Πέμπτη 16 Απριλίου 2015

Πρόεδροι της Βουλής (1974 μέχρι σήμερα)

Πέμπτη, Απριλίου 16, 2015
Πρόεδροι της Βουλής (1974 μέχρι σήμερα)
Πρόεδροι της Βουλής (1974 μέχρι σήμερα)
Έτσι για να μην ξεχνιόμαστε…
1974 – 1977: Κ. Παπακωνσταντίνου (ΝΔ)
1977 – 1981: Δ. Παπασπύρου (ΝΔ)
1981 – 1989: Ι. Αλευράς (ΠΑΣΟΚ)
1989 – 1993: Αθ. Τσαλδάρης (ΝΔ)
1993 – 2004: Απ. Κακλαμάνης (ΠΑΣΟΚ)
2004 – 2007: Αν. Ψαρούδα – Μπενάκη (ΝΔ)
2007 – 2009: Δ. Σιούφας (ΝΔ)
2009 – 2012: Φ. Πετσάλνικος (ΠΑΣΟΚ)
2012: Β. Πολύδωρας (ΝΔ)
2012 – 2015: Ευ. Μεϊμαράκης (ΝΔ)
2015 – : Ζ. Κωνσταντοπούλου (ΣΥΡΙΖΑ)
(Αγαπητέ Jo Di, μόνο η Ζωή Κωνσταντοπούλου έχει ενδιαφέρον από όλους αυτούς τους προέδρους της Βουλής. Οι προηγούμενοι ήταν σαν απουσιολόγοι. Βαρετοί μέχρι αηδίας. Και συστημικοί. Χώρια που οι περισσότεροι ήταν γεροσάψαλα. Η Ζωή Κωνσταντοπούλου έχει κάνει τη Βουλή μόδα. Επίσης, σήμερα όλοι οι Έλληνες ξέρουν πώς λέγεται ο Πρόεδρος της Βουλής. Και πολλοί την αποκαλούν μόνο με το μικρό της όνομα. Αυτό κάτι λέει.)

Pitsirikos, Jodi

Μαρινάκης – Μπέος: σημειώσατε 1

Πέμπτη, Απριλίου 16, 2015
Μαρινάκης – Μπέος: σημειώσατε 1
Παραπομπή του Αχιλλέα Μπέου και άλλων 92 ζητάει ο Εισαγγελέας Εφετών Παναγιώτης Πούλιος για τα αδικήματα της σύστασης εγκληματικής οργάνωσης, της απάτης κατ” επάγγελμα και συνήθεια, της εκβίασης με απειλή βλάβης εξαναγκαζομένου, της νομιμοποίησης εσόδων από παράνομη δραστηριότητα, της δωροδοκίας και δωροληψίας για αλλοίωση αποτελέσματος αγώνα.
Από την άλλη, απαλλαγή για τον Βαγγέλη Μαρινάκη και άλλους 59 προτείνει ο Εισαγγελέας αφού, κατά την γνώμη του, δεν στοιχειοθετείται εις βάρος τους κάποια κατηγορία.

 Pitsirikos, Jodi

Ο τοίχος των αδίστακτων τοκογλύφων

Πέμπτη, Απριλίου 16, 2015
Ο τοίχος των αδίστακτων τοκογλύφων
Ο τοίχος των αδίστακτων τοκογλύφων
Να τελειώνουμε με τους αδίστακτους τοκογλύφους
(Αγαπητέ Jo Di, να τελειώνουμε με τους αδίστακτους τοκογλύφους και με τους ντόπιους συνεργάτες τους. Γιατί πάντα από μέσα πέφτει η πόλη. Καμία χώρα δεν μπορεί να κατακτηθεί από τους έξω, αν δεν έχει πρώτα καταστραφεί από τους μέσα. Όλοι οι μεγάλοι πολιτισμοί της ανθρωπότητας με αυτόν τον τρόπο τελείωσαν.)

 Pitsirikos, Jodi

Νόμος είναι το δίκιο των μεταλλωρύχων του Μπόμπολα

Πέμπτη, Απριλίου 16, 2015
Νόμος είναι το δίκιο των μεταλλωρύχων του Μπόμπολα
Διαδήλωση στο κέντρο της Αθήνας πραγματοποίησαν σήμερα οι μεταλλωρύχοι του Μπόμπολα, παρεμποδίζοντας την κυκλοφορία και διαταράσσοντας την κοινωνικοοικονομική ζωή της πόλης.

Θα πρέπει επιτέλους η κυβέρνηση να δράσει σαν τις κυβερνήσεις Σαμαρά και Παπανδρέου και να στέλνει τα ΜΑΤ να σπάνε στο ξύλο όσους διαδηλώνουν και δεν επιτρέπουν σε εμάς τους υπόλοιπους να κάνουμε τις βόλτες μας.

Δεν είναι δυνατόν μερικές εκατοντάδες άνθρωποι να κλείνουν το κέντρο της Αθήνας και να παραλύουν μια πόλη που είναι γεμάτη τουρίστες, γιατί χαλάνε την εικόνα της Ελλάδας στο εξωτερικό (σ.σ. αυτά δεν μας λένε τόσα χρόνια αυτοί που κόπτονται τώρα για το δικαίωμα των μεταλλωρύχων να ζουν σαν αρουραίοι μέσα σε τρύπες;)

Οι μεταλλωρύχοι έχουν στο πλευρό τους -εκτός από το αφεντικό τους- τα χρεοκοπημένα ΜΜΕ και τους γνωστούς παπαγάλους, οι οποίοι, αν βρεθούν ποτέ σε μεταλλωρυχείο, θα πάθουν ντουβρουτζά.

Στο πλευρό των μεταλλωρύχων είναι και ο Άδωνις Γεωργιάδης, ο οποίος εγκατέλειψε την θέση του στα τηλεοπτικά στούντιο και κάνει εξωτερικά γυρίσματα, για να υπερασπιστεί τα συμφέροντα του Μπόμπολα.

Δεν πρέπει να προκαλεί καμία εντύπωση που ο Άδωνις Γεωργιάδης βρέθηκε για πρώτη φορά στη ζωή του σε διαδήλωση εργαζομένων, αφού είναι γνωστό πως ο χρυσός μας φέρνει πιο κοντά.

Οι μεταλλωρύχοι διεκδικούν το δικαίωμά τους να πεθάνουν από καρκίνο και να σκορπίσουν τον καρκίνο -εκτός από τα δικά τους παιδιά- στους συνανθρώπους τους και στα παιδιά τους, αλλά οι συνάνθρωποί τους δεν θέλουν να βγάλουν τον καρκίνο γιατί είναι οπισθοδρομικοί και τριτοκοσμικοί Έλληνες, και θέλουν να ζουν πάνω από τις δυνατότητες που τους προσφέρει ο καρκίνος.

Επίσης, οι μεταλλωρύχοι ζητούν να σβηστούν τα χρέη του αφεντικού τους και των άλλων ιδιοκτητών ΜΜΕ, ενώ ζητούν να δοθούν και άλλα δάνεια στα ΜΜΕ γιατί τα 36 εκατομμύρια στην χρεοκοπημένη Καθημερινή δεν φτάνουν.

Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στα χρεοκοπημένα ΜΜΕ και στους σφουγγοκωλάριους που εργάζονται σε αυτά, γιατί, ενώ επί πέντε χρόνια έκαναν επίθεση σε όλες τις ομάδες εργαζομένων ή αποσιώπησαν όλες τις εργατικές διαδηλώσεις, καλύπτουν τώρα με όλες τους τις δυνάμεις την διαδήλωση των μεταλλωρύχων του Μπόμπολα.

(Με την ευκαιρία να θυμίσω πως οι περισσότεροι άνθρωποι δεν θέλουν να είναι ελεύθεροι. Θέλουν να είναι δούλοι. Και θέλουν πάντα κάποιον να τους λέει τι να κάνουν.)

Pitsirikos










Παρασκευή 10 Απριλίου 2015

Φέρονται στη Ζωή όπως εκείνοι που κατηγορούν το θύμα βιασμού για το 'προκλητικό' του ντύσιμο...

Παρασκευή, Απριλίου 10, 2015
Στη Ζωή Κωνσταντοπούλου αρέσει να ακούει τη φωνή της. Πολύ πιθανόν, επίσης, ο ναρκισσισμός της να ξεπερνά το επιτρεπόμενο όριο που θέτουν τα χρηστά ήθη. Δεν ξέρω για εσάς, πάντως ο γράφων δεν έχει γνωρίσει ακόμα τον τέλειο, απαλλαγμένο από κάθε ελάττωμα άνθρωπο. Γι' αυτό και την πρόεδρο της Βουλής δεν θα την κρίνω από το ύφος αλλά από την αποτελεσματικότητά της. Κι όσο κι αν με ενοχλεί κάποιες φορές η διάθεσή της να μην αφήνει τίποτα να πέφτει κάτω, οφείλω να της αναγνωρίσω ότι μέσα σε δύο μόλις μήνες έχει κατορθώσει να επαναφέρει το Κοινοβούλιο στην καρδιά τής πολιτικής επικαιρότητας. Και δεν το εννοώ με τον τρόπο που το εννοούν τα σκανδαλοθηρικά έντυπα και τα διαπλεκόμενα μίντια, που έχουν υιοθετήσει πλήρως τη μικροαστική ατζέντα τής Ν.Δ. περί νόμου και τάξης μήπως και γλιτώσουν κανέναν από τους δίκαιους φόρους και τα λοιπά ποσά που καλούνται να πληρώσουν κι έχουν αμελήσει να πράξουν εδώ και μια 25ετία που μολύνουν το ραδιοτηλεοπτικό αέρα με την προπαγάνδα τους. Ηδη ο Αλέξης Τσίπρας έχει μιλήσει στη Βουλή περισσότερες φορές από όσες ο Αντ. Σαχλαμαράς σε δυόμισι χρόνια, ενώ έχουν συσταθεί επιτροπές για τις γερμανικές πολεμικές αποζημιώσεις, το δημόσιο χρέος και τα μνημόνια που θα έπρεπε να είχαν συγκροτηθεί πολύ νωρίτερα. Και μόνο το ότι οι πολίτες παρακολουθούν τις συνεδριάσεις τής Ολομέλειας σε ικανοποιητικούς αριθμούς αποτελεί έτσι κι αλλιώς νίκη τής δημοκρατίας. Και γι' αυτό και μόνο οφείλουμε πολλά εύσημα στη Ζωή Κωνσταντοπούλου...

Κάτι μου θυμίζει η συμπεριφορά όλων όσων συμπεριφέρονται στη Ζωή σαν να ήταν η τρελή τού χωριού: εκείνους που είναι έτοιμοι να κατηγορήσουν ένα θύμα βιασμού γιατί ήταν "προκλητικώς" ντυμένο. Αντί, δηλαδή, να επικεντρώσουν στο αν έχει άδικο ή όχι η πρόεδρος της Βουλής όταν θέτει ζητήματα όπως η καταβολή των πολεμικών επανορθώσεων, η διαγραφή τού επαχθούς χρέους και η τιμωρία όσων οδήγησαν τους έλληνες στη χειρότερη οικονομική γενοκτονία από το τέλος τού Β' Παγκοσμίου Πολέμου επικεντρώνονται στην, υπερβολική ομολογουμένως, διάθεσή της για αυτοπροβολή και στη σχολαστικότητά της σεναριολογώντας ασύστολα για τις φιλοδοξίες της, στηριζόμενοι στο υπόδειγμα που τους έχουν δώσει τόσα χρόνια οι καρεκλοκένταυροι νταβατζήδες τους στη Ν.Δ. και στο ΠΑΣΟΚ. Εφτασαν στο σημείο να καυτηριάσουν τα έξοδα διαμονής των ξένων φιλοξενουμενων που μίλησαν στην επιτροπή για το χρέος, τα οποία ήταν απειροελάχιστα σε σύγκριση με το πόσο που μας κόστισαν τα αντίστοιχα των τροϊκανών που πηγαινοέρχονταν κάθε τρεις και λίγο για να απαιτούν να περικοπεί η επικουρική σύνταξη των γιαγιάδων και των παππούδων μας. Κι αν αυτό θεωρείται λαϊκισμός, μικρό το κακό. Θα μπορούσα να είχα κατρακυλήσει σε χειρότερο αμάρτημα, εκείνο του ελιτισμού...

Αφήστε που θέλουν οι σεξιστές να κρυφτούν κι ο μισογυνισμός τους δεν τους αφήνει να αγιάσουν. Και δεν είναι τυχαίο πως οι ίδιοι που πετούν χυδαία υπονοούμενα για το πόσο συχνά κάνει σεξ η Ζωή είναι κι αυτοί που ενοχλούνται επειδή θα αφεθεί ελεύθερος ο Σάββας Ξηρός μολονότι έχει 98% αναπηρία. Η μισαλλοδοξία με την εκδικητικότητα συνήθως εμφιλοχωρούν στα ίδια άτομα, τα οποία έχουν εξορίσει την αυτοκριτική κι έχουν σπιτώσει το φαρισαϊσμό. Ο Ιησούς, τον οποίο θα σπεύσουν να τιμήσουν αυτές τις ημέρες στις εκκλησίες κάνοντας το σταυρό τους οσο πιο επιδεικτικώς γίνεται για να τους καμαρώσουν οι γείτονές τους, θα είχε απλώσει ασπίδα προστασίας στη Ζωή, όπως είχε κάνει άλλωστε για γυναίκες θεωρούμενης χαμηλότερης υποστάθμης από τους νοικοκυραίους όπως η Μαγδαληνή, και θα είχε συγχωρήσει τον Σάββα Ξηρό πάνω στο σταυρό τού μαρτυρίου του και θα του είχε επιτρέψει να πεθάνει με γαλήνη. Δυστυχώς, όμως, δεν μπορείς να διαλέξεις τους οπαδούς σου κι ο Ιησούς έχει δυστυχήσει ανά τους αιώνες να τον υμνούν καθάρματα με ράσα και πιστοί που από το λόγο του συγκράτησαν μόνο τη βασιλεία των ουρανών και λησμόνησαν πως για να φτάσεις σε αυτή οφείλεις να αγαπάς και να συγχωρείς ακόμα και τον εχθρό σου, ακόμα κι εκείνον που είναι άθεος ενώ είσαι πιστός, μαύρος ενώ είσαι λευκός, ομοφυλόφιλος ενώ είσαι ετεροφυλόφιλος, αριστερός ενώ είσαι δεξιός, αντιεξουσιαστής ενώ είσαι νομοταγής και ούτω καθεξής...

--------------------

Υπήρχε και άλλος δρόμος - Του Πιτσιρίκου

Παρασκευή, Απριλίου 10, 2015
Από την προσφυγή της Ελλάδας στο μηχανισμό στήριξης στις 23 Απριλίου του 2010, μέχρι τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου του 2015, η κυρίαρχη -αν όχι και μοναδική- άποψη ήταν πως η Ελλάδα δεν έχει καμία άλλη επιλογή από το να σκύψει το κεφάλι, να εφαρμόσει τα Μνημόνια και να υπακούσει τυφλά στις εντολές των εταίρων και της Τρόικας.

Ένα ολόκληρο σύστημα πολιτικών, ολιγαρχών, καναλαρχών -και των δούλων τους- τα έδωσε όλα, για να πείσει τους Έλληνες πολίτες πως δεν υπάρχει καμία άλλη επιλογή.

Τους Έλληνες που δεν πείστηκαν και κατέβηκαν μαζικά στους δρόμους, ανέλαβαν να τους πείσουν με απίστευτη βία οι δυνάμεις καταστολής.

Τα αποτελέσματα της επιβολής της κυρίαρχης άποψης ήταν -μεταξύ άλλων- να φτωχοποιηθεί η ελληνική κοινωνία, να αυξηθούν οι αυτοκτονίες, να μεταναστεύουν μαζικά οι Έλληνες, να διαλυθεί ο τομέας της Υγείας, και να αυξηθεί το δημόσιο χρέος.

Η μία και μοναδική λύση οδηγούσε στην απόλυτη καταστροφή από την οποία υποτίθεται πως θα μας έσωζε.

Μετά από όλα αυτά -και αφού πέρασαν πέντε ολόκληρα χρόνια-, οι Έλληνες έκαναν κυβέρνηση τον ΣΥΡΙΖΑ και τους Ανεξάρτητους Έλληνες.

Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου σημαίνει πως οι Έλληνες δεν είναι πια ικανοποιημένοι από την άποψη που προσπάθησε να επιβάλει επί πέντε χρόνια το πολιτικό και ολιγαρχικό σύστημα.

Κι ενώ μεγάλο ποσοστό των Ελλήνων είχε πειστεί τα προηγούμενα χρόνια πως δεν υπήρχε άλλος δρόμος από αυτόν που προπαγάνδιζαν καθημερινά οι Πρετεντέρηδες, οι Μπάμπηδες -και άλλοι καμμένοι-, ξαφνικά βλέπουμε πως η νέα κυβέρνηση διαπραγματεύεται σκληρά, ενώ αναζητεί και άλλους τρόπους, για να βγάλει τη χώρα και τους πολίτες από την δύσκολη θέση που τους έφεραν οι κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ.

Σκληρή διαπραγμάτευση στις Βρυξέλλες, επιτροπή της Βουλής για τις γερμανικές επανορθώσεις, επιτροπή της Βουλής για τον λογιστικό έλεγχο του δημοσίου χρέους, επιτροπή για τα Μνημόνια, «άνοιγμα» της εξωτερικής πολιτικής μέχρι και τη Ρωσία του Πούτιν.

Αν μη τι άλλο, αυτή η κυβέρνηση προσπαθεί να δώσει ζωή και αξιοπρέπεια στους πολίτες, αν και δεν είναι η ίδια υπεύθυνη για το κακό που συνέβη στη χώρα μας.

Δηλαδή, υπήρχε άλλος δρόμος όλα αυτά τα χρόνια αλλά οι πολιτικοί που κυβερνούσαν ήταν δεμένοι από τους «εταίρους» και από τους Έλληνες ολιγάρχες, οπότε ξεπούλησαν τη χώρα και τους πολίτες, για να επιβιώσουν πολιτικά οι ίδιοι.

Φυσικά, η επίθεση που δέχεται η κυβέρνηση από τους ολιγάρχες μέσα από τα χρεοκοπημένα ΜΜΕ τους, είναι λυσσαλέα.

Προσέξτε τη λύσσα των ιδιωτικών ΜΜΕ εναντίον της Ζωής Κωνσταντοπούλου και της Επιτροπής Αλήθειας για τον Λογιστικό Έλεγχο του Δημοσίου Χρέους.

Βέβαια, η κυβέρνηση δείχνει διατεθειμένη να απαιτήσει από τους χρεοκοπημένους καναλάρχες και ολιγάρχες να πληρώσουν επιτέλους αυτά που τους αναλογούν, οπότε εξηγείται απόλυτα η λύσσα των ΜΜΕ των ολιγαρχών.

Παράλληλα, ξέρουν πως ο έλεγχος της Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου στους Ολυμπιακούς Αγώνες, την υπόθεση της Siemens -και άλλα καυτά θέματα- θα φέρει τα δικά τους ονόματα στο προσκήνιο. Γιατί δεν τα φάγαμε μαζί. Αυτή η καραμέλα έλιωσε.

Δεν είναι δυνατόν από τη μία οι ολιγάρχες να κάνουν σημαία επί πέντε χρόνια πως η χώρα χρεοκόπησε επειδή οι Έλληνες δανείζονταν και ζούσαν πάνω από τις δυνατότητές τους, και από την άλλη -ακόμα και σήμερα- η χρεοκοπημένη Καθημερινή να παίρνει δάνειο 36 εκατομμύρια ευρώ.

Υπήρχε λοιπόν άλλος δρόμος όλα αυτά τα χρόνια αλλά δεν συνέφερε τον Μπόμπολα, τον Βαρδινογιάννη, τον Λάτση, τον Αλαφούζο και τα άλλα παιδιά.

Όπως είπα κάποτε σε έναν γνωστό και κοντό ολιγάρχη, «δεν γίνεται να έχω εγώ, ο γιος του οικοδόμου,τα ίδια συμφέροντα με εσένα, τον γιο του εφοπλιστή».

Ε ναι, δεν γίνεται. Το παραδέχτηκε και αυτός.


(Μπορεί πολλά να με στεναχωρούν απ' αυτά που έκανε ή δεν έκανε ως τώρα η Αριστερή κυβέρνηση, όμως δεν πρέπει να υποτιμήσουμε τα παρακάτω, όσο κι αν μας φαρμακώνει η πρόσφατη συμπεριφορά των ΜΑΤ στις ‪#‎Skouries‬:
[...Σκληρή διαπραγμάτευση στις Βρυξέλλες, επιτροπή της Βουλής για τις γερμανικές επανορθώσεις, επιτροπή της Βουλής για τον λογιστικό έλεγχο του δημοσίου χρέους, επιτροπή για τα Μνημόνια, «άνοιγμα» της εξωτερικής πολιτικής μέχρι και τη Ρωσία του Πούτιν...]
AMOR 10/4/2015)
 
------------------------------
Πηγή: pitsirikos.net

Τρίτη 7 Απριλίου 2015

Αλλο ένα τέτοιο σαββατοκύριακο να περάσει σύντροφοι και θα αρχίσω να πιστεύω ότι κυβερνούν οι σαμαροβενιζέλοι ξανά κι όχι η Αριστερά

Τρίτη, Απριλίου 07, 2015
Δίνουμε 500.000.000 ευρώ από τα λεφτά που δεν έχουμε για να εκσυγχρονίσουμε πολεμικά αεροσκάφη, στέλνουμε τα ΜΑΤ στη Χαλκιδική για να συμπαρασταθούν στους φουσκωτούς τού Γ. Μπόμπολα και διορίζουμε συγγενείς και φίλους στον κρατικό μηχανισμό. Αλλο ένα τέτοιο σαββατοκύριακο να περάσει σύντροφοι και θα αρχίσω να πιστεύω ότι κυβερνούν οι σαμαροβενιζέλοι ξανά κι όχι η Αριστερά. Ναι, το ξέρω, υπάρχουν δικαιολογίες για όλα: τα αεροπλάνα επιτηρούν τα σύνορα της χώρας και η επισκευή τους από ελληνικά χέρια είναι φτηνότερη της αγοράς τους από ξένα. Στα ορυχεία είχαν μεταβεί και οι γνωστοί άγνωστοι αντιεξουσιαστές για να δώσουν κι εκεί την παράστασή τους με τις μολότοφ. Στη δημόσια διοίκηση αν δεν έχεις δίπλα σου ανθρώπους που να εμπιστεύεσαι δεν θα σε αφήσουν να κάνεις δουλειά...

Μην μου επαναλαμβάνετε, όμως, επιχειρήματα τα οποία ακούω επί δεκαετίες από τον πάλαι ποτέ δικομματισμό. Θα είχε νόημα μόνο αν αυτός δεν είχε σαπίσει και δεν υπήρχε λαχτάρα στους πολίτες για το καινούριο. Κι εκεί είναι το ζουμί κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ: ο λαός δεν σας εξέλεξε απλώς για να διαχειριστείτε την καταστροφή που άλλοι έφεραν στον τόπο, αλλά για να προχωρήσετε σε ανατροπές. Και σε αυτές δεν συμπεριλαμβάνονται τα κανόνια, οι μπάτσοι, οι θυγατέρες και τα κολλητάρια...

Φυσικά κι αυτούς τους δύο μήνες και κάτι έχουν γίνει πολλά που δεν έγιναν σαράντα χρόνια: η δυναμική διαπραγμάτευση στο οικονομικό πεδίο, το άπλωμα της εξωτερικής μας πολιτικής σε όλους τους ισχυρούς διεθνείς παίκτες, τα νομοσχέδια για την ανθρωπιστική κρίση, τις 100 δόσεις, την επανίδρυση της δικτατορικώς καταργηθείσας ΕΡΤ, το χτύπημα στους μεγαλοκαναλάρχες και στη διαπλοκή γενικότερα με νομοθετικά μέτρα και την κινητοποίηση των διωκτικών αρχών, η κατάργηση των φυλακών τύπου Γ' κι άλλων ανελεύθερων επιλογών, η διεκδίκηση των γερμανικών πολεμικών επανορθώσεων, η επιτροπή για το δημόσιο χρέος και η εξεταστική για τα μνημόνια. Ολα αυτά δεν είναι καθόλου αμελητέα ποσότητα και ποιότητα, πόσω μάλλον όταν προέρχονται από ανθρώπους που δεν είχαν κυβερνήσει ποτέ ξανά στη ζωή τους...

Από την Αριστερά, ωστόσο, περιμένω πολύ περισσότερα από την παροχή των αυτονόητων σε μια δημοκρατική κοινωνία, έστω κι αν η εφαρμογή τους σπανίζει στη χώρα μας. Από τον Αλέξη Τσίπρα και τους υπουργούς του προσδοκώ τον ουρανό με τα άστρα όχι γιατί πιστεύω σε μεσσίες (όσοι πέρασαν, άλλωστε, από αυτόν τον πλανήτη πέθαναν και δεν αναστήθηκαν ποτέ), αλλά γιατί μόνο κοιτώντας ψηλά θα μπορέσουμε να αποφύγουμε τις παγίδες τις οποίες στήνει το κατεστημένο στο βάλτο του. Γι' αυτό και είναι θλιβερό όταν αυτοτραυματιζόμαστε κάνοντας αυτά που καταγγέλλαμε χρόνια πως έκαναν ο άλλοι για τους εξοπλισμούς, τις δυνάμεις καταστολής και την οικογενειοκρατία...

Ακόμα κι ο πρωθυπουργός έχει προαναγγείλει, κι ορθώς έπραξε, πως αν δεν μπορούμε να πληρώσουμε μισθούς και συντάξεις και ταυτοχρόνως τους διεθνείς τοκογλύφους η επιλογή δεν μπορεί να είναι παρά η πρώτη. Το αυτό, επομένως, ισχύει και για τα 500.000.000 που δόθηκαν για τα αεροσκάφη τού πολεμικού ναυτικού. Αν καταφέρουμε να δανειοδοτηθούμε και να βάλουμε ξανά την πραγματική οικονομία σε τροχιά ανάπτυξης, στηριζόμενοι όσο το δυνατό περισσότερο στις δικές μας δυνάμεις, δεν έχω αντίρρηση να δαπανήσουμε αυτό το ποσό για την καλύτερη φύλαξη των συνόρων μας. Οι τούρκοι, ωστόσο, θα εισβάλουν ευκολότερα σε μια οικονομικώς εξαθλιωμένη Ελλάδα, η οποία απλώς θα διαθέτει στη βιτρίνα της όπλα και κανόνια, από ό,τι σε μια χώρα τής οποίας ο πληθυσμός θα έχει κατορθώσει να ξανασταθεί στα πόδια του. Κι ελπίζω Αλέξη η πολλή παρέα με τον Π. Καμμένο να μην σε έχει κάνει να αλλάξεις γνώμη επ' αυτού...

Κι όσον αφορά τα ΜΑΤ έχει δίκιο ο Γ. Πανούσης να επιτίθεται στην "Αριστερά τού τίποτα" (έστω κι αν ο τρόπος που το έκανε μέσω συστημικών εντύπων δημιουργεί αμφιβολίες για τις πραγματικές του προθέσεις), αλλά το τάνγκο τής ανομίας θέλει δύο για να χορευτεί: αν δεν υπήρχαν ΜΑΤ στη σημερινή τους μορφή, δηλαδή στελεχωμένα ως επί το πλείστον με θιασώτες των χιμπαντζήδων με τα μαύρα, δεν θα υπήρχαν κι αντιεξουσιαστές επίσης στην τωρινή τους εκδοχή, δηλαδή πληρωμένοι ή αφελείς υπηρέτες τής επαναστατικής γυμναστικής. Κι αν, επιπλέον, οι κόρες, οι γιοι, οι σύζυγοι, τα ξαδέρφια, οι μπατζανάκηδες ή τα φιλαράκια μας δεν αποτελούν δώρα τής φύσης στην ανθρωπότητα είναι προτιμότερο να επιλέγουμε άσχετους με το επώνυμο ή το κοινωνικό μας περιβάλλον ανθρώπους, ακόμα κι αν έχουν τα ίδια ακριβώς προσόντα με τους συγγενείς και τους φίλους μας. Ο Καίσαρας το είχε συνειδητοποιήσει ότι η γυναίκα του πρέπει να δείχνει και τίμια. Οι καισαρίσκοι φαίνεται πως έχουν δρόμο ακόμα, ο οποίος όμως δεν θα είναι μακρύς αν σπεύδουν και οι ίδιοι να τραβούν το χαλί κάτω από τα πόδια τους...    

(Άλλαξα τον τίτλο του άρθρου που αναδημοσιεύω με μέρος του κειμένου, γιατί το βρίσκω πολύ πιο καίριο και επιπλέον νομίζω πως ουσιαστικά αντιπροσωπεύει και τον βασικό λόγο που γράφτηκε αυτό το κείμενο (από τον Vromostomos). Ο αρχικός τίτλος είναι "Σύντροφοι, με κανόνια, ΜΑΤ και τους γιους τους κυβερνούσαν και οι προηγούμενοι...κι έπεσαν". AMOR

---------------

Κυριακή 29 Μαρτίου 2015

Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω απ' την Ελλάδα. Το φάντασμα του Αλλιέντε

Κυριακή, Μαρτίου 29, 2015
Καμιά φορά μπορεί να αδικείς τους ικανούς ανθρώπους βάζοντάς τους να περπατήσουν στο δρόμο της Ιστορίας φορώντας τα δικά σου παπούτσια, αλλά αν μιλήσεις με άλλο τρόπο από αυτόν που πιστεύεις ως σωστό, τότε εσύ φοράς τα παπούτσια κάποιου άλλου. Ούτε να  προσφέρεις μπορείς, ούτε να έχεις τη δικιά σου περπατησιά.

Έτσι θα το πω όπως το σκέφτομαι. Αν και ελπίζω,φοβάμαι. Δεν φοβάμαι ούτε το Grexit,ούτε το Grexident ,ούτε τις απειλές που αφήνει στο χαρτί το βρώμικο χέρι γηραιών εκδοτών. Δεν με ανησυχούν οι βρυχηθμοί ενός συστήματος που τελειώνει, αλλά αυτοί που αντιλαμβάνονται τον επιθανάτιο ρόγχο όχι ως θάνατο αλλά ως το «ζωντανό ακόμη θηρίο».

Η κυβέρνηση και ο Αλέξης Τσίπρας, κινδυνεύουν από τη δική τους «11η Σεπτεμβρίου». Δεν εννοώ την 11η Σεπτεμβρίου του 2001, αλλά την 11η Σεπτεμβρίου του 1973, η οποία αποτελεί μια καταγραφή για την Παγκόσμια Αριστερά. Ο Σαλβατόρ Αλλιέντε, ο λαοφιλής και δημοκρατικά εκλεγμένος ηγέτης της Χιλής, έπεσε από πραξικόπημα το οποίο οργάνωσε Πινοσέτ, ο αρχηγός τους Στρατού που ο ίδιος διόρισε.

Πριν τη πτώση του ο Αλλιέντε, αυτή η μεγάλη μορφή της πολιτικής, είχε μπροστά του όλα τα δείγματα και για το καλό και για το κακό. Έτσι συμβαίνει πάντα άλλωστε. Ανέλαβε τη χώρα, την έκανε την πρώτη ουσιαστική Δημοκρατία της Λατινικής Αμερικής, προχώρησε σε μεταρρυθμίσεις και άντεξε τις διαδηλώσεις που οργάνωσε η CIA στη χώρα με το Συνδικάτο Φορτηγών. Ο Κίσσινγκερ επιχείρησε να οργανώσει ανατροπή του Αλλιέντε στη Χιλή με το στρατηγό Ρενέ Σνάιντερ, ο οποίος πιστός στη Δημοκρατία αρνήθηκε. Ο Σνάιντερ βρέθηκε δολοφονημένος μερικές μέρες αργότερα.Το 1973 έγινε δεύτερη απόπειρα πραξικοπήματος την οποία αντιμετώπισε ο στρατηγός Πράτς, επίσης πιστός στον Αλλιένετε. Ο Πράτς είχε καταλάβει πως κάτι θα συνέβαινε και ζήτησε από τον Αλλιέντε να πάρει δραστικά μέτρα. Ο Χιλιανός πρόεδρος δεν τον άκουσε και τον απομάκρυνε.Στη θέση του έβαλε τον Αουγκούστο Πινοσέτ. Στις 11 Νοεμβρίου 1973, ο Πινοσέτ επιτέθηκε στο Προεδρικό Μέγαρο από ξηρά και αέρα και ανέτρεψε την κυβέρνηση. Ο Αλλιέντε αυτοκτόνησε για να μην πέσει στα χέρια των πραξικοπηματιών. Η Χιλή έζησε μια πολύχρονη Χούντα και η Λατινική Αμερική σταμάτησε την πορεία της προς τη Δημοκρατία.

Ίσως κάποιοι-κυρίως στην κυβέρνηση- αναρωτηθούν τι σχέση έχουν όλα αυτά τα παλαιοκομμουνιστικά με μια αριστερή κυβέρνηση της Ευρώπης. Τη σχέση που έχει πάντα το ιστορικό προηγούμενο με αυτόν που δεν το αφουγκράζεται. Τον κίνδυνο να πέσει στην ίδια παγίδα.

Για να μετασχηματίσεις μια κοινωνία η οποία καταδυναστεύεται όχι μόνο από την κρίση αλλά από τη διαφθορά, τη διαπλοκή και τους φορείς της, δεν αναθέτεις τη διοίκησή της ούτε σε διεφθαρμένους, ούτε σε πιόνια και στρατηγούς της παλιάς κατάστασης. Δεν αφήνεις Πινοσέτ ούτε στο ΤΧΣ, ούτε στη Δικαιοσύνη, ούτε στις Τράπεζες, ούτε στις θέσεις κλειδιά του μηχανισμού. Για να μην παρεξηγηθώ, δεν μιλάω για δημιουργία κομματικού κράτους αλλά για κράτος όπου οι ικανοί και τίμιου, θα αντικαταστήσουν τους διεφθαρμένους ή τους φορείς της παλιάς κατάστασης.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως οι κοινωνικές δυνάμεις που επέβαλαν το Συριζα, ουσιαστικά τον ανάγκασαν να ασχοληθεί με θέματα διοίκησης και εξουσίας που του ήταν ξένα. Οι δυνάμεις της ιδεολογικής ανησυχίας και της πολιτικής αναζήτησης έγιναν ξαφνικά δυνάμεις εξουσίας. Έπρεπε όχι να αναλύσουν αλλά να διοικήσουν.Και κυρίως έπρεπε να βρουν τα άτομα για να το κάνουν αυτό.Συμφωνώ πως είναι δύσκολο και απαιτεί χρόνο.

Τι δείχνουν όμως τα μέχρι τώρα δείγματα; Πρόσωπα που υπηρέτησαν τη Διοίκηση και την εξουσία όπως την εξέφραζαν οι φορείς της διαφθοράς συνεχίζουν να εξουσιάζουν και σήμερα. Δεν πρόκειται για τεχνοκράτες που αν τους αλλάξεις την πολιτική κατεύθυνση θα τους αλλάξεις και τη δράση τους κάνοντάς την οφέλιμη. Είναι συνειδητοί στυλοβάτες της συντήρησης, μερικοί από τους οποίους ίσως λίγο πριν τις εκλογές είχαν την πρόνοια να αλλάξουν ή να δηλώσουν πως αλλάζουν στρατόπεδο.

Μόλις προχθές αποκαλύφθηκε  πως ο Νομικός Σύμβουλος του Υπουργείου Οικονομικών παραστάθηκε σε δικαστήριο και υποστήριξε τις θέσεις της Siemens την μέρα που ο ίδιος ο πρωθυπουργός την κατονόμαζε στο Βερολίνο ως παράγοντα διαφοράς. Πολιτικές θέσεις και μεθοδεύσεις ακυρώνονται από ενδιάμεσους που συνεχίζουν να υπηρετούν ό,τι υπηρετούσαν. Το ΤΧΣ, οι Τράπεζες, η Τράπεζα της Ελλάδος, η Δικαιοσύνη, η Οικονομία, οι Ασφαλιστικοί Οργανισμοί, διοικούνται από όσους διοικούσαν και κυρίως με τον ίδιο τρόπο.

Πολλές από αυτές τις διοικήσεις δεν μπορούν να αλλάξουν ίσως, αλλά μπορεί η κυβέρνηση να κάνει ξεκάθαρο και σε αυτούς και στην κοινωνία, ποιά είναι η δική της πολιτική θέση και διάθεση. Πώς πρέπει να διοικούν για να αντιλαμβάνεται και ο πολίτης την παρεκτροπή. Αντί γι αυτό γίνεται το αντίθετο. Αυτοί οι διοικητικοί παράγοντες δηλώνουν προς την κοινωνία το λάθος μήνυμα,πως τίποτα δεν έχει αλλάξει.

Αυτή τη στιγμή ο Αλέξης Τσίπρας αναμφίβολα δίνει τη μάχη κυρίως στο εξωτερικό για την αποκατάσταση της καταστροφής που έχει υποστεί η χώρα. Μέσα τι γίνεται; Με τους νταβατζήδες; Με τους διεφθαρμένους; Με αυτούς που συνεχίζουν να κυβερνούν;

Αντί να αντιμετωπιστεί η διαφθορά και η αυθαιρεσία στα ΜΜΕ, να τακτοποηθεί το τοπίο με νόμους και να μπουν κανόνες, η κυβέρνηση είναι αναγκασμένη κάθε μέρα να αντιμετωπίζει,σα να ήταν αντιπολίτευση, της προβοκάτσιες τύπου «σκανδάλου Κατρούγκαλου». Αντί κάποιος να τους ζητήσει τα θαλασσοδάνεια που πήραν , είναι αυτοί που ζητάνε τα ρέστα κάθε μέρα.

Το Μαξίμου συνεχίζει να κάνει τον τερματοφύλακα σε όσα διαρρέουν (ψευδή πολλές φορές) ή όσα κατασκευάζουν οι αντίπαλοι, βγάζοντας 20 non paper τη μέρα. Αποδίδουν δηλαδή στον εαυτό τους το ρόλο της αντιπολίτευσης της Κουμουνδούρου, ενώ έχουν μετακομίσει στην Ηρώδου Αττικού. Υπουργοί και θεσμικοί παράγοντες συνεχίζουν να διαγκωνίζονται για μερικά λεπτά δημοσιότητας στα άθλια κανάλια που έχουν υποχρέωση να αλλάξουν.

Οι εισαγγελίες είναι γεμάτες με δικογραφίες που κάποιοι κρατούν στα συρτάρια ή τις πηγαινοφέρνουν στα γραφεία ως την παραγραφή τους. Την ημέρα που ο Τύπος διυλίζει Κατρούγκαλους, η κυβέρνηση Συριζα χωνεύει αποκαλύψεις για τα έργα και την περιουσία του ανθρώπου που είναι στο τιμόνι της Τράπεζας της Ελλάδος. Ακόμη και αν δεν μπορεί να τον αλλάξει τον Γιάννη Στουρνάρα, οφείλει να δηλώσει πώς η ίδια θα ήθελε να είναι ο κεντρικός Τραπεζίτης ή να θέσει το ερώτημα στον κύριο Ντράγκι αν μπορεί να διοικεί την Τράπεζα ο άνθρωπος του Γιάννου Παπαντωνίου με τις «φτηνές» βίλες.

Ισχύει αυτό που ο Αλέξης Τσίπρας λέει συνεχώς στο εξωτερικό. Πως πήρε εντολή με σαφές περιεχόμενο. Η εντολή αυτή είναι η σαρωτική αλλαγή των δομών και των συμπεριφορών της καταστροφής της χώρας. Έχει μεγάλη λαοφιλία και η σύγκρουση θα κινητοποιήσει και άλλες κοινωνικές δυνάμεις για να καταφέρει να πραγματοποιήσει τις αλλαγές.

Η κυβέρνηση πρέπει να προχωρήσει στη ρήξη όπως την έχει περιγράψει η ίδια προεκλογικά. Είναι ο πιο ασφαλής τρόπος για την επιβίωση και της κυβέρνησης και της χώρας. Η μετριοπάθεια και η σύνεση είναι επίσης καλοί σύμβουλοι για να πορευτεί η κυβέρνηση με τρόπο που να συμπορεύετε με με όλο και περισσότερα τμήματα της κοινωνίας. Της κοινωνίας όμως όχι αυτών που είναι απέναντι στην κοινωνία. Εν ολίγοις η μετριοπάθεια δεν μπορεί να την αναγκάζει να συμπορεύεται Πινοσέτ γιατί απλώς μοιραία θα έχει την τύχη του Αλλιέντε. 

Του Κώστα Βαξεβάνη

-----------------------

Τετάρτη 25 Μαρτίου 2015

Αν το 1821 υπήρχε internet...

Τετάρτη, Μαρτίου 25, 2015
Aν το 1821 υπήρχε internet…
Αν το 1821 υπήρχε internet...
  • Οι αγγελιοφόροι δε θα μετέφεραν φιρμάνια αλλά e-mails.
  • Το Σύνταγμα της Επιδαύρου θα είχε γραφτεί σε word.
  • Η Φιλική Εταιρία θα δημιουργούσε στο Facebook μυστική ομάδα.
  • Οι Φιλέλληνες θα είχαν τρελάνει στα Like τις αναρτήσεις του Υψηλάντη.
  • Μετά τη σφαγή της Χίου θα κυκλοφορούσε petition καταδίκης με χιλιάδες υπογραφές.
  • Ο Παπαφλέσσας θα αρθρογραφούσε στο www.agioritikovima.gr
  • O Κολοκοτρώνης θα έριχνε το προφίλ του Δράμαλη στα Δερβενάκια.
  • Ο Καραϊσκάκης θα πόσταρε στη σελίδα του Σουλτάνου σέλφι των αχαμνών του.
  • Ο Κιουταχής θα είχε φάει report/block στη Ρούμελη.
  • Η Άλωση της Τριπολιτσάς θα θεωρούνταν τρολιά.
  • Ο Αλή Πασάς θα ρουφούσε το ναργιλέ του σε net café των Ιωαννίνων.
  • Ο Σαμαράς θα καλούσε τον Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο προκειμένου ν’ ανοίξει τα καταστήματα τις Κυριακές.
  • Ο Βαρουφάκης θα έσκαγε έφιππος στα συνέδρια της Ιεράς Συμμαχίας, φορώντας φέσι και γιλέκο λαχούρι.
  • Ο Τσίπρας θα τοποθετούσε το Μαυρομιχάλη ως μινίστρο Ασφαλείας του Καποδίστρια.
  • Οι Αναρχικοί θα βουτούσαν (συμβολικά) τη ντουντούκα του ντελάλη.
  • Ο Ζουράρις θα μιλούσε στους ραγιάδες σε απλή Δημοτική.
  • Ο Πάνος Καμμένος θα πετούσε στεφάνι στην τούρκικη ναυαρχίδα.
  • Ο Κουτσούμπας θα κήρυσσε την έναρξη της επανάστασης 3 χιλιόμετρα πιο μακριά από την Αγία Λαύρα.
  • Ο Σταύρος Θεοδωράκης θα συμμετείχε ενεργά στην πολιορκία του Μεσολογγίου (στην πλευρά των πολιορκητών).
  • Η Ζωή Κωνσταντοπούλου θα αναλάμβανε προσωπικά την ανάκριση του Νενέκου.
  • Ο Τζήμερος θα έστελνε επιστολή στον Σουλτάνο με την προσφώνηση: «Πολυχρονεμένε μου Πατισάχ»

------------------------------
[Πηγή]

Κυριακή 22 Μαρτίου 2015

Ήλιος με δόντια - Γιάννης Μακριδάκης

Κυριακή, Μαρτίου 22, 2015
Αν φτιάξουμε μια συνταγή στην οποία:
1)Παίρνουμε σαν βάση ένα άγνωστο στους πολλούς πολεμικό συμβάν στη Χίο, που συνέβη τον Φεβρουάριο το 1944. Στο λιμάνι της Χίου έχει αγκυροβολήσει ένα σουηδικό πλοίο υπό την αιγίδα του Ερυθρού Σταυρού, με σκοπό να φέρει τρόφιμα στο νησί. Οι Βρετανοί, θεωρώντας ότι μεταφέρει καύσιμα για τους Γερμανούς κατακτητές, επιτίθενται και βομβαρδίζουν το πλοίο. Εκείνη τη μέρα 16 άνθρωποι σκοτώνονται ενώ πολλοί τραυματίζονται. Αυτές οι απώλειες ήταν για το νησί οι μεγαλύτερες από τις έως τότε καταστροφές που είχαν φέρει στο νησί οι ίδιοι οι Γερμανοί κατακτητές!, 
2)Ανακαλύπτουμε και περιγράφουμε την ιστορία του λιμανιού της Χίου, τη ζωή γύρω από αυτό, την ταξική διαστρωμάτωση της κοινωνίας, με την φτωχολογιά αποκλεισμένη μέσα στο Κάστρο και τους υπόλοιπους έξω απ' αυτό, στο περίφημο Τρίγωνο και γύρω απ' το λιμάνι, όπως ήταν τότε κατά την περίοδο του μεσοπολέμου και τέλος 
3)Αναφερόμαστε και στην παρουσία του Αγγλικού παράγοντα αλλά και του αντιστασιακού κινήματος ενάντια στον κατακτητή,

τότε με τα παραπάνω, ένας συγγραφέας, το πολύ-πολύ που μπορεί να γράψει, είναι ένα αξιόλογο ιστορικό αφήγημα ή ιστορικό μυθιστόρημα. Όμως στον Γ.Μ. αυτά τα συστατικά δεν αρκούν, έτσι προσθέτει τα παρακάτω 4) και 5).

4)Τώρα προσθέτουμε στη συνταγή το απαραίτητο και αναζωογονητικό καρύκευμα, δηλαδή το κοινωνικοπολιτικό πρόταγμα, ή το μήνυμα που θέλει να υπηρετήσει το βιβλίο, τον βασικό λόγο για τον οποίο αξίζει  κανείς να κάνει τον κόπο να γράψει ένα βιβλίο -αν και πολλοί συγγραφείς το αρνούνται αυτό-, εφευρίσκοντας έναν ήρωα περιθωριακό, θηλυπρεπή, κατατρεγμένο, που ξεχωρίζει απ' τη μάζα σαν την μύγα μέσα στο γάλα, που βολοδέρνει μια ζωή προπιλακιζόμενος και απορριπτόμενος από τον κοινωνικό του περίγυρο - μια καθαρή περίπτωση Bulling όπως αυτή που βιώσαμε πρόσφατα στην τραγική περίπτωση του Βαγγέλη Γιακουμάκη απ' την Κρήτη. Έτσι το καθαρό μήνυμα εδώ του Γ.Μ. είναι να καυτηριάσει αυτή την συμπεριφορά του περίγυρου και της κοινωνίας γενικότερα, απέναντι σ' αυτά τα υπερευαίσθητα, ξεχωριστά και περιθωριακά άτομα.

5)Τέλος δεν έχουμε παρά τελευταία να προσθέσουμε το απαραίτητο λαδάκι στην συνταγή μας, στην περίπτωσή μας, μια εκπληκτική μυθοπλασία και μια μαεστρική οργάνωση της ύλης, ένα μαστερ-πλαν όπως θα λέγαμε ελληνιστί. Στο βιβλίο αυτό, είναι τόσο πειστική η μυθοπλασία και η οργάνωση της ύλης, που ενώ το διαβάζεις όλο, διαβάζεις και την τελευταία σελίδα του συγγραφέα, στην οποία ο ίδιος επεξηγεί ποια απ' όλα αυτά που διαβάσαμε ήταν υπαρκτά πρόσωπα και ιστορικά γεγονότα, έχεις άρνηση να αποδεχθείς ότι π.χ. ο Κωσταντής δεν υπήρξε ποτέ πραγματικά!

Την παραπάνω συνταγή μόνο ένας ταλαντούχος και προικισμένος μάστορας του Λόγου της Ζωής και της Γραφής σαν τον Γιάννη Μακριδάκη, μπορούσε να επιλέξει και με επιτυχία να πραγματοποιήσει. Έτσι λοιπόν ο Γ.Μ., για άλλη μια φορά κεντώντας  διπλοβελονάκι γράφει το υπέροχο "Ήλιος με δόντια"!

Τελείωσα το βιβλίο μόλις 2 μέρες πριν ανακαλύψουν το πτώμα του αδικοχαμένου παιδιού του Βαγγέλη Γιακουμάκη από την Κρήτη. Δεν περίμενα τόσο σύντομα και τραγικά  να επαναληφθούν παρόμοιες καταστάσεις σαν αυτές που αναφέρονταν στο βιβλίο, κοντολογίς δεν περίμενα τόσο γρήγορα να επιβεβαιωθούν οι φόβοι του συγγραφέα. Έτσι κατάλαβα πιο βαθιά μέσα μου τον πόνο και τα βάσανα που βίωσε ο δυστυχής Βαγγέλης, ίδια κι όμοια μ' αυτά που βίωνε τόσα χρόνια κι ο ήρωας Κωσταντής του βιβλίου. Αυτό συνετέλεσε στο να καταλάβω το μεγαλείο του συγγραφέα, -που άλλωστε αυτός είναι μεταξύ των άλλων κι ο ρόλος του-, να προβλέπει, να αναλύει και να καυτηριάζει το κακό.

Έτσι την αποφράδα εκείνη Κυριακή, στις 15/3/2015, ένοιωσα την ανάγκη να γράψω την παρακάτω ανάρτηση:

Δεν πέρασαν παρά μόνο 7 λεπτά και είχα την τιμή, να μου απαντήσει προσωπικά ο ίδιος ο συγγραφέας:


Ήταν σωστό που -κατά τύχη- διάβασα πρώτα το βιβλίο αυτό και μετά τη "Η μητέρα του σκύλου" του Π. Μάτεσι, -βιβλίο αληθινά κλασσικό για την σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία-, που αναφέρεται επίσης στο ίδιο θέμα το bulling και έτσι μπόρεσα λογοτεχνικά να πάω, απ' τον θετικό στον υπερθετικό βαθμό αξιολόγησης των δυο βιβλίων. Είμαι σχεδόν απόλυτα σίγουρος πως το βιβλίο "Η μητέρα του σκύλου" του Π. Μάτεσι, απετέλεσε τον μπούσουλα ή την αφορμή για την συγγραφή αυτού του βιβλίου.

Δεν θέλω να μαρτυρήσω πολλά πράγματα ακόμη από την υπόθεση του βιβλίου. Θέλω να πω μόνο, πως για μένα και αυτό όπως και τα άλλα 3 βιβλία του που διάβασα, δηλαδή "Τη δεξιά τσέπη του ράσου", "Η άλωση της Κωσταντίας", και "το ζουμί του πετεινού", αποτελούν πολύτιμα μαργαριτάρια στο βιβλιοιστορικό μου ρεπερτόριο.

Και σ' αυτό του το βιβλίο, η φαντασία και η ευρηματικότητα του Γ.Μ στην μυθοπλασία. όπως προανέφερα, είναι κάτι που σε καθηλώνει. Κι όλο αυτό είναι συνδυασμένο με ιδιαίτερο σεβασμό και με απόλυτη συσχέτιση με την ιστορική πραγματικότητα. Έτσι ο αναγνώστης πληροφορείται τη φυσιογνωμία μιας ολόκληρης βιωμένης ιστορικής μνήμης, όπως την καταστροφή της Σμύρνης, τη δικτατορία του Μεταξά, την ζωή στην κατοχή, ακόμη και τη τοπική λαϊκή αντίσταση στη Χίο αλλά και τη σχέση των Άγγλων μ' όλα αυτά. Όταν τα βάλεις όλ' αυτά όπως ο Γ.Μ. μαστορικά μαζί, τότε παράγεις σαν αποτελέσματα έναν τέλειο μύθο και μια σφιχτή πλοκή όπως συμβαίνει κατά κόρον στο βιβλίο αυτό. Και όλο αυτό το σκηνικό συνδυάζεται με την ζωή του βασικού ήρωα Κωνσταντή, που βέβαια δεν έχασε τη ζωή του, αλλά παραφρόνησε όταν είδε ανάμεσα στους νεκρούς του βομβαρδισμού τον θετό του ουσιαστικά πατέρα τον Μαστρο-Μιμήκο, -που άτυπα τον υιοθέτησε- και τον μόνο άνθρωπο που αγαπούσε, τον Απόστολο. Για όλα αυτά τα γεγονότα, αφήνει τον Κωσταντή ο συγγραφέας σε πρώτο πρόσωπο να ανασυνθέσει στη μνήμη του, μιλώντας κάθε Σάββατο ξανά και ξανά μπροστά στον καθρέφτη, με ένα λόγο αστείρευτο, χειμαρρώδη, προσπαθώντας να ξαναθυμηθεί τι ακριβώς συνέβη.

Αυτό όμως που μοιάζει να τον ενδιαφέρει δεν είναι  μόνο  η ιστορία  και η καταγραφή ενός σχεδόν άγνωστου στους πολλούς πολεμικού συμβάντος στο λιμάνι της Χίου αλλά η παρουσίαση του παράδοξου ήρωα του. Τον ενδιαφέρει περισσότερο να σκηνοθετήσει την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της εποχής και της κοινωνίας και τη σχέση του ομοφυλόφιλου ήρωα μαζί τους που φτάνει τελικά να γίνει αποδεκτός τόσο από μια αντιστασιακή ομάδα όσο και από την ίδια την εκκλησία, γεγονός που από μόνο του προκαλεί με την αντίφασή του. Τι είναι τελικά ο Κωνσταντής; Είναι ένας άνθρωπος που καταφέρνει από αποδιοπομπαίος τράγος  της μικρής κοινωνίας να γίνει ακόμη και ιερέας παρά τη γνωστή του ιδιαιτερότητα ή ένα πρόσωπο ψυχικά διαταραγμένο που βιώνει μια σκληρότητα από την κοινωνία γύρω του, έναν παρανοϊκό εγκλεισμό στους  ηθικούς κώδικες της εποχής του και στην προσωπική του διαταραχή;  Και το ίδιο το βιβλίο είναι τελικά η συνειρμική αφήγηση μιας προσωπικής ιστορίας που χάνεται στη δίνη της ιστορικής πραγματικότητας ή η καταγραφή των παράπλευρων απωλειών που οι κοινωνικοί κώδικες της ηθικής μιας συγκεκριμένης ιστορικής περιόδου έφεραν και πόσο διαχρονικές μπορεί να είναι αυτές;[από την Τέσυ Μπάιλα]


Για τον Γιάννη Μακριδάκη

Ο συγγραφέας αυτού του βιβλίου, είναι σήμερα μόνο 40 χρονών, και έχει γράψει ήδη 11 επιτυχημένα βιβλία. Όμως ο Γ.Μ. δεν είναι μόνο ένας επιτυχημένος συγγραφέας, είναι συγχρόνως βιοκαλλιεργητής, ακτιβιστής, στοχαστής, πολιτικός σχολιαστής, έχει φτιάξει το απλεπιστήμιο, είναι ένας πανεπιστήμων με την αρχαιοελληνική αριστοτελική έννοια του όρου, με το δικό του όραμα, την δικιά του ουτοπία. Προσωπικά, εκτιμώ απεριόριστα τον Γ.Μ. και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με το λογοτεχνικό του έργο. Δυστυχώς τέτοιοι άνθρωποι δεν υπάρχουν πολλοί στην Ελλάδα, μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι συμφωνώ σε όλα μαζί του -ιδίως σε κάποιους από τους πολιτικούς σχολιασμούς του.

Η εκτίμησή μου μεγάλωσε ακόμα περισσότερο, όταν πληροφορήθηκα προχθές ότι αρνήθηκε να συμμετάσχει σε εκδήλωση του Ιανού. Ιδού το κείμενο που παραθέτει ο ίδιος:
«Μου τηλεφώνησε ο υπεύθυνος του Ιανού και μου είπε ότι θέλουν να μου κάνουν αφιέρωμα. Έχουν κάνει, είπε, αφιερώματα σε πολλούς γνωστούς σύγχρονους Έλληνες συγγραφείς, μου τους απαρίθμησε κιόλας έναν προς ένα και μία προς μία και κατόπιν με ρώτησε αν θέλω να πάω κι εγώ, και πότε.
Τον ευχαρίστησα τον άνθρωπο που με σκέφτηκε αλλά του απάντησα ότι έχω ιδεολογικό πρόβλημα με τον Ιανό, δεν συμφωνώ με τις πρακτικές, τις οποίες μαθαίνω από διάφορες καταγγελίες του σωματείου εργαζομένων στον χώρο του βιβλίου, ότι εφαρμόζει ο ιδιοκτήτης του στους εργαζόμενους, συνεπώς δεν μπορώ να δίνω άλλοθι σε αυτές με την παρουσία μου εκεί, άρα ότι δεν θέλω να μου κάνουν αφιέρωμα.
Με ευχαρίστησε κι αυτός και μου είπε ότι αυτήν ακριβώς την απάντηση περίμενε από μένα…
Καλό αυτό.
Το καταγράφω το περιστατικό επειδή όλα αυτά πρέπει να καταγράφονται. Προς γνώση των πάντων. Διότι αυτό που θίγεται όλα αυτά τα χρόνια είναι η αξιοπρέπειά μας και έχουμε χρέος να την υπερασπιζόμαστε με κάθε τρόπο αλλά και να στηρίζουμε έμπρακτα όσους την υπερασπίζονται και όσους δέχονται επιθέσεις επ’ αυτής».
Τελευταία πληροφορήθηκα ότι το ίδιο έκανε και ο δικός μας Κοροβίνης, μπράβο λοιπόν και σ' αυτόν!

Προσωπικά τον γνώρισα πέρυσι όταν ήρθε να μιλήσει για το κίνημα του Νερού  στον Βόλο και του έσφιξα το χέρι. Του υποσχέθηκα ότι αν μπορέσω οικονομικά, θα προσπαθήσω φέτος το καλοκαίρι να τον επισκεφτώ στην Χίου, στο μούρκι του. Ελπίζω να τα καταφέρω και να έχει το χρόνο να με δεχτεί έστω για λίγο.

Αποστόλης Μωραϊτόπουλος (AMOR)

Πέμπτη 19 Μαρτίου 2015

Μήπως ήταν χουντικός ο Κολοκοτρώνης;

Πέμπτη, Μαρτίου 19, 2015
Μήπως ήταν χουντικός ο Κολοκοτρώνης;
Τα παπαγαλάκια και οι σφουγγοκωλάριοι των ολιγαρχών και του καθεστώτος -η κυβέρνηση άλλαξε, όχι το καθεστώς, ούτε η εξουσία- έχουν επιδοθεί σε ένα λυσσαλέο αγώνα, για να πείσουν τους πολίτες πως η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι η χούντα του Γεωργίου Παπαδόπουλου, με την οποία, παραδόξως, οι ολιγάρχες είχαν πολύ καλές σχέσεις.

Οι ίδιοι άνθρωποι που χαριεντίζονταν επί χρόνια με την ακροδεξιά παρέα του Αντώνη Σαμαρά και έβρισκαν έξοχους τον Μάκη Βορίδη, τον Άδωνι Γεωργιάδη, τον Παναγιώτη Μπαλτάκο και τον Φαήλο Κρανιδιώτη – ενώ έδιναν και συγχαρητήρια στον τότε υπουργό Δημόσιας Τάξης Νίκο Δένδια όταν, με τις εντολές του, οι δυνάμεις καταστολής σάπιζαν στο ξύλο τους διαδηλωτές- θέλουν τώρα να πείσουν τους πολίτες πως ο Τσίπρας και ο Καμμένος είναι κάτι σαν τον Χίτλερ ή τον Γεώργιο Παπαδόπουλο.

Η παρέλαση της 25ης Μαρτίου δεν είναι δημιουργία αυτής της κυβέρνησης, ούτε της προηγούμενης, ούτε ήταν μια πρωτοβουλία της χούντας. Οι παρελάσεις γίνονται εδώ και πάρα πολλές δεκαετίες.

Εγώ διαφωνώ με τις στρατιωτικές και μαθητικές παρελάσεις αλλά δεν είμαι γελοίος και συκοφάντης να γράφω πως η σημερινή κυβέρνηση έχει σχέση με τους Ναζί και τους χουνταίους.

Αυτή η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχει μπει στο μάτι όλων αυτών που στήριξαν με λύσσα τις κυβερνήσεις που οδήγησαν την χώρα στην χρεοκοπία και στα Μνημόνια.

Θα κάνουν το παν για να αποδείξουν πως ο Πάνος Καμμένος είναι φασίστας και η Ζωή Κωνσταντοπούλου μέλος της Χρυσής Αυγής.

Αυτοί που στήριξαν τις κυβερνήσεις που έφεραν στη Βουλή την Χρυσή Αυγή κατηγορούν τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ πως οδηγούν την χώρα στον εθνικοσοσιαλισμό.

Αυτοί που οδήγησαν την ελληνική κοινωνία στον εκφασισμό κατηγορούν για φασισμό την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.

Από κοντά και διάφοροι αριστεροί. Που δεν μπορούν να καταλάβουν πως το διακύβευμα σήμερα δεν είναι η παρέλαση αλλά το να σωθεί η χώρα.

Γιατί σε ενοχλούν τα δημοτικά τραγούδια από τις μπάντες στην παρέλαση και δεν σε ενοχλούν τα δημοτικά τραγούδια στα σχολεία;

Γιατί σε ενοχλούν τα τσάμικα όταν τα χορεύουν οι πολίτες στην παρέλαση αλλά τα αποθέωνες και τα έβρισκες λεβέντικα όταν τα χόρευαν ο Γιώργος Παπανδρέου, ο Άκης Τσοχατζόπουλος και όλη η πασοκαρία με τους φαντάρους και τους αξιωματικούς στα στρατόπεδα το Πάσχα;

Και από πότε, το να χορεύεις δημοτικά ταυτίζεται με τη χούντα;

Μήπως ήταν χουντικός και ο Κολοκοτρώνης;

Όχι, δεν ήταν χουντικός ο Κολοκοτρώνης αλλά κάποιοι μισούν οτιδήποτε ελληνικό. Χώρια που δεν θα συγχωρήσουν ποτέ στον Κολοκοτρώνη το «Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους» γιατί τους αφορά άμεσα.

Επίσης, ο Κολοκοτρώνης, όπως τον κόβω, μάλλον θα ήταν και ενάντια στο σύμφωνο συμβίωσης, οπότε πρέπει να τον αποκαθηλώσουμε.

Αυτοί που, μέχρι χτες, κατηγορούσαν την Αριστερά πως δεν διακατέχεται από πατριωτισμό, την κατηγορούν τώρα πως έχει παραδοθεί στον εθνικισμό.

Αυτοί που κατηγορούσαν όλους τους δεξιούς πως είναι ξεπουλημένοι κατηγορούν τώρα τους ΑΝΕΛ -που πήγαν κόντρα στα Μνημόνια και ζητούν κάθαρση- πως είναι φασίστες. Εντάξει, παιδιά, θα σας φέρουμε ξανά τον Σαμαρά με τον Βενιζέλο να γουστάρετε.

Αυτοί που μας πήραν τα αυτιά τόσα χρόνια για την «παλαβή Αριστερά» -που θα ήταν καταστροφή για τη χώρα αν γινόταν κυβέρνηση- ανησυχούν τώρα μήπως η Αριστερά χάσει την καθαρότητά της επειδή έγινε κυβέρνηση με τους Ανεξάρτητους Έλληνες.

Η σύμπραξη της Αριστεράς με την Δεξιά στην κυβέρνηση τρομοκράτησε αυτούς που έπρεπε να τρομοκρατήσει. Και στο εσωτερικό και στο εξωτερικό.

Ο Μάρτιν Σουλτς είπε ξεκάθαρα στον Αλέξη Τσίπρα να βάλει τέλος στη συνεργασία με τους ΑΝΕΛ στην κυβέρνηση.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ προέκυψε μετά από εκλογές και αφού η χώρα χρεοκόπησε πέντε χρόνια πριν.

Είναι μια κυβέρνηση που πρέπει να πετύχει.

ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝΕΛ έκαναν την δική τους υπέρβαση, ας την κάνουμε κι εμείς.

Είναι σημαντικό, αυτή τουλάχιστον την περίοδο, οι Έλληνες να μην φάνε για μια ακόμα φορά τη φόλα του διχασμού και της διχόνοιας, ώστε να δείξουν στους «εταίρους» πως είναι ενωμένοι και αποφασισμένοι.

Ας μην επιτρέψουμε σήμερα σε κανέναν να μας χωρίσει σε αριστερούς και δεξιούς.

Αριστεροί και δεξιοί θα ζήσουμε σε αυτή τη χώρα. Και θα διαφωνήσουμε πολλές φορές μεταξύ μας.

Αλλά πρώτα πρέπει να υπάρχει η χώρα.

(Σατίρισα δυο φορές την παρέλαση της 25ης Μαρτίου με τα δημοτικά τραγούδια -μία παρέα με τον Jo Di και μία μόνος μου- αλλά εγώ, αν και διαφωνώ με τις παρελάσεις, θα πάω στη φετινή παρέλαση. Θα πάω ως πολίτης που αγαπάει τη χώρα του και δεν θέλει να την δει να καταστρέφεται. Και δεν φοβάμαι να είμαι στον δρόμο με τους συμπολίτες μου. Αυτό, ας το βαφτίσει ο καθένας, όπως θέλει.)


---------------------
[Πηγή]

Οταν με πυροβολούν δεν έχω χρόνο να μιλώ για τα αγαθά τής ειρήνης...

Πέμπτη, Μαρτίου 19, 2015
Δεν ξέρω πού θα καταλήξει η σύγκρουση με τη γερμανική κυβέρνηση. Πιστέψτε με, αν το ήξερα δεν θα σας έγραφα σήμερα αλλά θα είχα ήδη στήσει ένα μαγαζί με μια γυάλινη σφαίρα για μοναδικό του ντεκόρ και θα έβγαζα χιλιάδες ευρώ σε καθημερινή βάση. Είχα γράψει και πριν τις εκλογές πως με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα κινηθούμε σε αχαρτογράφητα νερά γιατί για πρώτη φορά θα λάμβανε χώρα μια πραγματική διαπραγμάτευση με άγνωστα αποτελέσματα. Βεβαίως υπάρχει και μια εγκληματική οργάνωση με κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, η Χρυσή Αυγή, κι ένα κοινοβουλευτικό κόμμα, το ΚΚΕ, που πιστεύουν ότι αυτή η ένταση δεν είναι τίποτα άλλο από θέατρο κι ότι ο Αλέξης Τσίπρας με την Ανγκ. Μέρκελ έχουν κρυφά ραντεβουδάκια σε πονηρά ξενοδοχεία, όπου έχουν ήδη διαμοιράσει την πίτα για την ελληνική και γερμανική ελίτ κι αναζητούν απλώς έναν τρόπο για να επικοινωνήσουν τη συμφωνία τους στα εθνικά τους ακροατήρια...

Υποτιμώ τη νοημοσύνη μου και τη νοημοσύνη σας αν μπω στη διαδικασία να σχολιάσω περισσότερο τη λογική με την οποία αναλύουν την πολιτική πραγματικότητα άνθρωποι που πιστεύουν ακόμα ότι ο Στάλιν ήταν ένας πασιφιστής ψυχοπονιάρης που εκτελούσε κι έστελνε στα γκουλάγκ τους αντιπάλους του γιατί ήθελε να τους κάνει καλύτερους ανθρώπους και τον οποίο δαιμονοποίησαν οι διαβολικοί αμερικανοί. Στον Περισσό είναι ικανοί να δουν τη χώρα να βγαίνει από την ευρωζώνη και την Ευρωπαϊκή Ενωση, εξέλιξη την οποία δεν εύχομαι, και να μιλούν ακόμα για επικοινωνιακά τρικ και για κωλοτούμπες τής κυβέρνησης. Ευχομαι μονάχα να ισχύει το...καλό σενάριο, πως δεν θέλουν δηλαδή να χάσουν ό,τι έχει απομείνει από το πελατολόγιό τους, κι όχι το κακό, πως είναι δογματικοί ηλίθιοι...

Οταν παίζεις μπάλα υπάρχουν τρία πιθανά αποτελέσματα: η νίκη, η ήττα και η ισοπαλία. Αντιθέτως, όταν δεν κατεβαίνεις καν στο γήπεδο και περιμένεις απλώς από τον αντίπαλό σου να φανεί επιεικής μαζί σου, τότε έχεις χάσει με τον ταπεινωτικότερο των τρόπων, στα χαρτιά. Ακόμα περιμένω από αυτούς που εναντιώνονται στην τακτική τής κυβέρνησης, η οποία φυσικά και θα κριθεί από το αποτέλεσμα, να μου περιγράψουν τί άλλο μπορούμε να κάνουμε, αν υποθέσουμε πως κανένας μας δεν θέλει ένα τρίτο μνημόνιο. Ποιά είναι ακριβώς η πρόταση της αντιπολίτευσης; Να ακολουθήσουμε την πρακτική που ακολούθησε η ίδια επί πέντε χρόνια, δηλαδή του "σφάξε με αγά μου να αγιάσω", η οποία μας οδήγησε στη γρηγορότερη φτωχοποίηση πληθυσμού στην Ευρώπη μετά από το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο;

Να διαμηνύσει ο Αλέξης Τσίπρας στην καγκελάριο πως μπορεί να είπε μια κουβέντα παραπάνω, αλλά να μην την παίρνει τοις μετρητοίς και να του υποδείξει πώς αλλιώς μπορεί να εξαθλιώσει τον ελληνικό λαό και θα το κάνει; Η, μήπως, ο πρωθυπουργός οφείλει να δεχθεί να ξεπουλήσει μπιρ παρά τη δημόσια περιουσία σε γερμανικές εταιρείες, οι οποίες δωροδοκούν συχνότερα από όσο επενδύουν, ώστε η φράου Ανγκελα κι ο χερ Σόιμπλε να ηρεμήσουν; Ούτε ο γράφων θέλει η χώρα να βρίσκεται στα χαρακώματα με τους ευρωπαίους...εταίρους, αλλά όταν με πυροβολούν δεν έχω χρόνο να μιλώ για τα αγαθά τής ειρήνης. Πυροβολώ με τη σειρά μου κι όταν οι ριπές σταματήσουν, και μόνο τότε, κάθομαι στο τραπέζι για να μιλήσω ακόμα και με τον επίδοξο δολοφόνο μου...

Οι θιασώτες τής πολιτικής ευπρέπειας εξοργίζονται με το στιλ τού Γιάνη Βαρουφάκη και της Ζωής Κωνσταντοπούλου, εκνευρίζονται που ο Αλέξης Τσίπρας δεν φορά γραβάτες και πηγαίνει στο Παγκράτι για καφέ χωρίς να τον συνοδεύουν κουστωδίες φουσκωτών για να τον προστατεύουν από το λαό, ενοχλούνται από τα δημοτικά τραγούδια την 25η Μαρτίου. Ολα αυτά δεν ταιριάζουν με το δικό τους ξύλινο λόγο, με την υποκρισία και τον κυνισμό με τον οποίο σάπισαν τη μεταπολίτευση, με την εθελοδουλία και το μισελληνισμό με τον οποίο θα επιθυμούσαν να συνεχίζει να γαλουχείται η ελληνική κοινωνία. Μοιάζουν με εξωγήινους που ξαφνικά βρίσκονται σε έναν άλλο πολιτικό πλανήτη, στον οποίο τα χθεσινά δεδομένα είναι σημερινά ποινικά αδικήματα. Γι' αυτό και τους δίνω πίστωση χρόνου είτε να τον συνηθίσουν είτε να μας κάνουν τη χάρη και να αποσυρθούν από μόνοι τους, διατηρώντας όση αξιοπρέπεια ενδεχομένως να τους έχει απομείνει...

Επαναλαμβάνω ότι δεν γνωρίζω αν θα τα καταφέρουν ο Αλέξης Τσίπρας και οι υπουργοί του. Αγωνίζονται σε ένα εχθρικό περιβάλλον, αξιοποιώντας πάντως όλα τα πλεονεκτήματα που έχει στη διάθεσή του κάποιος που μπορεί να μην έχει λεφτά στο ταμείο αλλά που γνωρίζει ότι αυτό υπό προϋποθέσεις είναι δυνατό να αποτελεί και το μεγαλύτερό του ατού. Είναι μαγκιά τους, ωστόσο, που τολμούν να ακολουθούν τον λιγότερο περπατημένο δρόμο και είναι αιώνια η ντροπή εκείνων που όχι μόνο δεν βάζουν πλάτη αλλά που παίρνουν κι από πάνω τηλέφωνα στο Βερολίνο για να το πληροφορούν για όλες τις κινήσεις τής ελληνικής κυβέρνησης. Κι ο νοών νοείτω...


-----------------
[Πηγή]

Όχι ρε, να ΜΗ σώσετε το νερό στο Βόλο

Πέμπτη, Μαρτίου 19, 2015
Όχι ρε, να ΜΗ σώσετε το νερό στο Βόλο
Υπέπεσε στην αντίληψή μου μια καμπάνια "Σώστε το νερό στο Βόλο" (βλ.εικόνα), η οποία προφανώς αφορά τα σχέδια της δημοτικής αρχής του Βόλου να ιδιωτικοποιήσει την εταιρία ύδρευσης της πόλης.

Και ρωτάω κι εγώ: γιατί να το σώσουμε το νερό στο Βόλο, ρε παιδιά;

Δεν εξελέγη δημοκρατικότατα και με ευρεία πλειοψηφία ο Αχιλλέας Μπέος δήμαρχος της πόλης;
Εξελέγη.
Δεν ήξερε πολύ καλά όλη η βολιώτικη κοινωνία το ποιόν του Αχιλλέα Μπέου;
Το ήξερε.
Και, παρόλα αυτά, δεν τον ψήφισε;
Τον ψήφισε.
Άρα;
Άρα ο ψηφισθείς Αχιλλέας Μπέος δικαιούται να πάρει το νερό και να το πουλήσει, να το διακόψει, να του ρίξει χώματα.. ακόμα και σκατά μέσα, αν θέλει, και να το κεράσει στους πολίτες του.

Η πόλη εξέλεξε εμφατικότατα έναν απ' τους πιο προφανείς εχθρούς των ανθρωπίνων δικαιωμάτων για να διαχειριστεί τα δημοτικά πράγματα και τώρα θα εναντιωθούμε στην απόφασή του, επικαλούμενοι τα...ανθρώπινα δικαιώματα;
Ντροπή, ρε παιδιά!
Οι Βολιώτες αποφάσισαν και ψήφισαν αυτόν που τους αξίζει.
Τώρα θα πάρουν και αυτό που τους αξίζει.

Επομένως, καλώ κάθε δημοκρατικό πολίτη να μη συμμετέχει σε αυτήν την καμπάνια.
Γιατί η λαϊκή εντολή στο Βόλο ήταν η έγκριση του προγράμματος "γαμάω και δέρνω".
Η λαϊκή εντολή ψήφισε υπέρ του δημοτικού... bullying (που' ναι και της... μοδός) και οφείλουμε να σεβαστούμε την απόφασή της.
Ο λαός είναι σοφός.
Μπορεί να 'χει και δίκιο.

 
Αχιλλέα, πούλα τα όλα!
Και βγάλε και πενήντα χρυσαυγίτες να περιπολούν την πόλη.
Έτσι, για να σφίξουν οι κώλοι.
Αυτών που είτε ψηφίζουν για χαβαλέ, είτε με οπαδικά κριτήρια, είτε με ρουσφετολογικά κριτήρια, είτε είναι φασίστες, είτε είναι της λογικής "δε βαριέσαι; Καπιταλισμό έχουμε. Όλοι ίδιοι είναι: Τί να βγει ο Μπέος... τί ο Συριζαίος!"

Ε τώρα όλοι αυτοί θα λουστούν την επιλογή τους.
Στις δημοκρατίες αποφασίζουν οι πλειοψηφίες.

Πούλα τα όλα Αχιλλέα!
Μην αφήσεις τίποτα.
Η λαϊκή εντολή είναι μαζί σου.


-------------------
[Πηγή]

Τετάρτη 18 Μαρτίου 2015

Το Grexit είναι προτιμότερο από ένα τρίτο Μνημόνιο

Τετάρτη, Μαρτίου 18, 2015
Η συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου στο Eurogroup αποτέλεσε την καλύτερη δυνατή επιλογή (ή τουλάχιστον τη λιγότερο κακή) μεταξύ των πραγματικών εναλλακτικών που είχε μπροστά της εκείνη τη στιγμή η νέα ελληνική κυβέρνηση. Με τη συμφωνία η κυβέρνηση μπόρεσε να ξεφύγει από την «παγίδα θανάτου» (μέσω του στραγγαλισμού του τραπεζικού συστήματος) που της είχαν στήσει οι διεθνείς κι εγχώριοι σκληροπυρηνικοί της λιτότητας. Επιπλέον, για πρώτη φορά από την έναρξη της κρίσης, σε ένα επίσημο διπλωματικό έγγραφο καταγράφηκαν στοιχεία μιας εναλλακτικής λογικής για την αντιμετώπιση της κρίσης, στον αντίποδα των αντιλήψεων με βάση τις οποίες διαμορφώθηκαν τα μνημόνια. Από την άλλη, μιας και δεν πρέπει να ωραιοποιούμε την κατάσταση, η συμφωνία της 20ης Φλεβάρη εμπεριείχε και σημαντικές παραχωρήσεις από την ελληνική πλευρά, τουλάχιστον συγκριτικά με το προεκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ –οι ΑΝΕΛ δεν έχουν ζήτημα με τις ιδιωτικοποιήσεις...

Μια συμφωνία που δεν εφαρμόζεται

Σχεδόν ένα μήνα μετά τη συμφωνία Ελλάδας-Eurogroup, η κατάσταση έχει διαμορφωθεί ως εξής. Η κυβέρνηση αρχίζει να εφαρμόζει το πρόγραμμά της (Μέτρα Αντιμετώπισης Ανθρωπιστικής Κρίσης, Ανασύσταση ΕΡΤ, Ρύθμιση Ληξιπρόθεσμων Οφειλών στο Δημόσιο-100 δόσεις), ενώ τα τεχνικά κλιμάκια των δανειστών είναι στην Αθήνα για να αντλήσουν στοιχεία σχετικά με την πραγματική κατάσταση της οικονομίας. Η ελληνική κυβέρνηση δεν έχει παραβιάσει σε κανένα σημείο τη συμφωνία της 20ης Φλεβάρη. Αντιθέτως, το άλλο συμβαλλόμενο μέρος, δηλαδή το Εurogroup, δεν την εφαρμόζει. Για την ακρίβεια, διάφοροι κύκλοι του έχουν προβεί σε σειρά πράξεων και παραλείψεων που οδηγούν στην πλήρη υπονόμευσή της.

Η υπονόμευση της συμφωνίας από τους ακραία συντηρητικούς ευρωπαϊκούς κύκλους έχει δύο εκφάνσεις. Η πρώτη είναι η διαρκής προσπάθεια να διολισθήσουμε από το περιεχόμενο της συμφωνίας σε αυτό του Μνημονίου και της 5ης αξιολόγησης. Δεν είναι μόνο οι συνεχείς αναφορές διαφόρων ιθυνόντων (με προεξάρχοντα τον Σόιμπλε) σε «μνημόνιο» και «τρόικα». Πιο σημαντική είναι η προσπάθεια επαναφοράς στο τραπέζι πολιτικών που κινούνται έξω από το συμφωνημένο πλαίσιο και συνιστούν μέρος όσων είχε αποδεχτεί η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου.

Αλλά η βασική έκφανση της υπονόμευσης της συμφωνίας αποτελεί το μπλοκάρισμα της χρηματοδότης του ελληνικού Δημοσίου. Σχεδόν ένα μήνα μετά τη συμφωνία της 20ης Φλεβάρη, όχι μόνο δεν έχει ανοίξει η στρόφιγγα της δανειακής χρηματοδότησης, αλλά η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δεν επιτρέπει καν μια μικρή αύξηση του επιτρεπόμενου ορίου για την έκδοση έντοκων γραμματίων ώστε να καλυφθούν όπως-όπως οι χρηματοδοτικές ανάγκες του Δημοσίου. Με πιο απλά λόγια, αν τον Φλεβάρη ήταν το τραπεζικό σύστημα που απειλούταν με ασφυξία, τώρα είναι η σειρά του Δημοσίου.

Προς ένα αδυσώπητο δίλημμα;

Χωρίς να έχουμε την παραμικρή ροπή στις θεωρίες συνωμοσίας, και διατηρώντας πάντα την αυτοσυγκράτηση που είναι αναγκαία όταν πρόκειται κανείς να προβεί σε πολιτικές εικασίες, η μέχρι τώρα συμπεριφορά των ακραία συντηρητικών ευρωπαϊκών κύκλων μπορεί να οδηγήσει στο εξής συμπέρασμα: Μέσω της χρηματοδοτικής ασφυξίας , επιχειρούν να θέσουν την ελληνική κυβέρνηση προ του αδυσώπητου διλήμματος «Τρίτο μνημόνιο ή Grexit». Θέλουν δηλαδή να φέρουν τα πράγματα σε εκείνο το οριακό σημείο που η κυβέρνηση θα πρέπει να υποταχτεί και να προδώσει τη λαϊκή εντολή προκειμένου να καλύψει τις στοιχειώδεις χρηματοδοτικές ανάγκες του Δημοσίου και να παραμείνει στην ευρωζώνη.

Η συμπεριφορά τους δεν υπαγορεύεται βέβαια από τη όποια οικονομική λογική. Τα χρήματα που έχει ανάγκη η Ελλάδα (λίγα δισεκατομμύρια) είναι σταγόνα στον ωκεανό της ευρωπαϊκής οικονομίας. Ο δε ελληνικός προϋπολογισμός έχει σταθερά πρωτογενές πλεόνασμα, ενώ η νέα κυβέρνηση διαχειρίζεται τα δημόσια οικονομικά με χρηστό τρόπο.

Το ζήτημα είναι βαθιά πολιτικό. Οι κυρίαρχες δυνάμεις της ευρωπαϊκής συντήρησης θέλουν να συντρίψουν πολιτικά τον Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ για να δολοφονήσουν εν τη γενέσει του ένα εναλλακτικό πολιτικό παράδειγμα με πανευρωπαϊκή ακτινοβολία. Χτυπάνε τον ΣΥΡΙΖΑ για να τελειώσουν με το Podemos και το Sinn Fein.

Επιπλέον, η ραγδαία άνοδος του δεξιού λαϊκισμού στη Γερμανία ωθεί τον συνασπισμό εξουσίας υπό την Μέρκελ στη συντηρητικοποίηση και, κυρίως, την εθνική περιχαράκωση. Το δίδυμο Μέρκελ-Σόιμπλε λειτουργεί πολύ περισσότερο σαν μια γερμανική ηγεσία, παρά σαν μια ευρωπαϊκή ηγεμονική δύναμη.

Οι δύσκολες επιλογές

Η κυβέρνηση μέχρι τώρα έχει αποδείξει ότι έχει σαν θεμελιώδη αρχή το σεβασμό στη λαϊκή εντολή. Για πρώτη φορά έχουμε μια κυβέρνηση που βασική έγνοια της είναι η υπεράσπιση των δικαιωμάτων των πολλών και όχι η εξυπηρέτηση των συμφερόντων των λίγων. Επίσης, η κυβέρνηση, σε αυτές τις πρώτες εβδομάδες, έδειξε ότι εκτός από εντιμότητα, διαθέτει και πολιτικό κριτήριο, αφού και ελιγμούς έκανε και συμμαχίες οικοδόμησε. Αυτό που λογικά πράττει τώρα η κυβέρνηση είναι η συνέχιση της οικοδόμησης συμμαχιών με στόχο να αρθεί το αδιέξοδο και να μην ευοδωθούν τα σχέδια των σκληροπυρηνικών της λιτότητας. Υπάρχει ακόμα η δυνατότητα να τα καταφέρει.

Ωστόσο, αν τα πράγματα φτάσουν στο έσχατο σημείο, και το δίλημμα είναι «Τρίτο Μνημόνιο ή Grexit», η απάντηση μια κυβέρνησης κοινωνικής σωτηρίας επουδενί μπορεί να είναι «Τρίτο Μνημόνιο». Και αυτό όχι γιατί ο Grexit είναι η βασιλική οδός προς την ανάπτυξη, όπως αφελώς ορισμένο διατείνονται –κάθε άλλο: το Grexit θα σημάνει πτώση του ΑΕΠ και θα υπαγορεύσει περιοριστικές πολιτικές. Ούτε μόνο γιατί πολιτικά αυτή η κυβέρνηση δεν μπορεί να «σηκώσει» μνημονιακές πολιτικές –το διακύβευμα αυτή τη στιγμή είναι πολύ πιο σημαντικό από το όποιο (καλώς εννοούμενο) κομματικό συμφέρον.

Δύο είναι οι βασικοί λόγοι που πρέπει να οδηγήσουν στην (πραγματικά επώδυνη) επιλογή του Grexit αν τα πράγματα εντέλει φτάσουν στο όριο. Ο πρώτος είναι ότι τα όποια μνημονιακά υφεσιακά μέτρα αναγκαστεί να πάρει η κυβέρνηση, δεν θα είναι ούτε τα τελευταία ούτε θα ανοίξουν το δρόμο στην ανάκαμψη για τους πολλούς. Αντιθέτως, η διατήρηση του μνημονιακού πλαισίου εγγυάται, από τη μια μεριά, τη διαρκή λήψη νέων μέτρων όταν δεν πιάνονται οι (άπιαστοι) στόχοι του προγράμματος, και από την άλλη, παγιώνει την οικονομική στασιμότητα (με ύφεση ή πολύ μικρούς ρυθμούς ανάπτυξης), αφού δεν προβλέπει πολιτικές για την επανεκκίνηση της οικονομίας. Το Grexit είναι πολύ επώδυνο (γι’ αυτό και ορθά δεν ήταν η επιλογή του ΣΥΡΙΖΑ), αλλά σε βάθος χρόνου μπορεί να ανοίξει προοπτικές που δεν υπάρχουν στο μνημονιακό πλαίσιο.

Ο βασικός όμως λόγος που αν τα πράγματα (με ευθύνη των Ευρωπαίων) φτάσουν στο όριο, δεν μπορεί να αποτελέσει επιλογή το τρίτο Μνημόνιο, δεν είναι αυστηρά οικονομικός. Το τρίτο Μνημόνιο θα σημάνει μια άνευ προηγουμένου ταπείνωση του λαού, ιδιαίτερα σε μια στιγμή που οι εκλογές έχουν φέρει έναν άνεμο ελπίδας και ανάτασης. Ένας λαός ταπεινωμένος όχι μόνο δεν μπορεί να σταθεί πολιτικά αξιοπρεπής μέσα στην Ευρώπη, αλλά ούτε και να φανεί δημιουργικός στο οικονομικό πεδίο –η ψυχολογία συνιστά βασική πτυχή της οικονομικής δραστηριότητας. Ο ταπεινωμένος λαός θα βυθιστεί στον κυνισμό και την απάθεια, με κίνδυνο να στραφεί στις δυνάμεις του φασιστικού σκότους, Παράλληλα, η ταπείνωση του ελληνικού λαού θα ενταφιάσει την αριστερή ελπίδα σε όλη την Ευρώπη.

Αν λοιπόν τα πράγματα φτάσουν στο όριο, κι έχουμε να διαλέξουμε αυστηρά μεταξύ πολύ επώδυνων επιλογών, πρέπει να προτιμήσουμε τη λιγότερό κακή, αυτήν δηλαδή που δεν αποκλείει και την παραμικρή ακτίνα φωτός.


Του Γιάννη Αλμπάνη

-------------------------

Κυριακή 15 Μαρτίου 2015

Αυτός ο Βαγγέλης κάτι ήθελε να πει…

Κυριακή, Μαρτίου 15, 2015


Μια ολόκληρη κοινωνία σε πανικό καταθέτει στο Xρηματιστήριο Αξιών των social media, χωρίς αιδώ, το περίσσευμα της υποκρισίας που διαθέτει. Επιδιδόμενη σε ατέρμονες ηθικολογίες, με συναισθητικές εξάρσεις και μανιφέστα της σύγχυσης, έντρομη μην κληθεί σε αναγνώριση του θύτη στον καθρέφτη της, στη γεμάτη αναίδεια ψυχής της.

Μια ολόκληρη κοινωνία, που όφειλε σήμερα να βυθιστεί στη σιωπή για να συνδιαλλαγεί με τα στοιχειώδη ανθρώπινα αντανακλαστικά που της απέμειναν, παραδίδει εισαγγελικά παραγγέλματα στον εαυτό της, φροντίζοντας, ανεπιτυχώς, να αποφύγει να αναμετρηθεί με τον ιερέα, τον χωροφύλακα, τον επαρχιώτη, τον ομοφοβικό, τον δήμιο, τον νόθο επαναστάτη που εκτρέφει μέσα της.

Στοχοποιεί κι απαιτεί τη σύλληψη, εδώ και τώρα, των 2, 3, 40, 50,100 (όσοι κι αν είναι αυτοί, αρκεί να είναι μετρήσιμοι και με ονοματεπώνυμο) ενόχων για να αποφύγει την ηθική αυτουργία. Για να προλάβει να εκλείψει ο χρόνος και να μην αναγνωρίσει τη δική του οικογένεια, την «αγία ελληνική οικογένεια», εκτροφείο ψυχοπαθολογιών, που απορρίπτει με ενοχές -για να είμαστε και ακριβοδίκαιοι- τα δικά της παιδιά.

Τα παιδιά, που είναι διαφορετικά, είναι περισσότερο μελαψά, λιγότερο ψηλά, περισσότερο παχουλά, λιγότερο άνδρες, λιγότερο γυναίκες, φτωχά, αποτυχημένα, τα «…λιγότερο ή περισσότερο» παιδιά της. Όχι λιγότερο, όχι περισσότερο, «κανονικά». Υποταγή στην «κανονικότητα», που δεν ανατρέπει, δεν προκαλεί ρήξεις, δεν αμφισβητεί το κυρίαρχο, το κοινώς αποδεκτό αενάως διαπλεκόμενο σύστημα.

«Κανονικά» ώστε να μπορούν υποκρινόμενα να πείθουν και να διαιωνίζουν το μοντέλο. Δεν αρκεί να υποκρίνεσαι, πρέπει και να πείθεις. «Κανονικά», αρκεί να μη βρίσκονται στο ίδιο τραπέζι με τους πανταχόθεν ανατρεπτικά «επικίνδυνους» διαφορετικούς. Για να αισθάνονται τη δέουσα αμηχανία, φόβο, οργή, όταν συναλλάσσονται με τον διαφορετικό «Άλλο». Αυτόν που θα κατασπαράξουν, άλλοτε ήπια, με χιούμορ και «καθωσπρεπισμό» κι άλλοτε βίαια με θόρυβο και κρότο, για να τρομάξουν κι οι ίδιοι και να το βάλουν για μία ακόμη φορά στα πόδια.

Ένας κόσμος που σήμερα είναι «Όλοι Βαγγέληδες», αύριο θα προσμετρά τα «like» του ναρκισσισμού του με ευαρέσκεια (τραγική ειρωνεία, ένδειξη αποδοχής!) που για μία ακόμη φορά απόφυγε αυτό το υποκριτικό βλέμμα στον καθρέφτη του. Αυτό το βλέμμα που κανένας εισαγγελέας δεν θα εκδώσει ένταλμα σύλληψης.

Ας τελειώνουμε με την υποκρισία, τους θρήνους και τις φτηνές ιαχές θριάμβου του ετεροπροσδιορισμού. Και τώρα σιωπή… Αυτός ο Βαγγέλης κάτι ήθελε να πει…



Της Μαρίνας Δελάκη

----------------------------
[Πηγή]

Κακοφορμίζει η πληγή - Από τη Σοφία Λαμπίκη

Κυριακή, Μαρτίου 15, 2015
Κακοφορμίζει η πληγή - Από τη Σοφία Λαμπίκη
Βασανίζουν ένα 20χρονο νεαρό πάνω από έναν χρόνο επειδή “δεν είναι πολύ άντρας”

Τον διαπομπεύουν δημόσια και τον τραμπουκίζουν, τον χτυπούν και τον βασανίζουν.

Αυτά λαμβάνουν χώρα σε ένα εκπαιδευτικό ίδρυμα και σε φοιτητική εστία. Κανένας δε βλέπει,κανένας δεν παρεμβαίνει. Ούτε εκπαιδευτικός,ούτε συμφοιτητής.

“Μη βλέπεις, μη μιλάς, μην ανακατεύεσαι”.
 

Η οικογένεια ένα χρόνο τώρα δεν γνωρίζει ή θεωρεί κατά βάθος λογικό να του φέρονται “λίγο σκληρά και να του κάνουν πλάκα ” επειδή δεν ήταν μέσα στο αποδεκτό αντρικό πρότυπο;


Η αστυνομία που ασχολείται με την υπόθεση βγάζει ψυχιατρικές κρίσεις αντί να κάνει την απλούστερη έρευνα,να μπουντρουμιάσει συμφοιτητές και εκπαιδευτικούς μέχρι να μάθει ονόματα,αν δεν τα ξέρει ήδη και τα συγκαλύπτει.


Οι δημοσιογράφοι στα περισπούδαστα άρθρα τους χρησιμοποιούν τα σημεία στίξης-αποσιωπητικά, θαυμαστικά- για να προσδώσουν μια γαργαλιστική νότα στο βασανιστήριο του ανθρώπου.


Βουλευτής,καταγγέλλεται, πως έκανε διαρκώς παρεμβάσεις υπέρ των βασανιστών,το όνομα του καλύπτεται απ το βρωμερό πέπλο της συγκάλυψης.


Τίποτα δεν έρχεται στο φως διαδικτυακά, ούτε ένα βίντεο, ούτε μια φωτογραφία, δεκάδες πρέπει να υπάρχουν, βρωμερά τιμαλφή σε συνενόχων, καλών συμπολιτών μας, τα χέρια.

Στο πηγάδι του ναζιστικού Σαλόν Κίτυ που ζούμε, ο καθένας παίζει το ρόλο που προβλέφτηκε γι αυτόν απ τις τσατσάδες της κοινωνίας.


Άλλος πορτιέρης,άλλος βασανιστής, άλλος πουτάνα, άλλος παρατηρητής αμέτοχος στις κουίντες να ευχαριστεί το θεό που δεν είναι ο ίδιος στους βασανιζόμενους.
 

Και ακούω στο μυαλό μου την κραυγή του παιδιού “έναν καφέ να πιω μη με βασανίζετε” και σκέφτομαι τους στίχους του ποιητή:


“Το βροχερό φθινόπωρο σ’ αυτή τη γούβα
κακοφορμίζει την πληγή του καθενός μας
ή αυτό που θα ‘λεγες αλλιώς, νέμεση μοίρα
ή μονάχα κακές συνήθειες, δόλο και απάτη,
ή ακόμη ιδιοτέλεια να καρπωθείς το αίμα των άλλων”.


Σε όλους τους Βαγγέληδες που κάθε μέρα βασανίζονται μέσα στην ανοχή και τα γελάκια των άλλων φωνάζω:

ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΤΕ,ΕΙΣΤΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ.
ΟΡΘΙΟΙ ΚΑΙ ΜΟΝΟΙ,ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΊΤΕ.
ΜΗΝ ΥΠΟΚΥΨΕΤΕ ΣΤΑ ΤΕΡΑΤΑ ΓΎΡΩ ΣΑΣ.

Της Σοφίας Λαμπίκη (24/2/2015)

----------------------------
[Πηγή]

Το δάχτυλο του Σόιμπλε

Κυριακή, Μαρτίου 15, 2015
Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, είτε το παίζει ο κακός μπάτσος του Μερκελισμού, είτε λέει αυτό που πιστεύει, αρέσκεται συχνά σε νουθεσίες κατά της Ελλάδας. Υπάρχουν αρκετοί στην Ελλάδα, από τον Τζήμερο ως τον Θεοδωράκη που αντιλαμβάνονται το κούνημα του δαχτύλου του Σόιμπλε ως σήμα προς το κοπάδι με τα πρόβατα και τρέχουν να ακολουθήσουν τη ρότα του τσομπάνη.

«Η Ελλάδα ζούσε πάνω από τις δυνατότητές της» επανέλαβε για ακόμη μία φορά ο κύριος Σόιμπλε. Τι εννοούσε όμως ο κύριος και Θεός του τσούρμου των αυτομαστιγωμένων Ελλήνων νεοφιλελεύθερων; Εννοούσε πως η φτωχή Ελλάδα αγόραζε γερμανικά όπλα, υποβρύχια,Λέοπαρντ ενώ δεν είχε αυτή την οικονομική δυνατότητα; Αυτο εννοεί; Μήπως εννοεί πως αυτή η μικρή χώρα αγόρασε τεχνολογία SIEMENS σε πολλαπλάσιες τιμές με τη μεθόδευση διεφθαρμένων Γερμανών που δίδαξαν τη διαφθορά στην Ελλάδα; Αυτές τις υπέρογκες δαπάνες εννοεί; Μήπως εννοεί τις κατασκευές των εθνικών εργολάβων οι οποίοι ακόμη και την ώρα που η Ελλάδα κατέρρεε, έριχναν δρόμους από άκρη σε άκρη;

Όχι, ο κύριος Σόιμπλε προφανώς εννοεί εκείνη την παραπάνω  σαλάτα που κάποια στιγμή φαγώθηκε καταχρηστικά το καλοκαίρι στη Σαντορίνη ή στα Κουφονήσια. Γιατί ο κύριος Σόιμπλε, είναι από αυτούς που έστησε τον μύθο «καταναλώναμε πάνω από τις δυνάμεις μας» πριν τον πάρει το Ποτάμι και οι όμοιοί του και μας πνίξουν στις ενοχές.

Η Ευρώπη και η Ελλάδα δεν κατέρρευσαν επειδή οι πολίτες ήταν επιπόλαιοι και αχόρταγοι, ασυνείδητοι και βουλιμικοί. Αυτά τα στοιχεία παθογένειας ήταν σύγχρονα  φαινομένα της τραπεζικής λειτουργίας και μέρος του κόλπου. Η Ευρώπη κατέρρευσε γιατί οι Τράπεζες τζόγαραν με επικίνδυνα προιόντα, μετέτρεψαν κάθε παραγωγική τους λειτουργία σε ιπποδρομιακή αντίληψη για την Οικονομία. Όταν έσκασε η φούσκα, οι κυβερνήσεις με το επιχείρημα πως αν καταρρεύσουν οι Τράπεζες θα καταρρεύσει η Οικονομία, έσωσαν τις τράπεζες. Μετέτρεψαν δηλαδή το ιδιωτικό τους χρέος σε Δημόσιο, σε δικό μας μέσα από την ανακεφαλαιοποίηση. Στην Ελλάδα η Τραπεζοκλεπτοκρατία «ανακεφαλαιοποίησε» όσα είχαν κλέψει οι Τραπεζίτες.

Τα φαινόμενα που υπονοεί ο Σόιμπλε, ήταν αποτέλεσμα της λειτουργίας της Οικονομίας των Τραπεζών. Οι Τράπεζες άνοιξαν, έδωσαν φτηνό χρήμα, μοίρασαν ακόμη και δάνεια για την πιτυρίδα, για δύο λόγους. Για να κλέψουν οι τραπεζίτες δανείζοντας κρυφές εταιρείες με δικούς τους αχυρανθρώπους και για να αγοράσουν τα θύματατα γερμανικά και γαλλικά προιόντα. Σε αυτά συμπεριλαμβάνονται οι BMW και οι πολυτελείς εξάρσεις που υπονοεί ο Σόιμπλε.

Ο Λουκάς Παπαδήμος ήταν αυτός που ως Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος είχε ζητήσει να δώσουν οι Τράπεζες φτηνά δάνεια σε όλους. Λίγο αργότερα κούναγε τα πρώτα ευρώ που έβγαλε με το Σημίτη από το ATM και που συμβόλιζαν την εύρωστη ελληνική Οικονομία. Στην πραγματικότητα συμβόλιζαν την παγίδευση της Ελλάδας σε ένα άνισο σύστημα το οποίο έπρεπε να υπηρετεί. Και βέβαια τη διαφθορά που εξέφρασε σε όλο το μεγαλείο της η Πασοκική εντερική Σημητική χλωρίδα. Όταν ανέλαβε βέβαια πρωθυπουργός ο Παπαδήμος μίλησε και αυτός για την ευθύνη των Ελλήνων οι οποίοι κατανάλωναν πάνω από όσα παρήγαγαν.

Είναι περιττό να πούμε πως ο καταναλωτισμός και οι τεχνητές ανάγκες δημιουργήθηκαν συστηματικά μέσα από ένα mediaκο σύστημα που ήταν συνδεδεμένο με την πολιτική και οικονομική ελιτ που μεθόδευσε όλα αυτά.

Προφανώς απέναντι στα συγκεκριμένα φαινόμενα ο καθένας στάθηκε και με την προσωπική του ευθύνη ή την άγνοια. Όμως τα τηλεοπτικά κωλάδικα δεν μιλούσαν τότε για οικονομία αλλά για τα πάρτυ του Κωστόπουλου. Και όποιος είχε την ατυχία να ακούει Πρετεντέρη ανυποψίαστος, ήταν σίγουρος πως το χρήμα που κυκλοφορεί δεν είναι ένα μεγάλο κόλπο, αλλά το αποτέλεσμα λειτουργίας μιας μεγάλης Σημιτικής Ελληνικής Οικονομίας .

Ως σήμερα όσοι έστησαν το παιχνίδι συνεχίζουν,προτάσσοντας τις ευθύνες των Ελλήνων, των Ισπανών, των Πορτογάλων των Κυπρίων. Γιατί η δημιουργία της ενοχής είναι απαραίτητη στο να λειτουργήσει το σύστημα και ο φόβος.

Όταν λοιπόν ο Σόιμπλε κουνάει το δάχτυλο, δεν το κάνει γιατί το πιστεύει. Άλλωστε ο ίδιος το 2000, ήταν πρωταγωνιστής ενός μεγάλου σκανδάλου χρηματισμού και διαφθοράς για το οποίο ζήτησε συγνώμη. Οπότε δεν  πρόκειται για πίστη στην ηθική αλλά για απλή λειτουργία των κανόνων του συστήματος. Τώρα γιατί ο Θεοδωράκης είναι έτοιμος να μας βγάλει την καλοκαιρινή σαλάτα από τη μύτη ως ευθύνη της κρίσης, είναι μάλλον γιατί ο ίδιος θεωρεί πως έχει δικαίωμα να φάει παντεσπάνι. Όταν άγνωστος ως δημοσιογράφος κάποιων περιοδικών  το 2000, παίρνεις ξαφνικά 24.000 ευρώ μισθό στην ΕΡΤ, χάνεις και το μέτρο και το  μέτρημα.

Του Κώστα Βαξεβάνη

---------------------
[Πηγή]

24 έργα του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου (Ελ Γκρέκο) αποκτούν ζωή και κίνηση

Κυριακή, Μαρτίου 15, 2015
24 έργα του Δομήνικου Θεοτοκόπουλου (Ελ Γκρέκο) αποκτούν ζωή και κίνηση μέσα στη μικρή μήκους ταινία "DOMENICOS" σε σκηνοθεσία του Ζουάν Κούρτις.
Ο δημιουργός αυτού του έργου ζωντανεύει διάσημους πίνακες του Ελ Γκρέκο μέσα σε μια ιστορία γύρω από τη ζωή του Χριστού. Η ψηφιακή επεξεργασία των πινάκων για τη δημιουργία αυτού του έργου έγινε από τον ίδιο τον σκηνοθέτη που σκοπό έχει την προσέλκυση νέων ανθρώπων στα ελληνικά εικαστικά έργα.



--------------------
[Πηγή]

Σάββατο 14 Μαρτίου 2015

Χαϊνης Δημήτρης Αποστολάκης: Είμαι ναρκομανής, γερμανοτσολιάς και ηλίθιος

Σάββατο, Μαρτίου 14, 2015
Χαϊνης Δημήτρης Αποστολάκης: Είμαι ναρκομανής, γερμανοτσολιάς και ηλίθιος
Απάντηση του Χαϊνη Δημήτρη Αποστολάκη για τις συκοφαντίες μετά τη συνέντευξή του στο In.gr)

Η λέξη ‘ λαός ‘ προσδιορίζει μια- ούτως ή άλλως- φαντασιακή κατηγορία. Το κάθε σύνολο, το φέρνω στο μυαλό μου σαν τις καλύτερες στιγμές του. Τον Έλληνα τον φαντάζομαι σαν τον Καζαντζάκη και σαν τον Καβάφη κι όχι σαν τον δικτάτορα Παπάγο. Το Ρώσο σαν τον Πούσκιν και το Ντοστογιέφσκι κι όχι σαν τον ολιγάρχη Αμπράμοβιτς. Το Γερμανό σαν τη Ρόζα Λούξενμπουργκ, σαν τον Αïνστάιν και σαν το Χέγκελ κι όχι σαν τον Χίτλερ. Τον αρχαίο Αθηναίο σαν το Σωκράτη κι όχι σαν τους δικαστές του. 

Είναι το κόλπο μου για να μην αυτοκτονήσω. Να χαίρομαι με τις ιερές μειοψηφίες αντί να βρίζω τις πλειοψηφίες και τους αρχηγούς τους. Ο κάθε λαός είναι οι κορυφές του πνεύματός του κι όχι οι γελοίοι σατραπίσκοι του.

Η μόδα της εποχής στην Ελλάδα είναι η δαιμονοποίηση του γερμανικού ‘λαού’ κι όχι η εκ βάθρων κριτική του καπιταλιστικού οικοδομήματος, μέρος του οποίου είμαστε κι εμείς.    
Πάντα κάποιοι άλλοι φταίνε: στην αρχαία Ρώμη οι Χριστιανοί, στη βυζαντινή αυτοκρατορία οι Βογόμιλοι, στην δυτική αυτοκρατορία οι Καθαροί, στο μεσαίωνα οι ορθολογιστές επιστήμονες, τους τέσσερις τελευταίους αιώνες οι Εβραίοι, τις τελευταίες δεκαετίες οι κομμουνιστές, οι αναρχικοί, οι τρομoκράτες. 

Στις μέρες μας, ο εχθρός είναι οι μουσουλμάνοι για τους αμόρφωτους δυτικούς, οι δυτικοί για τους αμόρφωτους μουσουλμάνους, οι γερμανοί για τους αμόρφωτους έλληνες και οι έλληνες για τους αμόρφωτους γερμανούς.



Δέχτηκα δριμεία και ατεκμηρίωτη- προσωπική- επίθεση (βλ. συνέντευξη στο in.gr):
  • ότι καταναλώνω ουσίες
Απάντηση: μου προμηθεύει χασίσι ο Βαμβακάρης, αψέντι ο Ρεμπώ και ηρωίνη ο Μπάροουζ. Τρελή μαστούρα!
  • ότι είμαι μέρος του συστήματος
Απάντηση: Προσκαλώ τον οιονδήποτε να επισκευτεί την πολυτελή βίλα μου (ενοίκιο 250 ευρώ), διαστάσεων 3×3 μέτρων, να πιούμε μια τσικουδιά μαζί.( Όποιος βρει δεύτερο ζευγάρι παπούτσια ή δεύτερο μπουφάν, να τα απαλλοτριώσει, δια συνοπτικών διαδικασιών). Είμαι αυτοεγκλεισμένος τώρα και 10 χρόνια. Δε σκοπεύω να βγώ τις προσεχείς δεκαετίες.
  • ότι αγνοώ (!!!) τον πρόσφατο παγκόσμιο πόλεμο
Απάντηση: Οι γονείς μου ήταν παιδιά στην κατοχή και μου μετέδωσαν όλη τη φρίκη του πολέμου. Είπα περιληπτικά, ότι τα πολτισμικά επιτεύγματα δίνουν τη σκυτάλη, πολλές φορές, σε συλλογικούς ναρκισσισμούς, που είναι άκρως επικίνδυνοι. Για παράδειγμα, την πρωτοφανή πολιτισμική έξαρση στην Ελλάδα τον 5ο π.Χ. αιώνα, τη διαδέχεται μια περίοδος 150 χρόνων που έλαβαν χώρα 100 πόλεμοι. Όλες οι ελληνικές πόλεις ενεπλάκησαν και αποδυναμώθηκαν. Ήταν ένας παγκόσμιος πόλεμος διαρκείας, για τα μέτρα της εποχής εκείνης και μάλιστα με τρομερές ακρότητες (διαβάστε πως συμπεριφέρθηκαν οι Αθηναίοι στους κατοίκους της Μήλου).
Επίσης, βαριέμαι να παλεύω για τα αυτονόητα. Ίσως, κάποια μέρα, πρόσωπο με πρόσωπο (έτσι καθαρίζω εγώ τους λογαριασμούς μου), σας εξηγήσω την άποψη μου, για την ανάδυση του γερμανικού υπερεθνικισμού, σα διαλεκτική απάντηση στην αγγλική αποικιοκρατία ύστερα από την εξαθλίωση που προκάλεσε η πρώτη μεγάλη κρίση του ’29.

Υ.Γ. 1. Ο τίτλος της συνέντευξης στο in.gr είναι της δημοσιογράφου.

Υ.Γ. 2. Αν βρείτε ένα σοβαρό ιστορικό ή φιλόσοφο, να διαφωνεί μαζί μου, για τον πήδο του πνεύματος από τον Πλάτωνα στον Καντ, να με φτύσετε όπου με δείτε. Ευτυχώς, για μένα, που υπάρχουν κι οι Monty Pythons: Διεθνής Τελικός Φιλοσοφίας (βίντεο): 

-----------------------
[Πηγή]

Copyright © 2014-15 Απόψεις επώνυμα™ is a registered trademark.

Designed by Templateism. Hosted on Blogger Platform.