Από την παρουσίαση του βιβλίου «ΟΛΑ ΓΙΑ ΚΑΛΟ» του Γιάννη Μακριδάκη στον Βόλο

                     

  Γράφει η Λουΐζα Σολομών

Η άφιξη ενός συγγραφέα που διαβάζεις, που σου αρέσει, που είναι αναγνωρίσιμος δημιουργεί πάντα μια προσμονή και μια ανησυχία... Τον περιμέναμε το Γιάννη στο Βόλο. Είναι που μας αρέσουν τα βιβλία του, είναι που η γραφή του συνάδει με τη στάση ζωής του. Και ήρθε ζεστός, φιλικός, κάπως αμήχανος. Και όταν ενώνεται η αμηχανία αναγνώστη - δημιουργού, αρχίζει να υφαίνεται οικειότητα και ταύτιση. Και ό,τι προέκυψε ήταν μια μαγικά φιλική και ενδιαφέρουσα βραδιά.

Ήταν μια από τις καλύτερες παρουσιάσεις που έχω δει. Ένας από τους λόγους ήταν αυτή ακριβώς η οικειότητα, η αμεσότητα και το ζεστό κλίμα που δημιούργησε η συνομιλία μεταξύ αναγνωστών και συγγραφέα. Ουσιαστικές, μεστές οι παρατηρήσεις, ανθρώπινη επικοινωνιακή η ατμόσφαιρα.

Ο  Αποστόλης Μωραϊτόπουλος* πόσο αυθόρμητα συγκινητικά απάντησε "ναι" στην πρόσκληση-πρόκληση του Γιάννη Μακριδάκη να μη μιλάει από κάτω, αλλά να του κάνει παρέα δίπλα του! Ανέβηκε με συστολή και όμως ήταν βαθύς γνώστης του έργου και θα τον ζήλευαν προετοιμασμένοι για την περίσταση ομιλητές. Με συγκίνησε αυτή η συνομιλία , αυθόρμητη , ανθρώπινα αμήχανη, ισότιμη. Με την ίδια απροετοίμαστη οικειότητα ανέβηκε στο βήμα με τις διστακτικές και καίριες παρατηρήσεις της η δασκάλα μου στο Γαλλικό Ινστιτούτο (που φοβάμαι μη μεταφέρω λάθος το όνομά της μετά από τόσα χρόνια), και ο πάντα εύστοχος και απολαυστικός Θωμάς Κοροβίνης. Ένιωθα δίπλα μου τον  ετοιμόλογο ομιλητή Κώστα Καλημέρη να θέλει να πάρει μέρος στην κουβέντα και να μην τον αφήνει η αφωνία, που τον ταλαιπωρούσε εκείνη την ημέρα. Ήταν η παρέα που τον ακολούθησε από την έκθεση βιβλίου Θεσσαλονίκης και που αποδεικνύει ότι τους  ανθρώπους τους δένει η εκτίμηση, η αγάπη και η ανταλλαγή, απόψεων και συναισθημάτων. Να είστε καλά, ήταν πολύ όμορφη βραδιά. 

Δε θέλω να μιλήσω για το ίδιο το βιβλίο και τη συγγραφική ικανότητα του Γιάννη , το έκαναν πολύ καλύτερα άλλοι. Θέλω , όμως, να επισημάνω ότι τα θέματα που αγγίζει είναι αυτά που τον καίνε , που μας καίνε, που ανάμεσα στα άλλα εμπεριέχουν λυτρωτική για τον αναγνώστη κοινωνική ευαισθησία . Ένας άξονας του τελευταίου του βιβλίου είναι οι πρόσφυγες της σύγχρονης Χίου, στη φιλοξενία των οποίων συνέβαλε  ενεργά ο Γιάννης Μακριδάκης. Και αυτό το βιβλίο , λοιπόν , πέρα από τις λογοτεχνικές αρετές , μας θυμίζει  ακόμη ότι οι όμορφες ρηξικέλευθες ή παραδοσιακές θεωρίες μπορούν ήσυχα κι απλά να γίνονται πράξη.

*Αποστόλης Μωραϊτόπουλος:

«Χθες ήταν ο Μακριδάκης στον Βόλο για το καινούργιο του βιβλίο.
Τον βρήκα έξω, τον θερμοχαιρέτησα και του είπα ότι το διάβασα και μ' άρεσε πολύ.
Με πρότεινε αμέσως να το προλογίσω! Αυθόρμητα το δέχθηκα. Οποία τιμή... Μετά κρύος ιδρώτας. Έτρεμα. Η Αριστέα μου αναστατωμένη κι αυτή μου υπαγόρευε ...σκονάκια από την πίσω σελίδα. Τελικά όλα πήγαν καλά, ΟΛΑ ΓΙΑ ΚΑΛΌ! Σ' ευχαριστώ Γιάννη.»
(από ανάρτηση στο Facebook)

Τα πλήρη αποτελέσματα του Ερωτηματολογίου (μεταξύ Facebook φίλων)

1. Δείτε το ερωτηματολόγιο και το σκεπτικό εδώ.
2. Δείτε αναλυτικά το ιστορικό και αποτελέσματα των 3 πρώτων ερωτήσεων εδώ.
3. Ακολουθούν οι πλήρης πίνακες με τα αποτελέσματα όλων των (6) ερωτήσεων παρακάτω, χωρίς επιπλέον σχολιασμό.

 ****************

****************

2.) 1ο Ερωτηματολόγιο - Αποτελέσματα των 3 πρώτων ερωτήσεων

(Δείτε το ερωτηματολόγιο κια το σκεπτικό εδώ.)

Το ιστορικό των καλεσμάτων:

• Το ερωτηματολόγιο ξεκίνησε με μια ανάρτηση την περασμένη Τετάρτη 16/11 στις 7:24μ.μ.
• Ως την Πέμπτη στις 9:25 το πρωί που κάνω 2ο κάλεσμα, έχουν συμπληρωθεί μόλις 22 ερωτηματολόγια!
• Ως το μεσημέρι του Σαββάτου στις 12:57 έχουν συμπληρωθεί άλλα 7 σύνολο 29 ερωτηματολόγια, οπότε προ του κινδύνου μέχρι την Κυριακή το μεσημέρι που θα έκλεινε το σύστημα αναγκάστηκα να κάνω αυτή την τελευταία δραματική έκκληση:

-----------

ΜΕΡΙΚΕΣ ΣΤΑΡΑΤΕΣ ΚΟΥΒΕΝΤΕΣ

☻Όσοι/ες νομίζουν ότι με το να συμμετέχουν με κα'να λαικ ή με κάποιο σχολιασμό στα κοινωνικά δίκτυα και ιδίως στο φβ, κάνουν το επαναστατικό τους καθήκον, περιμένοντας ν'αλλάξει η κωλοκατάσταση, είναι βαθιά γελασμένοι.
☻Όσοι/ες περιμένουν μόνο από τα υπάρχοντα κόμματα με εκλογές να βάλουν φραγμό στην επέλαση μιας νέας στυγνής ακροδεξιάς αλα Τραμπ ή Κούλη ή στο σταμάτημα κάποιων κεντροαριστερών σαλτιμπάγκων αλλά Τσίπρα, είναι βαθιά νυχτωμένοι.
☻Όσοι (ακόμα) δεν βλέπουν ότι το εγκληματικό φασισταριό της ΧΑ, -με την ανοχή (ή ίσως και με έμμεση παρότρυνση) της ψευτοαριστεράς που κυβερνά και θολώνει το τοπίο- δρά ήδη στα νησιά και ειδικά στη Χίο δημιουργώντας τετελεσμένα εις βάρος των μεταναστών, χωρίς να κουνιέται φύλλο από τις αρχές, τότε αυτή μας την αβλεψία θα την πληρώσουμε κάποια στιγμή πολύ ακριβά.

►Η μόνη προοπτική που έχουμε είναι να βρούμε ΝΕΕΣ ΔΟΜΕΣ ΑΥΤΕΝΕΡΓΕΙΑΣ & ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ μαζί αλλά και έξω από κόμματα, μα προπάντων να ΣΥΖΗΤΉΣΟΥΜΕ ΧΩΡΙΣ ΠΑΡΩΠΙΔΕΣ και να ΓΝΩΡΙΣΤΟΥΜΕ ΜΕΤΑΞΥ ΜΑΣ!
Η σημερινή τεχνολογία μας περέχει δωρεάν και εύκολα τη δυνατότητα αυτή.
Με τον τρόπο αυτό γνώρισα (και με εικόνα) κάποιους φίλους και ειδικά τον φίλο και βολιώτη οδοντίατρο και ενεργό πολίτη, Jo Di -αν και εδώ και χρόνια βρίσκεται στην Ολλανδία και συγκεκριμένα στη Χάγη!
Παρακινούμενος απ'αυτόν σκέφτηκα να κάνουμε κάτι καινούργιο εδώ μεταξύ των φίλων του φβ:
►-την διενέργεια ερωτηματολογίων - δημοσκοπήσεων για διάφορα θέμαατα και
►-βολιδοσκόπηση μεταξύ μας αν θέλουμε να κάνουμε μια πρώτη προσπάθεια για WEBTV στο φ/β !

Για το λόγο αυτό και όχι μόνο θέλησα να σας ρωτήσω με το ερωτηματολόγιο που τρέχει από την Τετάρτη, αλλά προφανώς με γράφετε κανονικά στα π@π@ρια σας...
Ευχαριστώ πολύ γι'αυτό, ξέρω είμαι αιθεροβάμων, αλλά τόσο πάλι να κάνω κάτι μόνος μου, ενώ δεν υπάρχει απήχηση, ε πάλι όχι.
Δείτε το ερωτηματολόγιο και σχολιάστε το αρνητικά, πείτε μου πόσο ηλίθια διατυπωμένες είναι οι ερωτήσεις, κάνετε κάτι επιτέλους...
Κρίμα που δεν υπάρχει κουμπί στο φβ που να λέει απλά "το διάβασα (το ποστ)"... Θα κάνω αίτημα στο facebook...

--------------

• Και ω του θαύματος, σε μία ώρα -όση ώρα έτρωγα για μεσημέρι- τα 29 έγιναν 59 και την Κυριακή στις 10:00 το πρωί είχαν ξεπεράσει τα 150 !!! Ομολογώ ότι έμεινα έκπληκτος για το πόσο σημασία έχει να χρησιμοποιήσεις τα σωστά λόγια, τη σωστή στιγμή, για να προωθήσεις ένα αίτημα... Αυτό μπορώ να πω σήμερα μόνο, δεν βρίσκω άλλη εξήγηση...

******

Τα αποτελέσματα του ερωτηματολογίου

Από την στιγμή που βαθεύτηκε σχετική είδηση για τον φασίστα υιό Πλεύρη, οι χαρακτηρισμοί "Ψόφος"  έπεφταν βροχή και στο φβ αλλά κυρίως στο Τουίτερ, και βέβαια υπήρχε κι ο ανάλογος αντίλογος με καταδίκη τέτοιων χαρακτηρισμών. Κάτι παρόμοιο συνέβη όπως είναι φυσικό και με κάποιους φίλους/ες μου στο φβ, γι'αυτό και θεώρησα ότι μια τέτοια ερώτηση ήταν ιδιαίτερα επίκαιρη και άξια διερεύνησης. Με βάση μια βαθμολογία για το πόσο υιοθετεί κάποιος τον όρο με το 1= "Καθόλου" έως το 10=το υιοθετώ "πολύ", το αποτέλεσμα είναι νομίζω συντριπτικά υπέρ του "Καθόλου" 59,94%, στο οποίο πρέπει νομίζω να προσθέσουμε και τα επιμέρους ποσοστά από τα νούμερα 2-5, σύνολο 73,85% "καθόλου" έως λίγο καθόλου, έναντι 26,15 "πολύ" έως λίγο πολύ (βαθμοί 6-10), [δείτε αναλυτικά φωτογραφία στην αρχή].

Την Τετάρτη παραμονή της 17 Νοέμβρη, θεώρησα πολύ επίκαιρη την ερώτηση αυτή. Το αποτέλεσμα ξαφνιάζει, σχεδόν οι μισοί φίλοι/ες του δείγματος το 40,52% πήγαν ή θα πήγαιναν στην διαδήλωση.

Η ερώτηση αυτή, όπως προανέφερα στο σκεπτικό ήταν μια -κάποια- προσπάθεια στάθμισης του δείγματος (δείτε περισσότερα εδώ). Εάν θυμάμαι καλά αυτή στιγμή το δηλωμένο ποσοστό ανεργίας κυμαίνεται στο 20%, Στο -εντελώς τυχαίο- δείγμα μας είναι 16,99% !. Εδώ πρέπει ίσως να προστεθεί κάποιο ποσοστό από το "Άλλο" που το εκλαμβάνω ως άρνηση απάντησης, ή "είμαι οικοκυρά" ή "δεν απαντώ" κλπ. Κοντολογίς ακόμη και με το γυμνό 16,99% είμαστε πολύ κοντά στην πραγματικότητα, άρα το δείγμα θεωρείται αρκούντως σταθμισμένο. Άξιο αναφοράς νομίζω είναι το εύρημα ότι ένα 7,19% δλδ. 11 στα 153 άτομα, δουλεύουν μόνο μερικές μέρες το μήνα -προφανώς χωρίς ασφάλεια και αδήλωτα-, όπως και πως ένα 3,27% δουλεύει μερική εργασία με 4ωρα.

1.) 1ο Ερωτηματολόγιο -Το σκεπτικό και τα εργαλεία που χρησιμοποιήθηκαν

Η χρήση των ελεύθερων κοινωνικών δικτύων και άλλων ελεύθερων διαδικτυακών εργαλείων, παρά τα διάφορα μικροπροβλήματα που παρουσιάζουν, παρέχουν εδώ και μια δεκαετία περίπου, πρώτη φορά την δυνατότητα στον καθένα, από το σπίτι του, χωρίς να'χει τίποτα παραπάνω παρά μόνο μια απλή σύνδεση διαδικτύου με κόστος της τάξης των 20-30 € μηνιαίως, να δημοσιοποιεί ελεύθερα τις απόψεις του, να έχει το δικό του προσωπικό μπλογκ, να γίνει ο ίδιος εκδότης των βιβλίων του, να συμμετέχει σε ανοικτές ή κλειστές ομάδες διαδικτυακών συζητήσεων, να κοινοποιεί εικόνες και βίντεο και τέλος να μπορεί να κάνει το δικό του ράδιο ή ακόμη τη δική του τηλεόραση (WEBTV). 

Όλα αυτά, πριν μόλις 50 χρόνια όχι μόνο θα ήταν απολύτως παράλογα, αλλά και εντελώς ανέφικτα. Από παλιά θεωρώ ότι όλα αυτά αποτελούν μια σχεδόν επαναστατική κατάκτηση όλων των κοινωνικών τάξεων, που πρώτη φορά δίνεται μέσω του διαδικτύου η δημοκρατική και άμεση δυνατότητα να συμμετέχουν όλοι ανεξαιρέτως (κοινωνικής τάξης) στο κοινωνικό γίγνεσθαι. (Άμεση Δημοκρατία?).

Τώρα προστέθηκε και η δυνατότητα να δημιουργείς ελεύθερα και τις δικές σου δημοσκοπήσεις μέσω ερωτηματολογίων που ο καθένας μόνος του και εντελώς ανέξοδα επινοεί και μέσω των κοινωνικών δικτύων που συμμετέχει με δική του ευθύνη πραγματοποιεί.

Παίρνοντας λοιπόν αφορμή από παρόμοιες προσπάθειες που και στο πρόσφατο παρελθόν έχει πραγματοποιήσει ο φίλος μου JoDi, τόλμησα κι εγώ να κάνω μιαν αρχή με το παραπάνω ερωτηματολόγιο. 

Το σκεπτικό μου ήταν το εξής: 

• Όσο το δυνατόν λιγότερες ερωτήσεις, καθαρά διατυπωμένες,
• Επιλογή κοινού μόνο από ένα κοινωνικό δίκτυο: το Facebook,
• Το εγχείρημα θα το θεωρούσα επιτυχημένο, άρα και άξιο να δημοσιευτούν τα αποτελέσματα αν το πλήθος των απαντήσεων ήταν τουλάχιστον το 1/5 του 10% των φίλων μου στο Facebook και εξηγώ: (υποκειμενικά) έχω διαπιστώσει πως συνήθως ένα 5-10% των φίλων στο φβ είναι σε καθημερινή βάση ενεργό δλδ. αν έχω 2800 φίλους, ένα 2% = 56 έως -το πολύ- ένα 10% = 280 φίλοι/ες είναι ενεργοί! Άρα περίμενα τουλάχιστον 56 απαντήσεις για να είμαι ικανοποιημένος. [Σημείωση: θα'ταν πολύ χρήσιμη να υπήρχε ένα εργαλείο, μια εφαρμογή που να μπορεί να μετράει τους κατά μέσον όρο ενεργούς χρήστες - φίλους!],
• Επιλογή επίκαιρων ερωτήσεων (ερωτήσεις 1 και 2) και συνδυασμός με ερωτήσεις για μελλοντικά σχέδια WEBTV (ερωτήσεις 4,5 και 6),
• Επιλογή της ερώτησης 3 για κάποια προσπάθεια στάθμισης του δείγματος: όπως θα δείτε αναλυτικά παρακάτω ένα 17% δηλώνει άνεργος, ενώ το κανονικό σημερινό ποσοστό είναι γύρω στο 20%, άρα το -εντελώς- τυχαίο δείγμα που απάντησε είναι αρκούντως σταθμισμένο: είναι 17% προς 20%, αν ήταν π.χ. 40% προς 20% θα'ταν εντελώς "αστάθμητο".

Το εργαλείο μου ήταν το εξής:

• Είναι το free πρόγραμμα (δείτε φωτο) https://www.murvey.com : μπορείτε άμεσα να το χρησιμοποιήσετε, πατώντας στο λινκ που σας έδωσα. Θα χρειαστείτε μόνο ή ένα gmail mail ή Facebook σύνδεση για να το χρησιμοποιήσετε! Το σημαντικό είναι ότι εδώ τα πάντα γίνονται στην online και στην ίδια σελίδα, φοβερά εύχρηστο σε 15-30 λεπτά το παίζετε στα δάκτυλά σας!
• Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε και το Google Forms, μόνο που νομίζω δεν είναι τόσο εύχρηστο.

Τελειώνοντας θέλω να τονίσω ότι πρώτον προσωπικά -αν το κρίνω χρήσιμο και σκόπιμο- θα ξανακάνω παρόμοιες προσπάθειες -ίσως πιο καλοσχεδιασμένες-, μα εκείνο που επιθυμώ περισσότερο είναι να παρακινήσω κι άλλους φίλους/ες να τολμήσουν να κάνουν το ίδιο, Είναι πανεύκολο, διδακτικό και επεκτάσιμο. Εννοείται ότι είμαι πάντα πρόθυμος να βοηθήσω σε οποιοδήποτε πρόβλημα ή απορία έχετε σχετικά.

Πώς η ανταγωνιστικότητα έγινε, χωρίς να αμφισβητηθεί, μία από τις μεγάλες αρετές της σύγχρονης κουλτούρας

Η διευρυνόμενη οικονομική ανισότητα είναι το ακαδημαϊκό θέμα της μόδας, όμως η τάση της αυξανόμενης απόκλισης πλούτου και εισοδήματος υπάρχει εδώ και αρκετές δεκαετίες. Πώς η κλιμακούμενη ανισότητα πετυχαίνει να είναι ελκυστική για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα;

Τα χρόνια μετά την τραπεζική κατάρρευση του 2008 άρχισε μια αυξανόμενη συνειδητοποίηση του γεγονότος ότι το μοντέλο του καπιταλισμού μας δεν δημιουργεί απλώς όλο και μεγαλύτερη ανισότητα, αλλά εξουσιάζεται από τα συμφέροντα μιας μικρής μειοψηφίας του πληθυσμού. Η περίοδος μετά την κρίση γέννησε τη δική της κοινωνιολογική κατηγορία -το 1%- και πρόσφατα απέδωσε το πρώτο, σχετιζόμενο με αυτή, μεγάλο έργο οικονομικής θεωρίας, το Κεφάλαιο στον 21ο Αιώνα του Τομά Πικετί, ένα βιβλίο αφιερωμένο στην κατανόηση του γιατί η ανισότητα συνεχίζει να μεγαλώνει.

Αυτό που προκαλεί περισσότερο θυμό αυτήν τη στιγμή δεν είναι η ανισότητα, που στο κάτω κάτω μεγαλώνει στη Βρετανία από το 1979, αλλά η αίσθηση ότι το οικονομικό παιχνίδι είναι στημένο. Αν αφήσουμε το θυμό κατά μέρος για λίγο, τίθενται δύο ερωτήματα για όσους ενδιαφέρονται για την κοινωνιολογική ερμηνεία της νομιμοποίησης. Πρώτον, πώς η αυξανόμενη ανισότητα κατάφερε να διατηρείται ελκυστική πολιτισμικά και πολιτικά για τόσο πολύ καιρό; Και δεύτερον, πώς σταμάτησε πλέον να λειτουργεί αυτό το μοντέλο νομιμοποίησης;

Από κάποιες απόψεις, η έννοια της ανισότητας δεν βοηθά εδώ. Σπάνια υπήρξε ηγέτης της πολιτικής ή των επιχειρήσεων που είπε «η κοινωνία χρειάζεται περισσότερη ανισότητα». Παρ’ όλα αυτά, οι περισσότερες από τις πολιτικές που αύξησαν την ανισότητα από τη δεκαετία του ’70 ήταν γνωστές. Αν και είναι δελεαστικό να κοιτάξει κανείς στο παρελθόν και να νιώσει παραπλανημένος από την εποχή πριν από 2008, ήταν σχετικά σαφές τι συνέβαινε και πώς δικαιολογούνταν. Αντί να μιλούν όμως με όρους δημιουργίας περισσότερης ανισότητας, οι διαμορφωτές πολιτικής πάντα προτιμούσαν έναν άλλο όρο που στην πραγματικότητα οδηγεί στο ίδιο αποτέλεσμα: την ανταγωνιστικότητα.

Η ανταγωνιστικότητα είναι μια ενδιαφέρουσα έννοια και μια ενδιαφέρουσα αρχή πάνω στην οποία μπορεί να στηρίξει κανείς κοινωνικούς και οικονομικούς θεσμούς. Όταν βλέπουμε τις καταστάσεις ως «ανταγωνισμούς» υποθέτουμε ότι οι μετέχοντες έχουν ίσες ευκαιρίες στην αρχή. Υποθέτουμε επίσης ότι προσπαθούν για τη μέγιστη ανισότητα στο τέλος. Το να απαιτούμε την «ανταγωνιστικότητα» σημαίνει να απαιτούμε οι άνθρωποι να αποδεικνύουν την αξία τους ο ένας σε σχέση με τον άλλο.

Η ανταγωνιστικότητα έχει γίνει, χωρίς να αμφισβητηθεί, μία από τις μεγάλες αρετές της σύγχρονης κουλτούρας. Θαυμάζουμε τις ανταγωνιστικές πόλεις του κόσμου, λατρεύουμε τους αθλητές επειδή νίκησαν, ανοίγουμε την τηλεόραση και παρακολουθούμε διαγωνιζόμενους να μαγειρεύουν ο ένας εναντίον του άλλου. Στην τηλεόραση, σε ριάλιτι εκπομπές ανταγωνισμού ή σε αθλητικές διοργανώσεις, η διάκριση ανάμεσα στην ανταγωνιστική ψυχαγωγία και στον καπιταλισμό διαλύεται κι αυτά ενώνονται. Γιατί να μας φανεί περίεργο στο ελάχιστο που ανακαλύπτουμε ότι σε μια κοινωνία όπου η ανταγωνιστικότητα έχει αναχθεί σε υπέρτατη ηθική και πολιτισμική αρετή δημιουργούνται αυξανόμενα επίπεδα ανισότητας;

Αν δεν θέλει κανείς να πέσει σε βιολογικό απλουστευτισμό, το ερώτημα που πρέπει να τεθεί είναι πώς φτάσαμε εδώ. Για να το απαντήσουμε θα πρέπει να στραφούμε πρώτα στις ρίζες της νεοφιλελεύθερης σκέψης στη δεκαετία του 1930. Για τον Φρίντριχ Χάγιεκ στο Λονδίνο, τους ορντοφιλελεύθερους στο Φράιμπουργκ και τον Χένρι Σίμονς στο Σικάγο, ο ανταγωνισμός δεν ήταν μόνο ένα από τα πολλά χαρακτηριστικά της αγοράς. Ήταν ο βασικός λόγος για τον οποίο οι αγορές ήταν πολιτικά επιθυμητές, επειδή διατηρούσαν την αβεβαιότητα του μέλλοντος. Το κοινό χαρακτηριστικό όλων των μορφών ολοκληρωτισμού και κρατικού κεντρικού σχεδιασμού, σύμφωνα με τον Χάγιεκ, ήταν το ότι αρνούνταν να ανεχθούν τον ανταγωνισμό. Έτσι, το νεοφιλελεύθερο κράτος θα οριζόταν πρώτα απ’ όλα από τη χρησιμοποίηση της κρατικής εξουσίας για την υπεράσπιση των διαδικασιών ανταγωνισμού, χρησιμοποιώντας αντιμονοπωλιακούς νόμους και άλλα εργαλεία.

Ένας τρόπος να καταλάβουμε το νεοφιλελευθερισμό, όπως κατέδειξε καλύτερα ο Φουκό, είναι ως προέκταση των αρχών του ανταγωνισμού σε όλες τις πλευρές της ζωής, με την ισχύ του κράτους να τις στηρίζουν. Η κυριαρχία του κράτους δεν υποχωρεί και δεν αντικαθίσταται από τη διακυβέρνηση, αναπροσαρμόζεται έτσι ώστε η κοινωνία να γίνεται ένα είδος «παιχνιδιού» που δημιουργεί νικητές και ηττημένους.

Η επικράτηση των θέσεων του Νόμου και των Οικονομικών της Σχολής του Σικάγου είχε σαν αποτέλεσμα τη δραστική συρρίκνωση του ρόλου του κράτους ως ρυθμιστής της αγοράς. Η δε θεωρία της «εθνικής ανταγωνιστικότητας» του Μάικλ Πόρτερ οδήγησε σε έναν νέο πολιτικό προσανατολισμό, προς την αναζήτηση του ανταγωνιστικού πλεονεκτήματος. Οι δύο διαδικασίες έχουν τις διανοητικές τους ρίζες στη μεταπολεμική περίοδο, πέτυχαν όμως σημαντική πολιτική επιρροή από τα τέλη της δεκαετίας του ’70 και μετά. Είναι σημαντικά συστατικά στοιχεία του νεοφιλελευθερισμού.

Η μελέτη αυτών των φιλοσοφικών παραδόσεων καθιστά δυνατό το να δει κανείς πώς αναπτύχθηκε μια ολόκληρη ηθική και φιλοσοφική κοσμοθεωρία που δέχεται ότι οι ανισότητες είναι ένα δίκαιο και συναρπαστικό αποτέλεσμα της καπιταλιστικής διαδικασίας την οποία επιβλέπουν οι πολιτικές αρχές. Από αυτή την άποψη το κράτος είναι ένας μόνιμος συνεργός στην αύξηση της ανισότητας, αν και οι εταιρείες, τα διευθυντικά στελέχη και οι μέτοχοι είναι οι προφανείς ωφελούμενοι.

Αντίθετα, με βάση το έργο του Λικ Μπολτανσκί,(On Justification, The New Spirit of Capitalism, The Enrichment Economy), μπορούμε να καταλάβουμε πώς ο ανταγωνισμός, η ανταγωνιστικότητα και τελικά η ανισότητα καθίστανται δικαιολογήσιμες και αποδεκτές, διαφορετικά η παρατεινόμενη παρουσία τους στη δημόσια και την ιδιωτική ζωή φαίνεται απλώς ακατανόητη.

Αυτή η προσέγγιση μας βοηθά επίσης να καταλάβουμε τι δυσλειτουργεί τα τελευταία χρόνια το οποίο θα έλεγα ότι είναι το εξής: Σε κάποια στιγμή στην ιστορία της νεοφιλελεύθερης σκέψης οι υποστηρικτές της πέρασαν από τη στήριξη των αγορών ως πεδίων ανταγωνισμού στο να αντιμετωπίζουν όλη την κοινωνία ως μια μεγάλη αρένα ανταγωνισμού. Σύμφωνα με το δεύτερο μοντέλο δεν υπάρχει διαφοροποίηση ανάμεσα στα πεδία της πολιτικής και της κοινωνίας. Η μετατροπή των χρημάτων σε πολιτική ισχύ, σε νομική δύναμη, σε μιντιακή επιρροή ή σε εκπαιδευτικό πλεονέκτημα, είναι δικαιολογήσιμη στο πλαίσιο αυτού του πιο σκληρού καπιταλιστικού μοντέλου του νεοφιλελευθερισμού. Το πρόβλημα της συγκέντρωσης μεγάλου πλούτου στο 1% του παγκόσμιου πληθυσμού είναι τελικά, όπως έχει συζητηθεί τον τελευταίο καιρό, πρόβλημα ολιγαρχίας.

Επιπροσθέτως, δεν υπάρχουν πια εξωτερικές, ανεξάρτητες ή ανώτερες αρχές για να απευθυνθεί κανείς, μέσα από τις οποίες οι ολιγάρχες μπορούν να ελεγχθούν. Οι «νόμιμες δραστηριότητες» χρειάζονται άλλες εξουσίες οι οποίες να ελέγχουν τη νομιμότητά τους. Αυτή είναι η βασική αρχή πάνω στην οποία βασίζεται ο διαχωρισμός νομοθετικής, εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας. Το ίδιο ισχύει σε σχέση με την οικονομική ισχύ, αλλά αυτό είναι που έχει χαθεί.

Οι ελεγκτές, οι λογιστές, οι εφοριακοί, οι δικηγόροι, οι δημόσιοι θεσμοί, έχουν γίνει μέρος του οικονομικού ανταγωνισμού και μπορούν να αγοραστούν. Για να χρησιμοποιήσω μια αθλητική μεταφορά που αρέσει στους μεγαλοεπιχειρηματίες, είναι σαν η καλύτερη ποδοσφαιρική ομάδα να μην έχει αγοράσει μόνο τους καλύτερους προπονητές, γυμναστές και εγκαταστάσεις, αλλά και τους διαιτητές, και τους δημοσιογράφους. Οι θεσμοί που είναι υπεύθυνοι να κρίνουν τον οικονομικό ανταγωνισμό έχουν χάσει κάθε αυθεντία, πράγμα που μετατρέπει το όνειρο της «αξιοκρατίας» και των «ίσων ευκαιριών» (κρίσιμων ιδεών μέσα στο νεοφιλελεύθερο φαντασιακό) σε ερείπια. Μιλώντας πολιτικά αυτό είναι τόσο αποτυχία νομιμοποίησης όσο και πρόβλημα κλιμακούμενης υλικής ανισότητας.

Το αποτέλεσμα είναι μια κατάσταση που ονομάζω «κατά το δοκούν νεοφιλελευθερισμό», κατά το δοκούν επειδή δεν λειτουργεί πια με κανενός είδους πνεύμα δικαιοσύνης και πλουραλισμού. Η προτεραιότητα γίνεται αποδεκτή ως τέτοια με κάθε κόστος. Αν οι άνθρωποι συμπεριφέρονται «παράλογα», τους «ωθούμε». Αν οι τράπεζες δεν δανείζουν, φουσκώνουμε τους ισολογισμούς τεχνητά. Αν ένα νόμισμα σταματάει να χαίρει εμπιστοσύνης, οι πολιτικοί θα πρέπει να το εγγυώνται σαν να είναι απόλυτη προτεραιότητα. Αν ο κόσμος διαμαρτύρεται αγοράζουμε κανόνια νερού. Πρόκειται για ένα σύστημα του οποίου οι συνθήκες καταρρέουν διαρκώς και το οποίο οι κυβερνήσεις πρέπει διαρκώς να επισκευάζουν.

Η οργή με το 1% ( και πιο σωστά με το 0,1%), η αίσθηση ότι ακόμα και οι ευκατάστατοι μετά βίας ωφελούνται, θα πρέπει να είναι ευπρόσδεκτη. Έχει καθυστερήσει κιόλας. Για πολλά χρόνια έχουμε λειτουργήσει με μια πολιτισμική και ηθική κοσμοθεωρία που βρίσκει αξία μόνο στους «νικητές». Οι πόλεις μας πρέπει να είναι κορυφαίες στον κόσμο για να έχουν σημασία. Τα πανεπιστήμια πρέπει να είναι «εξαιρετικά» αλλιώς φθίνουν. Είναι μια φιλοσοφία που καταδικάζει την πλειοψηφία των χωρών, των ανθρώπων και των οργανισμών στην κατηγορία των «ηττημένων». Δείχνει επίσης εντελώς ανίκανη να υποστηρίξει το αξιοκρατικό της ιδεώδες. Η ανακάλυψη ότι αν δώσεις αρκετή ελευθερία στο νικητή, τελικά θα προσπαθήσει να κλείσει το παιχνίδι υπέρ του για πάντα, θα πρέπει να θέσει εν αμφιβόλω την εμμονή μας με την ανταγωνιστικότητα. Τότε θα μπορούμε να βρίσκουμε αξία στα πράγματα άλλη από το να είναι καλύτερα από κάποια άλλα.

O William Davies διδάσκει στο κολέγιο Goldsmiths του Πανεπιστημίου του Λονδίνου και είναι ο συγγραφέας του βιβλίου The Limits of Neoliberalism: Sovereignty, Authority & The Logic of Competition που εκδόθηκε πρόσφατα.

Πηγή: London School of Economics

-------------------------------
[Πηγή]

[Τώρα που τελειώνουν οι 31οι Ολυμπιακοί αγώνες του Ριο, κι αφού πήραμε αρκετή δόση εθνικής υπερηφάνειας (που είμαστε Έλληνες κλπ.) που (πάλι) παρά την κρίση τα καταφέραμε και πήραμε 6 μετάλλια, και αφού σηκώσαμε τους «νικητές» στον ουρανό, ήρθε η ώρα να σκεφτούμε και τους «ηττημένους» και τους παρακατιανούς, διότι η ζωή συνεχίζεται αδυσώπητη...
Σπάνια βρίσκεις ένα άρθρο που ενώ μιλάει για πράγματα που νομίζεις ότι σου είναι γνωστά και λελυμένα, σε συγκλονίζει τόσο, που το τυπώνεις κιόλας, μπας και το χάσεις... και το ξαναδιαβάζεις, μια δυο και τρεις και τέσσερις φορές, το αφήνεις μερικές μέρες στην άκρη για ξεκόλλημα και μετά το ξαναδιαβάζεις και ενθουσιάζεσαι περισσότερο!
Σπάνια βρίσκεις ένα άρθρο τόσο μικρό μα συνάμα εκπληκτικά σημαντικό, που ενώ μιλάει για πράγματα που χρόνια τώρα η αριστερή σκέψη υποσυνείδητα υποψιάζεται και κάνει συνήθως λαϊκίστικες προσπάθειες να τα καταδείξει -μιλάμε για την «ανταγωνιστικότητα» την «αριστεία» κλπ.-, ο συντάκτης του άρθρου αυτού καταφέρνει με λίγα λόγια να αποδείξει ότι όλ' αυτά αποτελούν φενάκη και αυταπόδεικτο ψέμα στα πλαίσια του νεοφιλελευθερισμού που κυριαρχεί σήμερα!...]

Θέλω να γράψω για δυο άλλους ανθρώπους, τον Φώτη και τον Ιγνάτη απ'το κέντρο επίπλου απέναντι απ'την ''Αγκαλιά'' - Του Γιώργου Τυρίκου-Εργά

Θέλω να γράψω και για δυο άλλους ανθρώπους, για να μαθευτεί η ιστορία τους λίγο παραέξω έστω ένα χρόνο μετά. Θα ήταν αδικία να τη θυμούμαστε μόνο εμείς - γιατί ειλικρινά η ιστορία τους είναι ένα μικρό θαύμα καθημερινής, στεντόρειας ανθρωπιάς που όμως περνάει σιωπηλή μπροστά στη ροή των πολλών άσχημων γεγονότων και έτσι χάνεται. 

Όταν πέρυσι είχαμε την "Αγκαλιά" κοντά στο Αστυνομικό Τμήμα Καλλονής, είχαμε "γείτονες" βέβαια. 

Μερικοί από αυτούς έκλεισαν με φράχτες τα οικόπεδά τους για να μην μπαίνουν πρόσφυγες, άλλοι απλά δεν είπαν τίποτα, μερικοί μας πήραν τηλέφωνο να μας ψάλλουν πως "πρέπει να διαφυλάξουν τη περιουσία τους" - η αλήθεια είναι πως θεωρούσαν όλους αυτούς τους πρόσφυγες κάτι λίγο παραπάνω από το μέσο αρουραίο. 

Η αλήθεια, επίσης, είναι πως οι περισσότεροι "γείτονές" μας έκαναν κατά βάση υπομονή γιατί έβλεπαν τόσο τον κατατρεγμό των προσφύγων όσο και το δικό μας κόπο. Έτσι θαρρώ, έστω και με αυτόν τον έμμεσο τρόπο η γύρω κοινότητα έδειξε μια κάποιαν ανθρωπιά.

Είχε όμως δυο διαφορετικούς "γείτονες" και για αυτούς γράφω σήμερα. 

Έχουν το μαγαζί τους, ένα κέντρο επίπλου ακριβώς απέναντι από εκεί που ήταν το κατάλυμα της "Αγκαλιάς". Μπροστά από το μαγαζί έχει μια μεγάλη αλάνα, δική τους.

Από τότε που η Αγκαλιά ήταν αποθήκη ρούχων και τροφίμων ο Φώτης πάντα πεταγόταν να δει τι σκαρώνουμε, πάντα είχε μια καλή κουβέντα να πει. Όταν όμως η αποθήκη έγινε κατάλυμα, τα πράγματα φάνηκε πως θα δυσκόλευαν στις σχέσεις μας. Εκατοντάδες άνθρωποι σε φουρνιές ερχότανε και γέμιζαν την Αγκαλιά αλλά και την αλάνα μπροστά από το μαγαζί του. Έμεναν εκεί και κοιμόντουσαν, έστρωναν σακατεμένοι να πάρουν μια ανάσα και όσο και να καθαρίζαμε εμείς - λέρωναν. 

Ο Φώτης δε μιλούσε και λέγαμε πως σε κάποια στιγμή θα αντιδράσει - είχε φορές που δεν μπορούσε καν να ξεφορτώσει φορτηγά με εμπόρευμα από Αθήνα με μπλόκαρισμένο ο,τι χώρο είχε μπροστά το μαγαζί του σχεδόν όλη μέρα - πόσο ακόμα για πάρκινγκ για τους πελάτες τους. 

Και ποιός να ένιωθε άνετα να έρθει να ψωνίσει με τόσο ταλαίπωρο κόσμο παντού (μα παντού!). 

Μα ο Φώτης και ο αδερφός του Ιγνάτης δεν μίλησαν ποτέ άσχημα. Αντίθετα θα σας πω ακριβώς τι έκαναν. 
Κάθε πρωί, μπροστά από το μαγαζί τους μέχρι περίπου τις έντεκα είχε σκιά. Εκεί φώναζαν τα γυναικόπαιδα να στρώσουν και να καθίσουν. Καθάριζαν τον χώρο τους και τα γύρω χωράφια μόνοι. Βοηθούσαν να μοιράζουμε το φαγητό. Μας έπαιρναν τηλέφωνο όποτε γινόταν κάτι παράξενο, κάποιος καυγάς ή όταν ερχόταν άνθρωποι πολλοί και ταλαιπωρημένοι και εμείς δεν ήμασταν εκεί. 

Σε κάποια στιγμή νιώθαμε πως έχουμε δυο πλήρη μέλη της "Αγκαλιάς" άνα πάσα στιγμή στο χώρο. Μια μέρα η Κατερίνα είδε ορισμένες γυναίκες να έχουν απλώσει ρούχα πάνω στα έπιπλα-δείγματα που είχε ο Φώτης έξω στην αλάνα. Με επίφαση είπε να μην το κάνουν αυτό γιατί αυτή τελικά είναι μια επιχείρηση που πρέπει να σεβόμαστε. Φανταστείτε την έκπληξή της όταν βγήκε έξω ο Φώτης και είπε στην Κατερίνα πως ο ίδιος άφησε τις γυναίκες να απλώσουν εκεί ρούχα "που να τα απλώσουν, καλοκαίρι, είναι θα στεγνώσουν γρήγορα". 

Οι χιλιάδες που πέρασαν έκαναν και ζημιές, στο σύστημα πυρόσβεσης αλλά και σε κάτι καλώδια. Και τα δυο αδέρφια ήταν ανένδοτα να μην πληρώσουμε από την Αγκαλιά τις ζημιές : "μικροπράγματα" έλεγαν. 

Δεν θα ξεχάσω όσο ζω, που δεν είχαν τον μπελά πάνω από το κεφάλι τους αλλά όταν έρχονταν ξένοι δημοσιογράφοι, εθελοντές, ακαδημαϊκοι να μας μιλήσουν, μας έβαζαν να καθήσουμε έξω από το μαγαζί τους στη σκιά και μας έφερναν κάτι να πιούμε. 

Να καθίσω να γράψω πόσες φορές έχω δει το Φώτη ή τον Ιγνάτη να δίνουν κουράγιο, να προσανατολίζουν τους πρόσφυγες. Αγόραζαν και πραγματάκια χρήσιμα, λάστιχο πλυσίματος, λεκάνες, μικροπράγματα που έπεφτε στην αντίληψή τους ότι ήταν αναγκαία. Οταν βλέπαμε κατι που δεν είχαμε αγοράσει εμείς, ξέραμε από που μάλλον προήλθε. 

"Το μόνο που με δυσκολεύει είναι η γλώσσα" έλεγε ο Ιγνάτης. Ερχόταν ο κάθε προσφυγας να πει το πρόβλημά του λες και οι δυο τους ήταν κάποιου είδους υπεύθυνοι! Περνούσα με το αυτοκίνητο και τους έβλεπα καθισμένους στα σκαλιά της επιχείρισης - ο Φώτης με το μαύρο γυαλί- και στα πόδια τους γυναικόπαιδα μια αλάνα ολόκληρη σε στρωσίδια, να τρώνε, να κοιμούνται, να περιμένουν το επόμενο λεωφορείο. Τότε τους φώναζα "Ε, αρχηγοί της φυλής!" και καμάρωναν. 

Γιατί το έκαναν αυτό; 

Τι τους έσπρωχνε να βοηθήσουν τόσο κόσμο, να ανεχτούν μια ανοιχτή και βέβαιη εισβολή στο χώρο τους, στην επιχείρησή τους. 

Μια εισβολή, ας την πούμε έτσι αν και ποτέ δεν την εξέφρασαν με αυτή τη λέξη, η οποία τελικά κανείς δεν ήξερε πότε θα τέλειωνε; 

Τους έκανε καλό οικονομικά; Κολοκύθια. 

Όλοι ξέραμε πως για έξη μήνες (για να τα πούμε χοντρά) είχαν πρόβλημα δεν έκαναν καλά τη δουλειά τους ενώ οι πωλήσεις τους είχαν πέσει. Ο Φώτης καμιά φορά αστειευόμενος έλεγε "Να μωρέ έχουμε παρέα". 

Τους έκανε καλό η προβολή της φιλανθρωπίας τους;

 Δεν έδωσαν καμιά συνέντευξη, δεν εμφανίστηκαν σε κανένα κανάλι, δεν έγραψαν σε κανένα facebook. 

Τι τους έκανε να μην πουν λέξη και αντίθετα να είναι εκεί, ανθρώπινα παρόντες; 

Τους έχω ρωτήσει πολλές φορές. Ούτε ο Φώτης ούτε και ο Ιγνάτης είναι ρήτορες. Απλά απαντούν, "Ε, και τι να κάναμε...να οι άνθρωποι, τα μωρέλλια...". Αυτό είναι όλο. 

Όποιος δεν με πιστεύει ας ρωτήσει όποιον αστυνομικό θέλει από το Α.Τ. Καλλονής. Ποσώς με ενδιαφέρει αν θεωρήσουν μερικοί πως κάνω έμμεση διαφήμιση. Ένα χρόνο μετά νιώθουμε πολύ συγκινημένοι όταν σκεφτόμαστε στην ανθρωπιά του Φώτη και του Ιγνάτη. 

Το περασμένο Πάσχα κάναμε και στους δυο ένα μικρό συμβολικό δώρο από την Αγκαλιά. Το δέχτηκαν με απλότητα. Ο Ιγνάτης στάθηκε και μου είπε πριν φύγω : "Ρε Γιώργο κάθομαι και σκέφτομαι ώρες ώρες τι να γίνονται όλοι αυτοί οι άνθρωποι που πέρασαν από εδώ". Τους έχει έγνοια, μου είπε πως κάθεται και κοιτάει απέναντι την πλέον άδεια αποθήκη και αναρωτιέται αν όλο αυτό που έγινε, έγινε στ'αλήθεια. Έγινε παιδιά. 

Και ο Φώτης και ο Ιγνάτης στάθηκαν πολύ όμορφα, υπάρχουν, είναι συντοπίτες μας με σάρκα και οστά και ίσως λίγη ψυχή παραπάνω. 

Τι κουράγιο μας δίνει αυτό, δε λέγεται.

Γιώργος Τυρίκος-Εργάς, 

Για τον πατέρα μου, τον μπακάλη τον κυρ Κώστα

►Στην ***φωτογραφία, δίπλα στον πατέρα μου είναι η μητέρα μου, η Τασία, και μετά (4τη απ'τα δεξιά) η γιαγιά μου με τις άλλες 3 αδελφές της - ο μικρός μπροστά στη Βικτώρια (γιαγιά μου), πρέπει να είμαι εγώ 4-5 χρονών υπολογίζω...

Τον πατέρα μου, τον  μπακάλη τον κυρ Κώστα, τον θυμάμαι πολύ συχνά παρόλο που έχουν περάσει σχεδόν 50 χρόνια απ'τον θάνατό του: ήταν το 1967, μόλις 57 χρόνων κι εγώ μόλις στα 15 μου.

Εκτός απ'το ότι του μοιάζω εμφανισιακά, νομίζω ότι κι από πλευράς χαρακτήρα τα πάντα τα οφείλω σ'αυτά που έμαθα και βίωσα κοντά του, παρά τα λίγα χρόνια που ήμασταν μαζί. Από 7-8 χρονών με καλούσε στο μπακάλικο, να τον βοηθάω λιγάκι, μιας και παρότι ηλικιακά μικρός, είχα μπόι μεγαλύτερου -και παραπάνω κιλά- και ήμουνα καλός και στην αριθμητική. Το μόνο που ήθελε από εμένα ήτανε να μ΄αφήσει στο μαγαζί να πάει στο καφενείο να παίξει καμιά κολτσίνα, έτσι για ένα λουκούμι, να ξεσκάσει. Μου έλεγε θα παίξεις μια ώρα μπάλα και μετά θ έρθεις στο μαγαζί. Πολλές φορές αργούσα να πάω και τότε μου τις ...έβρεχε με χτύπαγε πολύ. Όταν γίνονταν αυτό, πονούσα βέβαια σωματικά λιγάκι, αλλά ήξερα ότι σε λίγο θα μου αγόραζε μπουγάτσα ή ντόνατς... Τελικά όταν συνέβαινε αυτό, πιο πολύ στεναχωριόμουν που έβλεπα τον πατέρα μου να έχει τύψεις και λιγότερο με τον δικό μου πόνο.

Η τιμιότητά του και η συμπόνοια του προς τους κακοπληρωτές πελάτες - υπήρχε τότε μεγάλη φτώχεια ακόμη-  ιδιαίτερα στους λιμενεργάτες του παλιού Λιμεναρχείου τότε, ήταν φοβερή. Μου έλεγε π.χ. όταν θα' ρθει η κυρά Ελένη κι εγώ λείπω, μην την δόσεις τίποτα, μας χρωστάει πολλά. Κάποια φορά να'σου έρχεται η κυρα Ελένη και μου ζητάει εκατό δράμια ζάχαρη και 2 δραχμές καφέ. Παω στον πατέρα μου που ήταν στο γραφείο και του λέω στο αυτί τα καθέκαστα και μου απαντάει: "και βέβαια να της τα δόσεις, ε όχι να της κόψουμε και τον καφέ"!
Πέθανε μόνος του μεσα στο μαγαζί του από έμφραγμα αβοήθητος. Εγώ έδινα εκείνη την ώρα εξετάσεις στα αγγλικά στο φροντιστήριο Μαργαρίτη. Είχε ζάχαρο και προβλήματα με την καρδιά. Η μάνα μου του λεγε πήγαινε να κοιταχτείς στον γιατρό, δεν προσέχεις καθόλου την υγεία σου, μα τότε ο κόσμος δεν προλάβαινε για τέτοια, το κύριο ήταν η δουλειά, το μαγαζί, τα βερεσέδια.... Στην τσέπη του βρήκαμε μόνο ένα 500ρικο μετρητά, δεν μας έφτανε για την κηδεία του, βοήθησε ο θείος Γιώργος. 

Τα βερεσέδια στο μαγαζί ήταν τότε 100.000 δραχμές, απ' τα οποία ζήτημα είναι αν πήραμε το 1/10 -και με φοβέρα δικηγόρου παρακαλώ.
Όσοι με ξέρουν, γνωρίζουν πως θα μπορούσα βιβλίο ολόκληρο να γράψω για τον πατέρα μου, γι' αυτό σταματάω εδώ. 

---------------------------------------------------------------

***  Παραθέτω ξανά, μια για μένα προσωπική και συνάμα πολύ αγαπημένη φωτογραφία, από την δεκαετία του 50, γιατί έχω νέα στοιχεία για τις εικονιζόμενες:

Αφού κοίταξαν με προσοχή την φωτογραφία οι δυο θείες μου, οι υπέρ- ενενηντάχρονες Σοφία Χατζοπούλου, μαζί με την αδερφή της Ελισάβετ (και οι 2 κόρες της Φιλίτσας Βλαχάβα, που δεν είναι στην φωτογραφία), ομού κι εν χορώ (si) αποφάνθηκαν για τα εικονιζόμενα πρόσωπα, κοιτάζοντας τη φωτογραφία από αριστερά:

►1η απο αριστερά ειναι η ΓΛΥΚΕΡΙΑ ΠΛΑΓΕΡΑ (δίπλα της κάποια άγνωστη)

►3η απο αριστερά είναι η ΕΛΕΝΗ ΧΡΗΣΤΟΥ (είχε παιδιά την Αλεξάνδρα, Δημητράκη (δουλευε στον "Ταχυδρόμο"), Σταμάτη).

►4η από αριστερά είναι ΑΡΤΕΜΙΣΙΑ,

►5η από αριστερά είναι η ΒΙΚΤΩΡΙΑ ΜΩΡΑΪΤΟΠΟΥΛΟΥ, μητέρα του πατέρα μου (και δίπλα της κάποια άγνωστη),

►δεξιά είναι ο πατέρας μου, τότε σε ηλικία 46-47 χρονών,

►2η δίπλα στον πατέρα μου, η μητέρα μου γύρω στα 35 υπολογίζω και τέλος

►αυτός ο μικρός, ο γεματούλης- χοντρούλης, μπροστά στη γιαγιά μου, είμαι εγώ σε ηλικία 4-5 ετών !!!

---------------------------------------------------------

☻Επομένως η φωτογραφία αυτή τραβήχτηκε το 57, με αφορμή ένα δυσάρεστο γεγονός, την κηδεία του μικρού μου αδερφού Πασχάλη, ο οποίος ήταν δίδυμος με την αδερφή μου Ρούλα, και γεννήθηκε δυστυχώς με μια αρρώστια στο αίμα -μάλλον μιας μορφής λευχαιμία-, και δεν άντεξε παραπάνω από 2 χρόνια αγώνα, μεταξύ ζωής και θανάτου. Τα κάγκελα λοιπόν πίσω είναι έξω απ'το νεκροταφείο στη Νέα Ιωνία, γιαυτό και τα μαύρα όλων και οι άσπρες μπομπονιέρες ήταν ακριβώς γιαυτό δλδ. όταν πεθαίνουν παιδιά σε μικρή ηλικία, στην κηδεία δίνουν άσπρες μπομπονιέρες..(26/9/2016)

☻Ευχαριστώ θερμά τον ξάδερφο Αντώνη και τον γιο του και ανιψιό μου Babis Moraitopoulos που μου την έστειλε.

Revisions:1)(14/7/2016), 2)(26/9/2016)

Για τέτοιο εκφυλισμό και λίγα παίρνετε! - Του Νίκου Μπογιόπουλου

.....

    Ο ένας «θρηνεί». Αλλά ψηφίζει. Από αυξήσεις στα καύσιμα μέχρι αυξήσεις στα τηλέφωνα. 

    Ο δεύτερος «πονάει». Αλλά ψηφίζει. Από κατάργηση του ΕΚΑΣ μέχρι κατάργηση της κοινωνικής ασφάλισης.

    Ο τρίτος «θλίβεται». Αλλά ψηφίζει. Από την ιδιωτικοποίηση του νερού μέχρι την προκαταβολική απαλλαγή από νομικές ευθύνες των επιτετραμμένων του ξεπουλήματος. 

    Ο τέταρτος,  την ώρα που «στεναχωριέται» να ψηφίζει «κόφτες», κάνει συστάσεις στους κομμουνιστές στη Βουλή να είναι περισσότερο… μαρξιστές.       

    Ο πέμπτος, ένας από κείνους που πήρανε το 61% όχι του δημοψηφίσματος και το κάνανε 100% προδοσία, για να τιμωρήσει – όπως λέει – τους «Μένουμε Ευρώπη», ψηφίζει ανατιμήσεις στα μακαρόνια και στα εισιτήρια ΜΜΜ την ώρα που απαλλάσσει από ΕΝΦΙΑ τη Fraport.

    Η έκτη όχι μόνο δεν αισχύνεται για την αναδρομική επιστροφή του ΕΚΑΣ από τους συνταξιούχους, αλλά αποκαλεί τους γερόντους και φοροφυγάδες.

    Ο έβδομος και ο όγδοος ό,τι το βράδυ ψηφίζουν σαν «σωτήριο» και «αναγκαίο» το πρωί το καταγγέλλουν ως «αντισυνταγματικό» και «εγκληματικό».

    Η άλλη κάνει «χιούμορ» λέγοντας πως αφού αντέξαμε τα 400 χρόνια της τουρκοκρατίας, ε, θα αντέξουμε και τα 99 χρόνια της εκποίησης, που αυτή ψήφισε.

    Τέτοιο «μπρίο». Τέτοια «αστειάκια». Μόνο να: Εδώ που – ως αναμενόταν – καταντήσανε, το καλαμπούρι έλαβε τέλος.

    Τουτέστιν – κι επειδή σ’ αυτόν τον κατήφορο χωρίς πάτο τα πολλά λόγια είναι περιττά: Εκπροσωπούν ό,τι πιο χαμερπές κυκλοφορεί στο πολιτικό στερέωμα. 

    Όχι μόνο γιατί ισοπεδώνουν ακόμα και τα ερείπια που άφησαν οι προηγούμενοι.

    Όχι μόνο γιατί διογκώνουν τα βάσανα του λαού και με την ξετσιπωσιά τους«ξεπλένουν» και «δικαιώνουν» ό,τι υποτίθεται θα «έσκιζαν».

    Αλλά γιατί όλα αυτά τα προωθούν πιάνοντας στο στόμα τους ξεδιάντροπα την λέξη «Αριστερά».

    Γιατί από τις πιο βρώμικες δουλειές που επιλέχτηκαν είναι αυτή: Επιλέχτηκαν και προσφέρθηκαν για  να διασύρουν την Αριστερά.

    Ας το πάρουν χαμπάρι: Όσο κακό κι αν επιδιώκουν να προκαλέσουν στις έννοιες, στο τέλος αυτό που θα μείνει να μνημονεύεται δεν είναι η λάσπη που ρίχνουν στην Αριστερά, αλλά  ο δικός τους πολιτικός εκφυλισμός.

    Όσο κι αν μαγαρίσουν τη λέξη, όσο κι αν συκοφαντήσουν το νόημά της, η Αριστερά ήταν και θα παραμένει τέτοια επειδή δεν υπέγραψε ποτέ δηλώσεις μετανοίας.

    Η Αριστερά, το πολιτικό και ηθικό της ανάστημα,  ουδεμία σχέση έχει με «αναμορφωμένα» ανθρωπάκια που υπογράφουν μετανοιωμένα δηλώσεις Μνημονίων.

    Η Αριστερά είναι τέτοια επειδή το δικό της περιεχόμενο, της συνέπειας, τηςαπροσκύνητης στάσης, της αταλάντευτης στράτευσης με το δίκιο και την αλήθεια, προκύπτει από τον πολλαπλασιασμό των αγώνων επί τις θυσίες εκατομμυρίων αγωνιστών. Δεν θα τους λερώσουν αυτά τα ανθρωπάκια.

    Όσο για τα ξεπουλημένα ανθρωπάκια, το δικό τους το «βάρος» η Ιστορία θα το μετρήσει  έτσι:

    Ο μισθουλάκος των 7.000 ευρώ που παίρνουν ως αντιμίσθιο για να ψηφίζουν – βολεμένοι πια – μνημόνια,  επί τους μήνες που θα στρογγυλοκάθονται γαντζωμένοι στη βουλευτική καρέκλα.

    Για τόσο «μετράει» ο πολιτικός τους εκφυλισμός. Έτσι μετριέται το πολιτικά χαμερπέςτης ύπαρξής τους. Με τα φράγκα.  

    Αλλά και πάλι, για το έγκλημα που ανέλαβαν να διεκπεραιώσουν, κάθε άλλο παρά άξιος είναι ο μισθός τους. Θα έπρεπε να τους δίνουν περισσότερα.  

Νίκος Μπογιόπουλος

Η άποψή μου για το κλείσιμο του Mega

Όχι δεν λυπάμαι, αντιθέτως χαίρομαι που κλείνει το Mega, όπως θα χαρώ αν κλείσει και το Skai ή η Eldorando στις Σκουριές!

Αυτά τα αγαπησιάρικα που διαβάζω εδώ κι εκεί ότι όσοι δεν σκέπτονται τους απλούς εργαζόμενους του σταθμού είναι σκατόψυχοι και τα τοιαύτα, τα γράφω στα παλιότερα των υποδημάτων μου. Διότι ο καθένας είναι υπεύθυνος για αυτό που επιλέγει για τον εαυτόν του, την αξιοπρέπειά του, άρα και για τις πράξεις του: ποτέ δεν θα επέλεγα να εργαστώ στα ορυχεία στις Σκουριές ενάντια και κόντρα στην πλειοψηφία της τοπικής κοινωνίας την οποία ανήκω.

Δεν κατάλαβα δλδ. να μην κλείσουν οι Σκουριές επειδή θα μείνουν 800 άνεργοι και ας συνεχίζουν να καταστρέφουν τη φύση, να δηλητηριάζουν το νερό, να ρημάζουν το δάσος μιας ολόκληρης περιοχής; Όχι βέβαια.

Όταν η παρέα του ΜΕΓΚΑ χλεύαζε τόσο χρόνια τους άνεργους, τους απεργούς κι όλους όσους βρίσκονταν στο δρόμο ενώ συγχρόνως προπαγάνδιζαν την ευλογία των ΜΝΗΜΟΝΊΩΝ και πλειοδοτούσαν με τον αισχρότερο τρόπο υπέρ του ΝΑΙ, που ήταν έστω τα σωματεία των τεχνικών, των οπερατέρ, των δημοσιογράφων βάρδιας –όχι των μεγαλοδημοσιογράφων- να υψώσουν έστω φωνή όχι διαμάρτυρίας, έστω φωνή συμπόρευσης – συμπαράστασης;
Πουθενά τίποτα. Άκρα του τάφου σιωπή.

Εξάλλου το Μεγκα το τελειώνουν οι ίδιοι οι μεγαλομέτοχοι, τέλειωσαν πλέον οι παχιές αγελάδες -ψάχνουν να βρουν άλλες- οι οποίοι τώρα πλέον δεν το χρειάζονται.

Αυτό που χρόνια προσπαθούσαν το κατάφεραν:
το κίνημα της Αριστεράς, που τα τελευταία χρόνια των μνημονίων, -καλώς ή κακώς - κακώς όπως αποδείχτηκε - το ενσάρκωνε ο Συριζα, να το καθυποτάξουν, να το απογυμνώσουν και ηθικά να το εκμηδενίσουν για τις επόμενες 2-3 δεκαετίες...

Κατέστρεψαν την Αριστερά με όχημα τον Σύριζα – ο οποίος παρεμπιπτόντως θα πουλήσει το κλείσιμο του Μεγκα οϊμέ σαν νίκη κατά της διαπλοκής!

Και μια πρόταση: μήπως να πάρουν τον σταθμό στα χέρια τους οι εργαζόμενοι, όπως με την ΕΡΤ?

Αυτά για την ώρα κι αν χρειαστεί επανέρχομαι.