Οχι περί, αλλά υπέρ Αριστεράς Του Στάθη

Οταν ένα αριστερό ριζοσπαστικό κόμμα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ φθάνει σε ένα κορυφαίο σημείο εκλογικής απήχησης, περίπου ανάλογο με το ποσοστό των αριστερών σε μια κοινωνία συν εκείνων που έχουν αρχίσει να προσδοκούν στην Αριστερά, δύο δρόμοι ανοίγονται μπροστά του.

Ο πρώτος είναι να επιμείνει στη ριζοσπαστική πολιτική πρόταση, που ήδη έτυχε της επιδοκιμασίας των αριστερών και πλέον ενδιαφέρει και όσους άλλους έτειναν ευήκοον ους στην πολιτική του, με σκοπό να διευρύνει ακόμα περισσότερο την επιρροή και την απήχησή του, πάντα στη βάση του ριζοσπαστικού αριστερού του προγράμματος.

Η διαδικασία αυτή είναι ζείδωρος. Διότι α) κατά τη διάρκειά της το πρόγραμμα μπορεί να εμπλουτίζεται, να ανανεώνεται και να διορθώνεται, με συμμετοχή πλέον του λαού κι εν γνώσει του εκλογικού σώματος. Και β) αν το πρόγραμμα ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα και τις ανάγκες που έρχεται να θεραπεύσει ο ριζοσπαστισμός του, τότε ούτε ουτοπικός, ούτε επικίνδυνος θα φαίνεται στα μάτια όλο και περισσότερων πολιτών, αλλά αντιθέτως θα επιβεβαιώνεται ως χρήσιμος, εφικτός και αποτελεσματικός.

Διότι δεν θα πρόκειται για έναν ιδεοληπτικό κι επινοημένον ριζοσπαστισμό, αλλά για μίαν πολιτική ικανή να λύσει τα προβλήματα που τη γέννησαν. Και όχι μόνον, αλλά να περάσει στη συνέχεια σε ένα ανώτερο επίπεδο, όχι μόνον προσπαθώντας να αποτρέψει την καταστροφή, αλλά προσέτι να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για την πρόοδο.

Ο δεύτερος δρόμος είναι το ριζοσπαστικό αριστερό κόμμα να εκτιμήσει ότι άγγιξε το πεπερασμένο του αριστερού ακροατηρίου μέσα στην κοινωνία και, για να πείσει το υπόλοιπον, κεντρώους, δεξιούς ή ό,τι άλλο, θα πρέπει πλέον να στρογγυλέψει τα πράγματα, να τους μιλήσει τη «γλώσσα τους» ώστε να τους «κερδίσει». Είναι ένα σημείο καμπής, στο οποίον τα αριστερά ριζοσπαστικά κόμματα χάνουν το παιγνίδι. Και μετά τον εαυτόν τους.

Διότι, αντί να πείσουν τον κεντρώο ή τον δεξιό για το ορθόν και το αναγκαίον της αριστερής πρότασης, αρχίζουν να κολακεύουν, έστω κι εμμέσως, όλες εκείνες τις προγενέστερες επιλογές του που οδήγησαν στο αδιέξοδο. Αντί δηλαδή να προκριθεί το γόνιμο σοκ προς τον πολίτη με τις όποιες (πολλές, αν το πρόγραμμά σου ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα) πιθανότητες σύμπλευσης προς το χρη δραν, «πας με τα νερά του» -αγαπησιάρικα μεν, ατελέσφορα δε- και βαλτώνεις.

Τούτα δεν σημαίνουν ότι η Αριστερά πρέπει να υψώνει το δάχτυλο στους πολίτες (πολλοί από μας έχουν την τάση προς τέτοιες αλαζονείες ισχυρή), αλλά να συνδιαλέγεται και να πείθει για τα ασυνήθιστα συνήθως (με βάση τα κυρίαρχα στερεότυπα και προπαγανδιστικά κλισέ) μέτρα που προτείνει. Αν, όταν φθάσει στην πηγή να πιει νερό αυτή η διαδικασία ρίξει νερό στο κρασί της, μένουν όλοι διψασμένοι.

Τέτοιων άδοξων συμβεβηκότων βρίθει η μεταπολεμική ευρωπαϊκή ιστορία - ο εκφυλισμός της σοσιαλδημοκρατίας (που τώρα πλέον ούτε καν υπάρχει, παρά ως ασήμαντη θεραπαινίς του νεοφιλελευθερισμού) και η υποχώρηση, η αυτοαναίρεση ή η περιχαράκωση των περισσότερων κομουνιστικών κομμάτων είναι ενδεικτικές.

Το τι είναι όμως κάθε φορά αριστερό και ριζοσπαστικό κι όχι αριστερίστικο και σεχταριστικό είναι ένα ζητούμενο. Και μόνο σαφώς διατυπωμένο σε ένα πρόγραμμα μπορεί να κριθεί ως τέτοιο ή άλλο, και απ’ τους αριστερούς, κι απ’ όλους τους άλλους. Στην Αριστερά οι γνώμες για τα προβλήματα και οι γνώμες για τις λύσεις είναι πολλές - και καλώς. Σε ένα ριζοσπαστικό αριστερό κόμμα όμως, οι γνώμες και οι προτάσεις πρέπει να συντίθενται μέσα απ’ τη βάσανο της ίδιας του της συλλογικότητας σε θέσεις.

Μπορεί για πολλούς από μας τα προβλήματα που γεννά ο καπιταλισμός να λύνονται εν πολλοίς στον σοσιαλισμό -τον στρατηγικό μας στόχο άλλωστε- αλλά ώσπου να φθάσουμε εκεί και κυρίως για να φθάσουμε εκεί, πλήθος προβλημάτων περιμένουν από την Αριστερά τη λύση τους. Κάθε λύση που θα επιτυγχάνεται  θα πείθει όλο και περισσότερους ότι οι λύσεις που προτείνονται είναι σωστές και εφικτές. Μάλιστα, οι λύσεις που θα μποροούσε να επιτύχει η Αριστερά, όσο φιλολαϊκές είναι τόσο εξασθενίζουν και δεν ισχυροποιούν το σύστημα.

Εχω την εντύπωση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σήμερα σε μια στιγμή αναστοχασμού. Και εν σχέσει με τον εαυτόν του και εν σχέσει με την κοινωνία. Κι επειδή το κόμμα αυτό δεν επιφυλάσσει στον εαυτόν του την πολυτέλεια του αναχωρητισμού, όπως το ΚΚΕ, έχει την υποχρέωση να απευθυνθεί εκ νέου προς τον λαό.

Ο ΣΥΡΙΖΑ περιβάλλεται σήμερα και πολιορκείται από μια καθεστωτική προπαγανδιστική οχλαγωγία ότι γίνεται νέο ΠΑΣΟΚ. Από τα χαλκεία του κ. Κεδίκογλου, έως το Mega και (δυστυχώς) ως το ΚΚΕ, «όλα τα σφυριά βαράνε στο ίδιο αμόνι». Από την άλλη, είναι πολύ φυσιολογικό ο ΣΥΡΙΖΑ να έχει προβλήματα ταυτότητας και φυσιογνωμίας. Μάλιστα, και η καταγωγή του, και η άνοδός του τα επιτείνουν. Ταυτοχρόνως, αντιμετωπίζει σοφές, επειδή είναι παράλογες, επιθέσεις από παντού, όπως ότι είναι το άλλο άκρο του φασισμού ή ότι οι συνιστώσες του σφάζονται το πρωί και ξανασφάζονται το βράδυ. Στα πάνελ ο κάθε εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ έχει απέναντι του «τρία συν ένα κόμματα και μία πολιτική», ενώ αν φτερνισθεί ο κ. Τσίπρας συναχώνεται το Βατικανό.

Αλλά, αν αυτά συμβαίνουν τώρα, στην περίπτωση που ο ΣΥΡΙΖΑ λάβει την εντολή να κυβερνήσει, θα πέσουν πάνω του (και στη χώρα) θηρία και δαίμονες.

Ο μόνος λοιπόν τρόπος να ξεκαθαρίσει το τοπίο τώρα η ριζοσπαστική Αριστερά και ταυτοχρόνως να δείξει τι θα μπορέσει να κάνει αύριο, είναι η διαμόρφωση μιας σχέσης με τον λαό έξω από το κατεστημένο επικοινωνιακό σύστημα. Σχέση άμεση. Χωρίς ενδιάμεσους. Σε καθημερινή βάση.

Ο λαός πρέπει να ενημερώνεται τακτικά για όλα και ειλικρινώς. Για τους κινδύνους, τις δυσκολίες, τις δυνατότητες και τις προοπτικές. Καμμιά αξία δεν έχει να απαντά ο ΣΥΡΙΖΑ στη Ρηγίλλης με τετριμμένα δελτία Τύπου, αλλά να μιλά στον λαό. Συνεχώς. Για όλα. Με όλους τους τρόπους. Στο διαδίκτυο, προσωπικώς. Στις γειτονιές. Οχι μόνον να ενημερώνεται ο λαός, αλλά και να ακούγεται η γνώμη του. Ξέρει ο γιατρός. Ξέρει ο εργάτης. Ξέρει ο δάσκαλος.

Η ριζοσπαστική Αριστερά έχει πάρει ήδη αρκετή δύναμη απ’ τον λαό.  Είναι αδιανόητο να στέκει αμήχανη και να πολιορκείται από στημένα γκάλοπ. Να υφίσταται την εντροπία που της προκαλούν δικά της στελέχη, βολεμένα κάπου, σε ένα πεθαμένο συνδικάτο που μετράει ήττες και ήττες, σε μια κρατική δουλειά στην ΕΡΤοΝΕΤ ή σε κάποια ΜΚΟ αμφιβόλου σκοπού και ήθους.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πάρει ήδη αρκετή δύναμη απ’ τον λαό για να στήσει τηλεοπτικό κανάλι - λαϊκό, χαρούμενο και γενναίο, για να δημιουργήσει λαϊκή τράπεζα, ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αρχίσει να κυβερνά πριν να κληθεί να κυβερνήσει και για να κληθεί να κυβερνήσει. Και να κυβερνά όχι με τον καθεστωτικό τρόπο, όχι με τον κομφορμιστικό τρόπο του πελατειακού συστήματος και της δημαγωγίας, αλλά με τον τρόπο που οι κοινότητες μπορούν να ανιχνεύσουν, να δοκιμάσουν και να υποστηρίξουν.

Μεγάλο και βαρύ έργο, αλλά όταν σου χτυπά την πόρτα η Ιστορία, δεν έρχεται για να δείτε μαζί τσάμπιονς λιγκ.

Στην Ελλάδα, απ’ όλην την Ευρώπη, ο λαός έχει δώσει τη δύναμη στην Αριστερά να διεκδικήσει την κυβέρνηση. Οχι για να εφαρμόσει μια κεντρώα διαχείριση, αυτό ξέρουν να το κάνουν καλύτερα η Δεξιά ή το ΠΑΣΟΚ. Αλλά για να προχωρήσει σε μια διακυβέρνηση μαζί με τον λαό. Βρίσκοντας τι είναι ωφέλιμο για τον λαό μαζί με τον λαό. Αυτό είναι αριστερό.  Η συνεχής διαβούλευση με τον λαό, ώστε η πολιτική που θα παράγεται όχι μόνον να μην μπορεί να τον προδώσει, αλλά να δύναται να τον πάει πιο μπροστά προς το ανθρωπινό, το ουσιώδες, το ωραίο.

Σε μια εποχή που με την τεχνολογία η μισή βδομάδα θα μπορούσε να ’ναι Κυριακή, οι άνθρωποι δουλεύουν οι μισοί σαν σκλάβοι και οι άλλοι μισοί αργούν σαν ζωντανοί νεκροί. Αυτό αν αλλάξει η Αριστερά στην Ελλάδα, θα έχει αλλάξει τον κόσμον όλο...

---------------------------------------------
Αναδημοσίευση: enikos.gr

Χρυσή Αυγή: Η κομπίνα συνεχίζεται

Είναι διάχυτη η εντύπωση πως η Χρυσή Αυγή ανεβαίνει στις δημοσκοπήσεις. Έχουν γραφτεί χιλιάδες κείμενα για την άνοδο της Χρυσής Αυγής. Η Χρυσή Αυγή δεν ανεβαίνει στις δημοσκοπήσεις. Αν η Χρυσή Αυγή ανέβαινε στις δημοσκοπήσεις, δεν θα σκίζονταν τόσοι συστημικοί αρθρογράφοι και δημοσιογράφοι για την άνοδό της.


Τον Μάρτιο του 2011, ο Αλέξης Παπαχελάς είχε γράψει στην «Καθημερινή» ένα άρθρο με τον τίτλο «Γιατί ανεβαίνει ο ΛΑΟΣ».

Τότε είχα γράψει το εξής: «Το πρώτο συμπέρασμα είναι πως το ΛΑΟΣ δεν ανεβαίνει. Αν το ΛΑΟΣ ανέβαινε, δεν θα χρειαζόταν να γράψει αυτό το άρθρο ο κ. Παπαχελάς.».

Την τύχη που είχε το ΛΑΟΣ την ξέρετε.

Στο ίδιο κείμενο, είχα γράψει και τα εξής:
«Φυσικά, δεν μου κάνει ιδιαίτερη εντύπωση το γεγονός ότι ο Παπαχελάς υμνεί τον Καρατζαφέρη. Είναι γνωστό από την παγκόσμια ιστορία πως η αστική δημοκρατία –όταν τα βρίσκει δύσκολα- κάνει μια εκτροπή και το γυρνάει στο φασισμό, για να υπερασπίσει τα συμφέροντα των μεγαλοαστών.
Ως εκ τούτου, δεν θα μου προκαλέσει καμία έκπληξη αν σύντομα ο κ. Παπαχελάς γράψει ένα άρθρο για να υμνήσει και τη Χρυσή Αυγή.»

Η Χρυσή Αυγή έχει στηριχτεί –και στηρίζεται- από όλα τα καθεστωτικά ΜΜΕ. Φυσικά, έχει στηριχτεί με έντεχνο τρόπο. Τραβάτε με κι ας κλαίω.

Δεν υπάρχει καθεστωτικό λαμόγιο -που είχε αποθεώσει όλες τις κυβερνήσεις που πέρασαν- που να μην έχει αποφανθεί για τον κίνδυνο της Χρυσής Αυγής. Κι όταν σου την πέφτουν τα λαμόγια, γίνεσαι συμπαθής.

Και σε κάνουν να μοιάζεις αντισυστημικός. Κι ας είσαι ό, τι πιο συστημικό υπάρχει, όπως είναι η Χρυσή Αυγή.

Πάντως, είναι εξαιρετική η παρρησία όλων των κρατικοδίαιτων τενεκέδων για την Χρυσή Αυγή. Μπορεί να μην έχουν αγγίξει ποτέ τον Σαμαρά, τον Βενιζέλο, τον Λάτση, τον Βαρδινογιάννη, τον Μπόμπολα –και τα άλλα αφεντικά τους- αλλά με την Χρυσή Αυγή ξεσπαθώνουν.

Σήμερα συζητούν την απαγόρευση της Χρυσής Αυγής επειδή είναι ρατσιστική και ναζιστική.
Το ερώτημα είναι απλό: «Όταν επέτρεπαν στην Χρυσή Αυγή να κατέβει στις εκλογές δεν ήταν ρατσιστική και ναζιστική;». Αλλά αυτό, περιέργως, δεν το ρωτάει κανείς.

Η Χρυσή Αυγή, ουσιαστικά, δεν υπήρχε.

Η Χρυσή Αυγή είναι το πλυντήριο του υπάρχοντος πολιτικού συστήματος.

Η Χρυσή Αυγή ήταν η χρυσή εφεδρεία που χρησιμοποιείται τώρα, για να αθωώσει το σάπιο και καταρρέον πολιτικό κατεστημένο.

Οι χρυσαυγίτες είναι ναζιστές και καθάρματα, οπότε όλοι οι υπόλοιποι είναι δημοκράτες και τίμιοι. Προσκυνήστε τους.

Δεν χρεοκόπησε η Ελλάδα. Η Ελλάδα κινδυνεύει από τον ναζισμό.

Ξεχάστε τις ευθύνες του Σημίτη, του Καραμανλή, του Παπανδρέου, του Βενιζέλου, του Σαμαρά και των συνεργατών τους, ξεχάστε την οικονομική ελίτ που συνεχίζει να κάνει πάρτι –ενώ η ανεργία φουντώνει και οι μισθοί πετσοκόβονται-, και ασχοληθείτε με το πώς θα σωθεί η Ελλάδα από την Χρυσή Αυγή.

Μην δίνετε σημασία στις κωλοτούμπες του Σαμαρά, στο ότι ο Βενιζέλος θα έπρεπε να είναι στο δικαστήριο και στο ότι ο «υπεύθυνος αριστερός» Κουβέλης δεν θα συνεργαζόταν ποτέ σε κυβέρνηση με τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ• όχι, τώρα κινδυνεύουμε από την Χρυσή Αυγή.
Ακούστε με ευλάβεια τον Μάκη Βορίδη –ο οποίος είχε διαδεχτεί τον Νίκο Μιχαλολιάκο στην προεδρία της νεολαίας της ΕΠΕΝ- να μιλάει με οίστρο για τον κίνδυνο του ναζισμού που φέρνει η Χρυσή Αυγή.

Την Χρυσή Αυγή που πετάει στις δημοσκοπήσεις. Όπως πετούσε το ΛΑΟΣ.

Αν είχε αποδοθεί δικαιοσύνη για την χρεοκοπία της χώρας, η Χρυσή Αυγή δεν θα είχε ξεμυτίσει ποτέ.
Αλλά, αφού η κεντρική απόφαση από το πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο ήταν πως η απονομή δικαιοσύνης θα έπληττε τους ίδιους και θα ήταν το τέλος τους, πέταξαν στην αρένα τον μπαμπούλα της Χρυσής Αυγής. Και κάποιοι τσίμπησαν.

Η Χρυσή Αυγή αποτελεί και την αιχμή για την διαιώνιση του δικομματισμού. Η ύπαρξή της Χρυσής Αυγής βολεύει και την Νέα Δημοκρατία και τον ΣΥΡΙΖΑ. Και τους μικρότερους παίκτες.

Παρούσης της Χρυσής Αυγής, είναι όλοι τους δημοκράτες και προοδευτικοί.

Αν η Χρυσή Αυγή τεθεί εκτός νόμου, όλοι οι υπόλοιποι είναι νόμιμοι.

Ως και συνεργασία Νέας Δημοκρατίας-ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση μπορεί να υπάρξει, με την δικαιολογία πως θέλουν να αντιμετωπίσουν τον ναζιστικό κίνδυνο της Χρυσής Αυγής. Για να σώσουν την χώρα. Πάλι.

Ο Σαμαράς από τη μία –ή ο αντικαταστάτης του στην προεδρία της Νέας Δημοκρατίας-, ο Τσίπρας από την άλλη και στην μέση ο Ζίζεκ. Αγκαλιασμένοι.

Αν δεν υπήρχε η Χρυσή Αυγή, όλοι θα ήταν υποχρεωμένοι να μιλάνε –και να προτείνουν λύσεις- για την κοινωνία και την οικονομία. Με την Χρυσή Αυγή, μπορούν να μιλάνε για οτιδήποτε άλλο εκτός από αυτά.

Μπορούν να μιλάνε για τον ναζισμό, για τον Χίτλερ, τους Εβραίους, την Άννα Φρανκ, την Κοκκινοσκουφίτσα, τον Κακό Λύκο και άλλα τέτοια επίκαιρα και φλέγοντα θέματα.

Το μεταναστευτικό –που είναι, ουσιαστικά, το μοναδικό θέμα της Χρυσής Αυγής- θα μπορούσε να λυθεί πιο εύκολα και γρήγορα απ’ όσο νομίζουν κάποιοι• πολιτικές και κυβερνητικές αποφάσεις δημιούργησαν το μεταναστευτικό, δεν έπεσαν από τον ουρανό οι μετανάστες, ούτε βγήκαν από τους υπονόμους.

Αλλά οι φτηνοί μετανάστες είναι χρήσιμοι –και πολλοί απ’ αυτούς εγκλωβίζονται στην Ελλάδα-, αφενός για να στρέφονται εναντίον τους οι Έλληνες και να ξεχνούν τα Μνημόνια, και αφετέρου για να υπάρχει το φόβητρο της Χρυσής Αυγής που απειλεί τη Δημοκρατία μας. Χαχαχαχαχαχαχαχαχαχα!
Βέβαια, τα τέρατα που έφτιαξαν το τέρας που λέγεται Χρυσή Αυγή ξέρουν πως υπάρχει ο κίνδυνος το δημιούργημά τους να αυτονομηθεί –σαν το τέρας του Φρανκενστάιν- και να αρχίσει να κάνει τα δικά του.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως έχουν την Χρυσή Αυγή στο χέρι, αφού ο βίος και η πολιτεία των χρυσαυγιτών αποτελούν κοινό μυστικό.

Το θέμα είναι πότε θα αποφασίσουν πως δεν χρειάζονται πια την Χρυσή Αυγή και ποια θα είναι η οικονομική κατάσταση στη χώρα την δεδομένη περίοδο.

Εκεί θα παιχτεί η τύχη της Χρυσής Αυγής.

Όσο οι Έλληνες πολίτες δεν απαιτούν Δικαιοσύνη και Νέο Σύνταγμα –γραμμένο και από τους πολίτες-, τα τέρατα θα πληθαίνουν.

Και οι Έλληνες θα τα συνηθίζουν. Θα τα βλέπουν και στον καθρέφτη.

Γιατί ο φασισμός ήταν εδώ πριν από την Χρυσή Αυγή. Ήταν μέσα στο σαλόνι σας. Και δεν ενοχλούσε κανέναν.

--------------------------------------------
Αναδημοσίευση από pitsirikos

==========================
Λίγο πριν διαβάσω αυτό το άρθρο, μια μέρα πρίν, είχα γράψει στο φβ μου την εξής ανάρτηση:
"Η Χρυσή Αυγή αποδείχθηκε ζάχαρη στο ψωμί στην τρικομματική χούντα που μας κυβερνάει: ξεχάστηκαν τα μνημόνια, τα χαράτσια, οι αυτοκτονίες...
Το κακό είναι ότι το ίδιο κάνει και όλη η Αριστερά, της προσφέρανε την πεπονέφλουδα και την πάτησε χωρίς δεύτερη σκέψη!"

Κομαντάτε Τσάβες, ο αγώνας συνεχίζεται! - Του Στάθη

Ο Τσάβες πέθανε, ο αγώνας συνεχίζεται.
Η Βενεζουέλα κι όλοι οι προοδευτικοί άνθρωποι στον κόσμο αποχαιρετούν έναν λαϊκό ηγέτη που, μαζί με τους συντρόφους του, όχι μόνον μεταμόρφωσαν τη Βενεζουέλα, αλλά χάραξαν έναν νέο πολιτικό δρόμο, υπόδειγμα για τη Λατινική Αμερική, που τώρα αρχίζει να γίνεται αντιληπτός και στην Ευρώπη.
Η Ευρώπη, με (και μετά) τον Μάη του 1968, όταν η σχέση των διανοούμενων με την εργατική τάξη διερράγη με ευθύνη των πρώτων, έχασε πολύ χρόνο
μέσα στην αυτοαναφορικότητα της διανόησης (της μικροαστικής αλλά κι εκείνης της εργατικής που εξώμοσε προς την αστική τάξη). Στο διάστημα αυτό, κι ενώ στις ΗΠΑ και την Ευρώπη η νεοφιλελεύθερη αντεπανάσταση έπαιρνε το πάνω χέρι, η Αριστερά στη Γηραιά Ηπειρο βίωνε την αυτοδιάλυσή της, βυθισμένη σε νεόκοπες θεωρίες όπως ο μεταμοντερνισμός, η πολυπολιτισμικότητα κι άλλες αμερικανιές, σε αβάσταχτης ελαφρότητας και ήσσονος σημασίας προτάγματα όπως το «φαντασιακό», ο «αυτοπροσδιορισμός» κι άλλα, που, στην πραγματικότητα, διευκόλυναν την άσκηση μιας άγριας οικονομικής πολιτικής απ’ την άρχουσα τάξη, υπό τη δορά του εκσυγχρονισμού, του φιλελευθερισμού και του μεταρρυθμισμού. (πάντα
προς αντιδραστική κατεύθυνση, αφού ο καπιταλισμός χρησιμοποιούσε και χρησιμοποιεί την παθολογία που ο ίδιος δημιουργεί, ως πρόσχημα για τη δημιουργία ακόμα πιο έντονης παθολογίας). Μέσα σε αυτό το κλίμα σε όλη την Ευρώπη
και ύστερα απ’ την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, η Σοσιαλδημοκρατία έστριψε δεξιά (φθάνοντας έως την ακροδεξιά όπως τώρα στην Ελλάδα) τα κομμουνιστικά κόμματα αυτοδιαλύθηκαν (Ιταλία), συρρικνώθηκαν (Γαλλία, Ισπανία) ή αυτοπεριθωριοποιήθηκαν (όπως τώρα το ΚΚΕ). Κι έτσι, από την άλλοτε κραταιά Ευρωπαϊκή Αριστερά των πανίσχυρων συνδικάτων και των μαζικών κομμουνιστικών και σοσιαλιστικών κομμάτων, απέμειναν καθεστωτικές μεταλλάξεις όπως του Ιταλικού Δημοκρατικού Κόμματος ή της ΔΗΜΑΡ, σκαιές δεξιές Σοσιαλδημοκρατίες όπως το SPD στη Γερμανία, σκιές όπως το Βρετανικό Εργατικό Κόμμα και θραύσματα όπως η CGT η το Γαλλικό Κ.Κ.
Σήμερα την Αριστερά στην Ευρώπη συγκροτούν ριζοσπαστικά κινήματα αντικαπιταλιστικά και αντιιμπεριαλιστικά, κομμουνιστικά και σοσιαλιστικά κόμματα που κρατούν τους δεσμούς τους με την εργατική τάξη, ακτιβιστές, συνδικάτα και πάσης φύσεως πολύχρωμα κινήματα.
Ομως όλα αυτά δεν συνιστούν, τουλάχιστον όχι ακόμα, απειλή για την εδραιωμένη Ευρωπαϊκή Αντεπανάσταση, διότι ούτε κοινή στρατηγική, ούτε αποτελεσματικές τακτικές, ούτε μέτωπα είναι σε θέση η Ευρωπαϊκή Αριστερά να συνθέσει, αν και, τώρα με την κρίση, οι προϋποθέσεις για κάτι τέτοιο αρχίζουν να διαμορφώνονται· και στην Ελλάδα, και αλλού.
Αντιθέτως προς όλα αυτά στη Λατινική Αμερική τα πράγματα έχουν ακολουθήσει διαφορετική τροχιά (για την οποίαν η ταπεινότης μου με δύο μακρά ταξίδια σε πολλές χώρες της ηπείρου έχει και ιδίαν αντίληψη).
Στη Λατινική Αμερική με τα χρόνια διαμορφώθηκε ένα κίνημα, επιτρέψτε μου να το ονομάσω, της Αριστεράς του Καλού. Ισως της πιο ταξικής Αριστεράς που τουλάχιστον εγώ έχω αντιληφθεί να δρα, να νικά και να κυβερνά. Μέσα στα σχήματα αυτής της Αριστεράς συνενώθηκαν (συχνά κρατώντας τις ιδεολογικές τους διαφορές κι άλλοτε ωσμωνόμενοι) κομμουνιστές, σοσιαλιστές, τουπαμάρος, λαϊκοί δεξιοί, σοσιαλδημοκράτες, οπαδοί της λαϊκής θεολογίας, χριστιανοί, λευκοί, μιγάδες, ινδιάνοι και οργάνωσαν την πολιτική τους παρέμβαση όχι μόνον με καταγγελίες και διακηρύξεις αλλά με πράξεις. Προγράμματα και πράξεις. Με αυτές τις καθημερινές πράξεις έδειχναν στην κοινωνία τι θα μπορούσαν να κάνουν ως κυβερνήσεις.
Ετσι άρχισαν να παίρνουν δήμους όπως το Μοντεβιδέο σε χώρες που επί εκατό και πλέον χρόνια κυριαρχούσε ένας αιμοσταγής μιλιταριστικός δικομματισμός ή σε χώρες που το νεοφιλελεύθερο μοντέλο κρατούσε τους λαούς σε επίπεδα ζωής όμοια με των δικτατορικών που «άνθισαν» σε αυτήν την ήπειρο.
Σιγά - σιγά κι ύστερα γρήγορα - γρήγορα αυτή η Αριστερά άρχισε να κερδίζει εκλογές, να σχηματίζει κυβερνήσεις, να κυβερνά χώρες. Με την Κούβα
ως σύμβολο της εθνικής αξιοπρέπειας όλων, πολλοί λαοί της Λατινικής Αμερικής κι όλες οι εργαζόμενες τάξεις βγήκαν στο προσκήνιο, πήραν εν πολλοίς τη ζωή τους στα χέρια τους και οδήγησαν τις φιλολαϊκές κυβερνήσεις σε αλλεπάλληλες εκλογικές νίκες, δείχνοντας έτσι ότι η ειρηνική επανάσταση και οι σοσιαλιστικές μεταρρυθμίσεις είναι δυνατόν να συμβαίνουν.
Παιδί αυτού του κινήματος είναι και ο Τσάβες. Μιγάς, στρατιωτικός, επίδοξος πραξικοπηματίας, ξέμπλεξε με τον αριστερισμό και τον αυταρχισμό εγκαίρως. Αγωνίσθηκε κι εξελέγη Πρόεδρος στη χώρα του εκφράζοντας αυτήν την πάνδημη ταξική Αριστερά του Καλού. Κέρδισε πανηγυρικά μακρά σειρά εκλογικών νικών, δεν φοβήθηκε τον λαό, δεν κατάργησε τον πολυκομματισμό, αντιμετώπισε την αντίδραση ιδεολογικώς και πολιτικώς. Διότι, όταν εξελέγη ο Τσάβες, η αντίδραση έπεσε να τον φάει, τα ιδιωτικά Μ.Μ.Ε., οι πολυεθνικές, ακόμα και ορισμένα εργατικά συνδικάτα (αντιδραστικά και αριστερίστικα).
Ο Τσάβες δεν έχτισε τον Σοσιαλισμό. Ανοιξε τον δρόμο προς τον Σοσιαλισμό -το «Σοσιαλιστικό Σχέδιο» όπως το έλεγε- σταματώντας πρώτα απ’ όλα το κακό. Καταπολέμησε τη φτώχεια, απεκατέστησε τους μισθούς, προχώρησε σε ένα γιγάντιο πρόγραμμα κατά του αναλφαβητισμού, έδωσε γη στους ακτήμονες, όχι όση θα ήθελε, όση μπόρεσε - και οι επίγονοί του θα συνεχίσουν. Εστησε μια εκ βάθρων νέα εκπαιδευτική διαδικασία με τέτοιες υποδομές (ας πούμε τρία γεύματα την ημέρα για τα παιδιά) ώστε να στέλνουν όλοι τα παιδιά τους στα σχολεία. Δέχθηκε εθελοντές από την Κούβα, έστησε σύστημα Υγείας εκεί που δεν υπήρχε τίποτα. Προχώρησε σε επενδύσεις για τη στέγαση των φτωχών. Ο Τσάβες εθνικοποίησε τα πετρέλαια και όλες τις στρατηγικές δομές της χώρας, συγκρούσθηκε με τα θηρία, ΗΠΑ, πετρελαϊκές εταιρείες, εταιρείες όπλων, γείτονες-ανδρείκελα του ιμπεριαλισμού και νίκησε, διότι αυτήν τη σύγκρουση τη σήκωσε στους ώμους του ο λαός. Διότι ο Τσάβες
επικοινωνούσε με τον λαό καθημερινώς. Οχι με επικοινωνιακά κόλπα και συνεντεύξεις στα ντόπερμαν της ενημέρωσης, αλλά κατευθείαν, ντιρέκτ, στα ίσια. Ο Τσάβες δεν «επικοινωνούσε» με τον λαό, του μιλούσε, τον ενημέρωνε, ο λαός ήξερε τι συμβαίνει και για αυτό αντιδρούσε αναλόγως.
Ο Τσάβες ήταν η καταισχύνη των υποκριτών όπως ο Ομπάμα που διανθίζει τους λόγους του με εξυπνακισμούς επιπέδου διαφημιστικής εταιρείας, ή της Μέρκελ που διανθίζει τους δικούς της λόγους με τους ευφημισμούς των δολοφόνων, της καλβινιστικής οικονομικής φρίκης. Ο Τσάβες
ήταν αλλοιώς, λαϊκός ρήτορας, χρησιμοποιούσε χωρία της Βίβλου, ποιητές και λαϊκά ρητά, έπλαθε συνθήματα, έκανε όλα αυτά τα ιερά κα τα άγια που
τα μαντρόσκυλα του συστήματος στιγματίζουν ως «λαϊκισμό» και «δημαγωγία». Ο Τσάβες ήταν παιδί του λαού, είχε οίκτο για τον κλεφτοκοτά, ευρυχωρία για τον σαλεμένο και κανένα έλεος για τον μπουρζουά και τις πλουμιστές κότες που τον υπηρετούν.

Οχι, ο Τσάβες δεν έχτισε τον Σοσιαλισμό, αλλά δεν περίμενε τον Σοσιαλισμό για να λύσει τα προβλήματα που με τη βοήθεια του λαού θα μπορούσε να λύσει. Κι ακριβώς αυτό: τα προβλήματα που αυτός και το κίνημά του έλυσαν, ανοίγουν τον δρόμο για να λυθούν τα προβλήματα που μένει να λυθούν. Το «Σοσιαλιστικό Σχέδιο» του Τσάβες δεν προϋποθέτει τον Σοσιαλισμό για να λύσει προβλήματα, αλλά οδηγεί σ’ αυτόν λύνοντας προβλήματα.

Σήμερα στην Ευρώπη επικρατεί ο ζόφος της Ιεράς Συμμαχίας, οι άνθρωποι ζουν (κι όλο και περισσότεροι φυτοζωούν) υπό το κράτος της Νέας Τάξης, η ακροδεξιά ρητορική που παρουσιάζει ως μονόδρομο την οικονομία της φρίκης κατισχύει, το νεοναζιστικό τέρας όπου χρειάζεται (όπως τώρα στην Ελλάδα) πριμοδοτείται απ’ τους πατριδοκάπηλους και κοσμοπολίτες αστούς ξετσίπωτα. Οι εθνικές αντιθέσεις (στην ήπειρο που θα καταργούσε τα σύνορα) οξύνονται και εθνικιστικές έριδες αναβιώνουν ή νέες εμφυτεύονται ανάμεσα στα έθνη και τους λαούς.
Στην Ελλάδα αυτό το προτσές, αυτή η διαδικασία, υπάρχει πιθανότης να σπάσει με ιστορικές συνέπειες για όλη την Ευρώπη.

Ο Τσάβες ήταν ένας «ήρωας της εργατικής τάξης» όπως νευρική τραγουδάει η ροκ κι ένας «άγιος των φτωχών» όπως στοχαστικός στεφανώνει ο ποιητής.
Αντίο, υπερήφανε Λατινοαμερικανέ, σεμνότατε φωνακλά, φραγκισκανέ επαναστάτη. Δεν θα μας λείψεις, θα σε έχουν στο Πάνθεον των Ανθρώπων οι αδικούμενοι δίκαιοι και γαρύφαλλο στην κάννη των όπλων τους οι σοσιαλιστικές ιδέες...

-----------------------------
Πηγή: enikos.gr

Είναι τρελοί οι Ιταλοί; Του Παναγιώτη Μαυροειδή

{Το παρακάτω άρθρο του Παναγιώτη Μαυροειδή, είναι ίσως το ποιό κατατοπιστικό που βρήκα στο διαδίκτυο, για τις εκλογές και την κατάντια των κομμάτων της πάλαι ποτέ Αριστεράς και όχι μόνο. Επιπλέον εξηγεί το φαινόμενο Γκρίλο (που από 0% πήρε 25%) όπως και του Μπερλουσκόνι. Μπορούμε έτσι να βγάλουμε συμπεράσματα και για την δική μας (κομματική) κατάντια.}

 
Επιφωνήματα κατάπληξης ή/και  ρίγη αγανάχτησης όλων των καθώς πρέπει φιλελεύθερων, των ταγμένων  ευρωπαϊστών και  των ‘’μοντέρνων’’ αριστερών της πεντάρας, συνοδεύουν την ανάγνωση των αποτελεσμάτων των Ιταλικών εκλογών.

 

‘’Μα πάλι τον πορνόγερο Μπερλουσκόνι οι άθλιοι; Και από πού και ως πού, πρώτο κόμμα στη Βουλή ένας άσημος λαϊκιστής  Γκρίλο που θυμίζει ένα φτηνό Λαζόπουλο;’’

Για να δούμε λοιπόν τι έλεγαν στους Ιταλούς οι παραπάνω θλιμμένοι συγγενείς της θανούσης πολιτικής σοβαρότητας και της πληγωμένης ευρωπαϊκής ταυτότητας.

‘’Οι Ιταλοί δεν είναι τρελοί. Η Ιταλία δεν έχει άλλη επιλογή από την  αύξηση των φόρων και τις διαρθρωτικές αλλαγές στην αγορά εργασίας και το πολιτικό σύστημα, που προωθούν οι εταίροι μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση’’.

Αυτά έλεγε ο διορισμένος πρώην πρωθυπουργός και  τραπεζίτης Μάριο Μόντι, που ορίστηκε μέσα σε μια νύχτα από τις Βρυξέλλες, για να σώσει την Ιταλία.  Στη σύγχρονη τροϊκανή γλώσσα ο Μόντι δεν λέγεται ούτε τραπεζίτης, ούτε αστός, αλλά εξαγνίζεται με το πιο εύηχο ‘’τεχνοκράτης’’, κάτι μεταξύ επιστήμονα και αδέκαστου κριτή.  Πήρε λοιπόν αυτός,  όλα τα γνωστά και από την Ελλάδα των μνημονίων μέτρα, από τις ιδιωτικοποιήσεις, έως την κατάργηση των συμβάσεων εργασίας και τις άγριες περικοπές σε παιδεία και υγεία. Οδηγώντας σε μαζική φτώχεια τους εργαζομένους της πέμπτης βιομηχανικής δύναμης του κόσμου, σε ανεργία 11,5%, σε μαζικές απολύσεις προσωπικού στην υγεία και σε διακοπή της θέρμανσης στα σχολεία. Τον υποστήριξαν με λύσσα οι πάτρωνες του στην ΕΕ και κατάφερε να περισωθεί με ένα ποσοστό κοντά στο 9%!

Ας δούμε τώρα πως στάθηκαν απέναντι στον Μόντι, τη λιτότητα και τα άλλα αντεργατικά και αντικοινωνικά μέτρα της ΕΕ, οι βασικές διεκδικητές της  κεντρο-αριστερής διαχείρισης. Αυτοί που είχαν την αφέλεια να πιστεύουν πως θα έκαναν πάρτι απέναντι στο Μπερλουσκόνι, θεωρώντας πως τους αρκεί η υποστήριξη των ΜΜΕ, ειδικά σε μια προοπτική συμμαχίας με τον Μόντι.

‘’Ένας αριθμός πολιτικών κομμάτων είναι πρόθυμα να κατηγορούν την Ευρώπη για κάθε στρατηγικό λάθος που έχει πλήξει την Ιταλία. Στην πραγματικότητα, η Ευρώπη έχει συχνά, αν όχι πάντοτε, βοηθήσει αποφασιστικά την Ιταλία"

Αυτά μας λέει ο Francesco de Angelis, βουλευτής του Δημοκρατικού Κόμματος του Μπερσάνι. Καθόλου παράξενο φυσικά, μιας και οι θλιβεροί κληρονόμοι του πάλαι ποτέ ισχυρού Κομμουνιστικού Κόμματος Ιταλίας, είχαν και πριν υποστηρίξει τον Μόντι και την αντιλαϊκή πολιτική του, αλλά και δεν ξεχνούν να υμνολογούν την ΕΕ ότι κοστούμι και αν κόβει.

Μα δεν υπάρχει αριστερά στην Ιταλία, της Bandiera Rossa;

Πως δεν υπάρχει. Κατέβηκε και πολύ ‘’ενωτικά’’ μάλιστα στις εκλογές, βασικά συσπειρωμένη στο σχηματισμό ….’’Επανάσταση Πολιτών’’.  Ένας σιδηρόδρομος κομμάτων και κομματιδίων, από την Κομμουνιστική Επανίδρυση και τους Ιταλούς Κομμουνιστές (όμορη δύναμη κάποτε του ΚΚΕ), μέχρι οικολόγους, κινήματα πολιτών, ένα Πορτοκαλί (!) Κόμμα, άπειρους τεχνοκράτες, αρκετούς διακεκριμένους πανεπιστημιακούς. Με επικεφαλής ένα δικαστή (Ingroia), που μάλιστα έδωσε και το όνομά του να κοσμήσει τον τίτλο του κόμματος, συνεπικουρούμενος από πάμπολλους άλλους δικαστές και προφεσόρους. Η  αναγκαία ενότητα των εργαζομένων στον αγώνα ενάντια στην καπιταλιστική επίθεση, στην πλήρη διαστροφή της και γελοιογραφία της. Αντι για αυτό,  παρδαλές συμπράξεις μικροαστικών, χαζοχαρούμενων, διαχειριστικών ρευμάτων, ανακατεμένων με κομμουνιστές που το Α ξεκινά με (δήθεν) ενότητα και το Ω σημαίνει ένα πολιτικό πρόγραμμα της πλάκας, ως εισιτήριο για τη Βουλή και φυσικά για το σκοτεινό αντικείμενο του πόθου, δηλαδή την  κυβέρνηση.

‘’Η τάση του ευρωσκεπτικισμού είναι πολύ επικίνδυνη σε αυτές τις εκλογές. Δεν είναι μόνο ο λαϊκισμός του Γκρίλο και του Μπερλουσκόνι, που έχουν βοηθήσει να δαιμονοποιείται η Ευρώπη’’.

Αυτά δήλωνε ο Niccolo Rinaldi, βουλευτής του Κόμματος των Αξιών, που συμμετέχει στο συνασπισμό   ‘’Επανάσταση Πολιτών’’ στις ιταλικές εκλογές, αλλά είναι ευρωβουλευτής που συμμετέχει στην Ομάδα των Φιλελεύθερων στο ευρωκοινοβούλιο!

‘’Επικίνδυνο’’ λοιπόν πράγμα η αντίθεση στην ΕΕ και πρέπει να ξορκιστεί ως δαιμονοποίηση.

Μα μήπως είναι υπερβολικό να κρίνουμε από μια ..δηλωσούλα; Αν διαβάσει κανείς τη σύντομη δήλωση του πολιτικού προγράμματος του συνδυασμού, θα απογοητευτεί χειρότερα (Πολιτικό πρόγραμμα ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ ΠΟΛΙΤΩΝ).

Μην κουράζεστε αλλά δεν θα βρείτε τίποτα που να θυμίζει μια αριστερή και εργατική απάντηση στην καπιταλιστική επίθεση στη γειτονική χώρα, πέρα από δευτερεύουσες διεκδικήσεις, κατώτερες και από συνδικαλιστικές διεκδικήσεις συνδικάτων τύπου ΓΣΕΕ.

Θα σχολιάσουμε δύο σημεία.

Για την Ιταλική αριστερά, ευρωζώνη και ΕΕ απλούστατα ….δεν  υπάρχουν! Όπως το ακούτε, δεν υπάρχουν πουθενά στη σύντομη αυτή δήλωση. Ή μπορεί να μην ανήκει η Ιταλία σε αυτές. Πώς να εξαφανίστηκαν άραγε; Λέτε να ήταν ένας σοφός τρόπος για να βγουν με ενωτικό τρόπο τα ‘’κοινά σημεία’’ του πολιτικού προγράμματος και να μείνουν στην άκρη διαφορές για ..επουσιώδεις διαφορές; Όπως και να έχει, η μόνη ‘’θετική’’ κατεύθυνση που μπαίνει (οι ‘’θετικές προτάσεις’’ πάνω από όλα, χωρίς ‘’αρνητισμούς και εύκολες καταγγελίες’’), είναι το αίτημα για ‘’Ευρώπη των δικαιωμάτων’’, η οποία ‘’μαζί με το δείκτη του ΑΕΠ, θα πρέπει να έχει και ένα δείκτη που θα μετρά την κοινωνική πολιτική και την πολιτική για το περιβάλλον’’.  Κανονική επαιτεία του χειρίστου είδους…

Η Ιταλία όμως, έχει και ένα μεγάλο μαγικό χαρακτηριστικό:  Δεν έχει αστική τάξη, ούτε μεγάλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις! Έχει μόνο ‘’μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις’’, για τις οποίες διεκδικούνται από την ιταλική αριστερά φοροαπαλλαγές ‘’αν αυτές επενδύουν στην έρευνα και την καινοτομία και δημιουργούν σταθερές δουλειές’’.

Η ιταλική αριστερά, που παίζει στα δάχτυλα την ‘’ηγεμονία’’ και τον ‘’πόλεμο θέσεων’’ του Γκράμσι, έχασε από την τσέπη του παντελονιού της στον κοινοβουλευτικό  δρόμο προς την κυβέρνηση και το σοσιαλισμό, κάθε έννοια ταξικής αναφοράς στην πολιτική της, έστω στο φραστικό προγραμματικό επίπεδο. Αλλά και έμεινε εκτός βουλής  με ένα ποσοστό κοντά στο 2%, όταν κάποτε το ΚΚΙ σκέτο, με έμβλημα ένα ‘’αναχρονιστικό’’ σφυροδρέπανο έφτανε στο 35%.

Δεν την έσωσε ούτε το κάλεσμα υποστήριξης της που απηύθυνε το Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς, το οποίο υπογραφόταν από κοινού από Α. Τσίπρα, Μελανσόν και Λαφοντέν. (European Left urges Italy to vote for far-left anti-austerity group)

Εντάξει όλα αυτά, αλλά ήταν είναι ανάγκη να δούμε τα γεμάτα παλστικές μούτρα του Μπερλουσκόνι να γελούν;

Δυστυχώς εκεί έφτασε η Ιταλική αριστερά, όλων σχεδόν των εκδοχών (με την  εξαίρεση τη χωρίς σημαντική επιτυχία  προσπάθεια του Κομμουνιστικού Κόμματος Εργατών του Φεράντο). Να μετατραπεί όχι μόνο σε ακίνδυνο, αλλά και σε  σταθεροποιητικό παράγοντα για το ιταλικό κοινωνικό και πολιτικό σύστημα, αφήνοντας την αστική τάξη απερίσπαστη να ασχολείται μόνο με τις δικές της έριδες, στο πλαίσιο και του ανταγωνισμού/παζαριού της με τους εταίρους της στην ΕΕ. Στην Ιταλία, σε αντίθεση με την Ελλάδα, σημαντικό τμήμα του κεφαλαίου-και αυτό το εκφράζει και ο Μπερλουσκόνι- διεκδικεί σύγκρουση με την ευρωζώνη, πάντα φυσικά στο πλαίσιο της ΕΕ και αυτό κάνει την Μέρκελ οπωσδήποτε να ιδρώνει.

Ο Γκρίλο με τη σειρά του, κάνει τον εξευτελισμό της ιταλικής αριστεράς να φαντάζει τέλειος. Αν κοιτάξει κανείς το πρόγραμμα του δε θα βρει θέση ούτε υπέρ ούτε κατά του ευρώ. Αλλά δυστυχώς είναι εκατό χρόνια μπροστά από την αριστερά, διότι τουλάχιστον αναγνωρίζει ότι υπάρχει θέμα καταστροφικών συνεπειών  από τη συμμετοχή της Ιταλίας σε αυτήν, αναφέρεται  διαρκώς σε αυτές, ενώ θέτει και ζήτημα δημοψηφίσματος για την παραμονή ή την αποχώρηση.

Το ‘’Κίνημα των 5 Αστέρων’’ του οποίου ηγείται δεν έχει κανένα αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό, ωστόσο δεν διστάζει να θέσει ζήτημα για εργασία είκοσι ωρών την βδομάδα, όταν η αριστερά ζητεί φορο-απαλλαγές στις επιχειρήσεις. Η τελευταία αρκέστηκε να επιτίθεται στον Γκρίλο για λαϊκισμό. Πράγματι, ένας μέτριος πολιτικός επιστήμονας, εύκολα θα δικαιολογούσε απόλυτα αυτόν τον χαρακτηρισμό. Μέσα  όμως στο πλαίσιο της απουσίας προβολής μιας εργατικής πολιτικής από την ιταλική αριστερά, αλλά και μιας στοιχειωδώς λογικής πολιτικής για την επιβίωση των λαϊκών στρωμάτων,  το κοστουμάκι του αντι-λαϊκισμού μάλλον προδίδει μια περιφρόνηση προς το λαό. Αλλά και  αβυσσαλέα απόσταση από μια ταξική στάση, σε μια κοινωνία που πολώνεται ταξικά όσο ποτέ.

Οι εξελίξεις αυτές στην Ιταλία, τη στιγμή μάλιστα που έρχονται μετά την ταπεινωτική ήττα της ‘’κυβέρνησης της αριστεράς’’ του ΑΚΕΛ στην Κύπρο, είναι εξαιρετικά ανησυχητικές. Αποτελούν ένα δυνατό σήμα κινδύνου για την κομμουνιστική αριστερά.  Η καπιταλιστική κρίση,  δε θα δώσει πράσινο φως σε μια ανέφελη πορεία της αριστεράς στο ‘’να αναλάβει τα πράγματα’’. Αντίθετα, έρχεται να υπογραμμίσει την κρίση πραγματικής εναλλακτικής αντικαπιταλιστικής προοπτικής που αυτή προσφέρει. Και αυτή η κρίση θα μετατραπεί σε σκληρή δοκιμασία, όσο αυτή η αριστερά θα κλωθογυρίζει σε πολιτικές διαχείρισης και θα μετατρέπει σε αυτοσκοπό και στόχο  το ‘’να κυβερνήσει’’ η ίδια  ή παρέα με άλλους, αντί να συμβάλλει ώστε ο ταξικός κοινωνικός αγώνας της εργατικής τάξης και της κοινωνικής πλειονότητας να ανατρέψουν  την σαπίλα που περιβάλει τους πάντες όλο και πιο επικίνδυνα.

---------------------------------
 Πηγή: aristeroblog

Όποιος ποθεί και αδρανεί θρέφει την πανούκλα

Μη μιλάς μη φωνάζεις. Δεν είναι το βασικό θέμα τα βασανιστήρια. Δεν είναι βασανιστήρια. Δεν είναι κακοποίηση. Δεν είναι βασικό θέμα η κακοποίηση. Μην κοιτάζεις τις φωτογραφίες. Μην κοιτάζεις τα βίντεο με τους αστυνομικούς διευθυντές. Μην κοιτάς τα ρολόγια. Μην κοιτάς τις φωτογραφίες. Μην μιλάς. Μη μιλάς μη φωνάζεις. Μην ακούς ότι κάπου σ’ ένα σχολείο πολύ κοντά σου έκοψαν τη μύτη ενός παιδιού χρυσαυγίτες. Μη διαβάζεις την είδηση. Μην μαθαίνεις τι γίνεται στα σχολεία. Μην φωνάζεις. Μην ακούς δηλώσεις. Μην ακούς τους γενικούς γραμματείς του υπουργείου να σου λένε ότι παίρνεις πάρα πολλά. Μην κοιτάς το ΑΤΜ. Μην ακούς το Λοβέρδο να λέει ότι οι φασίστες είναι ακτιβιστές και όχι φασίστες. Μην διαβάζεις τα άρθρα για τις προθέσεις της κυβέρνησης σχετικά με τις απεργίες. Μην λείπεις και δεν πάρεις το χαρτί της επίταξης. Μην φωνάζεις μη μιλάς. Μην πας στο αμαξοστάσιο. Μην πας στο λιμάνι. Έστω, πήγαινε, αλλά φύγε. Μην κοιτάς τις φωτογραφίες με τον κόσμο να απλώνει τα χέρια. Μην κοιτάς τριγύρω. Μην κοιτάς τις στατιστικές. Μην ακούς τίποτα, δεν χρειάζεται, όλα πάνε καλά. Μη φωνάζεις. Μη μιλάς. Τώρα περιμένουμε. Υπομονή, σε τρία χρόνια έχει εκλογές.

-//-

Σ’ ένα πάνελ λένε ότι παραχαϊδέψαμε τα παιδιά, ότι υπάρχει νεολαγνεία. Στο ίδιο πάνελ ο ηθοποιός και καθηγητής Λιγνάδης λέει ότι δεν βλέπει τα παιδιά να αναλαμβάνουν την ευθύνη του εαυτού τους. Εκεί, ο καθηγητής Πανούσης αποτελεί σκιά του εαυτού του και ένας τηλεπαρουσιαστής παρέα με μια τηλεκριτικό κάνουν μαθήματα ηθικής, δυσφορώντας που ένα κομμάτι του κόσμου θεώρησε σημαντικό ζήτημα τα βασανιστήρια. Η αριστερή εκπροσώπηση στο ίδιο πάνελ, αναλύει με στιλ «πόσο απλό όπλο είναι το καλάσνικοφ».

-//-

Σε 5:22, με πολύ απλό τρόπο, πως ο «μεταρρυθμισμός» συναντά στη γωνία τον φασισμό και κλείνει ραντεβού για το εγγύς μέλλον. Πρώτα διαλύουμε την κοινωνικές δομές, μετά διαπομπεύουμε τους περιθωριακούς και τελικά βγάζουμε το καπέλο στον ακτιβισμό στις γειτονιές. Η σοσιαλδημοκρατία στα καλύτερά της.

-//-

Έχω την εντύπωση ότι η αριστερά (γενικεύοντας μιλάω) προχωράει με την εξής σκέψη. Περιμένουμε δηλώσεις, αναζητούμε αφορισμούς, εκδηλώσεις αυταρχισμού της αστυνομίας για να «αποκαλύψουμε» αυτούς που μοιάζουν να κλείνουν το μάτι στο φασισμό. Στεκόμαστε σε μια γωνία και μόλις τους εντοπίζουμε (δεν είναι δα και δύσκολο πια), λέμε να, «αυτό είναι φασιστικό». Καθισμένοι μερικά χιλιόμετρα πίσω απ’ το σημείο που βρίσκεται η κοινωνία, θεωρούμε ότι προκαλούμε συντριπτικά χτυπήματα, τονίζοντας ότι ο ένας ή ο άλλος είπε κάτι φιλοναζιστικό ή υιοθέτησε μια ακροδεξιά θέση.

Μα δεν κρύβεται κανείς. Δεν προσπαθεί κανείς να κρύψει κάτι. Δεν βρισκόμαστε στο σημείο που πρέπει να ξετρυπώσουμε τους φασίστες. Βρισκόμαστε στο σημείο που πρέπει να αποδεχτούμε ότι εδώ και τώρα, σήμερα, υπάρχουν φασίστες (και μάλιστα αρκετοί) και κάπως πρέπει να τους αντιμετωπίσουμε. Ο φασισμός αυτή τη στιγμή αποτελεί κοινωνικό ρεύμα (μικρό ή μεγάλο, δεν ξέρω), όχι παράτα των συμβούλων του πρωθυπουργού για να αντιμετωπίζεται με δηκτικές αναρτήσεις.

-//-

Το να παίρνεις ως αριστερό (ή «αριστερό», ότι θεωρεί ο καθένας) κόμμα ένα υψηλό ποσοστό είναι μια επιτυχία. Τουλάχιστον με εκλογικούς όρους. Αλλά αυτή η επιτυχία, έτυχε σε ένα περιβάλλον και μια συνθήκη τέτοια σαν τη σημερινή. Πράγμα που σημαίνει, ότι είτε το ήθελε είτε ότι, είτε ήταν προετοιμασμένος είτε όχι, ο σύριζα εκ των πραγμάτων έχει μια ευθύνη. Η ευθύνη του δυστυχώς, δεν είναι η κυβερνητική σταθερότητα ή η απόδειξη ότι είναι εξίσου έτοιμος με τους πασοκονεοδημοκράτες να κυβερνήσει. Η ευθύνη που του έλαχε είναι (όσο μπορεί) να αποτελέσει το ανάχωμα στην κοινωνική εξαθλίωση και τον φασισμό (που ετοιμάζεται να παρελάσει). Η ευθύνη του δεν είναι να μην κάνει γκάφες για να πηγαίνει καλά στις δημοσκοπήσεις, ούτε να μαζεύει τα στελέχη του. Η ευθύνη του δεν είναι να περιμένει τις εκλογές, όποτε γίνουν και όποτε αποφασίσει η μαύρη κυβέρνηση. Καλώς ή κακώς, έχει έρθει (εδώ και πολύ καιρό) η στιγμή που αν θέλει να λέγεται αριστερό κόμμα ο σύριζα, πρέπει να βάλει τέλος σ’ αυτό το αυταρχικό κρεσέντο. Τα ίδια ισχύουν και για το ΚΚ, ανεξαρτήτως ποσοστού. Η ευθύνη τους δεν είναι να κάνουν αντιπολίτευση. Η ευθύνη τους είναι να σταματήσουν άμεσα αυτή την κατηφόρα.

Δεν το περιμένουμε απ’ αυτούς, δεν το αναθέτουμε σ’ αυτούς, αλλά κατά τη γνώμη μου, πρέπει να κριθούν γι’ αυτό.

-//-

Το να επαναλαμβάνουμε ότι η γσεε είναι έτσι κι αλλιώς κι αλλιώτικη καταντάει εκνευριστικό. Δεν μπορείς να ζητάς εξηγήσεις απ’ αυτούς που σου λένε ότι στέκονται κάπου αλλού από σένα. Ή τους παρακάμπτεις ή σταματάς να γκρινιάζεις.

-//-

Η φωτογραφία του αρχιχρυσαύγουλου παρέα με τους Γερμανούς ναζί στην βουλή (αργότερα αυτοί οι ίδιοι συμμετείχαν στην πορεία για τα Ίμια), όπως και οι 100 και κάτι ψήφοι που πήρε η πρότασή τους στην εξεταστική, δείχνει πολύ περισσότερα απ’ όσα υποψιαζόμαστε για το πόσο γρήγορα γλιστράνε τα πράγματα προς την επιβεβαίωση του μοιραίου.

-//-

Το ότι εκτός απ’ τη μαυρίλα, κινούμαστε στον αστερισμό της γελοιότητας είναι επίσης γνωστό. Ο γιός του Βαρβιτσιώτη σοκάρεται επειδή οι 4 συλληφθέντες δεν είχαν πολιτικές – ιδεολογικές ανησυχίες (επειδή αυτός που είχε, έτυχε να συμφωνήσει απόλυτα με τον μπαμπά του). Γιοι και κόρες που κάθονται στην ίδια ακριβώς καρέκλα που κάθονταν κι οι επιτυχημένοι γονείς τους, αναρωτιούνται για την κατάληξη των παιδιών των βορίων προαστίων. Μιλάνε για μια γενιά που δεν έμαθε ότι κάθε πράξη έχει συνέπειες και το λένε για τέσσερα παιδιά που πιθανότατα θα περάσουν χρόνια και χρόνια στη φυλακή. Γιατί αυτοί όταν λένε συνέπεια, εννοούν ότι θα συνεχίσουν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο να ενισχύουν τον οικογενειακό προϋπολογισμό. Γιατί αυτοί όταν λένε συνέπεια, εννοούν πώς δε θα χάσουν ποτέ τίποτα. Τα εξοχικά στη Μύκονο και στην Αράχοβα θα μείνουν πάντοτε δικά τους. Οι εκπομπές θα μείνουν πάντοτε δικές τους. Η ευθύνη για τη σωτηρία της πατρίδας θα μείνει πάντοτε δική τους.

-//-

Εκτός όλων των άλλων, συνηθίζουμε να ακούμε ειρωνείες για ανθρώπους που βασανίστηκαν ή σχολιάκια για την ποιότητα της δουλειάς της μάνα τους. Μείνετε μαζί μας. Αμέσως μετά, ακολουθεί η συζήτηση, για το αν ενοχλεί πραγματικά ο δημόσιος λιθοβολισμός των ζητιάνων που κατακλύζουν τα πεζοδρόμια της πόλης μας. Αφού πρώτα βέβαια προβλεφθεί ρητά σε διάταξη, δεν θα θέλαμε να συμβάλουμε στην διάχυτη ανομία.

Αλλά είπαμε, καμία έκπληξη. Το ζήτημα δεν είναι ότι αυτοί λένε τι πιστεύουν, αλλά ότι εμείς δεν στεκόμαστε ακόμη ξεκάθαρα απέναντί τους, παρά μόνο ασυνάρτητα και σπασμωδικά.

---------------------------

(Αντιγραφή από το το Βυτίο με τίτλο "όποιος ποθεί" )

Χτίζοντας το Νέο Εμφυλιοπολεμικό Κράτος Του Ηλία Ιωακείμογλου

Οι επιθέσεις στις ελεύθερες αυτοδιαχειριζόμενες εστίες αντίστασης δεν είναι επικοινωνιακά παιχνίδια, είναι επεισόδια από την οικοδόμηση του Νέου Εμφυλιοπολεμικού Κράτους και τη συγκρότηση του φασιστικού συνασπισμού εξουσίας, από τη μετατροπή της Δεξιάς σε Εμπόλεμη Δεξιά. Εν τω μεταξύ, η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ προτείνει να καπνίσουμε όλοι μαζί την πίπα της ειρήνης και το ΚΚΕ αποσύρεται στα στεγανά διαμερίσματά του για να παρακολουθήσει την πυρκαγιά από το μπαλκόνι.

Πώς η Δεξιά πήρε το προβάδισμα

Η ελληνική οικονομία κινείται σήμερα επάνω σε μια καθοδική σπείρα διαδοχικών κύκλων φθίνουσας συσσώρευσης κεφαλαίου και αυξανόμενης ανεργίας. Η ύφεση και η ανεργία σχεδιάστηκαν και οργανώθηκαν από καθεστωτικούς οικονομολόγους, στους διεθνείς οργανισμούς και στα ελληνικά πανεπιστήμια, οι οποίοι πιστεύουν ότι έτσι μπορεί κάποιος να πυροδοτήσει μια διαδικασία μείωσης των εγχώριων τιμών, επομένως και αύξησης της ανταγωνιστικότητας και των εξαγωγών. Γνωρίζουν τώρα ότι αυτό δεν μπορεί να επιτευχθεί, τουλάχιστον όχι στην Ελλάδα.

Έχουν όμως αντιληφθεί εν τω μεταξύ, όπως και το πολιτικό προσωπικό του καθεστώτος, ότι η δραστική μείωση των μισθών, η ύφεση και η ανεργία δημιουργούν ταξικούς συσχετισμούς δύναμης που επιτρέπουν στην άρχουσα τάξη να ανασυγκροτήσει την ελληνική οικονομία σε νέες βάσεις: κινεζοποίηση της αγοράς εργασίας, γιγαντιαία μεταφορά πόρων από τις εργαζόμενες τάξεις προς τους κεφαλαιούχους ώστε να διασωθεί το πλασματικό κεφάλαιο που έχει συσσωρευτεί στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, αποδιάρθρωση του κοινωνικού κράτους. Τι πιο φυσικό, λοιπόν, να συνεχίζεται μια πολιτική που δεν επιτυγχάνει μεν τους διακηρυγμένους στόχους της (μείωση των τιμών, αύξηση εξαγωγών κλπ) πλην όμως αποδιαρθρώνει και αναπλάθει την ελληνική οικονομία και κοινωνία έτσι ώστε να διασωθεί το καταρρέον οικονομικό και πολιτικό καθεστώς του χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού.

Το σύστημα απαιτεί ανθρωποθυσίες για να υπερβεί τις κρίσεις του. O Mαρξ το περιγράφει σαν έναν Μολώχ, έναν τρομερό παγανιστικό θεό που επιθυμεί να πιει νέκταρ από τα κρανία των νεκρών. Υπερβολή;

Εάν θα υπάρξουν ή δεν θα υπάρξουν κοινωνικές και πολιτικές δυνάμεις που θα σταματήσουν τις ανθρωποθυσίες εξαρτάται από την ικανότητα της αστικής τάξης να ασκεί πολιτική ηγεμονία. Εξαρτάται δηλαδή από την ικανότητά της να παρουσιάζει ένα πολιτικό σχέδιο με το οποίο το δικό της μερικό συμφέρον να εμφανίζεται ως γενικό συμφέρον. Η πολιτική της εσωτερικής υποτίμησης, όμως, έχει προκαλέσει τεράστια οικονομική και κοινωνική καταστροφή στις πιο αδύναμες τάξεις της ελληνικής κοινωνίας διατηρώντας στο απυρόβλητο τις πιο εύπορες και πλούσιες κοινωνικές τάξεις. Ως εκ τούτου είναι μια πολιτική που είναι αδύνατον να ασκηθεί στο όνομα του γενικού συμφέροντος.

Είναι μια πολιτική που έχει οδηγήσει σε κενό πολιτικής ηγεμονίας, ένα κενό που διεκδικούν πλέον να καλύψουν και οι εργαζόμενες τάξεις με την πολιτική τους εκπροσώπηση από τον ΣΥΡΙΖΑ. Μετά τις εκλογές του Ιουνίου έχει εκκινήσει ένας αγώνας δρόμου για την πολιτική ηγεμονία από την Αριστερά και την Δεξιά: ποιος από τους δύο θα κατορθώσει πρώτος να συγκροτήσει έναν νέο ή ανανεωμένο κοινωνικό συνασπισμό εξουσίας παραμένει προς το παρόν απροσδιόριστο.

Εκφασισμός ή Αριστερά
Για την άρχουσα τάξη, ως μοναδική ορατή λύση στο κενό ηγεμονίας υπάρχει πλέον ο εκφασισμός και η οικοδόμηση ενός Νέου Εμφυλιοπολεμικού Κράτους που θα διασφαλίζει την συντριβή των πιο αδύναμων, θα παρέχει μεγάλα προνόμια στην αστική τάξη, μικρά προνόμια στην λαϊκή συντηρητική βάση της Δεξιάς, ασφάλεια στους μικροαστούς νοικοκυραίους, και θα κρατάει στο περιθώριο τον εσωτερικό εχθρό, δηλαδή την Αριστερά, τους αναρχικούς, τους αντιεξουσιαστές. Ο φασισμός δεν αναδύεται πλέον μόνον ως κίνημα, αλλά και ως ηγεμονική πολιτική πρόταση.

Από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών έως τις επεμβάσεις της αστυνομίας στους αυτοδιαχειριζόμενος χώρους (βίλα Αμαλίας, κατάληψη Λέλας Καραγιάννη) προχωράει γρήγορα η προσχώρηση όλων των καθεστωτικών κοινωνικών δυνάμεων σε μια διαδικασία γενικευμένου εκφασισμού. Κάθε νέο βήμα σε αυτή τη διαδικασία λειτουργεί ως αφορμή να εκφραστούν οι εκλεκτικές ιδεολογικές συγγένειες μεταξύ διαφορετικών, και εκ πρώτης όψεως αντίπαλων, ρευμάτων της δεξιάς, του κέντρου και της ακροδεξιάς. Τώρα πια, από τους πιο μετριοπαθείς έως τους ακραιφνείς νεοφιλελεύθερους της ΝΔ, η Χρυσή Αυγή αντιμετωπίζεται με επιείκεια, ανοχή, και συμπάθεια –συγκεκαλυμμένη μεν, πλην όμως ορατή δια γυμνού οφθαλμού, ως ημι-παράνομη έλξη. Η όποια αντιπαλότητά τους είναι απλώς αντιπαράθεση για την ηγεμονία επί του ενιαίου πλέον δεξιού - ακροδεξιού χώρου.

Είναι ήδη φανερό ότι η φασιστική πρόταση μπορεί να συνενώσει σε μια νέα ταξική συμμαχία (που στηρίζεται στον κοινωνικό δαρβινισμό, στο μίσος για το μετανάστη, στον εθνικισμό και την επιστροφή στις παραδοσιακές αξίες της αστυνομίας, του στρατού, της πατρίδας, της θρησκείας και της οικογένειας, της μηδενικής ανοχής και της καταδίωξης των αδύναμων), μια σειρά κοινωνικών τάξεων, μερίδων τάξεων και κοινωνικών ομάδων: από το τραπεζικό κεφάλαιο, τους μεγάλους και μικρούς κεφαλαιοκράτες, τους επαγγελματίες της ιδεολογίας, τους οικονομολόγους, τους μεγαλοδημοσιογράφους, έως μερίδες ανέργων και εξαθλιωμένων συνταξιούχων, τα στελέχη των μεγάλων ιδιωτικών επιχειρήσεων, τους θρησκόληπτους και τους μπράβους, το λούμπεν προλεταριάτο.

Η κίνηση αυτή του εκφασισμού, πραγματοποιείται πλέον με πρωτοβουλία της ΝΔ, που αναλαμβάνει το πηδάλιο του εκφασισμού από την ΧΑ επειδή ως κυβέρνηση έχει την δυνατότητα να καταργεί θεσμούς, να παρεμβαίνει με τους κατασταλτικούς και ιδεολογικούς μηχανισμούς του Κράτους στις κατεστημένες μεταπολιτευτικές ισορροπίες, να νομιμοποιεί τον φασισμό αλλάζοντας τους θεσμούς και χτίζοντας έτσι το Νέο Εμφυλιοπολεμικό Κράτος. Η Δεξιά συσπειρώνεται πλέον κάτω από την πολεμική ομπρέλα του Νέου Εμφυλιοπολεμικού Κράτους σε σχηματισμούς ταξικής μάχης.

Στην άλλη άκρη, ο "λαός της Αριστεράς" (με την πιο ευρεία δυνατή έννοια της λέξης), η "κοινωνική Αριστερά" συγκεντρώνεται πλειοψηφικά στις περισσότερες επαγγελματικές κατηγορίες εργαζομένων με μισθωτή σχέση στον ιδιωτικό τομέα (πλην όμως όχι τις ανώτερες βαθμίδες της εργασιακής ιεραρχίας), τους εργάτες, τους προλετάριους των υπηρεσιών, τους πρεκάριους, τους άνεργους, τους χαμηλόμισθους. Ο ΣΥΡΙΖΑ, που εκπροσωπεί για πρώτη φορά μετά την μεταπολίτευση την κοινωνική Αριστερά, τον "λαό της Αριστεράς", βρίσκεται σε διαδικασία συγκρότησης ενός μαζικού ταξικού κόμματος με ηγεμονικές αξιώσεις ανασυγκρότησης της χώρας.

Ποιος από τους δύο θα κερδίσει τον αγώνα δρόμου προς την πολιτική ηγεμονία και την εξουσία παραμένει απροσδιόριστο. Η Ιστορία δεν είναι η γραμμική εξέλιξη του παρελθόντος και ενδέχεται απρόβλεπτοι παράγοντες να μετατρέψουν ριζικά τις σημερινές πολιτικές τάσεις.

Σήμερα, πάντως, οι τάσεις αυτές ορίζουν ένα μέλλον που φαίνεται να συμπυκνώνεται στο δίλημμα "Εκφασισμός ή Αριστερά".

Μερικές θέσεις για τον αγώνα δρόμου προς την ηγεμονία
1.  O ΣΥΡΙΖΑ είναι η εκπροσώπηση του λαού της Αριστεράς στην πλειοψηφία του, και διεκδικεί την διατύπωση ενός ηγεμονικού σχεδίου που θα κλείσει τον δρόμο στο φασισμό, θα φέρει τις εργαζόμενες τάξεις στη θέση της κυβέρνησης, θα μετατρέψει θεαματικά τον ταξικό συσχετισμό δυνάμεων, θα σταματήσει τις ανθρωποθυσίες και ενδεχομένως θα επιχειρήσει ριζικές αλλαγές στην οργάνωση και τη διεύθυνση της παραγωγής, δηλαδή στις παραγωγικές σχέσεις. Είμαστε σε μια ιστορικά σπάνια συγκυρία κατά την οποία οι "από πάνω" δεν πείθουν για την ικανότητά τους να κυβερνήσουν ως ηγεμόνες, δηλαδή ως εκφραστές του γενικού συμφέροντος, και οι "από κάτω" συγκεντρώνονται σε έναν πολιτικό σχηματισμό που δεν ανήκει στους "από πάνω" και ο οποίος αργά μεν αλλά σταθερά μορφοποιεί το ηγεμονικό σχέδιο των εργαζόμενων τάξεων. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι η ηγετική του ομάδα, είναι ο ίδιος ο λαός της Αριστεράς που επιχειρεί να γίνει ηγετική δύναμη της χώρας. Για αυτό το λόγο η θέση όλων των ζωντανών δυνάμεών της Αριστεράς, από τους σοσιαλδημοκράτες του παλιού Συνασπισμού έως τους αναρχικούς, βρίσκεται μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ. Το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που δεν κατανοούν την ταξική φύση του ΣΥΡΙΖΑ ούτε την δυναμική της ταξικής πάλης στην Ελλάδα, και δρουν με βάση γενικές και αφηρημένες ιδεολογικές αρχές, έχουν αποσυρθεί στα στεγανά διαμερίσματά τους για να παρακολουθήσουν την πυρκαγιά από τα μπαλκόνια τους.

2.  Ακριβώς όπως η Δεξιά έγινε μια εμπόλεμη Δεξιά και συσπειρώνεται πλέον στο Νέο Εμφυλιοπολεμικό Κράτος σε σχηματισμούς ταξικής μάχης, η Αριστερά πρέπει να οργανώσει τη δική της ηγεμονική ομπρέλα, τους δικούς της σχηματισμούς ταξικής μάχης. Στη σημερινή συγκυρία ιστορικής όξυνσης των ταξικών συγκρούσεων, της ακραίας πόλωσης σε Αριστερά και Δεξιά, η ηγετική ομάδα του Σύριζα δεν μπορεί να θεωρεί ότι η δουλειά του Αριστεράς στις μάζες είναι μόνο οι ευγενικές δράσεις αλληλεγγύης, όσο πολύτιμες και εάν είναι αυτές. Η Αριστερά, μάρτυράς μας η Ιστορία, είναι και οι ρήξεις και η ανυπακοή και η αμφισβήτηση των νόμων και της εξουσίας, και η αμφισβήτηση των θεσμών στους ιστούς των οποίων είναι μπλεγμένη η καθημερινή μας ζωή. Ίσως η ηγετική ομάδα δεν το έχει καταλάβει, αλλά η βάση του ΣΥΡΙΖΑ νοιώθει "ότι η Βάρκιζα τελείωσε. Ότι θέλουμε πραγματικά να αλλάξουμε τον κόσμο" (Κυριακή Κλοκίτη) και να τον αλλάξουμε τώρα. Εξάλλου, αν όχι τώρα, πότε; Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν στραφεί σε αυτές τις ιστορικές ανατρεπτικές αξίες της Αριστεράς δεν θα μπορέσει να συσπειρώσει τον λαό του σε σχηματισμούς ταξικής μάχης και η συγκρότηση του φασιστικού συνασπισμού εξουσίας θα προχωρήσει απρόσκοπτη.

3. Οι επιθέσεις στις ελεύθερες συλλογικότητες των καταλήψεων δεν είναι επικοινωνιακή στρατηγική της Δεξιάς: είναι ένα επεισόδιο στη διαδικασία ανασυγκρότησης του αστικού κοινωνικού συνασπισμού εξουσίας εξουσίας υπό την ηγεμονία της εθνικοφροσύνης και του φασισμού. Είναι η ίδια η απόπειρα της αστικής τάξης να συγκεντρώσει ξανά κάτω από την ηγεμονική της ομπρέλα τις μικροαστικές μάζες και να ανακτήσει τη στήριξη των συντηρητικών λαϊκών μαζών που διαμαρτύρονται τώρα προσφεύγοντας στη ΧΑ και τους Ανεξάρτητους Έλληνες. Δεν είναι επικοινωνιακή πολιτική: είναι ακόμη ένας πλίνθος στην οικοδόμηση του Νέου Εμφυλιοπολεμικού Κράτους. Η αστυνομία δεν εισβάλλει στις καταλήψεις προκειμένου να αλλάξει την ατζέντα της συζήτησης, αλλά επειδή αυτές οι επιθέσεις αποτελούν το ιδεολογικό τσιμέντο που δένει τις ταξικές συμμαχίες του φασιστικού μπλοκ εξουσίας. Γι΄ αυτό το λόγο, ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να υπερασπίζεται τις ελεύθερες συλλογικότητες των καταλήψεων. Επειδή "η Βίλα και οι συλληφθέντες αγωνιστές και αγωνίστριες της ανακατάληψής της είναι η Χαλυβουργία, η Δωδώνη, η Δημοτική Αγορά της Κυψέλης, οι δάσκαλοι και εργαζόμενοι στους δήμους, οι φοιτητές και φοιτήτριες του ΑΠΘ" (Γιώργος Καλαμπόκας).

4.  Μέσα στη δεδομένη συγκυρία, είναι αδιανόητο και θλιβερό οι τηλεμπάτσοι να εγκαλούν τον ΣΥΡΙΖΑ να απολογηθεί και αυτός να απολογείται: Τη στιγμή που η Δεξιά συσπειρώνεται κάτω από την πολεμική ομπρέλα του Νέου Εμφυλιοπολεμικού Κράτους σε σχηματισμούς ταξικής μάχης, που έχει γίνει μια εμπόλεμη δεξιά "χωρίς να δεσμεύεται από την ειρήνη που θέσπισε η Μεταπολίτευση" (Δημοσθένης Παπαδάτος-Αναγνωστόπουλος), τη στιγμή που οργανώνει την επίσημη κρατική βία για να τη στρέψει ενάντια στις δικές μας δυνάμεις, η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, αντί να περάσει στην αντεπίθεση, προτείνει να καπνίσουμε όλοι μαζί την πίπα της ειρήνης. Σε αυτό το παιχνίδι υποταγής, με αφορμή την υπόθεση της βίλας Αμαλία, πήρε την απόφαση η ηγετική ομάδα να διαρρήξει ο ΣΥΡΙΖΑ τις σχέσεις του με τον αντιεξουσιαστικό και τον αναρχικό χώρο. Είναι πολύ πιθανό, όμως, ότι για την πλειοψηφία της βάσης του ΣΥΡΙΖΑ "οι αυτοδιαχειριζόμενοι κοινωνικοί χώροι, τα κοινωνικά στέκια και το πανεπιστημιακό άσυλο αποτελούν μερικούς από τους ελάχιστους πλέον θύλακες αντίστασης, που αντανακλούν συμβολικά τις αξίες της αλληλεγγύης, της αυτο-οργάνωσης, της συλλογικότητας, της αποεμπορευματοποίησης και της δημοκρατίας, συνεπώς σκιαγραφούν ένα υπόδειγμα κοινωνικής οργάνωσης άλλο από το κυρίαρχο" (Πέτρος Δράτσας).

5. Ανάμεσα στον λαό της Αριστεράς και τον λαό της Δεξιάς, ανάμεσα στην κοινωνική Αριστερά και στην κοινωνική Δεξιά δεν βρίσκεται ένας τρίτος λαός, ο λαός των νοικοκυραίων, μια ιδεολογικά άμορφη μάζα που μπορεί να μετακινηθεί αριστερά ή δεξιά ανάλογα με τις δυσκολίες της στιγμής, ανάλογα με την ρητορεία του ενός ή του άλλου κόμματος. Ανάμεσα στον λαό της Αριστεράς και τον λαό της Δεξιάς υπάρχει μια μερίδα της μικροαστικής τάξης που έχει εισοδήματα από εργασία και κατέχει ταυτοχρόνως περιουσιακά στοιχεία -και για αυτόν ακριβώς τον λόγο είναι μια τάξη επαμφοτερίζουσα. Είναι μια τάξη που συνθλίβεται από την μείωση των μισθών και των συντάξεων, από την ανασφάλεια σχετικά με την απαξίωση των περιουσιακών της στοιχείων και από τον φόβο της προλεταριοποίησης. Η τάξη αυτή, που εκπροσωπείται προνομιακά από τον Champagne Socialism της ΔΗΜΑΡ και εκφράζεται από τους νεοφίλ οργανικούς διανοούμενους του αστισμού (Έφη Γιαννοπούλου και Θεόφιλος Τραμπούλης), έχει μεγάλη "κοινωνική επιφάνεια" αλλά είναι αριθμητικά περιορισμένη. Η επαμφοτερίζουσα φύση αυτής της μερίδας της μικροαστικής τάξης επιτρέπει στις δυνάμεις της Αριστεράς, ακολουθώντας τις συμβουλές του Λένιν, να επιδιώξουμε την πολιτική της ουδετερότητα ή τη διαίρεσή της στην επερχόμενη μεγάλη σύγκρουση με τη Δεξιά. Τίποτα παραπάνω από την ουδετερότητα ή την διαίρεση, ακριβώς επειδή είναι επαμφοτερίζουσα τάξη.

6. Στον αγώνα δρόμου για την ηγεμονία προηγείται η Δεξιά επειδή συσπειρώνεται πλέον κάτω από την πολεμική ομπρέλα του Νέου Εμφυλιοπολεμικού Κράτους σε σχηματισμούς ταξικής μάχης. Δεν πρόκειται για αγώνα δρόμου που αφορά στην διεκδίκηση ενός εθνικού ακροατηρίου που διεκδικούν οι δύο πλευρές, όπως κατά τα φαινόμενα νομίζει η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ. Πρόκειται για τον βαθμό συσπείρωσης της κοινωνικής Δεξιάς και της κοινωνικής Αριστεράς, του λαού της Δεξιάς και του λαού της Αριστεράς κάτω από τα αντίστοιχα ηγεμονικά σχέδια της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ. Το προβάδισμα της ΝΔ στη συσπείρωση του λαού της Δεξιάς (όπως π.χ. με την πρόσφατη διάσπαση των Ανεξάρτητων Ελλήνων) θα πρέπει να το δούμε σύντομα να αποτυπώνεται και στις δημοσκοπήσεις.

Αν έτσι έχουν τα πράγματα, τότε η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να σταματήσει την στροφή προς το συρρικνούμενο Κέντρο και τους ανύπαρκτους αριστερούς νοικοκυραίους και να τονίσει την αριστερή ταυτότητα του ΣΥΡΙΖΑ για να συσπειρώσει αυτούς που όντως μπορεί να συσπειρώσει, αυτούς που μπορούν και θέλουν ή θα μπορούσαν και θα ήθελαν να έχουν αριστερή ταυτότητα, για να επεκτείνουμε την πολιτική μας επιρροή  "ακριβώς σε εκείνες τις κοινωνικές τάξεις και ομάδες για τις οποίες η αριστερά ιδρύθηκε και υπάρχει" (Χρήστος Λάσκος και Χριστόφορος Παπαδόπουλος).

Τότε όμως θα πρέπει να συζητήσουμε σοβαρά και την ακολουθούμενη πολιτική από την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ. Να λειτουργήσει ο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα, και εννοείται, με εσωκομματική δημοκρατία: να μιλήσει η βάση για τις στρατηγικές κατευθύνσεις. Η στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι αναγκαστικά το μεγάλο θέμα που θα επικρατήσει στο Συνέδριο.

------------------------------

Πηγή: .rednotebook.gr

Σύντροφοι, διαβάστε New York Times. Του Θέμη Τζήμα

Η αναφορά του κυβερνητικού αξιωματούχου στους New York Times, που στην Ελλάδα αναπαράγει το tvxs σχετικά με τον κυβερνητικό σχεδιασμό επίθεσης στα συνδικάτα, μετά την οπερέτα της «Βίλα Αμαλία» και σε συνδυασμό με τις εμφανώς προβοκατόρικου χαρακτήρα τρομοκρατικές ενέργειες έρχεται να επιβεβαιώσει αυτό που γράφεται εδώ και κάποιες εβδομάδες ως προς τη στρατηγική της έντασης και της αυταρχικοποίησης.

Εν όψει ενός καταστροφικού από πλευράς ύφεσης, φτώχειας και ανεργίας 2013, με τα νέα μέτρα να βρίσκονται προ των πυλών και με τον ξένο παράγοντα - κυρίως τη Γερμανία αλλά όχι μόνο - να απαιτεί πολιτική σταθερότητα προς όφελος των δυνάμεων του υπαρκτού νεοφιλελευθερισμού και των μνημονίων, το κατεστημένο της χώρας διά της τρικομματικής συγκυβέρνησης ετοιμάζει σαρωτική επίθεση σε κάθε κοινωνική δομή ή υπόλειμμά της, που έστω και κατ' ελάχιστο θα μπορούσε να απειλήσει το σχεδιασμό του παρασιτισμού.

Σε αυτό το πλαίσιο, προκειμένου αφενός να αποπροσανατολίσουν όσο είναι δυνατόν, το λαό και αφετέρου να προχωρήσουν γρήγορα στην περαιτέρω αυταρχικοποίηση πριν ενταθούν οι κοινωνικές αντιδράσεις, οι συστημικές δυνάμεις αξιοποιούν τους βασικούς πυλώνες κυριαρχίας τους: τη Χρυσή Αυγή, το παρακράτος με τις προβοκατόρικες ενέργειές του, τα ΜΜΕ, τους νεοαποικιακού τύπου θεσμούς ελέγχου του χρήματος - βλέπε Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας - και φυσικά την τρικομματική συγκυβέρνηση, που υπό το πρόσχημα της υποτιθέμενης «μεταρρύθμισης», με τόνους δυσφήμησης στο πλαίσιο του κοινωνικού αυτοματισμού και με την υλική βία του κράτους επιτίθεται σε κάθε κοινωνικό, μαζικό χώρο. Επικαλούμενη μάλιστα τον κυρίαρχο αντιμεταπολιτευτικό - κατ' ουσίαν αντιδημοκρατικό- λόγο, η κυβέρνηση ντύνει αυτήν της την επίθεση με ρητορική «νόμου και τάξης», «υπευθυνότητας», «σοβαρότητας» κλπ.

Σε αυτήν την επίθεση που ξεκίνησε από τις προηγούμενες κυβερνήσεις αλλά κλιμακώνεται με τη σημερινή, οι βασικοί σταθμοί διόλου τυχαία είναι ο χώρος της γ' βάθμιας εκπαίδευσης και τα συνδικάτα. Ο στόχος ήταν και παραμένει να εξαφανιστούν ως χώροι κοινωνικής ζύμωσης και δράσης, ακόμα και στη σημερινή τους ηττημένη εκδοχή. Το κατεστημένο της χώρας επιδιώκει στη νέα φάση επιδείνωσης της κρίσης, που έρχεται τόσο σε οικονομικό - κοινωνικό, όσο και σε δημοκρατικό επίπεδο να μην υφίσταται ο παραμικρός οργανωμένος χώρος αντίδρασης.

Αφού όμως αυτός είναι ο σχεδιασμός της κυβέρνησης ως αιχμής του δόρατος του κατεστημένου, το ερώτημα που μπαίνει είναι τί κάνει η αριστερά και ευρύτερα οι προοδευτικές αντισυστημικές δυνάμεις. Μέχρι σήμερα τόσο οι παραπάνω δυνάμεις, όσο και οι κοινωνικοί χώροι αντιμετώπισαν τις απανωτές επιθέσεις του κατεστημένου σα να επρόκειτο για μεμονωμένα και συνήθη συμβάντα. Δεν κατανόησαν ότι υπό τη διπλή πίεση απαξίωσης από τα κάτω και επίθεσης με από τα πάνω, οι προοδευτικές, αριστερές δυνάμεις, οι χώροι δράσης και τα κοινωνικά κινήματα ωθούνται στην οριστική εξαφάνιση. Δεν αντιλήφθηκαν ότι οι διαπραγματευτικές και διαμεσολαβητικές πρακτικές που εφήρμοζαν σε προηγούμενες φάσεις δεν αποδίδουν διότι δεν υφίσταται άλλη, πρόθυμη να διαπραγματευτεί πλευρά όπως παλιότερα αλλά νεοαποικιακού τύπου δυνάμεις, αποφασισμένες να ισοπεδώσουν οποιοδήποτε θεσμό και χώρο επιδιώκει ρόλο σημαντικότερο από εκείνον ενός πρωτοκολλητή προειλημμένων αποφάσεων.

Η εκλογική άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στο βαθμό που δε συνοδεύεται από κοινωνική οργάνωση στους χώρους δουλειάς, εκπαίδευσης, στα κοινωνικά κινήματα, στη διανόηση, εάν δε σηματοδοτεί τη νέα ιδεολογική ηγεμονία της αριστεράς μπορεί να εξελιχθεί σε μια μεγαλοπρεπή παγίδα: είτε ενός περίκλειστου κόμματος, χωρίς δυνατότητα να κυβερνήσει, είτε σε μια βραχύβια κυβέρνηση αστικής διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης, που θα καταρρεύσει υπό το βάρος των αντιφάσεων και αντιθέσεων, χρεωμένη με τις «αμαρτίες» όλων των προηγουμένων.

Σήμερα λοιπόν πρέπει όλοι αν μη τι άλλο οφείλουμε να διαβάσουμε καλά τους New York Times. Το τί έπεται είναι σαφές. Ο κυβερνητικός σχεδιασμός είναι πεντακάθαρος και επιπλέον στο ημίφως ή και ξεκάθαρα στο φως της μέρας φαίνονται οι δυνάμεις της ανωμαλίας που εδώ και καιρό κινούνται.

Ήρθε η ώρα η ευρύτερη αριστερά, ο σοσιαλιστικός και ο κομμουνιστογενής χώρος, οι όντως προοδευτικές, δημοκρατικές δυνάμεις να αντιληφθούν ότι απαιτείται κοινή δουλειά στη βάση. Θα πρέπει δηλαδή να στηθούν νέα συνδικάτα, να ριζοσπαστικοποιηθούν και να από - γραφειοκρατικοποιηθούν τα ήδη υπάρχοντα. Για παράδειγμα, το συνέδριο της ΓΣΕΕ και όλες οι εργατικές οργανώσεις πρέπει να αποκτήσουν ουσιαστικά συγκρουσιακό χαρακτήρα, όχι μεταξύ παρηκμασμένων γραφειοκρατιών αλλά ζωντανών δυνάμεων από τη μια και συντήρησης από την άλλη.

Τα πανεπιστήμια και τα σχολεία πρέπει να πάρουν φωτιά με περιεχόμενο προοδευτικό, ώριμο και συγκρουσιακό απέναντι στον πυρήνα των κατεστημένων δυνάμεων. Τα κοινωνικά κινήματα να αναζωογονηθούν, να δώσουν έμφαση στο τρίπτυχο αλληλεγγύη- επιβίωση- κοινωνική απελευθέρωση. Ένα μεγάλο δημοκρατικό και αντιφασιστικό μέτωπο πρέπει να απλωθεί παντού συμπεριλαμβάνοντας και πολίτες πιο συντηρητικών αντιλήψεων, με τον τόνο να δίνει η αριστερά βεβαίως.

Νέα ρεύματα στην τέχνη και στη διανόηση πρέπει να ενισχυθούν κόντρα στο ευτελές lifestyle που κυριάρχησε τις προηγούμενες δεκαετίες και στους οργανικούς, συστημικούς «διανοουμένους» που αποθέωσαν την επιφανειακότητα και την κοινοτοπία. Χωρίς πνευματική καθοδήγηση και αφύπνιση ο κοινωνικός αυτοματισμός θα μετατραπεί σε ηλικιακό και ενδοταξικό κανιβαλισμό.

Για όλους τους παραπάνω λόγους, όλοι και φυσικά οι δυνάμεις τις οποίες εμπιστεύθηκε ο ελληνικός λαός οφείλουμε να διαμορφώσουμε ενιαίο, μετωπικό σχήμα πάλης που από τη βάση θα εξελίσσεται προς τα πάνω. Σύντομα, η κοινωνική διάλυση, η σύγχυση στις τάξεις του λαού και ο αυταρχισμός θα καταστήσουν απαγορευτικές τις συνθήκες για την όποια τέτοια συγκρότηση.

Σύντροφοι, η πολυτέλεια των ευγενικών προειδοποιήσεων έχει τελειώσει. Τα νέα μας ήρθαν -ακόμα και- από τους New York Times.

------------------------------------------

Πηγή:tvxs.gr

Ο «ποιητής της ήττας» Μανόλης Αναγνωστάκης

Σαν σήμερα 23 Ιουνίου του 2005 έφυγε από τη ζωή ο Μανόλης Αναγνωστάκης ένας από τους κορυφαίους ποιητές και δοκιμιογράφους της μεταπολεμικής γενιάς. Φυλακίστηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο για τις πολιτικές του πεποιθήσεις, ενώ χαρακτηρίστηκε ο «ποιητής της ήττας» αφού οι στίχοι του αποτύπωσαν τη διάψευση των οραμάτων της Αριστεράς.

Ο Μανόλης Αναγνωστάκης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1925. Εκεί σπούδασε Ιατρική ενώ κατά τη διάρκεια της γερμανικής Κατοχής εντάχθηκε στην ΕΠΟΝ. Την διετία 1943-1944 διατέλεσε αρχισυντάκτης του περιοδικού «Ξεκίνημα», του εκπολιτιστικού ομίλου του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και την ίδια περίοδο εμφανίστηκαν τα πρώτα του γραπτά στο περιοδικό «ΠειραΪκά Γράμματα». Σημείωσε έντονη πολιτική δράση στο φοιτητικό κίνημα, κάτι για το οποίο φυλακίστηκε το 1948.
Το επόμενο έτος καταδικάστηκε σε θάνατο από έκτακτο στρατοδικείο, αλλά δυο χρόνια αργότερα, το 1951, απελευθερώθηκε με την γενική αμνηστία. Τα χρόνια 1955-1956 ειδικεύτηκε ως ακτινολόγος στη Βιέννη και στη συνέχεια, στη Θεσσαλονίκη, άσκησε το επάγγελμα του ακτινολόγου. Την περίοδο 1959 - 1961 εξέδωσε το περιοδικό Κριτική ενώ υπήρξε μέλος της εκδοτικής ομάδας των Δεκαοκτώ κειμένων (1970), των Νέων Κειμένων και του περιοδικού Η Συνέχεια (1973). Το 1978 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα.
Τα ποιήματα που ο Μανόλης Αναγνωστάκης άφησε πίσω του δημοσιευμένα είναι 88 και γράφτηκαν από το 1941 έως το 1971. Από το 1979 που κυκλοφόρησε ο συγκεντρωτικός τόμος των ποιημάτων του, και από το 1983 που κυκλοφόρησε ιδιωτικά το αυτοβιογραφικό σχόλιο «Y.Γ.» δεν υπήρξε καμία δημόσια παρέμβασή του.
Ο Μανόλης Αναγνωστάκης έφυγε από τη ζωή στις 23 Ιουνίου του 2005, στην Αθήνα. «Ο Αναγνωστάκης υπήρξε φίλος μου από το ‘50 μέχρι που πέθανε. Είχαμε συνδεθεί πριν το ‘50 και όταν φυλακίστηκε είχα τολμήσει να αλληλογραφώ μαζί του. Από τότε η αλληλογραφία μας συνεχίστηκε και όταν αποφυλακίστηκε και αργότερα όταν έβγαλα το περιοδικό «Διαγώνιος» δημοσίευσα μελέτη για το έργο του. Τότε πολλοί δεν τον ήξεραν ή δεν τον χώνευαν επειδή δεν ήταν ορθόδοξος κομμουνιστής. Καθιερώθηκε όμως στη γενική εκτίμηση ως ο μοναδικός αριστερός ποιητής ο οποίος δεν αναμασούσε τα άρθρα του «Ριζοσπάστη». Αξίζει όχι μόνο γιατί είχε μεγάλο ταλέντο αλλά και τα μάτια του ανοιχτά ώστε να μην αναμασά κομματικές ρετσέτες που είχαν υποδείξει οι κομματικοί του φίλοι», είπε για τον Αναγνωστάκη ο φίλος του και επίσης ποιητής, Ντίνος Χριστιανόπουλος Ποιήματά του μεταφράστηκαν στα αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ιταλικά, ενώ μελοποιήθηκαν από συνθέτες, όπως ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Θάνος Μικρούτσικος, ο Μιχάλης Γρηγορίου, ο Γιάννης Μαρκόπουλος και ο Δημήτρης Παπαδημητρίου.
Τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης (1986) και το Μεγάλο Βραβείο Λογοτεχνίας (2002), ενώ αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας του πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
«Αυτή η ανεξέλεγκτη και χειμαρρώδης αντιστασιολογία, πόσω μάλλον από ανθρώπους που όψιμα ανακάλυψαν αυτό το ορυχείο, ομολογώ ότι με εκνευρίζει λίγο, με μελαγχολεί. Δεν διέπομαι από κανένα πνεύμα ρεβανσισμού και δεν αισθάνομαι καλά σε ένα κλίμα φραστικού παλικαρισμού που γίνεται εκ του ασφαλούς βέβαια. Είμαι ξένος σε αυτό το κλίμα. Κυρίως με ενοχλεί ο στόμφος, τα μεγάλα λόγια, η καθυστερημένη επίδειξη τίτλων και ευσήμων που για μένα ελάχιστοι τα δικαιούνται και αυτοί είναι εκείνοι που δεν τα προβάλλουν. Η ιστορία πλαστογραφήθηκε, εξευτελίστηκε, παραποιήθηκε. Το θέμα είναι να μην ξαναγράψουμε μια ιστορία πάλι με αποσιωπήσεις, εν ονόματι σκοπιμοτήτων δικών μας αυτή τη φορά. Αυτό μας ρίχνει σε έναν φαύλο κύκλο λειψής ενημέρωσης και κακής πληροφόρησης των νεώτερων γενιών». Μανόλης Αναγνωστάκης.

Κι ήθελε ακόμη
Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει. Όμως εγώ  Δεν παραδέχτηκα την ήττα.

Έβλεπα τώρα 

Πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω

Πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες. 

Μιλάτε, δείχνετε πληγές, αλλόφρονες στους δρόμους 

Τον πανικό που στραγγαλίζει την καρδιά σας σα σημαία 

Καρφώσατε σ’ εξώστες με σπουδή φορτώσατε το εμπόρευμα  Η διάγνωσίς σας ασφαλής: Θα πέσει η πόλις.
Εκεί, προσεκτικά, σε μια γωνιά, μαζεύω τάξη,
Φράζω με σύνεση το τελευταίο μου φυλάκιο
Κρεμώ κομμένα χέρια στους τοίχους, στολίζω
Με τα κομμένα κρανία τα παράθυρα, πλέκω,
Με κομμένα μαλλιά το δίχτυ μου και περιμένω
Όρθιος και μόνος σαν και πρώτα περιμένω.

Ποιητική
-Προδίδετε πάλι τὴν Ποίηση, θὰ μοῦ πεῖς,
Τὴν ἱερότερη ἐκδήλωση τοῦ Ἀνθρώπου
Τὴ χρησιμοποιεῖτε πάλι ὡς μέσον, ὑποζύγιον
Τῶν σκοτεινῶν ἐπιδιώξεών σας
Ἐν πλήρει γνώσει τῆς ζημιᾶς ποὺ προκαλεῖτε
Μὲ τὸ παράδειγμά σας στοὺς νεωτέρους.
-Τὸ τί δὲν πρόδωσες ἐσὺ νὰ μοῦ πεῖς
Ἐσὺ κι οἱ ὅμοιοί σου, χρόνια καὶ χρόνια,
Ἕνα πρὸς ἕνα τὰ ὑπάρχοντά σας ξεπουλώντας
Στὶς διεθνεῖς ἀγορὲς καὶ τὰ λαϊκὰ παζάρια
Καὶ μείνατε χωρὶς μάτια γιὰ νὰ βλέπετε, χωρὶς ἀφτιὰ
Ν᾿ ἀκοῦτε, μὲ σφραγισμένα στόματα καὶ δὲ μιλᾶτε.
Γιὰ ποιὰ ἀνθρώπινα ἱερὰ μᾶς ἐγκαλεῖτε;
Ξέρω: κηρύγματα καὶ ρητορεῖες πάλι, θὰ πεῖς.
Ἔ ναὶ λοιπόν! Κηρύγματα καὶ ρητορεῖες.
Σὰν πρόκες πρέπει νὰ καρφώνονται οἱ λέξεις
Νὰ μὴν τὶς παίρνει ὁ ἄνεμος.

-----------------------

Πηγή:TVXS.gr

Δεν είμαστε ελεύθεροι όταν φοβόμαστε.Της Τασούλας Βερβενιώτη

Τούτη τη στιγμή αυτό που υπάρχει στην κοινωνία είναι ένας τεράστιος φόβος, από όλες τις μεριές. Οι αγορές από τη μία πλευρά φοβούνται για το τι θα ψηφίσει ο ελληνικός λαός, και ο λαός φοβάται τις αγορές. Είναι ένα δίπολο. Και στην ουσία, ο φόβος, είναι το αντίθετο της ελευθερίας: Δεν είμαστε ελεύθεροι όταν φοβόμαστε [...] Αλλα αυτό που είμαστε, αυτό θα κάνουμε. Αν είμαστε αποφασισμένοι να αλλάξουμε προς το καλύτερο τον κόσμο και τη ζωή μας, θα το κάνουμε. Θα νικήσουμε και τους δισταγμούς και τους φόβους…" η Ιστορικός - Ερευνήτρια, και Καθηγήτρια στο Ελληνικό Ανοιχτό Πανεπιστήμιο Τασούλα Βερβενιώτη συμμετέχοντας στον δημόσιο διάλογο που έχει ξεκινήσει η Κρυσταλία Πατούλη στο tvxs.gr, μιλά για την σημασία της ιστορικής μνήμης στο κρίσιμο πολιτικό παρόν και μέλλον της χώρας μας.

...Γι αυτό το λόγο, χρειάζεται να έχουμε μνήμη, να γνωρίζουμε την ιστορία μας, και να… μην τα παρατάμε. Μου έρχεται στο νου το παράδειγμα της Κούλας Ξηραδάκη . Ήταν μία εξαιρετική γυναίκα, μια αυτοδίδακτη ιστορικός... Είναι χαρακτηριστικός και ο υπότιτλος στην αυτοβιογραφία της που εκδόθηκε πρόσφατα: «Εγώ δεν τα παράτησα» . Η ίδια, αγωνίστηκε στην Αντίσταση, και μετά επειδή έπρεπε να δουλέψει, δεν μπορούσε να σπουδάσει Ιστορία, γιατί τα μαθήματα γίνονταν το πρωί, και όμως τα κατάφερε να γίνει αυτό που ήθελε: μία ιστορικός με σημαντικό έργο.
- Tι σημασία έχει στην σημερινή συγκυρία της κρίσης στην Ελλάδα και την Ευρώπη, η ιστορία και η ιστορική μνήμη; Τώρα που τα πάντα αλλάζουν και επαναπροσδιορίζονται, πόσο ανάγκη έχουμε να... γνωρίζουμε;

Θα αναφέρω αυτό που λέει ο Σαββόπουλος στους στίχους του, και έχει απόλυτο δίκιο:
«Άμα κάνεις μια βουτιά στον εαυτό σου
δεν θα βρεις τον εαυτό σου
αλλά όλους τους άλλους
τους μικρούς και τους μεγάλους
Γιατί ο χρόνος είναι ένας και δεν πέθανε κανένας»

Είμαστε γεννήματα της εποχής μας αλλά κουβαλάμε και την ιστορία των παλιότερων γενιών, γιατί «δεν πέθανε κανένας». Τούτες τις μέρες όλοι μιλούν για το πώς βγήκε η Χρυσή Αυγή με τόσο μεγάλο ποσοστό.
Ξεχνούν όμως, ένα πράγμα: η γενιά των πατεράδων μας, και για τους νεώτερους των παππούδων τους, είχε ανθρώπους της Δεξιάς, οι οποίοι έπαιρναν λεφτά κόβοντας κεφάλια. Υπήρχαν συμμορίες που σκότωναν ανθρώπους για χρήματα, κόβανε τα κεφάλια των αριστερών και τα έβαζαν σε ένα σακούλι… Μιλάμε για μεγάλη αγριότητα στη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου. Είχαμε δηλαδή κυνηγούς κεφαλών. Αυτό σίγουρα, μπορούμε να το ξεπεράσουμε μόνο με τον πολιτισμό, μόνο με τη γνώση. Αλλά ωστόσο, αυτά είναι τα φαντάσματα του παρελθόντος που επιβιώνουν ακόμη.
Και είναι πολύ αρνητικό όταν δεν θέλουμε να δούμε αυτό το παρελθόν. Γι αυτό, θεωρώ ότι το χειρότερο το πράγμα που έκαναν στην διάρκεια της συγκυβέρνησης, το 1989, ήταν που έκαψαν τα αρχεία της Αστυνομίας.
Διότι, στην πραγματικότητα, ακόμα και το πώς είναι διαμορφωμένες σήμερα οι νοοτροπίες μας, οι απόψεις μας και οι αντιλήψεις μας, έχει πάρα πολύ να κάνει με τις προηγούμενες γενιές και όχι μόνο με τους κυνηγούς κεφαλών, 60τόσα χρόνια πριν, αλλά, έχει να κάνει και με άλλα πράγματα.
Στη διάρκεια της Κατοχής ριζοσπαστικοποιήθηκαν μεγάλες κοινωνικές ομάδες και οραματίστηκαν να φτιάξουν μια κοινωνία, πιο σωστή, πιο δίκαιη, μετά το τέλος του πολέμου. Και αυτό δεν συνέβη μόνο στην Ελλάδα. Ήταν γενικότερο. Εδώ όμως η «αντίσταση» αυτών που δεν ήθελαν αυτή τη νέα κοινωνία (είχαμε και το παλάτι τότε) ήταν πολλή μεγάλη και η κοινωνία διχάστηκε, έγινε ο εμφύλιος. Όταν μοιράζεται η κοινωνία στα δύο, αυτό είναι πάρα πολύ αρνητικό όχι μόνο για τα άτομα αλλά για όλη την κοινωνία.
Επικράτησαν οι συντηρητικές δυνάμεις και κατά τη γνώμη μου το χειρότερο από όλα (ακόμα και από τις εκτελέσεις) ήταν ότι ζητούσαν από τους ανθρώπους της Αριστεράς να υπογράψουν δηλώσεις μετανοίας. Δηλαδή, στην ουσία τους εξευτέλιζαν, τους έκαναν να χάνουν την αξιοπρέπειά τους και όποιος δεν το έκανε του στερούσαν πολλά «καθημερινά» δικαιώματα, όπως το να στείλει τα παιδιά του στο Πανεπιστήμιο, να βγάλει άδεια οδήγησης, κλπ.
Η υπογραφή της δήλωσης λειτούργησε ως οδοστρωτήρας πάνω στο πιο ζωντανό κομμάτι της κοινωνίας μας, αυτό που ονειρεύτηκε μια «άλλη», μια καλύτερη κοινωνία. Υποχρεώθηκε να υπογράψει δηλώσεις μετανοίας για να αποκτήσει κάποια στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα, τα οποία τα έχει ο καθένας σε κάθε δημοκρατία, π.χ. να βγάλεις μια ταυτότητα ή ένα διαβατήριο. Για να επιτύχει ένας πολίτης «δεύτερης κατηγορίας» αυτούς τους «απλούς» στόχους έπρεπε να κάνει αυτό που λέγεται στα απλά ελληνικά: «να φιλήσει κατουρημένες ποδιές».
Όταν λοιπόν μετά τον πόλεμο φτιάξαμε μια κοινωνία στην οποία υπήρχε από τη μία το Σύνταγμα και από την άλλη ένα παρασύνταγμα, κι όταν υπήρχαν πολίτες πρώτης και δεύτερης κατηγορίας, όπου οι της δεύτερης κατηγορίας, δηλ. οι αριστεροί, ακόμα και για όσους υπήρχε υπόνοια για Αριστερή δράση, τους «συνοδοιπόρους» όπως τους έλεγαν, που δεν μπορούσαν να έχουν στοιχειώδη δικαιώματα και έπρεπε για να τα αποκτήσουν να φιλήσουν κατουρημένες ποδιές, οδήγησαν έναν λαό, κυριολεκτικά μέσα στον φόβο!
Στην ουσία, τυπικά ο εμφύλιος τελείωσε το 1989, με το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και το νόμο «για την άρση των συνεπειών του εμφυλίου», αλλά για να τελειώσει, κάψανε τους φακέλους της Αστυνομίας. Πιθανόν εκεί θα είχαμε μια καλύτερη εικόνα για το πώς στήθηκε ένας κράτος με ένα τεράστιο δίκτυο χαφιέδων και πιθανόν να γνωρίζαμε ποιοι ακριβώς έδιναν λεφτά π.χ στους κυνηγούς κεφαλών.
Και επιπλέον, αυτό που έγινε μετά τον εμφύλιο από τους νικητές, ήταν να ταπεινώσουνε τους ηττημένους, σε βαθμό να χάσουν την αξιοπρέπειά τους, να μην έχουνε δικαιώματα, και τελικά οδήγησαν έναν λαό στην υποταγή, και στο φόβο για την εξουσία. Να πηγαίνεις στο Αστυνομικό Τμήμα και να μην «βλέπεις» τους αστυνομικούς ως υπαλλήλους που είναι υποχρεωμένοι να σε εξυπηρετήσουν –εμείς τους πληρώνουμε- αλλά με φόβο. Ωστόσο, οι άνθρωποι  ξεσηκώνονται, αντιστέκονται σε όλες αυτές τις αυθαιρεσίες, συνήθως μαζί με τους φόβους τους, γιατί έχουν προβλήματα και γιατί έχουν και δικαιώματα κατακτημένα με αγώνες, από την εποχή του Σπάρτακου.
Και τούτη την ώρα, είναι χαρακτηριστικό ότι υπάρχει ένας φόβος πολύ μεγάλος. Βέβαια, ο φόβος είναι διπλός: από τη μία μεριά οι αγορές φοβούνται τι θα ψηφίσει ο ελληνικός λαός, μήπως δεν είναι υπέρ τους, και από την άλλη μεριά ο ελληνικός λαός φοβάται τη δύναμη που έχουν οι αγορές εναντίον του, μήπως δεν του επιτρέψουν να κάνει αυτά τα οποία δικαιούται, και να έχει ένα κοινωνικό κράτος: παιδεία, υγεία, περίθαλψη, συνταξιοδότηση, εργασία, αξιοκρατία, και τόσα άλλα.

- Τι δεν θα πρέπει, λοιπόν, να... ξεχάσουν οι έλληνες όταν θα βρίσκονται πάνω από την κάλπη στις 17 Ιουνίου;

Είναι κοινός τόπος ότι η ανθρωπότητα βαδίζει σε μια καινούργια εποχή, πολύ διαφορετική και στο κοινωνικό επίπεδο (θα διαμορφωθούν αλλιώς οι κοινωνικές τάξεις) και το πολιτικό (θα αλλάξει ο τρόπος αντιπροσώπευσης) και στο οικονομικό. Το εάν θα νικήσουν οι αγορές ή οι «απλές» ανθρώπινες ανάγκες θα κριθεί στα χρόνια που έρχονται.
Γι αυτό οι άνθρωποι χρειάζεται να θυμηθούν την Ιστορία. Χωρίς τη μνήμη δεν είμαστε τίποτα.
Είναι αλήθεια πως τη μνήμη την κατασκευάζουμε κατά πώς μας βολεύει. Νομίζω, ότι τούτη τη στιγμή, μέσα στην πολυδαίδαλη κρίση που ταλανίζει την ελληνική κοινωνία, στην προσπάθειά της να σχηματίσει μια νέα ταυτότητα θα φτιάξει και ένα νέο αφήγημα. Ελπίζω και εύχομαι να είναι όσο γίνεται πιο κοντά στην πραγματικότητα, χωρίς τόσους πολλούς ζωτικούς μύθους.
Γιατί η μυθολογία δεν μας βοηθάει σε τέτοιες κρίσιμες στιγμές όπως αυτές που ζούμε τώρα.
Πρέπει να ξέρουμε πραγματικά τι έχει γίνει, πώς φτιάχτηκε το ελληνικό κράτος, τι είναι οι πελατειακές σχέσεις, πώς ακριβώς εμπλακήκαμε σε αυτές σαν λαός, γιατί εμπλακήκαμε, και γνωρίζοντας όλα αυτά, θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε.
Διότι, σε αυτή την καινούργια κοινωνία που έρχεται, δεν μπορεί να σταθεί ένα σύστημα πελατειακών σχέσεων. Είναι πολύ παλιό, ξεπερασμένο και αποτελεί τροχοπέδη για την κοινωνία. Τούτη την ώρα η ανάγκη αυτής της αλλαγής εκφράζεται κοινωνικά μέσα από το ΣΥΡΙΖΑ και γι αυτό τον χτυπάνε.
Πάντως αυτήν την αλλαγή δεν μπορούμε να την «αναθέσουμε» σε ένα κόμμα, γιατί δεν μπορεί να γίνει από ένα κόμμα. Πρέπει να γίνει από όλο τον κόσμο, ο οποίος θα αποκτήσει συνείδηση αυτής της ανάγκης και θα τη διεκδικήσει. Και κυρίως πιστεύω ότι αυτό θα γίνει από τους νέους, από τα παιδιά που γεννήθηκαν μετά το 1974. Σε αυτούς έχω τις ελπίδες μου.
Οι πιο μεγάλες ηλικίες, η γενιά της Αντίστασης -όπως τους λέμε- κοντεύει να εκλείψει, στη διάρκεια της Χούντας έχουμε μια κάποια μικρή παρακαταθήκη αγώνων και οι ηλικίες 40 με 50 δεν μπορούν και πολύ να βοηθήσουν, γιατί έχουν κοινωνικοποιηθεί σε μία κοινωνία ευμάρειας όπου επικράτησαν πολλοί ζωτικοί μύθοι για το παρελθόν μας.
Αυτές τις στιγμές, είναι απαραίτητο να ξεφύγουμε από αυτούς, να δούμε τους ανθρώπους που αγωνίστηκαν στις πραγματικές τους διαστάσεις, να δούμε τους ανθρώπους όχι σαν ήρωες αλλά σαν ανθρώπους. Όχι ως υπερφυσικά όντα, αλλά ως καθημερινούς, απλούς άνθρωποι.
Γιατί μετά το 1974 φτιάχτηκε ένα πάρα πολύ ηρωοποιημένο παρελθόν και ξεχάσαμε πολλά σημεία της πραγματικότητας, ειδικά για την Αντίσταση. Ξεχάσαμε, για παράδειγμα, ότι ένα σημαντικό μέρος της ελληνικής κοινωνίας ήτανε δοσίλογοι, ήταν συνεργάτες των Γερμανών, είχαν πάρει όπλα από τους Γερμανούς, και ότι οι Έλληνες πολέμησαν εναντίον Ελλήνων. Δεν το είπαμε αυτό δυνατά. Επιμείναμε ότι η Αντίσταση ήταν «παλλαϊκή», ότι συμμετείχαν όλοι οι Έλληνες.
Δεν μιλήσαμε αρκετά για το φόβο των ανθρώπων. Ο φόβος είναι ένα συναίσθημα φυσιολογικό, μεν, αλλά όταν σε πιάνει σε μεγάλο βαθμό, και κυρίως όταν ασκείται τρομοκρατία από την εξουσία, ο άνθρωπος βρίσκεται σε πολύ δύσκολη κατάσταση.
Στη διάρκεια της Κατοχής, για παράδειγμα, οι γερμανοί, ανακοίνωναν κάθε μέρα από το ραδιόφωνο, πόσους εκτέλεσαν στο Χαϊδάρι, και πόσους επρόκειτο να εκτελέσουν. Δηλαδή, διακήρυσσαν τις εκτελέσεις και τις χρησιμοποιούσαν για να τρομοκρατήσουν τον υπόλοιπο πληθυσμό.
Σήμερα λοιπόν, που κάθε μέρα ανακοινώνεται και κάτι δυσάρεστο για το λαό, βρισκόμαστε κάτω από ένα καθεστώς τρομοκρατίας. Αναρωτιόμαστε: να κάνουμε αυτό; Αλλά αν συμβεί το χειρότερο; Και τι θα γίνει σε αυτή την περίπτωση;
Αυτό που έχει αποδειχτεί από την έρευνα που έχω κάνει, είναι ότι οι άνθρωποι φοβούνται κυρίως πριν συμβεί κάτι. Όταν το γεγονός συμβαίνει, τότε οι άνθρωποι πραγματικά το αντιμετωπίζουν. Άλλοι με μεγαλύτερη ψυχραιμία, και άλλοι με μικρότερη. 
- Φοβούνται το άγνωστο δηλαδή;  
Φοβούνται αυτό που… μπορεί να τους συμβεί. Αλλά όταν αυτό το άγνωστο συμβεί, τότε βλέπουν ότι είναι διαχειρίσιμο. Δεν υπάρχουν καταστάσεις στη ζωή που δεν είναι διαχειρίσιμες. Οι άνθρωποι δεν βάζουν προβλήματα στα οποία δεν μπορούν να απαντήσουν. Από τη στιγμή που θέτουν ένα πρόβλημα, ήδη βρίσκονται στην πορεία για τη λύση του.
Το θέμα είναι πόσο οι άνθρωποι, είναι αποφασισμένοι να κάνουν κάτι, να αλλάξουν κάτι, να αλλάξουνε τη ζωή τους. Και εκεί θα χρειαστεί να ενώσουν τις δυνάμεις τους με άλλους.
- Από τις γνώσεις που έχεις που έχεις, ως ιστορικός, πόσο πιστεύεις ότι έχουν αλλάξει οι έλληνες από τον εμφύλιο και μετά; 
Νομίζω ότι, η Μεταπολίτευση έδωσε τη δυνατότητα για πρώτη φορά στην ιστορία του Νεοελληνικού κράτους, να υπάρξει μια ήρεμη περίοδος, και να γεννηθεί μια γενιά η οποία μεγάλωσε με λιγότερο φόβο, σε καλύτερες συνθήκες, και αυτό είναι πολύ παρήγορο. Δεν μπορείς δηλαδή να αποτινάξεις το φόβο όταν δεν έχεις αυτή τη δύναμη που σου δίνουν οι ειρηνικές συνθήκες διαβίωσης.
- Την περίοδο της μεταπολίτευσης όμως, όπως αποδείχθηκε, αναπτύχθηκε η διαφθορά, θα λέγαμε ένα παρακράτος που δούλευε κάτω από τα τραπέζια… με τις πελατειακές σχέσεις και τη διαπλοκή…
Η κοινωνία έτσι ήταν. Υπήρχε αυτό από πριν. Δεν ήταν κάτι καινούργιο. Γινόταν σε μικρές κοινωνικές ομάδες, και στη μεταπολίτευση, επεκτάθηκε και σε μεγαλύτερες. Από την άλλη μεριά δεν νομίζω ότι το έκαναν όλοι με ελαφριά συνείδηση. Για πολλούς ανθρώπους στοίχιζε ψυχολογικά. Ξέρανε, ότι δεν πρέπει να πάνε να παρακαλέσουν τον βουλευτή, αλλά το έκαναν γιατί δεν έβλεπαν άλλη δυνατότητα.
Μπορεί κάποιος να είχε όλα τα προσόντα και παρόλα αυτά να έπρεπε να παρακαλέσει, να «φιλήσει τις κατουρημένες ποδιές» που λέγαμε για να πάρει τη θέση… Πάντως, επειδή η εξουσία του «βουλευτή» τελείωσε –και λόγω της κρίσης-  έχει περισσότερες δυνατότητες να τελειώσουμε και με το πελατειακό κράτος και να εμποδίσουμε τη διαφθορά και τη διαπλοκή με θεσμικούς τρόπους. Μπορούμε για παράδειγμα, να φτιάξουμε κάποιους κανόνες, κάποιες αξίες, κάποιες αρχές και να τις σεβαστούμε.
- Επειδή σε περιόδους κρίσεων και αλλαγών,  το θέμα της συνεργασίας και της αλληλεγγύης είναι πολύ σημαντικό… Τί βάσεις, πιστεύεις, έχει στην ελληνική κοινωνία; Πότε συνεργαστήκαμε εμείς οι έλληνες;  
Νομίζω ότι δεν το γνωρίζουμε αυτό. Ποτέ δεν συνεργαστήκαμε. Ούτε στο σχολείο το διδαχτήκαμε. Είμαστε πάρα πολύ έξυπνοι άνθρωποι, θα έλεγα, σε μια μικρή χώρα. Και για να επιπλεύσουμε, γιατί πέρασε πάρα πολλά αυτή η χώρα, υπήρχε ένας μεγάλος ανταγωνισμός. Ωστόσο αυτή τη στιγμή, δεν έχουμε παρά να συνεργαστούμε. Κι ύστερα αυτό που βγαίνει από τις συλλογικότητες είναι πάντα μεγαλύτερο, σημαντικότερο και με μεγαλύτερη ικανοποίηση.
Ένα πρόσφατο παράδειγμα, έχω από την Ομάδα Προφορικής Ιστορίας Κυψέλης . Στην Ημερίδα που οργανώσαμε, οι ομάδες που απόκτησαν μεγαλύτερη συλλογικότητα, παρουσίασαν και το πιο αξιόλογο έργο. Το να στήνουμε συλλογικότητες, είναι κάτι που πρέπει να το μάθουμε…
- Η συνεργασία και η συλλογικότητα δεν υπήρχε στο ΕΑΜ; 
Δούλεψαν τότε, αλλά κάτω από μια καθοδήγηση, μια ηγεσία. Αντίθετα, η συνεργασία προϋποθέτει την ισοτιμία. Αν συνεργάζεσαι σε μία οργάνωση που είναι πυραμιδωτή, δηλ. έχει αρχηγό, ηγεσία που μάλιστα έχει πείσει τους από κάτω, ότι «το κόμμα πάντα ξέρει καλύτερα», όπου δεν μπορεί κάποιος να εκφράσει τις αντιρρήσεις τους γιατί γίνεται ύποπτος, αυτό είναι μία άλλου είδους εμπειρία.
Στη σημερινή κοινωνία, με την τεχνολογία που διαθέτουμε, η δομή της οργάνωσης μπορεί να είναι οριζόντια και να υπάρχει συνεργασία με ισοτιμία. Στην πραγματικότητα για να επιτύχουμε τις αναγκαίες κοινωνικές αλλαγές πρέπει να βρούμε νέους τρόπους για να συνεργαστούμε. Να αποδεχτούμε ο ένας τον άλλον. Και κυρίως να ακούμε ο ένας τον άλλον!
Και δεν τον ακούμε τον άλλον, διότι η σκέψη μας έχει δύο πόλους, γιατί έχουμε περάσει από έναν εμφύλιο (ή ο δικός μας, ή ο εχθρός μας).
- Αυτό συνέβη πέρυσι στην πλατεία Συντάγματος με το κίνημα της Άμεσης Δημοκρατίας… Εφόσον όμως, δεν έχουμε διαχειριστεί ακόμα τον εμφύλιο, ίσως αυτή την ώρα τον διαχειριζόμαστε, γι αυτό και μιλάμε και για συνεργασία; 
Ναι, γιατί ο εμφύλιος και ο ψυχρός πόλεμος, δεν χώρισαν μόνο όλη την ανθρωπότητα και κατά συνέπεια όλη την Ελλάδα στα δύο, αλλά δημιούργησαν στη σκέψη μας δύο πόλους: Οι δικοί μας και οι εχθροί μας. Οι δικοί μας είναι πάντα καλοί, οι εχθροί μας είναι πάντα κακοί. Και βέβαια, δαιμονοποιούμε τον αντίπαλο. Αν δούμε όμως τον άλλον άνθρωπο, τον… αντίπαλο, ως άνθρωπο με άλλη άποψη, τότε τα πράγματα θα είναι πολύ διαφορετικά. Στην ουσία, δηλαδή, αν διαχειριστούμε σωστά τον εμφύλιο, όπως λες.
- Εσύ τι πιστεύεις ότι θα γίνει στις εκλογές που θα γίνουν σε λίγο, στις 17 Ιουνίου; 
Νομίζω ότι ο κόσμος είναι έτοιμος να αλλάξει λίγο τα πράγματα. Λίγο. Δεν ξέρω αν έχει πάρει απόφαση να τα αλλάξει όλα. Θέλει να τα αλλάξει, δεν τον παίρνει άλλο, αλλά δεν ξέρω αν έχει πάρει την απόφαση μέσα του.
- Μήπως είναι αυτός ο φόβος που έλεγες; 
Μα, ναι! Είναι ο φόβος μπροστά την ελευθερία! Είναι ο φόβος γιατί δεν το έχει ξανακάνει. Είναι ο φόβος για το καινούργιο. Είναι αυτό που ονομάζουμε κοινωνική αδράνεια, να μην θέλεις να αλλάξεις μια κατάσταση παρόλο που δεν ζεις καλά μέσα σε αυτήν. Αυτό είναι δεδομένο. Αλλά φτάνει μια στιγμή, όπου υπερτερεί η ανάγκη της αλλαγής απέναντι στο φόβο για το καινούργιο.
- Μέχρι στιγμής, οι δημοσκοπήσεις συνεχίζουν να βγάζουν και πάλι πρώτο κόμμα τη ΝΔ. 
Βέβαια, όχι με μεγάλη διαφορά από τον ΣΥΡΙΖΑ… Ζούμε μία περίοδο που είναι πολύ φορτισμένη με γεγονότα και νομίζω ότι ως έλληνες, ως έθνος, ως κοινωνία, φτιάχνουμε μια καινούργια ταυτότητα. Είναι η εποχή, ακριβώς, που φτιάχνεται η καινούργια ταυτότητα, και βασικά θα στηριχτεί πάνω στο παρελθόν, για να φτιαχτεί αυτό το καινούργιο.
Είναι μια περίοδος μεγάλων ανατροπών. Θα αλλάξει ο κοινωνικός χάρτης, θα φτιάξουμε στην πραγματικότητα μια νέα ταυτότητα, παρ’ όλους τους υπαρκτούς φόβους μας. Είναι απαραίτητο, δηλαδή, να κοιτάξουμε το παρελθόν, όλους αυτούς που έζησαν πίσω μας για να προχωρήσουμε στο μέλλον.

Η παράδοση όλων των νεκρών γενεών βαραίνει σα βραχνάς στο  μυαλό των ζωντανών. Και όταν ακόμα οι ζωντανοί φαίνονται ν'  ασχολούνται ν' ανατρέψουν τους εαυτούς τους και τα πράγματα  και να δημιουργήσουν κάτι που δεν έχει προϋπάρξει, σ' αυτές  ακριβώς τις εποχές της επαναστατικής κρίσης επικαλούνται  φοβισμένοι τα πνεύματα του παρελθόντος στην υπηρεσία τους,  δανείζονται τα ονόματά τους, τα μαχητικά συνθήματά τους, τις  στολές τους για να παραστήσουν με την αρχαιοπρεπή αυτή  σεβάσμια μεταμφίεση και μ' αυτή τη δανεισμένη γλώσσα τη νέα  σκηνή της παγκόσμιας ιστορίας. [...]
Σ' αυτές λοιπόν τις επαναστάσεις, η ανάσταση των νεκρών  χρησίμευε για να λαμπρύνει τους καινούργιους αγώνες κι όχι  για να παρωδήσει τους παλιούς, για να υπερβάλλει στη  φαντασία το καθήκον που είχε μπει και όχι για να αποφύγει την εκπλήρωσή του στην πράξη, για να ξαναβρεί το πνεύμα της  επανάστασης και όχι για να κάνει να πλανιέται το φάντασμά  της» Καρλ Μαρξ, Η 18 Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη.

- Τι νομίζεις ότι πρέπει να κρατήσουμε από το παρελθόν για να το πάρουμε μαζί στη νέα μας ταυτότητα; 
Να κρατήσουμε το γεγονός ότι υπάρχει μια υπερηφάνεια σε αυτό το λαό, και στο επίπεδο αυτό που λέμε: του απλού ανθρώπου, υπάρχουνε πάρα πολύ σημαντικές αξίες, σε αντίθεση με το επίπεδο των ελίτ… Υπάρχει δοτικότητα για παράδειγμα στον απλό κόσμο (κυρίως μέσα στην οικογένεια, αλλά μπορεί να γίνει και στην κοινωνία…), όπως υπάρχει βέβαια και κρυψίνοια και καχυποψία - ως συνέπειες του εμφυλίου.
Αλλά, επειδή, ποτέ δεν είχαμε ένα κράτος πρόνοιας, ένα κράτος «προστάτη», έχουμε μάθει να είμαστε ευέλικτοι, επινοητικοί, να μπορούμε να διαχειριζόμαστε δύσκολες καταστάσεις, να τα βγάζουμε πέρα. Και αυτό είναι θετικό.
Και, βέβαια, να κρατήσουμε τους αγώνες μας! Και οι αγώνες δεν είναι ατομικοί, είναι συλλογικοί. Να κρατήσουμε τη μνήμη π.χ. της Μαρίας Μπέικου … τη μνήμη της Κούλας Ξηραδάκη που παρόλο που δεν μπόρεσε να σπουδάσει Ιστορία, έγινε ιστορικός… Να κρατήσουμε τις αγώνες των ανθρώπων που έκαναν για να καλυτερεύσουν την καθημερινότητά τους και όχι μόνο τους ήρωες.
Αυτό που είμαστε, αυτό θα κάνουμε. Αν είμαστε αποφασισμένοι να αλλάξουμε προς το καλύτερο τον κόσμο και τη ζωή μας, θα το κάνουμε. Θα νικήσουμε και τους δισταγμούς και τους φόβους… Υπάρχει δισταγμός και φόβος, γιατί υπάρχει το άγνωστο και κανείς δεν θέλει να χάσει όσα είχε… 
- Κάθε αλλαγή όμως, έχει ένα τίμημα. Δεν γίνεται να αλλάξεις για να κερδίσεις κάτι, αν δεν χάσεις κάτι άλλο… 
Υπάρχει ένας ωραίος στίχος του Ευρυπίδη, που σε ελεύθερη μετάφραση, λέει, ότι οι άνθρωποι στεναχωριούνται όταν χάνουνε αυτά που είχανε κι όχι  εκείνα που δεν είχανε, που δεν είχανε βιώσει...

«το μετ’ ευτυχίας κακού-
σθαι θνατοίς βαρύς αιών
(για τους θνητούς είναι πολύ βαρύ
να κακοπαθαίνουν μετά από μια ευτυχία)»
Ευριπίδης, Ιφιγένεια εν Ταύροις

--------------------------------------
(Πηγή: TVXS -30 Μάιος 2012)
 

Σχετικά Άρθρα: 

"Τι πρέπει να κάνουμε;" Απαντά, η Τασούλα Βερβενιώτη

Γιώργος Μαρκόπουλος: Τόσοι λίγοι, φάγανε τόσα πολλά!

Το πρόβλημα δεν είναι η Ελλάδα, αλλά η Ευρώπη, του Jose Manuel Lamarqe

Αναζωπυρώνεται η αρχέγονη διαμάχη Αριστεράς - Δεξιάς. Του Ν. Αραπάκη

Η Ελλάδα επιστρέφει σε εκλογές! Toυ Jose Manuel Lamarque