Το «κακό» ελληνικό πανεπιστήμιο πλημμυρίζει τα «καλά» πανεπιστήμια του εξωτερικού με άριστους μεταπτυχιακούς φοιτητές!

Τα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου ποιους φοιτητές έχουν; 

Πώς στο καλό γίνεται το «κακό» ελληνικό πανεπιστήμιο να πλημμυρίζει τα «καλά» πανεπιστήμια του εξωτερικού με άριστους μεταπτυχιακούς φοιτητές; 

Μίλησέ μου ειλικρινά αγαπητή μου αναγνώστρια και αγαπητέ αναγνώστη. Διαβάζοντας τον τίτλο τούτου του κειμένου, ποια ακριβώς περιμένεις να είναι η συνέχεια; Μάλλον μια μακρά λίστα βορειο-ευρωπαϊκών και αγγλοσαξονικών πανεπιστημίων, σωστά; Και στο τέλος του κειμένου, περιμένεις σίγουρα να διαβάσεις σχόλια για το πόσο χάλια είναι τα ελληνικά πανεπιστήμια, για το δράμα της ελληνικής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, για την εθνική ντροπή που τα πανεπιστήμιά μας είναι στην 300η ή στη 500η ή στην 1000η θέση της παγκόσμιας κατάταξης.

Πάντα μου προξενούσε ενδιαφέρον όλη αυτή η φιλολογία για τα «κακά» ελληνικά πανεπιστήμια. Καταρχήν, ελάχιστα πράγματα χαίρουν πανεθνικής αποδοχής, όπως αυτή η άποψη. Τα «κακά» ελληνικά πανεπιστήμια, να μια ιδέα που αγκαλιάζεται απ’ όλη την οικογένεια, τον μπαμπά, τη μαμά, τα παιδιά, ενίοτε και τον παππού και τη γιαγιά που ξεπαραδιάζονται «για να πάει έξω το παιδί». Εθνική συναίνεση, όχι αστεία! Εκτός όμως από το πόσο δημοφιλής είναι αυτή η άποψη, έβρισκα πάντα ενδιαφέρον και το πόσο άκριτα υιοθετείται.

Ας πούμε, θα περίμενε κάποιος όλοι αυτοί που έχουν τόσο πολύ εσωτερικεύσει το «κακό» ελληνικό πανεπιστήμιο να θέσουν στον εαυτό τους το απλό ερώτημα: Πώς στο καλό γίνεται το «κακό» ελληνικό πανεπιστήμιο να πλημμυρίζει τα «καλά» πανεπιστήμια του εξωτερικού με άριστους μεταπτυχιακούς φοιτητές;Ομολογώ ότι αυτή η απορία με απασχόλησε πολύ, και οι απαντήσεις που έχω λάβει κατά καιρούς σε συζητήσεις είναι, το λιγότερο, αστείες: «διαβάζουμε από μικροί», «το έχουμε στο DNA μας», «αν δεν ήταν τα κακά πανεπιστήμια της Ελλάδας οι απόφοιτοι θα ήταν ακόμη καλύτεροι», κ.ο.κ. Το προφανές όμως δεν το έχω ακούσει ποτέ. Περίεργο ε; Περίεργο που δεν σκεφτόμαστε ότι οι Έλληνες απόφοιτοι είναι καλοί επειδή τα ελληνικά πανεπιστήμια είναι καλά. Τόσο απλά.

Ας ξαναδούμε πάλι το ερώτημα: πώς είναι δυνατόν ένα κακό πανεπιστήμιο να βγάζει αποφοίτους που γίνονται κατά κύματα αποδεκτοί για μεταπτυχιακές σπουδές από ένα καλό πανεπιστήμιο; Τρία τινά μπορούν να συμβαίνουν. Ή το εδώ «κακό» πανεπιστήμιο δεν είναι τόσο κακό, ή το εκεί «καλό» πανεπιστήμιο δεν είναι τόσο καλό αλλά μάλλον σούπερ-μάρκετ, ή και τα δύο. Αν το «κακό» πανεπιστήμιο δεν είναι κακό, τότε σταματήστε να συκοφαντείτε το ελληνικό πανεπιστήμιο. Αν το «καλό» πανεπιστήμιο δεν είναι και τόσο καλό, τότε σταματήστε να θεοποιείτε τα ξένα. Αν ισχύουν και τα δύο, τότε απλά τελειώνει η συζήτηση (με αυτούς τους όρους που ξεκίνησε τουλάχιστον)!

Η πραγματικότητά του δικού μου μικρόκοσμου, πάντως, του γεμάτου από μαθητές, συγγενείς και φίλους, είναι σαφής: η Μαρίνα στην AA του Λονδίνου κι από εκεί στο Cambridge, ο Αργύρης στο LSE, η Ιόλη στoCentralSchool κι από εκεί στο Saint-Martins, ο Θανάσης στο Konstanz, ο Γιώργος στη Σορβόννη, ο Κώστας στο Kent και μετά στο Aberystwyth, ο Δημήτρης στο City, η Χρύσα στο Imperial, ο Θοδωρής στο St. Gallen, ο Δημήτρης στο Leuven, η Κωνσταντίνα στο MIT, η Δήμητρα και ο Παναγιώτης στο Rotterdam, ο Σωκράτης στο ETH, ο Στάθης στο Bristol. Όλοι στα κορυφαία πανεπιστήμια του τομέα τους, και όλοι προερχόμενοι από ελληνικά πανεπιστήμια. Σταματάω εδώ, κι εσείς προσθέστε τα δικά σας ονόματα και τα δικά τους πανεπιστήμια. Πώς ξεφύτρωσαν και συνεχίζουν να ξεφυτρώνουν όλοι αυτοί;

Η πλύση εγκεφάλου που γίνεται στη νεολαία ως προς το «κακό» ελληνικό πανεπιστήμιο έχει σβήσει έως και τα αυτονόητα. Πήγα να κάνω μάστερ στο εξωτερικό, έχοντας ολοκληρώσει 58 μαθήματα με πτυχίο τετραετούς φοίτησης από το Πάντειο Πανεπιστήμιο – ναι, Πάντειο, και να μην σας πιάνει σύγκρυο. Κι εκεί στα βόρεια οι συμφοιτητές μου είχαν ολοκληρώσει 30 μαθήματα με πτυχίο τριετούς φοίτησης. Και να θέλει, δεν μπορεί το ξένο πανεπιστήμιο να μην σε πάρει όταν έχεις κάνει σε προπτυχιακό επίπεδο ό,τι αυτό πάει να διδάξει σε μεταπτυχιακό. Κι όμως, ο μεγάλος αριθμός μαθημάτων που ολοκληρώνουν οι Έλληνες φοιτητές και το εντυπωσιακό εύρος των σπουδών τους δεν παίζει κανέναν ρόλο στην εικόνα που οι ίδιοι έχουν για τον εαυτό τους. Έτσι, συναντώ αποφοίτους Πολυτεχνικών Σχολών με πέντε (5) χρόνια προπτυχιακής φοίτησης στην πλάτη τους, οι οποίοι νοιώθουν να υπολείπονται συναδέλφων τους από το εξωτερικό, οι οποίοι ολοκληρώνουν σπουδές με τα μισά μαθήματα. Τόσο πολύ μας έχουν διαλύσει τη ψυχολογία οι κήρυκες.

«Α, όλα κι όλα, δεν παίζει ρόλο η ποσότητα σε ένα πρόγραμμα σπουδών, αλλά η ποιότητα», θα μου πείτε. Κι όμως, ποσότητα και ποιότητα είναι στοιχεία αλληλένδετα. Δεν θα ξεχάσω την ημέρα που πήγα να διδάξω Ιστορία Ψυχρού Πολέμου σε φοιτητές Διεθνών Σχέσεων, σε πανεπιστήμιο του εξωτερικού. Πώς σας φαίνεται ο άλλος να μην γνωρίζει τι σημαίνουν τα αρχικά ΟΗΕ; Φυσιολογικό, αν δεν έχεις κάνει κάποιο μάθημα σχετικά με τον θεσμό αυτό. Στο Πάντειο είχα κάνει – κι όμως, ο αγγλοσάξονας που είχα μπροστά μου είχε 300% μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση από τον οποιοδήποτε Έλληνα συνάδελφό του. Μια άλλη φορά δίδαξα «Παγκοσμιοποίηση» σε μεταπτυχιακούς, πάλι στο εξωτερικό. Ο εδώ προπτυχιακός φοιτητής της χρονιάς μου έφευγε με «Μικροοικονομική», «Μακροοικονομική», «Δημόσια Οικονομικά» και «Διεθνή Οικονομικά» στο τσεπάκι. Ο εκεί μεταπτυχιακός αγνοούσε ως και τη στοιχειώδη οικονομική ορολογία.

«Μα δες τις παγκόσμιες κατατάξεις, τα rankings, τις λίστες!!» ακούω ευθύς αμέσως την επόμενη ένστασή σας. Αχ αυτές οι λίστες… Σκεφθήκατε ποτέ ποιος τις γράφει; Ποιοι συμμετέχουν στις επιτροπές και στα πάνελ που επιλέγουν τα πανεπιστήμια; Με ποια κριτήρια γίνεται η επιλογή;

Ας δούμε ενδεικτικά μερικές λίστες. Ας πάμε, π.χ., στη λίστα του Forbes για τα bestbusinessschools ανά τον κόσμο. Ποιο είναι το ΜΟΝΑΔΙΚΟ κριτήριο επιλογής; Κρατηθείτε: ο μισθός που παίρνεις μόλις βρεις δουλειά μετά την ολοκλήρωσή ων σπουδών σου. Ναι! Ο μισθός αγαπητές μου αναγνώστριες έχει αναχθεί στο βασικότερο κριτήριο για την κατάταξη των πανεπιστημίων και την αξιολόγηση των σπουδών. Το χρήμα που θα βγάλεις στη ζωή σου κρίνει αν σπούδασες καλά ή κακά! Το ίδιο και με τις λίστες των FinancialTimes για τα καλύτερα μάστερ οικονομικών και επιχειρηματικών σπουδών. Η κρίσιμη λεπτομέρεια – ότι δηλαδή ο πρώτος μισθός στις ΗΠΑ ή στην Ελβετία είναι 3 και 4 φορές πάνω απ’ τον αντίστοιχο ελληνικό (ακόμη και αν τον συγκρίνουμε προσαρμοσμένο στη βάση των διαφορετικών επιπέδων τιμών στην αγορά), και άρα το αμερικανικό και το ελβετικό πανεπιστήμιο θα εμφανίζεται πάνω απ’ το αντίστοιχο ελληνικό βάσει του μισθού των αποφοίτων του – φαίνεται ότι διαφεύγει απ’ τους περισσότερους.

«Ναι, αλλά δεν μας λες κουβέντα για την έρευνα, τα journals, τις συμμετοχές στα συνέδρια…». Η πανεπιστημιακή έρευνα στον σύγχρονο καπιταλισμό είναι μια πονεμένη, πάρα πολύ πονεμένη ιστορία. Επιγραμματικά: όταν η χρηματοδότηση εξαρτάται πλέον από την ερευνητική παραγωγή, είναι σαφές ότι αντί το πανεπιστήμιο να υπηρετεί την επιστήμη, καταλήγει η επιστήμη (ή η επίφασή της) να υπηρετεί το πανεπιστήμιο και τη μακροπρόθεσμη οικονομική του επιβίωση. Είναι τεράστιο ερώτημα το πόσα από τα άρθρα που κατακλύζουν τις επί γης επιστημονικές επιθεωρήσεις έχουν πραγματική κοινωνική χρησιμότητα, ή απλώς αναμασούν τα ίδια και τα ίδια – ιδιαίτερα στις κοινωνικές επιστήμες, όπου τα κριτήρια επιστημονικότητας είναι πάντα πιο χαλαρά και αόριστα. Επίσης, σκεφθείτε ποιοι κάνουν τις ερευνητικές αξιολογήσεις: οι ίδιοι οι καθηγητές των ίδιων πανεπιστημίων που βγαίνουν πρώτα στις αξιολογήσεις. Έχω ζήσει από κοντά τη διαδικασία της «Άσκησης Ερευνητικής Αξιολόγησης» (Research AssessmentExercise) των βρετανικών πανεπιστημίων· επιλεγμένοι καθηγητές αξιολογούν την ερευνητική παραγωγή κάθε πανεπιστημίου. Και τα γνωστά και με πρεστίζ πανεπιστήμια είναι αυτά που δίνουν τους καθηγητές-μέλη των πάνελ, οι οποίοι στη συνέχεια αξιολογούν τα πανεπιστήμια βγάζοντας πρώτα τα ήδη γνωστά και με πρεστίζ πανεπιστήμια από τα οποία προέρχονται. Και πώς βγαίνει άραγε η ποσοτική αξιολόγηση του κάθε επιστημονικού περιοδικού, του κάθε άρθρου, και πάει λέγοντας; Πάλι από τους ίδιους.

Αλλά ας υποθέσουμε χάριν του επιχειρήματος ότι πράγματι η έρευνα που παράγεται στο ελληνικό πανεπιστήμιο υπολείπεται άλλων πανεπιστημίων του εξωτερικού. Τι σχέση έχει αυτό με το αν τα ελληνικά πανεπιστήμια παρέχουν καλή παιδεία ή όχι; Τι σχέση έχει η διδασκαλία με την έρευνα; Σύμφωνα με τον κοινό νου, ένα πανεπιστήμιο με υψηλού επιπέδου έρευνα θα έχει και υψηλού επιπέδου διδασκαλία. Έχετε σκεφτεί ότι μπορεί να ισχύει το αντίστροφο; Θυμάμαι σαν τώρα τους συναδέλφους μου στο εξωτερικό πώς αντιμετώπιζαν την κάθε τάξη, σαν βάρος το οποίο τους αποσπούσε από τον ιερό σκοπό τους: να γράψουν το επόμενο peer-reviewed άρθρο και να το καταθέσουν για την επόμενη κρίση, ώστε να εμπλουτίσουν το βιογραφικό και να επιβιώσουν για άλλο ένα χρόνο μέχρι να μονιμοποιηθούν. Όταν η καριέρα σου εξαρτάται από τις δημοσιεύσεις, και όταν για τις δημοσιεύσεις απαιτείται χρόνος, καθετί που σε αποσπά απ’ αυτές – δηλαδή η διδασκαλία – είναι ένα βάρος. Δεν είναι λοιπόν αυτόματη η μετάφραση μιας ισχυρής ερευνητικής κουλτούρας σε διδασκαλία υψηλού επιπέδου. Με άλλα λόγια, το ότι πατώνουν ερευνητικά τα ελληνικά πανεπιστήμια – αν υποθέσουμε ότι ισχύει κάτι τέτοιο – δεν λέει κάτι για το επίπεδο διδασκαλίας και παιδείας που παρέχουν.

Αν κατάφερα να σας πείσω για την ποιότητα των ελληνικών πανεπιστημίων, ή τουλάχιστον για το αβάσιμο της μιζέριας που περιτριγυρίζει όλη τη σχετική συζήτηση, μένει να αναρωτηθούμε γιατί αυτή η μιζέρια έχει παγιωθεί τόσο έντονα. Καταρχήν, γιατί πράγματι το ελληνικό πανεπιστήμιο έχει προβλήματα – κομματικοκρατία, γραφειοκρατία, έλλειψη πόρων, και πολλά άλλα. Οι υποδομές συχνά είναι προβληματικές, γιατί έτσι πρέπει να είναι – π.χ. το ελληνικό κράτος αρνήθηκε να δώσει στο Πάντειο Πανεπιστήμιο το γειτονικό κτίριο Σαρίδη, επειδή εκεί «έπρεπε» να στεγαστεί το υπουργείο Τύπου. Κομματικές παρέες  (όλωςτυχαίως των κομμάτων που υποστηρίζουν με τον τρόπο τους τη συγκεκριμένη φιλολογία για να προωθήσουν τις «μεταρρυθμίσεις») συχνά βάζουν το χεράκι τους σε λογής ζητήματα, κυρίως στελέχωσης. Και καθηγητές συχνά στέκονται ασυνεπείς ως προς το έργο τους – ακόμα θυμάμαι τον καθηγητή μου που μια φορά παράτησε τη διάλεξη και τους φοιτητές για να πάει να παρουσιάσει το νέο του βιβλίο, και την ίδια στιγμή μας υμνούσε τον Σημίτη και τον εκσυγχρονισμό… Αλλά τούτα τα προβλήματα δεν είναι μοναχά ελληνικό προνόμιο, και επίσης τούτα τα προβλήματα, περιέργως, δεν έχουν κλονίσει την εμπιστοσύνη των ξένων πανεπιστημίων προς τους έλληνες απόφοιτους. Α, ναι, και τούτα τα προβλήματα δεν λύνονται με το να απολύεις διοικητικό προσωπικό και να κόβεις τη χρηματοδότηση!

Το ζήτημα όμως είναι βαθύτερο: η δυσφήμηση του ελληνικού πανεπιστημίου υπηρετεί την ανάγκη ιδεολογικής ηγεμονίας του κεφαλαίου. Θολώνει τη νεολαία, τσακίζει τη συνείδησή της, σπέρνει τη μοιρολατρία, και τη στέλνει γραμμή στα λογής ιδιωτικά κολλέγια και στις όλο πρεστίζ διεθνείς τους συνεργασίες. Παγιώνει όλη την κουβέντα περί της δήθεν ανάγκης εισαγωγής της επιχειρηματικότητας και της ανταγωνιστικότητας, νομιμοποιώντας το ιδιωτικό σε όλες του τις εκφάνσεις. Και ακυρώνει τη συλλογικότητα, όπως αυτή θα μπορούσε εν δυνάμει να εκφραστεί γύρω από τον πανεπιστημιακό θεσμό και τη μεταρρύθμισή του. Ξεψυχισμένος, ως φοιτητής, σου απομένει το να παραλάβεις τις σημειώσεις σου από τη ΔΑΠ και την ΠΑΣΠ, να περιμένεις υπομονετικά να πάρεις το πτυχίο σου, και δρόμο. Κι ούτε θα σκεφτείς ποτέ, σαν μάθεις ότι σε πήρανε στο εξωτερικό, ότι κάποιο λιθαράκι θα έβαλε και το ελληνικό σου πανεπιστήμιο.

Κλείνοντας, ας υπενθυμίσω τη βασική θέση του κειμένου. Ανάμεσα στα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου είναι και τα ελληνικά. Όχι μόνο τα ελληνικά, όχι όλα τα ελληνικά, αλλά ΚΑΙ τα ελληνικά. Με τα αποτσίγαρα στο πάτωμα, με τις σκισμένες αφίσες τους, με τις καταλήψεις για ψύλλου πήδημα, με απλήρωτους διδάσκοντες, με μισοάδειες βιβλιοθήκες, με βιβλία που παραδίδονται στο τέλος της χρονιάς, με όλα αυτά και παρόλα αυτά. Ξέρω πως θα μου τρίψετε στη μούρη rankings και λίστες και αξιολογήσεις. Εγώ θα επικαλεστώ μοναχά την ωμή πραγματικότητα των χιλιάδων φοιτητών που διαπρέπουν σε μεταπτυχιακό επίπεδο στο εξωτερικό. Από πού βγήκαν όλοι αυτοί; Ουρανοκατέβατοι; Τους έβρεξε ο καλός θεούλης; Ή τους έβγαλε η αθάνατη ελληνική ψυχή; Αμ δε! Τους δημιούργησε το Πάντειο, το Πολυτεχνείο, η Πάτρα, η Κρήτη, ο Πειραιάς, το Αριστοτέλειο, η Κομοτηνή, το Αθηνών, τα Γιάννενα, και πάει λέγοντας.

Γι’ αυτό, αγαπητοί έλληνες φοιτητές, κι εσείς σπαστικοί γονείς τους, πάψτε να διαβάζετε την προπαγάνδα εναντίον του ελληνικού δημόσιου πανεπιστημίου. Πάψτε να αυτό-κομπλεξάρεστε – το πτυχίο και το βιογραφικό σας είναι μια χαρά. Μην ακούτε τους κήρυκες που ως μόνο χόμπι στη ζωή τούτη διάλεξαν την αποδόμηση του καθετί δημόσιου, του καθετί που δεν υπηρετεί το κεφάλαιο, του καθετί μη Δυτικού και μη καραμπινάτα αγοραίου. Προϋπόθεση για να βελτιωθούν τα ελληνικά πανεπιστήμια είναι να πιστέψουμε σ’ αυτά και στο έργο τους, να πάψουμε να τα συκοφαντούμε και να τα υπονομεύουμε. Όταν τα γραφεία εισαγωγής φοιτητών – τα admissions offices αγγλιστί – των πιο διάσημων πανεπιστημίων στον κόσμο επιδεικνύουν την πιο τυφλή εμπιστοσύνη στους απόφοιτους του ελληνικού πανεπιστημίου, ξανά και ξανά, δεν βρίσκω λόγο να μην κάνετε κι εσείς το ίδιο.

Του Ηρακλή Οικονόμου 

----------------------------------------

Πηγή:www.toperiodiko.gr 

Ποιοί ψηφίζουν τους Μπέους, Μαρινάκηδες, Ψινάκηδες;

Αυτό που είναι πιο ανησυχητικό από το αίσθημα του Φόβου ή την Απάθεια είναι η αδιόρατη αποδοχή της Μοίρας μας, ότι τίποτε δεν μπορούμε ν' αλλάξουμε, ότι όλα είναι προδιαγεγραμμένα, ότι όλοι ίδια καθάρματα είναι, γι' αυτό γάμησέ τους  όλους, κλείσου στους τέσσερις τείχους της ιδιωτείας σου, φρόντισε μόνο να επιβιώσεις όπως μπορείς, φροντίζοντας μόνο τον εαυτό σου και την οικογένειά σου και πέραν τούτου ουδέν. Τι σε νοιάζει αν ο γείτονας πεινάει, αν ο συνάδελφός σου πετάχτηκε κακήν κακώς στους δρόμους, αρκεί όμως-όπως εσύ- να' χεις ακόμα δουλειά, να μπορείς να ταΐσεις την οικογένεια και κράτα το στόμα σου κλειστό, μέχρι να περάσει το κακό. Κι όταν έρθει η ώρα των εκλογών, τότε ξέρεις τι θα κάνεις, θα ψηφίσεις τους Άλλους, αυτούς που δήθεν δεν ήταν ως τώρα στα πράγματα, αυτούς που τα λένε όμως έξω απ΄τα δόντια, αυτούς που βρίζουν όλους τους άλλους -όπως κι εσύ θα' θελες να κάνεις αλλά φοβάσαι-, εν τέλει αυτούς, που ενδόμυχα ψιλοθαυμάζεις γιατί δείχνουν ότι έχουν δύναμη -οποιασδήποτε μορφής- και παρόλα αυτά, είναι άνθρωποι σαν και σένα: είναι οπαδοί της ίδιας ομάδας με σένα, τα λένε απλά και κατανοητά για όλους, παρόλο που δεν είναι σπουδαγμένοι, είναι επιτυχημένοι και γνωστοί, όπως κι εσύ θα' θελες να είσαι. Δεν σε νοιάζει αν τους κυνηγάει η δικαιοσύνη, αν για κάποιους είναι λαμόγια, αν τα παίρνουν από δέκα μπάντες ψιλοπαράνομα, σημασία έχει ότι είναι ντόμπροι στον λόγο τους, κι ότι θα μας βολέψουν κι εμάς κάπως, εάν έχουμε κάποια ανάγκη.

Έτσι φθάσαμε στην πόλη μας, το Βόλο, να εκλέξουμε με τεράστια πλειοψηφία ένα καθαρό λαμόγιο, έναν αρχιμαφιόζο, τον Αχχ. Μπέο για Δήμαρχο, στον Πειραιά το τσιράκι του Μαρινάκη, στον Μαραθώνα -φευ- τον Ψινάκη κοκ.

Πολύ φοβάμαι, ότι αυτή η κατάσταση θα συνεχιστεί, εάν δεν  καταλάβουμε τα γενεσιουργά της αίτια και προπάντων, εάν δεν προσπαθήσουμε να ξυπνήσουμε από τον λήθαργο που μας έχει καταβάλει.

Ο τραγέλαφος με τις διάφορες δηλώσεις, τις βρισιές και τις απειλές του νέου Δημάρχου στον Βόλο, έχει φθάσει ήδη στο κατακόρυφο: χθες παρενέβη τηλεφωνικά σε τηλεοπτική εκπομπή και απείλησε στη ψύχρα δημοσιογράφο ότι θα τον χαστουκίσει!

Το λυπηρό στην περίπτωση, είναι ότι κανείς δεν σηκώνει το μανίκι να καυτηριάσει αυτές τις πρακτικές. Υπάρχει άκρα του τάφου σιωπή και από την υποτιθέμενη διανόηση του τόπου, αλλά και από τον τύπο, πλην ελάχιστων εξαιρέσεων.

Προσπαθώντας εδώ και και να ερευνήσω  το φαινόμενο Μπέου κλπ. κατέληξα σε διάφορες σκέψεις και αναλύσεις, τις οποίες άλλωστε, με τον ένα ή άλλο τρόπο, είχα διατυπώσει και προεκλογικά και σε διάφορους γνωστούς και φίλους, οι οποίοι -εμμέσως ή αμέσως- μου έδειχναν την πρόθεσή τους να ψηφίσουν Μπέο. Τους έλεγα περίπου ότι όταν ένα φάρμακο δε σε πιάνει, δεν το αντικαθιστάς με δηλητήριο. Αν αυτό ισχύει, τότε γιατί στο Βόλο αρκετοί θέλουν να δώσουν τέλος στις αποτυχημένες δημοτικές αρχές των τελευταίων χρόνων, προσφέροντας το δημαρχιακό αξίωμα σε έναν αρχιμαφιοζο, όπως είναι ο Αχ. Μπέος; Θα μου πείτε πως το ίδιο ισχύει και σε εθνικό επίπεδο: επιλέγουμε να τιμωρήσουμε τους φαύλους τής μεταπολίτευσης ψηφίζοντας χρυσαυγίτες, δηλαδή εγκληματίες τού κοινού ποινικού δικαίου. Τέτοιου είδους πολιτικές συμπεριφορές, ωστόσο, δεν αποδεικνύουν παρά το πόσο ταξικώς ασυνείδητοι παραμένουμε ακόμα την ώρα που μας σφυροκοπούν ανελέητα νεοφιλελεύθερες βόμβες, όπως η κατάργηση του κατώτατου μισθού για τους νέους. Αυτός, βεβαίως, έχει καταργηθεί στην πράξη εδώ και καιρό. Και γι' αυτό δε φταίνε μόνο όσοι κρατούν τα σκοινιά, αλλά κι εκείνοι που αποδέχονται να παίζουν στο κουκλοθέατρο πιστεύοντας ότι με την παραχώρηση της αξιοπρέπειάς τους θα επιβιώσουν. Κανένα πρόβατο, όμως, δε σώθηκε γλείφοντας τον τσοπάνη του παρά μόνο σκάγοντας από το μαντρί...[1]

Πιστεύω ακράδαντα, ότι αυτοί που ψηφίζουν ΧΑ και αυτοί που ψηφίζουν Μπέους, Μαρινάκηδες και Ψινάκηδες, ανοίκουν στην ίδια συνομοταξία ψηφοφόρων, μπαίνουν στο ίδιο καλάθι. Οι πάνω από 400χιλ. ψηφοφόροι της ΧΑ ούτε φασίστες ούτε Ναζί είναι. Είναι οι ίδιοι, που μαζί με άλλους, ψηφίζουν τοπικά μαφιόζους για Δημάρχους, γιατί είναι πλήρως απογοητευμένοι και απαξιωμένοι από τη λαίλαπα των μνημονίων και έχοντας χάσει την ταξική τους συνείδηση, θέλουν δήθεν να τιμωρήσουν τους πολιτικούς γενικά και αόριστα, για να τους μείνει ίσως έτσι μια ικμάδα ικανοποίησης, ότι έτσι κάνουν το καθήκον τους... Αυτή είναι -ιστορικά- γνωστή συμπεριφορά του λούμπεν προλεταριάτου: αντί ν' αλλάξεις τον γάιδαρο χτυπάς το σαμάρι και καμώνεσαι κιόλας πως έτσι κάνεις το καθήκον σου...

Ο Βόλος είναι ένα χαρακτηριστικότατο παράδειγμα του τί σημαίνει λούμπεν προλεταριάτο. Σε μια ήδη μαραζωμένη από την αποβιομηχάνιση πόλη ήρθε να προστεθεί τα τελευταία χρόνια και η εθνική οικονομική γενοκτονία. Κι όμως, ελάχιστοι αντέδρασαν για όλα αυτά, αναμένοντας μια "σοβαρότερη" εξέλιξη για να επαναστατήσουν. Κι αυτή ήρθε όταν υποβιβάστηκε η τοπική ποδοσφαιρική ομάδα λόγω της συμμετοχής τού ιδιοκτήτη της, του Αχ. Μπέου δηλαδή, στα στημένα παιχνίδια! Τότε οι βολιώτες πλημμύρισαν τους δρόμους και τις πλατείες τής πόλης ζητώντας το δίκιο τους, δηλαδή να μην τιμωρηθεί ο Ολυμπιακός Βόλου για την ενεργό συμμετοχή του σε ένα στημένο πρωτάθλημα με το αιτιολογικό πως και "οι άλλοι βασάνιζαν τους μαύρους, αλλά δεν τιμωρήθηκαν". Αυτό είναι, άλλωστε, το μέτρο τής δικαιοσύνης που ζητούμε στην Ελλάδα, να ψοφήσει δηλαδή και η κατσίκα τού γείτονα γιατί κι αυτός την πότιζε με απαγορευμένα φάρμακα, καθώς και η με κάθε κόστος νίκη, η οποία πρέπει να επιβραβεύεται έστω κι αν έρχεται δια της πλαγίας οδού. Την αδικία, εξάλλου, την επικαλούμαστε ως δικαιολογία μόνο όταν πέφτουμε θύματά της. Οταν είμαστε καβάλα στο άλογο, απλώς σηκώνουμε τους ώμους, ξεφυσούμε ένα "έτσι είναι η ζωή" και συνεχίζουμε...[2]

Είναι εξοργιστική η συνειδητοποίηση ότι μαχαιρωνόμαστε ακόμα για τις ποδοσφαιρικές μας ομάδες ή σηκώνουμε το τηλέφωνο για να διαμαρτυρηθούμε γιατί η τηλεόραση ανάβαλε την προβολή τού αγαπημένου μας τουρκικού σίριαλ, αλλά κάνουμε ελάχιστα για να γλιτώσουμε από την πραγματική μας μιζέρια.[3]

Υπάρχουν βέβαια και πολλά ελαφρυντικά για όλους αυτούς τους ψηφοφόρους. Πέρα από την οικονομική αφαίμαξη και την καταπίεση που υφιστάμεθα όλοι, υπάρχει και καθημερινός κλαυσίγελος των "πολιτικών" πτωμάτων, που προσπαθούν με νύχια και με δόντια να επιβιώσουν. Τελευταία παραδείγματα για γέλια και για κλάματα ήταν τα 40χρονα του πτώματος ΠΑΣΟΚ, τα παλιά-νέα ψέμματα των Σαμαροβενιζέλων στην ΔΕΘ και το σημερινό επεισόδιο του πάλαι ποτέ γενικού γραμματέα της ΜΝΗΜΑΡ, του Λυκούδη, που αποχώρησε και ίδρυσε νέο κόμμα(?), προφανώς μαζί με Ψαριανούς και λοιπούς Ποταμίσιους, να βοηθήσει τη χώρα να μην πάει μια ώρα αρχύτερα σε νέες εκλογές εκπληρώνοντας την επιθυμία της δεξιοφασιστικής κυβέρνησης, που άγχεται να πιάσει τον μαγικό αριθμό των 180 βουλευτών για να βγάλει νέο πρόεδρο χωρίς νέες εκλογές. Το άκρον άωτο εδώ με τον πολύ Λυκούδη, είναι, ότι ενώ δεν ψηφίστηκε απ' τον λαό -ήταν σαν Γ.Γραμματέας στο επικρατείας- δεν επιστρέφει την βουλευτική έδρα!

Όλα τα παραπάνω και βέβαια μύρια τόσα άλλα, θολώνουν κάποιων το μυαλό και τον στέλνουν σπίτι στον φαρδύ καναπέ τους. Πρέπει όμως κάποια στιγμή, πριν είναι πολύ αργά να αντιδράσουμε. Η κατάσταση στη πόλη μας στο Βόλο, δεν μπορεί να συνεχιστεί έτσι τα επόμενα 5 χρόνια. Δεν μας αξίζει μια τέτοια μοίρα.

#Απόστολος Μωραϊτόπουλος#

----------------------------
[1-3]:tripioevro

Ελληνική δικαιοσύνη: Ό,τι χολεριασμένο και άρρωστο…

«Η αστυνομία», είπε κάποτε ο Μάνος Χατζιδάκις έφτασε «να εκπροσωπεί ό,τι χολεριασμένο και άρρωστο κρύβει μέσα του ο άνθρωπος – για να προστατέψει μ’ έναν ακάθαρτο μανδύα τις έννοιες έθνος, πατρίδα, σπίτι, εκκλησία, κράτος και οικογένεια. Έννοιες ιερές, που έγιναν πανάθλιες απ’ όσους ανέλαβαν με αυθαιρεσία ανάξια να τις φρουρήσουν».

Ήρθε η στιγμή, νομίζω, στη θέση των αστυνομικών να προσθέσουμε και τους Έλληνες δικαστές.

Ελάχιστες επαγγελματικές ομάδες στην Ελλάδα έχουν επιδείξει τα τελευταία χρόνια μεγαλύτερη αναλγησία στον ανθρώπινο πόνο, τόση αδιαφορία για το πνεύμα (αν όχι και για το γράμμα) των νόμων και λιγότερο σεβασμό σε έννοιες όπως ελευθερία και δημοκρατία.

Η απόφαση εναντίον των καθαριστριών του υπουργείου Οικονομικών, που λαμβάνεται με μόνο γνώμονα το συμφέρον υπεργολαβικών εταιρειών που θα ζημιώσουν το ελληνικό δημόσιο χρησιμοποιώντας εργαζόμενους-σκλάβους, είναι μόνο η κορυφή στο παγόβουνο.

Αυτό το βαθιά αντιδραστικό και ελεγχόμενο από την εκάστοτε κυβέρνηση σώμα ευθύνεται μεταξύ άλλων για την άνοδο του ναζισμού στην Ελλάδα και την καταπάτηση στοιχειωδών δημοκρατικών ελευθεριών.

Πόσοι θυμούνται ότι τα τελευταία χρόνια (πριν η ΝΔ επιχειρήσει να βάλει ένα φρένο στην εκλογική άνοδο του «αδελφού κόμματος» της Χρυσής Αυγής) δεν είχε ασκηθεί ούτε μια δίωξη για ρατσιστικά εγκλήματα ενώ διαδηλωτές, απεργοί και ύποπτοι τρομοκρατικών επιθέσεων περνούσαν μήνες ή χρόνια στη φυλακή κατά παράβαση κάθε σχετικής νομοθεσίας.

Πόσοι θυμούνται την παλιότερη δικαστική υπόθεση της Βέροιας, όπου δικαστήριο αθώωσε επτά από τα οκτώ μέλη της Χρυσής Αυγής για την επίθεση σε καφενείο ενώ καταδίκασε το θύμα της επίθεσης.
Η Ελλάδα θυμίζει τα τελευταία χρόνια της δημοκρατίας της Βαϊμάρης, όπου οι δικαστικές αποφάσεις λαμβάνονται με αμιγώς φρονηματικά κριτήρια και οδηγούσαν σχεδόν πάντα σε αθώωση των ταγμάτων εφόδου του Χίτλερ και εξοντωτική τιμωρία των δυνάμεων της Αριστεράς που προσπαθούσαν να αναχαιτίσουν την άνοδο του φασισμού.

Ο ελληνικός νεοναζισμός είναι τέκνο και της ελληνικής δικαιοσύνης.

Δεν συζητάμε φυσικά για τα εργασιακά θέματα. Έχετε δοκιμάσει να οδηγήσετε εφοπλιστή σε δικαστήριο στον Πειραιά, για να αποδείξετε λόγου χάρη ότι δεν είναι σωστό να απολύει συνδικαλιστικούς εκπροσώπους ή ότι οφείλει να αποδίδει τις νόμιμες αποζημιώσεις στους απολυμένους υπαλλήλους του; Μην το δοκιμάσετε.

Οι μόνες δικαστικές αποφάσεις (ή μη αποφάσεις) που φτάνουν στα αυτιά μας σχετικά με εφοπλιστές είναι οι αθωώσεις, οι παραγραφές ή οι γελοίες ποινές που επιβάλλονται σε λαθρέμπορους πετρελαίου και άλλους στενούς συνεργάτες του εκάστοτε πρωθυπουργικού περιβάλλοντος.

Η ελληνική δικαιοσύνη καταστρατηγεί ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του 80 και το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμα της απεργίας καθώς το 95% των δικαστικών αποφάσεων κρίνει τις απεργίες παράνομες και καταχρηστικές (ημερίδα του ΔΣΑ 4.12.2003).

Όπως εξηγούσε και ο Δημήτρης Α. Τραυλός-Τζανετάτος, ομότιμος καθηγητής εργατικού δικαίου του Πανεπιστημίου Αθηνών, οι δικαστές είχαν πάρει τόση φόρα ώστε «υπήρξε δικαστική απόφαση που χαρακτήριζε την πρωτομαγιάτικη απεργία ως «παράνομη και καταχρηστική»(!)

Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμη και ο αρεοπαγίτης Γ. Ρήγος έκανε λόγο για «φαρσοκωμωδία που εκθέτει ανεπανόρθωτα τη δικαιοσύνη» (Δίκη 2006, σ. 169) ο δε πρώην εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Δ. Λινός χαρακτήρισε την απεργία ως το «πιο κακοποιημένο (προφανώς από τα δικαστήρια) δικαίωμα».

Στα ελληνικά μέσα ενημέρωσης μας μαθαίνουν ότι δεν έχουμε δικαίωμα να κρίνουμε αποφάσεις δικαστηρίων. Πρόκειται φυσικά για έναν αστικό μύθο τον οποίο αφήνουν να διαιωνίζεται εδώ και χρόνια για προφανείς λόγους. Οι κρίνοντες θα πρέπει κάποτε να κριθούν και να λογοδοτήσουν στον ελληνικό λαό για τις εγκληματικές αποφάσεις που έλαβαν σε βάρος του.

Ο αστυνομικός που χτύπησε καθαρίστρια στο κεφάλι με σιδερογροθιά δεν είναι ούτε καλύτερος ούτε χειρότερος από τον δικαστή του Αρείου Πάγου που απέρριψε τα αιτήματα των καθαριστριών. Είναι και οι δυο υπηρέτες του ίδιου συστήματος.

Θα αναρωτηθεί βέβαια κάποιος, είναι όλοι οι ανώτεροι «λειτουργοί» της Ελληνικής δικαιοσύνης τόσο επικίνδυνοι για την ελληνική κοινωνία; Προφανώς όχι. Ένα επαγγελματικό σώμα όμως, στο οποίο δεν υπάρχουν ενστάσεις από τη βάση για το πως λειτουργεί η κεφαλή, δεν δικαιούται δια να ομιλεί.
Και άλλωστε με τις εξαιρέσεις θα ασχολούμαστε τώρα;

Άρης Χατζηστεφάνου

-------------------------------
Πηγή:info-war.gr

Το Κόμο από την κωμωδία Αλέξη απέχει ελάχιστα...

Είναι αλήθεια ότι όσο πιο ευνοϊκό είναι το διεθνές περιβάλλον για την κυβέρνηση της Αριστεράς τόσο ευκολότερο θα γίνει το έργο της στο εσωτερικό. Προφανώς η Ελλάδα δεν μπορεί από μόνη της να βάλει τάξη στο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα ή να καταπολεμήσει τις εξωχώριες εταιρίες και είναι δύσκολο να εφαρμόσει πολιτικές δίκαιης αναδιανομής τού παραγόμενου πλούτου όταν οπουδήποτε αλλού εφαρμόζονται μέτρα λιτότητας σε βάρος των μικρομεσαίων. Γι' αυτό καλά κάνει ο Αλέξης Τσίπρας και συζητά ακόμα και με το διάβολο σε διεθνή φόρα, όπως αυτό του Κόμο, προκειμένου να αποδαιμονοποιήσει στο εξωτερικό τον εαυτό του και το κόμμα του και να προσπαθήσει να πείσει για την ανάγκη να ακολουθήσουμε έναν άλλο δρόμο. Μόνο που αυτό δεν μπορεί να γίνεται την ίδια ημέρα κατά την οποία στην Θεσσαλονίκη εγκαινιάζεται η Διεθνής Εκθεση και πραγματοποιείται πανεργατικό συλλαλητήριο. Κι αυτό γιατί οποιοσδήποτε στρατηλάτης μπορεί να ενημερώσει τον Αλέξη Τσίπρα πως πρώτα θεμελιώνεις την εξουσία σου στην πατρίδα σου και μετά περνάς τα σύνορά της. Οποιος ξεκινά ανάποδα, όπως έκανε για παράδειγμα κι ο ρεζίλης των Παπανδρέου επί πρωθυπουργίας του, στο τέλος καταντά κονφερασιέ σε παγκόσμια συνέδρια αλλά "μετακομίζει" στην πολιτική αφάνεια και στην ιστορική αυτογελοιοποίηση...

Οταν ο πρωθυπουργός υπόσχεται ψίχουλα στην ομιλία του στην Θεσσαλονίκη κι ο αντιπρόεδρός του επικαλείται τον θεό για να βρεθούν οι 180 βουλευτές για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας ώστε να μην οδηγηθούμε σε εκλογές δεν είναι δυνατό ο αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης να αρκείται σε επικοινωνιακές αντιπαραθέσεις με πρώην ευρωπαίους αξιωματούχους, όπως ο Ζ.Μ. Μπαρόζο, και στα κομπλιμέντα πρώην πρωθυπουργών, όπως ο Ρ. Πρόντι. Θα έπρεπε να βρίσκεται στη συμπρωτεύουσα, να σηκώσει άμεσα το γάντι και να ζητήσει προσφυγή στις κάλπες εδώ και τώρα. Οσο, όμως, αφήνει αποκλειστικώς και μόνο την οικονομική γενοκτονία να κάνει τη δουλειά γι' αυτόν κι εκείνος περιορίζεται σε επισκέψεις σε Λέσχεις Μπίλντερμπεργκ και προσκυνήματα εικονισμάτων στο Αγιο Ορος οι σαμαροβενιζέλοι ανακαλύπτουν το χρόνο για να συλλέξουν τις 180 ψήφους που χρειάζονται για να γαντζωθούν στις καρέκλες τους μέχρι το 2016. Και να είστε βέβαιοι, ειδικώς στην περίπτωση του Β. Βενιζέλου ο οποίος θα βρεθεί ενώπιος ενωπίω με μια σειρά ποινικών υποθέσεων όταν χάσει τα γαλόνια του, πως θα κάνουν τα πάντα, με την οικονομική υποστήριξη φυσικά των νταβατζήδων τους, για να κρατηθούν στις θέσεις τους. Ακόμα και χρηματική εξαγορά βουλευτών ή και κήρυξη πολέμου για να παραταθεί η θητεία τού προέδρου Παπούλη...

Οσο το σύστημα χτυπά λυσσαλέα το ΣΥΡΙΖΑ και τρέμει και μόνο στην πιθανότητα ανόδου του στην εξουσία, τα μαντάτα θα είναι καλά για το λαό. Οταν δω στα δελτία ειδήσεων του MEGA ή του ΑΝΤ1 να έχουν σταματήσει να ταυτίζουν την αξιωματική αντιπολίτευση με τον βελζεβούλ και θα αρχίσουν να αγιοποιούν τον Αλεξη Τσίπρα, τότε θα ανησυχήσω πραγματικά, μολονότι διατηρώ ήδη πολλές αμφιβολίες για το κατά πόσο αυτή η Αριστερά διαθέτει το πρόγραμμα και τα στελέχη ώστε να μην διαχειριστεί απλώς την καταστροφή αλλά να αλλάξει εντελώς το πολιτικό και οικονομικό μοντέλο σε αυτήν τη χώρα. Γι' αυτό και η κριτική μου στο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει τα ίδια κίνητρα με αυτή τού Γ. Πρετεντέρη, για παράδειγμα.

Αν, όμως, ο Αλέξης Τσίπρας θέλει να κερδίσει την αυτοδυναμία και να μην αναγκαστεί να συνεργαστεί με ψεκασμένους εθνικιστές και μισαλλόδοξους τύπου Π. Καμμένου ή Ν. Νικολόπουλου ή με τους "μετανοημένους" τού ΠΑΣΟΚ και της ΜΝΗΜΑΡ (έτσι κι αλλιώς δύσκολα τους βλέπω εντός τής επόμενης Βουλής) και τους "ποταμίσιους" του Στ. Θεοδωράκη, που έκαναν τη βρόμικη δουλειά για την ελίτ στις ευρωεκλογές και τώρα φυσιολογικώς ξεφουσκώνουν, οφείλει να βρίσκεται κάθε ημέρα στο δρόμο, να προτείνει λύσεις ανατροπής κι όχι απλώς να λέει "όχι" και, κυρίως, να δρα. Στη Λατινική Αμερική η Αριστερά κέρδισε τις καρδιές των πολιτών όχι μόνο γιατί αντιστεκόταν λεκτικώς στην καταδυνάστευσή τους αλλά γιατί, για παράδειγμα, έχτιζε σχολεία και υποδομές υγείας για τους απόκληρους του καπιταλισμού. Πολύ θα ήθελα να έβλεπα και το ΣΥΡΙΖΑ αντί να σπαταλήσει πάλι χρήματα στις επόμενες εκλογές για αφισοκολλήσεις και τηλεοπτικά σποτ να τα χρησιμοποιήσει για τέτοιου είδους σκοπούς. Αυτή θα είναι και η καλύτερη απόδειξη ότι το εννοεί όταν ισχυρίζεται πως είναι αριστερό κόμμα...

Του vromostomos

--------------------
Πηγή:tripioevro

Τζιχαντιστές: Ποιός “Φρανκενστάιν” τους γέννησε; Του Νίκου Μπογιόπουλου

Ένα ακόμα φρικιαστικό βίντεο με τον αποκεφαλισμό και δεύτερου Αμερικανού δημοσιογράφου από τους Τζιχαντιστές του «Ισλαμικού Κράτους» κάνει από χτες το γύρο του κόσμου.

   Επειδή η φρίκη είναι πολύ μεγάλη για να αντέξει κανείς να βλέπει την υποκρισία να κρύβεται πίσω από τις οιμωγές και επειδή τα γνήσια δάκρυα πρέπει να διαχωρίζονται από εκείνα των κροκόδειλων, υπενθυμίζουμε:  

Ο Μπιν Λάντεν είναι, που εικονίζεται να εκπαιδεύει στα όπλα τον Μπρζεζίνσκι στην φωτογραφία που έχει ημερομηνία 3 Φλεβάρη 1980 και είναι τραβηγμένη στο Κίμπερ του Πακιστάν, σε συνοριακό φυλάκιο με το Αφγανιστάν.

    Η φωτογραφία είναι από τη συνέντευξη του τότε συμβούλου του Κάρτερ, κατόπιν του Κλίντον και αργότερα του Ομπάμα, του Μπρζεζίνσκι, στο περιοδικό «American Interest» (τεύχος Μάης - Ιούνης 2008). Το περιοδικό κυκλοφόρησε με τίτλο που καθιστά περιττό κάθε σχολιασμό: «Θα το ξαναέκανα! Μιλώντας για το Αφγανιστάν με τον Ζίγκμπνιου Μπρζεζίνσκι».

   Στη φωτογραφία που δημοσίευσε το περιοδικό υπάρχουν δύο πρωταγωνιστές. Ο δεύτερος, εκείνος με τον οποίο συνομιλεί ο εκ των «μάγων της αμερικανικής διπλωματίας» Μπρζεζίνσκι, δεν είναι άλλος από τον νεαρό τότε Οσάμα Μπιν Λάντεν! Αυτός είναι, ο Μπιν Λάντεν είναι, που εικονίζεται να εκπαιδεύει στα όπλα τον Μπρζεζίνσκι στην φωτογραφία που έχει ημερομηνία 3 Φλεβάρη 1980 και είναι τραβηγμένη στο Κίμπερ του Πακιστάν, σε συνοριακό φυλάκιο με το Αφγανιστάν.

   Όπως βλέπουμε, ο Μπρζεζίνσκι ως εκπρόσωπος των ΗΠΑ και ο Οσάμα Μπιν Λάντεν ως επικεφαλής και οργανωτής των μουτζαχεντίν - που εμπνευστής τους ήταν ο Μπρζεζίνσκι - τελούσαν σε αγαστή συνεργασία.

    Τόσο αγαστή, που πολύ λογικά για τα συμφέροντα των ΗΠΑ, ο προεδρικός σύμβουλος, ακόμα και πολλά χρόνια μετά τους Δίδυμους Πύργους, ακόμα δηλαδή και όταν η Αλ Κάιντα λογιζόταν ως η μεγαλύτερη τρομοκρατική στον κόσμο, δήλωνε ευθέως και απροκάλυπτα: «Θα το ξαναέκανα»!

Ο Ράμσφελντ, υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ επί Μπους, στη Βαγδάτη ως ειδικός απεσταλμένος του Ρήγκαν και γινόταν δεκτός με τιμές (φωτ. 20/12/1983) από τον Σαντάμ Χουσεΐν

   Στη φωτογραφία αριστερά βλέπουμε τον πρώην υπουργό Άμυνας των ΗΠΑ, τον Ράμσφελντ. Δεξιά ο Σαντάμ. Ας κάνουμε ένα φλας μπακ:

   Η απόφαση του δικαστηρίου που καταδίκασε τον Σαντάμ σε εκτέλεση διά απαγχονισμού αφορούσε στη σφαγή 182 σιϊτών στο χωριό Ντουτζάιλ. Εκείνο το έγκλημα του Σαντάμ έγινε το 1982. Φαίνεται, όμως, ότι έπρεπε να περάσουν 25 χρόνια για να αντιληφθούν οι ΗΠΑ τα εγκλήματα του Σαντάμ. Γιατί κάποτε ο Σαντάμ δεν ήταν και τόσο εγκληματίας για τους Αμερικάνους.

   Ειδικά μάλιστα η σφαγή του 1982, που δεκαετίες μετά χρησιμοποιήθηκε ως αποδεικτικό για τον απαγχονισμό του Σαντάμ, όταν συνέβη δε θεωρήθηκε άξιο λόγου ώστε να διαταράξει τη φιλία του Σαντάμ με τις ΗΠΑ. Τόσο φίλοι ήταν μάλιστα οι Αμερικανοί με τον Σαντάμ, που λίγους μήνες αργότερα από τη σφαγή, ο Ράμσφελντ, υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ επί Μπους, έφτανε στη Βαγδάτη ως ειδικός απεσταλμένος του Ρήγκαν και γινόταν δεκτός με τιμές (φωτ. 20/12/1983) από τον Σαντάμ Χουσεΐν, μεταφέροντας την υποστήριξη και εμπιστοσύνη των ΗΠΑ προς τον «φίλο πρόεδρο του Ιράκ»...

   Από τη Βαγδάτη του 1983, λοιπόν, η φωτογραφία. Τότε που οι Ράμσφελντ - Σαντάμ ήταν δυο συνεργάτες. Τότε ο Ντόναλντ Ράμσφελντ τόνιζε προς όλες τις κατευθύνσεις ότι «μοιραζόμαστε πολλά κοινά συμφέροντα» και «είμαστε ιδιαίτερα ευχαριστημένοι από την πολιτική του Σαντάμ» (Τις δηλώσεις του Ντ. Ράμσφελντ, στις 20 Δεκέμβρη του 1983, στη Βαγδάτη, από όπου και η «διάσημη» χειραψία, μπορεί να τις βρει ο αναγνώστης στην ηλεκτρονική διεύθυνση του Πανεπιστημίου Τζορτζ Ουάσινγκτον, www.gwu.edu).

   Παρεμπιπτόντως: Ένας από τους καταλληλότερους για να εκφράσει τη λογική των... Φρανκενστάιν, δηλαδή, όλων εκείνων που κατασκευάζουν τους Σαντάμ, τους UCΚάδες, τους Μπιν Λάντεν κ.ο.κ. είναι ο κ. Ρίτσαρντ Περλ. Ο Περλ δεν είναι όποιος κι όποιος. Ήταν υψηλόβαθμο στέλεχος του αμερικανικού Πενταγώνου επί Μπους και κατείχε μάλιστα τη θέση του ειδικού συμβούλου του Αμερικανού υπουργού Άμυνας. Ερωτηθείς λοιπόν, τον Φλεβάρη του 2003, παραμονή της εισβολής των ΗΠΑ στον Ιρακ, στο πλαίσιο συνέντευξής του στη σαουδαραβική εφημερίδα «Ασκάρ Αλ Αουσάτ», απάντησε σχετικά: «Ο Σαντάμ θα πρέπει να φύγει είτε με τον έναν τρόπο είτε με τον άλλο (και) ακόμη κι αν στο παρελθόν είχε δουλέψει για μας, τώρα είναι καιρός να τον ξεφορτωθούμε»...

Ο Χόλμπουργκ, στις 24 Ιούνη 1998 συνομιλεί, ως επίσημος απεσταλμένος του Κλίντον με τους ηγέτες του UCK

   Αναφερθήκαμε ήδη στον UCK. Τι ήταν ο UCK που σήμερα οι ηγέτες του διώκονται ως εγκληματίες πολέμου, αλλά που πριν από 15 χρόνια βαφτίστηκαν «μαχητές της ελευθερίας» από τις ΗΠΑ στο Κοσσυφοπέδιο;     

   Σύμφωνα με την έκθεση που συνέταξε το Στρατιωτικό Επιτελείο του ΝΑΤΟ, με ημερομηνία 10/2/1999, ο UCK δεν ήταν τίποτα λιγότερο από μια εγκληματική, δολοφονική οργάνωση, που – σύμφωνα με την ΝΑΤΟϊκή έκθεση – η χρηματοδότησή του προερχόταν από εγκληματικές οργανώσεις, από τα κυκλώματα λαθρεμπορίας ναρκωτικών και από τη Μαφία ενώ ο παράνομος εξοπλισμός του διενεργείτο από τη διεθνή αγορά λαθρεμπορίας όπλων.

    Όλα αυτά, όμως δεν εμπόδισαν τις ΗΠΑ να στηρίξουν και να επανδρώσουν τον UCK για να φέρουν σε πέρας το μακελειό και τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας. Δεν εμπόδισαν σε τίποτα τον μακαρίτη Χόλμπουργκ, στις 24 Ιούνη 1998 να συνομιλεί, ως επίσημος απεσταλμένος του Κλίντον με τους ηγέτες του UCK,  βγάζοντας μαζί τους αναμνηστικές φωτογραφίες (όπως η παραπάνω) στις οποίες απεικονιζόταν, μάλιστα, να έχει απαλλαγεί από τα παπούτσια του όπως επιτάσσει το ισλαμικό έθιμο.

Στη φωτογραφία βλέπουμε τα τρία αγαπημένα και «δημοκρατικά» παιδιά της Δύσης (τον ναζί Τιαγκνιμπόκ, τον φασίστα Κλίτσκο και τον κρυφοφασίστα Γιατσένιουκ), να ποζάρουν μαζί πριν λίγους μήνες. Η χαμογελαστή κυρία στη μέση δεν είναι άλλη από την κυρία Νούλαντ. Η υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ

    Στην Ουκρανία κυβερνούν οι ναζί, οι φασίστες και οι κρυφοφασίστες. Το ξέρει όλος ο κόσμος (πλην του κ.Βενιζέλου που δεν αντιλήφθηκε κάτι σχετικό όταν συναντήθηκε μαζί τους…). Ηγέτες αυτών των τύπων είναι ο Γιατσένιουκ, ο προσωρινός πρωθυπουργός του Κιέβου που η κυβέρνησή του, η οποία απαρτίζεται από ναζί, έθεσε εκτός νόμου το Κομμουνιστικό Κόμμα Ουκρανίας, ο Τιαγκνιμπόκ ο αρχηγός του «Σβόμποντα», του ναζιστικού κόμματος της Ουκρανίας, και ο Κλίτσκο, ο επικεφαλής του ακροδεξιού κόμματος. Όλοι αυτοί, ως ηγέτες της αντιπολίτευσης, συγκρότησαν πριν μερικούς μήνες το αγλάισμα της επιδοτούμενης από τις ΗΠΑ και την ΕΕ... δημοκρατίας στην Ουκρανία.

   Στην παραπάνω φωτογραφία βλέπουμε τα τρία αγαπημένα και «δημοκρατικά» παιδιά της Δύσης (τον ναζί, τον φασίστα και τον κρυφοφασίστα), να ποζάρουν μαζί πριν λίγους μήνες. Η χαμογελαστή κυρία στη μέση δεν είναι άλλη από την κυρία Νούλαντ. Η υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ...

Στη φωτογραφία (Μάης 2013) ο γερουσιαστής και υποψήφιος Προέδρος των ΗΠΑ, Μακέιν με το επιτελείο του «Ελεύθερου Συριακού Στρατού» στην οποία ο Μακέιν απεικονίζεται να συνομιλεί με τον Ιμπραήμ αλ Μπαδρί (αριστερά μπροστά), δηλαδή με τον σημερινό «Χαλίφη» των Τζιχαντιστών και του «Ισλαμικού Κράτους»

   Ας έρθουμε τώρα στους Τζιχαντιστές. Ορισμένες επισημάνσεις πριν πάμε στην φωτογραφία:

   Πρώτο: Δεν έχουν περάσει παρά μόλις μερικές βδομάδες όταν ο υπουργός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης της Γερμανίας, ο Γκερτ Μίλερ, μιλώντας μάλιστα στον κρατικό σταθμό ZDF, λίγες ώρες μετά την ανάρτηση του βίντεο που δείχνει μέλος της οργάνωσης να αποκεφαλίζει τον αμερικανό δημοσιογράφο Τζέιμς Φόλει, δήλωσε: «Αυτό το είδος κρίσης πάντοτε έχει μία προϊστορία [...] Οι δυνάμεις του Ισλαμικού Κράτους, τα όπλα τους, είναι οι ¨χαμένοι γιοι¨. Πρέπει να ρωτήσουμε, ποιος εξοπλίζει, ποιος χρηματοδοτεί τους μαχητές του ΙΚ. Η λέξη-κλειδί εδώ είναι ¨Κατάρ¨».    

   Παρατήρηση 1^η: Υπάρχει άνθρωπος στον κόσμο που δεν γνωρίζει τις σχέσεις των ΗΠΑ με το Κατάρ; 

   Παρατήρηση 2^η: Οι δηλώσεις του κ. Μίλερ, ο οποίος είναι μέλος του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος της καγκελαρίου Μέρκελ, μετά τον αρχικό σάλο που δημιουργήθηκε, όλως περιέργως «εξαφανίστηκαν» από τα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία…

   Δεύτερο: Δεν υπάρχει άνθρωπος που παρακολουθεί στοιχειωδώς όσα συμβαίνουν στην Μέση Ανατολή, που δεν γνωρίζει ότι η Σαουδική Αραβία στηρίζει και χρηματοδοτεί όλα τα κινήματα των τζιχαντιστών τα τελευταία 35 χρόνια. Όπως δεν υπάρχει και κανείς που να αγνοεί τις σχέσεις Σαουδικής Αραβίας – ΗΠΑ…

   Τρίτο: Το τελευταίο διάστημα πληθαίνουν οι πληροφορίες  ότι το πετρέλαιο που λεηλατούν από τις περιοχές που πέφτουν στα χέρια τους οι Τζιχαντιστές το εμπορεύονται η Τουρκία και το Ισραήλ. Να αληθεύουν αυτά τα πράγματα για χώρες που έχουν τόσο πασίγνωστη σχέση με τις ΗΠΑ; …

   Τέταρτο:  Ενώ είναι γνωστό ότι η Δύση ενίσχυσε με κάθε τρόπο τον λεγόμενο «Ελεύθερο Συριακό Στρατό» για να ανατρέψει τον Άσαντ, ισχυρίζεται ότι ουδέποτε είχε σχέση με τους Τζιχαντιστές του «Ισλαμικού Κράτους». Μάλιστα. Μόνο που ο  διοικητής του «Ισλαμικού Κράτους», ο αποκαλούμενος «Χαλίφης Ιμπραήμ», ήταν ένα από τα επιφανή μέλη του Επιτελείου του «Ελεύθερου Συριακού Στρατού» που ενισχύθηκε παντοειδώς από τη Δύση…

   Πέμπτο: Το ερώτημα που τίθεται είναι πώς οι Τζιχαντιστές έχουν αποκτήσει τον βαρύ οπλισμό τους. Η απάντηση που συχνά ακούγεται είναι ότι τον πήραν από τον ιρακινό στρατό….

   Παρατήρηση 1^η: Εκείνο που δεν ακούγεται είναι ότι σύμφωνα με τα έγγραφα που κατατέθηκαν στο Συμβούλιο ασφαλείας του ΟΗΕ, η μεν Γαλλία τροφοδοτούσε με όπλα τον «Ελεύθερο Συριακό Στρατό» με διαταγή τα δύο τρίτα αυτού του εξοπλισμού να προωθούνται προς την Αλ Κάιντα στη Συρία, μονάδες της οποίας στη συνέχεια συσπειρώθηκαν μαζί με τα όπλα τους στο «Ισλαμικό Κράτος».

   Παρατήρηση 2^η: Εκείνο που επίσης δεν ακούγεται είναι ότι οι Τζιχαντιστές επιτέθηκαν στον ιρακινό στρατό με ίλες ολοκαίνουργιων «Humvees» από τα εργοστάσια των αμερικανικών εργοστάσιων της «American Motors»…

   Παρατήρηση 3^η: Αυτό που δεν ακούγεται (για την ακρίβεια θάφτηκε) είναι η είδηση που μεταδόθηκε από το πρακτορείο ειδήσεων Reuters (Τιερί Μεισάν, http://www.voltairenet.org/article185178.html): Ότι το Αμερικανικό Κογκρέσο, σε ειδική συνεδρίαση τον Ιανουάριο του 2014, ψήφισε τη χρηματοδότηση και τον εξοπλισμό μέχρι τις 30 Σεπτέμβρη 2014, όχι μόνο του «Ελεύθερου Συριακού Στρατού», αλλά και των Τζιχαντιστών του «Ισλαμικού Κράτους» (“US Congress secretly approves arms deliveries to Syria”, Voltaire Network, 30 January 2014)…

   Κατόπιν αυτών η πρόσφατη φωτογραφία (Μάης 2013) του γερουσιαστή και υποψηφίου Προέδρου των ΗΠΑ, του Μακέιν με το επιτελείο του «Ελεύθερου Συριακού Στρατού» στην οποία ο Μακέιν απεικονίζεται να συνομιλεί με τον Ιμπραήμ αλ Μπαδρί (αριστερά μπροστά), δηλαδή με τον σημερινό «Χαλίφη» των Τζιχαντιστών και του «Ισλαμικού Κράτους», θα μπορούσε να θεωρηθεί και… «πταίσμα».

*

   Εν κατακλείδι: Σωστά έχει ειπωθεί ότι οι θρησκευτικές διαφορές και η ύπαρξη διαφορετικών εθνικών μειονοτήτων, στην πραγματικότητα, και μέσα στον παραλογισμό τους, λειτουργούν σαν αναγκαίος και αποτελεσματικός παράγοντας προκειμένου να θολώσουν τα μυαλά των ανθρώπων, να τυφλώσουν τη λογική, να γεμίσουν μίσος τις καρδιές τους και να εξυπηρετήσουν, με το αίμα τους και τη ζωή τους, «πρόθυμα», τα μεγάλα σχέδια και τα συμφέροντα των ισχυρών του πλανήτη.

   Όσο για τον Φρανκεστάιν που διέλυσε το Ιράκ και τη Λιβύη, που επενέβη σε Συρία και Ουκρανία, που τροφοδοτεί μουτζαχεντίν στο Αφγανιστάν εδώ και 35 χρόνια, προκαλώντας το σημερινό χάος, ο Φρανκενστάιν που κατασκευάζει τέρατα όπως οι φονιάδες του «Ισλαμικού Κράτους», τέρατα τα οποία του είναι εξαιρετικά χρήσιμα είτε σαν σύμμαχοι είτε σαν αντίπαλοι, έχει όνομα: Ιμπεριαλισμός.

----§§§---

(Εδώ και καιρό αναρωτιόμουν πως ήταν αυτό δυνατόν, μέσα σε ελάχιστο χρόνο -2 με 3 μήνες- οι τζιχαντιστές της ISIS, να μπορέσουν να καταλάβουν προελαύνοντας και με άρτιο πολεμικό εξοπλισμό, το 1/3 του Ιράκ και μέρος της  βόρειας Συρίας. Φυσικά τα παλαιότερα παραδείγματα της Αλ Καιντα και του UCK μου ήταν γνωστά -πίσω απ' αυτά ήταν πάντα η ΗΠΑ και με αποδείξεις. Το ίδιο υπέθετα και για την ISIS, μου έλειπαν όμως αποδείξεις. Η πάντα τεκμηριωμένη γραφίδα του Νίκου Μπογιόπουλου, με το σημερινό του άρθρο, βάζει τα πράγματα στη θέση τους και με αποδείξεις: ο ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ - Γαλλίας, των ισχυρών της Ευρώπης, είναι πίσω και από την ISIS, που τώρα που το γύρισαν αλλά Αλ Καιντα, τα βρίσκουν σκούρα. Σε λίγο, είμαι σίγουρος θα το ζήσουμε κι αυτό, θα στείλουν όπλα και στον μέχρι πρότινος άσπονδο εχθρός τους, τον Ασσάντ, όπως ήδη κάνουν με τους Κούρδους του Ιράκ: απόλυτος παραλογισμός!) Απ.Μωρ.

----§§§---

--------------------------------
Πηγή:enikos.gr

Πεινάς; Ιδεολογική καθαρότητα Του Νίκου Αραπάκη

Πείνασαν. Πιάνουν την κατσαρόλα για να μαγειρέψουν. Ανοίγουν το ψυγείο, άδειο. Ανοίγουν τα ντουλάπια, άδεια. Η γυναίκα πέφτει στα μαύρα πανιά. Ο άνδρας, ως ο αισιόδοξος της παρέας, δίνει τη λύση: θα μαγειρέψουμε ιδεολογική καθαρότητα. Τρώγεται, τον ρωτά. Όχι μόνο τρώγεται, της απαντά, αλλά είναι και πολύ χορταστική.

Γεμίζουν την κατσαρόλα με νερό, ρίχνουν λάδι, μπόλικα μπαχάρια και περιμένουν να γίνει το φαγητό. Όντως, σε λιγότερο από μια ώρα ήταν έτοιμο. Βραστερή η ιδεολογική καθαρότητα. Πιο βραστερή κι από τις πιο βραστερές φακές.

Στρώνουν τραπέζι. Γεμίζουν τα ποτήρια με νερό, χαρτοπετσέτες, κουταλοπήρουνα. Αρχίζουν να τρώνε. Το πρώτο πιάτο δεν τους έκανε τίποτα. Τρώνε και δεύτερο. Τα ίδια. Ή έφαγαν ή δεν έφαγαν ένα και το αυτό. Η γυναίκα διαμαρτύρεται ότι δεν χόρτασε. Αν και ξέρει ότι τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει, ζητάει κι άλλο πιάτο. Της λέει ότι δεν κάνει να φάει άλλο. Η γυναίκα δυσανασχετεί. Της εξηγεί ότι όποιος φάει πολύ ιδεολογική καθαρότητα μπορεί να γίνει ΚΚΕ. Τρομάζει και υπαναχωρεί. Αλλά η πείνα, πείνα.

Προσπαθώντας να την ξεγελάσει τρίβει την κοιλιά του, δήθεν ότι χόρτασε. Αλλά πώς να ξεγελάσεις τον πεινασμένο; Του επιτίθεται μεμιάς: "Η ιδεολογική καθαρότητα δεν τρώγεται. Όσα παραμύθια κι αν πουλήσετε, την κοιλιά δεν μπορείτε να την ξεγελάσετε". Αντιλαμβάνεται το αδιέξοδο και προσπαθεί να τη ρίξει στο φιλότιμο: "Ναι, αλλά έτσι θα ταΐσουμε τις γενιές που έρχονται. Θα πεινάσουμε εμείς, αλλά θα χορτάσουν αυτοί". Την εκνευρίζει ακόμη περισσότερο: "Χέστηκα για τις γενιές που έρχονται. Πεινάω και θέλω να φάω. Τώρα". Της εξηγεί ότι ο φίλος του ο Βασίλης, παλιός σύντροφος και μεγάλος αγωνιστής, χρόνια τρώει μόνο ιδεολογική καθαρότητα. Κι είναι μια χαρά. Την βγάζει από τα ρούχα της και του λέει ότι είναι ηλίθιος. Ο Βασίλης δεν έχει αφήσει πιτσαρία για πιτσαρία και σουβλατζίδικο για σουβλατζίδικο. Γι' αυτό και είναι 200 κιλά. Η ιδεολογική καθαρότητα χορταίνει μόνο τους χορτασμένους.

Τα βρίσκει σκούρα και, για να ξεφύγει, την εγκαλεί για ρατσισμό απέναντι στους εύσωμους. Τον φασκελώνει κι αρχίζει να τρώει τα νύχια της. Εκνευρίζεται κι αυτός: "Δηλαδή, είσαι υπέρ της επίσκεψης Τσίπρα στα μοναστήρια;". "Είμαι με όποιον μπορεί να μου προσφέρει δουλειά κι ένα πιάτο φαΐ. Χέστηκα για το αν αυτός επισκέπτεται μοναστήρια ή όχι". "Κι η υποκρισία δεν σε ενοχλεί;". "Όχι, ρε, δεν με ενοχλεί. Ή, αν προτιμάς, με ενοχλεί λιγότερο από την πείνα μου".

Ο άνδρας κάτι μουρμουρίζει για ρεφορμισμό. Τον φασκελώνει ξανά: "Ρε κόπανε, όταν οι άλλοι σε πολεμάνε με χημικά κι εσύ τους πετάς πέτρες, δεν καταλαβαίνεις ότι θα σε φάνε λάχανο"; "Ποιοι πετάνε χημικά;". "Ποιοι; Όλοι τους. Αυτοί που μας έχουν βάλει κάτω και μας πατάνε. Δες τους ευαίσθητους κεντροαριστερούς. Μόλις είδαν ότι υπάρχει ο κίνδυνος να χάσουν την κουτάλα μέσα σε μια ώρα βάφτισαν τους φασίστες φιλελεύθερους. Κι όχι μόνο τους βάφτισαν, όχι μόνο συνεργάστηκαν μαζί τους, αλλά τους εκθειάζουν κιόλας. Κι εσύ μου τσαμπουνάς αρλούμπες για ιδεολογικές καθαρότητες. Τον εχθρό σου πρέπει να τον πολεμήσεις με τα όπλα του". "Εμείς δεν θα γίνουμε σαν κι αυτούς. Εμείς θα διεκδικήσουμε την εξουσία με τους δικούς μας όρους". "Και ποιοι είναι οι δικοί σας όροι;". "Η ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνίας. Η κοινωνία, αργά αλλά σταθερά, αποκτά ταξική συνείδηση". "Ποια ριζοσπαστικοποίηση και ποια ταξική συνείδηση, ρε κακομοίρη. Έχεις δει τι κυκλοφορεί εκεί έξω; Αν νομίζετε ότι θα χώσετε ταξική συνείδηση στο κεφάλι του ψηφοφόρου του Μπέου είσαστε αξιοθρήνητοι. Θέλεις να σου πω πού ποντάρετε; Στην εξαθλίωση. Παρακαλάτε να εξαθλιωθεί ακόμη περισσότερο η κοινωνία για να πάρετε την εξουσία με τους δικούς σας όρους". "Κι είναι κακό αυτό;". "Ναι, ρε, είναι. Γιατί αν ήσασταν πραγματικοί ιδεολόγοι θα προσπαθούσατε να σώσετε όσο το δυνατόν περισσότερους, κι όχι να παρακαλάτε να ψοφήσουν οι μισοί, για να γίνουν ψηφοφόροι σας οι εναπομείναντες ζωντανοί".

"Μας αδικείς", παραπονιέται. "Όχι, δεν σας αδικώ. Ξέρεις πότε θα σας αδικήσω; Αν και αύριο δεν έχω τίποτα να βάλω στην κατσαρόλα. Τότε όχι μόνο θα σας αδικήσω, αλλά θα σας πάρω και στο κυνήγι με τον πλάστη. Τ' ακούς; με τον πλάστη...".

----------------------------
Πηγή:tvxs

"Η καρδιά μου είναι πιο κοντά στους άγριους άρρωστους με τα φτερά, στους μεγάλους απεριόριστους τρελούς"...

Ο "Κύκλος των Χαμένων Ποιητών" σημάδεψε τη δική μου γενιά. Ο χαρακτήρας τού καθηγητή Τζον Κίτινγκ, τον οποίο τόσο συγκινητικά είχε ερμηνεύσει ο Ρόμπιν Γουίλιαμς, αποτελεί διαχρονικό πρότυπο του ελεύθερα σκεπτόμενου ανθρώπου, ο οποίος αδυνατεί να ακολουθεί νόρμες και να κοιτά τον κόσμο με τα μάτια των άλλων κι όχι με τα δικά του. Δεν ήταν παρά μια πιο "πολιτισμένη" εκδοχή μιας ακόμα μυθικής κινηματογραφικής φιγούρας, του Ράνταλ Μακ Μέρφι στη "Φωλιά του Κούκου", όπως τον υποδύθηκε ένας άλλος γίγαντας της υποκριτικής, ο Τζακ Νίκολσον. Αν όλοι οι δάσκαλοι κι όλοι οι τρελοί αυτού του κόσμου ήταν όπως ο Τζον Κίτινγκ κι ο Ράνταλ Μακ Μέρφι τα προβλήματά μας θα ήταν πολύ λιγότερα, αφού θα είχαμε κατανοήσει ότι στη ζωή έχουν σημαντικότερη αξία οι ερωτήσεις που της θέτεις κι όχι οι απαντήσεις που της δίνεις. Δυστυχώς, χαρακτήρες όπως οι πρωταγωνιστές τού "Κύκλου των Χαμένων Ποιητών" και της "Φωλιάς του Κούκου" δύσκολα δραπετεύουν από τη μεγάλη οθόνη για να γίνουν "γείτονές" μας στη φαρσοκωμωδία τής καθημερινότητάς μας.

Κι όταν ακόμα τα καταφέρνουν να γίνουν κάτι περισσότερο από ήρωες μυθοπλασίας, εμείς που κλάψαμε μαζί τους για το δράμα που πέρασαν στην τέχνη τους είμαστε οι πρώτοι που θα τους ρίξουμε το ανάθεμα αν αποκτήσουν σάρκα κι οστά στον "πραγματικό" κόσμο. Σκεφτείτε, για παράδειγμα, αν σας έλεγε το παιδί σας πως ο καθηγητής του ανεβαίνει στα θρανία και ζητά από εκείνο και τους συμμαθητές του να αδράξουν την ημέρα. Θα ζητούσατε την παραδειγματική τιμωρία του από το διευθυντή του. Αναλογιστείτε, επίσης, αν βλέπατε κάποιον να προσπαθεί να σηκώσει ένα λέβητα προκειμένου να το σκάσει για να δει έναν αγώνα ποδοσφαίρου και στο τέλος να σας έλεγε, ηττημένος αλλά όχι απογοητευμένος, "τουλάχιστον προσπάθησα, έτσι δεν είναι"; Θα ήσασταν οι πρώτοι που θα του περνούσατε το ζουρλομανδύα...


"Αγάπησα τους ζωντανούς ανθρώπους, όμως η καρδιά μου ήταν πιο κοντά στους άγριους άρρωστους με τα φτερά, στους μεγάλους απεριόριστους τρελούς", γράφει ο Μίλτος Σαχτούρης, αποτυπώνοντας την αιώνια αγωνία να καλύψουμε το κενό που χωρίζει το τετριμμένο από το σπουδαίο. Και για να το πετύχουμε απλούστατα δεν υπάρχει χρόνος για κατάθλιψη, αυτή την ασθένεια των καλομαθημένων. Οι γονείς και οι παππούδες μας δεν είχαν την πολυτέλεια να κοιμούνται όλη την ημέρα για να καταπολεμούν το άγχος τής επιβίωσης. Επρεπε να παίρνουν μαζί τους την πέτρα στο μεροκάματο και να τη στύβουν για να μπορούν να τα βγάζουν πέρα οι ίδιοι και τα παιδιά τους. Κι όταν η στενοχώρια τούς βάραινε πολύ τους ώμους μαζεύονταν παρέες σε σπίτια ή καπηλειά και τραγουδούσαν τον πόνο τους, χόρευαν την θλίψη τους, έπιαναν το Χάρο από το γιακά και του ψιθύριζαν "πέρνα μια άλλη ημέρα, σήμερα είσαι πολύ αδύναμος για να με νικήσεις". Μπορεί να μην είχαν ψυχοθεραπευτές, κλινικούς ψυχολόγους, πυρηνικούς φυσικούς στους οποίους να απευθύνονται για να διεκτραγωδούν τους καημούς τους, αλλά είχαν καρδιακούς φίλους που τους συμπαραστέκονταν στις δυσκολίες. Δεν διέθεταν διαδίκτυο για να εντοπίζουν τα συμπτώματα της δυστυχίας τους, ωστόσο έβγαιναν στο μπαλκόνι τους, θωρούσαν τον ήλιο κι αυτό τους ήταν αρκετό για να παίρνουν δύναμη για να συνεχίζουν τον ανήφορο...

Στην πορεία, όμως, περιπλέξαμε την ύπαρξη, ανεβάσαμε στο βάθρο ακατάληπτους ποιητές και λοιδορήσαμε τον καζαντζακικό Ζορμπά. Υποταχθήκαμε στην ηγεμονία πνευματικών ανθρώπων που έδεναν με ναυτικούς κόμπους τις λέξεις για να φαίνονται οι ίδιοι σοφότεροι από τον απλό άνθρωπο, που με ένα ζεϊμπέκικο βγάζει τη γλώσσα στον θάνατο και με ένα ποτήρι κρασί καταπίνει χίλιες στενοχώριες. Φτιάξαμε σοδειά απόφοιτων πανεπιστημίων-εξπέρ στο στρουκτουραλισμό και στο συμπεριφορισμό αλλά ανίδεων όσον αφορά τις προϋποθέσεις που οδηγούν στην ευτυχία. Θεωρητικοποιήσαμε το βίο σε τέτοιο βαθμό που τον ξεζουμίσαμε από τις βιταμίνες του. Φιλοσοφήσαμε τόσο εξαντλητικά την ύπαρξη που στο τέλος της στερήσαμε κάθε νόημα. Αγιοποιήσαμε ό,τι δεν καταλαβαίνουμε για να απορρίψουμε ό,τι μας δίνει χαρά. Δεν μου αρέσουν οι άνθρωποι που δεν σκέφτονται, που παρασύρονται σαν φύλλα ποταμιού από τη δίνη τής Ιστορίας. Πλήττω, ωστόσο, και στη συντροφιά εκείνων που μπορούν να αναλύουν επί ώρες αν η κότα έκανε το αβγό ή το αβγό την κότα. Δεν έχει καμιά σημασία πνευματικοί μου "τιτάνες" ποιός είναι ο γεννήτορας, μου αρκεί τα αβγουλάκια να φτιάχνουν νόστιμη ομελέτα...    

Του vromostomos

-------------------------
Πηγή: vromostomos

(Σήμερα 12/8/14 πέθανε ο -εκπληκτικός για μένα- ηθοποιός, Ρόμπιν Γουίλιαμς, σε ηλικία 63 ετών. Πληροφορίες αναφέρουν ότι πρόκειται περί αυτοκτονίας.)

Τα αφεντικά των ΜΜΕ πανηγυρίζουν!

«Αν η υιοθέτηση της αρχής της διάκρισης των εξουσιών χαρακτηρίζει θετικά ένα πολίτευμα, αντίθετα η μη υιοθέτησή της ταυτίζεται με την αυταρχική άσκηση της εξουσίας.» Δεν το διαβάσαμε σε προκήρυξη «αριστεριστών», σε βιβλίο μελέτης του Συντάγματος το διαβάσαμε.  Μετά τις πρόσφατες εξελίξεις, βέβαια, δεν θα μας εντυπωσιάσει να ακούσουμε στα δελτία των 8 ότι τέτοιες απόψεις είναι «εξτρεμιστικές» και βάζουν σε κίνδυνο την «ομαλή πορεία» της χώρας…


Άλλωστε, ποιος θυμάται τώρα πια ότι η δικαιοσύνη θα ’πρεπε να ελέγχει την εξουσία και όχι να της εξασφαλίζει ασυλία; Θα ’πρεπε να απονέμεται αναλογικά κι όχι να φυλακίζει τον άνεργο και να χάνει από τα μάτια της τον οφειλέτη της λίστας Λαγκάρντ; Ακόμη χειρότερα, ποιος θυμάται ότι η «τέταρτη» εξουσία, τα ΜΜΕ, είναι αυτή που θα πρεπε να ελέγχει (εδώ πια γελάμε) την κυβέρνηση, να αποκαλύπτει τα ψέματά της, να βγάζει στη φόρα την κατάχρηση της εξουσίας και τα καθημερινά σκάνδαλα;

Η τροπολογία που ψήφισε η θλιβερή κυβερνητική πλειοψηφία του Β θερινού τμήματος της Βουλής, δεν ήταν απλώς μια τροπολογία που ανοίγει το δρόμο στη συγχώνευση των μεγάλων ομίλων των ΜΜΕ. Ήταν μια τροπολογία που στην πραγματικότητα αποτυπώνει μια «συγχώνευση» που έχει συμβεί εδώ και καιρό. Τη «συγχώνευση» σε σάρκα μία της κυβερνητικής εξουσίας, της οικονομικής ελίτ και των αφεντικών των ΜΜΕ, κάτω από το άδειο βλέμμα της «τυφλής» Δικαιοσύνης. Αν λοιπόν αυτοί που θα πρεπε να ελέγχουν την εξουσία είναι οι πρώτοι που επωφελούνται από αυτήν, καμία Δημοκρατία δεν μπορεί να σταθεί. Θα πρεπε κάποτε να μας απασχολήσει ότι η δημοσιογραφία και η δικαιοσύνη ίσως έχουν τελικά το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης που συνεχίζει να κυβερνά ανενόχλητο αυτό ακριβώς το πολιτικό προσωπικό…

Η τροπολογία σκάνδαλο που ψηφίστηκε από τους βουλευτές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, ευνοεί προκλητικά τους ολιγάρχες των ΜΜΕ, εξαφανίζοντας ουσιαστικά τα μικρά και ανεξάρτητα μέσα ενημέρωσης, ενώ στρώνει ταυτόχρονα το έδαφος για τις μαζικές απολύσεις εργαζομένων και τη διάλυση των ασφαλιστικών ταμείων του τύπου.

Το νέο δώρο της κυβέρνησης στους καναλάρχες και μεγαλοεκδότες αποτελεί άλλο ένα ρουσφέτι των Σαμαρά και Βενιζέλου στα διαπλεκόμενα συμφέροντα. Μια απροκάλυπτη συναλλαγή των κυβερνώντων με τα τα αφεντικά τους, με την οποία δίνονται και τυπικά τα κλειδιά του χώρου της ενημέρωσης σε μια δράκα επιχειρηματιών.

Η μαύρη συγκυβέρνηση, εν κρυπτώ, αργά το βράδυ της περασμένης Παρασκευής, μέσα σε ένα εντελώς άσχετο νομοσχέδιο του υπουργείου Υγείας για την κύρωση της σύμβασης δωρεάς στο Γενικό Ογκολογικό Νοσοκομείο Κηφισιάς «Αγιοι Ανάργυροι», εμφάνισε μια τροπολογία 22 σελίδων! Την τροπολογία κατέθεσαν οι υπουργοί Χαρδούδελης, Βορίδης, Σταμάτης και Βρούτσης, τα ξημερώματα της Παρασκευής. Οι τέσσερις κυβερνητικοί αξιωματούχοι –που εντελώς συμπτωματικά χαίρουν άκρας εκτίμησης από τα δελτία των 8– σήκωσαν το βάρος της διευθέτησης των απαιτήσεων των αφεντικών, με μοναδικό στόχο να βολέψουν τους «εργολάβους» – ιδιοκτήτες των ΜΜΕ. Το σκηνικό ολοκληρώθηκε με τον γαλαζοπράσινο «θίασο» των βουλευτών που συμμετέχουν στο Β” θερινό τμήμα της Βουλής, να υπερψηφίζουν με συνοπτικές διαδικασίες την τροπολογία με τον ισχυρισμό ότι από την κυβερνητική νομοθετική πρωτοβουλία δήθεν θα …«σωθούν» θέσεις εργασίας.
Από την ψηφοφορία αποχώρησαν ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ, καταγγέλλοντας τη διαδικασία και κάνοντας λόγο για αιφνιδιασμό και εξυπηρέτηση συμφερόντων. Απαντώντας στα περί αιφνιδιασμού, ο υπουργός Επικρατείας Δημήτρης Σταμάτης ισχυρίστηκε ότι η τροπολογία κατατέθηκε σε αυτό το νομοσχέδιο «για να ρυθμιστούν τα ζητήματα πριν αρχίσει η νέα σεζόν»!

Ωστόσο, η πραγματικότητα είναι ότι με τη φωτογραφική τροπολογία θα διευκολυνθούν οι σχεδιασμοί μια χούφτας «εθνικών νταβατζήδων». Οι Ψυχάρης (ΔΟΛ και Mega), Μπόμπολας (Πήγασος καιMega), Βαρδινογιάννης (STAR), Αλαφούζος (Σκάι και Καθημερινή), Κυριακού (όμιλος Ant1) και Κοντομηνάς (Alpha), μετά το «δώρο» της κυβέρνησης ετοιμάζονται να αλλάξουν ριζικά το τοπίο των ΜΜΕ, ισοπεδώνοντας εργασιακά δικαιώματα, απολύοντας εκατοντάδες εργαζομένους, σβήνοντας χρέη των εταιρειών τους και αυγατίζοντας τα μελλοντικά τους κέρδη από το ξαναμοίρασμα της διαφημιστικής πίτας. Το «αντάλλαγμα» που θα δώσουν στους πολιτικούς υπαλλήλους τους, είναι ακόμα ισχυρότερες δόσεις μαύρης προπαγάνδας και στήριξης στην κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, ώστε να κερδίσει πολιτικό χρόνο για να ολοκληρώσει το ξεπούλημα του τόπου και την αφαίμαξη του ελληνικού λαού.

Πρώτα έριξαν «μαύρο» την ΕΡΤ. μετά νομιμοποίησαν την δωρεάν εκχώρηση ψηφιακών τηλεοπτικών συχνοτήτων στους ιδιοκτήτες των μεγάλων καναλιών. Παραχώρησαν το ψηφιακό φάσμα για 15 χρόνια έναντι του ευτελούς ποσού των 18 εκατομμυρίων ευρώ (όταν το όφελος από την ψηφιακή εκπομπή υπολογίζεται στα 715 εκατ. ευρώ), μέσα απο ένα διαγωνισμό παρωδία στην εταιρία Digea, δηλαδή την κοινοπραξία των 6 τηλεοπτικών σταθμών (ΜΕΓΚΑ, ΑΝΤ1, STAR, ALPHA, ΣΚΑΙ και Μακεδονία).

Και σήμερα έρχονται με νόμο να ολοκληρώσουν την…αποστολή τους: Να διευκολύνουν τους μιντιάρχες να κάνουν συγχωνεύσεις στα «μαγαζιά» τους. Να παρατείνουν επ’ αόριστον το προσωρινό καθεστώς λειτουργίας της ιδιωτικής τηλεόρασης και των ραδιοφωνικών σταθμών, όπως απαιτούσαν τα διαπλεκόμενα συμφέροντα. Να προσφέρουν το μεγαλύτερο κομμάτι της διαφημιστικής πίτας στους μεγάλους εκδοτικούς και ραδιοτηλεοποτικούς ομίλους. Να δημιουργήσουν ακόμα ισχυρότερα καρτέλ στο χώρο της ενημέρωσης. Να τσεκουρώσουν το «αγγελιόσημο», δίνοντας τη χαριστική βολή στα ταμεία και τις συντάξεις των δημοσιογράφων και των υπόλοιπων εργαζομένων του χώρου των ΜΜΕ.

Η τροπολογία έκτρωμα είναι άλλο ένα δείγμα αντιδημοκρατικής εκτροπής της κυβέρνησης των μνημονίων. Αποτελεί όμως ταυτόχρονα και μια περίτρανη απόδειξη των σχέσεων αίματος που έχουν συνάψει οι πολιτικοί εκπρόσωποι της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, με τα μεγάλα συμφέροντα. Επί της ουσίας τους προϊσταμένους τους, για τους οποίους νύχτα και μέρα, χειμώνα καλοκαίρι «εργάζονται» προκειμένου να εξυπηρετούν τα σχέδιά τους. Το περιεχόμενό της τροπολογίας είναι ένα νέο συμβόλαιο των κομμάτων της συγκυβέρνησης με τα διαπλεκόμενα συμφέροντα της χώρας.
Ήταν τέτοια η πρεμούρα των υπουργών και της κυβέρνησης να εκτελεστεί μέσα στο κατακαλόκαιρο και εν τάχει το συγκεκριμένο συμβόλαιο, που το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους –για πρώτη φορά στα κοινοβουλευτικά χρονικά– γράφει ότι δεν πρόλαβε «λόγω ασφυκτικών χρονικών περιθωρίων να συντάξει την έκθεση του με την εκτίμηση των οικονομικών αποτελεσμάτων της τροπολογίας»! Ψηφίστηκε λοιπόν στη Βουλή μια τροπολογία που δεν γνωρίζουμε με πόσα βάρη φορτώνει τον κρατικό προϋπολογισμό -άρα και την τσέπη όλων μας!

Αλλά για την κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου, τέτοια γεγονότα αποτελούν πταίσματα, μπροστά στη διευκόλυνση του Ψυχάρη, του Μπόμπολα, του Βαρδινογιάννη και των λοιπών μεγαλοεπιχειρηματιών του τόπου.

Με την συγκεκριμένη τροπολογία «τακτοποιούνται» μια σειρά ζητήματα ιδιοκτησιακών σχέσεων και συγχωνεύσεων των μίντια. Σε μια περιόδο που οι Μπόμπολας και Ψυχάρης ετοιμάζονται να «συγχωνεύσουν» τα μαγαζιά τους, οι διατάξεις της τροπολογίας θα μετατραπούν σε «βούτυρο» στο ψωμί τους. Ειδικότερα οι διατάξεις που επιτρέπουν συγχωνεύσεις στα ηλεκτρονικά ΜΜΕ συμβάλλουν στη μείωση του κόστους λειτουργίας των συμπραττουσών επιχειρήσεων καθώς και τη δυνατότητα να χρησιμοποιούν οι μιντιάρχες προσωπικό από συνδεδεμένες μεταξύ τους επιχειρήσεις ΜΜΕ που έχουν υπό τον έλεγχο τους και ανάβουν το πράσινο φως στους δυο επιχειρηματίες να προχωρήσουν τα σχέδιά τους.

Η συγχώνευση που φημολογείται ότι ετοιμάζουν οι Ψυχάρης και Μπόμπολας, γίνεται ακόμα πιο εύκολη μέσω της τροπολογίας, αφού τους δίνει τη δυνατότητα να απολύσουν μαζικά εργαζομένους, επικαλούμενοι τη μείωση του κόστους λειτουργίας, ενώ παράλληλα τους απαλλάσσει από το πρόβλημα που θα δημιουργείτο λόγω της δεσπόζουσας θέσης που θα κατέχουν στην αγορά των ΜΜΕ, αλλάζοντας τον ορισμό για το τι σημαίνει «δεσπόζουσα θέση».

Συγκεκριμένα καταργεί τα όρια δεσπόζουσας θέσης ενημερωτικών Μέσων επιτρέποντας και την απόκτηση μη ενημερωτικών Μέσων. Δίνει επίσης την δυνατότητα σε ΜΜΕ που έχουν άδεια ενημερωτικού σταθμού να αυτοχαρακτηριστούν μη ενημερωτικά. Τα παραπάνω σε συνδυασμό με την συμφωνία που κατέληξαν οι δύο επιχειρηματίες- εκδότες με την Alpha Bank, η οποία προβλέπει «κούρεμα» των ανεξόφλητων δανείων των ομίλων «Πήγασος» (συμφερόντων Μπόμπολα), ΔΟΛ (συμφερόντων Ψυχάρη) και ΜEGA (όπου έχουν μαζί το 54,8% των μετοχών) κατά 68% προς την τράπεζα, δίνει πλέον τη δυνατότητα στον υπερχρεωμένο όμιλο, με τις ευλογίες της κυβέρνησης και των τραπεζιτών, να ανοίξει τα πανιά του!

Υπολογίζεται ότι από τη συγκεκριμένη ρύθμιση οι Μπόμπολας και Ψυχάρης θα ωφεληθούν κατά 275 εκατομμύρια ευρώ αφού από τα 402 εκατομμύρια (το σημερινό ύψος των χρεών τους σε δάνεια προς την τράπεζα) θα πληρώσουν τελικά μόνο 130 εκατομμύρια!

Με αλλα λόγια Μπόμπολας κερνάει και Ψυχάρης πίνει… και όλοι μαζί οι μιντιάρχες τρίβουν τα χέρια τους, αφού οι περιορισμοί που απαγόρευαν τη συγκέντρωση ΜΜΕ στα χέρια λίγων ή ενός επιχειρηματία, πάνε περίπατο. Μετά το σκάνδαλο της DIGEA, η τροπολογία έρχεται να ενισχύσει τη δημιουργία συνθηκών καρτέλ και να διαμορφώσει ένα ακόμα ποιο ισχυρό καθεστώς ελέγχου της ενημέρωσης. Τα σκάνδαλα των αφεντικών και των πολιτικών τους υπαλλήλων θα θάβονται ακόμα πιο βαθιά. Οι δουλειές θα γίνονται χωρίς ενοχλητικές «παρεμβολές». Το τηλεοπτικό «κουτί» σε όλες τις συχνότητες θα μεταδίδει τις ειδήσεις αποστειρωμένες με μπόλικη δόση από «success story», με στόχο να …ελέγχει το πόπολο.

Το καλοκαιρινό ρουσφέρι στα μεγάλα συμφέροντα του τόπου, μέσω της τροπολογίας, προβλέπει επίσης:

- Την απευθείας τιμολόγηση των διαφημίσεων από τα ΜΜΕ κι όχι από τις διαφημιστικές εταιρείες. Δίνει δηλαδή τη δυνατότητα στους ιδιοκτήτες ΜΜΕ να ελέγξουν απόλυτα τη διαφημιστική αγορά, με τον κίνδυνο να μπει λουκέτο στις ελάχιστες διαφημιστικές εταιρείες που έχουν απομείνει στη χώρα.
Τη χρέωση του αγγελιοσήμου επί του τιμολογίου (που θα κόβει η κάθε επιχείρηση στον διαφημιζόμενο για τη διαφημιστική του δαπάνη) και όχι επί του τιμοκαταλόγου χρέωσης διαφημιστικού χρόνου. Έτσι, το ύψος του αγγελιόσημου επί των διαφημίσεων που ενισχύει ως «εργοδοτικός» πόρος το ασφαλιστικό ταμείο των δημοσιογράφων (όπως είναι γνωστό η εργοδοσία των ΜΜΕ δεν καταβάλλει ασφαλιστικές εισφορές για το δημοσιογραφικό προσωπικό), θα μειωθεί δραματικά προς όφελος των εργοδοτών και σε βάρος των ασφαλισμένων.

- Την απαλλαγή του αγγελιοσήμου για τις διαφημίσεις που αφορούν στην επίγεια ψηφιακή τηλεόραση (κοινώς τα μηνύματα της Digea). Ωστε να μην πληρώνουν οι άνθρωποι για να διαφημίσουν το προϊόν τους!

- Την παράταση του προσωρινού καθεστώτος λειτουργίας των ιδιωτικών καναλιών αλλά και των ραδιοφωνικών σταθμών. Ετσι εξασφαλίζετι η διαιώνιση του προσωρινού καθεστώτος νομιμότητας των ιδιωτικών καναλιών, το οποίο ωστόσο δεν είναι και τόσο …νόμιμο, αφού τα περισσότερα από αυτά λιεουργούν παράνομα, με τους ιδιοκτήτες τους να μην έχουν πληρώσει τίποτα για τις συχνότες που κατέχουν εδώ και χρόνια.

- Τη μετατροπή των τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών σταθμών από ενημερωτικούς σε ψυχαγωγικούς με μία μόνο αίτηση στο ΕΣΡ. Η απλούστεση της διαδικασίας για την αλλαγή περιεχομένου των Μέσων Ενημέρωσης, θα δίνει τη δυνατότητα στους ιδιοκτήτες να απολύουν νόμιμα και τους εργαζομένους που δεν θα θέλουν, μετά τη μεταβολή της φυσιογνωμίας του μέσου τους.

Η κυβέρνηση λοιπόν, στάθηκε στο ύψος της. Τα αφεντικά μπορούν να κάνουν συγχωνεύσεις, να απολύσουν εργαζόμενους, να σβήσουν δάνεια, να πάρουν ολόκληρη την πίτα της διαφήμισης, να μην πληρώνουν τα ασφαλιστικά ταμεία, να συνεχίσουν επ” αόριστον να εκπέμπουν χωρίς άδειες. Τώρα που πλησιάζουν οι εκλογές, βλέπετε, μια σειρά από …εκκρεμότητες πρέπει να κλείσουν. Εξάλλου στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου, αλλά και πολύ νωρίτερα, οι καναλάρχες δεν θα ξεχάσουν τους πολιτικούς τους «υπαλλήλους». Σε αυτές τις περιπτώσεις «το ένα χέρι νίβει το άλλο και τα δυο» το σύστημα.

Τετάρτη 6 Αυγούστου 2014 Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος

---------------------------------------
Πηγή:unfollow.com.gr 

Γάζα: Ο θάνατος απελευθερώνει! Του Στέλιου Ελληνιάδη

Οι γερμανικές δυνάμεις κατοχής εκτελούν στα Καλάβρυτα Αχαΐας συνολικά 1.104 άνδρες (από 14 χρονών και πάνω) και καταστρέφουν 1.000 σπίτια!

Οι ισραηλινές δυνάμεις κατοχής εξοντώνουν –μέχρι στιγμής- 1.300 άντρες, γυναίκες και παιδιά και καταστρέφουν σπίτια, νοσοκομεία, σχολεία, παιδικούς σταθμούς, τεμένη, αγορές και δίκτυα ηλεκτρικού ρεύματος, νερού, μεταφορών και επικοινωνίας. Και δεν είναι η πρώτη φορά.

Στις δόξες του ναζισμού, Σλάβοι, Εβραίοι, τσιγγάνοι, κομμουνιστές, ομοφυλόφιλοι, ζητιάνοι και άλλοι «υπάνθρωποι» επιβιβάζονταν σε τρένα και μεταφέρονταν, ταξιδεύοντας επί μέρες, σε στρατόπεδα που αποτελούσαν ολόκληρες πολιτείες, με μεγάλες υποδομές και οργανωμένη διοίκηση, επί έτη πολλά. Κι όλα αυτά σαν αναγκαία προϋπόθεση προκειμένου να οδηγηθούν οι μελλοθάνατοι στους θαλάμους αερίων και τα κρεματόρια. Προηγουμένως, οι ναζί είχαν υφαρπάξει τα περιουσιακά τους στοιχεία, από εδάφη και σπίτια μέχρι πίνακες ζωγραφικής. Στα στρατόπεδα αφαιρούσαν τα χρυσά δόντια, τις βέρες, τα ρολόγια και ό,τι είχαν πάνω τους οι μελλοθάνατοι με αξία. Όχι μόνο για να ενισχυθεί το έθνος των εκλεκτών, αλλά και για να μην μένει ίχνος από το πέρασμα όλων αυτών των θυμάτων από τη γη. Άλλοι εξοντώθηκαν με δηλητηριώδη αέρια, άλλοι πέθαναν από την πείνα, άλλοι εκτελέστηκαν με σφαίρες, άλλοι κάηκαν ή θάφτηκαν νεκροί ή μισοζώντανοι. Άντρες, γυναίκες, γέροι, νέοι, έφηβοι και μικρά παιδιά, ανάπηροι και αρτιμελείς, αδιακρίτως. Ήταν εχθροί, μισούσαν το φασισμό, μερικοί προέβαιναν και σε πράξεις τρομοκρατίας. Για να διασφαλιστεί η ύπαρξη και ευημερία του γερμανικού έθνους έπρεπε να εξοντωθούν όλοι, μαζικά, ώστε να μην μπορεί κανείς να σηκώσει κεφάλι, οι κατώτεροι να υπηρετούν τους ανώτερους.

Αυτή είναι η ιστορική εμπειρία. Η «μέθοδος», στην ίδια κλίμακα, με τοπικές παραλλαγές, εφαρμόστηκε και από τους Γιαπωνέζους στην Ασία.

Από τότε πέρασαν πολλά χρόνια. Η μέθοδος εξελίχθηκε, με τη βοήθεια της πείρας και της τεχνολογίας. Τώρα πια δεν χρειάζονται στρατόπεδα σαν το Νταχάου και το Άουσβιτς-Μπιρκενάου για μαζικές εξολοθρεύσεις. Οι Αμερικάνοι έδειξαν το δρόμο, και οι Ευρωπαίοι επίσης. Μόνο στο Βιετνάμ που, μέχρι τη δεκαετία του ’60, κανένας Αμερικάνος δεν γνώριζε την ύπαρξή του, εκτελέστηκαν με σφαίρες, οβίδες και πυραύλους, κάηκαν με ναπάλμ, δηλητηριάστηκαν με χημικά orange ή θάφτηκαν ζωντανοί κάτω από χαλάσματα περίπου τρία εκατομμύρια Βιετναμέζοι. Οι Γάλλοι είχαν «καθαρίσει» ένα εκατομμύριο ανθρώπους, επί τόπου, στην Αλγερία, οι Ιταλοί στην Αιθιοπία, οι Άγγλοι στην Ινδία…

Στα χνάρια του ναζισμού

Το Ισραήλ ανέλαβε να συνεχίσει και να αναβαθμίσει αυτή την «παράδοση» που, σε κάποια φάση, νομίσαμε ότι εγκαταλειπόταν από τον αναπτυγμένο κόσμο, ότι περνούσαμε σε ένα άλλο επίπεδο πολιτισμού παρ’ όλες τις εκτροπές και τα πισωγυρίσματα.

Έτσι, αντί να φτιάξει πολλά μεγάλα στρατόπεδα στα εδάφη του ή να τα εγκαταστήσει σε άλλες χώρες, όπως έκανε η Γερμανία στην Πολωνία, την Τσεχία, την Ουκρανία, την Αυστρία, τη Σερβία κ.ά., μετέτρεψε σε στρατόπεδα τα ίδια τα εδάφη που κατοικούν οι «υπάνθρωποι». Μέσα σε λίγα χρόνια, υφάρπαξε το μεγαλύτερο μέρος της γης των Παλαιστινίων και, κλέβοντας κομμάτι-κομμάτι ό,τι έχει απομείνει, στριμώχνει εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο και μικρότερα περιφραγμένα γκέτο, χειρότερα κι απ’ αυτά του νοτιοαφρικανικού απαρτχάιντ. Στη Δυτική Όχθη, με ένα τείχος ύψους δώδεκα μέτρων και μήκους 700 χιλιομέτρων, ατέλειωτα συρματοπλέγματα, φυλάκια και στρατόπεδα, απομονώνει το ένα χωριό από το άλλο εμποδίζοντας τη μεταξύ τους συνοχή και επικοινωνία. Παράλληλα, καταπάτησε μεγάλες καλλιεργήσιμες εκτάσεις των Παλαιστινίων, ξερίζωσε 800 χιλιάδες ελιές και, το κυριότερο, έθεσε υπό τον έλεγχό του όλες τις πηγές του νερού, σφραγίζοντας πηγάδια και γκρεμίζοντας δεξαμενές. Κι ανάμεσα στα κατακερματισμένα χωριά, χτίζει εκατοντάδες χιλιάδες σπίτια, πολιτείες, εγκαθιστώντας εποίκους που προέρχονται από την Ουκρανία, τη Ρωσία, την Αμερική, την Ευρώπη ή την Αφρική. Ξένους στη γη των Παλαιστινίων με το επιχείρημα ότι αυτό θέλει ο θεός κι αυτή η γη τους ανήκει επειδή την κατοίκησαν οι πρόγονοί τους πριν από δύο χιλιάδες χρόνια. Μήπως, άραγε, πρέπει κι εμείς να διεκδικήσουμε την Κάτω Ιταλία (Μεγάλη Ελλάδα), αλλά και την Κριμαία (Ταυρική Χερσόνησο);!

Παρ’ όλη τη βία, οι ιθύνοντες του Ισραήλ δεν έχουν καταφέρει ακόμα να εξολοθρεύσουν ή να εκδιώξουν όλους τους κατοίκους της Παλαιστίνης από τις εστίες τους. Είναι σκληροί, λένε, αυτοί οι υπάνθρωποι, με τα μαντίλια και τις μαντίλες, κι ανυποχώρητοι. Προτιμούν να πεθάνουν επί τόπου. Κι εκεί θα πεθάνουν. Είτε από ασιτία, είτε από αρρώστιες, είτε από βόμβες. Ξεκινώντας από το πιο μεγάλο στρατόπεδο στον κόσμο, ίσως όλων των εποχών, τη Γάζα. Το πιο καλά φυλαγμένο, με ένα εκατομμύριο οκτακόσιες χιλιάδες κρατούμενους. Μεγαλύτερο απ’ όλα τα lager των ναζί ενωμένα. Και αυτοδιαχειριζόμενο. Δεν χρειάζεται να φτιάχνουν υποδομές και να ασχολούνται με τη διοίκησή του οι κατακτητές. Αντιθέτως, κάθε τρία-τέσσερα χρόνια φροντίζουν με σαρωτικές επιχειρήσεις να καταστρέφουν κάθε στοιχείο υποδομής που χτίζεται από τα υλικά των προηγούμενων ερειπίων ώστε οι περίκλειστοι στο στρατόπεδο να υποσιτίζονται, να υποπεριθάλπονται, να υποζούν, μέχρι να μαραζώσουν, να σακατευτούν και να πεθάνουν ή να φύγουν μαζικά προς το πουθενά. Από το 2000 μέχρι σήμερα, 8.100 Παλαιστίνιοι έχουν δολοφονηθεί από το Ισραήλ! Με πρώτους στόχους τα στελέχη των κοινοτήτων. Δολοφονούνται συστηματικά όσοι διακρίνονται στην εσωτερική διαχείριση, όσοι εκλέγονται, όσοι δραστηριοποιούνται σε οποιοδήποτε τομέα είναι ζωτικός για την επιβίωση των αποκλεισμένων. Σήμερα, εκτελείται με πύραυλο ακριβείας στο αυτοκίνητό του μαζί με τη γυναίκα του και τα παιδιά του ο Αχμέτ, αύριο εκτελείται με κατεδάφιση της πολυκατοικίας που διαμένει μαζί με άλλες τέσσερις πολυμελείς οικογένειες ο Αμίρ κ.ο.κ. Για να μην έχει ο υπό εξολόθρευση πληθυσμός κανέναν επικεφαλής. Να είναι ακέφαλος, έρμαιο των αποφάσεων του Ισραήλ. Με πρόσχημα τη δολοφονία των τριών νεαρών Εβραίων, άγνωστο από ποιον, το Ισραήλ, πριν επιτεθεί εκ νέου στη Γάζα, συνέλαβε στη Δυτική Όχθη δεκάδες από τους φυλακισμένους Παλαιστίνιους που είχαν απελευθερωθεί στο πλαίσιο της ανταλλαγής με τον στρατιώτη Γκίλαντ Σαλίντ. Έτσι τηρεί τις συμφωνίες της η κυβέρνηση του Τελ Αβίβ!

Μετά τη γη και το νερό, το Ισραήλ θέλει και το πετρέλαιο, που εντοπίστηκε στα θαλάσσια οικόπεδα που ανήκουν στη Γάζα. Αυτοί οι ενοχλητικοί πρέπει να εξαφανιστούν ταχύτερα. Τους έχουμε μέσα σε ένα μεγάλο κλουβί. Δεν χρειαζόμαστε ούτε τρένα για να τους μεταφέρουμε ούτε θαλάμους αερίων για να τους στείλουμε στην αποτέφρωση και σε ομαδικούς τάφους. Τους ξεκληρίζουμε επί τόπου!
Αφού δεν έφυγαν οικειοθελώς, να προστεθούν στα άλλα πέντε εκατομμύρια Παλαιστινίων που ζουν εξόριστοι στην ξενιτιά, αφού ο υποσιτισμός (35% των παιδιών πάσχουν από αναιμία, αβιταμίνωση και έλλειψη βάρους) ενεργεί αποτελεσματικά αλλά θέλει χρόνο, αφού οι στοχευμένες δολοφονίες στελεχών, ακτιβιστών, ιερωμένων, γιατρών, δασκάλων κ.λπ., δεν τους πτοεί, θα επισπεύδουμε τη διαδικασία με τακτικές επιθέσεις μεγάλης κλίμακας που θα ισοπεδώνουν τα πάντα, θα τους γυρίζουν πίσω στη νεολιθική εποχή, θα ζουν σαν ποντίκια σε χαλάσματα, μέχρι να πεθάνουν ή να γονατίσουν ή να ξεκουμπιστούν να φύγουν όλοι. Μέχρι την Τετάρτη, 30 Ιουλίου, είχαν πραγματοποιηθεί 3.800 επιθέσεις του ισραηλινού στρατού εναντίον 1.200 στόχων στην περίκλειστη Γάζα! Στην επίθεση του Δεκ. 2008-Γενάρη 2009, ο στρατός κατεδάφισε 4.455 κατοικίες Παλαιστινίων μόνο στη Γάζα! Και τώρα, πόσες;

Γι’ αυτό, χωρίς τρένα και γραφειοκρατίες, η Γάζα είναι το μεγάλο κρεματόριο του 21ου αιώνα. Οι εγκλωβισμένοι θα πεθαίνουν σκελετωμένοι, όπως στο Μπούχενβαλτ, θα θάβονται ζωντανοί όπως στην Τρεμπλίνκα, θα εκτελούνται μαζικά όπως στο Γιασένοβατς. Πρέπει να εξαφανιστούν όλοι, ανεξαιρέτως, ζωντανοί ή νεκροί. Όχι μόνο οι τρομοκράτες. Κι αν το επιτρέψουν οι συνθήκες, όλη τους η ράτσα, όπως εν χορώ φωνάζουν οι έποικοι στις πλατείες «Θάνατος στους Άραβες»!
Στο μεγάλο Ισραήλ, δεν απελευθερώνει η εργασία, Arbeit macht frei, που έγραφαν οι Γερμανοί στην είσοδο του Άουσβιτς. Εδώ, στη Γάζα, απελευθερώνει ο θάνατος· Tod macht frei!

Εβραίοι αντισιωνιστές

Πόσο άδικο για τους Εβραίους! Όχι μόνο για τον Μαρξ, τον Φρόιντ, τον Αϊνστάιν και την Χάνα Άρεντ, που φώτισαν τον κόσμο με το πνεύμα τους, αλλά και τους σύγχρονους, γνωστούς και άγνωστους, σαν τον Νόαμ Τσόμσκι που δήλωσε κατηγορηματικά «δεν είναι πόλεμος, είναι δολοφονία», τον Νόρμαν Φίνκελσταϊν που συνελήφθη για καθιστική διαμαρτυρία στη Νέα Υόρκη, τον καθηγητή και συγγραφέα Ίλαν Παπέ που δήλωσε ότι «το Ισραήλ διάλεξε να είναι ένα ρατσιστικό κράτος με την υποστήριξη των ΗΠΑ», τον Ρίτσαρντ Φοκ του ΟΗΕ, τον ειρηνιστή Γιούρι Αβνέρι, τους δημοσιογράφους Αμίρα Χας και Γκιντεόν Λεβί, τον μουσικό Γκίλαντ Άτζμον, τον τηλεοπτικό σχολιαστή Τζον Στιούαρτ, τη σκηνοθέτρια Σίρα Γκέφεν που ζήτησε ενός λεπτού σιγή μαζί με άλλους κινηματογραφιστές για τη σφαγή των παιδιών στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου στην Ιερουσαλήμ και δέχτηκε την επίθεση της υπουργού Πολιτισμού Limor Livnat που την αποκάλεσε «ντροπή για το Ισραήλ», την ηθοποιό Orna Banai που έχασε τη δουλειά της επειδή δήλωσε ότι είναι αριστερή και αγαπάει τους Άραβες, την αείμνηστη Ρέιτσελ Κόρι που την συνέθλιψε μια μπουλντόζα που κατεδάφιζε σπίτια Παλαιστινίων, τους ραβίνους των «Ενωμένων Εβραίων εναντίον του σιωνισμού» που κατεβαίνουν με ομόδοξούς τους στους δρόμους της Νέας Υόρκης και του Λονδίνου καταγγέλλοντας τη σφαγή στη Γάζα, τον Siamak Marreh Sedq, Εβραίο βουλευτή στο ιρανικό κοινοβούλιο που παρομοίασε τις πράξεις του Ισραήλ με αυτές των Ναζί, τη Chavka Fulman-Raban, από τους τελευταίους επιζώντες του γκέτο της Βαρσοβίας, που αποδοκίμασε την ισραηλινή κατοχή και αμέτρητους άλλους που καταδικάζουν με ανακοινώσεις, υπογραφές και διαδηλώσεις διεθνώς, αλλά και στους δρόμους του Ισραήλ, τα ρατσιστικά εγκλήματα του μοντέρνου σιωνισμού. Ανάμεσά τους και οι φρικαρισμένοι φίλοι μου, Εβραίοι, στην Ελλάδα, στην Ευρώπη, στη Μαύρη Θάλασσα, στο Ισραήλ!

Δυστυχώς, διάσημοι Έλληνες καλλιτέχνες δεν ανταποκρίθηκαν στις εκκλήσεις των Παλαιστινίων για μποϊκοτάζ, όπως ανταποκρίθηκε ο Roger Waters των Pink Floyd μαζί με τον Brian Eno και πολλούς άλλους διανοούμενους και καλλιτέχνες απ’ όλο τον κόσμο, στους οποίους προστέθηκε τώρα και ο κορυφαίος επιστήμονας Stephen Hawking!

Συλλογική ευθύνη και ηθικός εκφυλισμός

Η συνοικία Σουτζάγια και όλη η Γάζα θυμίζει σε μας τα ναζιστικά ολοκαυτώματα στην Ελλάδα. Όλα ως αντίποινα: Δίστομο (229 εκτελεσθέντες), Καισαριανή (200), Κερδύλλια Νιγρήτας (222), Μεσόβουνο Κοζάνης (142), Δοξάτο Δράμας (200), Δομένικο Ελασσόνας (117), Μουσιώτισα Ηπείρου (154), Μονοδέντρι Λακωνίας (118), επαρχία Βιάννου Λασιθίου (451), Κλεισούρα Καστοριάς (280), Μέτσοβο (150), Χορτιάτης (146), Κυνουρία Αρκαδίας, Πάρνωνας (202) και πόσα άλλα! Φεύγοντας από το Κομμένο της Άρτας, οι ναζί άφησαν πίσω τους ένα καμένο χωριό με 317 νεκρούς, μεταξύ των οποίων 97 νήπια και παιδιά μέχρι 15 ετών και 119 γυναίκες! Πόση τραγική ομοιότητα με τη Γάζα!
Νεαροί φανατικοί Εβραίοι κάψανε ζωντανό ένα δεκαεξάχρονο Παλαιστίνιο στην Ιερουσαλήμ γεμίζοντάς τον βενζίνη από το στόμα και πυρπολώντας τον από τα εντόσθια! Η μάνα ενός από τα τρία Εβραιόπουλα που βρέθηκαν δολοφονημένα, εξέφρασε τον αποτροπιασμό της για την τυφλή εκδίκηση. Στο Τελ Αβίβ, σύμφωνα με δημοσίευμα της Haaretz, μεγάλες ομάδες Εβραίων με σβάστικες στις φανέλες τους και άλλα ναζιστικά σύμβολα λιντσάρουν Άραβες με ισραηλινή υπηκοότητα και καταστρέφουν τα μαγαζιά τους. Τους εξωθεί και ο ακροδεξιός υπουργός Εξωτερικών Avigdor Lieberman, ενώ η βουλευτίνα Ayelet Shaked του εθνικιστικού κόμματος «Εβραίικη Πατρίδα», ζήτησε να δολοφονηθούν όλες οι Παλαιστίνιες μητέρες που γεννούν «φιδάκια»!

Ο καθηγητής Mordechai Kedar του Πανεπιστημίου Bar-Ilan, στο οποίο σπούδαζε και ο φοιτητής που δολοφόνησε τον πρωθυπουργό Γιτζάκ Ράμπιν, παροτρύνει τους στρατιώτες να βιάζουν τις μανάδες και τις κόρες των Παλαιστινίων για να συμμορφωθούν οι άντρες τους· ένα μεγάλο πόστερ του Δήμου που βρίσκεται στο σημείο εισβολής των τανκς στη Γάζα, ενθαρρύνει απερίφραστα στους στρατιώτες να γαμήσουν τους Παλαιστίνιους· νεαροί στις πλατείες τραγουδούν: «Η Γάζα είναι νεκροταφείο! Αύριο δεν θα λειτουργήσουν τα σχολεία γιατί όλα τα παιδιά θα είναι νεκρά»! Παιδιά προσχολικής ηλικίας εκπαιδεύονται από τους γονείς τους στα όπλα για να σκοτώνουν Άραβες, κορίτσια ζωγραφίζουν οβίδες για να βρίσκουν καλύτερα το στόχο τους και ο πρόεδρος των ραβίνων, στη δημόσια συγκέντρωση υπέρ του Ισραήλ στη Νέα Υόρκη, παρόντων και Αμερικάνων γερουσιαστών, δήλωσε, υπό τις επευφημίες των παρευρισκομένων, απευθυνόμενος στους Παλαιστίνιους αμάχους: «εάν ψηφίσατε τη Χαμάς, το Ισραήλ έχει το δικαίωμα να σας σκοτώσει»!

Τελικά, το πρόβλημα δεν είναι μόνο οι βομβαρδισμοί. Το βαθύτερο πρόβλημα είναι αυτό που η Αμίρα Χας αποκαλεί ηθική κατάπτωση του λαού της. Ενός αυτοαποκαλούμενου περιούσιου λαού…
«Είμαι Εβραίος, έβδομης γενιάς Ιερουσαλημίτης, βετεράνος του ισραηλινού στρατού», λέει ο Eran Efrati. «Αυτά που βλέπω στο Ισραήλ τις τελευταίες βδομάδες είναι πέρα απ’ ό,τι έχω βιώσει στη ζωή μου… Συμμορίες που σέρνουν τους Παλαιστίνιους έξω από τα μαγαζιά τους και τους λιντσάρουν, ενώ οι συμπολίτες μου παρακολουθούν απαθείς…»

«Το Ισραήλ χρησιμοποιεί απαγορευμένα όπλα που προκαλούν τραύματα που δεν διακρίνονται άμεσα με ακτινογραφίες, αλλά μετά από λίγο αρχίζουν και αιμορραγούν», καταγγέλλει ο Νορβηγός γιατρός Μαντς Γκίλμπερτ και στο γράμμα-έκκληση που έστειλε στο βρετανικό κανάλι Channel 4, γράφει για «ολόκληρα αυτοκίνητα γεμάτα με ακρωτηριασμένους, διαλυμένους, μέσα στα αίματα, ετοιμοθάνατους Παλαιστίνιους όλων των ηλικιών, όλοι άμαχοι, όλοι αθώοι».

«Όταν κανείς σκέφτεται ότι το σιωνιστικό όνειρο βασίζεται στην επαναλαμβανόμενη σφαγή αθώων, τότε έχουμε βαθιά κρίση όλων μας που αφοσιωθήκαμε στην ίδρυση του κράτους του Ισραήλ», επισημαίνει στο Democracy Now ο ραβίνος Henry Siegman, ο οποίος ήταν επικεφαλής επί 16 χρόνια του Αμερικανοεβραϊκού Κογκρέσου, στις ΗΠΑ.

Αλλά τα ερωτήματα που ανακύπτουν απ’ αυτή την ηθική κατάπτωση παραμένουν αναπάντητα.
Πώς εκτραχηλίζεται ένας λαός; Πώς χάνει την ψυχή του; Πώς θρυμματίζει τον πολιτισμό του; Πώς εκβαρβαρίζεται; Πώς ο γερμανικός λαός τότε και πώς ο εβραϊκός τώρα; Είναι αυτό εξαίρεση; Είναι παρακμή του δυτικού πολιτισμού ή προδιαγράφει το μέλλον της ανθρωπότητας;


(5/8/2014 Στέλιος Ελληνιάδης)

--------------------------------
Πηγή:e-dromos.gr

Cry for us Argentina, not for you...

Είναι αρκετοί στην Ελλάδα εκείνοι που βιάζονται να δουν το πτώμα τής Αργεντινής για να πανηγυρίσουν πάνω σε αυτό και να αισθανθούν δικαιωμένοι για το ότι είναι δειλά ανθρωπάκια που δεν τολμούν να πουν ούτε ένα "όχι" στη ζωή τους. Είναι χρήσιμο, επομένως, να υπενθυμίσω στους γερμανοτσολιάδες πως η λατινοαμερικανική χώρα αρνείται αυτήν την στιγμή να πληρώσει ένα ποσό όχι πολύ μεγαλύτερο από 500.000.000 ευρώ σε ορισμένα επενδυτικά funds (έτσι λένε τους καρχαρίες στις ημέρες μας) όχι γιατί δεν τα έχει, αλλά γιατί αν το κάνει θα κινηθούν εναντίον της οι υπόλοιποι πιστωτές της, με τους οποίους είχε έρθει σε συμφωνία το 2005 και το 2010. Η Αργεντινή, εξάλλου, μόνο χαμένη δεν βγήκε αυτήν τη δεκαετία από τη σθεναρή και υπερήφανη στάση που κράτησε απέναντι στα κοράκια των αγορών. Κι αυτό που κέρδισε είναι κάτι παραπάνω από την εθνική της ανεξαρτησία και τη δυνατότητα να ανοικοδομήσει την οικονομία της σε πιο γερά θεμέλια από αυτά που της είχε επιβάλει και ήθελε να διαιωνίσει ο νεοφιλελευθερισμός.

Οι αργεντινοί απολαμβάνουν σήμερα του παγκόσμιου σεβασμού για τη γενναία στάση τους, για το ότι στήριξαν τις κυβερνήσεις τους που τα έβαλαν με τις δικές τους τρόικες και τις νίκησαν. Στο τέλος έτσι κι αλλιώς θα είμαστε όλοι νεκροί. Δεν είναι, όμως, προτιμότερο να μας θυμούνται για την αντίσταση που δείξαμε απέναντι στη φθορά μας από το να διηγούνται οι επόμενες γενιές ιστορίες για τους τρομοκρατημένους νοικοκυραίους, που όχι μόνο δεν τόλμησαν να αντιπαραταχθούν στους βασανιστές τους, αλλά τους έπλεκαν και το εγκώμιο;...

Η Αργεντινή δεν είναι σήμερα κάποιος σοσιαλιστικός παράδεισος. Κι αυτό γιατί δεν τόλμησε ούτε αυτή να προχωρήσει στις ριζοσπαστικές μεταρρυθμίσεις οι οποίες δεν θα έμεναν στο να πετάξουν στην θάλασσα τους δανειστές και στην υλοποίηση επιδοματικών κοινωνικών πολιτικών, αλλά θα προχωρούσαν στη δίκαιη αναδιανομή τού παραγόμενου πλούτου και στην παροχή ίσων ευκαιριών για τη δημιουργία νέου. Με λίγα λόγια, η Αργεντινή δεν τόλμησε να κάνει το μεγάλο άλμα από τη σοσιαλδημοκρατία στο σοσιαλισμό κι αυτό είναι το μάθημα που πρέπει να πάρει η κυβέρνηση της Αριστεράς, η οποία είναι προ των πυλών στην Ελλάδα, ώστε να μην το επαναλάβει. Με τη στήριξη του λαού βεβαίως, γιατί αλλιώς δεν γίνεται τίποτα, έχει ιστορικό χρέος να μη συμβιβαστεί με μια λογική διαχείρισης της κρίσης, η οποία θα περιοριστεί στο σκίσιμο των μνημονίων. Οι συνθήκες είναι ωριμότερες σήμερα παρά ποτέ άλλοτε τα τελευταία σαράντα χρόνια ώστε να γίνουν αλλαγές προς την κατεύθυνση της κοινωνικής δικαιοσύνης, που θα αποτελέσουν και πρότυπο για τους υπόλοιπους ευρωπαϊκούς λαούς κι όχι μόνο...

Προφανώς ο δρόμος θα παραμείνει ανηφορικός για μεγάλο χρονικό διάστημα αφού τα όρνεα, εγχώρια και διεθνή, θα πέσουν για να κατασπαράξουν την Ελλάδα όπως το επιχείρησαν και με τους αργεντινούς. Την τελευταία, πάντως, φορά, που κοίταξα στο χάρτη, διάβασα στη "Wikipedia" κι ενημερώθηκα από τις ειδήσεις υπάρχει ακόμα ένα υπερήφανο κράτος που λέγεται Αργεντινή και το οποίο δεν λυγίζει μπροστά στη βουλιμία των αρπακτικών. Για την Ελλάδα πάλι εδώ κι αιώνες διαβάζω μόνο για μια αποικία, για μια μπανανία, για ένα προτεκτοράτο που κατοικείται από εθελόδουλους, φοβισμένους κι άρα εκ προοιμίου ηττημένους ραγιάδες...

Του vromostomos 

*********************************

Μερικά τουιτς για πληροφόρηση σχετικά με την Αργεντινή:

Για σωστή πληροφόρηση (1): Η Αργεντινή σωστά χρεοκόπησε - Κώστας Λαπαβίτσας http://t.co/FP9XvFIxTk via @ThePressProject
— Moraitopoulos Apost. (@Apomor) August 6, 2014

Για σωστή πληροφόρηση (2): Αλήθειες και ψέματα για τη χρεοκοπία της Αργεντινής http://t.co/yF0tb35pkg via @ThePressProject
— Moraitopoulos Apost. (@Apomor) August 6, 2014

Για σωστή πληροφόρηση (3): Η Αργεντινή, τα αρπακτικά κι εμείς, του Γιάνη Βαρουφάκη (@yanisvaroufakis) http://t.co/WyV2FNXjes
— Moraitopoulos Apost. (@Apomor) August 6, 2014

*********************************

--------------------------------------
Πηγή:tripioevro.blogspot.gr