Συμπεράσματα προ εκλογών - Του Περικλή Κοροβέση

Κατά κανόνα τα συμπεράσματα βγαίνουν μετά τις εκλογές. Ειδικοί όλων των κατηγοριών μάς αναλύουν τα αποτελέσματα και μας δείχνουν τις μετακινήσεις των ψηφοφόρων. Ενδιαφέροντα πράγματα, δεν λέω.

Η Μεταπολίτευση ανέδειξε τρία μεγάλα κόμματα εξουσίας: τη Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Την πλειοψηφία τους τη στήριξαν στην ίδια δεξαμενή ψηφοφόρων. Πράγμα που σημαίνει πως αυτή η μάζα των ψηφοφόρων είναι χειραγωγήσιμη και αρκεί ο κατάλληλος «πολιτικός λόγος» σε συνδυασμό με την κατάλληλη επικοινωνία, συν τα απαραίτητα χρήματα για τις εκλογικές εκστρατείες και προβολές.

Προϋπόθεση βέβαια γι’ αυτές τις μετακινήσεις είναι η απογοήτευση που τους δημιούργησε το κόμμα τους. Αρα ο κυρίαρχος λαός με την ψήφο του επιλέγει τον πιο γοητευτικό ολιγάρχη και τον πιο χαρισματικό δημαγωγό. Οπως είναι γνωστό, καμιά προεκλογική δέσμευση δεν τηρείται. Οσο μεγαλύτερο είναι το δόλωμα τόσο μεγαλύτερο είναι και το ψάρι.

Αλλά υπάρχει και κάτι άλλο. Είναι αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι που κατεβαίνουν κατά εκατοντάδες χιλιάδες στις πλατείες. Αυτοί κατεβαίνουν στα συλλαλητήρια, οργανώνουν διαμαρτυρίες και απεργίες ή παίρνουν πρωτοβουλίες για μια σειρά από κοινωνικά ή περιβαλλοντικά προβλήματα. Και εδώ είναι σαφές πως υπάρχει μια άλλη πολιτική που δεν εκφράζεται διά αντιπροσώπου, αλλά από τους ίδιους τους συμμετέχοντες.

Και είναι αυτή η πολιτική που πολεμιέται λυσσαλέα από τους «αντιπροσώπους» του λαού με ελεεινές συκοφαντίες και άγρια αστυνομική καταστολή. Κάποιος θα θέσει εύλογα το ερώτημα τι απέδωσαν όλες αυτές οι κινητοποιήσεις από τη Μεταπολίτευση μέχρι σήμερα.

Οχι και πολλά πράγματα, είναι αλήθεια, αλλά όχι και ασήμαντα. Το ερώτημα είναι πάντα ποιος ηγείται αυτών των κινημάτων που μπορούν να μετατραπούν σε εικονική πραγματικότητα και να κάνουν την όλη ιστορία θέαμα. Π.χ. το ΚΚΕ, που κάνει συλλαλητήρια σαν θέατρο δρόμου. Ας μην ξεχνάμε πως και οι εργοδότες οργανώνουν συλλαλητήρια. Πάντως ό,τι έχει κερδίσει μέχρι σήμερα η ανθρωπότητα και είναι αυτό που ονομάζουμε δικαιώματα και πολιτισμός το οφείλουμε σε αυτό το κόμμα του «δρόμου», με δεκάδες νεκρούς και χιλιάδες διώξεις. Και εδώ ας μου επιτραπεί μια παράξενη πρωτοβουλία.

Να βγάλω τα συμπεράσματά μου για τις εκλογές πριν από τις εκλογές. Οποια και αν είναι η σύνθεση της κυβέρνησης, θα είναι μια κυβέρνηση ακριβώς όπως τη θέλουν οι Βρυξέλλες. Το κυρίαρχο μοντέλο είναι συνεργασία Σοσιαλδημοκρατών και Χριστιανοδημοκρατών, που δημιούργησαν το «εξτρεμιστικό κέντρο» για να εφαρμόσει όλες τις εντολές και επιταγές του Νεοφιλελευθερισμού.

Δηλαδή, κατάργηση όλων των κεκτημένων των εργαζομένων. Και αυτό έκαναν στο μέτρο που μπορούσαν στις ίδιες τους τις χώρες. Ας πούμε στη ζώνη Α’. Στη Β’ ζώνη, όπου περιλαμβάνονται οι PIGS (Πορτογαλία, Ιταλία, Ελλάδα και Ισπανία), καθώς και στις χώρες του πρώην Ανατολικού Μπλοκ, υπάρχει μια άλλη πολιτική. Αυτές προορίζονται για αποικίες. Η νέα αποικιοκρατία ονομάζεται Ε.Ε.

Το πείραμα άρχισε από την Ελλάδα και πέτυχε πλήρως. Ο ΣΥΡΙΖΑ ξεφτιλίστηκε διεθνώς (τις συνέπειες της αποτυχίας του ΣΥΡΙΖΑ στην Ευρωπαϊκή Αριστερά θα τις δούμε σε ένα από τα επόμενα σημειώματα), διασπάστηκε όπως ακριβώς ήθελαν οι Βρυξέλλες, βάζοντας τον Τσίπρα να υπογράψει μια συμφωνία που είναι η παράδοση της Ελλάδας ως αποικίας άνευ όρων. Και ο Τσίπρας ταπεινώθηκε και έχασε κάθε αξιοπιστία. Και αυτό σημαίνει πως η Βουλή δεν θα παίζει κανέναν ρόλο.

Ολα θα έρχονται έτοιμα προς επικύρωση. Και εδώ έχουμε μια κρίση του κοινοβουλευτισμού που ίσως έχει φτάσει πια στα όριά του. Και αυτό είναι το πιο πρόσφορο έδαφος για την άνοδο του νεοναζισμού, που πια δεν βρίσκεται προ των πυλών, αλλά εντός.

Τι θα κάνει η νέα κυβέρνηση; Τα ίδια με τις προηγούμενες, αλλά με πιο γρήγορους ρυθμούς, γιατί αυτό απαιτούν οι Βρυξέλλες, και μετά τη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ, χάνεται μια ισχυρή αντιμνημονιακή αντιπολίτευση. Αυτό θα είναι έργο μικρών κομμάτων, εφόσον κατορθώσουν και μπουν στη Βουλή. Περίπτωση Λαϊκής Ενότητας. Και εδώ έχουμε τα εξής παράδοξα της πολιτικής. Η ΛΑ.Ε., που λίγο-πολύ έχει το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, θα παλέψει για να μπει στη Βουλή, ενώ ο Τσίπρας που τα ανέτρεψε όλα και πέρασε στην όχθη των μνημονίων μπορεί να έρθει και πρώτος.

-----------------

[πηγή]

Ετυμηγορία: η άγνωστη λέξη στην Ε.Ε. - Του Περικλή Κοροβέση

Ας αρχίσουμε με ένα δύσκολο ερώτημα. Είναι η Ευρωπαϊκή Ενωση δημοκρατική και το ευρώ εθνικό μας νόμισμα;

Και ας απαντήσουμε καταφατικά για να μην ενοχληθούν οι εγχώριοι Βαλκάνιοι ευρωπαϊστές.

Τότε γιατί η ευρωπαϊκή ελίτ δυσανασχετεί με την ετυμηγορία ενός λαού που απέδωσε αυτήν την κυβέρνηση;

Το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης» του ΣΥΡΙΖΑ, θεωρητικά τουλάχιστον, εγκρίθηκε από περίπου ένα 36,50% των ψηφοφόρων, όπως και αυτό των ΑΝ.ΕΛΛ. με ένα 5%.

Τα δύο κόμματα σχημάτισαν πλειοψηφία στη Βουλή και συγκρότησαν κυβέρνηση. Αυτό δεν έπρεπε να είναι σεβαστό από τους Ευρωπαίους εταίρους μας;

Με την κοινή λογική του «κυρίαρχου λαού» θα έπρεπε να το είχαν αποδεχτεί. Και όμως, όχι.

Το τι λέει ο λαός δεν έχει πια καμία σημασία για το παγκοσμιοποιημένο κεφάλαιο.

Τα κέρδη είναι που μετρούν, όχι οι άνθρωποι και οι λαοί.

Και όποια χώρα ξεφύγει από αυτόν τον κανόνα πρέπει ή να αλλάξει κυβέρνηση ή η εκλεγμένη κυβέρνηση, αν θέλει να νέμεται τα καλά της εξουσίας, πρέπει να υποταχθεί πλήρως σε όλα και να πάει αντίθετα στις διακηρύξεις της.

Το ευρώ δεν είναι εθνικό νόμισμα.

Είναι συνάλλαγμα, μεταμφιεσμένο γερμανικό μάρκο.

Η Γερμανία, πρώτη εξαγωγική χώρα της Ευρώπης, θέλει να πληρώνεται με το δικό της νόμισμα. Και τα κατάφερε.

Εμείς ως χώρα γιατί να έχουμε το ευρώ ταμπού, ενώ η πρώην Μεγάλη Βρετανία έχει ακόμα το εθνικό της νόμισμα, όπως βέβαια και οι άλλες χώρες της Ε.Ε. που είναι εκτός ευρωζώνης;

Στην πράξη, κανείς δεν μπορεί να βγάλει την Ελλάδα ούτε από την Ε.Ε. ούτε από το ευρώ, γιατί δεν υπάρχει νομοθεσία με αυτήν την πρόβλεψη.

Αρα, αυτό που παίζεται για την κυβέρνηση του κ. Τσίπρα είναι ξεκάθαρο: ή ρήξη ή υποταγή άνευ όρων.

Ο έντιμος συμβιβασμός μοιάζει με σύντομο ανέκδοτο. Είναι σαν να παραδέχεσαι πως αυτός ο αρπακτικός καπιταλισμός, που κυριαρχεί σχεδόν σε όλο τον κόσμο, είναι σε θέση να πει «Σύμφωνοι. Οι άνθρωποι πάνω από τα κέρδη».

Αλλά αν ρίξουμε μια ματιά στον κόσμο, θα δούμε πως οι ανθρώπινες ζωές δεν έχουν πια καμία αξία. Δείτε Μέση Ανατολή, Αφρική, Μεσόγειο κ.λπ.

Το τι θα κάνει η κυβέρνηση Τσίπρα θα φανεί τις επόμενες μέρες. Αν και μπορούμε να κάνουμε κάποιες δυσάρεστες προβλέψεις, ας αφήσουμε τα γεγονότα να μιλήσουν.

Γιατί υπάρχουν και οι λαοί της Ευρώπης, που έχουν τον τελευταίο λόγο.

Οπως οι πρωτοβουλίες που παίρνονται στην Ευρώπη για μια άλλη οικονομία, που λέγεται συνεταιριστική, που δεν έχει σκοπό το κέρδος, αλλά τη δημιουργία θέσεων εργασίας.

Ας ρίξουμε μια ματιά στην Ευρώπη, αλλά και στη γειτονική Τουρκία. Αναρίθμητα είναι τα εργοστάσια που κλείνουν σε όλη την Ευρώπη, γιατί δεν θεωρούν το κέρδος τους ικανοποιητικό.

Οχι ότι ήταν ζημιογόνα. Αλλά άλλο είναι να πληρώνεις μισθούς Λετονίας και άλλο Σουηδίας.

Δεν είναι όμως το ίδιο για τους εργαζόμενους που αρκούνται στο μεροκάματό τους.

Η κρίση του 2008 χτύπησε ανελέητα τη Νότια Ευρώπη, δηλαδή τους PIGS (γουρούνια). Ετσι βαφτίστηκαν από τον πλούσιο Βορρά η Πορτογαλία, η Ιρλανδία, η Ελλάδα και η Ισπανία.

Και η ανεργία κάλπαζε. Και ήρθε η στιγμή για πρωτοβουλίες από τα κάτω.

Οι εργαζόμενοι πήραν τις επιχειρήσεις στα χέρια τους και αρνήθηκαν να δώσουν το… φιλί του θανάτου στην εργασία τους.

Αλλοι με διαπραγματεύσεις, άλλοι με καταλήψεις – έτσι έχουμε σήμερα περίπου 500 επιχειρήσεις που είναι αυτοδιαχειριζόμενες.

Η μεγάλη πλειονότητα αυτών είναι στην Ισπανία. Ακολουθούν Γαλλία, Ιταλία, Ελλάδα (με ΒΙΟΜΕ και «Εφ.Συν.») και έπεται η Τουρκία.

Το 2014 συγκεντρώθηκαν στη Μασσαλία 200 αντιπρόσωποι από δώδεκα χώρες, ανάμεσά τους και η πρωτοπόρος Αργεντινή, που διαθέτει πάνω από 300 επιχειρήσεις που βρίσκονται στα χέρια των εργαζομένων.

Και αυτό κάτι δείχνει. Αν δεν υπάρξουν πρωτοβουλίες από τα κάτω, δεν υπάρχει μέλλον.

Το χρέος της Ελλάδας είναι μια γάγγραινα για τη χώρα. Ολο θα μεγαλώνει και θα μεγαλώνει μέχρι να μας σκοτώσει όλους. Και εδώ χρειάζονται ρηξικέλευθες τομές.

Π.χ. γιατί η ΕΡΤ, ύστερα από τόσο αγώνα, να μην περάσει στα χέρια των εργαζομένων, όπως και κάθε άλλη Δημόσια Επιχείρηση, και τα κέρδη να πηγαίνουν στην κοινωνία και όχι στους γκάνγκστερ του αρπακτικού κεφαλαίου;

Στην Ελλάδα οι συνεταιρισμοί δεν έχουν καλό όνομα. Είναι συνώνυμο της ρεμούλας και της απάτης.

Πάντοτε υπάρχουν οι επιτήδειοι που έχουν εκπαιδευτεί στην πλεκτάνη, που διεισδύουν σε έναν κόσμο καλών προθέσεων και τελικά τα παίρνουν όλα.

Αλλά αυτό δεν είναι νομοτέλεια. Αν λειτουργήσει η άμεση δημοκρατία, οι πιθανότητες απάτης ελαχιστοποιούνται.

Πολλές οι φωνές, πολλές και οι σκέψεις. Και αυτό δημιουργεί έναν έλεγχο.

Το πρόβλημα αρχίζει με την ανάθεση καθηκόντων σε αντιπρόσωπο.

Και από κει και πέρα η απάτη θριαμβεύει. Και οι ασήμαντοι κυριαρχούν.

-----------------------
[Πηγή:efsyn.gr]

Φιλανθρωπία ή αλληλεγγύη Του Περικλή Κοροβέση

Ο καπιταλισμός είναι ένα είδος κοινωνικού καρκίνου. Με τη νεοπλασία του κέρδους να επεκτείνεται επιθετικά, τόσο στον άνθρωπο, όσο και στο περιβάλλον του, και να επενδύει στον θάνατο της ζωής. Αυτό που μετράει είναι ο πλούτος του 1% και ο αφανισμός του 99% του πληθυσμού μαζί με τον αφανισμό του πλανήτη Γη.

Η επανάσταση του αρπακτικού κεφαλαίου, με τις θεωρίες του νεοφιλελευθερισμού του Φρίντμαν της σχολής του Σικάγου, έγινε μια νέα πολιτική θρησκεία που προσηλύτισε σοσιαλιστές και ανανεωτικούς κομμουνιστές (π.χ. Χριστόφιας, Κουβέλης στα καθ” ημάς) και έκλεισε τους κλασικούς κομμουνιστές στο μοναστήρι του Ορθού Δόγματος, όπου επιδίδονται σε λιτανείες και προσευχές για την έλευση της αταξικής κοινωνίας, στην οποία ο παράδεισος θα μετακομίσει από τον ουρανό στη Γη και θα εγκατασταθεί οριστικά.

Τα τρία τελευταία χρόνια η Ελλάδα δέχτηκε την ολομέτωπη επίθεση του αρπακτικού καπιταλισμού, δημιουργώντας μια ανθρωπιστική καταστροφή που συγκρίνεται μόνο με το ρήμαγμα που φέρνει ένας πόλεμος. Η μετάβαση της χώρας από προτεκτοράτο σε αποικία θα συνεχιστεί και τα επόμενα χρόνια, αν δεν αλλάξει άρδην το πολιτικό σκηνικό και οι εγχώριοι υπογκαουλάτορες συνεχίσουν το καταστροφικό τους έργο, που θα φτάσει όχι μόνο στην εκχώρηση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας και της δημόσιας-λαϊκής περιουσίας, αλλά και νησιών και αρχαιολογικών χώρων.

Η χώρα ολόκληρη είναι υποθηκευμένη, σύμφωνα με το Αγγλικό Δίκαιο. Εκεί θα οδηγήσει το χρέος που δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί και που διαρκώς θα αναγεννάται.

Οι προσεκτικοί παρατηρητές της δημόσιας ζωής έχουν διαπιστώσει πως η διάλυση του Κράτους Πρόνοιας και η λεγόμενη εξυγίανση της Δημόσιας Διοίκησης δεν είναι τίποτα άλλο από τον σχηματισμό μιας φτηνής αποικιοκρατικής διοίκησης, που στο απώτερο μέλλον θα δημιουργήσει τα στρατόπεδα εργασίας με 12 ώρες την ημέρα δουλειά, 365 μέρες τον χρόνο, με ωρομίσθιο 50 λεπτά. Και τότε βέβαια θα έρθουν οι επενδύσεις.

Για τους καπιταλιστές της Γερμανικής Ευρώπης είναι πιο επικερδές να έχουν τα εργοστάσιά τους στην Ευρώπη απ” ό,τι στην Πολυνησία ή την Ταϊλάνδη. Γλιτώνουν τα μεταφορικά. Ηδη η Κεντρική Ευρώπη έχει γνωρίσει αυτό το είδος της ανάπτυξης, με αποτέλεσμα η φτώχεια να εδραιωθεί για τα καλά.

Στις περιπτώσεις που έχουμε ανθρωπιστική καταστροφή, όπως σήμερα στην Ελλάδα, δραστηριοποιούνται φιλανθρωπικές οργανώσεις, μη κυβερνητικές οργανώσεις και κινήματα αλληλεγγύης. Η φιλανθρωπία με τη σημερινή της έννοια είναι θεολογικός όρος και δηλώνει την αγάπη του θεού προς τον άνθρωπο, με κορυφαία έκφραση την ενανθρώπιση του Χριστού. Δηλαδή, μια υπέρτατη δύναμη, που δεν είναι συγκρίσιμη με τον αδύναμο-θνητό άνθρωπο, τον ελεημονεί για να ζήσει.

Αυτή η αντίληψη διαδόθηκε κυρίως στις ΗΠΑ, όπου οι φιλανθρωπικές, όπως και οι φιλοζωικές οργανώσεις, περιθάλπουν αδέσποτα ανθρώπινα όντα και ζώα. Κάποιες έχουν έργο και άλλες εξαντλούνται σε φιλανθρωπικά τσάγια κυριών. Ποτέ δεν εξετάζεται η φτώχεια ως κοινωνικό φαινόμενο αλλά αντιμετωπίζεται σαν κάτι φυσιολογικό. Συχνά η φιλανθρωπία είναι και εργαλείο προσηλυτισμού.

Οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις είναι διαιρεμένες σε δύο βασικά στρατόπεδα: Αυτές που ασκούν μια κρατική πολιτική εκεί που το κράτος δεν μπορεί να επέμβει-και φυσικά όλα γίνονται με το αζημίωτο. Υπάρχει όμως και το άλλο στρατόπεδο που δουλεύει εθελοντικά και με αυτοθυσία, συντηρείται από τα μέλη του και τους φίλους του και δεν δέχεται καμία επιχορήγηση, κρατική ή άλλη.

Αυτές οι οργανώσεις συγγενεύουν με τα κινήματα αλληλεγγύης, αλλά είναι πιο οργανωμένες και έχουν διάρκεια στον χρόνο. Τα κινήματα αλληλεγγύης είναι μια άμυνα στην καταστροφή μιας χώρα και συνήθως είναι πρωτοβουλίες αριστερών ακτιβιστών που βαρέθηκαν τις κομματικές διαδικασίες κλειστού χώρου και βγαίνουν κατευθείαν στην κοινωνία και συχνά κάνουν θαύματα.

Να δούμε εδώ τα πρώτα κύτταρα μιας μελλοντικής κοινωνίας πιο αλληλέγγυας και λιγότερο ανταγωνιστικής ή βιαζόμαστε να βγάλουμε συμπεράσματα που να δικαιώνουν τις επιθυμίες μας; Ο χρόνος θα δείξει. Εντούτοις, είναι ένα μικρό φωτάκι στα σκοτάδια που ζούμε. Και το φως έχει μεγαλύτερη δύναμη από το σκοτάδι, όσο μικρό κι αν είναι.

-------------------------------
Πηγή:www.efsyn.gr

Ολιγαρχίες ελέω ψήφου. Tου Περικλή Κοροβέση

Τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα έχει αρχίσει μια γόνιμη συζήτηση κατά πόσο η Κοινοβουλευτική Δημοκρατία είναι δημοκρατία και όχι ολιγαρχία. Παράλληλα, τίθεται το ερώτημα κατά πόσο η Άμεση Δημοκρατία της Αρχαίας Αθήνας, είναι δυνατόν να εφαρμοστεί σήμερα και κάτω από ποιες συνθήκες. Και πριν μπούμε στο κυρίως θέμα μας, ας απορρίψουμε ένα μύθο που σχεδόν έχει γίνει μια ιστορική βεβαιότητα. Οι δυτικές δημοκρατίες διεκδικούν τις ρίζες τους στην Αθηναϊκή Δημοκρατία. Το πολίτευμα της Αθήνας πέθανε με την έλευση των Μακεδόνων και μέχρι στιγμής δεν έχει αναστηθεί. Ακόμα και το όνομα Δημοκρατία είχε ξεχαστεί. Οι Ρωμαίοι το αντικατέστησαν με το Res- Publica που δεν είχε ούτε το περιεχόμενο ούτε τη λειτουργία της αρχαίας Αθήνας.

Η φιλελεύθερη δημοκρατία έχει ληξιαρχική πράξη γέννησης. Είναι μόνο τρεισήμισι αιώνων και γεννήθηκε στην Αγγλία του Κρόμγουελ. Και όταν μόνη της για ενάμισι περίπου αιώνα, μέχρι να έρθουν οι επαναστάσεις στην Αμερική και τη Γαλλία, που επεξεργάστηκαν η κάθε μια αυτό το μοντέλο με το δικό της τρόπο. Πάνω σε αυτά τα μοντέλα στηρίχθηκε το σύγχρονο μοντέλο του κοινοβουλευτισμού, που ήταν άγνωστο στην Αθήνα και αντίθετο με τις πολιτειακές αρχές της.

Η έννοια του κράτους στην άμεση δημοκρατία δεν υπήρχε και κυβερνούσε συλλογικά ο Δήμος, ενώ στον κοινοβουλευτισμό κυβερνάει το κράτος ερήμην των πολιτών. Και μπορεί τα πρώτα κοινοβούλια της ανθρωπότητας να ήταν μεγάλες επαναστάσεις, όσο και αν είχαν από τη γέννα τους το στοιχείο της εξουσίας μιας τάξης επάνω σε μια άλλη τάξη και το στοιχείο ανισότητας είχε διατηρηθεί ανέπαφο από την εποχή της φεουδαρχίας.

Κατά συνείδηση ή κατά τη γραμμή;

Τι γίνεται με το δικό μας κοινοβούλιο; Λειτουργεί όπως το κλασικό ή είναι διακοσμητικό, για να δίνει δουλειά σε επαγγελματίες που όλοι μοιάζουν και όλοι φορούν τα ίδια. Ο κανονισμός της Βουλής λέει πως ο βουλευτής ψηφίζει κατά συνείδηση. Όποιος όμως το κάνει, διαγράφεται αυτομάτως από το κόμμα του. Δηλαδή τα ίδια εκλεγμένα κόμματα καταργούν τη λειτουργία της Βουλής. Με τους νόμους και τα μνημόνια που ψηφίζονται, δεν μετράει η κρίση του βουλευτή, αλλά η εντολή του αρχηγού. Από τη συμπολίτευση, οι πιστοί στον αρχηγό δεν τα διαβάζουν ποτέ. Για να πας μπροστά, μετράει το «μάλιστα, αρχηγέ».

Από την πλευρά της αντιπολίτευσης, όσο και να είναι η κριτική σωστή και τεκμηριωμένη, δεν λαμβάνεται ποτέ υπόψη. Και συχνά μιλούν σε άδεια καθίσματα. Κατά κανόνα τα έδρανα της Βουλής είναι άδεια. Υπάρχουν μόνο το προεδρείο και οι κλητήρες, που είναι και οι μόνοι που παρακολουθούν όλες τις αγορεύσεις. Όσο αφορά τώρα το χειρόγραφο λόγο που απαγορεύεται, κατά κανόνα όλοι χρησιμοποιούν χειρόγραφο. Και αυτό δεν γίνεται για να αποφευχθούν τα λάθη.

Είναι για να μη να φύγεις από τη γραμμή. Υπάρχουν περιπτώσεις βουλευτών που το κόμμα τούς δίνει το λόγο τους την τελευταία στιγμή και τον διαβάζουν πρίμα βίστα. Και έτσι οι βουλευτές, αντί να αγορεύουν και να επιχειρηματολογούν, μετατρέπονται σε ηθοποιούς που διαβάζουν το ρόλο. Περιττό να πούμε πως υπάρχουν βουλευτές που στη διάρκεια της θητείας τους ανοίγουν το στόμα τους μόνο για να παραγγείλουν καφέ στο κυλικείο. Ποτέ μέσα στην αίθουσα της Βουλής.

Πού βρίσκεται το κέντρο των αποφάσεων;

Αυτή η λειτουργία της Βουλής μαρτυράει και κάτι άλλο. Το κοινοβούλιο δεν είναι κέντρο εθνικών αποφάσεων. Απλά επικυρώνει αποφάσεις που έχουν παρθεί στα πραγματικά κέντρα εξουσίας. Στην ΕΕ της Μέρκελ, στο ΔΝΤ και στην Ουάσιγκτον. Η όλη εξωτερική πολιτική της Ελλάδας είναι η ίδια με οποιαδήποτε πολιτεία των ΗΠΑ. Αν η Ελλάδα είχε δική της εθνική πολιτική, θα μπορούσε να έκανε ανοίγματα και σε άλλες χώρες που μπαίνουν στη διεθνή σκακιέρα δυναμικά με ανερχόμενες οικονομίες: Κίνα, Ρωσία, Βραζιλία. Αλλά αυτό απαγορεύεται. Θα μπορούσε να είχε μια δική της πολιτική με τον αραβικό κόσμο και όχι αυτή του Ισραήλ. Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι παλαιάς κοπής, που κατηγορούν τους Σαμαρά, Βενιζέλο, Κουβέλη ως υποτελείς.

Δεν έχουν καταλάβει πως για να παίξεις κάποιο κεντρικό ρόλο σε χώρες σαν τη δική μας, πρέπει να έχεις πάρει άριστα στην υποτέλεια. Δεν είδαμε όλοι τι αγώνα έκανε ο Κουβέλης για να περάσει αυτές τις εξετάσεις; Και τα κατάφερε μια χαρά. Δεν αποκλείεται να τον δούμε και πρωθυπουργό. Αν τα καταφέρει να δημιουργήσει ένα δεύτερο εναλλακτικό πόλο εξουσίας με τον Βενιζέλο, τότε είναι όλα ανοιχτά. Το σύστημα χρειάζεται ρεζέρβες.

Στη φιλελεύθερη ολιγαρχία

Για τον Καστοριάδη η αντιπροσωπευτική δημοκρατία είναι μια φιλελεύθερη ολιγαρχία. Τα ολιγαρχικά καθεστώτα σε όλες τις εποχές ήταν μια μικρή κάστα πλουσίων, που έπαιρνε αποφάσεις μόνο για τα δικά της συμφέροντα. Και αυτό σήμαινε νόμους και διατάγματα που στρεφόντουσαν εναντίον του συνόλου της κοινωνίας. Και αυτό γίνεται και τώρα στην Ελλάδα. Οι μονάρχες και οι αυτοκράτορες ήταν «ελέω θεού», ενώ οι σημερινοί ολιγάρχες είναι «ελέω ψήφου». Η Άρεντ υποστηρίζει πως το ιδανικό άτομο για τον ολοκληρωτισμό δεν είναι ούτε ο πεπεισμένος ναζί, ούτε ο πεπεισμένος κομμουνιστής, αλλά ο άνθρωπος που δεν μπορεί να κάνει διαχωρισμό μεταξύ γεγονότος και μυθοπλασίας (δηλαδή αγνοεί την πραγματικότητα της εμπειρίας) και μεταξύ αλήθειας και ψεύδους (δηλαδή αγνοεί τους κανόνες της σκέψης).

Έτσι έχουμε τον άνθρωπο που άγεται και φέρεται, είναι αδρανής και πάντα περιμένει να τον σώσει κάποιος άλλος. Αρχηγός ή κόμμα δεν έχει σημασία. Και εδώ έχουμε τη φωτογραφία του ψηφοφόρου που απέχει από τα κοινά, κοιτάζει μόνο το δικό του συμφέρον όπως το καταλαβαίνει αυτός, δηλαδή κατανάλωση και μια φορά στα τέσσερα χρόνια πηγαίνει και ψηφίζει. Με άλλα λόγια η δημοκρατία δια αντιπροσώπου, προϋποθέτει αδρανή πολίτη στην ίδια αντιστοιχία με τα ολοκληρωτικά καθεστώτα.

Πόσοι είναι οι «αχρείοι»

Στον «Επιτάφιο» του Περικλή, ένας τέτοιος πολίτης χαρακτηρίζεται «αχρείος» δηλαδή άχρηστος. Πόσους τέτοιους ψήφους να πήρε, άραγε, ο ΣΥΡΙΖΑ; Ποιος κατασκευάζει τέτοιους άχρηστους πολίτες; Παλιότερα ήταν η Εκκλησία. Σήμερα, είναι κυρίως, η TV και τα ΜΜΕ. Και τα διαπιστώσαμε για μία ακόμα φορά στις προεκλογικές περιόδους. Το ψέμα και η μυθοπλασία στις εκλογές του Ιουνίου ανέβασε το ποσοστό της ΝΔ κατά 11 περίπου μονάδες. Αν είναι έτσι τα πράγματα, τότε τι μπορούν να κάνουν οι 71 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή; Να μιλούν ματαίως στα άδεια έδρανα; Τα πράγματα αποκτούν σημασία από τον τρόπο που τα χρησιμοποιείς. Και η Βουλή μπορεί να γίνει το βήμα του ΣΥΡΙΖΑ και να απευθυνθεί στην κοινωνία και αυτή θα τον ακούσει. Με ποιο τρόπο;

Σχηματίζοντας μια κυβέρνηση μέσα στην αντιπολίτευση. Πώς μπορεί να γίνει αυτό; Σε κάθε νομοσχέδιο να υπάρχει ένα άλλο νομοσχέδιο που θα ψηφιστεί όταν ο ΣΥΡΙΖΑ θα γίνει κυβέρνηση. Και δεν είναι μόνο τα νομοσχέδια. Είναι όλα όσα κάνει μια κυβέρνηση. Από την ελάχιστη λεπτομέρεια μέχρι τα μείζονα θέματα. Αυτά πρέπει να δεσμευτεί ο ΣΥΡΙΖΑ με την «αντικυβέρνησή» του να κάνει. Να αποδείξει έμπρακτα πώς μπορεί να κυβερνήσει.

Τι να κάνουμε

Οι βουλευτές πρέπει να ξεχυθούν στην κοινωνία, να πιάσουν το σφυγμό του κόσμου, να ενισχύσουν τα κινήματα και να φέρουν τα προβλήματά του στη Βουλή. Από τη δική μου εμπειρία ξέρω πως τέτοιες πρωτοβουλίες ενισχύουν την ανταγωνιστικότητα του κόσμου και με τις κινητοποιήσεις τους μπορεί να λύσουν διάφορα προβλήματα, μικρής ή μεγάλης κλίμακας.

Αυτά όλα αν τα πράγματα πάνε κανονικά. Αλλά θα πάνε, όμως, όταν η καταστροφή αυτής της χώρας προχωράει με τέτοιους ρυθμούς και μπορεί από ένα τυχαίο γεγονός να δημιουργηθεί ένας Δεκέμβρης του 2008 και το κοινωνικό τσουνάμι μπορεί να παρασύρει τα πάντα; Οι κοινωνικές θύελλες δεν είναι τυφώνες που προαναγγέλουν την άφιξή τους Ούτε αναγγέλλουν τηλεγραφικώς τον ερχομό τους. Αυτός που τις περιμένει πρέπει να είναι έτοιμος όχι για να τις καθοδηγήσει, αλλά για να δώσει προοπτική σε βάθος χρόνου και τα κινήματα να αποκτήσουν αποτελεσματικότητα και διάρκεια.

Είδαμε πιο πάνω πως λειτουργεί το Κοινοβούλιο. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ γίνει κυβέρνηση χωρίς να στηρίζεται σε ισχυρότατο λαϊκό κίνημα και όχι ψηφοφορικό, τότε έχει δύο προοπτικές: ή να συμβιβαστεί και να μετατραπεί από Αριστερά του 21ου αιώνα σε ΠΑΣΟΚ του 21ου αιώνα, ή να προχωρήσει στην εφαρμογή του προγράμματός του, όπου θα αντιμετωπίσει ένα βάρβαρο πόλεμο υψηλής έντασης και με πολλούς κινδύνους και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη. Και αν πάρουμε το σενάριο πως η Χρυσή Αυγή θα είναι αξιωματική αντιπολίτευση, τότε τα τάγματα εφόδου θα λειτουργήσουν και μέσα στη Βουλή. Ακόμα, η καταστροφή που έχει επιτελεστεί από τα ανδρείκελα της Μέρκελ είναι τόσο μεγάλη που δεν γίνεται να διορθωθεί άμεσα. Γι’ αυτό χρειάζεται από την επομένη των εκλογών να ανακουφιστούν οι φτωχοί, οι άνεργοι και οι άστεγοι, όπως και οι χαμηλοσυνταξιούχοι και οι χαμηλόμισθοι.

Πρόσφατα ο Ντράγκι, ο επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, δήλωσε πως καμία χώρα δεν έχει το δικαίωμα να μην υπακούσει στις υποδείξεις της τρόικας. Τον Ντράγκι δεν τον έχει εκλέξει κανένας. Ούτε η ΕΚΤ ελέγχεται από κάποιο ευρωπαϊκό όργανο. Και όμως μπορούν και καταργούν την κυριαρχία εκλεγμένων εθνικών κυβερνήσεων.

-------------------------------

Πηγή: Κρυσταλία Πατούλη