Ποιός κατάστρεψε τον μπαξέ του κυρ Αντώνη; (Μια αληθινή ιστορία)

Τα τελευταία σχεδόν δέκα χρόνια, μένω στην συνοικία Χρυσοχοΐδη. Στην πραγματικότητα, βέβαια, τέτοια συνοικία δεν υπάρχει στο Βόλο, απλά εδώ και δεκάδες χρόνια, έτσι συνηθίζεται  να λέγεται η κάτω περιοχή της -κανονικής- συνοικίας του Αγίου Γεωργίου, που τελειώνει στον περιφερειακό και έχει σαν επάνω όριο την οδό Ιατρίδη (που είναι η συνέχεια της οδού Αγίας Παρασκευής -μετά την Ιωλκού.)
 
Η συνοικία μας λοιπόν, είναι ένας κλασσικός φτωχομαχαλάς, με μικρές απέριττες μονοκατοικίες (πλην ελάχιστων εξαιρέσεων), με πολύ στενά δρομάκια, χωρίς σύστημα όμβριων υδάτων, ουσιαστικά χωρίς κανονική έξοδο στον περιφερειακό, και γενικά είναι εγκαταλελειμμένη στην τύχη της.

2 δρόμους πιο πάνω από τον περιφερειακό,  Παπανικολάου και Χόρτου γωνία, υπάρχει ένα μικρό κι απέριττο σπιτάκι, μια κάμαρη όλη κι όλη, γύρω στα 20 τμ., μέσα σ' ένα οικόπεδο το πολύ 50 τμ.. Ο καμπινές, είναι εξωτερικός, στη δεξιά και πίσω γωνιά της αυλής. Μπροστά και δεξιά απ' την κάμαρη, υπάρχει μια αυλίτσα και στα δεξιά του οικοπέδου, ένας μικρός μπαξές. Εδώ και 3 χρόνια, μετά το θάνατο της μάνας του, ζει σ' αυτό το σπιτάκι ο κυρ Αντώνης, ένας αδύνατος, ξερακιανός, 65ρης ασπρομάλλης, και λιγομίλητος κύριος, που όταν περνάω, ψάχνω να τον δω να τον χαιρετήσω και να πω μια κουβέντα μαζί του.

Φέτος την Άνοιξη ήταν ιδιαίτερα δραστήριος με τον μπαξέ του. Τον έβλεπα να φυτεύει ζαρζαβατικά, ντοματιές, φασολιές, αγγουριές, λάχανα κ.λπ. ή να περιποιείται τις ευωδιαστές τριανταφυλλιές του. 

Ο κυρ Αντώνης τ' απογεύματα, όταν δεν έχει πολύ ήλιο, συνήθως κάθεται στην αυλίτσα του μπροστά, σ' ένα καναπεδάκι που έχει μόνιμα εκεί, μ' ένα τραπεζάκι μπροστά και 2 καρέκλες στο πλάι -έχοντας πλάτη τον μπροστινό τοίχο της κάμαρης. Τις περισσότερες φορές κάθεται μόνος του, σπάνια με παρέα, καπνίζοντας και πίνοντας το ποτό του. Στον τοίχο δε, έχει κρεμασμένη μια φωτογραφία σε κορνίζα, που πίστευα πως θα' ταν η γυναίκα του. Όμως έκανα λάθος, δεν είναι παντρεμένος μου είπε, είναι η Πρωθιέρεια της αφή της Ολυμπιακής φλόγας... "Πολύ όμορφη γυναίκα", μου είπε -δεν ήξερε τ' όνομά της...!

Την Τρίτη το πρωί, αφού ψώνισαν στην λαϊκή της γειτονιάς τα χρειαζούμενα, οι γειτόνισσες, η κυρά Σοφία, η κυρά Κατίνα και η Μαργαρίτα (η πεθερά μου), γύριζαν πίσω με τα καροτσάκια γεμάτα. Φαίνονταν όμως -από τις χειρονομίες που κάνανε- στεναχωρημένες, και πλησιάζοντας, τις άκουσα να μιλάνε για το κακό που κάνανε στον κυρ Αντώνη:

Κάποιος πήγε το βράδυ της Δευτέρας προς Τρίτη και ψέκασε -απ' έξω απ' τον φράκτη-, με κάποιο δηλητήριο - χημικό και κατάστρεψε όλο τον μπαξέ του κυρ Αντώνη: οι ντοματιές, οι φασολιές, που ήτανε ίσα με μπόι ανθρώπου ψηλές, είχανε τώρα όλες ξαπλώσει ζαρωμένες και κιτρινισμένες καταγής. Ούτε τα ευωδιαστά τριαντάφυλλα δεν λυπήθηκε η κακία του ανθρώπου, τα περισσότερα μπουμπούκια είχαν ζαρωμένα γυρίσει ανάποδα... Δεν χώραγε ο νους του ανθρώπου να καταλάβουν, γιατί να του κάνουν, ένα τέτοιο κακό! Τι τους έφταιγε ο μπαξές; Τι τους έφταιγε ο κυρ Αντώνης;

Μόλις τ' άκουσα, τρελάθηκα. Δεν μπορούσα να πιστέψω, πόσο μεγάλη μπορεί να είναι η κακία (και μωρία) των ανθρώπων, ιδιαίτερα σήμερα, με την τεράστια οικονομική κρίση που μαστίζει όλους μας. Αντί να δείξουν αλληλεγγύη, αγάπη και συμπόνια, σε έναν φτωχό, μοναχικό και γέροντα άνθρωπο, του έδωσαν... φαρμάκι να πιει (πραγματικό και ψυχολογικό). 

Μέχρι σήμερα, που γράφω τούτες τις αράδες, δεν μπορώ ακόμα να δώσω μια εξήγηση, μια κάποια δικαιολογία για τα κίνητρα του δράστη. Μόνο λύπηση νοιώθω για την κατάντια ορισμένων συνανθρώπων μας.

Μετά απ' αυτό το συμβάν, παρατήρησα, ο,τι ο κυρ Αντώνης, τα επόμενα βράδια δεν κοιμάται πλέον εδώ, έρχεται μόνο την ημέρα σπίτι του...

#Απόστολος Μωραϊτόπουλος#

Στο ντιβάνι της Διβάνη και της διανόησης Του Κώστα Βαξεβάνη

Το πρόβλημα με την ελληνική διανόηση δεν είναι ότι σιωπά και κοιμάται. Είναι ότι χωνεύει ακόμη. Χορτάτη, φουσκωμένη, κάνει όπως ακριβώς αυτός που ανάμεσα στα απομεινάρια των όσων καταβρόχθισε, υπόσχεται ενοχικά πως δεν θα το ξανακάνει. Ρεύεται τα πλούσια εδέσματα, νιώθει, χορτάτος πια, την άσχημη γεύση στο στόμα και μετατρέπεται για λίγο σε νομιμόφρονα της καλής διατροφής. Όσο κρατά η χώνεψη.

Ποια είναι η διανόηση στη χώρα, θα ρωτήσει κάποιος. Ποια είναι πρέπει να απαντήσω κι εγώ γιατί υπάρχει κίνδυνος να αδικήσω πολλούς. Αναφέρομαι λοιπόν, στους ανθρώπους αυτούς, που είτε το άξιζαν είτε όχι, κυριάρχησαν σε αυτό που λέμε “γράμματα και τέχνες”. Το όνομά τους μπαίνει δίπλα στα τραγούδια, στα βιβλία, σε έργα δημιουργίας και βέβαια πανεπιστημιακές μελέτες. Σε αυτούς αναφέρομαι και εξαιρώ (δυστυχώς χωρίς την καταγραφή των ονομάτων) το κομμάτι από αυτούς που στάθηκε ουσιαστικά πνευματικό και είναι ίσως και άγνωστο.

“Πού είναι οι άνθρωποι της διανόησης;” ακούγεται συχνά τα τελευταία χρόνια της κρίσης. Πώς βοηθάνε την Ελλάδα; Πώς βοηθάνε τους ανθρώπους της; Πώς στέκονται απέναντι στην κρίση;

Τον Ιούνιο του 2011, 32 “άνθρωποι του πνεύματος” υπέγραψαν ένα κείμενο για την εθνική σωτηρία, ζητώντας από τους Έλληνες να αντιπαλέψουν τον λαϊκισμό και να δείξουν υπευθυνότητα. Στους επόμενους μήνες, υπήρξαν επίσης φωνές από τον ίδιο χώρο σαν αυτή της Κικής Δημουλά που μίλησαν για το διεκδικούμενο παγκάκι της Κυψέλης, της Σώτης Τριανταφύλλου, της οποία η γνώση και ο κοσμοπολιτισμός οδηγούσαν με ασφάλεια στο συμπέρασμα πως μας χρειάζεται ένα “καθαρτήριο” και της Λένας Διβάνη, που τοποθετήθηκε όπως τοποθετήθηκε για κάποιον 18χρονο νεκρό “τζαμπατζή”.

Ο καθένας έχει δικαίωμα να εκφράζει τις απόψεις του, πόσο μάλλον όταν ζει επί χρόνια πουλώντας απόψεις. Το πρόβλημα δεν είναι οι απόψεις όσων εκφράστηκαν, όπως εκφράστηκαν, αλλά η ρηχότητα. Το γεγονός πως άνθρωποι που γράφουν βιβλία και παράγουν σκέψη και πολιτισμό, φτάνουν στο σημείο να αντιμετωπίζουν μια σύνθετη κοινωνική πραγματικότητα με όρους καφενείου .Αντί να αναλύσουν αυτό που συμβαίνει, αντί να πάρουν την πρωτοβουλία να το εξηγήσουν στον κόσμο, αντί να συγκρουστούν με τα αδιέξοδα, γίνονται οπαδοί ενός κοινωνικού μακαρθισμού, που προγράφει κατηγορίες ανθρώπων, που απαιτεί θυσιαστήρια, που θέλει κάποιον να φταίει αλλά προς θεού, όχι στο ύψος της εξουσίας.

Με την αυτάρκεια του τυχαίου ημιμαθή, έχει άποψη που κατακρίνει συμπεριφορές, τον κοινωνικό παρασιτισμό και φτάνει ακόμη παραπέρα. Σχεδόν αντιλαμβάνεται την κοινωνία ως παράσιτο. Και αν βρεθεί κάποιος περισσότερο αφελής και λιγότερο διανοούμενος να ρωτήσει “και τι έκανε αυτή η διανόηση όταν όλα αυτά συνέβαιναν στην Ελλάδα;” σίγουρα οι οπαδοί του αυτομαστιγωτικού διανοουμενισμού, έχουν να δείξουν πολλές φωτογραφίες τους με υπουργούς, πρωθυπουργούς και επιχειρηματίες, στους οποίους έκαναν προσιτή την χαρισματική τους προσωπικότητα.

Μετά την Μεταπολίτευση, η ελληνική διανόηση, καβάλα στο όχημα της αμφισβήτησης που αυτόματα οδηγούσε στην κοινωνική καταξίωση, άγγιξε όνειρα, οραματικές πολιτικές, αγωνίες. Μετά τη δεκαετία του ’80 με μεγάλη ευκολία μετεπιβιβάστηκε σε BMW και τζιπ, τραγούδησε σε συναυλίες με μαύρο χρήμα, έγραψε κλεψίτυπα βιβλία, συνωμότησε στους διαδρόμους των Πανεπιστημίων για να εξασφαλίσει θέσεις καθηγητή που δεν άξιζε, προσκύνησε την ευνοιοκρατία, τον κομματικό καιροσκοπισμό, τους αγράμματους φαύλους που κυβερνούσαν.

Η μέγιστη διανοητική διαδικασία στην οποία μπήκε η διανόηση που σήμερα βρυχάται, είναι των αποδοτικών δημοσίων σχέσεων. Για μια θέση στο Φεστιβάλ, στο πανεπιστήμιο, στο Εθνικό Κέντρο Τάδε, στο Πολιτιστικό Κέντρο Δείνα. Διανόηση με απόδοση τίτλων, με εμφανίσεις στην τηλεόραση, ζαλισμένη από τα πάρτι, ταλαιπωρημένη από τους ψυχολόγους της.

Σήμερα, από το ντιβάνι της κυρίας Διβάνη, το τραπέζι του μεγάλου φαγοποτιού ή το κρεβάτι μιας αιμομικτικής πολιτιστικής Αθήνας, η διανόηση ανησυχεί. Δεν ανησυχεί για την Ελλάδα, αλλά για να μην χάσει προνόμια. Γι” αυτό σαν τις Κατίνες της γειτονιάς, σηκώνει το δάχτυλο και δείχνει το απέναντι σπίτι που ρίχτηκε στην ακολασία, που διέπραξε τη μοιχεία, που φταίει για τα κακά του χωριού.

Με την ίδια ευκολία θεώρησε νομοτελειακό φαινόμενο και αποδέχθηκε, την ξεφτίλα της ελληνικής τηλεόρασης, τα σκάνδαλα Βενιζέλου στο Υπουργείο Πολιτισμού, τον κρατικοδίαιτο επιδοματικό πολιτισμό.

Είναι μια διανόηση που αποδέχθηκε ο κινηματογράφος να παράγει μόνο με κρατική επιδότηση, σαν να είναι βαμβάκι στον κάμπο της Λάρισας. Που θεωρούσε πως τα Φεστιβάλ, δηλαδή ο τρόπος ανάδειξης του πολιτισμού, ήταν τα ίδια πολιτισμός. Που στα Πανεπιστήμια ανέδειξε τους εξυπηρετικούς προσδοκώντας το ανταποδοτικό τέλος της δικής τους ανάδειξης.

Η διανόηση στην Ελλάδα, δεν υπήρξε μόνο εγωιστική και συμφεροντολόγος. Λειτούργησε με το δικό της star system, συνέτριψε όσους δεν μπορούσαν να ανταποκριθούν στο σύστημα των δημοσίων σχέσεων, καταδίκασε στην ανωνυμία όσους δεν φωτογραφήθηκαν με όλους τους μελλοντικούς τροφίμους του Κορυδαλλού. Οι κυρίες και οι κύριοι της διανόησης που βρίζουν ένα κομμάτι της κοινωνίας αντί να γίνονται παράδειγμα για όλη την κοινωνία, δεν υπήρξαν μόνο ομοτράπεζοι και ομοκρέβατοι της πολιτικής ελίτ, αλλά της παρείχαν και όλα τα άλλοθι της τέχνης και του πολιτισμού.

Οι εραστές του σκυλάδικου έγιναν άνθρωποι της τέχνης επειδή συναναστρέφονταν τον τάδε σκηνοθέτη και ο υπουργός πολιτισμού μετατρεπόταν σε τόσο περισσότερο άνθρωπο του πολιτισμού όσο μεγαλύετερες ήταν οι επιχορηγήσεις.

Αυτή η διανόηση πού και πού στραβομουτσούνιαζε υποκριτικά για την παρουσίαση της υποκριτικής τέχνης του Ρουβά στην Επίδαυρο, αλλά δεν είχε κανένα πρόβλημα να θεωρεί μέντορα πολιτισμού αυτόν που επέλεξε να πάει τον Σάκη στο Αρχαίο Θέατρο. Οι προσωπικές τους αντιπαραθέσεις δεν ήταν αντιπαραθέσεις ιδεών, αλλά ζήλια και φθόνος.

Η διανόηση έπαψε να έχει ως κινητήριο μοχλό τις κοινωνικές αντιθέσεις και την υπαρξιακή αναζήτηση και απέκτησε κινητικότητα μέσω της κυνικότητας ή της ψυχεδελικής εσωστρέφειας. Έλεγε στα βιβλία της όσα θα έπρεπε να πει στον ψυχίατρό της.

Η διανόηση, σιγά σιγά έγινε ανήμπορη να αναλύει και να εκφράζει και έγινε ρηχή όπως οι εκφραστές της, γύρω από το μεγάλο τραπέζι της εξουσίας. Άλλος έτρωγε χαβιάρι και άλλος τα ψίχουλα, ευελπιστώντας πως θα έρθει και η δική του ώρα.

Είναι λογικό, η διανόηση σήμερα να συμπεριφέρεται όπως συμπεριφέρεται. Διαφορετικά φοβάται πως θα χαθεί μαζί με την ψεύτικη εικόνα της.

Αδυνατεί να καταλάβει τι συμβαίνει στην κοινωνία γιατί απουσιάζει πολλά χρόνια απ” αυτή. Δεν έχει την ελάχιστη ικανότητα να ξεχωρίσει το δευτερεύον (παρασιτικά φαινόμενα, διαφθορά, γραφειοκρατία), από το πρωτεύον που είναι όσα δημιουργούν την κρίση και αυτά τα φαινόμενα, που είναι οι πολιτικές. Οι πολιτικές των φίλων της. Έτσι, αναμασά ευχολόγια και αγαπησιάρικες ενωτικές θεωρίες ευθύνης, επιδεικνύοντας πλήρη ανευθυνότητα. Με βουδιστική στωικότητα την ώρα του πολέμου, αυτή η διανόηση είναι έτοιμη να στηλιτεύσει το φαινόμενο του τζαμπατζή, του ταβερνιάρη που φοροδιαφεύγει, της συμπεριφοράς που μας κάνει ανεύθυνους. Δεν θα το επεκτείνει όμως ως την απόφαση του Βενιζέλου να χαρίσει 2 δις στη SIEMENS, ούτε ως την απόφαση του Σαμαρά να κάνει πιο πλούσιους τους Τραπεζίτες. Οι έλληνες διανοητές επιλέγουν το πεδίο της μικροκοσμικής ευθύνης του διπλανού. Όχι της ευθύνης συνολικά.

Η διανόηση είναι συνένοχη. Όχι μόνο πολιτικά, αλλά ποινικά. Ποιός καθηγητής Πανεπιστημίου να αντιταχθεί, ποιός μεγαλοσυνθέτης να κάνει αντίσταση, ποιός συγγραφέαςνα αποδώσει ευθύνη. Με το που θα το κάνει, θα βγουν στη δημοσιότητα τα πανεπιστημιακά κονδύλια που έπαιξε στο χρηματιστήριο, οι Μη κυβερνητικές Οργανώσεις του που έτρωγαν με χρυσά κουτάλια, οι επιδοτήσεις που πήρε για ένα βιβλίο που διάβασαν 200 άτομα.

Η γενίκευση είναι φασισμός. Το να αποδίδεις αυτά τα χαρακτηριστικά σε όλη τη διανόηση είναι άδικο. Η υγιής διανόηση λοιπόν, ας αποφύγει τη γενίκευση. Ας αυτοεξαιρεθεί, βγαίνοντας μπροστά. Παράγοντας σκέψη, τέχνη, πολιτισμό.

ΥΓ: Συμμερίζομαι πραγματικά πως υπάρχει το φαινόμενο της ανθρωποφαγίας για κάποιους από αυτούς τους ανθρώπους στο διαδίκτυο που δεν ελέγχεται όπως τα ΜΜΕ ώστε να αποφευχθούν ακρότητες ή να φτιαχτούν προφίλ. Ωστόσο υπάρχει και δική τους ευθύνη γιατί προτίμησαν την αρένα του θεάματος, αντί τον θρόνο του διανοητή.

-------------------------
Πηγή:koutipandoras

Περίπτερο στο Βόλο χαρίζει... γνώσεις!

Από μικρός είχα -όπως ίσως οι περισσότεροι, νομίζω-, μια ιδιαίτερη σχέση με το περίπτερο της γειτονιάς μου και τον περιπτερά του. Από εκεί αγόρασα -ήμουν ακόμη μαθητής γυμνασίου, θυμάμαι-, τα πρώτα μου (χύμα) τσιγάρα (Ματσάγγου), τις καραμελίτσες (ραντεβού), τις τσίχλες, σοκολάτες κ.λπ.

Θέλεις λοιπόν από νοσταλγία, ή ίσως επειδή το παλιό ξύλινο περίπτερο ήταν τόσο όμορφο -αρχιτεκτονικά και όχι μόνο-, πονάει η ψυχή μου που εδώ και 2-3 χρόνια όλο και περισσότερα περίπτερα κλίνουν, εξαιτίας της εξοντωτικής μείωσης του ποσοστού κέρδους στα τσιγάρα και τον τύπο, που επέφερε η μνημονιακή λαίλαπα της λιτότητας που μας μαστίζει όλους.

Έτσι, χτές βράδυ κατά τις 7:30 χάρηκα πάρα πολύ όταν πηγαίνοντας με κατεύθυνση προς τον Άναυρο, στο ύψος της Πολυμέρη με Ιατρού Τζάνου, στην αριστερή μεριά της Πολυμέρη, μπροστά στο εγκαταλελειμμένο εργοστάσιο Μεφσούτ, είδα ανανεωμένο το τελευταίο περίπτερο της περιοχής εκεί (δυστυχώς όχι πλέον ξύλινο). Δίπλα, στον παλιό τοίχο του εργοστασίου υπήρχαν 2 μαυροπίνακες ανηρτημένοι.

Πλησίασα κοντά να διαβάσω: ο ένας έχει τον τίτλο "Σαν σήμερα" κι ο άλλος "Ετούτα κ' τάλλα". Έτσι ο παλιός τοίχος του εργοστασίου, λες και πήρε πάλι ζωή και νόημα, με την άσπρη και κίτρινη κιμωλία, να ζωγραφίζει όμορφες φράσεις πάνω στη γηρασμένη πλάτη του.

Αγόρασα ένα κουτί τσιγάρα και προσπάθησα να πιάσω συζήτηση με τον περιπτερά. Ο κ. Τάκης Τριανταφυλλάκος, ο περιπτεράς, ένας ευγενέστατος ασπρομάλλης γύρω στα 55, δεν ήθελε πολλά-πολλά, ήταν αμέσως πρόθυμος, κι ομιλητικός, να μου συστηθεί και να μου εξηγήσει τα πάντα.

Στον πρώτο λοιπόν πίνακα, υπενθυμίζει στον τυχερό πελάτη του, σημαντικά γεγονότα που συνέβησαν την τρέχουσα ημέρα (βλέπε φωτογραφία για χθές 13/8/2013). Μου θυμίζει την εκπομπή της ΝΕΤ, νομίζω "Σαν σήμερα", κάτι που κάνουν και κάποιες εφημερίδες.

Στον δεύτερο πίνακα, ο κυρ Τάκης είναι ποιο προσωπικός, γράφει ότι του αρέσει από στιχάκια τραγουδιών, ποιήματα, μαντινάδες και ρήσεις σοφών.

Έτσι το περίπτερο αυτό δεν πουλάει μόνο τσιγάρα ή ψιλικά, όπως όλα τ' άλλα, αλλά... χαρίζει και γνώσεις. Γνώσεις ιστορικές, ποιητικές, λογοτεχνικές, σύμφωνα πάντα με τα προσωπικά γούστα του περιπτερά! Πολλαπλό όφελος για τον κάθε πελάτη ή επισκέπτη.

Ο κυρ Τάκης φαίνεται ο,τι είναι ένα ιδιαίτερα ανήσυχο και καλλιτεχνικό πνεύμα και έχει πολλά πλάνα για το μέλλον. Θέλει προσεχώς να βάλει φωτισμό και πολυθρόνες σκηνοθέτη μπροστά από τους πίνακες, για όσους θέλουν να πουν μια κουβέντα μαζί του ή να ξαποστάσουν. Δεν είναι βολιώτης, μου είπε, βρίσκεται όμως εδώ 18 χρόνια τώρα, τα τελευταία άνεργος, μέχρι που βρήκε τούτο το περίπτερο. Έχει internet, ο ίδιος όμως είναι ανίδεος μ' αυτά, ασχολείται κυρίως ο 22 χρονος γιός του. Το δουλεύουν σε 2 βάρδιες με τον γιό του, από τις 7 το πρωί μέχρι τις 1 το βράδυ.

Η συζήτησή μας με τον κυρ Τάκη, θα συνεχιστεί σύντομα, ελπίζω. Όποιος όμως περνάει από εκεί, -ακόμα και με τ' αυτοκίνητο- αξίζει να ρίξει μια ματιά στους μαυροπίνακες και τα γραφόμενά τους, κι αν έχει λίγο χρόνο, ας πει και μια καλημέρα στον κυρ Τάκη.

#Απόστολος Μωραϊτόπουλος#

Παγκοσμιοποίηση ή Ιμπεριαλισμός (1 & 2) Του Τάκη Φωτόπουλου

Παγκοσμιοποίηση ή Ιμπεριαλισμός (1)

Μια σοβαρή παράπλευρη συνέπεια της κατάρρευσης του «υπαρκτού» και της ουσιαστικής ενσωμάτωσης των μητροπολιτικών κομουνιστικών κομμάτων στο διεθνοποιημένο καπιταλιστικό σύστημα είναι η παράλληλη καθίζηση του Μαρξιστικού προτάγματος. Έτσι, οι «Μαρξιστές» αυτοί, αντί να παραμένουν πιστοί στη Μαρξιστική μέθοδο που ορίζει την ορθοδοξία, και όχι στα «δόγματα», όπως υποστήριζε η εκχυδαϊσμένη Μαρξιστική εκδοχή, έχουν επιστρέψει, εκτός από ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις Μαρξιστών στο εξωτερικό, στα κιτάπια των αρχών του 20ου αιώνα για να ερμηνεύσουν το νέο συστημικό φαινόμενο της εποχής μας:  την παγκοσμιοποίηση. Το αποτέλεσμα δεν είναι απλά η διατύπωση εντελώς λανθασμένων και ασχέτων με τη σημερινή πραγματικότητα θεωρητικών θέσεων, αλλά, ακόμη χειρότερα, η διατύπωση πολιτικών συμπερασμάτων που συμβάλλουν στην οικονομική καταστροφή λαών στην περιφέρεια του συστήματος, όπως ο Ελληνικός, αλλά και στη φυσική εξόντωση κάθε αντιστεκόμενου λαού στη διαδικασία της πλήρους ενσωμάτωσής του στην νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση (Ιράκ, Λιβύη, Συρία κ.λπ.).

Έτσι, αντί οι σύγχρονοι «Μαρξιστές» να αντιληφθούν ότι ο πρωταρχικός εχθρός των λαϊκών στρωμάτων που συνθλίβονται είναι η υπερεθνική ελίτ που διαχειρίζεται την παγκοσμιοποίηση, σε αγαστή σύμπνοια με τις ντόπιες ελίτ και τις κοινοβουλευτικές χούντες που έχουν εγκαταστήσει στη περιφέρεια, ασχολούνται αποπροσανατολιστικά με τον δήθεν «φασιστικό κίνδυνο» από τις καρικατούρες νεοναζιστικών κομμάτων και οργανώσεων και όχι με τον πραγματικό φασιστικό κίνδυνο από την παγκοσμιοποίηση! Άλλοι, πάλι, δεν βλέπουν ότι ο πρωταρχικός αγώνας σήμερα είναι εθνικοαπελευθερωτικός, ώστε να σπάσουν οι πολυποίκιλοι δεσμοί που δένουν τους λαούς στη  Νέα Διεθνή Τάξη (ΝΔΤ) —την οποία καθιερώνει η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και οι συναφείς Κοινοβουλευτικές Χούντες— για να τεθούν οι βάσεις για αντισυστημικό αγώνα. Αντίθετα, περιμένουν τη …σοσιαλιστική επανάσταση, υπονομεύοντας κάθε προσπάθεια για παλλαϊκό μέτωπο και αντικειμενικά βοηθώντας την ολοκλήρωση της  σημερινής καταστροφής. 

Αν, επομένως, αύριο ξεσπάσει μια πιθανή γενικευμένη σύρραξη που μπορεί να πάρει τη μορφή ακόμη και παγκόσμιου πολέμου, δεν είναι απίθανο να δούμε τους «Μαρξιστές» αυτούς, που με την ασχετοσύνη τους (στη καλύτερη περίπτωση) προδίδουν το πνεύμα του Μαρξισμού, να μιλούν για ενδο-ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις και να τηρούν «ίσες αποστάσεις» σε σχέση με τον καθοριστικό για το μέλλον των λαών αγώνα. Δηλαδή, τον αγώνα μεταξύ των εθνών που είναι ενσωματωμένα στην ΝΔΤ (ΕΕ, ΝΑFTA, Ιαπωνία, κ.λπ.) και αυτών που αντιστέκονται στην παγκοσμιοποίηση, όπως ο Ρωσικός λαός μαζί με το μη ενσωματωμένο στην παγκοσμιοποίηση τμήμα της ηγεσίας του, η Ευρασιατική Ένωση που προωθεί το ίδιο τμήμα της Ρωσικής ηγεσίας, οι αντιστεκόμενοι λαοί στη Μέση Ανατολή (Συρία, Ιράν κ.λπ.)  καθώς και οι αντίστοιχοι λαοί στη Λατιν. Αμερική (Βενεζουέλα, Βολιβία, Κούβα κ.α.).

Όλοι αυτοί οι «Μαρξιστές», ενώ αρχικά μιλούσαν για το «ιδεολόγημα» της παγκοσμιοποίησης ή για χίμαιρα, στη συνέχεια ανακάλυψαν το… τέλος της παγκοσμιοποίησης, με Μαρξιστές «γκουρού», όπως ο Χομπσμπάουμ, εδώ και 15 χρόνια να διακηρύσσουν το τέλος του νεοφιλελευθερισμού! Στη πραγματικότητα, βέβαια, η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση όχι απλά δεν τέλειωσε αλλά, όπως έδειξε πολύ πρόσφατη συστηματική μελέτη του φαινόμενου που αναφέρει ο Martin Wolf (Financial Times, 16/7/2013) δεν έπαψε να θεριεύει, παρά τη πελώρια χρηματοπιστωτική κρίση που η ίδια δημιούργησε με το άνοιγμα και την απελευθέρωση των αγορών. Έτσι, τόσο οι άμεσες ξένες επενδύσεις όσο και το διεθνές εμπόριο  αυξήθηκαν πολύ πιο γρήγορα από το παγκόσμιο προϊόν στη περίοδο μετά το 1990, με τις ξένες επενδύσεις να έχουν αυξηθεί από 9% του παγκόσμιου ΑΕΠ το 1990, σε 33% το 2012, και τις  εξαγωγές αγαθών και υπηρεσιών από 20% του ΑΕΠ σε 31%. Σήμερα, παρά τη κρίση, τόσο το διεθνές εμπόριο όσο και οι ξένες επενδύσεις είναι σε ιστορικά μεγέθη-ρεκόρ σε σχέση με το παγκόσμιο ΑΕΠ!
Στα επόμενα άρθρα θα δούμε τις πολιτικές και οικονομικές συνέπειες της παγκοσμιοποίησης σε σχέση με τον μύθο των ενδο-ιμπεριαλιστικών αντιθέσεων και τις γεωπολιτικές συνέπειες για τη χώρα μας.

Υ.Γ. Όπως συνήθως, τα στελέχη του ηγετικού ρεύματος στον ΣΥΡΙΖΑ δεν έδωσαν καμιά απάντηση στις κρίσιμες ερωτήσεις που έθεσε το περασμένο άρθρο για το πως συμβιβάζονται οι πολιτικάντικες υποσχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ (του τύπου «θα σας φτιάξουμε και ποτάμια!) με την παραμονή στην ΕΕ και το Ευρώ. Αντίθετα, κάποιοι προτίμησαν τις ανώνυμες, αν όχι λασπολογικές, προσωπικές επιθέσεις. Από την άλλη μεριά, ο αρχηγός του ΕΠΑΜ, μη τολμώντας να θέσει θέμα ταυτόχρονης εξόδου από την ΕΕ και το Ευρώ, θολώνει συνεχώς τα νερά ότι δήθεν έξοδος από το Ευρώ σημαίνει ντε φάκτο και έξοδο από την ΕΕ, λες και δεν υπάρχουν νεοφιλελεύθερες χώρες που είναι στην ΕΕ αλλά όχι και στο Ευρώ! Και αυτό, «ξεχνώντας» ότι είναι η ένταξή μας στην ΕΟΚ/ΕΕ που οδήγησε στη σημερινή καταστροφή με την αποδιάρθρωση της παραγωγικής μας δομής, και όχι απλά η ένταξή μας στην Ευρωζώνη. Είναι, άλλωστε, γνωστό στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ (της ΕΕ) ότι το «Σχέδιο Β» της Ευρώ-ελίτ περιλαμβάνει την αποπομπή μας από το Ευρώ, αλλά την παραμονή μας στην ΕΕ, όπως ακριβώς υπόσχονται κάποιοι στην Αριστερά μας, αλλά και στην «πατριωτική» Αριστερά ή Δεξιά...

 

Παγκοσμιοποίηση ή Ιμπεριαλισμός (2)

Δεν είναι τυχαίο που Κεϋνσιανοί και «Μαρξιστές» καταφεύγουν σε δόγματα όταν προσπαθούν ν' αγνοήσουν την παγκοσμιοποίηση, εφόσον τόσο τα στατιστικά δεδομένα (που παρερμηνεύουν κατά βούληση), όσο και η ιστορική εμπειρία, τους διαψεύδουν οικτρά, όπως θα δούμε στα επόμενα άρθρα. Όμως, οι συνέπειες δεν είναι απλά θεωρητικές. Έχουν τραγικά αποτελέσματα σε λαούς ολόκληρους, όπως ο Ελληνικός, που αποπροσανατολίζονται συστηματικά, κυρίως από «προοδευτικούς» αναλυτές ―εξαιρουμένων βέβαια των κομουνιστών που απλά προσκολλώνται σε δόγματα του περασμένου αιώνα.

Έτσι, οι Κεϋνσιανοί για να «εξηγήσουν» τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που επιβάλλει η παγκοσμιοποίηση καταφεύγουν σε «δόγματα σοκ» ή σε κατάφωρη παρερμηνεία των στατιστικών στοιχείων ―όλα αυτά  με Μαρξίζουσα σάλτσα για να φαίνονται και «προοδευτικά». Και αυτό, γιατί ξέρουν ότι αν δεχτούν την νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση σαν αναπότρεπτο συστημικό φαινόμενο μέσα στο σημερινό καπιταλιστικό σύστημα της αγοράς, θα πρέπει να αλλάξουν... θεωρία, εφόσον σήμερα ο Κεϋνσιανισμός, που θεμελιώθηκε στην εποχή του κράτους-έθνους, είναι νεκρός και θαμμένος για πάντα. Όχι, βέβαια, από τους «κακούς» νεοφιλελεύθερους, αλλά από το γεγονός ότι, με ανοικτές και απελευθερωμένες αγορές, (όπως επιβάλλει η παγκοσμιοποίηση που δεν αμφισβητούν!), μόνο ένας παγκόσμιος Κεϋνσιανισμός θα ήταν πια δυνατός. Αλλά, ένας παγκόσμιος Κεϋνσιανισμός είναι απλά κακόγουστο ανέκδοτο! Ούτε οι χώρες της «Ομάδας των 7», όπου εδράζονται βασικά οι υπερεθνικές επιχειρήσεις (η ψυχή της παγκοσμιοποίησης) αλλά ούτε και τα οικονομικά «θαύματα» της «Ομάδας των 20» (Κίνα, Ινδία, Βραζιλία κ.λπ.), θα δεχόντουσαν ποτέ αυστηρούς κοινωνικούς ελέγχους στις αγορές κεφαλαίου, εργασίας αλλά και εμπορευμάτων, όπως προέβλεπε ο Κεϋνσιανισμός. Κάτι τέτοιο θα σήμαινε το τέλος των υπερεθνικών επιχειρήσεων και, επομένως, το τέλος της «ανάπτυξης» των τελευταίων 30 περίπου χρόνων που θεμελιωνόταν στην διεθνοποιημένη καπιταλιστική οικονομία της αγοράς και, φυσικά, την κατάρρευση των οικονομικών «θαυμάτων» που αναδύθηκαν βασικά χάρη  στις υπερεθνικές επιχειρήσεις που μετακόμισαν στο Νότο για να εκμεταλλευθούν τις εκεί άθλιες συνθήκες εργασίας!

Από την άλλη μεριά, οι «Μαρξιστές» που μιλούν για ενδο-ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις, «δεν βλέπουν» ότι ποτέ άλλοτε οι καπιταλιστικές ελίτ που είναι ενσωματωμένες στη Νέα Διεθνή Τάξη (η οποία οριζεται απο τη νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση και τις κοινοβουλευτικές Χούντες), δεν ήταν τόσο ενωμένες στο βασικό στόχο τους για τη συγκέντρωση οικονομικής και πολιτικής εξουσίας/δύναμης, παρά τις επί μέρους (μη ανταγωνιστικές) διαφορές τακτικής. Και αυτό, τη στιγμή που η αποδεκατισμένη (χάρη στην αποβιομηχάνιση της παγκοσμιοποίησης) δυτική εργατική τάξη δεν μπορεί να ενωθεί ούτε σε στοιχειώδη αμυντικό αγώνα ενάντια στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της παγκοσμιοποίησης!

Το στοιχείο που ενώνει όλους αυτούς τους Μαρξιστές είναι η από μέρους τους  μετατροπή  σε δόγμα της αναχρονιστικής Λενινιστικής θεωρίας του ιμπεριαλισμού, ή της αντίστοιχης θεωρίας του υπέρ-ιμπεριαλισμού του Καούτσκι, που, όπως και η Κεϋνσιανή θεωρία,  επίσης στηριζόντουσαν στο κράτος-έθνος. Και αυτό, παρά το γεγονός ότι οι πολιτικές διαφορές μεταξύ τους, π.χ. για το θέμα της ΕΕ, είναι αγεφύρωτες. Έτσι, από τη μια μεριά, είναι η Ευρώδουλη «Αριστερά» που εξαπατά τα λαϊκά στρώματα ότι θα μπορούσε η ΕΕ  να αλλάξει «από μέσα» και να ανοίξει το δρόμο για μια «καλή» παγκοσμιοποίηση, αν όχι για τον σοσιαλισμό και ...άλλα (ψηφοθηρικά) παραμύθια. Και, από την άλλη, είναι  οι «επαναστάτες» Μαρξιστές που, πάλι με βάση το ίδιο δόγμα του ιμπεριαλισμού, αδυνατούν να κατανοήσουν την σημασία της σημερινής παγκόσμιας κοινωνικής σύγκρουσης. Δηλαδή, το γεγονός ότι η σύγκρουση αυτή δεν είναι απλά μια σύγκρουση κεφαλαίου και εργασίας για την ... σοσιαλιστική επανάσταση, αλλά μια πελώρια σύγκρουση μεταξύ θυμάτων και θυτών στην διαδικασία της παγκοσμιοποίησης που, εν δυνάμει, ενέχει, βέβαια, και το θέμα της συστημικής αλλαγής. Τα θύματα είναι οι εργαζόμενοι με μισθούς επιβίωσης ή με συμβόλαια «μηδέν ωρών», οι άνεργοι, οι υποαπασχολούμενοι,  οι συνταξιούχοι, η Παιδεία, η Υγεία. Οι θύτες είναι τα στελέχη των υπερεθνικών επιχειρήσεων και οργανισμών και τα διαπλεκόμενα προνομιούχα στρώματα που ωφελούνται από την παγκοσμιοποίηση.

Με άλλα λόγια, ο αγώνας σήμερα είναι τόσο κοινωνικός όσο και εθνικός, εφόσον η παγκοσμιοποίηση επιβάλλει την κατάργηση τόσο της οικονομικής αυτοδυναμίας των λαών, όσο και, συνακόλουθα, της εθνικής κυριαρχίας τους. Πράγμα που επιβάλλει Λαϊκά Μέτωπα, με πολύ ευρύτερους κοινωνικούς στόχους από αυτούς των ιστορικών Μετώπων σαν το ΕΑΜ, που θα επιδίωκαν την κοινωνική αλλά και την εθνική απελευθέρωση. Δηλαδή, την ταυτόχρονη μονομερή έξοδο από ΕΕ, Ευρώ, ΝΑΤΟ κ.λπ., ώστε να μπορούν να τεθούν οι βάσεις για την αυτοδυναμία και, εν δυνάμει, για  συστημική αλλαγή. Αλλά θα επανέλθω.

Υ.Γ. Δεν συνηθίζω να παραποιώ, και μάλιστα σκόπιμα, τις θέσεις κανενός και επιστρέφω ως ασύστολη συκοφαντία τον σχετικό ατεκμηρίωτο ισχυρισμό του ΕΠΑΜ. Η θέση ότι «έξοδος από το Ευρώ σημαίνει ντε φάκτο και έξοδο από την Ε.Ε» δεν στηρίζεται πουθενά, (ούτε βέβαια στην καταστατική συνθήκη της ένταξής μας στην ΕΕ που προβλέπει ρητή αποχώρηση μέλους μόνο από την ΕΕ) και επομένως είναι απλή υπεκφυγή στο κρυστάλλινο ερώτημα: βάζει το ΕΠΑΜ θέμα ταυτόχρονης μονομερούς εξόδου  από την ΕΕ και την Ευρωζώνη, ναι ή όχι;

--------------------------------------------

Πηγή:(Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 4 & 11 Αυγούστου 2013) 

Η «άνοιξη της ΕΡΤ» Του Γιώργου Πλειού*

Κύλησαν περίπου εξήντα μέρες από τότε που η κυβέρνηση αποφάσισε, και απέτυχε παταγωδώς, να κλείσει την ΕΡΤ. Τη σωρεία παραβιάσεων του ελληνικού και κοινοτικού δικαίου και της καθιερωμένης πρακτικής των δημοκρατικών χωρών της Ευρώπης και του κόσμου στον τομέα της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης την έχουμε σχολιάσει. Εδώ θέλω να επισημάνω κυρίως δύο πράγματα. Πρώτον, ότι η «περίπτωση ΕΡΤ» είναι ίσως από τις πιο χαρακτηριστικές της παθογένειας του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Δεύτερον, μερικές από τις τάσεις αλλαγής, όχι μόνο της ραδιοτηλεόρασης αλλά συνολικά του πολιτικού συστήματος και της ελληνικής κοινωνίας, που ήρθαν στο προσκήνιο με την «άνοιξη της ΕΡΤ».

Η συγκυβέρνηση, και προσωπικά ο κ. Σαμαράς και ο στενός περί αυτόν νεο-συντηρητικός πυρήνας, στην προσπάθειά τους να θέσουν υπό απόλυτο πολιτικό έλεγχο την ΕΡΤ, ο οποίος είχε αρχίσει να χαλαρώνει εξαιτίας της δυναμικής και των τάσεων που ανέδειξε η κρίση και η αλλαγή του πολιτικού σκηνικού, πέτυχαν απλώς να καταδείξουν τον ακραίο βαθμό κυβερνητικού παρεμβατισμού στη δημόσια ραδιοτηλεόραση με όλες τις συνέπειες που αυτός επιφέρει. Ο παρεμβατισμός αυτός αφορούσε την οργάνωση και διοίκηση της ΕΡΤ, τις προσλήψεις προσωπικού και την προνομιακή μεταχείριση «ημετέρων», μεταξύ άλλων και τις αμοιβές τους, τη μεροληψία και τον πολιτικό έλεγχο των προβαλλόμενων απόψεων, την αδιαφορία για τη στάση του κοινού απέναντι στη δημόσια ραδιοτηλεόραση, την εξυπηρέτηση ιδιωτικών συμφερόντων και πολλά άλλα, όπως παγίως έκαναν τα κόμματα εξουσίας μετά τη μεταπολίτευση. Κατέδειξαν ακόμα ότι στην κυβέρνηση δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει δημόσια ραδιοτηλεόραση και εν γένει δημόσια αγαθά, ταυτίζοντας τους δημόσιους φορείς με το κράτος – λάφυρο. Με τρόπο αρκετά κυνικό, εκείνοι που ευθύνονται για την κατάντια των δημόσιων οργανισμών εμφανίζονται τώρα ως σωτήρες τους. Με άλλα λόγια, και νταβατζήδες και ιεραπόστολοι. Μια αντίληψη και πρακτική καθ’ όλα τριτοκοσμική, όπως οι ελίτ τις οποίες υπηρετούν.

Κλείνοντας την ΕΡΤ, η συγκυβέρνηση κατάφερε να στρέψει εναντίον της την πλειοψηφία της διεθνούς κοινής γνώμης και να οδηγηθεί σε απομόνωση, όπως άλλωστε το έχει κάνει κατά το παρελθόν ο σημερινός πρωθυπουργός σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι οι επικρίσεις πήραν συχνά τη μορφή σαρκασμού και ειρωνείας, πράγμα σύνηθες στην Εσπερία για τις πολιτικές συμπεριφορές των ελίτ σε τριτοκοσμικές χώρες.

Η κυβέρνηση κατόρθωσε να στρέψει εναντίον της την πλειοψηφία και της ελληνικής κοινής γνώμης, τη στιγμή που επιχειρούσε διακαώς μια χολιγουντιανή εικόνα success story –θρυμματισμένη πλέον ανεπανόρθωτα. Η στάση αυτή της κοινής γνώμης, αν και πήρε πρωτοφανείς διαστάσεις τώρα, δεν είναι νέα. Κλιμακώθηκε βαθμιαία στην πορεία της μεταπολίτευσης με διάφορες αφορμές και είναι το αποτέλεσμα της δικομματικής ολιγαρχικής διακυβέρνησης αυτού του τόπου. Κατά τα άλλα, η συγκυβέρνηση και ιδίως ο φτωχός της εταίρος χύνουν κροκοδείλια δάκρυα γα την άνοδο του φασισμού στην Ελλάδα.

Η κυβέρνηση πέτυχε ακόμα να εισπράξει την καταδίκη των επαγγελματικών, επιστημονικών και άλλων ραδιοτηλεοπτικών /επικοινωνιακών φορέων στην Ευρώπη και τον κόσμο, κάνοντας τη χώρα σκωπτικό ανέκδοτο, απομονωμένη από τον κύριο κορμό του ευρωπαϊκού κόσμου.

Ομως η αντίδραση των εργαζομένων (της ΕΡΤ) και πολλών ακόμα πολιτών κατέδειξε πολλά. Πρώτον, ότι το πραγματικό πρόβλημα της ΕΡΤ εδώ και δεκαετίες ήταν ο πολιτικός της έλεγχος, όπως ακριβώς συμβαίνει και με ολόκληρη τη χώρα, της οποίας το κύριο εμπόδιο προκειμένου να γίνει μια σύγχρονη ανεπτυγμένη ευρωπαϊκή χώρα δικαίου είναι το πολιτικό της σύστημα. Οταν έφυγε (για την ακρίβεια, όταν αποφάσισε να αυτοκτονήσει) αυτός ο έλεγχος, η ΕΡΤ έγινε κυριολεκτικά δημόσια στον τομέα της ενημέρωσης. Το πέτυχε προβάλλοντας όλες τις απόψεις, ασκώντας κριτική σε κάθε κατεύθυνση και καταργώντας τη διάκριση ανάμεσα σε επιτρεπτά και «απαγορευμένα θέματα» -η οποία ζει και βασιλεύει στα ιδιωτικά μεν, κυβερνητικά δε κανάλια. Αυτό που έκανε εμφανές η «κρίση της ΕΡΤ» είναι ότι οι πολίτες, οι εργαζόμενοι, είναι πολύ πιο ώριμοι και πολύ πιο μπροστά από την κυβέρνησή τους.

Δεύτερον, ελλείψει διοίκησης, οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ υιοθέτησαν μοντέλα οριζόντιας ιεραρχίας, τα οποία είναι σύγχρονα και αποτελεσματικά. Αυτό που συμβαίνει σήμερα στην ΕΡΤ, εκτός των άλλων, είναι και το μεγαλύτερο πείραμα αυτοδιαχείρισης (ραδιοτηλεόρασης) στον κόσμο. Η σημασία του εκτείνεται πολύ πέραν του ραδιοτηλεοπτικού πεδίου. Οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ όχι μόνο υπερασπίστηκαν αμισθί τη δημόσια ραδιοτηλεόραση την ώρα που η κυβέρνηση επιχειρούσε να τη δολοφονήσει, κάτι για το οποίο απέσπασαν τα εύσημα πολλών πλευρών του Ευρωκοινοβουλίου, αλλά έδειξαν ότι αυτοί που παράγουν το (ραδιοτηλεοπτικό) προϊόν μπορούν να διαχειριστούν πιο αποτελεσματικά τη διαδικασία παραγωγής του. Κι αυτό επιβραβεύεται από τη στάση του κοινού, την οποία τόσο πολύ αγαπούν να επικαλούνται οι κρατικοδίαιτοι νεοφιλελεύθεροι. Τρίτον, η στάση των εργαζομένων της ΕΡΤ έκανε εμφανές ότι (τουλάχιστον) στον τομέα των δημόσιων αγαθών η αυτοδιαχειριζόμενη εργασία έχει πολλαπλάσια θετικά αποτελέσματα σε σύγκριση με την απεργία.

Τέταρτον, η απουσία του κυβερνητικού εναγκαλισμού των δημόσιων οργανισμών οδηγεί σε μαρασμό και τους κρατικοδίαιτους επαγγελματίες συνδικαλιστές. Κι αυτό είναι μια ηχηρή απάντηση σε όσους φοβούνται την ανάθεση της ΕΡΤ (και άλλων δημόσιων οργανισμών) σε εκπροσώπους φορέων της κοινωνίας πολιτών.

Πέμπτον, η κρίση της ΕΡΤ έδειξε ότι η αλληλεγγύη είναι πιο αποτελεσματικός τρόπος από την αγορά για να αρθεί το φράγμα ανάμεσα σε παραγωγούς και καταναλωτές, που είναι ένα από τα σημαντικά προβλήματα του νεωτερικού κόσμου.

Η «άνοιξη της ΕΡΤ» θα συζητηθεί πολύ, θα αναλυθεί εκτενώς σε επιστημονικά, πολιτικά και επαγγελματικά φόρα, θα γίνει αντικείμενο επιστημονικών ερευνών, μεταξύ άλλων και από πολλούς που τώρα λοιδορούν «το πείραμα», πιθανώς θα γίνει ακόμα ένα πολιτικό ορόσημο. Επίσης, πολλές από τις κατακτήσεις αυτής της «άνοιξης» ίσως ενσωματωθούν με τον ένα ή τον άλλον τρόπο σε έναν μελλοντικό βιώσιμο οργανισμό δημόσιας ραδιοτηλεόρασης και πιθανόν και άλλων δημόσιων οργανισμών.

Ομως, μεταξύ άλλων, η επιχείρηση «δολοφονήστε την ΕΡΤ» μετατράπηκε από πολιτικό πραξικόπημα σε πολιτική αυτοκτονία. Η κυβέρνηση, με τη στάση της επιτάχυνε το τέλος της και ίσως και το τέλος του πολιτικού συστήματος της μεταπολίτευσης. Για τον λόγο αυτό, keep walking, κ. πρωθυπουργέ.

* Καθηγητής στο Τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών

Διαβάστε και το: Η ΕΡΤ δεν χωράει στην παράγκα (του Στέλιου Ελληνιάδη)

---------------------------

Πηγή:efsyn

[Σήμερα 11/7/2013 συμπληρώνονται δύο μήνες από την ημέρα, που η κυβέρνηση αποφάσισε πραξικοπηματικά τον «ξαφνικό θάνατο της ΕΡΤ». Δεν κατάφερε όμως να σταματήσει τη λειτουργία της χάρη  στον ηρωικό αγώνα των εργαζομένων με το σύνολο της κοινωνίας στο πλευρό τους. Δύο μήνες μετά η δικομματική (πλέον) πλειοψηφία δεν έχει καταφέρει να παρουσιάσει κανένα αξιόπιστο σχέδιο για δημόσιο ραδιοτηλεοπτικό φορέα, πέρα από το έκτρωμα της «Δ(Ν)Τ».

Η κυβέρνηση βλέποντας πως οι προσφιλείς της μέθοδοι της συκοφάντησης και της διάσπασης δεν κάμπτουν τον αγώνα των εργαζομένων της ΕΡΤ προχώρησε σε εκστρατεία  “φίμωσης” της ΕΡΤ με στόχο αυτή τη φορά σταθμούς της  παραμεθορίου. Αστυνομικές δυνάμεις σε συνεργασία με ιδιώτες έκοψαν  το σήμα στο Βίτσι της Φλώρινας, στη Λέσβο και στο Πήλιο και αλλού.] Απ. Μωρ.

Τί πρέπει να κάνουμε στο Πανεπιστήμιο... (μερικές σκέψεις)

Ποτέ άλλοτε δεν πήρα -μαζεμένη- 4 βδομάδες άδεια, όπως έκανα φέτος. Το έκανα όμως συνειδητά, γιατί είχα κουραστεί ψυχικά, διέκρινα ελαφρά σημάδια κατάθλιψης να με περιτριγυρίζουν, άκουσα τη συμβουλή της γυναίκας μου για αρκετή ξεκούραση, και είπα να φύγω λίγο από την καθημερινή ρουτίνα, να ανανεωθώ λιγάκι, να σπάσω έγκαιρα το κακό σπυρί... μέσα μου.

Δεν πρόλαβα να κάνω μερικά μπάνια (προσκαλεσμένος από φίλο) στην πανέμορφη Θάσο και μόλις γύρισα πίσω, προσγειώθηκα ανώμαλα μαθαίνοντας τα κακά μαντάτα για τις μετακινήσεις - απολύσεις στα Πανεπιστήμια. Διαβάζω κάθε μέρα τα μειλ των συναδέλφων και μαυρίζει η ψυχή μου.

Μέρες στριφογυρίζουν διάφορες σκέψεις στο κεφάλι μου, για το τι πρέπει να κάνουμε για να καταπολεμήσουμε την νέα (αλλά αναμενόμενη) λαίλαπα που έρχεται κατά πάνω μας, αλλά όλο και το ανέβαλα για αργότερα, ίσως γιατί διαπίστωνα μια καλή κινητοποίηση από πολλά μέλη του ΔΣ του Συλλόγου μας και όχι μόνο. Τελευταία όμως έγινε κάτι εντελώς λάθος (ειρωνικό μειλ μέλους του ΔΣ προς συναδέλφους του ΠΑΜΕ), που μας γυρίζει στις παλιές κακές στιγμές διαμάχης αναμεταξύ μας και γι' αυτό είπα να γράψω τις παρακάτω σκέψεις μου.

Α.) Είμαστε όλοι εν δυνάμει απολυμένοι! Να το πω λαϊκά, όποιος πιστεύει ό,τι κάνοντας την πάπια θα την σκαπουλάρει, πλανάται πλάνην οικτράν! Τα ίδια λέγαμε και πέρσι τέτοιο καιρό αν θυμάστε... Η μνημονιακή συνταγή ορίζει, όπως όλοι έχουμε ήδη πολλές φορές ακούσει, ότι ως το 2015 περίπου 150.000 δημόσιοι υπάλληλοι πρέπει να απολυθούν. Πώς τα πανεπιστήμια θα συνεχίσουν να παρέχουν τις από το σύνταγμα προβλεπόμενες υπηρεσίες; Δεν τους ενδιαφέρει, αυτοί κάνουν ό,τι τους προστάζει η τρόϊκα, είναι τα καλύτερα φερέφωνά της. Άλλωστε υπάρχει και η λύση των συμβασιούχων έργου ορισμένου χρόνου - που εφαρμόζεται ήδη κατά κόρον στα πανεπιστήμια - και τελευταία ακούγονται και τα περίφημα συμβόλαια "μηδέν ωρών" (εφαρμόζονται ήδη στην Αγγλία). Η μονιμότητα θα καταργηθεί, τα πανεπιστήμια σιγά -σιγά θα γίνουν ιδιωτικά.

Συνάδελφοι, πιστεύω πως η κυβέρνηση είναι πολύ ικανή, ξέρει τι θέλει, θέλει να καταστρέψει όχι να χτίσει, κι επιλέγει τους σωστούς ανθρώπους για να κάνουν αυτή τη βρώμικη δουλειά. Υπήρχε καλύτερος άνθρωπος από τον Αδωνη Γεωργιάδη για να καταστρέψει ολοσχερώς το δημόσιο σύστημα υγείας; Υπήρχε καλύτερος άνθρωπος από έναν της οικογένειας Μητσοτάκη για να διώξει άκριτα χιλιάδες εργαζόμενους απ' το δημόσιο, αρχίζοντας πρώτα από τους ποιο αδύνατους και ταπεινούς, στο όνομα της δήθεν αναδιοργάνωσης του δημοσίου;

Β.) Αν δεν "αγαπηθούμε" μεταξύ μας, αν δεν δείξουμε έμπρακτη αλληλεγγύη ο ένας για τον άλλο, αν δεν προσπαθήσουμε να βρούμε αυτά που μας ενώνουν κι όχι αυτά που μας χωρίζουν (πολιτικά - κομματικά και όχι μόνο), είμαστε εν δυνάμει - αργά ή γρήγορα - χαμένοι από χέρι! Τι νόημα έχει λοιπόν να υποδαυλίζουμε κομματικές έριδες; Δεν είναι καλύτερα να παραδειγματισθούμε από τα κινήματα στις Σκουριές Χαλκιδικής, της Κερατέας (παλαιότερα) και τον αγώνα των εργαζομένων της ΕΡΤ, που αγωνίζονται όλοι μαζί, ανεξάρτητα κομματικών αποχρώσεων, και μας δείχνουν με το παράδειγμά τους ποιόν δρόμο πρέπει να βαδίσουμε; Ανεξάρτητα από την επιτυχία ή όχι αυτών των πρωτοβουλιών, τα κέρδη για όλους τους συμμετέχοντες θα είναι πολλαπλά: οι διαπροσωπικές σχέσεις αναβαθμίζονται, η συντροφικότητα και η άδολη αλληλεγγύη μπαίνουν ξανά σε ημερήσια βάση κ.α. και σε κάθε περίπτωση -σύμφωνα και με τη θεωρία του χάους- τίποτα δεν πάει χαμένο, παραμένει παρακαταθήκη για επόμενους αγώνες.

Δεν έχει λοιπόν νόημα να αρχίσουμε να λέμε εγώ είμαι ΠΕ, ΤΕ, άσε τους ΔΕ / ΥΕ συναδέλφους να πάνε στο διάολο! Ή ας περιμένουμε να δούμε, μπορεί και φέτος να τη σκαπουλάρουμε, να μη διώξουν κανένα από το ΠΘ, ασ' το για αργότερα...

Γ.) Πρέπει να βρούμε συμμάχους στον αγώνα μας! Και φυσικοί σύμμαχοί μας είναι στο πανεπιστήμιο τα μέλη ΔΕΠ και φυσικά οι φοιτητές. Επίσης η διοίκηση του ΠΘ. Την επιστολή του προέδρου του ΣτΙ του κ. Ζούμπου προς τον υπουργό, τη βρήκα αρκετά καλή και αν δεν είναι προσχηματική, μπορούμε να τη χρησιμοποιήσουμε όταν τα πράγματα γίνουν ποιο... άγρια.

Επίσης φυσικοί σύμμαχοί μας είναι οι συνάδελφοι από άλλες δημόσιες υπηρεσίες στην πόλη και βέβαια οι συνάδελφοι στον Δήμο και στην τοπική ΕΡΤ.

Δ.) Δίαυλοι επικοινωνίας μεταξύ μας. Μπορούμε κάλλιστα να δημιουργήσουμε α) δικό μας ιστότοπο, β) ομάδα facebook ή και τα δύο μαζί. Παρόλα αυτά έως ότου κάτι τέτοιο πάρει σάρκα και οστά, πρέπει να συνεχίσουμε όπως τώρα να επικοινωνούμε με μειλ. Η περίπτωση β) είναι -κατά τη γνώμη μου- η καλύτερη και ευκολότερη: μέλος του ΔΣ την δημιουργεί και την διαχειρίζεται και καλεί όλα τα μέλη του συλλόγου να εγγραφούν.

Προτάσεις δράσης:

• Κάλεσμα του συλλόγου μελών ΔΕΠ σε κοινή συνεδρίαση, το ίδιο με συλλόγους φοιτητών των διαφόρων σχολών / τμημάτων. Συνεχής συνεργασία με την διοίκηση του ΠΘ. (κυρίως πρύτανη και αναπληρωτές πρυτάνεις).
• Κλιμάκια του ΔΣ (όπως πριν ένα χρόνο για τον ίδιο λόγο) να διοργανώσουν επισκέψεις - συζητήσεις ανά ομάδα εργαζομένων, με στόχο όχι μόνο ενημέρωση, αλλά κυρίως εμψύχωση για τον κοινό αγώνα και καταπολέμηση του Φόβου.
• Σύνδεση του αγώνα μας με άλλες δημόσιες υπηρεσίες στην πόλη και βέβαια με τους συναδέλφους στον Δήμο και στην τοπική ΕΡΤ, για απο κοινού ενέργειες και εκδηλώσεις.
• Συννενόηση και κοινός βηματισμός, -όπου αυτό είναι δυνατόν- με τους συναδέλφους και τα ΔΣ των άλλων Πανεπιστημίων & ΤΕΙ, όπως και με την Ομοσπονδία.
• Αμέσως μετά τα προηγούμενα βήματα, κάλεσμα σε γενική συνέλευση, με έτοιμες προτάσεις αγώνα. Θα ήταν λάθος να γίνει εσπευσμένα μια ΓΣ χωρίς το ΔΣ να έχει το ίδιο σχηματίσει μια ολοκληρωμένη πρόταση αγώνα!.

Υ.Γ. Έχω μια βδομάδα άδεια ακόμη, ελπίζω όταν επιστρέψω την μεθεπόμενη Δευτέρα στις 19 του Αυγούστου, να βρώ το γραφείο μου... να με περιμένει. Είμαι... σπίτι μου και stand by για οτιδήποτε χρειασθεί.

#Απόστολος Μωραϊτόπουλος#

«Γιατί πιστεύουμε: Πώς η επιστήμη του εγκεφάλου εξηγεί την ανάγκη μας για τον Θεό» Άντριου Νιούμπεργκ, Μαρκ Γουόλντμαν

Καταγράφοντας την επαφή με τον Θεό

Ο νευροεπιστήμονας Αντριου Νιούμπεργκ μάς εξηγεί γιατί πιστεύουμε και πώς ο εγκέφαλός μας κατασκευάζει «πραγματικότητες» 
 

Τελικά, υπάρχει λύση στα προβλήματά μας! «Για να διατηρήσετε το πνεύμα σας ανοιχτό και να νιώσετε απόλυτα εναρμονισμένοι με τους γύρω σας», γράφει ο διακεκριμένος νευροεπιστήμονας Αντριου Νιούμπεργκ, «το μόνο που απαιτείται σε νευρολογικό επίπεδο είναι η συνειδητή μείωση της δραστηριότητας στους δύο μετωπιαίους και στους δύο βρεγματικούς λοβούς, καθώς και η αναστολή της στεφανιαίας δραστηριότητας του εγκεφάλου, η οποία σχετίζεται με τον θυμό και τον φόβο». Το πράγμα, δηλαδή, ακούγεται σχετικά απλό!

Ο Αντριου Νιούμπεργκ είναι αναπληρωτής καθηγητής στο τμήμα Ραδιολογίας και Ψυχιατρικής του Πανεπιστημίου της Πενσιλβάνια και λέκτορας στο τμήμα Θεολογίας, έγραψε δε –σε συνεργασία με τον Μαρκ Ρόμπερτ Γουόλντμαν, θεραπευτή και επιστημονικό συνεργάτη στο Κέντρο Πνευματικότητας και Νου του ίδιου πανεπιστημίου– το εξαιρετικά ενδιαφέρον βιβλίο «Γιατί πιστεύουμε: Πώς η επιστήμη του εγκεφάλου εξηγεί την ανάγκη μας για τον Θεό», το οποίο κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Αβγό. Και αντικείμενό του δεν είναι μόνον η θρησκευτική πίστη, αλλά το πώς συγκροτούνται οι πεποιθήσεις μας μέσα από τη λειτουργία του ανθρώπινου εγκεφάλου. Και φυσικά, κάπου εδώ εγείρεται η πρώτη απορία μας, την οποία απευθύναμε στον διακεκριμένο ερευνητή: Μήπως η «μέτρηση» της θρησκευτικότητας και η ερμηνεία της, από την οπτική της νευρολογίας, οδηγήσει σε εκ νέου αποδόμηση της θρησκείας, η οποία θα συμπαρασύρει και το ηθικό αξιολογικό μας σύστημα; Ή για να το θέσουμε αλλιώς: είναι η επιστήμη σε θέση να κατασκευάσει μια νέα ηθική στη θέση εκείνης που θα καταβαραθρωθεί, αν αποδειχθεί ότι η θρησκευτική πίστη είναι ένα παιχνίδι που απλώς συμβαίνει στον εγκέφαλό μας; «Η επιστήμη συνέβαλε στην αποδυνάμωση κάθε ηθικού συστήματος που βασιζόταν στη θρησκεία», απαντά ο καθηγητής. «Πολλοί στρέφονται στην επιστήμη επειδή νομίζουν ότι παρέχει μια πιο αντικειμενική και λογική προσέγγιση του κόσμου, επομένως και ένα πιο λογικό και αντικειμενικό σύστημα ηθικών αξιών. Παρ’ όλα αυτά, διατηρώ κάποιες επιφυλάξεις για το αν η επιστήμη παρέχει όντως κάποιο ηθικό σύστημα αξιών. Στην ουσία, αποτελεί ένα εργαλείο μελέτης του κόσμου και ο ρόλος της δεν είναι να κρίνει τι είναι σωστό και τι λάθος. Στην ιδανική της μορφή, η επιστήμη θα έπρεπε να αξιολογεί αν μια ιδέα λειτουργεί σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι η εν λόγω ιδέα είναι και ηθικά σωστή».

Στο βιβλίο του ο καθηγητής Νιούμπεργκ υποστηρίζει, χρησιμοποιώντας εκλαϊκευμένη γλώσσα, ότι η αρχιτεκτονική του μυαλού μας είναι τέτοια που «εκ φύσεως» κατασκευάζουμε και πρεσβεύουμε πνευματικές αντιλήψεις. Και η κάθε λογής θρησκευτικότητα είναι η παλαιότερη και πιο κοινή έκφανσή τους. «Δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να πιστεύουμε» και η πίστη μας συνδέεται πρακτικά με την ηθικότητα, οι λειτουργίες της οποίας εδράζονται στους μετωπιαίους λοβούς του εγκεφάλου. Ομως, παραδέχεται ότι τελικά αυτό που βιώνουμε ως ηθικό σύστημα αποτελεί συνδυασμό διδαγμένων πιστεύω, νευρολογικής ανάπτυξης και ομαδικής συναίνεσης. Η λειτουργία της πίστης δηλαδή μπορεί μόνο εν μέρει να αποκρυπτογραφηθεί από τη νευροεπιστήμη. Αλλωστε, όπως αναφέρει στη συνομιλία που είχαμε μαζί του: «Ενα άλλο ζήτημα είναι ότι οι επιστήμονες συνήθως αντιμετωπίζουν κι αυτοί τα ηθικά διλήμματα που στοιχειώνουν κάθε απλό άνθρωπο. Συχνά είναι μικροπρεπείς, ανταγωνιστικοί κι εκδικητικοί. Η καλύτερη προσέγγιση είναι να βρούμε τρόπους να συνδυάσουμε ό, τι καλύτερο έχει να προσφέρει η επιστήμη με ό, τι καλύτερο προσφέρουν οι θρησκευτικές και πνευματικές παραδόσεις».

Η προσευχή του άθεου 

Πώς όμως του ήρθε να αναζητήσει τον Θεό; «Δεν θα έλεγα ότι προσπαθώ να προσεγγίσω τον Θεό! Παρ’ όλα αυτά, η έννοια του θείου, της θρησκείας και της πνευματικότητας αγγίζει βαθιά όλα τα ανθρώπινα όντα. Κάθε πολιτισμός, από την εποχή του Νεάντερταλ έως τους Ελληνες φιλοσόφους και τον σύγχρονο άνθρωπο, έχει αναρωτηθεί “γιατί είμαστε εδώ;” “Ποιο είναι το νόημα της ζωής μας;” Είναι φυσικό να καταφεύγουμε σε όλες τις δυνατές προσεγγίσεις, συμπεριλαμβανομένης και της επιστημονικής».

Ο καθηγητής Νιούμπεργκ, λοιπόν, απεικόνισε, χρησιμοποιώντας τομογραφία απλού φωτονίου (SPECT), την εγκεφαλική λειτουργία βουδιστών μοναχών πριν και μετά τον διαλογισμό, την προσευχή μιας ομάδας Φραγκισκανών μοναχών, Πεντηκοστιανές γυναίκες σε φάση «πολυγλωσσίας», ακόμα κι έναν δηλωμένο άθεο (ο οποίος πίστευε στις δυνατότητες του εγκεφάλου) που συνήθιζε να αυτοσυγκεντρώνεται χρησιμοποιώντας ασκήσεις αναπνοής. Σε όλους κατέγραψε αυξημένη δραστηριότητα στον προμετωπιαίο φλοιό και μείωση στους βρεγματικούς λοβούς, όπου βρίσκεται το «κέντρο προσανατολισμού» του εγκεφάλου. Συνέβαινε δηλαδή κάτι παρόμοιο με αυτό που στη νευροεπιστήμη ονομάζουν «απώλεια προσαγωγών αισθητικών ερεθισμάτων». Είτε την κατάσταση αυτή την ονομάσουμε σύνδεση με το θείο είτε νευρική παραίσθηση, το σίγουρο είναι πως η πολύχρονη «προπόνηση» του εγκεφάλου μας σε ένα τέτοιο φαινόμενο δημιουργεί μια νέα δομή ενώ, γενικά, συνοδεύεται από αύξηση του επιπέδου σεροτονίνης, η οποία δρα σαν φυσικό αγχολυτικό.

Ο εγκέφαλος έχει την προδιάθεση να απορρίπτει κάθε πιστεύω που έρχεται σε αντίθεση με την ήδη δομημένη κοσμοθεωρία του, γράφει στο βιβλίο του ο δρ Νιούμπεργκ. Ομως, ο άνθρωπος έχει τη βιολογική δύναμη να επιβάλλεται στα καταστροφικά πιστεύω του και να παράγει νέες ιδέες, οι οποίες άλλωστε είναι σε θέση να αλλοιώνουν το νευρικό δίκτυο. Τελικά, είναι οι νευροεπιστήμονες οι φιλόσοφοι της μεταμοντέρνας εποχής; «Είναι δύσκολο να μελετήσεις τον εγκέφαλο», απαντά, «χωρίς να επηρεάζεσαι από το ποιος είσαι, πώς βλέπεις τον κόσμο και το πώς αντιλαμβάνεσαι τη φύση της πραγματικότητας. Γι’ αυτό πολλοί νευροεπιστήμονες επηρεάζονται από τις φιλοσοφικές ιδέες. Στην ουσία όμως, όλες οι επιστήμες έχουν κάτι να προσφέρουν στα μεγάλα ερωτήματα». Τα μεγάλα ερωτήματα! Ποιο είναι το δικό σας υπέρτατο ερώτημα, κύριε καθηγητά; «Για μένα το υπέρτατο ερώτημα είναι το εξής: Πώς ξέρουμε τι είναι αλήθεια; Από εκεί πηγάζουν όλα τα υπόλοιπα»! Και φυσικά, δεν θα μπορούσε να μην τεθεί και το ερώτημα των ορίων της ερμηνείας της ανθρώπινης συμπεριφοράς από μια τέτοια οπτική. Ποια είναι δηλαδή η επόμενη πρόκληση για τον δρα Νιούμπεργκ; «Θα συνεχίσω να εξερευνώ τις διαφορετικές μορφές θρησκευτικών και πνευματικών πρακτικών και εμπειριών. Σκοπός μου είναι να δημιουργήσω έναν πλήρη χάρτη του γονιδιώματος της θρησκείας (religionomes), ανάλογο με το σύνολο των χρωμοσωμάτων του ανθρώπου. Ετσι θα είχα την ευκαιρία να κατηγοριοποιήσω και να αξιολογήσω τις θρησκευτικές παραδόσεις με βάση τα δεδομένα του τομέα μου, χωρίς να εξαιρέσω, βέβαια, τις φιλοσοφικές απόψεις που υπάρχουν».

Ο ζωντανός τρισδιάστατος κόσμος που αντιλαμβανόμαστε (μέσω των αισθήσεων) είναι στην πραγματικότητα φτιαγμένος από νευροχημικές και νευροηλεκτρικές διεγέρσεις, οι οποίες χρησιμοποιούν τον «έξω κόσμο» για να κατασκευάσουν μια εικόνα μέσα στο ανθρώπινο μυαλό. Αυτή είναι η βασική αρχή της επιστήμης του εγκεφάλου και αντικείμενό της το πώς εφάπτονται όλα αυτά στον εγκέφαλο. Εκεί όπου όλα είναι έννοιες – κάτι τέτοιο είναι και ο Θεός… Τελικά, δρ Νιούμπεργκ, είστε πιστός – κι αν ναι, σε τι; «Πιστεύω ότι το σύμπαν (άσχετα με το αν περιλαμβάνει τον Θεό ή όχι) θα μας αποκαλυφθεί αν είμαστε προσεκτικοί και επίμονοι όταν το εξερευνούμε. Η παρατήρησή μας, όμως, θα πρέπει είναι πολύμορφη: επιστημονική, φιλοσοφική, πνευματική»!

23/05/2010
Του Γιαννη Κολοβου

-----------------------------------------
[Το εξαιρετικό βιβλίο αυτό, έπεσε στα χέρια μου εντελώς τυχαία - μ' έκανε ίσως εντύπωση ο τίτλος του: ένα τοπικό βιβλιοπωλείο προ μηνών διοργάνωσε ένα bazzar βιβλίων σε πολύ χαμηλές τιμές (μου κόστισε μόνο 5 € από τα 24,45 € που κανονικά κόστιζε). Μετά την ανάγνωσή του η αξία του για μένα έγινε σχεδόν ανεκτίμητη. Τέτοια βιβλία δεν τα διαβάζεις μια φορά και τα αφήνεις, αλλά αποτελούν ανεξάντλητη πηγή γνώσης, ορισμένα κεφάλαια χρειάζονται δεύτερη ίσως και τρίτη ανάγνωση κ.ο.κ. Άρχισα να το διαβάζω σιγά - σιγά, 3-4 σελίδες την ημέρα, είχα φθάσει περίπου στη μέση, το πήρα όμως μαζί στις διακοπές μου και το τελείωσα εκεί, πολλές φορές διαβάζοντάς το επί ώρες στην ξαπλώστρα δίπλα στο κύμα...! Το βιβλίο αυτό, παρότι επιστημονικό (δοκίμιο) είναι ευανάγνωστο, γραμμένο σε εκλαϊκευμένη γλώσσα και μπορεί να διαβαστεί ευχάριστα απ' τον καθένα, χωρίς προϋποθέσεις. Τις γνώσεις και προπάντων τους προβληματισμούς που θα δημιουργήσει αυθόρμητα μέσα μας, για την λειτουργία και τις δυνατότητες του εγκεφάλου μας, θα μας οδηγήσουν ίσως σε μια νέα αυτογνωσία.
Για κάθε σημαντικό βιβλίο που διαβάζω, γράφω πάντα μια βιβλιοπαρουσίαση. Τούτη τη φορά κάνω μια εξαίρεση, και αναδημοσιεύω αυτούσια αυτή την εξαιρετική βιβλιοπαρουσίαση του Γιάννη Κολοβού -με την οποία συμφωνώ απόλυτα - (που την έγραψε προφανώς στην έκδοση του βιβλίου, παίρνοντας μάλιστα και συνέντευξη από τον συγγραφέα). Αποστόλης Μωραϊτόπουλος]

ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΧΕΔΙΟ ΤΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ; Του ΘΟΔΩΡΗ ΑΖΟΥΔΗ*

(Δεν είμαι μέλος κανενός κόμματος ή οργάνωσης, ούτε γνωρίζω τον συγγραφέα αυτού του άρθρου, απλά έτυχε να το διαβάσω, το βρίσκω εξαιρετικά επίκαιρο και σημαντικό, συμφωνώ στα περισσότερα και κατ' εξαίρεση (για κομματικό κείμενο) το αναδημοσιεύω αυτούσιο) Α.Μωρ.
 
ΑΣ ΜΕΤΑΤΟΠΙΣΟΥΜΕ ΤΗ ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΕΤΑ ΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ

«Δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα,

Προσμένουμε, ίσως, κάποιο θάμα!»

Κ. Βάρναλης

Στην παρούσα πολιτική συγκυρία και απέναντι σε μια κυβέρνηση που, παρακάμπτοντας τη βουλή, κυβερνάει με προεδρικά διατάγματα και σε μια κοινωνία που μετουσιώνει ταχύτατα την απελπισία και την οργή της σε φθόνο και εκφασισμό, οι κοινωνικές αντιστάσεις ξεπηδάνε με την σπαταλημένη ορμή του αυθόρμητου σκιρτήματος. Υψώνουν τη σημαία του δικαίου με την αφέλεια ενός θυμωμένου παιδιού.

Κι εμείς στο ΣΥΡΙΖΑ, «δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι αντάμα», παρακολουθούμε και σχολιάζουμε τις διαδοχικές επιστρατεύσεις προσμένοντας να γίνει το θάμα και να πέσει η κυβέρνηση ως ώριμο καλοκαιρινό φρούτο! Μα δε διδαχτήκαμε τίποτα επιτέλους; Ποια εκλογική νίκη να προσμένουμε μέσα σε μια κόλαση κοινωνικής ήττας;

Κάθε κλαδική απεργία σήμερα αντιμετωπίζει την υπαρξιακή πρόκληση ή να ηττηθεί εν τω γεννάσθαι ή να αποκτήσει νέα ποιοτικά χαρακτηριστικά. Ας γίνει επιτέλους συνείδηση της αριστεράς, διότι φαίνεται πως η κοινωνία το έχει ήδη αντιληφθεί, ότι ο αγώνας έχει παύσει από καιρό να είναι συνδικαλιστικός, δηλαδή, να επιδιώκει την ικανοποίηση επιμέρους αιτημάτων και ότι αν επιμείνει ως τέτοιος είναι καταδικασμένος στην ήττα. Ο λαός απαιτεί από εμάς, με όλη τη δύναμη της απελπισίας του, να οργανώσουμε την ανατροπή.

Για να είναι το φθινόπωρο θερμό, για να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων, για να διεκδικήσουμε το χάδι της ιστορίας, ας τολμήσουμε να προσδώσουμε στην πάλη μας τα χαρακτηριστικά της πολιτικής σύγκρουσης! Ήρθε η ώρα της ανατροπής και, όπως το συμπυκνώνει ο Β. Ουγκώ: «Τίποτε δεν μπορεί να αντισταθεί σε μια ιδέα που έχει έρθει η ώρα της.»  

ΟΙ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΙΚΟΙ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΤΙΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΕΙΝΑΙ ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΜΕΝΟΙ ΣΤΗΝ ΗΤΤΑ.

Θεμέλιος λίθος κάθε απολογισμού μας πρέπει να είναι η διαπίστωση ότι οι ηρωικοί αγώνες και οι αντιστάσεις που αναπτύσσονται ως σήμερα ηττώνται συναντώντας ανυπέρβλητα εμπόδια και συγκεκριμένα όρια. Οι αντανακλαστικές απαντήσεις, η ξεπερασμένη συνδικαλιστική ατζέντα, τα κλαδικά αιτήματα, ο κατακερματισμός είναι τα όρια αυτά, που τείνουν να αποκτήσουν δομικό χαρακτήρα εγκλωβίζοντας τους κοινωνικούς αγώνες στα στενά πλαίσια της πολυδιασπασμένης αριστεράς, χωρίς την ευρύτερη κοινωνική συναίνεση και υποστήριξη. Κανένας κλάδος δεν έχει καταφέρει να πείσει πλειοψηφικά κομμάτια της κοινωνίας, με εξαίρεση ίσως την ΕΡΤ, ότι αγωνίζεται όχι αποκλειστικά για τη δική του σωτηρία αλλά υπερασπίζεται με τον αγώνα του ευρύτερα συλλογικά συμφέροντα. Αν για παράδειγμα ο αγώνας των εκπαιδευτικών προσλαμβάνεται από την κοινωνία ως στενά συντεχνιακός, αν αποτυγχάνει να πείσει ότι υπερασπίζεται το δημόσιο σχολείο και τη μόρφωση των παιδιών όλου του λαού, αυτό σημαίνει ότι αποτυγχάνει να κερδίσει την ηγεμονία στην κοινωνική διαπάλη. Το ταξικό συμφέρον του κόσμου της εργασίας, κατά συνέπεια, δεν μπορεί να ταυτιστεί με το καλό του κοινωνικού συνόλου και η ήττα αυτή στο πεδίο της ηγεμονίας συνεπάγεται αδυναμία συγκρότησης κοινωνικού συνασπισμού των δυνάμεων της εργασίας. Χωρίς όμως την χορωδία των κοινωνικών συμμαχιών, το σόλο της εργατικής τάξης θα είναι καταδικασμένο να ηχεί ως ένα μοιρολόι, ένας θρηνητικός κομμός αρχαίας τραγωδίας!

Οι κίνδυνοι που πρέπει να αποφύγουμε: 

1. Να αποδεχτούμε ως αμετάβλητο όριο της πολιτικής και του προγράμματός μας την αδυναμία του κινήματος.

Η εκτίμηση ότι το εργατικό κίνημα είναι αναποτελεσματικό αλλά και ότι οι ευρύτεροι συσχετισμοί είναι δυσμενείς βρίσκει σύμφωνο ένα ευρύτατο φάσμα των δυνάμεών του ΣΥΡΙΖΑ και όχι μόνο. Μπροστά όμως στο συνταρακτικό αυτό γεγονός ο πολιτικός φορέας διστάζει και αμφιταλαντεύεται ανάμεσα σε δύο αντικρουόμενες πολιτικές αναγνώσεις, ενώ ο χειμαζόμενος κόσμος της εργασίας μάς παρακολουθεί στην κυριολεξία με κομμένη την ανάσα.

Η πρώτη, η δεξιά ανάγνωση, εμφανίζεται ενδεδυμένη τον μανδύα του ρεαλισμού και διεκδικεί τον ρόλο ενός αντικειμενικού παρατηρητή της κοινωνικής διαπάλης: «Υπό ομαλές συνθήκες, η επιδίωξη μιας «κυβέρνησης της Αριστεράς», όπως ευαγγελίζεται ο ΣΥΡΙΖΑ, θα ήταν και εύλογη και θεμιτή, εφόσον βέβαια συνέτρεχαν οι προϋποθέσεις άσκησης πραγματικής εξουσίας, δηλαδή -πρώτα και κύρια- η στιβαρή παρουσία λαϊκού κινήματος, ικανού όχι μόνο να δώσει την εντολή στις πολιτικές δυνάμεις που το εκπροσωπούν αλλά και να απαιτήσει στη συνέχεια -και στην ανάγκη να επιβάλει- την εκτέλεσή της. Δυστυχώς σήμερα δεν συντρέχουν τέτοιες προϋποθέσεις» (Γ. Μαύρου, Εφημερίδα των Συντακτών). Η ανάγνωση αυτή, αν και αισθάνεται μια δυσανεξία για τους συλλογικούς απολογισμούς, (αλήθεια ο απολογισμός του «εννιαμελούς» για την επιστράτευση των καθηγητών πότε κυκλοφορεί;) διαπιστώνει, όπως ειπώθηκε στο πρόσφατο συνέδριο, ότι «στο παρελθόν οι κυβερνήσεις της αριστεράς προσφέρανε πολλά αλλά… πέσανε, διότι καλλιεργήσανε …μεγάλες προσδοκίες στο λαό»! Η αντίληψη αυτή υπεκφεύγει και παραιτείται από την δύσκολη αλλά αναγκαία προσπάθεια ανασυγκρότησης του συνδικαλιστικού κινήματος.

Βέβαια, αν θέλουμε να είμαστε ακριβοδίκαιοι, πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι η άποψη αυτή διαθέτει κοινωνικό ακροατήριο, κοινωνική βάση. Φωνή της είναι το μοιρολόι των απελπισμένων της «ανθρωπιστικής καταστροφής» και πολλαπλασιαστής της η αποδοχή της κοινωνικής ήττας και η παραίτηση. Γιατί άλλωστε να χρονοτριβούμε στο χρονοβόρο έργο της ανασυγκρότησης του κινήματος, όταν βρισκόμαστε μια ανάσα από τον εκλογικό θρίαμβο; Η εκτίμηση αυτή, ρητή ή και άρρητη, βρίσκεται στη βάση της πρότασης για «κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας». Έτσι περιχαρακώνεται ο αγώνας στα πλαίσια της αστικής νομιμότητας, εμπεδώνεται η ηττοπάθεια, περιορίζονται τα όρια άσκησης πολιτικής εκ μέρους της αριστεράς και το πρόγραμμά της εγκλωβίζεται σε έναν ρηχό μεταρρυθμισμό. Τελικά, οδηγεί τον λαό στην εμπέδωση της ήττας, στη λογική της ανάθεσης και των εκλογών ως ύστατο σωσίβιο. Αλλά αν δεν μπορείς να επιβάλεις τις εκλογές, μήπως φαντάζει τουλάχιστον αστείο συνεχώς να τις προφητεύεις;

Η δεύτερη προσέγγιση, η ριζοσπαστική, διαφέρει ριζικά, διότι, ενώ διαπιστώνει τους δυσμενείς συσχετισμούς, αναλαμβάνει ταυτόχρονα το επίπονο έργο της ανατροπής τους. Και ας αναγνωρίσουμε ότι η ανατροπή των συσχετισμών και η ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, εκτός από οργανωτική και πολιτική, δεν παύει στο ελάχιστο να είναι και μια μεγάλη ιδεολογική διαπάλη στο χώρο των αξιών για την ταυτότητά του. Κατά συνέπεια, η αριστερά έχει λόγο ύπαρξης, όταν ριζοσπαστικοποιεί την κοινωνία και όχι όταν υποτάσσεται στο συντηρητισμό της, όταν πρόταγμα της δράσης της είναι να δημιουργεί ακροατήριο για το κοινωνικό της όραμα, τον σοσιαλισμό! Ταυτόχρονα δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι χωρίς ένα ρωμαλέο εργατικό και λαϊκό κίνημα, χωρίς το οξυγόνο των ταξικών αγώνων η αριστερά είναι καταδικασμένη σε δεινή ήττα, πρώτιστα ιδεολογική, πολιτική και προγραμματική και στο τέλος και εκλογική. Σήμερα η επέλαση των βαρβάρων του μνημονίου επιχειρεί να αποσαρθρώσει το εργατικό κίνημα, την ίδια την κοινωνική βάση πάνω στην οποία μπορεί να αναπτυχθεί οποιαδήποτε αριστερή πολιτική. Απέναντι στην προσπάθειά αυτή του συστήματος, ας αποφύγουμε την παγίδα του κάθε μεταμοντέρνου θετικισμού, δηλαδή, το ρόλο του παρατηρητή, που δεν αντιλαμβάνεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, μεταξύ άλλων, συνδιαμορφώνει το πεδίο της παρατήρησης, της κοινωνικής διαπάλης, συνδιαμορφώνει τη συνείδηση, την πολιτικοποίηση και το βαθμό ανάπτυξης του κινήματος. Αν εξάλλου ως μαρξιστές αναζητούμε ένα πεδίο απολογισμού της όποιας πολιτικής ορθότητας, αυτό δεν μπορεί να είναι άλλο από την πολιτική και ιδεολογική επένδυση στο κίνημα και τις οργανωμένες δυνάμεις του. Οι φιλόσοφοι αρκετά εξηγήσαμε την πραγματικότητα! Καιρός να την αλλάξουμε!

2. Να υποκαταστήσουμε την προτεραιότητα οργάνωσης των κοινωνικών αγώνων από την επεξεργασία ενός εκλογικού προγράμματος.

«…η συζήτηση, μετά τα οργανωτικά και τα εσωκομματικά, θα μετατοπιστεί μοιραία και αναγκαστικά στα προγραμματικά ζητήματα……..«Είναι αναγκαίο να διαμορφώσουμε ένα νέο εκλογικό πρόγραμμα, δωρικό, συνοπτικό και συγκεκριμένο», δηλώνουν εμφατικά στους ηγετικούς κύκλους της αξιωματικής αντιπολίτευσης και προετοιμάζουν το έδαφος για μια σειρά προγραμματικές συνδιασκέψεις αμέσως μετά το καλοκαίρι, οι οποίες πιθανότατα θα καταλήξουν σε ένα προγραμματικό συνέδριο εντός του έτους………. η μηδενιστική συζήτηση περί μνημονίου ή ακόμη και της διαγραφής του χρέους δεν θεωρείται το μείζον ζήτημα. Αντιθέτως, κάποιοι θέλουν να προχωρήσουν τη συζήτηση στο επόμενο στάδιο», μας πληροφορεί ο πάντα καλά ενημερωμένος και προπάντων «αμερόληπτος» παρατηρητής Α. Κωβαίος από το ΒΗΜΑ (Κυριακή 21/7).

Ας το ξεκαθαρίσουμε! Η επικέντρωση, σε σημείο ψυχαναγκασμού, στην εκπόνηση ενός αναλυτικού και «εφαρμόσιμου» προγράμματος συνιστά μέγιστη υπεκφυγή από τα πραγματικά πολιτικά μας καθήκοντα! Το οποιοδήποτε πρόγραμμα θα παραμείνει κενό γράμμα και ασκήσεις επί χάρτου, μια χίμαιρα, αν ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αναλάβει να εκπονήσει και κυρίως να πραγματοποιήσει το σχέδιο της ανατροπής, αν δεν αναλάβει τον αγώνα για την εξουσία. Το μόνο πρόγραμμα που μας χρειάζεται στην παρούσα πολιτική συγκυρία είναι να μετατρέψουμε την κοινωνική κρίση, την κρίση νομιμοποίησης, στην πολιτική της έκφραση, σε κρίση εξουσίας. Το πρόγραμμα που σήμερα χρειάζεται ο λαός είναι η πολιτική μας συμβολή, ώστε να μετατρέψουμε τους τυφλούς και θνησιγενείς συνδικαλιστικούς αγώνες σε μια συνεκτική κοινωνική συμμαχία, που θα τολμήσει να πολιτικοποιήσει τα προτάγματά της και να αγωνιστεί για την ανατροπή της κυβέρνησης και των μνημονίων.

Γελιέται και παραπλανά και τους εργαζόμενους όποιος σήμερα πιστεύει ότι το κέντρο της πολιτικής μας δράσης πρέπει να επικεντρωθεί σε κάποιο εξειδικευμένο πρόγραμμα. Του διαφεύγει ότι, ενόσω κάποια επιτελεία «σοφών» θα επεξεργάζονται προγράμματα, τα ερείπια των κοινωνικών αγώνων θα τα μετατρέπουν σε ένα πουκάμισο αδειανό, μια φαντασίωση κάποιων αυτοϊκανοποιούμενων ειδικών της διακυβέρνησης. Ποια εμπιστοσύνη μπορεί να κερδηθεί στη βάση ενός τέτοιου προγράμματος και ποια η αξιοπιστία του πολιτικού φορέα που το εκπονεί, όταν αυτός αποδεικνύεται καθημερινά τραγικά ανεπαρκής να υπερασπιστεί τους εργαζόμενους, που κατά κύματα οδηγούνται στον Άδη; Εν τέλει ας το καταλάβουμε ότι η διαπάλη για τον χαρακτήρα του προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ θα κριθεί στους κοινωνικούς αγώνες!

Ας μας πουν λοιπόν οι ειδήμονες της προγραμματικής εμβάθυνσης έστω μια λέξη για το χαρακτήρα που μπορεί και πρέπει να πάρει μέσα στις συνθήκες της σημερινής κοινωνικής κρίσης, των απολύσεων και των μετατάξεων, ο αγώνας γι’ αυτές τις προγραμματικές διεκδικήσεις. Ας μας πουν μια έστω λέξη γι’ αυτό που διψά να ακούσει κάθε εκπαιδευτικός, κάθε νοσηλευτής, κάθε εργαζόμενος στους δήμους, κάθε απολυμένος ή εν δυνάμει απολυμένος, κάθε άνεργος: πώς θα μετατρέψουμε τους αποσπασματικούς και ανεπαρκείς συνδικαλιστικούς αγώνες σε μια μεγάλη πολιτική απεργία, σε ένα εκτεταμένο κίνημα ανυπακοής για την ανατροπή της κυβέρνησης! Όσο δύσκολο και αν φαντάζει σήμερα, άλλο τόσο είναι αναγκαίο.

Διαφορετικά διακινδυνεύουμε και πάλι να παρασυρθούμε σε έναν ατελέσφορο κινηματισμό, στα όρια του ρηχού ακτιβισμού. Είναι ψυχοφθόρα και ατελέσφορη η εμπλοκή των μελών και των οργανώσεων του ΣΥΡΙΖΑ στα αντανακλαστικά ξεσπάσματα των πληττόμενων κλάδων χωρίς να διαθέτουν πολιτικό σχέδιο, χωρίς να παλεύουν μέσα στο κίνημα την πολιτική του γραμμή. Η κραυγή των αθλίων χρειάζεται το συνθέτη που θα την ενορχηστρώσει σε συμφωνία, το δίκαιο πρέπει να περιβληθεί το πολιτικό σχέδιο, για να ανυψωθεί σε ιστορική αναγκαιότητα!

Το σημαντικό στην πολιτική αυτή συγκυρία δεν είναι, επομένως, η λεπτομερής ανάπτυξη ενός κυβερνητικού προγράμματος, στη βάση του οποίου ο ΣΥΡΙΖΑ θα πείσει την κοινωνία να τον ψηφίσει, διότι απλά η προτεραιότητα αυτή οδηγεί στη λογική της ανάθεσης και δεν οργανώνει την ανατροπή. Η ετοιμότητα της διακυβέρνησης δεν γίνεται κατανοητή από το λαό ως λεπτομερειακή πρόταση επί παντός επιστητού αλλά ως μια συνεκτική στοχοθεσία (κατάργηση των μνημονίων, διαγραφή του απεχθούς χρέους, καταγγελία των δανειακών συμβάσεων, στάση πληρωμών, έλεγχος της νομισματικής πολιτικής, δημόσιος και κοινωνικός έλεγχος των τραπεζών και των στρατηγικών τομέων της οικονομίας), ικανή να δημιουργεί όρους κινήματος, δηλαδή, ικανή να συσπειρώνει σε ένα κοινωνικό και πολιτικό συνασπισμό εξουσίας και έτσι ικανή να πείθει τον λαό ότι αν αυτοί είναι ο φόβος, εμείς είμαστε η ελπίδα! Επιβάλλεται μιλώντας τη γλώσσα της δυνατότητας να πείσουμε ότι το αναγκαίο είναι και εφικτό!

ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΑΘΗΚΟΝΤΑ ΤΟΥ ΣΥΡΙΖΑ: ΑΣ ΑΝΑΛΑΒΟΥΜΕ ΝΑ ΟΡΓΑΝΩΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΜΕΓΑΛΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΤΗΣ ΑΝΑΤΡΟΠΗΣ!

Για να είμαστε ρεαλιστές, το συνδικαλιστικό κίνημα , ένα βήμα πριν τον επιθανάτιο ρόγχο του, βρίσκεται σε αδυναμία να διεξάγει στηριζόμενο στις δικές του δυνάμεις έναν αγώνα με πολιτικά χαρακτηριστικά. Μόνο τα πολιτικά υποκείμενα της αριστεράς και ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να αναλάβει ένα τέτοιο καθήκον, να εκπονήσει και να οργανώσει το πολιτικό σχέδιο της ανατροπής. Αυτό ακριβώς είναι το αδιέξοδο που συναισθάνεται ένα μέρος της κοινωνίας, που ωθείται στην παθητικοποίηση αλλά ταυτόχρονα και το αγωνιώδες αίτημα που διατυπώνει προς το ΣΥΡΙΖΑ. Με άλλα λόγια η κοινωνία μάς θέτει ενώπιον των πολιτικών μας καθηκόντων αλλά διατυπώνει ταυτόχρονα και το μέτρο με βάση το οποίο μας κρίνει. Ας το καταλάβουμε πριν είναι αργά ότι κάθε συνδικαλιστική αποτυχία, κάθε επιστράτευση πιστώνεται από την κοινωνία ως πολιτική νίκη της κυβέρνησης και ως πολιτική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ. Ας μη φαντασιωνόμαστε εκλογικούς θριάμβους στο έδαφος της κοινωνικής συντριβής!

Το πολιτικό μας καθήκον, επομένως, είναι να οργανώσουμε ένα Ενιαίο Μέτωπο Πάλης για την ανατροπή της κυβέρνησης και των μνημονίων. Αυτό σημαίνει:

α) Ως πολιτικό κόμμα είναι επείγον να αναλάβουμε μια μεγάλη πολιτική πρωτοβουλία καλώντας τα υπόλοιπα κόμματα της αριστεράς και όλους τους αγωνιστές να συναποφασίσουμε όχι απλά τη διεξαγωγή ενός αμυντικού συνδικαλιστικού αγώνα οπισθοφυλακών αλλά μια νικηφόρα πολιτική ανατροπή. Με την τόλμη που επιβάλλουν οι ιστορικές συνθήκες ας καλέσουμε τον λαό στην μόνη ίσως μάχη που και ο ίδιος νιώθει ότι αξίζει να δοθεί. Στο κάλεσμα αυτό ο αδιαπραγμάτευτος στόχος για την κυβέρνηση της αριστεράς δεν πρέπει να τίθεται ως προαπαιτούμενο ενός τέτοιου μετώπου αλλά να την τροφοδοτεί και να την προετοιμάζει ως δυνατότητα, να είναι δηλαδή ένα ανοιχτό στοίχημα για το οποίο πρέπει να οικοδομούμε τις προϋποθέσεις. Το πρόταγμά μας για κυβέρνηση της αριστεράς πρέπει να πάρει σάρκα και οστά, να εξειδικευτεί σε μέτωπο δράσης, προκειμένου να πάψει να είναι μια αόριστη ιδεολογική ζύμωση χωρίς νόημα, μία εξαγγελία χωρίς αντικείμενο.

Η δημόσια διατύπωση μιας τέτοιας πρόσκλησης υλοποιεί έμπρακτα και με πολιτική συνέπεια την προεκλογική μας διακήρυξη για ενότητα της αριστεράς, απηχεί τους πόθους όλων των εργαζομένων για ενότητα στη δράση, εκθέτει στην κριτική τις ηγεσίες που τυχόν θα την απορρίψουν, διαμορφώνει νέους συσχετισμούς και για τους λόγους αυτούς προετοιμάζει ένα νέο κοινωνικό και πολιτικό τοπίο. Το ιστορικό πρόβλημα αλλά και ο δικός μας ιστορικός ρόλος είναι να συμβάλουμε, ώστε οι οργανώσεις της αριστεράς, που εξακολουθούν να υπάρχουν από τους διάφορους σταθμούς που πέρασε η πάλη των τάξεων, να δράσουν από κοινού, να αναλάβουν μεγάλες κινηματικές πρωτοβουλίες, που θα στηρίζονται όμως πολιτικά, ώστε οι θνησιγενείς συνδικαλιστικοί αγώνες να αποκτήσουν χαρακτήρα ενός μεγάλου ενιαίου πολιτικού αγώνα για την ανατροπή κυβέρνησης και μνημονίων. Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα!

β) Παράλληλα ο ΣΥΡΙΖΑ, δια των συνδικαλιστικών στελεχών του, χρειάζεται να αναλάβει μια μεγάλη πρωτοβουλία μέσα στο κίνημα, ώστε να αποκατασταθεί η ενότητα των δυνάμεων της εργασίας και ο συντονισμός στη δράση τους. Στη σημερινή ιδιαίτερα συγκυρία της ταξικής διαπάλης, με ανοιχτό το μέτωπο της ΕΡΤ, με τις χιλιάδες απολύσεων στην εκπαίδευση, στους δήμους, αύριο στην υγεία, στην αμυντική βιομηχανία υπάρχει το έδαφος για να δημιουργηθεί ένα κέντρο αγώνα. Είναι ώριμος και αναγκαίος ο αγωνιστικός συντονισμός δημόσιου και ιδιωτικού τομέα, πρωτοβάθμιων σωματείων, ομοσπονδιών και εργατικών κέντρων, ώστε να ξεπεραστούν στη δράση οι ιστορικές πληγές του εργατικού κινήματος. Και βέβαια, με δεδομένο τον προδοτικό ρόλο των ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, ο συντονισμός των αγώνων από ένα άλλο κέντρο πρέπει να γίνει κατανοητός ως η αναγκαία προϋπόθεση της πολιτικής ανατροπής. Το σχέδιο αυτό έχει δύο πλευρές, αφενός να συνενώσει τις οργανωμένες δυνάμεις του συνδικαλιστικού κινήματος και αφετέρου να συσπειρώσει τις πλατιές μάζες της κοινωνίας και τους άνεργους, που βρίσκονται σε κατάσταση αδράνειας ακόμα και κοινωνικού αυτοματισμού. Ας έχουμε επίγνωση ότι μόνο μέσα στις υψηλές θερμοκρασίες των κοινωνικών αγώνων αναζωπυρώνεται η ελπίδα.

γ) Τέλος, οι νομαρχιακές οργανώσεις του ΣΥΡΙΖΑ πανελλαδικά πρέπει να συνεδριάσουν και να συντονίσουν τις τοπικές οργανώσεις ώστε να δημιουργηθούν σε κάθε δήμο, σε κάθε γειτονιά πλατιές, ενωτικές επιτροπές αγώνα από όλες τις πληττόμενες κοινωνικές ομάδες, έτσι ώστε ο αγώνας να βγει από τα στενά συνδικαλιστικά του όρια, να απλωθεί και να κερδίσει τη συμπαράσταση ευρύτερων στρωμάτων της κοινωνίας, με απώτερο στόχο την οργάνωση μιας μεγάλης πολιτικής κινητοποίησης, ενός ρεύματος πολιτικής ανυπακοής, που θα ανατρέψει την κυβέρνηση. Με τις δράσεις αυτές να στοχεύσουμε στη συγκρότηση ενός μεγάλου κοινωνικού μετώπου, ενός νέου ιστορικού συνασπισμού των δυνάμεων της εργασίας, ικανού για την ηγεμονία.

Τίποτα δεν θα είναι εύκολο, τίποτα δεν είναι αυτονόητο σε μια κοινωνία βαθειά απογοητευμένη, καχύποπτη και αποπροσανατολισμένη. Αν όμως αντιλαμβανόμαστε ότι τα παλιά εργαλεία της αριστεράς, οι αμυντικοί συνδικαλιστικοί αγώνες, η ιδεολογική ζύμωση και οι εκλογικές μάχες, έχουν σκουριάσει, αν αντιλαμβανόμαστε την ιστορική πρόκληση και τα καθήκοντα που ο ίδιος ο λαός μάς αναθέτει –και όσο ακόμα υπάρχει το πολιτικό μας κεφάλαιο- ας ενώσουμε τη φωνή μας με αυτή του Νταντόν: «Τόλμη, πάντοτε τόλμη, ακόμη περισσότερη τόλμη!».

*Μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ

ΤΡΙΤΗ 30 ΙΟΥΛΙΟΥ 2013

--------------------------------------------------------------------
Πηγή:iskra