'Αν ξυπνούσε ο κυρ-Αλέξανδρος' - Βιβλίο του Γιώργου Σανιδά

Χθες Παρασκευή στις 19:00 στο "Πόλις" έγινε μια ωραία εκδήλωση προς τιμήν του βραβευμένου σκιαθίτη συγγραφέα Γιώργου Σανιδά. Στην εκδήλωση αυτή παρουσιάστηκαν 3 βιβλία του, συγκεκριμένα:

1) "Αν ξυπνούσε ο κυρ-Αλέξανδρος"  από τον Αποστόλη Μωραϊτόπουλο,

2) "Το κάστρο της ελευθερίας & ο Μπαρμπαρόσα" από τον Γιώργο Παρίση και

3) "Ναυαγισμένοι Έρωτες" από τον Νίκο Φιλάρετο.

~~~§§§~~~

"Αν ξυπνούσε ο κυρ-Αλέξανδρος" 

Στο βιβλίο του 'Αν ξυπνούσε ο κυρ-Αλέξανδρος', ο βραβευμένος σκιαθίτης συγγραφέας Γιώργος Σανιδάς, παίρνει ένα σπουδαίο όσο και περίτεχνο λογοτεχνικό ρίσκο: όπως κι ο ίδιος αναφέρει, τολμάει το απίθανο, το αδιανόητο, φαντάζεται δηλαδή τί θα γίνονονταν «Αν επέστρεφε σήμερα στον κόσμο «ο φτωχός άγιος των γραμμάτων μας», ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, ποια εποχή του χρόνου θα επέλεγε, πού θα πήγαινε, ποιες μνήμες του θα ανακαλούσε, πού θα του υπαγόρευε η συνείδησή του να σταθεί, τι θα έβλεπε, τι θα άκουγε, πώς θα σχολίαζε την κρίση και τα έργα των σύγχρονων ανθρώπων, τι θα συμβούλευε, ποια μυστικά του «πάνω» κόσμου θα αποκάλυπτε, με ποιον θα συνομιλούσε, πόσο θα παρέμενε και τελικά, αν έφευγε ξανά, υπήρχε περίπτωση νέας επανόδου του; Επαναφέρει λοιπόν τον αγαπημένο του συντοπίτη σκιαθίτη συγγραφέα Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, από την αιωνιότητα του παραδείσου του με τη μορφή πνεύματος, ξανά στα εγκόσμια και μάλιστα στο αγαπημένο του νησί, τη Σκιάθο. Από τη πρώτη στιγμή της άυλης επιστροφής του, τον συνοδεύει νοητά στην περιπλάνησή του στο νησί για συνολικά 3 μέρες, όσα είναι και τα κεφάλαια του 50σέλιδου όμορφου αφηγήματός του. Σ' όλη αυτή την 3ήμερη περιπλάνηση, αφήνεται έντεχνα ο κυρ-Αλέξανδρος σε πρώτο πρόσωπο να σχολιάζει, να θυμάται, ν' αναπολεί αλλά και να κριτικάρει και να δίνει τις απαντήσεις του σ’όλ' αυτά τα υποθετικά ερωτήματα, εμπλουτίζοντάς τα διακριτικά και με αληθινή συστολή και με τα προσωπικά βιώματα, απόψεις και πιστεύω του ίδιου του συγγραφέα, λαμβάνοντας υπόψη ακόμη και την ιδιαίτερα οδυνηρή, σκληρή και αδυσώπητη κοινωνικοοικονομική κρίση που βιώνουμε όλοι, τα τελευταία 4-5 χρόνια.

Από αριστερά Γιώργος Παρίσης, Νίκος Φιλάρετος, Αποστόλης Μωραϊτόπουλος, Γιώργος Σανιδάς

Η Πρώτη μέρα είναι μια Μεγάλη Πέμπτη.

Πέρασαν πάνω από 100 χρόνια απ' τον σωματικό θάνατό του, το 1911. Στην αρχή, ο συγγραφέας αφήνει τον κυρ-Αλέξανδρο να εξιστορεί πως άφησε τα εγκόσμια και κοιμήθηκε βαθιά, μακάρια τον ύπνο του δικαίου. Περιγράφει ο ίδιος πως εξαϋλώθηκε και απαλλάχτηκε απ' το περιττό σωματικό του βάρος, πως αναβαπτίστηκε εκ του μηδενός και έτσι έγινε πνεύμα αγαθό κι ελεύθερο, που τριγυρνά ανέμελα, στις αυλές του παραδείσου. Όλα αυτά τα χρόνια το μόνο που πεθυμούσε, ήταν να ξαναπατήσει τα ιερά χώματα της πατρίδος του, έστω για μία τελευταία φορά [σελ.14, 2-3 §]:

"Σ' αυτή την απόφαση με έσπρωξε και κάτι ακόμη. Τελευταία ένοιωθα συνεχώς ανήσυχος σαν κάποιοι εκεί κάτω να με στοχάζονταν έντονα. Ημείς τα πνεύματα ζούμε παράλληλα και στις καρδιές όσων μας στοχάζονται κι όταν αυτές οι καρδιές καίνε και μας καλούν, γινόμαστε αύρα κι ερχόμαστε να τις δροσίσουμε...
Νά 'μαι τώρα, σιμώνω περιχαρής, του Λαζάρου στο νησί μου...
Λέω περιχαρής γιατί επιπροσθέτως με χαροποιεί ο λόγος μου καθώς διαπιστώνω πως ολοένα και περισσότερο, λανθανόντως, προσεγγίζει τη δημοτική, αυτή που μιλούσαν πάντα οι απλοί άνθρωποι για τους οποίους και μόνο, ενδιαφερόμουν. «Σαρξ έκ της σαρκός τους» υπήρξα άλλωστε κι εγώ σε εκείνον τον μάταιο κόσμο..." 

Πρώτη του επιθυμία ήταν να επισκεφθεί την Μητρόπολη, μέρα που ήταν, και ν' ανάψει ένα κεράκι. Μπαίνοντας στην εκκλησία αντιλαμβάνεται γρήγορα ότι τα πράγματα δεν είναι όπως τ' άφησε: βλέπει τους μεγάλους, φανταχτερούς πολυελαίους, τα ψεύτικα πολύχρωμα κι εκτυφλωτικά κεριά, πολύ χρυσάφι και μάρμαρα παντού, καμιά κατάνυξη στο πλήρωμα του εκκλησιάσματος κλπ... Διαπιστώνει ότι πολλά άλλαξαν από τότε. Αναρωτιέται όμως άλλαξαν προς το καλύτερο; Μάλλον όχι. Γίναμε περισσότερο άνθρωποι του "φαίνεσθαι" μονολογεί κι όχι της "ουσίας" και του "είναι" [σελ.17,3-5§]:


"Δεν περίμενα βέβαια να συναντήσω στα στασίδια της εκκλησίας το γέρο Φραγκούλη, τη θεια Αχτίτσα," τη σταχομαζώχτρα", το Μελαχρώ, το Διόμικο, το Μαθηνιώ', το Λαλιώ, αλλά όχι κι αυτό το αδιάντροπο θέαμα! Εδώ πλέον είναι πασιφανές πως κυριαρχεί το λούσο, ο νεοπλουτισμός, δίνουν και παίρνουν οι άσχετοι σχολιασμοί, οι ασεβείς ψίθυροι και βασιλεύει η οχλαγωγία.

Ε, χριστιανοί νισάφι! Η εκκλησία δεν είναι θέατρο, ούτε οι ψάλτες θεατρίνοι...

Αν εξαιρέσεις ελάχιστους, καμία κατάνυξη, μέθεξη, ευλάβεια, συστολή, περισυλλογή, ταπείνωση, μόνο έπαρση και κομπασμός. Παρέλαση κενοδοξίας. Μύτες ψηλές αντί για σκυφτά κεφάλια ακόμα και από ανθρώπους που θα λάβουν σε λίγο, τη Θεία Κοινωνία των αχράντων μυστηρίων. «Τί νά τάξω»...για νά σταματήσουν; «Εγώ δέν έχω ασήμι...», συγχωρά με Θεέ μου τον βλάστημο. Εσύ βλέπεις και κρίνεις, αρκεί..."

Μετά κάνει ένα περίπατο στα σοκάκια. Αναρωτιέται που πήγε το υγρό χώμα που υπήρχε παλιά, γιατί οι περισσότεροι διαβάτες είναι τόσο βιαστικοί, γιατι τρέχουν έτσι, θέλουν κάτι να προφτάσουν; Έγιναν όλοι δέσμιοι του καταιγιστικού ρυθμού των τερατουπόλεων; Ο ίδιος παραμένει σαν πνεύμα που είναι αόρατος, και την ομιλία του δεν μπορούν να την ακούσουν οι κοινοί θνητοί, παρά μόνον οι Άγγελοι.

Ύστερα φτάνει στο παλαιό πετρόχτιστο πατρικό του. Με πολύ μεγάλη συγκίνηση διαπιστώνει ότι δεν έπεσε κι αυτό στην μανία των νεοελλήνων, να αφανίζουν το παρελθόν τους, αλλά διατηρήθηκε σχεδόν ανέπαφο ως Μνημείο μιας άλλης εποχής! Χαίρεται πολύ που τον ενθυμούνται ακόμη οι άνθρωποι.

Συνεχίζοντας τον περίπατό του ο κυρ-Αλέξανδρος, περιδιαβαίνει όλη τη πολίχνη, διαπιστώνοντας τεράστιες αλλαγές: πολύβουη αγορά, τεχνητός φωτισμός, σκόνη, σκουπίδια παντού."Πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως ερριμμένοι". Πόρτες σφαλιστές, ελάχιστοι γηγενείς, έρημοι οι μέσα δρόμοι, καμιά χαρά και συντροφικότητα όπως παλιά. Στους ελάχιστους ανθρώπους που συνάντησε, παρά την υλική ευημερία, δεν συνάντησε χαρά και ευτυχία. Κι όλοι μουρμούριζαν την λέξη "κρίση"! Ο ίσκιος λοιπόν αυτής της "κρίσης", μάλλον οδήγησε κάποιους να με θυμούνται τώρα πιο έντονα, μονολογεί [σελ.21,4-6§]:

Η μόνη λέξη που ακούω κατά κόρον παντού, κυρίως από τους Έλληνες, είναι η λέξη «κρίση». Αυτός ο ίσκιος απλώθηκε πάνω απ' τη χώρα και μάλλον αυτός έκανε κάποιους, λίγους, να με στοχάζονται τώρα πιο έντονα. Εσείς οι μετρημένοι, οι μυημένοι, οι νοσταλγοί μιας άλλης ζωής, με καλέσατε και μόνο εσείς δυστυχώς, έχετε το προνόμιο να μ' ακούτε.
«Τί άλλο», όμως, «είναι ή κρίσις ειμή σύγκρισις;». Με τί άραγε συγκρίνουν οι σύγχρονοι, το απεχθές παρόν; Με το διάχυτο, βέβηλο παρελθόν της επίπλαστης ευημερίας; Σε τι κόσμο τελικά επιθυμούν να οδηγηθούν οι ημεδαποί, αν βγουν -αν- απ' το τέλμα στο οποίο φαίνεται πως έχουν περιέλθει;
Έλληνες, για να απαντήσετε ορθά στο βασανιστικό τούτο ερώτημα, ας ανατρέξετε στις ωραίες αναμνήσεις, στα «ϊχνη τά ύγρά, τά μαλακά πτίλα», τόν «χνοΰν, ον έκρίπτει ό άνεμος», τις μνήμες μιας φαιδράς εποχής αγνότητας. Δεν ωφελούν τα σκυθρωπά βλέμματα κι οι σκοτεινές καρδιές που σας κάνουν ξένους στον ίδιο σας τον τόπο. Η κρίση δεν αφορά μόνο τον άρτο και πρέπει να ειδωθεί σαν ευκαιρία ριζικής αναγέννησης και πραγματικής αλληλεγγύης, μόνο έτσι θα ξεπεραστεί, άλλως θα οδηγήσει σε νέα, απείρως οδυνηρότερη!




Και λίγο παρακάτω [σελ.23,§3]:
Αν δεν ήξερα, δεν θα μπορούσα να ξεχωρίσω αν βρίσκομαι σε νησί, ή σε στεριά, σε πόλη ή σε χωριό. Ζητείται επιγόντως ταυτότης πριν χαθεί κάθε ίχνος παράδοσης! Και ο απεχθέστερος όλων των δρόμων, ο κεντρικότερος, το σύνχρονο σημείο αναφοράς, ο πλέον απρόσωπος, - τι ειρωνεία! - φέρει το όνομά μου! Καλύτερα να ήταν ποτόκι στο οποίο να στράγγιζαν τα όμβρια ύδατα του Θεού, παρά αυτές οι ορδές των βαρβάρων.

Και λέγοντας τα παραπάνω, ξαναθυμάται τους στίχους του προπερασμένου αιώνα στο πόνημά του "Οι ελαφροΐσκιωτοι", όπου περιέγραφε το μίσος που εβασίλευε μεταξύ ατόμων και οικογενειών, πράγμα που παρέμεινε απαράλλαχτο και στο σήμερα!

Στο τέλος μπουχτισμένος από την υπερβολή και την μεγαλομανία, πηγαίνει προς το λιμανάκι, να βρει τη γιατρειά του. Διαπιστώνει κι εκεί την ίδια κατάσταση. Μόνο το Μπούρτζι τον γεμίζει με χαρά γιατί του φαίνεται πολύ καλλωπισμένο και κατάφυτο, όπου αντικρίζει και την προτομή του.

Από αριστερά Γιώργος Παρίσης, Νίκος Φιλάρετος, Αποστόλης Μωραϊτόπουλος

Η Δεύτερη μέρα είναι η Μεγάλη Παρασκευή.

Ανέτειλε λοιπόν η επόμενη μέρα, η Μ. Παρασκευή "η σεμνοτέρα και ιεροτέρα του Χριστιανισμού ημέρα". Μετά αφού θυμήθηκε νοερά όλες τις εκκλησίες του νησιού που είναι αφιερωμένες στην Παναγία, -11 τον αριθμό- "παρόντες σήμερα, τη μαύρη μέρα της ταφής του υιού τους", αναπόλησε τα παλιά ήθη και έθιμα που είχαν σχέση με τον στολισμό του επιταφίου, την περιφορά του στο χωριό με κωδωνοκρουσίες, όπως και τον κυματοειδεί λικνισμό του όπως το περιγράφει εδώ [σελ.31,2§]:

«Τό ιερόν Έπιτάφιον ύφίστατο ενίοτε κυματοειδείς λυκνισμούς, ώς μυστηριώδες πλοΐον, τό όποιον «σκαμπανεβάζει» εις τάς ανωφέρειας και κατωφέρειας τού δρόμου, και ήτο μακρόθεν έκλαμπρον θέαμα. Εις όλα τά παράθυρα και τάς πεζούλας των οικιών, πήλινα θυμιατήρια και τίνες μεγάλαι κεραμίδες εκάπνιζον, διαχέοντα εύωδίαν....Τέλος έπιστρέφομεν εις τόν ναόν. Τώρα κατά τά νησιωτικά μας έθιμα, έμελλε νά διαδραματισθη μεγάλη επική σκηνή - ή διαρπαγή τών λαμπάδων. Αί λαμπάδες, αί άνημμέναι έπί τού Επιταφίου, είναι εξόχως θαυματουργοί και μάλιστα έν ώρα τρικυμίας εις τήν θάλασσαν... ' Υψιτενές τό Έπιτάφιον εΐσήρχετο εις τόν ναόν...»."

Η ημέρα αυτή ήταν συνυφασμένη με προσευχή, νηστεία, θλίψη και κατάνυξη θυμάται. Μα τι βλέπει σήμερα γύρω του;  Κάτω στο λιμάνι μεγάλη καοσμοσυρροή. Όλοι τρώγουν, πίνουν, γελούν και χαριεντίζονται αναίσχυντα. Αλοίμονο, μονολογεί, το θρησκευτικό συναίσθημα έχει τελματώσει, η ανθρωπότητα βαδίζει στα τυφλά στο χείλος του γκρεμού! Αν ξεχάσουμε να χαλιναγωγούμε τα πρωτόγονα ένστικτά μας, οδηγούμαστε αναπόφευκτα στην παρακμή! "Επτωχεύσαμε παντού ως νεοέλληνες" [σελ. 35,3-τέλος]:

«Άμυνα περί πάτρης δέν είναι αί σπασμωδικαί, κακομελέτητοι και κακοσύντακτοι έπιστρατεΐαι, ουδέ τά σκωριασμένης επιδεικτικότητος θωρηκτά. Άμυνα πέρι πάτρης, θά ήτο η ευ συνείδητος λειτουργία τών θεσμών, ή εθνική αγωγή, ή χρηστή διοίκησις, ή καταπολέμησις τοϋ ξένου ϋλισμοΰ και πίθηκισμοϋ, τοϋ διαφθείροντας τό φρόνημα και εκφύλισα­ντος σήμερον τό έθνος, και ή πρόληψις της χρεωκοπίας.
Τις ήμύνθη περί πάτρης; Και τί πταίει ή γλαϋξ, ή θρηνούσα επί ερειπίων; Πταίουν οί πλάσαντες τά ερείπια. Και τά έρείπια έπλασαν οί ανίκανοι κυβερνήται τής'Ελλάδος».

Ανίκανοι κυβερνήτες, λοιπόν; Ναι. Αλλά ποιος, πέρα από μας τους διαιωνίζει; Ο λαός, ο λαός ας αναλάβει επιτέλους την ευθύνη του τόπου και της τύχης του!...
 
Πού είναι οι πνευματικοί άνθρωποι της χώρας; Οι δάσκαλοι του γένους; Οι ευπατρίδες ευεργέτες; Οι αδωρόκητοι πολιτικοι. Οι ιερείς; Κάνουν μνημόσυνα; Πώς ανέχονται όλα όσα συμβαίνουν; Η πλειοψηφία σιωπά, ιδιωτεύει, «φιλοσοφεί ως εγώ, και ουδέν πράττει». Ή μήπως κάποιοι βολεύονται εντός της χοάνης του συστήματος με τους στείρους, χωρίς αγάπη κανόνες;Ή μήπως κάποιοι κρύβονται πίσω απ' τη μελ­λούμενη ζωή λες και οι πράξεις τους ή οι παραλείψεις τους, σ' αυτή για την οποία έχουν την ευθύνη, δεν θα μετρήσουν; Βαυκαλίζονται όσοι πιστεύουν πως με ευχές, ασθενείς επικλήσεις, προσευχές και ψευδοπροσπάθειες για το θεαθήναι θα εξαργυρώσουν τη συνενοχή τους για το χάλι αυτού του κόσμου. «Ουαί ημίν γραμματείς και Φαρισαίοι»


Η Τρίτη μέρα είναι η Μεγάλο Σάββατο.

Εδώ ο συγγραφέας φέρνει στη θύμηση του κυρ-Αλέξανδρου διάφορα υπέροχα αποσπάσματα από τη "Φλώρα ή Λαύρα", απ' τον "Λαμπριάτικο Ψάλτη", το "Θέρος - Έρος", "Στην Αγι-Αναστασά" κλπ. και καταλήγει στις ...παρυφές του Κάστρου, όπου κι εδώ έφθασε ο ¨πολιτισμός", σαν θλιβερός αντίλαλος του απολίτιστου κόσμου! Και καταλήγει [σελ. 49, §2-3]:

Η περιοχή του Κάστρου, του κάθε άπαρτου «Κάστρου», απέμεινε τώρα το στερνό καταφύγιο σωτηρίας, η τελευταία ευκαιρία, το μήλο αυτού του επίγειου παραδείσου, ο απαγορευμένος καρπός που αν κοπεί, θα αποβληθεί το γένος των Ελλήνων δια παντός απ' αυτόν τον τόπο!
Δεν αξίζει τέτοια τύχη στα αθώα παιδιά σας, στους μελλοντικούς 'Ελληνες, έχει και σπουδαίες στιγμές η ιστορία μας, έχει ακόμα απίστευτης ομορφιάς άπαρτα «Κάστρα», ετούτη η χώρα.
Αδελφοί απόγονοι συντοπίτες, πρέπει να σταματήσετε πάραυτα την αδιέξοδη πορεία προς την άβυσσο, την ακατάσχετο αιμορραγία της γης και το βίαιο θάνατο της ζωής του πλανήτη. Μαραίνετε τις λίμνες, στερεύετε τα ρέματα, στραγγίζετε και φαρμακώνετε τα γλυκά νερά, μολύνετε «τα ρόδινα ακρογιάλια», τη θάλασσα και τον ουρανό, προκαλείτε τον αφανισμό των πλείστων ζωντανών πλασμάτων, ρημάζετε τους αγρούς , καταστρέφετε τα δάση, απογυμνώνετε τα βουνά, πουλάτε ασύστολα τη γενέθλια γη, χτίζετε, χτίζετε, χτίζετε,... πριονίζετε εν τέλει, το κλαδί πάνω στο οποίο πατάτε.


Τελειώνοντας θέλω να πω πως όταν πρωτοέπιασα στα χέρια μου αυτό το μικρό βιβλιαράκι, δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ, ότι θα με αποζημίωνε με τόσες πολλές δόσεις παπαδιαμάντειας λογοτεχνίας και σοφίας, συνταιριασμένες (παντρεμένες) έντεχνα, αθόρυβα και σεμνά και δια της τεθλασμένης οδού, και με τους δικούς του προβληματισμούς και απόψεις για την σημερινή πολύχρονη κρίση που περνάμε όλοι στην πατρίδα μας. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα, ιδιαίτερα στους νεότερους (και όχι μόνο).

Του Αποστόλη Μωραϊτόπουλου (AMOR 6/2/2015)


-------------------

(Οι 3 φωτογραφίες είναι από άλμπουμ του Ν. Φιλάρετου)

Η Ζωή είναι ωραία! – by To Skouliki Tom

Με ρεκόρ ψήφων η Ζωή Κωνσταντοπούλου είναι από σήμερα η νέα Πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων, παρά την εισήγηση του Σταύρου Θεοδωράκη που πρότεινε για Πρόεδρο της Βουλής, Πρόεδρο της Δημοκρατίας και Πρωθυπουργό τον Μπόμπολα.

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου απέσπασε 235 ψήφους σε σύνολο 298, ενώ αν ο ΣΚΑΪ έκανε τώρα την ψηφοφορία για την εκπομπή “Μεγάλοι Έλληνες”, δεν αποκλείεται η Ζωή Κωνσταντοπούλου να ξεπερνούσε σε ψήφους ακόμα και τον Μέγα Αλέξανδρο.

Είναι γνωστό ότι η Ζωή Κωνσταντοπούλου είχε δεχτεί τα προηγούμενα χρόνια τις περισσότερες λεκτικές επιθέσεις από κάθε άλλο βουλευτή, ενώ δεν είναι λίγοι αυτοί που τοποθετήθηκαν δημοσίως εναντίον της υποψηφιότητάς της.

Δεν εκπλήσσομαι καθόλου που πολλοί συνάδελφοί της και έγκριτοι δημοσιογράφοι έτρεμαν μπροστά στο ενδεχόμενο να αναλάβει το προεδρείο της Βουλής. Έχουν πολλούς σκελετούς στις ντουλάπες τους.

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου έχει δεχτεί αρνητικά σχόλια για το φύλο της, τα κιλά της, τον γάμο της και το ντύσιμό της, ενώ αυτό που πραγματικά ενοχλούσε τους αντιπάλους της ήταν το γεγονός ότι υπήρξε η πιο μάχιμη βουλευτής του Ελληνικού Κοινοβουλίου.

Κι αυτό την έκανε έκανε ιδιαίτερα αγαπητή στους ψηφοφόρους οι οποίοι την τίμησαν δεόντως – όπως της άξιζε – στις πρόσφατες εκλογές.

Στην πρώτη της ομιλία, η νέα Πρόεδρος της Βουλής δεσμεύτηκε για αναβάθμιση του ρόλου του Ελληνικού Κοινοβουλίου και αλλαγές στον κανονισμό της Βουλής, με στόχο τη διαφάνεια, την πάταξη της διαφθοράς, τη διερεύνηση όλων των εκκρεμουσών υποθέσεων και την τάχιστη σύσταση της Επιτροπής Διεκδίκησης των Γερμανικών Αποζημιώσεων.

Πράγματα αυτονόητα δηλαδή που όμως είναι πρωτόγνωρα για τα ελληνικά δεδομένα. Όπως πρωτόγνωρα είναι και πολλά άλλα που ζούμε αυτές τις μέρες.

Εγώ δεν ψήφισα τη Ζωή Κωνσταντοπούλου – δεν ψήφισα καν ΣΥΡΙΖΑ – αλλά είχα την τύχη να τη γνωρίσω από κοντά λίγες μέρες πριν τις εκλογές. Για την ακρίβεια μας σύστησε η Δέσποινα Κουτσούμπα σε ένα εστιατόριο των Εξαρχείων.

Πέρα από το γεγονός ότι η Ζωή Κωνσταντοπούλου διέκοψε το φαγητό της και σηκώθηκε όρθια για να με χαιρετήσει – γεια σου, Αντώνη Σαμαρά! -, μου έκανε εντύπωση το πόσο χαμογελαστή και εγκάρδια ήταν, ενώ όταν την προσκάλεσα να μιλήσει στη ραδιοφωνική εκπομπή μας, δέχτηκε με χαρά και με ξαναρώτησε το όνομά μου, το οποίο επανέλαβε δυνατά.

Μπορεί να ακουστώ υπερβολικός αλλά νομίζω ότι αυτός ήταν ό τρόπος της να το καταγράψει παντοτινά στη μνήμη της. Δε νομίζω ότι υπάρχει κάτι που ξεχνάει αυτή η γυναίκα.

Μερικές μέρες αργότερα, ακριβώς μία εβδομάδα πριν από τις εκλογές, το τηλέφωνό μου χτύπησε. Ήταν η Ζωή Κωνσταντοπούλου που με χαιρέτησε με το ονοματεπώνυμό μου και μου είπε ότι ήθελε να μιλήσει στην εκπομπή μας λίγο μετά την εμφάνισή της στο Mega. Είχε μάθει από τη Δέσποινα Κουτσούμπα για το μπλογκ μας, είχε διαβάσει κείμενά μας και μας ήξερε όλους.

Είμαι πολύ χαρούμενος που η Ζωή Κωνσταντοπούλου διάβασε το μπλογκ μας και είμαι ακόμα πιο χαρούμενος που τη γνώρισα από κοντά.

Αλλά κυρίως είμαι χαρούμενος που έγινε Πρόεδρος της Βουλής.

Η Ζωή είναι ωραία!

Της εύχομαι τα καλύτερα.

by To Skouliki Tom

(Ανήθικο δίδαγμα: Διαβάζω τα σχόλια των κομμάτων της αντιπολίτευσης μετά τη σημερινή ομιλία της. Την αποκάλεσαν “κομματικότερη του κόμματος” και “κομματική συνιστώσα”. Αυτό σημαίνει ότι τα είπε καλά. Για πολλούς, η ζωή από δω και πέρα δε θα είναι καθόλου ωραία. Κι αυτό μας αρέσει.)

~~~§§§~~~

(Πριν 19 λεπτά έγραψα το παρακάτω τίτλο σε ανάρτησή μου για τον χθεσινό λόγο της Ζωής:
Ούτε στους Βαρουφάκηδες πιστεύω ούτε αυτούς που λένε πολλά μπλα μπλα. Εκτιμούσα -και μετά την μνημειώδη ομιλία της χθες σαν πρόεδρος της Βουλής- εκτιμώ περισσότερο, εκτός απ΄τον Αλέξη Τσίπρα, τη Ζωή Κωσταντοπούλου!
AMOR 7/2/2015)


--------------------
[Πηγή]

Ανοιχτή επιστολή στον Πρωθυπουργό Α. Τσίπρα - Του Γιάννη Μακριδάκη

Αγαπητέ Πρωθυπουργέ, κ. Αλέξη Τσίπρα, πρώτη φορά απευθύνομαι έτσι σε Πρωθυπουργό του νεοελληνικού κράτους αφού όλους τους προηγούμενους από εσάς, τους οποίους έζησα, μόνον αγαπητούς δεν μπορούσα να τους προσφωνήσω. Πολύν καιρό ήθελα να σας γράψω, πολύ πριν εκλεγείτε Πρωθυπουργός αλλά συνεχώς το ανέβαλα μέχρι που ήρθε προφανώς η κατάλληλη ώρα.

Δεν θα μακρηγορήσω, ούτε και θα γράψω αναλυτικά τις σκέψεις μου. Μοναχά θα σας πω ότι το πράγμα άρχισε να φαίνεται ολοκάθαρα πια, από τότε που ο Κ. Σημίτης ως Πρωθυπουργός της Ελλάδας διαλάλησε το περίφημο: “Εκσυγχρονιζόμαστε, γινόμαστε Ευρώπη. Τα κουρεία θα γίνουν κομμωτήρια και τα καφενεία καφετέριες”. Από τότε, όλοι όσοι αγαπήσαμε την διαφορετικότητα της κάθε πατρίδας μέσα στο παγκόσμιο στερέωμα αρχίσαμε να θρηνούμε για την διαφαινόμενη ισοπέδωση, που είχε ήδη αρχίσει να επελαύνει ταχύτατα σε όλα τα επίπεδα, από τη φύση μέχρι τον πολιτισμό, μέχρι την οικονομία και τον άνθρωπο, τον οποίον ομογενοποίησε αποπροσανατολίζοντάς τον και καθιστώντας τον χυδαίο καταναλωτή του οικοσυστήματος δηλαδή του εαυτού του.

Η πατρίδα μας, πάμπλουτη σε φυσικούς πόρους, σε φυσικό και πολιτισμικό κεφάλαιο, σε ανθρώπινο δυναμικό, η χώρα αυτή που κατοικούνταν μέχρι πριν μερικές δεκαετίες από ανθρώπους με τσαγανό, σοφία και απίστευτη ευρηματικότητα, προσόντα ανεπτυγμένα λόγω του γεωφυσικού ανάγλυφου και του κλίματος, ανθρώπους οι οποίοι ένιωθαν τον πλούτο που τους περιέβαλλε και που κατείχαν, το εξέφραζαν δε ως “ήμασταν πλούσιοι, όλα τα είχαμε, μόνο λεφτά δεν είχαμε”, δέθηκε ξαφνικά στο άρμα του καταναλωτισμού και της Γερμανίας, παραδόθηκε στα δανεικά ευρώ και μετατράπηκε σε έναν κακομοίρη φτωχό δήθεν και προβληματικό συγγενή μιας ανιστόρητης και αποικιοκρατικής ευρωπαϊκής ένωσης, με την ευθύνη βέβαια να βαραίνει απόλυτα τους γερμανόδουλους ιδιοτελείς πολιτικούς νάνους που κυβέρνησαν έως πριν λίγες μέρες πριν από εσάς, ως τοποτηρητές της Γερμανίας επί εδάφους ελληνικού.

Δεν σκοπεύω αγαπητέ Πρωθυπουργέ, κ. Αλέξη Τσίπρα να αναλωθώ ούτε σε αυτούς ούτε στα έργα και τις ημέρες τους. Το μόνο που θέλω να σας πω είναι το εξής:

Ανήκω σε αυτούς που δεν ψήφισαν τον Σύριζα αλλά ανακουφίστηκαν από την εκλογική του επικράτηση λόγω φυσικά της εξαφάνισης από το οπτικό πεδίο και τις ζωές μας της ακροδεξιάς αμορφωσιάς, ακαλαισθησίας, αναξιοπρέπειας και των εκφραστών αυτής. Δεν ψήφισα τον Σύριζα για πολύ συγκεκριμένο λόγο. Διότι ενώ έβλεπα πεντακάθαρα ότι έχετε, το κόμμα και εσείς προσωπικά ως νέος άνθρωπος και πολιτικός, την μέγιστη ιστορική ευκαιρία να εμπνεύσετε την κοινωνία, να την ξεκολλήσετε από τον βούρκο της ευτέλειας και να την οδηγήσετε ξανά προς τις πραγματικές αξίες, δίνοντας το παράδειγμα σε όλο τον “πολιτισμένο” δυτικό κόσμο, με πίκρα διαπίστωνα συνεχώς ότι εσείς δεν το βλέπετε καθόλου έτσι αλλά έρχεστε μοναχά ως διορθωτές του υφιστάμενου συστήματος και όχι ως ριζοσπαστικοί αμφισβητίες αυτού.

Ήρθατε όμως στην εξουσία, σας έφερε ο λαός που μέχρις εδώ ήταν έτοιμος για αλλαγές, πολύ καλώς έκρινε και έπραξε, ήταν αυτό ένα τεράστιο βήμα προόδου και ελπίδας για επαναφορά τουλάχιστον των αξιών της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης στην ζωή μας. Ήρθατε λοιπόν στην εξουσία και ξεκινήσατε με το καλημέρα και με τσαγανό, όπως φαίνεται, μια διαπραγμάτευση, η οποία όμως τελεί υπό τους όρους, τους ορισμούς και τα όρια του υφιστάμενου καταστροφικού για τους ανθρώπους και για το οικοσύστημα χρηματοοικονομικού συστήματος και της ανιστόρητης γερμανοκρατούμενης ευρωπαϊκής ένωσης.

Βρισκόμαστε τις μέρες αυτές εμπρός στην σκληρή στάση των Γερμανών και των εθελόδουλων πολιτικών των άλλων κρατών της Ευρώπης, οι οποίοι ακόμη κρατούν τις καρέκλες τους σε αντίθεση με τους Έλληνες ομοίους τους, τους οποίους εξαφανίσαμε ανεπιστρεπτί εύχομαι.

Αυτή η σκληρή στάση όλων δείχνει πεντακάθαρα ότι η Ευρώπη, όπως και όλος ο δυτικός καταναλωτικός “πολιτισμός”, δεν έχουν κανένα μέλλον αγαπητέ Πρωθυπουργέ. Δείχνει ότι οδεύουν προς την τελική αυτοκαταστροφή δια του κανιβαλισμού, αφού όμως πρώτα θα αφανίσουν όλα τα υπόλοιπα πλάσματα και το οικοσύστημα.

Η ιστορική λοιπόν παγκόσμια ευκαιρία που έχετε αγαπητέ Πρωθυπουργέ κ. Αλέξη Τσίπρα, είναι να αποτελέσετε έμπνευση για την ελληνική κοινωνία, η οποία μπορεί να γίνει η πρώτη του δυτικού κόσμου που θα περάσει σταδιακά σε μια μετακαταναλωτική εποχή, η οποία έχει ήδη αρχίσει να αχνοφέγγει ούτως ή άλλως για την ανθρωπότητα.

Τα στάδια της πορείας αυτής είναι συγκεκριμένα.

Καμία υπαναχώρηση και παύση κάθε διαπραγμάτευσης εντός του γερμανικού μοντέλου διακυβέρνησης της Ευρώπης, αποχώρηση από την ευρωζώνη και την ευρωπαϊκή ένωση του κεφαλαίου, με όλες τις απαραίτητες οικονομικού χαρακτήρα άμεσες πολιτικές  ενέργειες που συνεπάγεται κάτι τέτοιο ώστε να γίνει όσο πιο ομαλά η μετάβασή μας (κρατικοποίηση τραπεζών, κόψιμο εθνικού νομίσματος, κατάργηση όλων των άμεσων φόρων και έμμεση φορολόγηση της κατανάλωσης κλπ), πολιτική κινήτρων στους Έλληνες πολίτες ώστε να ενθαρρυνθούν να εγκαταλείψουν τις μεγαλουπόλεις, τα γήπεδα δηλαδή του καταναλωτισμού, που τους καθιστά ασθενείς και χειραγωγούμενους, ανασφαλείς και έρμαια των πολυεθνικών και να εγκατασταθούν ξανά στην ελληνική επαρχία, πλάι στους φυσικούς πόρους και την παραγωγή, πλάι στον πλούτο δηλαδή τον αέναο, ταυτοχρόνως στροφή σε μία ανάπτυξη ήπια, που να σέβεται το φυσικό και πολιτισμικό κεφάλαιο αλλά και την κλίμακα κάθε τόπου, στροφή δηλαδή σε πολιτικές σμίκρυνσης και όχι πλέον γιγαντισμού, σε προτάσεις που θα αποτελέσουν όλες μαζί ένα γιγάντιο αναπτυξιακό έργο κάνοντας την Ελλάδα ένα άθροισμα μικρών παραδείσων φύσης πολιτισμού και συμβατής επιχειρηματικότητας, ταυτόχρονη παροχή παιδείας και όχι πλέον εκπαίδευσης, για την συνειδητοποίηση της φυσικής υπόστασης των Ελλήνων πολιτών, για την διαχείριση και την αναπλήρωση του αμύθητου και αειφόρου πλούτου της πατρίδας μας, για την επανάστηση του αξιακού μας συστήματος, για την επανασύνδεσή τους με την φιλοσοφία, την υγεία, τη ζωή.

Θα μπορούσα να γράψω ολόκληρο βιβλίο για όλα αυτά αγαπητέ Πρωθυπουργέ κ. Αλέξη Τσίπρα, έχω άλλωστε ήδη γράψει πολλά επ’ αυτών καθ’ όλα τα χρόνια της οικονομικής κρίσης. Δεν θα συνεχίσω όμως άλλο. Θα κλείσω λέγοντάς σας μόνον ότι ουτοπία είναι να πιστεύεις σε ένα τεχνητό ανθρώπινης νόησης και κατασκευής σύστημα και να παλεύεις να το τελειοποιήσεις, ενώ ρεαλισμός και μάλιστα απόλυτος είναι να πιστεύεις στο μόνο αυθύπαρκτο και αληθινό σύστημα, το οικοσύστημα, να το συνειδητοποιείς και να μην εκβιάζεις τους Νόμους του, οι οποίοι διέπουν κι εσένα ως πλάσμα φυσικό διότι κάθε τέτοια σου ενέργεια έχει συνέπειες που δημιουργούν έναν φαύλο κύκλο ολόγυρά σου.

Ας βγούμε αγαπητέ Πρωθυπουργέ κ. Αλέξη Τσίπρα από τον φαύλο κύκλο του χυδαίου καταναλωτισμού και ας πάρουμε τη ζωή και την πορεία εξαρχής, ας δείξουμε τον δρόμο στην Ευρώπη αλλά και στην παγκόσμια κοινότητα των καταναλωτών. Αν πετύχουμε θα ζήσουμε ευτυχείς και με ευημερία, αν αποτύχουμε θα πεθάνουμε αξιοπρεπείς. Σε καμία περίπτωση δεν θα βγούμε χαμένοι.

Γιάννης Μακριδάκης

~~~§§§~~~

(Προσωπικά, συμφωνώ με τα περισσότερα. Έχω μόνο να κάνω 2 παρατηρήσεις:
1) Η προτελευταία παράγραφος, θέλει επαρκεί εξήγηση. Στο "μόνο αυθύπαρκτο και αληθινό σύστημα, το οικοσύστημα", ανοίκει κι ο ανθρώπινος νους, η περιέργειά του, η αναζήτηση του άγνωστου, άρα και το να εκβιάζει "τους Νόμους του" είναι μέρος της ίδιας του της φύσης, μέρος του αυθύπαρκτου συστήματος!. Άρα η απόφαση για αποανάπτυξη, ή για ανάπτυξη μικρής κλίμακας, για επιστροφή στις μικρές κοινότητες, στο χωριό κλπ. είναι καθαρά θέμα Πολιτικό και συνάμα Ηθικό και όχι αποδοχή της ύπαρξης Απόλυτων Νόμων που διέπουν το οικοσύστημα!
2) Δεν είναι πάντα σωστό να θέτουμε όλα τα θέματα μαζί στα οποία πιστεύουμε την ίδια χρονική (ιστορική) στιγμή, αλλά πρέπει να βάζουμε προτεραιότητες. Αυτή τη στιγμή πρωτεύει το θέμα της "αποχώρησης από την ευρωζώνη και την ευρωπαϊκή ένωση του κεφαλαίου" και της μη υπαναχώρησης στις ιταμές προκλήσεις της γερμανόδουλης ευρώπης. Το άλλο θέμα μπορεί να είναι για μια μερίδα ανθρώπων -όπως και για μένα- πολύ βασικό, όμως την παρούσα στιγμή δεν είναι το Κύριο!

AMOR 7/2/2015)

------------------

[Πηγή]

«Θα ήθελα την Φόνισσα του Καζαντζίδη». «Που είναι τα βιβλία του Πάολο Κορέλκο;» Μαργαριτάρια και εξωφρενικές απορίες, από πελάτες του βιβλιοπωλείου «Ελευθερουδάκης»...

Το μεσοπάτωμα του παλαιότερου ενδόξου Ελευθερουδάκη όπου και καλός και πληροφορημένος υπάλληλος, υπέκλεψε την πνευματική ιδιοκτησία των κατωτέρω από τους περήφανους κατόχους της.

 

"Θα ήθελα την Φόνισσα του Καζαντζίδη."

 

"Θέλω Mark Twain αλλά όχι μετάφραση, το αυθεντικό στα Ελληνικά."

 

"Πού έχετε βιβλία για ιστορικά φαινόμενα όπως το τρίγωνο των Βερμούδων;"

 

Βιβλίο: "Η Λίστα του Σπίλμπεργκ."

 

"Πείτε μου, ποιός είναι καλύτερος συγγραφέας, ο Dostojevskij ή ο Sherlock Holmes;"

 

"Θέλω ένα ξενόγλωσσο βιβλίο"
"Το θέμα του;"
"Δεν ξέρω!"
"Ο τίτλος του;"
"Τα Βαλκάνια από το 1453 ως σήμερα."

 

"Καλημέρα, θέλω ένα ξενόγλωσσο βιβλίο."
"Είναι λογοτεχνικό το βιβλίο που θέλετε;"
"Μα φυσικά!! Τι άλλο;"
"Πείτε μου, πως λέγεται…"
"Heroes 2, Workbook."

 

"Θέλω το βιβλίο "Τίε ρούγκι γκουιντέ το μπεάτλες." (Με τα πολλά εννοούσε το "The Rough Guide To Beatles.")

 

Θέμα βιβλίου: "Αυτοβιογραφία ενός σκηνοθέτη", Συγγραφέας: "Μαυράς", Τίτλος: "Ζ".

 

"Θέλω ένα βιβλίο τρίγλωσσο αλλά το θέλω στα Ελληνοαγγλικά".

 

"Τα Playstation που τα έχετε;"

 

"Ανταλλακτικά Gillette Mach 3 έχετε;"

 

"Τα Rexona που είναι;"

 

"Γιατί έχετε γραμμένα στα @ρχ1δ1@ σας τα αρχαία ερυθρόμορφα αθηναϊκά αγγεία του 5ου π.Χ. αιώνα;"

 

"Θέλω το βιβλίο του Henry Miller "Θέλω να τον τρώω σκληρό" Το θέλω αυτό το βιβλίο!!! Μπορείτε να με εξυπηρετήσετε ή να πάω στο ισόγειο να πάρω κανά μπρίκι;"
Η ίδια πελάτισσα ήθελε βιβλίο που να μιλά για την κακία των π0ύ$%ιδων."

 

"Έχετε Γαλλικά Βιβλία;"
"Μάλιστα, ποιό ψάχνετε;"
"Τον Χρυσό Οδηγό, στα Γαλλικά."

 

"Θέλω αυτό το βιβλίο αλλά να του σβήσετε αυτά τα γράμματα από το εξώφυλλο!" (Για να φαίνεται καλύτερα ο πίνακας.)

 

Πελάτης μετά από αρνητική απάντηση περί διαθεσιμότητας βιβλίου που έψαχνε:
"Μη με σκοτώνετε με τα λουκούμια σας!"

 

"Βιβλία του Τολστογιέφσκι, που έχετε;"

 

"Δεν θέλω λογοτεχνικό!!! Θέλω Best-Seller!!!!"

 

"Που είναι τα βιβλία του Πάολο Κορέλκο;"

 

"Θέλω φωτογραφικό λεύκωμα με τα παιδικά χρόνια του Λόρδου Βύρωνα."

 

"Θέλω φωτογραφικό λεύκωμα με νεράιδες" (Του δίνουμε με σκίτσα.)
"Μα αυτά δεν είναι φωτογραφίες, είναι ζωγραφιές!"
"Μα δεν υπάρχει φωτογραφικό λεύκωμα με νεράιδες."
"Εσείς δεν έχετε, εννοείτε!"
"Όχι, δεν υπάρχει επειδή δεν υπάρχουν νεράιδες!"
"Αυτή είναι η δική σας άποψη!"

 

"Θέλω φωτογραφικό λεύκωμα με κένταυρους."

 

"Θέλω φωτογραφικό λεύκωμα με Ναΐτες ιππότες"
"Δεν υπάρχει κάτι τέτοιο."
"Γιατί;"
"Μα δεν είχε εφευρεθεί η φωτογραφία τον 13ο αιώνα."
"...Είστε σίγουρος;"

 

"Έχει βγει σε βιβλίο το Lost ή o Άρχοντας των Δαχτυλιδιών;"

 

"Καλημέρα, έχετε βιβλία;"

 

"Έχετε CD;"
"Κλασσική μουσική και jazz κυρίως."
"Ωραία, Χριστίνα Μαραγκόζη θέλω!"

 

Τηλέφωνο: "[…] το βιβλίο "Ιστορία της Ζωγραφικής" δική σας έκδοση, πόσες σελίδες είναι;"
"Είναι 130 σελίδες".
"Μάλιστα, και πως γίνεται το βάρος του να είναι 0 kg όπως αναγράφεται στο internet, από τι χαρτί είναι;"

 

"Θέλω ένα βιβλίο δράσης, 210-220 σελίδες…."

 

"Έχετε Δον Κιχώτη στα αγγλικά; (Του δίνουμε Penguin, το κοιτάει). Μάλιστα. Θερβάντες. Άλλα βιβλία του Δον Κιχώτη έχετε, γιατί εγώ έψαχνα το Εκατό Χρόνια Μοναξιάς."

 

"Θα ήθελα τη Θεία Κωμωδία αλλά σε μετάφραση στα Ιταλικά."

 

Σκανδιναβή συγγραφέας: Camilla Flapjack.

 

"Θέλω ένα βιβλίο πόκερ, αλλά θα βρω ομάχα;"

 

Πελάτης ζητά ένα βιβλίο του "βραβευμένου με Νόμπελ Λογοτεχνίας" Τζων Γκρίσκαμ (John Grisham), αλλά δεν τον πειράζει που δεν έχουμε το συγκεκριμένο που ψάχνει, θα του το χαρίσει ο ίδιος ο συγγραφέας γιατί είναι κολλητοί επειδή "Εμένα που με βλέπετε έχω πάρει Νόμπελ Φυσικής!"

 

"Θέλω το βιβλίο "Τάδε" της Έφης Ζαρατούστρα.

 

"Θα ήθελα χάρτες, αλλά ταξιδιωτικούς, όχι από τους άλλους…"

 

Στον ημιόροφο: "Το υπόγειο που είναι, κάτω ή πάνω;"

 

"Θέλω τον Μπόμπι Ντικ!"

 

(Μπροστά στο ράφι A-D) "Για βιβλία του Durrell, σε ποιο γράμμα πρέπει να κοιτάξω;"

 

"Θέλω, όχι θέατρο, τα μυθιστορήματα του Shakespeare."

 

"Γειά σας, είχα αγοράσει πριν από ένα χρόνο από τον Ελευθερουδάκη στην Πανεπιστημίου 46 στον πρώτο όροφο ένα βιβλίο για μακιγιάζ που ήταν περίπου τόσο (δείχνει γύρω στα 15 εκατοστά). Ξέρετε ποιό ήταν;"

 

"Ένα μικρό κόκκινο βιβλίο που είχατε πρόπερσι στην βιτρίνα σας, το έχετε ακόμα;"

 

Στην σχολική: "Θέλω το Άτσε Σπάτσε 2" (Με τα πολλά εννοούσε το Ace From Space 2)".

 

"Θέλω τους 300 του Λεωνίδα, όχι το κόμικ, το βιβλίο."

 

"Εδώ που είμαστε, στο ενάμιση;"

 

"Θέλω να δω τι έχετε σε μέγεθος 23x13" (Τελικά εννοούσε λεύκωμα, δεν τον ένοιαζε το θέμα, μόνο το μέγεθος)

 

"Εδώ είναι πρώτος και δεύτερος μαζί;" (Βλέποντας το σήμα 1/2)

 

"Ένα βιβλίο που ψάχνω, που θα το βρώ;"

 

"Θέλω ένα ξενόγλωσσο λογοτεχνικό βιβλίο: την Πληροφορική της Β' Γυμνασίου".

 

"Θέλω εκείνο το βιβλίο που διαφημίζεται στο Alter." (Δεν θυμόταν τίποτε άλλο)

 

"Θέλω ένα μυθιστόρημα αλλά να μην είναι λογοτεχνία."

 

"Έχω πτυχίο αγγλικής φιλολογίας... Θέλω τους αδελφούς Καραμάζωφ του Τολστόυ και την Κόλαση του Δάντη… […] Τι εννοείτε είναι ποίημα;"

 

"Έχετε το Τσούζεις 2;" (Choices 2)

 

"Καλημέρα, θέλω ένα ξενόγλωσσο βιβλίο."
"Είναι λογοτεχνικό το βιβλίο που θέλετε;"
"Ναι, ναι λογοτεχνία είναι!'"
"Πείτε μου, πως λέγεται…"
"The Art Of Public Speaking, την 11η έκδοση."

 

"Που έχετε βιβλία για διακόσμηση μπισκότου όπως το Take Me I'm Yours Cookie;"

 

"Θελω αυτό το κλασσικό βιβλίο που λέγεται To Be Or Not To be - ξέρετε, αυτό το πολύ παλιό".

 

"Βιβλίο: 100 Χρόνια Champion's League".

 

Θα ήθελα το βιβλίο "Ένας άνδρας", συγγραφέας Παναγούλης-Παπαλάτση…

 

"Καλημέρα! Μίλησα χθες με το άλλο κατάστημά σας και μου είπαν ότι υπάρχει ένα βιβλίο της Jane Eyre που το έχετε μόνο εσείς. Να σας δώσω isbn;"

 

"Ο καζαμίας στο Science Fiction είναι;"

 

"Θελω αμετάφραστο, όχι στα Ελληνικά δηλαδή, το Περιμένοντας τον κοντό του Πίντερ."

 

Στο τηλέφωνο: "Θέλω το Cannery Row του Steinbeck". "Υπάρχει εδώ και σε Κ(ηφισιά)-2" "Με βολεύει η Κ-2" "Να σας δώσω το τηλέφωνο να επιβεβαιώσετε ότι υπάρχει και να σας το κρατήσουν;" "Να επιβεβαιώσω αν υπάρχει το βιβλίο ή το κατάστημα;"

 

"Θελω του Κοέλιο τον Πολεμιστή Του Φωτός στα αγγλικά". Το κοιτάει (The Warrior Of The Light: A Manual) και ρωτάει "Υπαρχει και το B Manual?"

 

Ανεβαίνουν δύο πελάτισσες στον ημιόροφο και λέει η μία στην άλλη:
"Εδώ τι είναι, υπόγειο;" και της απαντά η άλλη "Όχι καλέ, στον ενάμιση είμαστε."

 

"Θέλω Θουκυδίδη, αρχαία φιλοσοφία!"

 

"Θέλω το Γκάμε οφ Θρόνες (Game of Thrones) στα ελληνικά (no shit!)"

 

"To ασανσέρ είναι χαλασμένο μόνο σε αυτόν τον όροφο ή και στους υπόλοιπους;"

 

"Θέλω ένα CD των Red Hot Chili Papers"…

 

"Θέλω ένα ξενόγλωσσο μυθιστόρημα, το Μπέρκονισμ, του Ντελούζ" (Bergsonism, by Gilles Deleuze…)

 

"Πού έχετε αυτη την Atwood που γράφει τα αστυνομικά;" "Αστυνομικά;" "Αστυνομικά, όπως τo Negotiating With The Dead…"

 

"Θελω το βιβλίο για την ιστορία του Σίσυφου, του Καμίλ".

 

"Θέλω Beckett."
"Θεατρικά ψάχνετε ή πεζά του;"
"Beckett θέλω!"
"Σας ρωτάω επειδή τα θεατρικά του είναι στον πρώτο όροφο, ενώ τα πεζά του, εδώ στον ημιόροφο".
'Άρα δεν ξέρετε που είναι ο Beckett!"
Τον πάω στο ράφι με τα μυθιστορήματα: "Εδώ είναι τα πεζά, αν θέλετε και τα θεατρικά μπορείτε να πάτε πάνω στον πρώτο όροφο να τα δείτε..."
'Άρα δεν ξέρατε που ήταν ο Beckett!"
[Άααργκκ...]

 

"Τα γράμματα στις βιβλιοθήκες σας, είναι για τα βιβλία ή τους συγγραφείς;"

 

"Θελω tutorial notes (sic) για το Φρανκενστάιν, της Μαίρης Σέλης…"

 

"Βιβλία μεταγλωττισμένα που έχετε;"

 

"Θέλω τα άπαντα του Ομήρου, εκτός της Ιλιάδας και της Οδύσσειας…"

 

της Έλσης Σαράτση

----------------------

[Πηγή]

Απαξιώστε τους – by To Skouliki Tom

10 μέρες κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. 10 μέρες με κλειστές τράπεζες, διαβατήρια στα δόντια και θρυμματισμένο Χρηματιστήριο. Τί, όχι;

Πάμε πάλι.

10 μέρες κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. 10 μέρες Αριστερά, με τον ελληνικό λαό να πανηγυρίζει ξέφρενα στους δρόμους κι έναν ολόκληρο πλανήτη να υποκλίνεται στο μεγαλείο του Αλέξη Τσίπρα. Τί, όχι;

Και τότε τί στο διάολο ακούμε και διαβάζουμε παντού;

Από τη μία μιλάνε για εκτροχιασμό της Ελλάδας, για σοβιετίες που έρχονται και για διεθνή απομόνωση και από την άλλη για το πόσο κουλ και βαρβατάντρας είναι ο Γιάνης Βαρουφάκης που γράφει το όνομά του με ένα ν, για τα χαμόγελα ελπίδας που έχουν χαραχτεί ανεξίτηλα στα πρόσωπά μας και για τον Αλέξη Τσίπρα που δε θα φορέσει γραβάτα μέχρι να τον παρακαλέσει γονατιστή η Μέρκελ.

Ενδιάμεση κατάσταση δεν υπάρχει.

Δύο όψεις του ίδιου νομίσματος που εκφράζονται από όλους τους τύπους ανθρώπων, από δήθεν σοβαρούς οικονομικοπολιτικούς αναλυτές και έγκριτους δημοσιογράφους μέχρι την κυρά Κούλα που έχει το ψιλικατζίδικο στη γωνία και τον μπαρμπά Μήτσο τον φούρναρη, οι οποίοι ερμηνεύουν τις ειδήσεις – γεγονότα δεν υπάρχουν πια – κατά πώς συμφέρει τα αφεντικά τους ή τους ίδιους ανάλογα με το τί ψήφισαν.

Γιατί περί αυτού πρόκειται. Καλλιέργεια κλίματος για την εξυπηρέτηση συμφερόντων και απενοχοποίηση της προ 10 ημερών ψήφου.

Όλοι έχουν γίνει ειδικοί επί των οικονομικών προεξοφλώντας την κατάληξη που θα έχουν οι διαπραγματεύσεις για το χρέος, το οποίο ξαφνικά έχει γίνει το επίκεντρο της ζωής μας. Όλοι μιλάνε για το χρέος και κατά πόσον είναι δυνατόν να κουρευτεί, να ξυριστεί ή να του κάνουμε χαλάουα.

Όλοι και παντού. Στα social media για το χρέος. Στα ΜΜΕ για το χρέος. Στις δουλειές μας για το χρέος. Στα μπακάλικα για το χρέος. Στα μπουρδέλα για το χρέος. Γαμάμε και μιλάμε για το χρέος.

Δεν υπάρχει Έλληνας που δε γνωρίζει σε βάθος τί σημαίνουν οι όροι κούρεμα, διαγραφή, ελάφρυνση, απομείωση, menu of dept swaps, perpentual bonds και smart debt engineering.

Εν τω μεταξύ, κάτι μπλογκ της κακιάς ώρας τύπου kefalokleidwma.gr και kolokotronitsinews.gr κάνουν χρυσές δουλειές πλασάροντας αποκαλύψεις ΣΟΚ για τα σχέδια της Κυβέρνησης οι οποίες γίνονται viral, ενώ τα καθεστωτικά σάιτ έχουν εξελιχθεί σε ναυαρχίδες αντικυβερνητικής προπαγάνδας και τα μέχρι πρότινος αντικαθεστωτικά σάιτ γλείφουν πατόκορφα το ΣΥΡΙΖΑ.

Εξέχουσα θέση σε όλο αυτό το μπάχαλο κατέχουν οι αυτοαποκαλούμενοι φιλελεύθεροι – ευρέως γνωστοί ως φιλελέδες – που αν είχαν διαβάσει έστω και μισή γραμμή από Τζων Λοκ θα ντρέπονταν ακόμα και να προφέρουν τη λέξη Φιλελευθερισμός. Δεν είναι φιλελεύθεροι. Δεν είναι καν νεοφιλεύθεροι. Είναι νεοφιλελέδες, κοινώς η χειρότερη φάρα που ευδοκιμεί στα social media.

Έχω γράψει επανειλημμένως ότι δεν υπάρχουν φιλελεύθεροι στην Ελλάδα. Δε γίνεται να είσαι φιλελεύθερος και να διατυμπανίζεις προεκλογικά ότι θα ψηφίσεις Σαμαρά, όταν η Ελλάδα έχει καταδικαστεί μέσα σε 2,5 χρόνια από όλα τα διεθνή δικαστήρια ανθρωπίνων δικαιωμάτων – για τα οποία δε βγάζεις κιχ -, ενώ εσύ ανησυχείς επειδή απειλείται το κουνούπι του Αμαζονίου με εξαφάνιση.

“Ναι μεν αλλά” δεν υπάρχουν. Δεν είσαι φιλελεύθερος. Είσαι λέρα. Και δε σε ξεπλένει ούτε ο Αμαζόνιος, ούτε καν το Ποτάμι του Μπόμπολα.

Αυτοί οι επικίνδυνοι τύποι, παρέα με τα ακροδεξιά και φασιστοειδή στοιχεία, με τα οποία κινούνταν στην ίδια γραμμή επί ημερών Σαμαρά, κατακλύζουν καθημερινά το διαδίκτυο με ένα σωρό ειρωνείες, πικρόχολα αστειάκια, ψευδείς ειδήσεις, δήθεν εμπεριστατωμένες απόψεις και κατάρες.

Κυρίως κατάρες. Κατάρες προς όσους αισιοδοξούν και τολμούν να ελπίζουν ότι η ζωή τους δε θα μείνει για πάντα η απομίμηση ζωής που κόντεψαν να συνηθίσουν όλα αυτά τα χρόνια.

Έλεγα προχτές ότι “Όσο κι αν σιχαινόμασταν τις προηγούμενες κυβερνήσεις δε θυμάμαι ποτέ να ευχόμασταν να αποτύχουν στις διαπραγματεύσεις. Ακούγαμε για κόκκινες γραμμές κι ελπίζαμε να τις τηρήσουν. Ορισμένοι συμπολίτες μας εύχονται να αποτύχει ο ΣΥΡΙΖΑ. Θέλουν να μας δουν με σκυμμένο το κεφάλι, ακόμα πιο εξαθλιωμένους. Είναι τόσο κατώτεροι των περιστάσεων. Τόσο θλιβεροί οι καημένοι. Απαξιώστε τους.”

Το λέω και σήμερα. Απαξιώστε τους.

Μην αναπαράγετε το βούρκο τους. Από αυτόν τρέφονται. Έξω από τον βούρκο είναι ένα τίποτα.

by To Skouliki Tom

(Ανήθικο δίδαγμα: Οικονομολόγος δεν είμαι. Δεν είμαι ούτε κοινωνιολόγος. Αλλά θα πω κάτι. Πέντε χρόνια είχαν απαιτήσεις από εμάς. Να δουλεύουμε και να πληρώνουμε. Κι εμείς το κάναμε. Μέχρι που οι θέσεις εργασίας έκαναν φτερά και τα λεφτά τελείωσαν. Μετά ζήτησαν ιδιωτικοποιήσεις. Μα την προηγούμενη 10ετία κάναμε τις περισσότερες ιδιωτικοποιήσεις στην Ευρώπη. Μέχρι που δεν έμεινε τίποτα να ιδιωτικοποιηθεί πια. Ξεπουλήσαμε! Τα κάναμε όλα και δε δούλεψαν. Και τώρα ζητάμε εμείς κάτι. Να τεθεί το υπαρξιακό μας πλέον πρόβλημα σε άλλη βάση. Και τέθηκε. Και βρήκε παγκόσμια απήχηση. Δεν αποκαλούμε κανέναν νταβατζή. Λέμε απλά ότι δεν αντέχουμε άλλο να είμαστε η πουτάνα κανενός. Κι αυτό συνιστά μεγάλη πολιτική επιτυχία.)

(Ανήθικο δίδαγμα no. 2: Από την άλλη, ανησυχώ πολύ. Ανησυχώ μήπως όλη αυτή η αισιοδοξία και χαρά μετατραπεί σε οργή κι απογοήτευση. Είναι ζωτικής σημασίας να εκπαιδεύσετε τους εαυτούς σας και μην επιτρέψετε να συμβεί αυτό. Και μην ξεχνάτε: Ως εδώ που φτάσαμε λίγο δεν είναι.)

(Η φωτογραφία είναι δημιουργία του Antistachef.)


----------------
[Πηγή]

Ετσι κυβερνά η Αριστερά! - Του vromostomos

Το_αποτέλεσμα είναι αυτό, φυσικά, που θα κρίνει αν ο Αλέξης Τσίπρας θα αποτελέσει μια αριστερή παρένθεση ή θα κυβερνά για τα επόμενα 20 χρόνια. Μολονότι ακόμα κι εκείνοι που δεν τον ψήφισαν πριν μία εβδομάδα αναγνωρίζουν τις καλές προθέσεις του κι εκτιμούν το ότι παραμένει προσηλωμένος στις προεκλογικές του δεσμεύσεις, αν η διαπραγμάτευση αποτύχει, έστω κι αν αυτή γίνεται για πρώτη φορά από ελληνική κυβέρνηση, η ημερομηνία λήξης τού σημερινού πρωθυπουργού θα είναι συντομότατη. Αν, πάντως, με ρωτήσετε αν μετανιώνω για τη στήριξή μου στο ΣΥΡΙΖΑ θα σας απαντήσω πως αν μου δινόταν η ευκαιρία θα τον ψήφιζα σήμερα δύο φορές. Ομολογώ ότι εξεπλάγην όχι μόνο με την αποφασιστικότητα με την οποία εμμένει στις θέσεις του, αλλά και με το σχέδιο που έχει και το οποίο ξεδιπλώνεται σαν βεντάλια αυτές τις ημέρες με θετικά, μέχρι στιγμής, αποτελέσματα. Αν δεν το έχετε καταλάβει, η φτωχή Αθήνα έχει περικυκλώσει το πλούσιο Βερολίνο βρίσκοντας ήδη συμμάχους στις ΗΠΑ, στη Ρωσία και στη Γαλλία (έπονται η Ιταλία και η Ισπανία του Podemos), αναγκάζοντας τον πρόεδρο της Κομισιόν Ζ.Κ. Γιούνκερ να διαρρέει στο γερμανικό Τύπο πως η τρόικα τέλειωσε κι ενώ αναμένεται στη συνάντησή του την Τετάρτη με τον Αλέξη Τσίπρα να καταλήξουν σε μια πρώτη, ενδιάμεση πολιτική συμφωνία...

Είμαστε ακόμα στην αρχή, γι' αυτό και δεν χρειάζονται πρόωροι πανηγυρισμοί. Δεν μπορώ, όμως, να μην παρατηρήσω τη χαώδη διαφορά ανάμεσα σε αυτήν την κυβέρνηση και στις προηγούμενες, ειδικώς της τελευταίας πενταετίας, στο σεβασμό που δείχνει απέναντι στην έννοια της εθνικής κυριαρχίας κι αξιοπρέπειας. Οσοι γνωρίζουν τους αγώνες τής Αριστεράς για εθνική ανεξαρτησία δεν εκπλήσσονται. Αναγκάζονται, όμως, κι εκείνοι οι οποίοι τη συνδέουν με τον εθνομηδενισμό να παραδεχθούν ότι αυτή μας οδηγεί και σήμερα μακριά από την εθνική ταπείνωση και τον εξευτελισμό στον οποίο μας έφεραν οι δεξιές κυβερνήσεις τής Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ. Κι αυτό δεν είναι τζάμπα μαγκιά ή επικοινωνιακό παιχνίδι, όπως πιστεύουν ορισμένοι είτε καλοπροαίρετα είτε κακοπροαίρετα. Είναι κι αυτό ένα κομμάτι τής προσπάθειας επανάκτησης της εθνικής μας κυριαρχίας και της εξόδου από την οικονομική γενοκτονία με το κεφάλι ψηλά. Καλώ, επομένως, εκείνους που αντιπολιτεύονται σφοδρά την κυβέρνηση να συνεχίσουν να το κάνουν, με επιχειρήματα και ιδέες για μια καλύτερη Ελλάδα. Αν, όμως, σε αυτόν τον πόλεμο έχουν επιλέξει να πάρουν το μέρος των διεθνών τοκογλύφων τότε δεν θα πρέπει να τους πειράζει αν τους αποκαλώ με το όνομά τους, δηλαδή ταξικούς κι εθνικούς προδότες...  

Η κυβέρνηση χρησιμοποιεί την τακτική τού καρότου και του μαστίγιου, περιφρονεί τη διεφθαρμένη τρόικα-αποικιακό κατάλοιπο του πρόσφατου παρελθόντος κι αντιμετωπίζει την Ανγκ. Μέρκελ όπως τον οποιοδήποτε άλλο ευρωπαίο ηγέτη. Για την ακρίβεια, της συμπεριφέρεται χειρότερα αφού τόσο ο Αλέξης Τσίπρας όσο κι ο Γιάνης Βαρουφάκης δίνουν προτεραιότητα στις επαφές με άλλους ευρωπαίους αξιωματούχους κι όταν τους ρωτούν πότε θα δούν την καγκελάριο της Γερμανίας και τον Β. Σόιμπλε τους απαντούν, ούτε λίγο ούτε πολύ, "όταν αδειάσει το πρόγραμμά μας". Είναι λογικό η ελληνική κυβέρνηση να μην κερδίσει τα πάντα στη διαπραγμάτευση. Δεν θα ήθελε, και καλά κάνει, έτσι κι αλλιώς να αποξενώσει τελείως ούτε την ευρωπαϊκή ελίτ ούτε κυρίως τους ευρωπαίους πολίτες που έχουν υποστεί επί χρόνια την προπαγάνδα τού "τεμπέλη" κι "ανεπρόκοπου" έλληνα. Η τακτική, άλλωστε, του "αέρα πατέρα" θα ήταν αδιέξοδη. Από την άλλη, ωστόσο, χτίζει τις βάσεις για να επιτύχει πολύ περισσότερα από όσα κι ο γράφων ανάμενε. Θα είναι μεγάλο κέρδος αν της δοθεί πίστωση χρόνου για να εφαρμόσει το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης και για να προχωρήσει σε διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις όχι προς την κατεύθυνση της εξυπηρέτησης του εγχώριου κεφαλαίου και του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας αλλά προς την κοινωνική δικαιοσύνη, με την αναδιανομή τού παραγόμενου πλούτου και τις ίσες ευκαιρίες για τη δημιουργία νέου...

Του vromostomos

----------------------
[Πηγή]

ΜΙΑ ΒΔΟΜΑΔΑ ΣΥΡΙΖΑ - Του Νίκου Μπογιόπουλου

Πολύ καλά έκανε ο κ.Τσίπρας που στην συνάντηση με τον Ντάισελμπλουμ του είπε ότι μέχρι τώρα οι «εταίροι» μας είχαν συνηθίσει στις κωλοτούμπες από την ελληνική πλευρά και ότι ο ίδιος θα πρωτοτυπήσει. Αλλά: Καλά έκανε ο κ.Τσίπρας που αμέσως μετά, στη δήλωσή του στο «Bloomberg», δεσμεύτηκε για «εκπλήρωση των δανειακών μας υποχρεώσεων απέναντι στην ΕΚΤ και το ΔΝΤ»; Η’ έκανε καλά ο υπουργός Οικονομικών όταν δήλωσε χτες στο Παρίσι την προθυμία της κυβέρνησης «να πληρώσει τα δάνεια με τόκο»;

Πολύ καλά έκανε ο κ.Βαρουφάκης και δήλωσε ενώπιον του Ντάισελμπλουμ ότι στα σούρτα φέρτα της τρόικας και στις συζητήσεις με τους χαρτογιακάδες της μπαίνει «τέλος». Κάνει καλά, όμως, ο κ.Βαρουφάκης να εμφανίζει την τρόικα σαν κάτι διαφορετικό από το ΔΝΤ, την Κομισιόν και την ΕΚΤ που την συνθέτουν; Η’ μήπως έκανε καλά που όταν ρωτήθηκε από το «BBC» για τις ιδιωτικοποιήσεις και συγκεκριμένα για το λιμάνι του Πειραιά απάντησε ότι «προσωπικά σας διαβεβαιώνω ότι η συγκεκριμένη ιδιωτικοποίηση (σ.σ. Cosco) έχει την πλήρη στήριξη μου»;

Καλά έκανε ο υπουργός Δημόσιας Τάξης που φρόντισε στην προχτεσινή αντιφασιστική συγκέντρωση στην Αθήνα οι αστυνομικοί να είναι άοπλοι. Καλά έκανε ο κ.Πανούσης που ερωτηθείς για την αντιτρομοκρατική (την υπηρεσία που από τα πιο «χαριτωμένα» της ήταν να δίνει στη δημοσιότητα τις φωτογραφίες του Νίκου Ρωμανού και των υπόλοιπων συλληφθέντων στο Βελβεντό με αλλοιωμένα τα πρόσωπα από το λιντζάρισμα) την χαρακτήρισε μια θαυμάσια υπηρεσία;

Πολύ καλά έκανε ο κ.Λαφαζάνης και δήλωσε ότι δεν πρόκειται να προχωρήσει το σχέδιο ιδιωτικοποίησης της ΔΕΠΑ και της ΔΕΗ. Καλά έκανε ο κ.Λαφαζάνης που για το θέμα της ιδιωτικοποίησης της ΔΕΣΦΑ είπε ότι η κυβέρνηση θα περιμένει τις θέσεις της ΕΕ ενώ στο θέμα της ΔΕΗ ουδεμία αναφορά έκανε για επιστροφή της υπό πλήρη δημόσιο έλεγχο;

Καλά έκανε ο κ.Στρατούλης που έσπευσε να ανακόψει κάθε συζήτηση που θα μπορούσε να αμφισβητήσει κατ’ ελάχιστο τη διασφάλιση της καταβολής των συντάξεων των γερόντων. Καλά κάνει η κυβέρνηση που σκέφτεται (όπως λένε οι πληροφορίες) τη διατήρηση του «σεσημασμένου» ΠΑΣΟΚου κ.Ροβέρτου Σπυρόπουλου στην διοίκηση του ΙΚΑ;

Καλά έκανε η κυβέρνηση και κινήθηκε εξ αρχής με συμβολισμούς όπως η επίσκεψη στην Καισαριανή, η αφαίρεση των κιγκλιδωμάτων στον Άγνωστο Στρατιώτη, το βγάλσιμο στο σφυρί των υπερπολυτελών κρατικών αυτοκινήτων, οι εξαγγελίες για τις καθαρίστριες, τους σχολικούς φύλακες κλπ. Καλά έκανε η κυβέρνηση με κινήσεις που εξ αντικειμένου εμπεριέχουν συμβολισμό, όπως η τοποθέτηση του κ.Ρουμπάτη, του κυβερνητικού εκπροσώπου του ΠΑΣΟΚ και μάλιστα την περίοδο Κοσκωτά, στην διοίκηση της ΕΥΠ;

Καλά έκανε ο υπουργός Εξωτερικών κ.Κοτζιάς που εξέφρασε την διαφωνία της κυβέρνησης με την τακτική που επιχείρησε να ακολουθήσει η ΕΕ όσον αφορά την επέκταση των υφιστάμενων κυρώσεων ενάντια στη  Ρωσία για το θέμα της Ουκρανίας. Καλά έκανε η κυβέρνηση που έβαλε την υπογραφή της κάτω από την απόφαση της ΕΕ με την οποία επαναβεβαιώνονται οι υφιστάμενες κυρώσεις, εκείνες οι κυρώσεις με τις οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ δήλωνε τη διαφωνία του όσο ήταν στην αντιπολίτευση;

Παρατήρηση 1^η: Δεδομένου ότι ο ίδιος ο κ.Τσίπρας έλεγε (στις 12/5/2014 από τη Μόσχα) ότι «είναι πισωγύρισμα να βλέπουμε το φασισμό και τους νεοναζί να μπαίνουν ξανά σε ευρωπαϊκές κυβερνήσεις και αυτό να γίνεται αποδεκτό από την ΕΕ», το γεγονός ότι τώρα κάτω από την τακτική των κυρώσεων της ΕΕ υπάρχει και η υπογραφή της δικής του κυβέρνησης, μήπως δείχνει κι αυτό: Ότι είναι το πλαίσιο μέσα στο οποίο επιλέγεις να βρίσκεσαι (εν προκειμένω το ευρωενωσιακό) που τελικά – και πέρα από προθέσεις – καθορίζει και το εύρος των κινήσεών σου; Μήπως δείχνει κι αυτό: Ότι όσοι τονίζουν αυτήν ακριβώς τη διάσταση, το περιοριστικό και προσδιοριστικό του πλαισίου δηλαδή, μπορεί να μην είναι, τελικά, και τόσο εμμονικοί, μονόχνοτοι, κολλημένοι, αλλά απλώς ρεαλιστές;

Παρατήρηση 2^η: Θα ήταν απολύτως βλακώδες να προβεί κανείς σε αποτίμηση (!) της πολιτικής μιας κυβέρνησης με ζωή… μιας μόλις εβδομάδας. Αλλά θα ήταν και ασύγγνωστο να μη βλέπει ότι και μόνο με την αποχώρηση των προηγούμενων έχει φυσήξει ένας άλλος αέρας. Ότι αν δεν είχαν αλλάξει πράγματα, τότε ήδη από την επομένη των εκλογών, θα μετράγαμε κιόλας νέες περικοπές στις συντάξεις, νέα αύξηση του ΦΠΑ, νέες απολύσεις. Είναι πολιτική αχρωματοψία να λες ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι «ίδιος» με τη ΝΔ, ότι οι νέοι υπουργοί είναι «ίδιοι» με τους προηγούμενους (σσ: λες και θα μπορούσε να είναι κανείς «ίδιος» με τον Γεωργιάδη, τον Βορίδη και τον κ.Κυριάκο Μητσοτάκη…). 

Παρατήρηση 3^η: Άλλο το προηγούμενο, κι άλλο βέβαια εκείνο που έλεγε ο Βισκόντι στον «Γατόπαρδο»: «Πρέπει να αλλάξουν όλα για να μείνουν όλα ίδια». Γιατί εφόσον συμβεί κάτι τέτοιο, όσοι θα κάνουν ότι δε το βλέπουν, θα είναι «υπόλογοι» βαρύτερης ασθένειας από την πολιτική αχρωματοψία. Τότε θα μιλάμε για πολιτική μυωπία.

Παρατήρηση 4^η: Εδώ θα πει κανείς «μα ο ΣΥΡΙΖΑ δεν υποσχέθηκε επανάσταση, δεν υποσχέθηκε κομμουνισμό, μια πιο ανθρώπινη ζωή υποσχέθηκε». Σωστά. Και τώρα θα κριθεί για το αν μπορεί, τελικά, να υπάρξει αυτή η πιο ανθρώπινη ζωή στο σύστημα της απανθρωπιάς χωρίς την αντίθεση και την ολική ρήξη με τα αίτια που γεννούν την απανθρωπιά. Για την ακρίβεια θα κριθούμε όλοι για το τι εννοούμε όταν λέμε «ανθρώπινη ζωή».

Παρατήρηση 5^η:  Μια μόλις βδομάδα είναι ελάχιστος χρόνος για να κριθεί μια κυβέρνηση. Είναι, όμως, επαρκέστατος χρόνος για να κριθεί και να αποτιμηθεί εκείνο το είδος της αντιπολίτευσης που στα φέισμπουκ (σσ: εκπρόσωπος του «Ποταμιού» ήταν) και στα τουίτερ (σσ: ο Γεωργιάδης της ΝΔ ήταν), μετά τη συνάντηση Βαρουφάκη - Ντάισελμπλουμ πανηγύριζε (!) υπέρ… του Ντάισελμπλουμ!!!  Δεν είμαστε έτοιμοι να μιλήσουμε για «δοσιλογισμό και μάλιστα χωρίς κουκούλα» όπως ακούσαμε να περιγράφεται η συμπεριφορά των συγκεκριμένων κολαούζων του Ντάισελμπλουμ. Είμαστε, όμως, απολύτως σίγουροι, ότι θα απολαύσουμε μια εξόχως σοβαρή και ανεπανάληπτα πατριωτική αντιπολίτευση…

Του Νίκου Μπογιόπουλου

---------------------
[Πηγή]

Ρε, λες οι 'άθεοι αναρχοάπλυτοι χωρίς γραβάτες, με τα ανοιχτά πουκάμισα και το Γιάννης με ένα ν' να σώσουν τη χώρα;...- Του vromostomos

"Γιατί η κυβέρνηση έδωσε πολιτικό όρκο και δεν συμφώνησε εκ των υστέρων, μολονότι έπρεπε να είχε ερωτηθεί νωρίτερα, σε επιπλέον κυρώσεις σε βάρος τής Ρωσίας; Γιατί ο Αλέξης Τσίπρας δεν φορά γραβάτα τουλάχιστον όταν συναντά ευρωπαίους αξιωματούχους; Γιατί ο Βαρουφάκης γράφει το Γιάννης με ένα ν κι εμφανίζεται με πουκάμισο έξω από το παντελόνι; Γιατί ο πρωθυπουργός διαπραγματεύεται ένα διαφορετικό οικονομικό μοντέλο σωτηρίας για την πατρίδα μας από το μνημόνιο, το οποίο αν δεν μας το είχαν επιβάλει θα έπρεπε να το εφεύρουμε"; Εχει περάσει σχεδόν μία εβδομάδα από τη μεταπολίτευση και τα ερωτήματα που θέτει η αντιπολίτευση θα μπορούσαν άνετα να είχαν τεθεί από τη γνωστή γραφική θεούσα Ελ. Λουκά κι από οποιονδήποτε εθελόδουλο που έχει μάθει να περπατά σκυφτός, να φορά "Πάμπερς" και να λέει "ναι σε όλα". Οι άνθρωποι, μάλιστα, που συγκυβέρνησαν με το ΛΑΟΣ του Γ. Καρατζαφέρης κι έκαναν υπουργούς τους Μ. Βορίδη και Αδ. Γεωργιάδη έχουν το θράσος να μιλούν για "τερατογένεση" επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ συγκυβερνά με τους ΑΝΕΛΛ. Το ισχυρίζονται, μάλιστα, κι από το ΚΚΕ μολονότι ο Αλέξης Τσίπρας μόνο καντάδα δεν έκανε έξω από το "Σπίτι του Λαού" για να πείσει τη σταλινική ηγεσία τής κομμουνιστικής Αριστεράς να συμμετάσχει σε μια αριστερή κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας...

Δεν είναι η ευτυχέστερη εξέλιξη το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι υποχρεωμένος να συγκυβερνήσει με ένα κόμμα τού οποίου οι οπαδοί πιστεύουν ότι μας ψεκάζουν, το οποίο σε ορισμένα ζητήματα κινείται στα όρια της ακροδεξιάς και το οποίο δεν έχει καθαρό πρόγραμμα για μια σειρά κομβικών ζητημάτων όπως η παιδεία και η υγεία. Δεν είναι, όμως, προτιμότερο για τη ριζοσπαστική Αριστερά να συνεργαστεί με ένα αντιμνημονιακό κόμμα από το να σχημάτιζε κυβέρνηση με παρατάξεις που ψήφισαν και υλοποίησαν τα μνημόνια ή οι οποίες δημιουργήθηκαν ακριβώς για να μην κυβερνήσει ποτέ η ίδια; Τί θέλατε δηλαδή; Μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-Ν.Δ.-ΠΑΣΟΚ-Ποταμιού, η οποία θα ξέπλενε τις αμαρτίες ενός νεκρού πολιτικού συστήματος και θα τραβούσε μαζί της στη λάσπη και την Αριστερά; Μακάρι, εξάλλου, η ηγεσία τού ΚΚΕ να ήταν λίγο πιο ανοιχτόμυαλη και να συμφωνούσε τη συμμετοχή της σε μια αριστερή κυβέρνηση, κρατώντας την αυτονομία της και φροντίζοντας να αποτελεί το αριστερό "αναγκαίο καλό". Οχι, όμως, μόνο δεν το έπραξε αλλά αντιθέτως έκανε ό,τι μπορούσε για να πολεμήσει την προοπτική μιας άλλης διακυβέρνησης. Κι αν ακόμα αύριο μεθαύριο ο ΣΥΡΙΖΑ αποτύχει δεν θα έχει κανένα δικαίωμα να επιχαίρει κι αυτό γιατί απλούστατα δεν θα έχει κάνει και τίποτα για να αποτρέψει την αποτυχία...

Η "αντιπολίτευση της γραβάτας" είναι χαρακτηριστική ανθρώπων που δεν εμβαθύνουν πέρα από την επιφάνεια. Φαντάζομαι, εξάλλου, πως δεν υπάρχει ανάγκη να σας διεκτραγωδήσω τα...κατορθώματα όλων των γραβατωμένων που κυβέρνησαν αυτόν τον τόπο. Ο Αλέξης Τσίπρας και το υπουργικό του συμβούλιο δεν θα κριθούν από το πόσες φορές θα πάνε στην εκκλησία, από τα παπιγιόν που θα φορέσουν ή από το κούρεμα που θα επιλέξουν. Στο τέλος τής θητείας τους οφείλουν να έχουν παραδώσει μια πατρίδα με περισσότερη κοινωνική δικαιοσύνη κι εθνική ανεξαρτησία. Ηδη η απόφαση του Συμβουλίου των υπουργών Εξωτερικών της Ε.Ε. το οποίο δεν ενέκρινε επιπλέον κυρώσεις σε βάρος τής Μόσχας αποτελεί ένα καλό πρώτο δείγμα μιας κυβέρνησης που δεν θα δέχεται να της συμπεριφέρονται σαν να μην ήταν ισότιμος εταίρος. Τί σημασία, άλλωστε, έχει να λέμε πως είμαστε ευρωπαίοι αν είμαστε χρήσιμοι μόνο για να ξεπλένουμε τις ακαθαρσίες τους; Χορτάσαμε εθνικιστικό ευρωλιγουρισμό, ας δοκιμάσουμε τώρα και λίγη αξιοπρέπεια...  

Του vromostomos

-----------------------

[Πηγή]

Μια όμορφη εβδομάδα – Από τον Πολύφημο

Σημείωση: Σε αυτό το κείμενο βρίζω, και μάλιστα πολύ. Σε όποιον δεν αρέσει να διαβάζει κακές λεξούλες, μπορεί να κλείσει τη σελίδα τώρα.

Πέρασε μια εβδομάδα από την πρώτη κυβέρνηση της ιστορίας της χώρας που δεν έχει λαδωθεί από την Siemens, και το μόνο που έχω να πω είναι ότι επιτέλους βρέθηκαν κάποιοι γαμημένοι άνθρωποι να κάνουν εμένα και μερικούς ακόμη τριγύρω μου να αισθανθούν όμορφα έστω και για επτά μέρες.

Επτά διαολεμένες μέρες, που είδα την πιο ρατσιστική, ακροδεξιά, φιλοναζί, χουντική και φονταμεταλιστική κυβέρνηση παρέα με το πιο διεφθαρμένο, γλοιώδες, σιχαμένο και εγωιστικό πολιτικό υποκείμενο που είδε ο τόπος, να παίρνουν τον πούλο, να σταματούν να λένε «εγώ», και να ανακοινώνουν πως όπου να ‘ναι το σπίτι τους θα γίνει ο τάφος τους κι όλοι οι υπόλοιποι θα χορεύουμε γύρω του τον χορό των Μαορί.

Μια βδομάδα όλη κι όλη, κι όμως μέσα σ’ αυτήν άκουσα επιτέλους με τα ίδια μου τα αυτάκια ότι ένας γαμημένος γόνος μιας υπεραιωνόβιας κυβερνητικής οικογένειας που ξέσκισε, διέλυσε, δίχασε, ξεπάστρεψε και στο τέλος καταδίκασε τον τόπο για τον επόμενο αιώνα, δεν θα είναι πλέον μέσα στη τη βουλή.

Τι όμορφα που ένιωσα όταν άκουσα και είδα ταπεινωμένους δεξιούς να σέρνονται πίσω από τον απύθμενο αλητήριο που αποκαλούν αρχηγό. Τον άνθρωπο ο οποίος ξεχυλίζει κακία και μίσος για τον αντίπαλό του. Τον θεομπαίχτη που κάνει πλάκα με τα πιστεύω των ανθρώπων και πλάθει μέσα στο αρρωστημένο του μυαλό ιστορίες βγαλμένες από τους πάουρερ ρέιντζερ.

Πόσο όμορφα ένιωσα όταν επιτέλους κάποιοι μας θύμισαν ότι ο Διαφωτισμός δεν έχασε το μπουρδέλο το τρένο κι ήρθε για δέκα λεπτά και στο Ιράν των Βαλκανίων, για να ορκίσει στο όνομα των ανθρώπων κι όχι των φανταστικών τους Θεών εκείνους που έκαναν στην άκρη τα εθιμοτυπικά ειδωλολατρικά κατεστημένα.

Γέλασε λίγο το χειλάκι μου όταν είδα να καίγεται ο κώλος του κομμουνιστο-καπιταλιστή Κινέζου έξω απ’ το Μαξίμου, για να μάθει τι θα γίνει με τα γαμω-λιμάνια του και τους ξεσκισμένους του εργάτες που μέχρι προχτές δεν ήθελε καν να στείλει στο νοσοκομείο με ασθενοφόρο, λες κι είναι κατσαρίδες.

Άκουσα κάποιον να λέει ότι οι νταβατζήδες, οι λαθρέμποροι, οι καναλάρχες, και τα κάθε λογής λαμόγια και λυκόρνια δεν θα πάρουν δημόσια περιουσία στο τζάμπα, και πως νερά, βασικές υποδομές, κι ενέργεια, πρέπει να είναι δημόσιες για να μην κερδίζει από αυτές κανένας καριόλης σε βάρος εκατομμυρίων.

Τι ξαφνιασμός ήταν αυτός όταν έμαθα ότι τα κάγκελα της ντροπής μπροστά από την βουλή ξηλώνονταν χωρίς την «εντολή» κανενός. Μόνο και μόνο επειδή επιτέλους κάποιος άνοιξε το στόμα του κι είπε εκείνο το γαμημένο το αυτονόητο. Ότι κανείς δεν μπορεί να ζει πίσω από τα κάγκελα. Ακόμη κι αν με πλήγωσε και με πείραξε τόσο πολύ η δήλωση ότι ο δολοφονικός φράκτης στον Έβρο θα παραμείνει. Ελπίζω όχι για πολύ, για το καλό σου υπουργέ.

Πόσο διαφορετικά αισθάνθηκα όταν είδα τους υποψηφίους δολοφόνους άοπλων να κάθονται προσοχή μπροστά σε έναν λαό 4000 ανθρώπων, ενώ μπροστά τους βρίσκονταν οι νεοναζί. Τι ευχαρίστηση ήταν αυτή μπροστά στο θέαμα του συνθήματος «μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι», γραμμένο στο πλάι μιας κλούβας που γνωρίζω ότι μέσα σε αυτήν έχουν βασανιστεί γυναίκες και άνδρες εκατοντάδες φορές.

Γούσταρα πραγματικά όταν είδα τους δρόμους μου καθαρούς από τα δηλητήρια του δολοφόνου με το αφελές μουστάκι και το βοϊδίσιο ποδηλατικό βλέμμα. Εκείνον που έδινε εντολές να με σκοτώσει επί τόπου χωρίς δεύτερη σκέψη και μετά καυχιόνταν στην τηλεόραση γιατί δεν τα κατάφερε, σα να μου κάνει χάρη.

Θυμήθηκα τα καριόλια που υπό την προστασία των ΜΑΤ πετροβολούσαν την πορεία στο Κερατσίνι όταν συντρόφισσες και σύντροφοι έλεγαν τον τελευταίο αντίο στον Παύλο, και σκέφτηκα ότι μπορεί κάποιοι ανάμεσα στα καθίκια που μπήκαν στην κλούβα τού «μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι» να ήταν εκεί για να κάνουν πλάτες στους ναζί.

Είπα ένα «γεια στο στόμα σου ρε μαλάκα» όταν άκουσα τον υπουργό οικονομικών να λέει ότι δεν θα πέφτει στα τέσσερα όποτε του το ζητάνε οι υπάλληλοι των δανειστών και οι αρχιδόμπλουκλες της κεντρικής Ευρώπης, αλλά θα δίνει τον κώλο του μόνο εκεί που ο ίδιος γουστάρει και φχαριστιέται.

Με έφτιαξε -ναι ρε στραβωγαμημένε που ξινίζεις τη σκατόφατσά σου διαβάζοντας αυτές τις γραμμές- όταν άκουσα τον πρωθυπουργό της χώρας μου να λέει ότι «εγώ θα πρωτοτυπήσω και θα κάνω αυτό για τον οποίο με εξέλεξε ο λαός». Ακόμη κι αν αυτό κρατήσει μια ώρα. Δυο μέρες. Επτά εικοσιτετράωρα.

Ναι ρε, γούσταρα όταν είδα τους υπουργούς να αφήνουν τα αυτοκίνητα της χλιδής και τη ζωάρα στην φέρστ κλας και να πηγαίνουν με το μηχανή και το σαραβαλάκι τους στα υπουργεία, βγάζοντας προς πώληση τις θωρακισμένες μπε εμ βε που είχαν κάποιοι στα γκαράζ τους πίσω από τους ψηλούς τείχους και τους χιλιάδες κωλόμπατσους να τους φυλάνε.

Έγραψα στα αρχίδια μου τις αγορές, την Μέρκελ, την ιπτάμενη Ολλανδέζα με τη στραβομουτσούνα, το γερμανικό χωνευτήρι, τον κομπλεξικό που ηγείται μιας οικονομίας που γαμεί και δέρνει αλλά δεν αγοράζει ένα ηλεκτρικό καροτσάκι, κι όλες τις κάργιες που βγήκαν γαβγίζοντας στις τηλεοράσεις κι έσουραν τα εξ αμάξης σε εκείνους που τόλμησαν να πούνε ένα –όχι δύο ούτε τρία- «όχι» στους πουσταράδες που μας γαμάνε τη ζωή εδώ και πέντε χρόνια.

Είπα «δεν με νοιάζει ρε μαλάκα τι θα γίνει όταν την Δευτέρα ανοίξει το χρηματιστήριο», γιατί δεν με ενδιαφέρει πλέον τίποτα από όλα αυτά. Προτιμώ να δω τον τόπο μου καμένο, παρά να με προδώσει κάποιος ξανά. Δηλητήριο παντού, ρε. Κρανίου τόπος χωρίς να φυτρώνει ούτε γαϊδουράγκαθο θέλω να αφήσω αυτή τη γαμημένη τη χώρα, παρά να την ξαναδώ να γίνεται το πουτανάκι των τραπεζών και των εκλεπτυσμένων απανθρώπων.

Τέρμα. Ως εδώ ήταν. Αυτά που είδα μέσα σε μια εβδομάδα δεν ξέρω αν θα τα ξαναδώ έτσι μαζεμένα. Ούτε τα «όχι», ούτε τις σκατόφατσες των ξεμαλλιασμένων κατοικιδίων της σιδηράς κυρίας με τα πέντε μονόχρωμα ταγιέρ, ούτε τις μπουρδελόφατσες των χεσμένων τηλε-παπαγάλων που έχουν χάσει τη λαλιά τους και κοιτάνε το ταβάνι μπας και πέσει κάνας πολυέλαιος στο σάπιο τους κρανίο και μας απαλλάξουν μια και καλή από την αρρωστημένη παρουσία τους.

Δεν θα σας φοβηθώ άλλο ρε καριόληδες. Ντόπιοι και ξένοι. Μου γαμήσατε τη ζωή και με κάνατε να τρέχω σαν τον Βέγγο για ένα μεροκάματο χωρίς να ζω, ρε μουνόπανα. Μου στερήσατε τα σχέδιά μου και τα όνειρα που έκανα όταν άρχιζα να στέκομαι στα πόδια μου και να δημιουργώ, ρε δολοφόνοι. Δεν θα με κάνετε όμως ποτέ να μη χαρώ αυτό που νιώθω τώρα.

Ακόμη κι αν προδοθώ, κι η χαρά της μιας βδομάδας μου βγει ξινή για 50 χρόνια.

Δεν μασάω ρε. Λίγοι μασάνε ακόμη. Κι εσύ ημιμονόφθαλμο καραφασισταριό του κερατά που ονειρεύεσαι ιδεολογικές παρενθέσεις, ένα πράμα έχω να σου πω. Θα σου ‘ρθει κι εσένα ρε καριόλη και δεν θα το περιμένεις. Αλλά ακόμη κι αλλιώς να γίνει, κανένας κωλόμπατσος δεν θα σε πάει στο αεροδρόμιο για να το σκάσεις στο Μόναχο. Εδώ θα μείνεις ρε πούστη, να σαπίζεις κοιτάζοντας έναν τοίχο. Μέχρι να πάρεις φόρα και να σπάσεις το γαμημένο σου το κεφάλι, μπας και διαπιστώσουμε επιτέλους αν εκεί μέσα έχει μυαλά, κι όχι σκατά.

Κι όσο για όλους εσάς που τώρα είστε εξουσία, ας θυμάστε καλά αυτό. Ο Έλληνας είναι πολύ πιο μαλάκας απ’ ότι νομίζετε. Αν τα σκατώσετε, ακολουθούν οι φασίστες. Ό,τι κάνετε, το κάνετε όχι μόνο για το αύριο, αλλά και για το μεθαύριο, το αντί-μεθαύριο και κυρίως για την ίδια την δημοκρατία. Ένα μόνο να ξέρετε. Μην ξεπουληθείτε. Αλλιώς το ελικόπτερο δεν θα μείνει μόνο σύνθημα.

(Αυτό το κείμενο δεν είναι λογοτεχνικό, ούτε περιέχει κανένα επιχείρημα. Όποιος προσβλήθηκε από τη γλώσσα μου, να πάει να γαμηθεί)

(ΣΥΡΙΖΑίοι. Οι τηλε-εμφανίσεις τέλος. Πείτε στα κανάλια ότι θα τους ξαναδείτε μαζί με τον ΣΔΟΕ για να ελέγξετε τα θαλασσοδάνειά τους. Κόψτε τις βόλτες στα πάνελ. Είχατε μια βδομάδα για να ξεκαυλώσετε και να πείτε τα αριστερά τσιτάτα σας. Τώρα δουλειά και λιώσιμο σόλας στο δρόμο. Και προς Θεού, μην τολμήσετε και πάτε στον Πρετεντέρη τώρα που γίνατε εξουσία. Πείτε του να πάρει τα αρχίδια μου και να ψοφήσει δημοσιογραφικά όσο το δυνατόν γρηγορότερα)

Από τον Πολύφημο

------------------

[Πηγή]