Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι - Του Ζαχαρία Στουφή

Μακάριος θα πει ευτυχισμένος και συνεκδοχικά ικανοποιημένος, ήρεμος και γαλήνιος. Ειρωνικά είναι ο πνευματικά νωθρός, ο ασυγκίνητος. Μόνο ένας άνθρωπος μπορεί να είναι ικανοποιημένος και ευτυχισμένος μέσα στη γαλήνη και την ηρεμία, αυτός που είναι πνευματικά νωθρός. Δηλαδή ο βλάκας και για να είμαι πιο συγκεκριμένος, ο μαλάκας. Στο Λεξικό της Σύγχρονης Ελληνικής Δημοτικής Γλώσσας του Εμμ. Κριαρά η επόμενη λέξη από την λέξη μακάριος είναι η λέξη μακαριότητα που θα πει, έλλειψη πνευματικής ανησυχίας και ηθικού προβληματισμού, ασυγκινησία. Νομίζω πως δεν υπάρχει ακριβέστερος ορισμός  για να ορίσουμε την βλακεία- μαλακία.

Η έννοια της μακαριότητας δεν προήλθε από τους μαλάκες αλλά από τους Αγίους που μετά από πολλές πνευματικές ασκήσεις, κατέκτησαν την ασυγκινησία. Από εκεί προέρχεται και η προσφώνηση των αρχιεπισκόπων, μακαριότατος. Η είσοδος του μαλάκα στην μακαριότητα, αξίζει πραγματικά να ερευνηθεί, αφού έγινε από την ίδια την εκκλησία και επισημοποιήθηκε με την φράση «μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι».

Ως γνωστόν τον μαλάκα κανένας δεν τον θέλει και όλοι τον αποφεύγουν, δεν είναι τυχαία η σύγχρονη λαϊκή ρήση που λέει: «την μαλακία πολύ αγάπησαν, το μαλάκα κανείς» (υπονοώντας και τον αυνανισμό). Όμως ο μαλάκας δεν είναι ένα σπάνιο κοινωνικό φαινόμενο? σύμφωνα με το δοκίμιο του Διονύση Χαριτόπουλου «Περί βλακείας» η κοινωνία μας απαρτίζεται κατά 30% από βλάκες που είναι μοιρασμένοι δίκαια και σε όλες τις κοινωνικές τάξεις. Όταν λοιπόν σε λένε εκκλησία και έχεις το ένα τρίτο του ποιμνίου σου μαλάκες δεν μπορείς να τους εξορίσεις στην απομόνωση της μαλακίας γιατί τότε δύο πράγματα θα συμβούν.  Κατά πρώτον δεν θα τους έχεις νικήσει γιατί η μαλακία είναι αήττητη και κατά δεύτερον, θα χάσεις τον έλεγχο της προθυμίας τους, την οποία και μπορείς να εκμεταλλευτείς παντοιοτρόπως. Όμως ο μαλάκας θέλει και την αναγνώριση, γουστάρει τους ρόλους και τους τίτλους, γι’ αυτό και η εκκλησία, φρόντισε να τον εντάξει στη μακαριότητα, μιας και έτσι μοιάζει εκ πρώτης όψεως με το αδιάκοπό του χαμόγελο που περιμένει να εκτελέσει, εντολές «άνωθεν».

Κατά την μεσαιωνική περίοδο, υπήρχε θεοκρατία και η ερμηνεία του κόσμου ήταν μόνο θεολογική (στην χώρα μας που δεν πέρασε ούτε ο διαφωτισμός, η θεοκρατία μια χαρά κρατεί μέχρι  σήμερα). Επί θεοκρατίας, λοιπόν, οι μαλάκες προστατεύτηκαν στην μακαριότητα, ενώ για κάποιες άλλες μειονότητες, όπως π.χ. οι αυτόχειρες, υπήρξε (και υπάρχει) πολύ αυστηρή μεταχείριση. Η πράξη τους ερμηνεύεται ως κορυφαία και ασυγχώρητη αμαρτία, μιας και δεν έχουν την δυνατότητα να μετανοήσουν.  Όμως υπάρχουν δύο βασικά σημεία στα οποία πρέπει να σταθούμε προκειμένου να κατανοήσουμε τη στάση της εκκλησίας. Οι αυτόχειρες είναι πολύ λιγότεροι από τους μαλάκες και μετά την πράξη τους, δεν μπορείς να τους κάνεις κάτι. Από την άλλη, έχει παρατηρηθεί πως ποτέ, κανένας μαλάκας δεν αυτοκτόνησε, οπότε η εκκλησία δεν χάνει μαλάκες, ενώ φροντίζει να είναι παραδειγματικές οι φοβέρες για τους υπόλοιπους. Συμβαίνει όμως και κάτι άλλο που είναι άξιο παρατήρησης. Μη μπορώντας ο μαλάκας να ακολουθήσει φυσιολογικές διαδρομές σκέψης και αντιμετώπισης των φαινομένων και των δυσκολιών της ζωής, καταφεύγει στη μεταφυσική που δεν είναι μόνο η εκκλησία αλλά και κάθε λογής μάγισσες, μέντιουμ, αστρολόγοι, καφετζούδες, κ.α. Τόσο πολύ κοντά και αγκαλιασμένοι είναι οι μαλάκες με την κάθε λογής μεταφυσική, που μεταφυσική και μαλακία είναι πλέον συνώνυμα.

Κατά τον 20ο αιώνα, με την εμφάνιση του κουμμουνισμού στην Ελλάδα, ατόνησε η θρησκευτική συνείδηση, έτσι οι μαλάκες που είχαν βρει εκεί καταφύγιο, κινδύνευσαν να μείνουν απροστάτευτοι και να χρεωθούν την πραγματική τους ιδιότητα χωρίς καμία πλέον μάσκα  (τις προηγούμενες δεκαετίες, οι έφηβοι εξαπολύθηκαν στο κυνηγητό του μαλάκα, αποκαλώντας έτσι τους  πάντες. Σε αυτήν την σπουδαία επαναστατική πράξη, άθελά τους συμμετείχαν ακόμα και οι μαλάκες).

Στον 20ο  αιώνα, μπορεί ο κόσμος να μην ερμηνεύεται αμιγώς θεολογικά, ερμηνεύεται όμως πολιτικά και το αρχαίο ρητό «όλα είναι πολιτική» επανέρχεται στο προσκήνιο. Η ελεύθερη πολιτική σκέψη, συνδέεται με το πολίτευμα της δημοκρατίας που τα βασικά της συστατικά είναι τα κόμματα και οι εκλογές. Τα κόμματα λοιπόν, ανέλαβαν τη διασφάλιση της «δημοκρατίας» και την παραγωγή της όποιας πολιτικής σκέψης. Εδώ ξαναμπαίνει το ερώτημα, όταν σε λένε εκλογικό σύστημα και το 30% των ψηφοφόρων σου, το οποίο είναι μοιρασμένο δίκαια σε όλα τα κόμματα είναι μαλάκες, τότε τι κάνεις; Φυσικά, ποτέ, κανένα κόμμα δεν διέγραψε τους βλάκες του, αντίθετα, τους ανταμείβει χρησιμοποιώντας τους ακόμα και ως βουλευτές. Η κοινωνική διαστρωμάτωση μέσα στην οποία επιμένουν να παίζουν το πολιτικό παιχνίδι, έχει οικονομικά χαρακτηριστικά, δεν υπάρχει η τάξη του μαλάκα γιατί πολύ απλά, κανένα κόμμα δεν συμφέρει. Τα κόμματα απενοχοποιούν τους μαλάκες, ονομάζοντάς τους κατά περίπτωση, ακτιβιστές, επαναστάτες, ενεργούς πολίτες, στελέχη, πατριώτες, υπεύθυνους ψηφοφόρους κ.α. Στον ορισμό του χρήσιμου ηλίθιου, ανταποκρίνονται οι περισσότεροι βουλευτές του ελληνικού κοινοβουλίου. Αυτοί οι μαλάκες, ούτε λίγο ούτε πολύ, νομίζουν πως είναι οι σωτήρες του κόσμου, δηλαδή οι σωτήρες μας.

Αυτήν τη μετονομασία του μαλάκα σε «σωτήρα» την πληρώσαμε με την καταστροφή της ίδιας μας της χώρας γιατί οι μαλάκες δεν έχουν πολιτική σκέψη, απλά, εκτελούν εντολές, ικανοποιώντας μικροσυμφέροντα και απωθημένα ταμπού και κόμπλεξ. Οι καλύτεροι ψηφοφόροι των κομμάτων είναι οι οπαδοί και καλύτερος οπαδός από τον μαλάκα δεν πρόκειται να υπάρξει. Μέσω της πολιτικής που διεξήχθη σε καιρό «δημοκρατίας», οι μαλάκες έφτασαν να πάρουν ακόμα και την εξουσία. Όλη κι όλη η προσφορά της μαλακίας στην εξουσία συνοψίζεται στη φράση «όλα είναι χρήμα». Μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα ο κόσμος άρχισε να αυτοερμηνεύεται μέσω της οικονομίας, ενώ δεν έλεγε να πάρει χαμπάρι το πόσο μαλακισμένα άτομα τον κυβερνούν. Έτσι, το θηρίο του καταναλωτισμού βρήκε νέους τρόπους να προστατέψει τους μαλάκες και να απενοχοποιήσει την μαλακισμένη στάση ζωής τους.

Ο αποχρωματισμένος από τις θρησκείες και την πολιτική, όρος, «θετική ενέργεια» και «θετική σκέψη» είναι πλέον μια ακόμη στέγη του μαλάκα. Στις μέρες μας, μόνο ένας μαλάκας μπορεί να έχει θετική ενέργεια και να κάνει θετικές σκέψεις. Όμως το καταναλωτικό τέρας δεν αρκέστηκε στο να βρει έναν όρο για να προστατέψει τον μαλάκα, φρόντισε και να εκδικηθεί τους διώκτες του, εντάσσοντάς τους σε έναν όρο «αντίθετο». Οι ενοχοποιητικοί όροι «αρνητική ενέργεια» και «αρνητική σκέψη», φυσικά, δεν απευθύνονται σε μαλάκες αλλά σε ανθρώπους με αυξημένο το ηθικό κριτήριο που έχουν το θάρρος της γνώμης τους, η οποία δεν συνάδει με την τηλεόραση αλλά είναι προϊόν γνώσης και επεξεργασμένης σκέψης. Αρνητικός είναι ακόμα και όποιος τολμάει να αντιτίθεται σε ηλίθια life style πανηγυράκια, από όπου κι αν προέρχονται. Τελευταία, πιστεύει τόσο πολύ ο μαλάκας πως έχει πάρει το πάνω χέρι, που δεν είναι καθόλου τυχαίες οι φράσεις όπως, κουλτουριάρης, ψαγμένος, τρελάρας, με τις οποίες οι μαλάκες χαρακτηρίζουν τους πνευματικούς ανθρώπους.

Οι μαλάκες δεν δύνανται να έχουν πνευματική ζωή και προσωπικότητα, γι’ αυτό καταφεύγουν στα «κοινά ενδιαφέροντα» που φυσικά δεν είναι άλλα από το ποδόσφαιρο, τα βιντεοπαιχνίδια και η αδιάκοπη παρακολούθηση της τηλεόρασης. Αυτό ακριβώς είναι και η ενεργειακο-θετική σκέψη, η με κάθε τρόπο συμμετοχή στην καταστροφή του πνεύματος και των ελευθεριών, μέσω της αδιάκοπης χρήσης καταναλωτικών προτύπων και προϊόντων. Η πεποίθηση του «είμαι καλά» μου επιβάλει το ακριβώς αντίθετο και το αρνητικό «δεν είμαι καλά» μου επιτρέπει την συμμετοχή σε κάθε λογής ηλιθιότητα. Προκειμένου πάντα να είμαι καλά, επιτρέπεται να εργάζομαι σε άθλιες συνθήκες, να έχω ψυχαναλυτή ή και εξομολόγο, να πίνω μπάφους και να ερμηνεύω την ζωή μου και την καθημερινότητά μου μέσα από τη μεταφυσική και τις προλήψεις.

Σίγουρα, όλοι έχετε ένα γνωστό άτομο που παίρνει κάθε τρείς και λίγο τηλέφωνο μια θεία του που ζει στου διαόλου τη μάνα για να τον/την ξεματιάσει. Ματιάζεται το όμορφο και την πεποίθηση της ομορφιάς την έχουν, κυρίως, οι «θετικοί» άνθρωποι, άσχετα αν στην πραγματικότητα υποφέρουν από ημικρανίες. Στην περίπτωση που έχεις συνείδηση της πραγματικότητάς σου, αναπόφευκτα κάποια στιγμή θα πεις δεν είμαι καλά, δεν ζω καλά, και τότε θα ξεκινήσεις μια αλλαγή με αποτέλεσμα να σε πουν αρνητικό ή ότι κάνεις αρνητικές σκέψεις. Ο καταναλωτισμός του 20ου αιώνα δεν απενοχοποίησε μόνο την μαλακία αλλά κατάφερε να οδηγήσει μια ολόκληρη κοινωνία στην μαλακοποίησή της.

Σήμερα, η θετική ενέργεια, η πολιτική και η θρησκεία συνυπάρχουν άψογα και δίνουν καταφύγιο στον κάθε μαλάκα που σε συνδυασμό με μερικά επαγγέλματα που διατηρούν την αίγλη τους λόγω των μεγάλων οικονομικών απολαβών τους, όπως αυτό του γιατρού, του δικηγόρου, του καθηγητή πανεπιστημίου και του επιχειρηματία, είναι πολύ δύσκολο για ένα μαλάκα να μείνει εντελώς απροστάτευτος. Ακόμα και σε εποχές που έχουμε πόλεμο (συχνό φαινόμενο για την Ελλάδα), η μητέρα πατρίδα χρειάζεται ακόμα και τον πιο τελευταίο μαλάκα προκειμένου να δώσει τη ζωή του στα εθνικά ιδανικά. Αν ο πόλεμος είναι εθνικός, τότε ο βλάκας γίνεται ήρωας, αν είναι εμφύλιος, τότε γίνεται επαναστάτης ή προστάτης του πολιτεύματος, ανάλογα με ποια πλευρά έχει στρατευθεί. Πάντως, σε κάθε περίπτωση οι βλάκες στρατεύονται.

Ζούμε σε μία χώρα όπου οι μαλάκες έχουν σε όλους τους τομείς την εξουσία γιατί πολύ απλά, συνεργάζονται άψογα με το χρήμα και κάθε μορφή πλάνης και ψέματος που το υπηρετεί. Ζούμε σε μία μαλακία και μάλιστα απενοχοποιημένη, οπότε, αυτοί που δεν είναι μαλάκες δεν έχουν το παραμικρό μέλλον.

Τέλος έχω την ανάγκη να θέσω ένα ερώτημα: οι μαλάκες γεννιούνται ή γίνονται;  Αν γίνονται, σημαίνει ότι κάποια στιγμή στη ζωή τους επιλέγουν συνειδητά τη μαλακία σαν τρόπο ζωής και πορεύονται με αυτήν μέχρι να πεθάνουν. Γι’ αυτό, έχουμε κάθε δικαίωμα να λέμε ακόμα και τα πιο προσβλητικά πράγματα γι’ αυτούς. Αν όμως γεννιούνται, τότε είναι έρμαια της φύσης τους και το κείμενό μου είναι τουλάχιστον φασιστικό, ενώ εγώ είμαι απάνθρωπος. Αν όμως συμβαίνουν και τα δύο, είτε ταυτόχρονα, είτε κατά περίπτωση, τότε τι είμαι εγώ και το κείμενό μου;

Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι.

Από τον ποιητή και συγγραφέα Ζαχαρία Στουφή

------------------------

[Πηγή]

Βαθύ σκοτάδι, πυκνό.

Αν κάποιος κάνει μια πρόχειρη συλλογή από τις χαρακτηριστικές φωτογραφίες που απεικονίζουν την αστυνομική βία έτσι όπως αυτή εκδηλώθηκε την τελευταία χρονιά σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του πλανήτη, θα χάσει το λογαριασμό.

Το υλικό, είναι απίστευτα μεγάλο σε όγκο και μεταφέρει την  αισχρή, εγκληματική βία των οργάνων της εξουσίας έτσι όπως πια πολλαπλασιάζεται όχι μόνο ασυγκράτητη, αλλά και ενθαρρυμένη από τις «δημοκρατικές κυβερνήσεις».

Βία που εκφράζεται κατά σχεδόν απόλυτο κανόνα  σε βάρος ανύποπτων πολιτών που διαμαρτύρονται ή διεκδικούν ειρηνικά. Πολλές φορές, ακόμα και γιατί έτυχε να περνούν από εκεί.
Η βία, το αίμα , τα κομματιασμένα κορμιά, τα ματωμένα κεφάλια, τα ένστολα όργανα του κράτους με τα προτεταμένα πόδια και τα άρβυλα προσγειωμένα σε πλάτες και κρανία, είναι μια χυδαία  καθημερινότητα που ο τηλεϊθαγενής   παρακολουθεί άπραγος από τη συσκευή του και όσο παρακολουθεί, ολοένα και περισσότερο βυθίζεται στα μαξιλάρια του καναπέ του.
Όπου νάναι, ο κόσμος θα χαθεί μέσα στους καναπέδες του  και από τις παχιές μαξιλάρες θα εξέχουν μόνο κάποια χέρια (σαν εκείνων που πνίγονται στο νερό) που θα κινούνται σπασμωδικά κρατώντας το τηλεκοντρόλ μήπως και τους δει κανένας και τους το πάρει για να αλλάξει το κανάλι.

Σε μερικούς, ίσως φανώ μελοδραματικός.

Τους διαβεβαιώνω πως όσα γράφω, τα γράφω διατηρώντας (ακόμα) την ψυχραιμία μου και μετά από σκέψη.

Ενώ το τέρας του «Ισλαμικού Κράτους» κατάφερε να κάνει  τους αποκεφαλισμούς «άλλη μία είδηση» που περνάει ανάμεσα σε άλλες πολλές (δεν είναι πια καν “breaking news”)  ενώ κοντεύουμε να το πάρουμε απόφαση πως η Ευρώπη έχει πετάξει 25.000.000 ανέργους ανθρώπους στα σκουπίδια, ενώ η «ανάπτυξη» έρχεται για όσους επιστρέφουν στην αγορά εργασίας με κουτσουρεμένες απολαβές και κατεστραμμένα δικαιώματα, ενώ στα ρετιρέ της Ε.Ε. η αναίδεια και το θράσος χτυπάνε κόκκινο με τους απίθανους μισθούς και τις εξωφρενικές αποζημιώσεις των γραφειοκρατών που ορίζουν τις τύχες μας, ένα νέο εφιαλτικό πείραμα είναι σε εξέλιξη στην Ισπανία αυτή τη φορά.

Προφανώς, για να δοκιμαστεί και στη συνέχεια να τεθεί προς εξαγωγή στις υπόλοιπες άτακτες χώρες.

Και τι απίθανος ημερολογιακός συμβολισμός!

Μόλις 24 ώρες είχαν περάσει από την Παγκόσμια Μέρα Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων που βεβαίως έδωσε αφορμή στους ανά την υφήλιο επαγγελματίες υποκριτές να βγάλουν τα σχετικά λογύδρια, όταν η Ισπανική Κυβέρνηση έβγαλε τη γλώσσα της, μαύρη και διχαλωτή, στην κοινωνία.

Ψηφίστηκε ο περίφημος νόμος φίμωτρο (Ley Mordaza) που ουσιαστικά με τρόπο απροκάλυπτο θεσμοποιεί την παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και καθιστά την αστυνομία απόλυτο κυρίαρχο και ρυθμιστή στην κοινωνία.

Οι Ισπανοί μπορεί να λένε πως  αυτός ο νόμος τους επιστρέφει στις χειρότερες μέρες του Φράνκο, αλλά αυτό που πρέπει να επισημανθεί ή μάλλον που πρέπει να σημάνει τον συναγερμό είναι πως πλέον, στην Ευρώπη της κρίσης, ότι συμβαίνει «εκεί» θα πάει μετά «αλλού» θα έρθει και εδώ, και παντού.

Ανάμεσα στα διάφορα άρθρα του νόμου, ξεχωρίζω βιαστικά κάποια.

Προσέξτε τις λεπτομέρειες, και επίσης τα αστρονομικά χρηματικά πρόστιμα προς έναν λαό ήδη κομμένο φέτες από την οικονομική κρίση.

• Φωτογράφηση ή ηχογράφηση της αστυνομίας: Πρόστιμο από 600 μέχρι…30.000 ευρώ.
• Ειρηνική ανυπακοή στην εξουσία: 600 μέχρι 30.000 ευρώ.
• Παρεμπόδιση έξωσης: το ίδιο
• Συγκέντρωση μπροστά στο κογκρέσο: το ίδιο
• Για να ασκηθεί έφεση στο δικαστήριο απαιτείται η πληρωμή των δικαστικών εξόδων, το κόστος των οποίων εξαρτάται από το πρόστιμο.
• Ο νέος νόμος, επιτρέπει την τυχαία εξακρίβωση στοιχείων, επιτρέποντας την στοχοποίηση μεταναστών και μειονοτήτων.
• Η αστυνομία μπορεί πλέον να πραγματοποιεί επιδρομές κατά την κρίση της, χωρίς να έχει διαταραχθεί η «τάξη»  .
• Επιτρέπονται πλέον οι σωματικοί έλεγχοι κατά την κρίση των αστυνομικών
• Η κυβέρνηση μπορεί να απαγορεύσει κάθε διαμαρτυρία κατά βούληση, αν αισθάνεται ότι διαταράσσεται η «τάξη».

Το μόνο (κατά κάποιο τρόπο) καλό αυτής της υπόθεσης, βρίσκεται στο ότι περιέχει πολλά στοιχεία από αυτά που ονειρεύονται οι ακροδεξιοί και οι εθνικιστές.

Είναι δηλαδή, ένα εμπόδιο στην προσπάθεια τους να πείσουν πως είναι αντισυστημικοί. Ένα θλιβερό αστείο που στην Ελλάδα τουλάχιστον αρκετός κόσμος το μάσησε και το κατάπιε για μια μεγάλη περίοδο.

Βαθύ λοιπόν το σκοτάδι.

Τουλάχιστον, αυτό βλέπω εγώ. Σε έναν πλανήτη τρομερά ταραγμένο με εκατομμύρια ανθρώπους σε συνθήκες σκλαβιάς και διωγμού, με την ανθρώπινη ζωή να έχει χάσει κάθε αξία.  Ακόμα πιο εφιαλτικό σύμπτωμα είναι η αδυναμία όλων μας σχεδόν, να έχουμε πλήρη συνείδηση για το τι συμβαίνει.

Σε 60 περίπου χρόνια, η γη, το χώμα δεν θα είναι πια καλλιεργήσιμο.

Η αλόγιστη χρήση των χημικών, οι εξαντλητικές για τους φυσικούς πόρους μαζικές παραγωγές, η βίαιη κλιματική αλλαγή για την οποία πια δεν αμφιβάλλει κανείς, μας έχουν φέρει σε ένα παρόν απελπιστικό και μας οδηγούν στον εφιάλτη.

Το μόνο που βλέπω, είναι μία κατεστραμμένη γη με έναν τεράστιο εξαθλιωμένο πληθυσμό και μια ολιγαρχία, το περίφημο 1% προστατευμένη από πανίσχυρες δυνάμεις αστυνομικές-στρατιωτικές. Εκτός αν, Podemos παντού; Ερωτηματικό.

Του  Γιώργου Πήττα

----------------
[Πηγή]

Νίκη του Ρωμανού σε βάρος του ανθρωπάκου

Ανακούφιση προκάλεσε στον προοδευτικό κόσμο η τελική τροπολογία όπως υπερψηφίστηκε από τη Βουλή. Με τις πιέσεις της κοινής γνώμης και με τον κίνδυνο να σέρνεται σε εκλογές με γεμάτα φέρετρα, ο Αθανασίου κι ο Σαμαράς αποδέχτηκαν αλλαγές στην τροπολογία.

Η κυβέρνηση σε ρόλο Κρέοντα επί 31 μέρες ασελγούσε επικοινωνιακά πάνω σε έναν κρατούμενο που θυσίαζε εκούσια τη ζωή του για δικαιώματα που του στερήθηκαν αναιτιολόγητα λόγω κυβερνητικής παρέμβασης (αλλαγή νόμου και αδιαφορία)... Στην τραγωδία της Ελληνικής Δημοκρατίας το ρόλο του μηχανής θεός τον ανέλαβε η αλληλεγγύη των πολιτών, εκείνων που ενδιαφέρονται για τα δικαιώματα των κρατουμένων, για την αξία της ανθρώπινης ζωής. Ωστόσο, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε ότι τα μέλη του Χορού (πολίτες) σε μεγάλο αριθμό ακολουθούσε αναντίρρητα το Νόμο του κρεόντειου στέμματος, ενώ οι υποκριτές (αιρετοί) σιωπούσαν μπροστά στις προσταγές του τυράννου.

Αν επιχειρήσουμε μία ανάγνωση της στάσης των πολιτών τούτες τις άγριες μέρες παρατηρούμε πως κάποιοι έχουν μετεξελίξει τη δειλία τους σε φθόνο για τον άλλο. Είναι το απαύγασμα της μικροαστικής αποξένωσης από το θάνατο και το συνάνθρωπο... Η δειλία του ανθρωπάκου που κρύβεται όταν του κόβουν δικαιώματα και χαίρεται να βλέπει να κόβονται και από τους απόκληρους... Γιατί οι απόκληροι πρέπει να έχουν λιγότερα δικαιώματα από τον ανθρωπάκο ώστε εκείνος να μένει ευχαριστημένος με ό,τι έχει...

Δεν είναι μόνο η αποικείωση της Ύπαρξης του Άλλου... Αυτό το ξεπεράσαμε. Είναι ο φθόνος που κάποιος τολμά όταν εμείς σερνόμαστε υποταγμένοι... Ο Άλλος, και ειδικά ο απόκληρος, δεν έχει δικαίωμα να διεκδικεί δικαιώματα, ούτε να θυσιάζεται για τις ιδέες του... Ούτε καν του αναγνωρίζεται το δικαίωμα στη διεκδίκηση ακόμα και σε κατοχυρωμένα δικαιώματα που συναντούν την άρνηση του Κράτους.

Ο ανθρωπάκος απαιτεί από τους άλλους υπακοή και δειλία σαν εκείνη που αυτός επέλεξε για τον εαυτό του. Ο ανθρωπάκος ειρωνεύεται κάθε αντίσταση, αρνείται την αξία του Άλλου σε δικαιώματα, απαξιώνει τη διαφορετική αντίληψη, εξορίζει σε υπάθρωπη ιδιότητα όπως επιλέγει διαφορετική στάση.

Δεν είναι απλά συντηρητικός. Είναι το είδος της φίλαυτης αδιαφορίας συντηρητισμού που αποφεύγει εκούσια να δει την αλήθεια, να αναζητήσει στον αγώνα του άλλου έναν δρόμο διαφυγής. Τρέμει στην ιδέα να αλλάξει κάτι από εκείνα που έχει σταθμισμένα στο μυαλό του. Τα αισθάνεται σαν ανισορροπία. Κρύβει πίσω από τον αγώνα των άλλων την ευκαιρία να αρπάξει τους καρπούς της νίκης, αλλά όσο εκείνοι αγωνίζονται τους λοιδορεί.

Φορτώνει τις δικές του αδυναμίες, τη δική του ηττοπάθεια στον Άλλο, στο παιδί, στον αρνητή... Όσα δεν άλλαξε σε τόσα χρόνια, και ταυτιζόμενος με το βασανιστή του, τα χρεώνει σε σταθερότητα και ισορροπία.

Και δυστυχώς η αλλοτρίωση προχωρά περισσότερο, καθώς ο Άλλος μετατρέπεται σε έναν Ξένο, αποανθρωποποιημένο ον, όμοιο με εκείνο του πρωτοφασισμού του Ουμπέρτο Έκο. Η δική του αποτυχία ως πολιτικό ον γίνεται επιθετικότητα, ο δικός του τρόμος να συγκρουστεί αρνείται και τη σύγκρουση των άλλων ταυτισμένος με τα συμφέροντα του καταπιεστή του.

Ο ανθρωπάκος δεν αντιλαμβάνεται ότι όταν παύει να είναι προτεραιότητα απάντων η ζωή ενός ανθρώπου, όταν η μεγαλύτερη αξία, η ζωή, υπονομεύεται με συνειδητές αποφάσεις κρυμμένες πίσω από νομιμοφάνεια, τότε απειλούνται οι ζωές όλων. Όταν υπονομεύεται η αξιοπρέπεια και η αξία του Άλλου, απειλείται και η δική του.

Σε μία άλλη ανάγνωση όμως ανάγνωση του 30ήμερου της απεργίας πείνας οφείλουμε να καταγράψουμε ως τραγικότερο όλων το γεγονός ότι τα τρία Υπουργεία με -πολιτική- συνάφεια με την υπόθεση Ρωμανού (Παιδείας, Δικαιοσύνης και Υγείας), ελέγχονται από τρεις νομικούς.

Οι τρεις -νομικοί- Υπουργοί ενάντια σε κάθε λογική και αρχή της Φιλοσοφίας του Δικαίου και της Κοινωνιολογίας του Σωφρονισμού, απείχαν επιδεικτικά από κάθε τοποθέτηση επί της ουσίας (των εκπαιδευτικών αδειών). Η ποινή για αυτούς έχει μόνο τιμωρητικό στόχο με παραδειγματική διάσταση. Παραβλέπουν κάθε σωφρονιστική προσέγγιση, αδιαφορούν για την επανένταξη των κρατουμένων.

Βέβαια, και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας παρενέβη το έκανε κατόπιν πιέσεων και μόλις της 31η ημέρα. Τη στιγμή που κυβερνητικοί και μιντιακοί παράγοντες καταγγέλλουν την αντιπολίτευση για προσβολή του θεσμού της Προεδρίας (και άρα του πολιτεύματος), ο ίδιος ο Πρόεδρος ενώ είχε θεσμική δυνατότητα, απέφευγε να παρέμβει και να πιέσει την κυβέρνηση στην εξεύρεση λύσης. Δεν περιμέναμε κάτι άλλο, αλλά οφείλουμε να υπογραμμίσουμε ποιοι είναι εκείνοι που τελικά προσβάλλουν το θεσμό της Προεδρίας...

Σε μία χώρα όπου οι βασανιστές της χούντας έμειναν ατιμώρητοι και οι απόγονοι Χιτών και ταγματασφαλιτών υπουργοποιούνται, οι σύγχρονοι βασανιστές της ΕΛΑΣ μένουν ατιμώρητοι, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας σιωπούσε παρά τη συνειδητή πολιτική πράξη αυτοθυσίας δύο νέων ανθρώπων για αυτονόητες κοινωνικές και νομικές κατακτήσεις.

Τελικά όμως τη λύση έδωσε η κοινή γνώμη όπως εκφράστηκε με τις δεκάδες δράσεις αλληλεγγύης σε όλη τη χώρα. Ο κίνδυνος να διασυρθεί η χώρα στο εξωτερικό από τον αντίχτυπο του θανάτου ενός αντιφρονούντα σε καθεστώς φυλάκισης και οι επικείμενες εκλογές, ήταν αυτές που πίεσαν την κυβέρνηση και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να αλλάξουν στάση την τελευταία στιγμή. Αλλιώς θα ξεπερνούσαν και τη χούντα, που φοβούμενη το διεθνή διασυρμό ικανοποιούσε μερικά θεμελιώδη αιτήματα των απεργών πείνας. Η δυναμική όμως - καθημερινή σχεδόν - παρέμβαση (διά του τύπου, των κινηματικών δράσεων, των συγκεντρώσεων) των αλληλέγγυων πολιτών κατέδειξαν την απανθρωπιά της κυβέρνησης.

* Κατεβάστε τη νέα ποιητική συλλογή του Δήμου Χλωπτσιούδη, «κατάστιχα» από εδώ ή εδώ

Του Δήμου Χλωπτσιούδη


---------------------------
[Πηγή]

Έρχεται ο ΣΥΡΙΖΑ!

Η βέβαιη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις επόμενες εκλογές γκρέμισε το Χρηματιστήριο της Αθήνας, το οποίο είχε εκτοξευτεί τα τελευταία χρόνια και έσπαγε όλα τα ρεκόρ το ένα πίσω από το άλλο.


Ενδεικτικό της κατάρρευσης του χρηματιστηρίου είναι πως, σε πολλές περιπτώσεις, τα περίπτερα, αντί για ρέστα από το χαρτονόμισμα των 5 ευρώ, έδιναν δέκα χιλιάδες μετοχές της Eurobank.

Παράλληλα, η βέβαιη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές ανάγκασε πολλούς τραπεζίτες να διαφύγουν στο εξωτερικό, ενώ κάποιοι τραπεζίτες πήγαν και κλείστηκαν μόνοι τους στις φυλακές του Κορυδαλλού.

Πάντως, το θετικό είναι πως μειώθηκε η ανεργία στη χώρα μας, αφού πολλοί Έλληνες εργαζόμενοι -μπροστά στον βέβαιο θρίαμβο του ΣΥΡΙΖΑ- εγκατέλειψαν τις δουλειές τους και προσπαθούν να φύγουν στο εξωτερικό.

Αν συνεχιστεί αυτό το ρεύμα εξόδου από τη χώρα, θα δημιουργηθούν εκατομμύρια θέσεις εργασίας και θα μπορέσουν να επιστρέψουν οι Έλληνες που έφυγαν τα προηγούμενα χρόνια.

Από την άλλη, χιλιάδες πολίτες προσπαθούν εγκαταλείψουν με κάθε τρόπο τη χώρα αλλά αυτό είναι αδύνατο, αφού ιπτάμενοι αναρχικοί τους γυρίζουν πίσω και τους λένε «έτσι που τα κάνατε, τώρα θα κάτσετε εδώ να τα λουστείτε».

Στα θετικά της βέβαιης νίκης του ΣΥΡΙΖΑ είναι πως η Ελλάδα θα γίνει ακόμα πιο φτηνή, με αποτέλεσμα το καλοκαίρι να έχουμε 170 εκατομμύρια τουρίστες.

Νεοδημοκράτες και πασόκοι κάνουν το τελευταίο πλιάτσικο, ώστε να κάνουν την τελευταία γερή μπάζα και να διαφύγουν μέσα από τους υπονόμους στην Βραζιλία αλλά, μέσα στους υπονόμους, τους περιμένουν οι υπόγειοι αναρχικοί.

Οι αγορές έχουν προεξοφλήσει τον θρίαμβο του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές, οπότε δεν υπάρχει λόγος να πετάμε χρήματα και χρόνο σε εκλογές για Πρόεδρο της Δημοκρατίας και νέα κυβέρνηση.

Πρέπει ο Αντώνης Σαμαράς να παραδώσει αύριο το πρωί την εξουσία στον Αλέξη Τσίπρα, και μετά να πάρει από το χέρι τον Βενιζέλο και να πάνε να χωθούν στη φυλακή μέχρι να τα τινάξουν.

Η βέβαιη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ εξαφάνισε τον ήλιο από τον ελληνικό ουρανό, ενώ οι μετεωρολόγοι δήλωσαν πως, αν γίνει κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ, η Ελλάδα θα γίνει Σιβηρία για είκοσι χρόνια, και μετά θα πέσει ακρίδα.

Ελληνίδες και Έλληνες, δεν πρέπει να επιτρέψουμε στον ΣΥΡΙΖΑ να έρθει στην εξουσία.

Να αγωνιστούμε όλοι μαζί για να μην γίνουν εκλογές και πάμε και ψηφίσουμε ΣΥΡΙΖΑ.

Να μην κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ τώρα που η χώρα οδεύει στην ανάπτυξη και την ευημερία.

Η κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου πρέπει να εξαντλήσει την τετραετία.

Είναι κρίμα να πάνε χαμένες οι θυσίες που έκαναν οι Έλληνες τα τελευταία πέντε χρόνια, και οι θυσίες που θα κάνουν τα επόμενα εξήντα χρόνια.

Του Pitsirikos

-----------------
[Πηγή]

Η αξιοπρέπεια νίκησε

31 ημέρες. 31 ημέρες χρειάστηκε ο Νίκος Ρωμανός για να λυγίσει την αντίσταση μιας Κυβέρνησης που έκανε επίδειξη ισχύος παίζοντας με τη ζωή ενός 21χρονου.

Μιας Κυβέρνησης που εδώ και 2,5 χρόνια το μόνο που βλέπει είναι νούμερα, δείκτες κι αγορές αδιαφορώντας για τους πολίτες τους οποίους αντιμετωπίζει ως υπηκόους.

Ο Νίκος Ρωμανός, έπειτα από 31 ημέρες απεργίας πείνας, κέρδισε το νόμιμο δικαίωμά του να σπουδάσει απέναντι σε μια Κυβέρνηση και τους υποστηρικτές της που τον βλέπουν σαν εχθρό.

Και πολύ καλά κάνουν. Ο Νίκος Ρωμανός είναι εχθρός τους γιατί εκπροσωπεί όλα όσα φοβούνται.

Την αυτοθυσία, την ελευθερία και τη δικαιοσύνη. Όλα όσα δεν τολμήσαμε εκατομμύρια πολίτες να διεκδικήσουμε, αυτά κατάφερε να κερδίσει ο Νίκος Ρωμανός. Μόνος του.

Μέσα από το δωμάτιο-κελί ενός νοσοκομείου, με μοναδικό όπλο το κορμί του, πέτυχε σήμερα μια τεράστια νίκη.

Λέγαμε από την αρχή ότι πιθανή υποχώρηση της Κυβέρνησης δε θα συνιστά νίκη αλλά δικαίωση.
Λέγαμε ότι η εφαρμογή του Νόμου πρέπει επιτέλους να σταματήσει να αντιμετωπίζεται σαν νίκη.
Λέγαμε ότι δε θέλουμε άλλους ήρωες.
Λέγαμε ότι θέλουμε απλά ο Νίκος Ρωμανός να ζήσει.

Όμως, με τη σημερινή τροπολογία που “δίνει το δικαίωμα σε όλους τους επιτυχόντες κρατούμενους να παρακολουθήσουν τα μαθήματα στις σχολές τους, με το λεγόμενο «βραχιολάκι», αφού συμπληρώσουν το πρώτο δίμηνο των μαθημάτων του εξ αποστάσεως, χωρίς την προϋπόθεση να έχει προηγουμένως αποφανθεί το δικαστικό συμβούλιο”, ο Νίκος Ρωμανός πέτυχε μια ιστορική νίκη όχι μόνο για τον εαυτό του αλλά για όλους όσους στο μέλλον μπορεί να βρεθούν στη θέση του.

31 ημέρες χρειάστηκε ο Νίκος Ρωμανός για να ξεφτιλίσει το ανύπαρκτο Κράτος Δικαίου του Αντώνη Σαμαρά που καταρρέει και να στήσει την ελληνική κοινωνία μπροστά τον καθρέφτη της.

Και μπροστά σε αυτόν τον καθρέφτη οι μάσκες έπεσαν. Μπροστά στον καθρέφτη που έστησε ο Νίκος Ρωμανός μετρηθήκαμε. Με τον εαυτό μας και με τους γύρω μας. Ξέρουμε πολύ καλά πλέον ποιοι είμαστε και ποιοι είναι οι άλλοι.

Ο Νίκος Ρωμανός μάς ξεβράκωσε. Όλους. Και τελικά νίκησε. Μόνος του. Χωρίς τη βοήθεια κανενός.

Σήμερα, η “Δημοκρατία” του Αντώνη Σαμαρά υπέστη βαριά ήττα. Ένα φύσημα θέλει για να πέσει.

Ο Νίκος Ρωμανός δεν ήταν αυτοκαταστροφικός, ούτε αυτοκτονικός, όπως χαρακτηρίστηκε. Ήταν απλά αποφασισμένος να φτάσει ως το τέρμα. Δεν έκανε πίσω ούτε στιγμή.

Μέχρι σήμερα που, νικητής πια, κάνοντας ένα βήμα μπροστά, προς τη ζωή, σταμάτησε την απεργία πείνας κι άρχισε να σιτίζεται.

Ο Νίκος Ρωμανός νίκησε. Η αξιοπρέπεια νίκησε.

Νίκο Ρωμανέ, σε ευχαριστώ για κάθε μία από αυτές τις 31 ημέρες. Σε ευχαριστώ για αυτό το μάθημα ζωής.

by To Skouliki Tom

(Ανήθικο δίδαγμα: Δεν υπάρχει χώρος για ανήθικο δίδαγμα σήμερα. Το μόνο που υπάρχει είναι το ήθος και το σθένος αυτού του αγωνιστή.)


--------------------
[Πηγή]

Κυβέρνηση Αριστεράς - Του Γιάννη Μακριδάκη

Όποιος έχει την δυνατότητα να παρακολουθεί όσο το δυνατόν από ανεξάρτητες πηγές ενημέρωσης και να επεξεργάζεται λογικά τα δεδομένα της συνθήκης, την οποίαν βιώνουμε αυτή την εποχή, τα βασικότερα των οποίων είναι η αδιάλλακτη στάση των δανειστών και η εμμονή τους σε νέα ισοπεδωτικά μέτρα, δεν μπορεί παρά να δει τα εξής ενδεχόμενα για το άμεσο μέλλον:

1. Οι δωσιλογικές κυβερνήσεις οι οποίες εγκλώβισαν τη χώρα στις δανειακές συμβάσεις, στα μνημόνια και στο αγγλικό δίκαιο, μετακυλίοντας το χρέος που δημιούργησαν οι πολιτικές τους στις πλάτες των πολιτών, οι οποίοι βεβαίως δεν είναι άμοιροι ευθυνών, θα συνεχίσουν να υφίστανται με υπερψήφιση ΠτΔ από τους απαραίτητους φιλοτομαριστές με δήθεν θεωρητικό υπόβαθρο, ώστε να ολοκληρώσει κατόπιν το έργο της.

2. Η Αριστερά θα έρθει στην κυβέρνηση κατόπιν εκλογών λόγω αδυναμίας εκλογής ΠτΔ, οπότε θα βρεθεί εξαρχής αντιμέτωπη με την αδιαλλαξία και την σκληρή στάση των δανειστών και μάλιστα έχοντας πολύ λίγο χρόνο στην διάθεσή της ώστε να αλλάξει πλεύση.

Επειδή το πρώτο ενδεχόμενο μού είναι προσωπικά τελείως αδιάφορο προς σχολιασμό λόγω του ότι αφενός το έργο το έχουμε ματαδεί πολλές φορές, αφετέρου δε διότι απαξιώ να ασχολούμαι με αμόρφωτους και μηδενικής συναισθηματικής τουλάχιστον νοημοσύνης, παρωχημένους πολιτικάντηδες, θα πω λίγες σκέψεις επί του δεύτερου σεναρίου.

Βασικά την Αριστερά την αναγράφω στο παρόν άρθρο δίχως εισαγωγικά μόνο και μόνο διότι είναι όντως αριστερότερα σε σχέση με την ακροδεξιά που κυβερνάει μεταλλάσσοντας τα προσωπεία της επί πέντε τουλάχιστον έτη, παρόλο που τρέφει στον κόρφο της κι αυτή κάθε είδους όμοιο με τους δεξιούς πολιτικάντη, από επενδυτές σε πολυεθνικές του θανάτου και της απόλυτης καταστροφής του οικοσυστήματος μέχρι ρηχούς τω πνεύμα αδιάφορους αλλά και μέχρι γελοίους, οι οποίοι εξευτελίζουν αγώνες και αγωνιστές, θέλω όμως να ελπίζω ότι όταν θα έρθει η στιγμή της τελικής αναμέτρησης με την κρίση και το αδιέξοδο, θα χαράξει πορεία διαφορετική, πορεία αξιοπρέπειας και όχι αναξιοπρεπούς και προδοτικής αναδίπλωσης όπως ο προκάτοχος αυτής πρωθυπουργός το ίδιο κιόλας βράδυ των εκλογών, οπόταν και έπαθε, προφανώς εκ της κωλοτούμπας αποκόλληση αμφιβληστροειδούς.

Με δεδομένο λοιπόν ότι η Αριστερά θα βρεθεί αμέσως εμπρός στο αδιέξοδο, θα πρέπει κατά την άποψή μου να προβεί σε κάποιες ενέργειες, τις οποίες όμως επιβάλλεται να γνωστοποιήσει από πριν τις εκλογές στον ελληνικό λαό ώστε να λάβει την εντολή για αυτές, έστω και ως πλαν μπι, που λένε οι καπιταλιστές.

Αυτές οι ενέργειες, οι οποίες θα πρέπει εκκινήσουν ταυτόχρονα και άμεσα δεν είναι άλλες από:

1. Καταγγελία και ακύρωση όλων των αποφάσεων των τελευταίων ετών οι οποίες έθεσαν την χώρα υπό την ομηρεία της Τρόικας και των μνημονίων, του αγγλικού δικαίου, ήτοι τις αποφάσεις ένταξης και αποδοχής δανείων καθώς και μεσοπροθέσμων κλπ, οι οποίες δεν υπερψηφίστηκαν από τα 2/3 της Βουλής, ούτε είχαν τεθεί προεκλογικά στον ελληνικό λαό από τις υποψήφιες κυβερνήσεις ώστε να νομιμοποιηθούν κατόπιν, άνευ δημοψηφίσματος να τις λάβουν και να τις εφαρμόσουν. Κάτι τέτοιο θα συνεπάγεται βεβαίως και μονομερή διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, το οποίο ούτως ή άλλως δημιουργήθηκε κάποτε για να κατασκευάσει πελάτες των κάθε είδους βιομηχανιών της δύσης, νέες αγορές προς εξαγωγή των προϊόντων τους άρα το χρήμα επέστρεψε πάλι στις οικονομίες αυτές σχεδόν στο σύνολό του εκτός ίσως από τις μίζες.

2. Άμεση χρήση κάθε διαθέσιμου οικονομικού πόρου αλλά και κάθε πόρου που θα εισπραχθεί από την φορολόγηση του μεγάλου κεφαλαίου προς ανακούφιση της κοινωνικής και ανθρωπιστικής κρίσης που διέρχεται η χώρα.

3. Απόδοση δικαιοσύνης με ό,τι σημαίνει αυτό για όσους όλα αυτά τα χρόνια προέβησαν σε πολιτικές ενέργειες ή παραλείψεις που ενέχουν ευθύνες ποινικές, αποκατάσταση του περί δικαίου αισθήματος στην χώρα, παράδοση στην δικαιοσύνη όλων όσων καταχράστηκαν χρήματα του ελληνικού λαού και βρίσκονται σε διάφορες λίστες αναγεγραμμένοι και προστατευμένοι ως τώρα.

4. Χάραξη νέας πολιτικής μακροπρόθεσμου σχεδιασμού με επανάστηση του αξιακού συστήματος των πολιτών και της χώρας, με επανακαθορισμό του ορισμού του πλούτου βασικά, τον οποίον αποτελούν οι φυσικοί πόροι της χώρας και όχι το χρήμα των αγορών. Μόλις επανακαθοριστεί ο πλούτος και οι αξίες μας, θα ανοίξουν οι δρόμοι για τις άλλες πολιτικές, αυτές της σμίκρυνσης και όχι πλέον του καταστροφικού γιγαντισμού, αυτές του σεβασμού στη ζωή, στη φύση και στα έργα των ανθρώπων, αυτές της αποαστικοποίησης και του αντικαταναλωτισμού, αυτές της δημιουργίας ενός μεγάλου αναπτυξιακού μετώπου αποτελούμενου από πολλά μικρής και μέσης κλίμακας αναπτυξιακά έργα σε κάθε τόπο, σε κάθε μικρό παράδεισο αυτής της πατρίδας.

Το νόμισμα, είτε είναι το ευρώ είτε οποιοδήποτε άλλο δεν αποτελεί πλούτο από μόνο του, απλά απαριθμεί αυτόν. Πλούτο αποτελούν οι άνθρωποι, οι φυσικοί πόροι, η ενέργεια, η ίδια η χώρα την οποίαν κλέβουν από τους μελλοντικούς κατοίκους της εδώ και χρόνια αδίστακτοι και αναίσχυντοι πολιτικοί και την παραδίδουν στους εντολείς τους, στον γιγαντισμό και στο ανήθικο και καταστροφικό κεφάλαιο των αγορών.

Μια κυβέρνηση Αριστεράς χωρίς εισαγωγικά επιβάλλεται λοιπόν βραχυπρόθεσμα να αναχαιτίσει την ανθρωπιστική κρίση, να αμφισβητήσει το σύστημα και να φέρει δικαιοσύνη στη χώρα, μεσοπρόθεσμα δε να αλλάξει όραμα, ορισμούς και όρους πολιτικής.

Του Γιάννη Μακριδάκη

----------------------
[Πηγή]

Μια Μέρα με τον Χρόνη - Του Νίκου Αραπάκη

Πριν λίγα χρόνια, με τη συμβολή μιας φίλης δημοσιογράφου, της Κρυσταλίας Πατούλη, είχα συναντήσει τον Χρόνη Μίσσιο.  Όνειρο ζωής –και δεν είναι υπερβολή. Απ’ όταν διάβασα το «εσύ σκοτώθηκες νωρίς» και το «χαμογέλα ρε, τι σου ζητάνε» ήθελα να τον γνωρίσω. Βέβαια τότε, περισσότερα από 20 χρόνια πριν, αυτό ήταν κάτι σαν όνειρο θερινής νυκτός. Να, όμως, που η ζωή τα έφερε έτσι και το όνειρο έγινε πραγματικότητα.

Αφορμή στάθηκε μια εκδήλωση του δήμου όπου κατοικώ, και στην οποία εκδήλωση θέλαμε να συμμετάσχει και να μιλήσει ο Χρόνης. Δεν δέχθηκε, τελικά. Κυρίως διότι τα προβλήματα υγείας που αντιμετώπιζε τα τελευταία χρόνια δεν του επέτρεπαν να κάνει πολλά πράγματα. Δέχθηκε όμως να τον δούμε για λίγες ώρες και να συζητήσουμε.

Αυτή την ολιγόωρη συνάντηση θα προσπαθήσω να διηγηθώ. Όχι γιατί συνέβησαν ή μας είπε φοβερά και τρομερά πράγματα. Ο Χρόνης ήταν ανοιχτό βιβλίο, όταν είχε να πει κάτι το έλεγε δημόσια και δεν κρυβόταν. Απλώς, νομίζω ότι έχει αξία να επαναλάβω μερικά απ’ όσα υποστήριζε, τον τρόπο που σκεφτόταν, ψήγματα της νοοτροπίας του.

Για να είμαι ειλικρινής, είχα σκεφθεί να κάνω κάτι ανάλογο όταν έκλεισε ένας χρόνος αφότου έφυγε από τη ζωή. Το μετάνιωσα κατευθείαν. Ένιωσα ότι θα γίνω σαν τις εφημερίδες που, πριν προλάβει να κλείσει τα μάτια του ο καλλιτέχνης, μοιράζουν τα τραγούδια του, τα βιβλία του κλπ. Κι έτσι το ζήτημα πήρε παράταση. Τώρα όμως, δυο χρόνια μετά το χαμό του, νομίζω ότι είναι μια καλή στιγμή. Αρκετά κοντά, αρκετά μακριά. Επίσης, να σημειώσω ότι, επειδή η μνήμη μου δεν είναι το πιο δυνατό σημείο μου, είναι πιθανό κάποια από όσα θα γράψω να μην είναι απολύτως ακριβή. Όμως, θέλω να πιστεύω ότι ακόμη κι αν κάποια από αυτά που θα γράψω δεν είναι πιστή αντιγραφή των όσων μου είπε, δεν θα τον έχω παρερμηνεύσει. Κι αν κάπου κάνω λάθος, αν μας βλέπει από εκεί ψηλά, ελπίζω στην επιείκειά του.

Τέλη Μάιου 2011. Ένα κυριακάτικο πρωινό, ηλιόλουστο, πήραμε, εγώ και η Μαρία, το δρόμο για το Καπανδρίτι, το μέρος όπου ο Χρόνης ζούσε τα τελευταία αρκετά χρόνια.  Μολονότι ταλαιπωρηθήκαμε λίγο (το σπίτι είναι έξω από οικισμό, απομονωμένο), ρωτώντας δεξιά και αριστερά το βρήκαμε. Μεμιάς ζηλέψαμε το σπίτι του. Όχι γιατί ήταν κάποια βίλα περιωπής, αλλά για το μέρος: καταπράσινο, το σπίτι ζωσμένο από δέντρα και φυτά κάθε λογής. Και ζώα, γάτες, σκυλιά να περιφέρονται εντός της περιφραγμένης έκτασης.

Η σύζυγος του Χρόνη, μια γλυκύτατη γυναίκα με πανέμορφα γαλάζια μάτια, η κυρία Ρηνιώ, μας υποδέχθηκε και μας πέρασε μέσα. Λιτό σπίτι, αλλά πολύ όμορφο, όπως ακριβώς ταιριάζει σε ένα εξοχικό φτιαγμένο με γούστο και μεράκι. Ο Χρόνης καθόταν σε μια γωνιά και έγραφε. Σηκώθηκε, μας καλωσόρισε, και μας ρώτησε αν θέλουμε καφέ. Απαντήσαμε καταφατικά. Η κυρά-Ρηνιώ και η Μαρία πήγαν να φτιάξουν καφέ. Κατευθείαν άφησα επάνω στο γραφείο τα τρία βιβλία του που είχα φέρει μαζί μου για να μου τα υπογράψει (γιατί έφερα τρία βιβλία και όχι ένα, είναι κάτι που ακόμη το ψάχνω). Δυσανασχέτησε: «πολλά είναι. Ώρες θα πρέπει να σκέφτομαι για το τι θα σου γράψω». Τον καθησυχάζω: «Δεν χρειάζεται να αγχώνεστε, το όνομα και η υπογραφή φθάνουν και περισσεύουν». «Στον ενικό», μου λέει, κι αφού παίρνει τα βιβλία σκύβει επάνω τους κι αρχίζει να σκέφτεται τις αφιερώσεις.

Ενόσω έγραφε άρχισα να σκέφτομαι τη σειρά των ερωτήσεων που θα του κάνω. Είχα, βέβαια, φτιάξει ένα σχέδιο στο μυαλό μου, αλλά εκείνη την ώρα είχε καταρρεύσει, σαν να μην είχα σκεφθεί το παραμικρό. Ευτυχώς, όσο δυσκολεύτηκα εγώ να βάλω σε μια τάξη το μυαλό μου, άλλο τόσο δυσκολεύτηκε και αυτός με τις αφιερώσεις. Ήθελε να είναι κάτι πρωτότυπο, πιο προσωπικό και όχι μια «ξύλινη» αφιέρωση που απλώς θα διεκπεραίωνε την υποχρέωση.

Μας έφεραν δυο κούπες με καφέ και χωριστήκαμε. Η Μαρία με την κυρά-Ρηνιώ στο τραπέζι της κουζίνας, εγώ με τον Χρόνη στο γραφείο του. Κατευθείαν άρχισα τις ερωτήσεις. «Γράφεις κάτι τώρα;». Κάτι έγραφε, αλλά δεν ήθελε να μου πει πολλά πράγματα (πολύ θα ήθελα να μάθω εάν το τελείωσε). Κατόπιν άρχισα να τον ρωτάω για τα προηγούμενα βιβλία του. Πώς αποφάσισε να γράψει, αν περίμενε την τόση επιτυχία, αν το γράψιμο άλλαξε τη ζωή του;

Αρχίσαμε, αμφότεροι, να χαλαρώνουμε. Η επιφυλακτικότητα αντικαθιστούταν αργά αλλά σταθερά από μια συζήτηση χαλαρή, χωρίς το φόβο πως κάτι απ’ όσα είπες ή θα πεις θα παρεξηγηθεί. Κάποια στιγμή τον ρωτάω για τα χρήματα που εισέπραξε από τα βιβλία του. Με δεδομένο πως ήταν αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες τα αντίτυπα που πουλήθηκαν, και τα χρήματα θα ήταν ανάλογα. Ποτέ δεν τον ενδιέφεραν τα χρήματα. Έτσι μου απάντησε. Πήρε βέβαια κάτι ψιλά, αλλά όχι σπουδαία πράματα. Άλλοι έχτισαν σπίτια απ’ τα βιβλία του… Αλλά δεν τον πείραξε. Έγραφε διότι αισθανόταν την ανάγκη να το κάνει και όχι για τα χρήματα.

Τον παρατηρώ: μιλάει αργά, λες κουρασμένα. Στην αρχή υπέθεσα ότι είναι επιφυλακτικός, ότι δεν θέλει να πει κάτι που θα το μετανιώσει. Κατόπιν κατάλαβα ότι ο χρόνος είχε βαρύνει στους ώμους του. Σε συνδυασμό με την κακή κατάσταση της υγείας του, όλα τα έκανε πιο αργά.

Περνάμε στα πολιτικά. Τον ρωτάω πως βλέπει την κατάσταση. «Σκατά, μας έχουν κυκλώσει από παντού. Δεν βλέπεις πού μας οδηγούν;». Για τον Χρόνη ο μεγάλος εχθρός ήταν ο σύγχρονος τρόπος ζωής, η αποκοπή από τη φύση. Όσοι έχουν διαβάσει τα –τελευταία ιδίως– βιβλία του θα έχουν καταλάβει πως ο Χρόνης, τα τελευταία χρόνια της ζωής του, είχε ασπαστεί την οικολογία. Πίστευε ότι ο άνθρωπος είναι προορισμένος να ζει στη φύση και όχι κλεισμένος σε τσιμεντένια κουτιά. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είχε σβήσει το επαναστατικό του παρελθόν. Άλλες συνθήκες, άλλες ανάγκες. Έτσι μου είπε. Τώρα, όμως, η επανάσταση πρέπει να είναι διαφορετική, πρέπει να παλέψουμε τον εχθρό μας με τα όπλα του. Να, δες για παράδειγμα τους πιτσιρικάδες που τα σπάνε και τα καίνε. Θα έπρεπε την οργή τους να την διοχετεύουν δημιουργικά. Θέλεις να κάνεις τον επαναστάτη; Αντί να κάψεις την τράπεζα, κλέψε τα λεφτά της και μοίρασέ τα στους φτωχούς. Κι όταν λέω κλέψε, δεν εννοώ με πιστόλια, αλλά με την τεχνολογία. Βρες έναν τρόπο να τους παίρνεις τα λεφτά αναίμακτα. Μπες στο σύστημά τους και σήκωσέ τα όλα…

Μα γίνονται αυτά; Θα αναρωτηθεί κάποιος. Για τον Χρόνη, που πέρασε τη μισή του ζωή στη φυλακή και την παρανομία παλεύοντας για τις ιδέες του, όλα γίνονται. Όλα είναι στο μυαλό του ανθρώπου. Αλλά ακόμη κι αν δεν τα καταφέρεις, το ταξίδι, όπως είπε και ο ποιητής, πολλές φορές έχει μεγαλύτερη αξία από τον προορισμό. Κι ας μην το γνωρίζεις κατά τη διάρκεια του ταξιδιού…

 ”Βγάλαμε τους Θεούς από τη Φύση για να την κακοποιούμε χωρίς ενοχές”. Το σημείωμα-αφιέρωση του Χρόνη Μίσσιου προς τον Νίκο Αραπάκη και τη σύντροφό του Μαρία.

Επιμένω στο ίδιο μοτίβο, προσπαθώ να του εκμαιεύσω τον τρόπο που θα σώσουμε τον κόσμο. Επιμένω, ότι η αποκτηθείσα μέσα από τις κακουχίες και τους αγώνες σοφία του θα έχει τη λύση. Με αφήνει να μιλώ χωρίς να επεμβαίνει. Μέχρι που κάποια στιγμή με κοιτά στα μάτια; «ρε μαλάκα, τον ρώτησες τον κόσμο εάν θέλει να σωθεί;». Κατεβάζω το κεφάλι. Όχι για το «μαλάκα», που ήταν περισσότερο δείγμα εγκαρδιότητας, όσο για το συμπέρασμα: ο κόσμος δεν θέλει να σωθεί. Επιλογή του είναι αυτό που συμβαίνει σήμερα. Κι αυτό που συνέβαινε χθες, προχθές… Ίσως λίγο ισοπεδωτικό, αλλά αποκομμένο από την πραγματικότητα δεν το λες.

Αρχίζει να βάλλει εναντίον του ανθρωποκεντρισμού, τον οποίον, οι περισσότεροι, έχουμε μπερδέψει με τον ανθρωπισμό. Όπως πασχίζουμε για τον άνθρωπο, έτσι πρέπει να πασχίζουμε και για τη φύση, τα ζώα, τα πουλιά, τα δέντρα. Η ένταση της φωνής του ανεβαίνει έναν τόνο. Το ζήτημα τον αγγίζει όσο κανένα άλλο. «Αν είναι να σώσουμε τους ανθρώπους και να καταστρέψουμε όλα τα άλλα, μη σώσει ποτέ και σωθούμε».

”Φιλαράκια κάποτε σ’αυτόν τον τόπο ήταν δύσκολο να παραμείνεις άνθρωπος”

Περνάμε από το ένα θέμα στο άλλο. Τον ρωτάω για τη συγγραφή, τη σχέση του με τη λογοτεχνία. Τι διαβάζει, ποιους συγγραφείς αγαπάει. Τους κλασικούς, μου απαντά, αλλά διαβάζει χωρίς ταμπέλες. Ό,τι του κεντρίσει το ενδιαφέρον το πιάνει στα χέρια του. Το διάβασμα είναι φίλος. Τα χρόνια της φυλακής, της απομόνωσης του κράτησε την καλύτερη παρέα. Ήταν ένας τρόπος να κρατά επαφή με τον πραγματικό κόσμο, να μαθαίνει, να ενημερώνεται, να γίνεται καλύτερος άνθρωπος. Διότι, κι αυτό μου το τόνισε πολλές φορές, αν δεν καταφέρουμε να βελτιώσουμε τους εαυτούς μας, δεν θα καταφέρουμε να αλλάξουμε, προς το καλύτερο, τίποτα.

Συνεχίζουμε να συζητάμε γύρω από τα βιβλία. «Η τέχνη για την τέχνη ούτε με αφορούσε ούτε με αφορά», μου λέει κάποια στιγμή. Εγώ γράφω για να αφυπνίσω, στο μέτρο των δυνατοτήτων μου, τον κόσμο». Με προβληματίζει. Χρειάζομαι λίγο χρόνο για να αποκωδικοποιήσω αυτό που μου είπε, αλλά δεν τον έχω. Συνεχίζει να μιλά και περνά από το ένα θέμα στο άλλο. Τον αφήνω. Ποιος ο λόγος να κατευθύνω εγώ τη συζήτηση;

Περνάμε στα της κρίσης. Τρόικες, νούμερα, ελλείμματα…  Δεν τον πολυενδιαφέρουν. Του κάνω λόγο για την «κοινή λογική», την έλλειψη διαφωτισμού και διάφορα τέτοια, που τότε ήταν της μόδας και τα συζητούσαμε συνεχώς. Με διακόπτει και μου δείχνει με το χέρι έξω από τα παράθυρο: «Βλέπεις αυτή τη ροδιά; Από τη μέρα που την έβαλα ήταν ασθενική. Περιποίηση, φάρμακα, νερό, όλα της τα έδινα σε αφθονία. Αυτή, όμως, τίποτα, να πηγαίνει όλο και χειρότερα. Έφαγα τα λυσσακά μου να βρω τι φταίει, αλλά δεν τα κατάφερα. Ώσπου μια μέρα, βραδάκι για την ακρίβεια, κάθομαι δίπλα της κι άρχισα να της μιλάω. Να της λέω πόσο σημαντική είναι για μένα, πόση σημασία έχει να γίνει καλά, να ανθίσει, να βγάλει καρπό, πόσο χαρούμενο θα με κάνει εάν τα καταφέρει. Και, ω του θαύματος, την άλλη μέρα άρχισε να παίρνει τα πάνω της. Σε ένα μήνα είχε φουντώσει και θεριέψει. Η χαρά του Χρόνη απερίγραπτη. Μου το έλεγε και γελούσε σύγκορμος.

Για να είμαι ειλικρινής αυτή η, κατά κάποιο τρόπο, μεταφυσική προσέγγιση με ξένισε λίγο. Το κατάλαβε: «Άκουσε, ζωή με μόνο εργαλείο τον ορθό λόγο και χωρίς συναίσθημα, δεν μπορεί να υπάρξει. Η ζωή θέλει και λίγο παραμύθι. Είναι το μπαχάρι που νοστιμεύει το φαγητό. Χωρίς αυτό, θα παραφρονήσουμε όλοι. Αυτό που πρέπει να αντιπαλέψουμε πάση θυσία είναι ο φασισμός του ορθού λόγου».

”Φιλαράκια η ζωή είναι αισθήσεις και αισθήματα”

Καθόμαστε στο τραπέζι. Λέω κάτι για τη Μαρία, και την αναφέρω ως « η σύζυγός μου». «Σας έδεσε, ρε, κάποιος σε ζυγό; Σύντροφος είναι, έτσι να τη λες». Αγκαλιάζω τη Μαρία και του υπόσχομαι ότι θα τηρήσω την εντολή του. Χαμογελά και αρχίζουμε να τρώμε. Η κυρία Ρηνιώ έχει ετοιμάσει ένα φαγητό Θρακιώτικο, σαρμάδες, που δεν το έχουμε δοκιμάσει ξανά. Ανοίγουμε και ένα μπουκάλι κρασί. Το ενδιαφέρον του κερδίζει η Μαρία και αρχίζει να τη ρωτά για τη δουλειά της, την καταγωγή της. 

Μεταξύ ερωτήσεων, απαντήσεων, κρασιού και φαγητού μας διηγείται διάφορα. Τότε που πήγε πρώτη φορά στη Σοβιετική Ένωση.  Ήταν τη δεκαετία του ’60, όταν το κόμμα αποφάσισε να τον στείλει στη Σοβιετική Ένωση. Μέσο μεταφοράς ένα πλοίο του σοβιετικού ναυτικού. Ο Χρόνης πέταγε από τη χαρά του. Ώσπου… διαπίστωσε ότι τα πράγματα δεν ήταν τόσο ιδανικά, όσο τα είχε στο μυαλό του. Από το πλοίο ήδη, κατάλαβε ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Ο Χρόνης ήταν κομμουνιστής με το κάπα κεφαλαίο. Πίστευε ότι, σε αυτό το καθεστώς, όλοι θα ήταν ίσοι. Φευ… Όταν είδε τους αξιωματικούς του πλοίου να τρώνε ξεχωριστά από τα υπόλοιπα μέρη του πληρώματος, αλλά και το πόσο καλύτερη ήταν η ζωή τους σε σχέση με το κατώτερο πλήρωμα, κάτι γκρεμίστηκε μέσα του. Αυτή του η εντύπωση ενισχύθηκε και από τη διαμονή του στη Σοβιετική Ένωση: Γραφειοκρατία, ανισότητα, φόβος… Όταν γύρισε, σύντομα θέλησαν να τον στείλουν ξανά. Τους το ξέκοψε: «Σύντροφοι, εγώ είμαι μαλθακός κουμουνιστής και τα βλέπω όλα στραβά. Να στείλετε έναν πιο ψημένο. Να αντέχει τα όσα βλέπει…».

Η ώρα πέρασε. Η κλονισμένη υγεία του δεν του επέτρεπε να καθίσει περισσότερο μαζί μας. Τον παρακαλέσαμε να βγάλουμε μια αναμνηστική φωτογραφία. «Άντε, να μην σας χαλάσω το χατίρι». Βγάζουμε δυο τρεις φωτογραφίες, τον χαιρετάμε και τον βλέπουμε να κατευθύνεται αργά προς την κάμαρά του. Η κυρά-Ρηνιώ μας οδηγεί στην έξοδο. Φιλιόμαστε σταυρωτά, την ευχαριστούμε για το γεύμα και τη φιλοξενία, και υποσχόμαστε ότι, σύντομα, θα βρεθούμε ξανά.

Δεν ήτανε γραφτό…

”Ένα μεσημέρι, με παίρνουν και με πάνε σε μια σάλα. Με καθίζουν σε μια καρέκλα. Μέσα είναι καμιά σαρανταριά από δαύτους. Μ’ έχουνε φάτσα στην πόρτα της σάλας. Σε λίγο, φέρνουν μέσα τα παιδιά αντιπαράσταση. Μόλις τα είδα, μάτωσε η καρδιά μου· τα είχαν σακατέψει, οι πούστηδες. Ε, αυτοί ρωτάνε, και τα παιδιά λένε όλο ναι, με σκυμμένο κεφάλι. Αυτός δεν είναι ο Σαλονικιός; Ναι. Αυτός δεν σας έδινε εντολές; Ναι. Όταν τελείωσαν, λέω, μπορώ να πω κάτι; Εκεί την πατάει ο Σωτήρης, ο διοικητής ντε, και λέει ναι. Νόμιζε ότι μπορεί και να βγάλει τίποτα, ποιος ξέρει. Λέω, εγώ ξέρω τι καθάρματα είστε και πόσο τα βασανίσατε τα παιδιά· και γυρίζοντας στα παιδιά λέω στα γρήγορα, εντάξει, ρε, είμαστε πάντα σύντροφοι, δεν τρέχει τίποτα, εγώ σας αγαπάω και σας εκτιμώ όπως και πρώτα, μην τους ακούτε, ξέρω πως και σεις μ’ αγαπάτε. Έπρεπε να τους τα πω, και για να καθαρίσω τη στάση μου απέναντί τους, αλλά και γιατί του γανώνανε το κεφάλι κάθε μέρα οι χαμούρες, λέγοντάς τους, τώρα που σπάσατε, το κόμμα θα σας περιφρονεί, όπου σας βλέπουν θα σας φτύνουν, είστε προδότες και τα τέτοια… Όλη η προσπάθειά τους, όλη η δουλειά τους, είναι να καταστρέψουν κάθε δυνατότητα επικοινωνίας μέσα στον άνθρωπο, οι καργιόληδες. Μήπως και η καθοδήγησή μας τα ίδια δεν έλεγε; Σκατά. Αλλά ο άνθρωπος είναι άνθρωπος. Ρε γαμώτο, γιατί είναι υποχρεωτικό όλοι να αντέξουν μέσα στο σφαγείο, όλοι να συμπεριφέρονται όπως ορίζουν τα εκάστοτε μέτρα και σταθμά; Τότε, που θα ’ναι η ποικιλία; Πιστεύω πως εκείνο που καθορίζει τον πολιτισμό μας και τη δυνατότητα εξέλιξης της ανθρώπινης κοινωνίας, είναι η μοναδικότητα του κάθε ανθρώπου, η ποικιλία της συμπεριφοράς του. Τέλος, νομίζω πως κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να είναι αμετάκλητα τούτο ή το άλλο, δεν μπορεί να έχει μια μόνιμη και αμετάκλητη ταμπέλα. Κάθε άνθρωπος έχει τεράστια περιθώρια προσαρμογής, αντοχής και ανανέωσης, χωρίς γι’ αυτό να είναι ανάγκη να έχει την ταμπέλα του εξαιρετικού. Τώρα πάλι, στην Τρίτη παρανομία, μας είχανε απομονωμένους σε μια ακτίνα των φυλακών της Κέρκυρας, δεκαπέντε πολιτικούς ανάμεσα σε πεντακόσιους ποινικούς. Στη γειτονική μας ακτίνα ήταν ένας ποινικός που, σύμφωνα με τα δικά μας μέτρα, είχε φτάσει στο έσχατο όριο εξαθλίωσης. Άπλυτος, κουρελής, ζήτουλας, μπορούσε να κάνει τη μεγαλύτερη παλιανθρωπιά για ένα τσιγάρο. Καμιά «ηθική», ένα περιφερόμενο κουρέλι, πρεζάκιας σε προχωρημένο στάδιο. Κι όμως. Ένα βράδυ δεν είχα ύπνο, από πολλή ώρα είχε βαρέσει σιωπητήριο, καθόμουνα και διάβαζα. Ξαφνικά, μέσα στην απόλυτη σιγαλιά της νύχτας, ακούω κάποιον να τραγουδά ένα τραγούδι σε στίχους ενός μεγάλου Ισπανού ποιητή, του Λόρκα. Η φωνή είχε τόση καθαρότητα, ένταση και πάθος, τόσο βαθιά τρυφερότητα και νοσταλγία, που κυριολεκτικά τα έχασα. Ήταν ένα τραγούδι που μου άρεσε και το είχα ακούσει αρκετές φορές. Όμως πρώτη φορά ένιωθα τον ποιητή, την απέραντη τρυφερότητά του για τη ζωή, μέσα από την αναπότρεπτη αναγκαιότητα του θανάτου.

Αν πεθάνω, άσε το μπαλκόνι ανοιχτό.

Τρώει πορτοκάλια το παιδί,

Απ’ το μπαλκόνι μου το βλέπω,

Θερίζει ο θεριστής τα στάχυα,

Απ’ το μπαλκόνι τον ακούω.

Πετάχτηκα απάνω, πιάστηκα από τα κάγκελα του φινιστρινιού και κοίταξα έξω. Στον μωβ ουρανού κρεμόταν ένα ολόγιομο αυγουστιάτικο φεγγάρι, και απέναντι από το κελί μου, στην ακτίνα των ποινικών, ο Ανέστος, ο πρεζάκιας που σου ’λεγα πιο πάνω, κρεμασμένος από τα κάγκελα του κελιού του, μεταμορφωμένος σε άνθρωπο, πολυβολούσε το φεγγάρι με τους στίχους του Φεντερίκο Γκαρσία Λόρκα… Ίδε ο άνθρωπος. Ξανακύλησα στο κελί μου γεμάτος τρυφερότητα, αισιοδοξία και περηφάνια.”

Απόσπασμα από το «…Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς».

Του Νίκο Αραπάκη

----------------

[Πηγή]

Λογικό είναι να μη σας νοιάζει για το Ρωμανό... Μήπως νοιαστήκατε για τα παιδιά σας;

Έτσι λοιπόν έξι χρόνια μετά το φόνο του Γρηγορόπουλου ένα συνονθύλευμα ημιμαθών και ηλιθίων, θρασύδειλων "πουθενάδων", συμπλεγματικών απολιτίκ, φασιστοειδών και βολεμένων νεόπλουτων δεν ενδιαφέρονται και πολύ για το αν θα πεθάνει και ο Ρωμανός ή όχι. 
 
Και μάλιστα έχουν και ..."ισχυρά" επιχειρήματα...

• - "Όταν πήρε το καλάσνικοφ δεν ήθελε να σπουδάσει;"
• - "'΄Αντε ρε το πλουσιόπαιδο!" 
• “ Να μη λήστευε τράπεζες τότε!”

• “Για τα δικά μας τα παιδιά ποιος νοιάστηκε;”
  
• “Δηλαδή να σπουδάσουν και όλοι οι άλλοι εγκληματίες της φυλακής;
  
• “Ψόφο στον βρωμοαναρχικό!”
  

Έχω λοιπόν να σας πω και γω ότι σας καταλαβαίνω, είναι λογικό να σκέφτεστε έτσι.

Εδώ δεν ενδιαφέρθηκατε όταν δεν υπήρχαν γιατροί και νοσοκομεία για τα παιδιά σας...

Δεν ενδιαφερθήκατε όταν δεν υπήρχαν δάσκαλοι και καθηγητές για τα παιδιά σας...

Δεν ενδιαφερθήκατε όταν κλείσανε τα σχολεία και τα Πανεπιστήμια των παιδιών σας...

Δεν ενδιαφερθήκατε όταν αναγκάστηκαν να σπουδάσουν και να μεταναστεύσουν στο εξωτερικό τα παιδιά σας...

Δεν ενδιαφερθήκατε όταν καθιερώθηκε η άμισθη και ανασφάλιστη δουλειά (δουλεία) και όταν διαλύθηκαν οι συλλογικές συμβάσεις για τα παιδιά σας..

Δεν ενδιαφερθήκατε όταν απολύθηκαν και μείνανε άνεργα τα παιδιά σας...

Δεν ενδιαφερθήκατε όταν αδικήθηκαν από το ρουσφέτι και την αναξιοκρατία τα παιδιά σας...

Δεν ενδιαφερθήκατε όταν υποθηκεύτηκε η πατρίδα και η γη σας, η δική σας και των παιδιών σας...

Δεν ενδιαφερθήκατε όταν δείρανε στο δρόμο ή απειλήσανε οι φασίστες και οι παρακρατικοί τα παιδιά σας..

Δεν ενδιαφερθήκατε όταν υπερφορολογηθήκατε άδικα εσείς και έμμεσα τα παιδιά σας, όταν κόψανε τους μισθούς και τις συντάξεις με τις οποίες σπουδάζετε και βοηθάτε τα παιδιά σας...

Δεν ενδιαφερθήκατε που απέλυσαν καθηγητές και καθαρίστριες αλλά διορίζουν τα παιδιά και τα ξαδέρφια τους ως διοικητές οργανισμών και μετακλητούς υπαλλήλου, 

δεν ενδιαφερθήκατε που σας παίρνουν τα σπίτια αλλά χαρίζουν τα χρέη στις τράπεζες, στα κανάλια και στα κόμματα...

Τέλος δεν ενδιαφερθήκατε όταν βγήκε νόμος για την αποφυλάκιση των εμπόρων ναρκωτικών αλλά εξοργίζεσθε και μόνο στην ιδέα ότι μπορεί να βγει νόμος για να σπουδάσει ο Ρωμανός...

Δεν ενδιαφερθήκατε και δεν ενδιαφέρεστε για τα παιδιά σας,

σιγά μην ενδιαφερθείτε για το Ρωμανό. 

Όσο για σένα αγαπητέ Νίκο, έχω μια ευχή μόνο για τη γιορτή σου...

Στο τέλος όλα θα είναι καλά...Και αν κάποια στιγμή δεν είναι όλα καλά, τότε το τέλος δεν θα έχει έρθει ακόμα... Κράτα γερά Νίκο.

Του Δημήτρη Παπαδημητρίου

---------------------

[Πηγή]

Ο Νίκος Ρωμανός είναι η Ελλάδα

Ο Νίκος Ρωμανός σηκώνει το φέρετρο του φίλου του

Ξέρω πως συνήθισες τις σφαλιάρες. Ξέρω πως συνήθισες την ταπείνωση. Ξέρω πως συνήθισες τον εξευτελισμό. Ξέρω πως δεν έχεις συνείδηση. Ξέρω πως δεν έχεις αξιοπρέπεια. Θέλω να σε ενημερώσω, όμως, πως δεν είσαι παράδειγμα προς μίμηση. Είσαι παράδειγμα προς αποφυγή.

Το ακόμα χειρότερο είναι πως δεν είσαι μόνο παράδειγμα προς αποφυγή. Είσαι η πλειοψηφία.

Είδες τη χώρα σου να διαλύεται αλλά δεν τόλμησες να αντιδράσεις.

Είδες τους συνανθρώπους σου να απελπίζονται αλλά το μόνο που σκέφτηκες ήταν «εγώ είμαι καλά ακόμα».

Είδες μια ολόκληρη γενιά Ελλήνων να μεταναστεύει στο εξωτερικό και σκέφτηκες «τα δικά μου παιδιά δεν έχουν ανάγκη».

Είδες το φασισμό να φουντώνει και σκέφτηκες πως δεν σε αφορά, πως δεν οφείλεται και στη δική σου αδιαφορία.

Είδες τους απελπισμένους πρόσφυγες και ενόχλησαν την «αισθητική» σου γιατί σου θύμισαν πως και οι πρόγονοί σου ήταν πρόσφυγες.

Είδες την ατιμωρησία των πολιτικών και των νταβατζήδων, και σκέφτηκες πως «δεν πρέπει να πηγαίνω κόντρα στους δυνατούς αλλά να είμαι πάντα με τους δυνατούς, για να αρπάζω κι εγώ».

Και τώρα ζητάς να πεθάνει ένας 21χρονος που στα 15 του χρόνια -ακριβώς έξι χρόνια πριν σαν σήμερα- είδε να ξεψυχάει στα χέρια του ο φίλος του που δολοφονήθηκε από έναν αστυνομικό.

Ποιες ήταν οι επιλογές που είχε ο Νίκος Ρωμανός στη ζωή του, όταν στα 15 του χρόνια το Κράτος δολοφόνησε τον φίλο του;

Τι θα έκανες εσύ αν σου είχε συμβεί αυτό που συνέβη στον Νίκο Ρωμανό;

Αλλά ξέχασα, εσύ είσαι σάπιος.

Εσύ είσαι ήδη νεκρός.

Και θέλεις να πεθάνει και ο Νίκος Ρωμανός.

Για να μη σου θυμίζει με την δική του στάση πως υπάρχει και ο δρόμος της αξιοπρέπειας. Ο δρόμος που εσύ έχασες για πάντα.

Ο Νίκος Ρωμανός, έστω και εν αγνοία του, είναι σε ελληνικό δρόμο· δηλαδή, σε ανθρώπινο δρόμο.

Στον δρόμο που οι Έλληνες έχασαν πολλά χρόνια πριν.

Ο Νίκος Ρωμανός λέει με την στάση του «Ελευθερία ή θάνατος».

Δεν είναι ο Νίκος Ρωμανός που πεθαίνει. Είναι η Ελλάδα που πεθαίνει.

Όσοι μισούν τον Νίκο Ρωμανό, μισούν την Ελλάδα.

Όσοι ζητούν να πεθάνει ο Νίκος Ρωμανός, ζητούν να πεθάνει η Ελλάδα.

Ο Νίκος Ρωμανός είναι η Ελλάδα.

Να ζήσει ο Νίκος Ρωμανός, για να ζήσει η Ελλάδα.

(Στον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο, με την ευχή να κάνει πολλά χρόνια να συναντήσει ξανά τον Νίκο Ρωμανό. Όταν το Κράτος δολοφονεί τον φίλο σου μπροστά στα μάτια σου, κάθε υγιής άνθρωπος θέλει αυτός ο άνθρωπος να ζήσει για δυο ανθρώπους· να ζήσει και για τον δολοφονημένο φίλο του. Κάθε υγιής άνθρωπος ξέρει πως ο Νίκος Ρωμανός είναι γιος του, εγγονός του ή αδελφός του. Αν το ελληνικό κράτος καταφέρει έξι χρόνια μετά την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου να δολοφονήσει και τον Νίκο Ρωμανό, να μην κάνει το ίδιο λάθος: οι πρώτοι που θα πρέπει να συλλάβει είναι τα παιδιά που θα έχουν στον ώμο τους το φέρετρό του. Και να τα εκτελέσει επί τόπου.)

Του Pitsirikos

---------------------
[Πηγή]

Υπό κατάληψη η Πρυτανεία του Π.Θ. - ΨΗΦΙΣΜΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΠΕΡΓΟ ΠΕΙΝΑΣ ΝΙΚΟ ΡΩΜΑΝΟ του Τμήματος ΠΤΔΕ

ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΘΕΣΣΑΛΙΑΣ

ΣΧΟΛΗ ΑΝΘΡΩΠΙΣΤΙΚΩΝ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ

ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΟ ΤΜΗΜΑ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ

ΨΗΦΙΣΜΑ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΠΕΡΓΟ ΠΕΙΝΑΣ ΝΙΚΟ ΡΩΜΑΝΟ

ΤΗΣ 6^ΗΣ/4-12-2014 ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗΣ ΤΗΣ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗΣ ΤΟΥ ΠΑΙΔΑΓΩΓΙΚΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ ΔΗΜΟΤΙΚΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ

Με απόφαση της Συνέλευσης του Π.Τ.Δ.Ε. εγκρίνεται ομόφωνα το παρακάτω ψήφισμα:

Ο κρατούμενος Νίκος Ρωμανός βρίσκεται σε απεργία πείνας από τις 10 Νοεμβρίου. Διεκδικεί εκπαιδευτική άδεια, όπως βάση του νόμου δικαιούται, για να παρακολουθήσει μαθήματα στο Ανώτατο Εκπαιδευτικό Ίδρυμα που εισήχθη φέτος με πανελλαδικές εξετάσεις.

Ως πανεπιστημιακοί δάσκαλοι θεωρούμε ως αυτονόητο δικαίωμα όλων τη δυνατότητα πρόσβασης στην εκπαιδευτική διαδικασία. Εκφράζουμε την αλληλεγγύη μας στον απεργό πείνας φοιτητή Νίκο Ρωμανό και ζητάμε από τους αρμόδιους κρατικούς φορείς την άμεση ικανοποίηση του δίκαιου αιτήματός του για απρόσκοπτη παρακολούθηση των μαθήματων του.

Τη δική σου ζωή «απέρριψε» το δικαστήριο

Σκοτώνουν έναν άνθρωπο για να δείξουν ότι είναι πιο δυνατοί. Δεν μάχονται αυτόν. Εσένα θέλουν να τσακίσουν. Θέλουν να σου αποδείξουν πως ό,τι και αν κάνεις είσαι χαμένος. Και αν το παρακάνεις είσαι νεκρός.

Σου λένε αν φύγεις από τον κύκλο θα χαθείς. Στα όριά του μοναχά να γυροφέρνεις.

Εσένα, που σου πετάνε κάθε τέσσερα χρόνια μια κάλπη και νομίζεις ακόμη ότι είσαι ο «κυρίαρχος λαός».

Εσένα που για τέσσερις δεκαετίες ψήφιζες δυο κόμματα και τώρα απορείς πως έφτασες ως εδώ. Και ψάχνεις ένα τρίτο να έχεις να ψηφίζεις.

Ένας άνθρωπος προχώρησε τη μάχη απέναντί τους όσο δεν τα κατάφεραν όλοι οι αγανακτισμένοι, όλα τα κόμματα και οι οργανώσεις, όλα τα συνδικάτα και οι ενώσεις.

Για τα δικά μου πιστεύω, με όσα έμαθα όλα αυτά τα χρόνια για το πως πρέπει να αγωνίζεσαι, ο Ρωμανός τα κάνει όλα «λάθος». Έχει όμως μέσα του τη δύναμη όσων μάθαμε να θαυμάζουμε στο πέρασμα των αιώνων.

Έχει το ήθος των αναρχικών Σάκο και Βαντσέτι απέναντι στους δικαστές τους. Έχει τη δύναμη του ανώνυμου κομμουνιστή που βασανίστηκε στα ξερονήσια αλλά δεν έγινε «δηλωσίας». Είναι ο «τρομοκράτης» Μπόμπι Σαντς του IRA αλλά και ο δημοκράτης, που έμεινε εκείνο το βράδυ στο Πολυτεχνείο, όταν οι άλλοι αποχωρούσαν. Έχει κάτι από τη σπίθα στα μάτια του Γλέζου και του Σάντα, όταν κατέβαζαν τη σβάστικα.

Ελάχιστη σημασία έχει πλέον αν συμφωνείς με τις απόψεις και τις ιδέες τους και κυρίως με τα μέσα δράσης τους. Ο Νίκος Ρωμανός και οι σύντροφοί του μας δίνουν μια τελευταία ευκαιρία. Η θα σταθούμε στα πόδια μας ή θα συνεχίσουμε να σερνόμαστε.

Άρης Χατζηστεφάνου

Όχι με λόγια, μ’ έργα τ’ Άδικο πολέμα!
Κι όχι μονάχος! Με τα πλήθη συνταιριάσου!
Τ’ άδικο μ’ αίμα θρέφεται! Πνίξε το με αίμα.

Κι άμα θα σπάσουν οι αλυσίδες τ’ αδερφού,
η λεφτεριά η δικιά του θα ναι λεφτεριά σου,
κι ανάγκη πια δε θα χεις κανενός Θεού.

Κώστας Βάρναλης

-------------

[Πηγή]

Επιστολή Ρωμανού: “Χορεύοντας με τον θάνατο για 24 μέρες"

Προσπαθώ να αποτυπώσω σε ένα κομμάτι χαρτί τα τελευταία υπολείμματα συγκροτημένης σκέψης με αφορμή τις τελευταίες εξελίξεις και την εκ νέου απόρριψη του αιτήματος της εκπαιδευτικής άδειας.

Από τις πρώτες μέρες της απεργίας είχα πει στην παρέμβασή μου στη συνέλευση αλληλεγγύης που είχε γίνει στο Πολυτεχνείο ότι η απορριπτική απάντηση του Νικόπουλου ο οποίος τόσο καιρό δήλωνε αναρμόδιος είναι η αρχή μιας κρατικής στρατηγικής με στόχο την εξόντωσή μου. Αυτή η πολιτική εκτίμηση επιβεβαιώθηκε απολύτως. Αρχικά με την εντολή της εισαγγελέως των φυλακών Κορυδαλλού Ευαγγελίας Μαρσιώνη για αναγκαστική μου σίτιση, πράξη που συνιστά πραγματικό βιασμό και έχει οδηγήσει στο θάνατο μεταξύ άλλων τόσο του Xολγκερ Μαϊνς στην Γερμανία όσο και μελών της GRAPO στην Ισπανία. Προς τιμήν τους οι ιατροί του νοσοκομείου πέταξαν στα σκουπίδια την εισαγγελική εντολή και αρνήθηκαν να διαπράξουν ένα τέτοιο κρατικό έγκλημα.

Εν συνεχεία η προσφυγή μου σε δικαστικό συμβούλιο εκτός φυλακής, (μια νομική κίνηση που επιλέγουν πολλοί κρατούμενοι, όταν το συμβούλιο της φυλακής απορρίπτει τις αιτήσεις τους) απορρίφθηκε με τη δικαιολογία ότι τους δεσμεύει η απόφαση του Νικόπουλου, ίδια ακριβώς απόφαση πάνω στην οποία είχε γίνει προσφυγή.

Για όσους έχουν την στοιχειώδη αντίληψη από πολιτική η παρέμβαση του Υπουργείου Δικαιοσύνης, μια μέρα πριν συνεδριάσει το συμβούλιο ήταν μια ξεκάθαρη εντολή για την απόρριψη του αιτήματος και θα εξηγήσω αμέσως το γιατί.

Στην ανακοίνωση που εξέδωσε το Υπουργείο Δικαιοσύνης αναφέρει τεχνηέντως ότι ο Αθανασίου δεν είναι αρμόδιος για να προσθέσει παρακάτω: «Η εκπαιδευτικές άδειες χορηγούνται αποκλειστικά από το αρμόδιο συμβούλιο (της φυλακής), στο οποίο προΐσταται ο εισαγγελικός λειτουργός, ενώ για τους υπόδικους απαιτείται και η σύμφωνη γνώμη του δικαστικού οργάνου που διέταξε την προσωρινή κράτηση».

Με λίγα λόγια η εγκυρότητα της προσφυγής ακυρώνεται δια στόματος υπουργού απλά και ξεκάθαρα. Όλο αυτό ντυμένο με την ανυπόστατη πρόταση για μαθήματα μέσω τηλεδιάσκεψης αντί αδειών, η οποία δεν ευσταθεί λόγω των εργαστηρίων που έχουν αναγκαστική παρουσία, ενώ ανοίγει και τον δρόμο στα συμβούλια των φυλακών να τις καταργήσουν εντελώς, αφού είναι γνωστή η ευθυνοφοβία τους και η λύση της τηλεδιάσκεψης θα ισχύσει για όλους τους κρατούμενους.

Με την ίδια ακριβώς λογική σε λίγο καιρό τα επισκεπτήρια με τις οικογένειές μας θα γίνονται μέσα από οθόνες για λόγους ασφαλείας όπως και τα δικαστήριά μας. Η τεχνολογία στην υπηρεσία «του σωφρονισμού» και της δικαιοσύνης. Ανθρώπινη πρόοδος ή εκφασισμός… η ιστορία θα κρίνει.
Σε αυτό το σημείο έχει αξία να αναφέρω και τον ρόλο του ειδικού εφέτη ανακριτή Ευτύχη Νικόπουλου, ο οποίος από την πρώτη στιγμή που ξεκίνησα την απεργία πείνας έχει πάρει σαφείς πολιτικές εντολές από τους πολιτικούς του προϊσταμένους στο Υπουργείο Δικαιοσύνης, γι’ αυτό άλλωστε και όλοι ρίχνουν την ευθύνη σε αυτόν. Αντάλλαγμα για αυτό του το λειτούργημα θα είναι η προαγωγή του στον Άρειο Πάγο, όπως άλλωστε συνέβη και με τον προκάτοχό του Δημήτρη Μόκα, που είχε πρωτοστατήσει σε δεκάδες αντιαναρχικές, κατασταλτικές εκστρατείες. Τώρα απολαμβάνει τον παχυλό μισθό της δικαστικής ελίτ του Αρείου Πάγου. Τυχαίο ; Δεν νομίζω.

Εγώ από την πλευρά μου συνεχίζω, προσπερνάω την οποιαδήποτε πιθανότητα να κάνω πίσω και απαντάω με ΑΓΩΝΑ ΩΣ ΤΗ ΝΙΚΗ Ή ΑΓΩΝΑ ΩΣ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ.

Σε κάθε περίπτωση αν το κράτος με δολοφονήσει με την στάση του, ο κύριος Αθανασίου και η παρέα του θα μείνουν στην ιστορία ως μια συμμορία δολοφόνων, ηθικοί αυτουργοί σε βασανισμό και δολοφονία πολιτικού κρατουμένου. Ας ελπίσουμε μόνο να βρεθούν εκείνα τα ελεύθερα πνεύματα που θα δικάσουν το δίκαιο της δικαιοσύνης τους με τον τρόπο τους.

Κλείνοντας θέλω να στείλω την συνενοχή μου και την φιλία μου σε όσους στέκονται δίπλα μου με όλα τα μέσα.Τέλος δύο λόγια για τα αδέρφια μου, τον Γιάννη που βρίσκεται και αυτός στο νοσοκομείο, τον Αντρέα, τον Δημήτρη και αρκετούς ακόμα.

Ο αγώνας κυοφορεί και απώλειες αφού στα μονοπάτια προς μια αξιοπρεπή ζωή πρέπει να πάρουμε από το χέρι τον θάνατο, ρισκάροντας να τα χάσουμε όλα για να κερδίσουμε τα πάντα. 

Ο αγώνας συνεχίζεται με Γροθιά στο μαχαίρι, ξανά και ξανά.

ΟΛΑ ΓΙΑ ΟΛΑ !
ΓΙΑ ΟΣΟ ΖΟΥΜΕ ΚΑΙ ΑΝΑΠΝΕΟΥΜΕ ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΡΧΙΑ !
6 ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ
Η ΣΚΕΨΗ ΜΟΥ ΘΑ ΤΡΙΓΥΡΝΑΕΙ ΣΤΟΥΣ ΓΝΩΣΤΟΥΣ ΔΡΟΜΟΥΣ
ΓΙΑΤΙ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΖΕΙΣ ΓΙΑ ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ ΚΑΙ ΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΦΩΤΙΑ ΤΟΥ ΝΑ ΣΕ ΚΑΨΕΙ
ΚΑΙ ΟΠΩΣ ΛΕΜΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΔΥΝΑΜΗ.

ΥΣ: Προφανώς και δεν μπορώ να ελέγξω τους κοινωνικούς αυτοματισμούς που προκαλούνται. Πάντως όσοι Συριζέοι και λοιποί έμποροι ελπίδων έχουν εμφανισθεί έχουν φάει πόρτα ΧΩΡΙΣ ΔΙΑΛΟΓΟ, ενώ ξανατονίζω ότι έχω υπογράψει επισήμως την άρνηση μου για οποιαδήποτε χορήγηση ορού.

Η επιστολή εστάλη στην ιστοσελίδα info-war.gr η οποία και τη δημοσίευσε.

Ελευθερία ή θάνατος

Ο Νίκος Ρωμανός κάνει απεργία πείνας διεκδικώντας το δικαίωμα του να πάρει εκπαιδευτικές άδειες για να σπουδάσει στο πανεπιστήμιο και να κερδίσει «ανάσες ελευθερίας», και φέρνει με το κορμί του και τη ζωή του μπροστά στα μάτια όλων των Ελλήνων, το εθνικό σύνθημα της Ελλάδας: Ελευθερία ή θάνατος»

Ώστε, αυτό είναι το «Ελευθερία ή θάνατος»;

Ναι, χαζούλη, αυτό είναι. 

Το περίμενες με φουστανέλα, φέσι και τσαρούχια; 

Ή νομίζεις πως το «Ελευθερία ή θάνατος» τελείωσε με τον Κολοκοτρώνη και την αποχώρηση των Τούρκων;

Το «Ελευθερία ή θάνατος» είναι επίκαιρο σε κάθε τυραννία. Στον αγώνα κάθε ανθρώπου να ελευθερωθεί. 

Μα δεν έχουμε τυραννία. 

Νομίζεις. «Η δημοκρατία σας είναι, καθώς βλέπετε, μασκαρεμένη τυραννία». 

Μα ο Ρωμανός πήρε το Καλάσνικοφ.

Γιατί οι αγωνιστές του 1821 τι έκαναν; Πετούσαν λουλούδια;

Μα ο Ρωμανός πήγε να ληστέψει την τράπεζα.

Τι μου λες, σοβαρά; Οι αγωνιστές του 1821 ήταν κλέφτες. Ήταν ληστές.

Πιστεύει κάποιος πως οι κλέφτες εκείνης της εποχής, όταν έκαναν ληστείες, είχαν συνείδηση πως αγωνίζονται για το κοινό καλό, για την πατρίδα; Οι ιστορικοί, πάντως, μας διαβεβαιώνουν πως οι κλέφτες νοιάζονταν μόνο για την πάρτη τους. 

Και οι κλέφτες δεν έκλεβαν μόνο τους Τούρκους. Για την ακρίβεια, οι κλέφτες έκλεβαν, κυρίως, τους άλλους Έλληνες. Ιδιαίτερα, έκλεβαν τους αδύναμους Έλληνες. Τους προσκυνημένους κοτζαμπάσηδες και τους Τούρκους δεν ήταν εύκολο να τους κλέψουν, οπότε προτιμούσαν τους φτωχούς Έλληνες. 

Κλέφτης και αρματολός ο Νίκος Ρωμανός.

Βέβαια, ο Ρωμανός δεν πήγε να κλέψει τους αδύναμους Έλληνες -αυτό θα του το συγχωρούσε η κυβέρνηση γιατί αυτή το κάνει συνέχεια- αλλά την τράπεζα. 

Την τράπεζα που τόσο μισούμε. Έτσι λέμε τουλάχιστον.

Τα τελευταία χρόνια, μετά την χρεοκοπία της χώρας και τη μη απονομή Δικαιοσύνης, άκουσα με τα αυτιά μου πολλούς Έλληνες να λένε πως θα πάρουν τα όπλα.

Όχι μόνο δεν πήραν τα όπλα αλλά πήγαν και ψήφισαν ξανά Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ. Α, και Χρυσή Αυγή. Τόσο εξοργισμένοι ήταν.

Ο Νίκος Ρωμανός πήρε τα όπλα.

Αυτό δεν θα του το συγχωρέσουν πολλοί Έλληνες. Έκανε αυτό που δεν τόλμησαν αυτοί. Το «παιδαρέλι» είχε τα κότσια να πάρει τα όπλα.

Και βγαίνουν τώρα οι αρθρογράφοι της Καθημερινής -και ο κάθε προσκυνημένος εθελόδουλος ραγιάς Έλληνας- για να δώσουν συμβουλές στον Ρωμανό και να του ζητήσουν να δώσει λόγο τιμής.
Από πότε οι δούλοι δίνουν συμβουλές στους ελεύθερους ανθρώπους;

Από πότε οι προσκυνημένοι χωρίς τιμή -μόνο τιμή αγοράς- ζητάνε το λόγο της τιμής των ελεύθερων ανθρώπων; 

Είναι τραγικό άνθρωποι σε ώριμη ηλικία να μην έχουν καμία αίσθηση της γελοιότητάς τους. 

Παιδιά, να πάτε να δώσετε συμβουλές και στους Ζαπατίστας. Και μετά, μην ξεχάσετε να πάτε να πάρετε και μια πίπα από το αφεντικό σας. 

Ο Νίκος Ρωμανός έφερε το «Ελευθερία ή θάνατος» μπροστά στα μάτια όλων μας. 

Και οι Έλληνες τρόμαξαν. 

Τελικά, το «Ελευθερία ή θάνατος» δεν έχει καμία σχέση με την σχολική γιορτή και τα εξάχρονα με τις φουστανέλες. Καμία σχέση με τις απόκριες των σχολικών εορτών. 

Και αυτή τη φορά, το «Ελευθερία ή θάνατος» δεν το λέει ένας μακρινός αγωνιστής σε κάδρο στον τοίχο. 

Το λέει ένας άνθρωπος που είναι ακόμα ζωντανός, εδώ ανάμεσά μας. 

Λέει στα μούτρα μας αυτό που δεν τολμάμε να πούμε εμείς.

Και είναι αποφασισμένος να το πληρώσει με τη ζωή του. Το εννοεί. 

Νίκο Ρωμανέ, αυτό οι Έλληνες δεν θα σου το συγχωρήσουν ποτέ. 

Αλλά οι αγωνιστές του 1821 σε καταλαβαίνουν απόλυτα. 

Οι Έλληνες είδαν το εθνικό τους σύνθημα στη ζωή ενός 20χρονου και τρόμαξαν. 

Ελευθερία ή θάνατος. 

(Είχα γράψει ένα μεγάλο κείμενο, κάνοντας έκκληση στον Νίκο Ρωμανό να σταματήσει την απεργία πείνας. Τελείωνε με την φράση «Νίκο Ρωμανέ, παιδί μου, μην τους κάνεις το χατίρι να πεθάνεις». Δεν το ανεβάζω γιατί αφενός δεν θα το διαβάσει ποτέ και αφετέρου δεν τον ενδιαφέρει η γνώμη μου. Επίσης, εγώ δεν έχω το δικαίωμα να δώσω καμία συμβουλή στον Νίκο Ρωμανό. Είναι καλύτερος από εμένα. Και είναι ελεύθερος.)

(Η φωτογραφία είναι από την πορεία αλληλεγγύης στον Νίκο Ρωμανό την περασμένη Τρίτη.)

Pitsirikos

------------------
[Πηγή]

Η κονσέρβα με τα σκουλήκια

Κάθε φορά που ένας πολιτικός κρατούμενος (σ.σ. ναι φίλε μικροαστέ, υπάρχουν πολιτικοί κρατούμενοι στη χώρα, για τους οποίους επισήμως τα επιβαρυντικά στοιχεία είναι ο Μπακούνιν στην σχολική βιβλιοθήκη τους) ξεκινά απεργία πείνας για να διεκδικήσει ανθρώπινα ή και νόμιμα δικαιώματά του, ανοίγει η κονσέρβα με τα σκουλήκια της ελληνικής κοινωνίας.


Θρασύδειλα απολειφάδια της ανθρώπινης ύπαρξης, οσφυοκάμπτες κάθε εξουσίας, με ένα δάκτυλο να. Υψωμένο και έτοιμο να σου βγάλει το μάτι.

Κακούργος. Τρομοκράτης. Απειλή για την κοινωνία.

Αλλά και ψευτοεπαναστάτης, πλουσιόπαιδο των βορείων προαστίων.

Αυτοί και άλλοι χαρακτηρισμοί που διαχωρίζουν το νομιμόφρονα από το χρυσαυγίτη, οι οποίοι μοιράζονται το ίδιο χεσμένο από το φόβο βρακί.

Ποιος Μηλιώνης μωρέ στη Μύκονο; Ποιος αυτοκτονικός εφημεριδάρχης Ανδρουλιδάκης; Ποιος Γερμανός τουρίστας Χριστοφοράκος; Αυτοί είναι μάγκες ρε φίλε. Πετυχημένοι. Αυτοδημιούργητοι. Ή τέλος πάντων, τι θες και τους ανακατεύεις και πετάς τη μπάλα στην εξέδρα (βλ. μας χαλάς τη σούπα);

Λεγκαλισμός της κακιάς ώρας, που αντιλαμβάνεται το νόμο μόνο ως προνόμιο των «νόμιμων» και την αστική δημοκρατία ιδιωτικό κλαμπάκι για εμάς τους νομιμόφρονες, τους Πετρουλάκηδες.

Τι να φοβάσαι άλλωστε τον Άκη; Σάμπως σπάει αυτοκίνητα στη Στουρνάρη;

Ο τρόμος απέναντι όχι στον πιο ικανό και θρασύ εγκληματία, αλλά απέναντι στο διαφορετικό και εκείνο που θα απειλήσει την ιδέα του «τρόπου ζωής» τους. Και βέβαια ο τρόπος ζωής τους περιλαμβάνει κλέφτες, λωποδύτες, εμπόρους ναρκωτικών, απατεώνες, συμμορίες, φοροφυγάδες, βιαστές και δολοφόνους. Αλλά τους δικούς μας. Αυτούς που ξέρουμε και συνηθίσαμε.

Ο αναρχικός απεργός πείνας είναι η μεγάλη απειλή. Γιατί με την πέρα από το ανθρώπινο αυτοκαταστροφικότητά του γκρεμίζει τις βεβαιότητές μας.

Όχι όμως και ότι από την άλλη πλευρά δεν υπάρχει υποκρισία.

Χολωμένα δειλά τυπάκια, απειλούν θεούς και δαίμονες αν πεθάνει ο Ρωμανός. Λες και περιμένουν το σύνθημα από το θάνατο για να βγουν στο δρόμο. Ούτε καν αυτό. Ούτε καν αυτοί. Οι άλλοι. Η πιο μακάβρια περίπτωση ανάθεσης. Πρακτικά εύχονται το θάνατο που θα ξυπνήσει την λανθάνουσα επαναστατικότητα που θα τα κάνει «πουτάνα όλα». Δε βαριέσαι όμως. Κι αν δεν καεί το πελεκούδι, θα φταίνε οι «άλλοι» που δεν σηκώθηκαν από τον καναπέ τους.

Και κάτι άλλοι τουρίστες που είδαν φως και μπήκαν. Το επαναστατικό υποκείμενο ως θεματικό πάρκο. Κάτι σαν θρησκευτικός τουρισμός στους Άγιους Τόπους για την κάθαρση της μικροαστικής ψυχής. Ως ότου φύγει και πάλι η μόδα της «αλληλεγγύης» και να επιστρέψουν στην ρουτινιάρικη εγωπάθειά τους.

Σε δουλειά να βρισκόμαστε…

Υ.Γ. Όχι, οι παραπάνω αράδες δεν αφορούν τον Ν. Ρωμανό ειδικότερα, αλλά την υποκρισία γενικότερα.

Zaphod

--------------
[Πηγή]