Αλλο ένα τέτοιο σαββατοκύριακο να περάσει σύντροφοι και θα αρχίσω να πιστεύω ότι κυβερνούν οι σαμαροβενιζέλοι ξανά κι όχι η Αριστερά

Δίνουμε 500.000.000 ευρώ από τα λεφτά που δεν έχουμε για να εκσυγχρονίσουμε πολεμικά αεροσκάφη, στέλνουμε τα ΜΑΤ στη Χαλκιδική για να συμπαρασταθούν στους φουσκωτούς τού Γ. Μπόμπολα και διορίζουμε συγγενείς και φίλους στον κρατικό μηχανισμό. Αλλο ένα τέτοιο σαββατοκύριακο να περάσει σύντροφοι και θα αρχίσω να πιστεύω ότι κυβερνούν οι σαμαροβενιζέλοι ξανά κι όχι η Αριστερά. Ναι, το ξέρω, υπάρχουν δικαιολογίες για όλα: τα αεροπλάνα επιτηρούν τα σύνορα της χώρας και η επισκευή τους από ελληνικά χέρια είναι φτηνότερη της αγοράς τους από ξένα. Στα ορυχεία είχαν μεταβεί και οι γνωστοί άγνωστοι αντιεξουσιαστές για να δώσουν κι εκεί την παράστασή τους με τις μολότοφ. Στη δημόσια διοίκηση αν δεν έχεις δίπλα σου ανθρώπους που να εμπιστεύεσαι δεν θα σε αφήσουν να κάνεις δουλειά...

Μην μου επαναλαμβάνετε, όμως, επιχειρήματα τα οποία ακούω επί δεκαετίες από τον πάλαι ποτέ δικομματισμό. Θα είχε νόημα μόνο αν αυτός δεν είχε σαπίσει και δεν υπήρχε λαχτάρα στους πολίτες για το καινούριο. Κι εκεί είναι το ζουμί κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ: ο λαός δεν σας εξέλεξε απλώς για να διαχειριστείτε την καταστροφή που άλλοι έφεραν στον τόπο, αλλά για να προχωρήσετε σε ανατροπές. Και σε αυτές δεν συμπεριλαμβάνονται τα κανόνια, οι μπάτσοι, οι θυγατέρες και τα κολλητάρια...

Φυσικά κι αυτούς τους δύο μήνες και κάτι έχουν γίνει πολλά που δεν έγιναν σαράντα χρόνια: η δυναμική διαπραγμάτευση στο οικονομικό πεδίο, το άπλωμα της εξωτερικής μας πολιτικής σε όλους τους ισχυρούς διεθνείς παίκτες, τα νομοσχέδια για την ανθρωπιστική κρίση, τις 100 δόσεις, την επανίδρυση της δικτατορικώς καταργηθείσας ΕΡΤ, το χτύπημα στους μεγαλοκαναλάρχες και στη διαπλοκή γενικότερα με νομοθετικά μέτρα και την κινητοποίηση των διωκτικών αρχών, η κατάργηση των φυλακών τύπου Γ' κι άλλων ανελεύθερων επιλογών, η διεκδίκηση των γερμανικών πολεμικών επανορθώσεων, η επιτροπή για το δημόσιο χρέος και η εξεταστική για τα μνημόνια. Ολα αυτά δεν είναι καθόλου αμελητέα ποσότητα και ποιότητα, πόσω μάλλον όταν προέρχονται από ανθρώπους που δεν είχαν κυβερνήσει ποτέ ξανά στη ζωή τους...

Από την Αριστερά, ωστόσο, περιμένω πολύ περισσότερα από την παροχή των αυτονόητων σε μια δημοκρατική κοινωνία, έστω κι αν η εφαρμογή τους σπανίζει στη χώρα μας. Από τον Αλέξη Τσίπρα και τους υπουργούς του προσδοκώ τον ουρανό με τα άστρα όχι γιατί πιστεύω σε μεσσίες (όσοι πέρασαν, άλλωστε, από αυτόν τον πλανήτη πέθαναν και δεν αναστήθηκαν ποτέ), αλλά γιατί μόνο κοιτώντας ψηλά θα μπορέσουμε να αποφύγουμε τις παγίδες τις οποίες στήνει το κατεστημένο στο βάλτο του. Γι' αυτό και είναι θλιβερό όταν αυτοτραυματιζόμαστε κάνοντας αυτά που καταγγέλλαμε χρόνια πως έκαναν ο άλλοι για τους εξοπλισμούς, τις δυνάμεις καταστολής και την οικογενειοκρατία...

Ακόμα κι ο πρωθυπουργός έχει προαναγγείλει, κι ορθώς έπραξε, πως αν δεν μπορούμε να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις και ταυτοχρόνως τους διεθνείς τοκογλύφους η επιλογή δεν μπορεί να είναι παρά η πρώτη. Το αυτό, επομένως, ισχύει και για τα 500.000.000 που δόθηκαν για τα αεροσκάφη τού πολεμικού ναυτικού. Αν καταφέρουμε να δανειοδοτηθούμε και να βάλουμε ξανά την πραγματική οικονομία σε τροχιά ανάπτυξης, στηριζόμενοι όσο το δυνατό περισσότερο στις δικές μας δυνάμεις, δεν έχω αντίρρηση να δαπανήσουμε αυτό το ποσό για την καλύτερη φύλαξη των συνόρων μας. Οι τούρκοι, ωστόσο, θα εισβάλουν ευκολότερα σε μια οικονομικώς εξαθλιωμένη Ελλάδα, η οποία απλώς θα διαθέτει στη βιτρίνα της όπλα και κανόνια, από ό,τι σε μια χώρα τής οποίας ο πληθυσμός θα έχει κατορθώσει να ξανασταθεί στα πόδια του. Κι ελπίζω Αλέξη η πολλή παρέα με τον Π. Καμμένο να μην σε έχει κάνει να αλλάξεις γνώμη επ' αυτού...

Κι όσον αφορά τα ΜΑΤ έχει δίκιο ο Γ. Πανούσης να επιτίθεται στην "Αριστερά τού τίποτα" (έστω κι αν ο τρόπος που το έκανε μέσω συστημικών εντύπων δημιουργεί αμφιβολίες για τις πραγματικές του προθέσεις), αλλά το τάνγκο τής ανομίας θέλει δύο για να χορευτεί: αν δεν υπήρχαν ΜΑΤ στη σημερινή τους μορφή, δηλαδή στελεχωμένα ως επί το πλείστον με θιασώτες των χιμπαντζήδων με τα μαύρα, δεν θα υπήρχαν κι αντιεξουσιαστές επίσης στην τωρινή τους εκδοχή, δηλαδή πληρωμένοι ή αφελείς υπηρέτες τής επαναστατικής γυμναστικής. Κι αν, επιπλέον, οι κόρες, οι γιοι, οι σύζυγοι, τα ξαδέρφια, οι μπατζανάκηδες ή τα φιλαράκια μας δεν αποτελούν δώρα τής φύσης στην ανθρωπότητα είναι προτιμότερο να επιλέγουμε άσχετους με το επώνυμο ή το κοινωνικό μας περιβάλλον ανθρώπους, ακόμα κι αν έχουν τα ίδια ακριβώς προσόντα με τους συγγενείς και τους φίλους μας. Ο Καίσαρας το είχε συνειδητοποιήσει ότι η γυναίκα του πρέπει να δείχνει και τίμια. Οι καισαρίσκοι φαίνεται πως έχουν δρόμο ακόμα, ο οποίος όμως δεν θα είναι μακρύς αν σπεύδουν και οι ίδιοι να τραβούν το χαλί κάτω από τα πόδια τους...    

(Άλλαξα τον τίτλο του άρθρου που αναδημοσιεύω με μέρος του κειμένου, γιατί το βρίσκω πολύ πιο καίριο και επιπλέον νομίζω πως ουσιαστικά αντιπροσωπεύει και τον βασικό λόγο που γράφτηκε αυτό το κείμενο (από τον Vromostomos). Ο αρχικός τίτλος είναι "Σύντροφοι, με κανόνια, ΜΑΤ και τους γιους τους κυβερνούσαν και οι προηγούμενοι...κι έπεσαν". AMOR

---------------

[Πηγή]

Το ΚΚΕ με το μάτι τού…απέξω - Του Άρη Σκιαδόπουλου (και μια ανάρτηση του Βασίλη)

Όποιες σκέψεις ακολουθούν ανήκουν σ έναν πολίτη, που εδώ και εξήντα χρόνια ψηφίζει το ΚΚΕ από τότε που ήταν ΕΔΑ. Τότε, τον Αύγουστο του 1958, που έφτασε να γίνει αξιωματική αντιπολίτευση, για να ακολουθήσει η διάσπαση και η κατρακύλα. Είναι σκέψεις ενός που δεν είναι μέλος του Κόμματος και συνεπώς δεν δεσμεύεται από τις υποχρεώσεις που απορρέουν απ/ αυτήν την ιδιότητα κι ούτε απολαμβάνει της προστασίας του Κόμματος. Ωστόσο τιμήθηκε από σχέση αμφίπλευρης εκτίμησης τόσο από τον ιστορικό ηγέτη Χαρίλαο Φλωράκη, όσο κι από την Αλέκα Παπαρήγα.

Οι σκέψεις τώρα: Το ΚΚΕ είναι ένα ιστορικό Κόμμα που το διακρίνει η γενναιότητα ν΄ αναγνωρίζει τα λάθη του αλλά και η κατάρα να τα διαπράττει. Ανέδειξε το Ζαχαριάδη, αποκαθήλωσε το Ζαχαριάδη και τον έστειλε στό Σουργκούτ…δασάρχη, για να τον αποκαταστήσει μετά θάνατον. Ανέδειξε μια λαμπερή προσωπικότητα, τον Πλουμπίδη, για να τον στείλει ως χαφιέ στό απόσπασμα και να τον αποκαταστήσει μετά θάνατον. Αποκήρυξε το Βελουχιώτη, που σκοτώθηκε ατιμασμένος, για να τον αποκαταστήσει μετά θάνατον. Είναι και μια σειρά άλλων, περισσότερο σημαντικών η ολιγότερο, δεν είναι όμως αυτό το θέμα. Απλά, μέσα απ/ αυτή την πολιτική διαχείριση, το Κόμμα στερήθηκε των υπηρεσιών πολύτιμων προσωπικοτήτων κι έχασε πολιτικό χρόνο.

Σήμερα ωστόσο δε μιλάμε με όρους του 1946, ή τού 1950. Σήμερα μιλάμε για ταχύτητες που ξεπερνούν το φως. Τα νιτρίνα που ανακάλυψε το Σερν έχουν σπάσει το φράγμα φωτός και κάνουν σ ένα δευτερόλεπτο εφτάμιση φορές το γύρο της γης. Το Ίντερνετ είναι μια ασύλληπτη πραγματικότητα, που διαχέει την πληροφορία σε κλάσματα δευτερολέπτου. Η παγκοσμιοποίηση αποτελεί γεγονός κι ως τέτοιο δεν αντιμετωπίζεται με όρους αυτοαπομόνωσης. Η Ευρωπαϊκή Ένωση με αυτό πού εκφράζει, τη στήριξη δηλαδή των μονοπωλίων έχει κερδίσει σε πρώτη φάση το παιχνίδι. Και το ΚΚΕ δεν είναι εκτός. Πολύ σωστά διαθέτει ευρωβουλευτές που δίνουν τη δική τους μάχη μέσα από τους κανόνες του Ευρωκοινοβουλίου, τους οποίους έχει αποδεχτεί. Άρα, έστω και διαφωνών είναι παρών.

Σήμερα, στην Ελλάδα, για πρώτη φορά ένα αριστερό κόμμα, που έχει τις ρίζες του στό ΚΚΕ βρίσκεται στην εξουσία και ζητά τη συνεργασία του ΚΚΕ. Είναι μια ιστορική ευκαιρία για την Αριστερά, να δώσει τη δική της απάντηση. Άρνηση στην πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ σημαίνει άγονη πολιτική. Αυτό δεν σημαίνει ότι το ΚΚΕ πρέπει ντε και καλά να συμφωνήσει με το ΣΥΡΙΖΑ. Δεν είναι όμως πολιτικά ορθό να αρνείται το διάλογο. Ας προσέλθει στο διάλογο και αν προκύψει ασυμφωνία, τότε ας αποχωρήσει καταγγέλλοντας. Όχι όμως να αρνείται το διάλογο.

Αυτή η πολιτική της άρνησης περιθωριοποιεί το Κόμμα. Το καθηλώνει σε ποσοστά θλίψης. Γιατί είναι τραγικό το ΚΚΕ να εμφανίζεται πίσω από το φασιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής και ένα ευκαιριακό τυχοδιωκτικό κομματίδιο, όπως είναι το Ποτάμι. Και είναι αρκετοί εκείνοι που πιστεύουν σ ένα σύγχρονο ΚΚΕ, που θα απελευθερωθεί από την ομφαλοσκόπηση και θα σταματήσει πλέον να ασχολείται με…«εικονομαχίες» και «εικονολατρίες»… Δεν έχει ανάγκη από ιεροεξεταστές, αλλά από την προσφορά φωτισμένων στελεχών που πάντα διέθετε και διαθέτει. Κι ούτε είναι αποδεκτό οι φιλοδοξίες του να στοχεύουν σε ένα μισό τοις εκατό. Διαφορετικά θα συρρικνωθεί σ ένα ιδιότυπο κλαμπ υπάκουων, που θα ασκούν το κομματικό τους καθήκον και θα ονειρεύονται μια εκτός πραγματικότητας αλλαγή. Και βέβαια θα επιβεβαιώνονται από την ασφάλεια που προσφέρει η αποστασιοποίηση από τη δοκιμασία. Αυτό όμως είναι ένας ακαδημαϊσμός, δεν είναι πολιτική. Γιατί η πολιτική προϋποθέτει ρίσκο και το ρίσκο άμεση συμμετοχή στο γίγνεσθαι. Και σήμερα, το ΚΚΕ έχει μια ιστορική πρόκληση μπροστά του. Μέσα από το διάλογο με τον ΣΥΡΙΖΑ να αποδείξει ότι είναι παρόν σ αυτό το στοίχημα της Αριστεράς, κι ότι αποτελεί εγγυητή των προσδοκιών του ελληνικού λαού. Έστω αποκαλύπτοντας μέσα από το διάλογο υπόγειες και σκοτεινές σκοπιμότητες τού ΣΥΡΙΖΑ.

Του Άρη Σκιαδόπουλου

~~~§§§~~~

(Σαν από μηχανής Θεός ήρθε αυτό το πολύ σημαντικό άρθρο του Άρη Σκιαδόπουλου, μετά από την ακροτελεύτια ανάγνωση μιας εξίσου σημαντικής ανάρτησης του Φ/Β φίλου μου Βασίλη, που μιλούσε ακριβώς στο ίδιο πνεύμα, την οποία και παραθέτω παρακάτω, μαζί με το (χθεσινό) σχόλιό μου, όπως και την απάντησή του:

Η ανάρτηση:

"Καλημέρα, Θέλω να ζητήσω από τους συντρόφους του ΚΚΕ να διατηρήσουν την ψυχραιμία και την αυτοσυγκράτηση τους. Η κυβέρνηση του Α. Τσίπρα δεν είναι μια σοσιαλιστική κυβέρνηση που εκλέχτηκε από το εκλογικό σώμα με σκοπό ν΄ αναδείξει την εργατική τάξη στην εξουσία. Είναι ένα σχήμα διακυβέρνησης εναλλακτικό της αστικής τάξης. Και τούτο προέκυψε επειδή ο εργαζόμενος λαός, ο άνθρωπος της βιοπάλης δεν προέταξε την αγωνιστική του δράση ούτε ασφαλώς την κλιμάκωσε. Αντιθέτως την υπέστειλε.

Συνεπώς ας παρακολουθούμε τους κυβερνητικούς χειρισμούς κι ας τους αξιολογούμε με νηφαλιότητα. Στο κάτω κάτω της γραφής ο λαός ψήφισε να ζει περιμένοντας τα ... ψύχουλα ! Θα έλεγα πως ζήτησε το μη χείρον, να μπει επιτέλους ένα φρένο στις αχαλίνωτες ορέξεις τις ολιγαρχίας. Θα δούμε τι και πόσο η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ μιας φαινομενικά ετερόκλητης ιδεολογικά σύμπραξης θα ανταποκριθεί επιτυχώς σ΄ αυτό το αίτημα και συγχρόνως θα επιβραβευτεί από τους πολίτες και ειδικά από εκείνους που θέτουν ως θέσφατο στη ζωή τους την κατ΄ ανάθεση εντολή !"

Χθεσινό σχόλιό μου στην ανάρτηση:

"Μόλις ήθελα να φύγω και πέφτω σ' αυτή την ανάρτησή σου! Ακόμα δεν το πιστεύω... Επιτέλους και ένας φίλος / σύντροφος του ΚΚΕ που τολμάει με νηφαλιότητα και αντικειμενικότητα να πει τα πράγματα με τ' όνομά τους! Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου φίλε Βασίλη. Μακάρι και άλλοι φίλοι (και μέλη του ΚΚΕ) που είναι φίλοι μου και συνάδελφοί μου, να εκφράζονταν έτσι. Να' σαι καλά!"

Απάντηση του Βασίλη στο σχόλιό μου:

"Σ' ευχαριστω Αποστολη. Η νηφαλιοτητα και η αντικειμενικοτητα ειναι το προνομιο η ακομα και η αρετη που απολαμβανουμε ολοι εμεις που δεν υπακουμε εξαναγκαστικα σε κομματικη γραμμη. Ειμαι ενας ανθρωπος ασφαλως με σαφες ιδεολογικο και πολιτικο στιγμα πλην ομως δεν ειμαι ενταγμενος σε κομμα αιτια που θα με εμποδιζε εκτιμω να δω τα πραγματα με λιγοτερη επαρση και περισσοτερη κατανοηση. Να εισαι κι εσυ καλα φιλε μου. Καλο βραδυ."

Νομίζω η συζήτηση μέσα κι έξω από το ΚΚΕ μόλις άρχισε... Ίδωμεν...

AMOR 30/1/2015, 10:40 πρωί)

--------------------
[Πηγή]

Έξαλλοι οι «αριστεροί» με τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ - Του Pitsirikos

Αξίζει να παρατηρήσει κάποιος πως αυτοί που έχουν πάθει μεγάλη ζημιά μετά από τη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές δεν είναι οι δεξιοί. Αυτοί που έχουν πάθει συντριβή εξαιτίας της νίκης του ΣΥΡΙΖΑ, είναι οι αριστεροί που είχαν βιαστεί να ξεπουληθούν.

Είναι τραγικό, αλλά και αστείο, να βλέπεις αριστερούς που είχαν τρέξει να πιάσουν θέση στο ΠΑΣΟΚ -ακόμα και στη Νέα Δημοκρατία- να μην μπορούν τώρα να πιστέψουν πως έγινε κυβέρνηση ένα αριστερό κόμμα.

Δεν περίμεναν ποτέ ένα αριστερό κόμμα να γίνει κυβέρνηση. Και έγινε αυτό που φοβόντουσαν.

Βέβαια, για να δικαιολογήσουν το δικό τους ξεπούλημα, λένε πως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι αριστερό κόμμα.

Αριστερό κόμμα είναι η ΔΗΜΑΡ του μπαρμπα Φώτη, η οποία εξαφανίστηκε γιατί οι «αριστεροί» της ΔΗΜΑΡ έτρεξαν να πιάσουν θέση στο Ποτάμι, το οποίο υπόσχεται μια κάποια μάσα.

Αριστερό κόμμα είναι το ΚΚΕ, το οποίο λέει διαρκώς πως δεν είναι ώριμες οι συνθήκες αλλά το ίδιο έχει ωριμάσει τόσο πολύ που σάπισε και κανείς δεν καταλαβαίνει γιατί δεν βάζει λουκέτο, και να ανοίξει ξανά, όταν ο «λαός» θα είναι κι αυτός ώριμος για επανάσταση.

Είχαν κουραστεί αυτοί οι «αριστεροί» να περιμένουν, οπότε έτρεχαν να γεμίζουν τα ποτήρια των Βενιζέλων και να κάνουν υποκύψεις στους Σαμαράδες, για να τους βάλουν σε καμιά ΝΕΡΙΤ, και να συνεχίσουν να είναι «αριστεροί».

Αριστεροί με αφεντικά τον Βαρδινογιάννη, τον Μπόμπολα και τον Αλαφούζο.

Πάντα κοντά σε κάθε εξουσία. Στον Σημίτη, τον Καραμανλή, τον Παπανδρέου, τον Σαμαρά. Κανονικοί τζουτζέδες.

Έβρισκαν υπέροχους τύπους κάτι φασίστες σαν τον Άδωνι και τον Βορίδη -τους έκαναν και παρέα- αλλά τους ενοχλούσαν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ.

Και τώρα προσπαθούν να βρουν τρόπο, για να μην φανεί η ξεφτίλα τους.

«Αυτός ο Τσίπρας πολύ αμόρφωτος, βρε παιδί μου».

Ναι, να του βάλετε και διαγώνισμα. Να δούμε αν ξέρει τόσα για τον Μαρξ, όσα εσείς που γίνατε σφουγκοκωλάριοι της εκάστοτε εξουσίας.

«Εμείς άλλη Αριστερά ξέραμε. Εμείς ξέραμε την Αριστερά του Ηλιού, του Κύρκου και του Παπαγιαννάκη».

Δηλαδή, ξέρατε την Αριστερά της ήττας. Την Αριστερά που έτρωγε φάπες και έπαιζε φυσαρμόνικα.

Φυσικά, για τους ξεπουλημένους αριστερούς, οι μόνοι αυθεντικοί αριστεροί έχουν πεθάνει. Νεκροί όλοι οι καλοί αριστεροί.

Βέβαια, αν ζούσε ο Παπαγιαννάκης και ήταν στον ΣΥΡΙΖΑ, θα του την έπεφταν πιο πολύ από όσο την πέφτουν στον Καμμένο.

Για αυτούς τους «αριστερούς», δεν υπάρχουν αριστεροί στον ΣΥΡΙΖΑ. Οι μόνοι αριστεροί σήμερα είναι οι ίδιοι.

Και δεν αναπολούν την Αριστερά του Ηλιού και του Κύρκου.

Τα νιάτα τους αναπολούν. Τότε που δεν είχαν ξεπουληθεί ακόμα.

Δεν είχαν ξεπουληθεί γιατί δεν είχε βρεθεί κάποιος να τους αγοράσει.

Ήταν θέμα χρόνου.

(Προσέξτε το μίσος αυτών των «αριστερών» για τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Έχουν λυσσάξει από την πρώτη στιγμή που έγινε κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ. Θέλουν η Ελλάδα να βουλιάξει, για να δικαιωθεί η προδοσία τους. Ξέρουν πως, αν ο ΣΥΡΙΖΑ τα καταφέρει, θα πρέπει οι ίδιοι να αποδεχτούν πως έζησαν σαν σκουλήκια. Αποδεχτείτε το από τώρα. Μη χάνετε χρόνο.)


Του Pitsirikos

-------------------
[Πηγή]

5 χρόνια είχε να γελάσει τόσο πολύ το χειλάκι μας όπως σήμερα... Του AMOR

Αυτό που ζούμε όλοι μας τις τελευταίες μέρες, είναι μοναδικό, πρωτόφαντο! 

Στη δουλειά, στην παρέα παντού, συναντάς ανθρώπους γελαστούς, ανθρώπους που αλληλοσυγχαίρονται, που μιλάνε για την Αλλαγή, που -επιτέλους- μιλάνε για την πολιτική!

Είναι αλήθεια, πως με έχει ξαφνιάσει ο μεγάλος αριθμός ευχάριστων ειδήσεων που ακούω κάθε μέρα. Το είχα ξεσυνηθίσει όλα αυτά τα μαύρα χρόνια της μιζέριας, τις κοροϊδίας και της αβεβαιότητας.

Τουλάχιστον 3 φορές ως τώρα σήμερα, άκουσα από ανθρώπους -μέχρι τώρα άσχετους και φοβικούς-, να μου σιγοψιθυρίζουν με χαρά ένα "Καλά αρχίσαμε...", ή "πολύ καλά τα πρώτα δείγματα γραφής της κυβέρνησης..." κλπ. κλπ. και έπαθα πλάκα. Ανήκουστα πράγματα ως τώρα...

Αλήθεια λέω, 5 χρόνια είχε να γελάσει τόσο πολύ το χειλάκι μας όπως σήμερα... Και να σκεφτεί κανείς, πως ακόμα σήμερα γίνονταν παράδοση - παραλαβή των περισσότερων υπουργείων. Ούτε καν αρχή της νέας κυβέρνησης δεν ήταν...

Ε λοιπόν, πως να μην αρχίσουμε να ονειρευόμαστε όπως ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, όταν από νωρίς το πρωί ακούς -πρώτη φορά στα χρονικά μετά από τόσο καιρό-, μόνο ευχάριστες ειδήσεις; 

Δόθηκε άμεσα εντολή για το άμεσο ξήλωμα των κάγκελων γύρω απ' τη Βουλή, καταργήθηκε το 5ευρω στα Νοσοκομεία και το 1 ευρώ ανά συνταγή φαρμάκων, ο Υπουργός Παιδείας δήλωσε ότι σταματούν οι διαθεσιμότητες και οι απολύσεις στα Πανεπιστήμια, θα επανέλθει το Πανεπιστημιακό Άσυλο, θα καταργηθούν τα εκτρωματικά Συμβούλια του Ιδρύματος των Πανεπιστημίων, θα επαναπροσληφθούν οι απολυμένοι Εκπαιδευτικοί Τεχνικών Σχολών και οι Σχολικοί Φύλακες κλπ. κλπ.

Πρώτη φορά διαπίστωσα σήμερα, πόσος κόσμος εκτιμάει την Ζωή Κωσταντοπούλου. Όλοι την θέλανε, όπως κι εγώ, Υπουργό Δικαιοσύνης, αλλά μετά διαπίστωσα, διαβάζοντας διάφορα σχόλια, ότι η θέση που της προτάθηκε σαν Πρόεδρος της Βουλής, αποτελεί καθαρή αναβάθμιση. Θα είναι ο 3ος πολιτειακός άρχοντας της χώρας, μετά τον Πρόεδρο και τον Πρωθυπουργό της χώρας. Πέραν τούτου, εικάζεται πως μόνο αυτή θα μπορέσει να βγάλει στη φόρα, τις τόσες  εντολές της Δικαιοσύνης για διερεύνηση διαφθοράς πολιτικών, που χρόνια τώρα κρατούσε καταχωνιασμένες στα υπόγεια της Βουλής ο κάθε Αθανασίου και Μεϊμαράκης.

Το ότι όλο το μνημονιακό κατεστημένο αντέδρασε με έντονα αρνητικό τρόπο για την Ζωή, αποτελεί την καλύτερη επιβεβαίωση της ορθότητας αυτής της επιλογής του Πρωθυπουργού. Βέβαια, όπως πάντα, η αντίδραση ήταν κεκαλυμμένη με σεξιστικά και στυλιστικά δήθεν επιχειρήματα, για να γίνουν στον πολύ κόσμο εύπεπτα. Το περίεργο εδώ ήταν, ότι και κάποιοι αριστεροί της πολυθρόνας, πάτησαν την πεπονόφλουδα αυτή, και μιλούσαν δήθεν για το ευέξαπτο του χαρακτήρα ή για το λαχανί παλτό της! Έλεος αχρείοι ή όπως πολύ εύστοχα καυτηρίασε η Έλενα Ακρίτα "Sorry guys,..Ο κόσμος καίγεται, το dress code της Ζωής μας μάρανε. Αν θέλετε ευάερες κι ευήλιες να ξαναψηφίζατε Γκερέκες." 

Τι άλλο να πρωτοθαυμάσω ή να πρωτοσχολιάσω σήμερα:

• Τον ορισμό του Νίκου Βούτση σαν Υπουργό Δημόσιας Τάξης, βλέποντάς τον σε φωτογραφία πως τον είχαν "περιποιηθεί" πρόσφατα τα ΜΑΤ, στα οποία τώρα προΐσταται;
• Το ότι για πρώτη φορά, ένας τυφλός, ο κ. Κουρουμπλής ορκίστηκε Υπουργός Υγείας;
• Τον ορισμό για πρώτη φορά Υπουργού για την καταπολέμηση της διαφθοράς;
• Τους νέους Υπουργούς Λαφαζάνη, και Κατρούγκαλο, όπως και τον Γιάννη Ξυδάκη Υπουργό Πολιτισμού;
• Την ενθουσιώδη υποδοχή - συνάντηση του νέου Υπουργού Οικονομικών Γιάννη Βαρουφάκη με τις ηρωικές καθαρίστριες μπροστά από το Υπουργείο;
• Την εντολή για απογκετοποίηση των Εξαρχείων με ξήλωμα των κάγκελων;
• Την -για πρώτη φορά- διαφοροποίηση της ελληνικής κυβέρνησης στην απόφαση του συμβουλίου της Ευρωπαϊκής Ένωσης για μονομερή καταδίκη της Ρωσίας για την Ουκρανία;
• ...

Τα καλά νέα όμως, συνδυάζονται και με πολύ συμβολισμό και νεανική φρεσκάδα. Η εικόνα του Υπουργικού Συμβουλίου με έναν 40χρονο Πρωθυπουργό να προΐσταται σε καταξιωμένους συναδέλφους του που θα μπορούσαν ηλικιακά να ήταν οι γονείς του ή οι παππούδες του, είναι έξοχα αποκαλυπτική και συγχρόνως συναρπαστική! Δυστυχώς η γενιά μας, η γενιά των 50ρηδων, των 60ρηδων, απέτυχε! Ζήτω η νέα γενιά των 40ρηδων, του Τσίπρα, της Δούρου, του Γαβρίλη, της Ζωής! Είθε αυτοί να μας βγάλουν πάλι στο ξέφωτο, να λάμψη πάλι η ελπίδα, το χαμόγελο, η αξιοπρέπεια, η τιμιότητα, η προσπάθεια, η αξιοκρατία! Εμείς οι μεγάλοι, δυστυχώς αποτύχαμε. Τους παραδώσαμε μόνο στάχτη και μπούρμπερι. Και διαφθορά!

Το 2012 φοβηθήκαμε να ψηφίσουμε την Αριστερά. Τότε θα ήταν πιο εύκολα και θα το κάναμε από επιλογή μας. Τώρα το κάναμε από ανάγκη. Κι από οργή. Τότε ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε βάλει πολύ νερό στο κρασί του. Επιλέξαμε ξανά τους διεφθαρμένους σαμαροβενιζέλους (με ολίγη ψευτοδημαρ!), να μας αποτελειώσουν... Θέλαμε να φάμε το αγγούρι ολόκληρο, τρομάρα μας... Και να φέρουμε τον ΣΥΡΙΖΑ στα ...μέτρα μας -και με ολίγη ΑΝΕΛ! Έστω. Κάλλιο αργά παρά ποτέ.

Του AMOR 


Διαβάστε κι αυτό:
Σήμερα μπορώ να ονειρεύομαι* - Του Αλκίνοου Ιωαννίδη

Έκτακτο δελτίο ακραίων κοινωνικών φαινομένων - Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

Ανεξάρτητα από τις υπαρκτές, στρατηγικού χαρακτήρα διαφορές τους, όλες οι αριστερές δυνάμεις (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.α.) οφείλουν να δώσουν την εκλογική και κυρίως τις μετεκλογικές μάχες σε πνεύμα αλληλοσεβασμού και αλληλεγγύης απέναντι στους κοινούς εχθρούς- το αστικό, Μνημονιακό μπλοκ και την τροϊκανή επικηδεμονία.

1. Σύμφωνα με έναν διαδεδομένο, κυνικό αφορισμό, υπάρχει μόνο ένα πράγμα που είναι χειρότερο από το να μη γίνουν ποτέ τα όνειρά μας πραγματικότητα: η περίπτωση να… γίνουν! Εύχομαι να τους διαψεύσουμε- όπως κι αν αντιλαμβάνεται κανείς το «εμείς».

2. Οι τελευταίες μέρες του 2014 και οι πρώτες του 2015 είδαν την Ελλάδα να φιγουράρει ως πρώτο θέμα, στις περισσότερες ισχυρής επιρροής εφημερίδες της Ευρώπης και της Αμερικής. Σε μια μικρή χώρα με τεράστια συμβολική σημασία για τον πολιτισμό της Δύσης, μια χώρα που επελέγη ως το πειραματόζωο της διεθνούς χρηματιστικής ολιγαρχίας μετά την κρίση του 2008, εμφανίζεται ισχυρό το ενδεχόμενο ανάδειξης κυβέρνησης από δυνάμεις που κινούνται αριστερά της σοσιαλδημοκρατίας, για πρώτη φορά μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τις αμέσως επόμενες εβδομάδες, η Ελλάδα θα συμπυκνώσει τις ελπίδες πάρα πολλών και τους εφιάλτες άλλων, ενσαρκώνοντας τη δυσοίωνη προειδοποίηση των FinancialTimes: οι λαοί, που δεν αντέχουν πια και δεν υπακούουν άλλο στις φωνές της «λογικής», δηλαδή του φόβου και της εθελοδουλείας, είναι ο αδύναμος κρίκος της Ε.Ε. και ολόκληρου του ιμπεριαλιστικού πλέγματος.

3. Η ανατροπή της τελευταίας Μνημονιακής κυβέρνησης δεν υπήρξε αποτέλεσμα ενός ρωμαλέου λαϊκού κινήματος, αλλά κοινοβουλευτικής ήττας των Σαμαροβενιζέλων. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι έχουμε να κάνουμε απλώς με μια «κρίση των από πάνω», διχασμού της ελληνικής ολιγαρχίας και των ξένων κέντρων μεταξύ παραδοσιακών αστικών δυνάμεων και ΣΥΡΙΖΑ, όπως υποστηρίζουν ή υπονοούν κάποιοι.

Ο λαϊκός παράγοντας ήταν παρών στην τελευταία, κρίσιμη φάση της πολιτικής κρίσης, είτε ρητά (σχετική ανάκαμψη των μαζικών αγώνων από το τέλος του καλοκαιριού με αντανάκλαση και στην ήττα του κυβερνητικού μπλοκ ακόμη και στο γήπεδό της, εκείνο της τρομολαγνείας, στην υπόθεση Ρωμανού), είτε υπόρρητα, με τη διόγκωση της λαϊκής κατακραυγής κατά των κυβερνώντων μετά τις ευρωεκλογές. Αυτός ήταν ο καθοριστικός παράγοντας που δεν επέτρεπε στην κυβέρνηση να πάρει πρόσθετα μέτρα παρά μόνο επί ποινή σταδιακής διάλυσης και της Νέας Δημοκρατίας κατά το πρότυπο του ΠΑΣΟΚ.

Σ’αυτό το φόντο, η επιβολή του Σταύρου Δήμα με την εξάντληση όλων των μέσων εξαγοράς, εκβιασμού και αποστασίας βουλευτών, ακόμη κι αν ήταν (και ενδεχομένως ήταν) δυνατή, δεν φάνταζε σκόπιμη από την πλευρά του συστήματος. Θα κέρδιζε απλώς λίγο χρόνο, με αντίτιμο την εξαγρίωση μεγάλου τμήματος των λαϊκών στρωμάτων και την εξώθηση του ΣΥΡΙΖΑ σε πιο «ακραίες» θέσεις, ακόμη και παρά τη θέληση του ηγετικού του πυρήνα. Η στωική αντίδραση των ισχυρότερων αστικών μερίδων (τράπεζες, εφοπλιστές, συγκροτήματα της ενημέρωσης)- που πάντως εξακολουθούν να υποστηρίζουν αναφανδόν τα Μνημονιακά κόμματα- δείχνει ότι θεωρούν το ΣΥΡΙΖΑ δυνητικά χειραγωγήσιμο, αλλά όχι ακόμη ελεγχόμενο.

4.Από την πλευρά της η τρόικα, ενώ θα ήθελε να κάνει πιο εύκολη τη ζωή του Σαμαρά, δεν είχε κανένα λόγο να προσφέρει υποχωρήσεις σε μια παραπαίουσα κυβέρνηση. Πρώτα απ’ όλα, γιατί κάτι τέτοιο θα την υποχρέωνε να προβεί σε πολλαπλάσιες υποχωρήσεις απέναντι σε μια άλλη, πιο απείθαρχη κυβέρνηση, με νωπή λαϊκή εντολή, η οποία ήταν ούτως ή άλλως πιθανό να πάρει τη θέση της σημερινής. Έπειτα γιατί ειδικά η Γερμανία δεν ήθελε και δεν θέλει να δει το πουλόβερ της λιτότητας να αρχίσει να ξηλώνεται από την Ελλάδα. Φυσικά, ένα ορισμένο κούρεμα του χρέους και μια χαλάρωση της λιτότητας είναι πράγματα απολύτως διαχειρίσιμα για τη Γερμανία, με βάση τα μικρά μεγέθη της Ελλάδας. Ωστόσο μια τέτοια εξέλιξη είναι βέβαιο ότι θα ανοίξει την όρεξη πολύ μεγαλύτερων χωρών, όπως η Ιταλία και η Γαλλία, κάτι που δεν θέλουν ούτε να το σκέφτονται οι γερμανικές ελίτ, όταν μάλιστα αντιμετωπίζουν την κλιμακούμενη πίεση των εθνικιστών- αντιευρωπαϊστών στο εσωτερικό τους. (Οι πρόσφατες διαδηλώσεις εναντίον των μεταναστών στη Γερμανία δείχνουν ότι το μέχρι τώρα ελεγχόμενο AfD θα μπορούσε, προοπτικά, να εξελιχθεί σε κάτι πολύ περισσότερο επικίνδυνο, όπως το UKIP του Νάιτζελ Φάρατζ στη Βρετανία).

Τούτων δοθέντων, η Γερμανία άφησε τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο να σηκώσουν το Σταυρό του Μαρτυρίου, ελπίζοντας ότι είτε θα επιβάλουν στο ΣΥΡΙΖΑ άνευ όρων συνθηκολόγηση μετά από ενδεχόμενη εκλογική του νίκη, είτε ότι «θα γδάρουν ζωντανή» την κυβέρνησή του, οδηγώντας την σε γρήγορη κατάρρευση, για να παραδειγματίσουν όλους όσοι ρέπουν προς την απειθαρχία, σε πανευρωπαϊκή κλίμακα. Πιστεύουν ειλικρινά ότι κάτι τέτοιο θα τους είναι πάρα πολύ εύκολο και από μια άποψη δικαιολογούνται, έχοντας δει στην πράξη με πόσο ψοφοδεή τρόπο συμπεριφέρθηκαν τελικά, έναντι του Βερολίνου, οι πολιτικοί της ευρωπαϊκής Κεντροαριστεράς, τύπου Παπανδρέου, Βενιζέλου, Θαπατέρο, Ολάντ και πάει λέγοντας.

Το ότι το πιστεύουν, δεν σημαίνει όμως ότι θα το πετύχουν κιόλας. Ας δώσουμε για μια φορά δίκιο στον κ. Πάγκαλο, που είπε κάποτε ότι η Γερμανία είναι «γίγαντας με μυαλό μικρού παιδιού». Έχοντας μπει με μεγάλη καθυστέρηση από την εποχή των μεσαιωνικών Αυτοκρατοριών σε εκείνη του νεωτερικού, δημοκρατικού έθνους- κράτους, η Γερμανία είχε πάντα σχετικά υπανάπτυκτη πολιτική κουλτούρα και σχεδόν θρησκευτική πίστη στην ωμή δύναμη- είτε στη δύναμη των πάντσερ, κατά το παρελθόν, είτε στην οικονομική της δύναμη, σήμερα. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, προκαλούσε τη μοίρα της, μόνο που μέχρι να τη συναντήσει έπαιρνε στο λαιμό της και τους λαούς ολόκληρης της ηπείρου.

5. Οι κρίσιμες εκλογές- εξπρές που έχουμε μπροστά μας σφραγίζονται ήδη από μια οξεία πολιτική πόλωση με έντονα κοινωνικά χαρακτηριστικά. Η αστική τάξη, η μερίδα της μικροαστικής τάξης που δεν υπέστη μεγάλες συνέπειες από την κρίση και τα εκφυλισμένα- λούμπεν στοιχεία της ξενοφοβίας και του παραδοσιακού αντικομμουνισμού πολώνονται έντονα προς τη Νέα Δημοκρατία, ενώ οι κεντροαριστερές εφεδρείες κατακερματίζονται και συρρικνώνονται- αν και μπορεί να παίξουν σοβαρό ρόλο σε σενάρια εκβιασμού και εξημέρωσης της Αριστεράς. Από την άλλη, τα εργατικά και ευρύτερα λαϊκά στρώματα πολώνονται έντονα προς τα αριστερά και κυρίως προς το ΣΥΡΙΖΑ, συχνά χωρίς μεγάλες προσδοκίες, με δικαιολογημένες αμφιβολίες και έντονες ταλαντεύσεις.

Η αναμέτρηση θα είναι πολύ σκληρή και, παρά το μέχρι στιγμής δημοσκοπικό προβάδισμα του ΣΥΡΙΖΑ, η έκβασή της δεν θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Δεν αποκλείεται να δούμε, ακόμη και πριν τις εκλογές, ακραία φαινόμενα, όπως ο τραπεζικός πανικός (bankrun), ή πάλι η επιστράτευση κάποιας μορφής «στρατηγικής της έντασης», όσο κι αν παρόμοια μέσα είναι δίκοπο μαχαίρι για όποιον τα μετέρχεται. Υπάρχουν ρεαλιστικές δυνατότητες να πετύχει η Αριστερά μια μεγάλη εκλογική νίκη, ίσως πολύ μεγαλύτερη από ό,τι φαντάζονται οι περισσότεροι. Δεν θα πετύχει κάτι τέτοιο όμως ο ΣΥΡΙΖΑ αν παγιδευτεί στη λογική της «μετατόπισης προς το κέντρο», προς άγραν «μετριοπαθών» ψηφοφόρων. Αν μη τι άλλο, η διάλυση του «Κέντρου» θα έπρεπε να έχει κάνει την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ περισσότερο επιφυλακτική απέναντι σε συμβουλάτορες- πολιτικά ναυάγια, που αναζητούν ναυαγοσώστες και φαντάζονται ότι μπορούν να τους υπαγορεύσουν και τους όρους τους! Αντίθετα, η Αριστερά μπορεί να δημιουργήσει ένα μεγάλο ρεύμα λαϊκής υποστήριξης μόνο με μια αποφασιστική, επιθετική γραμμή απέναντι στους αποδυναμωμένους και ανυπόληπτους πολιτικούς της αντιπάλους, εμπνέοντας εμπιστοσύνη στα ταλαντευόμενα στρώματα, που πείθονται λιγότερο από χειρονομίες μετριοπάθειας και περισσότερο από την αίσθηση της δύναμης.

6. Ανεξάρτητα από τις υπαρκτές, στρατηγικού χαρακτήρα διαφορές τους, όλες οι αριστερές δυνάμεις (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.α.) οφείλουν να δώσουν την εκλογική και κυρίως τις μετεκλογικές μάχες σε πνεύμα αλληλοσεβασμού και αλληλεγγύης απέναντι στους κοινούς εχθρούς- το αστικό, Μνημονιακό μπλοκ και την τροϊκανή επικηδεμονία. Ενδεχόμενη επικράτηση του αστικού μπλοκ σ’αυτές τις εκλογές δεν θα «απελευθερώσει» τις λαϊκές μάζες από τις «κοινοβουλευτικές αυταπάτες», για να τις ρίξει με ανανεωμένη ορμή στα πεδία των εξωκοινοβουλευτικών αγώνων, όπως ορισμένοι φαντασιώνονται. Θα θωρακίσει πολιτικά τις αντιδραστικότατες αλλαγές που έχουν επέλθει, σε βάρος της μισθωτής εργασίας, στο οικονομικό και πολιτικό πεδίο, ανοίγοντας το δρόμο για άλλες, ακόμη πιο επώδυνες. Θα προκαλέσει μεγάλο πλήγμα στο ηθικό του λαού και στο αξιόμαχο της Αριστεράς όλων των κομμάτων, ρευμάτων και τάσεων- εν ολίγοις, μια ήττα από την οποία θα κάνουμε καιρό να συνέλθουμε. Όλοι.

Η πρόκληση της αριστερής κυβέρνησης (καλύτερα, κυβέρνησης λαϊκής συμμαχίας με κορμό την Αριστερά) έχει τεθεί στην ημερήσια διάταξη, στην Ελλάδα, από την ίδια την πραγματικότητα της ταξικής πάλης- όπως μπήκε, νωρίτερα, στην ημερήσια διάταξη των κινημάτων της Λατινικής Αμερικής. Δεν ξεμπερδεύεις με τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι κοινωνίες του υπερώριμου καπιταλισμού και του εδραιωμένου κοινοβουλευτισμού στον 21ο αιώνα με τη μηχανιστική αντιγραφή της ιστορικής πείρας επαναστατικών κινημάτων του 19ου ή των αρχών του 20ου αιώνα και το μηρυκασμό τσιτάτων από τη θεωρητική σκέψη που βασίστηκε σ’αυτά τα κινήματα. Ο νέος καπιταλισμός και η νέα εργατική τάξη που αναπτύσσεται μαζί του επιβάλλουν μια κομμουνιστική στρατηγική μακράς διαρκείας, στην οποία η κοινοβουλευτική νίκη μπορεί να αποτελέσει έναν πρώτο, αλλά κρίσιμο γύρο. Μια αριστερή κυβέρνηση χωρίς πραγματικά επαναστατική κατάσταση θα πρέπει – αν δεν προδώσει τον εαυτό της και τον κόσμο που την ανέδειξε-να δρα ως διαρκής αντιπολίτευση στο αστικό σύστημα εξουσίας, που θα έχει χάσει έναν κρίσιμο μοχλό, αλλά όχι το «βαθύ κράτος». Θα πρέπει να μάθει «να κυβερνά υπακούοντας» στον οργανωμένο λαό, βοηθώντας ταυτόχρονα στην ισχυροποίησή του.

7. Στοιχειώδης ρεαλισμός επιβάλλει να αναγνωρίσουμε ότι δεν υπάρχει περίπτωση να αναδειχθεί από τις προσεχείς εκλογές μια ριζοσπαστική αριστερή κυβέρνηση που θα ανοίξει το δρόμο για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό. Πρώτα απ’ όλα, γιατί οι ταξικοί συσχετισμοί και οι λαϊκές διαθέσεις δεν έχουν ωριμάσει για τέτοιας ποιότητας ανατροπές. Αλλά και γιατί ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ δεν δικαιούται την εμπιστοσύνη των λαϊκών στρωμάτων- άλλωστε, δεν εμπνέει εμπιστοσύνη ούτε σε ένα σημαντικό τμήμα μελών και στελεχών του.

Ασφαλώς δεν έχουμε να κάνουμε με ένα αστικό, σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, που έχει ήδη πάρει, ή τείνει να πάρει τη θέση του σοσιαλφιλελεύθερου ΠΑΣΟΚ στο αστικό πολιτικό σύστημα. Ο ΣΥΡΙΖΑ διαμορφώθηκε ως ρευστό, πολυσυλλεκτικό κόμμα λαϊκής υποστήριξης, αλλά χωρίς οργανικούς δεσμούς με τα λαϊκά στρώματα. Στο οργανωμένο λαϊκό κίνημα, που θα κληθεί να δώσει και να κερδίσει τις μεγάλες συγκρούσεις που βρίσκονται μπροστά μας, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μικρότερες δυνάμεις από το ΚΚΕ και την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά. Κινείται με βάση το «άμεσο όφελος» (συχνά μόνο το εφήμερο, επικοινωνιακό όφελος), χωρίς συνεκτική στρατηγική και ηγετική ομάδα με στοιχειώδη σύμπνοια. Ο καιροσκοπισμός και ο τακτικισμός του αφήνουν ανοικτά όλα τα ενδεχόμενα, για το καλύτερο ή το χειρότερο, σε κάθε κομβική επιλογή. Προοιωνίζονται μια επόμενη κοινοβουλευτική ομάδα πολύ αμφίβολης συνοχής, όταν έρθουν τα δύσκολα. Οι μετατοπίσεις προς τα δεξιά της τελευταίας διετίας, ιδίως μετά τις ευρωεκλογές, ενισχύουν τη δικαιολογημένη καχυποψία ακόμη και όσων διαθέτουν μεγάλα αποθέματα καλής πίστης ή ευπιστίας.

Όλα αυτά συνηγορούν υπέρ της ανάγκης να κρατήσουν οι δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς στάση οργανωτικής ανεξαρτησίας και πολιτικής δυσπιστίας έναντι του ΣΥΡΙΖΑ. Μια ισχυρή παρουσία αυτών των δυνάμεων στις επερχόμενες εκλογές θα ασκεί πίεση και στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, στην προοπτική της ανάληψης κυβερνητικών καθηκόντων, ενώ ενδεχόμενη αφομοίωσή τους από αυτόν, ή εκλογικής περιθωριοποίησής τους θα τον κάνει ακόμη περισσότερο ευάλωτο στην αστική και ιμπεριαλιστική πίεση.

8. Οι προγραμματικές δεσμεύσεις και οι εκλογικές συμμαχίες του ΣΥΡΙΖΑ προδιαθέτουν όχι για μια πολιτική «τύπου Τσάβες», ανοιχτή σε αντικαπιταλιστικές ρήξεις, αλλά, τηρουμένων των αναλογιών, σε μια πορεία «τύπου Λούλα», με περιορισμένη αναδιανομή πλούτου, υπέρ των πιο χτυπημένων από την κρίση κοινωνικών στρωμάτων. Ωστόσο, η υλοποίηση ακόμη και του μινιμαρισμένου προγράμματος που εξήγγειλε ο Αλέξης Τσίπρας στη ΔΕΘ και στο Διαρκές Συνέδριο του κόμματός του δεν χωράει στα ασφυκτικά πλαίσια της γερμανικής Ευρώπης και θα οδηγήσει το ΣΥΡΙΖΑ, ανεξάρτητα ή και παρά τη βούληση της ηγεσίας του, σε ρήξη με τις Βρυξέλλες, το Βερολίνο και το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο.

Το πιθανότερο είναι ότι ο πρώτος γύρος της σύγκρουσης θα κριθεί πολύ γρήγορα- είτε με μια ταπεινωτική συνθηκολόγηση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και συμμάχων, που θα προεξοφλεί τη γρήγορη αποδόμησή της, είτε με το πέρασμα σε μια νέα, αβέβαιη, πάντως ελπιδοφόρα περίοδο κλιμακούμενων ρήξεων και ανατροπών, στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Η εκτίμηση αυτή δεν βασίζεται στα γελοία, τρομοκρατικά επιχειρήματα των συστημικών δυνάμεων περί των ομόλογων που λήγουν τέλη Μαρτίου και υποτίθεται ότι θα βάλουν το πιστόλι στον κρόταφο του Αλέξη Τσίπρα. Εκπρόσωποι μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων αναγνωρίζουν, σε κατ’ ιδίαν συνομιλίες, ότι είναι αδύνατο να εκβιασθεί μια κυβέρνηση με νωπή λαϊκή εντολή,βάσει του χρονοδιαγράμματος της προηγούμενης κυβέρνησης, που μόλις θα έχει μαυριστεί στις κάλπες. Κάτι τέτοιο θα ξεσήκωνε πανευρωπαϊκές διαμαρτυρίες, όχι μόνο από τις αριστερές, αλλά ακόμη και από συστημικές, εθνικιστικές δυνάμεις, εμφανίζοντας την Ε.Ε. ως σύγχρονη Ιερή Συμμαχία, φυλακή των λαών. Επομένως, είναι σχεδόν βέβαιο ότι επί του προκειμένου θα δοθεί μία εντελώς προσωρινή λύση, χωρίς να εκτονώνει στο ελάχιστο το ευρύτερο πρόβλημα.

Σε αντίθεση με τη δημοσιολογία του συρμού, πιστεύουμε ότι ο χρόνος θα κυλάει υπέρ της νέας ελληνικής κυβέρνησης και σε βάρος της Μέρκελ. Η σταθεροποίηση μιας κυβέρνησης, η οποία θα διευρύνει αμέσως τα κοινωνικά της ερείσματα, απλά και μόνο με το σταμάτημα της λιτότητας και των αντιλαϊκών «μεταρρυθμίσεων», μαζί με το προσωρινό μορατόριουμ στην αποπληρωμή του χρέους ή μέρους του ενόψει διαπραγματεύσεων αποτελεί εφιάλτη για τη γερμανική ολιγαρχία. Πολύ περισσότερο που η Ισπανία, με την ισχυρή Αριστερά, έχει μπροστά της δύο κρίσιμες εκλογικές αναμετρήσεις- τοπικές την άνοιξη και βουλευτικές το φθινόπωρο- ενώ και οι βρετανικές εκλογές, στις αρχές Μαίου, αντιπροσωπεύουν έναν άλλο, πολύ διαφορετικό βέβαια, παράγοντα πίεσης προς το Βερολίνο.

Για όλους αυτούς τους λόγους, είναι η πέριξ της Μέρκελ γερμανική ηγεσία η οποία θα επιταχύνει, πιστεύουμε, τη σύγκρουση για να ξεκαθαρίσει μια ώρα νωρίτερα το τοπίο. Μια σύγκρουση την οποία η Αριστερά και το εργατικό κίνημα της Ελλάδας δεν μπορούν να αποφύγουν, μπορούν όμως να κερδίσουν ή τουλάχιστον να αντέξουν, αφήνοντας ανοιχτή την προοπτική της νίκης στον επόμενο γύρο, στο βαθμό που θα γίνουν καταλύτες για ριζοσπαστικές αλλαγές στην Ευρώπη.

9. Σ’αυτό το φόντο, εάν η Αριστερά πετύχει μια μεγάλη εκλογική νίκη στις 25 Ιανουαρίου (επαναλαμβάνουμε, ένα πολύ μεγάλο «εάν») οφείλει από την πρώτη κιόλας στιγμή να εξαγγείλει και στη συνέχεια να δρομολογήσει ταχύτατα μια πρώτη δέσμη αποφασιστικών μέτρων που θα εκμεταλλευθούν και θα διευρύνουν τη δυναμική της λαϊκής, δημοκρατικής νίκης. Να χρησιμοποιήσει δηλαδή με τόλμη το μοχλό της κυβέρνησης για να αποδιοργανώσει περαιτέρω το συγχυσμένο αστικό στρατόπεδο, να ανορθώσει το ηθικό των λαϊκών δυνάμεων και να συμβάλει στη συγκρότηση ενός λαϊκού μπλοκ, κερδίζοντας το θεμελιώδες σε παρόμοιες καταστάσεις έκτακτης ανάγκης: πολιτικό χρόνο για προετοιμασία ενόψει των κρίσιμων μαχών του επόμενου διαστήματος. Για το σκοπό αυτό χρειάζεται ένα επεξεργασμένο «πρόγραμμα 100 ημερών», βασικές παράμετροι του οποίου μπορεί να είναι:

-Η άμεση ανακούφιση των φτωχότερων λαϊκών στρωμάτων και η αποφασιστική ενίσχυση των εργατικών δικαιωμάτων (συλλογικές συμβάσεις, φραγμός στις απολύσεις και τις ιδιωτικοποιήσεις) που θα ανατρέψουν προς όφελος της εργασίας τους ταξικούς συσχετισμούς δύναμης.

-Η απαλλαγή από το Μνημόνιο και η «έξωση» της τρόικα από την Ελλάδα.

-Η αναστολή εξυπηρέτησης ενός χρέους που όλοι οι σοβαροί άνθρωποι σε όλο τον κόσμο αναγνωρίζουν ότι είναι αδύνατο να αποπληρωθεί, ενόψει διαπραγματεύσεων για τη ρύθμισή του.

-Η ανάληψη ελέγχου από το κράτος των μεγάλων τραπεζών (στις οποίες το κράτος είναι ήδη βασικός μέτοχος) και ο εξαναγκασμός σε παραίτηση του κ. Στουρνάρα από τη διοίκηση της Τράπεζας της Ελλάδας.

-Η δραστική, δημοκρατική μεταρρύθμιση του φορολογικού συστήματος, η Σεισάχθεια για εκείνους που τη δικαιούνται και η προστασία της πρώτης κατοικίας.

-Η ταχύρρυθμη αλλαγή του τοπίου στα ΜΜΕ στο έδαφος της δημοκρατικής νομιμότητας και της εκκαθάρισης των σκανδαλωδών συμβάσεων.

-Η αναστύλωση της δημόσιας εκπαίδευσης και της λαϊκής Υγείας, δύο τομέων που αγγίζουν κάθε λαϊκή οικογένεια και έχουν καταβαθρωθεί από τις Μνημονιακές πολιτικές.

-Η υιοθέτηση μιας πολυδιάστατης πολιτικής εθνικής ανεξαρτησίας και η αναζήτηση εναλλακτικών στηριγμάτων στη διεθνή σκηνή στη βάση του αμοιβαίου οφέλους, πράγμα που δεν αποκλείει, το αντίθετο, την αξιοποίηση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων.

10. Είναι πολύ πιθανό ότι, ακόμη κι αν μας εκπλήξει θετικά- και ιδίως αν το κάνει!- η «υπαρκτή Αριστερά» του σήμερα, επιστρατεύοντας όλα τα αποθέματα αποφασιστικότητας και ευελιξίας, η στιγμή της ρήξης με το ευρωσύστημα θα έρθει προτού ακόμη να έχουν δημιουργηθεί ισχυρά στηρίγματα σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Ενόψει αυτού του ενδεχόμενου, επείγει η πολιτική και ψυχολογική προετοιμασία της λαϊκής πλειοψηφίας, η οποία πρέπει να κληθεί να αναλάβει η ίδια την ιστορική ευθύνη για την περαιτέρω πορεία της χώρας- με δημοψήφισμα και στους δρόμους. Σ’αυτόν τον κρίσιμο κάβο, μια μαχόμενη Αριστερά θα έχει μαζί της, εκτός από το πρόταγμα της κοινωνικής δικαιοσύνης, το πατριωτικό και δημοκρατικό αίσθημα του λαού, απέναντι στην πέμπτη φάλαγγα των βιαστών της λαϊκής κυριαρχίας. Κι όπως έλεγε ο υπεράνω πάσης υποψίας για αριστερισμό Τζον Κένεντι: «Όποιοι κάνουν τη μεταρρύθμιση αδύνατη, καθιστούν την επανάσταση αναπόδραστη»!

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

------------------

[Πηγή]

H Ιδεολογική Ηγεμονία της Αριστεράς - της Σοφίας Λαμπίκη

Kηδεμονία–Κυριαρχία–Ηγεμονία, για την Ανθρωπιά μιλάμε…

Η ιδεολογική κηδεμονία της Αριστεράς στην οποία αναφέρεται το καθεστώς που κυβερνά απ τον Εμφύλιο και μετά δεν είναι τα υπουργιλίκια, δεν είναι οι χρηματισμοί και βέβαια δεν είναι το βλαχομπαρόκ λάιφστάιλ και οι παρεΐτσες.

Θέλουν να δείξουν πως αυτό είναι, αλλά δεν είναι αυτό.

Η ιδεολογική κηδεμονία της Αριστεράς υπάρχει, δεν λένε ψέματα, είναι ζωντανό κομμάτι της Ιστορίας των τελευταίων 70 χρόνων, σχετίζεται με το Ήθος της Αριστεράς.

Σχετίζεται με το ήθος των ανθρώπων που δεν υπέγραψαν στα ξερονήσια και στα στρατοδικεία τις δηλώσεις μετανοίας.

Σχετίζεται με το χαμόγελο του Μπελογιάννη.

Είναι η ανυπέρβλητη προσπάθεια, η αξιοπρεπής μάχη, των ανθρώπων που γύρισαν απ τις εξορίες ή ήταν χαρακτηρισμένοι αριστεροί, ο αγώνας τους να επιβιώσουν εργασιακά και ανθρώπινα σε ένα απολύτως εχθρικό περιβάλλον.

Είναι ο Πολιτισμός των ηττημένων που κάλυψε, πήρε παραμάζωμα τις θριαμβολογίες αγράμματων και ανευαίσθητων δοσίλογων που μουγκάνιζαν για τη νίκη πάνω στους νικητές των ναζί και τελικά θριάμβευσε.

Όποιος έχει μεγαλώσει με γονιό ηττημένο του Εμφύλιου,ξέρει. Αν εξαιρέσουμε την κα Σώτη Τριανταφύλλου που θεός ξέρει τί προβλήματα είχε με το μπαμπά της, όλοι οι άλλοι ξέρουμε.

Την αξιοπρέπεια, τη μόρφωση, την Παιδεία και την Κουλτούρα ζωής που έφεραν, και μόνο υπάρχοντας, οι ηττημένοι γονείς μας.

Πώς σήκωσαν το βάρος της ήττας, πως στάθηκαν στα πόδια τους χωρίς να εκποιήσουν τίποτα απ τα πιστεύω τους, πως μεγάλωσαν παιδιά με τον ίδιο τρόπο που έζησαν κι οι ίδιοι, πως τελικά πέρασαν σαν μετάγγιση στην ελληνική κοινωνία, το αίμα του Αριστερού, που είναι ο ακέραιος, ο άνθρωπος που σέβονται και οι χειρότεροι εχθροί του.

Αυτή είναι η ιδεολογική κηδεμονία της Αριστεράς που δεν αντέχει το καθεστώς, είναι ξένη είναι επιζήμια είναι κατά της Ανάπτυξης και της Αγοράς γιατί απλώς είναι ανθρώπινη.

Πολιτισμός, Ανθρωπιά, Ακεραιότητα αρχών και χαρακτήρα, εντιμότητα,αλήθεια, ψηλά το κεφάλι, περηφάνια, αποδοχή της προσωπικής ευθύνης, ποτέ το προσωπικό συμφέρον πάνω απ το ανθρώπινο, αυτά νομίζω πως πάντα ήταν τα θεμέλια του Ήθους της Αριστεράς.

Αυτά,αδύνατον να τα προσεγγίσουν οι άλλοι.

Αυτα είναι και τα εχέγγυα των αριστερών πάντα.

Μην το ξεχνάμε.


της Σοφίας Λαμπίκη (Δημοσιεύθηκε: 21/12/2014)

------------------
[Πηγή]

Κυβέρνηση Αριστεράς - Του Γιάννη Μακριδάκη

Όποιος έχει την δυνατότητα να παρακολουθεί όσο το δυνατόν από ανεξάρτητες πηγές ενημέρωσης και να επεξεργάζεται λογικά τα δεδομένα της συνθήκης, την οποίαν βιώνουμε αυτή την εποχή, τα βασικότερα των οποίων είναι η αδιάλλακτη στάση των δανειστών και η εμμονή τους σε νέα ισοπεδωτικά μέτρα, δεν μπορεί παρά να δει τα εξής ενδεχόμενα για το άμεσο μέλλον:

1. Οι δωσιλογικές κυβερνήσεις οι οποίες εγκλώβισαν τη χώρα στις δανειακές συμβάσεις, στα μνημόνια και στο αγγλικό δίκαιο, μετακυλίοντας το χρέος που δημιούργησαν οι πολιτικές τους στις πλάτες των πολιτών, οι οποίοι βεβαίως δεν είναι άμοιροι ευθυνών, θα συνεχίσουν να υφίστανται με υπερψήφιση ΠτΔ από τους απαραίτητους φιλοτομαριστές με δήθεν θεωρητικό υπόβαθρο, ώστε να ολοκληρώσει κατόπιν το έργο της.

2. Η Αριστερά θα έρθει στην κυβέρνηση κατόπιν εκλογών λόγω αδυναμίας εκλογής ΠτΔ, οπότε θα βρεθεί εξαρχής αντιμέτωπη με την αδιαλλαξία και την σκληρή στάση των δανειστών και μάλιστα έχοντας πολύ λίγο χρόνο στην διάθεσή της ώστε να αλλάξει πλεύση.

Επειδή το πρώτο ενδεχόμενο μού είναι προσωπικά τελείως αδιάφορο προς σχολιασμό λόγω του ότι αφενός το έργο το έχουμε ματαδεί πολλές φορές, αφετέρου δε διότι απαξιώ να ασχολούμαι με αμόρφωτους και μηδενικής συναισθηματικής τουλάχιστον νοημοσύνης, παρωχημένους πολιτικάντηδες, θα πω λίγες σκέψεις επί του δεύτερου σεναρίου.

Βασικά την Αριστερά την αναγράφω στο παρόν άρθρο δίχως εισαγωγικά μόνο και μόνο διότι είναι όντως αριστερότερα σε σχέση με την ακροδεξιά που κυβερνάει μεταλλάσσοντας τα προσωπεία της επί πέντε τουλάχιστον έτη, παρόλο που τρέφει στον κόρφο της κι αυτή κάθε είδους όμοιο με τους δεξιούς πολιτικάντη, από επενδυτές σε πολυεθνικές του θανάτου και της απόλυτης καταστροφής του οικοσυστήματος μέχρι ρηχούς τω πνεύμα αδιάφορους αλλά και μέχρι γελοίους, οι οποίοι εξευτελίζουν αγώνες και αγωνιστές, θέλω όμως να ελπίζω ότι όταν θα έρθει η στιγμή της τελικής αναμέτρησης με την κρίση και το αδιέξοδο, θα χαράξει πορεία διαφορετική, πορεία αξιοπρέπειας και όχι αναξιοπρεπούς και προδοτικής αναδίπλωσης όπως ο προκάτοχος αυτής πρωθυπουργός το ίδιο κιόλας βράδυ των εκλογών, οπόταν και έπαθε, προφανώς εκ της κωλοτούμπας αποκόλληση αμφιβληστροειδούς.

Με δεδομένο λοιπόν ότι η Αριστερά θα βρεθεί αμέσως εμπρός στο αδιέξοδο, θα πρέπει κατά την άποψή μου να προβεί σε κάποιες ενέργειες, τις οποίες όμως επιβάλλεται να γνωστοποιήσει από πριν τις εκλογές στον ελληνικό λαό ώστε να λάβει την εντολή για αυτές, έστω και ως πλαν μπι, που λένε οι καπιταλιστές.

Αυτές οι ενέργειες, οι οποίες θα πρέπει εκκινήσουν ταυτόχρονα και άμεσα δεν είναι άλλες από:

1. Καταγγελία και ακύρωση όλων των αποφάσεων των τελευταίων ετών οι οποίες έθεσαν την χώρα υπό την ομηρεία της Τρόικας και των μνημονίων, του αγγλικού δικαίου, ήτοι τις αποφάσεις ένταξης και αποδοχής δανείων καθώς και μεσοπροθέσμων κλπ, οι οποίες δεν υπερψηφίστηκαν από τα 2/3 της Βουλής, ούτε είχαν τεθεί προεκλογικά στον ελληνικό λαό από τις υποψήφιες κυβερνήσεις ώστε να νομιμοποιηθούν κατόπιν, άνευ δημοψηφίσματος να τις λάβουν και να τις εφαρμόσουν. Κάτι τέτοιο θα συνεπάγεται βεβαίως και μονομερή διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, το οποίο ούτως ή άλλως δημιουργήθηκε κάποτε για να κατασκευάσει πελάτες των κάθε είδους βιομηχανιών της δύσης, νέες αγορές προς εξαγωγή των προϊόντων τους άρα το χρήμα επέστρεψε πάλι στις οικονομίες αυτές σχεδόν στο σύνολό του εκτός ίσως από τις μίζες.

2. Άμεση χρήση κάθε διαθέσιμου οικονομικού πόρου αλλά και κάθε πόρου που θα εισπραχθεί από την φορολόγηση του μεγάλου κεφαλαίου προς ανακούφιση της κοινωνικής και ανθρωπιστικής κρίσης που διέρχεται η χώρα.

3. Απόδοση δικαιοσύνης με ό,τι σημαίνει αυτό για όσους όλα αυτά τα χρόνια προέβησαν σε πολιτικές ενέργειες ή παραλείψεις που ενέχουν ευθύνες ποινικές, αποκατάσταση του περί δικαίου αισθήματος στην χώρα, παράδοση στην δικαιοσύνη όλων όσων καταχράστηκαν χρήματα του ελληνικού λαού και βρίσκονται σε διάφορες λίστες αναγεγραμμένοι και προστατευμένοι ως τώρα.

4. Χάραξη νέας πολιτικής μακροπρόθεσμου σχεδιασμού με επανάστηση του αξιακού συστήματος των πολιτών και της χώρας, με επανακαθορισμό του ορισμού του πλούτου βασικά, τον οποίον αποτελούν οι φυσικοί πόροι της χώρας και όχι το χρήμα των αγορών. Μόλις επανακαθοριστεί ο πλούτος και οι αξίες μας, θα ανοίξουν οι δρόμοι για τις άλλες πολιτικές, αυτές της σμίκρυνσης και όχι πλέον του καταστροφικού γιγαντισμού, αυτές του σεβασμού στη ζωή, στη φύση και στα έργα των ανθρώπων, αυτές της αποαστικοποίησης και του αντικαταναλωτισμού, αυτές της δημιουργίας ενός μεγάλου αναπτυξιακού μετώπου αποτελούμενου από πολλά μικρής και μέσης κλίμακας αναπτυξιακά έργα σε κάθε τόπο, σε κάθε μικρό παράδεισο αυτής της πατρίδας.

Το νόμισμα, είτε είναι το ευρώ είτε οποιοδήποτε άλλο δεν αποτελεί πλούτο από μόνο του, απλά απαριθμεί αυτόν. Πλούτο αποτελούν οι άνθρωποι, οι φυσικοί πόροι, η ενέργεια, η ίδια η χώρα την οποίαν κλέβουν από τους μελλοντικούς κατοίκους της εδώ και χρόνια αδίστακτοι και αναίσχυντοι πολιτικοί και την παραδίδουν στους εντολείς τους, στον γιγαντισμό και στο ανήθικο και καταστροφικό κεφάλαιο των αγορών.

Μια κυβέρνηση Αριστεράς χωρίς εισαγωγικά επιβάλλεται λοιπόν βραχυπρόθεσμα να αναχαιτίσει την ανθρωπιστική κρίση, να αμφισβητήσει το σύστημα και να φέρει δικαιοσύνη στη χώρα, μεσοπρόθεσμα δε να αλλάξει όραμα, ορισμούς και όρους πολιτικής.

Του Γιάννη Μακριδάκη

----------------------
[Πηγή]

Οι Podemos και ο θείος τους - Του Γιάννη Μακριδάκη

Έχουμε λοιπόν μία Αριστερά αποπροσανατολισμένη, παρωχημένη, ανίκανη και απρόθυμη να δει, να σκεφτεί και να δράσει οικουμενικά, πολιτευόμενη μονάχα συστημικά εξ ενστίκτου επιβίωσης, μια Αριστερά σε μεγάλη κρίση ταυτότητας και συνείδησης δηλαδή, κρίση απολύτως εμφανή σε όλες τις εκφάνσεις του πολιτικού μας βίου.

Διαβάζοντας χθες το άρθρο του Καρακούση στο Βήμα  για την μεγάλη κρίση της δεξιάς παράταξης δεν μπόρεσα να μην αναλογιστώ την ανάλογη μεγάλη κρίση της Αριστεράς. Η οποία μεταλλάχθηκε όπως ήταν φυσικό κι αυτή κατόπιν του αποπροσανατολισμού της κοινωνίας, σε συστημική Αριστερά, με την έννοια ότι είναι εγκλωβισμένη εντός των ορίων του χρηματοοικονομικού συστήματος, αποδέχεται πλήρως τους ορισμούς και τις αξίες του, πολιτεύεται δε με στόχο την συντήρηση και την επιβίωσή του και αυτό είναι πασιφανές κυρίως τα τελευταία χρόνια της οικονομικής κρίσης αλλά και απολύτως (φυσιο)λογικό αφού οι άνθρωποι οι οποίοι την αποτελούν είναι οι ίδιοι προσωπικά απολύτως εγκλωβισμένοι στο σύστημα ως καταναλωτές.

Έχουμε λοιπόν κατά το πλείστον μία Αριστερά καταναλωτών γαλουχημένων να επιβιώνουν κυκλοφορώντας το χρήμα, μη ικανών να επιβιώσουν απεκδυόμενοι την ιδιότητά τους ως γρανάζια του συστήματος που ζει και ανασαίνει από την κυκλοφορία του, μη γνωριζόντων και μη διανοουμένων καν πολλών από αυτών ότι υπάρχει και άλλος τρόπος ζωής και θεώρησης του κόσμου, με άλλα ιδανικά, αξίες και ορισμούς. Μία Αριστερά η οποία και λόγω ακριβώς αυτής της σύνθεσης της πλειονότητας των μελών της, άνοιξε τις αγκάλες της από ένστικτο αυτοσυντήρησης συστημικής σε κάθε καρυδιάς καρύδι μετά από την καταβαράθρωση του παραδοσιακού δικομματισμού και ενσωμάτωσε πάντες τους κομματικά ορφανούς ρηχούς, αδαείς, αμόρφωτους, ιδιοτελείς, επενδυτές σε πολυεθνικές του θανάτου, καιροσκόπους πολιτικάντηδες και διάφορους άλλους τύπους, οι οποίοι, εκτός των άλλων, λόγω και του ότι θεωρούν τον εαυτό τους σπουδαίο, καίγονται, όπως αποδεικνύουν περίτρανα οι βλακώδεις κατά καιρούς δηλώσεις τους, τις οποίες ηλιθιωδώς κατόπιν διευκρινίζουν απανωτά, να πραγματοποιηθεί ο διακαής τους πόθος για αλλαγή πολιτικής φρουράς (και μόνον) και (επ)άνοδό τους στα οφίτσια.

Το άλλο βεβαίως μέρος της Αριστεράς, η εσωτερική της μειονότητα που ανέχεται όλους αυτούς, αποτελεί και αυτό μίαν ακόμη πίκρα. Διότι στην πλειονότητά τους είναι παρωχημένα πλέον πολιτικά όντα, δίχως οικουμενικότητα στοχαστική, ένα κράμα καταναλωτή και παλαιο-σοσιαλιστή, μπερδεμένου απόλυτα, ως είναι φυσικό, ανάμεσα στις αλληλοσυγκρουόμενές του ιδιότητες, εξ ου και οι πολιτικές που προτείνουν είναι παρωχημένες εκτός από αποδεδειγμένα αδιέξοδες, π.χ για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας προτείνουν εκβιομηχάνιση, επαναφορά δηλαδή στην αποτυχημένη πεπατημένη του παγκοσμίου συστήματος η οποία μας έφερε ως ανθρωπότητα μέχρι εδώ, πρεσβεύουν δηλαδή το πισωγύρισμα του χρόνου και τίποτε παραπάνω.

Έχουμε λοιπόν μία Αριστερά αποπροσανατολισμένη, παρωχημένη, ανίκανη και απρόθυμη να δει, να σκεφτεί και να δράσει οικουμενικά , πολιτευόμενη μονάχα συστημικά εξ ενστίκτου επιβίωσης, μια Αριστερά σε μεγάλη κρίση ταυτότητας και συνείδησης δηλαδή, κρίση απολύτως εμφανή σε όλες τις εκφάνσεις του πολιτικού μας βίου, μια Αριστερά εκπροσωπούμενη, τουλάχιστον στις θέσεις των πρωτοκλασάτων στελεχών αυτής, από ανθρώπους οι οποίοι θα έπρεπε να τελούν πλέον υπό πολιτική απόσυρση λόγω ηλικίας τουλάχιστον, αντ' αυτού όμως κατέχουν θέσεις σημαντικές και επηρεάζουν με την συντηρίλα που αποπνέει ένας άνθρωπος της τρίτης ηλικίας τους νεώτερους και την πορεία του χώρου, έχουμε μία Αριστερά ιδεολογικά μεν ρηχή, ανεπαρκή και αραχνιασμένη, εμφανισιακά δε επηρεασμένη, μιμούμενη και απολύτως ομοιάζουσα με την συντηρητική δεξιά δίχως γραβάτα.

Εξ ου και στις πρόσφατες φωτογραφίες από την Ισπανία, ο Αλέξης δίπλα στους Podemos έμοιαζε, λόγω εμφάνισης και γλώσσας του κορμιού του, όπως σχολίασε εύστοχα μία καλή μου φίλη, σαν να ήταν ο Έλληνας θείος τους που ήρθε απ' τα παλιά.

----------
[Πηγή]

Κριτική στήριξη στο ΣΥΡΙΖΑ ;

Δεν χρειάζονται πολλά λόγια για να περιγράψει κάποιος την πολιτική, κοινωνική και οικονομική κατάσταση της χώρας. Από τη μια υπάρχει η κυβέρνηση του κ. Σαμαρά, η οποία καθοδηγείται από ένα διευθυντήριο ακροδεξιών, το οποίο συνεργάζεται με το ΠΑΣΟΚ του αρχομανή κ. Βενιζέλου. Και οι δύο μαζί οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια τη χώρα στην καταστροφή.


Από την άλλη η αριστερή αντιπολίτευση χαρακτηρίζεται, ακόμη και σε ήσσονος σημασίας ζητήματα, από πολυγλωσσία. Το ΚΚΕ στη μοναχική του , αυτιστική θα έλεγε κανείς, πορεία να υπερασπίζεται μια αλήθεια, που είναι και δική του και μοναδική. Η εκτός κοινοβουλίου αριστερά (με αρκετές οργανώσεις να χαρακτηρίζονται από δογματικές προσκολλήσεις) να προσπαθεί ανεπιτυχώς μέχρι σήμερα να βρει κοινό βηματισμό. Ο ΣΥΡΙΖΑ προ των πυλών της εξουσίας να προχωρεί σε συμβιβασμούς εγκλωβισμένος στο μονόδρομο του ευρώ και της ΕΕ, να θεωρεί ότι μπορεί να δώσει λύση στο πρόβλημα της χώρας μέσα στο πλαίσιο της ευρωζώνης. Το ερώτημα λοιπόν που προκύπτει είναι: πού βρίσκεται η λύση; Υπάρχει διέξοδος σε μια κοινωνία καταθλιπτική και πολλαπλώς ηττημένη;

Η εξίσωση μοιάζει άλυτη. Η ελληνική κοινωνία φαίνεται να έχει κάνει τις επιλογές της και ετοιμάζεται να αναθέσει στο ΣΥΡΙΖΑ τη διακυβέρνηση του τόπου. Όσο, όμως, βαθαίνει η κρίση τόσο πιο επιτακτικό είναι το αίτημα να φύγουν αυτοί που κυβερνούν, να ανασάνει η κοινωνία, να ανασάνει η δημοκρατία. Όσο πηγαίνουμε προς τις εκλογές θα ηχεί ακόμη περισσότερο στα αυτιά μας το υπαρκτό δίλημμα: ή μένει αυτή η κυβέρνηση που βιάζει καθημερινά τη δημοκρατία και ξεπουλά τον τόπο ή, όπως φαίνεται, ανοίγει ένα άλλος δρόμος με την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, ένας δρόμος με πολλά ερωτηματικά και αποσιωπητικά. Πειστική άλλη λύση που να απαντά στο αίτημα της κοινωνίας να πέσει η κυβέρνηση δεν υπάρχει τούτη την ώρα και δεν πρόκειται να δημιουργηθεί, απ’ ό, τι φαίνεται, μέχρι τις εκλογές.

Προσωπικά έχω κάνει στο παρελθόν σκληρή κριτική στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης για την σοσιαλδημοκρατική του στροφή και την επιλογή του ευρωμονόδρομου. Όμως στις παρούσες συνθήκες θέλω να τονίσω με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο ότι θεωρώ πως κάνει μεγάλο ιστορικό λάθος όποιος βάζει στο ίδιο τσουβάλι τη συγκυβέρνηση και το ΣΥΡΙΖΑ, ειδικά τούτη την ώρα που το κατεστημένο και η ΕΕ προσπαθούν με κάθε τρόπο να κρατήσουν στην εξουσία την συγκυβέρνηση ή να δημιουργήσουν μια άλλη κλωνοποιημένη, χωρίς τους κ.κ. Σαμαρά και Βενιζέλο, την οποία θα βαφτίσουν κυβέρνηση ειδικού σκοπού. Οι πρόβες ήδη ξεκίνησαν.

Πιστεύω, μιλώντας με παρρησία και ευθύνη και γνωρίζοντας ότι αυτά που λέω δεν θα βρουν σύμφωνους πολλούς, ότι οι διάφορες σκέψεις που έχουν κατατεθεί π.χ. από την κίνηση των 1000 με τον Κ. Λαπαβίτσα ή από τον Θ. Μαριόλη για κριτική στήριξη στο ΣΥΡΙΖΑ στις επόμενες βουλευτικές εκλογές με ή χωρίς προϋποθέσεις (αυτό μένει να το δούμε) και πάντως χωρίς κανένα αντάλλαγμα ( βουλευτικό ή άλλο) είναι η μόνη πρόταση που σήμερα ανοίγει μια χαραμάδα, ένα παραθυράκι ελπίδας για την κοινωνία. Και στο σημείο αυτό, νομίζω, ότι μπορούμε να μιλήσουμε με ειλικρίνεια. Απ’ ό, τι φαίνεται το διάστημα αυτό γίνονται ξανά συζητήσεις για μετωπική συμπόρευση. Όπως όλοι γνωρίζουμε, οι συζητήσεις αυτές δεν οδήγησαν πουθενά πριν από τις ευρωεκλογές με ευθύνη εκείνων που θέλουν να διατηρήσουν τη δική τους καθαρότητα. Μακάρι να οδηγήσουν τώρα. Αλλά οι συζητήσεις αυτές δεν μπορεί να είναι ατέρμονες. Διαφορετικά η επιμονή μετατρέπεται σε εμμονή, πράγμα επικίνδυνο για κόμματα ανοιχτών οριζόντων.

Το Σχέδιο Β', με ή χωρίς τη μετωπική συμπόρευση, και άλλες κινήσεις της αριστεράς που πιστεύουν ότι ο μονόδρομος του ευρώ είναι αδιέξοδος δεν πρέπει στο όνομα αυτής της βεβαιότητας να εμποδίσουν μια εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και να βρεθούν απέναντι. Η αριστερά, (γιατί παρά τη στροφή που έχει κάνει εξακολουθώ να θεωρώ ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κομμάτι της αριστεράς), δε θα έχει στο εγγύς μέλλον τέτοια ευκαιρία να ξαναγίνει κυβέρνηση. Πρέπει, τελειώνοντας, με τόλμη και θάρρος να αναθεωρήσουν την τακτική τους μπροστά στις νέες συνθήκες συμβάλλοντας με τις μικρές τους δυνάμεις στην ανατροπή αυτής της καταστροφικής για την κοινωνία και τη χώρα πορείας.

Του Γιάννη Ανδρουλιδάκη

--------------------------------
Πηγή:  sxedio-b

Johannes Maurus, Occupy representation. Το Podemos και η πολιτική της αλήθειας

Affectus nec coerceri nec tolli potest nisi per affectum contrarium et fortiorem affectu coercendo.
[Ένα πάθος δεν μπορεί να κατασταλεί ούτε να αναιρεθεί, παρά μόνο από ένα πάθος αντίθετο και ισχυρότερο από το καταστελλόμενο]

Spinoza, Ethica IV, prop. 7

1. Η αριστερά, ειδικά της μαρξιστικής παράδοσης, τείνει να συλλαμβάνει την πολιτική δράση ως εφαρμογή μιας θεωρητικής αλήθειας, και πιστεύει ότι είναι δυνατό να δρα κανείς μόνο υπό τις μορφές εκπροσώπησης που έχουν αποκρυσταλλωθεί στο κόμμα ή στο κράτος ως γενική απεικόνιση[1] της κοινωνίας. Απέναντι σε αυτό το ρεύμα, ο αναρχισμός έχει υπερασπιστεί συχνά μια ηθική αλήθεια και μια πιο άμεση οργάνωση των εργαζομένων, όπως το συνδικάτο ή η συνέλευση, απαξιώνοντας την εκπροσώπηση. Με λίγες εξαιρέσεις, αυτό έχει οδηγήσει τους αναρχικούς και χώρους της ριζοσπαστικής δημοκρατικής αριστεράς να αγνοούν κάθε είδους εκλογικής συμμετοχής. Παρά την αντίθεσή τους, αυτές οι δύο θέσεις αρθρώνονται γύρω από τον ίδιο άξονα: τη σχέση «αλήθειας-αντιπροσώπευσης». Η σχέση αυτή, τόσο για τον αναρχισμό όσο και για τους πολιτικούς μαρξισμούς, υπήρξε το κέντρο της πολιτικής θεωρίας και πρακτικής, αφού, αν για τους μεν η αντιπροσώπευση του κόμματος ή του κράτους ήταν η αλήθεια της (οικουμενικής) τάξης ή της κοινωνίας, για τους δε η αλήθεια πρέπει να αναζητηθεί στην αμεσότητα της κοινωνικής ζωής αποφεύγοντας τα απατηλά φαινόμενα των κομμάτων και των κρατών.

2. Το κίνημα της 15M συμμερίστηκε σε μεγάλο βαθμό την προοπτική του αναρχισμού, τουλάχιστον αν ερμηνεύσουμε με την ισχυρή έννοια το κεντρικό σύνθημα του κινήματος των πλατειών: «δεν μας εκπροσωπούν». Η φράση αυτή μπορεί πράγματι να διαβαστεί κατά δύο τρόπους: με μια ασθενή έννοια ως επιθυμία για μια καλή εκπροσώπηση («δεν μας εκπροσωπούν αυτοί, αλλά άλλοι καλύτεροι μπορούν»), ή με μια ισχυρή έννοια, ως απόρριψη βασισμένη στην οντολογική αδυναμία κάθε εκπροσώπησης: «δεν μας εκπροσωπούν, επειδή είμαστε μη εκπροσωπήσιμοι». Μεταξύ των προσπαθειών για μια παρέμβαση στις αντιπροσωπευτικές συντεταγμένες με βάση τις αρχές της 15M, πολιτικά πειράματα όπως το κόμμα X είναι φορείς της ασθενούς έννοιας αυτού του συνθήματος, καθώς αναζητούν μέσα από τις πρακτικές τους στο δίκτυο και την εικονική δημοκρατία την «καλή αντιπροσώπευση», ενώ άλλοι κύκλοι έχουν ερμηνεύσει την αδυναμία εκπροσώπησης ως μια ανάγκη ερμητικής απόσυρσης από αυτή τη σφαίρα. Αυτές οι ισχυρές εκδοχές τού «δεν μας εκπροσωπούν», χωρίς να υπολογίζουμε την πρόταση για επιστροφή στους παλιούς τρόπους εκπροσώπησης από παλαίμαχες οργανώσεις όπως η Izquierda Unida [Ενωμένη Αριστερά], συνάντησαν τα όριά τους: η δημοκρατία και ο αντι-καπιταλισμός δεν αρκεί να ζήσουν λίγες μέρες ή εβδομάδες στις πλατείες, ήταν απαραίτητο να επεκταθούν και να διαρκέσουν. Ενάντια στην επέκταση και τη διάρκεια αυτών των απελευθερωμένων χώρων εκδηλώθηκε και εκδηλώνεται κάθε μέρα «όλη η ισχύς του κράτους», όλο το βάρος του μηχανισμού εκπροσώπησης. Οι ελεύθερες πλατείες παρέμειναν μια ιδιομορφία, ηθικά άμεμπτη αλλά περιορισμένης αποτελεσματικότητας απέναντι στην καταστολή, τις επιθέσεις της αστυνομίας, τα πρόστιμα κ.λπ. και απονομιμοποιημένη από τους μηχανισμούς προπαγάνδας του καθεστώτος, τόσο δημόσιους όσο και ιδιωτικούς: κόμματα, μέσα ενημέρωσης, θεσμούς.

3. Για να ξεκλειδώσουμε την κατάσταση ήταν απαραίτητο να βρούμε κάτι άλλο, να αλλάξουμε στοιχείο. Ήταν απαραίτητο να αναλάβουμε ένα παράδοξο: να εκπροσωπήσουμε το μη εκπροσωπήσιμο, ή, ακόμα καλύτερα, να εισαγάγουμε το μη εκπροσωπήσιμο στη σφαίρα της εκπροσώπησης. Αυτό σήμαινε και σημαίνει μια ισχυρή πρόκληση. Το ζητούμενο, ούτε λίγο ούτε πολύ, είναι να διώξουμε από την εξουσία τη νεοφιλελεύθερη κακοδιοίκηση με το μόνο δυνατό σήμερα μέσο, τις κάλπες. Δεν τίθεται όμως ζήτημα να συρράψουμε το χώρο της εξουσίας μέσα από μια νέα μορφή εκπροσώπησης, η οποία να είναι «καλή», αλλά να μιμηθούμε τη 15M ή το κίνημα Occupy και να κατασκηνώσουμε σε αυτό το χώρο, να καταλάβουμε αυτό το χώρο από και για τα κοινωνικά κινήματα, εξουδετερώνοντας έτσι τη δράση του κράτους εναντίον τους, και επίσης απαιτώντας από την κυβέρνηση να λάβει αποτελεσματικά μέτρα υπέρ των διεκδικήσεων κινημάτων όπως η ΡΑΗ[2], οι Mareas[3], ο φεμινισμός, το εργατικό κίνημα κ.λπ. Πρόκειται για μια φόρμουλα που αρχικά δοκιμάστηκε από τις λαϊκές κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής, αλλά σε ευρωπαϊκές συνθήκες πρέπει αναγκαία να προσλάβει άλλα χαρακτηριστικά.

4. Δεν αρκούσε να κατεβούμε στις εκλογές σε μια συγκυρία που επέβαλλε μια δράση των κοινωνικών κινημάτων στο χώρο της πολιτικής εκπροσώπησης, έπρεπε επιπλέον να «είμαστε» το είδος οργάνωσης που ενδείκνυται για να αρθρώσει τα δύο σκέλη του διλήμματος που αποτελεί η εκπροσώπηση του μη εκπροσωπήσιμου. Από τη μια πλευρά, θα έπρεπε να παίζουμε πολύ γερά το χαρτί της εκπροσώπησης, πράγμα που περιλαμβάνει και μια «μηντιακή» ηγεσία· αλλά από την άλλη, και με την ίδια δύναμη, ήταν απαραίτητο να ποντάρουμε σε μορφές άμεσης και οριζόντιας δημοκρατίας. Το Podemos ήταν η αρχή μιας λύσης σε αυτό το δίλημμα. Με τη μηντιακή πλευρά του, τους μηχανισμούς της προεκλογικής του εκστρατείας και τις ομάδες επικοινωνιακής παρέμβασης, στο διαδίκτυο και σε όλους τους διαθέσιμους δημόσιους χώρους, το Podemos άνοιξε μία ρωγμή στο χώρο της αντιπροσώπευσης, σε μηχανές παραγωγής λόγου όπως είναι η τηλεόραση, το ραδιόφωνο και τα κοινωνικά δίκτυα. Ο Πάβλο Ιγλέσιας, πριν μπει επικεφαλής στις λίστες Podemos, είχε καταλάβει, μαζί με την ομάδα τής Tuerka [της τηλεοπτικής του εκπομπής] έναν τόπο στο εσωτερικό του χώρου σχηματισμού της κοινής λογικής που φαινόταν αδύνατος: έναν τόπο υπέρ της κοινής λογικής των κοινωνικών κινημάτων, και ειδικότερα εκείνου του 80 % του πληθυσμού που, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, υποστηρίζει την 15M ή την PAH. Μέσα από αυτό το ρήγμα έπρεπε να «εισβάλει» στο χώρο της αντιπροσώπευσης, αλλά αυτό που έπρεπε να εισβάλει δεν ήταν το οτιδήποτε· ήταν μια οργάνωση νέου τύπου, ικανή να διατηρεί πάντα μια ανοιχτή διεπαφή με τα κοινωνικά κινήματα και τους απλούς ανθρώπους.

5. Η οργάνωση και επέκταση μιας νέας μορφής οργάνωσης, των «κύκλων», σε μεγάλο βαθμό με την υποστήριξη και την καθολική αφοσίωση ενός μικρού μαχητικού κόμματος, της Izquierda Anticapitalista, ήταν το δεύτερο συστατικό της παράδοξης φόρμουλας του Podemos. Οι «κύκλοι», αυθεντικές ανοιχτές συνελεύσεις, ήταν ο χώρος όπου καταρτίστηκαν οι εκλογικές λίστες και το πρόγραμμα, αλλά θα συνεχίσουν να υπάρχουν και πέρα ​​από τις προεκλογικές περιόδους ως όργανα συμμετοχής και κοινωνικής δράσης. Καθένας από τους 400 κύκλους είναι το ισοδύναμο μιας τοπικής συνέλευσης της 15M, αλλά με την ιδιαιτερότητα ότι αυτή τη φορά το κοινωνικό κίνημα δημιουργεί τα μέσα που του χρειάζονται για να αναδυθεί στο πεδίο της εκπροσώπησης, να το καταλάβει. Οι πέντε υπέροχοι ευρωβουλευτές μας είναι η αρχή μιας απαραίτητης μακράς πορείας προς τους θεσμούς που θα σημαδεύεται από παρατεταμένες καταλήψεις: σύντομα ακολουθούν δημοτικές, βουλευτικές και περιφερειακές εκλογές. Στον καθένα από αυτούς τους χώρους, το λαϊκό κίνημα έχει μια παρουσία, όχι για να υποκαταστήσει τις πολιτικές και κοινωνικές δράσεις των κοινωνικών πλειοψηφιών, αλλά για να την ενισχύσει, να την απελευθερώσει από την καταστολή και να προωθήσει τους στόχους της.

6. Όλα αυτά θα ήταν, και θα είναι, απολύτως αδύνατα με ένα κλασικό κόμμα της αριστεράς. Το κόμμα, ως θεσμική μορφή, είναι από κάθε άποψη ένας ιδεολογικός και πολιτικός μηχανισμός του κράτους (Αλτουσέρ). Ακόμη και όταν ασκεί λειτουργίες εκπροσώπησης όσων υπόκεινται στην εκμετάλλευση και την καταπίεση, ένα κόμμα δεν παύει να είναι μέρος ενός «πολιτικού παιχνιδιού» που αναπαράγει και νομιμοποιεί τις υπάρχουσες κοινωνικές σχέσεις. Για να το αποφύγουμε αυτό και να δημιουργήσουμε μια γνήσια διαδικασία κατάληψης των θεσμών, και της εκπροσώπησης εν γένει, από τα κοινωνικά κινήματα και τους απλούς πολίτες, οι «εκπρόσωποι» είναι απαραίτητο όχι να εκπροσωπούν, αλλά να ενεργούν εντός των θεσμών ως παρακολούθημα της κοινωνικής πλειοψηφίας που αντιστέκεται. Η άρθρωση «κύκλων» και ιδεολογικο-αντιπροσωπευτικών μηχανισμών σε ανταγωνισμό με εκείνους του κράτους και των κυρίαρχων κοινωνικών ομάδων επιτρέπει την αποτελεσματική εξουδετέρωση των λειτουργιών καταστολής και αναπαραγωγής της κοινωνικής τάξης που ασκεί η εκπροσώπηση.

7. Η οικοδόμηση του Podemos ως ενός κοινωνικού και πολιτικού κινήματος νέου τύπου βασίζεται όχι μόνο στην ανατροπή των κλασικών μορφών οργάνωσης, αλλά και σε μια τολμηρή διάσχιση του κυρίαρχου ιδεολογικού χώρου. Σε αντίθεση με τις κλασικές μαρξιστικές οργανώσεις που πιστεύουν ότι είναι προικισμένες με την αλήθεια, μια ορισμένη «άλγεβρα της επανάστασης», στην οποία βασίζουν την πολιτική τους δράση, το Podemos εκκινεί από την υφιστάμενη κοινή λογική και παρεμβαίνει σε αυτήν. Δεν τίθεται εδώ ζήτημα να επιβάλουμε στο κοινωνικό σώμα ένα συγκεκριμένο μοντέλο βασισμένο σε μια υποτιθέμενη αλήθεια που κατέχουν ορισμένα άτομα, οι ηγέτες, οι οποίοι υποτίθεται ότι γνωρίζουν, αλλά, ξεκινώντας από τη φαντασία, την ιδεολογία, τον ίδιο το χώρο της υποταγμένης και παθητικής ύπαρξής μας, να φθάσουμε σε μια σειρά από κοινές έννοιες ικανές να διαμορφώσουν σε όλους έναν κοινό νου, να παράγουν μέσα μας τα υποκείμενα μιας αποτελεσματικής διαδικασίας απελευθέρωσης. Η ηγεμονία δεν κατακτάται μέσα από την επιβολή μιας υποτιθέμενης αλήθειας, αλλά μέσα από μια δουλειά παρέμβασης στον κόσμο των ανθρώπινων όντων που υπάρχουν πραγματικά· ο οποίος είναι ένας κόσμος κυριαρχημένος από την ιδεολογία. Όπως μας δίδαξαν o Σπινόζα και ο Φρόιντ, καθώς και ο Μαρξ στις πιο διαυγείς στιγμές του και, φυσικά, ο Αντόνιο Γκράμσι ή ο αγαπημένος μου δάσκαλος Λουί Αλτουσέρ, η ιδεολογία δεν είναι ένα «σφάλμα», αλλά ο κόσμος στον οποίο ζούμε, και δεν θα βγάλουμε τίποτε αν προσπαθήσουμε να του διδάξουμε –ή να του επιβάλουμε- την «αλήθεια». Η τραγωδία της μαρξιστικής αριστεράς ήταν ότι δεν μπόρεσε ποτέ της να κάνει έστω μία επανάσταση, και ότι πάντοτε θαύμαζε επαναστάσεις που έκαναν άλλοι, οι ετερόδοξοι του μαρξισμού. Ούτε στην Κούβα, ούτε στη Βενεζουέλα, ούτε στην Κίνα, ούτε στην ίδια τη Ρωσία έγινε επανάσταση κατ' εφαρμογή της αλήθειας του μαρξισμού. Αντιθέτως, όπως έλεγε ο Γκράμσι σε ένα διάσημο άρθρο, η επανάσταση στη Ρωσία, και σε όλες τις άλλες χώρες, έγινε «ενάντια στο Κεφάλαιο». Γενικώς, μια πολιτική δεν βασίζεται, ούτε μπορεί να βασίζεται στην αλήθεια, εφόσον η συγκρότηση των πολιτικών υποκειμενικοτήτων δεν είναι το αποτέλεσμα επιστημονικής διαδικασίας, αλλά ιδεολογικού μετασχηματισμού, ενός μετασχηματισμού του χώρου της φαντασίας. Όποτε επιχειρεί κάποιος να κάνει πολιτικές στο όνομα της αλήθειας, αυτό, όταν μεν έχει στη διάθεσή του έναν κρατικό μηχανισμό οδηγεί σε τρομοκρατία (σταλινισμός), ενώ όταν δεν έχει, γεννά διάφορα «μαγαζάκια» που το καθένα κατέχει την δική του «αλήθεια», και άρα την πολιτική αφλογιστία που χαρακτήριζε ιστορικά πολλές ομάδες του αριστερισμού,  είτε τροτσκιστικές είτε μαοϊκές.

8. Το μεγαλείο τού Podemos συνίσταται στο ότι απέφυγε τη διπλή ιστορική παγίδα στην οποία έπεφτε και συνεχίζει να πέφτει η αριστερά: τη μορφή «κόμμα» και την πολιτική αλήθεια, κληρονόμο του «επιστημονικού σοσιαλισμού». Το Podemos βγαίνει έτσι από τα καλούπια της αριστεράς για να συγκροτήσει μια πραγματική ηγεμονία των κοινωνικών πλειοψηφιών και των κοινωνικών κινημάτων. Η κατανοητή γλώσσα του, ταυτόχρονα προσιτή και αληθής, συγκροτεί, με βάση τη φαντασία και την ιδεολογία, τις κοινές έννοιες μιας συντακτικής διαδικασίας που έχει τεθεί σε κίνηση. Η αριστερή ταυτότητα, μια ταυτότητα φαντασιακή που οδηγεί στην ανικανότητα, έχει εκτοπισθεί από μια επίμονη δουλειά διαμόρφωσης της ηγεμονίας μέσα στην υπαρκτή κοινωνία, η οποία δεν είναι αριστερή ούτε, ακόμη λιγότερο, μετέχει στις υποτιθέμενες «μαρξιστικές» αλήθειες, αλλά διαφωνεί με τις εξώσεις, τις συνέπειες του αθέμιτου χρέους, τη λεηλασία, την εξαθλίωση, την πολιτικο-οικονομική κάστα, και απαιτεί δημοκρατία. Πολλά μένουν ακόμη να γίνουν ώστε το Podemos να γίνει η πολεμική μηχανή που χρειαζόμαστε ενάντια στην κυρίαρχη κάστα, αλλά τα θεμέλια έχουν πλέον τεθεί: πρέπει να αναπτύξουμε και να ενισχύσουμε το οικοδόμημα.

Μετάφραση: Άκης Γαβριηλίδης, με τη συνεργασία τού General Intellect

[1] Σημειώνουμε εδώ ότι ο όρος representación που χρησιμοποιείται εδώ –όπως και τα ανάλογά του στις λοιπές λατινογενείς γλώσσες- σημαίνει ταυτόχρονα εκπροσώπηση όσο και (ανα)παράσταση.
[2] Plataforma de Afectados por la Hipoteca –κίνημα ενάντια στις εξώσεις και τις κατασχέσεις σπιτιών από τις τράπεζες.
[3] Marea Ciudadana [Πλημμύρα πολιτών] – μία πρωτότυπη μορφή διαδηλώσεων και κινητοποιήσεων που αναπτύχθηκε στις πόλεις της Ισπανίας τα τελευταία χρόνια.

------------------------------------
Πηγή: koinoniko-ergastirio.blogspot.gr

Το ερώτημα είναι ποια Αριστερά; Του Ευτύχη Μπιτσάκη

Και τώρα, τι; Αλλά η Αριστερά δεν είναι ακόμα πρώτη δύναμη. Οταν γίνει, θα τεθεί το ερώτημα. Όμως: Ποια Αριστερά; Κατά την ηγεσία του ΚΚΕ, Αριστερά είναι μόνο το ΚΚΕ. Για κάθε σοβαρό πολίτη, αντίθετα, Αριστερά είναι, παρά τις διαφορές τους, διαφορές κουλτούρας, τακτικής, στρατηγικής, ακόμα και διαφορές κοσμοθεωρητικών αντιλήψεων, όλες οι οργανώσεις οι οποίες θέτουν ως στρατηγικό στόχο τον σοσιαλισμό. Δηλαδή, το ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ και οι οργανώσεις της λεγόμενης «εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς». (Αλήθεια, αν οι οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς υπερβούν τις καταγωγικές αγκυλώσεις τους, αυτοδιαλυθούν και ενωθούν, με πιθανότητα τότε να μπουν στη Βουλή και να πάνε και στην Ευρωβουλή, αν λοιπόν μπουν κ.λπ., τότε τι θα γίνει το «έξω».)

Αριστερά, πρώτη δύναμη. Αλλά αν η ηγεσία του ΚΚΕ επιμείνει να θεωρεί τον ΣΥΡΙΖΑ πρώτο εχθρό και αν η «εξωκοινοβουλευτική» Αριστερά επιμείνει στην άρνησή της, τότε το ερώτημα αφορά μόνο το πολύ πιθανό πρώτη δύναμη να είναι ο ΣΥΡΙΖΑ.

Και τότε: Κυβέρνηση «με κορμό» τον ΣΥΡΙΖΑ. Απέναντι: Κεφάλαιο, τράπεζες, Ε.Ε., ιδεολογικοί και κατασταλτικοί μηχανισμοί του κράτους, νεοναζί. Μαζί μ’ αυτούς και το ΚΚΕ;

Θα αντέξει τότε ο ΣΥΡΙΖΑ; Προετοιμάζεται ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά για να αντιμετωπίσει δεξιούς και αριστερούς εχθρούς; Δηλαδή ετοιμάζεται για κυβέρνηση και για δύναμη εξουσίας; Δεν ξέρω τα εσωτερικά του ΣΥΡΙΖΑ. Φοβάμαι όμως ότι δεν έχει συνειδητοποιήσει σε βάθος την ιστορική ευθύνη την οποία αναλαμβάνει σε μια τέτοια περίπτωση. Φοβάμαι ότι κατέχεται από μια νεανική αισιοδοξία.

Ομως: Μη βιαζόμαστε! Το νέο καθεστώς της νέας, ολοκληρωτικής υποτέλειας στηρίζεται ακόμα σε μεγάλο μέρος της κοινωνίας. Και προπαντός: Εχει και θα αξιοποιήσει εφεδρείες ώστε και με δεύτερο κόμμα τη Ν.Δ. (ή άλλο δεξιό σχήμα) να σχηματίσει μια πολυκέφαλη Λερναία Υδρα. Αυτό έγινε πρόσφατα, παλαιότερα και προπαντός στην περίοδο του Εμφυλίου.

Ας περιοριστούμε λοιπόν στο μισό αρχικό ερώτημα. (Ας θυμηθούμε το «Τι να κάνουμε» του Λένιν.)

Αρχίζουμε από ένα δεδομένο. Οτι δεν υπάρχει ελληνική κυβέρνηση. Οτι η τρόικα, μέσω των εθελόδουλων, εκποιεί τα πάντα. Οτι αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση, θα καταλήξει σε μια νέα μορφή γενοκτονίας, βιολογική και πολιτισμική. Συνεπώς: Τι να κάνουμε;

Η σημερινή κρίσιμη ιστορική στιγμή απαιτεί τη συγκρότηση ενός λαϊκού μετώπου σωτηρίας, το οποίο θα διεκδικήσει την εξουσία και θα ανακόψει την πορεία προς το βάραθρο. Το μέτωπο θα μπορούσε να συγκροτηθεί στη βάση ενός ελάχιστου προγράμματος: στάση πληρωμών, ακύρωση των μνημονίων, προσπάθεια ακύρωσης της δανειακής σύμβασης (στόχος μάλλον ανέφικτος, λόγω των δρακόντειων όρων της σύμβασης), εθνικοποίηση τραπεζών, πολιτική οικονομικής ανασυγκρότησης με κύριο στόχο τον παραγωγικό τομέα κ.λπ.

Αλλά θα πει το ΚΚΕ: Εξωραϊσμός του καπιταλισμού! Και η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά: Δεν αλλάζουν οι σχέσεις παραγωγής. Λοιπόν: Επανάσταση! Ανατροπή κ.λπ. Σύμφωνοι! Κομμουνιστική απελευθέρωση! Δύο φορές σύμφωνοι! Αλλά υπάρχει σήμερα επαναστατική κατάσταση στη χώρα μας; Δείτε τα ποσοστά των αριστερών κομμάτων. Και τι έλεγε ο Λένιν στην εποχή του; Δεν θα ήταν απλώς λάθος. Θα ήταν έγκλημα να ρίξουμε την πρωτοπορία στη μάχη, προτού κερδίσει, αν όχι την υποστήριξη, τουλάχιστον την ευνοϊκή στάση της κοινωνίας. Υπάρχει λοιπόν ευνοϊκή στάση της κοινωνίας μπροστά στο ενδεχόμενο μιας επανάστασης; Η απάντηση είναι, προφανώς, αρνητική. Το γιατί, δεν είναι του παρόντος!

Εστω όμως: Ποιος θα ήταν η πρωτοπορία και ο καθοδηγητής μιας ενδεχόμενης επανάστασης; Το ΚΚΕ που ευαγγελίζεται την επιστροφή στη μορφή σοσιαλισμού που κατέρρευσε; Η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά; Πέρα απ’ αυτό: Ποια δύναμη η οποία αυτοπροσδιορίζεται ως πρωτοπορία, έχει διαμορφωμένη στρατηγική της πορείας προς τον σοσιαλισμό; Το ΚΚΕ; Η εξωκοινοβουλευτική Αριστερά; Ο ΣΥΡΙΖΑ;

Ας ηρεμήσουμε. Η πλειοψηφία των αριστερών ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ. Γιατί; Επειδή το πρόγραμμά του αντιστοιχεί στις ανάγκες της ιστορικής στιγμής. Στην ανάγκη σωτηρίας του ελληνικού λαού. Αρχίζουμε συνεπώς από αυτό το αίτημα.

Ναι, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μιλάει για σοσιαλισμό! Λάθος: Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει στρατηγικό στόχο τον σοσιαλισμό. Αλλο αν θα θελήσει ή αν θα μπορέσει να τον πραγματοποιήσει. Αλλά υποστηρίζουν ορισμένοι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα μεταλλαχθεί σε νέο ΠΑΣΟΚ. Ας μην κάνουμε προφητείες… Αλλο το πρόγραμμα του ιστορικού (μακριά τη λήξει) ΠΑΣΟΚ και άλλο το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Αλλος ο λαός του ΠΑΣΟΚ (αγρότες μικροαστοί, ανερχόμενα κοινωνικά στρώματα, που δεν ονειρεύονταν σοσιαλισμό) και άλλος ο λαός της Αριστεράς: οι επιζώντες αγωνιστές της γενιάς μου (Αντίσταση, Εμφύλιος), οι αγωνιστές της ΕΔΑ, οι νέοι (τότε) Λαμπράκηδες, οι αγωνιστές εναντίον της χούντας, οι αγωνιστές των μετέπειτα κοινωνικών αγώνων. Ολοι αυτοί θα οδηγηθούν ως πρόβατα επί σφαγήν;

Ας μην κάνουμε προφητείες. Ας μη γινόμαστε μάντεις κακών. Στην Ιστορία, πεδίο δυνατοτήτων, τίποτε δεν προβλέπεται με βεβαιότητα και τίποτα δεν αποκλείεται. Το τυχαίο υπάρχει πάντα, εναντίον της ντετερμινιστικής μοιρολατρικής αισιοδοξίας ή απαισιοδοξίας.

Τι κάνουμε λοιπόν; Αγωνιζόμαστε για τη συγκρότηση του λαϊκού μετώπου σωτηρίας. Ενα ελάχιστο πρόγραμμα μπορεί να αποτελέσει τη βάση του μετώπου που θα διεκδικήσει την εξουσία. Τι θα γίνει όμως με την Ευρωπαϊκή Ενωση και το ευρώ; Μέσα ή έξω; Εδώ τίθεται το ερώτημα: Ποια από τις συνιστώσες της Αριστεράς έχει πειστική απάντηση στο ερώτημα «Η Ελλάδα είναι βιώσιμη έξω από την Ε.Ε.;»; Και η διάλυση της Ε.Ε. και η επιστροφή στα έθνη-κράτη είναι ιστορική πρόοδος ή οπισθοδρόμηση; Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης της οικονομίας, επιστρέφουμε στις «εθνικές» οικονομίες, που θα είναι πηγή νέων αντιθέσεων; Οι απαντήσεις της Αριστεράς είναι απλώς συνθήματα.

Τότε τι κάνουμε; Υποστηρίζω ότι η μόνη στρατηγική διεξόδου από την κρίση είναι η οργάνωση και ο συντονισμός του εργατικού κινήματος και των αριστερών δυνάμεων, πανευρωπαϊκά, με στρατηγικό στόχο τις Ενωμένες Σοσιαλιστικές Δημοκρατίες της Ευρώπης. Στόχος μακρινός μπροστά στη σημερινή οπισθοδρόμηση, αλλά ίσως ο μόνος μαρξιστικά ορθός.

Στο μεταξύ: Ας αρχίσει ένας δημόσιος διάλογος στην Αριστερά για την Αριστερά, για την Αριστερά και τα κινήματα, για το Μέτωπο, για το πρόβλημα της Ε.Ε., για τον σοσιαλισμό.

Η Αριστερά μας έχει το ταλέντο να κερδίζει μάχες και να χάνει τον πόλεμο. Θα σταθεί σήμερα στο ύψος της ιστορικής στιγμής; Ή θα συνεχίσει τον εμφύλιο, με συνέπεια τον δικό της εκφυλισμό και την καταστροφή της πατρίδας μας;

Χρόνια τώρα ορισμένοι πρόβλεπαν την κρίση και τη διάλυση του ΣΥΝ και στη συνέχεια του ΣΥΡΙΖΑ. Οι προβλέψεις δεν επαληθεύτηκαν. Σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εδώ και διεκδικεί τη διακυβέρνηση της χώρας. Πρόκειται για ένα πρωτότυπο (στην εποχή μας) πείραμα. Αν στηριχτεί κριτικά από τις υπόλοιπες δυνάμεις της Αριστεράς και από ένα ισχυρό λαϊκό κίνημα, θα μπορούσε να αντέξει τον ταξικό πόλεμο. Αν αφεθεί μόνος και αν καταρρεύσει, όσοι δεν μπήκαν μαζί του στη μάχη, θα νιώθουν δικαιωμένοι λέγοντας «εμείς τα προβλέψαμε»;

Συνεπώς: Λαϊκό μέτωπο σωτηρίας. Ευρύτερο λαϊκό κίνημα που θα στηρίζει κάθε θετικό μέτρο. Κριτική στήριξη της ενδεχόμενης κυβέρνησης «με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ». Θα ανταποκριθούν στο «προσκλητήριο των καιρών» οι μαχόμενες δυνάμεις της Αριστεράς; Και αντίστοιχα, η ευθύνη του ΣΥΡΙΖΑ: Τι κάνει σήμερα ώστε να κερδίσει την εμπιστοσύνη των φίλων του και την κριτική στήριξη των άλλων δυνάμεων της Αριστεράς; Θα αγωνιστεί οργανωμένα και αταλάντευτα για να επιτευχθεί σήμερα το ρεαλιστικά εφικτό, δηλαδή το πρώτο βήμα της δύσκολης, επώδυνης και μακράς πορείας προς την κοινωνική απελευθέρωση; Και στη συνέχεια: Δημόσιος διάλογος μεταξύ των τριών συνιστωσών της Αριστεράς, για μια τεκμηριωμένη λύση του προβλήματος ευρώ-Ε.Ε. και για τη διαμόρφωση συγκεκριμένης στρατηγικής της πορείας προς τον σοσιαλισμό.

---------------------------
Πηγή: efsyn