Το πορτρέτο ενός εγκλωβισμένου μικροαστού

Ο Μπουνιουέλ γύρισε τον «Εξολοθρευτή Άγγελο» το 1962.

Σ’ αυτή την ταινία βλέπουμε μια παρέα αστών που συγκεντρώνεται στο σπίτι του ζεύγους Nobile για να δειπνήσουν. Μετά το τέλος του δείπνου όμως, αντί ν’ αναχωρήσουν, όλοι βρίσκουν μια δικαιολογία, εγκαθίστανται και κοιμούνται στο σαλόνι.

Το επόμενο πρωινό, μετά τον καφέ τους, διαπιστώνουν ότι δεν μπορούν να βγούνε από το δωμάτιο. Είναι εγκλωβισμένοι στο σαλόνι, χωρίς να υπάρχει κάποιος λόγος, κάποιο εμπόδιο. Απλά δεν μπορούν να φύγουν!

Μέρα με τη μέρα -και υπό την πίεση της πείνας και της δίψας- οι μάσκες της ηθικής αρχίζουν να πέφτουν και οι παγιδευμένοι αστοί ξεπέφτουν σε ένα σχεδόν ζωώδες επίπεδο.

Η ταινία εξελίσσεται και κορυφώνεται αριστουργηματικά, αλλά το ζητούμενο –από τη δική μας πλευρά- είναι τί εμποδίζει τους συνδαιτυμόνες να βγουν έξω. Και καταλαβαίνουμε ότι ουσιαστικά πρόκειται για πρόβλημα βούλησης και όχι αδυναμίας εξόδου.

Ο Μπουνιουέλ αρεσκόταν να καυτηριάζει την αστική τάξη, αλλά σε κάποια συνέντευξη είχε παραδεχτεί ότι τίποτα δε θα άλλαζε αν στη θέση των μπουρζουάδων ήταν εργάτες ή μικροαστοί.

Τολμώντας έναν ριψοκίνδυνο παραλληλισμό οι Έλληνες μοιάζουν να είναι παρόμοια εγκλωβισμένοι στο σαλόνι –ή μάλλον στα υπόγεια- της Ευρώπης.

Η πείνα και η δίψα τους βασανίζει, οι μάσκες έχουν πια πέσει, η μισαλλοδοξία είναι μέρος της καθημερινότητας τους, αλλά δεν μπορούν να διασχίσουν το κατώφλι… 

Λάθος! Μπορούν, αλλά –χωρίς να το συνειδητοποιούν- δε θέλουν.

Αυτό το πρόβλημα βούλησης οφείλεται καταφανώς στη μικροαστική νοοτροπία των Ελλήνων.

                                                                          

Δύο από τα πιο τυπικά γνωρίσματα της ψυχοσύνθεσης του μικροαστού είναι ο οικογενειακός εγκλωβισμός και το σύνδρομο του επιλοχία.

                                                                     

Για τον οικογενειακό εγκλωβισμό στην Ελλάδα δε χρειάζεται να πούμε πολλά. Ένα όμως χαρακτηριστικό παράδειγμα της προαγωγής αυτής της ιδιωτικής παθογένειας σε κοινωνικό επίπεδο είναι η οικογενειοκρατία στην πολιτική ζωή.

Δεν νομίζω να υπάρχει άλλη χώρα που το πρωθυπουργικό αξίωμα να κληροδοτείται. Γιοί, εγγόνια, ανίψια, ξαδέλφια και μπατζανάκηδες έχουν ιδιοποιηθεί την εξουσία τα τελευταία εβδομήντα χρόνια.

Αυτό το φαινόμενο παρατηρείται μόνο σε κομμουνιστικές δικτατορίες, τύπου Βόρειας Κορέας, όπου ο χαρισματικός γιος εκπαιδεύεται από τα μικράτα του ως άλλος αυτοκράτορας για να αναλάβει την εξουσία μετά το θάνατο του εξίσου χαρισματικού πατέρα.

Στην Ελλάδα κανείς δεν εξαναγκάζει τους πολίτες να ψηφίσουν το γιο του αδελφού του θείου του πρώην πρωθυπουργού, αλλά εκείνοι μοιάζουν άβουλοι να διασχίσουν το κατώφλι της οικογενειοκρατίας.

                                             -

Το δεύτερο χαρακτηριστικό του μικροαστού είναι το σύνδρομο του επιλοχία.

Ο επιλοχίας είναι ένας μέσος υπαξιωματικός, που όσοι έχουν περάσει από τον στρατό θα τον θυμούνται πολύ καλά.

Είναι ανώτερος από τον λοχία και τους φαντάρους και κατώτερους από όλους τους άλλους.

Ο ρόλος του είναι μεσολαβητικός: Προσπαθεί να υποτάξει τους κατωτέρους του και υποτάσσεται με απόλυτη ευπείθεια στους ανώτερους του.

Συνήθως είναι αυτός που φωνάζει, βρίζει, περιφρονεί και χλευάζει τον αδύναμο να αντιδράσει φαντάρο, ενώ «στέκεται σούζα», όποτε βλέπει αξιωματικό.

Μιμείται το βάδισμα των αξιωματικών, τον τρόπο ομιλίας τους, το ντύσιμο τους. Όταν μεγαλώσει θέλει να γίνει αξιωματικός κι αυτός –ή τουλάχιστον ένας αρχιλοχίας.

                                                                     -

Ο μικροαστός στην καθημερινότητα συμπεριφέρεται όπως ένας επιλοχίας.

Έχει πάντα το βλέμμα στραμμένο προς τα άνω και ονειρεύεται να γίνει μια μέρα πασάς, όχι για κάποιο «ανώτερο σκοπό», όπως την αυτοβελτίωση ή για να προσφέρει έργο στους συνανθρώπους του, αλλά μόνο για να «λαδώσει το εντεράκι του» και την αυτοπεποίθηση του-όπως ο αρχετυπικός Χατζηαβάτης.

Όσο παραμένει επιλοχίας-μικροαστός προσπαθεί να μοιάσει στους ανώτερους του, ενδυματολογικά και επιφανειακά. Ακόμα κι αν δεν έχει να φάει θα ντυθεί όπως ντύνονται αυτοί που θαυμάζει, θα καταχρεωθεί για να αποκτήσει ένα αντικείμενο κύρους –όπως αυτοκίνητο μεγάλου κυβισμού, smart phone, επώνυμα κοσμήματα.

Παρακολουθεί με ευλάβεια τις τηλεοπτικές εκπομπές και αποθεώνει τα ριάλιτι σόου, όπου μπορεί ο κάθε επιλοχίας να γευτεί –έστω για δεκαπέντε λεπτά- την επιτυχία και τη διασημότητα ή να πατήσει σε αυτές για να γίνει μέρος του συστήματος που τον έχει καταδικάσει να είναι πάντα υπαξιωματικός.

Λατρεύει τα πρόσωπα των κουτσομπολίστικων περιοδικών και εφημερίδων, γιατί διαβλέπει στη στεφανωμένη μετριότητα τους μια πιθανότητα να στεφανωθεί κι εκείνος.

Την ίδια στιγμή μισεί, περιφρονεί και διώκει όλους όσοι είναι κατώτεροι από εκείνον.

Τον εργάτη που δεν έχει καν δικό του σπίτι ή αυτοκίνητο.

Τον χωριάτη που μιλάει με βλάχικη προφορά.

Το μετανάστη, πρωτίστως, που δεν έχει τίποτα.

                                         -

Ο μικροαστός ρέπει προς τη μεταφυσική, το ρατσισμό και το φασισμό. Υπηρετεί τον ηγέτη του –όποιας πολιτικής απόχρωσης- και ταυτίζεται με τις ιδέες που του υπαγορεύει.

Ενώ μπορεί να σκεφτεί μόνος του –κάθε άνθρωπος το μπορεί- προτιμάει να αναμασάει τις λέξεις και την ιδεολογία που ξερνάνε τα πρότυπα του.

Δεν έχει επίγνωση της κοινωνικής του ταυτότητας (ή αλλιώς ταξική συνείδηση), αφού διαρκώς αναλώνεται σε επιθέσεις ενάντια στους κατώτερους και τους όμοιους του ή σε ονειροπολήσεις αιφνίδιας οικονομικής και κοινωνικής προαγωγής.

                                      -

Έτσι ο επιλοχίας-μικροαστός συνεχίζει να δοξάζει τον ηγέτη του, όσο κι αν αυτός τον καταδικάζει στην ένδεια.

Και μένει εγκλωβισμένος στα υπόγεια της ιστορίας, άβουλος και μοιραίος.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Γελωτοποιός http://sanejoker.info/

-------------------

[Πηγή]

Ρε συμπατριώτες… (μήπως να ζητήστε συγνώμη απ'την Ραχήλ;)

Η δήλωση της Ραχήλ Μακρή -περί της δυνατότητας να τυπωθούν ευρώ από την Τράπεζα της Ελλάδας «εάν χρειαστεί»- ήταν καταπληκτική και καίρια. Οι αντιδράσεις που προκάλεσε από κυβέρνηση, ΣΥΡΙΖΑ και πολίτες αποδεικνύουν ποιο είναι το τεράστιο και ανίκητο πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας και γιατί η Ελλάδα βρίσκεται σήμερα σε αυτή την θέση.

«Δεν γίνεται αυτό που είπε η Ραχήλ Μακρή»
«Γιατί δεν γίνεται;»
«Γιατί δεν το προβλέπει πια η Ευρωπαϊκή Ένωση»
«Δηλαδή, πριν μερικά χρόνια το προέβλεπε;»
«Ναι»
«Άρα, μπορεί να το προβλέψει ξανά. Οι κανόνες της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλάζουν. Δεν είναι Ευαγγέλια.»

Όλοι αυτοί που έπαθαν υστερία με την Ραχήλ Μακρή ξεχνούν πως ούτε μηχανισμός στήριξης προβλεπόταν πριν την χρεοκοπία της Ελλάδας. Αλλά τώρα υπάρχει.

Ρε ζώα, όλα αυτά που έγιναν στην Ελλάδα μετά το 2010, προβλέπονταν από πουθενά;

Προβλεπόταν από κάπου το ξεπούλημα της χώρας;

Προβλεπόταν από κάπου οι απολύσεις, οι μειώσεις μισθών και συντάξεων και η κατάργηση εργατικών δικαιωμάτων που κατακτήθηκαν με αγώνες αιώνων;

Προβλεπόταν από κάπου το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας;

Προβλεπόταν από κάπου ότι θα σου παίρνει το σπίτι σου η τράπεζα και θα το βγάζει σε πλειστηριασμό;

Προβλεπόταν από κάπου ότι θα σας ξεσκίζουν τη ζωή και θα παραμένετε προσκυνημένοι και ραγιάδες;

Προβλεπόταν από κάπου ότι θα είστε έρμαια των τοκογλύφων των αγορών;

Προβλεπόταν ότι θα είναι νόμιμη η τοκογλυφία;

«Μα δεν συμφωνεί ο Μηλιός»

Τι μου λες, σοβαρά; Ο Μηλιός; Δεν το ήξερα αυτό. Αμάαααν!!! Πέφτω από τα σύννεφα!

Ο Σταθάκης τοποθετήθηκε; Γιατί εγώ στον Σταθάκη έχω ποντάρει όλες τις ελπίδες μου για ανατροπή.

Στον Σταθάκη και στον Μηλιό. Φαίνονται γνήσιοι επαναστάτες.

Εντάξει, κάπως σιτεμένοι -πιο πολύ για καλή ψυχή είναι οι άνθρωποι παρά για ανατροπές- αλλά γυαλίζει το μάτι τους στα καθεστωτικά ΜΜΕ, όταν τους λέει ο τηλεδημοσιογράφος πως πρέπει να κάνει διάλειμμα για διαφημίσεις.

Είναι πάρα πολύ αστείο τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που, πριν από δυο χρόνια, θα έσκιζαν τα Μνημόνια και θα τα έβαζαν στον πισινό της Μέρκελ να ψάχνουν τώρα τρόπο να ανακοινώσουν το νέο Μνημόνιο, και να τους ενοχλούν οι δηλώσεις της Ραχήλ Μακρή, γιατί δεν θέλουν να ακούν τέτοια πράγματα τώρα που πλησιάζει η ώρα της κυβέρνησης, η ώρα της μάσας.

Θα φάτε, κι εσείς, καλέ, πώς κάνετε έτσι;

Έχουμε ακούσει στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο να λένε εντελώς διαφορετικά πράγματα για το ίδιο θέμα ο ένας από τον άλλον, αλλά να λέει διαφορετικά πράγματα ο ίδιος άνθρωπος για το ίδιο θέμα την ίδια μέρα.

Τους οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ δεν τους πειράζουν οι ατελείωτες κωλοτούμπες των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ -αυτές τις έχουν ξεχάσει-, η δήλωση της Ραχήλ Μακρή τους πείραξε.

«Μα γιατί να το πει; Ακόμα κι αν το κάνει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ αυτό που είπε, λέγονται δημόσια αυτά τα πράγματα;»

Ζούμε σε μια χώρα που ο ένας αποκαλεί τον άλλο μαλάκα από το πρωί ως το βράδυ, αλλά, όταν ακουστεί η λέξη «μαλάκας» στην τηλεόραση, μπορεί να ξεσπάσει πόλεμος.

Αν ακουστεί το «μαλάκας» στην τηλεόραση, οι Έλληνες κοκαλώνουν. «Ρε μαλάκα, είπε “μαλάκας” ο μαλάκας! Δεν το πιστεύω, ρε μαλάκα!».

Ζούμε στη χώρα που ο πατέρας πηδάει την γκόμενα του γιου του -καμιά φορά και τον γκόμενο του γιου του ή και τον ίδιο τον γιο του- αλλά όλοι το παίζουν θεούσες και παρθένες.

Ζούμε στη χώρα που όλοι είναι επαναστάτες στα καφενεία -και θα πάρουν και τα όπλα- αλλά είναι κότες μόλις βγουν από το καφενείο.

Όλοι «Je suis Charlie» και υπέρ της ελευθερίας της έκφρασης αλλά μονόδρομος τα Μνημόνια και να μην πει κανείς τίποτα διαφορετικό, γιατί θα τον καθαρίσουμε που μας διώχνει τους πελάτες.

Όλοι στην γραμμή του κόμματος. Στη μία αλήθεια. Μετά κοροϊδεύουν το ΚΚΕ.

Συμπατριώτες, να πάτε να ψηφίσετε Σαμαρά, Ντόρα, Βενιζέλο, Παπαδημούλη, Σταθάκη, Θεοδωράκη, Τατσόπουλο, Ψαριανό και Γιώργο Παπανδρέου, για να μην κινδυνεύσει η χώρα.

Ρε συμπατριώτες, δεν μου γαμιέστε κι εσείς και τα κόμματα!

(Ευτυχώς που δεν είμαι υπάλληλος κανενός και δεν έχω ανάγκη κανέναν. Σε διαφορετική περίπτωση, θα έπρεπε να μεταναστεύσω.)

(Συγγνώμη που με διαβάζουν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι, δεν φταίω εγώ για αυτό. Έχω μάθει να γράφω ό,τι σκέφτομαι. Και δεν είναι υποχρεωτικό να με διαβάζει κάποιος. Ούτε το Μέγαρο Μαξίμου, ούτε ο κάθε Σκατατσόπουλος. Επιλογή τους είναι. Δεν έρχομαι από την τηλεόραση, ούτε από το καθεστωτικό ΜΜΕ κάποιου νταβατζή ολιγάρχη· έρχομαι από το διαδίκτυο, όπου μπορεί να εκφραστεί ελεύθερα ο κάθε πολίτης. Αρκεί να θέλει να εκφραστεί ελεύθερα.)

Του Pitsirikos

***

(Προσωπικά, ζητώ ταπεινά συγνώμη απ' τη Ραχήλ, την πάτησα κι εγώ!
Τελικά χίλιες φορές να τακιμιάσω με κανονικούς δεξιούς, που δέχονται ν' αλλάξουν, παρά με τους μεταλλαγμένους κρυφοφασίστες δεξιούς ή πασόκους του κώλου και της ψευτοκουλτούρας, που στην εφηβεία τους ήταν οι καλύτεροι Κνίτες καθοδηγητές [Λυμπεράκη, Κύρτσος, Δαμανάκη, Ανδρουλάκης κλπ. κλπ.] 
AMOR 17/1/2015)

--------------
[Πηγή]

Κουράστηκα και σας βαρέθηκα όλους! - Του AMOR

Έχω κουραστεί με όλους σας. Με την βλακεία σας. Το συντηρητισμό σας. Με την πρώιμη κριτική σας, σε μια ενδεχόμενη νέα κατάσταση, που ενδεχομένως θα έρθει στις 26 του μηνός...

Κουράστηκα να σας ακούω να προσπερνάτε με τόση ευκολία τα 5 χρόνια που σας πηδάνε κανονικά και με το νόμο τα κάθε λογής λαμόγια και φασιστοειδή των γνωστών 4-5 οικογενειών, ψελλίζοντας χίλιες δυο δικαιολογίες που σας έχουν πιπιλίσει στο μυαλό τα καθεστωτικά δημοσιογραφικά τσιράκια των μεγαλοεργολάβων, από τα δήθεν ανεξάρτητα ΜΜΕ. Κι αυτό γιατί βαριέστε ή ίσως ξεχάσατε κιόλας, ότι ενάμιση χρόνο τώρα υπάρχει και η πραγματική ανεξάρτητη φωνή της ERTOPEN, την οποία και στην τιβι και στο ράδιο μπορείτε κάθε μέρα και στιγμή να επιλέξετε και να ξεστραβωθείτε! 

Κουράστηκα να σας υπενθυμίζω κάθε τόσο, τον ηρωικό αγώνα που κάνουν τόσους μήνες οι απολυμένες Καθαρίστριες, οι "τρομοκράτες" κάτοικοι στις Σκουριές, οι απολυμένοι Δημοσιογράφοι της ΕΡΤ κοκ. Τους ξεχάσατε όλους. Έγιναν πλέον κι αυτοί γραφικοί για σάς... Χασκογελάτε όταν τυχόν ακούτε νέα απ' τον αγώνα τους... Α! τους καημένους λέτε, θα βαρεθούν κάποια στιγμή και θα τα παρατήσουν, λέτε.

Κουράστηκα με τη νωθρότητα και την απαισιοδοξεία σας. Τον φόβο σας. Λατρεύετε τον Φόβο σας! Μη τυχόν και σας συμβεί κάτι χειρότερο...Τι λέτε μωρέ, πότε θα πείτε στοπ, ως εδώ και μη παρέκει;

Κουράστηκα να προσπαθώ μαζί σας να συζητήσω με λογικά, καθημερινά επιχειρήματα, έστω και με λίγο συναίσθημα ή και με λίγο οργή ακόμη, κι εσείς να σκέπτεστε μόνο τη Φωτογραφία σας, το λιγοστό ΕΧΕΙ που σας έχει ακόμα απομείνει... 

Λυπάμαι, αλλά είστε τυφλοί! Και κουφοί! Βλέπετε μέχρι τη μύτη σας... Δεν σας νοιάζει τι κάνει ο διπλανός σας, αν έχει να φάει, αν μπορεί να βάλει πετρέλαιο να ζεσταθεί, αν μπορεί να σπουδάσει τα παιδιά του, αν θα του πάρουν το σπίτι... Τίποτα απ΄ όλα αυτά δεν σας εξεγείρει! Η ΣΥΝΗΘΕΙΑ να'ναι καλά! Συνηθίσατε στην κακομοιριά, στην αναξιοπρέπεια, στους πετσοκομμένους σας μισθούς -όσοι ακόμα έχουν την τύχη να' χουν δουλειά-, συνηθίσατε στην υποταγή, στο "εγώ θα βγάλω το φίδι απ' την τρύπα"-, στο "μαζί τα φάγαμε" και στο τέλος τα ρίξατε όλα στη κακιά σας τη μοίρα. "Φταίμε κι εμείς" λέτε. Το να πείτε, μήπως φταίνε και κάποια άλλοι, μήπως αυτοί π.χ. που μας κυβερνάνε 40 τόσα χρόνια ελέω θεού και τις δικιάς μας βλακείας... δεν σας περνάει απ' τον νου ε;

Σας βαρέθηκα να ζυγιάζετε με δέκα διαφορετικές ζυγαριές το ενδεχόμενο κακό που θα σας εύρη, αν τυχόν στις 26 σπάσει το ρόδι... κι έρθει ο Συριζα στην εξουσία! Τι έχετε ακόμη να χάσετε ρε; Τι σας απόμεινε ακόμη; Μήπως τα δεσμά σας; Αφήστε τον επιτέλους να εκλεγεί και μετά ξεσκίστε τον όσο θέλετε, κάντε τον την σκληρότερη αντιπολίτευση που δεν κάνατε στους κρυφοφασίστες τόσα χρόνια, βγείτε στους δρόμους με τις κατσαρόλες, με ό,τι θέλετε, σπάστε τα όλα και κάντε τα ρημαδιό, αλλά αφήστε τον επιτέλους να εκλεγεί, -ΑΝ εκλεγεί.

Κουράστηκα και σας βαρέθηκα κι εσάς ΚΚΕδες... ή το μοναστήρι να' ναι καλά! Δεν σας μπορώ άλλο. Έλεος, τι παράνοια είναι αυτή... Ακόμη και τότε το 81 με το τότε ΠΑΣΟΚ, σχεδόν πανηγυρίζατε την επερχόμενη αλλαγή (δείτε σας παρακαλώ τον Ριζοσπάστη εκείνης της εποχής), γι' αυτό κι ο κόσμος τότε σας έδωσε απλόχερα πάνω από 11% αν θυμάμαι καλά. Πως είναι λοιπόν δυνατόν σήμερα να βλέπετε σαν μεγαλύτερο εχθρό σας τον Συριζα κι όχι τους φασίστες σαμαροβενιζέλους;

Κουράστηκα και με τους υπόλοιπους της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς... Συζητήσεις επι συζητήσεων, αν ο Συριζα είναι αρκούντως αριστερός, αν είναι μια απ' τα ίδια σαν το ΠΑΣΟΚ του 81, αν θα πάει το κίνημα μπροστά ή πίσω... κλπ. κλπ. Ποιο κίνημα μωρέ; Βλέπετε πουθενά εσείς κίνημα ή είμαι εγώ τυφλός; 
Τους μόνους που κάπως καταλαβαίνω είναι τους φίλους μου της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (μόλις διάβασα την εξαιρετική συνέντευξη της Δ. Κουτσούμπα!), τους οποίους και θα ψήφιζα αν τα πράγματα δεν είχαν φτάσει στο γκρεμό, όπως τώρα. Όμως φίλοι μου, ο κόσμος σήμερα δεν θέλει σοσιαλισμό, δεν θέλει κομμουνισμό, είναι βαθιά νυχτωμένος! Με το ζόρι επανάσταση δεν γίνεται! Ας τον βοηθήσουμε λοιπόν, να κάνει στις 25 του μήνα ένα έστω μικρό βηματάκι. Γιατί στις 25 δεν θα ψηφίσουν από επιλογή, θα ψηφίσουν από ΑΝΑΓΚΗ, και με ΟΡΓΗ! Γιατί το δίλημμα δεν είναι ΣΥΡΙΖΑ ή ΧΑΟΣ αλλά ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ή ΚΑΜΟΜΟΙΡΙΑ!

Κουράστηκα πολύ μ' όλ' αυτά είναι αλήθεια, αλλά τώρα που σας τα είπα, ξέδωσα, έφυγε ένα βάρος από μέσα μου... -είμαι και συναισθηματικός τύπος που να πάρει...

Και ας αναλάβει ο καθένας την προσωπική του ευθύνη επιτέλους, να πράξει το σωστό, μα όχι μόνο για την πάρτη του, αλλά και για τον συνάνθρωπο δίπλα του.

Του AMOR - #Απόστολος Μωραϊτόπουλος#

Εξαιρετική συνέντευξη της Δ. Κουτσούμπα: Δεν υπάρχει a priori αριστερή κυβέρνηση

Στον τραπεζίτη επίσης πρέπει να πούμε ένα μεγάλο ΟΧΙ. Πήρε μια τράπεζα, τη χρεοκόπησε, καιρός είναι να τα παρατήσει και να κάνει μια τίμια δουλειά. Ας ανοίξει ένα περίπτερο.

Η Δέσποινα Κουτσούμπα είναι Περιφερειακή σύμβουλος Αττικής εκλεγμένη με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ και μέλος του Δ.Σ. του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων. Έχει διατελέσει πρόεδρος του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων και μέλος του ΓΣ της ΑΔΕΔΥ.

Πριν ξεκινήσουμε, πείτε μας ένα σχόλιο για τη δολοφονική επίθεση στο γαλλικό περιοδικό CharlieHebdo;

Αυτό που με απασχολεί περισσότερο σε σχέση με ό,τι έγινε στη Γαλλία είναι ακριβώς αυτό που με απασχολούσε και πριν: υπήρχαν δημοσιεύματα (ευτυχώς και ελληνικών εφημερίδων) που προειδοποιούσαν σχετικά με Ευρωπαίους πολίτες οι οποίοι πηγαίνουν στη Μέση Ανατολή, εκπαιδεύονται από τους τζιχαντιστές και γυρίζουν πίσω στην Ευρώπη.

Πέρα από αυτό, υπάρχει ένα πραγματικό ταξικό πρόβλημα σε ολόκληρη την Ευρώπη: ένα μεγάλο κομμάτι πληθυσμών της Ευρώπης είναι κοινωνικά αποκλεισμένο. Δεν είναι μόνο οι μουσουλμάνοι, απλά σε αυτούς μπορεί να συγκροτηθεί το ζήτημα και με την έννοια της θρησκευτικής ταυτότητας. Δεν υπήρχε και δεν υπάρχει πολιτική πραγματικής ένταξης των μεταναστών και των κοινωνικώς αποκλεισμένων. Αυτό παράγει ανειρήνευτες κοινωνικές αντιθέσεις.

Επίσης, δεν πρέπει να ξεχνά κανείς ότι η Γαλλία, μαζί με πολλές άλλες χώρες, εξόπλισαν τους τζιχαντιστές. Αυτό αναπόφευκτα θα το βρεις κάποια στιγμή μπροστά σου. Δυστυχώς δεν το βρίσκουν πάντα αυτοί που το κάνουν. Τα τελευταία χρόνια υπάρχουν πράγματα, τα οποία δεν περιμέναμε να ζήσουμε, όπως η φασιστική κυβέρνηση στην Ουκρανία με τη στήριξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Παρακολουθήσαμε τη δράση των μυστικών υπηρεσιών μέσα σε αυτόν τον πόλεμο, ο οποίος ήταν στην ουσία ένας εμφύλιος πόλεμος. Ο κόσμος γύρω μας αλλάζει αλλά όχι απαραίτητα προς το καλύτερο. Θέλει πάρα πολλή δουλειά.

Υπάρχει απειλή τζιχαντιστών στην Ευρώπη ή ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό;

Τα δημοσιεύματα αναφέρονται πολύ συγκεκριμένα σε αρκετά μεγάλους αριθμούς ευρωπαίων πολιτών που πηγαίνουν να πολεμήσουν στο πλευρό των τζιχαντιστών και μετά γυρνάνε στην Ευρώπη εκπαιδευμένοι. Το ίδιο συμβαίνει στη Σαουδική Αραβία και φυσικά στην Αμερική. Ας μην ξεχνάμε ότι ο ISIS εξοπλίστηκε από τους Αμερικάνους για να πολεμηθεί τότε ο Άσαντ.

Πώς σχολιάζετε τα γεγονότα στη Φιλαδέλφεια και τις επιθέσεις που γίνονται από τους γνωστούς ‘’μπράβους’’ εναντίον πολιτών; Και ποιος ο  ρόλο της δημοσίευσης των 17 ονομάτων στην ιστοσελίδα της ΑΕΚ;

Να ξεκινήσω λέγοντας ότι είμαι ΑΕΚ (γέλια). Έχω εντυπωσιαστεί πραγματικά, καθώς ως περιφερειακή σύμβουλος Αττικής, παρακολουθώ από πάρα πολύ κοντά την υπόθεση. Εκπλήσσομαι με το γεγονός ότι άνθρωποι σκεπτόμενοι, αριστεροί ή οτιδήποτε, όταν πρόκειται για την ομάδα τους χάνουν οποιοδήποτε κριτήριο. Αυτό που συμβαίνει αυτή τη στιγμή στη Φιλαδέλφεια είναι απαράδεκτο. Για ένα διάστημα ελπίζαμε ότι η ORIGINAL δε θα πάρει τη θέση που πήρε, γιατί κουβαλάει μια διαφορετική ιστορία πίσω της.

Είναι τρομακτικό το γεγονός ότι ένας επιχειρηματίας, φίλος του Πρωθυπουργού τα έχει βρει όλα έτοιμα. Ένα ολόκληρο κράτος δουλεύει για αυτόν. Αγόρασε τον ΟΠΑΠ σχεδόν τσάμπα. Είναι μέσα σε όλες τις μπίζνες και τις αποκρατικοποιήσεις κι έχει κατηγορηθεί για λαθρεμπόριο, αδίκημα το οποίο τελικά παραγράφηκε. Πρόσφατα μάθαμε από τις εφημερίδες του εξωτερικού και για τα «κατορθώματα» του πλοίου του στη Λιβύη με θύματα δύο ναυτικούς. Αυτός ο άνθρωπος λοιπόν, ο οποίος από το 1997 όποιον άνθρωπο μπαίνει εμπόδιο στα σχέδιά του τον απειλεί προσωπικά, εκτός από το κράτος που έχει στη διάθεσή του, θέλει να έχει κι έναν παρακρατικό μηχανισμό, που τον στήνει υποσχόμενος γήπεδο της ΑΕΚ. Η υπόθεση είναι πιο σοβαρή από όσο φαίνεται. Ο Μελισσανίδης δε θέλει να φτιάξει γήπεδο της ΑΕΚ αλλά να πάρει 6 στρέμματα από το Άλσος της Ν. Φιλαδέλφειας, και 20 στρέμματα ακόμη, και να φτιάξει πολυκαταστήματα αλλάζοντας τη μορφή της περιοχής.

Για αυτό το λόγο ψηφίστηκε το καλοκαίρι ένα ρυθμιστικό σχέδιο, που λέγεται Ρυθμιστικό Αθήνας-Αττικής 2020, το οποίο ενώ είναι σε πολλά θέματα γενικόλογο -ανοίγοντας πάντα το δρόμο στην πώληση πολλών περιοχών της Αττικής στο κεφάλαιο– στην περίπτωση της Φιλαδέλφειας αφιερώνει τη μισή αιτιολογική έκθεση για τη μορφή που θα πάρει η περιοχή! Επίσης, δεσμεύεται για το ποιος θα χτίσει το γήπεδο, δηλαδή η ΔΙΚΕΦΑΛΟΣ 1924 Α.Ε. κι όχι η Ερασιτεχνική ΑΕΚ. Είναι τόσο συγκεκριμένο, τόσο φωτογραφικό και το έκανε η κυβέρνηση Σαμαρά για να προμοτάρει το επιχειρηματικό σχέδιο του Μελισσανίδη, το οποίο ως προμετωπίδα έχει το γήπεδο της ΑΕΚ «Αγιά Σοφιά». Για την υλοποίηση αυτού του σχεδίου ήθελε στο πλάι του κι έναν ιδιωτικό στρατό.
Αυτό εμείς το έχουμε καταγγείλει και το έχουμε γράψει έτσι ακριβώς. Πρόκειται για έναν ιδιωτικό στρατό ο ποίος ηθελημένα ή αθέλητα δεν υπερασπίζεται τα συμφέροντα της ομάδας του αλλά ενός μεγαλοεπιχειρηματία. Αυτό που στήθηκε λοιπόν στη Φιλαδέλφεια είναι ένας ωμός εκβιασμός και συνάμα ένας ξεκάθαρος πολιτικός εκβιασμός απέναντι στο κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, στον οποίο μάλιστα ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ τρόπον τινά υπέκυψε, βάσει των δηλώσεών του. Το να βγαίνει και να λέει ότι θα τους καθίσει όλους στο ίδιο τραπέζι και να κρατάει ίσες αποστάσεις απέναντι σε αυτούς που έδειραν πέντε δημοτικούς συμβούλους του ΣΥΡΙΖΑ, που έδειραν τον αγωνιστή Μανώλη Καμπούρη, υποψήφιο της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, είναι απαράδεκτο. Του την έστησαν και τον έδειραν.

Έχουμε όμως πολύ «ξερά» κεφάλια στην ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α και στην Αντικαπιταλιστική Ανατροπή και δε μας φοβίζουν τέτοιες πρακτικές. Αυτό που μας απασχολεί είναι το γιατί ένα κόμμα που πηγαίνει για κυβέρνηση φοβάται να τοποθετηθεί πάνω σε τέτοια πράγματα. Ο κόσμος της Φιλαδέλφειας και η Δημοτική Αρχή είναι ξεκάθαροι στο να γίνει το γήπεδο στο οικόπεδο που ήταν και πριν και να μην κοπεί ούτε ένα δέντρο. Το άλσος πρέπει να μείνει ανέπαφο.

Τα είκοσι εκατομμύρια από τον προϋπολογισμό της Περιφέρειας θα δοθούν τελικά;

Αυτό είναι άλλο ένα ζήτημα. Η Περιφέρεια Αττικής, δυστυχώς, ενώ συνέβαιναν όλα αυτά, έβαλε κανονικότατα τα είκοσι εκατομμύρια στον προϋπολογισμό για το γήπεδο της ΑΕΚ. Είπε μεν ότι δεν τα ονοματίζει, δηλαδή ότι δεν είναι του Μελισσανίδη, αλλά από το στιγμή που έτσι ορίζει το Ρυθμιστικό το οποίο, όπως είπαμε πριν, είναι πλέον νόμος, καταλαβαίνουμε όλοι τη συνέχεια.

Θεωρείτε κρίσιμες τις παρούσες εκλογές;

Νομίζω ότι αυτό που φαίνεται σε αυτές τις εκλογές είναι η σαπίλα του πολιτικού συστήματος. Δεν υπάρχουν πια ιδεολογικές διαφορές. Όχι ότι υπήρχαν πριν, αλλά τώρα είναι πλέον ολοφάνερο. Οι μεταγραφές των βουλευτών ομοιάζουν με εκείνες των ποδοσφαιριστών: πάνε όπου τους δώσουν τα περισσότερα! Με αυτή την έννοια ναι, είναι κρίσιμο να καταψηφιστούν όλες οι δυνάμεις του μνημονιακού τόξου και τα παραφερνάλια. Το απίστευτο είναι ότι εμφανίζονται ως κάτι «νέο» κόμματα όπως το ΠΟΤΑΜΙ του Μπόμπολα και των συν αυτώ ή το κόμμα του Γεωργίου Παπανδρέου με υποψήφιο τον Ανδρέα Γεωργίου Παπανδρέου στην Πάτρα! Παρουσιάζονται ως κομιστές του νέου αυτοί οι άνθρωποι! Σε κάνει να αναρωτιέσαι τελικά αν αντί αστικής δημοκρατίας, έχουμε βασιλευομένη. Είναι κρίσιμες λοιπόν οι εκλογές για να μαυριστεί όλο αυτό το σάπιο σύστημα.

Κρισιμότερη όμως θα είναι η επόμενη μέρα. Αυτό που με φοβίζει είναι ότι τώρα, σε αντίθεση με το 2012, ο κόσμος που πηγαίνει να ψηφίσει την Αριστερά δεν το κάνει με ελπίδα, αλλά από απελπισία. Σε αυτό η συμβολή του ΣΥΡΙΖΑ είναι μεγάλη, αφού δεν θέλησε αυτά τα δύο χρόνια να μετασχηματίσει τίποτα ουσιαστικά. Θέλησε να μετασχηματιστεί ο ίδιος για να σχηματίσει κυβέρνηση. Το βλέπεις καθαρά ότι υπάρχουν άνθρωποι που θα ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ απλώς για «να φύγουν οι άλλοι». Αυτό θα είναι και το πρόβλημα της επόμενης μέρας.

Υπάρχει επίσης κι εκείνο το κομμάτι του κόσμου που θεωρεί τον εαυτό του τόσο αποκλεισμένο που θα απέχει. Μην ξεχνάμε επίσης και τους αποκλεισμένους από το ίδιο το πολιτικό σύστημα, τους 18άρηδες που ζουν εδώ και δεν τους δόθηκε το δικαίωμα ψήφου και νέους που έχουν μεταναστεύσει στο εξωτερικό. Δεν είμαι αναρχική, αλλά πιστεύω στ’ αλήθεια ότι αν οι εκλογές μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο θα ήταν παράνομες. Όμως, μέσω των εκλογών μπορείς να στείλεις ένα ηχηρό πολιτικό μήνυμα -και πρέπει σε αυτές τις εκλογές να είναι υπέρ της συγκρουσιακής αριστεράς αυτό το μήνυμα. Θα ήθελα να πάρει ένα 3% η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α κι έτσι ο κόσμος να απαντήσει στους εκβιασμούς της όποιας Μέρκελ.

Να δείξουμε ότι μπορούμε. Μπορούμε να βγούμε από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση, μπορούμε να κρατικοποιήσουμε τις τράπεζες, που ούτως ή άλλως έχουμε πληρώσει, μπορούμε να εθνικοποιήσουμε τις μεγάλες επιχειρήσεις και να τις λειτουργήσουν οι εργαζόμενοι. Μπορούμε να ξεπεράσουμε το σαθρό πολιτικό σύστημα που δεν είναι απλώς κομμάτι του προβλήματος αλλά υπηρέτης αυτής της καταστροφικής πολιτικής -και μάλιστα με το αζημίωτο. Δεν ξέρω αν μια προεκλογική εκστρατεία των 15 ημερών δίνει τη δυνατότητα να βγει προς τα έξω αυτός ο πολιτικός λόγος και να ζυμωθεί με τον κόσμο – γιατί αφορά πάρα πολύ κόσμο. Για αυτό και φρόντισαν να ορίσουν την κοντινότερη δυνατή ημερομηνία.

Ποιες συμμαχίες μπορούν να γίνουν και είναι αποδεκτές σε συνδικαλιστικό επίπεδο;

Όλες οι συμμαχίες με τον κόσμο, ο οποίος πλήττεται από αυτή την πολιτική. Σε συνδικαλιστικό αλλά και σε πολιτικό επίπεδο. Δεν είναι απλώς επιτρεπτές, αλλά αναγκαίες. Εκεί που δεν μπορεί να γίνει καμία συμμαχία είναι με την γραφειοκρατία του συνδικαλισμού, η οποία θέλει να αναπαραχθεί έχοντας ως προμετωπίδα τον κόσμο, ενώ στην πραγματικότητα διαπραγματεύεται υπέρ του εαυτού της. Αυτό δεν έπαψε να υπάρχει ούτε μέσα στην κρίση, δυστυχώς.

Δεν μπορεί επίσης να γίνει καμία συμμαχία, με κυβερνητικούς συνδικαλιστές ανεξαρτήτως κόμματος. Κι ελπίζω να μην το ζήσουμε αυτό με τους συνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ. Θεωρώ ότι η Αριστερά, οι θέσεις που έχει και πρέπει να διαφυλάττει σε όλες τις εκφάνσεις της και ειδικά στο συνδικαλιστικό κίνημα, είναι θέσεις αρχής και δεν τις έχει απλώς για να κάνει αντιπολίτευση στην εκάστοτε κυβέρνηση. Με κυβερνητικούς λοιπόν και εργοδοτικούς συνδικαλιστές δεν γίνονται συμμαχίες, όποια κι αν είναι η κυβέρνηση. Ο συνδικαλιστής εκπροσωπεί τον εργαζόμενο, δεν τον «πρακτορεύει».

Η συνδικαλιστική οργάνωση είναι όργανο της τάξης για τον εαυτό της, τρόπος επιβολής των δικών της αιτημάτων. Αυτό που πράγματι πρέπει να γίνει είναι μια αναζωογόνηση των σωματείων ειδικά μετά τις εκλογές, να βγουν μπροστά και να διεκδικήσουν, να μην περιμένουν νομοθετικές παρεμβάσεις αλλά να τις επιβάλλουν. Πρέπει για παράδειγμα οι πρώην εργαζόμενοι της ΕΡΤ να πάνε μαζί με το κίνημα συμπαράστασης και να μπουν στην ΕΡΤ και μετά να επιβάλλουν τη νομοθετική ρύθμιση. Το ίδιο και οι εργαζόμενοι της Χαλυβουργίας, να πάνε και να απαιτήσουν από το Μάνεση να κάτσει μαζί τους σε ένα τραπέζι και να εξηγήσει γιατί έκλεισε σχεδόν τη ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑ, ενώ άνοιξε άλλες επιχειρήσεις και βγάζει υπερκέρδη. Έπειτα να επιμείνουν στην επαναπρόσληψή τους, αφού απολύθηκαν παράνομα. Το ίδιο και οι καθαρίστριες του Υπουργείου Οικονομικών. Όλα αυτά έπρεπε να γίνονται και τώρα αλλά υπάρχει μια λογική εκλογικής αναμονής. Αν το λαϊκό κίνημα δεν πρωτοστατήσει, καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να φέρει την αλλαγή.

Πιστεύετε ότι θα τονωθεί το λαϊκό κίνημα με μια αριστερή κυβέρνηση;

Εγώ δεν τη λέω a priori αριστερή κυβέρνηση. Αυτό μένει να αποδειχτεί. Ήδη πάντως ο ΣΥΡΙΖΑ με πολλές θέσεις του δείχνει, δυστυχώς, προς την αντίθετη κατεύθυνση. Δεν ξέρω λοιπόν αν θα ενταθεί το κίνημα, αλλά σίγουρα θα τελειώσει αυτή η εκλογική αναμονή, την οποία και ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ καλλιέργησε. Υπάρχει βέβαια από την άλλη και μια αναγκαστική κόπωση του κινήματος. Δεν αντιμετωπίσαμε κι εύκολα πράγματα. Φάγαμε ξύλο, δακρυγόνα, κάποιοι συνελήφθησαν άνευ λόγου και είναι υπόδικοι. Στις Σκουριές τους πάνε για εγκληματική οργάνωση. Η καταστολή ήταν απίστευτη, δεν ήταν ότι έκατσε σπίτι από μόνος του ο κόσμος.

Μετά την εκλογική αναμέτρηση μπαίνουμε σε μια νέα κατάσταση. Το εργατικό κίνημα πρέπει να βγει μπροστά και να διεκδικήσει όσα του έκλεβαν τόσα χρόνια. Εμείς της ΑΝΤΑΡΣΥΑ είμαστε στο δρόμο. Δεν υπήρξε κίνημα που να μην παραβρεθήκαμε. Θα είμαστε στο δρόμο και την επόμενη μέρα.

Στις 20 Γενάρη λέτε να έχουμε ανακοίνωση για τον τάφο της Αμφίπολης;

Όσον αφορά στο συγκεκριμένο θέμα, έχουμε φτάσει στο ύψιστο σημείο της κατάπτωσης. Ελπίζω ότι δε θα τολμήσουν να το κάνουν αυτό. Μπορώ να σας πω πάντως προκαταβολικά τι θα ανακοινώσουν. Εξηγούμαι: δεν ξέρω τι θα πει η επιστημονική ομάδα. Ξέρω όμως τι θα προσπαθήσει να πει η πολιτική ηγεσία και η επικοινωνιακή σύμβουλος τάφου. Θα πουν ότι τα οστά ανήκουν σε γυναίκα μεγάλης ηλικίας, για να στρέψουν μέσω αυτού την προσοχή στο Μ. Αλέξανδρο, λέγοντας ότι είναι η μητέρα του Ολυμπιάδα και ότι έφτιαξε τον τάφο για να μεταφέρει τη σορό του γιου της από την Αλεξάνδρεια αλλά δεν τα κατάφερε κι όταν πέθανε, τάφηκε εκεί η ίδια. Θα προσπαθηθεί πάλι μια σύνδεση του Αντώνη Σαμαρά με το Μ.Αλέξανδρο οπωσδήποτε. Το εύρημα από μόνο του έχει τεράστια αξία αλλά για τελείως διαφορετικούς λόγους από αυτούς που γράφτηκαν και διοχετεύθηκαν στον τύπο.

Ποια η γνώμη σας για τον Αλέξη Τσίπρα;

Τον Αλέξη Τσίπρα τον γνωρίζω από το 1992-1993. Ήμαστε μαζί στο πανεπιστήμιο με ένα έτος διαφορά. Οπότε η ερώτηση είναι εντελώς προσωπική. Έχουμε βαδίσει μαζί στους ίδιους δρόμους, δε νομίζω όμως ότι το ζήτημα σε ένα κόμμα -και μάλιστα σε ένα κόμμα που ετοιμάζεται να γίνει κυβέρνηση- είναι ατομικό. Υπό αυτή την έννοια, άλλο είναι ο ΣΥΡΙΖΑ κι άλλο ο Αλέξης Τσίπρας και δεν έχει νόημα ποια είναι η γνώμη μου για ένα πρόσωπο.

Υπάρχει ενδεχόμενο εκλογικής συνεργασίας αν η ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α μπει στη βουλή;

Εμείς είμαστε σαφείς σε αυτό: κρίνουμε κάθε κυβέρνηση και κάθε πρόταση που μας γίνεται με βάση το πρόγραμμά της. Σε σχέση λοιπόν με το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, δε θεωρούμε ότι μπορούν να γίνουν πράξη οι φιλολαϊκές πολιτικές που ευαγγελίζεται, εντός της ευρωζώνης και του ευρώ. Θεωρούμε ότι η έξοδος του εργατικού λαού απαιτεί σύγκρουσή και ρήξη του με αυτά. Έξοδος από την ευρωζώνη λοιπόν, κατάργηση των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων με διαγραφή του χρέους. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο μονομερώς. Προς το παρόν το μόνο που γίνεται μονομερώς είναι η αύξηση του χρέους. Υπάρχει ένα χρέος το οποίο δεν αποπληρώνουμε ποτέ κι έχει ό,τι επιτόκια τους κατέβουν στο κεφάλι. Αν πάρεις τον προϋπολογισμό του δημοσίου και βγάλεις όσα δίνουμε για τους τόκους, θα έχεις λεφτά για τα νοσοκομεία, τα σχολεία, τους μισθούς και τις συντάξεις αλλά και για να κάνεις μια πολιτική ενάντια στην ανεργία.

Λέμε ότι πρέπει να εθνικοποιηθούν οι τράπεζες και αυτό δεν είναι κανένα τρελό αίτημα. Το χρήμα που έχουμε δώσει στους τραπεζίτες για την υποτιθέμενη ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, αν το είχαμε εγώ κι εσείς θα τις αγοράζαμε όλες από την αρχή. Αντ’ αυτού τις πήραν πάλι αυτοί που τις είχαν. Είχε φτάσει η μετοχή 1,5 ευρώ, μέχρι κι η κόρη μου με το χαρτζιλίκι της μπορούσε να αγοράσει, αν την άφηναν. Αν δεν εθνικοποιήσεις τις τράπεζες δεν διαγράφονται τα χρέη των νοικοκυριών που δεν μπορούν να πληρώσουν. Δεν είναι μόνο το δημόσιο χρέος αλλά και το ιδιωτικό. Ο κόσμος έχει πληρώσει ένα δάνειο 3 φορές κι ακόμη το χρωστάει με κίνδυνο να του πάρουν το σπίτι.

Η μονομερής διαγραφή του χρέους δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο. Έχει γίνει πολλές φορές στην ιστορία. Το έκανε στο παρελθόν ο Ισημερινός αλλά ακόμη και η ίδια η Γερμανία. Διέγραψαν τα χρέη τους. Ούτως ή άλλως στο τέλος αυτό θα γίνει. Το παγκόσμιο χρέος είναι τέσσερις φορές το παγκόσμιο ΑΕΠ. Χρήματα δεν υπάρχουν, είναι «αέρας». Τα πραγματικά χρήματα είναι αυτά που παράγουμε εμείς οι ίδιοι, τα οποία όμως οι καπιταλιστές καρπώνονται και βάζουν στην Ελβετία και σε άλλους φορολογικούς παραδείσους. Τι θα γίνει με όλα αυτά; Σε μια κυβέρνηση που θα εφάρμοζε μια πολιτική κόντρα στους τραπεζίτες και τους δανειστές θα δίναμε ψήφο ανοχής.

Ένα άλλο θέμα πολύ σοβαρό είναι η τιμωρία του πολιτικού προσωπικού που μας έφτασε εδώ. Όχι με την έννοια της συλλογικής ευθύνης. Ποιοι έφταιξαν, γιατί έγιναν όλα αυτά και ποιοι κέρδισαν. Αυτό είναι και βασικό αίτημα του κόσμου. Είμαι ανήσυχη γιατί βλέπω ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει πίσω σε βασικά αιτήματα όπως για παράδειγμα η εκκαθάριση της αστυνομίας, η κατάργηση ΜΑΤ, ΔΙΑΣ, ΔΕΛΤΑ και η καταγγελία και τιμωρία όλων των περιστατικών αστυνομικής βίας, τα οποία είναι πολύ συγκεκριμένα και γνωστά. Δεν τα βάζει ούτε με το δικαστικό σώμα, όπου πρέπει επίσης να γίνει μια διερεύνηση, γιατί υπάρχει ακροδεξιό κύκλωμα –πώς νομίζετε ότι έγιναν οι αναβολές δικών μελών της Χρυσής Αυγής και οι αθωωτικές αποφάσεις;

Σε όλα αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να κάνει πίσω και θα μας βρει απέναντι, αν ακολουθήσει τη στροφή που μοιάζει να παίρνει. Ο ΣΥΡΙΖΑ λέει «ψηφίστε με» για να βγάλει αυτοδυναμία και να μην αναγκαστεί να συνεργαστεί με αστικά κόμματα, αλλά εγώ δεν καταλαβαίνω γιατί αποφάσισε ήδη να «συγκυβερνήσει» με μνημονιακούς όπως π.χ με την Τζάκρη, βάζοντας τη στα ψηφοδέλτιά του. Μην ξεχνάμε ότι η Θεοδώρα Τζάκρη διετέλεσε υπουργός, υπέγραψε μνημόνια και ήταν αυτή που έστελνε τα ΜΑΤ στην Κερατέα για να καταστείλουν τον αγώνα του κόσμου.

Γιατί να ψηφίσει κάποιος ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α στις εκλογές;

Καταρχάς στις εκλογές κατεβαίνουμε με τη Μετωπική Αριστερή Συμπόρευση, ως ΑΝΤΑΡΣΥΑ-ΜΑΡΣ. Απευθυνθήκαμε σε όλο το χώρο της αντικαπιταλιστικής αριστεράς, της -όπως λέμε- «αριστεράς εκτός των τειχών». Σε αυτό το σχέδιο ανταποκρίθηκαν δυνάμεις όπως το Σχέδιο Β’, η Παρέμβαση και άλλοι ανεξάρτητοι αγωνιστές και αγωνίστριες. Η ενίσχυση αυτής της αντισυστημικής και αντικαπιταλιστικής συμπόρευσης θα δώσει ένα ηχηρό μήνυμα απέναντι στο μνημονιακό τόξο. Ξέρουμε πολύ καλά ότι το μνημονιακό μπλοκ θα ζητήσει να κρατήσει τα κεκτημένα του έστω κι εκβιαστικά με συμμάχους τα ΜΜΕ, την Αστυνομία, τους ακροδεξιούς. Εμείς θα πρέπει να είμαστε δυνατοί, ως αντίβαρο όλων αυτών. Να νικήσουμε το φόβο που παράγεται από την ανυπαρξία εναλλακτικής.

Δεν μπορεί να φοβόμαστε για το τι θα γίνει αν ένας μεγαλοεπιχειρηματίας πάρει την επιχείρησή του και φύγει. Ας φύγει! Οι εργαζόμενοι μπορούν να πάρουν την επιχείρηση στα χέρια τους, όπως έγινε στη ΒΙΟΜΕ. Μπορούμε χωρίς αφεντικά. Η ERTOPEN επίσης απέδειξε ότι μπορεί να υπάρξει αληθινή δημόσια τηλεόραση. Και μάλιστα είναι η ΕΡΤ που πάντα θέλαμε, ανοιχτή στους αγώνες και τα κινήματα. Στον τραπεζίτη επίσης πρέπει να πούμε ένα μεγάλο ΟΧΙ. Πήρε μια τράπεζα, τη χρεοκόπησε, καιρός είναι να τα παρατήσει και να κάνει μια τίμια δουλειά. Ας ανοίξει ένα περίπτερο. Πρέπει να ξανανοίξουν τα σχολεία και τα νοσοκομεία και πρέπει να γκρεμιστεί ο φράχτης του Έβρου. Να ψηφίσει λοιπόν ο κόσμος ΑΝΤ.ΑΡ.ΣΥ.Α- ΜΑ.Ρ.Σ για να διεκδικήσει την ανακούφισή του.

Συνέντευξη για το Νόστιμον Ήμαρ στην Μαρία Παρέντη και το Skouliki Tom.

(Κάθε φορά που την "συναντώ" είτε με γραπτές παρεμβάσεις είτε με τον αγώνα της, όλο και περισσότερο εντυπωσιάζομαι από την επιστήμονα και αγωνίστρια Δ. Κουτσούμπα. Έτσι και τώρα στην συνέντευξή της αυτή είναι εξαιρετικά καλή, γιατί εκτός των άλλων πολλών, ξεκαθαρίζει την -πολύ σωστή- κριτική θέση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ απέναντι σε μια ενδεχόμενη επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ, που δεν έχει βέβαια καμιά σχέση με την ισοπεδωτική κριτική του ΚΚΕ. Μακάρι μαζί με πρωτιά ΣΥΡΙΖΑ, να έχουμε και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ στη Βουλή!
AMOR 17/1/2015)

 

-------------------

[Πηγή]

Εκλογική κρησάρα - Του Γιάννη Μακριδάκη

Αυτές οι εκλογές θα είναι οι πλέον ευκρινείς από όλες όσες έλαβαν χώρα κατά τα χρόνια της λεγόμενης μεταπολίτευσης. Θα δούμε πεντακάθαρα πόσο τοις εκατό των Ελλήνων πολιτών είναι:

α) μαζόχες, νοικοκυραίοι, ιδιοτελείς και υποκριτές πατριδοκάπηλοι, θύματα εκ πεποιθήσεως ψηφίζοντας τον Σαμαρά και τον ακροδεξιό εσμό των αμόρφωτων που σέρνει
β) πολιτικοί απατεώνες ψηφίζοντας το χοντρό πασόκ
γ) πολιτικά και διανοητικά καθυστερημένοι ψηφίζοντας το λεπτό πασόκ
δ) επικίνδυνα ανιστόρητοι και ασυνείδητοι ψηφίζοντας ναζί
ε) τυχοδιώκτες σαλταδόροι σταυροδοτώντας τον κάθε γελοίο που πήρε μεταγραφή σε άλλο κόμμα
στ) παλαιοαριστεροί που έχουν να κάνουν upd από την εποχή του Λένιν τουλάχιστον, ψηφίζοντας τα γνωστά
ζ) παραιτημένοι από την ζωή και την πολιτική ψηφίζοντας τον μπάρμπα φώτη
θ) γλίτσες που επιπλέουν σε ρυπαρά ποτάμια καθώς και εντελώς ανόητοι φιγουρατζήδες της ζωής

Όλοι οι υπόλοιποι, όσοι δεν θα απέχουν της ψήφου, θα είναι είτε πολίτες που πιστεύουν πραγματικά ότι ο Σύριζα μπορεί να σώσει την παρτίδα και την πατρίδα, είτε θα είναι εγκλωβισμένοι εντός του πολιτικού αυτού συστήματος που τους αναγκάζει να κάνουν έκπτωση συνείδησης για να γλιτώσουν από τους ακροδεξιούς της απαξίας, οπότε θα ψηφίσουν σύριζα, το κόμμα που εμπεριέχει φυσικά μεταξύ άλλων και όλους σχεδόν τους παραπάνω, την κάθε κατηγορία και από λίγο.

Στην αμέσως επόμενη πολιτική περίοδο θα γίνει ξεκαθάρισμα και σε αυτή την τελευταία ευρεία κατηγορία των ψηφοφόρων του Σύριζα…

Του Γιάννη Μακριδάκη

---------------

[Πηγή]

Άλλο άνεργος και άλλο άπραγος! - Της Κρυσταλίας Πατούλη

    Ποια είναι η δυσκολότερη εργασία; Να ψάχνει κάποιος να βρει εργασία με αμοιβή. Ποια είναι ακόμα πιο δύσκολη εργασία; Να προσπαθεί ένας άνεργος να παράγει έργο χωρίς αμοιβή. Γιατί άλλο άνεργος και άλλο άπραγος! Η δύναμη της στρατιάς των ανέργων σήμερα στην Ελλάδα –και όχι μόνο- θα ήταν καθοριστική για την πορεία της χώρας εάν όλοι εμείς οι άνεργοι δεν μέναμε και άπραγοι.

    Τι θα γινόταν αν ο καθένας με τις δεξιότητες ζωής που έχει αποκτήσει, με τα εφόδια ζωής που είναι εξοπλισμένος και με τη συναισθηματική νοημοσύνη που έχει αναπτύξει, σηκωνόταν κάθε πρωί και φρόντιζε αυτή την ουσιαστική (και που δεν μπορεί να του την πάρει κανείς!) περιουσία του να την μοιραστεί με την κοινωνία, κι όχι να την καταργήσει απαξιώνοντάς της – όπως επιθυμεί διακαώς κάθε εξουσία- με την απραξία; Τι θα γινόταν αν ο καθένας εκανε αισθητή την παρουσία του και τις θέσεις του, στην κοινωνία, ως πολίτης που συμμετέχει στα κοινά;

    Και δεν μιλάμε για συμμετοχή σε φιλανθρωπικά σόου, που προϋποθέτουν συνήθως τη λύπηση και την ανισότητα στην νοοτροπία του κάθε …φιλάνθρωπου. Ούτε βέβαια για εθελοντισμό έξω από κοινωνικές δομές που βολεύει πάρα πολύ την κάθε εξουσία… αλλά για ισότιμο μοίρασμα.

    Μοιράζομαι ότι είμαι, ότι νιώθω, ότι σκέφτομαι, και ότι έχω και δεν έχω με τους ανθρώπους. Τι σημαίνει άνθρωπος, αν όχι αυτός που συνυπάρχει με τους Άλλους για να μοιράζεται;

    Στις Σκουριές υπάρχουν πολλοί άνεργοι που δεν πήγαν να εργαστούν στο εργοτάξιο που καταστρέφει τον τόπο τους, αγωνιζόμενοι αντίθετα ενάντια σε αυτό. Πόσοι επίσης από τους πρώην εργαζόμενους της ΕΡΤ δεν πήγαν να καταθέσουν αιτήσεις για να προσληφθούν στην ΝΕΡΙΤ ενώ το είχαν τόσο ανάγκη; Πόσοι από αυτούς συνεχίζουν να παράγουν έργο ως κατά τα άλλα …άνεργοι, όπως π.χ. οι απολυμένες καθαρίστριες με τον αγώνα τους;

    Υπάρχουν βέβαια και έργα ανθρώπων που είναι καταστροφικά (και συνήθως αυτά ειδικά αμείβονται!) όταν δεν λαμβάνουν υπόψιν τους όλο το… δάσος, όλη την εικόνα, όλη την κοινωνία, αλλά βλέπουν και νοιάζονται μόνο για το δικό τους …δεντράκι: το προσωπικό τους συμφέρον.

    Μια νοοτροπία ακροδεξιάς κοπής, μετεμφυλιακής κοπής, που μας έφερε ως εδώ, όσες βολικές ταμπέλες κι αν κολλήσαμε και συνεχίζουμε να κολλάμε κατά καιρούς (σοσιαλιστής, νεοδημοκράτης, δημαρίτης, ανελίτης, αλλά και αριστερός ενίοτε).

    Αυτή η νοοτροπία του νοικοκυραίου κυρ Παντελή, μας κατέστρεψε, και δεν ξέρω αν προλαβαίνουμε να αναστρέψουμε την καταιγιστική αυτή πορεία. Όμως σίγουρα για αρχή μπορούμε να σώσουμε την αξιοπρέπεια και την τιμή μας (όχι φυσικά εκείνη που μετριέται με χρηματικά ποσά).

    Να σώσουμε την ψυχή μας, τον πολιτισμό μας, με τα έργα μας, που δεν πωλούνται. Και δεν πωλούνται αυτά τα έργα, για να μην πουληθεί η χώρα μας. Τα έργα των ανέργων που δεν μένουν άπραγοι… Τα έργα που δεν μπορεί να αξιολογηθούν ούτε να κατανοηθούν από Οίκους και Αγορές.

    «Όλοι είμαστε άνεργοι», «Όλοι είμαστε Charlie», όλοι είμαστε όμως και τζιχαντιστές, όλοι είμαστε και το καλό και το κακό, γιατί είμαστε υπεύθυνοι και συμμετέχουμε θέλουμε δε θέλουμε όχι μόνο σε ότι γίνεται μέσα στα σπίτια μας, αλλά στην αυλή του κόσμου που περιφερόμαστε.

    Σε αυτή την περίοδο μεγάλης Ευρωπαϊκής όσο και παγκόσμιας αναταραχής, των αναπόφευκτων αλλαγών και μεταβάσεων, που δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει σε κανένα επίπεδο, και κορυφώνεται το φαινόμενο να αλλάζουν οι άνθρωποι ιδεολογίες και πολιτικά στρατόπεδα εν μία νυκτί, ο καθένας από μας ας μην πετάξει στον κάλαθο των αχρήστων την περιουσία του: την ψυχή του, το μυαλό του, τα όνειρά του, τη ζωή του, το εν δυνάμει έργο του.

    Σε μια χώρα με τόση μεγάλη περιουσία, με τόσο ανεκτίμητο πλούτο, φυσικό και πολιτισμικό, δεν νοείται να μην βρίσκεται μια λύση, να μην αξιοποιείται το ανθρώπινο δυναμικό όσο και οι φυσικοί πόροι και η πολιτισμική κληρονομιά της.

    Οι κυβερνήσεις με την πολιτική τους εξαθλίωσαν και ατίμωσαν αυτή τη χώρα. Την έβγαλαν στο σφυρί. Έστειλαν παιδάκια σε ιδρύματα. Έσπρωξαν εκατομμύρια στον ΟΑΕΔ. Κλώτσησαν χιλιάδες στα παγκάκια και στα σκουπίδια. Έσυραν χιλιάδες στον τάφο και χιλιάδες στις φυλακές και στα κρατητήρια. Τρομοκράτησαν, βασάνισαν και κακοποίησαν εκατομμύρια πολίτες και τους άφησαν να ζουν με ψίχουλα χωρίς να έχουν τα βασικά για την επιβίωσή τους και για την υγεία τους. Ανάγκασαν τους νέους -και όχι μόνο- να τραπούν σε άτακτη φυγή προς το εξωτερικό. Προκάλεσαν την κατάθλιψη και τον εκφασισμό σε ένα ολόκληρο έθνος.

    Και τώρα, παραμονή εκλογών, ενώ η πλειοψηφία του πληθυσμού, για την ακρίβεια πάνω από το 63%, βρίσκεται κάτω από τα όρια της φτώχειας ή σε άμεσο κίνδυνο να τα …διαβεί, και ενώ παράλληλα μέσα σε αυτό το σκηνικό εξαθλίωσης τουλάχιστον ένας στους τρεις Έλληνες είναι άνεργοι, κάποιοι από την μειοψηφία που ακόμα εργάζονται με αμοιβή ή έχουν οικονομικούς πόρους, προσπαθούν διακαώς να μας πείσουν να μείνουμε με εκείνους που μας έσυραν ως εδώ για να μην πάθουμε χειρότερα! Να μείνουμε άπραγοι και να περιμένουμε να μας σώσουν κάποιοι με μια ψήφο!

    Ο Γαβράς έχει πει: Δολοφόνοι όσοι πετάνε χίλιους εργάτες στο δρόμο. Τι είναι λοιπόν όσοι πέταξαν και συνεχίζουν να πετάνε εκατομμύρια;

    Ειδικά ο άνεργος δεν νοείται να μένει άπραγος, γιατί τότε μόνο κινδυνεύει να χάσει την αξιοπρέπειά του. Τα δικά του έργα ίσως είναι τα σημαντικότερα για να εξαλειφθεί κάποτε η ανεργία, ή ακόμα και να βαφτιστεί σε κάποιο μελλοντικό Σύνταγμα ως κακουργηματικό αδίκημα του κράτους που την προκαλεί.

    Ότι και να γίνει, η δική μου απλή κατάθεση σε αυτόν τον πόλεμο των Αγορών είναι το άνεργο έργο μου που με βοήθησε να μετατρέψω τον φόβο και την οργή, σε δύναμη ζωής, επικοινωνίας και μοιράσματος: Μια συλλογική τελικά προσπάθεια για την κατάκτηση της επίγνωσης μέσα από μία έρευνα, του τι μας έφερε ως εδώ, και του τι πρέπει να κάνουμε.

    Για να μην μπορεί κανείς πια να πει –έστω και υποκριτικά- στο παρόν ή στο μέλλον ότι δεν ήξερε, δεν έπραξε με γνώση αλλά εν αγνοία του, ή ότι δεν είχε την κακή πρόθεση… άρα είναι αθώος και νίπτει τας χείρας του.

    Και για να μην μπορεί κανείς να πει ότι ένας άνεργος χάνει την αξιοπρέπειά του επειδή χάνει -μόνο- την αμειβόμενη εργασία του… Γιατί το έργο ενός ανθρώπου δεν μετριέται με τα ένσημά του, ούτε το μισθό του, ούτε τις καταθέσεις του. Και γιατί η αξιοπρέπεια και η αξία της ζωής δεν μετριέται με τα πορτοφόλια

Της  Κρυσταλίας Πατούλη

------------------

[Πηγή]

Πρόβες πολέμου - Βιβλίο του Διονύση Χαριτόπουλου

Ο Διονύσης Χαριτόπουλος δεν χρειάζεται ειδικά "διαπιστευτήρια" για να τον καθιερώσουν σαν ένα σημαντικό συγγραφέα, αλλά και σαν ένα χαρισματικό άνθρωπο, με άποψη, μπέσα και υλικό παλαιάς κοπής. Μόνο του το μνημειώδες βιβλίο "Άρης ο Αρχηγός των Ατάκτων", θα αρκούσε γι' αυτό. Στο νέο αυτοβιογραφικό βιβλίο του «Πρόβες πολέμου», συνεχίζει να είναι ο εαυτός του, με τη γνωστή λιτή, δωρική του γραφή, όπως και στα υπόλοιπα βιβλία του. Τα γεγονότα που περιγράφει, θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν συνταρακτικά, αν δεν είχαν περάσει τόσα χρόνια από τότε (το 1967). Ακόμα όμως και τώρα, τα ιστορικά γεγονότα που περιγράφονται, ήταν (είναι) άγνωστα στους περισσότερους από εμάς, και ακόμη και γι' αυτό μόνο, έχουν ιδιαίτερη αξία.

Θεώρησα καλό να αναδημοσιεύσω (παρακάτω) αυτούσια, μια συνέντευξή του για όλα αυτά και για την καλύτερη γνωριμία με το βιβλίο, όπως την έδωσε ο ίδιος στην εφημερίδα των Συντακτών.

Τέλος θέλω να υπογραμμίσω τα εξής: το βιβλίο είναι ουσιαστικά ένα μικρό βιβλιαράκι των 135 σελίδων, και διαβάζεται με μιάς σ' ένα απόγευμα, σε 3-4 ώρες. Χωρίς να είμαι ειδικός, θεωρώ πως η ποιότητα της έκδοσης θα μπορούσε να είναι καλύτερη. Λαμβάνοντας δε υπόψη την πολύ κακή οικονομική συγκυρία την οποία όλοι βιώνουμε τα τελευταία χρόνια, βρίσκω  κάπως υψηλή την τιμή των 14 €, στην οποία πωλείται το βιβλίο.

Αποστόλης Μραϊτόπουλος (10/1/2015,rev. 12/1/2015)

~~~§§§~~~

 
Στο νέο βιβλίο του «Πρόβες πολέμου» ο Διονύσης Χαριτόπουλος γυρνάει στο 1967, λίγους μήνες μετά το πραξικόπημα. Εικοσάχρονος δόκιμος αξιωματικός, γνήσιος Πειραιώτης, με τον νου του στις γυναίκες, βρέθηκε στον Έβρο με το χέρι στο όπλο, έτοιμος να επιτεθεί.
 
Φέρες, Διδυμότειχο, Ορεστιάδα. Κατεβαίνει στον τελευταίο σταθμό του τρένου. Μόνος με μια βαλίτσα στο χέρι. Χωμάτινοι δρόμοι. Παχιά άσπρη σκόνη σαν πούδρα. Πιο πέρα χωράφια και αργοκίνητα βουβάλια. Και το ποτάμι, ο Εβρος, σαν μαγνήτης. «Αν δεν όριζε το σύνορο με την Τουρκία θα έπρεπε να είναι καλοκαιρινό θέρετρο»... Και μετά στο στρατόπεδο. Σ' ένα τάγμα προκαλύψεως και γνωριμία με μια σειρά... άγνωστες λέξεις: Ρέο, Καναδέζες, Τόμσον, αζιμούθια, οπλοπολυβόλα 0,30 και 0,50 χιλ., αντιαρματικά.

Δεν πρόκειται για σκηνικό ταινίας γουέστερν, ούτε για γυρίσματα αμερικανικής πολεμικής ταινίας. Είναι το φόντο στο καινούργιο βιβλίο του Διονύση Χαριτόπουλου «Πρόβες πολέμου», που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Τόπος.

Εβρος 1967, λίγους μήνες μετά το απριλιανό πραξικόπημα. Ενας δόκιμος αξιωματικός κρατά ημερολόγιο, ένα είδος στρατιωτικού ρεπορτάζ. Καταγράφει τα πάντα. Αγνωστα μέρη, εθνοσωτήρες, κορίτσια, έρωτες, μεθύσια, ντράβαλα, λαθρέμπορους, δόκιμους ρεμάλια αλλά ήρωες στα δύσκολα, τζογαδόρους, τελάληδες. Είναι είκοσι χρονώ, Πειραιώτης και δεν φοβάται ούτε τη ζωή ούτε τον στρατό, ακόμα και τότε που ηχούν οι σάλπιγγες πολέμου. Τότε που ο Εβρος έχει «συρταρώσει», «δεν παίρνεται». Επιφυλακή για όλες τις μονάδες του Εβρου, τοπική επιστράτευση, ένας μήνας πάνω στο χιονισμένο ποτάμι σε σκηνάκια και αναμονή για το σύνθημα επίθεσης. Που όμως δεν θα δοθεί ποτέ, γιατί οι Απριλιανοί φρόντισαν να προσφέρουν γην και ύδωρ σε ό,τι ζήτησαν τότε οι Τούρκοι. Να αποσύρουν την ελληνική Μεραρχία από την Κύπρο, αφήνοντάς το νησί ακάλυπτο στη μετέπειτα τουρκική εισβολή.

Ο Διονύσης Χαριτόπουλος υπογράφει ένα αυτοβιογραφικό βιβλίο γεμάτο εικόνες ζωής, νιάτα αλλά μυρωδιές πολέμου.

Ο στρατός δεν είναι ένας άλλος κόσμος, αλλά μια άλλη διάσταση του κόσμου μας. Εγώ με την ελαφρότητα της ηλικίας δεν έπαιρνα τίποτα σοβαρά. Μάλιστα αντιπαθούσα και εξακολουθώ να αντιπαθώ όσους χωρίς λόγο επικαλούνται την πατρίδα, τη σημαία, τα σύμβολα, συνήθως ιδιοτελώς. Ομως την κρίσιμη στιγμή μού βγήκε όλη η αγάπη για τον τόπο μας, που ούτε καν υποψιαζόμουν ότι υπήρχε με τέτοια ένταση και βάθος μέσα μου.

«Και οι γραψαρχίδηδες φαντάροι γίνονται αρχάγγελοι πολεμιστές»

• Μετά από τόσα χρόνια, τι πυροδότησε την απόφαση για την έκδοση του Μπλοκ του Εβρου;

Δεν έχω επαρκή εξήγηση. Τα γεγονότα του 1967 στον Εβρο ήταν μέσα μου χρόνια, αλλά τώρα αναδύθηκαν και απαίτησαν πιεστικά τη δημοσιοποίησή τους.

• Είκοσι χρονώ, στον Εβρο, σε τάγμα προκαλύψεως. Και μάλιστα δόκιμος ανθυπολοχαγός. Δύσκολο να σας φανταστούμε να χτυπάτε προσοχή και να αναφέρεστε ουρλιάζοντας: «ΔΕΑ (ΠΖ) Διονύσης Χαριτόπουλος»…

Είχα γίνει Ινδιάνος... Τους πρώτους 10 μήνες στον στρατό ήμουν διαρκώς εκπαιδευόμενος. Στο Κέντρο Νεοσυλλέκτων Κορίνθου 2 και μήνες, στη ΣΕΑΠ (Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών Πεζικού) του Ηρακλείου Κρήτης άλλους 5 και παραπάνω μήνες και στο ΚΕΑΠ (Κέντρο Εκπαιδεύσεως Ανορθοδόξου Πολέμου) στη Ρεντίνα 2 γεμάτους μήνες. Και, βέβαια, βάραγα προσοχές. Αλλά επειδή έκανα και τα δικά μου, κόντεψα με τις φυλακές που έφαγα και υπηρέτησα να κλείσω 3ετία στον στρατό.

• Ποια ήταν τα χαρακτηριστικά των «ντίκτα», όπως τους γράφετε;

Τότε «ντικ» και «ντίκτα» λέγαμε συνθηματικά μεταξύ μας οι έφεδροι τους αξιωματικούς που υποστήριζαν ανοιχτά τη δικτατορία. Γιατί δεν ήταν όλοι χουντικοί. Οι ανεκδήλωτοι και οι αντίθετοι ήταν περισσότεροι από όσους φαντάζεστε. Ιδίως μετά τον δεύτερο χρόνο δικτατορίας, το κλίμα στον στρατό είχε τελείως μεταστραφεί.

• Και το περιβόητο βασιλικό πραξικόπημα. Αλήθεια, άλλαζαν οι διοικητές στις μονάδες υπό την απειλή περιστρόφου;

Ακριβώς έτσι. Πολλά τα περιστατικά. Οι χουντικοί ήταν σκληροί, αποφασισμένοι για όλα, οι βασιλόφρονες στρατηγοί χωρίς σχέδιο και τσαγανό. Ενας χουντικός υπολοχαγός μπήκε στον περίβολο μιας μεγάλης στρατιωτικής μονάδας με το τανκ, ανέβηκε μόνος στο γραφείο του διοικητή και του λέει: «Δώσε μου το όπλο σου και πάμε... Αν δεν βγούμε μαζί σε δέκα λεπτά, έχω δώσει διαταγή στο τανκ να μας τινάξουν όλους στον αέρα». Φυσικά ο διοικητής, από τους εκλεκτούς του βασιλιά, παραδόθηκε.

• Ο Εβρος ήταν πράγματι απόρθητος το 1967; Συμμετείχατε σε ενέδρες. Μιλάτε για νεκρούς, τραυματίες, αιχμαλώτους. Αγρια πράγματα για καιρούς ειρήνης… Πώς βιώνονται αυτά από έναν 20άρη με το μυαλό του κολλημένο στις γυναίκες, στο γλέντι;

Ωρες χαράς και ώρες ευθύνης. Αυτά πάνε μαζί. Δεν ήμασταν πουρκουάδες. Και ναι, το πιστεύαμε ακράδαντα, μόνιμοι και έφεδροι, πως ο Εβρος είναι απόρθητος. Και ήταν. Να καταλάβετε, χωρίς να μπω σε λεπτομέρειες, ότι κυριαρχούσε το πνεύμα της αντεπίθεσης πέρα από το ποτάμι, και όχι απλώς της άμυνας στην αποδώ πλευρά. Αν δεν το ζήσεις είναι δύσκολο να καταλάβεις πώς σε τέτοιες οριακές καταστάσεις, με έναν τρόπο εντελώς μαγικό, όλοι οι χαβαλέδες, γκρινιάρηδες και γραψαρχίδηδες φαντάροι μεταμορφώνονται σε αρχάγγελους πολεμιστές έτοιμους να θυσιαστούν για το σύνολο.

• Και σήμερα, με τους εξοπλισμούς ιλιγγιώδους κόστους, πόσο απόρθητοι είμαστε; Μ’ έναν τρόπο μάς έχουν εκπορθήσει οι μίζες…

Η ελευθερία δεν είναι μόνο μεγάλα λόγια, έχει και κόστος. Αυτό το κόστος οφείλουμε να το πληρώνουμε, και ευτυχώς που για την ώρα είναι σε χρήμα και όχι σε αίμα. Βέβαια, παντού υπάρχουν πέντε ρεμάλια σαν τον Τσοχατζόπουλο, που προσπαθούν να ληστέψουν το δημόσιο ταμείο. Δεν προσέξαμε και μας φάγανε οι αρουραίοι.

• Η γέφυρα. Το ελληνικό φυλάκιο και στην άλλη άκρη το τουρκικό. Ο εχθρός… Τι σκέψεις, τι συναισθήματα δημιουργεί η εικόνα, η παρουσία της απειλής όχι θεωρητικά αλλά εκεί, απέναντι, με σάρκα και οστά, οπλισμένα μάλιστα.

Αυτή την εμπειρία θα πρέπει να τη ζήσουν, για λίγο έστω, όλοι αυτοί οι σαχλαμάρες που ρητορεύουν ανέξοδα στις οθόνες για ειρήνη και κούμαρα. Το έχω ξαναπεί: δικό σου είναι μόνο αυτό που μπορείς να προστατέψεις.

• Δεν φοβηθήκατε όταν βρεθήκατε «επί της όχθης»; Λέτε: «Δεν θα ήθελα να είμαι πουθενά αλλού». Μπορεί κανείς σε δεδομένες συνθήκες να γίνει «κατά λάθος», «εκτάκτως» ήρωας; Φτάνει μια στιγμή, μια διαταγή, ο ήχος της σάλπιγγας, και ο στρατευμένος βρίσκεται στην «ημέρα της κρίσης», «ενώπιον θεού», όπως σημειώνετε χαρακτηριστικά;

Ο στρατός δεν είναι ένας άλλος κόσμος, αλλά μια άλλη διάσταση του κόσμου μας. Εγώ με την ελαφρότητα της ηλικίας δεν έπαιρνα τίποτα σοβαρά. Μάλιστα αντιπαθούσα και εξακολουθώ να αντιπαθώ όσους χωρίς λόγο επικαλούνται την πατρίδα, τη σημαία, τα σύμβολα· συνήθως ιδιοτελώς. Ομως την κρίσιμη στιγμή μού βγήκε όλη η αγάπη για τον τόπο μας, που ούτε καν υποψιαζόμουν ότι υπήρχε με τέτοια ένταση και βάθος μέσα μου.

• Ως νεαρός έφεδρος αξιωματικός αλλά και εκπαιδευμένος στο Κέντρο Ανορθοδόξου Πολέμου, σε μια περιοχή όπου το «αλάρμ» λειτουργεί περισσότερο από οπουδήποτε αλλού, βιώνοντας μάλιστα την κρίση εκείνου του Νοέμβρη για το Κυπριακό, δεν ήταν εύκολο να «τσιμπήσουν» τα εθνικοπατριωτικά αισθήματα; Κι αν ναι, πώς διαχειριστήκατε την εμπειρία τα μετέπειτα χρόνια;

Είμαι εθνιστής. Αυτό είναι γνωστό. Και πριν βγάλουν λάθος συμπεράσματα όσοι διαβάζουν τώρα, ας ανοίξουν πρώτα κάποιο λεξικό να βρουν τη λέξη. Πιστεύω ακράδαντα ότι η πατρίδα είναι πάνω από θρησκείες, ιδεολογίες και προσωπικά συμφέροντα. Είναι όρος για να υπάρξουν όλα τα άλλα. Για ποια δικαιοσύνη και για ποια Αριστερά να μιλήσεις όταν δεν έχεις πατρίδα ή δεν είσαι ελεύθερος; Θυμάμαι πριν από αρκετά χρόνια, όταν έκανα την έρευνα για τον Αρη, που είχα μιλήσει με τον Πάμπλο [Μιχάλη Ράπτη] και άκουσα με χαρά τον πρώην γραμματέα της Δ' Διεθνούς να δηλώνει εθνιστής, όχι μόνο σε μένα αλλά και σε κατοπινές συνεντεύξεις του. Αλλωστε ένα καθοριστικό στοιχείο που με γοήτευσε και στην προσωπικότητα του Αρη ήταν πως πάνω απ’ όλα ήταν πατριδολάτρης.

• Αλήθεια, αν το ΚΚΕ είχε άλλη τακτική, αν ο Αρης Βελουχιώτης μπορούσε να κινηθεί διαφορετικά, η μάχη της Αθήνας θα είχε κερδηθεί;

Στα Δεκεμβριανά δεν νικήθηκε ο ΕΛΑΣ, αλλά η κομματική ηγεσία. Ο πραγματικός ΕΛΑΣ, δηλαδή ο μπαρουτοκαπνισμένος ΕΛΑΣ του βουνού, δεν πήρε μέρος με τις μεγάλες μονάδες του. Οι μάχες διεξήχθησαν κυρίως από τις ιδιότυπες «ψιλές» ομάδες τού ΕΛΑΣ Αθήνας υπό τον αυτοχρισθέντα «στρατηγό» Σιάντο. Ο Αρης ήταν σε εξορία-απομόνωση στη Λαμία. Του είχε απαγορευτεί από το κόμμα ακόμη και να περάσει από την Αθήνα όταν γυρνούσε από την Πελοπόννησο. Επέστρεψε στη Ρούμελη διά θαλάσσης, από τον Κορινθιακό κόλπο. Στην Αθήνα ήταν ανεπιθύμητος. Αν και τα «αν» στην Ιστορία δεν ισχύουν, στο ερώτημα έχουν ήδη απαντήσει ο στρατηγός Σπηλιωτόπουλος, τότε στρατιωτικός διοικητής της Αθήνας, ο Γουντχάουζ, ο Μαρκεζίνης και αρκετοί άλλοι: με τον Αρη επικεφαλής των μεγάλων μονάδων του ΕΛΑΣ, τα αγγλικά και κυβερνητικά στρατεύματα δεν θα είχαν καμία πιθανότητα, η παράδοση της Αθήνας «θα ήταν θέμα λίγων ημερών». Ο ίδιος ο Αρης είχε δηλώσει δημοσίως ότι χρειαζόταν τρεις, το πολύ τέσσερις μέρες για να καταλάβει την πρωτεύουσα - και στους στρατιωτικούς υπολογισμούς του είχε αποδείξει ότι ήταν εξαιρετικά εύστοχος.

• Σήμερα λένε ότι ο στρατός είναι πια κολέγιο. Κάποτε σε ήλεγχαν για πολιτικά φρονήματα, δεν υπήρχαν εφημερίδες στη μονάδα, δεν κυκλοφορούσες χωρίς στολή και μπορεί να υπηρετούσες μέχρι και τρία χρόνια μαζί με τις φυλακές.

Ο στρατός αντανακλά επακριβώς την κοινωνία. Η καταπίεση και η ανελευθερία έξω είναι επόμενο να γίνεται ακόμα πιο αυστηρή εντός στρατοπέδου. Η αλλαγή στις συνθήκες στράτευσης σημαίνει ότι η κοινωνία μας πάει καλύτερα.

• Αλλάξατε κάτι πριν από την έκδοση του ημερολογίου; Τσεκάρατε ξανά μνήμες ή περιγραφές περιστατικών;

Οταν έγραφα τις «Πρόβες πολέμου», πέρασα ένα διάστημα στα αρχεία της Διεύθυνσης Ιστορίας Στρατού για να τσεκάρω τις μνήμες μου και τα γεγονότα. Η αίσθηση μετά από τόσα χρόνια ήταν πολύ ιδιαίτερη, καθώς βρήκα διαταγές και ημερολόγια της μονάδας μου στον Εβρο σε κρίσιμες στιγμές υπογραμμένα από τον τότε διοικητή μου. Καθώς και ονόματα φίλων της εποχής.

• Ξανακοιτάζοντας τις παλιές σημειώσεις, τι συναισθήματα προκάλεσε η επιστροφή σε εκείνα τα χρόνια; Οι παλιοί φίλοι από τον στρατό εξακολουθούν να είναι φίλοι;

Σκορπίσαμε από τότε. Πάντως λόγω βιβλίου μού δόθηκε η ευκαιρία να μιλήσω από το τηλέφωνο με τρεις- τέσσερις παλιούς φίλους του στρατού. Κάποιους πήρα εγώ για να διασταυρώσω συμβάντα και κάποιοι με πήραν μετά την έκδοση.

«Εζησα απολύτως ηδονικά νιάτα»

• Η ανάγκη σας να γράψετε λογοτεχνία υπήρχε από τότε;

Ναι, και πολύ νωρίτερα. Πριν τον στρατό είχα ήδη περάσει μια εποχή γράφοντας και σκίζοντας αναρίθμητα κείμενα με εφηβικές μπούρδες. Στην πραγματικότητα δεν ήξερα ακόμα τι θέλω να γράψω, το μόνο που ήξερα είναι ότι δεν υπάρχει περίπτωση να μη γράφω. Θα σκάσω, σαν να μην αναπνέω αν δεν γράφω. Τα δικά μου θεμέλια είναι στη ζωή. Δεν διαμορφώθηκα από διαβάσματα ή θεωρίες. Οταν άρχισα πλέον να διαβάζω συστηματικά, τα βασικά τα ήξερα ήδη. Μάλλον αυτό είχε συνέπεια να μη γράφω θεωρητικά ή φανταστικές ιστορίες, αλλά για όσα έχω βιώσει ή με αφορούν άμεσα. Δηλαδή, το έπος των απλών ανθρώπων. Κι ίσως η πλειονότητα αυτών που με ενδιαφέρουν δεν τα διαβάσει ποτέ. Αλλά δεν έχει σημασία, κάποιος πρέπει να γράψει γι’ αυτούς.

• Σημειώνετε ό,τι βλέπετε, ό,τι ακούτε, ό,τι σκέφτεστε. Ενα ημερολόγιο θητείας ζουμερό, περιγραφικό, με χιούμορ, αλλά επίσης αποκαλυπτικό πολιτικά και στρατιωτικά. Ησασταν λίγο «καλομαθημένος» πολιτικά και κοινωνικά για τα δεδομένα μιας θητείας στα σύνορα, καταμεσής της χούντας;

Ημουν γέννημα της εποχής μου: ολιγαρκής, ανθεκτικός, μπεσαλής. Αλλιώς δεν επιβίωνες στο λιμάνι που γεννήθηκα, μεγάλωσα και δούλεψα. Αυτά τα χαρακτηριστικά αποδείχτηκαν σωτήρια για να τα βγάλω πέρα και στον στρατό, σε εκείνες τις πολύ ιδιαίτερες συνθήκες.

• Λέτε ότι εκείνα τα χρόνια το μόνο που είχατε στο μυαλό σας ήταν οι γυναίκες. Η πολιτική δεν σας ενδιέφερε καθόλου;

Ουσιαστικά, όχι. Μόνο ο σαματάς της. Εζησα απολύτως ηδονικά νιάτα. Δεν συζήταγα πολιτικά, δεν ήμουν σε οργανώσεις, δεν πήγαινα σε προεκλογικές συγκεντρώσεις, καμιά φορά όμως πήγαινα σε συλλαλητήρια των Λαμπράκηδων και της ΕΣΔΗΝ (Νεολαία του Κέντρου) για κλοτσοπατινάδα και κορίτσια. Δεν ανήκα πουθενά, ήμουν γενικώς αντί, δεν ξέρω ακριβώς ποιων, πάντως αντί. Και η ΕΔΑ να σχημάτιζε κυβέρνηση αντί θα ήμουν.


Της Έφης Μαρίνου 

~~~§§§~~~

Διαβάστε επίσης:

Εγχειρίδιο βλακείας Του Διονύση Χαριτόπουλου

Εμείς οι απέξω Του Διονύση Χαριτόπουλου

----------------
[Πηγή]