Σ’ ευχαριστώ που μ’ έκανες... (μικρό) ήρωα, πληρωμένε κονδυλοφόρε

Πέρασε αρκετός καιρός, σχεδόν ένας μήνας από τότε που απέστειλα εκείνο το μήνυμα (στις 26/1/2012) στην ακαδημαϊκή κοινότητα του Π.Θ. στο οποίο κοινοποιούσα την άρνησή μου να εκτελέσω συγκεκριμένη εντολή του προϊσταμένου μου, στα πλαίσια της εφαρμογής του νόμου 4009/2011. Καιρός νομίζω αρκετός για έναν νηφάλιο απολογισμό.

Ποτέ δεν θα μπορούσα να φανταστώ, πως μια τέτοια απλή και συμβολική πράξη, θα μπορούσε να έχει έναν τόσο μεγάλο αντίκτυπο. Τα μήνυμά μου αναδημοσιεύτηκε σε διάφορα μπλογκς, φόρα, ιστοσελίδες σε όλη σχεδόν την χώρα, έφτασε μάλιστα να ασχολείται  μαζί μου και η «Καθημερινή» δια του εξοχότατου κυρίου Πάσχου Μανδραβέλη (Π.Μ.) αυτοπροσώπως και μάλιστα δύο φορές (εδώ & εδώ). Το σημαντικότερο όμως για μένα ήταν η θετικότατη αντίδραση των συναδέλφων μου, διοικητικών υπαλλήλων κυρίως, πολλών φοιτητών –οι περισσότεροι άγνωστοι σε μένα- αλλά και αρκετών μελών ΔΕΠ. Πρέπει να έλαβα πάνω από 30-40 μηνύματα συγχαρητηρίων και συμπαράστασης, μερικά δε ήταν κι από άλλα πανεπιστήμια. Υπήρχαν βέβαια και 2-3 μέλη ΔΕΠ που διατύπωναν με κόσμιο –είναι αλήθεια- τρόπο την αντίθεσή τους στην πράξη μου, κι αυτό ήταν αναμενόμενο.

Σ' αυτό το σημείο, θέλω θερμά να ευχαριστήσω όλους τους φίλους, συντρόφους και συναγωνιστές στο Πανεπιστήμιο και στην πόλη μας γενικότερα, πού με τον ένα ή άλλο τρόπο εξέφρασαν την αλληλεγγύη και συμπαράστασή τους σε μένα και στον αγώνα μας γενικότερα, για την κατάργηση στην πράξη και ματαίωση εφαρμογής αυτού του αντιδραστικού νόμου στο Πανεπιστήμιό μας.

Τα περισσότερα μηνύματα ήταν γραπτά και ολιγόλογα. Άλλα ήταν τηλεφωνικά. Μερικοί ήρθαν και με μίλησαν προσωπικά. Πήρα όμως και 4-5 μηνύματα – επιστολές, που και μόνο γι’ αυτές άξιζε αυτό που έκανα. Πολύ θα ήθελα αυτές τις επιστολές να τις δημοσιεύσω. Όμως οι αποστολείς αυτών των μηνυμάτων με θερμοπαρακαλούν να μην το κάνω, λόγω της σημερινής συγκυρίας, της έμμεσης έστω κεκαλυμμένης τρομοκρατίας και ρευστής κατάστασης που επικρατεί παντού γύρω μας και βέβαια μέσα στο Πανεπιστήμιο, που όλοι εργαζόμαστε.

Όλο αυτό τον μήνα που πέρασε από τότε, σκέφτηκα πολλές φορές να απαντήσω στον Δημοσιογράφο Π.Μ.. Στην αρχή ήμουν πολύ οργισμένος. Αισθάνθηκα την μικρότητά μου, όπως και κάθε απλού και άσημου εργαζόμενου, απέναντι στα μεγαθήρια των Μέσων Ενημέρωσης, απέναντι στους κάθε λογής πληρωμένους κονδυλοφόρους. Μετά από απόσταση κάποιων ημερών θεώρησα πως, μια απάντησή μου, δεν θα είχε κανένα νόημα.: ή θα την αγνοούσε ή θα την διαστρέβλωνε όπως θα ήθελε. Εντωμεταξύ ένας φοιτητής της Βιοχημείας είχε την καλοσύνη να με ενημερώσει, ότι ο ίδιος έστειλε απαντητική επιστολή στον Π.Μ.(ο οποίος προφανώς την αγνόησε). Στο τέλος – τέλος ίσως θα πρέπει να του είμαι και ευγνώμων, που έτσι άθελά του με έκανα σχεδόν μικρό ήρωα στο Πανεπιστήμιο…!

Είναι τόσο μεγάλη η δύναμη και η εξουσία που έχουν αυτοί οι πληρωμένοι κονδυλοφόροι της παραπληροφόρησης, μεγαλοδημοσιογράφοι των κάθε λογής Πρετεντέρηδων – Μανδαβέληδων και Σια., που εξαιτίας του δημοσιεύματος αυτού, το τελευταίο Πρυτανικό Συμβούλιο συζήτησε το θέμα μου και πήρε απόφαση να μου κάνει προφορική επίπληξη. Προηγήθηκε συζήτηση (περίπου ήπια ανάκριση) του αρμόδιου Προέδρου και Αντιπρύτανη, στην οποία αναφέρθηκε ξεκάθαρα «πως εξαιτίας του δημοσιεύματος του Π.Μ. πρέπει να κάνουμε κάτι εναντίον της συγκεκριμένης πράξης μου».

Ο αγώνας όμως συνεχίζεται. Δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε πλέον. Για να προασπίσουμε την αξιοπρέπειά μας, πρέπει να σπάσουμε το σπυρί του φόβου, της απογοήτευσης και της ανασφάλειας που οι περισσότεροι νοιώθουμε. Ας αντισταθούμε λέγοντας ξεκάθαρα την όποια άποψή μας, δεν μας αρμόζει να σιωπούμε περιμένοντας ο άλλος να βγάλει το φίδι από την τρύπα.Ψηλά το κεφάλι.

#Απόστολος Μωραϊτόπουλος#

"Περί αεργίας" (μιά απάντηση στον Πάσχο Μανδραβέλη)

(Αλέξανδρος Μπελαβίλας, φοιτητής Βιοχημείας 1/2/2012)

Επειδή σε πρόσφατο άρθρο σας αναφερθήκατε μέσω της στήλης σας στον κ.Μωραϊτόπουλο, υπάλληλο του Παν.Θεσσαλίας, άνθρωπο ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΣΤΑΤΟ για να μπαίνει στο στόμα ενός ανθρώπου βουτηγμένου στη λάσπη όπως εσείς, θα ήθελα να αντιστρέψω την ερώτηση που τίθεται στο άρθρο σας. Αλήθεια κ.Μανδραβέλη, εσείς τι δουλειά κάνετε; Επειδή δημοσιογράφος δεν είστε, μιας και δεν παρέχετε ενημέρωση για κάποιο ζήτημα. Λέτε την άποψη σας. Σύμφωνοι και γω λέω την άποψη μου, άλλα δε με πληρώνει κάποιος γι' αυτό, ούτε τον κύριο Μωραϊτόπουλο στα 16 χρόνια της υπηρεσίας του στην επιτροπή ερευνών. Μήπως εσείς πληρώνεστε για να εκφράζετε τη συγκεκριμένη άποψη, που εκφράζετε; Μήπως εσείς πληρώνεστε για να λοιδορείτε εργαζόμενους, και να προσβάλετε συνειδήσεις; Μήπως κ. Μανδραβέλη εάν πραγματικά ψάχνετε έναν άεργο, πρέπει να τον αναζητήσετε στο είδωλο του καθρέφτη σας;

Βέβαια δε λέω συμμετέχετε και σε επιτροπές του υπουργείου, φαντάζομαι με το αζημίωτο...

Κύριε Μανδραβέλη τα κυρίαρχα ΜΜΕ αποτελούν την εικόνα της εξουσίας. Και η κυρίαρχη εξουσία έχει επιλέξει ανθρώπους (;) σαν και σας και τον κ.Πρετεντέρη για να κάνουν τη βρώμικη δουλειά της. Γνωρίζω πως θα είμαστε αναγκασμένοι ως λαός να σας ανεχόμαστε εώς ότου η συγκεκριμένη εξουσία καταρρεύσει συμπαρασύροντας και τους πιστούς υπαλλήλους της, όπως εσείς. Και αυτή η μέρα δε θ' αργήσει.

Καλή σας νύχτα.

«Επαναστατική αεργία» και πολιτική θεωρία

(Από "Καθημερινή" στις 12/2/2012)

«Επαναστατική αεργία» και πολιτική θεωρία

Του Πασχου Mανδραβελη

Προ ημερών είχαμε γράψει ένα άρθρο για ένα καινούργιο αριστερό φρούτο που άρχισε να ευδοκιμεί στους δημόσιους φορείς, αυτό που ονομάσαμε «επαναστατική αεργία» («Καθημερινή» 27.1.2012) Αφορμή ήταν η άρνηση ενός διοικητικού υπαλλήλου του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας να εκτελέσει (ατιμώρητα, καθώς φαίνεται) το εργασιακό του καθήκον, διότι όπως δήλωσε διαφωνεί με τον νόμο για τα ΑΕΙ που ψήφισε με συντριπτική πλειοψηφία το ελληνικό Κοινοβούλιο. Δεν παραιτήθηκε, λόγω διαφωνίας, από το πανεπιστήμιο. Απλώς αποφάσισε να μην κάνει τη δουλειά του, τουλάχιστον στα κομμάτια εκείνα που ο ίδιος θεωρεί ότι είναι μέρος του νόμου με τον οποίο διαφωνεί.
Σ’ αυτό το άρθρο αντέδρασε με ανακοίνωση το Δ.Σ. του Συλλόγου Διοικητικού Προσωπικού του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας το οποίο πέρα από τη δίκη των «αντεπαναστατικών» προθέσεων του γράφοντος (π.χ. «θεωρούμε ότι πρωτίστως επιδιώκει την ενοχοποίηση και τον υποβιβασμό της πολιτικής αντίστασης και την τρομοκράτηση των Ελλήνων πολιτών») αναφέρει και ενδιαφέρουσες συνταγματικές ερμηνείες.
Σύμφωνα λοιπόν με την ανακοίνωση του συνδικαλιστικού οργάνου των υπαλλήλων ενός πανεπιστημίου, «ο κ. Μανδραβέλης προκαλεί την πρυτανεία του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και την ηγεσία του υπουργείου Παιδείας να λάβουν κατασταλτικά μέτρα ενάντια στο δικαίωμα και στην υποχρέωση του Ελληνα πολίτη να αντιστέκεται “με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να καταλύσει [το Σύνταγμα] με τη βία” (άρθρο 120 του Συντάγματος)».

Κοινωνική νομιμοποίηση

Τρικυμία σκέψης; Ενας νόμος που υπερψηφίστηκε από τα 2/3 της Βουλής είναι «κατάλυση του Συντάγματος» και δη «βίαιη»; Ετσι, μετά την «επαναστατική αεργία» έχουμε και επαναστατικές ερμηνείες του Συντάγματος; Ενας υπάλληλος μπορεί να παραβιάζει ανέξοδα τον νόμο αν δηλώσει ότι εφαρμόζει το άρθρο 120 του Συντάγματος; Δηλαδή, αν κάποιοι φοιτητές του εν λόγω πανεπιστημίου θεωρήσουν ότι αποτελεί «θεσμική εκτροπή» και «βίαιη κατάλυση του Συντάγματος και της ελευθερίας των» τα μαθήματα μέσα σε αίθουσες μπορούν να κάψουν το πανεπιστήμιο; Μήπως οι εμπρηστές θα πρέπει μετά να συνταξιοδοτηθούν ως αντιστασιακοί;
«Εξαρτάται από τις συνθήκες» θα πει στον ίδιο δημόσιο διάλογο ο γραμματέας του Ενιαίου Συλλόγου Διδασκόντων Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Σύμφωνα με τον κ. Τάκη Πολίτη, «ο νόμος δεν αποτελεί θέσφατο... Κρίσιμο στοιχείο για τους “μη εφαρμοστές” των νόμων ή τους “παρανομούντες” είναι η κοινωνική νομιμοποίηση που τυγχάνουν οι πράξεις τους. Κοινωνική νομιμοποίηση που -για να αναφερθώ στην τρέχουσα συγκυρία- έχουν πολύ ευρεία οι τεχνικοί της ΔΕΗ που αρνούνται να εφαρμόσουν τον νόμο και να κόψουν το ρεύμα στα σπίτια που οι ιδιοκτήτες τους δεν έχουν πληρώσει το χαράτσι. Κοινωνική νομιμοποίηση που επίσης έχουν οι αναρχικοί “ρομπέν των αγορών” που παραβιάζουν τον νόμο, απαλλοτριώνουν τρόφιμα από super markets και τα μοιράζουν σε ηλικιωμένους σε παρακείμενες λαϊκές αγορές».

Διά των εκλογών

Δεν ξέρουμε αν έχει άλλα εργαλεία μέτρησης της «κοινωνικής νομιμοποίησης» ένας πανεπιστημιακός (και δη εκπρόσωπος των μελών ΔΕΠ) για τους «ρομπέν των αγορών» ή κατ’ άλλους «ληστές των σούπερ μάρκετ», αλλά επειδή στο παρελθόν χύθηκε πολύ αίμα ανάμεσα στους διάφορους που ερμήνευαν αυθαίρετα την «κοινωνική νομιμοποίηση» αποφασίσαμε να τη μετρήσουμε διά των εκλογών. Το εντάξαμε δε σε ένα σύστημα που λέγεται Δημοκρατία.
Τα πράγματα είναι απλά. Οι άνθρωποι πάντα διαφωνούσαν για το τι είναι δίκαιο ή όχι, για το τι έχει κοινωνική νομιμοποίηση και τι όχι. Παλιότερα ο μόνος τρόπος για να βρει κάποιος το «δίκιο» του ήταν να σφάξει τον άδικο. Και αυτό γινόταν. Το δίκιο που επικρατούσε ήταν του ισχυρού. Σε μια κοινωνία χωρίς σαφείς και σταθερούς νόμους, κάποιος που μπούκαρε σε ένα σούπερ μάρκετ και τρομοκρατούσε τον μαγαζάτορα μπορούσε να «απαλλοτριώσει» ή να «κλέψει» ό,τι ήθελε, ανεξαρτήτως αν απ’ έξω τον χειροκροτούσαν ή όχι. Αν ο μαγαζάτορας είχε δίκαννο, το δικό του δίκαιο υπερίσχυε ανεξαρτήτως «κοινωνικής νομιμοποίησης». Ετσι «νομιμοποιούνταν» οι βασιλείς, οι φεουδάρχες, οι ληστές και οι καπεταναίοι, άσχετα αν επίχριζαν το δίκαιο της ισχύος τους με διάφορες θεότητες ή άλλα ιδεολογικά σχήματα.

Το δίκιο της πλειοψηφίας

Μετά από πολύ αίμα και λιγότερη συζήτηση αποφασίσαμε ότι αυτό το «δίκαιο» είναι αν μη τι άλλο θανατηφόρο. Και αποφασίσαμε το δίκιο να το ορίζει η πλειοψηφία (πλην κάποιων θεμελιωδών ατομικών δικαιωμάτων). Η πλειοψηφία, λοιπόν, που πληρώνει τα δημόσια πανεπιστήμια αποφασίζει πώς αυτά πρέπει να λειτουργήσουν· όπως η πλειοψηφία αποφάσιζε όλα τα προηγούμενα χρόνια να διατηρεί τον νόμο 1282/83 που έκανε μπάχαλο τα ΑΕΙ. Δεν το αποφασίζουν οι υπεύθυνοι μηχανοργάνωσης οι οποίοι πληρώνονται από αυτούς τους εκλογείς. Επίσης η πλειοψηφία αποφάσισε να προσλάβει διάφορους υπάλληλους στα πανεπιστήμια τους οποίους πληρώνουμε όλοι για να κάνουν κάποια δουλειά. Είτε τους αρέσει αυτή η δουλειά είτε όχι, είτε συμφωνούν με αυτή είτε όχι.
Βεβαίως όλοι μπορούν να διαφωνούν και να εκφράζουν ελεύθερα τη διαφωνία τους για να σχηματίσουν τη δική τους πλειοψηφία. Μέχρι όμως να τη σχηματίσουν εφαρμόζουν αυτό που αποφάσισε η πλειοψηφία. Αλλιώς πάνε σπίτι τους, ώστε να έχουν και περισσότερο χρόνο για να προπαγανδίζουν τις απόψεις τους.
Ο όρος «κοινωνική νομιμοποίηση» είναι μια αυθαίρετη και σαφώς αντιδημοκρατική κατασκευή. Η «Χρυσή Αυγή» έχει «κοινωνική νομιμοποίηση» στον Αγιο Παντελεήμονα να κυνηγάει τους μετανάστες. Οι περισσότεροι κάτοικοι εκεί την χειροκροτούν. Συνεπώς, ορθώς πράττουν κάποιοι αστυνομικοί και κλείνουν τα μάτια στη δράση της. Το πιστοποιεί με όσα γράφει ο πρόεδρος των μελών ΔΕΠ ενός πανεπιστημίου: «Η γενίκευση “οι νόμοι πρέπει να τηρούνται”, ανεξαρτήτως κοινωνικών συνθηκών, είναι -κατά την άποψή μου- μια λανθασμένη γενίκευση, αλλά και μια ουτοπική προσέγγιση... Οι νόμοι μπορεί να αλλάζουν μέσα από τις προβλεπόμενες από το εκάστοτε πολίτευμα διαδικασίες, μπορεί όμως επίσης να αλλάξουν και ως αποτέλεσμα πολιτικής ανυπακοής μιας κρίσιμης κοινωνικής μάζας, ανυπακοή που τελικά μπορεί να υποχρεώσει τη νομοθετική εξουσία να τους τροποποιήσει ή την εκτελεστική εξουσία να “κάνει τα στραβά μάτια” απέναντι στους “παρανομούντες”». Αυτό ακριβώς κάνει, σύμφωνα με καταγγελίες, η «εκτελεστική εξουσία» στο κέντρο της Αθήνας: «τα στραβά μάτια».

Η κακότυχη «δημόσια ανυπακοή»

Μια έννοια που κακότυχε στην ελληνική κοινωνία είναι αυτή της πολιτικής ανυπακοής. Συνεχίζουμε δε να την κατακρεουργούμε δίχως έλεος. Οπως γράφει και ο πρόεδρος των πανεπιστημιακών Θεσσαλίας, «οι νόμοι... μπορεί επίσης να αλλάξουν και ως αποτέλεσμα πολιτικής ανυπακοής μιας κρίσιμης κοινωνικής μάζας».
Το πρώτο ερώτημα είναι: πόση πρέπει να είναι αυτή η «κρίσιμη κοινωνική μάζα», στην οποία αναφέρεται ο κ. Τάκης Πολίτης, και πώς θα μετρηθεί; Είναι το 5% του πληθυσμού; Το 1%; Ο μεμονωμένος υπάλληλος του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας είναι «κρίσιμη κοινωνική μάζα»;
Γράφαμε και παλιότερα ότι «ένας πολίτης έχει δικαίωμα να μην τηρήσει έναν νόμο που θεωρεί άδικο. Η δημόσια ανυπακοή είναι μια κατάκτηση του δημοκρατικού πολιτεύματος, που έχει τις ρίζες της στη σκέψη του Χένρι Ντέιβιντ Θορό και στην πρακτική του Μαχάτμα Γκάντι. Σύμφωνα όμως με τον μεγάλο φιλόσοφο της Δικαιοσύνης Τζον Ρολς, μια πράξη δημόσιας ανυπακοής προϋποθέτει τρία πράγματα. Πρώτον, η πράξη να είναι δημόσια. Δεύτερον, η πράξη να μην εμπεριέχει βία. Τρίτον, ο ίδιος ο παραβάτης να επιδιώξει τη δίωξή του, ώστε διά της δίκης να δημοσιοποιηθεί ευρύτερα το αίτημά του ή και να ανατραπεί από τη δικαστική εξουσία μια άδικη απόφαση της νομοθετικής» («Τζάμπα επαναστάτης», Καθημερινή 30.10.2010).
Στην Ελλάδα, όπως γίνεται με όλα τα πράγματα, παίρνουμε το μισό –αυτό που μας συμφέρει– κομμάτι της έννοιας. Θέλουμε το πρώτο στοιχείο του Ρολς αλλά όχι το τρίτο. Χειροκροτούμε την «ανυπακοή» ως δημοκρατική κατάκτηση, αλλά όχι μόνο δεν επιζητούμε τη δίωξη ως πολιτικό μέσο (ώστε να μεγιστοποιήσουμε επικοινωνιακά την αντίθεσή μας σε έναν νόμο), αλλά την καταγγέλλουμε ως «πολιτικό διωγμό». Aυτό εξάλλου δεν κάνουμε σε όλα;
Το χειρότερο όμως που αναδεικνύει αυτή η συζήτηση είναι η κοινωνική χρεοκοπία. Αν αυτό είναι το σκεπτικό των πνευματικών ταγών της κοινωνίας (υπενθυμίζουμε ότι ο κήρυκας της ελαστικοποίησης των νόμων εξελέγη γραμματέας ΔΕΠ και συνεπώς εκφράζει ένα μεγάλο μέρος των πανεπιστημιακών της Θεσσαλίας), τότε ποιο πρέπει να είναι το σκεπτικό του φοροδιαφεύγοντος μικρομαγαζάτορα; Και η φοροδιαφυγή έχει «κοινωνική νομιμοποίηση»· «όλοι αυτό κάνουν» είναι το πρώτο επιχείρημα, «οι πολιτικοί τα τρώνε» είναι το δεύτερο.
Γι’ αυτό πιθανώς χρεοκοπήσαμε. Σε αυτή τη χώρα που δεν έχουμε λύσει ακόμη τα βασικά της κοινωνικής συμβίωσης, δηλαδή την έννοια του νόμου. Αν οι πανεπιστημιακοί διδάσκουν ότι η εφαρμογή τους εξαρτάται από τις συνθήκες (γιατί όχι και από τον καιρό; Αν κάνει πολύ κρύο, κάπου να κλέβουν το πετρέλαιο θέρμανσης), στο τέλος καθείς κάνει ό,τι γουστάρει και η κοινωνία χρεοκοπεί. Αυτό κάναμε όλα αυτά τα χρόνια και η οικονομική χρεοκοπία ήταν φυσικό επακόλουθο.

Διαβάστε- Ντέιβιντ Χένρι Θορό, «Πολιτική ανυπακοή - Ζωή χωρίς αρχές - Περπατώντας», τρία δοκίμια, εκδ. Διεθνής Βιβλιοθήκη.

Απάντηση στο άρθρο του κ. Μανδραβέλη με τίτλο: "Επαναστατική" αεργία ενόψει

Αγαπητοί συνάδελφοι

Στην αθηναϊκή καθημερινή εφημερίδα "Καθημερινή"  στις 27/01/2012 δημοσιεύτηκε άρθρο
του κ. Μανδραβέλη με τίτλο: "Επαναστατική" αεργία ενόψει. Το άρθρο είναι δημοσιευμένο και στο Internet στη διεύθυνση http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_27/01/2012_1297448
Το άρθρο αναφέρεται στην άρνηση συναδέλφου να αναλάβει έκτακτα καθήκοντα, τα οποία αφορούσαν τη διεξαγωγή των εκλογών για την ανάδειξη του Συμβουλίου του Ιδρύματος.

Από τη μεριά μας, ως ΔΣ του Συλλόγου Διοικητικού Προσωπικού του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας επισημαίνουμε τα παρακάτω σημεία σε σχέση με το συγκεκριμένο άρθρο, το οποίο θεωρούμε ότι πρωτίστως  επιδιώκει την ενοχοποίηση και τον υποβιβασμό της πολιτικής αντίστασης και την τρομοκράτηση των Ελλήνων πολιτών, χρησιμοποιώντας επικουρικά για μια ακόμη φορά τη λογική του "διαίρει και βασίλευε" στρέφοντας μια ομάδα ενάντια στην άλλη.

Η κύρια επιχειρηματολογία του κ. Μανδραβέλη είναι το από καιρό καλλιεργημένο στερεότυπο ότι στο δημόσιο οι εργαζόμενοι δεν παράγουν και μάλιστα ότι αποφεύγουν την εκτέλεση των καθηκόντων τους (με πολύ ήπια και κόσμια διατύπωση, αντί του χαρακτηρισμού "λουφαδόροι"). Αυτή η αυθαίρετη και κακόβουλη παραδοχή εξισώθηκε εσκεμμένα με την πολιτική ενέργεια του συναδέλφου μας Απόστολου Μωραϊτόπουλου, ενοχοποιώντας και υποβιβάζοντάς την. Επίσης, ο κ. Μανδραβέλης προκαλεί την πρυτανεία του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και την ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας να λάβουν κατασταλτικά μέτρα ενάντια στο δικαίωμα και στην υποχρέωση
του Έλληνα πολίτη να αντιστέκεται" με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το
καταλύσει με τη βία" (άρθρο 120 του Συντάγματος ).

Θυμίζουμε σχετικά με την προσπάθεια του Υπουργείου για την με κάθε τρόπο εφαρμογή του Ν. 4009/2011 ότι «συνιστά θεσμική εκτροπή», όπως ομόφωνα αποφασίστηκε από την έκτακτη
Συνεδρίαση των Πρυτανικών Αρχών στο Λαύριο στις 23/09/2011. Το δικαίωμα αντίστασης ή
πολιτικής ανυπακοής, αποτελεί δικαίωμα και υποχρέωση των Ελλήνων να υπερασπίζονται το
Σύνταγμα όταν οι πράξεις της πολιτικής εξουσίας ισοδυναμούν με κατάλυσή του. Ο Ν.
4009/2011 συνεργεί στην οργανωμένη επίθεση που δεχόμαστε ως ελληνικός λαός, με συνέπειες
σε βάθος πολλών γενεών στο μέλλον. Μην ξεχνάμε ότι ο τομέας της Παιδείας είναι
νευραλγικός για την πορεία μιας οργανωμένης κοινωνίας. Ας μην ξεχνάμε ότι «ότι είναι νόμιμο δεν είναι και απαραίτητα ηθικό».

Και στην περίπτωση ακόμη που και αυτό το άρθρο του Συντάγματος "προσαρμοστεί" αργότερα στις "μνημονιακές" επιταγές, ακόμη και τότε τα λόγια του συντοπήτη μας Ρήγα Φεραίου θα αποτελέσουν παρακαταθήκη για να συνεχίσουμε την επίθεση στην επίθεση που δεχόμαστε: " Όταν η διοίκησις βιάζη, αθετή, καταφρονή τα δίκαια του λαού και δεν εισακούη τα παράπονα του, το να κάμη τότε ο
λαός, ή κάθε μέρος του λαού, επανάστασιν, ν'αρπάξη τα άρματα και να τιμωρηση του τυράννους του, είναι το πλέον ιερόν απ' όλα τα δίκαια του και το πλέον απαραίτητον απ' όλα τα χρέη του." (απόσπασμα άρθρου 35 του "Νέα Πολιτική Διοίκησις"  Ρήγα Φεραίου)

Η ενέργεια του συναδέλφου μας είναι σύμφωνη με τη σταθερή θέση του Συλλόγου Διοικητικού
Προσωπικού ενάντια στο Ν. 4009/2011. Οι μορφές αντίθεσης που κάθε φορά παίρνουμε έχουν
τίμημα, το οποίο το αναγνωρίζουμε και το αντιμετωπίζουμε. Ήδη έχουμε προκηρύξει απεργία του διοικητικού προσωπικού για την ημέρα που πρόκειται να επιχειρηθεί η πραγματοποίηση των εκλογών για την ανάδειξη του Συμβουλίου του Ιδρύματος, ώστε όλοι οι συνάδελφοι να μπορούν να
ενισχύσουν τις παραστάσεις διαμαρτυρίας που πρόκειται να αναπτυχθούν και να μπορούν να απέχουν από τα επιβεβλημένα καθήκοντά τους όσοι θα υποστηρίζουν διοικητικά εκείνη τη μέρα τις εκλογές. Οι ενέργειες αντίδρασής μας συνιστούν πολιτική ανυπακοή και έχουν συμβολικό χαρακτήρα, επιδιώκοντας την ευρεία ευαισθητοποίηση της κοινωνίας.

Τέλος, το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας ακόμη μπορεί να λειτουργεί με το αυτοδιοίκητο - όσο δεν εφαρμόζεται ο Ν. 4009/2011 - και να διαχειριστεί το πολιτικό αυτό ζήτημα όπως αυτό κρίνει, χωρίς εξωγενείς υποδείξεις και καθοδηγήσεις.

το ΔΣ του Συλλόγου Διοικητικού Προσωπικού
του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας

#Απόστολος Μωραϊτόπουλος#

«Επαναστατική» αεργία ενόψει

(Από "Καθημερινή" στις 27/1/2012)

«Επαναστατική» αεργία ενόψει

Tου Πασχου Μανδραβελη

Εχουμε γράψει επανειλημμένως πως το βασικό πρόβλημα της Ελλάδος είναι ότι όλοι θέλουν να σώσουν τον κόσμο, τη χώρα -ή ό, τι τέλος πάντων τους βρίσκεται πρόχειρο- αλλά κανένας δεν θέλει να κάνει τη δουλειά του. Η καλύτερη επιβεβαίωση αυτού του αφορισμού είναι η επιστολή που εστάλη από τον «Υπεύθυνο Μηχανοργάνωσης της Επιτροπής Ερευνών» του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Απευθύνεται στον προϊστάμενο της Επιτροπής Ερευνών του ίδιου πανεπιστημίου και κοινοποιείται στον αντιπρύτανη Βασίλειο Μποντόζογλου και στην πανεπιστημιακή κοινότητα του ίδιου πανεπιστημίου.
Στην επιστολή αναφέρεται: «Σήμερα μου ζητήθηκε από τον Προϊστάμενό μου να προετοιμάσω και να παραδώσω 8 φορητούς Η/Υ (4 για Βόλο και 4 για Λάρισα), προκειμένου να χρησιμοποιηθούν στις εκλογές για την ανάδειξη Συμβουλίου στο πλαίσιο προφανώς του νόμου 4009/2011. Εξήγησα στον Προϊστάμενό μου ότι για πολιτικούς λόγους αλλά και για να διαφυλάξω την αξιοπρέπειά μου σαν ενεργός πολίτης κι εργαζόμενος στο Πανεπιστήμιο για πάνω από 16 χρόνια, δηλώνω ότι ΑΡΝΟΥΜΑΙ να συμπράξω με οποιοδήποτε τρόπο στην εφαρμογή αυτού του επαίσχυντου νόμου και μάλιστα θα αγωνιστώ για τη ματαίωσή του... Δεν διεκδικώ το αλάθητο, έχω όμως ήσυχη τη συνείδησή μου ότι αυτή τη στιγμή πράττω το σωστό».
Φυσικά κανείς δεν απαγορεύει σ’ αυτόν τον διοικητικό υπάλληλο του πανεπιστημίου να παλέψει για τη «ματαίωση», όπως ο ίδιος γράφει, όποιου νόμου δεν γουστάρει. Κάθε λίγο και λιγάκι έχουμε νόμιμες πορείες και παράνομες καταλήψεις για τη «ματαίωση» όλων των νόμων. Στην περίπτωση όμως αυτή εγείρονται κάποια ερωτήματα. Εντάξει! Στην Ελλάδα είσαι ό, τι δηλώσεις, αλλά ισχύει και ότι μπορείς να κάνεις ό, τι θες αρκεί να δηλώσεις κάποιον -κατά την άποψή σου- ανώτερο σκοπό; Δεν αμφισβητούμε τις επαναστατικές προθέσεις του υπεύθυνου μηχανοργάνωσης του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, αλλά πώς μπορούμε να τον ξεχωρίσουμε από ένα κοινό λουφαδόρο, ο οποίος βαριέται τη δουλειά του και βρίσκει μια επαναστατική δικαιολογία για να μην την κάνει; Αρκεί η δήλωση των επαναστατικών προθέσεων; Δηλαδή, υπάρχει πληθώρα εφοριακών που δεν διεκπεραιώνουν τις φορολογικές υποθέσεις, με αποτέλεσμα να φουντώνει η φοροδιαφυγή. Αν ερωτηθούν γιατί δεν κάνουν τη δουλειά τους, μπορούν να επικαλεστούν τη διαφωνία τους με τη φορολογική κλίμακα ή με το ύψος του αφορολόγητου; Κι αν κάποιοι εργαζόμενοι (στον ιδιωτικό τομέα, φυσικά) δηλώσουν ότι είναι κατά του καπιταλισμού εν γένει -τι πιο επαναστατικό από αυτό; - μπορούν να μην πηγαίνουν στη δουλειά τους και να πληρώνονται;
Εχουμε παρεξηγήσει πολλά πράγματα σ’ αυτή τη χώρα, με πρώτο το «δίκιο του αγώνα». Ολοι μπορούν να κάνουν ό, τι θέλουν αρκεί να δηλώσουν ότι αγωνίζονται για κάτι. Προσοχή: ο κανόνας ισχύει μόνο αν αυτό το «κάτι» έχει αριστερές ευλογίες.
Το τελευταίο ερώτημα έχει να κάνει με την πρυτανεία του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και την ηγεσία του υπουργείου Παιδείας. Θα κάνουν κάτι για την υπόθεση ή μήπως να γενικεύσουμε τον κανόνα της άρνησης εργασίας σε όλη τη χώρα; Φαντάζομαι ότι σε κάθε κλάδο και σε κάθε επιχείρηση, όλοι με κάτι θα διαφωνούν κι αν δεν διαφωνούν κάτι θα βρουν προκειμένου να μη δουλεύουν.