Η συγκλονιστική επιστολή ενός απολυμένου εργαζομένου του ΔΟΛ

Ξημερώνει Δευτέρα. Δεν θα πάω για δουλειά…

Την Παρασκευή, κατά τις 11 το πρωί, δέχθηκα το τηλεφώνημα που περίμενα εδώ και καιρό από τον διευθυντή στην εφημερίδα. Με κάλεσε στο γραφείο του, όπου μου είπε ότι «βρίσκεται στη δυσάρεστη θέση». Δε μου είπε σε ποια δυσάρεστη θέση βρίσκεται κι εγώ δεν μπήκα στον κόπο να τον βγάλω από αυτήν επισημαίνοντάς του εγώ σε ποια δυσάρεστη θέση βρίσκεται. Έπειτα μου είπε ότι αυτός δεν ήθελε καθόλου να φύγω από την εφημερίδα και ότι λυπάται πολύ. Τον παρηγόρησα άκεφα για το κακό που τον βρήκε και εκείνος μου σημείωσε ότι ποτέ δεν ξέρουμε τι μπορεί να γίνει στο μέλλον. Συμφώνησα μαζί του ότι το μέλλον είναι για όλους άδηλο, του είπα ότι δεν υπογράφω την απόλυση και έφυγα από το γραφείο του με την ψευτοπερηφάνεια εκείνου που είπε την καλύτερη ατάκα σε μια αμήχανη κουβέντα.

Στο δικό μου γραφείο δεν πήγα. Δεν είχα προσωπικά αντικείμενα να μαζέψω, τα μάζεψα όλα τον Ιούνιο όταν μας ενημέρωσαν ότι επίκειται αναδιάρθρωση τμημάτων για μείωση του κόστους –δεν ήξερα που θα με έβρισκε η «αναδιάρθρωση» ούτε αν θα έχει μείνει κανείς πια να μαζέψει τα πράγματά μου, όπως είχαμε μαζέψει εμείς του Θοδωρή. Πήρα την κόρη μου και της είπα ότι θα τηρήσω την υπόσχεσή μου να μην πηγαίνω κάθε απόγευμα στη δουλειά. Στο γιο μου δε χρειάστηκε να πω κάτι, δεν καταλαβαίνει ακόμα: απλά του επιβεβαίωσα ότι για τα γενέθλιά του θα του πάρω έναν εκσκαφέα ή ένα ποδήλατο και βγήκα για τσιγάρο. Στο τσιγάρο άρχισαν να φτάνουν και τα επόμενα ονόματα της λίστας: Ο Κώστας… Η Άννα… Η Ηρώ…Ο Γιώργος… Η Πέννυ που την ενοχλούσε συνέχεια ο καπνός από το τσιγάρο μου και μου φώναζε να το σβήσω- ειρωνεία, κανείς από τους δύο δεν θα βρει την ησυχία του από την απόλυση του άλλου.

Τα τελευταία τρία χρόνια, οι αναδιαρθρώσεις στον ΔΟΛ μοιάζουν με πολεμικά ανακοινωθέντα από το Ιράκ. «Σήμερα Παρασκευή χάσαμε 32 καλούς στρατιώτες». Από τον Σεπτέμβριο του 2010 είμαστε πάνω από 350 που πέσαμε. Άλλοι βρήκαν δουλειά, άλλοι παλεύουν ακόμα, μερικοί δουλεύουν απλήρωτοι, ο Κώστας πέθανε γιατί έσκασε το ανεύρυσμα…

Στην αρχή έδιωξαν τους διοικητικούς –πολλές δεκάδες διοικητικούς. Οι διοικητικοί είναι η πλέμπα των εφημερίδων, δεν βλέπουν το όνομά τους τυπωμένο πουθενά ούτε κι ελπίζουν να το δουν ποτέ, δε μιλάνε με υπουργούς, μεγαλογιατρούς και πρυτάνεις, δε μπορούν να καμαρώσουν στη μάνα τους. Το σωματείο έκανε απεργία και τότε είδαμε για πρώτη φορά πόσο αποφασισμένα είναι τα αφεντικά στην κρίση. Μας τραμπούκισαν, μας έβγαλαν πιστόλια κι έπειτα μας έβγαλαν και μια κάλπη για να καταδικάσουμε την απεργία αλλιώς θα έκλεινε η καθημερινή έκδοση και θα απολυόταν κόσμος. Και πήγαμε στην κάλπη και καταδικάσαμε την απεργία, όχι όλοι μας, αλλά οι περισσότεροι. Και έπειτα, ωστόσο, η καθημερινή έκδοση έκλεισε. Κι ο κόσμος απολύθηκε. 35 συνάδελφοι, που μια στιγμή ενωθήκαμε και τους φέραμε πίσω κι ύστερα τους έδιωξαν πάλι μια Παρασκευή μεσημέρι, μόλις έκλεισαν το κυριακάτικο φύλλο. Όχι πλέμπα πια. Δημοσιογράφους. Ναι, ύστερα έδιωξαν κι εμάς.

Οι δημοσιογράφοι είναι περίεργα ζώα. Σαν τους ξιπασμένους μπάτλερ, νομίζουν ότι έχουν κάτι από την ευγένεια των κυρίων τους, ότι αποκτούν κάτι από την αύρα εκείνων στους οποίους σερβίρουν το Ντραμπουί. Δεν αισθάνονται εργαζόμενοι, αισθάνονται κουκλοπαίχτες που κινούν νήματα. Αρέσκονται να υποτιμούν τον λογαριασμό τους, δεν είναι δα και ο μικρότερος, δεν νιώθουν εργαζόμενοι, αγαπάνε λένε αυτό που κάνουν, δεν είναι λειτούργημα είναι κάτι πιο έξυπνο. Συχνά βέβαια, καταλήγουν αλκοολικοί, φυλάνε μποτίλιες και αντικαταθλιπτικά στα γραφεία τους, πεθαίνουν από εμφράγματα από το καθισιό, την τρυφηλότητα, το κακό ωράριο και το άγχος της κακομοιριάς και του υπηρέτη, αλλά δε νιώθουν εργαζόμενοι –αυτοί ξέρουν, οι άλλοι δεν ξέρουν. Δεν ασχολούνται με τις παραγωγικές σχέσεις, αυτό είναι μπανάλ, νομίζουν πως ο κόσμος είναι ένας διαγωνισμός δύναμης κι επιρροής που υπάρχει από μόνη της. Στο μεταξύ το ποσοστό της υπεραξίας τους χάνεται στο σύμπαν αγνοημένο από όλους, σαν τα χτυπήματα τηλεφώνου σε ένα άδειο σπίτι. Πιστέψτε με, οι δημοσιογράφοι είμαστε πιο νάρκισσοι από τις μπαλαρίνες και σίγουρα πιο αφελείς από τους ανειδίκευτους εργάτες. Η ιδέα ότι ο κόσμος είναι κάτι άλλο από αυτό που λέμε εμείς, δεν μας περνάει από το μυαλό και καμιά φορά τη βρίσκουμε να υπογράφουμε ατομικές συμβάσεις με μειώσεις, γραμμένες σε διατυπώσεις που αποδεικνύουν την ανωτερότητα του είδους μας. Έπειτα, μόλις μας πάρουν ένα ακόμα κομμάτι από το μισθό που τους δουλέψαμε, συζητάμε σοβαρά – σοβαρά για το «ντηλ».

Την Παρασκευή με τις απολύσεις, είδα ξανά μερικούς από εμάς να έχουν έναν αέρα της τάξης μας. Τα παιδιά του in.gr μαζεύτηκαν στις σκάλες και συζητούσαν τι θα κάνουν: συζητούσαν με αυτό το είδος της αλληλεγγύης που σε κάνει να πιστεύεις, κόντρα στις προκαταλήψεις, ότι οι εργάτες δε μπορούν μόνο να κάνουν τον κόσμο πιο δίκαιο, μπορούν να τον κάνουν και πιο όμορφο. Ο φωτογράφος από τον 4ο, ο πιο ήσυχος άνθρωπος που γνώρισα ποτέ στη ζωή μου, που ήρθε συστημένος από το Μάριο να με βρει για να μου πει πως ούτε εκείνος υπέγραψε την ατομική σύμβαση και ήθελε να είναι σε επαφή μαζί μας, με την ηρεμία του ινδιάνου από τη Φωλιά του Κούκου, μου έλεγε πώς δεν έχει γυναίκα και παιδιά και θα τα καταφέρει για λίγο. Η Ηρώ με αγκάλιασε: τόσα χρόνια στη δουλειά, τσακωνόταν με όλους μα δεν κάρφωσε ποτέ κανέναν. Σε αντάλλαγμα δεν την έβαλαν ποτέ στο μισθολόγιο: έζησε και πέθανε μπλοκάκι κι ένας θεός ξέρει με ποιους όρους την απολύσανε. Η κοπέλα από τα βίντεο, η Στεφανία, είχε βουρκώσει κι όταν μας είδε όλους μαζί κατάπιε τα δάκρυά της και χαμογέλασε. Γύρισε πριν λίγους μήνες στη δουλειά από άδεια λοχείας. Μου είπαν μετά πως κι ο άνδρας της είναι άνεργος χρόνια, ότι τους ζήτησε κλαίγοντας να την κρατήσουν με λιγότερα και της το αρνήθηκαν –εύχομαι να στουκάρουν το καινούριο τους αμάξι σε κολώνα της ιδιωτικοποιημένης ΔΕΗ και να ζήσουν για να δουν τα μεγάλα βαθουλώματα στις πόρτες του. Είμαι βέβαιος πως δεν έκλαιγε για την απόλυση, έκλαιγε γιατί κατηγορούσε τον εαυτό της που τους το ζήτησε. Αν την ξαναδώ, θα της πω να μην το σκέφτεται: έτσι κι αλλιώς είμαστε πάντα στην ανάγκη τους.

Πάει καιρός που χα να νιώσω εκεί μέσα πως ήμουν ανάμεσα σε ανθρώπους της τάξης μου, αυτούς που δουλεύουν για να ζήσουν και νικούν τον φόβο με την αξιοπρέπεια. Ημασταν 21, πριν από τρία χρόνια, που σηκώσαμε τα χέρια μας, μπροστά στους διευθυντές και ψηφίσαμε ξανά την απεργία κι ας κλείσει η εφημερίδα και τα κρατήσαμε σηκωμένα ώρα, γιατί δεν ξέραμε πότε θα έρθει ξανά η στιγμή να νιώσουμε πάλι τόσο περήφανοι. Από την Παρασκευή, μόνο τρεις από αυτούς είναι ακόμα στην εφημερίδα. Οι υπόλοιποι απολυθήκαμε μήνα το μήνα, ο ένας μετά τον άλλον ή σπρωχτήκανε στην έξοδο. Ο Δημήτρης ο Ζακχαίος. Ο Θοδωρής ο Βαρβάρης. Η Μαρινίκη η Αλεβιζοπούλου. Ο Τάσος ο Αναστασιάδης. Και οι υπόλοιποι. Στάθηκαν απέναντι στον Πρετεντέρη και τον Παντελή Καψή, που λίγες μέρες πριν κλαψούριζε ότι αν δεν κόψει τους μισθούς δεν θα χει να σπουδάσει το παιδί του κι έπειτα πήρε εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ αποζημίωση για να γίνει υπουργός και να απολύσει όλη την ΕΡΤ. Και τους θύμισαν τον βασικό νόμο της συνείδησης στον καπιταλιστικό κόσμο: το να καταλαβαίνεις πως είσαι εργάτης είναι η προϋπόθεση για να μην είσαι δούλος. Με καμάρι τρυπώνω στη λίστα τους.

Και δεν είναι μόνο αυτοί. Είναι όλοι εκείνοι που σε κοιτάζουν συνωμοτικά την ώρα που ουρλιάζει ο προϊστάμενος. Αυτοί που δε γελάσανε στο κρύο αστείο του διευθυντή. Εκείνοι που πήγαν να υπογράψουν τις ατομικές συμβάσεις λίγα λεπτά πριν τελειώσει η προθεσμία –κι ας το χαν αποφασίσει μέρες πριν- για να ανησυχήσει ο οικονομικός διευθυντής. Είναι οι άλλοι που δε μιλούν στις συνελεύσεις και σε αγαπάνε γιατί όταν μιλάς εσύ είναι το ίδιο –γιατί είστε το ίδιο. Είναι ο Κωστής, που αφού πέρασε ώρες πολλές με εμάς τους απολυμένους χωρίς να μας πει τίποτα, πήγε και άφησε ένα χαρτί και ζήτησε να συμπεριληφθεί στις απολύσεις, γιατί δε θέλει να ξαναπατήσει το πόδι του εκεί.

Είναι μια πελώρια δύναμη, σαρκαστική, κρυφή, πανίσχυρη, που όταν ενωθεί θα καταστρέψει έναν κόσμο που πάσχει από έλλειψη δικαιοσύνης κι από έλλειψη χιούμορ. Μα δεν έχει ενωθεί ακόμη.

***

Ξημερώνει Δευτέρα. Δεν θα πάω για δουλειά. Στις 12 έχουμε συνέλευση –δεν περιμένω πολλά. Οι πιο πολλοί ανάμεσά μας, φοβήθηκαν νωρίς, πάει καιρός που στις συνελεύσεις μας είμαστε οι λιγότεροι. Ολοένα και λιγότεροι. Αυτοί που απολύουν έχουν βρει έναν αλγόριθμο για να μειώνεται σταθερά το ιξώδες της γενναιότητας. Στις 3 θα είμαστε έξω από τον ΔΟΛ. Για 6 χρόνια κάθε μέρα, σήμερα ίσως τελευταία φορά. Θα είμαστε. Δεν ξέρω πόσοι, ξέρω ποιοι: οι πιο όμορφοι ανάμεσά μας, αυτοί που πουλάμε τη δουλειά μας για να ζήσουμε. Λίγο αδύναμοι και καμία φορά λίγο περίγελοι.

Μα γράφει ο Μπρεχτ:

«Όταν για την αδυναμία μας μας περιγελούν
Δεν πρέπει πια να χάνουμε καιρό
Πρέπει έτσι να το φροντίσουμε
Που όλοι οι αδύναμοι να βαδίσουμε μαζί
Και τότε κανείς πια δεν τολμά να μας περιγελάει»

Με λένε Γιάννη Ανδρουλιδάκη, είμαι δημοσιογράφος και κοστίζω περίπου 1500 ευρώ το μήνα μαζί με την ασφάλιση. Πριν δυο χρόνια φώναζα σε μια συνέλευση του Βήματος: «Κατεβήκαμε κάτω 140, θα ανεβούμε πάλι 140, ούτε ένας λιγότερος». Νομίζω πια, θα έχουν μείνει 70. Εγώ είμαι πάλι στη γύρα και σας πουλάω την εργατική μου δύναμη. Αλλά να ξέρετε ότι κάποτε, σύντομα, αυτό θα πάψει να γίνεται και τα δάκρυα της Στεφανίας θα τα πληρώσετε.

Γιατί, ξέχασα να σας το πω: Εμείς θα νικήσουμε.

--------------------------------------

Πηγή: Rising Galaxy 

Η «άνοιξη της ΕΡΤ» Του Γιώργου Πλειού*

Κύλησαν περίπου εξήντα μέρες από τότε που η κυβέρνηση αποφάσισε, και απέτυχε παταγωδώς, να κλείσει την ΕΡΤ. Τη σωρεία παραβιάσεων του ελληνικού και κοινοτικού δικαίου και της καθιερωμένης πρακτικής των δημοκρατικών χωρών της Ευρώπης και του κόσμου στον τομέα της δημόσιας ραδιοτηλεόρασης την έχουμε σχολιάσει. Εδώ θέλω να επισημάνω κυρίως δύο πράγματα. Πρώτον, ότι η «περίπτωση ΕΡΤ» είναι ίσως από τις πιο χαρακτηριστικές της παθογένειας του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Δεύτερον, μερικές από τις τάσεις αλλαγής, όχι μόνο της ραδιοτηλεόρασης αλλά συνολικά του πολιτικού συστήματος και της ελληνικής κοινωνίας, που ήρθαν στο προσκήνιο με την «άνοιξη της ΕΡΤ».

Η συγκυβέρνηση, και προσωπικά ο κ. Σαμαράς και ο στενός περί αυτόν νεο-συντηρητικός πυρήνας, στην προσπάθειά τους να θέσουν υπό απόλυτο πολιτικό έλεγχο την ΕΡΤ, ο οποίος είχε αρχίσει να χαλαρώνει εξαιτίας της δυναμικής και των τάσεων που ανέδειξε η κρίση και η αλλαγή του πολιτικού σκηνικού, πέτυχαν απλώς να καταδείξουν τον ακραίο βαθμό κυβερνητικού παρεμβατισμού στη δημόσια ραδιοτηλεόραση με όλες τις συνέπειες που αυτός επιφέρει. Ο παρεμβατισμός αυτός αφορούσε την οργάνωση και διοίκηση της ΕΡΤ, τις προσλήψεις προσωπικού και την προνομιακή μεταχείριση «ημετέρων», μεταξύ άλλων και τις αμοιβές τους, τη μεροληψία και τον πολιτικό έλεγχο των προβαλλόμενων απόψεων, την αδιαφορία για τη στάση του κοινού απέναντι στη δημόσια ραδιοτηλεόραση, την εξυπηρέτηση ιδιωτικών συμφερόντων και πολλά άλλα, όπως παγίως έκαναν τα κόμματα εξουσίας μετά τη μεταπολίτευση. Κατέδειξαν ακόμα ότι στην κυβέρνηση δεν έχουν ιδέα τι σημαίνει δημόσια ραδιοτηλεόραση και εν γένει δημόσια αγαθά, ταυτίζοντας τους δημόσιους φορείς με το κράτος – λάφυρο. Με τρόπο αρκετά κυνικό, εκείνοι που ευθύνονται για την κατάντια των δημόσιων οργανισμών εμφανίζονται τώρα ως σωτήρες τους. Με άλλα λόγια, και νταβατζήδες και ιεραπόστολοι. Μια αντίληψη και πρακτική καθ’ όλα τριτοκοσμική, όπως οι ελίτ τις οποίες υπηρετούν.

Κλείνοντας την ΕΡΤ, η συγκυβέρνηση κατάφερε να στρέψει εναντίον της την πλειοψηφία της διεθνούς κοινής γνώμης και να οδηγηθεί σε απομόνωση, όπως άλλωστε το έχει κάνει κατά το παρελθόν ο σημερινός πρωθυπουργός σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής. Είναι μάλιστα χαρακτηριστικό ότι οι επικρίσεις πήραν συχνά τη μορφή σαρκασμού και ειρωνείας, πράγμα σύνηθες στην Εσπερία για τις πολιτικές συμπεριφορές των ελίτ σε τριτοκοσμικές χώρες.

Η κυβέρνηση κατόρθωσε να στρέψει εναντίον της την πλειοψηφία και της ελληνικής κοινής γνώμης, τη στιγμή που επιχειρούσε διακαώς μια χολιγουντιανή εικόνα success story –θρυμματισμένη πλέον ανεπανόρθωτα. Η στάση αυτή της κοινής γνώμης, αν και πήρε πρωτοφανείς διαστάσεις τώρα, δεν είναι νέα. Κλιμακώθηκε βαθμιαία στην πορεία της μεταπολίτευσης με διάφορες αφορμές και είναι το αποτέλεσμα της δικομματικής ολιγαρχικής διακυβέρνησης αυτού του τόπου. Κατά τα άλλα, η συγκυβέρνηση και ιδίως ο φτωχός της εταίρος χύνουν κροκοδείλια δάκρυα γα την άνοδο του φασισμού στην Ελλάδα.

Η κυβέρνηση πέτυχε ακόμα να εισπράξει την καταδίκη των επαγγελματικών, επιστημονικών και άλλων ραδιοτηλεοπτικών /επικοινωνιακών φορέων στην Ευρώπη και τον κόσμο, κάνοντας τη χώρα σκωπτικό ανέκδοτο, απομονωμένη από τον κύριο κορμό του ευρωπαϊκού κόσμου.

Ομως η αντίδραση των εργαζομένων (της ΕΡΤ) και πολλών ακόμα πολιτών κατέδειξε πολλά. Πρώτον, ότι το πραγματικό πρόβλημα της ΕΡΤ εδώ και δεκαετίες ήταν ο πολιτικός της έλεγχος, όπως ακριβώς συμβαίνει και με ολόκληρη τη χώρα, της οποίας το κύριο εμπόδιο προκειμένου να γίνει μια σύγχρονη ανεπτυγμένη ευρωπαϊκή χώρα δικαίου είναι το πολιτικό της σύστημα. Οταν έφυγε (για την ακρίβεια, όταν αποφάσισε να αυτοκτονήσει) αυτός ο έλεγχος, η ΕΡΤ έγινε κυριολεκτικά δημόσια στον τομέα της ενημέρωσης. Το πέτυχε προβάλλοντας όλες τις απόψεις, ασκώντας κριτική σε κάθε κατεύθυνση και καταργώντας τη διάκριση ανάμεσα σε επιτρεπτά και «απαγορευμένα θέματα» -η οποία ζει και βασιλεύει στα ιδιωτικά μεν, κυβερνητικά δε κανάλια. Αυτό που έκανε εμφανές η «κρίση της ΕΡΤ» είναι ότι οι πολίτες, οι εργαζόμενοι, είναι πολύ πιο ώριμοι και πολύ πιο μπροστά από την κυβέρνησή τους.

Δεύτερον, ελλείψει διοίκησης, οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ υιοθέτησαν μοντέλα οριζόντιας ιεραρχίας, τα οποία είναι σύγχρονα και αποτελεσματικά. Αυτό που συμβαίνει σήμερα στην ΕΡΤ, εκτός των άλλων, είναι και το μεγαλύτερο πείραμα αυτοδιαχείρισης (ραδιοτηλεόρασης) στον κόσμο. Η σημασία του εκτείνεται πολύ πέραν του ραδιοτηλεοπτικού πεδίου. Οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ όχι μόνο υπερασπίστηκαν αμισθί τη δημόσια ραδιοτηλεόραση την ώρα που η κυβέρνηση επιχειρούσε να τη δολοφονήσει, κάτι για το οποίο απέσπασαν τα εύσημα πολλών πλευρών του Ευρωκοινοβουλίου, αλλά έδειξαν ότι αυτοί που παράγουν το (ραδιοτηλεοπτικό) προϊόν μπορούν να διαχειριστούν πιο αποτελεσματικά τη διαδικασία παραγωγής του. Κι αυτό επιβραβεύεται από τη στάση του κοινού, την οποία τόσο πολύ αγαπούν να επικαλούνται οι κρατικοδίαιτοι νεοφιλελεύθεροι. Τρίτον, η στάση των εργαζομένων της ΕΡΤ έκανε εμφανές ότι (τουλάχιστον) στον τομέα των δημόσιων αγαθών η αυτοδιαχειριζόμενη εργασία έχει πολλαπλάσια θετικά αποτελέσματα σε σύγκριση με την απεργία.

Τέταρτον, η απουσία του κυβερνητικού εναγκαλισμού των δημόσιων οργανισμών οδηγεί σε μαρασμό και τους κρατικοδίαιτους επαγγελματίες συνδικαλιστές. Κι αυτό είναι μια ηχηρή απάντηση σε όσους φοβούνται την ανάθεση της ΕΡΤ (και άλλων δημόσιων οργανισμών) σε εκπροσώπους φορέων της κοινωνίας πολιτών.

Πέμπτον, η κρίση της ΕΡΤ έδειξε ότι η αλληλεγγύη είναι πιο αποτελεσματικός τρόπος από την αγορά για να αρθεί το φράγμα ανάμεσα σε παραγωγούς και καταναλωτές, που είναι ένα από τα σημαντικά προβλήματα του νεωτερικού κόσμου.

Η «άνοιξη της ΕΡΤ» θα συζητηθεί πολύ, θα αναλυθεί εκτενώς σε επιστημονικά, πολιτικά και επαγγελματικά φόρα, θα γίνει αντικείμενο επιστημονικών ερευνών, μεταξύ άλλων και από πολλούς που τώρα λοιδορούν «το πείραμα», πιθανώς θα γίνει ακόμα ένα πολιτικό ορόσημο. Επίσης, πολλές από τις κατακτήσεις αυτής της «άνοιξης» ίσως ενσωματωθούν με τον ένα ή τον άλλον τρόπο σε έναν μελλοντικό βιώσιμο οργανισμό δημόσιας ραδιοτηλεόρασης και πιθανόν και άλλων δημόσιων οργανισμών.

Ομως, μεταξύ άλλων, η επιχείρηση «δολοφονήστε την ΕΡΤ» μετατράπηκε από πολιτικό πραξικόπημα σε πολιτική αυτοκτονία. Η κυβέρνηση, με τη στάση της επιτάχυνε το τέλος της και ίσως και το τέλος του πολιτικού συστήματος της μεταπολίτευσης. Για τον λόγο αυτό, keep walking, κ. πρωθυπουργέ.

* Καθηγητής στο Τμήμα Επικοινωνίας και ΜΜΕ του Πανεπιστημίου Αθηνών

Διαβάστε και το: Η ΕΡΤ δεν χωράει στην παράγκα (του Στέλιου Ελληνιάδη)

---------------------------

Πηγή:efsyn

[Σήμερα 11/7/2013 συμπληρώνονται δύο μήνες από την ημέρα, που η κυβέρνηση αποφάσισε πραξικοπηματικά τον «ξαφνικό θάνατο της ΕΡΤ». Δεν κατάφερε όμως να σταματήσει τη λειτουργία της χάρη  στον ηρωικό αγώνα των εργαζομένων με το σύνολο της κοινωνίας στο πλευρό τους. Δύο μήνες μετά η δικομματική (πλέον) πλειοψηφία δεν έχει καταφέρει να παρουσιάσει κανένα αξιόπιστο σχέδιο για δημόσιο ραδιοτηλεοπτικό φορέα, πέρα από το έκτρωμα της «Δ(Ν)Τ».

Η κυβέρνηση βλέποντας πως οι προσφιλείς της μέθοδοι της συκοφάντησης και της διάσπασης δεν κάμπτουν τον αγώνα των εργαζομένων της ΕΡΤ προχώρησε σε εκστρατεία  “φίμωσης” της ΕΡΤ με στόχο αυτή τη φορά σταθμούς της  παραμεθορίου. Αστυνομικές δυνάμεις σε συνεργασία με ιδιώτες έκοψαν  το σήμα στο Βίτσι της Φλώρινας, στη Λέσβο και στο Πήλιο και αλλού.] Απ. Μωρ.

Τί πρέπει να κάνουμε στο Πανεπιστήμιο... (μερικές σκέψεις)

Ποτέ άλλοτε δεν πήρα -μαζεμένη- 4 βδομάδες άδεια, όπως έκανα φέτος. Το έκανα όμως συνειδητά, γιατί είχα κουραστεί ψυχικά, διέκρινα ελαφρά σημάδια κατάθλιψης να με περιτριγυρίζουν, άκουσα τη συμβουλή της γυναίκας μου για αρκετή ξεκούραση, και είπα να φύγω λίγο από την καθημερινή ρουτίνα, να ανανεωθώ λιγάκι, να σπάσω έγκαιρα το κακό σπυρί... μέσα μου.

Δεν πρόλαβα να κάνω μερικά μπάνια (προσκαλεσμένος από φίλο) στην πανέμορφη Θάσο και μόλις γύρισα πίσω, προσγειώθηκα ανώμαλα μαθαίνοντας τα κακά μαντάτα για τις μετακινήσεις - απολύσεις στα Πανεπιστήμια. Διαβάζω κάθε μέρα τα μειλ των συναδέλφων και μαυρίζει η ψυχή μου.

Μέρες στριφογυρίζουν διάφορες σκέψεις στο κεφάλι μου, για το τι πρέπει να κάνουμε για να καταπολεμήσουμε την νέα (αλλά αναμενόμενη) λαίλαπα που έρχεται κατά πάνω μας, αλλά όλο και το ανέβαλα για αργότερα, ίσως γιατί διαπίστωνα μια καλή κινητοποίηση από πολλά μέλη του ΔΣ του Συλλόγου μας και όχι μόνο. Τελευταία όμως έγινε κάτι εντελώς λάθος (ειρωνικό μειλ μέλους του ΔΣ προς συναδέλφους του ΠΑΜΕ), που μας γυρίζει στις παλιές κακές στιγμές διαμάχης αναμεταξύ μας και γι' αυτό είπα να γράψω τις παρακάτω σκέψεις μου.

Α.) Είμαστε όλοι εν δυνάμει απολυμένοι! Να το πω λαϊκά, όποιος πιστεύει ό,τι κάνοντας την πάπια θα την σκαπουλάρει, πλανάται πλάνην οικτράν! Τα ίδια λέγαμε και πέρσι τέτοιο καιρό αν θυμάστε... Η μνημονιακή συνταγή ορίζει, όπως όλοι έχουμε ήδη πολλές φορές ακούσει, ότι ως το 2015 περίπου 150.000 δημόσιοι υπάλληλοι πρέπει να απολυθούν. Πώς τα πανεπιστήμια θα συνεχίσουν να παρέχουν τις από το σύνταγμα προβλεπόμενες υπηρεσίες; Δεν τους ενδιαφέρει, αυτοί κάνουν ό,τι τους προστάζει η τρόϊκα, είναι τα καλύτερα φερέφωνά της. Άλλωστε υπάρχει και η λύση των συμβασιούχων έργου ορισμένου χρόνου - που εφαρμόζεται ήδη κατά κόρον στα πανεπιστήμια - και τελευταία ακούγονται και τα περίφημα συμβόλαια "μηδέν ωρών" (εφαρμόζονται ήδη στην Αγγλία). Η μονιμότητα θα καταργηθεί, τα πανεπιστήμια σιγά -σιγά θα γίνουν ιδιωτικά.

Συνάδελφοι, πιστεύω πως η κυβέρνηση είναι πολύ ικανή, ξέρει τι θέλει, θέλει να καταστρέψει όχι να χτίσει, κι επιλέγει τους σωστούς ανθρώπους για να κάνουν αυτή τη βρώμικη δουλειά. Υπήρχε καλύτερος άνθρωπος από τον Αδωνη Γεωργιάδη για να καταστρέψει ολοσχερώς το δημόσιο σύστημα υγείας; Υπήρχε καλύτερος άνθρωπος από έναν της οικογένειας Μητσοτάκη για να διώξει άκριτα χιλιάδες εργαζόμενους απ' το δημόσιο, αρχίζοντας πρώτα από τους ποιο αδύνατους και ταπεινούς, στο όνομα της δήθεν αναδιοργάνωσης του δημοσίου;

Β.) Αν δεν "αγαπηθούμε" μεταξύ μας, αν δεν δείξουμε έμπρακτη αλληλεγγύη ο ένας για τον άλλο, αν δεν προσπαθήσουμε να βρούμε αυτά που μας ενώνουν κι όχι αυτά που μας χωρίζουν (πολιτικά - κομματικά και όχι μόνο), είμαστε εν δυνάμει - αργά ή γρήγορα - χαμένοι από χέρι! Τι νόημα έχει λοιπόν να υποδαυλίζουμε κομματικές έριδες; Δεν είναι καλύτερα να παραδειγματισθούμε από τα κινήματα στις Σκουριές Χαλκιδικής, της Κερατέας (παλαιότερα) και τον αγώνα των εργαζομένων της ΕΡΤ, που αγωνίζονται όλοι μαζί, ανεξάρτητα κομματικών αποχρώσεων, και μας δείχνουν με το παράδειγμά τους ποιόν δρόμο πρέπει να βαδίσουμε; Ανεξάρτητα από την επιτυχία ή όχι αυτών των πρωτοβουλιών, τα κέρδη για όλους τους συμμετέχοντες θα είναι πολλαπλά: οι διαπροσωπικές σχέσεις αναβαθμίζονται, η συντροφικότητα και η άδολη αλληλεγγύη μπαίνουν ξανά σε ημερήσια βάση κ.α. και σε κάθε περίπτωση -σύμφωνα και με τη θεωρία του χάους- τίποτα δεν πάει χαμένο, παραμένει παρακαταθήκη για επόμενους αγώνες.

Δεν έχει λοιπόν νόημα να αρχίσουμε να λέμε εγώ είμαι ΠΕ, ΤΕ, άσε τους ΔΕ / ΥΕ συναδέλφους να πάνε στο διάολο! Ή ας περιμένουμε να δούμε, μπορεί και φέτος να τη σκαπουλάρουμε, να μη διώξουν κανένα από το ΠΘ, ασ' το για αργότερα...

Γ.) Πρέπει να βρούμε συμμάχους στον αγώνα μας! Και φυσικοί σύμμαχοί μας είναι στο πανεπιστήμιο τα μέλη ΔΕΠ και φυσικά οι φοιτητές. Επίσης η διοίκηση του ΠΘ. Την επιστολή του προέδρου του ΣτΙ του κ. Ζούμπου προς τον υπουργό, τη βρήκα αρκετά καλή και αν δεν είναι προσχηματική, μπορούμε να τη χρησιμοποιήσουμε όταν τα πράγματα γίνουν ποιο... άγρια.

Επίσης φυσικοί σύμμαχοί μας είναι οι συνάδελφοι από άλλες δημόσιες υπηρεσίες στην πόλη και βέβαια οι συνάδελφοι στον Δήμο και στην τοπική ΕΡΤ.

Δ.) Δίαυλοι επικοινωνίας μεταξύ μας. Μπορούμε κάλλιστα να δημιουργήσουμε α) δικό μας ιστότοπο, β) ομάδα facebook ή και τα δύο μαζί. Παρόλα αυτά έως ότου κάτι τέτοιο πάρει σάρκα και οστά, πρέπει να συνεχίσουμε όπως τώρα να επικοινωνούμε με μειλ. Η περίπτωση β) είναι -κατά τη γνώμη μου- η καλύτερη και ευκολότερη: μέλος του ΔΣ την δημιουργεί και την διαχειρίζεται και καλεί όλα τα μέλη του συλλόγου να εγγραφούν.

Προτάσεις δράσης:

• Κάλεσμα του συλλόγου μελών ΔΕΠ σε κοινή συνεδρίαση, το ίδιο με συλλόγους φοιτητών των διαφόρων σχολών / τμημάτων. Συνεχής συνεργασία με την διοίκηση του ΠΘ. (κυρίως πρύτανη και αναπληρωτές πρυτάνεις).
• Κλιμάκια του ΔΣ (όπως πριν ένα χρόνο για τον ίδιο λόγο) να διοργανώσουν επισκέψεις - συζητήσεις ανά ομάδα εργαζομένων, με στόχο όχι μόνο ενημέρωση, αλλά κυρίως εμψύχωση για τον κοινό αγώνα και καταπολέμηση του Φόβου.
• Σύνδεση του αγώνα μας με άλλες δημόσιες υπηρεσίες στην πόλη και βέβαια με τους συναδέλφους στον Δήμο και στην τοπική ΕΡΤ, για απο κοινού ενέργειες και εκδηλώσεις.
• Συννενόηση και κοινός βηματισμός, -όπου αυτό είναι δυνατόν- με τους συναδέλφους και τα ΔΣ των άλλων Πανεπιστημίων & ΤΕΙ, όπως και με την Ομοσπονδία.
• Αμέσως μετά τα προηγούμενα βήματα, κάλεσμα σε γενική συνέλευση, με έτοιμες προτάσεις αγώνα. Θα ήταν λάθος να γίνει εσπευσμένα μια ΓΣ χωρίς το ΔΣ να έχει το ίδιο σχηματίσει μια ολοκληρωμένη πρόταση αγώνα!.

Υ.Γ. Έχω μια βδομάδα άδεια ακόμη, ελπίζω όταν επιστρέψω την μεθεπόμενη Δευτέρα στις 19 του Αυγούστου, να βρώ το γραφείο μου... να με περιμένει. Είμαι... σπίτι μου και stand by για οτιδήποτε χρειασθεί.

#Απόστολος Μωραϊτόπουλος#