Γιατί δεν ανεβαίνουν τα ποσοστά της ΑΝΤΑΡΣΥΑ;

(Έχω διαβάσει πολλές αναλύσεις για τα αποτελέσματα των πρόσφατων εκλογών, για την αριστερά και όχι μόνο. Αυτό το κείμενο του -διόλου γνωστού σε μένα- Νίκου Βγέθη, ξεχωρίζει για την φρεσκάδα, την ευαισθησία, αλλά και για την τόλμη που διαθέτει, γι'αυτό και το αναδημοσιεύω. Απ.Μωρ.)

 

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ κατά τη γνώμη μου έχει μια αξιοπρόσεκτη παρουσία στην ελληνική κοινωνία κι αξίζει μεγαλύτερου σεβασμού. Θα παρακαλούσα να φροντίσουν, όσοι συμμετέχουν στα καθοδηγητικά της όργανα,  να την αντιμετωπίζουν τουλάχιστον με αντίστοιχο σεβασμό με αυτόν που της δείχνει η χειμαζόμενη κοινωνία μας.

 

Τι άραγε φταίει;

Δεν αντέχω να διαβάζω άλλες αναλύσεις για την πολιτική συμμαχιών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. 

Είναι κανείς τόσο αφελής που να πιστεύει ότι η αριστερά είναι τόσο κοντά στο ιστορικό θρίαμβο που εξαρτάται η επιτυχία του μονάχα από μερικές ευφυείς κινήσεις τακτικής;

Η επαναστατική αριστερά βιώνει μια βαθύτατη ήττα. Ας το δούμε κατάματα.

1) Πολιτική ήττα. Ας μην κοροϊδευόμαστε. Η μαρξιστική επαναστατική Αριστερά, την οποία λοξοκοίταζαν οι καπιταλιστικές κοινωνίες όταν αναζητούσαν ένα σοσιαλιστικό αύριο, ήταν τα "ορθόδοξα" Κομμουνιστικά Κόμματα που είχαν την έγκριση της Μόσχας. Η υπόλοιπη επαναστατική αριστερά ήταν είτε από πρακτική πολιτική σκοπιά "γκρουπούσκουλα" είτε στο δρόμο της σοσιαλδημοκρατικοποίησης (Ευρωκομμουνισμός). Η διάλυση των "σοσιαλιστικών" χωρών κι η συνακόλουθη εξαφάνιση του ιστορικού πολιτικού ρεύματος, συνιστά την, εκ των πραγμάτων,  εξαφάνιση της επαναστατικής αριστεράς από το πολιτικό προσκήνιο.  τουλάχιστον αυτό καταλαβαίνει ο κόσμος. Η επαναστατική αριστερά αποτελεί σήμερα πολιτική γραφικότητα που πρέπει να επανακατακτήσει την κοινωνική αποδοχή.

2) Ιδεολογική ήττα. Είτε μας αρέσει είτε όχι, η Ακαδημία Επιστημών της ΕΣΣΔ έβαλε το μαρξισμό στην κατάψυξη.  Δεν πρέπει να υποτιμάμε τις μεμονωμένες αξιόλογες προσπάθειες που έγιναν με σκοπό την εξέλιξη αυτού του επαναστατικού ιδεολογικού ρεύματος, ακόμα και μέσα στην ΕΣΣΔ.  Όμως ήταν πρακτικά αδύνατο αυτές οι εξαιρέσεις να ανταποκριθούν στο ιστορικό τους έργο. Ο αστισμός είχε και διέθετε κολοσσιαίους πόρους στους μηχανισμούς ιδεολογικής κυριαρχίας κι από την άλλη πλευρά η "αφρόκρεμα" της επαναστατικής διανόησης, είτε -στην πλειοψηφία της- είχε υποταχθεί στη γραφειοκρατικοποιημένη -πλην όμως "επίσημη"- ερμηνεία του μαρξισμού, είτε αναλωνόταν στην διαπάλη με τη γραφειοκρατία αυτή.  Πολύ λίγη ενέργεια κατέληγε στην ουσιαστική ανάπτυξη του μαρξισμού.

Κάποτε οτιδήποτε ριζοσπαστικό στη σκέψη είτε προερχόταν είτε κατέληγε στο μαρξισμό.  Εδώ και σχεδόν έναν αιώνα, οι "επίσημοι πολιτικοί εκφραστές" του μαρξισμού " (π.χ. ΚΚΕ) αντιμετώπιζαν εχθρικά οτιδήποτε το καινούριο. Έτσι ο μαρξισμός έμεινε στάσιμος για έναν ολόκληρο αιώνα.

Αυτός ο κατεψυγμένος μαρξισμός, από κυρίαρχη ιδεολογία έγινε περιθωριακή και , σε όλες τις πλευρές της ανθρώπινης δραστηριότητας, κυριαρχούν σήμερα ιδεολογήματα ξένα στο μαρξισμό. Όπως το Big-bang κι η κυριαρχία του αγνωστικισμού στις θετικές επιστήμες.

Η παρέμβαση επιστημόνων  και φιλοσόφων με μαρξιστικό προσανατολισμό είναι για πολλές δεκαετίες απλά δον-κιχωτικές (π.χ. Μπιτσάκης).

 3) Έλλειψη Στρατηγικής. Κάποτε οι επαναστάτες πίστευαν ότι είχαν δίκιο κι αυτήν την πεποίθηση τη μοιράζονταν με εκατομμύρια ανθρώπους. Έτσι, οι λαοί μπορούσαν εύκολα να "παραβλέψουν" τα λουτρά αίματος που συνόδευαν πάντα τους "δρόμους προς τον Ουρανό".  Στην υπερβολή που αναπτύχθηκε γύρω από τον "επαναστατικό πυρετό" που προσέβαλε ευρείες μάζες, στοιχημένες πίσω από τις σοσιαλιστικές κι απελευθερωτικές θεωρίες, η βία ξεπέρασε το ρόλο της ως αναγκαίο κακό αλλά έφτασε και στο σημείο να λατρεύεται αυτοτελώς. Το διάσημο πλέον "βία στη βία της εξουσίας", δεν αναφέρεται στη βία ως μέσον.

Σήμερα, όμως,  όλες  οι επαναστάσεις έχουν λίγο έως πολύ χαθεί. Με παρόμοια την αφετηρία και το τέρμα, το μόνο που μένει σταθερό είναι το λουτρό αίματος. 

Δεν βολεύτηκαν -λοιπόν- οι λαοί, ούτε έγιναν όλοι "οπορτουνιστές" κι "αναθεωρητές" κι ότι άλλο παρόμοιο ποταπό.  Απλά έμαθαν  από την εμπειρία τους. Προτιμούν τις εκλογές από τις επαναστάσεις. Μπορεί να μη φέρνουν κανένα αποτέλεσμα, αλλά τουλάχιστον δεν πονάνε τόσο.

Η στρατηγική των επαναστάσεων έχει πλέον ελάχιστους οπαδούς.

4) Οραματική ανεπάρκεια. Ο Μαρξ, συνέλαβε το σοσιαλισμό σαν άρνηση των αντιθέσεων του καπιταλισμού. Δυστυχώς γι εμάς, δεν περιέγραψε τις λεπτομέρειες στην λειτουργία κι οργάνωση του σοσιαλισμού. Παρόλα αυτά, ακόμα και μόνη της η αρχική διαπίστωση ήταν  κολοσσιαίας σημασίας.

Στην αντιπαράθεση των κομμουνιστών με τον πρώιμο καπιταλισμό των καταθλιπτικών φορντιανών γραμμών παραγωγής, των μαύρων αστικοποιημένων περιοχών της Μεγάλης Βρετανίας και του ανολοκλήρωτου  εκδημοκρατισμού των  αυταρχικών πολιτικών συστημάτων,  η επίκληση της άρσης των αρνητικών του καπιταλισμού ήταν ένα επαρκέστατο κίνητρο. Άλλωστε τότε οι προλετάριοι δεν είχαν να χάσουν παρά τις αλυσίδες τους. Δεν είχαν ούτε pc, ούτε i-phone, ούτε αυτοκίνητο. Η μαρξική θεωρητική διαπίστωση μετασχηματιζόταν αυτόματα σε πολιτικό αίτημα. Απέναντι σε έναν τόσο αποκρουστικό καπιταλισμό, δεν ήταν δα και πολύ δύσκολο να διεκδικήσεις την ηθική υπεροχή.

Σήμερα, οφείλει κανείς να αντιπαρατεθεί με ένα πλουσιότερο ιδεολογικό οπλοστάσιο. Είναι εύκολο να αποκαλείς το σοσιαλισμό εξουσία του λαού. Και το Ariel το συνιστούν 29 κατασκευαστές πλυντηρίων. Δε λέει πλέον σε κανέναν τίποτα. Πώς θα εκφράζεται η λαϊκή εξουσία; Με εκλογές; Ποιό θα είναι το πολιτικό αυτό σύστημα που θα εξασφαλίζει τη λαϊκή εξουσία; Εάν το ξέρουμε  γιατί δεν το λέμε; Εάν δεν το ξέρουμε, τότε τι ζητάμε από το λαό;

Ποιο είναι το οικονομικό σύστημα που θα εξασφαλίσει την απρόσκοπτη ανάπτυξη των μέσων παραγωγής; Θα υπάρχουν εταιρείες; Θα υπάρχουν διοικήσεις κι ανειδίκευτοι εργάτες; Θα υπάρχουν μέτοχοι και μετοχές ή θα τα έχει όλα το κράτος; Το κράτος ποιος θα το έχει;

Σήμερα στην οικονομική ζωή υπάρχει ένα χαοτικό αλλά υπαρκτό σύστημα λήψης αποφάσεων. Η κάθε οικονομική μονάδα αποφασίζει για την πάρτη της στα πλαίσια της οικονομίας της αγοράς. Στο σοσιαλισμό, ποιοι και πώς θα παίρνουν αποφάσεις; Είναι δυνατόν να υπάρξει κεντρικός σχεδιασμός σε ένα τόσο πολυδαίδαλο και περίπλοκο σύστημα, όπως είναι η σύγχρονη καπιταλιστική οικονομική ζωή; Τι θα κάνουμε λοιπόν; Θα "απλουστεύσουμε βίαια" την οικονομική ζωή ή θα φτιάξουμε ένα αποκεντρωμένο σύστημα διεύθυνσης; Τέλος πάντων, ακόμα κι εάν δεν ξέρουμε ακριβώς πως θα είναι, τι ονειρευόμαστε, πως το φανταζόμαστε, ποιο είναι το ιδανικό που θα θέλαμε να υλοποιήσουμε; Εάν δε μπορούμε να το περιγράψουμε, πώς έχουμε την απαίτηση να αποδεχθεί ο λαός την ανωτερότητά του;

5) Το πρότυπο του λαϊκού αγωνιστή

Ναι, το έχουμε χάσει κι αυτό!

Στο μεσοπόλεμο κι ακόμα λίγο μετά το Β' Παγκόσμιο, οι κομμουνιστές συνιστούσαν  ένα πρότυπο για την κοινωνία. Ήταν μορφωμένοι, ήταν ηθικοί (ότι κι εάν σήμαινε αυτό), ήταν δίκαιοι, δεν ήταν αργυρώνητοι, ίσα-ίσα ήταν υποδείγματα ανιδιοτέλειας, σέβονταν τις γυναίκες και τις αντιμετώπιζαν ισότιμα, υιοθετούσαν τις πρωτοποριακές  αντιλήψεις κοκ

Ο κόσμος τους καταλόγιζε έντονα ουτοπικά στοιχεία στην πολιτική τους πρόταση, αλλά όμως αναγνώριζαν την ανωτερότητά τους. 

Καταδιωκόμενοι μονίμως από το κράτος, δε μπορούσαν να ασκήσουν κάποιο επάγγελμα, άλλωστε μεγάλο χρονικό διάστημα της ζωής τους το πέρναγαν στις φυλακές.

Ήταν επαγγελματίες επαναστάτες σε μια ιστορική περίοδο που η διάχυτη αίσθηση της επικείμενης σοσιαλιστικής επανάστασης το δικαιολογούσε.

Σήμερα ξέρουμε ότι αυτή η στάση ζωής έχει πολλά προβλήματα.

Η απόσπαση από τον κοινωνικό ιστό των επαγγελματιών επαναστατών είναι πλέον απαράδεκτη. Άλλωστε, καταλαβαίνουμε ότι ένα μικρό σώμα ελίτ επαγγελματιών επαναστατών αποτελεί το συντομότερο δρόμο προς τη γραφειοκρατικοποίηση.

Αφού οι επαναστάτες πρέπει να ενταχθούν στην οικονομική ζωή, αρχίζουν τα πράγματα να είναι περισσότερο περίπλοκα. Πρέπει  να αναλαμβάνουν διοικητικούς ρόλους ή θα πρέπει να παραμένουν "αμόλυντοι" ανειδίκευτοι εργάτες;

Ποια πρέπει να είναι η στάση τους στην οικογένεια; Η συμμετοχή τους στη ζωή του σπιτιού, οι ευθύνη τους για την ανατροφή των παιδιών κοκ.

Ναι, να κάνουμε γελώντας κριτική στην διαγραφή του Παζολίνι για "ηθική ανεπάρκεια". Μπορούμε όμως να περιγράψουμε την ηθική επάρκεια; Μπορούμε να προβάλουμε μια πρότυπη στάση ζωής;  Εάν δεν προβάλουμε αυτά που κατά την άποψή μας "έχουν νόημα", πώς μπορούμε να ισχυριστούμε μια οραματική ανωτερότητα; Ανώτερη ως προς τι; Εάν η σύγχρονη καταναλωτική καπιταλιστική κοινωνία δεν έχει μέλλον, μπορούμε να περιγράψουμε αυτή που θα έχει;

Ας επιστρέψουμε στις εκλογές και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ

Τι από τα παραπάνω θα επουλώναμε με μια συνεργασία με το "Σχέδιο Β'";

Το πρόβλημα -λοιπόν-  με την αριστερά δεν είναι οι εκλογικές της επιδόσεις. Μεγαλύτερη σημασία έχουν τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της πολιτικής επιρροής ενός τέτοιου επαναστατικού μορφώματος.

Δε φτάνει να συνειδητοποιήσουμε το μέτρο της ιστορικής δυσκολίας που αντιμετωπίζουμε.

Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε και την ιστορική πρόκληση που βρίσκεται μπροστά μας.

Η συνεχής "διαπίστωση" περί αντικειμενικής ωριμότητας της ανατροπής του καπιταλισμού τα τελευταία 150 χρόνια μοιάζει με σταματημένο ρολόι. Σε όσους επιμένουμε ότι τέτοια ιστορική φάση δεν έχει ακόμα εμφανιστεί στην ανθρώπινη ιστορία  κάποιος θα κάνει κάποια στιγμή τον έξυπνο και θα μας πει "είδατε που εγώ σας τα 'λεγα". Απλά αρχίζει αυτή η στιγμή να πλησιάζει και θα πρέπει να μας απασχολεί εάν θα υπάρξει κάποια αριστερά που θα μπορέσει να αναβιώσει ένα θελκτικό σοσιαλιστικό όραμα.

Έχουμε λοιπόν την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ένα μετωπικό μόρφωμα αποτελούμενο από διαφορετικά πολιτικά ρεύματα που καταφέρνει να εξασφαλίζει στον καθένα την αυτοτέλειά του, καταφέρνει να συσπειρώνει ανένταχτους χωρίς να τους καπελώνει, εξασφαλίζει την πολιτική διαφωνία και διατηρεί την αντιπαράθεση σε συντροφικά επίπεδα (ε, και κανένα μαχαιρωματάκι καμιά φορά για να μην ξεχνάμε τις ιστορικές μας παραδόσεις),  έχει  πλέον μια ευρεία παρουσία στο συνδικαλιστικό  χώρο εμφανίζοντας μια "ενιαία" μορφή χωρίς να γίνεται καμία ιδιαίτερη προσπάθεια καταστολής των διαφορετικοτήτων και -ίσως το σημαντικότερο- χωρίς να δίνουμε ιδιαίτερη σημασία στις διάφορες "αποκλίσεις" που εμφανίζονται σε διαφορετικούς χώρους. Είτε αυτές συνιστούν "ηγεμονικού χαρακτήρα" οργανωμένη παρέκκλιση κάποιας από τις διαφορετικές πολιτικές οργανώσεις είτε προσωπικές αδυναμίες των μελών της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στο συγκεκριμένο χώρο. Εφόσον ζούμε στην κοινωνία των ανθρώπων θα αντιμετωπίζουμε με κατανόηση και τις ανθρώπινες αδυναμίες. Πολύ περισσότερο αυτές των συντρόφων μας.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ μπορεί να υπερηφανευτεί γι αυτόν τον ανώτερο πολιτικό πολιτισμό της.

Οι εκλογικές επιδόσεις της σε συνδυασμό με τα ελάχιστα οργανωμένα μέλη και την εμβρυακή οργανωτική δομή, μας βεβαιώνουν  ότι μια επαναστατική αριστερά έρχεται επιτέλους με πολιτικούς όρους σε επαφή με πλατύτερα λαϊκά στρώματα.  Ναι, είναι ενοχλητικό να ανεβοκατεβαίνουν σαν ασανσέρ οι ψήφοι σε διαδοχικές εκλογές:

Όμως ενώ η στατιστική τάση είναι ανοδική (ενοχλητικά μικρή η κλίση αλλά όμως  αυξητική) το γεγονός ότι οι ψηφοφόροι πάνε κι έρχονται (ναι ξαναέρχονται!) δείχνει μια πολιτική σχέση με κάποια βαθύτερα χαρακτηριστικά κι αυτό το γεγονός αξίζει να το εκτιμήσουμε.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ ούτε μπορεί ούτε θέλει να περιχαρακώσει την πολιτική της επιρροή. Στις κινητοποιήσεις είναι σε ιδιαίτερα καλή επικοινωνία και συνεργασία με όλες τις πλευρές της αριστεράς. Ακόμα και το ΣΥΡΙΖΑ.

Μικρές πολιτικές οργανώσεις που δε συμμετέχουν κεντρικά στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ συνεργάζονται στα ΕΑΑΚ ή σε τοπικές δημοτικές κινήσεις ή σε κοινωνικούς φορείς.

Ακόμα και με το ΚΚΕ υπάρχει ισχυρή διάθεση για κοινές δράσεις.

Η σχέση μας με τους "οπαδούς" δεν είναι οργανωτική, δεν είναι προϊόν απολίτικης συναισθηματικής συστράτευσης, και δεν έχει καμία υστεροβουλία (όχι δεν θα γίνουμε κυβέρνηση!).

Είναι μια συνειδητή πολιτική σχέση και μόνο. Εκλογικά εκφράζεται ανάλογα με τις πολιτικές περιστάσεις που μόνο πολιτικά ανάπηροι δε μπορούν να κατανοήσουν…

Όλα αυτά δείχνουν μια ζηλευτή και πρωτόγνωρη υγεία στη σχέση μιας επαναστατικής οργάνωσης της αριστεράς  με την πολιτική της επιρροή.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ δεν έχει επουλώσει τις ανοικτές πληγές της αριστερά. Δε μπορεί άλλωστε. Είναι όμως η πρώτη φορά στην μεταπολιτευτική ιστορία της ελληνικής αριστεράς που ζούμε ένα πολιτικό πείραμα που αξίζει τον κόπο.

Ας το περιφρουρήσουμε.

Νίκος Βγέθης

----------------------

Πηγή:aristeroblog 

Μήνυμα αξιοπρέπειας στις εκλογές - Του Γιάννη Μακριδάκη

Κανονικά με τέτοια κυβέρνηση και τέτοια πολιτική που εφαρμόζει αυτά τα δύο χρόνια αλλά και με όσα αναμένεται, ως γνωστόν, να εφαρμόσει, ο Σύριζα θα έπρεπε ήδη να έχει παρελάσει θριαμβευτής και απελευθερωτής στο Σύνταγμα μετά από παλλαϊκό ξεσηκωμό και πτώση της ακροδεξιάς και κατόπιν εκλογών στις οποίες θα ελάμβανε συντριπτική πλειοψηφία και αυτοδυναμία.

Αυτά βεβαίως θα είχαν συμβεί αν ο Σύριζα ήταν αξιοπρεπές κόμμα, ριζοσπαστικό που ενέπνεε και έδινε ελπίδα στους καταληστεμένους και τσαλαπατημένους επί της αξιοπρέπειάς τους πολίτες αυτής της χώρας.

Όμως ο Σύριζα από τότε που έγινε αξιωματική αντιπολίτευση, άλλαξε και ρότα πολιτικής. Αντί να στέκει με αξιοπρέπεια και σταθερότητα στις θέσεις του, αντί να απευθύνεται ξεκάθαρα στην κοινωνία των πολιτών, αντί να είναι μπροστάρηδες στην πορεία της κοινωνίας προς την ανατροπή του ίδιου του αναξιοπρεπούς και ιδιώτη εαυτού της οι βουλευτές και τα στελέχη του, άρχισαν όλοι μαζί την οικειοθελή βίαιη “ωρίμανσή τους”, την ευθυγράμμισή τους με τις επιταγές του συντηρητισμού για να λάβουν θέση κυβέρνησης εν αναμονή, την καθημερινή ενασχόλησή τους με τα δελτία τύπου των μουρούτηδων που είχαν στόχο να τους τραβήξουν στον βόθρο τους, την τελική διολίσθηση, τις εκπτώσεις, τις απαράδεκτες και ανήθικες δηλώσεις και ενέργειες, τον εναγκαλισμό με ανθρώπους γνωστού αναξιοπρεπούς πολιτικού παρελθόντος, την ανάδειξη πρωτοκλασσάτων στελεχών δουλοπρεπών και ανέντιμων, ανακόλουθων πολιτικάντηδων με προσωπικές οικονομικές επενδύσεις σε πολυεθνικές που απομυζούν και καταστρέφουν τον πλανήτη, έγινε δηλαδή εντός δύο ετών αναμονής εξουσίας ο Σύριζα ένα κόμμα ίδιο και απαράλλαχτο με όσα χείριστα τέτοια μάθαμε να ανεχόμαστε στους κυβερνητικούς θώκους εδώ και δεκαετίες.

Προφανώς αυτή είναι ακόμα η ελληνική κοινωνία, κοινωνία ιδιωτών και όχι πολιτών. Δεν έχει αλλάξει ακόμη η δυναμική της παρ’ όλες τις τεράστιες αλλαγές που έχουν συντελεστεί . Οπότε ένα κόμμα για να λάβει την πλειοψηφία της και να κυβερνήσει πρέπει, σύμφωνα με τα παλαιοπολιτικά δεδομένα, να την εκφράζει, πρέπει να είναι ο καθρέφτης της και ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, δικαιολογεί συνεργασία ακόμα και με τον διάβολο, όπως αρέσκονταν να λένε τα στελέχη του Σύριζα τότε, στην αρχή αυτής της πορείας ενδοτισμού, τότε που μασούσαν με κάθε τρόπο για να καταπιούν όπως όπως τις εισροές γνωστών για το ποιόν τους πολιτικών προσώπων στον χώρο τους και τον εφεξής συναγελασμό μαζί τους. Διάλεξαν δηλαδή όλοι τους την εύκολη πορεία της προσαρμογής παρά την δύσκολη πορεία της ανατροπής του κοινωνικού κατεστημένου.

Με γεια τους με χαρά τους λοιπόν εκεί στον Σύριζα που το σκέφτηκαν και το σκέφτονται ακόμη έτσι το “πράμα” και έγιναν ένα συμπαγές αναξιόπιστο πράμα, όπως λέει και ο ανεκδιήγητος πολιτικάντης υποψήφιος ευρωβουλευτής τους που κορδίζεται ότι έδιωξε την Σαμπιχά από το ψηφοδέλτιο διότι ήταν ακροδεξιά τσιγγάνα (γελάνε και οι όρνιθες). Με γεια τους με χαρά τους που μετρούν κουκιά και πορεύονται, που θεωρούν δεδομένους ανθρώπους-ψήφους στο σακούλι τους και πάνε να ανοιχτούν συνειδησιακά ολοένα για να προσεταιριστούν και άλλους. Με γεια τους με χαρά τους που δεν έχουν πρόβλημα να αδειάσουν συνεργάτες τους, να εκθέσουν ανθρώπους, να πράξουν αναξιοπρεπώς, να μιλήσουν δουλοπρεπώς, να γίνουν γλίτσες ξεφτίλες ανακόλουθοι και αναξιόπιστοι μόνο και μόνο για να λάβουν την πλειοψηφία στις εκλογές με παλαιοπολιτικά κριτήρια και μεθόδους και όχι με ριζοσπαστισμό και αξιοπρέπεια. Με γεια τους με χαρά τους που διάλεξαν να πορευτούν και πορεύονται ακόμη στον εύκολο απλοϊκό δρόμο που θα έπαιρνε ο κάθε ηλίθιος πολιτικάντης αν έφτανε μέχρις εκεί. Με γεια τους με χαρά τους όλα αυτά αλλά τους αξιοπρεπείς πολίτες, όσους δεν τους αρέσει να νιώθουν ότι τους έχει ο Σύριζα δεδομένους ψήφους δικούς του, όσους δεν ανέχονται την ανηθικότητα, την ιδιοτέλεια, την αναξιοπρέπεια τους χάνει καθημερινά εδώ και δύο χρόνια γι αυτό και προφανώς δεν ανεβαίνει στις δημοσκοπίσεις αλλά πέφτει κιόλας ύστερα από τόση κοσμοχαλασιά. Επίσης, όπως πολύ ευκρινώς διαφαίνεται, δεν παίρνει ούτε σημαντικό ποσοστό από τους “άλλους”, οι οποίοι προτιμούν βέβαια τους ομοίους τους παρά αυτούς που προσαρμόζονται ως όμοιοί τους. Εξ ου και η εμφάνιση των ποταμιών στην πολιτική ζωή, η ανάδυση των άλλων ακροδεξιών, των καμουφλαρισμένων πίσω το προσωπείο της απολιτίκ ποταμίσιας πέστροφας. Για όλη αυτή την κατάντια είναι συνυπεύθυνος με την ακροδεξιά που κυβερνά, ο Σύριζα που περιμένει και ενδίδει.

Η πιο αξιόπιστη και επίσημη όμως δημοσκόπηση θα είναι οι εκλογές για ευρωβουλή και περιφέρειες. Εκεί ο Τσίπρας και το επιτελείο της διγλωσσίας, της δουλοπρέπειας και της αναξιοπρέπειας πρέπει να λάβουν το μήνυμα της αποτυχίας τους, το οποίο κάνουν ότι δεν αντιλαμβάνονται τόσον καιρό. Οι αξιοπρεπείς πολίτες δεν δύνανται να τους ψηφίσουν ούτε καν με βαριά καρδιά, για να φύγουν οι άλλοι διότι αν πράξουν έτσι, νιώθουν ότι δεν θα διαφέρουν σε τίποτε από τους βουλευτάδες του άθλιου δικομματισμού της ακροδεξιάς, οι οποίοι με βαριά καρδιά κι αυτοί (έλεγαν ότι) ψήφιζαν τα μνημόνια δήθεν για να μην καταρρεύσει η χώρα. Αν η αριστερά θέλει να “ωριμάσει” και να γίνει δεξιά, οι “ανώριμοι” αξιοπρεπείς πολίτες δεν δύνανται να την ακολουθήσουν στην κατηφόρα της.

Κανονικά ο Τσίπρας και το επιτελείο της διγλωσσίας, της δουλοπρέπειας και της αναξιοπρέπειας που τον περιστοιχίζει θα έπρεπε ήδη να έχουν αποδεχτεί την πλήρη και καταφανή αποτυχία τους βλέποντας τα σημάδια της κοινωνίας, η οποία, παρόλα όσα οι ίδιοι αλλά κυρίως οι αντίπαλοί τους πράττουν, δεν τους αποδέχεται, δεν συμβαδίζει με αυτούς, δεν συμμετέχει, δεν τους εμπιστεύεται, το κόμμα δεν έχει μέλη καλά καλά για να στελεχώσει συνδυασμούς αυτοδιοίκησης και τρώει πόρτα από τους πολίτες τους οποίους προσεγγίζει. Αυτό και μόνο είναι η απόδειξη παταγώδους αποτυχίας των πολιτικών επιλογών τους. Οι περιφερειακές εκλογές και ευρωεκλογές απλά θα αποδείξουν και θα καταγράψουν επίσημα τα ηλίου φαεινότερα, τα οποία μονάχα οι ενδιαφερόμενοι να τα δουν και να τα αναλύσουν δεν βλέπουν και δεν δύνανται, νοητικά πιθανόν, να εκτιμήσουν.

Όπως ανήγαγαν τις κατά καιρούς απεργίες σε κομβικές ημέρες και εμβληματικές δράσεις για την πτώση της ακροδεξιάς αλλά διαψεύστηκαν όλες τις φορές οικτρά δίχως όμως να κατανοήσουν, όπως φάνηκε, το παραμικρό, με τον ίδιον ακριβώς τρόπο έχουν αναγάγει και τις επερχόμενες εκλογές ως κόμβο στην πορεία της ανατροπής της ακροδεξιάς, μιας πορείας που όμως ουσιαστικά δεν έχει αρχίσει ποτέ. Διότι ο Σύριζα επέλεξε εξ αρχής την πορεία δικής του ωρίμανσης και ενδοτισμού και όχι την πορεία ανατροπής του συστήματος και  των εκφραστών του.

Οι επερχόμενες εκλογές λοιπόν, ευρωεκλογές και περιφερειακές είναι ευκαιρία των πολιτών να δείξουν στο δίπολο της αναξιοπρέπειας, της ακροδεξιάς που κυβερνά και του Σύριζα που αναμένει και εξευτελίζει τις αξίες και την αξιοπρέπειά μας, ότι δεν τους ανεχόμαστε πια. Τους μεν για τον τρόπο που κυβερνούν και ξεπουλούν την Ελλάδα και την ζωή μας, τους δε για τον τρόπο που ωριμάζουν και προοιωνίζονται μια καλή συστημική διαχείριση της κατάντιας μας.

ΥΓ

Η Αριστερά όσο συνεχίζει να ασχολείται και να μιλάει για το χρήμα και όχι για τις πραγματικές αξίες, τόσο θα είναι δέσμια του ευτελούς και αναξιοπρεπούς συστήματος που την γέννησε, την ορίζει και την περιορίζει, τόσο θα είναι μια παρωχημένη Αριστερά. Μια Μουσειακή Αριστερά όπως το ΚΚΕ και λοιπές ομοειδείς δυνάμεις ή μια ενδοτική αναξιόπιστη και αναξιοπρεπής συστημική “αριστερά” όπως ο Σύριζα.

Η Αριστερά επιβάλλεται πλέον να μιλήσει με άλλους όρους και να προβάλει στην πολιτική ζωή τις πραγματικές αξίες. Η Οικουμενική Αριστερά είναι η μόνη προοπτική ζωής για το οικοσύστημα και για την ανθρωπότητα.

--------------------------------

Πηγή:yiannismakridakis

Συνέντευξη Γιώργου Ρούση (13/12/2013)

Συνέντευξη Γ. Ρούση στον Γιώργο Χουδαλάκη στο περιοδικό Crash.

Σημασία δεν έχει μόνο τι λέγεται, αλλά και ποιος το λέει. Ο Γιώργος Ρούσης θεωρείται ως ένας από τους κορυφαίους διανοούμενους της αριστεράς . Για αυτό και αποκτά άλλη αξία όταν  χαρακτηρίζει τον Τσίπρα ως “ένα νεαρό που καβάλησε το καλάμι”. Ως καθηγητής στο Πάντειο εδώ  και  τριανταπέντε χρόνια παραδίδει μαθήματα ανατροπής του συστήματος. Ίσως για αυτό και δεν χρηματοδοτήθηκε ποτέ καμιά έρευνά του.

Σε μια εκ  βαθέων -μη πολιτικά ορθή- συνέντευξη στο CRASH, επιχειρούμε μια εξ αριστερών ανάλυση του πολιτικού τοπίου.

Ο Ρούσης πιστεύει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ τα δίνει όλα για να γίνει κυβέρνηση.

Για τον Γ.Γ. του ΚΚΕ Δημήτρη Κουτσούμπα, επιλέγει το χαρακτηρισμό “από κάθε άποψη τέλειος εκπρόσωπος απολιθώματος» ενώ για το ΚΚΕ πιστεύει ότι «οραματίζεται το μέλλον κοιτάζοντας προς το Σταλινικό παρελθόν».

Η ΔΗΜΑΡ για τον Ρούση είναι ό,τι πιο γελοίο, δίγλωσσο, και ασυνεπές  υπάρχει στο πολιτικό σκηνικό και ο Κουβέλης δεν είναι αριστερός αλλά ο κύριος “ναι μεν αλλά”.

Ο ίδιος, αντάρτης πολιτικά, χωράει μόνο στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ και σε αυτήν κριτικά.  Στα μάτια του καθηγητή η σημερινή ΝΔ του Σαμαρά, με ‘Αδωνη, Βορίδη, Δένδια κλπ  είναι ακροδεξιά. 

Για το ΠΑΣΟΚ δηλώνει “τέλειωσε το πανηγύρι” που απλά εξακολουθεί να υπάρχει για να είναι ο δυστυχής Βενιζέλος αντιπρόεδρος στην κυβέρνηση.  Όταν η συζήτηση φθάνει στην τρομοκρατία, υπενθυμίζει ότι η πρώτη τρομοκρατία είναι η κρατική, ακολουθεί η παρακρατική της Χρυσής Αυγής. Ο ίδιος θεωρεί ότι η εποχή ευνοεί και άλλου είδους ένοπλη αντιβία με την οποία διαφωνεί επειδή την θεωρεί ηθικά ελέγξιμη και αναποτελεσματική”. Για πρώτη φορά ανασύρει την προκήρυξη ανάληψης ευθύνης για το χτύπημα στα γραφεία της ΝΔ και καταγγέλει μέσω του Crash ότι είναι κατασκευασμένη από τις μυστικές υπηρεσίες.

Σύνορα Γαλλίας-Βελγίου, 1971. Ένα ζευγάρι ταξιδεύει με οτοστόπ από την Γαλλία, φθάνει στον Τελωνειακό έλεγχο του Βελγίου.

Η Λίζα, μια νεαρή Αμερικανίδα, εμφανώς νευρική, ρωτάει με τα σπασμένα Ελληνικά της: Γιώργο τι γίνεται τώρα;

Ο Βέλγος τελωνειακός ζητάει από τον Γιώργο το διαβατήριό του. Είναι πλαστό.

Η απαγόρευση εισόδου είχε ως αποτέλεσμα τον εγκλωβισμό του νεαρού στην ουδέτερη ζώνη μεταξύ των δύο χωρών. Οι Βελγικές αρχές παρέπεμψαν τον Γιώργο Ρούση στην Ελληνικη πρεσβεία, αγνοώντας ότι είχε καταδικαστεί σε «τουλάχιστον δύο χρόνια φυλακή» για την αντιδικτατορική του δράση.

Το πινγκ πονγκ μεταξύ Γάλλων και Βέλγων τερματίστηκε με την πρόταση των Βέλγων στο ¨βομβιστή¨ να αιτηθεί πολιτικό άσυλο. Του ζήτησαν μόνο να υπογράψει ένα χαρτί στο οποίο θα αποκήρυσσε την βία.

Ο νεαρός αριστερός το αρνήθηκε προκαλώντας στον Αυστριακό Αρμοστή του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, εγκεφαλικό.

«Εδώ πιο κάτω» του είπε, «είναι το άγαλμα της  βελγίδας ηρωίδας Γκαμπριέλ Πετί, που καταδικάστηκε σε θάνατο για βίαιη  αντίσταση ενάντια στους Γερμανούς. Σέβομαι την αντίσταση της χώρας που με φιλοξενεί και δεν μπορώ να αρνηθώ την Βελγική αντίσταση. Όπως δεν μπορώ να απαρνηθώ την αντίσταση του πατέρα μου κατά των Γερμανών και των Άγγλών κατακτητών και δεν υπογράφω.

Επί τρεις μήνες ο Ρούσης ήταν επί ξύλου κρεμάμενος. Τελικά, ο ΟΗΕ υποχώρησε χορηγώντας για πρώτη φορά άσυλο χωρίς την έγγραφη αποκήρυξη της Βίας.

Συνέντευξη

Ξεκινήσαμε την κουβέντα ζητώντας την ερμηνεία του για τον κατακερματισμό της Αριστεράς.

“Θεωρώ ότι ορισμένα στελέχη, μεγάλων αριστερών κομμάτων αν βγαίνανε στην κοινωνία σε ένα ευρύτερο μέτωπο, θα ήταν ένα τίποτα. Μέσα στο μικρομάγαζο του γραφειοκρατικού μηχανισμού στον οποίο βρίσκονται είναι κάποιοι. Και αυτό το στηρίζουνε με νύχια και με δόντια”.

Ο Ρούσης προτείνει για τα στελέχη μια μόνο θητεία σε θέση κομματική ευθύνης.

“Να μην υπάρχει αυτή η κατάντια της μονιμότητας. Το να είσαι γραμματέας σε ένα κόμμα είκοσι-τριάντα χρόνια, είναι απαράδεκτο”.

Ο καθηγητής έχει υπάρξει μέλος του ΚΚΕ για μια εικοσαετία. Ξέρει τα πράγματα από μέσα και του ζητάμε μια ακτινογραφία:

”Το ΚΚΕ έχει τρία αρνητικά κατά την γνώμη μου. Λέει ότι οραματίζεται τον σοσιαλισμό αλλά βλέπει προς τα πίσω. Δηλαδή κάνει αυτό  με το οποίο διαφωνούσε  ο Μαρξ, δηλαδή να αντλούμε την ποίηση μας  από το παρελθόν και όχι από το μέλλον. Δηλαδή η εικόνα για τον σοσιαλισμό την οποία οραματίζεται , είναι να επαναφέρουμε τον υπαρκτό σοσιαλισμό και μάλιστα την πιο σκοτεινή πλευρά του, τον σταλινισμό.

Το δεύτερο είναι ότι έχει την λογική ¨το μοναστήρι να’ ναι καλά”. Θεωρεί ότι το κύριο είναι να διατηρηθεί το μαγαζί του έτσι λειτουργεί σαν σέχτα . Και αυτό στην εποχή μας είναι καταστροφικό για το λαϊκό κίνημα .

Τρίτο και χειρότερο. Στο όνομα να είναι μια αντιπολίτευση αποδεκτή από το σύστημα υποχωρεί σε όλα τα μέτωπα και αντί να λειτουργεί σαν προσάναμα και πρωτοπωρία λειτουργεί πυροσβεστικά.  Αυτό επιβεβαιώθηκε πρόσφατα  στις απεργίες των καθηγητών, των  διοικητικών των πανεπιστημίων,  και γενικά σε όλες τις κινητοποιήσεις. Θεωρώ ότι το ΚΚΕ έχει πλήρως απωλέσει την όποια επαναστατικότητα είχε.”

Οδηγούμε την συζήτηση στο μεγαλύτερο κόμμα της Αριστεράς και ο Ρούσης δεν μασάει τα λόγια του.

“Προεκλογικά  είχα δηλώσει  για τον ΣΥΡΙΖΑ ότι όσο ανεβαίνει η μαϊμού τόσο περισσότερο της φαίνεται ο κώλος. Νομίζω ότι αυτό όσο περισσότερο περνάει ο καιρός τόσο και περισσότερο ισχύει. Στο όνομα του να πάρει την κυβέρνηση έχει δώσει τα πάντα και δίνει όλο και περισσότερα. Και είναι ίσως και παγκόσμια πρώτη. Η σοσιαλδημοκρατία παραδοσιακά όταν ήταν στην αντιπολίτευση έπαιζε την διεθνή, είχε το χέρι γροθιά και αριστέριζε. Περνούσε και τα κομμουνιστικά κόμματα σε προτάσεις. Αλλαζε άρδην όταν έπαιρνε την εξουσία. Ο ΣΥΡΙΖΑ το κάνει απο πριν. Υπογράφει την δήλωση μετάνοιας για να μπορέσει να πάρει την εξουσία. Και αυτό φαίνεται από κάθε άποψη και κυρίως από τις συμμαχίες που πάει να κάνει σήμερα.

Ως αριστερός διανοούμενος υποστηρίζει πως η ψήφος δεν έχει αποτέλεσμα και το μόνο που δείχνει το εκλογικό αποτέλεσμα είναι “ο βαθμός ωριμότητας των εργαζομένων”. Πιστεύει ότι μόνο μέσα από την διεκδίκηση μιας ευρύτερης αλλαγής και ρήξης με την Ευρωπαική Ενωση θα αλλάξουν τα πράγματα. Καταλογίζει ευθύνες στον ΣΥΡΙΖΑ “επειδή είναι ανίκανος να οργανώσει ένα λαϊκό κίνημα και να συγκρουστεί με την ΕΕ”.

Ποια η γνώμη σας για τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ;

«Ο Τσίπρας είναι ένας νεαρός που έχει καβαλήσει το καλάμι».

Του αναγνωρίζετε κάποια προσόντα;

«Δεν τον γνωρίζω προσωπικά. Η κίνηση και μόνο του σώματος του δείχνει μια υπερβολική έπαρση. Δεν είναι κουτός. Έχει μια ευφράδεια,  θα έλεγα, αλλά δεν έχει κανένα θεωρητικό βάθος και τα  κύρια  χαρακτηριστικά  του είναι η έπαρση και ο οποτρυνισμός …»

Τον Δημήτρη Κουτσούμπα όμως τον γνωρίζετε;

Τον Κουτσούμπα τον ξέρω. Θα έλεγα οτι αναπαράγει με τον καλύτερο τρόπο τόσο με τον λόγο του όσο και με την γενικώτερη στάση του την αντίληψη του ΚΚΕ ως απολίθωμα μια άλλης εποχής.

Ο Αλαβάνος;

«Eίναι ένας  αστός, «προδότης της τάξης του»,  για αυτό ανιδιοτελής. ……… Είναι άνθρωπος με βαθιά κουλτούρα και το τελευταίο διάστημα έχει κάνει πολύ σημαντικά βήματα προς τα αριστερά και προς την ρήξη».

Την επιλογή του στο πρόσωπο του Τσίπρα για την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ πως την χαρακτηρίζετε;

«Εγκληματική….»

Σε ένα συνεργαζόμενο με την αξιωματική αντιπολίτευση ΑΝΤΑΡΣΥΑ θα συμμετέχατε;

«Θα ήμουν έξω με τα τέσσερα.  Όχι επουδενί, μας δηλώνει. “Και ένας λόγος παραπάνω που το λέω σήμερα είναι ότι αυτοί που είναι μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ και που υποτίθεται θα τον επηρεάζανε σε μια αριστερή κατεύθυνση όπως ο Λαφαζάνης, το τελευταίο διάστημα αντί να επηρεάζουνε αυτοί προς μια αριστερή κατεύθυνση τους επηρεάζει ο ΣΥΡΙΖΑ σε μια δεξιά κατεύθυνση».

To ΠΑΣΟΚ έχει μέλλον;

«Ποιό ΠΑΣΟΚ ; η ουρά της ΝΔημοκρατικής ακροδεξιάς; Τέλειωσε το πανηγύρι για το ΠΑΣΟΚ που ξέραμε. Ο μόνος λόγος ύπαρξης  του είναι η πολιτική επιβίωση των βουλευτών του και του Βενιζέλου . ».

Τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ πρέπει να αποβληθούν από το πολιτικό σύστημα ή πρέπει να ενταχθούν σε κάποιο σχήμα όπως στο ΣΥΡΙΖΑ;

«Θεωρώ το χειρότερο για ένα λαό να μην έχει ιστορική μνήμη. Η Δυτική Γερμανία μετά τον πόλεμο, χωρίς να κάνω αναλογίες καθοδηγήθηκε και κυβερνήθηκε σε μεγάλο βαθμό  από πρώην συνεργάτες των ναζί . Είχαν βγάλει οι Ανατολικογερμανοί ένα τόμο, το καφέ βιβλίο, το οποίο έχω εδώ, με ένα κατάλογο ονομάτων που ήτανε πρώην βασανιστές συνεργάτες του Χίτλερ κλπ, και είχαν καίριες θέσεις στον κρατικό και οικονομικό μηχανισμό της Δυτικής Γερμανίας. Το ίδιο πιστεύω για στελέχη του ΠΑΣΟΚ τύπου Κατσέλη κλπ που ετοιμάζονται να συνεργαστουνε με τον ΣΥΡΙΖΑ. Είναι απαράδεκτο να τα αγκαλιάζει. Δεν μιλάω βέβαια για τον κόσμο του ΠΑΣΟΚ, στον οποίο την μόνη ευθύνη που μπορείς να του καταλογίσεις για την σημερινή μας κατάντια είναι ότι κάποια στιγμή το ψήψισε. Αλλά όχι  άνθρωποι που είναι συνυπεύθυνοι για τη κατάντια μας όπως  π.χ,ο Ανδρουλάκης ή ο Νίκος ο Κοτζιάς,  να τους ξανααγγαλίασει η  Αριστερά».

Η ΔΗΜΑΡ έχει λόγο ύπαρξης;

Για το κυρίαρχο σύστημα έχει και παρά έχει.
Eίναι ό,τι πιο γελοίο υπάρχει σήμερα στην Ελληνική πολιτική ζωή. Είναι η προσωποποίηση του “ναι μεν αλλά”.

Τον Κουβέλη τον θεωρείτε αριστερό;

“Τον Κουβέλη δεν το θεωρώ αριστερό, άλλωστε δεν θεωρώ ότι ο ίδιος θεωρεί τον εαυτό του αριστερό.

Αφήνουμε την αριστερά και του ζητάμε να τοποθετήσει στον πολιτικό χάρτη την ΝΔ. “Αν  συνιπολόγιζα μόνον και μόνον τον Βορίδη με το τσεκούρι. Τον Αδωνη να λέει αυτά που λέει κατά των μεταναστών. Τον Καρατζαφέρη να είναι κομμάτι της ΝΔ, άσχετο αν έφυγε και αν πρόκειται να επανέλθει. Και έβλεπα επίσης τον Δένδια να παίρνει τα μέτρα που παίρνει και την αστυνομία να στέλνει χαρτί στον πρύτανη του Παντείου πανεπιστημίου και να του λέει “Κλείσε το Πανεπιστήμιο” ή να στέλνει και χαρτί και να απαγορεύει την εκδήλωση των απεργών της ΕΡΤ στο προαύλιο, θα έλεγα ότι η ΝΔ ανήκει στην άκρα δεξιά.

Μνημονιακοί και αντιμνημονιακοί.

Ο Ρούσης όχι μόνο δεν θεωρεί ότι υπάρχει μνημονιακό και αντιμνημονικαό μπλοκ αλλά όπως δηλώνει στο crash: “με θίγει να μου το λένε γιατί με βάζουνε στο ίδιο μπλοκ με την Χρυσή Αυγή. Δεν είναι εκεί η τομή του πράγματος, μνημονιακό-αντιμνημονιακό. Αυτό καλιεργείται εντέχνως. Δεν σημαίνει τίποτα, το είμαι υπέρ ή κατά του μνημονίου από μόνο του. Ο διαχωρισμός θα πρέπει να είναι ανάμεσα σε αυτούς που είναι υπέρ του συστήματος που διαμόρφωσε την κρίση ή κατά του συστήματος και θέλει να βγει εκτός του συστήματος. Ο διαχωρισμός που πρέπει να γίνει είναι ανάμεσα στις φιλοκαπιταλιστικές και τις αντικαπιταλιστικές δυνάμεις”.

Είναι πιθανόν να δούμε συμπορεύσεις που δεν επιβεβαιώνουν αυτό το διαχωρισμό;

«Σαφώς. Αύριο μπορούν να υπάρξουν συμμαχίες διαφόρων ειδών. Το να πάει ο ΣΥΡΙΖΑ με τον Καμένο είναι πολύ πιθανόν. Αυτό είναι επιλογή του”.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει η άποψη ενός  αριστερού διεθνιστή για την έννοια του πατριωτισμού:

“Στην σημερινή κατάσταση ο πατριωτισμός υπό την έννοια της υπεράσπισης της εθνικής ανεξαρτησίας έχει τεράστια σημασία και είναι κάτι που η αριστερά δεν πρέπει να χαρίσει στην ακροδεξιά. Ιστορικά κάθε φορά που κινδύνευε η πατρίδα, η αριστερά ήταν εκείνη που την υπερασπίστηκε και όχι η αστική τάξη.

Στην Ελλάδα δε αυτό ήταν μοναδικό με ποιά έννοια, στην Γαλλία είχες τον Ντε Γκωλ, ο Ντε Γκωλ δεν ήταν κομμουνιστής, αστός ήτανε. Και όμως πήρε μέρος στην αντίσταση. Ο Τσώρτσιλ δεν ήταν αριστερός. Παρόλα αυτά, εδώ, η Ελληνική αστική τάξη ξεπούλησε την υπόθεση της αντίστασης στην μεγάλη της πλειοψηφία και για αυτό και ανέβηκε τότε πάρα πολύ το ΚΚΕ. Διότι το ΕΑΜ το ΕΛΑΣ κλπ έγινε τότε με πρωτοβουλίες του ΚΚΕ. Άρα συνεπώς ο πατριωτισμός υπό αυτή την έννοια, είναι κομμάτι της αριστεράς, από την άλλη όμως δεν πρέπει να ξεχνάει και το διεθνιστικό της χαρακτήρα”.

Ο Ρούσης εκτιμά πως η εποχή επιβάλει την αναζήτηση των κοινών που έχουν όλοι οι λαοί του κόσμου. Και τονίζει με νόημα ότι δεν εξαιρεί ούτε τους Γερμανούς. Φανατικός Ολυμπιακός ο ίδιος δίνει ένα ποδοσφαιρικό παράδειγμα για το πως αντιλαμβάνεται την ενότητα “αντί να χωριζόμαστε σε Ολυμπιακούς και Παναθηναϊκούς καλό θα είναι να χωριζόμαστε σε Ινδιάνους και Καουμπόϋδες και ληστές και αστυνόμους, και να είμαστε πάντα με τους Ινδιάνους και να είμαστε πάντα με τους ληστές, κατά των καουμπόϋδων και κατά των μπάτσων”

Η έξοδος από την κρίση.

Μπορείτε να μας περιγράψετε με ποια πρακτικά βήματα θα αντιμετωπίζατε την σημερινή κατάσταση;

Παύση πληρωμών κατάργηση όλων των δανειακών συμβάσεων. Κατάργηση όχι μόνο των μνημονίων, αλλά και έξοδο από το ευρώ, έξοδο και την Ευρωπαϊκή Ενωση. Εθνικοποίηση των τραπεζών, αλλά και των στρατηγικών τομέων χωρίς καμία αποζημίωση. Αναδιάρθρωση της οικονομίας έτσι ώστε να μπορέσει η χώρα να μειώσει το εμπορικό της έλλειμμα και να εισάγει λιγότερο και τέλος διεύρυνση της δημοκρατίας. Αυτά που λέω δεν είναι σοσιαλισμός, είναι μέτρα που μπορείς να πάρεις αύριο το πρωϊ ή τουλάχιστον να τα ξεκινήσεις,όπως είναι η διαγραφή του χρέους.

Με ποιο τρόπο μπορείς να διαγράψεις το χρέος;

Όπως διέγραψε η Αμερική το χρέος της από την Αγγλία. Η πρώτη χώρα που δεν πλήρωσε χρέος ήταν η Αμερική και ακολούθησαν πολλές χώρες.

Η κυβέρνηση υποστηρίζει ότι έχει πετύχει πρωτογενές πλεόνασμα και αυτό της δίνει ένα ισχυρό διαπραγματευτικό πλεονέκτημα.

“Πρόκειται για μια απάτη ολκής. Κατ’ αρχάς  το πρωτογενές πλεόνασμα δεν σημαίνει τίποτα από μόνο του. Το ζήτημα είναι να υπάρχει μείωση του ποσοστού του χρέους σε σχέση με το ΑΕΠ. Αυτό είναι το βασικό θέμα.  Αν όπως συμβαίνει σήμερα  η διαφορά εσόδων , εξόδων του δημοσίου, μειώνεται  σε βαρός της αύξησης του ΑΕΠ, τότε αυξάνεται η σχέση χρέους ΑΕΠ (από 129% έχει φάσει στο 188% ). Εκτός αυτού το εμφανιζόμενο ως  πρωτογενές είναι πλαστό. Στηρίζεται  σε παρακράτηση φόρων, στους έμμεσους φόρους, τις επιστροφές των κερδών  από τα ελληνικά ομόλογα των ευρωπαϊκών κεντρικών τραπεζών, στη μείωση των δημοσίων επενδύσεων ….. Γι’ αυτό λέμε ότι η λύση είναι η στάση πληρωμών, αν πάψεις να πληρώνεις θα βελτιώσεις άμεσα τη σχέση χρέους ΑΕΠ.

Είναι ρεαλιστική η διαγραφή του χρέους και η έξοδος από την ΕΕ όταν ο κόσμος εξακολουθεί να επιλέγει κόμματα που τάσσονται υπέρ της παραμονής στο ευρώ;

Πιστεύω ότι υπάρχει μία αναντιστοιχία των θέσεων των  κομμάτων και της βούλησης του κόσμου. Αυτό είναι επικίνδυνο γιατί το αντισυστημικό το εκδηλώνουν δυνάμεις όπως η Χρυσή Αυγή. Η Λεπέν, για παράδειγμα, εκφράζει αυτό το αντιευρωπαϊκό αίσθημα που υπάρχει στη Γαλλία. Σήμερα πάνω από 35-40% των Γάλλων είναι κατά της συνθήκης του Μάαστριχτ που δεν ήτανε ποτέ. Και αυτό επειδή βιώνουν την κρίση και στη Γαλλία. Η μόνη δύναμη που το εκφράζει με σαφήνεια είναι η Λεπέν και το καρπώνεται αυτό.

Στην Ελλάδα υπάρχει ένα παρόμοι λαϊκό ρεύμα. Όσον αφορά στον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι  πρότινος υπήρχε η αριστερή του πτέρυγα, που είχε αυτές τις απόψεις που λέω και αυτό φάνηκε στις  τροπολογίες που κατέθεσαν  στο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Τώρα όμως  όμως έχουν υποταχθεί και αυτοί στον δίχως αρχές κυβερνητισμό.

Το ΚΚΕ παραπέμπει κάθε μη συνδικαλιστικού τύπου μεταρρύθμιση στο σοσιαλισμό  και έτσι αποκλείει κάθε ρήξη και κάτακτηση αντίπαλων οχυρών στα πλαίσια του καπιταλισμού. Το όλα ή τίποτα που προτάσσει ισοδυναμεί στην πράξη με τίποτα .

Ποιός λοιπόν εκφράζει πολιτικά την απόψη της “ρήξης”;

“Yπάρχει η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, υπάρχει το σχέδιο Β του Αλαβάνου, και άλλες μικρότερες δυνάμεις της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς. Kυρίως όμως υπάρχει  ένας ανένταχτος αριστερός κόσμος. Νομίζω ότι όλοι αυτοί πρέπει να διαμορφώσουν  ένα μέτωπο και να προβάλουν αυτό το εναλλακτικό πρόγραμμα. Να σου πω και μια είδηση. Από την μεριά του σχεδίου Β και από την μεριά της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και άλλων δυνάμεων έχουν παρθεί πρόσφατα σαφείς αποφάσεις έτσι ώστε να φτιαχτεί ένα μέτωπο προς της κατεύθυνση που λέω, και ίσως  μέχρι να εκδοθεί το περιοδικό πιθανώς και να έχει ανακοινωθεί ένας συντονισμός,και  μια συμπόρευση αυτών των τάσεων.”
Η διάσπαση των αριστερών δυνάμεων είναι καταστροφική όχι μόνο γιατί συνεχίζει να πληρώνει ο κόσμος την κρίση, αλλά και για την άνοδο της ΧΑ γιατί της δίνει το δικαίωμα να εμφανίζεται ως η μόνη αντισυστημική δύναμη”.

Ο Ρούσης αποδίδει την πολυδιάσπαση στην δυνατότητα του καπιταλισμού να αποβλακώνει τους ανθρώπους. Υπενθυμίζει τους ιστορικούς λόγους που χωρίζουν τους αριστερούς σε ρωσόφιλους και κινεζόφιλους αλλά και στα μικρομάγαζα που διατηρούνται για να θεωρούν ορισμένοι ότι είναι “κάποιοι”. Ο καθηγητής όμως θεωρεί σημαντικό ότι η αριστερά δεν ήταν ποτέ κυβέρνηση. “Η πουτάνα η εξουσία έχει την δυναμική να συνενώνει γιατί είναι συμφέροντα από πίσω. Δηλαδή ΠΑΣΟΚ-ΝΔ σήμερα παραμένουν ενωμένοι γιατι υπάρχει αυτή η συγκολλητική κυβερνητική ουσία”

Μπορεί να έχουμε επανάκαμψη της τρομοκρατίας;

H κύρια τρομοκρατία είναι η κρατική. Και δεν το λεω εγώ, το έλεγε ο Μακιαβέλι που περιέγραφε το αστικό κράτος ως συνδιασμό λιονταριού και αλεπούς. Δύναμη και Πονηριά. Βία και με δόλο αποσπασμένη συναίνεση. ‘Αρα η τρομοκρατία με αυτή την έννοια της βίας, της καταστολής, είναι βασικό συστατικό του αστικού κράτους. Σωστά λες ότι έχουμε επανάκαμψη, επειδή αποσαθρώνεται η κοινωνική βάση της συναίνεσης και οι δύο πόλοι που στηρίζεται το κράτος είναι από τη μία η βία και από την άλλη η συναίνεση. Όσο αποδυναμώνεται η συναίνεση, τόσο ενισχύεται η βία. Και υπό αυτή την έννοια έχουμε έξαρση της κρατικής τρομοκρατίας.

Είδαμε όμως και τρομοκρατικές ομάδες να εμφανίζονται και κάποια εντυπωσιακά χτυπήματα.

Κοίταξε, έχουμε και μία άλλη τρομοκρατία είναι εκείνη της  Χρυσής Αυγής που αποτελεί συμπλήρωμα της κρατικής τρομοκρατίας.

Ακόμη υπάρχει η μη εμφανιζίμενη ως τέτοια κρατική-παρακρατική προβοκατόρικη τρομοκρατία .

Κρατάω εδώ μία προκήρυξη που τη θεωρώ ακράδαντο αποδεικτικό στοχείο αυτής της τρομοκρατίας . Πρόκειται για την προκήρηξη μιας  επονομαζόμενης οργάνωσης “Ομάδα Λαϊκών Αγωνιστών”.

Την προκήρυξη αυτή την κυκλοφόρησε η Ασφάλεια και ξέρω τί λέω. Eντάσσεται  ξεκάθαρα  στο σχέδιο χτυπήματος του αριστερού «άκρου». Περιέχει μια πολιτική ανάλυση δεκαοκτώ-δεκαεννιά σελίδων, την οποία τη διάβαζα και λέω “τί διάολο, πήραν τα βιβλία μου και αυτούσια κείμενα άλλων συντρόφων μου και τα αντιγράψανε;” Μπορούσες κάλλιστα να πεις ότι είμαι ο συγγραφέας κομματιών αυτής της προκήρυξης και θα την υιοθετούσα αυτήν την πολιτική ανάλυση κατά 90%. Έχει ένα όμως ένα  λάθος στο τέλος. Το περιστατικό στο οποίο αναφέρεται ήταν η επίθεση στα γραφεια της Νέας Δημοκρατίας στη Συγγρού το οποίο δεν το περιγράφει  ο ίδιος που ανέλαβε να διαμορφώσει το παζλ της πολιτικής ανάλυσης. Το γράφει κάποιος άλλος, ο οποίος ξέρει από πρώτο χέρι τι ακριβώς συνέβη. Σε αυτό λοιπόν το υστερόγραφο, χρησιμοποιούνται φράσεις και όροι όπως : “της μείζονος σημασίας στόχου”, ο όρος “στο έπακρο”, ο όρος “αποβιβάστηκαν από το κλεμμένο όχημα”, ο όρος “να βάλλει με πολεμικό τυφέκιο”. Αν μου βρείτε έναν αριστεριστή επαναστάτη που να λέει “τυφέκιο” και όχι “ντουφέκι» κλπ εγώ να γίνω Λουλού από Γιώργος. Υπάρχει άρα και αυτού του είδους η τρομοκρατία, η προβοκατόρικη.

Τέλος όσο θα εντείνεται η κρατική, παρακρατική βία και όσο η επαναστατική αριστερά θα είναι απούσα ή αδύναμη θα εμφανίζονται και μορφές αντιβίας που θα έχουν τη μορφή τρομοκρατικών ενεργειών.  

----------------------------------

Συνέντευξη Γ. Ρούση στο CRASH (13/12/2013)

Πηγή:vathikokkino

Η Αριστερά που θέλουμε

Η Ευρωπαϊκή Αριστερά, με την ανακήρυξη του A. Τσίπρα ως υποψηφίου της για την θέση του Προέδρου της Κομισιόν, ανακοίνωσε μεταξύ άλλων ότι “φιλοδοξεί να στείλει μήνυμα πως η στρατηγική της λιτότητας μπορεί να ηττηθεί”.

Λιτότητα, εντός του χρηματοοικονομικού συστήματος, όπως όλοι γνωρίζουμε και βιώνουμε τα τελευταία χρόνια, σημαίνει συρρίκνωση της οικονομίας, των εισοδημάτων, περιορισμός των οικονομικών πόρων, του χρήματος που κυκλοφορεί, γεγονός που οδηγεί στην μείωση της κατανάλωσης.

Αυτή την πολιτική φιλοδοξεί, όπως υποστηρίζει, να ανατρέψει η Αριστερά, η ελληνική, η ευρωπαϊκή, η παγκόσμια.

Τα πολιτικά ζητήματα που ανακύπτουν είναι δύο:

1. Με ποιους αναπτυξιακούς τρόπους θα βγάλει η Αριστερά την οικονομία από την ύφεση; Με αποανάπτυξη, με ανάπτυξη της σμίκρυνσης και του σεβασμού στο οικοσύστημα ή με την ήδη εδώ και δεκαετίες γνωστή πολιτική “ανάπτυξης”, στο όνομα όμως των λαών αυτή τη φορά και όχι στο όνομα των πολυεθνικών και του κεφαλαίου;

Δυστυχώς τίποτε δεν με κάνει να πιστεύω ότι θα αλλάξει η στρατηγική της “ανάπτυξης” παγκοσμίως. Οι (κεντρο)αριστερές κυβερνήσεις της Λατινικής Αμερικής που, π.χ, καταστρέφουν και απομυζούν τον Αμαζόνιο για να εισπράξουν χρήμα και να το διανείμουν στον φτωχό λαό τους, δείχνουν ποιον δρόμο τραβάει η παγκόσμια Αριστερά.

2. Λιτότητα και πτώση της κατανάλωσης εντός του χρηματοοικονομικού συστήματος σημαίνουν ανάσα για το ευρύτερο σύστημα, το οποίο μας περιέχει όλους και δεν είναι άλλο από το μοναδικό αυθύπαρκτο σύστημα, το Οικοσύστημα. Λιγότερη κατανάλωση προϊόντων δηλαδή, σημαίνει λιγότερη κατανάλωση φυσικών πόρων. Αυτό θέλει να ανατρέψει η ελληνική, η ευρωπαϊκή και παγκόσμια Αριστερά; Να επαναφέρει την κατανάλωση των φυσικών πόρων σε υψηλά επίπεδα; Και μάλιστα από καταναλωτές οι οποίοι δεν αναπληρώνουν τίποτε από αυτά που καταναλώνουν; Αυτό είναι Αριστερό όραμα για τον πλανήτη άραγε; Να συνεχίσει να φουσκώνει το καταναλωτικό σύστημα μέχρι αυτό να υποκαταστήσει το οικοσύστημα; Να συνεχίσει να πιέζει, να καταστρέφει, να απομυζά το οικοσύστημα με την “ανάπτυξη” του συστήματος;

Δυστυχώς η ελληνική, η ευρωπαϊκή και η παγκόσμια Αριστερά είναι ακόμη πολύ πιο πίσω από τα Κινήματα των Πολιτών που έχουν ήδη σκεφτεί, φιλοσοφήσει και πράξει αναλόγως για το ζήτημα όχι μόνον της εξοικονόμησης, αλλά και της αναπλήρωσης πλέον των φυσικών πόρων.

Η αριστερή πολιτική ιδεολογία γεννήθηκε και αναπτύχθηκε εντός του καπιταλισμού και δεν μπορεί, όπως φαίνεται, να ξεφύγει από τα όρια που της έθεσε το σύστημα που τη γέννησε, είναι μια παραδοσιακή Αριστερά, δεν έχει φτάσει ακόμη στο σημείο να γίνει ένα σύγχρονο πολιτικό Κίνημα οικουμενικό, όχι πανανθρώπινο διότι δεν κατοικούν μόνον άνθρωποι αυτόν τον πλανήτη. Δεν έχει καταφέρει να θέσει, ούτε ίσως έχει διανοηθεί ακόμη, το βασικότερο σύγχρονο πολιτικό πρόβλημα του πλανήτη, που δεν είναι άλλο από το ότι κατοικείται από μια ανθρωπότητα, η οποία βαδίζει ολοταχώς προς το αδιέξοδο, ροκανίζοντας μέρα τη μέρα τους φυσικούς του πόρους με τρόπους μη αναστρέψιμους, με αποτέλεσμα να (εξ)αφανίζει δια παντός χιλιάδες είδη ζωής, μαζί και ανθρώπινης, οδηγούμενη έτσι σε ένα φρικιαστικό άμεσο μέλλον κατά το οποίο όσα χρήματα κι αν έχει καταφέρει να παράξει η χρηματοοικονομική φούσκα του καπιταλισμού, αυτά θα είναι απλά κουπόνια δίχως αξία, αφού δεν θα έχουν κανένα αντίκρυσμα σε φυσικούς πόρους και προϊόντα, οι άνθρωποι δε θα προσπαθούν να ζήσουν τρώγοντας αυτά τα τυπωμένα χαρτονομίσματα, τα οποία συν τοις άλλοις είναι και άνοστα.

Οι ανά τον πλανήτη αριστεροί άνθρωποι θέτουν πλέον φωναχτά τα ερωτήματα και τα αιτήματά τους:

Πού είναι η Αριστερά της διαίσθησης, της ενόρασης, της φιλοσοφίας, των συναισθημάτων, του ενδιαφέροντος για τη ζωή συνολικά, για το οικοσύστημα, για τον πλανήτη ολόκληρο; Πού είναι η Αριστερά που έχει απεγκλωβιστεί από το χρηματοοικονομικό ψευδοπεριβάλλον, που έχει απελευθερωθεί από τα πλαστά διλήμματα τύπου “λιτότητα-ανάπτυξη”, που θα ξαναθέσει στο ύψος τους τις απαξιωμένες από τον καπιταλισμό αξίες, που θα διεκδικήσει να ξαναγίνουν οι φυσικοί πόροι αγαθά κοινοκτημοσύνης όλων των πλασμάτων του οικοσυστήματος, που θα διδάξει στις ερχόμενες γενιές το ευτελές του χρήματος και την πραγματική σημασία και ορισμό του πλούτου και της φτώχειας.
Μια τέτοια Οικουμενική Αριστερά έχουμε ανάγκη. Όχι πια την παραδοσιακή, την εντός ορίων, όρων και ορισμών καπιταλισμο, Αριστερά. Αυτήν την έχει προσπεράσει η εποχή μας.

Του Γ. Μακριδάκη

-----------------------

Πηγή:thepressproject

Ο Καπιταλισμός κυκλοφορεί ακόμα ελεύθερος Του Γιάννη Μακριδάκη

Αυτές τις μέρες έχω ένα αίσθημα ίδιο μ’ εκείνο που είχα πέρσι, μετά τις πρώτες εκλογές και κατά την διάρκεια του μήνα που μεσολάβησε μέχρι τις δεύτερες και το οποίο κορυφώθηκε, επιβεβαιώθηκε και παγιώθηκε με την τελική επικράτηση του μεσαίωνα.

Η πρώτη ανακούφιση και ικανοποίηση που ήρθε με την εκπληκτική και ελπιδοφόρο άνοδο των ποσοστών της Αριστεράς, άρχισε μέρα με τη μέρα, για να μην πω ώρα με την ώρα, να υποχωρεί, να βάζει το μυαλό τα πράγματα στην κανονική τους διάσταση, να λέει, δεν είναι δυνατόν μέσα σε τόσο λίγο διάστημα να γίνανε Αριστεροί οι ψηφοφόροι, δεν είναι δυνατόν να είναι αληθινό το σκηνικό, κάτι τρέχει, κάτι θα γίνει και θα χαθεί το συναίσθημα αυτό, ίσως μας βγει και ξινό πολύ σύντομα.

Και κάτι έγινε βέβαια. Αρχίσανε τα παραληρήματα της ακροδεξιάς του Σαμαρά και όλων των λοιπών πολιτικών απολιθωμάτων, δημιουργήθηκε ένα κλίμα άκρατου συντηρητισμού, οπισθοδρομήσαμε δεκαετίες, οι νοικοκυραίοι μπήκαν πάλι μπροστάρηδες για να ξανακατακτήσουν τις πόλεις τους, τους βρεφονηπιακούς σταθμούς τους, και βέβαια την πολιτική σκηνή και το Κράτος, για να κλέψουν οι εκπρόσωποί τους με πολιτικά ψεύδη και ανακολουθίες τις ζωές των ιδίων των ψηφοφόρων τους και όλων μας, να τις καταθέσουν στα πόδια των διεθνών καπιταλιστών σαν σφαχτάρια που ήρθαν κοντά στο μαχαίρι οικειοθελώς και μάλιστα από αίσθημα (αυτο)συντήρησης…

Και δεν έγινε μόνον αυτό βέβαια αλλά και το άλλο. Η προσγείωσή μας η απότομη, μιας και φάνηκε περίτρανα το βέβαιον, ότι δηλαδή δεν έγιναν μεμιάς το εν τρίτο των ψηφοφόρων Αριστεροί, αλλά ότι η Αριστερά θα ‘παιζε από κείνη τη στιγμή και μετά, μέχρι και σήμερα ακόμη, τον ρόλο του πολιτικού απάγκιου όσων πελατών του πρώην καθεστώτος δυσαρεστήθηκαν, κι αντί να τους ριζοσπαστικοποιήσει, θα άρχιζε η Ίδια να ενδίδει, όπως ήταν πολύ φυσικό αφού τα κόμματα είναι πολιτικές εκφράσεις της κοινωνίας.

Το ίδιο ακριβώς είναι λοιπόν και τώρα το συναίσθημα. Συναίσθημα προσγείωσης και επελαύνουσας ανησυχίας. Μετά την αρχική ικανοποίηση για το μπουντρούμιασμα των πρωτεργατών νεοναζί, των αντιπαθέστατων αμόρφωτων κρετίνων που κουνούσαν δάχτυλα και άφριζαν στις οθόνες και στη ζωή μας, των όξινων για τον οργανισμό μας πολιτικών καρικατούρων, των ανθυγιεινών ως παρουσίες και μόνον, οι οποίοι μπήκαν άξαφνα στη ζωή μας σαν αρρώστια, για να μας προκαλούν καθημερινές τάσεις για εμετό, μετά λοιπόν την σύλληψη και την φυλάκιση αυτών, άρχισε να μπαίνει πάλι ο νους μπροστά και να θέτει τα πράγματα στην κανονική τους διάσταση.

Το ότι τους συνέλαβαν αυτοί που τους εξέθρεψαν και τους ανέχτηκαν, αυτοί που μέχρι προχθές τους προσέγγιζαν για κυβερνητικούς τους εταίρους στο άμεσο μέλλον, αυτοί των οποίων η φρασεολογία αλλά κυρίως η πολιτική δεν διαφέρει και πολύ των χρυσαυγιτών και οι οποίοι επιδεικνύουν τώρα ξεδιάντροπα κάποιον δήθεν αντιφασισμό τους, το ότι οι ακροδεξιοί συμβουλάτορες της κυβέρνησης που κάνουν πολιτικό παιχνίδι, μοιάζουν να είναι αυτό ακριβώς που κάποιοι εννοούν με τον όρο “σοβαρή χρυσή αυγή”, το ότι έρχονται προς ψήφιση Ιδιώνυμα ενάντια σε κάθε άνθρωπο και σε κάθε συλλογικότητα που αμφισβητεί το σύστημα, το καθεστώς, τον φασισμό και τον ναζισμό του καπιταλισμού ο οποίος δολοφονεί νόμιμα, ανθρώπους και φυσικό περιβάλλον, το ότι ακόμα κι αν σαπίσουν στη φυλακή αυτά τα αντιπαθέστατα καθάρματα, οι ιδέες τους είναι και θα είναι ακόμα σε άνθηση και πλήρη διάδοση ως βασικά προϊόντα του ηθικού ξεπεσμού των ανθρώπινων κοινωνιών που ονομάζεται “καπιταλισμός” και που ανθίζουν σε χρηματοοικονομικά και προ πολλού ηθικά και αξιακά πτωχευμένες κοινωνίες, το ότι η Δικαιοσύνη λειτουργεί κατ’ εντολήν, και χίλια δυο ακόμα τέτοια τα οποία πολλοί άνθρωποι ένιωσαν και πολύ επιτυχώς έγραψαν όλες αυτές τς μέρες σε διάφορα άρθρα στο διαδίκτυο, όλα αυτά, συν την Αριστερά που φοβάται, διότι πολύ απλά δεν είναι Αριστερά αλλά μια σούπα που ακόμα βρίσκεται στη φάση “ανακάτεμα”, δημιουργούν το γνωστό αίσθημα της σταδιακής ώρα με την ώρα εξασθένισης του όποιου ενθουσιασμού, της όποιας ικανοποίησης και αυξάνουν προοδευτικά εκείνο αίσθημα της προσγείωσης στην πραγματικότητα, της απογοήτευσης, της αποδοχής ότι ακόμα έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας μέχρι να φτάσουμε στη Ζωή και στην Δικαίωση. Μέχρι να καταφέρουμε ως ανθρωπότητα να νικήσουμε το αίτιο, τον καπιταλισμό. Η πρόσκαιρη καταπολέμηση κάποιων συμπτωμάτων που υποτροπίασαν, ενώ όλα τα υπόλοιπα είναι σε πλήρη ανάπτυξη, μπορεί να επιφέρει μια στιγμιαία ανακούφιση αλλά δεν ματαιώνει ούτε καν καθυστερεί την σαπίλα του οργανισμού, δεν απομακρύνει ούτε λεπτό τον Θάνατο.

--------------------------

Πηγή:http://yiannismakridakis.gr/?p=3544