντηση προκαλεί την αυτόματη κατάταξη στο στρατόπεδο των ακραίων και άρα υπόπτων και άρα καλύτερα να περάσετε μια βόλτα απ’ το τμήμα της γειτονιάς σας.

*

Έγραφε ο Ελεφάντης ότι ο φασισμός είναι μια ιδεολογία που επιδιώκει να επιβάλλει τις αρχές της παντού: (μεταξύ άλλων) την στρατιωτικοποίηση της εργασίας.

*

Οι ίδιοι άνθρωποι που κάνουν την εξίσωση αβγών – «ακροαριστεράς», χρησιμοποιώντας ως συνδετικό κρίκο τη «βία», λέγοντας πως το αντιμνημονιακό πνεύμα έφερε το φασισμό, είναι και αυτοί που συνεργάζονται με ρατσιστές και ακροδεξιούς (μιλάω για μεγάλο μέρος της ΝΔ) προκειμένου να λειτουργήσει το μνημόνιο. Ο Μπίστης έσταζε μέλι στο προταγκον.γρ για τον Βορίδη (αυτόν που δήλωνε κραδαίνοντας το ρόπαλο: βία στη βία των μαρξιστών) λέγοντας ότι ως προς το μεταναστευτικό διαφέρουν κάπως οι απόψεις τους, αλλά οκ ας μην είμαστε πλεονέκτες.

Η διαφωνία της κεντροαριστεράς με την ακροδεξιά ως προς το μεταναστευτικό ευτυχώς μετά από ώριμες πολιτικές συζητήσεις, νηφάλιο διάλογο και συναινετική διάθεση κατέληξε ευτυχώς σε ένα συμβιβασμό και γέννησε τα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Γεγονός που μας γεμίζει περηφάνια για τον πολιτικό πολιτισμό του πολιτικού προσωπικού της χώρας. Κατά τ’ άλλα, ο Μπίστης και οι λοιποί κεντροαριστεροί θεωρούν ότι οι αντιμνημονιακές διαμαρτυρίες έφεραν το φασισμό. Απ’ τις μούτζες στην εμπορία όπλων. Λογικότατο.

Περίπου σα να λέμε ότι οι σπαρτακιστές έφεραν τον Χίτλερ με τις τρελές ιδέες τους ή ότι οι αναρχικοί είναι υπεύθυνοι για τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου γιατί μισούσαν τους μπάτσους.

*

Έτσι οι περίφημοι κεντροαριστεροί υπογράφουν το ένα μετά το άλλο ασαφές και αόριστο κείμενο, με επικλήσεις στην επικείμενη ανάπτυξη. Ποτέ δε μας λένε όμως τί εννοούν όταν λένε ανάπτυξη.

Γιατί σκέφτομαι ότι η ανάπτυξη την εποχή των μνημονίων δε σημαίνει τίποτα άλλο παρά στρατιωτικοποίηση της εργασίας. Με άλλα λόγια, ελαστική ή εκ περιτροπής απασχόληση, εξαφανισμένες αποζημιώσεις, κατάργηση του δικαιώματος στην απεργία, πολιτικές επιστρατεύσεις, εξορύξεις χρυσού, απευθείας αναθέσεις και άνθιση της ιδιωτικής πρωτοβουλίας η οποία συνοψίζεται σε επιχειρηματίες τύπου Μελισσανίδη. Υπ’ αυτή την έννοια τα έργα των αβγών στο Πέραμα ή στα κατά τόπους γραφεία ευρέσεως εργασίας (και αλλού*) καθιστούν τα αβγά ένα ολοκληρωτικά μνημονιακό κόμμα.

*

Αλλά η μνημονιακή Ελλάδα, η Ελλάδα μετά το Καστελόριζο, που θα έλεγε κι ο ολντ, είναι κυρίως η ιστορίας μιας αλλαγής παραδείγματος ή καλύτερα ανθρωπότυπου. Δηλαδή η στρατιωτικοποίηση της εργασίας, το κατεξοχήν μνημονιακό κατόρθωμα, κατά τη γνώμη μου δεν έχει να κάνει με κάποια απόπειρα συσσώρευσης κεφαλαίου ή ασφάλισης περαιτέρω κερδών. Έχει να κάνει με μια νέα υποταγή, η οποία παίρνει τη μορφή της πίστης σε ένα συλλογικό φαντασιακό που ως ευτυχία εννοεί την ανασφάλιστη εργασία με 360€ χωρίς ωράριο. Το δικαίωμα στην απεργία αυτοκαταργείται , ενώ το δικαίωμα της καταστολής περιλαμβάνει πια μια νέα τεράστια γκάμα, από τις προληπτικές προσαγωγές μέχρι το ξεχείλωμα του όρου τρομοκρατία.

*

Με άλλα λόγια όχι μόνο δεν υπάρχει πια κοινωνία, αλλά ούτε καν τα ίδια τα άτομα που την απαρτίζουν. (Και) αυτό το νόημα έχουν οι επιθέσεις των ένστολων στα Εξάρχεια. Όχι μόνο δεν επιτρέπεται η διαφορετική κουλτούρα, η αμφισβήτηση του κυρίαρχου παραδείγματος, αλλά θα καταστέλλονται σκληρά τόσο οι καθεαυτό πολιτικές και κοινωνικές διεκδικήσεις, όσο και οι ίδιες σου οι βόλτες, τα στέκια, η καθημερινή συνύπαρξη και οι καταλήψεις άχρηστων και άδειων κτιρίων. (Η δήλωση: καλύτερα άχρηστα και έρημα, παρά γεμάτα από εκείνη τη ζωή που εμπεριέχει την πιο ουσιαστική κριτική στις Πράξεις Νομοθετικού Περιεχόμενου, οι οποίες πλέον θα ρυθμίζουν και τις πιο λεπτές πτυχές της επιβίωσης).

Ή θα συμμορφωθείς ή θα συμμορφωθείς. Αυτές είναι οι επιλογές σου. Τρώγε το φαΐ σου, αγάπα το κελί σου, δες πολύ τιβί.

*

Υπ’ αυτή την έννοια, καθετί που σε πρώτη σκέψη μπορεί να μην είναι επαναστατικό, αλλά εντέλει δυναμιτίζει τη συλλογική κατάθλιψη ή την τυφλή πίστη στον κομφορμισμό και την κορεκτίλα, μπορεί υπό προϋποθέσεις (και κάποιο αλκοόλ ίσως) να προκαλέσει συγκίνηση.

Ο τύπος που ράβει κοστούμια από άμφια και παίζει κλαρίνο στην πλατεία Εξαρχείων υπαινίσσεται (ερήμην του πιθανώς και άρα ακόμη πιο ειλικρινώς) ότι το να είσαι περίεργος, ανάποδος και έξω απ’ τις περιγραφές του αποδεκτού με βάση τον Πάγκαλο ή την Τριανταφύλλου, είναι πια μια προσωπική υποχρέωση που κι αν κάποτε στοιχίζει ακριβά, προκαλεί κύματα ανυπολόγιστης ψυχικής γαλήνης.

Κάνοντας ένα μικρό (ή μεγάλο) λογικό άλμα, σκέφτομαι ότι το να αντιστέκεσαι με όποιον τρόπο μπορείς στη λογική του There is no alternative, στο δεν γίνεται τίποτα, όλα είναι προαποφασισμένα (κατά το η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού που σου υποδεικνύουν οι άλλοι, ποιοί άλλοι; αυτοί που κοιτάζουν ανέμελοι την εξουθένωσή σου, βάζοντας συνήθως και κάτι στην άκρη) είναι μια σπουδαία, παρηγορητική και γενναιόδωρη πράξη. Το να αμφισβητείς τη νέα ελλάδα, όπως μπορείς, αποδεικνύεται η πιο σπουδαία ποίηση της εποχής μας, η πιο υψηλή δημιουργία, αυτό που μετατρέπει την αναξιοπρέπεια σε γενναιότητα και τον καθημερινό ζόφο σε ζωή.

---------------------
Πηγή:tovytio