Είμαι άφωνος.
Και όχι από χθες ή την προηγούμενη εβδομάδα. Έχω μείνει άφωνος από τις 13 Ιουλίου, όταν ο Ελληνικός αριστερός κυβερνητικός συνασπισμός συμφώνησε να επιβαρύνει τη χώρα και το λαό της με ένα νέο δάνειο, το τρίτο πακέτο διάσωσης για την Ελλάδα από το 2010, ταυτόχρονα με το πιο αυστηρό πρόγραμμα λιτότητας που υπήρξε ποτέ.
Έχω μείνει άφωνος από τότε και, εδώ και περισσότερο από μία εβδομάδα,σκέφτηκα ότι δεν μπορώ πια να γράφω σε blogs. Μου πήρε χρόνο να καταπιώ και να απορροφήσω το σοκ. Αλλά και πάλι. Δεν μπορώ να το χωνέψω.
Δεν είμαι σε θέση να κατανοήσω πώς μια Αριστερή κυβέρνηση κατέληξε να υπογράψει το χειρότερο πρόγραμμα λιτότητας που υπήρξε ποτέ. Για τον απλούστατο λόγο ότι, αν μια Αριστερή κυβέρνηση υπογράφει τέτοια συμφωνία, τι θα πρέπει να περιμένω από μια Δεξιά ή Νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση να κάνει; Επιδρομή στο διαμέρισμά μου, να κλέψουν τα τηγάνια στην κουζίνα μου, την συλλογή από πήλινες γάτες και τα βρακιά μου;
Όταν η Αριστερή κυβέρνηση υπογράφει μια τέτοια συμφωνία, μπορούμε να πούμε ότι το πολιτικό σύστημα στην Ελλάδα έχει τελειώσει. Και δεν υπάρχει εναλλακτική λύση.
Πρώτα, κατηγορήσαμε τους πιστωτές ότι θέλουν να πατάξουν τον ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να αποφευχθεί η δημιουργία και άλλων, τέτοιου είδους, παραδειγμάτων εντός της Ευρωζώνης. Στη συνέχεια, κατηγορήσαμε και πάλι τους πιστωτές, ειδικά τον Γερμανό Υπουργό Οικονομικών, Σόιμπλε, και το σχέδιο του για Grexit: 5 χρόνια με πακέτα διάσωσης, 5 έτη με προσωρινό Grexit, προτού η Ελλάδα μπορέσει να επιστρέψει στις αγορές. Αυτή ήταν η αρχική θέση του Σόιμπλε το 2011. Στη συνέχεια, κατηγορήσαμε τη διαφωνία μεταξύ του ΔΝΤ και της Γερμανίας όσον αφορά τους όρους περί“ελάφρυνσης του Ελληνικού χρέους”. Και τέλος, κατηγορήσαμε τον«ερασιτεχνισμό της Ελληνικής κυβέρνησης” που έστειλε στο Eurogroup το οικονομικό επιτελείο της για να εξηγήσει στους πιστωτές της Ελλάδας, σχετικά με το πώς θα πρέπει να αλλάξει η Ευρωζώνη. Για τον Βαρουφάκη και τους συνεργάτες του, τους πήρε δύο μήνες για να καταλάβουν ότι οι πιστωτές δεν έχουν τη διάθεση να ακούσουν κάποιες οικονομικές θεωρίες και επαναστατικά μανιφέστο, αλλά απλώς ήθελαν πίσω τα λεφτά τους.
Όλες μας οι κατηγορίες ήταν σωστές και λάθος ταυτόχρονα, επειδή το παιχνίδι ήταν στημένο εξ’ απαρχής του.
Όταν η Ελληνική ομάδα ξεκίνησε να εργάζεται πάνω στις προτάσεις της, ήταν πολύ αργά. Ο Σόιμπλε ήταν αποφασισμένος να διώξει την Ελλάδα έξω από το Ευρώ με τις κλωτσιές και επιπλέον να «βοηθήσει» να γεφυρωθεί το χρονικό διάστημα που θα κρατούσε το Grexit με ένα δάνειο ύψους περίπου 50 δις Ευρώ. Ούτως ή άλλως, με ή χωρίς Ευρώ, με ή χωρίς δραχμή, με ή χωρίς τον Σόιμπλε ή τον ΣΥΡΙΖΑ, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: ένα τρίτο σχέδιο διάσωσης των 50- 84 δις Ευρώ και ένα ακόμη πρόγραμμα διάσωσης. Δεν υπάρχει ελπίδα για τη χώρα αυτή, για τους ανθρώπους της- τουλάχιστον για κάποιους από αυτούς.
Πραγματικά δεν με νοιάζει, αν Βαρουφάκης φοράει κακόγουστα πουκάμισα και γιατί ήθελε να «χακάρει» τους ΑΦΜ των φορολογουμένων καθώς κάθονταν με την ομάδα του από εξειδικευμένους χάκερ και παιδικούς του φίλους. Ο Βαρουφάκης δεν είναι των προτιμήσεών μου. Ποτέ δεν ήταν. Καθώς όμως η ζωή μας στην Ελλάδα καταρρέει μέρα με τη μέρα, έχω και να διαβάσω την 2.034η συνέντευξη του Βαρουφάκη εξηγώντας τη θεωρία των παιγνίων του και την ακαδημαϊκή του υπόθεση εργασίας, την ιστορία της μητέρας του και τον πόνο του ξαδέρφου του.
Ειλικρινά, αγαπητοί μου, δεν δίνω δεκάρα. Ειλικρινά, αγαπητοί μου, ως εδώ και μην παρέκει.
Έχω βαρεθεί να ακούω νομοθέτες της αντιπολίτευσης να διαμαρτύρονται για την Πρόεδρο του Κοινοβουλίου και να ισχυρίζονται ότι “η Ζωή Κωνσταντοπούλου βασανίζει τους βουλευτές με την σχολαστικότητά της”.Ειλικρινά δεν δίνω δεκάρα.
Ειλικρινά, αγαπητοί μου, έχω βαρεθεί να βλέπω βουλευτές που «βασανίζονται» κερδίζοντας € 5,000 και περισσότερα τον μήνα και απολαμβάνουν το αφορολόγητο, ενώ εμείς οι υπόλοιποι κυριολεκτικά αιμορραγούμε: οικονομικά, ψυχολογικά, σωματικά και ηθικά.
Ούτε με νοιάζει αν ο ΣΥΡΙΖΑ καταρρέει, αν ο Πρωθυπουργός θέλει πρόωρες εκλογές τον Σεπτέμβριο, προκειμένου να εξασφαλίσει μια σαφή πλειοψηφία στο Κοινοβούλιο, ώστε να μπορέσει να περάσει τα νομοσχέδια λιτότητας που οδηγούν στο πουθενά.
Κωφεύω στους υπουργούς της κυβέρνησης, τα κομματικά στελέχη και τους νομοθέτες της αντιπολίτευσης που συζητάνε για το αν ο Βαρουφάκης πρέπει να κατηγορηθεί για μεγάλη ή μικρή προδοσία.
Απλά δεν με νοιάζει. Δεν επηρεάζει τη ζωή μου, ούτε καν στο ελάχιστο. Δεν δίνω ούτε ολόκληρη ούτε μισή δεκάρα από αυτήν την λεγόμενη «Ελληνική πολιτική ατζέντα» μετά την 13η Ιουλίου.
Αυτό που με νοιάζει είναι ότι βλέπω τη χώρα μου και τους ανθρώπους της να καταρρέουν. Βλέπω τις ζωές μας στην Ελλάδα να υφίστανται μια άλλη «εσωτερική υποτίμηση», λεπτό προς λεπτό, μέρα με τη μέρα, βδομάδα με τη βδομάδα. Όταν η 3η συμφωνία διάσωσης θα έχει επισφραγιστεί μέχρι την 15η ή 20η Αυγούστου, θα είμαι επίσης σε θέση να πω και πάλι πως «Βλέπω τις ζωές μας στην Ελλάδα να υποφέρουν άλλη μια «εσωτερική υποτίμηση» λεπτό προς λεπτό, μέρα με τη μέρα, βδομάδα με τη βδομάδα, μήνα με το μήνα, και… χρόνο με το χρόνο”.
Η εσωτερική υποτίμηση κατά 40%, που έχει εδραιωθεί πλέον στην Ελλάδα από το 2010, φθάνει σε μια νέα κορύφωση παρόλο που το 3ο σχέδιο διάσωσης δεν έχει ακόμη καν υπογραφεί. Οι έλεγχοι στην κίνηση κεφαλαίων που επιβλήθηκαν στις 29 Ιουνίου προκειμένου να σώσει τις τράπεζες από το να αδειάσουν, έχουν καταστρέψει τις ζωές πολλών Ελλήνων. Φίλοι μου που έχουν εργαστεί για περισσότερο από δύο δεκαετίες σε ιδιωτικές εταιρείες, εξαναγκάστηκαν σε «υποχρεωτική αργία» μαζί με τις τράπεζες: η δουλειά τους, πλήρους απασχόλησης μετατράπηκε σε 1 ή το πολύ 2 ημέρες εργασίας την εβδομάδα. Αυτό σημαίνει 4 ή 8 ημέρες εργασίας ανά μήνα. Αντίστοιχα, ο μισθός τους καταβυθίστηκε μέχρι το τέλος του Ιουλίου. Πολλοί εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα είδαν τις ώρες εργασίας τους και τους ήδη χαμηλούς μισθούς να μειώνονται. Πώς μπορούν αυτοί οι άνθρωποι να τα βγάζουν πέρα χωρίς εισόδημα; Κανείς δεν νοιάζεται και κανείς δεν μιλά για αυτό. Ούτε τα εθνικά ούτε τα διεθνή ΜΜΕ μιλούν για αυτό. Εμείς συζητάμε χαμηλόφωνα μεταξύ μας για αυτές τις επικίνδυνες συνθήκες. Ήσυχα. Επειδή ντρεπόμαστε. Και εμείς αναρωτιόμαστε ασταμάτητα.
Άλλοι, μαστίζονται από την μακροχρόνια ανεργία ενώ δεν έχουν καμία προοπτική να βρουν μια θέση εργασίας ή ακόμη και να πάρουν σύνταξη, και έτσι αισθάνθηκαν υποχρεωμένοι να πουλήσουν το σπίτι τους. Αυτό δεν είναι δυνατόν στο πλαίσιο των ελέγχων κεφαλαίων. Το ποσό πώλησης θα παραμείνει στην τράπεζα και μπορεί να πέσει ακόμη και θύμα “κουρέματος καταθέσεων” μέχρι το τέλος του έτους. Μια άλλη φίλη που έχει ανάγκη να πουλήσει το δεύτερο διαμέρισμά της – μια κληρονομιά της – έτσι ώστε να έχει χρήματα για να ζήσει, δεν μπορεί ούτε να το πουλήσει. Πριν από δέκα χρόνια, το διαμέρισμα είχε αξία € 130,000. Τώρα, αν βρει έναν αγοραστή, θα πρέπει να το πουλήσει για 45,000-50,000 Ευρώ. Εκείνη προσπαθεί να το πουλήσει τα τελευταία 1,5 χρόνια. Ούτε ένας αγοραστής δεν εμφανίστηκε.
Με τις νέες αυξήσεις του φόρου προστιθέμενης αξίας (ΦΠΑ), το ποσό που πρέπει να πληρώσουμε για τα εβδομαδιαία βασικά είδη παντοπωλείου, τώρα αυξάνεται επιπλέον 15-20 Ευρώ. “Μόλις 15 Ευρώ;»μπορεί κανείς να ρωτήσει. Ναι. Αυτό είναι ένα τεράστιο ποσό, αν δεν το έχεις ή έχεις παιδιά να θρέψεις και να πληρώσεις λογαριασμούς. Το πενηντάρικο που προορίζεται ψώνια, θα έχει χαθεί ως το τέλος του μήνα. Λογαριασμοί θα παραμείνουν απλήρωτοι και τα επιπλέον χρήματα για ένα έκτακτο πρόβλημα υγείας, για παράδειγμα, απλά δεν θα υπάρχουν. Είτε θα φας ή θα πεθάνεις.
Στα νοσοκομεία και τη δημόσια υγειονομική περίθαλψη, η κατάσταση πάει από το χειρότερο προς το τρισχειρότερο. Ελλείψεις γιατρών, νοσηλευτών, διοικητικού προσωπικού, υλικών. Χρειάζεσαι μια δόση υγρού σιδήρου; Ο μέσος χρόνος αναμονής ανέρχεται σε 3 ημέρες. Το ίδιο και για ειδικές αλοιφές, το ίδιο για το ένα και για το άλλο. Χρειάζεσαι λίγο βαμβάκι; “Ωχ, όχι τόσο πολύ, σας παρακαλώ, ένα μικρό κομμάτι,” η νοσοκόμα σου λέει ευγενικά. Μερικές φορές, τα φάρμακα ή οι αλοιφές δεν έρχονται ποτέ, απλά παίρνεις την συνταγή με το εξιτήριο απ’ το νοσοκομείο.
Στη νυχτερινή βάρδια, μια μόνο νοσοκόμα είναι υπεύθυνη για 40-50 ασθενείς, ακόμα και στο δημόσιο νοσοκομείο που περήφανα αποκαλούν «το μεγαλύτερο στην Ελλάδα, σε όλα τα Βαλκάνια βασικά”. Ούτε αυτή, ούτε οι προηγούμενες κυβερνήσεις κατάφεραν να αυξήσουν τις ώρες εργασίας των δημοσίων υπαλλήλων.
Οι ασθενείς που χρειάζονται φροντίδα την νύχτα πρέπει να προσλάβουν ιδιωτική νοσοκόμα. Χρεώνουν € 8,5 ανά ώρα, € 55 για 6,5 ώρες, και ένα ωραίο πράσινο κατοστάρικο τα Σάββατα. Τα κλαδικά δικαιώματα είναι όπως και πριν από την κρίση. Αυτή είναι η ανταγωνιστικότητα για την οποία μιλάει η Τρόικα; Εργάζονται σε σταθερές βάρδιες και με το ρολόι στο χέρι: 23:00 μ.μ.-5.40 π.μ., για παράδειγμα. Μια φροντίδα 24 ωρών θα σου κοστίσει περισσότερο από € 200 και οι υπερωρίες που χρεώνουν είναι χωρίς απόδειξη.Μια μέρα, ο γιατρός σε στέλνει στο σπίτι, ημι-υγιής – ημι-άρρωστος και εντελώς άφραγκος. Στη συνέχεια, θα πρέπει να συμβουλευτείς έναν άλλο γιατρό και να πάρεις έμπειρους φροντιστές στο σπίτι, όλα πληρωμένα από την τσέπη σου. Ή να πέσεις κάτω και να πεθάνεις.
Ένα ζευγάρι χαμηλοσυνταξιούχων της διπλανής πόρτας, με την σύζυγο να βρίσκεται καθηλωμένη στο κρεβάτι και άρρωστη με άνοια, έχουν περάσει τους τελευταίους 5 μήνες μπαινοβγαίνοντας στα νοσοκομεία. Η γυναίκα χρειάζεται 24ωρη και όλη την εβδομάδα φροντίδα, αλλά δεν μπορούν να πληρώσουν ούτε έναν φροντιστή ή ακόμα καλύτερα έναν οίκο ευγηρίας. Οι τελευταίες αποταμιεύσεις τους είχαν δαπανηθεί σε αποκλειστικές νοσοκόμες όταν η γυναίκα εισήχθη στο νοσοκομείο. Ο άνδρας ήταν σε κατάσταση «σοκ και δέος» όταν άκουσε ότι και οι δύο θα παίρνουν 20 Ευρώ λιγότερο (στις συντάξεις τους), λόγω των αυξήσεων των εισφορών υγειονομικής περίθαλψης. Ο άνθρωπος ήταν σε ένα τέτοιο σοκ που ξέχασε να πάει να πάρει τις συντάξεις τους την Παρασκευή. Ούτε την Δευτέρα πήγε.
Και μετά διάβασα για το Σώμα Δίωξης Οικονομικού Εγκλήματος (ΣΔΟΕ), που έχει υπ’ όψιν του απαράδεκτες τουριστικές επιχειρήσεις με ψεύτικες ταμειακές μηχανές σε Μύκονο και Σαντορίνη. Ταμειακές μηχανές που δεν έχουν εγγραφεί στην εφορία. Ο πελάτης παίρνει την απόδειξή του, αλλά ο επιχειρηματίας τσεπώνει τα χρήματα χωρίς να αποδίδει στο κράτος το ΦΠΑ ή φόρους. Το υπουργείο Οικονομικών θορυβήθηκε από αυτό το νέο φαινόμενο της φοροδιαφυγής από τους ανέκαθεν έξυπνους “Έλληνες”. Αλλά “η έλλειψη προσωπικού” εμποδίζει μια επιδρομή σε όλους αυτούς με τις ψεύτικες ταμειακές μηχανές … Η μία από τις ψεύτικες ταμειακές μηχανές βρισκόταν στη Μύκονο, οι δύο στη Σαντορίνη, δηλαδή στα δύο από τα πλουσιότερα νησιά στην Ελλάδα. Επί του πρακτέου: οι ψεύτικες ταμειακές μηχανές βρέθηκαν στις πλουσιότερες περιοχές της καταχρεωμένης χώρας, με τις φτωχοποιημένες οικογένειες και κατεστραμμένη την οικονομία.
Και τότε, έχω αυτό το αναθεματισμένο συναίσθημα ότι ζω σε άλλο πλανήτη, σε ένα μακρινό σύμπαν. Και θέλω να μείνω εκεί για πάντα. Σε μια φούσκα. Μακριά από αυτή την Ελλάδα, όπου ο μισός πληθυσμός της λιμοκτονεί και έχει άμεσα ανάγκη βοήθειας και το άλλο μισό, των «έξυπνων Ελλήνων», που συνεχίζει την εξαπάτηση και φοροδιαφυγή και απολαμβάνειμια πραγματική ζωή με ψεύτικες αποδείξεις και υπέρογκες χρέωση ανά ώρα, μακριά από τις συμφωνίες λιτότητας, τις απαιτήσεις της Τρόικας και τα μισητά μνημόνια, καθώς επωφελούνται από τις ελλείψεις του Δημόσιου τομέα.
Άρθρο του Tyler Durden για το Zero Hedge
[Κεντρική φωτογραφία του παρόντος: Φωτογραφία του Geert Goiris
Μετάφραση- επιμέλεια κειμένου : Συντακτική ομάδα
Ν.]
Popular
Sites
Labels
