Κέρδισαν το στοίχημα στην ΕΡΤ

«Η ΕΡΤ δεν ήταν αυτό που μπορούσε να είναι, αλλά έδειξε ότι μπορεί να γίνει όλα όσα πρέπει να είναι». Αυτή η φράση συμπυκνώνει τη δυναμική πορεία που έχει καταγράψει ο δημόσιος φορέας ενημέρωσης τους τελευταίους πέντε σχεδόν μήνες. Η ΕΡΤ στα χέρια των εργαζομένων, από τις 11 Ιουνίου και μετά, κατάφερε να αποδείξει πως οι γίγαντες δεν δικαιώνουν τον ρόλο τους μόνο κοιμώμενοι, αλλά μπορούν να μεγαλουργήσουν και... ξύπνιοι.

Λειτουργώντας βάσει ενός «υβριδικού» μοντέλου αυτοδιαχείρισης, όπου κάποιες από τις παλιές δομές οργάνωσης έχουν κρατηθεί μπολιασμένες με ισχυρές δόσεις αυτοοργάνωσης, οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ έχουν καταφέρει να κρατήσουν τηλεοπτικό, ραδιοφωνικό και διαδικτυακό πρόγραμμα εξαιρετικά ποιοτικό και ανταγωνιστικό.

Επιτροπές Διαχείρισης, Οργανωτικές Επιτροπές, Επιτροπές Προγράμματος, Ομάδες Περιφρούρησης, Ομάδες Καλλιτεχνικού Προγράμματος, βγαλμένες μέσα από τα σπλάχνα των ίδιων των εργαζομένων, λειτουργώντας ανοιχτά και αμεσοδημοκρατικά και πλαισιωμένες από αλληλέγγυους πολίτες και επαγγελματίες, έχουν αναλάβει να «τρέχουν» την καθημερινότητα στο Ραδιομέγαρο.

Κατά τη διάρκεια της επίσκεψής μας εκεί είδαμε τη διαδικασία με την οποία «στήνεται» το κεντρικό δελτίο της τηλεόρασης. Οι συντάκτες και ο αρχισυντάκτης (τυπικός, κατά τους ίδιους, ρόλος) συζητούν επί ίσοις όροις για την επικαιρότητα και την ειδησεογραφία της ημέρας. Η έλλειψη εξαρτήσεων είναι προφανής και πραγματικά απελευθερωτική. «Αιχμηρές» γνώμες, «ματιά» στα γεγονότα που ενοχλεί, πτυχές που δεν βγαίνουν εύκολα στο φως κατατίθενται, κουβεντιάζονται, εμπλουτίζονται και αποφασίζονται. Ούτε μια στιγμή δεν ακούσαμε κάποιον να λέει «αυτό δεν παίζει στον αέρα».

Εκείνο το βράδυ η είδηση για την πρόθεση της κυβέρνησης να καταργήσει το όριο των απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα (δηλώσεις Κεγκέρογλου) «έπαιξε» δεύτερο θέμα στο δελτίο σε ένα πληρέστατο ρεπορτάζ. Στο Mega η είδηση ήταν στην «ουρά» του δελτίου για 40 δεύτερα.

Και στο ραδιόφωνο το κλίμα είναι αντίστοιχο. Με σταθερό πρόγραμμα τις τελευταίες τρεις εβδομάδες, η ΕΡΑ πλέον έχει καταφέρει να μεταμορφωθεί. Από την πολυδιάσπαση του παρελθόντος με επτά εξειδικευμένα ραδιόφωνα, βρέθηκε να είναι ένα πολυφωνικό, πολυσυλλεκτικό, πλουραλιστικό ραδιόφωνο, ξαναδίνοντας πνοή σε ένα ραδιοφωνικό μοντέλο που είχε εγκαταλειφθεί προς χάριν των «θεματικών» ραδιοφώνων.

Ραδιόφωνο - social media

Πλέον οι ακροατές της ΕΡΑ απολαμβάνουν το Α’ Πρόγραμμα, το Β’, το Γ’, τη Φωνή της Ελλάδας, το Κόσμος, και φυσικά την ΕΡΑ Σπορ σε μια συχνότητα. Με το βάρος να πέφτει το πρωί στην ενημέρωση και με τα ιστορικά ραδιόφωνα του Β’ και του Γ’ να αναλαμβάνουν δράση από το απόγευμα και μετά, οι εργαζόμενοι στην ΕΡΑ έχουν καταφέρει, όπως λένε και οι ίδιοι, να φτιάξουν ένα πολύχρωμο παζλ εκεί όπου κάποιοι προσπάθησαν να ρίξουν «μαύρο». Η ανταπόκριση του κοινού είναι κάτι παραπάνω από ενθαρρυντική. Τόσο για τον αγώνα να κρατηθεί η ΕΡΤ ανοιχτή όσο και για το «νέο», «6 σε 1», ραδιόφωνο. Τα νούμερα από το Διαδίκτυο είναι αποκαλυπτικά.

- Κάθε μήνα περισσότεροι από 400.000 ακροατές και τηλεθεατές συντονίζονται διαδικτυακά στην ΕΡΤ και την ΕΡΑ.

- Εϊκοσι εκατομμύρια έχουν ακούσει τα ραδιόφωνα και έχουν παρακολουθήσει τη ΝΕΤ ή την ΕΤ3 αυτούς τους τέσσερις μήνες μόνο από τον ιστότοπο www.ertopen.com. Μια «σελίδα» που μέσα σε τρεις μήνες κατάφερε να μπει στις 100 πρώτες του ελληνικού Διαδικτύου.

Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης της ΕΡΤ από τις 11 Ιουνίου γνωρίζουν μια τεράστια άνθιση. Με καθημερινή παρουσία σε Twitter, Facebook και YouTube, μιλώντας τη γλώσσα των χρηστών, κατάφεραν να αποτελούν σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα κόμβο ενημέρωσης και αναφοράς.

Δίαυλος πολιτισμού

Πέρα από την ενημέρωση, οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ δεν έχουν ξεχάσει τον άλλο μεγάλο πυλώνα, τον πολιτισμό. Όπως λένε οι ίδιοι χαρακτηριστικά, επί τέσσερις μήνες κατάφεραν να «στήσουν» το μεγαλύτερο φεστιβάλ που υπήρξε ποτέ στον τόπο αυτόν, και όχι μόνο. Επί τέσσερις μήνες η υπαίθρια σκηνή του Ραδιομεγάρου φιλοξένησε εκατοντάδες καλλιτέχνες και συγκροτήματα από όλο το φάσμα της μουσικής. Οι καλλιτέχνες συνεχίζουν να συρρέουν στο Ραδιομέγαρο, όπως συνεχίζονται και οι κινηματογραφικές προβολές. Προσφάτως το Studio C του Ραδιομεγάρου φιλοξένησε θεατρική παράσταση αλλά και παράσταση stand up comedy.

Κινηματογραφιστές και δημιουργοί έχουν παραχωρήσει τα έργα τους (ντοκιμαντέρ, ταινίες κ.λπ.) χωρίς δικαιώματα στους εργαζομένους. Αποτέλεσμα, να προβάλλονται πλέον από τις συχνότητες της ΕΡΤ έργα που δύσκολα θα έβρισκαν χώρο στο τηλεοπτικό τοπίο του σήμερα.

Κάπως έτσι σκιαγραφείται αυτός ο γίγαντας που λέγεται ΕΡΤ. Ένας γίγαντας που φαίνεται να ξύπνησε και να πήρε στα σοβαρά τον ρόλο του. Αυτόν μιας πραγματικά δημόσιας ραδιοτηλεόρασης, όχι μόνο προσφέροντας στον πολίτη, αλλά θέτοντας τα μέσα πληροφόρησης στη διάθεση της κοινωνίας.

«Η Δ.Τ. δεν υπάρχει για κανέναν»

Και με τη Δ.Τ. τι γίνεται; Όποιον κι αν ρωτήσεις, η απάντηση θα είναι σχεδόν κοινή: «Η Δ.Τ. δεν υπάρχει. Δεν υπάρχει για εμάς, δεν υπάρχει και για τον κόσμο που δεν την βλέπει». Και οι εργαζόμενοι πού έφυγαν από το Ραδιομέγαρο και πήγαν να δουλέψουν εκεί; «Ούτε αυτοί υπάρχουν» θα πουν οι πιο σκληροί, ενώ άλλοι θα προσπαθήσουν, με κόπο, μεγάλη πικρία και θυμό, να διατυπώσουν κάποια δικαιολογία για την απόφαση των πρώην συναδέλφων τους. Πάντως όλοι συμφωνούν πως, αν οι συνάδελφοί τους δεν είχαν πάει στη Δ.Τ., η κυβέρνηση δεν θα είχε καταφέρει να διατηρήσει το «μαύρο» στην ΕΡΤ.

Πολλοί αναρωτιούνται: «Πού θα πάει αυτό;». Οι εργαζόμενοι απαντάνε: «Μέχρι το τέλος, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό». Οι ίδιοι αναγνωρίζουν ότι κάθε μέρα καταθέτουν όχι μόνο ένα κομμάτι του εαυτού τους στον αγώνα που δίνουν, αλλά και μια άλλη πρόταση λειτουργίας ενός δημόσιου ραδιοτηλεοπτικού φορέα.

«Μακάρι να μας δοθεί η ευκαιρία να διατηρήσουμε και να ενδυναμώσουμε το μοντέλο αυτό». «Αυτό θα πρέπει να είναι το μέλλον για την ΕΡΤ. Τέσσερις μήνες τώρα, η ΕΡΤ περνάει την καλύτερή της φάση» είναι μερικές χαρακτηριστικές φράσεις που κάποιος θα ακούσει στα πηγαδάκια του Ραδιομεγάρου. Φράσεις που απηχούν τις αντιλήψεις, τα όνειρα και τους πόθους των εργαζομένων που παραμένουν και αντιστέκονται στην ΕΡΤ. Φράσεις που περιγράφουν μια πραγματικότητα που θα μπορούσε να φέρει τα πάνω κάτω στο μιντιακό τοπίο όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά και ολόκληρης της Ευρώπης.

----------------------------------------

Πηγή:topontiki

Δελτίο τύπου σχετικά με τα στοιχεία του αριθμού των διοικητικών υπαλλήλων, εξέδωσε ο Σύλλογος Διοικητικού Προσωπικού του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.

Σκανδαλώδης παραχάραξη των αριθμητικών στοιχείων που αφορούν και το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας αναδεικνύεται από την ανάγνωση της Ειδικής Έκθεσης Τεκμηρίωσης (Ε.Ε.Τ) της ίδιας της Ομάδας Διοίκησης Έργου του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων.

Πέρα από τις εντελώς βάσιμες αντιρρήσεις των Ιδρυμάτων της 3βάθμιας Εκπαίδευσης για την παντελή αγνόηση από το Υπουργείο των εκθέσεων αξιολόγησης δομών και προσωπικού που τα ίδια τα Ιδρύματα συνέταξαν και κατέθεσαν, προκύπτει ειδικά για το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας ότι το Υπουργείο αγνόησε και τα ίδια τα στοιχεία της Ομάδας Διοίκησης Έργου (Ο.Δ.Ε.) που αυτό σύστησε και που στα πορίσματά της βάσισε τις αποφάσεις διαθεσιμότητας-κινητικότητας-απολύσεων.

Ειδικότερα, και επειδή τα στοιχεία-αποτελέσματα της Ε.Ε.Τ. είναι αδιάσειστα, αναφέρουμε χαρακτηριστικά:

1/ Στη σελ. 10 της Ε.Ε.Τ. (σελ. 11 της Ε.Ε.Τ. σε μορφή αρχείου pdf) αναφέρεται ότι υπολογίστηκαν τα Ιδρύματα με πλεονάσματα και ελλείμματα σε διοικητικό προσωπικό. Για τα Ιδρύματα που παρουσιάζουν πλεόνασμα προσωπικού, προτείνεται να τεθεί σε διαθεσιμότητα το πλεονάζον προσωπικό (σύμφωνα με τον Πίνακα της αμέσως επόμενης σελ. 11 στον οποίο εμφανίζονται τα αποτελέσματα του περίφημου αλγόριθμου).

2/ Ο Πίνακας της σελ. 11 εμφανίζει ότι το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας έχει έλλειμμα στο προσωπικό του κατά 2 άτομα και αντίστοιχα το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας παρουσιάζει πλεόνασμα διοικητικού προσωπικού κατά 40 άτομα. Επιπλέον, ο ίδιος Πίνακας εμφανίζεται εκ νέου δύο σελίδες παρακάτω (σελ. 14 της Ε.Ε.Τ. σε μορφή του αρχείου pdf) και αμέσως μετά παρουσιάζονται οι αναλυτικοί Πίνακες με πλεονάσματα και ελλείμματα ανά Ίδρυμα, όπου «ξαφνικά» το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας περιλαμβάνεται (χωρίς καμία αιτιολογία) στα Ιδρύματα με πλεονάζον προσωπικό 33 ατόμων (σελ. 24-25 της Ε.Ε.Τ. σε μορφή αρχείου pdf) και το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας με έλλειμμα προσωπικού 6 ατόμων (σελ. 35 της Ε.Ε.Τ. σε μορφή αρχείου pdf).

3/ Ο ίδιος Πίνακας που εμφανίζει το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας με 2 κενές θέσεις σε διοικητικό προσωπικό και το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας με 40 άτομα ως πλεονάζον προσωπικό εμφανίζεται και στη σελ. 62 (της Ε.Ε.Τ. σε μορφή αρχείου pdf) ως μέρος της δεύτερης εισήγησης της ΟΔΕ με ημερομηνία 14-10-2013, ενώ στη σελ. 71 (της Ε.Ε.Τ. σε μορφή αρχείου pdf) παρουσιάζεται η νέα κατανομή κατάργησης θέσεων στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας  πάλι χωρίς καμία αιτιολογία, παρά μόνο με μια γενική αναφορά στη σελ. 61 (της Ε.Ε.Τ. σε μορφή αρχείου pdf) ότι οι Πίνακες επικαιροποιήθηκαν με βάση τα στοιχεία της Ενιαίας Αρχής Πληρωμών.

4/ Δεν υπάρχει καμία αιτιολογία για τον τρόπο υπολογισμού των ειδικοτήτων που πλεονάζουν και καταργούνται σε κάθε Ίδρυμα παρά μόνο αναφορά σε κάποια γενικά (και ερμηνευόμενα κατά το δοκούν) κριτήρια που αναφέρονται για όλα τα Ιδρύματα στη σελ. 12 (της Ε.Ε.Τ. σε μορφή αρχείου pdf) με τίτλο «ΒΗΜΑ 3^ον του πορίσματος».

5/ Τέλος, η ίδια Ε.Ε.Τ. εμφανίζει ένα άλλο Ίδρυμα (ΤΕΙ Πειραιά) για το οποίο προκύπτει έλλειμμα (αντί για πλεόνασμα) διοικητικών υπαλλήλων κατόπιν κραυγαλέου σφάλματος απλής αριθμητικής.Ένα ακόμη «μικρό» λάθος του Πίνακα της σελ. 11 (αλγόριθμος διαθεσιμότητας): Συνολικές σταθμικές απαιτήσεις σε διοικητικούς υπαλλήλους = 116, Συντελεστής βαρύτητας γεωγραφικής διασποράς = 1, Τελικές απαιτήσεις σε διοικητικούς υπαλλήλους : 116 x 1 = 183 !!!!!!!!! Υφιστάμενοι διοικητικοί = 172, Κενά (!!!!) διοικ. υπαλλήλων = 11 = (183-172).

Επισημαίνουμε, ότι ο Σύλλογος Διοικητικού Προσωπικού του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας δεν είναι σε καμία περίπτωση υπέρμαχος των μεθόδων σαλαμοποίησης που εφαρμόζονται στην ελληνική κοινωνία (δηλ. εσείς και όχι εμείς). Αναφέρουμε τα παραπάνω γιατί η μόνη αλλαγή που έγινε μεταξύ των Ιδρυμάτων με πλεονάζοντες και κενά (στους Πίνακες ανά Ίδρυμα και χωρίς ειδική αιτιολογία) είναι αυτή μεταξύ Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και Πανεπιστημίου Μακεδονίας (τα άλλα 7 θιγόμενα Ίδρύματα αναφέρονται στον Πίνακα της σελ. 11 και της σελ.62 ως έχοντα πλεονάζον διοικητικό προσωπικό). Επιμένουμε ότι χρειάζεται κοινός αγώνας από όλους τους εργαζόμενους για την ανατροπή της πολιτικής των απολύσεων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Δεν κάνουμε βήμα πίσω από το αίτημά μας για καμία διαθεσιμότητα-απόλυση. Όχι μόνο κανείς δεν περισσεύει στα Ιδρύματα, αλλά χρειάζονται και επιπλέον προσλήψεις.

Η Ε.Ε.Τ. προσβάλλει το αίσθημα δικαίου για όλους του υπαλλήλους των οποίων η ζωή και το μέλλον κρίνεται με συνοπτικές αποφάσεις της παραπάνω μορφής, οι αυθαιρεσίες αυτές καθιστούν και νομικά ασθενή την συγκεκριμένη απόφαση διαθεσιμότητας των υπαλλήλων των Ιδρυμάτων της 3βάθμιας εκπαίδευσης και ειδικότερα του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Προσβάλλει – εκτός από τη νοημοσύνη μας – στοιχειώδεις αρχές μαθηματικών, λογικής και ορθογραφίας. Είναι πλέον αποδεδειγμένο με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι πέρα από το απάνθρωπο και βάρβαρο μέτρο των απολύσεων, οι αποφάσεις του Υπουργείου με βάση την Ε.Τ.Τ. για ένα τόσο σοβαρό θέμα βασίστηκαν σε μικροπολιτικές σκοπιμότητες.

Ο Σύλλογος Διοικητικού Προσωπικού του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας θεωρεί ότι αυτή η «αξιολόγηση» της Ε.Ε.Τ., όχι απλά είναι προσχηματική, όχι απλά παράνομη και ηθικά απαράδεκτη, αλλά είναι τελικά ένα όνειδος να κατατίθεται ένα τέτοιο επίσημο κείμενο στη Βουλή των Ελλήνων.

Είναι επείγουσα υποχρέωση των θεσμικών Οργάνων Διοίκησης του Ιδρύματος (Σύγκλητος, Πρυτανικές Αρχές, Συμβούλιο του Ιδρύματος) να αξιοποιήσει τα στοιχεία αυτά για να προσβάλει στα δικαστήρια την απόφαση του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων. Οποιαδήποτε καθυστέρηση ή υπεκφυγή εκ μέρους των θεσμικών Οργάνων Διοίκησης του Ιδρύματος τα καθιστά υπόλογα στο σύνολο της ακαδημαϊκής κοινότητας.

Ο Σύλλογος Διοικητικού Προσωπικού του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας ΑΠΑΙΤΕΙ από όλα τα θεσμικά Όργανα Διοίκησης του Ιδρύματος, να πάρουν θέση. Τα ΚΑΛΕΙ να αντιδράσουν σε αυτές τις αλχημείες του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων. Ποιός επιτέλους θα σηκώσει το ανάστημά του και θα υπερασπιστεί το Πανεπιστήμιό μας;

Σε κάθε περίπτωση, ο Σύλλογος Διοικητικού Προσωπικού του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας θα εξαντλήσει όλα τα νόμιμα ένδικα μέσα ώστε να αποδοθεί δικαιοσύνη σε σχέση με τις πραγματικές ανάγκες του Ιδρύματος.

Το διοικητικό προσωπικό των πανεπιστημίων αντιστέκεται

«Δεν μπορεί να κρίνεται η παραμονή μου στην εργασία μου από μια διαδικασία που περισσότερο θυμίζει «δήλωση μετανοίας»

Πρόκειται για μια συγκλονιστικής διάρκειας απεργία. Το διοικητικό προσωπικό των πανεπιστημίων κλείνει οκτώ εβδομάδες κινητοποιήσεων και οδεύει στην ένατη. Συμπαρίστανται καθηγητές, διδακτικό προσωπικό και φοιτητές. Ενα «αρραγές μέτωπο», σύμφωνα με την πλειονότητα του κόσμου των πανεπιστημίων, που «αντιστέκεται γιατί δεν μπορεί να επιτρέψει τη διάλυση των ιδρυμάτων», όπως επισημαίνει η Αγγελική Τσόκογλου, μέλος του Δ.Σ. των μελών ΔΕΠ της Φιλοσοφικής Σχολής.

Οι αντιδράσεις ήταν δεδομένες μετά την ανακοίνωση του μέτρου της διαθεσιμότητας. Για τους εργαζόμενους οι κυβερνητικές επιλογές έχουν σαφή στόχο: τη συρρίκνωση και την ιδιωτικοποίηση τμημάτων της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Στην πανεπιστημιακή κοινότητα έχει δημιουργηθεί η αίσθηση πως είναι πολιτική επιλογή να γυρίσει η Παιδεία πολλά χρόνια πίσω. «Με μια κίνηση τζούντο», όπως μας είπε χαρακτηριστικά μία εργαζόμενη. Ακαπνοι στις κινητοποιήσεις, οι υπάλληλοι ήρθαν σε μετωπική σύγκρουση με την κυβέρνηση προχωρώντας σε μια απεργία διαρκείας.

Η έναρξη των κινητοποιήσεων συνέπεσε με τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Ο αγώνας, τα αιτήματα, οι απόψεις των εργαζομένων πέρασαν στα «ψιλά γράμματα» της επικαιρότητας από τη μεγαλύτερη μερίδα των ΜΜΕ. Οταν καταλάγιασε η υπόθεση της Χρυσής Αυγής, τα ΜΜΕ έστρεψαν το βλέμμα τους στις εξελίξεις γύρω από τα Πανεπιστήμια. «Κατάλαβαν ότι η κοινωνία δεν αντιδρά στις κινητοποιήσεις. Τα Πανεπιστήμια κατασυκοφαντήθηκαν. Προβλήθηκαν μόνο οι θέσεις της κυβέρνησης», περιέγραψε η κ. Τσόκογλου.

Τα εκπαιδευτικά ιδρύματα παρουσιάστηκαν με υπερπλεονάζον προσωπικό. Στα «παράθυρα» εμφανίστηκε αμφιλεγόμενος αριθμός υπογραφών πολιτών που «απαιτούν το άνοιγμα των σχολών».

Επιπλέον, πριν από λίγα 24ωρα «έσκασε» η είδηση της εισαγγελικής παρέμβασης για τους διοικητικούς υπαλλήλους που «απεργούν και πληρώνονται». «Είναι ψέμα», αναφέρει η Μαρία, που εργάζεται στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο (ΕΜΠ). «Σε όλο το Δημόσιο τα ημερομίσθια κόβονται με τη λήξη της απεργίας και έπειτα από μια σειρά εργασιών», εξήγησε.

«Κορύφωση των εκβιασμών» της κυβέρνησης, ωστόσο, χαρακτηρίζεται από το σύνολο των διοικητικών υπαλλήλων η πρόσφατη απογραφή. Επισημαίνουν πως η απογραφή στόχευε να προσωποποιήσει τον αγώνα και να σπάσει τη συλλογικότητά του. «Επέλεξα να μην απογραφώ λόγω των φασιστικών χαρακτηριστικών της διαδικασίας. Θεωρώ ότι δεν μπορεί να κρίνεται η παραμονή μου στην εργασία μου από μια διαδικασία που περισσότερο θυμίζει “δήλωση μετανοίας”. Αλλωστε τα αντικειμενικά προσόντα μου τα διαθέτει η υπηρεσία. Μου είχε ζητηθεί και είχα επικαιροποιήσει, προσφάτως, τους τίτλους μου», εξήγησε η Λίζα, διοικητική υπάλληλος στο ΕΜΠ. Το υπουργείο δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει την απογραφή για να προχωρήσει στη μοριοδότηση, καθώς τα στοιχεία απαιτούν περαιτέρω συμπλήρωση και διασταύρωση, τονίζουν οι υπάλληλοι.

Μονόδρομος θεωρείται από μεγάλο τμήμα της πανεπιστημιακής κοινότητας η συνέχιση της απεργίας. Αλλωστε, η μέρα της επιστροφής στα πανεπιστήμια, σε συνθήκες που έχει επικρατήσει το μέτρο της διαθεσιμότητας, φαντάζει ζοφερή. «Πάγιο αίτημα η αναστολή της σχετικής ΚΥΑ», διαμηνύουν οι εργαζόμενοι.

Του Στέργιου Ζιαμπάκα

--------------------------------

Πηγή:efsyn

Πανεπιστήμιο: Στο μετέωρο βήμα του «FIGHT OR FLIGHT» - Του Σπύρου Γεωργάτου (Πρόεδρος Συλλόγου μελών ΔΕΠ Πανεπιστημίου Ιωαννίνων)

Λέγεται και γράφεται ότι «στο Πανεπιστήμιο τα πράγματα ήταν ανέκαθεν δύσκολα, γιατί στην Ελλάδα δεν υπάρχει επιστημονική παράδοση». Σωστό, αν και υπήρξαν άλλες παραδόσεις, εκτός Πανεπιστημίου, που θα μπορούσαν υπό συνθήκες να αποτελέσουν τη βάση για πρωτότυπους πειραματισμούς, τόσο στην εκπαίδευση όσο και στην έρευνα (από την παράδοση των λεγόμενων ιατροφιλοσόφων και τη λαϊκή ζωγραφική, μέχρι τις διάφορες σχολές της νεοελληνικής ποίησης και το απαράμιλλο σε δεξιοτεχνία και αισθητική «μαστοριλίκι» των γεφυροποιών της Ηπείρου). Απουσία των κατάλληλων πολιτικών και οικονομικο-κοινωνικών συνθηκών, η ανώτατη εκπαίδευση δεν στηρίχθηκε όμως ποτέ σ’ αυτό το «ευγενές» υπόστρωμα και αναπτύχθηκε στρεβλά κι «απ’ τα πάνω», με κύριο στόχο την ανασυγκρότηση των μεσαίων στρωμάτων μετά τον πόλεμο.

Το σύγχρονο, μαζικό Πανεπιστήμιο άρχισε να συγκροτείται μετά το ’82, με την εισαγωγή του πρώτου νόμου-πλαισίου από την κυβερνηση Παπανδρέου. Το πλαίσιο αυτό προέβλεπε συγκεκριμένα όργανα (αυτο)διοίκησης (τομέας-τμήμα-σχολή), θέσπιζε τέσσερις καθηγητικές βαθμίδες (λέκτορες, επίκουροι, αναπληρωτές, τακτικοί καθηγητές) και έδινε δικαίωμα λόγου και ψήφου τόσο στο διδακτικό-ερευνητικό προσωπικό, όσο και στους διοικητικούς υπαλλήλους και τους φοιτητές. Αυτή η «βίαια ωρίμανση» στο θεσμικό επίπεδο αντιμετώπιζε έναν κραυγαλέο και αντιπαραγωγικό αναχρονισμό και ανταποκρίνονταν πλήρως στα δεδομένα της μεταπολιτευτικής περιόδου.

Παρόλα αυτά, όπως ήταν αναμενόμενο, η εφαρμογή του συγκεκριμένου νόμου-πλαισίου οδήγησε σταδιακά σε παραμορφώσεις και δημιούργησε πολλά λειτουργικά προβλήματα. Η διαδικασία επιλογής επιστημονικού προσωπικού, αλλά και η εκλογή πρυτάνεων και προέδρων στα διάφορα τμήματα, ήταν απ’ την αρχή ευάλωτη στον παραγοντισμό και -δοθέντος του χρόνου- διαμόρφωσε ένα εκτεταμένο δίκτυο ομαδοποιήσεων και πελατειακών σχέσεων που δεν είχαν προηγούμενο στα διεθνή ακαδημαϊκά χρονικά. Οι δημόσιες επενδύσεις χρησιμοποιήθηκαν από αυτές τις ομάδες με τρόπο που προκλητικά συνδύαζε τη σπατάλη με την ελλειπή υποστήριξη και τη στελέχωση βασικών υπηρεσιών. Και μέσα σ’ αυτό το κλίμα, τα όρια του αγοραίου και του ακαδημαϊκά επιτρεπτού έγιναν δυσδιάκριτα.

Τα εκφυλιστικά φαινόμενα έφτασαν στο αποκορύφωμά τους όταν προέκυψε η ανάγκη «εξωτερικής χρηματοδότησης» των ερευνητικών προγραμμάτων και των υποδομών. Δοθείσης της ευκαιρίας, τα πελατειακά δίκτυα των ελληνικών Πανεπιστημίων διασυνδέθηκαν τότε με τα δίκτυα της «υψηλής» ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας και τις κερδοσκοπικές συμμορίες που λυμαίνονταν τις δημόσιες επενδύσεις, εδραιώνοντας ένα ιδιότυπο καθεστώς «πληβείων-πατρικίων» μέσα στα ανώτατατα εκπαιδευτικά ιδρύματα. Η κατάσταση όμως αυτή φαίνεται ότι περιείχε και τον σπόρο της αυτο-αναίρεσής της: Τα νέα κονδύλια προϋπέθεταν και προέβλεπαν σε κάποιο βαθμό μια μετρήσιμη πρόοδο στην επιστημονική παραγωγή, τόσο ποσοτική όσο και ποιοτική. Έφερναν τους Ευρωπαίους στην Ελλάδα και έστελναν τους Έλληνες πανεπιστημιακούς στα σώματα, τις επιτροπές και τα εργαστήρια των συνεργατών τους στην Ευρώπη. Καθιστούσαν όλους τους εμπλεκόμενους πολύ πιο οξυδερκείς στα οικονομικά της εκπαίδευσης και ανεδείκνυαν ανά πάσα στιγμή την υστέρηση σε υποδομές, χρηματοδότηση, επιχειρησιακά πλάνα και εξειδικευμένο προσωπικό που υπήρχε στην Ελλάδα.

Εν μέσω πελατειακών φαινομένων και χωρίς να υποχωρεί ο παραγοντισμός, στο ελληνικό Πανεπιστήμιο άρχισε λοιπόν να εμφανίζεται μια αντίρροπη «ροή»: Η τάση για την εισαγωγή αξιολογικών κριτηρίων και μέτρων ελέγχου της απόδοσης. Τέτοια μέτρα ανταποκρίνονταν καλύτερα στις προς τρίτους υποχρεώσεις και παράλληλα διέσωζαν τα προσχήματα, αφού το αίτημα για «αξιοκρατία» και χρηστή διοίκηση -που διατυπώνονταν από εκείνους που από θέση ή πεποίθηση είχαν τα χέρια τους «καθαρά»- είχε γίνει στο μεταξύ πιεστικό. Σ’ αυτή τη βάση, διάφορες -αυθεντικές ή κατ’ επίφαση- καθηγητικές ελίτ άρχισαν από τη δεκαετία του ’90 να διεκδικούν περισσότερες πρόνοιες στο θεσμικό πλαίσιο, που θα θωράκιζαν το Πανεπιστήμιο απέναντι στον απροκάλυπτο παραγοντισμό.

Με άλλα λόγια, η ίδια η ανάπτυξη του Πανεπιστημίου, όσο ασύμμετρη και στρεβλή κι αν ήταν, έσπρωχνε τα πράγματα προς μια κατεύθυνση αυτο-κάθαρσης και ανασυγκρότησης που θα μπορούσε, εάν βέβαια συνέτρεχαν οι προϋποθέσεις, να ανατρέψει και το στρεβλό και το φαύλο της όλης διαδικασίας. Ένα τέτοιο ενδεχόμενο γινόταν μάλιστα ακόμα πιο πιθανό αν συνυπολογίσει κανείς ότι το μεγαλύτερο ποσοστό των νέων μελών του προσωπικού διέθετε πια και διαχειριστική εμπειρία και επιστημονική επάρκεια, αλλά και ένα απόθεμα “ακαδημαϊκoύ ήθους» –που είχε προκύψει από τα «παθήματά» τους και τις πικρές εμπειρίες τους σε ένα καθεστώς αποκλεισμών και αυξανόμενης ευνοιοκρατίας.

Θα το πω πολύ λακωνικά: Αυτή η ευκαιρία για την ανανέωση και την πραγματική μεταρρύθμιση του ελληνικού Πανεπιστημίου πέρασε ανεκμετάλλευτη όταν η προγραμματική πρωτοβουλία που θάπρεπε να έχει αναλάβει το ίδιο το πανεπιστημιακό κίνημα, ιδιαίτερα μετά τη μεγάλη δυναμική που δημιουργήθηκε με τη μάχη του άρθρου 16, «υπεκλάπη» από τους νεοφιλελεύθερους του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ στο τέλος του ’90-μέσα του 2000: Όλα τα δυνάμει «οραματικά» στοιχεία για την ανανέωση του Πανεπιστημίου αντικαταστάθηκαν με τα αντίστοιχα ψευδώνυμά τους. Βροχή τα ιδεολογήματα περί «καινοτομίας», «ανταγωνιστικότητας», «αριστείας», «επιχειρηματικότητας», «απόδοσης», «λογοδοσίας», που είχαν μεν διακινηθεί από πριν, αλλά η κοινότητα τα αντιμετώπιζε με επιφύλαξη.

Πλήθος οι θεσμικές παρεμβάσεις, με αποκορύφωμα τους νόμους Γιαννάκου, Διαμαντοπούλου, Αρβανιτόπουλου, που μαζί με τα ξερά έκαιγαν και τα χλωρά (ή μάλλον κυρίως αυτά τα δεύτερα), με την κατάργηση του ασύλου (αντί να καταργηθεί το ιδιότυπο «άσυλο» της αυθαιρεσίας), την ανάθεση της διαχείρισης σε «μάνατζερ» και εξω-πανεπιστημιακά στελέχη (αντί να θεσπίζονται κανόνες πραγματικού και ουσιαστικού ελέγχου) και την άνευ προηγουμένου περιστολή της δημόσιας δαπάνης (που συνέπεσε με το μνημόνιο, αλλά ήταν ήδη δρομολογημένη από πολύ πιο πριν, στη λογική της ιδιωτικοποίησης του δημόσιου Πανεπιστημίου). Το «κερασάκι» σ’ αυτή τη νεοφιλελευθερη τούρτα ήταν οι πρόσφατες απολύσεις των διοικητικών υπαλλήλων και οι επερχόμενες απολύσεις διδακτικού-ερευνητικού προσωπικού μέσα στο 2014.

Αυτή η έφοδος του νεοφιλευθερισμού από τη μια πλευρά απειλεί με διάλυση το δημόσιο Πανεπιστήμιο και από την άλλη επιχειρεί να αφαιρέσει από το πανεπιστημιακό κίνημα κάθε προϋπόθεση για να αρθρώσει κάποτε έναν ριζοσπαστικό, προγραμματικό λόγο: Εν μέσω σφοδρών συγκρούσεων, η πιο αυτονόητη στάση είναι η άμυνα. Δηλαδή η υπεράσπιση των ζωτικής σημασίας όρων για την επιβίωση του Πανεπιστημίου, χωρίς αστερίσκους και επεξηγήσεις. Γιατί τη στιγμή που η κυβέρνηση απολύει το σύνολο των φυλάκων, των βιβλιοθηκονόμων ή των τεχνικών υποστήριξης δικτύων σε διάφορα Πανεπιστήμια, οποιαδήποτε απόπειρα αυτο-κάθαρσης θα ήταν όχι μόνο παρεξηγήσιμη, αλλά και καθαρά αυτοκτονική.

Επειδή η κυβέρνηση ειδικεύεται τελευταία στη «μαζική ψυχολογία» και χρησιμοποιεί ολοένα και περισσότερο τις μεθόδους του λεγόμενου «κοινωνικού αυτοματισμού», επισημαίνω εδώ ένα φαινόμενο αντίστοιχο αυτής της «αμυντικής αντίδρασης» που ανέφερα παραπάνω. Πολλά είδη ζώων (ανάμεσα σ’ αυτά και το περιούσιο είδος μας) όταν αντιμετωπίζουν κίνδυνο «επαπειλουμένου θανάτου» αναστέλλουν ή περιορίζουν στο ελάχιστο ορισμένες λειτουργίες τους (όπως η πέψη και η ούρηση) για να ενεργοποιήσουν στο μέγιστο συστήματα που θα τους επιτρέψουν είτε να μείνουν στη θέση τους και να παλέψουν μέχρις εσχάτων (fight), είτε να το βάλουν στα πόδια και να ξεφύγουν από τα νύχια του θηρευτή (flight).

Αν τα σαΐνια του υπουργείου υπολογίζουν ότι μέσω ενός παρόμοιου κοινωνικού ανακλαστικού θα εκμηδενίσουν κάθε αντίσταση και κάθε μελλοντική απόπειρα ανασυγκρότησης του δημόσιου Πανεπιστημίου, έχω να τους πω το εξής: Μπορεί το «shock και δέος» των επικοινωνιακών επιθέσεων, των εισαγγελικών παρεμβάσεων και των απολύσεων να τους εξυπηρετεί στην παρούσα φάση γιατί εκβιάζει μέχρι εκεί που δεν πάει αυτούς που θίγονται άμεσα, αποθαρρύνει κάθε ριζοσπαστική πρωτοβουλία και προκαλεί μια κάποιαν αμηχανία, ιδιαίτερα σε αυτούς που αντιστέκονται, αλλά ταυτόχρονα πιστεύουν ότι όντως υπάρχουν κακώς κείμενα που πρέπει να διορθωθούν. Ας έχουν όμως υπόψη ο κ. Αρβανιτόπουλος και οι επιτελείς του ότι η αντίδραση «fight or flight» έχει αβέβαιη έκβαση, γιατί σε μερικές φορές το υποψήφιο θύμα ανασυντάσσεται, αντιστέκεται και νικάει (ή τρώει) τον θύτη!

Του Σπύρου Γεωργάτου Πρόεδρος του Συλλόγου μελών ΔΕΠ Πανεπιστημίου Ιωαννίνων

------------------------------------

Πηγή: efsyn

Δεν Είναι Δικτατορία, Μάτια Μου

Ξέχνα τον Κάφκα. Ο Γιόζεφ Κ. είσαι εσύ και η Δίκη σου έχει ξεκινήσει.

Θα έρθουμε από το σπίτι σου να σε πάρουμε, χωρίς καν να σου απαγγείλουμε κατηγορίες. Δεν τις χρειάζεσαι.

Αφού είσαι ένοχος, το είπαν στις ειδήσεις, είσαι ένοχος, το έγραψαν οι εφημερίδες, είσαι ένοχος, το διέταξε ο πρωθυπουργός, είσαι ένοχος, το λέει και η ΕΥΠ, είσαι ένοχος, το ξέρει η αστυνομία και η γειτόνισσα που προσπαθεί να διαφυλάξει την αθωότητα της, ότι πολυτιμότερο έχει.

Είσαι ένοχος, γιατί τολμάς να αντιτίθεσαι στα σχέδια ανάπτυξης και να διασπείρεις ψευδείς ειδήσεις, ότι τάχα κάποιοι διασπείρουν αρσενικό, στα χώματα και στα ύδατα.

Είσαι ένοχος, κύριε Παρατηρητή Μεταλλευτικών Δραστηριοτήτων, και το ξέρουμε καλά αυτό, γιατί παρακολουθούσαμε τα τηλεφωνήματα σου, διαβάζαμε τις συνεντεύξεις σου και καταχωρούσαμε τις αναρτήσεις σου.

Γι” αυτό καλύτερα να ετοιμαστείς. Να βγάλεις τις πιτζάμες σου, να φιλήσεις τα παιδιά σου και πρόσεχε να τα κρατήσεις όσο περισσότερο μπορείς στην αγκαλιά σου, γιατί όταν τα ξαναδείς, όταν θα μπορέσεις να τα αγκαλιάσεις ξανά, θα έχουν περάσει πολλά χρόνια.

Είσαι ένοχος, εσύ γιατρέ του Κόσμου, που τολμάς να αμφισβητείς την αποτελεσματικότητα των μεταρρυθμίσεων, και να μιλάς για τη χώρα σου λες και είναι η Ουγκάντα. Ναρκωτικά δεν βρήκαμε στο ιατρείο σου, αλλά κατάλαβες πόσο ένοχος είσαι.

Είσαι ένοχος, εσύ συγγραφέα των ορέων, που διαλαλείς από τη Χιώτικη γιάφκα σου την ανάγκη να επιστρέψουμε σε πιο ήπιες μορφές αγροτικής εκμετάλλευσης και αποκηρύσσεις τον καταναλωτισμό. Πως νομίζεις, κακόμοιρε γραφιά, ότι χτίστηκαν οι αυτοκρατορίες; Με ήπια εκμετάλλευση και αυτοδιάθεση;

Είσαι ένοχος, εσύ διαδηλωτή, εσύ καταληψία, εσύ μαθητή, εσύ απεργέ, που συνεχίζεις να πιστεύεις ότι με τον αγώνα σου μπορείς να καταστρέφεις το όραμα μιας ελεύθερης οικονομίας, το όραμα ενός κόσμου όπου τίποτα δεν στέκεται εμπόδιο στην απόλυτη και ολοκληρωτική επικράτηση του 1%.

Είσαι ένοχος, εσύ φιλήσυχε και νομοταγή ανθρωπάκο, που νομίζεις ότι αυτή ακριβώς η απάθεια σου είναι τεκμήριο της αθωότητας σου. Γιατί χρωστάς λεφτά κι εσύ, χρωστάς αίμα. Τα βγάζεις πέρα και πληρώνεις τις δόσεις, αλλά σύντομα θα αφήσεις ένα χρέος απλήρωτο, το περιμένουμε με αδημονία αυτό. Τότε θα έρθουμε από το σπίτι σου ή θα σε σταματήσουμε στο δρόμο, και θα πάρεις το δρόμο για το αυτόφωρο, γιατί θα χρωστάς λεφτά, γιατί θα χρωστάς αίμα, εσύ ο τέως νομοταγής και νυν φοροφυγάς.

Ξέχνα τον Ουίνστον Σμιθ του “1984”, ο Όργουελ ήταν ένας αφελής.

Δεν χρειάζεται να στήσουμε κάμερες για να παρακολουθούμε την κάθε σου κίνηση ούτε πρέπει να μαντεύουμε τι σκέφτεσαι. Μόνος σου έβαλες τις κάμερες στο σπίτι σου. Μόνος σου αγόρασες το έξυπνο τηλέφωνο για να σε ακούμε. Μόνος σου, αυτό είναι το πιο σημαντικό, μας δείχνεις τι σκέφτεσαι.

Τα τραγούδια που ακούς στο youtube, τα μπλογκ και τα σάιτ που διαβάζεις, τα like που κάνεις και οι αναρτήσεις που αναδημοσιεύεις.

Ξέρουμε πότε κοιμάσαι και πότε ξυπνάς, τι τραγουδάς στο σπίτι και τι σου αρέσει να διαβάζεις. Ξέρουμε τις αγαπημένες σου ταινίες και τις σεξουαλικές σου προτιμήσεις. Ξέρουμε τα πάντα για σένα και δεν χρειάστηκε να σε αναγκάσουμε να μας τα πεις.

Ξέχνα τον Γκάι Μόνταγκ που έκαιγε τα βιβλία στους “451 φαρενάιτ”. Ο Μπράντμπερι δεν πήγε πανεπιστήμιο, ήταν ένας αυτοδίδακτος ερασιτέχνης.

Δεν χρειάστηκε να κάψουμε τα βιβλία. Σε μάθαμε να διαβάζεις σκουπίδια, βιβλία γραμμένα όπως και οι σαπουνόπερες που βλέπεις. Αυτά προωθούσαμε, αυτά σου άρεσαν. Αυτά σου άρεσαν, αυτά εκδίδαμε. Βιβλία που σε κάνουν να ξεχνιέσαι ή σε κάνουν να ξεχνάς, καθώς δίπλα σου κάποιος φυλακίζεται, κάποιος δολοφονείται, κάποιος οδηγείται στην αυτοκτονία. Αλλά αυτός ο κάποιος δεν είναι εσύ, εσύ ταξιδεύεις με ένα βιβλίο.

Και σύντομα θα καις τα βιβλία μόνος σου, για να ζεσταθείς. Και στη φυλακή δε θα έχεις βιβλία για να ξεχνιέσαι. Στο δρόμο τα βιβλία θα τα σχίζεις για να γεμίσεις τα ρούχα σου, να μην κρυώνεις.

Δεν χρειάστηκε να κάψουμε τις εφημερίδες. Οι περισσότερες είναι δικές μας, τις πληρώνουμε για να εκδίδουν βιβλία-φαντάσματα και να γράφουν ό,τι ακριβώς χρειαζόμαστε.

Και αν δε σου φτάνουν αυτές έχεις και τα free press που σε κάνουν να νιώθεις διαφορετικός, ωραίος, μοντέρνος, χίπστερ.

Τα ξέρεις αυτά, τα έμαθες τόσα χρόνια που αγόραζες περιοδικά ιλουστρασιόν, τόσο ιλουστρασιόν όσο θα ήθελες να είναι η ζωή σου, τριάντα χιλιάδες Κλικ πάνω από την πλέμπα όπου ανήκεις.

Ξέχνα τον Μπέρναρντ του “Θαυμαστού Καινούριου Κόσμου”. Ο Χάξλει δεν ήξερε τίποτα από ψυχολογία των μαζών.

Δεν χρειάζεται η γονιδιακή αναβάθμιση για να πιστέψεις ότι είσαι ανώτερος από τους τσιγγάνους, τους Πακιστανούς, τους Αλβανούς και τους Βούλγαρους, τους Τούρκους και τους Κούρδους, τους Σύριους, τους Παλαιστίνιους, του Αφρικανούς και τους Κινέζους…

Δεν χρειάζεται να γίνεις πολίτης “Α” για να πιστέψεις ότι είσαι ανώτερος από τις πόρνες, τους μετανάστες, τους άνεργους, τους τσιγγάνους, τους άστεγους, τους αυτόχειρες, τους ομοφυλόφιλους, τους πιο φτωχούς από εσένα.

Δεν χρειάζεσαι το “σόμα”, το μαγικό φάρμακο της ευτυχίας που διατίθεται δωρεάν, για να αφιονίζεσαι.

Έχεις τα αγχολυτικά σου, τα οποία αγοράζεις, έχεις την τηλεόραση, χωρίς την οποία δεν μπορείς να ζήσεις ούτε μια μέρα, έχεις το ποδόσφαιρο, για να ζητωκραυγάζεις, έχεις τον τζόγο, για να ελπίζεις ότι κάποια μέρα θα γίνεις πλούσιος κι εσύ, όπως αυτοί που βλέπεις στην τηλεόραση, όπως αυτοί που χρωστάνε εκατομμύρια και επιδοτούνται από το κράτος, από τα λεφτά που δίνεις εσύ, για να συνεχίσουν να γλεντάνε πάνω από τον τάφο σου.

Ξέχνα τους Ελόι και του Μόρλοκς, της “Μηχανής του Χρόνου”. Ο Ουέλς πίστευε στους εξωγήινους.

Οι δουλοπάροικοι δεν είναι κρυμμένοι στα έγκατα της γης. Είναι δίπλα σου, κλεισμένοι σε στρατόπεδα συγκεντρώσεως. Είναι δίπλα σου, πτώματα που ξεβράζονται στην αγαπημένη σου παραλία. Είναι δίπλα σου, τους κυνηγάς με τσεκούρια και μαχαίρια.

Οι δουλοπάροικοι είναι τα παιδιά σου. Δίχως σχολεία, δίχως περίθαλψη, δίχως δάση, δίχως πατρίδα, δίχως μέλλον.

Δουλοπάροικος είσαι κι εσύ. Να δουλεύεις χωρίς να ανταμοίβεσαι, να απολύεσαι χωρίς να αποζημιώνεσαι, να σου κάνουν έξωση επειδή σε απολύσανε, να σε κλείνουν φυλακή επειδή διαμαρτύρεσαι.

Όχι, μάτια μου, δεν είναι δικτατορία, δεν είναι χούντα.

Είναι καφκικός εφιάλτης, είναι οργουελικός ολοκληρωτισμός, είναι χαξλεϊκή δυστοπία, είναι ο “Πόλεμος των Κόσμων” και εσύ είσαι αναλώσιμος, είναι 451 βαθμοί φαρενάιτ όπου καίγεσαι αδιαμαρτύρητα.

Μόνος σου με δημιούργησες και συνεχίζεις να πιστεύεις σε εμένα, γιατί ξέρεις ότι εγώ είμαι η μόνη οδός, ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση.

Το ξέρεις ότι είσαι ένοχος, το ξέρεις ότι είσαι εν δυνάμει εγκληματίας, το ξέρεις ότι μια νύχτα θα έρθω για σένα, θα έρθω για το σπίτι σου, θα έρθω για το παιδί σου. Κανείς δε θα σε υπερασπιστεί, γιατί δεν πιστεύεις σε τίποτα πια και κανείς δεν πιστεύει σε σένα.

Τελείωσε η εποχή των οραμάτων και των ιδανικών, επικράτησα απόλυτα.

Είμαι η ΤΙΝΑ, μάτια μου, το τέλος της ιστορίας, το τέλος του ανθρώπου.

Το μόνο που επιτρέπεται να κάνεις εσύ, είναι να υποτάσσεσαι.

There Is No Alternative!

Μάτια μου…


------------------------------
Πηγή: Γελωτοποιός
(Εκπληκτικό κείμενο, ευγνωμονώ αυτόν (-η) -τον Γελωτοποιό- που το 'γραψε, επίσης ευγνωμονώ τον Γ. Μακριδάκη που το ανακάλυψε -μιας και το κείμενο αναφέρεται και σ' αυτόν.)

Ο δεύτερος θάνατος της ΕΡΤ - Του Νίκου Χειλά

Έχουμε να πούμε πολλά. Για τον καιρό, το μνημόνιο, τους ξένους, τους ντόπιους, τα εσώψυχά μας. Και η όρεξη μας να μιλάμε αυξάνει, χάρη και στα νέα μέσα επικοινωνίας, από μέρα σε μέρα. Το σύμπαν της γλώσσας μας διαστέλλεται ταχύτερα από το φυσικό. Και αυτό οριοθετεί και τη συνολική μας ύπαρξη. «Τα όρια μας είναι τα όρια της γλώσσας μας» έλεγε ο Λούντβιχ Βιτγκενστάιν. Όσο περισσότερο διευρύνονται αυτά, άλλο τόσο κι εμείς. 

Υπάρχουν μόνο δυο (θεμιτοί) περιορισμοί σε αυτή τη διεύρυνση. 

Ο ένας είναι γλωσσικός: Το ανείπωτο, αυτό που δεν μπορούμε (ακόμα) να εκφράσουμε με έννοιες. Γι αυτό ισχύει μια άλλη ρήση του Βιτγκενστάιν: «Για ότι δεν μπορούμε να μιλάμε, πρέπει να σωπαίνουμε». 

Ο δεύτερος περιορισμός είναι επικοινωνιακός - αφορά στο δημόσιο λόγο και συνίσταται στους γραφτούς και άγραφους νόμους που απαγορεύουν τη συκοφαντία και τη σπίλωση της τιμής των άλλων. 

Αυτό το διαχρονικό ποτάμι του λόγου χωρίζεται, σύμφωνα με το θεωρητικό της επικοινωνίας Μάρσαλ Μακλούεν, σε τρεις εξελικτικές φάσεις: 

Η πρώτη είναι κυρίως ακουστική. Η επικοινωνία βασίζεται στον προφορικό λόγο με πρόμαχο την υψηλή ρητορική, και με φυσικά όργανα τη γλώσσα και το αυτί. Η φάση αυτή άρχισε στους προϊστορικούς χρόνους και κράτησε μέχρι και την Αναγέννηση. 

Η δεύτερη φάση είναι κυρίως οπτική. Η επικοινωνία βασίζεται στο γραπτό λόγο, με φυσικό όργανο το μάτι. Η φάση εγκαινιάζεται το 1450 μ.Χ. με την ανακάλυψη της τυπογραφίας από τον Γιοχάνες Γκούτενμπεργκ και τη συνακόλουθη επανάσταση στην έκδοση βιβλίων.

Η τρίτη εξελικτική φάση, που καταλήγει στη σημερινή ραδιοτηλεόραση, είναι η οπτικοακουστική. Η επικοινωνία βασίζεται στη σύνθεση λόγου και εικόνας, σε μια καινούρια γλώσσα δηλαδή, με φυσικά όργανα το αυτί και το μάτι. Η φάση αυτή εγκαινιάστηκε στο Μεσοπόλεμο με την ανακάλυψη της τηλεόρασης και, χάρη στο ίντερνετ, φαίνεται πως θα συνεχιστεί για πολλές ακόμη δεκαετίες.

Ο πρώτος «θάνατος» της ΕΡΤ, τον Ιούνιο του 2013, αποτέλεσε έτσι μετωπική επίθεση και κατά της τρίτης, πιο εξελιγμένης σήμερα μορφής επικοινωνίας. Με το «μαύρο», η κυβέρνηση του Αντώνη Σαμαρά ήθελε να δείξει, ότι μπορεί, πρώτον, να συρρικνώνει κατά το δοκούν τα όρια της γλώσσας των άλλων, και δεύτερον, να ασκεί βιοπολιτική βία: Να «τυφλώνει» το μάτι και να «κουφάνει» το αυτί του τηλεθεατή – τα φυσικά όργανα δηλαδή, που, ιστορικά μετεξελιγμένα, του επιτρέπουν να κάνει την πρώτη κριτική αποτίμησή των οπτικοακουστικών πληροφοριών. 

Η αλήθεια είναι, ότι στις πέντε σχεδόν δεκαετίες της ύπαρξής της, η ΕΡΤ δεν ανταποκρίθηκε ποτέ επαρκώς στον καθαυτό ρόλο μιας δημόσιας ραδιοτηλεόρασης: στην παραγωγή δηλαδή δημόσιων αξιών (public value), όπως τα ατομικά και συλλογικά δικαιώματα, τη δημοκρατία, την αλληλεγγύη με τους πρόσφυγες και πάει λέγοντας. Στον τομέα ενημέρωσης ήταν υποχείριο της εκάστοτε κυβέρνησης (με λίγους θύλακες ελευθερίας), ενώ στον πολιτιστικό τομέα, όπου έκανε συχνά καλή δουλειά, δεν ήταν πάντα απαλλαγμένη από σκοπιμότητες και δουλείες. 

Αυτό άλλαξε μέσα σε μια νύχτα, με το κλείσιμο του σταθμού. Ξαφνικά, η ΕΡΤ έγινε αγνώριστη. Η απαλλαγή από τους κυβερνητικούς τοποτηρητές, και τις άχρηστες ιεραρχίες, της έδωσαν φτερά. Η εφαρμογή της συνταγής: Ποιοτική ραδιοτηλεόραση = αυτοδιαχείριση συν πολιτικά ελεύθερη έκφραση (έστω και μόνο στον τομέα της ενημέρωσης, οι άλλοι τομείς δεν είναι πλέον σε θέση να λειτουργήσουν) της επιτρέπει τη συνεχή διεύρυνση των ορίων μιας γλώσσας, η οποία είναι το καλύτερο δυνατό εργαλείο κατανόησης της κρίσης. Οι εργαζόμενοι και στις πιο προηγμένες δημόσιες ραδιοτηλεοράσεις του δυτικού κόσμου την ζηλεύουν γι αυτό. 

Γι αυτό και ο δεύτερος «θάνατος» της, που επήλθε την Πέμπτη, 24.10.2013, με τη διακοπή του προγράμματος της από το δορυφόρο 
Astra, είναι ίσως πιο επώδυνος από τον πρώτο. Η έξωση του από τις 
τηλεοπτικές οθόνες πλήττει και τις νέες ποιοτικές μορφές επικοινωνίας συρρικνώνοντας παράλληλα τα όρια του δημόσιου λόγου. Από αυτό χάνουν όχι μόνο οι τηλεθεατές της ΕΡΤ στην ελληνική επαρχία, που έκαναν τη λήψη τους από το Astra, αλλά και το σύνολο του ραδιοτηλεοπτικού κόσμου – στην Ελλάδα και το εξωτερικό. 

Η αρχή του τέλους; Ποιος ξέρει. Η ΕΡΤ αποδεικνύεται πάντως εφτάψυχη και συνεχίζει να εκπέμπει μέσω του ίντερνετ. Από την άλλη, η κυβέρνηση δείχνει διατεθειμένη να κινήσει τις επόμενες ημέρες τις εισαγγελικές διαδικασίες για την εκκένωση των κτιρίων του σταθμού από τους εργαζομένους. Αυτό, αν το κάνει, θα σήμανε τον τρίτο και τελευταίο θάνατο του σταθμού. Όχι όμως και τέλος εποχής στην ιδέα μιας πολιτικά ελεύθερης και οργανωτικά αυτοδιοικούμενης δημόσιας ραδιοτηλεόρασης. Και μιας νέας, διευρυμένης, γλώσσας, που έχει μπει ήδη στο λεξιλόγιο εκατοντάδων χιλιάδων τηλεθεατών.


---------------------------------
Πηγή:tovima

Τα «μαγειρέματα» του υπουργείου Παιδείας

Με δύο εισηγήσεις - στις οποίες… τρύπωσε το «Π»- ο υπουργός Παιδείας, Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος «αιτιολόγησε» στον Υπουργό Διοικητικής Μεταρρύθμισης, Κυριάκο Μητσοτάκη  την… κατασκευή του αλγορίθμου που καθόρισε τους 1349 διαθέσιμους διοικητικούς (από τους οποίους μόλις οι…498 προέρχονται από το Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο).

Η πρώτη γίνεται στις 20 Σεπτεμβρίου στο Κεντρικό Συμβούλιο Διοικητικής Μεταρρύθμισης με τον υπουργείο Παιδείας να «υποβάλλει την οριστική πρόταση πλεοναζουσών πληρωμένων και κενών οργανικών θέσεων προς κατάργηση και ίδρυση σύμφωνα με το ισχύον θεσμικό πλαίσιο…», στο πλαίσιο της αξιολόγησης των ΑΕΙ και ΤΕΙ της Ελλάδας. Η δεύτερη και… διαφορετική εισήγηση παραδίδεται στον κ. Μητσοτάκη στις 14 Οκτωβρίου, στην οποία καταργούνται 1349 διοικητικοί υπάλληλοι και προτείνεται να «γεννηθούν» 649 θέσεις «δια μετατάξεως».

Η… κατάργηση

Αφού πρώτα τίθενται οι στόχοι της αξιολόγησης, στη συνέχεια  προτείνονται «δείκτες, χρονοδιάγραμμα και μεθοδολογία» στο πλαίσιο των… 3 βημάτων (αξιολόγηση, κατάργηση και ξανά… κατάργηση)  που θα ακολουθηθούν.  Βέβαια, οι δείκτες δεν είναι τίποτα άλλο από τα «εξαρτήματα» για να κατασκευαστεί ο αλγόριθμος. Χαρακτηριστικό παραδείγματα, τα οποία επιβεβαιώνουν  και το  ρεπορτάζ του «Π» στις 17 Οκτωβρίου περί αλχημείας στα πανεπιστήμια-  είναι τα εξής:

-  η εκτίμηση των απαιτήσεων σε διοικητικούς υπαλλήλους ως συνάρτηση των μελών ΔΕΠ κάθε ιδρύματος υπολογίζοντας μόλις 1 διοικητικό για κάθε 100 μέλη ΔΕΠ και 1,5 διοικητικό για κάθε 100 φοιτητές.  Στη δεύτερη περίπτωση εξαιρέθηκαν τα δύο Πολυτεχνεία (Αθήνας και Κρήτης) το ΑΣΚΤ και το Γεωπονικό πανεπιστήμιο λόγω του εργαστηριακού τους χαρακτήρα.

-  η εκτίμηση των απαιτήσεων σε διοικητικούς υπαλλήλους ως συνάρτηση των τμημάτων κάθε Ιδρύματος υπολογίζοντας μόλις 15 διοικητικούς υπαλλήλους για κάθε τμήμα(!).

- οι λεγόμενοι συντελεστές βαρύτητας, που ορίστηκαν σε 35% για τις απαιτήσεις σε διοικητικούς υπαλλήλους με βάση το πλήθος τμημάτων, σε 40% για τις απαιτήσεις με βάση τους εξυπηρετούμενους φοιτητές και σε 25% για τις απαιτήσεις με βάση το πλήθος μελών ΔΕΠ/ΕΠ.

Η… διαφορετική εισήγηση σχεδόν ένα μήνα μετά

Ένας πίνακας με τα περί «αξιολόγησης» παραδίδεται στην πρώτη εισήγηση και ένας- άλλος- στη δεύτερη. Με μία προσεκτική ματιά διαπιστώνεται πως στη Θεσσαλονίκη μπορεί η εισήγηση του υπουργείου για το πλεονάζον προσωπικό του Αριστοτελείου Πανεπιστήμιου (όπως κατατέθηκε στο Κεντρικό Συμβούλιο Διοικητικής Μεταρρύθμισης στις 20.9.2013) να ανέφερε ότι θα πρέπει να τεθούν σε διαθεσιμότητα 169 διοικητικοί υπάλληλοι, η τελική απόφαση, όμως, σημειώνει πως μπαίνουν στον «πάγο» 132  διοικητικοί υπάλληλοι. «Τι άλλαξε μέσα στη συνεδρίαση και πώς το περίφημο μοντέλο έδινε άλλα αποτελέσματα τη μία ημέρα και άλλα (περισσότερο επιβαρυντικά μάλιστα) την επόμενη; Έχουν άδικο όσοι διαμαρτύρονται για περίεργα μαγειρέματα;», αναρωτιόταν το «Π» την περασμένη Πέμπτη.

Στην Πάτρα, μάλιστα, η εισήγηση του υπουργείου ανέφερε πως τίθενται σε διαθεσιμότητα 118 διοικητικοί υπάλληλοι του Ιδρύματος. Βέβαια η κατάσταση διαφοροποιήθηκε άρδην στις 14 Οκτωβρίου, καθώς στην τελική εισήγηση βρέθηκε πλεόνασμα 65 διοικητικών υπαλλήλων! Άλλαξε κάποιος δείκτης, κάποιο χρονοδιάγραμμα, κάποια μεθοδολογία; Ή όχι;

Επίσης στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας η εισήγηση ανέφερε πλεόνασμα 40 διοικητικών υπαλλήλων που τίθενται σε διαθεσιμότητα. Τελικά όμως εξαιρέθηκε από την τελική απόφαση και στη θέση του μπήκε το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας. Εκεί η πρώτη εισήγηση ανέφερε πλεόνασμα 33 υπαλλήλων αλλά η τελική απόφαση διαμορφώθηκε σε… κενά 2 διοικητικών υπαλλήλων. Παρόμοιες «αλχημείες» παρατηρούνται και στα υπόλοιπα Πανεπιστήμια που τα νούμερα δεν «κολλούσαν» και άλλαξαν.

Τελικά, ποιος έχει δίκιο; Το υπουργείο Παιδείας και η περίφημη Ομάδα Διοίκησης Έργου (με προεδρεύων τον γενικό γραμματέα κ. Κυριαζή εκ… Πειραιώς) ή οι διοικητικοί υπάλληλοι που έχουν καταγγείλει τα δύο υπουργεία για μεροληπτική στάση απέναντι στους διοικητικούς τόσο συλλογικά – μέσω της Ομοσπονδίας τους- όσο και «ατομικά» ως προς το τμήμα μέσω του Συλλόγου Διοικητικού Προσωπικού του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών; Η «χαμένη», πάντως, αξιολόγηση καταδεικνύει και τους λόγους που το υπουργείο αρνούταν να την δώσει στους συλλόγους των διοικητικών υπαλλήλων.  Όπως φαίνεται, η διαθεσιμότητα ήταν ένα «χτύπημα» κάτω από τη ζώνη από την μνημονιακή κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ στην – ήδη υποτιμημένη βάση ετήσιας χρηματοδότησης και προϋπολογισμού- δημόσια Παιδεία.

Την Τρίτη, πάντως, γράφαμε πως δεν είναι τυχαίο το γεγονός πως το υπουργείο Παιδείας απαντώντας στο αίτημα του Συλλόγου Διοικητικού Προσωπικού Αθηνών για χορήγηση της αξιολόγησης (δηλαδή των δύο εισηγήσεων του κ. Αρβανιτόπουλου στον κ. Μητσοτάκη) τους παρέπεμψε στο υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης.

Το… μπαλάκι «πετάχτηκε» κι όποιος πρόλαβε- να το ξεφορτωθεί- πρόλαβε!

Δείτε την πρώτη εισήγηση στις 20 Σεπτεμβρίου

Δείτε τη δεύτερη εισήγηση στις 14 Οκτωβρίου 

Του Μίλτου Σακελλάρη



---------------------------------
Πηγή:topontiki

Ακυβέρνητες Πολιτείες: Αυτοδιαχειριζόμενη κοινότητα βιβλίου & εντύπου

Ένα νέο συνεργατικό βιβλιοπωλείο - καφέ στη Θεσσαλονίκη

Οι Ακυβέρνητες Πολιτείες είναι μια νέα προσπάθεια στον χώρο του βιβλίου, των εντύπων και των κοινωνικών συνεταιριστικών επιχειρήσεων. Είναι μια προσπάθεια βγαλμένη από την αναγκαιότητα.

Την αναγκαιότητα να περπατήσει στους δρόμους της Θεσσαλονίκης το βιβλίο που δεν ενημερώνει απλά αλλά κεντρίζει, που δεν διηγείται μοναχά αλλά παραδειγματίζει, που δεν υποτάσσεται στην ελαφρότητα της βάρβαρης εποχής μας αλλά επιμένει να βρίσκεται "εκτός των τειχών" των αλυσίδων παραγωγής υπηκόων. 

Έτσι, λοιπόν, οι Ακυβέρνητες Πολιτείες βασίζονται στα βιβλία και στους δημιουργούς που αγωνίζονται ενάντια στο ρεύμα, στέκονται δίπλα τους και δίνουν τη δική τους μάχη, για να πάψει κάποια στιγμή το βιβλίο να είναι εμπόρευμα και οι άνθρωποι που εργάζονται σε αυτό εργαλεία της μηχανής εμπορευματοποίησης της γνώσης. 

Είναι όμως αυτή η προσπάθεια παιδί και μιας ακόμη ανάγκης. Της ανάγκης να αντιμετωπίσουμε την αντεργατική και αντικοινωνική επίθεση που ονομάζουν "κρίση". Της ανάγκης να απαντήσουμε στην ανεργία, τόσο συλλογικά όσο και ο καθένας μας για τον εαυτό του. Της ανάγκης να επιβιώσουμε και να σταθούμε όρθιοι σ' ένα χώρο που για τα αφεντικά δεν χωράνε αξιοπρεπείς μισθοί και συμβάσεις αλλά μόνο το κέρδος και ο ανταγωνισμός. Της ανάγκης να ζήσουμε, σήμερα, διαφορετικά.

Αυτή είναι λοιπόν οι αναγκαιότητα που μας έφτασε να διαβούμε το κατώφλι των Ακυβέρνητων Πολιτειών. Οι Πολιτείες μας, φιλοδοξούν να είναι ένα βιβλιοπωλείο για το κίνημα, ένα βιβλιοπωλείο-καφέ συνεργατικό/αυτοδιαχειριζόμενο. 

Οι δραστηριότητες που φιλοδοξούμε να καλύψουμε ξεκινούν από τη λιανική πώληση βιβλίων, τη χονδρική διάθεση εκδοτικών οίκων στη πόλη, αλλά και στη περιφέρεια της Β.Ελλάδας, την πώληση και διανομή εντύπων, εφημερίδων, περιοδικών, fanzine και φτάνουν ως την έκδοση εντύπων ή/και βιβλίων, την διενέργεια εκδηλώσεων, βιβλιοπαρουσιάσεων, παρουσιάσεων τέχνης. 

Ένα αντίστοιχο, πολύ γνωστό εγχείρημα, που χρησίμευσε σε μας ως παράδειγμα, είναι το βιβλιοπωλείο "Εκδόσεις των Συναδέλφων" στην Αθήνα. Η νομική μορφή που έχουμε είναι "Κοινωνική Συνεταιριστική Επιχείρηση". Οι βασικές αρχές που βασίζεται η λειτουργία της προσπάθειας μας είναι:

· Δεν υπάρχει καμία σχέση μισθωτής εργασίας-εξάρτησης. Κάθε μέλος είναι ισότιμο με τα άλλα.

· Άμεση δημοκρατία στις αποφάσεις. Όλες οι αποφάσεις λαμβάνονται μέσω της Γενικής Συνέλευσης με απλή πλειοψηφία, ενώ σε ζητήματα που ορίζονται με βάση το καταστατικό με αυξημένη πλειοψηφία.

· Δεν προωθούμε τον εθελοντισμό που συνιστά απλήρωτη εργασία. Εμείς δεν έχουμε αυτή την "πολυτέλεια", ανήκουμε στην εργατική τάξη και προσπαθούμε να δίνουμε απάντηση στα ζητήματα εργασίας και επιβίωσης.

· Ισότητα - Ισονομία - Ίση κατανομή κερδών, πέρα από φύλο - φυλή - θρησκεία.

· Διαφάνεια - Δημοσιότητα - Όριο αμοιβών . Επιδιώκουμε τη διαφάνεια σε όλες τις διαδικασίες, τη δημόσια υπεράσπιση του μοντέλου λειτουργίας μας, όριο στις αμοιβές μας ως άρνηση αποστοίχισης από την εργατική τάξη, ένσημα με βάση την τελευταία σύμβαση του κλάδου. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ορίσαμε τις διεκδικήσεις του κλάδου (των εργαζομένων στο χώρο του βιβλίου) ως "ταβάνι" στις αμοιβές μας.

· Στήριξη, συμμετοχή στους εργατικούς αγώνες, συμμετοχή σε όλες τις κλαδικές και γενικές απεργίες. Πολιτική αλληλεγγύη, οικονομική στήριξη και προπαγάνδιση εργατικών και κοινωνικών αγώνων. 

· Ανάπτυξη της ιδέας της αυτοδιαχείρισης, μέσω του αποθέματος, για τη στήριξη νέων εγχειρημάτων με κοινό πλαίσιο.

Αυτές είναι λοιπόν οι αρχές μας, αυτή είναι και η πρώτη μας ανακοίνωση σαν κοινό εγχείρημα. Σας περιμένουμε στο βιβλιοπωλείο μας Αλεξάνδρου Σβώλου 28 για να τα πούμε με καφέ ή μπύρα, να γνωριστούμε, αλλά κυρίως να γνωρίσετε από κοντά τον πλούτο που κρύβουν τα βιβλία και τα έντυπα στα ράφια των Ακυβέρνητων Πολιτειών.

ΥΓ. Σε λίγες ημέρες θα είναι έτοιμη η ιστοσελίδα και το ηλεκτρονικό βιβλιοπωλείο των Ακυβέρνητων Πολιτειών, όπου θα μπορείτε να ενημερωθείτε για τις νέες εκδόσεις, να κάνετε παραγγελίες, να ενημερωθείτε για τα νέα και τις εκδηλώσεις που σχεδιάζουμε, αλλά και να διαβάσετε βιβλιοκριτικές και παρουσιάσεις που μας συγκίνησαν. Έως τότε μπορείτε να επικοινωνείτε ηλεκτρονικά με το edw@bibliopoleio.org (Αλ.Σβώλου 28, τηλ.2310 273207, Θεσσαλονίκη).

----------------------------------

Πηγή:Δράση