Ναι ρε, θέλω μια «Ελλάδα απομονωμένη» (και όσους την κατοικούν ελεύθερους)

Το να «απομονωθούμε» από την Ευρωπαϊκή Ένωση των σιδερένιων κανόνων της φτώχειας και να αρχίσουμε να «κάνουμε παρέα» με τις πραγματικές ανάγκες των ανθρώπων, που ζουν και δουλεύουν σε αυτή την χώρα, είναι τελικά μια πολύ καλή ιδέα.

 

Θα τα γράψω με όσο πιο απλά λόγια και όσο πιο συμπυκνωμένα γίνεται. Καθότι εκλογές έρχονται και καλό είναι ορισμένα πράγματα να είναι ξεκάθαρα. Ξέρετε πια τι συμβαίνει όταν «μασάμε τα λόγια μας» …

Ναι μπορεί να συμβεί και όσα έγιναν τελευταία αποδεικνύουν ότι πρέπει να συμβεί: Η Ελλάδα να πάψει να έχει σαν νόμισμά της Ευρώ και ΚΥΡΙΩΣ να βγει εκτός Ευρωζώνης και Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το «ΚΥΡΙΩΣ» κολλάει στο ότι οι βασικές Ευρωπαϊκές Συνθήκες του Μάαστριχτ, της Λισαβόνας, της Νίκαιας και του Άμστερνταμ είναι που αποτελούν το «πακέτο» των κανόνων που μας φτωχοποιούν όλο και πιο πολύ και μας κάνουν να δουλεύουμε «χωρίς αύριο» για το τίποτε.

Εκεί ορίζονται οι στόχοι, οι διαδικασίες, η φυσιογνωμία και οι αρχές  του μορφώματος της Ευρωπαϊκής  Ένωσης καθώς και οι μηχανισμοί ελέγχου της τήρησής τους. Εκεί είναι η «πηγή» του «νεοφιλελεύθερου» χαρακτήρα της διακρατικής αυτής οντότητας. Μια σύντομη ανάγνωση –έστω και των περιλήψεών τους- στέλνει περίπατο  κάθε θεωρητικολογία περί «άλλης Ευρώπης» αφού σου ξεκαθαρίζει ότι καμία σχέση δεν έχουν όλα αυτά με την έννοια της  «Ευρώπης» ως κοινωνικό, πολιτισμικό ή γεωγραφικό σχήμα. Ορίζουν μια «αγορά» μέσα σε άλλες, παγκόσμιες, «αγορές» και προσαρμόζουν την ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων σε αυτή την υποτιθέμενη «αναγκαιότητα».   

Το Ευρώ είναι απλά το «εργαλείο» για να εφαρμόζονται αυτοί οι κανόνες. Γι αυτό μας το «πουλάνε» ως πανάκεια. Χτες ήταν οι «επιδοτήσεις» και οι «εθνικές προτεραιότητες» σήμερα είναι βασικά το Ευρώ (μαζί με τις επιδοτήσεις και τις εθνικές προτεραιότητες) .
 

Άλλο θες εσύ, άλλο αυτοί 

Όταν ακούς ότι «πρέπει να είμαστε στην Ευρώπη» φαντάζεσαι τον εαυτό σου σαν έναν ευκατάστατο κάτοικο στο  trendy κέντρο του Λονδίνου. Σαν ένα οικογενειάρχη σε ένα καταπράσινο εξοχικό στα περίχωρα του Μονάχου. Σαν ένα δημιουργικό καλλιτέχνη στο Σεν Ζερμαίν ντε Πρε στο Παρίσι. Έναν καινοτόμο επιχειρηματία στην Βαρκελώνη. Να κάνεις βόλτες χεράκι – χεράκι στην μαγική Μπρύζ.  Μόνο που αυτοί σε φαντάζονται (κι ακόμη χειρότερα σε μετατρέπουν) σε έναν δύστυχο τύπο στα περίχωρα του Ταλλίν της Εσθονίας (στα οποία δεν θέλεις να ζήσεις πίστεψέ με). Σαν έναν υπάλληλο με 360 ευρώ μισθό στην Λετονία που φυτοζωεί επειδή δεν μπορεί να μεταναστεύσει. Σαν  οφειλέτη στην Μαδρίτη που του κατασχέτουν το σπίτι. Σαν βιομηχανικό εργάτη στο ‘Όφενμπαχ έξω από την Φρανκφούρτη, για να σε μεταφέρουν νύχτα πουλμανάκια δουλεμπόρων του 2015, προκειμένου να κάνεις την βραδινή βάρδια με μισθό “mini job” και να σε πάνε κι αύριο αν είσαι «καλό παιδί». Καλές οι ιδέες σου, αλλά δεν είναι οι δικές τους ιδέες.
 

Αντί να δώσουν πήραν

 
Όχι η είσοδος της Ελλάδας στην ΟΝΕ δεν αύξησε το ΑΕΠ της χώρας και με την κρίση απλά χάσαμε το 50% όσων κερδίσαμε-όπως μας λέει ο Ευάγγελος Βενιζέλος αλλά και νεόκοποι κυβερνητικοί θεωρητικοί. Αυτό που συνέβη είναι ότι «έφαγαν χοντρά» οι γνωστές 100 οικογένειες που λυμαίνονται τους πάντες σε αυτή την χώρα, συμπράττοντας (έχοντας καλύτερους όρους όντως) με τις γαλλογερμανικές πολυεθνικές (Siemens και δεν συμμαζεύεται). Σε εμάς έταξαν πρόσκαιρα κάτι «χάντρες και καθρεφτάκια» επιχειρηματικών ή καταναλωτικών δανείων  που τα παίρνουν τώρα πίσω διπλά και τριπλά. Εκτός από τα λεφτά μας (που κλέβουν με αποπληρωμές «κόκκινων δανείων» και μειώσεις μισθών) μας παίρνουν κι άλλα. Το δικαίωμα να δουλεύουμε με βάση το 8ωρο 5 μέρες την εβδομάδα. Το να μπορούμε να αρρωστήσουμε χωρίς να πρέπει να έχουμε «καβάντζα» ή να πουλήσουμε κανένα οικόπεδο. Το να μπορούμε να σπουδάσουμε χωρίς «σπόνσορα». Το να μην πρέπει να μένεις με την μάνα σου μέχρι τα 45 κι άμα.  Το δικαίωμα να ζεις αξιοπρεπώς. Το δικαίωμα να είσαι αυτό που πιστεύεις και όχι αυτό που καταναλώνεις. Το δικαίωμα να μην σε ευτελίζει κάθε μέρα όποιος έχει κάποιας μορφής εξουσία.
 

Μπορούμε καλύτερα χωρίς τα λεφτά τους

 
Δεν χρειαζόμαστε τα λεφτά τους (και τα λεφτά κανενός) για να ζήσουμε. Ουδέποτε μας έδωσαν πραγματικά δάνεια. Αυτό που συμβαίνει είναι ότι σε όλη την Ευρωπαϊκή Ένωση οι τραπεζίτες και οι κρατικοδίαιτοι επιχειρηματίες (μόνο τέτοιους έχει η Ευρώπη δεν είναι ελληνικό προνόμιο)  μοιράζουν μεταξύ τους, αν και όχι ισότιμα, τα λεφτά που παίρνουν από την ΔΙΚΗ ΣΟΥ φορολογία και την ΔΙΚΗ ΣΟΥ εκμετάλλευση (την εργατική λέω, υπεραξίες και όλα τα σχετικά). Τελευταία επειδή ζορίστηκαν από τους Κινέζους, τους Αμερικανούς και τους άλλους «αναδυόμενους» «συναδέλφους» τους στον πλανήτη, είτε σου παίρνουν περισσότερα, είτε σου δίνουν λιγότερα για να την βγάλεις. Κάπως έτσι φούσκωσε και το περίφημο χρέος και στην συνέχεια ήρθαν και από πάνω οι μυστήριες δανειακές συμβάσεις, τα εξοπλιστικά και όλα αυτά που ψάχνουν σε εκείνη την Επιτροπή Αλήθειας στην Βουλή. Τα μνημονιακά δισεκατομμύρια για τα οποία η ζωή μας έχει γίνει κουρέλι, περνάνε αλλά …δεν κολλάνε. Εκταμιεύονται, τα «ρουφάνε» μετά οι τράπεζες ή αυτοί που σε έχουν δανείσει γιατί απλούστατα αποπληρώνουν τον εαυτό τους και στέλνουν σε εσένα τον λογαριασμό.
 

Απ’ όλα έχουμε

 
Η χερσόνησος στην οποία κατοικούμε ΔΕΝ είναι «Ψωροκώσταινα»! Ακόμη και μετά την καταστροφή που προκάλεσε στην βιομηχανία η εμπλοκή στην Ε.Ε.  Δεν λέμε ότι έχει από διαμάντια μέχρι πετρέλαιο . Έχει πάρα πολλά αγαθά  όμως, που μπορεί και να τα παράγει για τους κατοίκους της και να τα ανταλλάξει με άλλα που υπάρχουν αλλού. Μπορεί να μας ταΐσει, να μας ντύσει, να μας μορφώσει, να μας μεταφέρει, να μας προστατέψει, να μας γιατρέψει, να μας χτίσει σπίτια,  Επίσης να μας φτιάξει κινητά τηλέφωνα, ηλεκτρονικούς υπολογιστές, λογισμικό, φάρμακα και καλλυντικά και διάφορα άλλα «καλούδια» και μάλιστα σε πολύ υψηλό επίπεδο. Πάντα – λόγω και της θέσης της- θα μπορεί να βρει κι αυτά που της λείπουν, γιατί η περίφημη «παγκοσμιοποίηση» δε διαβάζεται μόνον από την μία πλευρά. Ναι, μπορεί να υπάρχουν οι μηχανισμοί οικονομικών πιέσεων αν κάποια χώρα διαγράψει το χρέος της (αυτό που λέγαμε παραπάνω διότι εννοείται ότι πρέπει και θα το διαγράψουμε μια και καλή ). Όμως από την άλλη όταν υπάρχει ζήτηση για κάτι, πάντα θα βρεθεί αυτός που δεν θα αντισταθεί στην δυνατότητα να στο πουλήσει και να βγάλει κέρδος. Και υπάρχουν πολλοί διαθέσιμοι αφού ως γνωστόν η φύση και η αγορά απεχθάνεται το κενό. Για τον τουρισμό δεν έγραψα κάτι, φαντάζομαι καταλαβαίνετε: «Διαμαντένιες ακρογιαλιές», «μαγευτικά ηλιοβασιλέματα», «greek souvlaki και mousaka» άρα …εδώ τα δολάρια, τα γιεν, τα ευρώ και τα ρούβλια.
 

Μπά, δεν θα γίνει πόλεμος

 
Αν φύγουμε από την Ευρωπαϊκή Ένωση δεν θα γίνει κανένας πόλεμος και δεν θα επέλθει καμία «εθνική καταστροφή». Αντιθέτως επειδή είμαστε μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση (άρα και στο ΝΑΤΟ) έχουμε εμπλακεί σε κάθε είδους πολεμική σύρραξη που έχει συμβεί τις τελευταίες δεκαετίες και κυρίως μετά το χτύπημα στους Δίδυμους Πύργους. Μας έχουν μετατρέψει σε φυλάκιο των ευρωπαίων και μας ζητάνε να πνίγουμε στο Αιγαίο τις καραβιές των μεταναστών που προκύπτουν από τις επεμβάσεις τους και ανά πάσα στιγμή κινδυνεύουμε να γίνουμε στόχος. Όσο για το Κυπριακό εντός Ευρώπης έχει παγιωθεί η διχοτόμηση του νησιού με τις μπαρούφες περί επέκτασης του «κοινοτικού κεκτημένου» κάποια στιγμή στο μακρινό μέλλον και στο βόρειο τμήμα. ‘Ίσως μάλιστα να είναι θέμα χρόνου το πότε θα μας ζητήσουν και νέο εκστρατευτικό σώμα στην Ουκρανία, περίπου έναν αιώνα μετά το τελευταίο που στείλαμε (επί Ελ.Βενιζέλου) και γνωρίζουμε τις επιπτώσεις του.
 

Θα καταρρεύσουν οι τράπεζες λέμε…

 
Γιατί φοβάσαι την «κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού συστήματος» που είναι «ο αιμοδότης της οικονομίας»; Αυτό που πρέπει να φοβάσαι είναι η δική σου (εξελισσόμενη) κατάρρευση για να σωθούν οι τραπεζίτες. Διότι στην πραγματικότητα ΕΣΥ είσαι ο αιμοδότης της οικονομίας και στην προκειμένη περίπτωση ένα «κλίκ» πριν από την πλήρη αφαίμαξη. Τις Τράπεζες «τις έχει» μετοχικά το ελληνικό δημόσιο με τα δικά σου λεφτά και τις χαρίζει στα πρώην αφεντικά τους να τις διαχειρίζονται αντί να τις κοινωνικοποιήσει και να λειτουργήσουν για το δικό σου συμφέρον με τα αποθεματικά και όλες τις δυνατότητες που έχουν.
 

…και θα γίνει υποτίμηση

 
Μην «ψαρώνεις» με την «τεράστια υποτίμηση» του όποιου εθνικού νομίσματος που υποτίθεται πώς θα σου συμβεί αν φύγεις από το Ευρώ. ‘Ήδη έχεις δεχθεί τέτοια εσωτερική υποτίμηση, έτσι ώστε «ο βρεγμένος την βροχή δεν την φοβάται». Ακόμη και οι «ειδικοί» που έχουν επιστρατευτεί για να σε πείσουν ότι δεν θα έχεις να αγοράσεις ούτε ένα μπουκάλι γάλα, μόνον αν προσθέσουν τις μνημονιακές εσωτερικές υποτιμήσεις στην λογική πρόσκαιρη υποχώρηση του εθνικού νομίσματος, μπορούν να παράγουν την εικόνα που θέλουν (βλ. έκθεση της Ernst –Young). Το εγχώριο νόμισμα και η αποδέσμευση από την Ευρωπαϊκή Ένωση θα αυξήσει την εγχώρια ζήτηση και θα πάψεις να είσαι άνεργος ενώ θα σε απαλλάξει από την υποχρεωτική υπέρ-φορολογία που σου επιβάλλουν και οι τιμές θα μείνουν πάνω-κάτω ίδιες για τα βασικά είδη.
 

Μα γίνονται αυτά τα πράγματα;

Τα πράγματα δεν θα είναι εύκολα. Όμως ούτως ή άλλως τα πράγματα δεν είναι εύκολα. ‘Αλλά από τον καναπέ μόνο …κανάλια ή  σελίδες στο internet μπορείς να αλλάξεις. Δυστυχώς θα πρέπει να τον εγκαταλείψεις για ένα διάστημα διόλου ευκαταφρόνητο. Είναι όμως όμορφα εκεί έξω.

 Με το «ξεμπλοκάρισμα» από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Ευρώ δεν είναι το ζητούμενο να αλλάξει μόνο η οικονομία. Αλλά να αλλάξεις κι εσύ. Για την ακρίβεια να …γίνεις ΕΣΥ η οικονομία! Οι πολιτικές κατευθύνσεις, η οικονομική πορεία να μην αποφασίζονται σε συσκέψεις επιχειρηματιών ή από εγχώριες και ευρωπαϊκές γραφειοκρατίες. Να αποφασίζονται από εσένα για όλους και από όλους για εσένα. Να μην είσαι πια ένας πολίτης «δυτικού τύπου» που δικαιούται να επιλέγει κάθε 2, 3 ή 4 χρόνια ποιο «παραμύθι» θα τον κοροϊδέψει ή σε ποιο ψευτοδίλημμα να απαντήσει.

Κι αν όλα αυτά φαίνονται «βουνό» και άρνηση μιας πραγματικότητας που κυριαρχεί σε όλο τον πλανήτη, υπάρχει ένα ερώτημα που ο καθένας μας οφείλει να απαντήσει:
«’Eχεις να κάνεις τίποτε, πραγματικά, καλύτερο;»…

(Αν μου σχολιάσει κανείς ότι για όλα τα παραπάνω δεν παραθέτω οικονομικά στοιχεία, θα …εκδικηθώ! Θα αραδιάσω όλα τα αποσπάσματα οικονομολόγων, αναλυτών, κοινωνιολόγων, πολιτικών και φιλοσόφων από κάθε πλευρά του πολιτικού φάσματος που στηρίζουν  εν μέρει ή ολικά, τα παραπάνω. Υπόσχομαι το πιο βαρετό και κουραστικό κείμενο από καταβολής διαδικτύου). 

Του Γεράσιμου Λιβιτσάνου (Παρασκευή 21 Αυγούστου 2015)

--------------------------

[πηγή]

Ετοιμαστείτε για την δραχμή - Του Pitsirikos

Όσο και να ουρλιάζουν οι πολιτικοί και οι σκλάβοι των ολιγαρχών κατά της εξόδου από την ευρωζώνη, η δραχμή έρχεται τρέχοντας. Με «αριστερή» κυβέρνηση; Με οικουμενική κυβέρνηση; Χωρίς κυβέρνηση; Η δραχμή έρχεται.

Με την ατμόσφαιρα ασφυξίας που υπάρχει στην ελληνική οικονομία και στη χώρα, δεν είναι θέμα πια αν σου αρέσει το ευρώ ή η δραχμή· δεν υπάρχει άλλη επιλογή από την δραχμή.

Μπορεί να προτιμάς το αυτοκίνητο από την βέσπα αλλά, αν σου χαλάσει το αυτοκίνητο στην ερημιά και υπάρχει μόνο μια βέσπα, θα αναγκαστείς να ανεβείς στη βέσπα. Τι, δεν ξέρεις από βέσπα; Καιρός να μάθεις.

Όταν θα αρχίσουν να εφαρμόζονται τα μέτρα του νέου Μνημονίου, και ο τελευταίος Έλληνες θα αντιληφθεί πως δεν υπάρχει άλλη λύση από την επιστροφή στη δραχμή.

Είναι η πραγματικότητα και η ανάγκη που θα πείσουν οριστικά τους Έλληνες πως πρέπει να αποχωριστούν το ευρώ, το οποίο ήδη πολλοί Έλληνες έχουν αποχωριστεί, λόγω φτώχειας.

Και τότε θα ανάψει η συζήτηση γιατί η Ελλάδα δεν βγήκε από το ευρώ το 2010 -όταν χρεοκόπησε- και έπρεπε να το κάνει, αφού διαλύθηκε εντελώς με τα Μνημόνια και το ξεπούλημα.

Επίσης, θα πρέπει κάποιος να εξηγήσει στους Έλληνες γιατί η Ελλάδα μπήκε στην Ευρωζώνη,

Δίπλα στις ευθύνες για την χρεοκοπία της χώρας θα προστεθούν και οι ευθύνες για την υστερική επιμονή για παραμονή στο ευρώ.

Η Ελλάδα χρειάζεται ένα πλήρες σχέδιο για συντεταγμένη έξοδο από την Ευρωζώνη.

Οι πάντες παραδέχονται πια πως η Ελλάδα δεν έπρεπε ποτέ να είχε μπει στο ευρώ.

Η Ελλάδα μπήκε στο ευρώ χωρίς κανένα σχέδιο.

Η έξοδος από το ευρώ πρέπει να γίνει με σχέδιο.


-----------------
[πηγή]

Υπήρχε σχέδιο για δραχμή ή όχι; Τα πραγματικά περιστατικά και το παρασκήνιο - Της Βασιλικής Σιούτη

Ήταν λίγο μετά την ανακοίνωση του δημοψηφίσματος από τον Αλέξη Τσίπρα, όταν ένας δημοσιογράφος ρώτησε τον εκπρόσωπο τύπου του Σόιμπλε, Μάρτιν Γιέγκερ, εάν έχουν Plan Β σε περίπτωση Grexit . Ο Γιέγκερ αντί άλλης απάντησης, του είπε: «Τι ρωτάτε; Είμαστε μία σοβαρή κυβέρνηση κι ένα σοβαρό υπουργείο». Εμμέσως δηλαδή, επιβεβαίωσε ότι είναι προετοιμασμένοι και για την περίπτωση αυτή, όπως θα όφειλε κάθε σοβαρή κυβέρνηση.

Στην Ελλάδα ωστόσο, το θέμα της πιθανότητας εξόδου από την Ευρωζώνη, παρότι πλανάται σταθερά πάνω από τη χώρα τα τελευταία πέντε χρόνια, αποτελούσε ταμπού και το περιβόητο Plan Β ήταν περίπου δαιμονοποιημένο. 

Υπήρχαν βέβαια στον ΣΥΡΙΖΑ δυνάμεις (Αριστερή Πλατφόρμα) που το θεωρούσαν απαραίτητο, αλλά ουδέποτε εισακούστηκαν από την ηγεσία. Υπήρχαν και κάποιοι που πίστευαν ότι σχέδιο Β έπρεπε να υπάρχει, ακόμα και αν δεν ήθελε κανείς την επιλογή της εξόδου, μόνο και μόνο για την αύξηση της διαπραγματευτικής ισχύος της χώρας, καθώς όταν ο αντίπαλος γνωρίζει ότι δεν διαθέτεις εναλλακτική, σπάνια δείχνει έλεος. Θα έπρεπε επίσης, κατά τη γνώμη τους να υπάρχει και ως σχέδιο έκτακτης ανάγκης, στην περίπτωση «ατυχήματος». Στην περίπτωση δηλαδή, που ή έξοδος προέκυπτε εκ των πραγμάτων ή από πρωτοβουλία των δανειστών και όχι ως επιλογή. Σε αυτή την περίπτωση η κατάσταση χάους θα ήταν σχεδόν βέβαιη, ενώ σε περίπτωση που υπήρχε ένας σοβαρός σχεδιασμός, θα μπορούσε να είναι και διαχειρίσιμη.

Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ όμως δεν είδε ποτέ με καλό μάτι τα σχέδια για την έξοδο από το ευρώ. Ούτε ως διαπραγματευτικό χαρτί, ούτε καν ως σωσίβια λέμβο στην περίπτωση ναυαγίου. 

Η έξοδος από την Ευρωζώνη δεν ήταν ποτέ επιλογή για το Μαξίμου, παρότι παρέβλεπαν ότι μια πιθανή ρήξη που δεν αποκλειόταν, μπορεί να οδηγούσε αναπόφευκτα εκεί.

Δεν συνέβαινε όμως το ίδιο με τον Γ. Βαρουφάκη που μπορεί δημόσια να υπερασπιζόταν την παραμονή στο ευρώ, στις συνομιλίες του με κυβερνητικά στελέχη όμως -και όχι μόνο- έλεγε ότι πρέπει να υπάρχει και σχέδιο Β.

Υπήρξε τελικά αυτό σχέδιο; Ο Βαρουφάκης και πολλά ΜΜΕ υποστήριξαν ότι υπήρχε. Κάποιοι μίλησαν και για κρυφή ατζέντα του Τσίπρα που τάχα επιδίωκε την έξοδο, ενώ κάποιοι άλλοι εκτόξευσαν βαρείς χαρακτηρισμούς μιλώντας για «συνωμότες της δραχμής». 

Τι πραγματικά ισχύει από όλα αυτά που ακούστηκαν; Βασικά εδώ ο Αλέξης Τσίπρας λέει την αλήθεια όταν υποστηρίζει ότι η κυβέρνηση δεν είχε σχέδιο Β. Κάτι τέτοιο άλλωστε, θα απαιτούσε να έχει δώσει ο ίδιος την εντολή για την προετοιμασία της κυβέρνησης και της χώρας για αυτό και να έχει ζητήσει από στρατιά στελεχών, διοικητικών, τεχνοκρατών κ.α να συνδράμουν. Ο Αλέξης Τσίπρας όμως, ουδέποτε έδωσε εντολή για κάτι τέτοιο. Κυβερνητική πηγή αναφέρει ότι το Μαξίμου ζήτησε μόνο μία έκθεση για τις συνέπειες – οι οποίες όπως υποστηρίζει συνεργάτης του «επιβεβαίωσε τους φόβους του». 

«Σχέδιο Β με ότι αυτό σημαίνει, η κυβέρνηση δεν είχε ποτέ» αναφέρει υπουργός. Είναι άλλο πράγμα να υπάρχουν κάποιες εκθέσεις ή προτάσεις, και άλλο να υπάρχει κυβερνητική προετοιμασία».
Το ίδιο επιβεβαιώνουν και στελέχη της Αριστερής Πλατφόρμας, η οποία ήταν και είναι υπέρ της εξόδου και διαθέτουν και συγκεκριμένη πρόταση –μάλλον την πιο επεξεργασμένη από όλες- που έχει μελετήσει και γράψει ο Κώστας Λαπαβίτσας (η οποία όμως δεν έχει σχέση με διάφορα σενάρια που κυκλοφόρησαν). 

Η μελέτη Λαπαβίτσα έγινε με δική του πρωτοβουλία και του πήρε περίπου δέκα μήνες για να την προετοιμάσει. Συνεργάστηκε με πολλούς οικονομολόγους, Έλληνες και ξένους, ανάμεσα τους και ο οικονομολόγος Χάινερ Φλάισμπεκ, με τον οποίο είχαν ετοιμάσει την πρόταση τους για την Κύπρο. Παρόλα αυτά, ο Κώστας Λαπαβίτσας, χαρακτήριζε την πρότασή του ως έναν πλοηγό. Για να γίνει κυβερνητικό σχέδιο, όπως ο ίδιος προφανώς θα ήθελε , χρειαζόταν το πράσινο φως από τον Τσίπρα που όμως δεν δόθηκε ποτέ. Ο πρωθυπουργός γνώριζε ότι υπήρχε αυτή η μελέτη, αλλά δεν δέχθηκε ποτέ να τη συζητήσει.

Το (προ)σχέδιο αυτό ήταν έτοιμο σχεδόν ένα μήνα και κάτι πριν από το δημοψήφισμα, όταν ήταν προφανές ότι οι δανειστές δεν θα υποχωρούσαν. 

Ο Κώστας Λαπαβίτσας ζητούσε να συζητηθεί δημόσια η εναλλακτική της εξόδου και να γίνει και μία δημόσια αντιπαράθεση των πλεονεκτημάτων και των μειονεκτημάτων, τόσο της εξόδου όσο και της παραμονής. Δεν εισακούστηκε.

Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης και η Αριστερή Πλατφόρμα είχαν πάρει την απόφαση να την παρουσιάσουν δημόσια και σε ειδική εκδήλωση αλλά αυτό καθυστερούσε από μέρα σε μέρα μέχρι που φτάσαμε στο δημοψήφισμα και δεν έγινε ποτέ.

Στην τελευταία συγκέντρωση των στελεχών της Πλατφόρμας, που έγινε σε ξενοδοχείο της Αθήνας, ο Λαπαβίτσας μίλησε περιληπτικά για την πρότασή του, και όταν ο Λαφαζάνης αναφέρθηκε στην ιδέα του Νομισματοκοπείου (που διέρρευσε σε διάφορες εκδοχές, όχι πάντα με ακρίβεια) ο ίδιος δεν έδειξε να την επιδοκιμάζει.

Ο πρωθυπουργός πάντως, ουδέποτε τους φώναξε για να συζητήσουν την εναλλακτική που προτείνουν σταθερά από την αρχή της κρίσης . «Αν ο πρωθυπουργός ενδιαφερόταν πραγματικά για ένα εναλλακτικό σχέδιο εξόδου από την Ευρωζώνη, για ποιο λόγο δεν θα καλούσε τον Λαπαβίτσα;» αναρωτιέται κυβερνητικό στέλεχος.

Ο Βαρουφάκης μιλούσε εδώ και καιρό για εναλλακτικό σχέδιο, αλλά τα έλεγε ιδιωτικά και όχι δημόσια. Μετά την 20η Φλεβάρη είχε πει μέσα στο Υπουργικό Συμβούλιο, ότι καλού κακού θα έπρεπε να υπάρχει κι ένα σχέδιο Β γιατί μπορεί να χρειαστεί. Σχεδόν κανείς όμως δεν το πήρε στα σοβαρά. Το ίδιο και όταν έλεγε ότι είχε φτιάξει το δικό του σχέδιο Β. Κυβερνητικές πηγές υποστηρίζουν ότι πρόκειται για μία «πρόχειρη ολιγοσέλιδη πρόταση, μη τεκμηριωμένη και ατελής».

Την ίδια περίπου εκτίμηση φαίνεται να κάνει και η Αριστερή Πλατφόρμα για τα σχέδια Βαρουφάκη.
Ο Βαρουφάκης με τον Λαπαβίτσα γνωρίζονται πολλά χρόνια, πολύ πριν φτάσουν να συνεργάζονται και οι δύο με τον ΣΥΡΙΖΑ. Πάντα διαφωνούσαν και ο Βαρουφάκης μάλιστα πριν από λίγο καιρό κατηγόρησε τον Λαπαβίτσα ότι έκανε καριέρα με τη θεωρία του για τη δραχμή. Και μέσα στη Βουλή, στις ενημερώσεις της ΚΟ του ΣΥΡΙΖΑ, πάντα διασταύρωναν τα ξίφη τους. 

Κρυφή κυβερνητική ατζέντα και σχέδιο για έξοδο από το ευρώ ή επιστροφή σε εθνικό νόμισμα λοιπόν, ουδέποτε υπήρξε και ουδέποτε η κυβέρνηση έδωσε εντολή για κάτι τέτοιο. Το άλτερ έγκο του πρωθυπουργού, ο Ν.Παππάς, είχε πολλές φορές επιτεθεί πολιτικά σε όσους το υποστήριζαν. Την ανυπαρξία τέτοιου σχεδίου παραδέχθηκε εμμέσως σε πρόσφατη δήλωση του και ο κύριος εκφραστής της πρότασης εξόδου, ο Κ.Λαπαβίτσας αναφέροντας ότι: «Η προετοιμασία του εναλλακτικού σχεδίου πρέπει να αρχίσει αμέσως, καθώς η βάση υπάρχει και είναι επεξεργασμένη. Απομένει η πολιτική βούληση, έστω και τώρα».

Το αν έπρεπε τελικά να διαθέτει ή όχι μία τέτοια προετοιμασία η χώρα είναι ένα άλλο ζήτημα. 

-------------------

[πηγή]