Το «κοινωνικό πείραμα» του Charlie Hebdo - Μερικά ερωτήματα

Η εκτέλεση των σκιτσογράφων του γαλλικού περιοδικού Charlie Hebdo προκάλεσε έντονες αντιδράσεις σε ολόκληρο τον κόσμο. Η δολοφονική επίθεση ενάντια σε ανθρώπους οι οποίοι κρατούσαν μολύβια και πληκτρολόγια ήταν μια επίθεση ενάντια στην ελευθερία της άποψης, τη σάτιρα, τα ανθρώπινα δικαιώματα, την αντίθεση στον φανατισμό και τη μισαλλοδοξία.

Ήταν επίθεση κατά κάθε σκεπτόμενου ανθρώπου, ακριβώς όπως είναι οποιαδήποτε δολοφονία αμάχων που αγωνίζονται για την ελευθερία τους, το μέλλον των παιδιών τους και την υπεράσπιση των κοινωνικών τους κεκτημένων. Από το Παρίσι ως τη Λωρίδα της Γάζας κι από τα κινεζικά εργοστάσια της Σενζέν ως το Μιζούρι των Ηνωμένων Πολιτειών.

Κι όμως. Τα πρωτοσέλιδα του περιοδικού Charlie Hebdo δημιούργησαν μια τεράστια συζήτηση για το πόσο ένας κατά φαντασίαν θρησκευόμενος δικαιούται να φανατίζεται και να δολοφονεί στο όνομα του Θεού του, αλλά και για το ποιος έχει δικαίωμα να οικειοποιείται νεκρούς δημοσιογράφους, σκιτσογράφους και αστυνομικούς (ναι υπήρχαν και νεκροί Μουσουλμάνοι αστυνομικοί) για να προωθήσει μια ατζέντα ομοφοβίας, ρατσισμού και μισαλλοδοξίας.

Επειδή όμως ορισμένες φορές τα καλύτερα συμπεράσματα βγαίνουν μέσα από τις πιο εύστοχες ερωτήσεις, ιδού ένα μικρό δείγμα:

Είναι δυνατόν ένα σατιρικό μέσο ενημέρωσης να χλευάζει τα θεία;

Βεβαίως. Η περίπτωση του Charlie Hebdo είναι από τις πλέον χαρακτηριστικές. Το περιοδικό ακολουθεί την ίδια πολιτική από τη δεκαετία του ’60. Τα πρωτοσέλιδα του έχουν στραφεί, μεταξύ άλλων, ενάντια στον θρησκευτικό φανατισμό, τον φονταμενταλισμό, τις θρησκευτικές διακρίσεις, την παράνοια που φέρνει ο εκκλησιαστικός υπνωτισμός φτωχών και περιθωριοποιημένων λαϊκών μαζών, τα εγκλήματα της ιμπεριαλιστικής πολιτικής της Δύσης.

Ναι, αλλά πώς γίνεται να απεικονίζεται το Άγιο Πνεύμα να πηδάει τον Υιό, που πηδάει τον Πατέρα και τον Μωάμεθ να γλωσσοφιλιέται με αγνώστους;

Γιατί να μην γίνεται; Ποιος είπε ότι ο Θεός, ο Αλλάχ ή ο Μωάμεθ παρεξηγούνται από τέτοια δημοσιεύματα. Όποιος ισχυρίζεται ότι δρα εξ ονόματός τους, ή κατ’ εντολή τους, είτε είναι θεομπαίχτης, είτε τρελός, είτε και τα δύο μαζί.

Ως πού μπορεί να φτάσει η σάτιρα; Είναι δυνατόν να σατιρίζονται κι άλλοι εκτός από τους ισχυρούς;

Ναι, φυσικά και είναι. Η σάτιρα μπορεί να στρέφει την προσοχή της παντού. Με τη μόνη διαφορά ότι η σάτιρα οφείλει να είναι ακριβοδίκαιη. Αν ενεργεί για λογαριασμό του ισχυρού, δεν είναι σάτιρα αλλά προπαγάνδα. Αν στοχεύει μόνο μια κοινωνική ομάδα, θρησκεία, τάξη, πολιτική πεποίθηση, ιδεολογία, κομματική παράταξη, τότε είναι ελεγχόμενη. Αυτό δεν είναι σάτιρα, αλλά εκτέλεση συμβολαίου συγκεκριμένων συμφερόντων.

Πρέπει τελικά να φοβόμαστε τους Μουσουλμάνους, του Χριστιανούς ή οποιονδήποτε θρήσκευμα ή δόγμα;

Δεν υπάρχει καν λόγος να κάνουμε μια ερώτηση σαν αυτή. Τι έχουμε να φοβηθούμε από έναν Μουσουλμάνο, έναν Χριστιανό ή έναν άθεο; Εφόσον ο καθένας κρατάει την πίστη του για τον εαυτό του, πώς μπορούμε να λέμε ότι ένας Εβραίος είναι κατά κανόνα φιλάργυρος ή «μασώνος»; Αυτές είναι τουλάχιστον ηλίθιες θεωρίες στις οποίες η ανθρωπότητα υποτίθεται ότι έχει δώσει τις απαντήσεις της εδώ και μερικούς αιώνες. Τουλάχιστον στη θεωρία.

Ζει η Ευρώπη έναν πολιτισμικό πόλεμο;

Όχι. Η Ευρώπη δεν ζει κανέναν πολιτισμικό, θρησκευτικό ή φυλετικό πόλεμο. Ο πόλεμος ο οποίος διεξάγεται στην Ευρώπη είναι καθαρά ταξικός. Και έχει προκληθεί από τις ίδιες τις πολιτικές της μακριά από τα δικά της σύνορα. Ο θρησκευτικός φανατισμός αποτέλεσε για πολλές δεκαετίες το εργαλείο της Δύσης για την επεκτατική της πολιτική στη Μέση Ανατολή, την Κεντρική Ασία και την Αφρική. Η μειοψηφία των φανατικών εξοπλίστηκε και εκπαιδεύτηκε στρατιωτικά για να επιβληθεί στους πολλούς, επιστρέφοντάς τους αιώνες πίσω.

Πολιτισμικά, ιστορικά, κοινωνικά.

Οι φτωχοποιημένες και αμόρφωτες μάζες ανθρώπων μεγάλωσαν μέσα στη βία και το μίσος για τον «άπιστο». Μόλις ο άπιστος σταμάτησε να τους στηρίζει, τότε στράφηκαν εναντίον του. Κι όταν οι πατρίδες τους έγιναν πεδία αιματηρών συγκρούσεων, τότε εξάπλωσαν τον φανατισμό τους στα ευήκοα ώτα εκείνων που παρέμειναν στο περιθώριο, εντός των συνόρων των «απίστων». Κι ύστερα επάνδρωσαν τα πιο αρρωστημένα τους σχέδια. Άλλωστε, το ισλαμικό Χαλιφάτο δεν είναι παιδί των φονταμεταλιστών. Είναι γνήσιος γόνος της δυτικής πολιτικής, εξοπλισμένος κατά ένα μεγάλο βαθμό από τον έμπορο όπλων που ακούει στο όνομα Φρανσουά Ολάντ.

Μπορεί να θεωρήσει κάποιος τη δολοφονία των σκιτσογράφων και των δημοσιογράφων του Charlie Hebdo πολιτικό γεγονός;

Όχι. Η δολοφονία τους δεν είναι πολιτικό γεγονός, αλλά μια πράξη εκδίκησης στο όνομα ενός αιμοσταγούς θεού ο οποίος δεν υπάρχει καν στα ιερά τους βιβλία, αλλά αποτελεί μια στρέβλωση της αληθινής θρησκείας την οποία υποτίθεται ότι τιμούν. Παρόλα αυτά, ο πρωθυπουργός της Ελλάδας και η ακροδεξιά ηγέτιδα του Γαλλικού Μετώπου, έσπευσαν να εκμεταλλευτούν πολιτικά τις δολοφονίες, ο καθένας για τους δικούς του σκοπούς. Ο Αντώνης Σαμαράς για να προωθήσει τη μεταναστοφοβία και τον ρατσισμό ο οποίος διακρίνει τον ίδιο και την πολιτική του. Η Μαρίν Λεπέν για να προωθήσει την ατζέντα –μεταξύ άλλων- των θρησκευτικών διώξεων, της επαναφοράς της θανατικής ποινής και του στιγματισμού των μειονοτήτων. Επιδιώξεις τις οποίες είχαν κριτικάρει πολλάκις οι δολοφονημένοι σκιτσογράφοι του Charlie Hebdo.

Ήταν ακραίο το Charlie Hebdo;

Για κάποιους ναι. Για άλλους όχι. Ποιος είναι αυτός που ορίζει τι είναι ακραίο και τι όχι; Ο Θεός; Ο Μωάμεθ; Ο νόμος;

Οι αναγνώστες, είναι η απάντηση.

Εκείνοι επιλέγουν αν κάτι αρμόζει στο γούστο ή τα κριτήρια τους. Κι αν δεν τους κάνει, δεν το αγοράζουν. Ούτε το αναπαράγουν. Στο τέλος, αυτό είναι το μόνο εργαλείο που διαχωρίζει την ποιοτική σάτιρα από τη χυδαιότητα.

Έχουν το δικαιώματα τα κόμματα να χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τους νεκρούς σκιτσογράφους;

Αναλόγως την περίπτωση. Κόμματα σαν τη Νέα Δημοκρατία, η οποία έχει καταδικάσει τα πρωτοσέλιδα από το Ποντίκι και το περιοδικό Unfollow ενώ έχει στηρίξει διώξεις σαν αυτή του διαχειριστή της σελίδας στο Facebook «Γέρων Παστίτσιος», έχουν απολέσει το δικαίωμα αυτό. Το ίδιο ισχύει και για τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος χρησιμοποίησε ένα «σεξιστικό» σκίτσο του Δημήτρη Χαντζόπουλου για να κάνει πολιτική ενάντια σε έναν μιντιακό όμιλο, με τον οποίο είχε προβλήματα εξ αρχής αλλά ποτέ δεν απέκτησε το θάρρος να το δείξει απευθείας. Αντ’ αυτού, επέλεξε να σηκώσει τους τόνους με αφορμή ένα –κατά τη δική μου άποψη- απαράδεκτο σκίτσο.

Μπορεί να αντιδράσει μια πολιτική ή κομματική οντότητα σε ένα φαινομενικά σατιρικό σκίτσο;

Ναι μπορεί. Εφόσον, για παράδειγμα, το σκίτσο αυτό αμφισβητεί την ίδια την ιστορία και παίζει το επικίνδυνο παιχνίδι της θεωρίας των δύο άκρων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί το πρωτοσέλιδο ενός από τα γνωστά free press, το οποίο εξίσωνε τον ναζισμό με τον κομμουνισμό. Τέτοιου είδους ανιστόρητες πράξεις είναι επικίνδυνες, εφόσον δεν ακολουθούν τον πρώτο «κανόνα» της σάτιρας κι εξυπηρετούν την κυρίαρχη αφήγηση που ευνοεί τον ισχυρό και τα συμφέροντα του.

Τι μπορείς να πεις σε όσους θεωρούν αναμενόμενες τις δολοφονικές επιθέσεις σε περιοδικά σαν το Charlie Hebdo;

Την απάντηση του διευθυντή σύνταξης του περιοδικού, Στεφάν Σαρμπονιέ, στη συνέντευξή του στον Στέλιο Κούλογλου: «Δηλαδή, μια γαλλική σατιρική εφημερίδα, μια μικρή γαλλική σατιρική εφημερίδα, θα έφτανε με μερικά σκίτσα να εκνευρίσει την Αλ-Κάιντα, για παράδειγμα, ή τους ισλαμιστές τρομοκράτες πολύ περισσότερο απ’ ότι αυτή καθαυτή η πολιτική της Γαλλίας στο Μάλι ή απ’ ότι η πολιτική των ΗΠΑ στον υπόλοιπο κόσμο κλπ. Άρα, εάν οι ισλαμιστές θέλουν να εκτονωθούν με την τοποθέτηση βομβών, έχουν πάμπολλους άλλους λόγους να το πράξουν και πιστεύω πως δεν έχουν ανάγκη το Charlie Hebdo ως δικαιολογία».

Μα την επίθεση αυτή δεν την διέπραξαν «Γάλλοι πολίτες»;

Ναι. Την επίθεση αυτή την διέπραξαν «Γάλλοι πολίτες». Αλλά ακόμη κι αν την διέπρατταν «μετανάστες», τι διαφορά θα είχε; Όποιος είναι μετανάστης είναι δολοφόνος; Όποιος είναι Μουσουλμάνος είναι τζιχαντιστής; Όποιος είναι Χριστιανός που ζει στη Μέση Ανατολή είναι πράκτορας της Δύσης; Ο θρησκευτικός φανατισμός είναι το απόλυτο όπλο στη μάχη των τάξεων. Μόνος κερδισμένος είναι αυτός που εισπράττει το αντίτιμο του αίματος σε πετροδόλαρα, αγωγούς φυσικούς αερίου, αποθέματα χρυσού, εμπορικούς δρόμους, διαμάντια και άλλα πολύτιμα μέταλλα. Χαμένοι είμαστε όλοι οι υπόλοιποι.

Ο επίλογος

Οι ερωτήσεις είναι πάρα πολλές, αλλά καλύτερα να σταματήσω εδώ. Άλλωστε, ο καθένας μπορεί να λέει ό,τι του κατέβει στο κεφάλι. Αρκεί να σταματήσει να αλλάζει κάθε τρεις και λίγο θέσεις. Γιατί μετά από λίγο, η τρικυμία που προκαλούν οι σχολιαστές επί παντός επιστητού μας κάνουν να νιώθουμε ότι εκτός συνόρων είμαστε όλοι δημοκράτες και φανατικοί οπαδοί του Διαφωτισμού. Όταν όμως η υπόθεση περνά τα δικά μας σύνορα, τότε ο εφήμερος «ανθρωπισμός» χάνεται, κι ο ένας προσπαθεί να κατασπαράξει τον άλλο.

---------------

[Πηγή]

ΜΑΣ ΤΑ ΖΑΛΙΣΑΤΕ - Του Καρτέσιου

Επειδή ο βλάκας δεν καταλαβαίνει άλλη γλώσσα, ας μιλήσω στη δική του. Λαθρομετανάστες θέλει να τους λέμε; Λαθρομετανάστες θα τους γράφω για να το καταλαβαίνει. Θέλει ο βλάκας να συνδέσει τα τραγικά γεγονότα στη Γαλλία με τη λαθρομετανάστευση στην Ελλάδα, επειδή τον βολεύει να τρομοκρατεί και ιδιαίτερα προεκλογικά; Ας πάμε με τα νερά του βλάκα και ας το εξετάσουμε, γιατί μας τα ζάλισε.

Λοιπόν, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία που κατατέθηκαν στη Βουλή ο μεγαλύτερος αριθμός των αλλοδαπών δραστών, την περίοδο 1998-2012, είναι αλβανικής υπηκοότητας, ακολουθούν οι Ιρακινοί και οι Ρουμάνοι. Ακολουθούν Πακιστανοί και Βούλγαροι.

Λοιπόν, ποιος άνοιξε τα σύνορα με την Αλβανία δίχως να υπάρξει καμία προετοιμασία και έλεγχος; Μήπως ήταν ο Τσίπρας; Όχι, ήταν ο Αντώνης Σαμαράς της ΝΔ που ήθελε να βολέψει Έλληνες επιχειρηματίες οι οποίοι αναζητούσαν φτηνά εργατικά χέρια για μεγάλα έργα που είχαν πάρει στη Βόρεια Ελλάδα.

Πάμε στους Ρουμάνους και τους Βούλγαρους. Είναι λαθρομετανάστες; Όχι. Η Ρουμανία και η Βουλγαρία έγιναν μέλη της Ε.Ε. την 1^η Ιανουαρίου του 1997. Ποιος ήταν τότε πρωθυπουργός της Ελλάδας; Μήπως ο Κουτσούμπας; Όχι. Ήταν ο Κώστας Καραμανλής της ΝΔ.

Πάμε στους Ιρακινούς και τους Πακιστανούς. Ποιες κυβερνήσεις κώλωσαν να έρθουν σε ρήξη με τους Τούρκους ώστε να σταματήσει το εμπόριο ανθρώπων; Οι κυβερνήσεις του ΑΝΤΑΡΣΥΑ; Όχι. Ήταν οι κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Τι έκανε η κυβέρνηση της ΝΔ για να εμποδίσει τη λαθρομετανάστευση; Έστησε ένα φράγμα στον Έβρο και πανηγύρισε ότι έλυσε το πρόβλημα. Τι λένε όμως σχετικά με την αποτελεσματικότητα του φράχτη διάφοροι Ελληναράδες που κρατάνε στοιχεία; Λένε ότι αυξήθηκε η λαθρομετανάστευση από το Αιγαίο, αλλά και ότι δημιουργήθηκαν νέα σημεία εισόδου στον Έβρο.

Είναι τελικά το πραγματικό πρόβλημα η είσοδος των λαθρομεταναστών στην Ελλάδα ή μήπως το κυρίαρχο πρόβλημα είναι ότι οι λαθρομετανάστες δε μπορούν να φύγουν από την Ελλάδα και μένουν παγιδευμένοι εδώ; Σαφώς το δεύτερο. Ποιος μας φόρτωσε την υποχρέωση να γίνουμε χώρα – φυλακή; Η Συνθήκη ΙΙ του Δουβλίνου που την υπέγραψε η Ελλάδα το 2003. Ποιος ήταν τότε κυβέρνηση; Μήπως το ΚΚΕ μ-λ; Όχι. Ήταν το ΠΑΣΟΚ με την κυβέρνηση Σημίτη.

Ποιος δήλωσε το αμίμητο «Η αντιμετώπιση του Εθνικού προβλήματος της λαθρομετανάστευσης έχει και κέρδη! Ζεστό Ευρωπαϊκό χρήμα»; Μήπως η Παπαρήγα; Όχι. Η βουλευτής της ΝΔ, Φωτεινή Πιπιλή το δήλωσε.

Πάμε τώρα στους τζιχαντιστές του ISIS που θέλουν να αιματοκυλήσουν την Ευρώπη και να κατακτήσουν τον κόσμο. Ποιοι τους πολέμησαν από την πρώτη μέρα της εμφάνισής τους; Τα καθεστώτα του Ιράκ και της Συρίας του Άσαντ. Ποιος ήθελε πριν λίγο καιρό να βομβαρδιστεί η Συρία; Μήπως ήταν ο Παφίλης; Όχι. Ήταν ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, Ευάγγελος Βενιζέλος.

Πάμε τώρα στην κορύφωση της βλακείας μέσω της προσπάθειας να συνδεθούν οι δράστες της επίθεσης στη Γαλλία με τους λαθρομετανάστες στην Ελλάδα. Ήταν λοιπόν λαθρομετανάστες οι δράστες της σφαγής στο γαλλικό περιοδικό; ΟΧΙ! Ήταν αλγερινής καταγωγής και γαλλικής υπηκοότητας! Νόμιμοι Γάλλοι, δηλαδή. Όσοι θέλουν να μάθουν πόσο συχνό φαινόμενο είναι αυτό στη Γαλλία και για ποιο λόγο συμβαίνει ας βγάλουν τα γκαβά τους να καθίσουν να διαβάσουν κάνα βιβλίο πριν αρχίσουν τις μαλακίες περί σύνδεσης φράχτη του Έβρου και τζιχαντιστών.

Επειδή όμως ο βλάκας είναι πάντα βλάκας, δεν του φτάνει που αναπαράγει φόβους για τους τζιχαντιστές, αλλά ταυτόχρονα έχει ξεκινήσει και μία άλλου είδους τρομοκρατία, εκείνη που έχει σχέση με την πτώση της τιμής του ευρώ απέναντι στο δολάριο. Λοιπόν, βλάκα, ξεστραβώσου και διάβασε. Η πτώση του ευρώ ευνοεί την Ελλάδα. Πάντα αυτό συνέβαινε, βλάκα! Δεν τα γράφει η «Η ΑΥΓΗ», η «ΗΜΕΡΗΣΙΑ» τα γράφει.

Λοιπόν, για να τελειώνουμε με τα ζήτημα. Αυτοί οι ίδιοι που σήμερα προσπαθούν πάλι να τρομάξουν τους ψηφοφόρους και να τους συσπειρώσουν γύρω από το φόβο για λαθρομετανάστες και τζιχαντιστές στη Γαλλία είναι οι ίδιοι που τόσα χρόνια πάλεψαν με όλες τους τις δυνάμεις να μεγαλώσουν το μεταναστευτικό πρόβλημα στην Ελλάδα. Είναι οι κυβερνήσεις της ΝΔ, του Σαμαρά και του ΠΑΣΟΚ. Είναι αυτοί που μπλόκαραν όλα αυτά τα χρόνια τη συζήτηση για τη δημιουργία μίας σοβαρής μεταναστευτικής πολιτικής. Είναι η παρέα του Σαμαρά και των ψηφοφόρων του στις Μανωλάδες.

Είναι οι Σεραφείμ και οι Άνθιμοι που πουλάνε πατριωτισμό στα πλήθη των πιστών και υποδεικνύουν τον Σαμαρά ως σωτήρα της πατρίδας, την ώρα που αυτός μέσω των μνημονίων μετέτρεψε σε μπακλαβά την εθνική κυριαρχία της Ελλάδας και τη μοιράζει σε τοκογλύφους και ξένες κυβερνήσεις.

Ξέρω ότι τζάμπα έγραφα τόση ώρα. Τουλάχιστον όμως, έκανα το χρέος μου να προσπαθήσω να εξηγήσω σε όποιον χρησιμοποιεί τον φόβο ως άλλοθι για να ψηφίσει ΝΔ και ΠΑΣΟΚ ότι δεν είναι φοβισμένος. Είναι απλώς ΒΛΑΚΑΣ! 

Και τώρα άι σιχτίρ!

Του Καρτέσιου

------------------

[Πηγή]

Σαμαράχου άκμπαρ (Je suis Le Pen) – by To Skouliki Tom

Αρκετές ώρες έχουν περάσει και χιλιάδες τόνοι μελανιού έχουν χυθεί από τη στιγμή που οι 3 ισλαμοφασίστες έκαναν τη δολοφονική επίθεση στα γραφεία του περιοδικού Charlie Hebdo στο Παρίσι, η οποία άφησε πίσω της 12 νεκρούς και 4 τραυματίες σε κρίσιμη κατάσταση.

Ανάμεσα στα θύματα ήταν και 4 καρτουνίστες (Charb, Cabu, Wolinski, Tignous) τους οποίους αγαπούσα πολύ για τα πανέξυπνα σκίτσα τους. Θα μου λείψουν.

Oι μαρτυρίες λένε ότι οι δράστες της επίθεσης φώναζαν “Αλλάχου ακμπάρ”, δηλαδή “Ο Αλλάχ είναι μεγάλος”, αν και δεν αποκλείεται να φώναζαν “Σαμαράχου άκμπαρ” θέλοντας να δηλώσουν το μίσος τους προς το περιοδικό που συνήθιζε να υπερβαίνει τα όρια της σάτιρας.

Βέβαια, όρια στη σάτιρα δεν υπάρχουν αλλα ας μην ξεχνάμε ότι ζούμε στην Ελλάδα όπου, επί Αντώνη Σαμαρά, ο Γέροντας Παστίτσιος έφαγε 10 μήνες φυλακή με αναστολή κι ο Πιτσιρίκος είχε στοχοποιηθεί από το Μέγαρο Μαξίμου.

Άνθρωποι που ζητούσαν την παρέμβαση του εισαγγελέα για τα λεγόμενα ή γραφόμενα οποιουδήποτε δε χώνευαν, σκίζουν από χθες τα ιμάτιά τους για την ελευθερία έκφρασης των δημοσιογράφων του Charlie Hebdo που πνίγηκε στο αίμα.

Ευτυχώς δηλαδή που η Ελλάδα βρίσκεται στην 99η θέση στην ελευθερία του Τύπου παγκοσμίως και δεν κινδυνεύουμε από τους τζιχαντιστές, αφού σκίτσα όπως αυτά του Charlie Hebdo θα καίγονταν στην πλατεία Συντάγματος από χριστιανοταλιμπάν.
Φιλελεύθεροι φίλοι μου, ξεχνάτε ότι ζητούσατε να μην εκδοθεί το βιβλίο του Δημήτρη Κουφοντίνα; Ξεχνάτε το μνημείο που είχε στήσει στην βιτρίνα του το αγαπημένο σας βιβλιοπωλείο; Για ποια ελευθερία λόγου μιλάτε τώρα;

Εσείς δεν είστε που διαλαλείτε ότι θα ψηφίσετε, ως το μικρότερο κακό, τη Νέα Δημοκρατία η οποία σύνδεσε τους ισλαμοφασίστες που δολοφονούν με τους μετανάστες που επιχειρούν να μπουν στην Ελλάδα – οπότε ευτυχώς που έχουμε τον φράχτη του Έβρου να μας προστατεύει;

Μαντέψτε τί: οι δράστες της επίθεσης στο περιοδικό είναι Γάλλοι, γεννημένοι και μεγαλωμένοι στο Παρίσι.

Αντίο Άδωνι Γεωργιάδη! Αντίο Γιώργο Μουρούτη!

Αντίο και σε σένα Γαλλία που έστελνες στους τζιχαντιστές τα όπλα με τα οποία σκότωσαν τα παιδιά σου.

Πού να ήξερες όταν προμήθευες με όπλα τους αντάρτες της Συρίας ότι στην ουσία εξόπλιζες την ISIS που είναι παρακλάδι της Αλ Κάιντα; Τώρα που οι δολοφόνοι του Παρισιού φώναζαν ότι ανήκουν σε αυτήν, τί έχεις να πεις για το τέρας που δημιούργησες μαζί με τα φιλαράκια σου και τη CIA;

Εν τω μεταξύ, σκέψου να είσαι η Μαρίν Λε Πεν και να πρέπει να προσποιηθείς ότι θρηνείς για τα θύματα ενώ θέλεις να ουρλιάξεις από χαρά.

Σκέψου να είσαι ο Αντώνης Σαμαράς, να λες από τον Έβρο ότι οι μετανάστες – άρα στο μυαλό των ηλιθίων κι οι μουσουλμάνοι – ευθύνονται για τα δεινά του ελληνικού λαού, να έχεις μπροστά σου εκλογές χαμένες από χέρι και να σου κάτσει λίγες μέρες πριν μια επίθεση από τζιχαντιστές με 12 νεκρούς.
Η συγκυβέρνηση με τη Χρυσή Αυγή – που θα χτύπαγε χαλαρά 20% – θα ήταν στανταράκι.

Αγαπητοί ισλαμοφασίστες, σε λάθος χώρα χτυπήσατε. Η Ελλάδα και η σταθερότητα του Αντώνη Σαμαρά σάς έχουν πολύ μεγαλύτερη ανάγκη.

by To Skouliki Tom

(Ανήθικο δίδαγμα: Εν τω μεταξύ, συνεχίζει να παίζει σαν τρελή στα κανάλια από τη Δευτέρα η είδηση ότι δεξαμενόπλοιο ελληνικών συμφερόντων – της εταιρείας Aegean Shipping Enterprises Company του Δημήτρη Μελισσανίδη που δικάστηκε με 12 χρόνια καθυστέρηση για λαθρεμπόριο πετρελαίου οπότε το αδίκημα παραγράφηκε – βομβαρδίστηκε από πολεμικό αεροσκάφος της Λιβύης επειδή θεωρήθηκε ύποπτο για μεταφορά τζιχαντιστών στο λιμάνι της Ντέρνα το οποίο βρίσκεται υπό τον έλεγχο της ISIS. Τί, όχι;)

(Αξίζει να διαβάσετε για την ISIS και τις σχέσεις που διατηρούσε μέχρι πρότινος με τη Δύση στο κείμενο που είχαμε γράψει με την Κρίστη Μιχαλούδη για το Κομπάνι: “Το Κομπάνι ως σύμβολο ισχύος“.)

--------------

[Πηγή]

Error 404. Freedom of speech not found. – by Leia Organa Solo

Παρίσι. Έτος 2015.

12 άνθρωποι σκοτώθηκαν μετά από επίθεση στην εφημερίδα όπου εργάζονταν. Ανάμεσά στους νεκρούς βρίσκονται οι σκιτσογράφοι Cabu, Tignous, Wolinski και ο Stephane Charbonnier ή Charb, ο οποίος ήταν ο διευθυντής της «Charlie Hebdo».
Σύμφωνα με τη διεθνή ειδησεογραφία, οι δράστες, φώναζαν συνθήματα υπέρ της θρησκείας τους, για την τιμή της οποίας έγιναν δολοφόνοι.

Κόσμος. Έτος 2015.

Η εκμετάλλευση του φρικτού γεγονότος μόλις ξεκίνησε. Στο μικρόκοσμο της Ελλάδας, ο Άδωνις, συνέδεσε η σφαγή  με το φράχτη στον Έβρο ο οποίος κατά τη γνώμη του κρατάει μακριά τους μουσουλμάνους που πάλι κατά τη γνώμη του είναι ΟΛΟΙ εν δυνάμει δολοφόνοι.

Facebook. Έτος 2015.

Ακροδεξιοί, χριστιανοί και άλλοι φανατικοί ξέρασαν τον οχετό τους, του οποίου ένα δείγμα σας παραθέτω αυτούσιο, με καμία διάθεση ανάλυσής του.

«Βασικά και εγώ στα παπάρια μου θα τον γράψω τον κάθε άθεο και εσένα μαζί. Γιατί αν εσύ με θεωρείς φασίστρια και βλαμμένη που πιστεύω στον Θεό και διαχωρίζω τους μουσουλμάνους ως μελλοντικούς σφάχτες μας το ίδιο λέω και εγώ για εσένα και χειρότερα. Ότι είσαι ένα Φασιστικό γουρούνι που με υποχρεώνει να είμαι άθεη επειδή έτσι γουστάρει. Σε γράφω λοιπόν.»

Ας μιλήσουμε για την ελευθερία του λόγου. Για την παρεξηγημένη αυτή έννοια που έχει βιαστεί διαδοχικά και χωρίς κανένα έλεος από κάθε είδους θρησκευόμενο. Στη χώρα μας έχουμε ξεπεράσει τον κίνδυνο καθότι η ελευθερία λόγου είναι ανύπαρκτη. Και ως ανύπαρκτη δεν μπορεί να απειληθεί.

Θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει ότι το ίδιο συμβαίνει και τα ιερά και όσια του καθενός. Ως ανύπαρκτα δεν μπορούν να απειληθούν από κανένα σκίτσο ή κείμενο ή ακόμα και από καμία πράξη.

Ένα θεμελιώδες λάθος όλων των οπαδών κάποιας θρησκείας είναι ότι απαιτούν τον σεβασμό όλων των υπολοίπων. Στο μάθημα που μας έλεγαν ότι ο σεβασμός δεν απαιτείται αλλά κερδίζεται οι εν λόγω τύποι έλειπαν. Είχαν πάει στην εκκλησία όπου μάθαιναν ότι έχουν κάποιο είδος προνομίου απέναντι στους άλλους ανθρώπους.  Έτσι χρησιμοποιούν τον όρο «ελευθερία του λόγου» για  να πείσουν ότι ενώ εκείνοι έχουν κάθε δικαίωμα να εκφράζουν την πίστη τους, όλοι οι υπόλοιποι δεν έχουν το αντίστοιχο δικαίωμα να την σατιρίζουν.

Και αυτό δεν αποτελεί μεγάλο πρόβλημα όσο τα λόγια μένουν λόγια ή το πολύ πολύ γραπτά. Το πραγματικό πρόβλημα ξεκινάει όταν αυτά τα πειραγμένα τυπάκια προσπαθούν να κλείσουν στη φυλακή ή και σφάζουν κόσμο επειδή σχεδίασε και κυκλοφόρησε ένα σατιρικό σκίτσο του αγίου τους.

Και το πρόβλημα συνεχίζεται όταν οι ακόμα περισσότερο πειραγμένοι πολιτικοί κάνουν φοβικές δηλώσεις που στηρίζονται στην αυταρχική έννοια της συλλογικής ευθύνης (βλέπε δηλώσεις Άδωνι). 

Και κάπως έτσι φτάνουμε στο σημείο, οι άθεοι, να υπερασπιζόμαστε θρήσκους που κινδυνεύουν από άλλους θρήσκους και να προσπαθούμε να εξηγήσουμε σε όλους αυτούς ότι το δικαίωμά τους στη θρησκεία δεν αναιρεί το δικαίωμα μας στη διακωμώδησή της.

Φυσικά όλα αυτά είναι υπέρ του δέοντος, δύσκολο να κατανοηθούν από ανθρώπους που αυτοπροσδιορίζονται μέσα από μισάνθρωπες θρησκείες με ακόμα πιο μισάνθρωπα διδάγματα. 

 
Και μπορεί οι γιορτές να πέρασαν αλλά ορίστε μια καλή ιδέα για δώρο.

«Τίποτα δεν είναι ιερό, όλα μπορούν να λεχθούν» είναι ο τίτλος του βιβλίου του Ραούλ Βάνεγκεμ. Βρείτε το και χαρίστε το σε έναν φανατικό θρήσκο. 
Εκείνος μπορεί να μην το ευχαριστηθεί, αλλά εσείς θα γελάσετε πολύ με την αντίδρασή του.

by Leia Organa Solo

-------------

[Πηγή]

Το Μίσος – από τον Χάρη Ζάβαλο

Brain is the weapon -By Plasticobilism

Χθες, 7 Γενάρη του 2015, για άλλη μια φορά, ο «δυτικός πολιτισμός» επλήγει από φονταμεταλιστές μουσουλμάνους, οι οποίοι προσβεβλημένοι από τα σατιρικά σκίτσα του περιοδικού Charlie Hebdo, εισέβαλαν οπλισμένοι στα γραφεία του εντύπου στο Παρίσι, εκτελώντας 11 δημοσιογράφους κι 1 αστυνομικό. 

Το βίντεο, με την εν ψυχρώ εκτέλεση του αστυνομικού, έκανε τον γύρο του διαδικτύου και η κτηνωδία των «ισλαμιστών φονιάδων», πάγωσε όλον τον πλανήτη. Το πρόβλημα όμως είναι ότι, κόντρα στην διακαή επιθυμία του κάθε Γεωργιάδη και του κάθε Τζήμερου να αποδειχτεί ότι οι εκτελεστές ήταν μουσουλμάνοι φανατικοί, οι οποίοι διείσδυσαν στο εσωτερικό της «πολιτισμένης» Ευρώπης που παραμένει, σύμφωνα με το σινάφι του, ένα ξέφραγο αμπέλι όπου διάφοροι «λαθραίοι» εγκληματίες, εξυπηρετώντας σκοτεινά σχέδια για την ισλαμοποίηση της Ευρωπαικής Ένωσης και κατ’ επέκταση ολόκληρου του κόσμου, σκοτώνουν, ανατινάζουν και καταστρέφουν τα αγαθά του Διαφωτισμού (ο Άδωνης άλλωστε είναι κλασικό τέκνο της Ευρωπαϊκής Αναγέννησης, οπότε μάχεται νυχθημερόν για την προστασία της, ΤΡΟΜΑΡΑ ΤΟΥ), αποδείχτηκε εν τέλει, μετά την ταυτοποίηση των δραστών, ότι ούτε «λαθρομετανάστες» είναι ούτε τζιχαντιστές από τα βάθη της Μέσης Ανατολής, αλλά Γάλλοι πολίτες, γεννημένοι και μεγαλωμένοι στην ίδια μήτρα που γέννησε το Διαφωτισμό που τόσο πολύ «λατρεύει» ο κάθε φασίστας σκοταδιστής Τζήμερος και δεν χάνει ευκαρία να τον εκτελέσει με τα γεμάτα μίσος διακυρήγματά του για μια «καθαρή από μουσουλμάνους Ευρώπη».

Αναμφίβολα όμως, η αδιαφορία του ίδιου του Κράτους όπλισε τα χέρια των εξτρεμιστών. Έχοντας γκετοποιήσει συνειδητά ολόκληρες πληθυσμιακές ομάδες σε συγκεκριμένες υποβαθμισμένες γειτονιές, καθιστούν αυτόματα, τους νέους αυτούς πολίτες, εύκολη λεία. Στο, από το κράτος διαμορφωμένο, πρόσφορο τούτο έδαφος, διάφοροι στρατολόγοι και φανατικοί, εκμεταλλευόμενοι τον κοινωνικό αποκλεισμό των συγκεκριμένων ατόμων, «νερουλιάζουν» το μυαλό τους και δηλητηριάζουν τις ίδιες τους τις ψυχές, κατασκευάζοντας έτσι πειθήνια όργανα που θα εξυπηρετήσουν στην επέκταση των γεωπολιτικών τους συμφερόντων, εκμεταλλευόμενοι πάντα την κατασκευασμένη έξαρση τη θρησκευτικής τους μανίας.

Όποιος έχει ζήσει στο Παρίσι και έχει πάει μια βόλτα στα προάστια της Γαλλικής πρωτεύουσας, μπορεί να αντιληφθεί τις «δυο ταχύτητες» που τρέχει και αυτή αλλά και πολλές από τις πόλεις της Ευρώπης. Τα επεισόδια του 2005 μπορούν εύκολα να μας διδάξουν την κατάσταση που επικρατεί χρόνια στο Παρίσι αλλά και σε άλλες μεγαλουπόλεις. Αποκομμένοι πλήρως ο ένας από τον άλλον, δυο κόσμοι συγκρούονται καθημερινά: Ο κόσμος του πλούτου και της ευμάρειας του κέντρου του Παρισίου (απόγονος της γαλλικής μπουρζουαζίας) από τη μία και ο κόσμος της φτώχειας και της εγκατάλειψης ολόκληρων μπλοκ εργατικών πολυκατοικιών στις «παρακμιακές» γειτονιές των προαστίων από την άλλη.

Φερέφωνα αυτής της αντίδρασης του μίσους (πιο επίκαιρη από ποτέ η ταινία του Ματίε Κάσοβιτς, “La Haine”), αυτοκτονική εκτόνωση μέσα από τη δολοφονική θρησκεία που διακηρύττει τη μισαλλοδοξία, για άλλη μια φορά θύματα υπήρξαν αθώοι καλλιτέχνες που πολεμoύσαν αυτό ακριβώς το δολοφονικό ένστικτο των εκάστοτε ιερέων και ιμάμηδων, οι οποίοι απευθύνονται στους περιθωριοποιημένους νέους ώστε να κατασκευάσουν τους επόμενους φονιάδες / στρατιώτες, καλύπτοντας αυτό ακριβώς το κενό, που η έλλειψη κρατικής μέριμνας δημιουργεί. Απόγονοι των μεταναστών που στάλθηκαν στη Γαλλία για να την ανοικοδομήσουν, εγγόνια της μανίας του Σαρλ Ντε Γκωλ και της άρχουσας τάξης για τη διατήρηση των κεκτημένων τους στις αποικίες, σηκώνουν τα όπλα για να σκοτώσουν τους φανταστικούς εχθρούς τους, στοχεύοντας σε αθώα θύματα και όχι στο οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο που τους εξοντώνει μέρα με την ημέρα. Όπως εκμηδένισε τους παππούδες τους, τους πατεράδες τους, έτσι ακριβώς υποβαθμίζει και τελικά εξοντώνει και τους ίδιους αλλά και όλες τις γενιές που θα ακολουθήσουν.

Γιατί το Μίσος εκκολάπτεται εκεί που η αδιαφορία και ο αποκλεισμός εκτρέφονται.

Του Χάρη Ζάβαλου

--------------------

{Πηγή]

Έκτακτο δελτίο ακραίων κοινωνικών φαινομένων - Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

Ανεξάρτητα από τις υπαρκτές, στρατηγικού χαρακτήρα διαφορές τους, όλες οι αριστερές δυνάμεις (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.α.) οφείλουν να δώσουν την εκλογική και κυρίως τις μετεκλογικές μάχες σε πνεύμα αλληλοσεβασμού και αλληλεγγύης απέναντι στους κοινούς εχθρούς- το αστικό, Μνημονιακό μπλοκ και την τροϊκανή επικηδεμονία.

1. Σύμφωνα με έναν διαδεδομένο, κυνικό αφορισμό, υπάρχει μόνο ένα πράγμα που είναι χειρότερο από το να μη γίνουν ποτέ τα όνειρά μας πραγματικότητα: η περίπτωση να… γίνουν! Εύχομαι να τους διαψεύσουμε- όπως κι αν αντιλαμβάνεται κανείς το «εμείς».

2. Οι τελευταίες μέρες του 2014 και οι πρώτες του 2015 είδαν την Ελλάδα να φιγουράρει ως πρώτο θέμα, στις περισσότερες ισχυρής επιρροής εφημερίδες της Ευρώπης και της Αμερικής. Σε μια μικρή χώρα με τεράστια συμβολική σημασία για τον πολιτισμό της Δύσης, μια χώρα που επελέγη ως το πειραματόζωο της διεθνούς χρηματιστικής ολιγαρχίας μετά την κρίση του 2008, εμφανίζεται ισχυρό το ενδεχόμενο ανάδειξης κυβέρνησης από δυνάμεις που κινούνται αριστερά της σοσιαλδημοκρατίας, για πρώτη φορά μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Τις αμέσως επόμενες εβδομάδες, η Ελλάδα θα συμπυκνώσει τις ελπίδες πάρα πολλών και τους εφιάλτες άλλων, ενσαρκώνοντας τη δυσοίωνη προειδοποίηση των FinancialTimes: οι λαοί, που δεν αντέχουν πια και δεν υπακούουν άλλο στις φωνές της «λογικής», δηλαδή του φόβου και της εθελοδουλείας, είναι ο αδύναμος κρίκος της Ε.Ε. και ολόκληρου του ιμπεριαλιστικού πλέγματος.

3. Η ανατροπή της τελευταίας Μνημονιακής κυβέρνησης δεν υπήρξε αποτέλεσμα ενός ρωμαλέου λαϊκού κινήματος, αλλά κοινοβουλευτικής ήττας των Σαμαροβενιζέλων. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι έχουμε να κάνουμε απλώς με μια «κρίση των από πάνω», διχασμού της ελληνικής ολιγαρχίας και των ξένων κέντρων μεταξύ παραδοσιακών αστικών δυνάμεων και ΣΥΡΙΖΑ, όπως υποστηρίζουν ή υπονοούν κάποιοι.

Ο λαϊκός παράγοντας ήταν παρών στην τελευταία, κρίσιμη φάση της πολιτικής κρίσης, είτε ρητά (σχετική ανάκαμψη των μαζικών αγώνων από το τέλος του καλοκαιριού με αντανάκλαση και στην ήττα του κυβερνητικού μπλοκ ακόμη και στο γήπεδό της, εκείνο της τρομολαγνείας, στην υπόθεση Ρωμανού), είτε υπόρρητα, με τη διόγκωση της λαϊκής κατακραυγής κατά των κυβερνώντων μετά τις ευρωεκλογές. Αυτός ήταν ο καθοριστικός παράγοντας που δεν επέτρεπε στην κυβέρνηση να πάρει πρόσθετα μέτρα παρά μόνο επί ποινή σταδιακής διάλυσης και της Νέας Δημοκρατίας κατά το πρότυπο του ΠΑΣΟΚ.

Σ’αυτό το φόντο, η επιβολή του Σταύρου Δήμα με την εξάντληση όλων των μέσων εξαγοράς, εκβιασμού και αποστασίας βουλευτών, ακόμη κι αν ήταν (και ενδεχομένως ήταν) δυνατή, δεν φάνταζε σκόπιμη από την πλευρά του συστήματος. Θα κέρδιζε απλώς λίγο χρόνο, με αντίτιμο την εξαγρίωση μεγάλου τμήματος των λαϊκών στρωμάτων και την εξώθηση του ΣΥΡΙΖΑ σε πιο «ακραίες» θέσεις, ακόμη και παρά τη θέληση του ηγετικού του πυρήνα. Η στωική αντίδραση των ισχυρότερων αστικών μερίδων (τράπεζες, εφοπλιστές, συγκροτήματα της ενημέρωσης)- που πάντως εξακολουθούν να υποστηρίζουν αναφανδόν τα Μνημονιακά κόμματα- δείχνει ότι θεωρούν το ΣΥΡΙΖΑ δυνητικά χειραγωγήσιμο, αλλά όχι ακόμη ελεγχόμενο.

4.Από την πλευρά της η τρόικα, ενώ θα ήθελε να κάνει πιο εύκολη τη ζωή του Σαμαρά, δεν είχε κανένα λόγο να προσφέρει υποχωρήσεις σε μια παραπαίουσα κυβέρνηση. Πρώτα απ’ όλα, γιατί κάτι τέτοιο θα την υποχρέωνε να προβεί σε πολλαπλάσιες υποχωρήσεις απέναντι σε μια άλλη, πιο απείθαρχη κυβέρνηση, με νωπή λαϊκή εντολή, η οποία ήταν ούτως ή άλλως πιθανό να πάρει τη θέση της σημερινής. Έπειτα γιατί ειδικά η Γερμανία δεν ήθελε και δεν θέλει να δει το πουλόβερ της λιτότητας να αρχίσει να ξηλώνεται από την Ελλάδα. Φυσικά, ένα ορισμένο κούρεμα του χρέους και μια χαλάρωση της λιτότητας είναι πράγματα απολύτως διαχειρίσιμα για τη Γερμανία, με βάση τα μικρά μεγέθη της Ελλάδας. Ωστόσο μια τέτοια εξέλιξη είναι βέβαιο ότι θα ανοίξει την όρεξη πολύ μεγαλύτερων χωρών, όπως η Ιταλία και η Γαλλία, κάτι που δεν θέλουν ούτε να το σκέφτονται οι γερμανικές ελίτ, όταν μάλιστα αντιμετωπίζουν την κλιμακούμενη πίεση των εθνικιστών- αντιευρωπαϊστών στο εσωτερικό τους. (Οι πρόσφατες διαδηλώσεις εναντίον των μεταναστών στη Γερμανία δείχνουν ότι το μέχρι τώρα ελεγχόμενο AfD θα μπορούσε, προοπτικά, να εξελιχθεί σε κάτι πολύ περισσότερο επικίνδυνο, όπως το UKIP του Νάιτζελ Φάρατζ στη Βρετανία).

Τούτων δοθέντων, η Γερμανία άφησε τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο να σηκώσουν το Σταυρό του Μαρτυρίου, ελπίζοντας ότι είτε θα επιβάλουν στο ΣΥΡΙΖΑ άνευ όρων συνθηκολόγηση μετά από ενδεχόμενη εκλογική του νίκη, είτε ότι «θα γδάρουν ζωντανή» την κυβέρνησή του, οδηγώντας την σε γρήγορη κατάρρευση, για να παραδειγματίσουν όλους όσοι ρέπουν προς την απειθαρχία, σε πανευρωπαϊκή κλίμακα. Πιστεύουν ειλικρινά ότι κάτι τέτοιο θα τους είναι πάρα πολύ εύκολο και από μια άποψη δικαιολογούνται, έχοντας δει στην πράξη με πόσο ψοφοδεή τρόπο συμπεριφέρθηκαν τελικά, έναντι του Βερολίνου, οι πολιτικοί της ευρωπαϊκής Κεντροαριστεράς, τύπου Παπανδρέου, Βενιζέλου, Θαπατέρο, Ολάντ και πάει λέγοντας.

Το ότι το πιστεύουν, δεν σημαίνει όμως ότι θα το πετύχουν κιόλας. Ας δώσουμε για μια φορά δίκιο στον κ. Πάγκαλο, που είπε κάποτε ότι η Γερμανία είναι «γίγαντας με μυαλό μικρού παιδιού». Έχοντας μπει με μεγάλη καθυστέρηση από την εποχή των μεσαιωνικών Αυτοκρατοριών σε εκείνη του νεωτερικού, δημοκρατικού έθνους- κράτους, η Γερμανία είχε πάντα σχετικά υπανάπτυκτη πολιτική κουλτούρα και σχεδόν θρησκευτική πίστη στην ωμή δύναμη- είτε στη δύναμη των πάντσερ, κατά το παρελθόν, είτε στην οικονομική της δύναμη, σήμερα. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, προκαλούσε τη μοίρα της, μόνο που μέχρι να τη συναντήσει έπαιρνε στο λαιμό της και τους λαούς ολόκληρης της ηπείρου.

5. Οι κρίσιμες εκλογές- εξπρές που έχουμε μπροστά μας σφραγίζονται ήδη από μια οξεία πολιτική πόλωση με έντονα κοινωνικά χαρακτηριστικά. Η αστική τάξη, η μερίδα της μικροαστικής τάξης που δεν υπέστη μεγάλες συνέπειες από την κρίση και τα εκφυλισμένα- λούμπεν στοιχεία της ξενοφοβίας και του παραδοσιακού αντικομμουνισμού πολώνονται έντονα προς τη Νέα Δημοκρατία, ενώ οι κεντροαριστερές εφεδρείες κατακερματίζονται και συρρικνώνονται- αν και μπορεί να παίξουν σοβαρό ρόλο σε σενάρια εκβιασμού και εξημέρωσης της Αριστεράς. Από την άλλη, τα εργατικά και ευρύτερα λαϊκά στρώματα πολώνονται έντονα προς τα αριστερά και κυρίως προς το ΣΥΡΙΖΑ, συχνά χωρίς μεγάλες προσδοκίες, με δικαιολογημένες αμφιβολίες και έντονες ταλαντεύσεις.

Η αναμέτρηση θα είναι πολύ σκληρή και, παρά το μέχρι στιγμής δημοσκοπικό προβάδισμα του ΣΥΡΙΖΑ, η έκβασή της δεν θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη. Δεν αποκλείεται να δούμε, ακόμη και πριν τις εκλογές, ακραία φαινόμενα, όπως ο τραπεζικός πανικός (bankrun), ή πάλι η επιστράτευση κάποιας μορφής «στρατηγικής της έντασης», όσο κι αν παρόμοια μέσα είναι δίκοπο μαχαίρι για όποιον τα μετέρχεται. Υπάρχουν ρεαλιστικές δυνατότητες να πετύχει η Αριστερά μια μεγάλη εκλογική νίκη, ίσως πολύ μεγαλύτερη από ό,τι φαντάζονται οι περισσότεροι. Δεν θα πετύχει κάτι τέτοιο όμως ο ΣΥΡΙΖΑ αν παγιδευτεί στη λογική της «μετατόπισης προς το κέντρο», προς άγραν «μετριοπαθών» ψηφοφόρων. Αν μη τι άλλο, η διάλυση του «Κέντρου» θα έπρεπε να έχει κάνει την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ περισσότερο επιφυλακτική απέναντι σε συμβουλάτορες- πολιτικά ναυάγια, που αναζητούν ναυαγοσώστες και φαντάζονται ότι μπορούν να τους υπαγορεύσουν και τους όρους τους! Αντίθετα, η Αριστερά μπορεί να δημιουργήσει ένα μεγάλο ρεύμα λαϊκής υποστήριξης μόνο με μια αποφασιστική, επιθετική γραμμή απέναντι στους αποδυναμωμένους και ανυπόληπτους πολιτικούς της αντιπάλους, εμπνέοντας εμπιστοσύνη στα ταλαντευόμενα στρώματα, που πείθονται λιγότερο από χειρονομίες μετριοπάθειας και περισσότερο από την αίσθηση της δύναμης.

6. Ανεξάρτητα από τις υπαρκτές, στρατηγικού χαρακτήρα διαφορές τους, όλες οι αριστερές δυνάμεις (ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.α.) οφείλουν να δώσουν την εκλογική και κυρίως τις μετεκλογικές μάχες σε πνεύμα αλληλοσεβασμού και αλληλεγγύης απέναντι στους κοινούς εχθρούς- το αστικό, Μνημονιακό μπλοκ και την τροϊκανή επικηδεμονία. Ενδεχόμενη επικράτηση του αστικού μπλοκ σ’αυτές τις εκλογές δεν θα «απελευθερώσει» τις λαϊκές μάζες από τις «κοινοβουλευτικές αυταπάτες», για να τις ρίξει με ανανεωμένη ορμή στα πεδία των εξωκοινοβουλευτικών αγώνων, όπως ορισμένοι φαντασιώνονται. Θα θωρακίσει πολιτικά τις αντιδραστικότατες αλλαγές που έχουν επέλθει, σε βάρος της μισθωτής εργασίας, στο οικονομικό και πολιτικό πεδίο, ανοίγοντας το δρόμο για άλλες, ακόμη πιο επώδυνες. Θα προκαλέσει μεγάλο πλήγμα στο ηθικό του λαού και στο αξιόμαχο της Αριστεράς όλων των κομμάτων, ρευμάτων και τάσεων- εν ολίγοις, μια ήττα από την οποία θα κάνουμε καιρό να συνέλθουμε. Όλοι.

Η πρόκληση της αριστερής κυβέρνησης (καλύτερα, κυβέρνησης λαϊκής συμμαχίας με κορμό την Αριστερά) έχει τεθεί στην ημερήσια διάταξη, στην Ελλάδα, από την ίδια την πραγματικότητα της ταξικής πάλης- όπως μπήκε, νωρίτερα, στην ημερήσια διάταξη των κινημάτων της Λατινικής Αμερικής. Δεν ξεμπερδεύεις με τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν οι κοινωνίες του υπερώριμου καπιταλισμού και του εδραιωμένου κοινοβουλευτισμού στον 21ο αιώνα με τη μηχανιστική αντιγραφή της ιστορικής πείρας επαναστατικών κινημάτων του 19ου ή των αρχών του 20ου αιώνα και το μηρυκασμό τσιτάτων από τη θεωρητική σκέψη που βασίστηκε σ’αυτά τα κινήματα. Ο νέος καπιταλισμός και η νέα εργατική τάξη που αναπτύσσεται μαζί του επιβάλλουν μια κομμουνιστική στρατηγική μακράς διαρκείας, στην οποία η κοινοβουλευτική νίκη μπορεί να αποτελέσει έναν πρώτο, αλλά κρίσιμο γύρο. Μια αριστερή κυβέρνηση χωρίς πραγματικά επαναστατική κατάσταση θα πρέπει – αν δεν προδώσει τον εαυτό της και τον κόσμο που την ανέδειξε-να δρα ως διαρκής αντιπολίτευση στο αστικό σύστημα εξουσίας, που θα έχει χάσει έναν κρίσιμο μοχλό, αλλά όχι το «βαθύ κράτος». Θα πρέπει να μάθει «να κυβερνά υπακούοντας» στον οργανωμένο λαό, βοηθώντας ταυτόχρονα στην ισχυροποίησή του.

7. Στοιχειώδης ρεαλισμός επιβάλλει να αναγνωρίσουμε ότι δεν υπάρχει περίπτωση να αναδειχθεί από τις προσεχείς εκλογές μια ριζοσπαστική αριστερή κυβέρνηση που θα ανοίξει το δρόμο για το σοσιαλιστικό μετασχηματισμό. Πρώτα απ’ όλα, γιατί οι ταξικοί συσχετισμοί και οι λαϊκές διαθέσεις δεν έχουν ωριμάσει για τέτοιας ποιότητας ανατροπές. Αλλά και γιατί ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ δεν δικαιούται την εμπιστοσύνη των λαϊκών στρωμάτων- άλλωστε, δεν εμπνέει εμπιστοσύνη ούτε σε ένα σημαντικό τμήμα μελών και στελεχών του.

Ασφαλώς δεν έχουμε να κάνουμε με ένα αστικό, σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, που έχει ήδη πάρει, ή τείνει να πάρει τη θέση του σοσιαλφιλελεύθερου ΠΑΣΟΚ στο αστικό πολιτικό σύστημα. Ο ΣΥΡΙΖΑ διαμορφώθηκε ως ρευστό, πολυσυλλεκτικό κόμμα λαϊκής υποστήριξης, αλλά χωρίς οργανικούς δεσμούς με τα λαϊκά στρώματα. Στο οργανωμένο λαϊκό κίνημα, που θα κληθεί να δώσει και να κερδίσει τις μεγάλες συγκρούσεις που βρίσκονται μπροστά μας, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μικρότερες δυνάμεις από το ΚΚΕ και την εξωκοινοβουλευτική Αριστερά. Κινείται με βάση το «άμεσο όφελος» (συχνά μόνο το εφήμερο, επικοινωνιακό όφελος), χωρίς συνεκτική στρατηγική και ηγετική ομάδα με στοιχειώδη σύμπνοια. Ο καιροσκοπισμός και ο τακτικισμός του αφήνουν ανοικτά όλα τα ενδεχόμενα, για το καλύτερο ή το χειρότερο, σε κάθε κομβική επιλογή. Προοιωνίζονται μια επόμενη κοινοβουλευτική ομάδα πολύ αμφίβολης συνοχής, όταν έρθουν τα δύσκολα. Οι μετατοπίσεις προς τα δεξιά της τελευταίας διετίας, ιδίως μετά τις ευρωεκλογές, ενισχύουν τη δικαιολογημένη καχυποψία ακόμη και όσων διαθέτουν μεγάλα αποθέματα καλής πίστης ή ευπιστίας.

Όλα αυτά συνηγορούν υπέρ της ανάγκης να κρατήσουν οι δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής Αριστεράς στάση οργανωτικής ανεξαρτησίας και πολιτικής δυσπιστίας έναντι του ΣΥΡΙΖΑ. Μια ισχυρή παρουσία αυτών των δυνάμεων στις επερχόμενες εκλογές θα ασκεί πίεση και στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ, στην προοπτική της ανάληψης κυβερνητικών καθηκόντων, ενώ ενδεχόμενη αφομοίωσή τους από αυτόν, ή εκλογικής περιθωριοποίησής τους θα τον κάνει ακόμη περισσότερο ευάλωτο στην αστική και ιμπεριαλιστική πίεση.

8. Οι προγραμματικές δεσμεύσεις και οι εκλογικές συμμαχίες του ΣΥΡΙΖΑ προδιαθέτουν όχι για μια πολιτική «τύπου Τσάβες», ανοιχτή σε αντικαπιταλιστικές ρήξεις, αλλά, τηρουμένων των αναλογιών, σε μια πορεία «τύπου Λούλα», με περιορισμένη αναδιανομή πλούτου, υπέρ των πιο χτυπημένων από την κρίση κοινωνικών στρωμάτων. Ωστόσο, η υλοποίηση ακόμη και του μινιμαρισμένου προγράμματος που εξήγγειλε ο Αλέξης Τσίπρας στη ΔΕΘ και στο Διαρκές Συνέδριο του κόμματός του δεν χωράει στα ασφυκτικά πλαίσια της γερμανικής Ευρώπης και θα οδηγήσει το ΣΥΡΙΖΑ, ανεξάρτητα ή και παρά τη βούληση της ηγεσίας του, σε ρήξη με τις Βρυξέλλες, το Βερολίνο και το διεθνές χρηματιστικό κεφάλαιο.

Το πιθανότερο είναι ότι ο πρώτος γύρος της σύγκρουσης θα κριθεί πολύ γρήγορα- είτε με μια ταπεινωτική συνθηκολόγηση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και συμμάχων, που θα προεξοφλεί τη γρήγορη αποδόμησή της, είτε με το πέρασμα σε μια νέα, αβέβαιη, πάντως ελπιδοφόρα περίοδο κλιμακούμενων ρήξεων και ανατροπών, στην Ελλάδα και την Ευρώπη. Η εκτίμηση αυτή δεν βασίζεται στα γελοία, τρομοκρατικά επιχειρήματα των συστημικών δυνάμεων περί των ομόλογων που λήγουν τέλη Μαρτίου και υποτίθεται ότι θα βάλουν το πιστόλι στον κρόταφο του Αλέξη Τσίπρα. Εκπρόσωποι μεγάλων ευρωπαϊκών δυνάμεων αναγνωρίζουν, σε κατ’ ιδίαν συνομιλίες, ότι είναι αδύνατο να εκβιασθεί μια κυβέρνηση με νωπή λαϊκή εντολή,βάσει του χρονοδιαγράμματος της προηγούμενης κυβέρνησης, που μόλις θα έχει μαυριστεί στις κάλπες. Κάτι τέτοιο θα ξεσήκωνε πανευρωπαϊκές διαμαρτυρίες, όχι μόνο από τις αριστερές, αλλά ακόμη και από συστημικές, εθνικιστικές δυνάμεις, εμφανίζοντας την Ε.Ε. ως σύγχρονη Ιερή Συμμαχία, φυλακή των λαών. Επομένως, είναι σχεδόν βέβαιο ότι επί του προκειμένου θα δοθεί μία εντελώς προσωρινή λύση, χωρίς να εκτονώνει στο ελάχιστο το ευρύτερο πρόβλημα.

Σε αντίθεση με τη δημοσιολογία του συρμού, πιστεύουμε ότι ο χρόνος θα κυλάει υπέρ της νέας ελληνικής κυβέρνησης και σε βάρος της Μέρκελ. Η σταθεροποίηση μιας κυβέρνησης, η οποία θα διευρύνει αμέσως τα κοινωνικά της ερείσματα, απλά και μόνο με το σταμάτημα της λιτότητας και των αντιλαϊκών «μεταρρυθμίσεων», μαζί με το προσωρινό μορατόριουμ στην αποπληρωμή του χρέους ή μέρους του ενόψει διαπραγματεύσεων αποτελεί εφιάλτη για τη γερμανική ολιγαρχία. Πολύ περισσότερο που η Ισπανία, με την ισχυρή Αριστερά, έχει μπροστά της δύο κρίσιμες εκλογικές αναμετρήσεις- τοπικές την άνοιξη και βουλευτικές το φθινόπωρο- ενώ και οι βρετανικές εκλογές, στις αρχές Μαίου, αντιπροσωπεύουν έναν άλλο, πολύ διαφορετικό βέβαια, παράγοντα πίεσης προς το Βερολίνο.

Για όλους αυτούς τους λόγους, είναι η πέριξ της Μέρκελ γερμανική ηγεσία η οποία θα επιταχύνει, πιστεύουμε, τη σύγκρουση για να ξεκαθαρίσει μια ώρα νωρίτερα το τοπίο. Μια σύγκρουση την οποία η Αριστερά και το εργατικό κίνημα της Ελλάδας δεν μπορούν να αποφύγουν, μπορούν όμως να κερδίσουν ή τουλάχιστον να αντέξουν, αφήνοντας ανοιχτή την προοπτική της νίκης στον επόμενο γύρο, στο βαθμό που θα γίνουν καταλύτες για ριζοσπαστικές αλλαγές στην Ευρώπη.

9. Σ’αυτό το φόντο, εάν η Αριστερά πετύχει μια μεγάλη εκλογική νίκη στις 25 Ιανουαρίου (επαναλαμβάνουμε, ένα πολύ μεγάλο «εάν») οφείλει από την πρώτη κιόλας στιγμή να εξαγγείλει και στη συνέχεια να δρομολογήσει ταχύτατα μια πρώτη δέσμη αποφασιστικών μέτρων που θα εκμεταλλευθούν και θα διευρύνουν τη δυναμική της λαϊκής, δημοκρατικής νίκης. Να χρησιμοποιήσει δηλαδή με τόλμη το μοχλό της κυβέρνησης για να αποδιοργανώσει περαιτέρω το συγχυσμένο αστικό στρατόπεδο, να ανορθώσει το ηθικό των λαϊκών δυνάμεων και να συμβάλει στη συγκρότηση ενός λαϊκού μπλοκ, κερδίζοντας το θεμελιώδες σε παρόμοιες καταστάσεις έκτακτης ανάγκης: πολιτικό χρόνο για προετοιμασία ενόψει των κρίσιμων μαχών του επόμενου διαστήματος. Για το σκοπό αυτό χρειάζεται ένα επεξεργασμένο «πρόγραμμα 100 ημερών», βασικές παράμετροι του οποίου μπορεί να είναι:

-Η άμεση ανακούφιση των φτωχότερων λαϊκών στρωμάτων και η αποφασιστική ενίσχυση των εργατικών δικαιωμάτων (συλλογικές συμβάσεις, φραγμός στις απολύσεις και τις ιδιωτικοποιήσεις) που θα ανατρέψουν προς όφελος της εργασίας τους ταξικούς συσχετισμούς δύναμης.

-Η απαλλαγή από το Μνημόνιο και η «έξωση» της τρόικα από την Ελλάδα.

-Η αναστολή εξυπηρέτησης ενός χρέους που όλοι οι σοβαροί άνθρωποι σε όλο τον κόσμο αναγνωρίζουν ότι είναι αδύνατο να αποπληρωθεί, ενόψει διαπραγματεύσεων για τη ρύθμισή του.

-Η ανάληψη ελέγχου από το κράτος των μεγάλων τραπεζών (στις οποίες το κράτος είναι ήδη βασικός μέτοχος) και ο εξαναγκασμός σε παραίτηση του κ. Στουρνάρα από τη διοίκηση της Τράπεζας της Ελλάδας.

-Η δραστική, δημοκρατική μεταρρύθμιση του φορολογικού συστήματος, η Σεισάχθεια για εκείνους που τη δικαιούνται και η προστασία της πρώτης κατοικίας.

-Η ταχύρρυθμη αλλαγή του τοπίου στα ΜΜΕ στο έδαφος της δημοκρατικής νομιμότητας και της εκκαθάρισης των σκανδαλωδών συμβάσεων.

-Η αναστύλωση της δημόσιας εκπαίδευσης και της λαϊκής Υγείας, δύο τομέων που αγγίζουν κάθε λαϊκή οικογένεια και έχουν καταβαθρωθεί από τις Μνημονιακές πολιτικές.

-Η υιοθέτηση μιας πολυδιάστατης πολιτικής εθνικής ανεξαρτησίας και η αναζήτηση εναλλακτικών στηριγμάτων στη διεθνή σκηνή στη βάση του αμοιβαίου οφέλους, πράγμα που δεν αποκλείει, το αντίθετο, την αξιοποίηση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων.

10. Είναι πολύ πιθανό ότι, ακόμη κι αν μας εκπλήξει θετικά- και ιδίως αν το κάνει!- η «υπαρκτή Αριστερά» του σήμερα, επιστρατεύοντας όλα τα αποθέματα αποφασιστικότητας και ευελιξίας, η στιγμή της ρήξης με το ευρωσύστημα θα έρθει προτού ακόμη να έχουν δημιουργηθεί ισχυρά στηρίγματα σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Ενόψει αυτού του ενδεχόμενου, επείγει η πολιτική και ψυχολογική προετοιμασία της λαϊκής πλειοψηφίας, η οποία πρέπει να κληθεί να αναλάβει η ίδια την ιστορική ευθύνη για την περαιτέρω πορεία της χώρας- με δημοψήφισμα και στους δρόμους. Σ’αυτόν τον κρίσιμο κάβο, μια μαχόμενη Αριστερά θα έχει μαζί της, εκτός από το πρόταγμα της κοινωνικής δικαιοσύνης, το πατριωτικό και δημοκρατικό αίσθημα του λαού, απέναντι στην πέμπτη φάλαγγα των βιαστών της λαϊκής κυριαρχίας. Κι όπως έλεγε ο υπεράνω πάσης υποψίας για αριστερισμό Τζον Κένεντι: «Όποιοι κάνουν τη μεταρρύθμιση αδύνατη, καθιστούν την επανάσταση αναπόδραστη»!

Του Πέτρου Παπακωνσταντίνου

------------------

[Πηγή]

H Ιδεολογική Ηγεμονία της Αριστεράς - της Σοφίας Λαμπίκη

Kηδεμονία–Κυριαρχία–Ηγεμονία, για την Ανθρωπιά μιλάμε…

Η ιδεολογική κηδεμονία της Αριστεράς στην οποία αναφέρεται το καθεστώς που κυβερνά απ τον Εμφύλιο και μετά δεν είναι τα υπουργιλίκια, δεν είναι οι χρηματισμοί και βέβαια δεν είναι το βλαχομπαρόκ λάιφστάιλ και οι παρεΐτσες.

Θέλουν να δείξουν πως αυτό είναι, αλλά δεν είναι αυτό.

Η ιδεολογική κηδεμονία της Αριστεράς υπάρχει, δεν λένε ψέματα, είναι ζωντανό κομμάτι της Ιστορίας των τελευταίων 70 χρόνων, σχετίζεται με το Ήθος της Αριστεράς.

Σχετίζεται με το ήθος των ανθρώπων που δεν υπέγραψαν στα ξερονήσια και στα στρατοδικεία τις δηλώσεις μετανοίας.

Σχετίζεται με το χαμόγελο του Μπελογιάννη.

Είναι η ανυπέρβλητη προσπάθεια, η αξιοπρεπής μάχη, των ανθρώπων που γύρισαν απ τις εξορίες ή ήταν χαρακτηρισμένοι αριστεροί, ο αγώνας τους να επιβιώσουν εργασιακά και ανθρώπινα σε ένα απολύτως εχθρικό περιβάλλον.

Είναι ο Πολιτισμός των ηττημένων που κάλυψε, πήρε παραμάζωμα τις θριαμβολογίες αγράμματων και ανευαίσθητων δοσίλογων που μουγκάνιζαν για τη νίκη πάνω στους νικητές των ναζί και τελικά θριάμβευσε.

Όποιος έχει μεγαλώσει με γονιό ηττημένο του Εμφύλιου,ξέρει. Αν εξαιρέσουμε την κα Σώτη Τριανταφύλλου που θεός ξέρει τί προβλήματα είχε με το μπαμπά της, όλοι οι άλλοι ξέρουμε.

Την αξιοπρέπεια, τη μόρφωση, την Παιδεία και την Κουλτούρα ζωής που έφεραν, και μόνο υπάρχοντας, οι ηττημένοι γονείς μας.

Πώς σήκωσαν το βάρος της ήττας, πως στάθηκαν στα πόδια τους χωρίς να εκποιήσουν τίποτα απ τα πιστεύω τους, πως μεγάλωσαν παιδιά με τον ίδιο τρόπο που έζησαν κι οι ίδιοι, πως τελικά πέρασαν σαν μετάγγιση στην ελληνική κοινωνία, το αίμα του Αριστερού, που είναι ο ακέραιος, ο άνθρωπος που σέβονται και οι χειρότεροι εχθροί του.

Αυτή είναι η ιδεολογική κηδεμονία της Αριστεράς που δεν αντέχει το καθεστώς, είναι ξένη είναι επιζήμια είναι κατά της Ανάπτυξης και της Αγοράς γιατί απλώς είναι ανθρώπινη.

Πολιτισμός, Ανθρωπιά, Ακεραιότητα αρχών και χαρακτήρα, εντιμότητα,αλήθεια, ψηλά το κεφάλι, περηφάνια, αποδοχή της προσωπικής ευθύνης, ποτέ το προσωπικό συμφέρον πάνω απ το ανθρώπινο, αυτά νομίζω πως πάντα ήταν τα θεμέλια του Ήθους της Αριστεράς.

Αυτά,αδύνατον να τα προσεγγίσουν οι άλλοι.

Αυτα είναι και τα εχέγγυα των αριστερών πάντα.

Μην το ξεχνάμε.


της Σοφίας Λαμπίκη (Δημοσιεύθηκε: 21/12/2014)

------------------
[Πηγή]

Έρευνα για την κρίση 2010-2014 - Βιβλίο - Έρευνα της Κρυσταλίας Πατούλη

Όπως κάθε άνθρωπος, έχω κάποιες εμμονές: αγαπώ (γουστάρω, εκτιμώ) ανθρώπους -άντρες και γυναίκες- που είναι ακέραιοι, ντόμπροι, μπεσαλήδες, ατρόμητοι, ελεύθεροι, που δεν φοβούνται -ποτέ και πουθενά-, να πουν την άποψή τους (σωστή ή λάθος δεν έχει σημασία), να υπερασπιστούν την αλήθεια, να βοηθήσουν τον κατατρεγμένο, τον φτωχό, τον δυστυχή, τον άδικα καταδικασμένο, τον μετανάστη, κοντολογίς να κτυπήσουν με λόγια και με πράξη την αδικία, το ψέμα, τον φασισμό, ή τον θεοποιημένο καταναλωτισμό της κοινωνίας μας. Μια τέτοια γυναίκα είναι, η Κρυσταλία Πατούλη, -μοναδική γυναίκα έως τώρα. Από την πλευρά των ανδρών, έχω τον Χρόνη Μίσσιο, τον Γιάννη Μακριδάκη, τον Διονύση Χαριτόπουλο, τον Περικλή Κοροβέση.

Τολμώ να πώ, πως ο Χρόνης Μίσσιος έβαλε καλή σπορά, ο Γιάννης Μακριδάκης και η Κρυσταλία Πατούλη, είναι τα πνευματικά παιδιά του!

Η Κρυσταλία Πατούλη ασπάζεται τον αγαπημένο της Χρόνη Μίσσιο (από ανάρτηση Δημ. Τζανακάκη)

Εδώ και μέρες θέλω να γράψω για το καινούργιο της βιβλίο, για την "έρευνα για την κρίση 2010-2014", αλλά με αφορμή αυτό, συνολικά για το έργο της, για την δουλειά της γενικότερα. Για έναν απλό μπλογκερ όπως είμαι εγώ, δύσκολο έργο! Παρόλα αυτά όμως, έχω άποψη, και γνώμη αλλά -προπάντων- συναίσθημα. Πιστεύω λοιπόν, πως δεν χρειάζονται πολλές φιοριτούρες για την Κρυσταλία, όποιος την γνωρίζει, την γνωρίζει απ' τα γραπτά της και από την πράξη της. Οι υπόλοιποι ας μπουν στο μπλογκ της, και προπάντων, ας αγοράσουν το βιβλίο της.

Γιατί είναι τόσο σημαντικό το βιβλίο αυτό; 

Πρώτον, διότι πρώτη φορά παρουσιάζεται μια 4ετής έρευνα, στην οποία συμμετείχαν πάνω από 180 άτομα των Γραμμάτων, των Επιστημών και των Τεχνών, όπου σε διάλογο μαζί της είπαν την άποψή τους για την κρίση που μας ταλανίζει εδώ και τόσα χρόνια. Μόνο έτσι μπορεί κανείς, δηλαδή αφού διαβάσει απόψεις, τόσο πολλών και προπάντων τόσο διαφορετικών ανθρώπων, να βγάλει ασφαλέστερα συμπεράσματα για τα αίτια της κρίσης.

Και δεύτερον, που πρέπει να λάβει κανείς υπόψη -καθόλου αμελητέο στους καιρούς μας- ότι από τα έσοδα της έκδοσης δεν θα πάρει τίποτα η συγγραφέας, αλλά θα διατεθούν στο ΚΕΘΕΑ, που συμβάλλει καθοριστικά εδώ και δεκαετίες στην επίλυση κρίσεων προς την ανεξαρτητοποίηση και στη ΜΕΡΙΜΝΑ που συμβάλλει στην αντιμετώπιση των απωλειών στη ζωή των παιδιών και των οικογενειών τους.

Υπάρχουν στα μιντια πολλές αναφορές για το βιβλίο (και βέβαια για την Κυσταλία) που ακόμα κι εμένα που (υποτίθεται) είμαι ειδικός, με μπερδεύουν, γι' αυτό σκέφτηκα να απλοποιήσω τα πράγματα ως εξής:

Α. Το βιβλίο: 

• "Η ΕΡΕΥΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ 2010-2014". Ποιες αιτίες μας έφεραν ως εδώ και τι πρέπει να κάνουμε; Απαντούν 180 πρόσωπα των Γραμμάτων, των Επιστημών και των Τεχνών, εκδόθηκε από τις εκδόσεις Κεδρος,

Β. Βασικές γραπτές αναφορές:

• Αναλυτική παρουσίαση του βιβλίου από την Κρυσταλία Πατούλη,
• Συζήτηση για τα αποτελέσματα της έρευνας της Κυσταλίας Πατούλη,
• Συζήτηση για τα αποτελέσματα της έρευνας στο Tvxs, της Κυσταλίας Πατούλη,
• Μια φυγή προς τα εμπρός… της Τασούλας Βερβενιώτη, ιστορικού,
• Σαν λίγο κάρβουνο στο μεγάλο τρένο της αλλαγής, δημοσιογράφος – σκηνοθέτης,
• Σημαντική πολιτική πράξη, απαραίτητη για την προώθηση του διαλόγου του Ζήση Δ. Παπαδημητρίου,
• Μοναδική ιστορική έξοδος από την παγκόσμια κρίση η ανατροπή του Σωτήρη Δημητρίου ανθρωπολόγου,
• Παγκόσμια σεισάχθεια με αποανάπτυξη! Των Γ. Κολέμπα & Γ. Μπίλλα
  
  

Γ. Βίντεο για το βιβλίο:

• Παρουσίαση του βιβλίου (7,14),
• Playlist όλων των ομιλητών της παρουσίασης του βιβλίου στις 15/12/2014, όπως τις παρουσίαζε η ίδια η Κρυσταλία Πατούλη
• Η 98χρονη αγωνίστρια της Αντίστασης Κατίνα Σηφακάκη στην "Έρευνα για την κρίση (2010-2014)" (7,04),
• Ομιλία του Στέλιου Κούλογλου (14,33),
• Γιάννης Μπίλλας (12,35)

Δ. Η Κρυσταλία Πατούλη

Λίγα λόγια για τη συγγραφέα (δανεισμένα από τον Δημήτρη Τζανακάκη*): 

Η Κρυσταλία Πατούλη έχει τις ρίζες της στο Ρέθυμνο -και το βάθος τους το ψάχνει ακόμα με αγάπη ακούραστη- γεννήθηκε στον Πειραιά τον Ιανουάριο του 1965, κατάγεται από το Ρέθυμνο και ζει στην Αίγινα. Έχει άλλες δύο μεγαλύτερες αδελφές, και έναν αγαπημένο ανηψιό. Η μητέρα μετά το θάνατό του πατέρα της, το 1969, χωρίς να έχει δυνατότητες επιβίωσης της οικογένειάς της, ζήτησε από το κράτος της χούντας εργασία, λαμβάνοντας ως απάντηση… ένα χαρτί ορφανοτροφείου. Η ίδια αποφάσισε τότε να μην δεχτεί αυτήν την «βοήθεια», αλλά να εργάζεται συνήθως σε πάνω από δύο διαφορετικές δουλειές, για να μπορέσει να μεγαλώσει τα παιδιά της.
..."Η προγιαγιά μου η Κρυσταλία, -λέει σε μια όμορφη ιστόρηση της η Κρυσταλία, που ίσως να είστε και οι πρώτοι εδώ που διαβάζετε- η μητέρα του παππού μου, ήταν από το Καβούσι στο Ρέθυμνο. Κλεφτήκανε με τον προπάππου μου τον Νικολιό -το πιο όμορφο κοπέλι στην Κρήτη, τον λέγανε!- και για να γλιτώσουνε από τη βεντέτα ήρθαν στον Πειραιά στα Κρητικά (στον Προφήτη Ηλία στην Καστέλλα) και γέννησαν τον παππού μου τον Γιάννη... Ψάχνω και θέλω να βρω την καταγωγή της προγιαγιάς μου και του προπάππου μου, αν ήταν από την Κρήτη ή είχαν έρθει από κάπου αλλού. Έχω μια εντελώς ανυπόστατη υποψία ότι η προγιαγιά μου η Κρυσταλία καταγόταν από τους παππούς της από την Πέργαμο, -αναλογάται η Κρυσταλία και μιά λογοτεχνική φλέβα της δείχνει να κοκκινίζει από αίμα που είν' έτοιμο να τη σπάσει...-... Αλλά μπορεί να είναι εντελώς φαντασίωση. Δική μου φαντασίωση. Δεν έχω ιδέα. Θα ήθελα να το ψάξω. Είμαι πολύ περήφανη που είμαι Ρεθυμνιώτισσα. Το καλύτερο δώρο που μου έκανε η ζωή, μαζί με το κρυσταλλένιο όνομα της γιαγιάς μου. Η Παναγία η κρυσταλλένια είναι στην Κρήτη στο Λασίθι, κοντά στον Άγιο Νικόλαο, και πήγαινε συχνά ο Καζαντζάκης... Με έχουν καλέσει να πάω, αλλά δεν τα έχω καταφέρει"...
---
Μα, να επιστρέψομε στα προεφηβικά χρόνια της... Η Κρυσταλία έκανε πάμπολλες διαφορετικές εργασίες που ξεκίνησε πριν ακόμα ενηλικιωθεί και μέχρι να καταφέρει να εργαστεί πάνω στα δύο αντικείμενα που την ενδιέφεραν, την ψυχολογία και τη δημοσιογραφία.
Μετά από δυσκολία να αποφασίσει ανάμεσα στα δύο, επέλεξε να σπουδάσει Ψυχολογία και να ειδικευτεί στη Συστημική Συμβουλευτική (και δίπλα στην ψυχολόγο Χάρις Κατάκη) σε θέματα ανθρωπίνων σχέσεων, οικογένειας, εργασίας, αυτογνωσίας και προσωπικής ανάπτυξης (Μέλος της Ελληνικής και της Ευρωπαϊκής Ένωσης Συμβούλων Ψυχικής Υγείας). Επιπλέον ειδικεύτηκε στο Ψυχόδραμα, όπως και στην πρόληψη-θεραπεία εξαρτήσεων («Θησέας», «Daytop-Iθάκη», 18 Άνω, Παρέμβαση, Ανοιχτή Θεραπευτική κοινότητα «Στροφή» του ΚΕ.Θ.Ε.Α. κ.ά.)
Παράλληλα, όμως, το 1989 τυχαία ξεκίνησε να εργάζεται σε εξειδικευμένο περιοδικό που αρθρογραφούσε ο Έλληνας φιλόσοφος Κορνήλιος Καστοριάδης, όπου οι σκέψεις του για την ελευθερία, την αυτονομία και την οικολογία, δεν την άφησαν ανεπηρέαστη (Το πρώτο βήμα για να κατακτήσει κάποιος την προσωπική του Ελευθερία είναι να έχει επαφή με τα συναισθήματα του).
Από τότε εργάζεται στο χώρο των ΜΜΕ, κυρίως ως συντάκτης και αρχισυντάκτης (Μέλος της ΕΣΠΗΤ), με πλήθος συνεντεύξεων, αλλά και θεμάτων για την κοινωνία, τον πολιτισμό και την ψυχολογία, όπως και έρευνες ή ρεπορτάζ, κυρίως σε εκδόσεις όπως: Δ.Ο.Λ. ΑΕ, Άρης Τερζόπουλος ΑΕ, Δάφνη Επικοινωνίες ΑΕ, Αττικές Εκδόσεις ΑΕ, Λυμπέρη ΑΕ, Πήγασος Εκδοτική ΑΕ, Δέσμη Εκδοτική ΑΕ, κ.α., α), σε εξειδικευμένα κυρίως περιοδικά όπως πχ. Κοινωνία και Φύση, Αθηνόραμα, 2Board, Θεσσαλονίκη Confidential, Focus, Prevention, Conde Nast Traveller, Το παιδί μου και εγώ, κ.α., γ), ή σε ένθετα εφημερίδων όπως πχ. Το άλλο Βήμα, 6η Μέρα, κ.ά., αλλά και σε τηλεοπτικούς σταθμούς ως παραγωγός, αρχισυντάκτης αλλά και ρεπόρτερ, κυρίως σε πολιτιστικά θέματα, και ως ραδιοφωνικός παραγωγός μουσικών εκπομπών.
Τα τελευταία χρόνια ως ανεξάρτητη αρθογράφος, δημοσιεύει συνεντεύξεις και θέματά της κυρίως στον ηλεκτρονικό Τύπο στα πλαίσια της ακτιβιστικής Έρευνας για την κρίση, που την ξεκίνησε τον Αύγουστο του 2010, με βάση το ερώτημα «Ποιές αιτίες μας έφεραν ως εδώ, και κυρίως τι πρέπει να κάνουμε;» στο οποίο απάντησαν πρόσωπα των γραμμάτων και των τεχνών, και οι απαντήσεις τους δημοσιεύονται στο tvxs.gr. Η έρευνα αυτή, εκδόθηκε σε βιβλίο από τις εκδόσεις "Κέδρος" και ειν' αυτό στο οποίο αναφερόμαστε τώρα.
Συγχρόνως, η Κρυσταλία διοργανώνει πολιτιστικές εκδηλώσεις "Αφήγησης Έργου – Ζωής" στα πλαίσια του σεμιναρίου «Αφήγηση ζωής» που παραδίδει, επίσης από το 2010, το οποίο προτείνει τους συμμετέχοντες να ανακαλύψουν, να εκφράσουν και να αξιοποιήσουν δημιουργικά τον "συγγραφικό τους εαυτό".
Από μικρή εκτιμούσε την ερασιτεχνική δημιουργία, όπως και τον εθελοντισμό – ακτιβισμό, με συμμετοχή στα κοινά, αλλά και ως πολιτικό ον συμμετείχε ως μέλος κόμματος της Αριστεράς, από το 1981 έως περίπου το 1987, όπου και διαφοροποιήθηκε από τον κομματικό αγώνα.
Τέλος, με σπουδές στο τραγούδι (στον Γιώργο Γεωργιάδη και στο Εθνικό Ωδείο Αθηνών), εργάστηκε επίσης -αν και περιστασιακά- από το 1983 έως το 2003, με αυστηρή επιλογή συνεργασιών – χώρων – συναυλιών και ρεπερτορίου, στο χώρο της ελληνικής μουσικής, που η ίδια θεωρεί το μεγαλύτερο Πανεπιστήμιο ζωής και την δυνατότερη εμπειρία στη ζωή της, μετά ίσως από εκείνην που απέκτησε εκπαιδευόμενη στις θεραπευτικές κοινότητες απεξάρτησης (κι αυτό, διότι η αν-εξαρτησία, σε κάθε επίπεδο, είναι το μείζον ζήτημα προς αντιμετώπιση της κρίσης σε παγκόσμιο επίπεδο.

Απόστολος Μωραϊτόπουλος (AMOR)

Συνέντευξη στον Ελπιδοφόρο Ιντζέμπελη:Κρυσταλία Πατούλη – Είναι αυτό που είπε και ο Γκάντι: «Γίνε η αλλαγή που θέλεις να δεις».

-----------------
* Ευχαριστώ θερμά τον φίλο Δημήτρη Τζανακάκη για την ανάρτηση που ευγενικά μου παραχώρησε (προσωπικά έκανα όσο το δυνατόν λιγότερες επεμβάσεις στο κείμενο για να το προσαρμώσω στις ανάγκες του άρθρου)

[Πηγές]

Λαπαβίτσας: «Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να κερδίσει»

Η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ είναι αποτέλεσμα του προγράμματος προσαρμογής που επιβλήθηκε στην Ελλάδα το 2010 από την Τρόικα (Ευρωπαϊκή Επιτροπή, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και Διεθνές Νομισματικό Ταμείο) που διέθεσε τεράστια δάνεια στο πλαίσιο του προγράμματος διάσωσης ζητώντας άνευ προηγουμένου περικοπές στις δημόσιες δαπάνες, αυξήσεις φόρων και κατάρρευση μισθών. Ήταν ένα τυπικό, έως ακραίο, πακέτο λιτότητας με μια διαφορά ζωτικής σημασίας: Αυτή τη φορά δεν ήταν δυνατό να περιοριστούν οι επιπτώσεις της λιτότητας μέσω της υποτίμησης του νομίσματος όπως, για παράδειγμα, συνέβη στην Ασιατική κρίση του 1997-98. Η συμμετοχή της Ελλάδας στην ευρωζώνη είχε κλείσει όλες τις εξόδους διαφυγής.

Η βίαιη λιτότητα κατάφερε να σταθεροποιήσει την Ελλάδα και να την κρατήσει εντός της οικονομικής και νομισματικής ένωσης καταστρέφοντας την οικονομία και την κοινωνία. Το δημοσιονομικό έλλειμα έχει μειωθεί δραστικά, το έλλειμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών έχει μετατραπεί σε πλεόνασμα και η προοπτική αθέτησης της εξυπηρέτησης του εξωτερικού χρέους έχει υποχωρήσει. Αλλά το ΑΕΠ συρρικνώθηκε κατά 25%, η ανεργία εκτοξεύτηκε πάνω από το 25%, οι πραγματικοί μισθοί έχουν μειωθεί κατά 30% και η βιομηχανική παραγωγή έχει μειωθεί κατά 35%. Το ανθρώπινο κόστος των πολιτικών της τρόικας είναι ανυπολόγιστο και προσομοιάζει σε μια σιωπηλή ανθρωπιστική κρίση: Ο αριθμός των αστέγων έχει εκτοξευτεί , η πρωτοβάθμια υγειονομική περίθαλψη έχει καταρρεύσει, τα συσσίτια έχουν πολλαπλασιαστεί και η παιδική θνησιμότητα έχει αυξηθεί.

Από το καλοκαίρι του 2014 η ύφεση πλησιάζει στο τέλος της, βοηθούμενη από τις ισχυρές επιδόσεις του τουριστικού τομέα. Ωστόσο η ζημιά από τις πολιτικές της τρόικας είναι τόσο σοβαρή ώστε οι προοπτικές ανάπτυξης είναι… άθλιες. Η αδυναμία είναι έκδηλη στις εξαγωγές οι οποίες κατά πάσα πιθανότατα θα κλείσουν μειούμενες το 2014 ενώ οι εισαγωγές άρχισαν να αυξάνονται μόλις η ύφεση έδειξε σημάδια υποχώρησης. Αυτή είναι η εικόνα μιας βαθιά δυσλειτουργικής οικονομίας.

Εν μέσω της καταστροφής η τρόικα επιμένει σε περαιτέρω λιτότητα για να πετύχει τεράστια πρωτογενή πλεονάσματα στον προϋπολογισμό: 3% το 2015, 4,5% το 2016 και ακόμα μεγαλύτερα στο μέλλον. Σκοπός της είναι να εξυπηρετήσει το τεράστιο εξωτερικό της χρέος, το οποίο έχει ανέλθει στο 175% του ΑΕΠ από το περίπου 130% που ήταν το 2009. Περιέργως το ΔΝΤ υπολογίζει ότι η Ελλάδα θα καταγράφει ανάπτυξη κατά μέσο όρο 3,4% στα επόμενα πέντε χρόνια –με την προϋπόθεση φυσικά ότι προχωράει με ταχείς ρυθμούς στην ιδιωτικοποίηση της δημόσιας περιουσίας, την απορρύθμιση της εργασίας και την απελευθέρωση της αγοράς. Η τρόικα έχει υιοθετήσει πλήρως την οικονομία του παραλόγου.

Στην περίοδο 2010-11 οι Έλληνες αντιτάχθηκαν ενεργά στις καταστροφικές πολιτικές της Τρόικας και των εγχώριων συμμάχων της αλλά δεν κατάφεραν να τους σταματήσουν. Μετά το 2012 η ανεργία και η φτώχεια αυξήθηκαν και έγινε ακόμα πιο δύσκολη η οργάνωση της λαϊκής διαμαρτυρίας. Η εξάντληση που έφεραν οι πολιτικές της Τρόικας είναι τόσο μεγάλη ώστε οι ψηφοφόροι στράφηκαν μαζικά προς τα αριστερά με την ελπίδα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα προσφέρει ένα καλύτερο μέλλον.

Ο ΣΥΡΙΖΑ υπόσχεται αφενός ότι θα πετύχει μια ουσιαστική διαγραφή του ελληνικού χρέους και αφετέρου ότι θα άρει τη λιτότητα με στόχο τους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς, αντί για τα πλασματικά πλεονάσματα που απαιτούνται από την Τρόικα. Θα επανασυνδέσει τις οικογένειες στο δίκτυο της ηλεκτροδότησης, θα ανακουφίσει τους άστεγους προσφέροντάς τους τροφή και καταφύγια και θα αναλάβει άμεσα δράσεις για τη μείωση της ανεργίας μέσω δημοσίων προγραμμάτων. Έχει δεσμευθεί να μειώσει την τεράστια φορολογική επιβάρυνση και να τονώσει τις επενδύσεις σε μια προσπάθεια να πετύχει την ανάπτυξη.

Δεν υπάρχει τίποτα ριζοσπαστικό – και πολύ περισσότερο τίποτα επαναστατικό- σε αυτές τις πολιτικές. Αντιπροσωπεύουν την κοινή λογική και με αυτά θα ανοίξει ένα νέο δρόμο και στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Άλλωστε ο ΣΥΡΙΖΑ έχει επανειλημμένως δηλώσει την πρόθεσή του να κρατήσει τη χώρα εντός της οικονομικής και νομισματικής ένωσης και να αποφύγει τις μονομερείς ενέργειες. Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η ηγεσία του είναι αφοσιωμένη στην ευρωπαϊκή προοπτική και πραγματικά πιστεύει ότι μπορεί να βοηθήσει στην αλλαγή της Ευρώπης από «τα μέσα».

Το πρόβλημα είναι ότι η Ε.Ε. δεν είναι καθόλου δεκτική στις ιδέες του ΣΥΡΙΖΑ. Οι έμποροι και οι τραπεζίτες της Γερμανίας έχουν επωφεληθεί σημαντικά από το ευρώ και δεν έχουν κανένα κίνητρο να εγκαταλείψουν τις πολιτικές λιτότητας. Το Βερολίνο έχει άλλωστε ήδη πολλά προβλήματα να αντιμετωπίσει την ώρα που η Ευρώπη παρουσιάζει νέα συμπτώματα αδυναμίας, με τη Γαλλία και την Ιταλία να βρίσκονται «στα σκοινιά». Υπάρχει επίσης ο Μάριο Ντράγκι της ΕΚΤ που λέει ασυναρτησίες σχετικά με την ποσοτική χαλάρωση, μια πολιτική που απεχθάνεται το Βερολίνο. Το τελευταίο πράγμα που θα επιθυμούσε τώρα η Γερμανία είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και το πρόγραμμά του.

Μια εκστρατεία κινδυνολογίας είναι πολύ πιθανό να ξεκινήσει τις αμέσως επόμενες εβδομάδες προκειμένου να αποτρέψει τους Έλληνες να ψηφίσουν τα αριστερά κόμματα. Σε περίπτωση που η εκστρατεία αυτή αποτύχει, μια κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ είναι φυσιολογικό να αναμένει την εχθρότητα της Ε.Ε., η οποία δεν στερείται όπλων. Το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ είναι λογικό και μετριοπαθές αλλά δεν έχει εξασφαλισμένη χρηματοδότηση. Η Ελλάδα χρειάζεται σημαντική χρηματοδότηση για να εξυπηρετήσει το χρέος της το 2015, ίσως ακόμα και 20 δις ευρώ. Υπάρχουν ομόλογα την άνοιξη που θα μπορούσαν να τα διαχειριστεί, αλλά μέχρι τον Ιούλιο-Αύγουστο θα πρέπει να γίνουν επιπλέον αποπληρωμές 6-7 δις ευρώ για τις οποίες θα χρειαστεί επιπλέον χρηματοδότηση από το εξωτερικό και δεν χρειάζεται να επισημάνουμε ότι το ελληνικό τραπεζικό σύστημα θα βρεθεί τάχιστα σε κατάσταση ασφυξίας αν η ΕΚΤ σταματήσει την παροχή ρευστότητας.

 Μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα αντιμετωπίσει κατά πάσα πιθανότητα ένα τελεσίγραφο προκειμένου να συνθηκολογήσει, ίσως και με αντάλλαγμα κάποια αποδυναμωμένη εκδοχή της λιτότητας. Αν το πράξει αυτό θα ήταν καταστροφικό για την Ελλάδα και μεγάλη ήττα για τους αντιπάλους της λιτότητας στην Ευρώπη. Είναι ζωτικής σημασίας ο ΣΥΡΙΖΑ να κερδίσει και να εφαρμόσει το πρόγραμμά του χωρίς συσπάσεις και με τη βοήθεια διεθνούς στήριξης. Οι γραμμές τις μάχης σχηματίζονται ήδη στην Ελλάδα.

Του Κώστα Λαπαβίτσα

----------------

[Πηγή]

Ο ΚΑΙΡΟC ΓΑΠ ΕΓΓYC+ - by To Skouliki Tom

Σεισμό έχει προκαλέσει στη νυχτερινή ζωή της Ελλάδας το νέο stand-up comedy με πρωταγωνιστή τον Γιώργο Παπανδρέου που κάνει πρεμιέρα σήμερα και θα παίζεται μέχρι τις 25 Ιανουαρίου σε όλα τα θέατρα της χώρας αλλά θα πλασάρεται στους ανυποψίαστους θεατές ως κόμμα.

Το νέο κόμμα του Γιώργου Παπανδρέου ονομάζεται "Κίνημα Αλλαγής" και στελεχώνεται από νέα κι άφθαρτα πρόσωπα, ώστε να ξεχάσει ο ελληνικός λαός ότι ο Γιώργος Παπανδρέου έβαλε την Ελλάδα στο ΔΝΤ, αν κι αυτό δεν ήταν απαραίτητο, αφού ο ελληνικός λαός έχει μνήμη χρυσόψαρου και ψηφίζει 40 χρόνια τους ίδιους μαλάκες.

Όπως ήταν φυσικό, η επιλογή του ονόματος προκάλεσε τον θαυμασμό σύσσωμου του πολιτικού κόσμου, αφού κανείς άλλος πολιτικός μέχρι σήμερα δε σκέφτηκε να συμπεριλάβει τη λέξη "αλλαγή" στη συνθηματολογία του.

Μάλιστα, η Νέα Δημοκρατία ανακοίνωσε εσπευσμένα ότι μετονομάζεται σε Νέα Αλλαγή και το ΠΑΣΟΚ σε Πανελλήνια Σοσιαλιστική Αλλαγή, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ θα παραμείνει ως έχει με τη λέξη "Αλλαγής" να παίρνει τη θέση της "Αριστεράς", ώστε οι Έλληνες πολίτες να μη ξέρουν τί ψηφίζουν αλλά ούτε αυτό ήταν απαραίτητο, αφού έτσι κι αλλιώς δε ξέρουν.

Άγνωστο παραμένει μέχρι στιγμής το σήμα του νέου κόμματος του Γιώργου Παπανδρέου αλλά όπως όλα δείχνουν θα είναι ένα ποδήλατο γυμναστηρίου που μένει πάντα σταθερό κι άρα είναι ασφαλές, σε αντίθεση με το κανονικό ποδήλατο που δε θέλει την αλλαγή που φέρνει ο Γιώργος και τον ρίχνει κάτω γιατί είναι συντηρητικό και δέσμιο του κομματικού παρελθόντος.

Κεντρικό σύνθημα του κόμματος του Γιώργου Παπανδρέου είναι το "Χωρίς λεφτά θα ήμασταν όλοι πλούσιοι", ενώ όραμά του είναι η κατάργηση του χρήματος κι η εγκαθίδρυση ανταλλακτικής οικονομίας.

Βασική επιδίωξη του κόμματος του Γιώργου Παπανδρέου είναι να κατακτήσει την τρίτη θέση στις εκλογές και να λάβει την τρίτη διερευνητική εντολή σχηματισμού κυβέρνησης μαζί με το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι και τη Χρυσή Αυγή, αφήνοντας έξω από την κυβέρνηση τη Νέα Δημοκρατία και το ΣΥΡΙΖΑ που θα ενωθούν και θα γίνουν Αξιωματική Αντιπολίτευση.

Βέβαια, το πιο πιθανό είναι το Κίνημα Αλλαγής να μείνει εκτός Βουλής και να πάρει μαζί του και το ΠΑΣΟΚ, οπότε Παπανδρέου και Βενιζέλος θα μπορούν να παίζουν ανενόχλητοι μπουνιές στο σκαμνί του ειδικού δικαστηρίου ως κατηγορούμενοι για εσχάτη προδοσία.

Τέλος, σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες, στο άκουσμα της είδησης του νέου κόμματος, ο Ευάγγελος Βενιζέλος έστειλε μέηλ στον Γιώργο Παπανδρέου όπου του έγραφε το εξής:

"Η διακήρυξη μου έπεσε απ' τα χέρια, όχι δε γίνεται, δεν είναι δυνατόν, εσύ που μου 'ταζες το Μέγαρο Μαξίμου, τώρα στην κάλπη με θες στον Κορυδαλλό."

by To Skouliki Tom

(Ανήθικο δίδαγμα: Το καλύτερο με την ίδρυση κόμματος από τον Γιώργο Παπανδρέου είναι ότι αυξάνονται τα κόμματα που ξέρουμε ότι δε θα ψηφίσουμε. Αλέξη, αν σου κόψει ψήφους ο Γιωργάκης, μην στενοχωρηθείς. Χαμένες τις είχες από πριν.)

--------------
[Πηγή]

Η 4χρονη Τάλα έμεινε πάνω από 10 ώρες, δίπλα στο πτώμα του πρόσφυγα πατέρα της

Φωτο από Malone Dies via Sofia lampiki

Δεν με νοιάζει που θα βρουν τα λεφτά. Δεν με νοιάζει αν θα είναι ευρώ ή δραχμές. Δεν με νοιάζουν ούτε καν αυτά τα e mail τους. Δεν με νοιάζει πως θα τους λένε και σε ποια περιφέρεια θα κατέβουν. Δεν με νοιάζουν οι καταθέσεις τους και οι επενδύσεις τους. Τίποτα δεν με νοιάζει. ΤΙΠΟΤΑ. Απολύτως τίποτα δεν με νοιάζει και εντός και εκτός της ευρωζώνης. Το μυαλό μου, η ψυχή μου, οι φόβοι μου, οι αγωνίες μου και η οργή μου βρίσκονται στον Έβρο. Δεν μπορώ να δω τίποτε άλλο εκτός από αυτήν. Εκεί είμαι και ξεπαγιάζω δίπλα στην Τάλα. Να πάνε στο διάβολο όλοι και όλα όταν ένα παιδί κολλάει πάνω στο άψυχο κορμί του πατέρα του για να κρατηθεί στη ζωή. Έχω θυμό. Μεγάλο θυμό. Κι ακόμα μεγαλύτερος ο θυμός μου με όλους αυτούς που θα φορέσουν το πρωτοχρονιάτικο κοστούμι του ανθρωπισμού και θα της κάνουν τη χάρη να μην της κολλήσουν ένα «λάθρο» δίπλα στο δισύλλαβο όνομά της χρονιάρες μέρες που είναι. Τρέμω στην ιδέα της εορταστικής συμπόνοιας τους. Χάρη θα της κάνουν να μην κακίσουν τον άμυαλο πατέρα της που βρήκε εποχή να την πάρει αγκαλιά για να περάσουν το ποτάμι μέσα στο καταχείμωνο. Μέσα στην άψυχη αγκαλιά του την βρήκε χτες το πρωί ένας αγρότης κοντά στο χωριό Θούριο δίπλα στα σύνορα. Οι γιατροί είπαν πως είχε μείνει κουρνιασμένη πάνω στο σώμα του τουλάχιστον δέκα ώρες. Ακόμα και νεκρός της έδινε ζωή μέχρι το σώμα του να παγώσει. Δεν είχε και κανέναν άλλον δίπλα της στον ξένο τόπο. Ούτε και ξέρει που βρίσκεται. Το μόνο που ίσως να θυμάται να είναι το σπίτι της κάπου στη Συρία. Κι αυτό δεν είναι σίγουρο. Είναι πολύ μικρή. Τεσσάρων χρόνων λένε οι ειδήσεις και το μόνο που ξέρει να λέει είναι το όνομά της. Τάλα. Τίποτε άλλο δεν λέει στο νοσοκομείο που την έχουν μεταφέρει. Δεν ξέρω αύριο που θα βρεθεί. Σε ποιο ίδρυμα ή σε ποιο στρατόπεδο θα καταλήξει. Πίσω, όμως, δεν πρόκειται να γυρίσει. Δεν έχει τίποτα πίσω από το ποτάμι για την Τάλα. Εδώ θα μείνει. Μαζί με τους υπόλοιπους ανεπιθύμητους «λάθρο». Γρήγορα θα περάσουν οι χρονιάρες μέρες και μαζί θα στερέψει κι ο ανθρωπισμός. Θα ξεχαστεί και το τηλεοπτικό δράμα της Τάλα και θα περάσουμε όλοι μαζί στο επόμενο θέμα. Στα λεφτά, στις δραχμές, στα προαπαιτούμενα, στις υποψηφιότητες, στα εντός, στα εκτός και στα επί τα αυτά. Γι αυτό θυμώνω. Γιατί η Τάλα σε λίγες ημέρες θα μείνει ξεχασμένη και παγωμένη στα «επί τα αυτά». Θα στέκεται μόνη πάνω στην κορυφή του παγόβουνου που πλέει χρόνια τώρα πότε στο Αιγαίο, πότε στην Αδριατική και πότε στον Έβρο. Και αν μια μέρα ο δρόμος την φέρει ως την πλατεία Συντάγματος να μην ξεχάσουμε να της πάμε μια κουβέρτα μήπως και ζεσταθεί. Κι αυτός είναι ένας ακόμα λόγος να θυμώνω...

ΥΓ. Η είδηση μπορεί να είναι 10 ημερών όπως πληροφορήθηκα αλλά αυτό δεν μπορεί να μετριάσει το θυμό μου.

Του Πέτρου Κατσάκου

--------------------

[Πηγή]