Για την Σοφία Λαμπίκη και τον Γιάννη Μακριδάκη - ηττηθήκαμε μεν αλλά δεν το βάζουμε κάτω, συνεχίζουμε...

Όταν μπαίνω στο φ/β, αυτόματα, το πρώτο που προσπαθώ είναι να βρω αναρτήσεις συγκεκριμένων ανθρώπων -λιγότερων των δακτύλων του ενός χεριού- και συγκεκριμένα τη Σοφία Λαμπίκη, τον Γιώργο Τυρίκο-Εργά, τον Μακριδάκη -που εδώ και καιρό έχει δυστυχώς σιωπήσει-, τον Χρήστο Αγγελάκο, την Κρυσταλία Πατούλη και τα ποιήματα του φίλου μου Γιάννη Τσίγκρα.

Χθες βράδυ κάθισα πάλι και περιδιάβαινα -τι άλλο-, τις αναρτήσεις της Σοφίας:
ήταν όπως πάντα μια και μία, έσταζαν αλήθεια και πικρία! Μα το σημαντικότερο είναι ότι όλες οι αναρτήσεις της είναι πρωτότυπες, τολμηρές, αθυρόστομες μα προπάντων παρέχουν και πρωτογενή πληροφόρηση, ακόμα κι όταν μιλάνε για τις γάτες ή τον σκύλο της!

Διαβάζοντας την πάλι εκείνη τη στιγμή, ήμουν τόσο εντυπωσιασμένος από την οξυδέρκεια, την πικράδα όσο και την δύναμη αυτής της γυναίκας, που ήθελα να το μοιραστώ με την γυναίκα και σύντροφό μου Αριστέα:
Της λέω λοιπόν -για πολλοστή φορά- αν ποτέ μπορέσουμε να πάμε Χίο, εκτός απ' τον Μακριδάκη θα προσπαθήσουμε να συναντήσουμε από κοντά και την Λαμπίκη.

Έπειτα της διαβάζω δυνατά μια ανάρτησή της, που μόλις είχα διαβάσει, και συμπληρώνω:

το 80-90% που παίρνω απ' το φ/β είναι σχεδόν πάντα Σοφία Λαμπίκη...!

Χαρά στα παιδιά που την έχουν Καθηγήτρια!

Γιατί τα γράφω όλ' αυτά: σήμερα, μόλις πριν λίγο διάβασα αυτό απ' την Σοφία στο φ/β:

"Για να καταλάβετε τί ματαίωση υπάρχει,σιώπησε κι ο Μακριδάκης.
Δεν μπορώ να γράψω τίποτε,μου είπε στο τηλ,ηττηθήκαμε.Ναι Γιάννη,εγώ είμαι η πρώτη ηττημένη αλλά για να το βουλώσω πρέπει να με θάψουνε σε μνήμα."

Εδώ και καιρό την είχα ρωτήσει γιατί σιώπησε ο Μακριδάκης και μου απάντησε ότι αυτό το κάνει συνήθως όταν συγκεντρώνεται να γράψει καινούργιο βιβλίο, κι έτσι ησύχασα.
Τώρα μαθαίνω ότι αισθάνεται ηττημένος.

Επειδή είμαι κι εγώ ένας απ' τους ηττημένους, -που αν και μια ζωή ανένταχτος αριστερός ψήφισα Συριζα τον γενάρη του 2015 και το φέρνω βαρέως-, τους θερμοπαρακαλώ να μην το βάλουν κάτω και να συνεχίσουν, καθένας απ' το μετερίζι του, τους χρειαζόμαστε όλοι.

Όσο ζούμε προσπαθούμε να διορθώσουμε τα λάθη μας, να πάμε μπροστά, όχι ο καθένας για την πάρτη του αλλά για την κοινωνία ολόκληρη.

Τα προβλήματα μεγαλώνουν και προπάντων το πελώριο θέμα των προσφύγων μεταναστών στην χώρα μας και στην Ευρώπη θα μας συγκλονίσει συθέμελα για δεκάδες χρόνια ακόμη: ήδη εμμέσως και υπογείως στρώνεται παντού το χαλί του ρατσισμού και του ανοικτού φασισμού.

Πρέπει να αντιδράσουμε πριν είναι πολύ αργά. Για τα παιδιά μας. Για τα εγγόνια μας.

Κακοφορμίζει η πληγή - Από τη Σοφία Λαμπίκη

Βασανίζουν ένα 20χρονο νεαρό πάνω από έναν χρόνο επειδή “δεν είναι πολύ άντρας”

Τον διαπομπεύουν δημόσια και τον τραμπουκίζουν, τον χτυπούν και τον βασανίζουν.

Αυτά λαμβάνουν χώρα σε ένα εκπαιδευτικό ίδρυμα και σε φοιτητική εστία. Κανένας δε βλέπει,κανένας δεν παρεμβαίνει. Ούτε εκπαιδευτικός,ούτε συμφοιτητής.

“Μη βλέπεις, μη μιλάς, μην ανακατεύεσαι”.
 

Η οικογένεια ένα χρόνο τώρα δεν γνωρίζει ή θεωρεί κατά βάθος λογικό να του φέρονται “λίγο σκληρά και να του κάνουν πλάκα ” επειδή δεν ήταν μέσα στο αποδεκτό αντρικό πρότυπο;


Η αστυνομία που ασχολείται με την υπόθεση βγάζει ψυχιατρικές κρίσεις αντί να κάνει την απλούστερη έρευνα,να μπουντρουμιάσει συμφοιτητές και εκπαιδευτικούς μέχρι να μάθει ονόματα,αν δεν τα ξέρει ήδη και τα συγκαλύπτει.


Οι δημοσιογράφοι στα περισπούδαστα άρθρα τους χρησιμοποιούν τα σημεία στίξης-αποσιωπητικά, θαυμαστικά- για να προσδώσουν μια γαργαλιστική νότα στο βασανιστήριο του ανθρώπου.


Βουλευτής,καταγγέλλεται, πως έκανε διαρκώς παρεμβάσεις υπέρ των βασανιστών,το όνομα του καλύπτεται απ το βρωμερό πέπλο της συγκάλυψης.


Τίποτα δεν έρχεται στο φως διαδικτυακά, ούτε ένα βίντεο, ούτε μια φωτογραφία, δεκάδες πρέπει να υπάρχουν, βρωμερά τιμαλφή σε συνενόχων, καλών συμπολιτών μας, τα χέρια.

Στο πηγάδι του ναζιστικού Σαλόν Κίτυ που ζούμε, ο καθένας παίζει το ρόλο που προβλέφτηκε γι αυτόν απ τις τσατσάδες της κοινωνίας.


Άλλος πορτιέρης,άλλος βασανιστής, άλλος πουτάνα, άλλος παρατηρητής αμέτοχος στις κουίντες να ευχαριστεί το θεό που δεν είναι ο ίδιος στους βασανιζόμενους.
 

Και ακούω στο μυαλό μου την κραυγή του παιδιού “έναν καφέ να πιω μη με βασανίζετε” και σκέφτομαι τους στίχους του ποιητή:


“Το βροχερό φθινόπωρο σ’ αυτή τη γούβα
κακοφορμίζει την πληγή του καθενός μας
ή αυτό που θα ‘λεγες αλλιώς, νέμεση μοίρα
ή μονάχα κακές συνήθειες, δόλο και απάτη,
ή ακόμη ιδιοτέλεια να καρπωθείς το αίμα των άλλων”.

Σε όλους τους Βαγγέληδες που κάθε μέρα βασανίζονται μέσα στην ανοχή και τα γελάκια των άλλων φωνάζω:

ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΤΕ,ΕΙΣΤΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ.
ΟΡΘΙΟΙ ΚΑΙ ΜΟΝΟΙ,ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΊΤΕ.
ΜΗΝ ΥΠΟΚΥΨΕΤΕ ΣΤΑ ΤΕΡΑΤΑ ΓΎΡΩ ΣΑΣ.

Της Σοφίας Λαμπίκη (24/2/2015)

----------------------------
[Πηγή]

H Ιδεολογική Ηγεμονία της Αριστεράς - της Σοφίας Λαμπίκη

Kηδεμονία–Κυριαρχία–Ηγεμονία, για την Ανθρωπιά μιλάμε…

Η ιδεολογική κηδεμονία της Αριστεράς στην οποία αναφέρεται το καθεστώς που κυβερνά απ τον Εμφύλιο και μετά δεν είναι τα υπουργιλίκια, δεν είναι οι χρηματισμοί και βέβαια δεν είναι το βλαχομπαρόκ λάιφστάιλ και οι παρεΐτσες.

Θέλουν να δείξουν πως αυτό είναι, αλλά δεν είναι αυτό.

Η ιδεολογική κηδεμονία της Αριστεράς υπάρχει, δεν λένε ψέματα, είναι ζωντανό κομμάτι της Ιστορίας των τελευταίων 70 χρόνων, σχετίζεται με το Ήθος της Αριστεράς.

Σχετίζεται με το ήθος των ανθρώπων που δεν υπέγραψαν στα ξερονήσια και στα στρατοδικεία τις δηλώσεις μετανοίας.

Σχετίζεται με το χαμόγελο του Μπελογιάννη.

Είναι η ανυπέρβλητη προσπάθεια, η αξιοπρεπής μάχη, των ανθρώπων που γύρισαν απ τις εξορίες ή ήταν χαρακτηρισμένοι αριστεροί, ο αγώνας τους να επιβιώσουν εργασιακά και ανθρώπινα σε ένα απολύτως εχθρικό περιβάλλον.

Είναι ο Πολιτισμός των ηττημένων που κάλυψε, πήρε παραμάζωμα τις θριαμβολογίες αγράμματων και ανευαίσθητων δοσίλογων που μουγκάνιζαν για τη νίκη πάνω στους νικητές των ναζί και τελικά θριάμβευσε.

Όποιος έχει μεγαλώσει με γονιό ηττημένο του Εμφύλιου,ξέρει. Αν εξαιρέσουμε την κα Σώτη Τριανταφύλλου που θεός ξέρει τί προβλήματα είχε με το μπαμπά της, όλοι οι άλλοι ξέρουμε.

Την αξιοπρέπεια, τη μόρφωση, την Παιδεία και την Κουλτούρα ζωής που έφεραν, και μόνο υπάρχοντας, οι ηττημένοι γονείς μας.

Πώς σήκωσαν το βάρος της ήττας, πως στάθηκαν στα πόδια τους χωρίς να εκποιήσουν τίποτα απ τα πιστεύω τους, πως μεγάλωσαν παιδιά με τον ίδιο τρόπο που έζησαν κι οι ίδιοι, πως τελικά πέρασαν σαν μετάγγιση στην ελληνική κοινωνία, το αίμα του Αριστερού, που είναι ο ακέραιος, ο άνθρωπος που σέβονται και οι χειρότεροι εχθροί του.

Αυτή είναι η ιδεολογική κηδεμονία της Αριστεράς που δεν αντέχει το καθεστώς, είναι ξένη είναι επιζήμια είναι κατά της Ανάπτυξης και της Αγοράς γιατί απλώς είναι ανθρώπινη.

Πολιτισμός, Ανθρωπιά, Ακεραιότητα αρχών και χαρακτήρα, εντιμότητα,αλήθεια, ψηλά το κεφάλι, περηφάνια, αποδοχή της προσωπικής ευθύνης, ποτέ το προσωπικό συμφέρον πάνω απ το ανθρώπινο, αυτά νομίζω πως πάντα ήταν τα θεμέλια του Ήθους της Αριστεράς.

Αυτά,αδύνατον να τα προσεγγίσουν οι άλλοι.

Αυτα είναι και τα εχέγγυα των αριστερών πάντα.

Μην το ξεχνάμε.


της Σοφίας Λαμπίκη (Δημοσιεύθηκε: 21/12/2014)

------------------
[Πηγή]