Μετά και το 3ο Μνημόνιο: ας πάρουμε τα δικά μας μέτρα! - Του Γιώργου Κολέμπα

Είναι σε όλους πια καθαρό ότι υπάρχουν «εμείς» και «αυτοί». Η κοινωνική συναίνεση έχει σπάσει ανεπιστρεπτί και έχουμε «τέλος εποχής». Το πολιτικό σύστημα της κοινοβουλευτικής ολιγαρχίας στη χώρα - που στηριζόταν μέχρι τώρα στη συναίνεση της μεσαίας τάξης - αμφισβητείται από την πλειοψηφία της, που περνά στους «από κάτω» της ελληνικής κοινωνίας. Ήρθε ο καιρός να βοηθήσουμε όλοι να καταρρεύσει ανεπιστρεπτί. 

Να μη θεωρούμε ότι τη λύση θα τη δίνουν οι κάθε φορά νέες εκλογές και ο νέος "ηγέτης" Τσίπρας με το «νέο» εξελισσόμενο σε "κεντροαριστερά" κόμμα του.

Να σταματήσουμε να είμαστε αντικείμενα διαχείρισης της πολιτικής, καταναλωτές των πολιτικών των κομμάτων και ας γίνουμε οι ίδιοι υποκείμενα της πολιτικής!

Ας αρνηθούμε να πληρώνουμε το οτιδήποτε προς το υπάρχον ακόμα "κράτος τους"!

Ας μη θεωρούμε φτώχεια την έλλειψη των χρημάτων "τους", το να μη μπορούμε να αγοράζουμε τα προϊόντα "τους"! 

Ας μη δεχθούμε σαν ανεργία την έλλειψη μισθωτών θέσεων εργασίας στις επιχειρήσεις τους! 

Ας απορρίψουμε την "ανάπτυξή τους" και το καταστροφικό μέλλον που ετοιμάζουν για τις μελλοντικές γενιές και τη φύση! 

Ας μη ξοδευόμαστε πια μόνο σε ειρηνικές ή μη ειρηνικές πορείες, συλλαλητήρια και "μητροπολιτική βία", που "αυτοί" είτε μπορούν και αγνοούν, είτε τις αντιμετωπίζουν με όλο και μεγαλύτερη κρατική βία, προκαλώντας τη διαιώνιση του κύκλου της βίας. Ας δρούμε με μεθόδους αυτοάμυνας και αντιστρέφοντας τα μέσα της οικονομικής ασφυξίας πάνω μας, να πετύχουμε την κατάρρευση των λειτουργιών των μηχανισμών του κράτους τους! 

Ας αρχίσουμε να οργανωνόμαστε σε κοινότητες, δίκτυα συνεργασίας και αλληλεγγύης, ομάδες παραγωγών, συναιτερισμούς και συνεργατικές ομάδες, να μετατρέπουμε τις επιχειρήσεις που κλείνουν, σε επιχειρήσεις κοινωνικής, αλληλέγγυας και συνεργατικής οικονομίας με αυτοδιαχείριση από τους εργαζόμενους σε αυτές και παραγωγή που να ικανοποιεί τις κοινωνικές βιοτικές ανάγκες. Να δημιουργήσουμε νέες μονάδες παραγωγής κοινωνικής βάσης. Να ικανοποιούμε τις ανάγκες μας με αυτοπαραγωγή και αχρήματες ανταλλαγές, δημιουργώντας "τοπικά νομίσματα" και εναλλακτικούς θεσμούς χρηματοδότησης, κ.λπ, κ.λπ.!

Ας δημιουργήσουμε κινήσεις πολιτών με τη μορφή "δημοκρατίας εν δράσει", που παρεμβαίνοντας στη τοπική κοινωνία και στη τοπική αυτοδιοίκηση θα δημιουργήσουν θεσμούς άμεσης δημοκρατίας σε όλα τα επίπεδα και θα μετατρέψουν τους σημερινούς ΟΤΑ σε θεσμούς αυτοκυβέρνησης! 

Ας απορρίψουμε "το παγκόσμιο χωριό" και τη παγκοσμιοποίηση και ας στραφούμε προς την αποκεντρωμένη, τοπικοποιημένη, οικολογική αμεσοδημοκρατική κοινωνία της ισοκατανομής πόρων και εξουσιών! 

Ας αρχίσουμε να οικοδομούμε τις δομές της σε σχέση απόρριψης, αντιπαράθεσης και ρήξης με τις δομές του κράτους τους! 

Ας αποφασίσουμε να κάνουμε τα πρώτα βήματα για τη μετάβαση στη μετά την "ανάπτυξη" και τον καπιταλισμό εποχή!

Τι περιμένουμε; Δεν υπάρχουν «σωτήρες»!

Αποδείχθηκε στην πράξη ότι όλο το πολιτικό σύστημα, συμπεριλαμβανομένης της αριστεράς και των εναπομεινάντων πρασίνων, είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα που έχουμε να αντιμετωπίσουμε. Και δε θα το αντιμετωπίσουμε όσο η πλειοψηφία των νεοελλήνων-που ανήκει στη μεσαία τάξη-δεν αντιλαμβάνεται ότι δεν υπάρχει ελπίδα επιστροφής στο προ των μνημονίων καταστροφικό καταναλωτικό μοντέλο και όσο οι "πολιτικά σκεπτόμενοι" δε βλέπουν ότι η πολιτική της ανάθεσης στο υπάρχον κομματικό σύστημα της διαχείρισης των κοινών υποθέσεων,  θα πρέπει να ξεπερασθεί. Όσο δε σταματάμε να είμαστε διαχειριζόμενα αντικείμενα,  καταναλωτές-όπως έχουμε συνηθίσει-των προγραμμάτων των κομμάτων που βρίσκονται ή διεκδικούν την εξουσία.

Ας "ξεβολευθούμε"-όσοι βολεύονται ακόμα-και ας γίνουμε οι ίδιοι υποκείμενα της πολιτικής!

Να διαμορφώσουμε ένα νέο είδος πολιτικής που θα στοχεύει στην ευζωία μας και θα στηρίζεται όχι πλέον στη διαμεσολάβηση, αλλά στη συμμετοχή, στη αυτοεκπροσώπηση, στην αυτοοργάνωση!

Ήλθε ο καιρός, που τα κοινωνικά κινήματα της αλληλεγγύης, του συνεργατισμού, της αντίστασης στην καταστροφή του περιβάλλοντος, και γενικότερα της αποανάπτυξης-τοπικοποίησης, του ελευθεριακού κοινοτισμού, της ριζοσπαστικής οικολογίας και προστασίας του κλίματος, της αυτοδιαχείρισης και της άμεσης δημοκρατίας, θα χρειασθεί να γίνουν και πολιτικά, και συνδεόμενα μεταξύ τους να μετατραπούν σε ενιαίο πολιτικό κίνημα μετάβασης σε μετακαπιταλιστική κοινωνία . Σε ένα κίνημα δηλαδή που θα διεκδικήσει  την αλλαγή πορείας της ελληνικής κοινωνίας «εδώ και τώρα». Δεν υπάρχει χρόνος για μετάθεσή της στο απώτερο μέλλον.

Μπορούμε να  ξεκινήσουμε από την Ελλάδα, όχι μόνο επειδή είναι ο «ναυαγός» του σημερινού μοντέλου της καπιταλιστικής ανάπτυξης, αλλά γιατί δοκιμάσθηκε και η "εναλλακτική λύση" της αριστεράς στις σημερινές συνθήκες με παταγώδη αποτυχία.

Αυτή η νέα ριζοσπαστική πολιτική θα χρειασθεί να αγνοήσει όλα τα μέχρι τώρα ανυπόστατα για την ευζωία μας κριτήρια, όπως το ΑΕΠ, τα χρέη κ.λπ. και να νοηματοδοτήσει με νέες έννοιες και αξίες, την καθημερινότητα του "μέσου" πολίτη. Να δημιουργήσει μια νέα ατομική και κοινωνική συνείδηση, η οποία θα κατανοήσει ότι επιτέλους δε μπορεί η ανθρωπότητα να καταναλώνει και να εξαφανίζει σταδιακά τους πόρους ενός πεπερασμένου πλανητικού οικοσυστήματος.

Ούτε να αυτοκτονεί "με το πηρούνι και το κουστούμι της".  Αλλά να επιδιώξει μια αξιοβίωτη ζωή που θα συνοψίζεται στα εξής απλά συνθήματα:

-Αντί του σημερινού όλο και πιο γρήγορα και επιφανειακά: πιο αργά και σε βάθος
-Αντί του όλο και περισσότερα: ποιότητα, επάρκεια, τα λιγότερα είναι συνήθως αρκετά
-Αντί του όλο και πιο ανταγωνιστικά: συνεργατικά και αλληλέγγυα
-Αντί του όλο και πιο μεγάλα, όλο και πιο μακριά και παγκοσμιοποιημένα: πιο μικρά, πιο κοντά και τοπικά
-Αντί μια χρήσης και με ημερομηνία λήξης: πιο γερά και επανάχρηση
-Αντί για το απρόσωπο και ομογενοποιημένο της μαζικής παραγωγής: πιο όμορφα και προσωπικά
-Αντί μόνο για όποιον έχει χρήματα και μέσω της αγοράς: πιο δίκαια, για τον καθένα που το έχει ανάγκη, από τον καθένα που μπορεί!

Να διαμορφώσουμε «από τα κάτω» ένα απαραίτητο ρεαλιστικό και ελκυστικό πολιτικό πρόγραμμα για την ευζωία για το ξεπέρασμα της σημερινής κατάρρευσης και συγχρόνως για τη μετάβαση σε μια μετακαπιταλιστική κοινωνία, που θα στηριχθεί:

-στην οικονομία των βιοτικών αναγκών και στα "κοινά" όσον αφορά στο περιεχόμενο,
-στον συνεργατισμό-συνεταιρισμό όσον αφορά στις σχέσεις παραγωγής,
-στη συλλογική-κοινοτική-δημοτική ιδιοκτησία όσον αφορά στα μέσα παραγωγής,
-στην εγγύτητα, τις μικρές αποστάσεις και την ελεύθερη ενέργεια των ΑΠΕ, όσον αφορά στο μικρότερο δυνατό οικολογικό αποτύπωμα
-Στην άμεση δημοκρατία όσον αφορά στις αποφάσεις και τους πολιτικούς θεσμούς.

----------------
[πηγή]

Κέρδισαν το στοίχημα στην ΕΡΤ

«Η ΕΡΤ δεν ήταν αυτό που μπορούσε να είναι, αλλά έδειξε ότι μπορεί να γίνει όλα όσα πρέπει να είναι». Αυτή η φράση συμπυκνώνει τη δυναμική πορεία που έχει καταγράψει ο δημόσιος φορέας ενημέρωσης τους τελευταίους πέντε σχεδόν μήνες. Η ΕΡΤ στα χέρια των εργαζομένων, από τις 11 Ιουνίου και μετά, κατάφερε να αποδείξει πως οι γίγαντες δεν δικαιώνουν τον ρόλο τους μόνο κοιμώμενοι, αλλά μπορούν να μεγαλουργήσουν και... ξύπνιοι.

Λειτουργώντας βάσει ενός «υβριδικού» μοντέλου αυτοδιαχείρισης, όπου κάποιες από τις παλιές δομές οργάνωσης έχουν κρατηθεί μπολιασμένες με ισχυρές δόσεις αυτοοργάνωσης, οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ έχουν καταφέρει να κρατήσουν τηλεοπτικό, ραδιοφωνικό και διαδικτυακό πρόγραμμα εξαιρετικά ποιοτικό και ανταγωνιστικό.

Επιτροπές Διαχείρισης, Οργανωτικές Επιτροπές, Επιτροπές Προγράμματος, Ομάδες Περιφρούρησης, Ομάδες Καλλιτεχνικού Προγράμματος, βγαλμένες μέσα από τα σπλάχνα των ίδιων των εργαζομένων, λειτουργώντας ανοιχτά και αμεσοδημοκρατικά και πλαισιωμένες από αλληλέγγυους πολίτες και επαγγελματίες, έχουν αναλάβει να «τρέχουν» την καθημερινότητα στο Ραδιομέγαρο.

Κατά τη διάρκεια της επίσκεψής μας εκεί είδαμε τη διαδικασία με την οποία «στήνεται» το κεντρικό δελτίο της τηλεόρασης. Οι συντάκτες και ο αρχισυντάκτης (τυπικός, κατά τους ίδιους, ρόλος) συζητούν επί ίσοις όροις για την επικαιρότητα και την ειδησεογραφία της ημέρας. Η έλλειψη εξαρτήσεων είναι προφανής και πραγματικά απελευθερωτική. «Αιχμηρές» γνώμες, «ματιά» στα γεγονότα που ενοχλεί, πτυχές που δεν βγαίνουν εύκολα στο φως κατατίθενται, κουβεντιάζονται, εμπλουτίζονται και αποφασίζονται. Ούτε μια στιγμή δεν ακούσαμε κάποιον να λέει «αυτό δεν παίζει στον αέρα».

Εκείνο το βράδυ η είδηση για την πρόθεση της κυβέρνησης να καταργήσει το όριο των απολύσεων στον ιδιωτικό τομέα (δηλώσεις Κεγκέρογλου) «έπαιξε» δεύτερο θέμα στο δελτίο σε ένα πληρέστατο ρεπορτάζ. Στο Mega η είδηση ήταν στην «ουρά» του δελτίου για 40 δεύτερα.

Και στο ραδιόφωνο το κλίμα είναι αντίστοιχο. Με σταθερό πρόγραμμα τις τελευταίες τρεις εβδομάδες, η ΕΡΑ πλέον έχει καταφέρει να μεταμορφωθεί. Από την πολυδιάσπαση του παρελθόντος με επτά εξειδικευμένα ραδιόφωνα, βρέθηκε να είναι ένα πολυφωνικό, πολυσυλλεκτικό, πλουραλιστικό ραδιόφωνο, ξαναδίνοντας πνοή σε ένα ραδιοφωνικό μοντέλο που είχε εγκαταλειφθεί προς χάριν των «θεματικών» ραδιοφώνων.

Ραδιόφωνο - social media

Πλέον οι ακροατές της ΕΡΑ απολαμβάνουν το Α’ Πρόγραμμα, το Β’, το Γ’, τη Φωνή της Ελλάδας, το Κόσμος, και φυσικά την ΕΡΑ Σπορ σε μια συχνότητα. Με το βάρος να πέφτει το πρωί στην ενημέρωση και με τα ιστορικά ραδιόφωνα του Β’ και του Γ’ να αναλαμβάνουν δράση από το απόγευμα και μετά, οι εργαζόμενοι στην ΕΡΑ έχουν καταφέρει, όπως λένε και οι ίδιοι, να φτιάξουν ένα πολύχρωμο παζλ εκεί όπου κάποιοι προσπάθησαν να ρίξουν «μαύρο». Η ανταπόκριση του κοινού είναι κάτι παραπάνω από ενθαρρυντική. Τόσο για τον αγώνα να κρατηθεί η ΕΡΤ ανοιχτή όσο και για το «νέο», «6 σε 1», ραδιόφωνο. Τα νούμερα από το Διαδίκτυο είναι αποκαλυπτικά.

- Κάθε μήνα περισσότεροι από 400.000 ακροατές και τηλεθεατές συντονίζονται διαδικτυακά στην ΕΡΤ και την ΕΡΑ.

- Εϊκοσι εκατομμύρια έχουν ακούσει τα ραδιόφωνα και έχουν παρακολουθήσει τη ΝΕΤ ή την ΕΤ3 αυτούς τους τέσσερις μήνες μόνο από τον ιστότοπο www.ertopen.com. Μια «σελίδα» που μέσα σε τρεις μήνες κατάφερε να μπει στις 100 πρώτες του ελληνικού Διαδικτύου.

Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης της ΕΡΤ από τις 11 Ιουνίου γνωρίζουν μια τεράστια άνθιση. Με καθημερινή παρουσία σε Twitter, Facebook και YouTube, μιλώντας τη γλώσσα των χρηστών, κατάφεραν να αποτελούν σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα κόμβο ενημέρωσης και αναφοράς.

Δίαυλος πολιτισμού

Πέρα από την ενημέρωση, οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ δεν έχουν ξεχάσει τον άλλο μεγάλο πυλώνα, τον πολιτισμό. Όπως λένε οι ίδιοι χαρακτηριστικά, επί τέσσερις μήνες κατάφεραν να «στήσουν» το μεγαλύτερο φεστιβάλ που υπήρξε ποτέ στον τόπο αυτόν, και όχι μόνο. Επί τέσσερις μήνες η υπαίθρια σκηνή του Ραδιομεγάρου φιλοξένησε εκατοντάδες καλλιτέχνες και συγκροτήματα από όλο το φάσμα της μουσικής. Οι καλλιτέχνες συνεχίζουν να συρρέουν στο Ραδιομέγαρο, όπως συνεχίζονται και οι κινηματογραφικές προβολές. Προσφάτως το Studio C του Ραδιομεγάρου φιλοξένησε θεατρική παράσταση αλλά και παράσταση stand up comedy.

Κινηματογραφιστές και δημιουργοί έχουν παραχωρήσει τα έργα τους (ντοκιμαντέρ, ταινίες κ.λπ.) χωρίς δικαιώματα στους εργαζομένους. Αποτέλεσμα, να προβάλλονται πλέον από τις συχνότητες της ΕΡΤ έργα που δύσκολα θα έβρισκαν χώρο στο τηλεοπτικό τοπίο του σήμερα.

Κάπως έτσι σκιαγραφείται αυτός ο γίγαντας που λέγεται ΕΡΤ. Ένας γίγαντας που φαίνεται να ξύπνησε και να πήρε στα σοβαρά τον ρόλο του. Αυτόν μιας πραγματικά δημόσιας ραδιοτηλεόρασης, όχι μόνο προσφέροντας στον πολίτη, αλλά θέτοντας τα μέσα πληροφόρησης στη διάθεση της κοινωνίας.

«Η Δ.Τ. δεν υπάρχει για κανέναν»

Και με τη Δ.Τ. τι γίνεται; Όποιον κι αν ρωτήσεις, η απάντηση θα είναι σχεδόν κοινή: «Η Δ.Τ. δεν υπάρχει. Δεν υπάρχει για εμάς, δεν υπάρχει και για τον κόσμο που δεν την βλέπει». Και οι εργαζόμενοι πού έφυγαν από το Ραδιομέγαρο και πήγαν να δουλέψουν εκεί; «Ούτε αυτοί υπάρχουν» θα πουν οι πιο σκληροί, ενώ άλλοι θα προσπαθήσουν, με κόπο, μεγάλη πικρία και θυμό, να διατυπώσουν κάποια δικαιολογία για την απόφαση των πρώην συναδέλφων τους. Πάντως όλοι συμφωνούν πως, αν οι συνάδελφοί τους δεν είχαν πάει στη Δ.Τ., η κυβέρνηση δεν θα είχε καταφέρει να διατηρήσει το «μαύρο» στην ΕΡΤ.

Πολλοί αναρωτιούνται: «Πού θα πάει αυτό;». Οι εργαζόμενοι απαντάνε: «Μέχρι το τέλος, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό». Οι ίδιοι αναγνωρίζουν ότι κάθε μέρα καταθέτουν όχι μόνο ένα κομμάτι του εαυτού τους στον αγώνα που δίνουν, αλλά και μια άλλη πρόταση λειτουργίας ενός δημόσιου ραδιοτηλεοπτικού φορέα.

«Μακάρι να μας δοθεί η ευκαιρία να διατηρήσουμε και να ενδυναμώσουμε το μοντέλο αυτό». «Αυτό θα πρέπει να είναι το μέλλον για την ΕΡΤ. Τέσσερις μήνες τώρα, η ΕΡΤ περνάει την καλύτερή της φάση» είναι μερικές χαρακτηριστικές φράσεις που κάποιος θα ακούσει στα πηγαδάκια του Ραδιομεγάρου. Φράσεις που απηχούν τις αντιλήψεις, τα όνειρα και τους πόθους των εργαζομένων που παραμένουν και αντιστέκονται στην ΕΡΤ. Φράσεις που περιγράφουν μια πραγματικότητα που θα μπορούσε να φέρει τα πάνω κάτω στο μιντιακό τοπίο όχι μόνο της Ελλάδας, αλλά και ολόκληρης της Ευρώπης.

----------------------------------------

Πηγή:topontiki

Ακυβέρνητες Πολιτείες: Αυτοδιαχειριζόμενη κοινότητα βιβλίου & εντύπου

Ένα νέο συνεργατικό βιβλιοπωλείο - καφέ στη Θεσσαλονίκη

Οι Ακυβέρνητες Πολιτείες είναι μια νέα προσπάθεια στον χώρο του βιβλίου, των εντύπων και των κοινωνικών συνεταιριστικών επιχειρήσεων. Είναι μια προσπάθεια βγαλμένη από την αναγκαιότητα.

Την αναγκαιότητα να περπατήσει στους δρόμους της Θεσσαλονίκης το βιβλίο που δεν ενημερώνει απλά αλλά κεντρίζει, που δεν διηγείται μοναχά αλλά παραδειγματίζει, που δεν υποτάσσεται στην ελαφρότητα της βάρβαρης εποχής μας αλλά επιμένει να βρίσκεται "εκτός των τειχών" των αλυσίδων παραγωγής υπηκόων. 

Έτσι, λοιπόν, οι Ακυβέρνητες Πολιτείες βασίζονται στα βιβλία και στους δημιουργούς που αγωνίζονται ενάντια στο ρεύμα, στέκονται δίπλα τους και δίνουν τη δική τους μάχη, για να πάψει κάποια στιγμή το βιβλίο να είναι εμπόρευμα και οι άνθρωποι που εργάζονται σε αυτό εργαλεία της μηχανής εμπορευματοποίησης της γνώσης. 

Είναι όμως αυτή η προσπάθεια παιδί και μιας ακόμη ανάγκης. Της ανάγκης να αντιμετωπίσουμε την αντεργατική και αντικοινωνική επίθεση που ονομάζουν "κρίση". Της ανάγκης να απαντήσουμε στην ανεργία, τόσο συλλογικά όσο και ο καθένας μας για τον εαυτό του. Της ανάγκης να επιβιώσουμε και να σταθούμε όρθιοι σ' ένα χώρο που για τα αφεντικά δεν χωράνε αξιοπρεπείς μισθοί και συμβάσεις αλλά μόνο το κέρδος και ο ανταγωνισμός. Της ανάγκης να ζήσουμε, σήμερα, διαφορετικά.

Αυτή είναι λοιπόν οι αναγκαιότητα που μας έφτασε να διαβούμε το κατώφλι των Ακυβέρνητων Πολιτειών. Οι Πολιτείες μας, φιλοδοξούν να είναι ένα βιβλιοπωλείο για το κίνημα, ένα βιβλιοπωλείο-καφέ συνεργατικό/αυτοδιαχειριζόμενο. 

Οι δραστηριότητες που φιλοδοξούμε να καλύψουμε ξεκινούν από τη λιανική πώληση βιβλίων, τη χονδρική διάθεση εκδοτικών οίκων στη πόλη, αλλά και στη περιφέρεια της Β.Ελλάδας, την πώληση και διανομή εντύπων, εφημερίδων, περιοδικών, fanzine και φτάνουν ως την έκδοση εντύπων ή/και βιβλίων, την διενέργεια εκδηλώσεων, βιβλιοπαρουσιάσεων, παρουσιάσεων τέχνης. 

Ένα αντίστοιχο, πολύ γνωστό εγχείρημα, που χρησίμευσε σε μας ως παράδειγμα, είναι το βιβλιοπωλείο "Εκδόσεις των Συναδέλφων" στην Αθήνα. Η νομική μορφή που έχουμε είναι "Κοινωνική Συνεταιριστική Επιχείρηση". Οι βασικές αρχές που βασίζεται η λειτουργία της προσπάθειας μας είναι:

· Δεν υπάρχει καμία σχέση μισθωτής εργασίας-εξάρτησης. Κάθε μέλος είναι ισότιμο με τα άλλα.

· Άμεση δημοκρατία στις αποφάσεις. Όλες οι αποφάσεις λαμβάνονται μέσω της Γενικής Συνέλευσης με απλή πλειοψηφία, ενώ σε ζητήματα που ορίζονται με βάση το καταστατικό με αυξημένη πλειοψηφία.

· Δεν προωθούμε τον εθελοντισμό που συνιστά απλήρωτη εργασία. Εμείς δεν έχουμε αυτή την "πολυτέλεια", ανήκουμε στην εργατική τάξη και προσπαθούμε να δίνουμε απάντηση στα ζητήματα εργασίας και επιβίωσης.

· Ισότητα - Ισονομία - Ίση κατανομή κερδών, πέρα από φύλο - φυλή - θρησκεία.

· Διαφάνεια - Δημοσιότητα - Όριο αμοιβών . Επιδιώκουμε τη διαφάνεια σε όλες τις διαδικασίες, τη δημόσια υπεράσπιση του μοντέλου λειτουργίας μας, όριο στις αμοιβές μας ως άρνηση αποστοίχισης από την εργατική τάξη, ένσημα με βάση την τελευταία σύμβαση του κλάδου. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ορίσαμε τις διεκδικήσεις του κλάδου (των εργαζομένων στο χώρο του βιβλίου) ως "ταβάνι" στις αμοιβές μας.

· Στήριξη, συμμετοχή στους εργατικούς αγώνες, συμμετοχή σε όλες τις κλαδικές και γενικές απεργίες. Πολιτική αλληλεγγύη, οικονομική στήριξη και προπαγάνδιση εργατικών και κοινωνικών αγώνων. 

· Ανάπτυξη της ιδέας της αυτοδιαχείρισης, μέσω του αποθέματος, για τη στήριξη νέων εγχειρημάτων με κοινό πλαίσιο.

Αυτές είναι λοιπόν οι αρχές μας, αυτή είναι και η πρώτη μας ανακοίνωση σαν κοινό εγχείρημα. Σας περιμένουμε στο βιβλιοπωλείο μας Αλεξάνδρου Σβώλου 28 για να τα πούμε με καφέ ή μπύρα, να γνωριστούμε, αλλά κυρίως να γνωρίσετε από κοντά τον πλούτο που κρύβουν τα βιβλία και τα έντυπα στα ράφια των Ακυβέρνητων Πολιτειών.

ΥΓ. Σε λίγες ημέρες θα είναι έτοιμη η ιστοσελίδα και το ηλεκτρονικό βιβλιοπωλείο των Ακυβέρνητων Πολιτειών, όπου θα μπορείτε να ενημερωθείτε για τις νέες εκδόσεις, να κάνετε παραγγελίες, να ενημερωθείτε για τα νέα και τις εκδηλώσεις που σχεδιάζουμε, αλλά και να διαβάσετε βιβλιοκριτικές και παρουσιάσεις που μας συγκίνησαν. Έως τότε μπορείτε να επικοινωνείτε ηλεκτρονικά με το edw@bibliopoleio.org (Αλ.Σβώλου 28, τηλ.2310 273207, Θεσσαλονίκη).

----------------------------------

Πηγή:Δράση

Η «άνοιξη της ΕΡΤ» Του Γιώργου Πλειού*

Κύλησαν περίπου εξήντα μέρες από τότε που η κυβέρνηση αποφάσισε, και απέτυχε παταγωδώς, να κλείσει την ΕΡΤ. Τη σωρεία παραβιάσεων του ελληνικού και κοινοτικού δικαίου και της καθιερωμένης πρακτικής των δημοκρατικών χωρών της Ευρώπης και του κόσμου στον τομέα της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης την έχουμε σχολιάσει. Εδώ θέλω να επισημάνω κυρίως δύο πράγματα. Πρώτον, ότι η «περίπτωση ΕΡΤ» είναι ίσως από τις πιο χαρακτηριστικές της παθογένειας του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Δεύτερον, μερικές από τις τάσεις αλλαγής, όχι μόνο της ραδιοτηλεόρασης αλλά συνολικά του πολιτικού συστήματος και της ελληνικής κοινωνίας, που ήρθαν στο προσκήνιο με την «άνοιξη της ΕΡΤ».

Η συγκυβέρνηση, και προσωπικά ο κ. Σαμαράς και ο στενός περί αυτόν νεο-συντηρητικός πυρήνας, στην προσπάθειά τους να θέσουν υπό απόλυτο πολιτικό έλεγχο την ΕΡΤ, ο οποίος είχε αρχίσει να χαλαρώνει εξαιτίας της δυναμικής και των τάσεων που ανέδειξε η κρίση και η αλλαγή του πολιτικού σκηνικού, πέτυχαν απλώς να καταδείξουν τον ακραίο βαθμό κυβερνητικού παρεμβατισμού στη δημόσια ραδιοτηλεόραση με όλες τις συνέπειες που αυτός επιφέρει. Ο παρεμβατισμός αυτός αφορούσε την οργάνωση και διοίκηση της ΕΡΤ, τις προσλήψεις προσωπικού και την προνομιακή μεταχείριση «ημετέρων», μεταξύ άλλων και τις αμοιβές τους, τη μεροληψία και τον πολιτικό έλεγχο των προβαλλόμενων απόψεων, την αδιαφορία για τη στάση του κοινού απέναντι στη δημόσια ραδιοτηλεόραση, την εξυπηρέτηση ιδιωτικών συμφερόντων και πολλά άλλα, όπως παγίως έκαναν τα κόμματα εξουσίας μετά τη μεταπολίτευση. Κατέδειξαν ακόμα ότι στην κυβέρνηση δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει δημόσια ραδιοτηλεόραση και εν γένει δημόσια αγαθά, ταυτίζοντας τους δημόσιους φορείς με το κράτος – λάφυρο. Με τρόπο αρκετά κυνικό, εκείνοι που ευθύνονται για την κατάντια των δημόσιων οργανισμών εμφανίζονται τώρα ως σωτήρες τους. Με άλλα λόγια, και νταβατζήδες και ιεραπόστολοι. Μια αντίληψη και πρακτική καθ’ όλα τριτοκοσμική, όπως οι ελίτ τις οποίες υπηρετούν.

Κλείνοντας την ΕΡΤ, η συγκυβέρνηση κατάφερε να στρέψει εναντίον της την πλειοψηφία της διεθνούς κοινής γνώμης και να οδηγηθεί σε απομόνωση, όπως άλλωστε το έχει κάνει κατά το παρελθόν ο σημερινός πρωθυπουργός σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι οι επικρίσεις πήραν συχνά τη μορφή σαρκασμού και ειρωνείας, πράγμα σύνηθες στην Εσπερία για τις πολιτικές συμπεριφορές των ελίτ σε τριτοκοσμικές χώρες.

Η κυβέρνηση κατόρθωσε να στρέψει εναντίον της την πλειοψηφία και της ελληνικής κοινής γνώμης, τη στιγμή που επιχειρούσε διακαώς μια χολιγουντιανή εικόνα success story –θρυμματισμένη πλέον ανεπανόρθωτα. Η στάση αυτή της κοινής γνώμης, αν και πήρε πρωτοφανείς διαστάσεις τώρα, δεν είναι νέα. Κλιμακώθηκε βαθμιαία στην πορεία της μεταπολίτευσης με διάφορες αφορμές και είναι το αποτέλεσμα της δικομματικής ολιγαρχικής διακυβέρνησης αυτού του τόπου. Κατά τα άλλα, η συγκυβέρνηση και ιδίως ο φτωχός της εταίρος χύνουν κροκοδείλια δάκρυα γα την άνοδο του φασισμού στην Ελλάδα.

Η κυβέρνηση πέτυχε ακόμα να εισπράξει την καταδίκη των επαγγελματικών, επιστημονικών και άλλων ραδιοτηλεοπτικών /επικοινωνιακών φορέων στην Ευρώπη και τον κόσμο, κάνοντας τη χώρα σκωπτικό ανέκδοτο, απομονωμένη από τον κύριο κορμό του ευρωπαϊκού κόσμου.

Ομως η αντίδραση των εργαζομένων (της ΕΡΤ) και πολλών ακόμα πολιτών κατέδειξε πολλά. Πρώτον, ότι το πραγματικό πρόβλημα της ΕΡΤ εδώ και δεκαετίες ήταν ο πολιτικός της έλεγχος, όπως ακριβώς συμβαίνει και με ολόκληρη τη χώρα, της οποίας το κύριο εμπόδιο προκειμένου να γίνει μια σύγχρονη ανεπτυγμένη ευρωπαϊκή χώρα δικαίου είναι το πολιτικό της σύστημα. Οταν έφυγε (για την ακρίβεια, όταν αποφάσισε να αυτοκτονήσει) αυτός ο έλεγχος, η ΕΡΤ έγινε κυριολεκτικά δημόσια στον τομέα της ενημέρωσης. Το πέτυχε προβάλλοντας όλες τις απόψεις, ασκώντας κριτική σε κάθε κατεύθυνση και καταργώντας τη διάκριση ανάμεσα σε επιτρεπτά και «απαγορευμένα θέματα» -η οποία ζει και βασιλεύει στα ιδιωτικά μεν, κυβερνητικά δε κανάλια. Αυτό που έκανε εμφανές η «κρίση της ΕΡΤ» είναι ότι οι πολίτες, οι εργαζόμενοι, είναι πολύ πιο ώριμοι και πολύ πιο μπροστά από την κυβέρνησή τους.

Δεύτερον, ελλείψει διοίκησης, οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ υιοθέτησαν μοντέλα οριζόντιας ιεραρχίας, τα οποία είναι σύγχρονα και αποτελεσματικά. Αυτό που συμβαίνει σήμερα στην ΕΡΤ, εκτός των άλλων, είναι και το μεγαλύτερο πείραμα αυτοδιαχείρισης (ραδιοτηλεόρασης) στον κόσμο. Η σημασία του εκτείνεται πολύ πέραν του ραδιοτηλεοπτικού πεδίου. Οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ όχι μόνο υπερασπίστηκαν αμισθί τη δημόσια ραδιοτηλεόραση την ώρα που η κυβέρνηση επιχειρούσε να τη δολοφονήσει, κάτι για το οποίο απέσπασαν τα εύσημα πολλών πλευρών του Ευρωκοινοβουλίου, αλλά έδειξαν ότι αυτοί που παράγουν το (ραδιοτηλεοπτικό) προϊόν μπορούν να διαχειριστούν πιο αποτελεσματικά τη διαδικασία παραγωγής του. Κι αυτό επιβραβεύεται από τη στάση του κοινού, την οποία τόσο πολύ αγαπούν να επικαλούνται οι κρατικοδίαιτοι νεοφιλελεύθεροι. Τρίτον, η στάση των εργαζομένων της ΕΡΤ έκανε εμφανές ότι (τουλάχιστον) στον τομέα των δημόσιων αγαθών η αυτοδιαχειριζόμενη εργασία έχει πολλαπλάσια θετικά αποτελέσματα σε σύγκριση με την απεργία.

Τέταρτον, η απουσία του κυβερνητικού εναγκαλισμού των δημόσιων οργανισμών οδηγεί σε μαρασμό και τους κρατικοδίαιτους επαγγελματίες συνδικαλιστές. Κι αυτό είναι μια ηχηρή απάντηση σε όσους φοβούνται την ανάθεση της ΕΡΤ (και άλλων δημόσιων οργανισμών) σε εκπροσώπους φορέων της κοινωνίας πολιτών.

Πέμπτον, η κρίση της ΕΡΤ έδειξε ότι η αλληλεγγύη είναι πιο αποτελεσματικός τρόπος από την αγορά για να αρθεί το φράγμα ανάμεσα σε παραγωγούς και καταναλωτές, που είναι ένα από τα σημαντικά προβλήματα του νεωτερικού κόσμου.

Η «άνοιξη της ΕΡΤ» θα συζητηθεί πολύ, θα αναλυθεί εκτενώς σε επιστημονικά, πολιτικά και επαγγελματικά φόρα, θα γίνει αντικείμενο επιστημονικών ερευνών, μεταξύ άλλων και από πολλούς που τώρα λοιδορούν «το πείραμα», πιθανώς θα γίνει ακόμα ένα πολιτικό ορόσημο. Επίσης, πολλές από τις κατακτήσεις αυτής της «άνοιξης» ίσως ενσωματωθούν με τον ένα ή τον άλλον τρόπο σε έναν μελλοντικό βιώσιμο οργανισμό δημόσιας ραδιοτηλεόρασης και πιθανόν και άλλων δημόσιων οργανισμών.

Ομως, μεταξύ άλλων, η επιχείρηση «δολοφονήστε την ΕΡΤ» μετατράπηκε από πολιτικό πραξικόπημα σε πολιτική αυτοκτονία. Η κυβέρνηση, με τη στάση της επιτάχυνε το τέλος της και ίσως και το τέλος του πολιτικού συστήματος της μεταπολίτευσης. Για τον λόγο αυτό, keep walking, κ. πρωθυπουργέ.

* Καθηγητής στο Τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών

Διαβάστε και το: Η ΕΡΤ δεν χωράει στην παράγκα (του Στέλιου Ελληνιάδη)

---------------------------

Πηγή:efsyn

[Σήμερα 11/7/2013 συμπληρώνονται δύο μήνες από την ημέρα, που η κυβέρνηση αποφάσισε πραξικοπηματικά τον «ξαφνικό θάνατο της ΕΡΤ». Δεν κατάφερε όμως να σταματήσει τη λειτουργία της χάρη  στον ηρωικό αγώνα των εργαζομένων με το σύνολο της κοινωνίας στο πλευρό τους. Δύο μήνες μετά η δικομματική (πλέον) πλειοψηφία δεν έχει καταφέρει να παρουσιάσει κανένα αξιόπιστο σχέδιο για δημόσιο ραδιοτηλεοπτικό φορέα, πέρα από το έκτρωμα της «Δ(Ν)Τ».

Η κυβέρνηση βλέποντας πως οι προσφιλείς της μέθοδοι της συκοφάντησης και της διάσπασης δεν κάμπτουν τον αγώνα των εργαζομένων της ΕΡΤ προχώρησε σε εκστρατεία  “φίμωσης” της ΕΡΤ με στόχο αυτή τη φορά σταθμούς της  παραμεθορίου. Αστυνομικές δυνάμεις σε συνεργασία με ιδιώτες έκοψαν  το σήμα στο Βίτσι της Φλώρινας, στη Λέσβο και στο Πήλιο και αλλού.] Απ. Μωρ.

Ήρθε η ώρα της επίθεσης (για την κατάληψη και την αυτοδιαχείριση της ΕΡΤ)

Ήρθε η ώρα να σημάνουμε την γενική επίθεση. Από θλιμμένοι θεατές της ζοφερής μας πραγματικότητας, να προχωρήσουμε σε μια παράτολμη πράξη ανάληψης κοινωνικής ευθύνης.

Σήμερα άνθρωποι των Τεχνών και των Γραμμάτων απευθύνουν σε όλους προσκλητήριο γενικής επίθεσης, με πρώτο βήμα την κατάληψη και την αυτοδιαχείριση της ΕΡΤ. Η ΕΡΤ είναι το παγκόσμιας εμβέλειας όπλο μας, είναι η μοναδική μας ευκαιρία να διατυπώσουμε το νέο οικουμενικό αφήγημα και θα είμαστε υπόλογοι απέναντι στην Ιστορία αν δεν το πράξουμε.

Η δημόσια τηλεόραση της Ελλάδας δεν ανήκει ούτε στο κράτος ούτε στους εργαζομένους της. Την ευθύνη λειτουργίας της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης φέρουν οι  πνευματικοί άνθρωποι που έχουν χρέος να πρωτοστατήσουν, οι εργαζόμενοί της που έχουν την διάθεση να αυταπαρνηθούν και κάθε πολίτης που νιώθει το κάλεσμα του συλλογικού οράματος.

Καλούμε λοιπόν όλους και όλες την Κυριακή 14 Ιουλίου και ώρα 7μμ. στην ΕΡΤ για να ληφθούν αποφάσεις ώστε να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας, για να γίνει η ΕΡΤ η πρώτη τηλεόραση παγκοσμίως που θα εκπέμπει από τους ίδιους τους πολίτες και για τους ίδιους τους πολίτες της χώρας.

Χαϊνης Δ. Αποστολάκης

Γιάννης Μακριδάκης

 *****

(Με νέο άρθρο του Γ.Μακριδάκη, ακυρώνεται η εκδήλωση...)

Επικίνδυνοι τυχοδιώκτες!

Πριν καλά καλά στεγνώσει το μελάνι βγήκαν να μας κατηγορήσουν για επικίνδυνο τυχοδιωκτισμό που θα προκαλέσει το τελικό κυβερνητικό χτύπημα.. Άνθρωποι από μέσα από το “κίνημα” μάς κατηγορούν και άνθρωποι από δήθεν μέσα…

Επειδή καμιά διάθεση δεν έχουμε να κάνουμε ζημιά στο κίνημα της ΕΡΤ όπως υπάρχει, όπως το οργανώνουν και όπως τελικά το προχωρούν κάποιοι μέχρι σήμερα, επειδή κάποιοι ψάχνουν θύματα για να τους φορτώσουν την τελική αποτυχία αλλά κυρίως την ενδεχόμενη κυβερνητική επέμβαση και καταστολή, ακυρώνουμε την εκδήλωση και την παρέμβασή μας που θα γινόταν την Κυριακή στην ΕΡΤ.

Την άποψή μας την είπαμε, την γράψαμε, την κατέγραψε η Ιστορία. Αν οι άμεσα εμπλεκόμενοι δεν συμφωνούν, δεν θέλουν, δεν είναι έτοιμοι να αναλάβουν πρωτοβουλίες ή οτιδήποτε άλλο δεν, ας συνεχίσουν όπως αυτοί ξέρουν και όπως κάνουν μέχρι σήμερα, δίχως επικίνδυνους τυχοδιωκτισμούς στο διάβα τους.

---------------------------------

Πηγή:yiannismakridakis