Η πρώτη νίκη ήρθε, αναμένω σημαντικότερες... (Η κριτική ας περιμένει λίγο...)

Απόψε κερδήθηκε η πρώτη μάχη. Κυρίως ηττήθηκε ο παραλογισμός μιας πενταετίας, σύμφωνα με τον οποίο δεν υπήρχε άλλος δρόμος πέρα από την απόλυτη υποταγή στην τρόικα κι ότι οποιαδήποτε άλλη επιλογή θα έφερνε την καταστροφή. Με λίγα λόγια, από απόψε η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ, τουλάχιστον όπως τα ξέραμε μέχρι σήμερα, είναι δύο κόμματα που δεν έχουν λόγο ύπαρξης. Η τρόικα μας τελείωσε και δεν θα ξαναδούμε την ταπεινωτική εικόνα μεσαίων ξένων αξιωματούχων να μπαινοβγαίνουν στα υπουργεία και στο Μέγαρο Μαξίμου για να δίνουν διαταγές στους υπουργούς και στον πρωθυπουργό τής χώρας. Τέλειωσε και το μνημόνιο, το οποίο αντικαθίσταται από μία σειρά μεταρρυθμιστικών προτάσεων της κυβέρνησης σε κρίσιμους τομείς, όπως η αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς, η αναδιάρθρωση της δημόσιας διοίκησης και τα μέτρα κατά τής ανθρωπιστικής κρίσης, για τις οποίες μάλιστα, και είναι προς τιμή της, ζητά και τη συνδρομή τής αντιπολίτευσης. Σε αυτό το πλαίσιο είναι σημαντικό να περιμένουμε την εξειδίκευση αυτών των προτάσεων μέχρι τη Δευτέρα και, κυρίως, να δούμε να εγκρίνονται από τους ευρωπαϊκούς θεσμούς. Είναι, όμως, πολύ σπουδαίο ότι η κυβέρνηση έχει μεταφέρει την ατζέντα τής συζήτησης από τις άκριτες ιδιωτικοποιήσεις μπιρ παρά και τα μέτρα λιτότητας, όπως η μείωση των συντάξεων, η αύξηση συντελεστών ΦΠΑ κα τα υπερβολικά πρωτογενή πλεονάσματα, στα οποία είχε δεσμευτεί η κυβέρνηση Σαχλαμαρά, στις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη ο τόπος εδώ και δεκαετίες προς την κατεύθυνση της κοινωνικής δικαιοσύνης...

Είναι αλήθεια ότι το προεκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ κάνει λόγο για την άμεση εφαρμογή μέτρων αντιμετώπισης ανθρωπιστικής κρίσης τα οποία, όπως έχει προκύψει από τη διαπραγμάτευση, δεν πρόκειται να εφαρμοστούν όλα μέσα στις επόμενες 100 ημέρες. Είναι, επίσης, αλήθεια ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μιλούσε προεκλογικώς για διαγραφή κι όχι για "έξυπνη απομείωση" του δημόσιου χρέους, η οποία στην ουσία θα βαρύνει, εφόσον επιτευχθεί, τις επόμενες γενιές Ελλήνων. Είναι, όμως, λογικό σε μία διαπραγμάτευση να μην τα κερδίζεις όλα, όπως είναι επίσης λογικό το επιχείρημα Βαρουφάκη πως η κυβέρνηση δεν εκλέχθηκε για να εφαρμόσει το σύνολο του προγράμματός της μέσα στους επόμενους τέσσερις μήνες αλλά σε τέσσερα χρόνια. Είναι, επομένως, αναγκαίο βραχυπρόθεσμα να ψηφιστούν τα νομοσχέδια, για παράδειγμα, που αφορούν τα "κόκκινα" δάνεια και τη ρύθμιση των χρεών και μακροπρόθεσμα τόσο να εφαρμοστεί το σύνολο του προγράμματος της Αριστεράς όσο, κυρίως, να διαγραφεί μέρος τού δημόσιου χρέους και να εφαρμοστεί ρήτρα ανάπτυξης για το υπόλοιπο. Σε διαφορετική περίπτωση δεν θα πάψουμε ποτέ να είμαστε εγκλωβισμένοι από την έγκριση των δανειστών μας στην άσκηση εθνικών πολιτικών...  

Με την αίρεση ότι θα γίνουν αποδεκτά τα μέτρα που θα προτείνει η κυβέρνηση τη Δευτέρα και τα οποία δεν θα περιλαμβάνουν άγρια λιτότητα αλλά κοινωνική δικαιοσύνη, ξεκινά ένα πολύ κρίσιμο όσο και δημιουργικό, θέλω να νομίζω, τετράμηνο, το οποίο και θα κρίνει και το κατά πόσο ο Αλέξης Τσίπρας, ο Γιάνης Βαρουφάκης και οι υπόλοιποι υπουργοί θα μπορέσουν να εφαρμόσουν στην πράξη τη δική τους φιλοσοφία διακυβέρνησης και στη συνέχεια, μέσω του κοινωνικού συμβολαίου. Προφανώς ζητήματα όπως η καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς, η αναδιάρθρωση της δημόσιας διοίκησης και η δυναμική ανόρθωση της πραγματικής οικονομίας δεν πρόκειται να επιλυθούν μέχρι το τέλος Ιουνίου. Είναι, όμως, σημαντικό να τεθούν οι βάσεις ώστε και να επιβεβαιωθεί η κυβερνητική βούληση για ριζικές ανατροπές προς όφελος των πολλών, αλλά κι έτσι ώστε οι καλές προθέσεις να γίνουν πράξη. Οπως κι αν έχει, ο πρωθυπουργός κι ο υπουργός Οικονομικών απόδειξαν ότι μπορείς να κερδίζεις μόνο όταν κατεβαίνεις στη μάχη για τη νίκη κι όχι για να χάνεις με μικρό σκορ. Περιμένω σημαντικότερες νίκες για να μπορώ να γράφω με περισσότερη σιγουριά για το μέλλον. Αναγνωρίζω, όμως, ότι αυτή η κυβέρνηση προσπαθεί να τις πετύχει και με την καρδιά αλλά και με το μυαλό. Επιτρέψτε μου, επομένως, ένα μικρό χαμόγελο, όσο πρόωρο κι αν είναι αυτό...    

 Του vromostomos

~~~§§§~~~

(Συμπληρώνοντας τα παραπάνω, θέλω να σημειώσω και τα εξής:

Πρώτη φορά αποκαλύφθηκε ότι αυτό που ονομάζουμε Ευρωπαϊκή Ένωση των λαών ουσιαστικά δεν υπάρχει. Κανονικά πρέπει να λέγεται Γερμανική Ευρωπαϊκή Ένωση! Αποκαλύφθηκε δηλαδή ότι ενώ συμμετέχουν 19, στην ουσία γίνεται αυτό που αποφασίζει ένας, ο πιο ισχυρός, Η Γερμανία!

Πρώτη φορά λοιπόν, ένα κράτος μικρό, ένας παρίας, τόλμησε να υψώσει ανάστημα, να πει 2 συνεχόμενα ΟΧΙ στη Γερμανία και πάραυτα ανάγκασε 2-3 των υπόλοιπων 17, (Ιταλία - Γαλλία) να συμμαχήσουν (σχεδόν) μαζί του. Αναγνωρίστηκε ότι υπάρχουν και άλλοι δρόμοι πέρα από την άκρατη, λιτότητα. Για μια μικρή χώρα μεγάλο επίτευγμα.

Πρώτη φορά ένας Υπουργός με θάρρος και παρρησία, χωρίς φόβο και με έκδηλη υπερηφάνεια, λέει δημόσια τα πράγματα με τ' όνομά τους. Αυτό όσο κι αν δεν μετριέται με αριθμούς, είναι για τα ελληνικά και ευρωπαϊκά δεδομένα μεγάλη κατάκτηση.

Πρώτη φορά διαπιστώσαμε όλοι, ότι έγινε πραγματική πολυήμερη, κουραστική διαπραγμάτευση. Παύσαμε να είμαστε γονατιστοί στα 4 και να είμαστε σιχαμεροί γιες μεν.

Σωστά, έγινε συμβιβασμός, δεν πετύχαμε τα πάντα. Όμως πετύχαμε πολλά σε τόσο λίγο χρόνο: καμιά περικοπή συντάξεων, όχι επιπλέον φόροι, πάνε τα εξοντωτικά μεγάλα πλεονάσματα, τα όποια μέτρα θα τα επιλέγει η ελληνική κυβέρνηση και μετά θα τα διαπραγματεύεται με τους θεσμούς. 

Παύσαμε να είμαστε μια υποτελής χώρα, που διοικείται απ' την τρόικα και με ιμειλς.

Τέλος πρώτη φορά η Γερμανία υποχώρησε. Πρώτη φορά η κυρίαρχη Γερμανία φάνηκε έστω λίγο απομονωμένη, να αναθεωρεί το αρχικό δικό της Οχι (έστω μερικώς).

Το ότι χώρες όπως η Ισπανία και η Πορτογαλία αγωνίστηκαν για να αποτύχουμε, αποδεικνύει ότι πράγματι η διαπραγμάτευση ήταν (έστω μερικώς) θετική για την Ελλάδα.

Και το σημαντικότερο, βάλαμε το λιθαράκι, το εναρκτήριο λάκτισμα, για άλλους λαούς να πράξουν τα δέοντα βλέπε Podemos στην Ισπανία, στην Πορτογαλία κλπ. Δώσαμε το παράδειγμα. Αυτό ήταν η αρχή. Τη Δευτέρα θα ξέρουμε περισσότερα. Το που θα καταλήξει δεν το γνωρίζω, αλλά δεν το προδικάζω κιόλας από τώρα αρνητικά. Τρελαίνομαι που η περισσότερη κριτική προέρχεται κυρίως απ' την αριστερά (η άποψη του ΚΚΕ δεν μ' ενδιαφέρει!). Περιμένετε κύριοι, έχουμε καιρό να τους κρίνουμε και αν χρειασθεί να τους καταδικάσουμε, έλεος πια...

AMOR 21/02/2015)

Αν υπάρχει παράδεισος, πολύ θα ήθελα να μοιάζει με την Ελλάδα των τελευταίων δύο εβδομάδων...

Τις τελευταίες δύο εβδομάδες έχουμε ζήσει πρωτόγνωρες καταστάσεις: μεταξύ άλλων "καινών δαιμονίων" ο πρωθυπουργός τής χώρας δεσμεύεται ότι θα πρωτοτυπήσει και θα τηρήσει τις προεκλογικές του δεσμεύσεις, ο υπουργός Οικονομικών χαρακτηρίζει σαθρή την τρόικα δίπλα σε έναν εκπρόσωπό της και μιλά για ναζισμό και το σκάνδαλο της Siemens ενώπιον του γερμανού ομολόγου του, ενώ σε μεγάλες ελληνικές πόλεις λαοθάλασσες συγκεντρώνονται προκειμένου να υποστηρίξουν κι όχι να αποδοκιμάσουν την κυβέρνηση και η παγκόσμια ατζέντα μετατοπίζεται από τη λιτότητα στην ανάπτυξη με ανθρώπινο πρόσωπο. Αν υπάρχει παράδεισος, πολύ θα ήθελα να μοιάζει με την Ελλάδα των τελευταίων δύο εβδομάδων, ακόμα κι αν δεν αξιωθώ να πατήσω ποτέ το πόδι μου σε αυτόν. Αναγνωρίζω ότι μπορεί να είναι απλώς ένα όνειρο που δεν θα διαρκέσει πολύ. Ενδεχομένως σήμερα, αύριο μεθαύριο ο Αλέξης Τσίπρας, ο Γιάνης Βαρουφάκης και οι υπόλοιποι υπουργοί να κάνουν κωλοτούμπα και να βάλουν την υπογραφή τους σε νέα μνημόνια με διαφορετική ονομασία. Για πρώτη, όμως, φορά έχουμε μια κυβέρνηση με σχέδιο για λαϊκή κυριαρχία κι εθνική ανεξαρτησία, το οποίο ήδη υλοποιεί και σε καθημερινή βάση έχουμε τοποθετήσεις που μας ξανακάνουν υπερήφανους που είμαστε έλληνες. Κι αυτό αναγνωρίζεται από τον ελληνικό λαό, ο οποίος με όλο και μεγαλύτερη προσμονή αναρωτιέται "ρε λες;", όπως ακριβώς και το καλοκαίρι τού 2004 ύστερα από κάθε επιτυχία τής εθνικής μας ομάδας ποδοσφαίρου στα γήπεδα της Πορτογαλίας...

Ο Β. Σόιμπλε βρέθηκε σε τόσο δυσχερή θέση ώστε αναγκάστηκε να δηλώσει πως το σκάνδαλο της Siemens είναι ελληνικό ζήτημα, σαν η πολυεθνική εταιρεία να μην έχει καμιά σχέση με τη Γερμανία και την κυβέρνησή της, η οποία έσπευσε να την "ξεπλύνει" και να μην εκδώσει στην Ελλάδα τον Μ. Χριστοφοράκο. Ο γερμανός υπουργός Οικονομικών έκανε πως δεν άκουσε και την τοποθέτηση Βαρουφάκη για την επώαση του ναζιστικού φιδιού στη χώρα μας και την αναφορά του στη Δημοκρατία τής Βαϊμάρης. Γενικώς, η Γερμανία μέσα στην αλαζονική υποκρισία της εξακολουθεί να παριστάνει την αρσακειάδα όταν οι επιχειρήσεις της αποτελούν το μεγαλύτερο διαφθορέα τής Ευρώπης κι όταν η οικονομική της πολιτική έχει τα ίδια κίνητρα με τα οποία ξεκίνησε ο Χίτλερ να λεκιάζει με αίμα τον 20ό αιώνα. Η γερμανική κυβέρνηση μιλά, και καλά κάνει, για την ανάγκη μεγαλύτερης συνεισφοράς των ελλήνων πλούσιων στην εθνική προσπάθεια. Την ίδια ώρα, όμως, το χάσμα πλούσιων-μικρομεσαίων ολοένα και γιγαντώνεται στην ίδια τη γερμανική επικράτεια, από τη στιγμή που ο γερμανικός λαός ναι μεν αμείβεται καλύτερα από πολλούς άλλους λαούς στην Ευρώπη αλλά σε καμία περίπτωση δεν έχει απολαύσει το γερμανικό θαύμα στον ίδιο βαθμό που το έχουν απολαύσει οι γερμανοί κεφαλαιοκράτες. Κι αν μη τί άλλο μια ζωή κατά τη διάρκεια της οποίας δουλεύεις από το πρωί μέχρι το βράδυ χωρίς να σηκώνεις κεφάλι με αντάλλαγμα να πηγαινοέρχεσαι στη δουλειά σου με ένα πολυτελές αυτοκίνητο και να κοιμάσαι σε ένα άνετο σπίτι δεν μπορεί να είναι το όνειρο κι όλων των υπόλοιπων ευρωπαίων. Πόσω μάλλον όταν αυτό γίνεται προσπάθεια να επιβληθεί με το έτσι θέλω...

Η Ανγκ. Μέρκελ δεν είναι Χίτλερ. Δεν εκτιμώ πως η δική της Τελική Λύση περιλαμβάνει τη συγκέντρωση όλων των λαών τής νότιας Ευρώπης σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και την εξόντωσή τους σε θαλάμους αερίων. Ούτε θεωρώ πως έχει σκοπό να εισβάλει με τα στρατεύματά της σε οποιαδήποτε άλλη χώρα τού πλανήτη. Η καγκελάριος, εξάλλου, ανήκει στην κατ' εξοχήν γερμανική γενιά που μεγάλωσε με το στίγμα τού ναζισμού, το οποίο έχει περάσει ως κόμπλεξ και στις επόμενες. Οταν, όμως, ισχυρίζεται πως δεν επιθυμεί μια γερμανική Ευρώπη προφανώς κοροϊδεύει μόνο τον εαυτό της. Η ίδια δεν θα ησυχάσει αν δεν κινεζοποιήσει την ευρωπαϊκή οικονομία και τις εργασιακές σχέσεις που τη διέπουν και, κυρίως, αν δεν μεταλαμπαδεύσει την προτεσταντική της ηθική, η οποία έχει οδηγήσει σε μαζικές ανθρωποθυσίες τους προηγούμενους αιώνες, και στους υπόλοιπους ευρωπαίους. Προφανώς και κάθε λαός έχει προτερήματα για τα οποία δικαίως αισθάνεται υπερήφανος. Και είναι, επίσης, θεμιτό να θέλει να διδάσκει το "know how" και στους υπόλοιπους. Η γερμανική μεθοδικότητα, οργανωτικότητα κι ακρίβεια είναι αρετές που πρέπει να περάσουν, για παράδειγμα, και στην ελληνική δημόσια διοίκηση. Είναι αρρωστημένη, ωστόσο, η αντίληψη που επικρατεί στη γερμανική ελίτ, την οποία με τη σειρά της έχει προπαγανδίσει στο γερμανικό λαό, πως η ίδια η Γερμανία δεν έχει να διδαχθεί τίποτα κι από κανέναν γιατί τα ξέρει όλα. Ούτε είναι ντροπή να αναγνωρίζει κάθε τόσο πως κάνει και λάθη, όπως συνέβη με τα μνημονιακά μέτρα που επέβαλε στα "PIGS"...

Η λιτότητα δεν απότυχε μόνο στην Ελλάδα, όπως πιστεύουν οι ευρωλιγούρηδες που ντρέπονται για την εθνικότητά τους, αλλά οπουδήποτε κι αν εφαρμόστηκε. Δεν είναι τυχαίο ότι τα μοναδικά επιτυχημένα παραδείγματα εξόδου από κρίση είναι αυτά που δεν ακολούθησαν την καλβινιστική δημοσιονομική πειθαρχία. Ρωτήστε από τις ΗΠΑ έως την Ισλανδία κι από την Αργεντινή έως την Τουρκία και θα σας το επιβεβαιώσουν. Όλα αυτά σημαίνουν, επομένως, ότι η κυβέρνηση της μικρής Ελλάδας των δέκα εκατομμυρίων ψυχών μπορεί και να έχει δίκιο όταν λέει στην αντίστοιχη της μεγάλης Γερμανίας των 80.000.000 κατοίκων πως το οικονομικό της μοντέλο απότυχε να φέρει την κοινωνική δικαιοσύνη απλούστατα γιατί δεν ήταν ποτέ αυτός ο στόχος του. Γι' αυτό, άλλωστε, και η κυβέρνηση Τσίπρα ξεσηκώνει τα πλήθη όχι μόνο στη χώρα μας αλλά ακόμα και στην ίδια τη Γερμανία, όπου η πλειονότητα δεν θέλει πλέον η Ελλάδα να βγει από το ευρώ. Κι όποιος δεν το καταλαβαίνει, τόσο στο εξωτερικό όσο και στο εσωτερικό, έχει ήδη υπογράψει το πιστοποιητικό πολιτικού θανάτου του...  

Του vromostomos

--------------------

[Πηγή]

Στα 36 χρόνια μου είμαι για πρώτη φορά υπερήφανος για ελληνική κυβέρνηση... Του vromostomos

Προσπαθούσα να θυμηθώ πότε άλλοτε στα 36 χρόνια τής ζωής μου αισθάνθηκα υπερήφανος για την κυβέρνησή μου, αλλά ο κόπος ήταν μάταιος αφού η απάντηση ήταν αυτή που μου είχε έρθει και πρώτη στο μυαλό: ποτέ δηλαδή. Για να είμαι ακριβέστερος ποτέ μέχρι τις τελευταίες ημέρες, από τότε δηλαδή που στο Μέγαρο Μαξίμου και στα υπουργεία δεν στρογγυλοκάθονται εθελόδουλοι λακέδες τής εγχώριας και διεθνούς ελίτ αλλά άφθαρτα πρόσωπα τα οποία, αν μη τί άλλο, δείχνουν διάθεση σύγκρουσης με ό,τι καταστρέφει αυτόν τον τόπο. Κατανοώ τη δυσφορία που αισθάνθηκε ο επικεφαλής τού Eurogroup μετά από τις συναντήσεις του με τη νέα ελληνική πολιτική ηγεσία. Είχε συνηθίσει να συναναστρέφεται δειλά ανθρωπάκια, τα οποία δεν έλεγαν ποτέ όχι. Ο Αλέξης Τσίπρας, ωστόσο, κι ο Γιάνης Βαρουφάκης μίλησαν στον Γ. Ντάισελμπλουμ δίχως περιστροφές για το τί έφεραν τα μνημόνια στην Ελλάδα, χρησιμοποιώντας ακόμα και τη μόνη γλώσσα που καταλαβαίνουν οι τεχνοκράτες, αυτή των αριθμών. Κι ο ολλανδός περιορίστηκε μόνο να απαντήσει πως διαφωνεί με την ελληνική προσέγγιση. Και τί να πει άλλωστε; Πώς να επιχειρηματολογήσει υπέρ μιας οικονομικής γενοκτονίας η οποία επιβλήθηκε σαν να έφτασε στα χέρια τής Ανγκ. Μέρκελ κατευθείαν από τον θεό ώστε να μη χρειάζεται δικαιολόγηση;...

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ήταν υποχρεωμένη έτσι κι αλλιώς από το εκλογικό αποτέλεσμα να τερματίσει την εποχή των μνημονίων και να διαπραγματευτεί μια άλλη συμφωνία. Κι αυτό κάνει μέχρι στιγμής. Ηταν καιρός να αποχωρήσει ταπεινωμένος από την Αθήνα κι ένας ευρωπαίος αξιωματούχος. Ηταν ώρα, επιτέλους, να ξυπνάμε σε μια χώρα που δεν ντρεπόμαστε για την κυβέρνησή της. Η στιγμή τής αυτονόητης εδώ και καιρό σύγκρουσης έφτασε. Οταν ακόμα κι ο Επίτροπος Οικονομικών Π. Μοσκοβισί ζητά η τρόικα να γίνει πιο δημοκρατική θα ήταν αδιανόητο η ελληνική κυβέρνηση να παρακαλά για την επιστροφή τής υπάρχουσας στην Αθήνα. Συμφωνώ πως χρειάζονται προσεκτικά βήματα και πως δεν είναι απαραίτητο να δαγκώσουμε με τη μία. Από την άλλη, ωστόσο, έπρεπε να σταλεί στο Βερολίνο ένα σαφές μήνυμα πως οι όροι τού σαδομαζοχιστικού παιχνιδιού έχουν αλλάξει, πως οι έλληνες δεν δέχονται να είναι άλλο αλυσοδεμένοι στο κρεβάτι περιμένοντας τα μαστιγώματα της καγκελαρίου. Και πρέπει, επίσης, να εμπεδωθεί στους έλληνες πολίτες πως αυτή η κυβέρνηση δεν θεωρεί την εξόντωσή τους αναπόφευκτη και πως αν τους έχει στο πλευρό της όλα είναι πιθανά. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, πως οι έλληνες ολιγάρχες, μαζί με τους απανταχού υπηρέτες τους, έχουν συμπαραταχθεί και πάλι με τη Γερμανία. Είναι ιστορικά και ταξικά συνεπείς με το δωσιλογισμό τους, έστω κι αν είναι, για μια ακόμα φορά, προδότες τής πατρίδας τους...

Κανένας δεν γνωρίζει την έκβαση της σύγκρουσης. Δεν τη γνώριζαν ούτε όσοι εξεγέρθηκαν το 1821 ούτε εκείνοι που έφευγαν με τα τρένα για να πολεμήσουν στη Βόρειο Ηπειρο το 1940. Αισθανόμαστε, όμως, ξανά μετά από πολλά χρόνια υπερήφανοι που είμαστε έλληνες. Κατεβαίνουμε να δώσουμε έναν τελικό χωρίς να γνωρίζουμε εκ των προτέρων ότι έχουμε πουλήσει το παιχνίδι στους αντιπάλους μας. Κι αυτό κάνει από μόνο του ενδιαφέρον το ματς. Φυσικά και η ήττα είναι ένα ενδεχόμενο, αλλά αυτήν τη στιγμή μοιάζουμε με ομάδα που χάνει με 7-0 κι αναρωτιέται αν θα πρέπει να κάτσει στην άμυνα για να μη φάει κι όγδοο ή να περάσει επιτέλους στην αντεπίθεση, μήπως έστω σκοράρει το γκολ τής τιμής. Η Αριστερά δίνει τώρα τη μάχη που αρνήθηκαν να δώσουν οι υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις. Το ίδιο έκανε και στο παρελθόν, το ίδιο θα κάνει και στο μέλλον γιατί γι' αυτό είναι προορισμένη, για να αγωνίζεται να υλοποιεί όνειρα κι όχι για να υποκύπτει σε εφιάλτες Γι' αυτό και είναι τουλάχιστον υποχρέωση των υπόλοιπων πολιτικών δυνάμεων, αν δεν θέλουν να πολεμήσουν στο πλευρό τής Αριστεράς να μην ζητωκραυγάζουν τουλάχιστον τους ταξικούς κι εθνικούς αντιπάλους τής πλειονότητας του ελληνικού λαού. Σε διαφορετική περίπτωση πέφτουν και οι τελευταίες μάσκες που είχαν μείνει στην θέση τους...

Του  vromostomos

--------------------

[Πηγή]

Αφήστε μας να το χαρούμε λίγο, ρε γαμώτο! - Της Έλενα Ακρίτα

Πρώτη φορά βλέπω να βρίζουν όλοι επειδή μια νέα κυβέρνηση δηλώνει ΜΕΤΕΚΛΟΓΙΚΑ ότι θα υλοποιήσει όσα δεσμεύτηκε ΠΡΟΕΚΛΟΓΙΚΑ. Δεν έχει ξαναγίνει, μιλάμε για παράνοια.

      Αφήστε μας να το χαρούμε λίγο, ρε γαμώτο! Απ' τη μύτη, μας το βγάζετε. Κάνετε σαν το κωλόπαιδο που όλοι είχαμε στην τάξη και μας έβγαζε ξινή την πενταήμερη: Μια θα βρέξει, μια το μπέργκερ χάλια, μια μου πήρες τη μερέντα, μια αλλάξτε μουσική. Ίδιοι είστε!

      Τι μίρλα είναι αυτή. Τι γκρίνια, τι μιζέρια, τι λαός είμαστε εμείς, έλεος κάπου! Κάθεται ο άλλος σαν κυράτσα και παραμονεύει πότε ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, ΠΑΝΑΓΑΘΕ, θα κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ τη στραβή.

      Read my lips, δεξιούλη μου: Θα τη κάνει τη στραβή, που να πάει ο διάολος. Θα την κάνει, στο λέω και στο υπογράφω. Νέοι είναι, άπειροι είναι, πρώτη φορά αριστερή κυβέρνηση είναι, θα γίνει η πατάτα, θα γίνει το φάουλ, θα γίνει το λάθος: Μόνο οι νεκροί είναι αλάνθαστοι.

      Αλλά αυτό το σίχαμα που βιώνουμε τρεις μέρες τώρα, δεν παλεύεται με τίποτα, αδερφάκι μου. Με τί-πο-τα:Κάθεται η ΝΔ σαν τη γριά στο κατώφλι και κουτσομπολεύει όποιον περνάει μπροστά της:
      Κι όταν λέω 'γριά', δεν εννοώ την γιαγιούλα την καλοκάγαθη.
      Την 'άλλη' εννοώ: την μικρόψυχη, την κακιασμένη, τη στρίγγλα πεθερά. Αυτή που έμεινε χήρα κι ανέραστη στα 30  της - και της φταις εσύ γι' αυτό.

                  Γκρίνια, γκρίνια, γκρίνια...

      Γιατί ορκίστηκαν στην «τιμή και στη συνείδηση» τους κι όχι στο Ευαγγέλιο.
      Γιατί δεν φόρεσαν γραβάτες.
      Γιατί δεν έβαψαν ρίζα.
      Γιατί έφτυσαν τσίχλα στον κήπο (κάτι ξέρω 'γω που τις καταπίνω).
      Γιατί πήγε η Κωνσταντοπούλου με κίτρινο παλτό.
      Γιατί ο Βαρουφάκης το βράδυ έφαγε στη 'Ράτκα'.
      Γιατί έχει λιλά σημειωματάριο.

      Λίιιιγο να το χαρούμε, πάει; Να μην ξεσκιζόμαστε, πάει; Να στείλουμε στα τσακίδια αυτή την εμφυλιοπολεμική φάση, πάει;
      Και στα πίσω πίσω - ειδικά εμείς που δεν ανήκουμε πλέον στη «γενιά της τρελής χαράς» γιατί που πολλά έχουν δει τα μάτια μας - κρατάμε από πριν μικρό καλάθι.

      Αλλά να εγκαλούμε μια κυβέρνηση επειδή δηλώνει ότι θα τιμήσει τις δεσμεύσεις της - ε, καλά δεν υπάρχει αυτό, τέρμα!
      Βγήκε ο Τσίπρας στο υπουργικό συμβούλιο κι - όσο μας επέτρεψε να ακούσουμε ένας που έβηχε συνέχεια κολλητά στον ηχολήπτη - έβαλε 4 προτεραιότητες. Τις οποίες 4 προτεραιότητες ΟΛΩΣ ΤΥΧΑΙΩΣ είχε βάλει και πριν την 25η:
     
            Μίλησε για αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης.
            Μίλησε για την ανεργία και την Οικονομία.
            Μίλησε για διαπραγμάτευση με τους εταίρους.
            Μίλησε για φορολογία, διαπλοκή, διαφθορά.

      Τι το 'θελε; Την ίδια μέρα πέσανε πάνω μας οι εφτά πληγές του Φαραώ. Χρηματιστήρια πάτωσαν, επενδυτές έφυγαν, τράπεζες πήραν ταγάρι ζητιανιάς και γενικώς ήρθαν τα πάνω κάτω.
(Παρένθεση: Το γεγονός ότι όλα όοοολα ΟΟΟΛΑ αυτά παίζει να είναι εσκεμμένες ενέργειες εν όψει διαπραγματεύσεων, ούτε που να μας διαπεράσει το πλατινέ. Κλείνει παρένθεση).

      Και από τηλεοράσεως, δάχτυλα άρχισαν να κουνιούνται:
                  «Πού θα βρείτε τα λεφτά;»

      Κι έβλεπες στο μάτι τους αυτή την χαιρεκακία, αυτή την ξινίλα, αυτό το μίσος από τους «πατριώτες». Που προτιμάνε να πάει η χώρα κατά διαόλου - μόνο και μόνο για να πανηγυρίσουν «σας τα ΄λεγα εγώ, δοξάστε με!». Που λένε «μακάρι να βγω» ψεύτης. Και το βλέπει το μάτι το γουρλωμένο «μακάρι να φουντάρουμε παρά να βγω ψεύτης».

                  Που θα βρούνε τα λεφτά;;;
            Δεν ξέρω - αν ήξερα θα ήμουνα ο Δραγασάκης. Μπορεί να τα βρούνε, μπορεί και όχι. Μπορεί να την πατήσουμε όλοι μαζί, μπορεί να προχωρήσουμε όλοι μαζί.  Μπορεί να δικαιωθούμε, μπορεί και να διαψευστούμε.

      Δεν ξέρει κανείς που θα μας βγάλει  αυτός ο δρόμος. Αφήστε μας όμως να απολαύσουμε τη διαδρομή. Αφήστε μας να το χαρούμε λίγο, ρε γαμώτο!
      Και ποιος ξέρει; Μπορεί - λέω εγώ τώρα - ΑΥΤΗ η πολιτική να μας βγάλει σε ξέφωτο...
      Γιατί η ΑΛΛΗ πολιτική μας έβγαλε στον Καιάδα.

Υ.Γ. Α, μην ξεχάσω. Όποιος ΝΔκράτης πρώην υπουργός χρειάζεται χαρτί υγείας, ευχαρίστως να του δώσω. Πήγα σήμερα σουπερ μάρκετ και guess what: Είχε στοίβες, Σοφία μου.

Της Έλενα Ακρίτα

------------------
[Πηγή]

Γεια σου Γιάνη Βαρουφάκη! - Του Άρη Δαβαράκη

Το περασμένο Σάββατο λοιπόν είχαμε ακόμα κυβέρνηση Σαμαροβενιζέλων και ετοιμαζόμασταν να πάμε προς τις κάλπες της 25ης Ιανουαρίου. Σήμερα έχουμε διανύσει μία απόσταση τόσο μεγάλη που χρειάστηκε  δεκαετίες για να το δείξει ξεκάθαρα πόσο κενή περιεχομένου, στόχου  και νοήματος υπήρξε.  Το 74 ο παλιός Καραμανλής «μας πέταξε στη θάλασσα για να μάθουμε κολύμπι», αλλά ο Ανδρέας Παπανδρέου και όλες οι κυβερνήσεις από τότε μέχρι τώρα δεν μας το επέτρεψαν – να μάθουμε κολύμπι. Μας εφοδιάσανε με μπρατσάκια, σαμπρέλες, σωσίβια, φουσκωτά, βαρκούλες –μέχρι και σκάφη. Και δεν χρειάστηκε να μάθουμε τίποτε απολύτως. Ούτε καν μια «δεύτερη γλώσσα»  (όλοι αγγλικά υποχρεωτικά ας πούμε) για να μπορούμε να συνεννοηθούμε με αυτούς που από «εταίρους» μάθαμε πιά να τους λέμε «δανειστές». Οι ηγεσίες, οι υπάλληλοι και οι «φίλοι» των δύο ΑΕ που βγάλανε δισεκατομμύρια (ευρώ) στην πλάτη μας (της Ελλάδας δηλαδή, όχι εμού προσωπικώς)  μας μοιράσανε παρέα, κυρίως με την Γερμανία, καθρεφτάκια και με τα δάνεια και τις φούσκες, το πλαστικό χρήμα  και την ψευδαίσθηση πως άλλαξε πια η ζωή μας, μας φέρανε ως εδώ. Σκυταλοδρομία. Ο ένας «αρχηγός» μετά τον άλλον. Ο ένας χειρότερος από τον άλλον. Σήψη και θλίψη και Cayenne, σουίτες στην Σαντορίνη και πρώτη θέση Αθήνα-Θεσσαλονίκη οι «μπίζνεσμεν» με τους πολιτικούς (η ανωτέρα τάξις).

Μπήκαμε στην ευρωζώνη ενώ δεν ήμασταν έτοιμοι, κάναμε Ολυμπιακούς  και μετά παρέλαβε ο Κώστας Καραμανλής, ο ανεψιός του κανονικού. Δεν ήξερε, δεν ρώτησε, δεν έμαθε. Άρχισε το καράβι να μπάζει νερά. Το καταλάβαμε και ψηφίσαμε τον γυιό του Ανδρέα που, αν μη τι άλλο, είχε μοιράσει λεφτά ο άνθρωπος. Λεφτά υπάρχουνε μας είπε και ο γυιός του – αλλά το καράβι τσακίστηκε στα βράχια εκεί κοντά στο Καστελόριζο και ήρθανε οι ναυαγοσώστες, ΔΝΤ και ΕΚΤ και Ευρωπαϊκή Επιτροπή να μας τακτοποιήσουνε και, κυρίως, αφού δεν διαβλέπανε πια καθόλου φώς στην επιχειρηματικότητα και την κερδοφορία μας, να πάρουν πίσω τα λεφτά τους. Εμείς μουγγοί, τρομαγμένοι, με κάτι ηγεσίες για τα μπάζα, φτύσαμε αίμα πέντε χρόνια μέχρι να καταλάβουμε πως διόλου δεν τους ένοιαζε τους διαχειριστές της τοπικής εξουσίας τι θ’ απογίνουμε εμείς. Και την περασμένη Κυριακή τους απολύσαμε και είπαμε στον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ να κάνει ότι μπορεί, να ανακτήσουμε τουλάχιστον την αξιοπρέπειά μας και να αναλάβει να καθαρίσει όλη αυτή την βρώμικη και μολυσμένη πληγή της διαπλοκής και της απάτης, του υποκόσμου και των καταγεγραμμένων σε διάφορες λίστες ευνοουμένων που έχουνε καταχραστεί τον άμπακο αλλά τους προστατεύανε οι δυό ΑΕ γιατί θα καρφωνόντουσαν κι’ αυτές με τα μεγαλοστελέχη και τους σφουγγοκωλάριους μαζί, αν μαθαίναμε ονόματα.

Πραγματικά μου φαίνεται απίστευτο πως η κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα κλείνει σήμερα μόνο 4-5 μέρες ζωής Μόλις την Πέμπτη είδε ο πρωθυπουργός τον Σούλτς και μόλις πριν λίγες ώρες γίνανε οι συναντήσεις με τον Γερούν Ντεϊσελμπλούμ . Βέβαια αυτή που «έγραψε» πιο πολύ ήταν η συνάντηση με τον Γιάννη Βαρουφάκη που ξέρει πολύ καλά την γλώσσα και τα φερσίματα των Ντεϊσελμπλούμ  αυτού του κόσμου χάρη στην  διεθνή θητεία του στα λεγόμενα «χρηματοοικονομικά» λημέρια – και στα πανεπιστήμια. Σίγουρα ο Γερούν (συγχωρείστε μου την οικειότητα) δεν το περίμενε να συναντήσει εδώ ανθρώπους της αντίληψης του Τσίπρα και του Βαρουφάκη και, σίγουρα, δεν του καλοφάνηκε. Ο Γιάννης (και πάλι συγγνώμη για την οικειότητα) μιλάει τη γλώσσα της δικής τους πιάτσας, τους ξέρει καλά και από μέσα και απ’ έξω. Κατά τη γνώμη μου ξεκίνησε πολύ γερά και πολύ σωστά. Έδωσε το στίγμα και το φιλικό σήμα «μεταξύ κατεργαρέων ειλικρίνεια» - που είναι μια καινούργια «πληροφορία» για τους δανειστές μας. Και ο Σούλτς χτές με τον Αλέξη (συγχωρείστε μου την οικειότητα για τρίτη φορά), παρ’ όλο που τον ήξερε από το Ευρωπαϊκό Debate, δεν περίμενε να τον δει τόσο σαφή και ξεκάθαρο σαν πρωθυπουργό στο Μέγαρο Μαξίμου  όπου συναντούσε άλλου είδους πολιτικούς.

Μέσα σε λιγότερες από 150 ώρες, η Ελλάδα έδωσε στους φίλους, δανειστές και εταίρους της, το καινούργιο της στίγμα –και το έκανε άψογα. Προσωπικά δεν έχω καμία ανησυχία. Θα το «φυλάρουμε» όλοι λιγάκι και θα καταλήξουμε σε μια καλή συμφωνία που θα είναι επωφελής και για τις δύο πλευρές – πολύ σύντομα κιόλας.

Όσο για αυτούς που ελπίζουνε στην «αριστερή παρένθεση» και πήρανε μεγάλη χαρά την Παρασκευή νομίζοντας ότι ο Γερούν θύμωσε και θα μας τιμωρήσει (γιατί έτσι σκέφτονται και τόσα καταλαβαίνουνε), ας συγκρατηθούν. Βιάζονται πολύ.

Αυτή η κυβέρνηση έχει πολύ δρόμο μπροστά της. Και το πιο δύσκολο κομμάτι των προκλήσεων που έχει να αντιμετωπίσει, είναι ο πόλεμος που θα υποστεί από τους καταγραμμένους σε λίστες μεγαλο-οφειλέτες του Δημοσίου που θα ξεμπροστιάσει. Έχουν όλοι αυτοί πολύ καλούς φίλους στα τηλεοπτικά κανάλια και τους ραδιοσταθμούς που αγωνίζονται ήδη από την Τρίτη για το «αριστερό διάλλειμα» με μέγα πάθος. Εκεί θα παιχτεί το πιο χοντρό παιχνίδι – γιατί «είναι πολλά τα λεφτά Άρη μου» αφ’ ενός και γιατί πολλοί από αυτούς απειλούνται και ποινικά και δεν το θέλουνε καθόλου να καταντήσουνε σαν το ζεύγος Τσοχατζόπουλου.

Μη μασάτε λοιπόν: Αυτοί που φάγανε τα λεφτά που χρωστάει η Ελλάδα, θα δώσουνε σκληρές και άγριες μάχες μήπως και τη γλυτώσουν. Όλα τα συστημικά ΜΜΕ (ναι μπορούμε πια ν’ αρχίσουμε να τα ξαναλέμε έτσι αφού τόσο γρήγορα επαναφέρανε τον Γκαίμπελς τους φάτσα-φόρα στα δελτία ειδήσεων), θα τους στηρίξουν – γιατί είναι το ίδιο πακέτο όλοι αυτοί. Πρώτη τους δουλειά λοιπόν θα είναι να προβάλλουν ότι αρνητικό γράφεται ή λέγεται διεθνώς για την νέα αριστερή μας κυβέρνηση, αποσιωπώντας όλα τα (πολύ περισσότερα) θετικά. Και, φυσικά, θα προσπαθήσουν να χαλάσουν την «νέα σχέση» που Τσίπρας και Βαρουφάκης άρχισαν ήδη να χτίζουν με τους συνομιλητές τους.

Η γιαγιά μου έλεγε πως τα σκυλιά γαυγίζουνε αλλά η άμαξα περνάει. Δεν ξέρω αν είναι πολύ «αριστερό» αυτό που επικαλούμαι – αλλά αυτό ακριβώς συμβαίνει.

Του Άρη Δαβαράκη

--------------------

[Πηγή]

Το πρώτο ΟΧΙ μεταπολεμικά ή Η τύχη του πρωτάρη – by To Skouliki Tom

Σε εξαιρετικό κλίμα πραγματοποιήθηκε πριν από λίγο η κοινή συνέντευξη Τύπου μεταξύ του Υπουργού Οικονομικών Γιάνη Βαρουφάκη και του Προέδρου του Eurogroup Γερούν Ντάισελμπλουμ, ενώ δεν έχει διευκρινιστεί ακόμα από ποιον από τους δύο ακούστηκε η φράση “Θα φτύσετε το γάλα που βυζάξατε!”

Οι διαφορές μεταξύ των δύο αντρών φάνηκαν από την αρχή, αφού ο φλώρος Γερούν Ντάισελμπλουμ εμφανίστηκε με γραβάτα και πουκάμισο μέσα από το παντελόνι, ενώ ο καραφλός εκδικητής Γιάνης Βαρουφάκης έσκασε με ριχτό πουκάμισο – χωρίς γραβάτα φυσικά – και με τα χέρια στις τσέπες.

Η συνέντευξη Τύπου κράτησε μερικά βαρετά λεπτά αλλά τα τελευταία δευτερόλεπτα ήταν αληθινό διαμάντι.

Ο Γιάνης Βαρουφάκης είπε στον Γερούν Ντάισελμπλουμ ότι η ελληνική κυβέρνηση θεωρεί την Τρόικα μια σαθρά δομημένη επιτροπή και δεν πρόκειται να συνεργαστεί μαζί της.

Ακούστηκε σαν “ΟΧΙ” αυτό ή είναι η ιδέα μου;

Κρίνοντας από την αντίδραση του Ολλανδού και την ψυχρή χειραψία που έδωσε στον Βαρουφάκη, μάλλον δεν είναι η ιδέα μου. Η γλώσσα του σώματος δε λέει ποτέ ψέματα.

Από σήμερα μπορούμε να πούμε κι επισήμως ότι οι διαπραγματεύσεις έχουν ξεκινήσει με την τωρινή κυβέρνηση να παρουσιάζεται φρέσκια και ορεξάτη, σε αντίθεση με τις προηγούμενες που μύριζαν μούχλα και προκαλούσαν χασμουρητό από χιλιόμετρα.

Καταλαβαίνω τις αντιδράσεις ορισμένων οι οποίοι έχουν βγει στα διαδικτυακά κάγκελα προειδοποιώντας για το τέλος του κόσμου και τον πυρηνικό πόλεμο που θα κηρύξει η υπόλοιπη Ευρώπη εναντίον μας αλλά θα πω το εξής απλό:

Πέντε χρόνια εκλέγαμε κυβερνήσεις που ακολουθούσαν κατά γράμμα τις επιταγές των Ευρωπαίων εταίρων και δανειστών, εφάρμοσαν μνημόνια και μέτρα λιτότητας κι έλεγαν ΝΑΙ ΣΕ ΟΛΑ. Κάποιοι διαφωνούσαμε με αυτήν την πολιτική και βγαίναμε στους δρόμους και φωνάζαμε και τρώγαμε ξύλο και χημικά αλλά αυτό ελάχιστη σημασία είχε. Οι δανειακές συμβάσεις υπογράφηκαν και τα μέτρα πέρασαν.

Τώρα επιλέξαμε έναν άλλον δρόμο. Να κάνουμε κυβέρνηση αυτούς που, όπως όλα δείχνουν, είναι διατεθειμένοι να μη σκύψουν το κεφάλι, να μιλήσουν με διαφορετική γλώσσα και να πουν μερικά ΟΧΙ. Το πρώτο το είπαν ήδη. Η διαφωνία ορισμένων απέναντι σε αυτήν την πολιτική είναι σεβαστή αλλά ελάχιστη σημασία έχει. Ό,τι είναι να γίνει θα γίνει.

Το πολίτευμα παραμένει το ίδιο. Δημοκρατία. Και η Δημοκρατία που έχουμε και υπερασπιζόμαστε, έτσι λειτουργεί.

Μπορούνε πάντα να βγουν στους δρόμους και να εκφράσουν όσες διαφωνίες θέλουν. Όπως κάναμε εμείς όταν αυτοί μας ειρωνεύονταν και μας έλεγαν ότι δε θα καταφέρουμε τίποτα γιατί “όλα αυτά τα έχουμε υπογράψει”.

Οι δρόμοι είναι ανοιχτοί και τους περιμένουν. Χωρίς κάγκελα και χωρίς χημικά.

Ας βγουν λοιπόν στους δρόμους.

Ας βγουν, έστω κι αν είναι η πρώτη τους φορά.

Και ποιος ξέρει; Μπορεί να σταθούν πιο τυχεροί από εμάς.

Νικόλα, αυτή είναι η αλήθεια. Πες το και στον πατέρα σου.

by To Skouliki Tom

(Ανήθικο δίδαγμα: Τις τελευταίες μέρες δυσκολεύομαι εξαιρετικά να παρακολουθήσω την επικαιρότητα. Επικρατεί μια τεράστια σύγχυση στη μετάδοση των πληροφοριών και στον τρόπο με τον οποίο μεταδίδονται. Επίσης παρατηρώ ότι παραδοσιακά μέσα δεν έχουν ιδέα πώς να παρουσιάσουν τις ειδήσεις. Βρίσκονται σε αμηχανία. Τα ρεπορτάζ αργούν χαρακτηριστικά να ανέβουν στο διαδίκτυο και συνήθως είναι μόλις λίγων γραμμών. Τόσα χρόνια παντελούς έλλειψης αντικειμενικότητας έχουν ευνουχίσει πλήρως δημοσιογράφους και συντάκτες. Πιάστηκαν στον ύπνο. Δε μπορώ να πω ότι δεν το απολαμβάνω.)

(Ανήθικος δίδαγμα no. 2: Πάντως έχει δίκιο ο Γιάνης Βαρουφάκης για την Τρόικα. Αντί να μας στείλουν 3 οικονομοτεχνοκράτες, έπρεπε να μας στείλουν 11.000.000 ψυχαναλυτές.)

by To Skouliki Tom 

~~~§§§~~~

( Να και μερικά τουίτς μου πάνω στο ίδιο θέμα:

• Όταν μια ζωή σου μαθαίνουν να πορεύεσαι σκυφτός σαν ραγιάς
  σου'ρχεται κομμάτι δύσκολο να σηκωθείς Όρθιος και να πεις εκεί που πρέπει και κανένα ΟΧΙ!
• "Δυστυχώς ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει μετεκλογικά όσα έλεγε προεκλογικά":
  Ο μεγαλύτερος τίτλος τιμής για τη νέα κυβέρνηση δια στόματος Κωστή Χατζηδάκη.
• Πρωτοφανές για την Ελλάδα μια Κυβέρνηση να εφαρμόζει κατά γράμμα το πρόγραμμα για το οποίο εκλέχθηκε... πάει χαλάσαμε...
• Αυτό μάλλον είναι το πρώτο «ΟΧΙ» που λέει η Ελλάδα από το 1940.
• Περιμένω αδυσώπητη κριτική γιατί η Κυβέρνηση έχει τη... φαεινή ιδέα να εφαρμόσει το πρόγραμμα για το οποίο εκλέχθηκε!

AMOR 30/1/2015)


--------------
[Πηγή]

Τι σημαίνει το 'λιτός βίος' που είπε ο Γιάνης Βαρουφάκης (προλογίζοντας το βιβλίο του Mark Blyth 'ΛΙΤΟΤΗΤΑ')

Ο Γιάννης Βαρουφάκης επεξηγεί επακριβώς τον όρο "λιτός βίος", προλογίζοντας το βιβλίο του Mark Blyth "ΛΙΤΟΤΗΤΑ" που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις PandorasBooks

"Αυτό που ονομάζουμε στην Ελλάδα λιτότητα, οι ξένοι το περιγράφουν πολύ σωστότερα με μια άλλη λέξη, κι αυτή ελληνικής ετυμολογίας: austerity, εκ του «αυστηρότης». Μάλιστα, το 2010, χρονιά σημαδιακή για την Ελλάδα και τον κόσμο, το λεξικό Merriam-Webster ανέδειξε την λέξη αυτή, Austerity, ως Λέξη της Χρονιάς. Νομίζω ότι οι ξένοι έχουν επιλέξει πιο σωστά από εμάς καθώς η «αυστηρότης» είναι πιο κοντά στο πνεύμα των πολιτικών που περιγράφει η συγκεκριμένη λέξη απ’ ότι το «λιτότης». Θα μου πείτε: Τι σημασία έχει; Νομίζω ότι έχει.

Η λιτότητα, ιδίως σε μια εποχή που (τουλάχιστον έως πρότινος) τείναμε να αγοράζουμε πράγματα που ούτε ανάγκη είχαμε ούτε και ικανοποίηση διαρκείας μας έδιναν (πέραν μιας στιγμιαίας ρηχής χαράς την στιγμή της αγοράς), είναι αναμφισβήτητη αρετή. Πρώτος ο Thorstein Veblen ανέλυσε, το 1899, με καυστικό και προφητικό τρόπο, την ανάδυση της βιομηχανίας μη ικανοποιήσιμων επιθυμιών ως κυρίαρχο μηχανισμό κοινωνικής αναπαραγωγής, από τον οποίο τίποτα το καλό δεν μπορεί να προκύψει για τις κοινωνίες μας. Το βιβλίο του είχε τον αριστουργηματικό τίτλο The Theory of the Leisure Class (Η Θεωρία της Κοινωνικής Τάξης της Καλοπέρασης) και αποτέλεσε προάγγελο της καταναλωτικής ορμής που εγκαινίασε η μαζική παραγωγή που πρώτος καθιέρωσε ο Henry Ford.

Μετά ήρθε η Κρίση του 1929, ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος και, μόλις στα τέλη της δεκαετίας του ’50, επέστρεψε ο «ξέγνοιαστος» καταναλωτισμός για τον οποίο έγραφε ο Veblen. Τότε ήταν που ο John Kenneth Galbraith, ανατρέχοντας στον Veblen, έγραψε (το 1958) το μνημειώδες The Affluent Society (Η Κοινωνία της Αφθονίας). Παρομοιάζοντας τους ανθρώπους με χάμστερ που τρέχουν πάνω στον τροχό του καταναλωτισμού όλο και πιο γρήγορα, χωρίς όμως να πηγαίνουν πουθενά (χωρίς δηλαδή να ικανοποιούνται περισσότερο, ή πραγματικά), ο Galbraith ανέδειξε με πειστικό τρόπο πως η καλλιέργεια ανεκπλήρωτων προτιμήσεων στην ψυχή μας πάει χέρι-χέρι με την υποτίμηση, ακόμα και την εξαφάνιση, των δημόσιων αγαθών τα οποία (κι εδώ έγκειται η ειρωνεία) είναι τα μόνα που μπορούν πραγματικά να μας ικανοποιήσουν. Υπό αυτήν την έννοια, λοιπόν, η λιτότητα αποτελεί αρετή.

Τι σχέση όμως έχει αυτή η έννοια της λιτότητας με αυτό που σήμερα χαρακτηρίζει την συγκεκριμένη οικονομική πολιτική των ημερών; Καμία! Όταν ένας πολιτικός, ή ένας οικονομολόγος, αναφέρεται στην «λιτότητα» (λέγοντας π.χ. ότι «αποτελεί μονόδρομο»), δεν εννοεί την ανάγκη ενός συμπεριφορικού απεγκλωβισμού από τον καταναλωτισμό. Εννοεί κάτι πολύ ιδαφορετικό και συγκεκριμένο: Την μείωση των ελλειμμάτων του κράτους μέσω ενός συνδυασμού περικοκής δαπανών και επί πλέον φορολογικών εσόδων με στόχο την χαλιναγώγηση του δημόσιου χρέους. Με άλλα λόγια, αφορά στην λιτότητα του δημοσίου τομέα και μόνο. Γιατί «και μόνο»; Εξ ορισμού! Σκεφτείτε το: Όταν το Δημόσιο μειώνει τις δαπάνες του, η πολιτική «λιτότητας» θα πετύχει τον στόχο της (την συγκράτηση του δημόσιου χρέους) μόνο εάν, παράλληλα, οι ιδιώτες αυξήσουν τις δαπάνες τους. Γιατί πρέπει οι ιδιώτες να αυξήσουν τις δαπάνες τους για να πετύχει η λιτότητα;

Ο λόγος είναι απλούστατος: Επειδή το εθνικό εισόδημα (π.χ. αυτό που λέμε ΑΕΠ) δεν είναι τίποτα άλλο από το άθροισμα δημόσιων και ιδιωτικών δαπανών. Άρα, αν η μείωση των δημόσιων δαπανών δεν οδηγήσει στην αύξηση των ιδιωτικών δαπανών, τότε το άθροισμα δημόσιων και ιδιωτικών δαπανών (το ΑΕΠ) θα μειωθεί. Κι αν μειωθεί, τότε θα έχουμε μείωση και των φορολογικών εσόδων, με αποτέλεσμα να αποτύχει η πολιτική «λιτότητας» όσον αφορά τον βασικό της στόχο που είναι η χαλιναγώγηση του χρέους (καθώς θα έχουμε την γνωστή, σε όλους πλέον, «υστέρηση δημόσιων εσόδων»).

Κανένας οικονομολόγος δεν διαφωνεί σε αυτό. Εκεί που έγκειται η διαφωνία είναι στο τι θα συμβεί στις ιδιωτικές δαπάνες εάν, ιδίως εν μέσω κρίσης, μειωθούν οι δημόσιες δαπάνες. Από την μία έχουμε την (δυστυχώς) δεσπόζουσα σχολή σκέψης που λέει ότι η μείωση των δημόσιων δαπανών, με παράλληλη μείωση των μισθών στον ιδιωτικό τομέα και «διαρθρωτικές αλλαγές» που «λύνουν» τα χέρια των επιχειρηματιών, θα δώσει το «κουράγιο» στους τελευταίους να προβούν σε επενδύσεις οι οποίες, αμέσως μετά, αυξάνοντας τις προσλήψεις (έστω και με χαμηλότερους μισθούς) θα περάσουν το πνεύμα αισιοδοξίας στους καταναλωτές ώστε να αρχίσουν να αγοράζουν ξανά. Από την άλλη, έχουμε την αντίθετη σχολή οικονομικής σκέψης που θεωρεί πως οι επιχειρηματίες, όσο μειώνονται εν μέσω Κρίσης οι δημόσιες δαπάνες και οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα, τόσο περισσότερο πανικοβάλλονται και απέχουν από επενδύσεις, με αποτέλεσμα την καθίζηση του ΑΕΠ και την αποτυχία της πολιτικής «λιτότητας».

Προφανώς, η «λιτότης» δεν είναι το ζήτημα. Ούτε οι θιασώτες των πολιτικών «λιτότητας» θέλουν γενικευμένη λιτότητα. Όταν πρόκειται για να βοηθηθούν οι τραπεζίτες, να αγοραστούν οπλικά συστήματα, να εξοπλιστεί η αστυνομία, να μειωθούν οι φόροι των επιχειρήσεων, ούτε που θέλουν να ακούσουν τον όρο λιτότητα. Σε αυτά υποστηρίζουν την ασύδοτη σπατάλη. Την «αυστηρότητα» την απαιτούν για τις συγκεκριμένες δαπάνες του δημόσιου τομέα η μείωση των οποίων δεν αγγίζει τους τραπεζίτες και τους μεγαλοεπιχειρηματίες. Την θέλουν για το μέρος του «ιδιωτικού τομέα», της κοινωνίας των πολιτών, που ζει από μισθούς και συντάξεις.

Εν κατακλείδι, η «αυστηρότητα», ως οικονομική πολιτική αντιμετώπισης της Κρίσης, δεν είχε ποτέ στόχο την χαλιναγώγηση των δημόσιων ελλειμμάτων και του δημόσιου χρέους. Στην Ελλάδα, στην Ευρώπη ολόκληρη, στην Αυστραλία, στις ΗΠΑ, η μακρο-οικονομική «αυστηρότητα» αποτελεί το πρόταγμα εκείνων που πασχίζουν να εκμεταλλευτούν την οικονομική κρίση που δημιούργησαν οι κατέχοντες μετεμφιέζοντας μια ωμή προσπάθεια μεταφοράς εισοδήματος από τους αδύναμους στους κατέχοντες. Το αποτέλεσμα αυτής της μεταβίβασης οικονομικής ισχύος εν μέσω κρίσης είναι το βάθεμα της κρίσης, η μιζεροποίηση της πλειοψηφίας και η όλο και μεγαλύτερη αυταρχικότητα των κρατούντων καθώς η διατήρηση της εξουσίας τους απαιτεί περισσότερο φόβο, εντονότερη καταστολή, ιδεολογήματα μεγαλύτερης αυθάδειας και απόστασης από την πραγματικότητα.

Το πιο ενδιαφέρον, και αύθαδες, αυτών των ιδεολογημάτων είναι εκείνο της «αναπτυξιακής λιτότητας» ή, όπως συχνά αναφέρεται, της «επεκτατικής συρρίκνωσης» (expansionary contraction), που δεν είναι τίποτα άλλο από την άποψη ότι μόνο μέσα από την συρρίκνωση, που φέρνει η λιτότητα-αυστηρότητα, θα έρθει η... ανάπτυξη. Αυτή δεν είναι η θεμέλια λίθος όλων των ανόητων Μνημονιακών προβλέψεων πως η συρρίκνωση της ελληνικής οικονομίας, μέσα από τις περικοπές μισθών και τους νέους φόρους, θα έφερναν την ανάπτυξη πρώτα το 2011, μετά το 2012, κατόπιν το 2013, το 2014, το 2015 κ.ο.κ.;

********

Το βιβλίο του Mark Blyth αποτελεί μνημιώδη συνεισφορά στην κατανόηση του τι κρύβεται πίσω από αυτή την εξοργιστικά ανόητη έννοια περί «αναπτυξιακής λιτότητας» και «επεκτατικής συρρίκνωσης». Τα πρώτα κεφάλαια διηγούνται τον τρόπο με τον οποίο η κρίση γεννήθηκε στα έγκατα του παγκόσμιου και του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος, την κυνική προσπάθεια να συγκαλυφθεί η ευθύνη των τραπεζών ρίχνοντας το φταίξιμο στα σπάταλα κράτη (την ώρα που τα τελευταία διέσωζαν τις άφρονες τράπεζες), και, τέλος, την επιστράτευση της έννοιας-ιδεολογήματος περί «αυστηρότητας-λιτότητας» έτσι ώστε το κόστος αυτής της διάσωσης να περάσει αυτούσιο στους πιο αδύναμους, και αθώους, των πολιτών με αντίτιμο όχι μόνο την επιμήκυνση της κρίσης αλλά και την καθίζηση της δημοκρατίας.

Ίσως η μεγαλύτερη συνεισφορά του βιβλίου τούτου επικεντρώνεται, τουλάχιστον κατ’ εμέ, στα Κεφάλαια 4,5&6 όπου ο συγγραφέας αναδεικνύει γλαφυρά και οξυδερκώς την προϊστορία της λιτότητας-αυστηρότητας – τις ρίζες της στην εσωτερική σύγκρουση της άρχουσας τάξης (καθώς δημιουργόνταν οι πρώτες καπιταλιστικές κοινωνίες), μία σύγκρουση που οφείλεται, από την μία μεριά, στην ανάγκη που είχε η άρχουσα τάξη ένα ισχυρό κράτος (ως βασικό υπερασπιστή των συμφερόντων της) και, από την άλλη, στην απροθυμία της να χρηματοδοτήσει το κράτος όχι μόνο επειδή δεν ήθελε να πληρώσει για αυτό αλλά και λόγω του φόβου ότι, αφότου δημιουργηθούν σοβαρές κρατικές δομές, κάποια στιγμή θα αρχίσουν να απαιτούν από αυτές «πράγματα» και οι «κατώτερες» κοινωνικές τάξεις.

Η εν λόγω ιστορική, και κατά κάποιον τρόπο φιλοσοφική, ανάλυση της αυστηρότητας-λιτότητας καθιστά το βιβλίο του Mark Blyth απαραίτητο ανάγνωσμα για όσους θέλουν να κατανοήσουν τι κρύβεται πίσω από την πεισμώδη προσήλωση των κρατούντων σε πολιτικές που ακόμα κι ένα μικρό παιδί μπορεί να δει ότι είναι αδιέξοδες. Το τρίτο, και τελευταίο, μέρος του βιβλίου ολοκληρώνει την αφήγηση με εξαιρετικό τρόπο καθώς εστιάζει, με χειρουργική ακρίβεια, στην νέα μορφή που έχει πλέον πάρει ο τραπεζικός τομέας καθηλώνοντας τις κοινωνίες μας σε ένα διαχρονικό τέλμα.

*********

Κλείνοντας επί προσωπικού, με τον Mark Blyth τα τελευταία χρόνια περπατάμε στα ίδια αχνάρια. Έχει συμβεί πολλές φορές να προσκληθώ για ομιλίες εναντίον του οργανωμένου μισανθρωπισμού (γνωστού κι ως το οδεολόγημα της αυστηρότητας-λιτότητας) σε μέρη όπως το Βισκόνσιν, η Ιντιάνα, το Σηάτλ, το Σύδνεϊ της Αυστραλίας, χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, στην Σκανδιναβία. Φτάνοντας εκεί συνειδητοποιούσα ότι ο Mark Blyth είτε είχε προηγηθεί, με δική του αντίστοιχη ομιλία, είτε έπετο μερικές εβδομάδες μετά. Με χαρά άκουγα από το κοινό που παρακολουθούσε και τους διο μας ότι τα «αφηγήματά» μας ήταν άκρως συμπληρωματικά, το δικό του βασιζόμενο σε τούτο το βιβλίο ενώ το δικό μου σ΄ένα άλλο ονομαζόμενο «Παγκόσμιος Μινώταυρος». Όταν πλέον συναντηθήκαμε, ήταν πολύ εύκολο να συντονιστούμε και να σχεδιάσουμε κοινή δράση εναντίον της «αυστηρότητας-λιτότητας». Έτσι, τώρα που μου ζήτησε να γράψω τον πρόλογο της ελληνικής έκδοσης του βιβλίου του δέχθηκα με ενθουσιασμό. Με ενθουσιασμό που είμαι σίγουρος θα συμμεριστεί κι ο αναγνώστης του σημαντικού αυτού βιβλίου.

Γιάνης Βαρουφάκης
5η Οκτωβρίου 2014"

---------------

[Πηγή]

Γιατί οι οικονομολόγοι δεν μπορούν να βρουν μια κοινή λύση στα προβλήματά μας; Του Γιάνη Βαρουφάκη

Ασυγκράτητη οικονομική ιδεολογία ή Γιατί οι οικονομολόγοι δεν μπορούν να βρουν μια κοινή λύση στα προβλήματά μας;

Με ρωτούν πολλοί: «Γιατί, βρε παιδί μου, εσείς οι οικονομολόγοι, ως επιστήμονες, δεν μπορείτε να τα βρείτε; Γιατί δεν μπορείτε, όπως οι φυσικοί, να κάτσετε γύρω από ένα τραπέζι, να διαφωνήσετε, να ανταλλάξετε απόψεις και στοιχεία και, τελικά, στη βάση της επιστημονικής μεθόδου να καταλήξετε ομόφωνα στη βέλτιστη οικονομική πολιτική για τη χειμαζόμενη οικονομία μας; Γιατί, την ώρα που η κοινωνία αιμορραγεί, εσείς δεν μπορείτε να συμφωνήσετε ούτε ως προς τη διάγνωση ούτε ως προς την ενδεδειγμένη θεραπεία;».


Η απάντηση μπορεί να δοθεί σύντομα ή πιο περιφραστικά. Η σύντομη μορφή της είναι: «Επειδή τα οικονομικά δεν είναι επιστήμη. Μπορεί να χρησιμοποιούν τεχνικές μεθόδους, στατιστική και ανώτερα μαθηματικά, αλλά δεν παύουν να είναι κατά βάση ιδεολογία (ίσως και θρησκεία) με αμπαλάζ τεχνικών μεθόδων και μαθηματικών μοντέλων». Αλλά, επειδή αυτή η απάντηση δεν αρκεί, επιτρέψτε μου μια πιο περιφραστική, που χρησιμοποιεί ένα απλό παράδειγμα, το οποίο αναδεικνύει την ιδεολογική διάσταση της κάθε οικονομικής ανάλυσης.


Έστω ότι σας παραθέτω αντικειμενικά και χωρίς καμία ερμηνεία τα εξής αριθμητικά δεδομένα: μικρό χωριό στην Αφρική, αποτελούμενο από δέκα οικογένειες χωρικών, των οποίων η μόνη σοδειά είναι το καλαμπόκι, και οι οποίοι έχουν στη διάθεσή τους λίγο-πολύ τα ίδια στρέμματα. Το ελάχιστο εισόδημα για να μην πεινάσουν ανέρχεται στα $1.000 ανά οικογένεια ετησίως. Ανάλογα με τις καιρικές συνθήκες, η σοδειά του χωριού είναι είτε 1.000 τόνοι (μια κανονική χρονιά), είτε 1.500 (μια καλή χρονιά), είτε 500 (μια κακή χρονιά). Έστω, ακόμα, ότι οι πιθανότητες γι' αυτές τις διαφορετικές καιρικές συνθήκες είναι περίπου οι ίδιες (δηλαδή, οι κανονικές, οι καλές και οι κακές χρονιές παρατηρούνται περίπου με την ίδια συχνότητα).


Αφού μαζέψουν το καλαμπόκι τους οι δέκα οικογένειες, το μεταφέρουν με κάρα στη γειτονική πόλη, όπου το πουλάνε σε τιμή που διαμορφώνεται ανάλογα με την προσφορά: σε μια κανονική χρονιά, που φέρνουν στην αγορά 1.000 τόνους, η τιμή φτάνει τα $10 τον τόνο και έτσι τα έσοδά τους ισούνται με $1.000 ανά οικογένεια – όσο δηλαδή εισόδημα απαιτείται για να μην πέσουν κάτω από το όριο της πείνας. Όμως, σε μια καλή χρονιά, όταν η παραγωγή τους φτάνει τους 1.500 τόνους, για να τους διαθέσουν στην αγορά της γειτονικής πόλης αναγκάζονται να πουλήσουν προς $8 τον τόνο. Συνεπώς, στις καλές χρονιές το εισόδημά τους αυξάνεται στα $12.000, δηλαδή στα $1.200 ανά οικογένεια – $200 πάνω από το όριο της πείνας. Αντίθετα, σε μια κακή χρονιά, τότε που η παραγωγή (λόγω ξηρασίας, χαλαζιού κ.λπ.) πέφτει στους 500 τόνους, η τιμή (λόγω έλλειψης καλαμποκιού στη γειτονική αγορά) εκτινάσσεται στα $19 και έτσι το εισόδημα του χωριού εξισορροπείται κάπως στα $19x500 = $9.500 ή $950 ανά οικογένεια.


Σε γενικές γραμμές, κατά μέσον όρο, το εισόδημα των χωρικών βρίσκεται πάνω από το όριο της φτώχειας (περίπου στα $1.050), δεδομένου ότι, από χρονιά σε χρονιά, το οικογενειακό εισόδημα κυμαίνεται μεταξύ $950, $1.000 και $1.200 (εφόσον, βέβαια, οι χωρικοί αποταμιεύουν ένα σοβαρό μέρος των «επιπλέον» $200 που κερδίζουν στις καλές χρονιές).


Έστω τώρα η εξής εξέλιξη: κατά τη διάρκεια μιας καλής χρονιάς, όταν η σοδειά τους είναι 1.500 τόνοι και πριν τη μεταφέρουν στη γειτονική πόλη για την πουλήσουν προς $8 τον τόνο, εμφανίζεται ένας μεσάζων ο οποίος τους κάνει την εξής προσφορά: «Σας προσφέρω $8,50 για 500 από τους 1.500 τόνους σας. Έτσι, αντί να πάρετε $8 τον τόνο για τους 1.500 τόνους, θα εισπράξετε $8,50 από μένα για τους 500 και, καθώς στη γειτονική αγορά θα μεταφέρετε μόνο 1.000 τόνους, εκεί θα λάβετε $10 για τον καθένα, όπως σε μια κανονική χρονιά που παράγετε 1.000 τόνους. Έτσι, αντί να λάβετε τα $12.000 που θα βγάλετε αν δεν δεχτείτε την προσφορά μου, αν τη δεχτείτε θα εισπράξετε $4.250 ($8,50x500) από εμένα και $10.000 ($10x1000) από τη γειτονική αγορά. Σύνολο, δηλαδή, $14.250. Τι λέτε; Δέχεστε;».


Προφανώς και δέχονται και έτσι ο μεσάζων φυλάει τους 500 τόνους που αγόρασε στις αποθήκες του για να τους πουλήσει όταν θα τον συμφέρει – σε μια κακή χρονιά, που το καλαμπόκι θα σπανίζει. Και όταν πράγματι έρθει η κακή χρονιά και η σοδειά των χωρικών είναι μόλις 500 τόνοι, τότε ο μεσάζων θα πουλήσει κι αυτός τους 500 αποθηκευμένους τόνους του στην ίδια αγορά. Συνολικά, η προσφορά θα είναι συνολικά η ίδια με μια καλή χρονιά (500 οι τόνοι των χωρικών και 500 του μεσάζοντα) και, συνεπώς, η τιμή θα είναι η ίδια: $10. Οπότε, το εισόδημα των χωρικών καταρρέει στα $5.000 ($10x500), δηλαδή σε $500 ανά οικογένεια – $500 κάτω από το όριο της πείνας. Παράλληλα, ο μεσάζων θα έχει κερδίσει ενάμιση δολάριο για κάθε τόνο (αφού τον αγόρασε προς $8,50 και τον πουλάει προς $10), δηλαδή συνολικά $750 ($1,50x500).
Έστω ότι αυτά τα δεδομένα είναι απολύτως σωστά, αντικειμενικά και μη αμφισβητήσιμα. Τώρα, διαβάστε τις εξής δύο ερμηνείες των ίδιων αυτών δεδομένων, όσον αφορά τον ρόλο του μεσάζοντα:


Ερμηνεία 1: Ο μεσάζων βoηθάει την οικονομία, προσφέροντάς της τη σταθερότητα τιμών που λείπει. Η κoιvωvική πρoσφoρά τoυ είvαι η απόσβεση τωv «κραδασμώv» πoυ οφείλονται στις καιρικές διακυμάνσεις. Εκεί που η τιμή αυξομειωνόταν μεταξύ $8 και $19, τώρα παραμένει στα $10. Αφαιρεί έτσι την αβεβαιότητα από τη ζωή των αρτοποιών και των καταναλωτών και επιτρέπει στην οικονομία vα λειτoυργήσει καλύτερα. Το κέρδος του μεσάζοντα, συνεπώς, αποτελεί την αμοιβή του γι' αυτήν τη συνεισφορά. Και μην ξεχνάμε ότι δεν υποχρεώνει κανέναν να του πουλήσει καλαμπόκι. Αγοράζει μόνο από όσους κρίνουν ότι τους συμφέρει να του πουλήσουν. Πρόκειται για την προσωποποίηση της αποδοτικότητας και της ελεύθερης πρωτοβουλίας.


Ερμηνεία 2: Ο μεσάζων δεν είναι παρά έvας κoιvός καιρoσκόπoς πoυ εκμεταλλεύεται απλούς αvθρώπoυς τoυ μόχθoυ. Δεν παράγει τίποτα, κερδίζει όμως με αγoραπωλησίες πoυ καταδικάζoυv τους συνανθρώπους του (εκείνους που μοχθούν για να παραχθεί το καλαμπόκι) στη βιoλoγική και ηθική εξόvτωση κάθε φορά που οι καιρικές συνθήκες στρέφονται εναντίον τους. Η πείνα τους, το κέρδος του.


Κλείνω με την εξής παρατήρηση: και οι δύο ερμηνείες βασίζονται στα ίδια ακριβώς στατιστικά στοιχεία, στα ίδια δεδομένα και στην ίδια «επιστημονική» ανάλυση της σχέσης τιμών και ποσοτήτων. Όμως διαφέρουν όπως η μέρα και η νύχτα, καθώς η δεύτερη ερμηνεία οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ο μεσάζων πρέπει είτε να φορολογηθεί άγρια είτε να εμποδιστεί στη δραστηριότητά του, ενώ η πρώτη ερμηνεία τείνει στο συμπέρασμα ότι δεν είναι δουλειά του κράτους να παρέμβει στην αγορά. Ποια ερμηνεία, και άρα ποια πολιτική, διαλέγουμε είναι καθαρά ηθικό, πολιτικό, φιλοσοφικό και εν τέλει ιδεολογικό ζήτημα.


Να γιατί δεν μπορούμε εμείς οι οικονομολόγοι να κάτσουμε όλοι γύρω από ένα τραπέζι και να συμφωνήσουμε ως προς το τι πρέπει να γίνει.

-------------------------------------------
Πηγή: lifo