Πέντε απαντήσεις των υποστηρικτών της δραχμής σε όσα είπε ο Τσίπρας στη συνέντευξή του στην ΕΡΤ - Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη

Στην συνέντευξή του στην ΕΡΤ, ο Τσίπρας μίλησε ξεκάθαρα για τις επιπτώσεις της επιστροφής στην δραχμή.

(1) Τσίπρας: Η χώρα δεν έχει συναλλαγματικά αποθέματα για να στηρίξει την επιστροφή στο δικό της νόμισμα. Η δραχμή την ίδια στιγμή που θα εκδίδονταν, θα είχε μια δραματική υποτίμηση. Αυτό σημαίνει ότι ένας συνταξιούχος που παίρνει 800 ευρώ, θα έπαιρνε 800 δρχ. με τις οποίες θα έβγαζε 3 μέρες και όχι 1 μήνα.

1. Απάντηση: Τι θα πει «η χώρα δεν έχει συναλλαγματικά αποθέματα»; Βεβαίως έχει αυτά που της εξασφαλίζουν οι εξαγωγές της , αλλά και οι άδηλοι πόροι. Θα πρέπει, συνεπώς, μέχρι που να ξαναφτιάξει την κατεστραμμένη της παραγωγική βάση (με τη βοήθεια της δραχμής, γιατί διαφορετικά το εγχείρημα είναι αδύνατον), να περιορίσουμε τις εισαγωγές στα απολύτως αναγκαία είδη, κόβοντας όλα τα πολυτελή και ημιπολυτελή αγαθά και υπηρεσίες. Η υπόθεση ότι μια σύνταξη 800 ευρώ που έφθανε για 1 μήνα, θα καταλήξει να επαρκεί μόνο για 3 ημέρες, αποδέχεται έναν πληθωρισμό που θα τρέχει σε 1000άδες. Κάτι τέτοιο φαίνεται εντελώς απίθανο για τους ακόλουθους λόγους;

-Πρώτον, διότι η εσωτερική υποτίμηση υλοποίησε ήδη το μεγαλύτερο τμήμα αυτής της διαδικασίας, όπως τονίζει και ο νομπελίστας Paul Krugman σε ένα από τα τελευταία του άρθρα για την Ελλάδα, όπου και προτείνει την λύση της δραχμής. Το ποσοστό μείωσης της αγοραστικής δύναμης του συνταξιούχου των 800δρχ. εξαρτάται άμεσα από το ποσοστό συμμετοχής εισαγόμενων αγαθών, στο «καλάθι της νοικοκυράς». Αυτό, προβλέπεται πολύ χαμηλό και οπωσδήποτε απείρως μικρότερο από το αντίστοιχο, που απειλείται, με βάση την ήδη εξαγγελθείσα πρόθεση της Τρόικα, περί «συντάξεων 300Ε.

-Δεύτερον, σε οικονομία με ποσοστό ανεργίας 27% στον ενεργό πληθυσμό, η αύξηση της ρευστότητας (όπως δίδαξε ο J.M. Keynes) δεν θα κατευθύνεται στο επίπεδο των τιμών, αλλά στην απορρόφηση της ανεργίας, μέχρις ότου αυτή εξαλειφθεί.

-Τρίτον, σε οικονομία που διαθέτει εθνικό νόμισμα, μία από τις κορυφαίες της δυνατότητες είναι η εκτύπωση χρήματος και η διάθεσή του με τρόπο που να περιορίζει τις ανισότητες (κάτι αδύνατον με το ευρώ).

-Και τέλος τέταρτον, θεωρώ εξαιρετικά λανθασμένη την επιλογή προτίμησης λύσης, που σκοτώνει την Ελλάδα για πάνω από πενήντα χρόνια, μόνο και μόνο για να αποφευχθούν οι δυσκολίες κάποιων μηνών, εξαιτίας της μετάβασης στη δραχμή. Η Ελλάδα πρέπει να ζήσει, και κάποιες βραχυχρόνιες θυσίες, που θα της ξαναδώσουν προοπτικές ζωής, δεν είναι λογικό να απορρίπτονται με επιχειρήματα εν πολλοίς αβάσιμα, που προέρχονται από τους «εταίρους» μας, και που εξυπηρετούν τα συμφέροντά τους, εναντίον μας. Οι «εταίροι» μας πανικοβάλλονται με το GREXIT και για αυτό προσπαθούν να το «καλουπώσουν», όπως θα τους βόλευε. Εξυπακούεται, ότι ένα GREXIT όταν θα γίνει (γιατί θα γίνει οπωσδήποτε), θα πρέπει να «κεντηθεί» στις λεπτομέρειές του, προκειμένου να εξυπηρετήσει τις ανάγκες της Ελλάδας, και όχι της Γερμανίας.

(2) Τσίπρας: Οι πλούσιοι που έχουν χρήματα στο εξωτερικό (250 δισ. ευρώ), θα ερχόντουσαν και θα αγόραζαν την μισή Ελλάδα. Οι φτωχοί θα περνάγαν τραγικά και οι πλούσιοι ζωή και κότα.

2. Απάντηση: Το επιχείρημα ότι «όσοι έχουν χρήματα έξω θα ευνοηθούν από ένα Grexit” δεν αποτελεί φυσικά επαρκή λόγο για να μη γίνει, αν καταλήξουμε ότι αυτό θα είναι σωτήριο για την Ελλάδα. Πρώτον, επειδή ανέκαθεν, και όχι μόνον τώρα με την κρίση, οι πλούσιοι Έλληνες είχαν χρήματα στο εξωτερικό. Δεύτερον, γιατί θα είναι ευχής έργο να πειστούν να τα φέρουν και να τα επενδύσουν στην Ελλάδα, συμβάλλοντας στην αναγέννησή της, και τρίτον γιατί σε μια ευνομούμενη και επιπλέον ελαφρώς αριστερή κυβέρνηση το ευκολότερο των πραγμάτων θα είναι να πληρώσουν οι πλούσιοι και οι φέροντες τις περιουσίες τους από το εξωτερικό υψηλότερους φόρους.

(3) Τσίπρας: Μίλησε με Ρωσία, ΗΠΑ , Κίνα, κανείς τους δεν είπε , γύρνα στην δραχμή και θα βοηθήσουμε

3. Απάντηση: Το γεγονός ότι Κίνα, Ρωσία κλπ. δεν προθυμοποιούνται, τώρα, να μας δανείσουν ουδόλως σημαίνει ότι θα είναι το ίδιο και μετά. Τα BRICS μπορεί να αποδειχθούν πολύ σημαντική υπόθεση για την Ελλάδα.

(4) Τσίπρας: Κατάρρευση τραπεζικού συστήματος και εξαΰλωση όλων των καταθέσεων των πολιτών

4. Απάντηση: Δεν αντιλαμβάνομαι το γιατί, αν το GREXIT δρομολογηθεί με προγραμματισμένο τρόπο θα καταλήξει σε κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος. Δηλαδή, δεν βλέπω το γιατί δεν θα είμαστε σε θέση να προλάβουμε μια τέτοια καταστροφή, αλλά και να περισώσουμε τις καταθέσεις των πολιτών.

5) Τσίπρας: Ακόμα και στην περίπτωση συναινετικής (με τους ευρωπαίους) επιστροφής στην δραχμή, για να αποκτήσουμε τα απαιτούμενα συναλλαγματικά αποθέματα, θα έπρεπε να μας δανείσουν πάλι με Μνημόνιο, οπότε θα είχαμε και δραχμή και Μνημόνιο

5. Αν πάμε στη δραχμή φυσικά θα πρέπει να καταγγείλουμε μνημόνια, επονείδιστο χρέος, αγγλικό δίκαιο κλπ., και να είμαστε έτοιμοι για μια περίοδο υψηλού βαθμού αυτάρκειας, με τις επώδυνες συνέπειες της σχετικής μας διεθνούς απομόνωσης. Το ερώτημα, ωστόσο, που έρχεται και παρέρχεται ακατάπαυστα, είναι το αν αξίζει να θυσιάσουμε την ελευθερία, την εθνική κυριαρχία, την εθνική αξιοπρέπεια, την επιβίωση της οικονομίας μας, την αποφυγή δουλοπαροικίας παιδιών, εγγονών, τρισέγγονων (και βάλε) επειδή φοβόμαστε να επωμιστούμε θυσίες κάποιων μηνών, αν επιστρέψουμε στη δραχμή. Μια τέτοια επιλογή σημαίνει, εξάλλου, ότι αναγνωρίζουμε πως είμαστε ανίκανοι να επιβιώσουμε (και να μεγαλουργήσουμε), χωρίς τις εξευτελιστικές εντολές της Τρόικας, χωρίς τις ειρωνείες και την προσβλητική συμπεριφορά του Σόιμπλε και χωρίς το ανειλικρινές χαμόγελο της Μέρκελ. Και, όμως, μπορούμε. Φθάνει να το πιστέψουμε.

---------------------

[πηγή]

Τελικά, όλη η κυβέρνηση ήταν ο Γιάνης Βαρουφάκης - Του pitsirikos

Παρακολουθώντας την πορεία της κυβέρνησης Τσίπρα μετά το δημοψήφισμα, διαπιστώνω πως δεν πια έχει καθόλου λάμψη. Τι συνέβη αμέσως μετά το δημοψήφισμα; Παραιτήθηκε από υπουργός Οικονομικών ο Γιάνης Βαρουφάκης. Και ο Αλέξης Τσίπρας έκανε συμφωνία για Μνημόνιο.

Τελικά, όλη η κυβέρνηση ήταν ο Βαρουφάκης.

Είτε συμπαθείς, είτε αντιπαθείς τον Γιάνη Βαρουφάκη, δεν μπορείς να μην παραδεχτείς πως έχει λάμψη. Και γνώση. Η λάμψη του έρχεται από τις γνώσεις του.

Είτε συμφωνείς, είτε διαφωνείς μαζί του, ο Βαρουφάκης είναι αστέρι.

Παραδέχομαι πως, μόλις έμαθα την επόμενη του δημοψηφίσματος ότι ο Βαρουφάκης παραιτήθηκε, σκέφτηκα πως ήταν ένα τρικ που αποφάσισαν μαζί με τον Αλέξη Τσίπρα.

Τι να σκεφτώ, όταν την επόμενη του δημοψηφίσματος που το ΟΧΙ παίρνει 61,3%, ο πρωθυπουργός ζητάει την παραίτηση του υπουργού Οικονομικών;

Πού να πάει το μυαλό μου πως ο Τσίπρας έκανε δημοψήφισμα για να βγει το ΝΑΙ και την πάτησε πολύ άγρια;

Ο Γιάνης Βαρουφάκης έκρυβε με το άστρο του την υπόλοιπη κυβέρνηση.

Τώρα την βλέπουμε ξεκάθαρα. Αμακιγιάριστη. Και ανύπαρκτη.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ακόμα και ο Αλέξης Τσίπρας προσπάθησε να μειώσει τον Βαρουφάκη στη συνέντευξή του στην ΕΡΤ -μετά τη συμφωνία για το νέο Μνημόνιο- πως όποιος είναι καλός οικονομολόγος δεν είναι απαραίτητα και καλός πολιτικός.

Δηλαδή, ο Τσίπρας που θα έσκιζε και θα καταργούσε το Μνημόνιο και έκανε δημοψήφισμα όπου οι πολίτες έδωσαν στην πρόταση για το ΟΧΙ 61,3%, και αυτός πήγε μετά και υπέγραψε συμφωνία για το πιο άγριο Μνημόνιο, είναι καλός πολιτικός.

Προσκυνημένος πολιτικός είναι, όχι καλός πολιτικός.

Βέβαια, ο Γιάνης Βαρουφάκης έκανε, άθελά του, και ένα κακό:

Κρύβοντας με την παρουσία του αυτούς τους απίθανους και κακομούτσουνους τύπους, δημιούργησε στους πολίτες την ψευδαίσθηση πως αυτή η κυβέρνηση ήταν κάτι άλλο -πολύ καλύτερο- από αυτό που έβλεπαν.

Τώρα, ο Γιάνης Βαρουφάκης δέχεται μια απίστευτης σφοδρότητας επίθεση από τα ΜΜΕ των ολιγαρχών που έχουν πάρει πια όμηρο τον Αλέξη Τσίπρα.

Ο Βαρουφάκης παρουσιάζεται ως δραχμολάγνος και προδότης, αν και όλοι ξέρουν πως η θέση του Βαρουφάκη ήταν παραμονή στο ευρώ.

Παράλληλα, ο Βαρουφάκης απειλείται με δικαστήρια για εσχάτη προδοσία, επειδή εξέταζε, ως υπουργός Οικονομικών, το ενδεχόμενο εναλλακτικού σχεδίου.

Αυτά συμβαίνουν στη χώρα που χρεοκόπησε πριν από πέντε χρόνια και κανένας πολιτικός δεν οδηγήθηκε στην Δικαιοσύνη.
Φυσικά, οι κατηγορίες εναντίον του Βαρουφάκη δεν στέκονται.

Προσπαθούν να τον ενοχοποιήσουν αφενός για να συμψηφίσουν τις ευθύνες με τους πολιτικούς που οδήγησαν την χώρα στην χρεοκοπία -οπότε να τους αθωώσουν- και αφετέρου, για να εκφοβίσουν τον Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος ξέρει καλύτερα από όλους πως ο Βαρουφάκης δεν δρούσε μόνος του αλλά σε απόλυτη συνεργασία μαζί του.

Βέβαια, υπάρχει κι ένας τρίτος λόγος για την κατασυκοφάντηση του Βαρουφάκη:

Ο Βαρουφάκης μπορεί να είναι ο επόμενος πρωθυπουργός της Ελλάδας. Τα προσόντα τα έχει. Με το παραπάνω.

Οπότε, πρέπει να τον εξοντώσουν τώρα.

Από την ολομέτωπη επίθεση που δέχεται ο Γιάνης Βαρουφάκης, καταλαβαίνουμε πως δεν ελέγχεται από τους ολιγάρχες.

Ανάλογη επίθεση δέχεται η Ζωή Κωνσταντοπούλου και όσοι δεν ψήφισαν τα προπαιτούμενα για το νέο Μνημόνιο, και μοιάζουν απειλητικοί για την κυριαρχία του Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος είναι τώρα στα χέρια τους. Πρέπει να προστατεύσουν τον δικό τους Αλέξη Τσίπρα, για να δουλεύει με άνεση για αυτούς.

Στην Ελλάδα, μας είναι δύσκολο να παραδεχτούμε πως κάποιος είναι καλύτερος ή πιο έξυπνος από εμάς.

Εγώ ποτέ δεν είχα τέτοια θέματα.

Ο Βαρουφάκης είναι μερικά κλικ πιο πάνω από τους άλλους Έλληνες πολιτικούς και από τους περισσότερους Έλληνες.

Θα μπορέσουμε να του το συγχωρήσουμε;

(Και να φανταστείτε πως εγώ διαφωνώ με τις περισσότερες ιδέες του Γιάνη Βαρουφάκη.)


-------------------
[πηγή]

ΑΣΕ ΜΑΣ ΡΕ ΤΥΠΑΚΟ

«Δεν θα τους κάνουμε τη χάρη να αποτελέσουμε μία μικρή παρένθεση μέσα στο χρόνο», είπε ο Αλέξης Τσίπρας στη χθεσινή ομιλία του στη Βουλή. Ευτυχώς δεν αναφέρθηκε σε «αριστερή παρένθεση». Ίσως να ντράπηκε, αν και δεν το νομίζω. Δεν θεωρώ ότι πλέον αυτός ο τύπος μπορεί να ντραπεί για κάτι. Η «αριστερή παρένθεση» δεν άνοιξε ποτέ ώστε να κινδυνεύει να κλείσει. Γενικώς, δεν άνοιξε ποτέ κάποια παρένθεση. Συνεχίστηκε η ίδια ακριβώς πολιτική με νέο μνημόνιο, υφεσιακά μέτρα, εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας και ενίσχυσης των τραπεζών.

Όχι, αυτός ο τύπος δε θα μας τρελάνει. Δε θα μας πείσει ότι η μνημονιακή πολιτική μπορεί να εξυπηρετηθεί και να υπηρετηθεί από αριστερή κυβέρνηση. Αυτός ο τύπος δεν θα μας πείσει ότι εκπροσωπεί την Αριστερά κι ότι εμείς οι υπόλοιποι είμαστε προδότες, τρελοί, γραφικοί και επικίνδυνοι για τον τόπο. Μας τα είχαν πει ο Βενιζέλος και ο Σαμαράς. Μας τα είπε ξανά ο Σταύρος Θεοδωράκης. Όμως αυτοί δεν έλεγαν ότι είναι αριστεροί. Ο Αλέξης Τσίπρας μόνο μια ευκαιρία έχει πλέον να εμφανιστεί ως αριστερός και αυτή είναι σε μασκέ πάρτυ στις απόκριες. Κατά τα λοιπά, είναι ένας από τους αντιπάλους, τους απέναντι, τους υποταγμένους.

Είπε επίσης ο Αλέξης Τσίπρας κατά την ομιλία του στη Βουλή: «Ο μεγάλος αντίπαλος για τις δυνάμεις της προόδου και της Αριστεράς βρίσκεται εντός των τειχών. Είναι οι δυνάμεις της ολιγαρχίας, των καρτέλ, των κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών, οι δυνάμεις της διαφθοράς και της διαπλοκής, της γενικευμένης φοροδιαφυγής, αυτές οι δυνάμεις που ευνοήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια από τις μνημονιακές πολιτικές αλλά και από αυτούς που κυβερνούσανε τον τόπο, μην το ξεχνάμε αυτό».

Ποτέ δεν πίστεψα ότι είναι ηλίθιος και άρα μιλάμε για συνέχιση της εξαπάτησης, σε όσους λίγους κι αν απέμειναν να εξαπατούνται. Άκου τύπε, υπάρχεις ακόμη στην κυβέρνηση μόνο και μόνο επειδή σε στηρίζουν τα κόμματα και οι πολιτικοί που εκπροσωπούν ξεκάθαρα τις «δυνάμεις της ολιγαρχίας, των καρτέλ, των κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών, τις δυνάμεις της διαφθοράς και της διαπλοκής, της γενικευμένης φοροδιαφυγής, αυτές τις δυνάμεις που ευνοήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια από τις μνημονιακές πολιτικές».

Κάθε μέρα που την περνάς ως πρωθυπουργός τη χρωστάς στη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ που εσύ κατήγγειλες επί χρόνια ως κόμματα διαπλοκής με τους ολιγάρχες του τόπου και εσύ μιλούσες για βουλευτές που ανήκαν στα payroll τους. Τα κομματικά ΜΜΕ που ελέγχεις πλήρως δεν είναι εκείνα που αναφέρονταν στον Σταύρο Θεοδωράκη ως «ξεσκονίστρα» και «αχυράνθρωπο» του Μπόμπολα; Αλήθεια έλεγαν κι αυτό είναι το πρόβλημα. Γιατί θες να πιστέψουμε ρε τύπε ότι οι πολιτικοί εκπρόσωποι «της ολιγαρχίας, των καρτέλ, των κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών, των δυνάμεων της διαφθοράς και της διαπλοκής, της γενικευμένης φοροδιαφυγής, των δυνάμεων που ευνοήθηκαν τα προηγούμενα χρόνια από τις μνημονιακές πολιτικές», αλλά και η «σφουγγαρίστρα» του Μπόμπολα σε στηρίζουν χωρίς κανένα αντάλλαγμα;

Ποιον θες να πείσεις όταν λες ότι θα κυνηγήσεις τα μεγάλα συμφέροντα την ώρα που χαζογελάς μαζί τους, στηρίζεις τις πολιτικές τους, στηρίζουν την κυβέρνησή σου και τους άφησες να αλωνίζουν στις Βρυξέλλες εκ μέρους σου εκπροσωπώντας τάχα μου και δήθεν μια «εθνική προσπάθεια»; Ακόμη κι ο πιο καλοπροαίρετος πολίτης αυτής της χώρας που μπορεί ακόμη να πιστεύει ότι είσαι θύμα εκβιασμών στο εξωτερικό είναι βέβαιος ότι είσαι θύμα και εκβιασμών στο εσωτερικό. Όμως ούτε το ένα είσαι, ούτε το άλλο. Καμιά μάχη δεν έδωσες στις Βρυξέλλες, καμιά μάχη δεν θα δώσεις και στην Αθήνα.

Ένας πρωθυπουργός παντός καιρού είσαι. Και πιγκουίνος και καμηλιέρης. Αυτό, βασικά, σε κάνει ένα τεράστιο ΤΙΠΟΤΑ. Δεν σ’ ενδιαφέρει. Έπαιξες τον ρόλο σου και τον έπαιξες καλά. Χάρισες και άλλα 25 δισ. στις τράπεζες διαγράφοντας τις ελπίδες και το μέλλον των πολιτών ενώ η σεισάχθεια που είχες υποσχεθεί προέβλεπε ακριβώς το αντίστροφο. Δεν εκβιάστηκες ποτέ και από κανέναν. Δεν έχεις ιδέα τι θα πει εκβιασμός. Εκβιασμός είναι αυτός που κάνουν οι τράπεζες στους δανειολήπτες ενώ οι δανειολήπτες έχουν φορτωθεί σούμα πάνω από 75 δισ. ευρώ για να σωθούν οι τράπεζες και να συνεχίζουν να τους εκβιάζουν.

Κατάλαβες τι εστί εκβιασμός; Ποτέ κι από κανέναν δεν εκβιάστηκες. Παραχωρήσεις και συμφωνίες έκανες. Στο παιχνίδι ήσουν. Πούλησες τον κόσμο που σε εμπιστεύτηκε μέχρι και την ημέρα του δημοψηφίσματος. Έγινες το ίδιο με τους άλλους. Όλα σε προσχεδιασμένη βάση τα έκανες. Ένα μόνο ξέχασες. Ότι είσαι νέος στην ηλικία κι έχεις πολλά χρόνια μπροστά σου να ζήσεις με το βάρος της προδοσίας.

---------------

[πηγή]

Σημείο καμπής - Του Στάθη

Με την άκρη του ματιού. Κι εν αναμονή εξελίξεων. Η κυβέρνηση δεν έπρεπε να είχε φθάσει ως εδώ. Διαπραγματεύθηκε σαν να είχε άγνοια κινδύνου και με πατέντες ερασιτεχνών εντός ενός στενού αρχηγικού κύκλου. Ο ορισμός του μεζέ των θηρίων. Ταυτοχρόνως, ως τώρα και πλην ολίγων εξαιρέσεων η κυβέρνηση κυβέρνησε υποτυπωδώς. Και βρεθήκαμε με την πλάτη στον τοίχο. Οι Έλληνες. Η χώρα. Παρά ταύτα

και παρά τη θηριώδη προπαγάνδα εναντίον του, ο ελληνικός λαός όρθωσε το ανάστημά του και έδωσε όπλο το 62%  στην κυβέρνηση. Τη φιλολαϊκή κυβέρνηση. Η οποία όμως δεν μπορούσε να το χρησιμοποιήσει, διότι είχε ήδη φθάσει στο απροχώρητο. Δεν είχε

πιά παρά μόνον ένα δρόμο, τον δρόμο που είχαν ακολουθήσει και οι άλλοι, ο δικομματικός μονοκομματισμός. Και ακολούθησε αυτόν τον δρόμο, απλώς χρησιμοποιώντας μια άλλη ρητορική. Που όμως κι αυτή με τη ρητορική των προγενέστερων άρχισε να μοιάζει. Το «όχι» έπρεπε να γίνει «ναι». Κι έγινε. Και στις διαπραγματεύσεις και στη Βουλή. ‘Ένα «ναι» που πίσω του στοιχήθηκαν όλες οι δυνάμεις που οδήγησαν τη χώρα στα μνημόνια και τον λαό στη δυστυχία.

Μπορούσε να γίνει αλλιώς; Όχι! Κι αυτό είναι η μεγάλη ευθύνη της κυβέρνησης. Έφερε την Αριστερά σε αντίθεση με τον εαυτόν της. Μοιραίο κατόρθωμα-διότι πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ μπήκε σε τροχιά καμπής. Τι θα βγει απ΄αυτό; άγνωστον ακόμα (μόνο σενάρια κι εικασίες τρέχουν). Η πραγματικότητα όμως έχει διαμορφωθεί.  Η χώρα παραμένει σταθερά σε καθεστώς υποτέλειας (που μάλιστα βαθαίνει) και η κυβέρνηση

φαίνεται ότι θα αποσπάσει μια συμφωνία πολύ σκληρή για τον λαό με μια-δύο πλευρές που θα χρυσώνουν το χάπι (εν πρώτοις με τη «γενναιόδωρη» πλέον αποκατάσταση εκ μέρους  των δυναστών του τραπεζικού τομέα). Στην κοινωνία τα ερχόμενα θα λειτουργήσουν κατά το σύνδρομο του σπιτιού του Χότζα. Με τα σπίτια μας τίγκα στις ύαινες και τους κροκόδειλους, αν μας απαλλάξουν απ΄τη γάτα, θα αισθανθούμε μια κάποια ανακούφιση. Διότι ο λαός

είδε τον χάρο (μιας ανοργάνωτης εξόδου απ΄το ευρώ) με τα μάτια του. Η παραμονή λοιπόν σε ένα νόμισμα φυλακή, σε μια χώρα Ειδική Οικονομική Ζώνη και σε μια Ένωση Θηρίων συνοδεύεται από στεναγμούς ανακούφισης της μεγάλης πλειοψηφίας, και πάντως όλων εκείνων που δεν ήταν προετοιμασμένοι για κινδυνώδεις περιπέτειες σε «αχαρτογράφητα νερά».

Χθες στη Βουλή η εως τώρα επιτυχημένη διαχείριση των εσωτερικών αντιθέσεων στον ΣΥΡΙΖΑ και η απολύτως αποτυχημένη διαχείριση του ρόλου της Αριστεράς ως κυβέρνηση έφθασαν στο όριό τους. Και ο κόμπος έσπασε το χτένι: προ του Γορδίου Δεσμού (ο οποίος θα παραμείνει άλυτος για πολλά χρόνια πλέον) οι αστικές δυνάμεις «πήγαν» με την Αριστερά (για να τη φάνε στη συνέχεια) και η Αριστερά, πλην ολίγων, πήγε μαζί τους. Όπως πήγε και τη χώρα εκεί που ως τώρα την πήγαιναν, περιορίζοντας τη διαφορετικότητά της  σε υποσχέσεις για το μέλλον.

Με έναν λόγο ο ΣΥΡΙΖΑ υποχώρησε ακόμα και από τα αστικοδημοκρατικά του καθήκοντα και υποτάχθηκε όχι τοις κείνων ρήμασι, αλλά στις υπαγορεύσεις των δικτατόρων της οικονομικής φρίκης και του πολιτικού εκφασισμού που τη συνοδεύει. Η απώλεια της δεδηλωμένης (η οποία μάλλον θα διευρυνθεί όταν έλθει η συμφωνία προς ψήφισιν στη Βουλή) υποχρεώνει

τον κ. Τσίπρα (εκτός απ΄τον ανασχηματισμό που θα πρέπει να κάνει αμέσως) σε δύο λύσεις: ή στην ανασύνθεση της κυβερνητικής πλειοψηφίας στο πλαίσιο του υπάρχοντος κοινοβουλίου-πράγμα που θα ήταν ένα «υψηλό πραξικόπημα»-ή στην προσφυγή σε εκλογές.

Ό,τι απ΄τα δύο κι αν κάνει, το κόμμα του το έχει διαλύσει. Αν ο ίδιος μετακινηθεί προς την κεντροαριστερά, όπως με τόση επιμονή τον καλεί να κάνει το σύστημα που θα πολεμούσε, στις επόμενες εκλογές θα έχει βγάλει ο ίδιος την Αριστερά απ΄το προσκήνιο, επιτυγχάνοντας άθλο που ουδείς άλλος ηγέτης της έως τώρα έχει επιτύχει.

Όμως, ας μείνουμε στα τρέχοντα, άλλωστε εις ό,τι με αφορά για την ερμηνεία της βοής των επερχομένων ελάχιστη ικανότητα έχω, σθένος δε τρωθέν και βαρύθυμο.

Άλλωστε χόρτασα, κορέσθηκα απ΄το γελοίον του πράγματος. Είδα τον πρώην Υπουργό Οικονομικών κ. Βαρουφάκη να φεύγει στην Αίγινα σαν τον τελευταίο νάρκισσο και τον πρώτο ρίψασπιν. Είδα την Αριστερά να αποκτά τον δικό της Τζαμτζή στο πρόσωπο του κ. Μιχελογιαννάκη, είδα και τον «γουναρά» να ΄χει ράμματα για τη γούνα του ο ίδιος. Όμως

αυτά ήταν της πλάκας. Τα σοβαρά είναι μ΄ανθρώπους σαν και μένα. Σε ποια διαδήλωση είχα δει εγώ τον κ. Σαγιά και σε ποιόν αγώνα; Ως φαίνεται, όποιος κάνει τα στραβά μάτια για κάποια πράγματα, ένεκεν υπέρτερων λόγων, στο τέλος στραβώνεται. Ή του ανοίγουν τα μάτια, χωρίς δόξα και με ακόμα λιγότερες ελπίδες.

Σε όσους από σας συνταξιδεύουμε χρόνια μαζί, αλλά και σε πολλούς νεότερους που ανταμωθήκαμε καθ΄οδόν, πάντοτε έλεγα να αμφιβάλλετε για όσα γράφω, όχι επειδή έχω περισσότερες από μία γλώσσες, ούτε επειδή σας γέλασα ποτέ, αλλά διότι έτσι έχουν τα πράγματα. Πάντα προσπαθούσα να σας λέω την αλήθεια δια της αποδείξεώς της, όπως και τη γνώμη μου χωρίς περιστροφές.



Κι έτσι θα συνεχίσω: αμφιβάλλοντας, επαληθεύοντας, ψάχνοντας…

               Ες αύριον πάλι…

-----------------------
[πηγή]

Δεν τους ενδιαφέρει καμία συμφωνία - Την κεφαλή του Τσίπρα επί πίνακι θέλουν οι Γερμανοί

Δεν τους ενδιαφέρει καμία συμφωνία. Δεν τους ενδιαφέρει καμία Ενωμένη Ευρώπη και κυρίως δεν τους ενδιαφέρει καμιά Δημοκρατία. Τους ενδιαφέρει μόνο το κεφάλι του Τσίπρα. Να σερβιριστεί στο πιάτο σε ένα από τα δείπνα τους για να το απολαύσουν ακούγοντας τη «Λιλή Μαρλέν» , που αλλοίμονο, δεν θα σημαίνει τίποτα από το αυταρχικό παρελθόν της Γερμανίας. Η Γερμανία έχει βλέπετε τη μεγάλη ικανότητα να απενοχοποιεί το παρελθόν της και να ενοχοποιεί το μέλλον των άλλων.

Αυτό που διαδραματίζεται το τελευταίο 48ωρο είναι άκρως αποκαλυπτικό. Η Γερμανία έχει βάλει τους παλιούς ιππποκόμους της γερμανικής κυριαρχίας και νυν μέλη της Ευρωπαικής Ένωσης, να σπάσουν τα μούτρα της Ελλάδας με τις συνεχείς και προσβλητικές αναφορές στην αναξιοπιστία της ελληνικής πλευράς. Ο διεθνής τύπος γεμίζει  με δημοσιεύματα δηλώσεων της επικριτικής Φινλαδίας και της αγανακτισμένης Λετονίας για τους απαράδεκτους Ελληνες που θέλουν λεφτά χωρίς να εγγυώνται τίποτα. Αυτή τη φορά μέχρι και ο Ντράγκι αγανάκτησε, ενώ η Γαλλία και η Ιταλία έτρεξαν αμέσως μετά την απόφαση της ελληνικής Βουλής για το νέο πρόγραμμα να δηλώσουν πως είναι ικανοποιητικό για να προλάβουν την αρνητική τοποθέτηση του Σόιμπλε. Η Ευρωπαϊκή Ένωση φτάνει στα όρια της, όσο και αν αυτό δεν φαίνεται. Ζει τη νέα  γερμανική κυριαρχία η οποία, όπως συμβαίνει με κάθε κυριαρχία, λίγο ενδιαφέρεται για τη Δημοκρατία.

Στη διάρκεια πριν το δημοψήφισμα, η παρέμβαση των ευρωπαικών παραγόντων, όπως συνέβη και με τις εκλογές του Ιανουαρίου, ήταν προσβλητικά χειραγωγητική. Περιέγραψαν ως πρόβλημα της Ελλάδας τον Τσίπρα αφού εκβίασαν με όσα μέτρα μπορούσαν. Ζητούσαν ανοιχτά μια άλλη κυβέρνηση. Πιστός σε αυτό το ευρωπαϊκό «ιδεώδες» ο εκφραστής της Δημοκρατίας του τρικάμερου, Σταύρος Θεοδωράκης, τελειώνοντας με τις συναντήσεις του με τους ευρωπαίους και μια ακόμη πρόβα στον καθρέφτη, αναφώνησε πως η Ελλάδα χρειάζεται μια άλλη κυβέρνηση από την εκλεγμένη. Λίγη σημασία έχει αν ο Θεοδωράκης έχει ως αφετηρία όσα του τάζουν ο Σούλτς και ο Γιούνγκερ ή να απλώς φαντασιώνεται τον εαυτό του ρυθμιστικό παράγοντα όπως διαφήμιζε και το Γενάρη πριν τις εκλογές. Σημασία έχει πως σύσσωμη η τρόικα εσωτερικού, χαιρέκακα παρακολουθεί κάτι εκπροσώπους μαφίας που έχουν αναλάβει ρόλο υπουργού στις βαλτικές χώρες να βρίζουν την Ελλάδα και να απαιτούν τους δικούς τους μισθούς των 200 ευρώ για την Ελλάδα , δηλώνοντας έτοιμη  να κάνει ακόμη και δηλώσεις στα Φιλανδικά για να δείξει πόσο γρήγορα ευθυγραμμίζεται στις νέες απαιτήσεις.

Η Δημοκρατία καταλύεται μέσα από τις απαιτήσεις αυτών που φαντάζουν οραματιστές της Ενωμένης Ευρώπης. Στα τραπέζεια των διαπραγματεύσεων βάζουν κυνικά απαιτήσεις που αφορούν τα συμφέροντά τους αλλά κυρίως την απάντηση σε ένα βασικό ερώτημα. Ή ο Τσίπρας θα συρθεί στα πόδια τους, ή θα προχωρήσουν σε ένα σύγχρονο πραξικόπημα προτάσσοντας τα ευρώ τους. Σε καμιά περίπτωση δεν θα τον αφήσουν να αλλάξει την Ευρώπη με τη δύναμη του παραδείγματος της Ελλάδας.

Δεν σκοπεύουν να χρησιμοποιήσουν τανκς. Τι να τα κάνεις τα τανκς όταν έχεις την τηλεόραση. Θα ήταν ωστόσο καλό να γνωρίζουν, είτε χρησιμοποιήσουν τανκς είτε τον εναλλακτικό Θεοδωράκη καβάλα σε ποδήλατο που θα τον καταγράφουν δέκα κάμερες, πως το να παίζεις με τους λαούς έχει ένα μεγάλο ρίσκο στον οποίο δεν μπορεί να ανταποκριθεί η κάθε Σαλώμη.

Του Κώστα Βαξεβάνη (πρωτότυπος τίτλος:"Την κεφαλή του Τσίπρα επί πίνακι θέλουν")

--------------
[πηγή]

Ναί - Μια αποτίμηση του μεγάλου ΟΧΙ - Του Κώστα Βαξεβάνη

Ναι λοιπόν. Είναι η πρώτη φορά μετά τη συστράτευση αυτής της χώρας στην Εθνική Αντίσταση που παρουσιάζει τέτοια ομοθυμία σε μια πολιτική υπόθεση. Δεν είναι μόνο το 62% που ψήφισε ΟΧΙ. Είναι μεγάλο ακόμα το ποσοστό ανθρώπων που παρά τη θέλησή του δεν κατάφερε να ξεπεράσει το φόβο και την τρομοκρατία με την οποία συστηματικά τον περιέβαλαν αν και συμφωνεί πως κάτι άλλο πρέπει να γίνει. Δηλαδή πολύ απλά, το 62% που διαμορφώθηκε παρά τον καταιγισμό  βίας των απευθείας μεταδόσεων της διαπλοκής, παρά τις κλειστές τράπεζες, παρά τις απειλές, είναι πολύ μεγαλύτερο. Όσο και αν είναι, είναι πάντως μια ισχυρή βάση για μια άλλη πορεία της χώρας.

Ξημέρωσε με τον κόσμο περήφανο και περισσότερο υπεύθυνο από ποτέ. Με τους πολίτες να έχουν ξεπεράσει εκείνο το ψυχολογικό όριο μετά το οποίο δεν περνάει ο φόβος και δεν λειτουργούν τα αντανακλαστικά της υποταγής. Δεν ήταν μια πολιτική αντιπαράθεση. Ήταν πόλεμος. Χρησιμοποιήθηκαν όροι πολεμικών ψυχολογικών επιχειρήσεων για πρώτη φορά σε καιρό ειρήνης. Επικοινωνιολόγοι έγραφαν μηνύματα «Ναι στον έρωτα, ναι στην αγάπη» προσπαθώντας να αποφορτίσουν το ΝΑΙ από την πολιτική του έννοια και να δώσουν ένα περίγραμμα θετικής στάσης. Εταιρείες κινητής τηλεφωνίας θυμήθηκαν να προσφέρουν δωρεάν χρόνο ομιλίας μέσα στο δημοψήφισμα παίζοντας με το «Ναι» ως λέξη αποδοχής. Δεκάδες σποτ που χρηματοδοτήθηκαν άγνωστο από ποιόν, χωρίς υπογραφή και πάτρωνα εμφανίστηκαν στην τηλεόραση και κατέκλυσαν το youtube ως διαφημιστικά πριν ξεκινήσει οποιαδήποτε θέαση. Ξεπεσμένοι σελεμπριτάδες βγήκαν στην τηλεόραση για να απαντήσουν για πρώτη φορά δίλημμα άλλο από το «πάμε Μύκονο ή Πάρο;». Ακόμη και ο Σάκης πήρε θέση ξεπληρώνοντας κάποιες από τις υποχρεώσεις στο σύστημα που τον έφτιαξε και δημιούργησε την ψευδαίσθηση ότι μιλάει κιόλας. Στο koutipandoras.gr δημοσιεύτηκαν ομιλίες επιχειρηματιών προς το προσωπικό τους που απειλούσαν με απολύσεις και κατάργηση θέσεων εργασίας αν επικρατήσει το ΟΧΙ. Σύσσωμη η διαπλοκή αλλά και η υποκουλτούρα του lifestyle έδωσε το παρόν στον υπέρ πάντων αγώνα.

Το πιο σοβαρό όμως ήταν πως όλα αυτά δεν έγιναν σε συνθήκες πιθανού φόβου αλλά σε πραγματικές συνθήκες. Με τράπεζες κλειστές, με ουρές στα βενζινάδικα που δημιούργησαν τα ρεπορτάζ τρόμου στην τηλεόραση, με εφόδους στα super market. Κι όμως το ΟΧΙ, δηλαδή το ΝΑΙ σε μια άλλη πορεία της χώρας έφτασε 62%. Μπορεί ο καθένας λοιπόν να αξιολογήσει το μέγεθός του.

Πάνω απ όλα είναι μια μεγάλη νίκη του Αλέξη Τσίπρα ο οποίος δεν φοβήθηκε να βάλει το πραγματικό δίλημμα στην κοινωνία. Από το βράδυ της 5ης Ιουλίου, η Ελλάδα είναι ένα σύμβολο για την Ευρώπη. Οι προσπάθειες για να εμφανιστεί το θέμα της Ελλάδας ως ένα λογιστικό πρόβλημα έμειναν ανεκπλήρωτες. Το πρόβλημα της κρίσης στην Ελλάδα, παίρνει την πολιτική του διάσταση, αφού γονιμοποίησε με εκδηλώσεις διαμαρτυρίας ολόκληρη την Ευρώπη. Δεν είμαστε πλέον σε γραφεία διαπραγματεύσεων, δεν μιλάμε για ομάδα διαπραγματεύσεων αλλά για το μεγάλο τερέν όπου παίκτης είναι ο λαός. Και κυρίως ο λαός αυτός έχει δηλώσει πως δεν μπορεί να φοβηθεί αφού πέρασε με επιτυχία το crash test, με τους κατασκευασμένους εφιάλτες.

Παράγοντας όμως της νίκης είναι και η ίδια η διαπλοκή. Ήταν τέτοιο το μένος της να τελειώσει με τον Τσίπρα, να κλείσει την παρένθεση της Αριστεράς στην Ελλάδα, που ξεχύθηκε με πρωτοφανή ένταση σε όλα τα μέτωπα. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να αποκαλυφθεί ποιοί είναι το ΝΑΙ. Από το Σάκη Ρουβά ως το Γιάννο Παπαντωνίου και από τον «ημιέτοιμο» να κυβερνήσει Θεοδωράκη ως τον νεκραναστημένο Βαρβιτσιώτη όλοι με μια φωνή φώναζαν ΝΑΙ. Δήλωναν δηλαδή καθημερινά στον κόσμο πως το ΝΑΙ είναι η διαπλοκή και όσοι έφεραν τη χώρα εδώ που είναι.

Ρόλο για μια ακόμη φορά έπαιξε και η μανία και βιασύνη των δανειστών. Η αδυναμία τους να τηρήσουν τους δημοκρατικούς έστω τύπους, η συνεχή προσπάθεια να παρεμβαίνουν στη χώρα  δηλώνοντας πως θέλουν να καθορίσουν τα πράγματα, ενεργοποίησε τα πατριωτικά και δημοκρατικά αντανακλαστικά του κόσμου που δεν ανεχόταν άλλο να του υποδεικνύουν τί θα κάνει. Η προσπάθεια να ρίξουν τον Τσίπρα, έκανε σύμμαχό του το μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας. Το ποιός μας αρέσει στην Ελλάδα και ποιός όχι είναι δική μας υπόθεση. Δεν πρόκειται για εθνικιστική έξαρση αλλά για υποστήριξη των αρχών δημοκρατίας στην Ευρώπη.

Το αποτέλεσμα είναι πως ο Τσίπρας πάει στις Βρυξέλλες με μια απειλή που είναι ο λαός. Δηλώνει πιστός στα ευρωπαϊκά ιδεώδη αλλά ταυτόχρονα και έτοιμος να υπερασπιστεί τις κατακτήσεις του και την ομαλότητα. Ακροατής πλέον είναι όλη η Ευρώπη και όχι ο Σόιμπλε. Η νίκη Τσίπρα είναι ήττα για την αδιαλλαξία της Μέρκελ. Μπορεί στη Σύνοδο Κορυφής να ρίξουν για μια ακόμη φορά τις Δημοκρατίες της Βαλτικής και τη Μάλτα να βρίζουν την Ελλάδα, αλλά δεν μπορούν πια να λειτουργήσουν όπως παλιά. Γνωρίζουν πως τα πράγματα είναι οριακά. Έχουν να σταθμίσουν την αποφασισμένη Ελλάδα και τις απαιτήσεις της και από την άλλη την καταστροφική εμμονή τους. Δεν είναι τυχαίο πως κάποιοι από τους μεγαλύτερους υποστηρικτές της Ελλάδας είναι πλέον στο εσωτερικό της Γερμανίας, όπως φάνηκε πριν το δημοψήφισμα.

Ο Αλέξης Τσίπρας έχει στα χέρια του όλα τα όπλα για μια καλή συμφωνία, αλλά κυρίως τη δυνατότητα να πολιτικοποιήσει στην Ευρώπη το θέμα της κρίσης. Να αναζητήσει τους πολιτικούς συμμάχους για να αναδείξει την ανάγκη δημιουργίας μιας άλλης Ευρώπης. Το 62% όμως είναι μια εξαιρετικά σημαντική συναίνεση του λαού προς τον Τσίπρα και για όλα τα θέματα της ελληνικής κοινωνίας. Η διαπραγμάτευση πρέπει να μείνει στο γήπεδο της κοινωνίας και όχι να κλειστεί πάλι σε γραφεία. Η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη όχι μόνο για διαπραγμάτευση και την επίλυση του οικονομικού θέματος αλλά για την επίλυση των προβλημάτων της κοινωνίας. Οι υπουργοί και οι κυβερνητικοί παράγοντες επί πέντε μήνες κρύφτηκαν πίσω από την διαπραγμάτευση. Δεν έκαναν τη θεσμική και κοινωνική ανατροπή που όλοι περίμεναν. Περιορίστηκαν να ρητορεύουν στα κανάλια που δεν έπαψαν φυσικά να είναι οι ντουντούκες της προπαγάνδας που οι ίδιοι είχαν νομιμοποιήσει με την παρουσία τους. Η σύγκρουση πριν το δημοψήφισμα, αποκάλυψε πως η κυβέρνηση είχε αφήσει ακέραιες όλες τις δομές και τις συμπεριφορές της διαπλοκής και της πολιτικής παθογένειας. Αυτό το κατάλαβε κυρίως ο κόσμος  και το ακύρωσε όντας προσβεβλημένος από όσα εξελίσσονταν.

Όσο διαρκεί η νέα διαπραγμάτευση, η κυβέρνηση πρέπει να επεξεργαστεί σχέδιο εξυγίανσης της κοινωνίας. Νόμους για τα κανάλια, πραγματική ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης από τους διεφθαρμένους κι όχι από την κοινωνία, παρεμβάσεις στο Δημόσιο για να το μετατρέψει σε φιλικό προς τον πολίτη. Χρειάζεται τώρα, η κυβέρνηση να αποφασίσει ένα δόγμα του σοκ ενάντια στη διαπλοκή, όχι για λόγους εκδίκησης αλλά για την αποκατάσταση της κοινωνίας και της οικονομίας. Πρέπει να φτιαχτεί νομικό πλαίσιο που θα καταργεί τώρα το προηγούμενο αθωωτικό που δημιούργησαν για τη διαπλοκή Βενιζέλος και Αθανασίου. Το ΣΔΟΕ πρέπει να γίνει εργαλείο εσόδων και όχι αμνήστευσης επωνύμων. Εν ολίγοις η κυβέρνηση πρέπει να λειτουργήσει αντί να φιλολογεί για τη διαπραγμάτευση η οποία είναι σε καλά χέρια με ισχυρές εγγυήσεις. Πρέπει επίσης ο Τσίπρας να πετάξει τώρα από τον κυβερνητικό κορμό τα άτομα εκείνα, που υπήρξαν παντός καιρού και με το άλλοθι του τεχνοκράτη υπηρέτησαν το σύστημα και μεγένθυναν τους φόβους και την αστάθεια. Έχει στα χέρια του ένα μεγάλο ΟΧΙ που δεν αφορά τη διαπραγμάτευση αλλά τη λειτουργία της χώρας και το οποίο αποτελεί τη μεγαλύτερη κατάφαση, το μεγαλύτερο ΝΑΙ για να την αλλάξει. Χωρίς έλεος. 

Του Κώστα Βαξεβάνη

----------------

[πηγή]

Τόση (Ευρωπαϊκή) Δημοκρατία είχαμε να δούμε από τη Χούντα

Τόση δημοκρατία είχαμε να δούμε από τη χούντα. Ένα σύνθημα που λέγαμε τα τελευταία χρόνια, όταν τα μνημόνια και οι κυβερνήσεις που τα υπηρετούσαν καταπατούσαν συστηματικά κάθε έννοια δημοκρατίας. Ε, λοιπόν, ύστερα από πέντε μήνες αριστερής διακυβέρνησης ήρθε η ώρα να το ξαναθυμηθούμε. Πράγματι, τόση δημοκρατία είχαμε να δούμε από τη χούντα σε πανευρωπαϊκό επίπεδο. Τα χρόνια του ΄60 και του ΄70 είχαμε χούντες στην Ελλάδα, στην Ισπανία και στην Πορτογαλία.

Και οι τρεις απελευθερωθήκαμε διαδοχικά το 1974 και το 1975. Ποιος να φανταζόταν τότε ότι καμιά σαρανταριά χρόνια αργότερα, μια δράκα μη ελεγμένων τεχνοκρατών, συνεπικουρούμενων από εκλεγμένους οπαδούς του θατσερικού δόγματος Τ.Ι.Ν.Α. (there is no alternative/Δεν υπάρχει εναλλακτική) θα απειλούσαν ωμά και θα επιχειρούσαν να ανατρέψουν μια δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση σε μια χώρα – μέλος της ΕΕ επειδή δεν είναι της αρεσκείας τους; Και όλα αυτά με το μανδύα της δημοκρατίας και των κοινών ευρωπαϊκών αρχών;

Εν αρχή ήσαν οι πράξεις: σταδιακή οικονομική ασφυξία, στοχοποίηση προσώπων σε συνδιασμό με διαίρει και βασίλευε (κακός ο Βαρουφάκης/καλός ο Τσίπρας) δήθεν καλλιέργεια κλίματος συμπάθειας και προσδοκίας για επίτευξη συμφωνίας, τράβηγμα του χαλιού την τελευταία στιγμή. Υστερα, ήρθε ο λόγος. Και τι λόγος! Κυνικός, ωμός, ξεδιάντροπος. Δια στόματος Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, για παράδειγμα. «Έλληνες, μην αυτοκτονήσετε επειδή φοβάστε μην πεθάνετε», μας είπε ο απίστευτος πρόεδρος της Κομισιόν και εμπλεκόμενος στο κολοσσιαίο σκάνδαλο φοροδιαφυγής Luxleaks, θέτοντάς μας το δίλημμα αν προτιμάμε να πάμε από ξαφνικό ή από αργό θάνατο.

Ακολούθησε ο ισπανός πρωθυπουργός Μαριάνο Ραχόι σε ρόλο «τρελού του χωριού» θα έλεγε κανείς, αφού ήταν ο πρώτος πρωθυπουργός ή πρόεδρος κράτους-μέλους της ΕΕ που πήρε ανοιχτά θέση υπέρ του «ναι» στο δημοψήφισμα, παραβιάζοντας κάθε έννοια πολιτικής ορθότητας: «Έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι αν γίνει το δημοψήφισμα και χάσει ο Τσίπρας, αυτό θα είναι καλό για την Ελλάδα γιατί οι Έλληνες θα έχουν πει ναι, θέλουμε να παραμείνουμε στο ευρώ και θα μπορούμε να διαπραγματευτούμε με μια άλλη κυβέρνηση.

Τώρα, αν κερδίσει το δημοψήφισμα, η Ελλάδα δεν έχει άλλη επιλογή από το να βγει από το ευρώ». Αυτά είπε ο Ραχόι, πρωθυπουργός εκλεγμένος με ένα κόμμα-μετεξέλιξη του φρανκισμού σε ένα (πολύ) δεξιό κανάλι, το Cope, το οποίο πρόσκειται στην Καθολική Εκκλησία. Δεν αρέσει στον Ραχόι η κυβέρνηση του Σύριζα. Όχι γιατί κόπτεται τόσο για την Ελλάδα, όσο γιατί στην αμφισβήτηση που εκφράζει ο Σύριζα και οι αδερφές δυνάμεις στην Ισπανία βλέπει το δικό του πιθανό τέλος στις εκλογές του Νοέμβρη. Δεν θα ήταν ποτέ δυνατό να αρέσει ο Σύριζα ή το Podemos στον Ραχόι που μέσα σε τέσσερα χρόνια με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές του έστειλε την ανεργία και τη φτώχεια στα ύψη, που παρακολουθεί ατάραχος δεκάδες ανθρώπους να εκδιώκονται καθημερινά από τα σπίτια τους, αλλά, παρόλα αυτά επιμένει ότι «η Ισπανία δεν είναι Ελλάδα» και η «ανάπτυξη έρχεται» (τούτο το μήνα, τον άλλο μήνα, τον από κάτω, τον παρακάτω).

Και μετά τον ισπανό μπάτλερ, μίλησε το πραγματικό αφεντικό: η Γερμανία. Το έδαφος προετοίμασε δημοσίευμα των Times που επικαλούνταν κορυφαίο συντηρητικό γερμανό πολιτικό και έλεγε ότι δεν θα πέσει ούτε ένα σεντ στην Ελλάδα αν δεν φύγει ο Τσίπρας. Έτσι ωμά και απροκάλυπτα. Εν συνεχεία, πήρε τον λόγο η επίσημη γερμανική κυβέρνηση δια στόματος Μέρκελ, η οποία άφησε να εννοηθεί το ίδιο πράγμα, αλλά στο πιο politically correct: Δημοκρατικό δικαίωμά σας μεν, αλλά… «περιμένουμε τι θα γίνει με το δημοψήφισμα, πριν από αυτό δεν μπορεί να γίνει συζήτηση για νέο πρόγραμμα βοήθειας. Απαιτείται επίσης η έγκριση της γερμανικής Βουλής».

Πριν τη Μέρκελ, τη δουλειά είχαν αναλάβει «λαγοί» όπως ο αντικαγκελάριος και υπουργός οικονομίας Ζίγκμαρ Γκάμπριελ (σοσιαλδημοκράτης αυτός) ο οποίος εντελώς αυθαίρετα εξίσωσε το όχι στο δημοψήφισμα με όχι στο ευρώ, καθώς και ο επίσης γερμανός, σοσιαλδημοκράτης και πρόεδρος του ευρωκοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς, ο οποίος υιοθέτησε την ίδια παράλογη εκδοχή.

Στη σκληρή γραμμή φυσικά και το Eurogroup, με πρώτο και καλύτερο τον Γερούν-Γερά Ντάισελμπλουμ. Θα περιμένει κι αυτός το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος και ξεκαθάρισε ότι όσο η ελληνική κυβέρνηση δηλώνει υπέρ του όχι, ο ίδιος θα επιμένει στο δικό του όχι.

Και, για να ολοκληρωθούν αυτές οι «δημοκρατικότατες» παρεμβάσεις στο εσωτερικό μιας κυρίαρχης χώρας, ήρθε και το Συμβούλιο της Ευρώπης το οποίο δια στόματος του γενικού γραμματέα του Τόριμπγιορν Γιάνγκλαντ απεφάνθη ότι το ελληνικό δημοψήφισμα δεν πληροί τις διεθνείς προδιαγραφές. Βρίσκει το διάστημα από την προκήρυξη ως την κάλπη πολύ σύντομο και το ερώτημα «όχι πολύ σαφές».

Ε, λοιπόν όχι κύριε Τόριμπγιορν Γιάνγκλαντ μου ή όπως αλλιώς σας λένε εσάς με το δυσκολοπρόφερτο όνομα. Το ερώτημα είναι πάρα μα πάρα πολύ σαφές:

Δέχεστε να σας κόψουν και άλλο τους μισθούς και τις συντάξεις;

Δέχεστε να εξοντωθείτε και άλλο φορολογικά για να μην πληρώσουν παραπάνω οι καημένοι οι πλούσιοι;

Δέχεστε να απολύεστε με συνοπτικές διαδικασίες και ο εργοδότης να σας δίνει ό,τι μισθό θέλει, όποτε και αν και όλα αυτά με τη σφραγίδα του νόμου;

Δέχεστε να το σκέφτεστε διπλά και τριπλά προτού αρρωστήσετε επειδή θα έχουν ακριβύνει και άλλο τα φάρμακά σας;

Δέχεστε να συνεχίσετε να παγώνετε το χειμώνα στα σπίτια σας;

Δέχεστε να φτάσει το ρεύμα σε τέτοια ύψη ώστε να το σκέφτεστε σοβαρά προτού πατήσετε τον διακόπτη;

Θέλετε να αρχίσουμε να σας διώχνουμε από τα σπίτια σας αβέρτα – κουβέρτα, όπως γίνεται στην Ισπανία;

Κοινώς, δέχεστε να πάτε να πεθάνετε παραπέρα γιατί μας χαλάτε τη θέα;

Ε, λοιπόν όχι κύριοι γενικέ γραμματέα του Συμβουλίου της Ευρώπης, Ντάισελμπλουμ, Μέρκελ, Σόιμπλε, Γκάμπριελ, Σουλτς, Ραχόι, Λαγκάρντ και λοιποί ευρωπαίοι συγγενείς. Σε όλα αυτά λέμε όχι.

Την τόσο «γενναιόδωρη» πρότασή σας κρατήστε τη για τίποτα άλλους, πιο βολικούς αποδέκτες.

Κατανοούμε ότι είχατε συνηθίσει στο «ναι σε όλα» και τώρα το «όχι» σας κακοπέφτει. Βλέπουμε ότι η δημοκρατία σας αρέσει μόνο α λα καρτ και είστε έτοιμοι να χρησιμοποιήσετε κάθε άλλο παρά δημοκρατικές μεθόδους όταν κάποιος σας ξεβολεύει. Κόπτεσθε όταν π.χ. η Ρωσία κλείνει τις στρόφιγγες του φυσικού αερίου προς την Ουκρανία. Αλλά, το να κλείνετε εσείς τις στρόφιγγες της χρηματοδότησης προς την Ελλάδα ελπίζοντας πως θα την τρομοκρατήσετε και θα τη γονατίσετε είναι άκρως «δημοκρατικό».

Ετοιμαστείτε λοιπόν να πάρετε την Κυριακή ένα μάθημα δημοκρατίας από τη χώρα που τη γέννησε. Ξέρετε, πέρα από τις ωραίες έννοιες στα βιβλία και τις καρτ-ποστάλ, υπάρχει και η πραγματική ζωή. Και σε αυτή, η δημοκρατία είναι έννοια ζωντανή. Που ξέρετε; Ίσως αυτό το μάθημα που τώρα σας τρομάζει ως προοπτική και μόνο, στο τέλος να σας βοηθήσει. Και εσάς και ολόκληρη την Ευρώπη.

Της Καλλιρρόης Παρρέν

-----------------
[πηγή]

Δημοψήφισμα: Επτά κρίσιμες μέρες.- Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

Μπροστά μας βρίσκονται επτά μέρες σκληρότατης σύγκρουσης, για την οποία προετοιμάζονται εντατικά όλα τα κέντρα εξουσίας στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Σε κάθε περίπτωση η πολύ σκληρή μάχη των επόμενων επτά ημερών μπορεί να κερδηθεί.

 

1. Το πρωί του Σαββάτου ο ελληνικός λαός ξύπνησε σε έναν άλλο πολιτικό πλανήτη. Το «όχι» του Αλέξη Τσίπρα και της κυβέρνησής του στο ιταμό τελεσίγραφο των δανειστών έβγαλε- επιτέλους- τη χώρα από την κινούμενη άμμο όπου την είχε βυθίσει ο κάκιστος συμβιβασμός της 20ής Φεβρουαρίου. Μπροστά μας βρίσκονται επτά μέρες σκληρότατης σύγκρουσης, για την οποία προετοιμάζονται εντατικά όλα τα κέντρα εξουσίας στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Σενάρια οικονομικής πολιορκίας, κοινωνικής πόλωσης και πολιτικής ανωμαλίας βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη. Περνάμε απολύτως κρίσιμες ώρες, που απαιτούν απ’ όλους μας ψυχραιμία, καθαρό μυαλό, καθολική στράτευση και κυρίως αποφασιστικότητα.

2. Η Ελλάδα βρίσκεται σε κατάσταση πολέμου- όχι βέβαια στρατιωτικού, αλλά οικονομικού, πολιτικού και ψυχολογικού. Αυτόν τον πόλεμο δεν τον ξεκίνησαν ο Αλέξης Τσίπρας και η κυβέρνησή του- ίσα ίσα, έκαναν το παν για να τον αποφύγουν, παραχωρώντας πολύτιμο πολιτικό έδαφος, χρήμα και χρόνο στον αντίπαλο. Τον πόλεμο τον ξεκίνησαν, από την επομένη κιόλας της 25ης Ιανουαρίου, οι ξένοι επικυρίαρχοι, με μια προσπάθεια μεταμοντέρνου πραξικοπήματος, που ενδέχεται να καταγραφεί από την Ιστορία ως πολιτικό πείραμα πρώτης γραμμής, πολύ διαφορετικής μορφής, αλλά ανάλογης σημασίας με εκείνο του Πινοτσέτ, εναντίον της κυβέρνησης Λαϊκής Ενότητας στη Χιλή. Από τα χαράματα του Σαββάτου, η ελληνική κυβέρνηση πήρε τα όπλα της και μπήκε κι αυτή σ’ έναν πόλεμο που δεν επέλεξε, αποφεύγοντας την  ύστατη στιγμή την ταπεινωτική παράδοση. Όμως δεν μπορεί να κερδίσει αυτόν τον πόλεμο η κυβέρνηση ή τα κόμματα που τη στηρίζουν. Τον πόλεμο μπορεί να τον δώσει πραγματικά και να τον κερδίσει μόνο ο οργανωμένος λαός. Η εβδομάδα προς το δημοψήφισμα είναι η πρώτη, καθοριστικής σημασίας για το μέλλον, μάχη αυτού του πολέμου. Εδώ θα κριθούν όλοι.

3. Το ψυχόδραμα της «διαπραγμάτευσης», που κράτησε πέντε μήνες, ήταν εν πολλοίς η σύγκρουση δύο αυταπατών. Η διαπραγματευτική ομάδα της κυβέρνησης είχε την αυταπάτη ότι οι δανειστές θα υποχωρήσουν, έστω και την ύστατη στιγμή, προσφέροντας μια κακή μεν, πλην πολιτικά διαχειρίσιμη συμφωνία, αφενός μεν γιατί θα φοβούνταν το οικονομικό κόστος της ρήξης, αφετέρου δε λόγω των εσωτερικών τους αντιθέσεων ή και των αντιθέσεών τους με τις ΗΠΑ. Η πλευρά των δανειστών, συνηθισμένη από την εύκολη παράδοση των Παπανδρέου, Σαμαρά και Βενιζέλου, πίστευε ότι και ο Αλέξης Τσίπρας είναι κουτάβι που γαυγίζει, αλλά δεν δαγκώνει. Ότι στο τέλος, με το πιστόλι του bankrun στον κρόταφο, θα παραδινόταν άνευ όρων και θα υπέγραφε μια συμφωνία που θα διέλυε την κυβέρνηση και το κόμμα του, για να δρομολογήσει τη μετατροπή ενός ακρωτηριασμένου ΣΥΡΙΖΑ σε νεοφιλελεύθερη σοσιαλδημοκρατία, όμηρο των νέων κυβερνητικών του εταίρων, όπως το ΠΟΤΑΜΙ. Κι οι δύο πλευρές συμπεριφέρθηκαν σαν τους επιβάτες της κλινάμαξας, που δεν ξυπνούν παρά την ώρα της σύγκρουσης. Και η σύγκρουση ήρθε.

4. Μέχρι την τελευταία στιγμή, η διαπραγματευτική ομάδα της κυβέρνησης έκανε το παν για να αποφύγει τη σύγκρουση. Η πρόταση των 47 σελίδων που κατέθεσε αποτελούσε Μνημόνιο με υφεσιακά μέτρα οκτώ δις ευρώ. Κρατούσε ωστόσο δύο στοιχεία που την έκαναν- ίσως- οριακά διαχειρίσιμη: κάποια στοιχειώδη κοινωνική δικαιοσύνη στον επιμερισμό των βαρών («να πληρώσουν οι πλούσιοι, και όχι τα συνήθη υποζύγια») και κάποια δέσμευση ουσιαστικής ελάφρυνσης για το χρέος. Το ισχυρότατατο μέτωπο ΔΝΤ- Σόιμπλε αφαίρεσε και τα δύο αυτά στοιχεία, καθιστώντας σαφέστατο ότι το πρόβλημά τους δεν ήταν οικονομικής, τεχνοκρατικής φύσης, αλλά ξεκάθαρα πολιτικό: να ταπεινωθούν και να τιμωρηθούν παραδειγματικά ο Τσίπρας, η κυβέρνησή του και κυρίως ο ελληνικός λαός, αυτό το απείθαρχο στρατιωτάκι που δεν λέει να κάτσει στη σειρά του και βάζει τρελές ιδέες ανυπακοής και ανταρσίας στους υπόλοιπους υποτελείς. Με άλλα λόγια, εκβίασαν τον Αλέξη Τσίπρα να περάσει τον Ρουβίκωνα όχι μόνο χωρίς τα όπλα του, αλλά και χωρίς τα ρούχα του. Προς τιμήν του, δεν το έκανε.

5. ΑΝ γίνει το δημοψήφισμα και ΑΝ κερδηθεί- δύο πολύ μεγάλα ΑΝ- θα αποτελέσει δρόμο χωρίς γυρισμό, για την κυβέρνηση, το λαό και τη χώρα. Ήδη, με την προσωρινή έστω ρήξη με τους δανειστές, κάηκε και η απαράδεκτη πρόταση των 47 σελίδων και η συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου. Η κυβέρνηση δεν δεσμεύεται από τίποτα, όπως δεν δεσμεύονται από τίποτα οι αντίπαλοι. Ο κόσμος που θα ψηφίσει ΟΧΙ στη συμφωνία των δανειστών θα ξέρει πάρα πολύ καλά, ανεξάρτητα από το περιορισμένο ερώτημα του δημοψηφίσματος, ότι το ενδεχόμενο εξόδου από το ευρώ βρίσκεται ούτως η άλλως μπροστά μας και- είτε το βλέπει ως επιβεβλημένη, λυτρωτική έξοδο από το θάλαμα βασανιστηρίων του κ. Σόιμπλε, είτε ως το μη χείρον έναντι της αιώνιας λιτότητας- θα είναι έτοιμος να το αποδεχθεί αν καταστεί εκ των πραγμάτων αναγκαία. Το κυριότερο, τα καταιγιστικά γεγονότα της εβδομάδας που έρχεται, η πόλωση και οι συγκρούσεις σε όλα τα επίπεδα, θα παρασύρουν και τα δύο στρατόπεδα σε μια δίνη ριζοσπαστικοποίησης. Την 6η Ιουλίου θα βρεθούμε, ούτως ή άλλως, σε μια άλλη Ελλάδα, με μια άλλη Αριστερά και έναν άλλο λαό- για το καλύτερο ή το χειρότερο.

6. Ακριβώς γιαυτό το λόγο, οι δανειστές και τα ελληνικά κέντρα πραγματικής εξουσίας θα κάνουν το παν για να μη γίνει το δημοψήφισμα (κι αν δεν τα καταφέρουν, για να το κερδίσουν, επιστρατεύοντας κάθε νόμιμο και βρώμικο μέσο). Η απόφαση του Eurogroup για τερματισμό του προγράμματος και ο αναμενόμενος τερματισμός του ELA στις τράπεζες, σημαίνουν απλούστατα επιτάχυνση του bankrun, ώστε οι πολίτες να πάνε στις κάλπες με κλειστές τράπεζες και επιβολή capital controls (Το τελευταίο δεν είναι τόσο τραγικό: λίγοι θα υποφέρουν αν μπορούν να σηκώσουν από την τράπεζα «μόνο» 500 ευρώ τη μέρα, άλλωστε η Κύπρος δεν έζησε και την Αποκάλυψη με capital controls επί δύο χρόνια). Ο ιταμός αποκλεισμός Βαρουφάκη από τη συνεδρίαση του Eurogroup από τους Ντάισελμπλουμ- Σόιμπλε (τον οποίο αποδέχτηκαν, ρουφώντας τη μύτη τους, τα ανθρωπάκια που τους πλαισιώνουν) ήθελε να στείλει το μήνυμα ότι η Ελλάδα ήδη βρίσκεται με το ένα πόδι εκτός ευρώ, για να συσπειρώσει και να κινητοποιήσει τους «αγανακτισμένους πολίτες». Οι Γάλλοι έχουν δικαίωμα να λένε ΟΧΙ στο ευρωσύνταγμα κι οι Βρετανοί έχουν δικαίωμα να κάνουν δημοψήφισμα με το ερώτημα της απόσυρσης από την ΕΕ, χωρίς κανείς να τολμά να αμφισβητήσει τη δημοκρατία και την κυριαρχία τους. Αλλά ένα ελληνικό δημοψήφισμα για μια εξοντωτική οικονομική συμφωνία είναι αιτία πολέμου.

Στην προσπάθεια ματαίωσης του δημοψηφίσματος και δημιουργίας κλίματος πολιτικής ανωμαλίας, Σαμαράς και Βενιζέλος προσπάθησαν να εμπλέξουν και τον πρόεδρο της Δημοκρατίας. Θέλουμε να πιστεύουμε ότι ο κ. Παυλόπουλος, ένας συντηρητικός πολιτικός, ο οποίος ωστόσο απέφυγε, παρά τις τρομερές πιέσεις, να βάψει τα χέρια του με αίμα το Δεκέμβρη του 2008, δεν διανοείται να περάσει στην πολιτική Ιστορία του τόπου σαν καινούργιος Γλύξμπουργκ των καινούργιων Ιουλιανών.

7. Σε κάθε περίπτωση, η πολύ σκληρή μάχη των επόμενων επτά ημερών μπορεί να κερδηθεί. Η άθλια στάση των δανειστών και του ντόπιου υπηρετικού προσωπικού τους έχει συσσωρεύσει τεράστια οργή και ριζοσπαστικοποίηση σε ένα μεγάλο μέρος τόσο των εργατικών, όσο και των μεσαίων στρωμάτων που ασφυκτιούν. Το στρατόπεδο του ΟΧΙ διαθέτει τρία πολύ ισχυρά, στο συνδυασμό τους, χαρτιά- την υπεράσπιση των λαϊκών συμφερόντων απέναντι σε διεθνείς τοκογλύφους και Έλληνες ολιγάρχες, της δημοκρατίας απέναντι στους νεοπραξικοπηματίες και της εθνικής κυριαρχίας απέναντι σε όσους καθηλώνουν την Ελλάδα σε ρόλο αποικίας χρέους. Η ρήξη με το ιερατείο των Βρυξελλών θα προκαλέσει αναταραχή στις αγορές και σοβαρά πολιτικά προβλήματα των κυβερνώντων, ιδίως στις χώρες της περιφέρειας. Σε λίγο θα δουν ότι το ΟΧΙ δεν είναι το «Κούγκι» κάποιων απελπισμένων. Είναι, μπορεί να γίνει, όπλο σε ένα ασύμμετρο πόλεμο, από τον οποίο έχουν κι αυτοί πολλά να χάσουν.

8. Αυτό προϋποθέτει, πρώτον, αποφασιστικότητα και γερά νεύρα- κάτι που δεν έδειξαν οι δηλώσεις Βαρουφάκη από τις Βρυξέλλες, όπου εμφάνισε το δημοψήφισμα κάτι σαν απλό διαπραγματευτικό ατού, που μπορεί να αποσυρθεί ανά πάσα στιγμή, αν μας φέρουν κάτι σαν το κείμενο των 47 σελίδων.

Δεύτερον, αποφασιστικές κινήσεις της κυβέρνησης για τον έλεγχο από την πλευρά της της Τράπεζας της Ελλάδας και των συστημικών τραπεζών, ώστε να διαχειρισθεί, εν ανάγκη με έκτακτα μέτρα, την κατάσταση έκτακτης ανάγκης στην οποία βρισκόμαστε.

Τρίτον, την άμεση κινητοποίηση του λαϊκού παράγοντα, με επιτροπές του «όχι» σε όλη την Ελλάδα, στηριγμένες στο σύνολο των μαχόμενων, λαϊκών δυνάμεων, με συλλαλητήρια, συγκεντρώσεις, εκστρατεία γειτονιά τη γειτονιά, δρόμο το δρόμο, σπίτι το σπίτι.

Τέταρτον, τις γενικές γραμμές του πολιτικού και κοινωνικού σχεδίου για  την Ελλάδα της 6ης Ιουλίου: ο ελληνικός λαός είναι σε θέση να κατανοήσει την ανάγκη να αναλάβει ρίσκα, να σηκώσει άγκυρα για «αχαρτογράφητα νερά», όπως μας λένε, όταν η μόνη εναλλακτική λύση που του προσφέρουν είναι να μείνει εσαεί καθηλωμένος στα βρώμικα νερά, σ’ αυτό το λιμάνι της αγωνίας, όπου τον βομβαρδίζουν καθημερινά χωρίς να έχει έξοδο κινδύνου. Για να το κάνει, όμως, θα πρέπει τα ρίσκα που θα πάρει να είναι ανάλογα με τα οφέλη που θα προσδοκά, έτσι ώστε ο φόβος του άγνωστου να υπερκεραστεί από τη θετική ελπίδα μιας Ελλάδας της δικαιοσύνης και της κυριαρχίας, όπου ο ίδιος ο λαός της θα είναι καπετάνιος στο καράβι της ζωής του.

--------------------

[πηγή]

Οι 10 Μικροί Σόϊμπλε

Την άλλη Κυριακή ο ελληνικός λαός θα απαντήσει.

Τον μεγάλο Σόϊμπλε και στους μικρούς Σόϊμπλε εντός της χώρας.

Η απόφαση του Πρωθυπουργού τους ξάφνιασε.

Οι βυθισμένοι στην ρουτίνα “του υπογράφω τα Μνημόνια” και ύστερα με του δημοσιογράφους μου κάνω πλύση εγκεφάλου στον κόσμο, ώστε να παραμείνω στην εξουσία, ξαφνιάστηκαν, πετάχτηκαν όρθιοι.

Ο λαός θα στείλει στα σπίτια τους όσους ακόμα επιμένουν ότι οι δικοί τους πολιτικοί ήταν οι σωστοί.

Τι ζητούν οι μικροί Σόϊμπλε;

Να συνεχίσει η νέα κυβέρνηση να κάνει αυτά που έκανε η προηγούμενη κυβέρνηση και έπεσε;

Αν ο λαός ήθελε την πολιτική του Σαμαρά, ποιος ο λόγος να ψηφίσει τον Τσίπρα;

Ότι και να συμβεί, όποιο και αν είναι το αποτέλεσμα της ερχόμενης Κυριακής, θα είναι υπέρ του Πρωθυπουργού.

Είναι κίνηση ματ.

Ας υποθέσουμε ότι οι ξένοι τα μαζεύουν και αποσύρουν τις προτάσεις τους, όπως ήδη διακινούν τέτοιες πληροφορίες οι δημοσιογράφοι του Mega.

Θα είναι νίκη του.

Αν στο δημοψήφισμα πάρει συντριπτική πλειοψηφία το ΟΧΙ, συρρικνώνεται η Νέα Δημοκρατία, το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και το Ποτάμι, που στηρίζουν την υπερψήφιση κάθε συμφωνίας, όποιας συμφωνίας.

Δηλαδή, τα κόμματα της αντιπολίτευσης στηρίζοντας το ΝΑΙ, στηρίζουν νέα περικοπή μισθών, νέα περικοπή συντάξεων, απόλυτη διάλυση της μικρομεσαίας τάξης και των μικρομεσαίων επιχειρήσεων, καταστροφικό Φ.Π.Α. για τον τουρισμό.

Ένα ισχυρό ΟΧΙ θα δρομολογήσει εξελίξεις στα κόμματα τους, τα οποία θα πρέπει να αλλάξουν αρχηγούς και πολιτικές.

Με την κίνηση λοιπόν αυτή ο Τσίπρας, θέλει να φανερώσει στον ελληνικό λαό, ότι πίσω από τα μισόλογα της αντιπολίτευσης κρύβεται η απόλυτη και πλήρης υποταγή σε ότι διατάσουν οι ξένοι.

Με τον τρόπο αυτό τους θέτει εκτός μάχης.

Την άλλη Κυριακή, ο ελληνικός λαός θα θέσει τα όρια του καινούργιου πολιτικού τοπίου, το οποίο θα αποσαφηνιστεί στις εκλογές, όποτε και αν αυτές γίνουν.

Το σάπιο σκηνικό της μεταπολίτευσης θα μπει στο μουσείο του παρελθόντος.

Παράλληλα με την κίνηση αυτή ο Τσίπρας, ενώνει τις φωνές διαφωνίας στο εσωτερικό του κόμματος του και της κυβέρνησης του, βάζοντας τους όλους σε μάχη ιδεολογική με τους εκβιαστές. 

Η χώρα δεν μπορεί να συνεχίσει να μικραίνει. Πρέπει να αναστραφεί η ίδια αυτή καταστροφική πορεία.

Δεν μπορεί ο ελληνικός λαός να ακολουθεί τον δρόμο που χάραξε ο Παπανδρέου.

Δεν μπορεί οι θεσμοί να συνεχίσουν την πλήρη αποικιοποίηση της χώρας. Με το δημοψήφισμα αυτό θα βγουν οι μάσκες όλων. Και των απλών ανθρώπων.

Τι πραγματικά θέλουμε; Πρέπει να απαντήσουμε.

Αυτός που θα ψηφίσει ΝΑΙ, θα πρέπει να ξέρει πλέον ότι θα κοπεί η σύνταξη του και σταδιακά θα φτάσει στα 280 Ευρώ, ίσως και κάτι λιγότερο. 

Αν το επιθυμεί ας ψηφίσει ΝΑΙ. 

Ακόμα και αν ένας λαός θέλει να αυτοκτνήσει ομαδικά ή να οδηγηθεί στον αργό δημοσιονομικό θάνατο που του επιβάλλουν, δεν μπορείς να του το απαγορεύσεις.

Οφείλεις ως κυβέρνηση να το στηρίξεις.

Εκείνο που δεν μπορείς να στηρίξεις, είναι να σε ψηφίζει ο λαός να μην υπογράψεις Μνημόνιο και εσυ να λες υπέγραψα διότι με πιέσαν πάρα πολύ.

Θα αρχίσουν τώρα στα κανάλια να μιλούνε για την έξοδο από το Ευρώ, για την δραχμή που έρχεται, για τον δειλό Τσίπρα που δεν θα σταθεί δίπλα στους θαρραλέους Παπανδρέου, Σαμαρά, Παπαδήμο και Καρατζαφέρη, για την ανευθυνότητα της κυβέρνησης που αντιμιλάει στην Λανγκάρτν.

Θα δείχνουν συνέχεια βενζινάδικα και ΑΤΜ, από την Δευτέρα ουρές στα σουπερ μάρκτ για ρύζια και μακαρόνια, θα διαλέγουν τα πρόσωπα που κάνουν δηλώσεις, σύμφωνες με τις απόψεις τους και θα μοντάρουν ξανά την ιστορία όπως τους συμφέρει.

Αφήστε τους να βγάλουν αφρούς. Θα πάρετε την ‘εκδίκηση’ σας την Κυριακή το βράδυ, όταν θα είναι υποχρεωμένοι να διαβάσουν τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος.

Τότε θα δείτε την χλωμάδα στα πρόσωπα των 10 Μικρών Σόϊμπλε.

Τέλος, στο ερώτημα, τι θα γίνει μετά την απόφαση του ελληνικού λαού στο δημοψήφισμα, η απάντηση υπάρχει.

Πρώτον, αν υπάρξει ισχυρό ΟΧΙ, η αντιπολίτευση δεν μπορεί να συνεχίσει να συντάσσεται με την γραμμή του Δ.Ν.Τ.

Δεύτερον, οι Ευρωπαίοι θα πρέπει να λάβουν υπ’ όψιν τους ότι ο ελληνικός λαός θέλει να παραμείνει στο Ευρώ και ζητάει από τους Ευρωπαίους να βρουν μία άλλη πολιτική, η οποία να τους επιτρέπει να ζήσουνε και να αποπληρώσουν εκείνο το χρέος που μπορούν.

Δεν είναι δυνατόν η Ευρώπη να έχει μία πολιτική.

Δεν είναι δυνατόν να εκλέγονται μόνοδεξιές φιλελεύθερες κυβερνήσεις.

Δεν μπορεί να ισχύουν οι απόψεις του Σόϊμπλε σε όλο τον κόσμο.

Δεν μπορεί να μην υπάρχουν ιδιαιτερότητες στις χώρες. 

Δεν μπορεί να παγορεύεται σε μία χώρα να εξετάζει για το πως διογκώθηκε το έλλειμα της.

Η εξεταστική για το χρέος ήταν αυτή που οδήγησε την Λανγκάρντ στην αλλαγή στάσης.

Ήθελε να εξαναγκάσει την κυβέρνηση να υπογράψει, αμέσως μετά να χάσει την δεδηλωμένη και είχαν έτοιμο τον Θεοδωράκη για Πρωθυπουργό.

Την ανατροπή αυτή την σχεδίαζαν εδώ και καιρό.

Ο Τσίπρας σιωπηλός περίμενε διαπραγματευόμενος μέχρι την τελευταία στιγμή.

Τώρα ήρθε η ώρα της αλήθειας.

Δεν μπορεί να σταθεί μία Ευρώπη επιμένοντας σε μία μόνο πολιτική και μάλιστα απολύτως καταστροφική και αυτί διαπιστωμένο από όλους. Εχθρούς και φίλους.

Του Λάκη Λαζόπουλου

-----------------------

[πηγή]

Η δικιά μου απάντηση είναι ξεκάθαρη και είναι ΌΧΙ

Ήταν 8 του Φλεβάρη όταν ο Αλέξης Τσίπρας έκλεινε τις προγραμματικές του δηλώσεις λέγοντας μεταξύ άλλων “είμαστε σάρκα από τη σάρκα αυτού του λαού, είμαστε κάθε λέξη από το Σύνταγμα αυτής της χώρας και αυτό θα υπηρετήσουμε μέχρι τέλους”. Από τότε κύλησε πολύ νερό, με πολλά λάθη στο εσωτερικό αλλά και σωστές κινήσεις που υπήρχαν στις υποσχέσεις του, και πολλές υποχωρήσεις στο εξωτερικό αλλά και συνεχή προσπάθεια για να καταφέρει κάτι καλύτερο από ό,τι του πρόσφεραν, από ό,τι οι άλλοι θα είχαν υπογράψει δίχως αντίρρηση. Πολλά, πάρα πολλά ίσως μπορούμε να καταλογίσουμε στον πρωθυπουργό, όχι όμως ότι δεν διαπραγματεύτηκε, ότι δεν έβγαλε το λάδι στους δανειστές, ότι δεν υπήρξε το σκληρό καρύδι που δεν περίμεναν, ότι έβγαλε ποτέ -απ’ την άκρη του μυαλού του έστω- πως κουβαλάει μαζί του και τον καθαρό λόγο της αριστεράς. Πέντε μήνες και φτάσαμε στο χτες, στο απροχώρητο, στο σκληρότερο τελεσίγραφο των, τάχα μου, εταίρων μας.
Τι έκανε ο Αλέξης Τσίπρας; Τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο από αυτό που τον λοιδόρησαν όταν συγκινούνταν προφέροντάς το στις 8 Φλεβάρη: υπηρέτησε το Σύνταγμα της χώρας. Όταν κάθε άλλη εναλλακτική εξαντλήθηκε, κατέφυγε σε αυτό και στον λαό που από αυτό ορίζεται ως κυρίαρχος. Με δημοψήφισμα του δίνει πρώτη φορά τη δυνατότητα, μετά από σαράντα χρόνια, να ξαναορίσει με άμεση απόφασή του το μέλλον του. Το δίλημμα; Ναι ή όχι στην πρόταση των δανειστών. Η δικιά μου απάντηση είναι ξεκάθαρη και είναι όχι.

• Όχι γιατί πρώτη φορά μου δείχνουν ότι με σέβονται.
• Όχι γιατί πρώτη φορά μετά από δεκαετίες κάποιος Έλληνας πολιτικός δε βγαίνει στο εξωτερικό με το κόμπλεξ του κατώτερου συγγενή απ’ το χωριό.
• Όχι γιατί δε θέλω η ψήφος μου να συμβάλλει στη διαιώνιση των αδικιών, στα βάρη πάντα στους φτωχούς, πάντα στους αδύναμους.
• Όχι γιατί είμαι ένας απ’ το 1,5 εκατομμύριο ανέργων που δημιούργησαν τα ναι των προηγούμενων.
• Όχι γιατί τα διαβάσματά μου, οι ποιητές, οι φιλόσοφοι και οι συγγραφείς που με διαμόρφωσαν, με πείθουν να μην φοβάμαι τίποτα όταν υποστηρίζω τα ιδανικά μου.
• Όχι γιατί αυτό είναι η αξιοπρέπεια: να διαλέγω εγώ πώς θα παλέψω για τη ζωή μου και πώς εν τέλει θα τη ζήσω.
• Όχι γιατί κοιτάζω σε κανάλια και πολιτικούς ποιοι υποστηρίζουν το ναι και τρέχω με σιγουριά για το σωστό μου απέναντι.
• Όχι γιατί γεωγραφικά είμαι στην Ευρώπη, ιδεολογικά όμως είμαι σε όλο τον πλανήτη, δεν έχω ανάγκη την υποταγή για να μείνω εκεί.
• Όχι γιατί είκοσι χρόνια τώρα έχω φάει τις σόλες των παπουτσιών μου σε πορείες και συγκεντρώσεις υποστηρίζοντας κι άλλα όμοια όχι όπως στον πόλεμο στη Γιουγκοσλαβία, στην παράδοση του Οτσαλάν, στον πόλεμο στο Ιράκ, στην αστυνομική ασυδοσία (απ’ τον θάνατο του Γρηγορόπουλου ως των αφροαμερικανών στις ΗΠΑ), στην εξόντωση των Παλαιστίνιων, στους φράχτες της Ευρώπης, στα μνημόνια, στους φασίστες της Χρυσής Αυγής.
• Όχι γιατί δεν ξεχνάω ότι το ευρώ ή η δραχμή είναι ένα εργαλείο άσκησης οικονομικής πολιτικής. Ένα απλά εργαλείο στην υπηρεσία μας κι όχι εμείς στη δικιά του.
• Όχι γιατί μια ακόμη υπογραφή θα στείλει κι άλλους φίλους μου κι άλλους γνωστούς μου μετανάστες στο εξωτερικό ζώντας κάπου που δε θα θέλουν, μακριά από όσους θέλουν.
• Όχι γιατί είναι κάτι αρνήσεις που δεν τις φτάνουν όλα τα ναι του κόσμου. Είναι κάτι αρνήσεις που συστήνονται στο ξημέρωμα πεταλούδες και τις βρίσκει το βράδυ δράκους.
• Όχι γιατί είμαι αριστερός. Με γνώση και συναίσθηση της σοβαρότητας της απόφασής μου θα πάω να ψηφίσω, με σφιγμένη γροθιά θα αγωνιστώ απέναντι σε όσα δύσκολα θα έρθουν και την ίδια σφιγμένη γροθιά θα υψώνω για να υπενθυμίζω στους δικούς μου ότι όσο δε με απογοητεύουν, όσο με υπολογίζουν θα είμαι δίπλα τους.

------------------------
[πηγή]

Όταν δάκρυσε η Ιστορία … Της Κατερίνας Ακριβοπούλου

Εκείνοι με τους εκβιασμούς και τα τελεσίγραφα κι εμείς με τις παρακαταθήκες μας, καταχωρισμένες στη συλλογική συνείδηση και το ομαδικό θυμικό, χωρίς ενοχές και συμπλέγματα.

Εκείνοι οικονομικοί εγκληματίες κατά συρροή κι εμείς θύματα κατ΄εξακολούθηση. Τώρα όμως τιμωροί, δίκαιοι και δικαιωμένοι.

Αγριεύτηκαν και αγρίεψαν τα τάγματα των εθελόδουλων, μόλις κατάλαβαν ότι πήγε στράφι η προπόνηση στον πάγκο των Βρυξελλών, τις τελευταίες ημέρες. Προσδοκώντας » ανάσταση νεκρών», καραδοκούσαν για αποτυχία η οποία θα οδηγούσε σε εκλογές, όπου θα κατέβαιναν από κοινού, ως ευρωπαϊκό μέτωπο. Αλλά το δημοψήφισμα ήρθε κατακούτελα και έχασαν έτσι κάθε πρόσχημα, οι «μένουμε Ευρώπη- Γερμανία». Ταυτόσημες  και οι τρεις ανακοινώσεις ( Ν.Δ. ΠΟΤΑΜΙ, ΠΑΣΟΚ) βγαλμένες από το ίδιο εργαστήριο. Τρομοκρατικές, ανεύθυνες και επικίνδυνες, καθώς με τη σπέκουλα και την κακοήθεια, έστειλαν τον κόσμο νυχτιάτικα στα ΑΤΜ και τα βενζινάδικα.

Και δεν βρέθηκε ένα κανάλι να πει ότι για να διακοπεί η χρηματοδότηση του Ντράγκι, απαιτούνται οι ψήφοι από τα 3/5 των μελών του συμβουλίου της ΕΚΤ και των 17 κεντρικών τραπεζιτών και το κυριότερο η υπογραφή της ελληνικής κυβέρνησης. Έσπευσαν να αναμεταδώσουν τις υστερικές αντιδράσεις της BILD κατά της Ελλάδας , αλλά κουβέντα για τη διαβεβαίωση του Bloomberg ότι τη Δευτέρα δεν θα έχουν κανένα πρόβλημα οι ελληνικές τράπεζες.

Χαρακτήρισαν διχασμό την προσφυγή στο λαό, δείχνοντας πόσο τον περιφρονούν και αποκαλύπτοντας πόσο τον φοβούνται. Έσπερναν φήμες ότι απειλεί με παραίτηση ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ενώ θα προκηρύξει εκείνος το δημοψήφισμα, ή ότι διαφωνεί η Ζωή Κωσνταντοπούλου, την ώρα που η Πρόεδρος της Βουλής έκανε συγκινημένη δηλώσεις, έξω από το Μαξίμου!

Η μεταμεσονύκτια ανακοίνωση του πρωθυπουργού για το  δημοψήφισμα – αφού είχε κλείσει η wall street- είναι κάτι πολύ περισσότερο από μια πολιτική πρωτοβουλία ιστορικής σημασίας και μια ηγετική κίνηση ευρύτατου βεληνεκούς, που θα μνημονεύεται για χρόνια ως καταλύτης εξελίξεων σε όλη την Ευρώπη.

Είναι η ένεση που χρειαζόταν η Ελληνική Δημοκρατία και η ανάσα που χρειαζόμασταν οι πολίτες της, για να βγούμε από την ταπείνωση, το τέλμα, την αμηχανία, το φόβο και την παράλυση.
Είναι η αφορμή να ξαναζήσει η Ελλάδα το μεγαλείο των αγώνων του 114 που έγινε 120 και ορίζει με δυο γραμμές την πεμπτουσία της Λαϊκής Κυριαρχίας και της Εθνικής Αξιοπρέπειας. Το ακροτελεύτιο άρθρο του Συντάγματος, πρωταρχικό μέλημα και ζωτική ανάγκη κάθε ελεύθερου πολίτη:

 2. Ο σεβασμός στο Σύνταγμα και τους νόμους που συμφωνούν με αυτό και η αφοσίωση στην Πατρίδα και τη Δημοκρατία αποτελούν θεμελιώδη υποχρέωση όλων των Ελλήνων.
3. Ο σφετερισμός, με οποιονδήποτε τρόπο, της λαϊκής κυριαρχίας και των εξουσιών που απορρέουν από αυτή διώκεται μόλις αποκατασταθεί η νόμιμη εξουσία, οπότε αρχίζει και η παραγραφή του εγκλήματος.
4. Η τήρηση του Συντάγματος επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία.

Είναι η υπόμνηση των φράσεων του Αλέξη  Τσίπρα στις προγραμματικές, τότε που έσπασε η φωνή του και η καρδιά μας:

«Δεν πρόκειται να διαπραγματευτούμε την ιστορία μας. Δεν πρόκειται να διαπραγματευτούμε την περηφάνεια και την αξιοπρέπεια αυτού του λαού. Είμαστε σάρκα από τη σάρκα του λαού. Ερχόμαστε μέσα από τις σελίδες της ιστορίας αυτού του λαού και γι’ αυτό θα τον υπηρετήσουμε μέχρι τέλους. Είμαστε κάθε λέξη από το Σύνταγμα αυτής της χώρας» .

Είναι η στιγμή που δάκρυσε η Ιστορία από περηφάνεια και χωρίς προκατάληψη…


---------------------
[πηγή]

Αξιοπρέπεια - Αυτή η συμφωνία δεν πρέπει να περάσει!

Η κυβέρνηση οδηγεί τη χώρα σε νέο Μνημόνιο, αν και ο ΣΥΡΙΖΑ ψηφίστηκε επειδή υποσχέθηκε πως θα καταργήσει τα Μνημόνια και θα εφαρμόσει το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης.

Η συμφωνία -με τις προτάσεις που έκανε η ελληνική κυβέρνηση- παρουσιάζεται ως βέβαιη, και τώρα θα πρέπει να περάσει από τη Βουλή.

Δηλαδή, οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και των Ανεξάρτητων Ελλήνων θα πρέπει να πάνε τώρα στη Βουλή, και να ψηφίσουν υπέρ αυτών για τα οποία κατηγορούσαν με λύσσα επί πέντε χρόνια τους βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ.
Αν αυτή είναι η «πρώτη φορά αριστερά», θα είναι και η τελευταία.

Αυτή η συμφωνία δεν πρέπει να περάσει.

Όταν εκλέγεσαι με σύνθημα την ελπίδα και την αξιοπρέπεια, πρέπει να έχεις αξιοπρέπεια.

Διαφορετικά, είσαι απατεώνας και άθλιος.

Και είσαι ακόμα πιο άθλιος επειδή υποστηρίζεις πως είσαι αριστερός, επικαλούμενος αγώνες αριστερών που δεν ζουν πια.

Η μια επιλογή για τον Αλέξη Τσίπρα είναι η προκήρυξη δημοψηφίσματος για τη συμφωνία.

Το δημοψήφισμα είναι δημοκρατικό και θα επιβεβαιώσει τη λαϊκή κυριαρχία, την οποία προβλέπει το Σύνταγμα αλλά όλες οι κυβερνήσεις το ξεχνάνε.

Κάτι μου λέει πως ο Αλέξης Τσίπρας δεν θα πάει τη συμφωνία στη Βουλή αλλά σε δημοψήφισμα. Αν έχει ένστικτο επιβίωσης, αυτό θα κάνει. Η ευθύνη της συμφωνίας τον ξεπερνάει.

Η δεύτερη επιλογή είναι η παραίτηση.


Του Pitsirikos


(Έγραφα χθες:-Είναι κρίμα να έχεις ιδρώσει τη φανέλα για 90 λεπτά και στις καθυστερήσεις να βάζεις αυτογκόλ όταν θα μπορούσες να πάρεις την παρτίδα και να γράψεις ιστορία... -Κύριοι Συριζαίοι σας ψηφίσαμε για να εφαρμόσετε το πρόγραμμά σας, αν η ΕΕ δεν σας το επιτρέπει να τους καταγγείλετε δημόσια, μην προσπαθείτε όμως να μας χρυσώσετε το χάπι, γίνεστε καταγέλαστοι...-Μόνη ελπίδα, οι δανειστές να ζητήσουν επιπλέον μέτρα, που θ'αναγκάσουν τον Τσίπρα να τ' αρνηθεί, αλλιώς ψυχή βαθιά...
Αυτά.
AMOR 24/6/2015)


---------------------
[πηγή]

Αναζητώντας το χαμένο χρόνο - του Στάθη Κουβελάκη

Χρειάστηκαν λοιπόν πέντε μήνες για να αποχωρήσει επιτέλους η ελληνική κυβέρνηση από μια διαδικασία εξουθενωτική για την ίδια, την κοινωνία και την χώρα. Οσοι χρειάστηκαν και για να αποφασίσει να δώσει (προσωρινό;) τέλος στην αιμορραγία της αποπληρωμής των δόσεων προς τους δανειστές και για να απευθύνει το κυβερνών κόμμα ένα κάλεσμα για επανεκκίνηση της λαϊκής κινητοποίησης που διέκοψε η καταστροφική από κάθε άποψη συμφωνία της 20ης Φλεβάρη.

Με στραγγιγμένα τα δημόσια ταμεία, με την οικονομία να υφίσταται τις συνέπειες του ελέω ΕΚΤ χρηματοδοτικού στραγγαλισμού, με τον λαό αδρανοποιημένο και σε σύγχυση, το ερώτημα που αβίαστα προκύπτει είναι εάν όλα τα προηγούμενα, πέρα από ανεπαρκή, έρχονται πολύ αργά. Εάν, με άλλα λόγια, είναι δυνατόν να καλυφθεί ο χρόνος που άρχισε να κυλά σε βάρος της ελληνικής κυβέρνησης από τότε που η ίδια προσπάθησε να παρουσιάσει ως «διαπραγματευτική επιτυχία» την αδυναμία της να κάμψει στο ελάχιστο την στάση των δανειστών.

Σε πείσμα λοιπόν της ξύλινης γλώσσας περί «προόδου» και «επικείμενης συμφωνίας», αυτό που ήρθαν να επιβεβαιώσουν οι τελευταίες εξελίξεις είναι ότι η παράσταση του τελευταίου πεντάμηνου δεν ήταν παρά μια παρωδία «διαπραγμάτευσης». Διότι πως αλλιώς να χαρακτηρίσουμε μια διαδικασία όπου η πρόταση που καταθέτει τελεσιγραφικά, μετά από τέσσερις μήνες, η άλλη πλευρά, προφανώς αυτή που διαθέτει την ισχύ, αποτελεί, κατ’ομολογία του υπουργού Εσωτερικών  μια ιδιαίτερα βεβαρυμένη εκδοχή του σημείου εκκίνησης, των όσων δηλαδή είχε αποδεχθεί η προηγούμενη ελληνική κυβέρνηση με το διαβόητο «μέηλ Χαρδούβελη»;  Το λιγότερο που μπορεί να περιμένει κανείς είναι ότι μετά από ένα τέτοιο ναυάγιο, είναι η αποχώρηση. Το πιο κρίσιμο όμως, εάν δεν θέλουμε να επαναληφθεί αυτό το εφιαλτικό σενάριο, είναι η συνειδητοποίηση, δηλαδή η δημόσια αναγνώριση, ότι αυτή η διαδικασία ήταν μια παγίδα, στην οποία εγκλωβίστηκε η ελληνική πλευρά, με πολύ δυσάρεστα αποτελέσματα, που, ας το πούμε ευθέως, μόνο με ριζική αλλαγή πορείας είναι αναστρέψιμα.

Διότι ο χρόνος που «χάθηκε» σε αυτές τις ατέλειωτες «συνομιλίες» δεν χάθηκε για όλους. Προφανώς δεν χάθηκε για την πλευρά των δανειστών που ακολούθησαν με απόλυτη συνέπεια την στρατηγική του «κλοιού ρευστότητας» που εγκαινίασε δέκα μόλις μέρες μετά τις εκλογές ο Μάριο Ντράγκι. Και που πέτυχαν κάτι, που τουλάχιστον στα μάτια όσων στήριξαν και συνέβαλαν στην υπόθεση μιας αριστερής κυβέρνησης, φάνταζε αδιανόητο πριν από μερικούς μήνες: να σύρουν μια κυβέρνηση που εκλέχτηκε με διακυρηγμένο στόχο την κατάργηση των Μνημονίων στην αποδοχή του «κάδρου» των πολιτικών λιτότητας. Διότι, και πάλι, πως αλλιώς μπορεί να χαρακτηρισθεί το απίστευτο «κείμενο των 47 σελίδων», όπως έχει πλέον καταχωρηθεί η τελευταία ολοκληρωμένη εκδοχή της ελληνικής πρότασης; (Το πλήρες αναρτήθηκε από το ThePressProject) Ενα κείμενο που κινείται στην γνώριμη, και σαφέστατα μνημονιακή, λογική των δημοσιονομικών πλεονασμάτων, των ιδιωτικοποιήσεων, της διαρκούς αύξησης της πραγματικής ηλικίας συνταξιοδότησης, της παγίωσης της ληστρικής υπερφορολόγησης των τελευταίων ετών με ταυτόχρονη αύξηση της έμμεσης φορολογίας, την μείωση της προστασίας της πρώτης κατοικίας και την μετάθεση σε ένα ακαθόριστο μέλλον του συνόλου σχεδόν των προγραματικών δεσμεύσεων  του Σύριζα που δεν έχουν ντε φάκτο ήδη αναιρεθεί;

Ας είμαστε σαφείς: στην διαρκή διολίσθηση των ελληνικών θέσεων κατά τη διάρκεια της δήθεν διαπραγμάτευσης, το κείμενο των 47 σελίδων αποτελεί σημείο τομής. Ακόμη κι αν οι προτάσεις της ελληνικής πλευράς γίνονταν αποδεκτές ως «βάση συζήτησης», και ξέρουμε ότι από τότε υπήρξαν και περαιτέρω βήματα ευθυγράμμισης με τις απαιτήσεις των δανειστών (με πιο χαρακτηριστικό την πλήρη αποδοχή των στόχων για δημοσιονομικά πλεονάσματα), το αποτέλεσμα θα ήταν και πάλι η συνέχιση της λιτότητας και η εμπέδωση του μνημονιακού καθεστώτος. Με αυτήν την έννοια μπορούμε να πούμε ότι η παραβίαση της λαϊκής εντολής έχει ήδη συντελεσθεί.

Ο «χαμένος χρόνος» δεν σημαίνει όμως μόνο διαρκή υποχώρηση των ελληνικών θέσεων. Εξ’ίσου καίρια είναι  η αδρανοποίηση της κοινωνίας, ο εθισμός στο κατέβασμα του πύχη, το αίσθημα ανημπόριας που γενικεύεται. Η τομή εδώ ήρθε με την συμφωνία της 20^ης Φλεβάρη που έδωσε τέλος στο κλίμα ελπίδας και αγωνιστικής εγρήγορσης που είχε πυροδοτήσει η εκλογική νίκη. Καθοριστικό ρόλο έπαιξε εδώ ο επίσημος κυβερνητικός λόγος αλλά και η αδυναμία του Σύριζα ώς κόμματος να δώσει ένα διαφορετικό στίγμα. Αυτό που εν τέλει κυριάρχησε, και συνεχίζει εν μέρει μια μετά θάνατον διαδρομή, ήταν η ατέρμονη «διαπραγματευσιολογία», η φιλολογία περί της επί θύραις «συμφωνίας» και του δήθεν «έντιμου συμβιβασμού», όλα αυτά κατά στιγμές διανθισμένα με πιο επιθετικές κορώνες που «έπαιζαν» με το ενδεχόμενο της «ρήξης» - χωρίς ποτέ όμως να το προετοιμάζουν και να το εξηγούν σαν μια βιώσιμη και θετική επιλογή. Δεν μπορεί λοιπόν να προκαλεί έκπληξη ο σκεπτικισμός με τον οποίο αντιμετωπίζεται ένα καθυστερημένο, πρόχειρο και με θολή στόχευση κάλεσμα για λαϊκή κινητοποίηση όπως αυτό της Τετάρτης 17 Ιούνη.

Είναι πλέον προφανές η κυβέρνηση αλλά και γενικότερα ο Σύριζα έχουν να αντιμετωπίσουν ένα θέμα αξιοπιστίας. Διότι ποιά αξιοπιστία μπορεί άραγε να έχει η δήλωση ότι «τώρα αρχίζει η πραγματική διαπραγμάτευση» μετά από τους εξαντλητικούς πέντε μήνες που πέρασαν; Τι νόημα έχει η επανάληψη της εκτίμησης περί «θετικής συμφωνίας της 20^ης Φλεβάρη» όταν οι πάντες περίπου έχουν δεχθεί ότι έδεσε τα χέρια της κυβέρνησης χωρίς να εξασφαλίσει την παραμικρή χαλάρωση του χρηματοδοτικού κλοιού; Πόσοι πιστεύουν ακόμη ότι το «Brussels group» και τα «τεχνικά κλιμάκια» είναι κάτι διαφορετικό από την Τρόϊκα, ότι η λεγόμενη «πέμπτη αξιολόγηση» έχει αποσυρθεί από το τραπέζι ή ακόμη ότι δεν υφίσταται Μνημόνιο ακόμη κι αν τώρα το λέμε «πρόγραμμα» (κατά το «Θεσμοί»); Αυτή η διαρκής λεκτική ταχυδακτυλουργία δεν αποτελεί εξ’άλλου και μια ομολογία αποτυχίας (όταν δεν μπορούμε να αλλάξουμε τα πράγματα, αλλάζουμε την ονομασία τους) και συνάμα σύμπτωμα προϊούσας αποσάθρωσης του ίδιου του πολιτικού λόγου;

Με το μνημειώδες έργο του «Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο», ο Μαρσέλ Προυστ κατέδειξε αυτό που είχε συνοψίσει ο Ηράκλειτος με το ρητό του «Ποταμώ ουκ έστιν εμβήναι δις τω αυτώ» («είναι αδύνατο να μπεις στο ίδιο ποτάμι δεύτερη φορά»). Ο «χαμένος χρόνος» έχει περάσει ανεπιστρεπτί, και η αναβίωσή του, με οδηγό την μνήμη, δεν νοείται παρά ως αφηγηματική αναδημιουργία σε ένα άλλο επίπεδο, αυτό της μυθιστορίας και του φαντασιακού. Και για να το κάνει αυτό ο Προυστ σταμάτησε να ζει, διέκοψε τρόπον τινά για τον ίδιο την ροή του χρόνου για να αφήσει την γραφή του να ανεμετρηθεί με την εμπειρία της απώλειας.

Εστω και έτσι όμως, ο γάλλος συγγραφέας έχει κάτι καίριο να πει σε όσους κάνουν την αντίθετη από τον ίδιο επιλογή, σε όσους να συνεχίζουν να ζουν και να δρουν σε αυτόν τον κόσμο, με τη γνώση όμως ότι το καθετί κρατάει κάτι από την γεύση του παρελθόντος, που δεν είναι παρά η γεύση του ανεκπλήρωτου. Μόνο η δημιουργία καινούργιου χρόνου μπορεί να δικαιώσει όσα τραυμάτισε αυτός που πέρασε. Με αυτήν την έννοια, τίποτε δεν είναι σήμερα πιο επίκαιρο από το πρόγραμμα του Σύριζα, από τις δεσμεύσεις που ανέλαβε και που τον οδήγησαν σε μια ιστορικής σημασίας νίκη, ακριβώς επειδή ξέρουμε ότι η υλοποίησή τους δεν μπορεί να γίνει όπως αρχικά είχαμε σκεφτεί. Νέα αρχή δεν γίνεται εκ του μηδενός, ούτε όμως και χωρίς ρήξη με αυτό προηγήθηκε.

Η κυβέρνηση, ο Σύριζα, ο ελληνικός λαός βρίσκονται σήμερα μπροστά σε ένα απλό, στη διατύπωσή του και μόνον, δίλημμα: συνθηκολόγηση ή ρήξη, παράδοση ή ανοιχτό στοίχημα για το μέλλον. Η δεύτερη επιλογή ενέχει αναμφισβήτητα ρίσκο, η πρώτη όμως δεν έχει να προσφέρει παρά την ασφάλεια μιας θανάσιμης, ατελείωτης, αγωνίας. Για λίγο ακόμη το μέλλον είναι ανοιχτό. Κανείς δεν μπορεί εξ’άλλου να πει τι θα είχε κάνει ο Προυστ αν δεν είχε δοκιμάσει αυτό το μικρό κομμάτι κέηκ που οι Γάλλοι ονομάζουν Μαντλέν.

ΥΓ. Ο Παύλος Ζάννας (1929-1989) άρχισε να μεταφράζει το έργο του Μαρσέλ Προυστ στη φυλακή όπου βρισκόταν για την αντιδικτατορική του δράση και τη συμμετοχή στην οργάνωση «Δημοκρατική Αμυνα». Οταν οι συγκρατούμενοί του, ή οι κατοπινότεροι, τον ρωτούσαν γιατί, στις δεδομένες συνθήκες, δεν είχε διαλέξει να ασχοληθεί με κάτι «πιο πολιτικό», απαντούσε ότι το να μεταφράζεις Προυστ ακριβώς σε εκείνες τις συνθήκες συνιστούσε κατ’εξοχήν πολιτική πράξη και αναπόσπαστο μέρος της αντιστασιακής του δράσης.

του Στάθη Κουβελάκη, στη μνήμη του Παύλου Ζάννα

----------------

[Πηγή]