Απεργία από Δευτέρα 16/9 μέχρι Παρασκευή 20/9 των μελών ΔΕΠ Πανεπιστημίου Αιγαίου

Απόφαση Γενικής Συνέλευσης
του Συλλόγου ΔΕΠ Πανεπιστημίου Αιγαίου (12/9/13)

Απεργία από Δευτέρα 16/9 μέχρι Παρασκευή 20/9

Σύμφωνα με την ανακοίνωση του Κεντρικού Συμβουλίου του Συλλόγου μας (3/09/13), την οποία υιοθετούμε:
Η συγκυβέρνηση Ν.Δ.-ΠΑ.ΣΟ.Κ. σε συνεργασία με την Τρόικα συνεχίζει την προσπάθεια διάλυσης της δημόσιας ανώτατης εκπαίδευσης. Στο πλήθος των βάρβαρων αντεργατικών μέτρων που έχουν ήδη εφαρμοστεί, έρχονται να προστεθούν οι διαθεσιμότητες/απολύσεις 12.500 εργαζομένων στο δημόσιο τομέα μέχρι το τέλος Σεπτεμβρίου, ανάμεσά τους και 1765 διοικητικοί υπάλληλοι, ΕΤΕΠ, ΕΕΔΙΠ, που θα έρθουν να προστεθούν στις στρατιές των ανέργων. Μέχρι το τέλος του 2014 θα πρέπει να έχουν απολυθεί 14000 εργαζόμενες/οι ακόμη. Οι δηλώσεις περί «εξυγίανσης» του δημόσιου τομέα και αναβάθμισης των παρεχόμενων υπηρεσιών δεν είναι παρά η κυνική προσπάθεια για τη νομιμοποίηση μιας επικίνδυνης πολιτικής. Όσο για την «αξιολόγηση» των δομών δεν είναι παρά το πρώτο βήμα για τις μαζικές απολύσεις και τη διάλυση του δημοσίου.
Οι διαθεσιμότητες/απολύσεις αυτές θα διαμορφώσουν οριακή συνθήκη διάλυσης και αδυναμία λειτουργίας για την ανώτατη εκπαίδευση. Τα πανεπιστήμια και ΤΕΙ βρίσκονται σε τραγική κατάσταση τόσο από τις αντιδραστικές αλλαγές των τελευταίων χρόνων (Νόμοι Διαμαντοπούλου – Αρβανιτόπουλου), όσο και από τη συστηματική υποχρηματοδότηση, την καθυστέρηση του διορισμού των εκλεγμένων μελών ΔΕΠ, τη διαφαινόμενη κατάργηση των πιστώσεων για συμβασιούχους διδάσκοντες με βάση το ΠΔ 407/80.
Το νομοσχέδιο που ψηφίστηκε για το "νέο λύκειο" εντείνει τους ταξικούς φραγμούς στην εκπαίδευση, αναγκάζοντας τους γονείς να πληρώνουν από την τσέπη τους μια εκπαίδευση παραδομένη, ως πεδίο κερδοφορίας, στις δυνάμεις του κεφαλαίου. Με τον ίδιο τρόπο αντιμετωπίζουν κάθε δημόσιο αγαθό: την υγεία, την ασφάλιση, την ενέργεια, τις συγκοινωνίες.
Η ηγεσία της ΠΟΣΔΕΠ αποδεικνύεται ότι έχει διαλέξει το ρόλο του κυβερνητικού υπαλλήλου. Η αγωνιστική απάντηση πρέπει να έρθει από τους ίδιους τους Συλλόγους ΔΕΠ σε συντονισμό με τους άλλους εργαζομένους στα πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ (διοικητικούς, ΕΤΕΠ, ΕΕΔΙΠ), τους φοιτητές αλλά και συνολικά το εργατικό και λαϊκό κίνημα.

Στο παραπάνω πλαίσιο θεωρούμε ότι σήμερα δεν υπάρχει άλλος δρόμος από το μαζικό και ανυποχώρητο αγώνα, σε συντονισμό με το υπόλοιπο εκπαιδευτικό και εργατικό κίνημα. Το δρόμο το δείχνουν οι απεργίες των διοικητικών υπαλλήλων, η απεργία της ΟΛΜΕ, οι απεργίες που έχουν ήδη αποφασίσει άλλοι σύλλογοι ΔΕΠ σε όλη την Ελλάδα.
Και απαιτούμε:
- Να μην γίνει καμιά διαθεσιμότητα υπαλλήλου, ΕΤΕΠ, ΕΕΔΙΠ στην ανώτατη εκπαίδευση και σε όλο το δημόσιο. Καλούμε τις πρυτανικές αρχές και τη σύγκλητο να απορρίψουν τις διαθεσιμότητες και να μην συμπράξουν με τη στάση τους στις μαζικές απολύσεις. Να μην υπογραφεί από τους πρυτάνεις καμία διαπιστωτική πράξη ούτε να δοθεί στην κυβέρνηση οποιαδήποτε ονομαστική ή άλλη κατάσταση που θα αξιοποιηθεί για απολύσεις διοικητικών υπαλλήλων.
- Να γίνουν τώρα όλοι οι διορισμοί των εκλεγμένων μελών ΔΕΠ, ΕΕΔΙΠ, ΕΤΕΠ χωρίς άλλη καθυστέρηση.
- Να δοθούν πιστώσεις συμβασιούχων διδασκόντων για τις πραγματικές ανάγκες των τμημάτων. Είμαστε αντίθετοι σε κάθε προσπάθεια να μειωθούν τεχνητά οι ανάγκες των Τμημάτων σε διδάσκοντες, όπως π.χ. μέσα από κατάργηση μαθημάτων και με αυτή την έννοια διαφωνούμε με την πρόσφατη σχετική απόφαση της Συγκλήτου. Επιμένουμε ότι τα Τμήματα πρέπει να διεκδικούν το σύνολο των διδασκόντων που αναλογούν στα προγράμματα σπουδών τους.
- Να δοθεί τώρα χρηματοδότηση στην ανώτατη εκπαίδευση για να μην καταρρεύσει.

Επιπλέον παλεύουμε για την ανατροπή:
- των αντιεκπαιδευτικών νόμων των τελευταίων χρόνων, πρώτο βήμα για μια ανώτατη εκπαίδευση πραγματικά δημόσια, δωρεάν και δημοκρατική,
- της μνημονιακής εξαθλίωσης
- της καταπάτησης κάθε έννοιας δημοκρατίας στο όνομα της εξυπηρέτησης των πιστωτών.
- της πολιτικής κυβέρνησης και Τρόικας

Διακηρύσσουμε
Την πλήρη και αμέριστη συμπαράστασή μας στον αγώνα των διοικητικών συναδέλφων μας. Η απεργία τους είναι και δική μας. Είμαστε στο πλευρό τους και τους στηρίζουμε σε κάθε βήμα, σε κάθε απόφαση που θα πάρουν για να περιφρουρήσουν την απεργία τους. Συντονιζόμαστε μαζί τους σε κάθε βήμα με κοινές συσκέψεις, εκδηλώσεις, συνελεύσεις.

Και αποφασίζουμε
- Πενθήμερη απεργία από την Δευτέρα 16/9 μέχρι και Παρασκευή 20/9 και Νέα Γενική Συνέλευση την Παρασκευή 20/09.
- Στήριξη όλων των πανεκπαιδευτικών και απεργιακών συλλαλητηρίων και τοπικά και στην Αθήνα.
- Συντονισμό με τους υπόλοιπους Συλλόγους ΔΕΠ ενάντια στην απεργοσπαστική πρακτική της ΠΟΣΔΕΠ. Συντονισμό με τους συλλόγους διοικητικών υπαλλήλων όλων των πανεπιστημίων, με τους συλλόγους εκπαιδευτικών, με φορείς από υγεία και άλλους κλάδους, τόσο τοπικά όσο και κεντρικά, και ανταποκρινόμαστε στο κάλεσμά τους για συντονισμό, κοινές συσκέψεις και κοινό βηματισμό.

Με την ενότητα, την αλληλεγγύη, την κλιμάκωση των αγώνων θα δώσουμε απάντηση στην κλιμάκωση της βαρβαρότητας, θα υπερασπιστούμε τις/τους συναδέλφους, θα ανατρέψουμε την επιχείρηση διάλυσης και ιδιωτικοποίησης της δημόσιας παιδείας!

Κυρία Ρεπούση ΔΗΜΑΡτον

Ακόμη και ένα χαλασμένο ρολόι,δυο φορές την ημέρα δείχνει τη σωστή ώρα. Με αυτή την έννοια, όλα έχουν την επιβεβαίωσή τους, ακόμη και αν δεν έχουν χρηστικότητα. Δεν ξέρω γιατί η βουλευτής της ΔΗΜΑΡ κυρία Ρεπούση, επιλέγει συνεχώς να έχει το ρόλο του χαλασμένου ρολογιού, μόνο και μόνο επειδή κάποιοι θα υποστηρίξουν πως κάποιες φορές δείχνει τη σωστή ώρα. Γιατί δηλαδή δείχνει να επιλέγει να απασχολήσει με “μη χρηστικές” προκλήσεις, για να προσέξουμε πως υπάρχει ένα ρολόι, στο κομοδίνο του δημόσιου προβληματισμού.

Επιφανειακά, η κυρία βουλευτής της ΔΗΜΑΡ, έχει το θάρρος της γνώμης και επιλέγει να μιλήσει χωρίς να υπολογίζει το προσωπικό κόστος. Αναρωτιέμαι όμως, είναι έτσι; Την κυρία Ρεπούση την γνωρίσαμε όταν συνωστίστηκε όλη η Ελλάδα γύρω από την επιστημονική της άποψη για τον συνωστισμό στη Μικρασιατική καταστροφή. Η ιστορικός Ρεπούση, δεν παρέθεσε στο βιβλίο της την ιστορική καταγραφή. Δεν είχε το θάρρος έστω να γράψει πως τα ελληνικά στρατεύματα προελαύνοντας στην Ανατολία έκαναν έστω σφαγές. Απλώς «σαπούνισε» την ιστορία, λείανε τις αιχμές για να εξασφαλίσει έναν καθαρό συμψηφισμό. Παραποίησε δηλαδή την ιστορία, προς όφελος της καλής εμφάνισης, απολογούμενη σε έναν εθνικισμό από την ανάποδη. Με τον ίδιο τρόπο που οι εθνικιστές την παραποιούσαν για να έχουμε εθνικό και γενναίο δίκαιο, αυτή την παραποίησε για να έχουμε τουριστικό άδικο. Κάπως έτσι, οι σφαγιασθέντες πρόγονοι, συνωστίστηκαν στο βιβλίο της Ρεπούση και δεν υπήρξε έλληνας που δεν την έμαθε.

Η κυρία Ρεπούση χτυπάει συνεχώς με τον ίδιο τρόπο, εφευρίσκοντας μια αναγκαιότητα και μια αποκλειστική έκφραση του προοδευτισμού. Το θέμα που έθεσε με την κατάργηση των θρησκευτικών στα σχολεία είναι όντως ένα σοβαρό θέμα. Η πίστη είναι θέμα των εκκλησιών και όχι των σχολείων. Των ιερέων κάθε θρησκείας και όχι των δασκάλων. Της ανησυχίας του καθενός και όχι της επιβολής της. Αλλά όπως εύκολα καταλαβαίνει κάποιος, στην Ελλάδα υπάρχει ένα σοβαρό θέμα με τον εναγκαλισμό της Εκκλησίας με το Κράτος. Για δεκαετίες το κρατικό ταυτίζεται με το χριστιανικό και αντίστροφα. Το δημοκρατικό αίτημα λοιπόν θα ήταν ο διαχωρισμός της Εκκλησίας από το Κράτος. Δεν το έθεσε ούτε η κυρία Ρεπούση,ούτε το κόμμα της. Έτσι απλώς παρέδωσε στον ακροδεξιό λαικισμό, στη Χρυσή Αυγή δηλαδή και ένα κομμάτι της ΝΔ, τη δυνατότητα να θολώσουν τα νερά και να μιλήσουν για ανθέλληνες και για άπιστους. Υποβάθμισε ένα σοβαρό πολιτικό αίτημα, σε ένα επικοινωνιακό πυροτέχνημα.

Το τελευταίο χτύπημα της κυρίας Ρεπούση, αφορούσε την κατάργηση των Αρχαίων Ελληνικών ως νεκρή γλώσσα. Να σημειώσω εδώ, πως ως μαθητής με επιλογή στις θετικές επιστήμες, θεωρούσα κι εγώ τα Αρχαία μη αναγκαία. Μέχρι που ένα βράδυ σε εστιατόριο στο Βερολίνο ντράπηκα όταν κάποιος Ιταλός από τη Μεγάλη Ελλάδα με πλησίασε και άρχισε να μου μιλά αρχαία ελληνικά που εγώ δεν ήξερα τόσο καλά. Το ίδιο περίπου συνέβη και πριν από μερικές ημέρες, με ισπανίδα συνάδελφο που μου έπαιρνε συνέντευξη. Αναθεματίζω τον εαυτό μου που δεν μπορώ να διαβάσω την αρχαία ελληνική γραμματεία από το πρωτότυπο και που τόλμησα κάποια περίοδο στη ζωή μου να θεωρήσω ένα κομμάτι γνώσης περιττό και νεκρό.

Τα Αρχαία δεν είναι νεκρή γλώσσα. Πολύ περισσότερο δεν είναι άχρηστη γνώση. Είναι ένας τεράστιος πλούτος που είμαστε κομμάτι του, ακόμα και αν δεν μπορούμε να το διαχειριστούμε. Επίσης όπως ίσως γνωρίζει η κυρία Ρεπούση, στο ελληνικό σχολείο το πρόβλημα δεν είναι τα Αρχαία Ελληνικά. Είναι η παπαπαγαλία, η ακύρωση της κριτικής σκέψης, είναι η παραπαιδεία, το εκπαιδευτικό σύστημα και τώρα πλέον είναι και τα σχολεία που δεν μπορούν να λειτουργήσουν. Α,να συμπληρώσω πως το πρόβλημα επίσης είναι πως πολλά από τα παιδιά που πάνε στο όποιο δημόσιο ακόμη σχολείο υπάρχει, δεν έχουν να φάνε και ίσως κάποιοι γονείς τους αυτοκτονούν. Νεκροί στην πραγματικότητα κυρία Ρεπούση και όχι μεταφορικά όπως λέτε για τα αρχαία.

Η κυρία Ρεπούση δεν εξέφρασε κανέναν προβληματισμό για αυτά. Επέλεξε το θορυβώδες και ειδικό για να ακουστεί. Δεν μπορώ να την κατατάξω σε καμιά ομάδα που συνωμοτεί για να καταστρέψει την Ελλάδα, ούτε σε αυτούς που συγκρούονται για συγκρουστούν, από ιδεοληψία ή πολιτικό εγωισμό. Θεωρώ απλώς πως βρίσκει τρόπο να ακούγεται. Από το κοινοβουλευτικό έδρανο που της χάρισε αυτή της ιδιαιτερότητα, σηκώνει διακριτικά το πόδι και αμολάει μια ηχηρή. Άποψη εννοώ.

Του Κώστα Βαξεβάνη

------------------------------------------------------ 
 Ακόμα ένα ωραίο άρθρο για το θέμα από τον σημερινό Στάθη
-------------------------------------------------------------------------------------------
(κι εκεί που σχολίαζα σε ανάλογη ανάρτηση φίλου μου (και μάλιστα υπερασπιστική) στο φβ για το ίδιο θέμα, βρήκα αυτό το άρθρο του Κ.Βαξεβάνη που με επιβεβαιώνει:
1)Η κ. Ρεπούση αναδεικνύει τις παρονυχίδες και αφήνει το κυρίως πρόβλημα ασχολίασττο: εδώ η ευρωληγούρικη μνημονιακή λαίλαπα κλείνει σχολεία, απαξιώνει και απολύει καθηγητές, ιδιωτικοποιεί την δημόσια εκπαίδευση, στρέφει τα φτωχά λαικά στρώματα να πληρώνουν αυτά που πλέον δεν έχουν στα φροντιστήρια, απαξιώνει τα πανεπιστήμια κ.ο.κ. και η κ. Ρεπούση συστηματικά αγνοεί όλα αυτά και προκλητικά εξακολουθεί να πετάει πομφόλιγες για τις "παρονυχίδες", για δευτερεύοντα θέματα... Γιατί δευτερεύον θέμα είναι αν θα γίνεται μάθημα Θρησκευτικών ή Θρησκειολογίας στο Γυμνάσιο ή αν πρέπει να διδάσκονται τα αρχαία ατόφια ή από μετάφραση, όταν σχολεία κλείνουνε, τάξεις διπλασιάζονται, οι δάσκαλοι είναι πένητες και απαξιωμένοι...Λυπάμαι αδυνατώ να την παρακολοθήσω άλλο πόσο μάλλον να την υπερασπιστώ, γιατί πλέον πιστεύω ότι το κάνει με σύστημα.
2)ακόμα και μια έστω σωστή θέση πρέπει να διατυπώνεται στο σωστό τόπο και χρόνο, αλλιώς είναι προσχηματική ή υπηρετεί αλότρια συμφέροντα. Την Ρεπούση αφενός τη θεωρώ κακή ιστορικό και αφετέρου την εντάσω στον εσμό εκείνων των δήθεν διανοούμενων ακαδημαϊκών του επιπέδου Διβάνη, Σώτης Τριανταφύλλου, (αλλά και Τατσόπουλου), της ομάδας protagon, που θέτουν το εγώ τους ποιό πάνω από τη κοινωνία και εθίζουν και αποπροσανατολίζουν τον κόσμο με μισές αλήθειες που δεν γιατρεύουν τη οποιαδήποτε "νόσο", αλλά έντεχνα περνούν νεοφιλελεύθερες απόψεις. Δεν διεκδικώ το αλάθητο, αλλά πιστεύω ότι αυτοί κάνουν μεγαλύτερο κακό.
AMOR)

ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΣΥΛΛΟΓΟΥ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΩΝ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ ΤΟΥ Π.Θ.

ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ ΠΡΩΤΟΕΤΕΙΣ ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΚΑΙ ΦΟΙΤΗΤΡΙΕΣ

Βόλος, 9 Σεπτεμβρίου 2013

Αγαπητοί γονείς, αγαπητοί φοιτητές και φοιτήτριες,

Εμείς, οι εργαζόμενοι, μαζί με τους Καθηγητές μας, σας καλωσορίζουμε στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας. Σας συγχαίρουμε, φοιτητές, φοιτήτριες και τους γονείς που σας στήριξαν, καθώς γνωρίζουμε καλά, πόσο κοπιάσατε για να κάνετε πράξη το όνειρο σας, να σπουδάσετε σε ένα καλό δημόσιο, υψηλού κύρους, ελληνικό πανεπιστήμιο.

Σήμερα, την ώρα που στο Ίδρυμα μας ετοιμαζόμαστε να ξεκινήσουμε το ακαδημαϊκό έτος, να εγγράψουμε τους νεοεισαχθέντες προπτυχιακούς και μεταπτυχιακούς φοιτητές του, να αποχαιρετήσουμε τους επιτυχημένους διπλωματούχους του, να αρχίσουμε το νέο πρόγραμμα σπουδών, να ανοίξουμε τις αίθουσες διδασκαλίας και τα εργαστήρια, συνέβη κάτι περίεργο και δραματικό ταυτόχρονα.

Η κυβέρνηση ανακοίνωσε πως θέτει σε διαθεσιμότητα 1765 εργαζόμενους μας διοικητικούς υπαλλήλους σε όλα τα ΑΕΙ και ΤΕΙ. Την ίδια στιγμή προαναγγέλλει την διαθεσιμότητα του 40% των καθηγητών, στο επόμενο έτος, όπως και νέες  διαθεσιμότητες διοικητικών υπαλλήλων στους επόμενους μήνες. Τις οικονομικές δυνατότητες μας τις έχει ήδη μειώσει κάτω από μισό: Τα κονδύλια για τα μαθήματα, για τα κτίρια, για τις βιβλιοθήκες, για τους μισθούς. Παράλληλα απέλυσε τους συμβασιούχους διδάσκοντες, αρνείται επί χρόνια να διορίσει τους νεοεκλεγμένους λέκτορες και καθηγητές, ενώ οι σχολές αιμορραγούν από τις συνταξιοδοτήσεις.

Συγχρόνως όμως αύξησε τον αριθμό των εισακτέων του Πανεπιστημίου μας. Δηλαδή με κατά 20 – 30% λιγότερους διοικητικούς, με λιγότερους καθηγητές, με ελάχιστους προϋπολογισμούς, θα πρέπει να εκπαιδεύσουμε εκατοντάδες περισσότερους φοιτητές και φοιτήτριες. Πως θα γίνει αυτό; Προφανώς θα μειωθούν τα μαθήματα, θα σταματήσουν τα δωρεάν συγγράμματα, θα κλείσουν οι βιβλιοθήκες, θα διαλυθούν οι γραμματείες, θα ρημάξουν κτίρια, θα κλείσουν εργαστήρια και μεταπτυχιακά προγράμματα. Το Πανεπιστήμιο εν ολίγοις ωθείται να μετατραπεί σε ένα ίδρυμα μεταλυκειακής κατάρτισης, σε ένα ΙΕΚ. Με εύκολα, γρήγορα πτυχία για ένα σίγουρο άνεργο μέλλον, με ελάχιστους εξαθλιωμένους εργαζόμενους και καθηγητές και που δεν θα νοιάζονται πως θα διδάξουν, αλλά πως θα επιβιώσουν. Τότε θα σας ζητήσουν και δίδακτρα επιπλέον, καθώς οι σπουδές δεν θα βγαίνουν.  Αυτό δεν θα συμβεί στο μακρινό μέλλον, συμβαίνει τώρα: Την τριετία των Μνημονίων σημαντικές κατακτήσεις κατεδαφίζονται. Ανάμεσά τους, η δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση που επιχειρείται σταδιακά να περάσει στα χέρια ασύδοτων επιχειρηματικών συμφερόντων. Τα δημόσια σχολεία όπως και τα Πανεπιστήμια συγχωνεύονται, οι εκπαιδευτικοί έχουν υποστεί δραματικές περικοπές και χιλιάδες από αυτούς δεν θα βρίσκονται στην τάξη το Σεπτέμβριο, η χρηματοδότηση συρρικνώνεται, το πιο εκλεκτό τμήμα της κρατικής τεχνικής εκπαίδευσης καταργήθηκε, για να επωφεληθούν γνωστοί εκπαιδευτικοί πολυοργανισμοί. Στόχος της πολιτικής αυτής η βαθμιαία εξαφάνιση του δημόσιου σχολείου και Πανεπιστημίου και η πλήρης επικράτηση ενός πλήρως διεφθαρμένου εκπαιδευτικού μοντέλου, όπου απολυτήρια και πρόσβαση στο Πανεπιστήμιο θα έχουν μόνο όσοι έχουν τη δυνατότητα να πληρώσουν.

Αγαπητοί γονείς, αγαπητοί φοιτητές και φοιτήτριες,

Υπό αυτές τις συνθήκες, αποφασίσαμε ότι δεν μπορούμε να λειτουργήσουμε άλλο, να υπομείνουμε άλλο τον κατήφορο. Δεν μπορούμε να περιμένουμε πότε θα απολυθεί και ο επόμενος διπλανός μας μέχρι να έλθει η σειρά μας, πότε θα πάψουμε να έχουμε υπολογιστή, γραφείο, αίθουσα διδασκαλίας, αμφιθέατρο, εργαστήριο έρευνας. Πότε θα καταργήσουμε σχολές, πότε οι φοιτητές μας θα αναγκαστούν να πληρώνουν δίδακτρα για να διδάσκονται. Δεν μπορούμε να φανταστούμε πως είναι δυνατόν, συνάνθρωποι μας που στις 16 Σεπτεμβρίου θα βρίσκονται στον δρόμο, νέοι με παιδιά, με άλλους απολυμένους ή ανέργους στις οικογένειες τους, θα κάθονται λίγο πριν μαζέψουν τα πράγματα από το γραφείο τους, στις γραμματείες των σχολών, να εγγράφουν χαμογελαστοί τους φοιτητές μας, πως οι διδάσκοντες οι οποίοι θα γνωρίζουν ότι σε λίγους μήνες θα έχουν την ίδια τύχη, θα βρουν το κουράγιο να διδάξουν στα αμφιθέατρα, να σταθούν όρθιοι και αξιοπρεπείς σαν πανεπιστημιακοί δάσκαλοι.

Μα θα μας πείτε: η Ελλάδα έχει ήδη ένα εκατομμύριο ανέργους, η Αθήνα σαράντα χιλιάδες αστέγους στα πεζοδρόμια της, το ένα τρίτο των νοικοκυριών βρίσκεται κάτω από το όριο της φτώχειας, οι μισθοί όσων έχουν την τύχη ακόμη να πληρώνονται έχουν μειωθεί στο μισό ή στο ένα τρίτο. Ναι, έτσι είναι! Και εσείς βρίσκεστε στην ίδια κατάσταση, ο κάθε γονιός από εσάς μπορεί να είναι άνεργος, το κάθε σπίτι κινδυνεύει με πλειστηριασμό, το μηνιάτικο δεν βγαίνει, ούτε οι σπουδές των παιδιών σας. Δεν ξέρετε αν και πως θα καταφέρουν να πάρουν κάποτε το πτυχίο τους.

Το γνωρίζουμε και εμείς, είμαστε άνθρωποι σαν και εσάς, με οικογένειες, με μικρά παιδιά ή με παιδιά που σπουδάζουν. Περάσαμε από τους ίδιους δρόμους, τα ίδια θρανία. Βρεθήκαμε να υπηρετούμε ένα σπουδαίο ακαδημαϊκό ίδρυμα, με κύρος.

Αν κλείσετε για λίγο τα αυτιά σας, στη χαμηλού επιπέδου εγχώρια ειδησεογραφία και αναζητήστε τις διεθνείς κατατάξεις θα δείτε πόσο ψηλά βρίσκονται πολλά ελληνικά Πανεπιστήμια στον κόσμο.

Αγαπητοί γονείς, αγαπητοί φοιτητές και φοιτήτριες,

Ο μεγάλος χαμένος των ακραίων αυτών νεοφιλελεύθερων επιλογών για την Παιδεία είναι τα παιδιά σας, τα παιδιά μας, τα παιδιά των εργαζόμενων, των άνεργων, των φτωχών. Λίγα γράμματα και μετά αγώνας για το μεροκάματο, θα είναι η προδιαγεγραμμένη πορεία όσων δεν θα έχουν την οικονομική δυνατότητα να εξαγοράσουν εξετάσεις και τίτλους σπουδών για να βρουν μια θέση στον ήλιο. Τα όνειρά τους για μια καλύτερη ζωή θα θαφτούν κάτω από τη βουλιμία της πολιτικής, της επιχειρηματικής και της κοινωνικής ελίτ που θέλει να εξασφαλίσει για τα δικά της τέκνα τις καλύτερες δυνατές σπουδές και τις πιο ακριβοπληρωμένες θέσεις εργασίας. Μετά από πολλά χρόνια η εκπαίδευση γίνεται και πάλι μοχλός αναπαραγωγής ανισοτήτων και παγίωσης των ταξικών διαφορών, οι οποίες στην περίοδο της κρίσης έχουν οξυνθεί σε τέτοιο βαθμό, ώστε η χώρα να είναι αυτή τη στιγμή βαθιά διαιρεμένη. Οι προσπάθειες γενεών εργαζομένων για να λειανθούν οι οικονομικές, οι κοινωνικές και οι εκπαιδευτικές ανισότητες κινδυνεύουν να ματαιωθούν από μια βαθιά αντιλαϊκή, αντεργατική και αντιεκπαιδευτική πολιτική που περιφρονεί την κοινωνία και έχει ως μόνο στόχο της την εξυπηρέτηση ιδιοτελών συμφερόντων.

ΧΡΕΟΣ ΌΛΩΝ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΟΑΣΠΙΣΗ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ ΚΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΥ ΑΓΑΘΟΥ ΤΗΣ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ

Για όλους αυτούς τους λόγους λοιπόν, αγαπητοί γονείς, αγαπητοί φοιτητές και φοιτήτριες,

Εμείς οι εργαζόμενοι του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, αποφασίσαμε να σταθούμε με το κεφάλι ψηλά, όχι  μοιραίοι και άβουλοι. Θα κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας μαζί με την υπόλοιπη πανεπιστημιακή κοινότητα, για να παραδώσουμε στις επόμενες γενιές, το ίδιο και καλύτερο Πανεπιστήμιο από αυτό που μας παραδόθηκε. Γι’ αυτό  σας ζητάμε να έλθετε εδώ, μαζί μας, να σταθείτε δίπλα μας στον ωραίο αγώνα που ξεκινάμε. Ο αγώνας δεν είναι συντεχνιακός, αλλά υπαρξιακός, είναι μάχη επιβίωσης για όλους μας, εργαζόμενους στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα. Στον αγώνα αυτό σας καλούμε να βρεθείτε δίπλα μας για να ανατρέψουμε τις άθλιες μνημονιακές πολιτικές, για να ξαναγυρίσει η ελπίδα, για ένα καλύτερο αύριο για εμάς και για τα παιδιά μας.

Ο Αχιλλέας πάλεψε για όλους, έζησε όμως κι έφυγε μόνος

Γύρω στις τέσσερις η ώρα πριν το χάραμα, έχοντας τελειώσει τη βάρδιά του στην εφημερίδα όπου ήταν νυχτερινός συντάκτης ύλης, πήγαινε στην κατειλημμένη από τους εργαζόμενους ΕΡΤ για να τους συμπαρασταθεί. Ακριβώς εκεί, στη Μεσογείων, έξω από την ΕΡΤ, καθώς διέσχιζε πεζός τον δρόμο για να περάσει απέναντι και να μπει στο ραδιομέγαρο, το νήμα της ζωής του κόπηκε από τις ρόδες ενός αυτοκινήτου. «Ανδρας 39 ετών νεκρός από τροχαίο δυστύχημα» - κάπως έτσι θα περιγραφεί το περιστατικό.

Ψυχρά. Αποστειρωμένα. Χωρίς σύνδεση με την ΕΡΤ, το κλείσιμό της από την κυβέρνηση, την κατάληψή της από τους εργαζόμενους, την αλληλεγγύη προς εκείνους που μάχονται, τον ιδιαίτερο ρόλο κάποιων πρωτοπόρων προοδευτικών ανθρώπων στην έκφραση της συμπαράστασης προς εκείνους που αγωνίζονται να σώσουν τη δουλειά τους. Ο Αχιλλέας ανήκε σε αυτούς τους ανθρώπους, αυτό το γνωρίζαμε σχεδόν όλοι στο «Εθνος» και όχι μόνο στην εφημερίδα. Δεν υπήρχε κοινωνικός αγώνας που να μην τρέξει να συμμετάσχει. Δεν υπήρχε διαδήλωση προοδευτικού χαρακτήρα που να μην πάρει μέρος.

Μόλις ερχόταν στην εφημερίδα, οι συνάδελφοι με την πρώτη ματιά καταλάβαιναν αν έπεσαν ή όχι δακρυγόνα στη διαδήλωση από το αν τα μάτια του Αχιλλέα ήταν κόκκινα ή όχι - γιατί ποτέ δεν βρισκόταν στα «ασφαλή μετόπισθεν». Πάντα στην πρώτη γραμμή. Την πολιτικοποίηση του Αχιλλέα και την ανιδιοτελή συμμετοχή του στους κοινωνικούς αγώνες την ξέραμε ακόμη και όσοι απλώς τον γνωρίζαμε. Το τρομερό γεγονός του θανάτου του όμως άφησε όλη την εφημερίδα αποσβολωμένη, καθώς μάθαμε αυτό που ίσως γνώριζαν ελάχιστοι φίλοι του. Πόσο μόνος έζησε αυτός ο άνθρωπος, ο οποίος έφυγε μόνος πάνω στον ανθό της ζωής του, την ώρα που πήγαινε να κάνει για μία ακόμη φορά αυτό στο οποίο την είχε αφιερώσει: να δείξει με την παρουσία του την αλληλεγγύη του σε εργαζόμενους που βρίσκονται σε κινητοποίηση. Δεν είχε δική του οικογένεια, δεν είχε αδέλφια, δεν είχε γονείς.

Δεν υπήρχε κανένας συγγενής να καλέσει η αστυνομία για να κάνει αναγνώριση του νεκρού. Κλήθηκε συνάδελφος από την εφημερίδα να εκπληρώσει αυτό το βαρύ καθήκον, αλλά προηγήθηκε ο διασώστης υπηρεσίας της ΕΡΤ, ο οποίος αναγνώρισε φυσικά τον Αχιλλέα που κάθε μέρα σχεδόν ήταν κοντά τους. Ομολογώ ότι αισθάνθηκα ρίγος όταν άκουσα σοκαρισμένο συνάδελφο να διηγείται κάτι που είχε ακούσει τον Αχιλλέα να λέει κάποτε: «Αν χάσω τη δουλειά μου, δεν θα έχω ούτε ένα πιάτο φαΐ να φάω!» Μόλις τώρα συνειδητοποιήσαμε όλοι ότι αυτό δεν ήταν σχήμα λόγου, αλλά δωρική περιγραφή της πραγματικότητας. Δεν υπήρχε ούτε μάνα, ούτε αδερφή, ούτε γιαγιά, ούτε πατέρας, ούτε αδερφός, ούτε παππούς να του βάλει ένα πιάτο φαΐ να φάει. Ο Αχιλλέας καταλάβαινε πολύ καλύτερα από τον καθένα μας γιατί έπρεπε να πάει να συμπαρασταθεί στους εργαζόμενους που αγωνίζονται να κρατήσουν τις δουλειές τους ή να βελτιώσουν τη ζωή τους. Αυτός ήξερε.

Εμείς δεν ξέραμε το μεγαλείο της ψυχής του για να προλάβουμε να του εκφράσουμε ταπεινά την εκτίμηση και την ευγνωμοσύνη μας όσο ήταν ζωντανός. Το σημαντικό για τον Αχιλλέα ήταν ότι τη σύντομη ζωή του την έζησε γεμάτος από «τον έπαινο του δήμου» που λέει κι ο ποιητής, γιατί τα πλούτη του Αχιλλέα ήταν τα αισθήματα ευγνωμοσύνης κι ελπίδας που έβλεπε στα μάτια εκείνων των εργαζομένων στους οποίους συμπαραστεκόταν κυριολεκτικά κάθε μέρα.

Η μνήμη του Αχιλλέα θα είναι ένα ακόμη άσβεστο κερί σε κάθε διαδήλωση. Μία ακόμη κραυγή που θα απαιτεί κοινωνική δικαιοσύνη. Ενας ακοίμητος «μετρητής συνειδήσεως» για όσους τον γνώρισαν και θέλουν να συνεισφέρουν στους κοινωνικούς αγώνες.

Ο ίδιος δεν βρίσκεται πια ανάμεσά μας. Οσοι θέλουν, μπορούν να τον τοποθετήσουν στις συνειδήσεις τους. Πρέπει όμως να έχουν υπόψη τους όσοι το αποφασίσουν αυτό, ότι οι Αχιλλείς αυτού του τύπου δεν αφήνουν ποτέ κανέναν να κοιμάται ήσυχος τον ύπνο του δικαίου όσο γύρω μας επικρατεί κοινωνική αδικία!

Του Γιώργου Δελαστίκ (Έθνος)

--------------------------------------------
Πηγή:alfavita

Ο ρόλος του υποστηρικτικού προσωπικού των ΑΕΙ και η «ωρολογιακή βόμβα» των διαθεσιμοτήτων Του Δ. Δαμίγου

"Τα ελληνικά ΑΕΙ λειτουργούν, σήμερα, όχι απλά με πολύ χειρότερους όρους από αυτά της αλλοδαπής αλλά σε οριακές συνθήκες ως προς το σκοπό που καλούνται να επιτελέσουν. Κι αυτό επιτυγχάνεται χάρη στο μεράκι, στο φιλότιμο, στην αυταπάρνηση του διδακτικού, ερευνητικού και υποστηρικτικού προσωπικού των Ιδρυμάτων."

Τις τελευταίες μέρες, με αφορμή τις ανακοινώσεις για το νέο «κύμα» διαθεσιμότητας που αφορά, σύμφωνα με τα δημοσιεύματα, 1.765 υπαλλήλους (κυρίως ιδιωτικού δικαίου αορίστου χρόνου) των Πανεπιστημίων και ΤΕΙ, αναζωπυρώθηκε μια – υφέρπουσα – συζήτηση αναφορικά με την αναγκαιότητα και το πλήθος του υποστηρικτικού προσωπικού[1] των ΑΕΙ. Όχι τυχαία, η συζήτηση αυτή πηγάζει βασικά από κυβερνητικούς κύκλους και, σε ορισμένες περιπτώσεις, βρίσκει ένθερμους υποστηρικτές κι εντός των ΑΕΙ, κυρίως από μέλη ΔΕΠ.

Μάλιστα, το Υπουργείο σε πρόσφατο έγγραφό του (το υπ’ αριθμ. 113287/14-8-2013/ΙΒ) επικαλείται κάποια αόριστα ποσοτικά και ποιοτικά κριτήρια και κάποιους ποσοτικούς και ποιοτικούς δείκτες (μία Διεύθυνση Διοικητικών Υπηρεσιών ανά Σχολή, η οποία θα στελεχώνεται με 12 εργαζόμενους). Από τα δεδομένα αυτά και διάφορες «διαρροές», η εικόνα που διαμορφώνεται είναι τουλάχιστον εφιαλτική: μεταξύ 30% και 70% του υπηρετούντος προσωπικού φέρεται να οδηγείται σε διαθεσιμότητα και από εκεί στον προθάλαμο της απόλυσης!

Αν μπορέσει κάποιος να προσπεράσει την ανθρώπινη διάσταση αυτής της τραγωδίας (πράγμα ομολογουμένως δύσκολο, καθώς με τους ανθρώπους αυτούς έχουμε πολυετείς κοινές διαδρομές και αγωνίες μέσα στο Ίδρυμα) και τις πολιτικές πτυχές του προβλήματος υιοθετώντας το πλέον κοινότοπο «επιχείρημα» που δημιουργεί ο κοινωνικός αυτοματισμός («ξέρετε πόσοι άνθρωποι έχουν χάσει τη δουλειά τους στον ιδιωτικό τομέα;»), τότε μια «τεχνοκρατική» προσέγγιση θα πρέπει να δώσει απάντηση σε δύο βασικά ερωτήματα, αξιοποιώντας και τη διεθνή εμπειρία:

(α)   Ποια είναι η σημασία του υποστηρικτικού προσωπικού στη διοικητική, εκπαιδευτική και ερευνητική λειτουργία ενός ΑΕΙ;
(β)   Ποιος αριθμός υποστηρικτικού προσωπικού θεωρείται επαρκής;

Ως προς το πρώτο ερώτημα, η απάντηση για τη συντριπτική πλειοψηφία του διδακτικού προσωπικού, τουλάχιστον στο ΕΜΠ, ευελπιστώ ότι θα ήταν προφανής: δεν μπορεί να υπάρξει ΑΕΙ χωρίς το υποστηρικτικό του προσωπικό. Πολύ δε περισσότερο, από τη στιγμή που η ζοφερή πραγματικότητα έχει οδηγήσει το ΕΜΠ και άλλα ελληνικά ΑΕΙ, σε μια πολύπλευρη αξιοποίηση του προσωπικού αυτού όχι μόνο στη διοικητική αλλά και στην εκπαιδευτική (π.χ. επιτηρήσεις, βοήθεια σε εργαστηριακά μαθήματα, κλπ.) και στην ερευνητική διαδικασία (όπως εύκολα αποδεικνύεται όχι μόνο από τα τυπικά υψηλά προσόντα του προσωπικού αλλά και από τα βιογραφικά τους, π.χ. συμμετοχή σε επιστημονικές εργασίες). Τα σημεία αυτά, άλλωστε, επισημαίνονται και στην από 25/8/2013 απόφαση της Συγκλήτου του ΕΜΠ.

Η αναγνώριση της βαρύτητας του ρόλου του υποστηρικτικού προσωπικού, έστω και σε αμιγώς διοικητικές και τεχνικές θέσεις, επισημαίνεται όμως και στη διεθνή βιβλιογραφία και πρακτική. Για παράδειγμα, στην Έκθεση Higher Education Management Review[2] (Graham, 2009[3]), αναφέρεται χαρακτηριστικά: “… the key resource for universities is their academic and general staff[4]…”, συνεχίζοντας “…general staff not only support and facilitate teaching and research, but also contribute significantly to the effectiveness of universities by providing expertise and skills in management, policy development, student administration, curriculum development, budget administration, infrastructure and marketing…”. Ο Middleton (2006)[5] περιγράφει τα αποτελέσματα μιας έρευνας που πραγματοποιήθηκε από το Υπουργείο Παιδείας της Νέας Ζηλανδίας[6], συνθέτοντας αποτελέσματα από 146 μελέτες αναφορικά με τις επιπτώσεις των υποστηρικτικών υπηρεσιών και των ακαδημαϊκών προγραμμάτων στις επιδόσεις των προπτυχιακών φοιτητών. Το κεντρικό συμπέρασμα ήταν ότι η συμβολή του υποστηρικτικού προσωπικού είναι κομβικής σημασίας στην επίτευξη των ακαδημαϊκών αποτελεσμάτων, αναφέροντας επί λέξει: “…the contribution of nonteaching staff is also central to those outcomes. In other words, while excellent teaching is necessary to achieve positive academic outcomes in a tertiary institution, it is in itself not sufficient…”. Επίσης, η Graham (2012)[7] αναδεικνύει, χρησιμοποιώντας ως περίπτωση μελέτης το University of Technology Sydney (UTS), τη συμβολή του υποστηρικτικού προσωπικού στην επίτευξη υψηλών ακαδημαϊκών επιδόσεων επισημαίνοντας την αλλαγή της «ταυτότητάς» του μέσα σε ένα ταχέως εξελισσόμενο ακαδημαϊκό και τεχνολογικό περιβάλλον, επισημαίνοντας και τα ευρήματα του Bassnett (2005)[8]: “…(professional staff) are having to take on all kinds of tasks that would once have been done by academics…”. Αντίστοιχα αποτελέσματα καταγράφονται σε μια σειρά άλλων επιστημονικών ερευνών (π.χ. Welsh & Metcalf, 2003[9], Szekeres, 2004[10], Whitchurch, 2008[11], Graham, 2010[12], κ.ά.).

Η σημασία και η βαρύτητα του υποστηρικτικού προσωπικού στο ρόλο που επιτελούν τα ΑΕΙ δεν απαντά ωστόσο στις θέσεις του Υπουργείου Παιδείας για πλεονάζον προσωπικό 1700 και πλέον εργαζομένων, με βάση «…ποιοτικούς και ποσοτικούς δείκτες σύμφωνα με τη διεθνή πρακτική…»[13].  Μολονότι οι ποσοτικοί δείκτες δεν μπορούν να συλλάβουν και να απεικονίσουν τις ιδιαιτερότητες της εκπαιδευτικής διαδικασίας (π.χ. την ανάγκη υποστήριξης εργαστηριακών μαθημάτων), ακολούθως χρησιμοποιείται, χωρίς να υιοθετείται, η «ποσοτική» λογική που επικαλείται το Υπουργείο Παιδείας προκειμένου να αναδειχθεί, με τα δικά του επιχειρήματα, η διαστρέβλωση της πραγματικότητας για το δήθεν «πλεονάζον προσωπικό».

Σύμφωνα με ένα αρχείο EXCEL που είδε το φως της δημοσιότητας, στο οποίο στηρίχτηκε η επεξεργασία του κυβερνητικού επιτελείου για να καταλήξει στον αριθμό των 1.765 υπαλλήλων των Πανεπιστημίων και ΤΕΙ  που θα τεθούν σε διαθεσιμότητα[14], στα ελληνικά ΑΕΙ υπηρετούν 12.314 μέλη διδακτικού και ερευνητικού προσωπικού (μέλη ΔΕΠ, ΕΕΔΙΠ/ΕΡΔΙΠ, μόνιμοι βοηθοί και επιστημονικοί συνεργάτες), εκ των οποίων 10.224 στα Πανεπιστήμια και 2.090 στα ΤΕΙ και 9.231 μέλη υποστηρικτικού προσωπικού (διοικητικοί υπάλληλοι μόνιμοι και ΙΔΑΧ, ΕΤΕΠ/ΕΤΠ, κλπ.), εκ των οποίων 7.254 στα Πανεπιστήμια και 1.977 στα ΤΕΙ. Με βάση τα παραπάνω, η αναλογία υποστηρικτικού: διδακτικού/ερευνητικού προσωπικού ανέρχεται σε 0,75:1 συνολικά και 0,71:1 για τα Πανεπιστήμια και 0,95:1 για τα ΤΕΙ, αντίστοιχα.

Από τα επίσημα στατιστικά στοιχεία, οι εγγεγραμμένοι φοιτητές των Πανεπιστημίων και των ΤΕΙ της χώρας ανέρχονται σε 596.964 (οι 367.034 φοιτούν στα πανεπιστήμια και οι 229.930 στα ΤΕΙ), εκ των οποίων οι 303.026 είναι εγγεγραμμένοι πέραν των κανονικών εξάμηνων φοίτησης με βάση τα κριτήρια του Υπουργείου Παιδείας (Κάτσικας, 2013[15]). Από τα παραπάνω, προκύπτει ότι η αναλογία φοιτητών:μελών διδακτικών/ερευνητικών καθηκόντων για τα ελληνικά ΑΕΙ ανέρχεται σε  48:1 με βάση τους εγγεγραμμένους και 24:1 με βάση αυτούς που φοιτούν στα κανονικά εξάμηνα. Οι αναλογίες για Πανεπιστήμια και ΤΕΙ διαμορφώνονται σε 36:1 και 110:1, αντίστοιχα, για το σύνολο των εγγεγραμμένων φοιτητών και σε 17:1 και 58:1, αντίστοιχα, για αυτούς που φοιτούν στα κανονικά εξάμηνα. Οι αναλογίες αυτές, τουλάχιστον για ορισμένα πανεπιστήμια, αναμένεται να επιδεινωθούν δεδομένης της αύξησης των εισακτέων για το ακαδημαϊκό έτος 2013-2014.

Όσον αφορά στο υποστηρικτικό προσωπικό, τα δεδομένα διαμορφώνονται ως εξής:

• Για το σύνολο των εγγεγραμμένων φοιτητών στα Πανεπιστήμια και ΤΕΙ η αναλογία φοιτητών:μέλη υποστ. προσωπικού ανέρχεται σε 65:1.
• Για το σύνολο αυτών που φοιτούν στα κανονικά εξάμηνα στα Πανεπιστήμια και ΤΕΙ η αναλογία φοιτητών:μέλη υποστ. προσωπικού ανέρχεται σε 32:1.
• Για το σύνολο των εγγεγραμμένων φοιτητών στα Πανεπιστήμια η αναλογία φοιτητών:μέλη υποστ. προσωπικού ανέρχεται σε 51:1.
• Για το σύνολο αυτών που φοιτούν στα κανονικά εξάμηνα στα Πανεπιστήμια η αναλογία φοιτητών:μέλη υποστ. προσωπικού ανέρχεται σε 24:1.
• Για το σύνολο των εγγεγραμμένων φοιτητών στα ΤΕΙ η αναλογία φοιτητών:μέλη υποστ. προσωπικού ανέρχεται σε 116:1.
• Για το σύνολο αυτών που φοιτούν στα κανονικά εξάμηνα στα ΤΕΙ η αναλογία φοιτητών:μέλη υποστ. προσωπικού ανέρχεται σε 62:1.

Θα πρέπει δε να σημειωθεί ότι οι αναλογίες αυτές αφορούν μόνο στους προπτυχιακούς και όχι στους μεταπτυχιακούς φοιτητές και υποψήφιους διδάκτορες.

Ποια είναι η αντίστοιχη, λοιπόν, εικόνα της διεθνούς πραγματικότητας που επικαλείται (αόριστα πάντα) το Υπουργείο Παιδείας;

Με βάση τα στατιστικά στοιχεία της UK Higher Education Statistics Agency, στο Ηνωμένο Βασίλειο, για το ακαδημαϊκό έτος 2011-2012, ο αριθμός του διδακτικού/ερευνητικού προσωπικού ανήλθε σε 181.385 άτομα (πλήρους και μερικής απασχόλησης), ενώ του υποστηρικτικού προσωπικού σε 196.860 άτομα[16]. Δηλαδή, η αναλογία μελών υποστηρικτικού:διδακτικού/ερευνητικού προσωπικού ανέρχεται σε 1,1:1, ήτοι 45% περίπου υψηλότερη από αυτή των ελληνικών ΑΕΙ. Επίσης, ο συνολικός αριθμός των προπτυχιακών φοιτητών ανέρχεται σε 1.928.140 άτομα[17]. Με βάση τα δεδομένα αυτά, η αναλογία φοιτητών:μελών διδακτικών/ερευνητικών καθηκόντων ανέρχεται σε περίπου 11:1, ήτοι 2,5 έως 4,5 περίπου φορές χαμηλότερη (και συνεπώς καλύτερη) από αυτή των ελληνικών ΑΕΙ, και η αναλογία φοιτητών:μέλη υποστ. προσωπικού ανέρχεται σε 10:1, ήτοι 3,2 έως 6,5 φορές χαμηλότερη (και συνεπώς καλύτερη) από αυτή των ελληνικών ΑΕΙ.

Αντίστοιχη εικόνα σχηματίζεται από τη μελέτη των στοιχείων που αφορούν σε παγκοσμίου φήμης πανεπιστήμια, στα οποία στοχεύουν, υποτίθεται, οι «μεταρρυθμιστικές» προσπάθειες του Υπουργείου Παιδείας με τη συνδρομή μάλιστα ιθυνόντων νόων εξ Εσπερίας. Για παράδειγμα, το ΜΙΤ, το 2013, απασχολεί 11.000 περίπου άτομα, εκ των οποίων 1.022 είναι διδακτικό προσωπικό[18] με 4.503 προπτυχιακούς φοιτητές[19]. Η αναλογία προπτυχιακών φοιτητών:μελών διδακτικού προσωπικού ανέρχεται σε 5:1, περίπου. Το Stanford, το 2012, απασχολούσε 10.979 μέλη για την υποστήριξη του διδακτικού/ερευνητικού έργου[20]. O συνολικός αριθμός των προπτυχιακών φοιτητών ανερχόταν σε 7.063[21], δηλαδή 0,64 φοιτητές:μέλη υποστ. προσωπικού (δηλ. 38 έως 80 φορές χαμηλότερη από αυτή των ελληνικών Πανεπιστημίων!). Τα μέλη διδακτικού/ερευνητικού προσωπικού (“tenure-line”) ανέρχονταν σε 1.995[22] και όπως αναφέρεται στην ιστοσελίδα του πανεπιστημίου, η αναλογία φοιτητών:μέλη διδακτικού/ερευνητικού προσωπικού ήταν 5:1[23]. Το California Institute of Technology έχει 300 μέλη διδακτικού/ερευνητικού προσωπικού για 978 προπτυχιακούς φοιτητές, που διαμορφώνουν μια αναλογία φοιτητών:μελών διδακτικού προσωπικού 3:1 περίπου, ενώ ο συνολικός αριθμός των απασχολούμενων στο πανεπιστήμιο ανέρχεται σε 3.900 περίπου[24]. Το Princeton έχει 5.264 προπτυχιακούς φοιτητές και απασχολεί 5.974 εργαζόμενους, εκ των οποίων 1.148 είναι μέλη διδακτικού/ερευνητικού προσωπικού (πλήρους και μερικής απασχόλησης), με αναλογία φοιτητών:μελών διδακτικού προσωπικού 6:1 περίπου[25].

Η σύγκριση των στοιχείων από την ελληνική και διεθνή πραγματικότητα προκαλούν ανάμεικτα συναισθήματα. Από τη μία πλευρά, γεννούν οργή για τον εμπαιγμό και την προσπάθεια παραπλάνησης της ακαδημαϊκής κοινότητας και της ελληνικής κοινωνίας από την ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας με αναφορές σε «πλεονάζον προσωπικό» με βάση «διεθνείς πρακτικές» και θλίψη για την κατάσταση που βρίσκονται τα ελληνικά ΑΕΙ, με την ευθύνη των εκάστοτε κυβερνώντων. Από την άλλη πλευρά, ωστόσο, δημιουργούν κι ένα αίσθημα περηφάνιας, γιατί με πενιχρούς προϋπολογισμούς και δαπάνες Ε&Α, απαράδεκτη υποστελέχωση, ελλιπείς υποδομές, εξαθλιωμένο μισθολογικά προσωπικό, το ΕΜΠ και άλλα ελληνικά ΑΕΙ, καθώς και μεμονωμένες ελληνικές ερευνητικές ομάδες επιτυγχάνουν σημαντικές διεθνείς διακρίσεις. Ανεξάρτητα, πάντως, από τα όποια συναισθήματα, οι ποσοτικοί δείκτες, τους οποίους συχνά (αλλά πάντα αόριστα) επικαλείται η εκάστοτε ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας για να λοιδορήσει τα Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ, αποδεικνύουν ότι τα ελληνικά ΑΕΙ λειτουργούν, σήμερα, όχι απλά με πολύ χειρότερους όρους από αυτά της αλλοδαπής αλλά σε οριακές συνθήκες ως προς το σκοπό που καλούνται να επιτελέσουν. Κι αυτό επιτυγχάνεται χάρη στο μεράκι, στο φιλότιμο, στην αυταπάρνηση του διδακτικού, ερευνητικού και υποστηρικτικού προσωπικού των Ιδρυμάτων.

Οποιαδήποτε διαθεσιμότητα-απόλυση υποστηρικτικού προσωπικού θα λειτουργήσει ως εκρηκτικός μηχανισμός που θα κατεδαφίσει ότι έχει μείνει όρθιο στα ελληνικά ΑΕΙ τα τρία τελευταία χρόνια των Μνημονίων. Οι συνέπειες δεν θα πλήξουν μόνο τα Ιδρύματα αλλά και τη σκληρά δοκιμαζόμενη ελληνική κοινωνία, καθώς τα ΑΕΙ θα αδυνατούν αντικειμενικά να λειτουργήσουν. Πολλές ηγεσίες του Υπουργείου Παιδείας τα τελευταία χρόνια υπονομεύουν, συστηματικά και σταθερά, το δημόσιο Πανεπιστήμιο (πάντα φυσικά με την επίκληση της «μεταρρύθμισης»). Η σημερινή πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας, ωστόσο, υλοποιώντας απαρέγκλιτα τα προστάγματα της μνημονιακής πολιτικής θα μείνει στην Ιστορία ως αυτή που έβαλε την οριστική ταφόπλακα στη δημόσια και δωρεάν τριτοβάθμια εκπαίδευση.

---

[1]     Στο παρόν κείμενο χρησιμοποιείται ο όρος «υποστηρικτικό προσωπικό», συμπεριλαμβάνοντας διοικητικό και τεχνικό προσωπικό, στο οποίο, επισήμως, δεν ανατίθενται διδακτικά καθήκοντα, για λόγους συγκρισιμότητας με τα διεθνή στατιστικά στοιχεία.

[2]     Hoare, D. (Chair) (1995). Higher education management review. Canberra: AGPS.

[3]     Graham, C. (2009). Investing in early career general staff, Journal of Higher Education Policy and Management, 31(2), pp.175-183.

[4]     Διεθνώς, τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια συστηματική προσπάθεια απαλοιφής του όρου “non-academic staff”, καθώς θεωρείται υποτιμητικός και χρησιμοποιούνται οι όροι “general staff” ή “professional staff” (βλ. για παράδειγμα: Sebalj, D., Holbrook, A. & Bourke, S. (2012). The rise of ‘professional staff’ and demise of the ‘non-academic’: a study of university staffing nomenclature preferences, Journal of Higher Education Policy and Management, 34(5), pp. 463-472).

[5]     Middleton, S. (2006). The divided house in tertiary: The importance of service departments in positive academic outcomes. Paper presented at the Association for Tertiary Education Management Conference, Sydney, August 2006. Διαθέσιμο: http://pandora.nla.gov.au/pan/10533/20061010-0000/www.temc.org.au/downloads/papers/TheDividedHouseinTertiary_MIDDLETON.pdf

[6]     Prebble, T., Hargreaves, H., Leach, L., Naidoo., Suddaby, G., Zepoke, N., (2005). The impact of student support services and academic development programmes on student outcomes in undergraduate tertiary study: A synthesis of the research. NZ Ministry of Education.

[7]     Graham, C. (2012). Transforming spaces and identities: the contributions of professional staff to learning spaces in higher education, Journal of Higher Education Policy and Management, 34 (4), pp. 437-452.

[8]     Bassnett, S. (2005). The importance of professional university administration: A perspective from a senior university manager. Perspectives: Policy and Practice in Higher Education, 9, pp. 98–102.

[9]     Welsh, J.& Metcalf, J. (2003). Administrative support for institutional effectiveness activities: responses to the ‘new accountability’, Journal of Higher Education Policy and Management, 25(2), pp. 183-193.

[10]    Szekeres, J. (2004). The Invisible Workers, Journal of Higher Education Policy and Management, 26(1), pp. 7-22.

[11]    Whitchurch, C. (2008). Beyond administration and management: reconstructing the identities of professional staff in UK higher education, Journal of Higher Education Policy and Management, 30(4), pp. 375-386.

[12]    Graham (2010). Hearing the voices of general staff: a Delphi study of the contributions of general staff to student outcomes, Journal of Higher Education Policy and Management, 32(3), pp. 213-223.

[13]    βλ. υπ’ αριθμ. 113287/14-8-2013/ΙΒ έγγραφο του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων

[14]    Ρεπορτάζ του esos.gr με τίτλο «Η διαθεσιμότητα υπαλλήλων αφορά όλα τα Πανεπιστήμια και ΤΕΙ». Διαθέσιμο: http://esos.gr/article/eidisis-tritovathmia-ekpaidefsi/diathesimothta-ypallilon-afora-ola-panepisthmia-tei

[15]    Κάτσικας, Χ. (2013). Από το Σεπτέμβριο: Διαγράφουν έναν στους τρεις φοιτητές, Εφημερίδα των Συντακτών 8/4/2013. Διαθέσιμο: http://www.efsyn.gr/?p=38252

[16]    Περιληπτικά και αναλυτικά στατιστικά στοιχεία είναι διαθέσιμα στη διεύθυνση: http://www.hesa.ac.uk/index.php?option=com_content&task=view&id=1898&Itemid=239

[17]    Περιληπτικά και αναλυτικά στατιστικά στοιχεία είναι διαθέσιμα στη διεύθυνση: http://www.hesa.ac.uk/index.php?option=com_content&task=view&id=1897&Itemid=239. Θα πρέπει επίσης να σημειωθεί ότι η HESA καταγράφει μέσα στο φοιτητικό πληθυσμό φοιτητές που είναι εγγεγραμμένοι σε αγγλικά πανεπιστήμια αλλά δεν φοιτούν στο Ηνωμένο Βασίλειο (μέσω συμφωνιών συνεργασίας/franchising), φοιτητές που φοιτούν σε προγράμματα «από απόσταση», κ.ά., όπως φαίνεται από τους ορισμούς που δίνονται στη διεύθυνση: http://www.hesa.ac.uk/content/view/1902/#SRP . Συνεπώς, οι αναλογούντες φοιτητές ανά διδακτικό και υποστηρικτικό προσωπικό στα πανεπιστήμια του Ηνωμένου Βασιλείου ενδέχεται να είναι ακόμη λιγότεροι.

[18]    MIT Facts 2013, Faculty and Staff. Διαθέσιμο: http://web.mit.edu/facts/faculty.html

[19]    MIT Facts 2013, ΜΙΤ at a Glance. Διαθέσιμο: http://web.mit.edu/facts/faqs.html

[20]    Stanford, Stanford Facts: Administration. Διαθέσιμο: http://facts.stanford.edu/administration/

[21]    Stanford, Stanford University Common Data Set 2012-2013. Διαθέσιμο: http://ucomm.stanford.edu/cds/2012

[22]    Stanford, Stanford Facts: Research. Διαθέσιμο: http://facts.stanford.edu/research/faculty

[23]    Stanford, Stanford Facts: Academics. Διαθέσιμο: http://facts.stanford.edu/academics/undergraduate

[24]    California Institute of Technology, At a glance. Διεύθυνση: http://www.caltech.edu/content/glance

[25]    Princeton University, Profile 2012-2013. Διεύθυνση: http://www.princeton.edu/pub/profile/PU-profile-2012-13.pdf

Δ. Δαμίγος, Επίκ. Καθηγητής ΕΜΠ

 

-----------------------------------

Πηγή: www.pd.ntua.gr

Η συγκλονιστική επιστολή ενός απολυμένου εργαζομένου του ΔΟΛ

Ξημερώνει Δευτέρα. Δεν θα πάω για δουλειά…

Την Παρασκευή, κατά τις 11 το πρωί, δέχθηκα το τηλεφώνημα που περίμενα εδώ και καιρό από τον διευθυντή στην εφημερίδα. Με κάλεσε στο γραφείο του, όπου μου είπε ότι «βρίσκεται στη δυσάρεστη θέση». Δε μου είπε σε ποια δυσάρεστη θέση βρίσκεται κι εγώ δεν μπήκα στον κόπο να τον βγάλω από αυτήν επισημαίνοντάς του εγώ σε ποια δυσάρεστη θέση βρίσκεται. Έπειτα μου είπε ότι αυτός δεν ήθελε καθόλου να φύγω από την εφημερίδα και ότι λυπάται πολύ. Τον παρηγόρησα άκεφα για το κακό που τον βρήκε και εκείνος μου σημείωσε ότι ποτέ δεν ξέρουμε τι μπορεί να γίνει στο μέλλον. Συμφώνησα μαζί του ότι το μέλλον είναι για όλους άδηλο, του είπα ότι δεν υπογράφω την απόλυση και έφυγα από το γραφείο του με την ψευτοπερηφάνεια εκείνου που είπε την καλύτερη ατάκα σε μια αμήχανη κουβέντα.

Στο δικό μου γραφείο δεν πήγα. Δεν είχα προσωπικά αντικείμενα να μαζέψω, τα μάζεψα όλα τον Ιούνιο όταν μας ενημέρωσαν ότι επίκειται αναδιάρθρωση τμημάτων για μείωση του κόστους –δεν ήξερα που θα με έβρισκε η «αναδιάρθρωση» ούτε αν θα έχει μείνει κανείς πια να μαζέψει τα πράγματά μου, όπως είχαμε μαζέψει εμείς του Θοδωρή. Πήρα την κόρη μου και της είπα ότι θα τηρήσω την υπόσχεσή μου να μην πηγαίνω κάθε απόγευμα στη δουλειά. Στο γιο μου δε χρειάστηκε να πω κάτι, δεν καταλαβαίνει ακόμα: απλά του επιβεβαίωσα ότι για τα γενέθλιά του θα του πάρω έναν εκσκαφέα ή ένα ποδήλατο και βγήκα για τσιγάρο. Στο τσιγάρο άρχισαν να φτάνουν και τα επόμενα ονόματα της λίστας: Ο Κώστας… Η Άννα… Η Ηρώ…Ο Γιώργος… Η Πέννυ που την ενοχλούσε συνέχεια ο καπνός από το τσιγάρο μου και μου φώναζε να το σβήσω- ειρωνεία, κανείς από τους δύο δεν θα βρει την ησυχία του από την απόλυση του άλλου.

Τα τελευταία τρία χρόνια, οι αναδιαρθρώσεις στον ΔΟΛ μοιάζουν με πολεμικά ανακοινωθέντα από το Ιράκ. «Σήμερα Παρασκευή χάσαμε 32 καλούς στρατιώτες». Από τον Σεπτέμβριο του 2010 είμαστε πάνω από 350 που πέσαμε. Άλλοι βρήκαν δουλειά, άλλοι παλεύουν ακόμα, μερικοί δουλεύουν απλήρωτοι, ο Κώστας πέθανε γιατί έσκασε το ανεύρυσμα…

Στην αρχή έδιωξαν τους διοικητικούς –πολλές δεκάδες διοικητικούς. Οι διοικητικοί είναι η πλέμπα των εφημερίδων, δεν βλέπουν το όνομά τους τυπωμένο πουθενά ούτε κι ελπίζουν να το δουν ποτέ, δε μιλάνε με υπουργούς, μεγαλογιατρούς και πρυτάνεις, δε μπορούν να καμαρώσουν στη μάνα τους. Το σωματείο έκανε απεργία και τότε είδαμε για πρώτη φορά πόσο αποφασισμένα είναι τα αφεντικά στην κρίση. Μας τραμπούκισαν, μας έβγαλαν πιστόλια κι έπειτα μας έβγαλαν και μια κάλπη για να καταδικάσουμε την απεργία αλλιώς θα έκλεινε η καθημερινή έκδοση και θα απολυόταν κόσμος. Και πήγαμε στην κάλπη και καταδικάσαμε την απεργία, όχι όλοι μας, αλλά οι περισσότεροι. Και έπειτα, ωστόσο, η καθημερινή έκδοση έκλεισε. Κι ο κόσμος απολύθηκε. 35 συνάδελφοι, που μια στιγμή ενωθήκαμε και τους φέραμε πίσω κι ύστερα τους έδιωξαν πάλι μια Παρασκευή μεσημέρι, μόλις έκλεισαν το κυριακάτικο φύλλο. Όχι πλέμπα πια. Δημοσιογράφους. Ναι, ύστερα έδιωξαν κι εμάς.

Οι δημοσιογράφοι είναι περίεργα ζώα. Σαν τους ξιπασμένους μπάτλερ, νομίζουν ότι έχουν κάτι από την ευγένεια των κυρίων τους, ότι αποκτούν κάτι από την αύρα εκείνων στους οποίους σερβίρουν το Ντραμπουί. Δεν αισθάνονται εργαζόμενοι, αισθάνονται κουκλοπαίχτες που κινούν νήματα. Αρέσκονται να υποτιμούν τον λογαριασμό τους, δεν είναι δα και ο μικρότερος, δεν νιώθουν εργαζόμενοι, αγαπάνε λένε αυτό που κάνουν, δεν είναι λειτούργημα είναι κάτι πιο έξυπνο. Συχνά βέβαια, καταλήγουν αλκοολικοί, φυλάνε μποτίλιες και αντικαταθλιπτικά στα γραφεία τους, πεθαίνουν από εμφράγματα από το καθισιό, την τρυφηλότητα, το κακό ωράριο και το άγχος της κακομοιριάς και του υπηρέτη, αλλά δε νιώθουν εργαζόμενοι –αυτοί ξέρουν, οι άλλοι δεν ξέρουν. Δεν ασχολούνται με τις παραγωγικές σχέσεις, αυτό είναι μπανάλ, νομίζουν πως ο κόσμος είναι ένας διαγωνισμός δύναμης κι επιρροής που υπάρχει από μόνη της. Στο μεταξύ το ποσοστό της υπεραξίας τους χάνεται στο σύμπαν αγνοημένο από όλους, σαν τα χτυπήματα τηλεφώνου σε ένα άδειο σπίτι. Πιστέψτε με, οι δημοσιογράφοι είμαστε πιο νάρκισσοι από τις μπαλαρίνες και σίγουρα πιο αφελείς από τους ανειδίκευτους εργάτες. Η ιδέα ότι ο κόσμος είναι κάτι άλλο από αυτό που λέμε εμείς, δεν μας περνάει από το μυαλό και καμιά φορά τη βρίσκουμε να υπογράφουμε ατομικές συμβάσεις με μειώσεις, γραμμένες σε διατυπώσεις που αποδεικνύουν την ανωτερότητα του είδους μας. Έπειτα, μόλις μας πάρουν ένα ακόμα κομμάτι από το μισθό που τους δουλέψαμε, συζητάμε σοβαρά – σοβαρά για το «ντηλ».

Την Παρασκευή με τις απολύσεις, είδα ξανά μερικούς από εμάς να έχουν έναν αέρα της τάξης μας. Τα παιδιά του in.gr μαζεύτηκαν στις σκάλες και συζητούσαν τι θα κάνουν: συζητούσαν με αυτό το είδος της αλληλεγγύης που σε κάνει να πιστεύεις, κόντρα στις προκαταλήψεις, ότι οι εργάτες δε μπορούν μόνο να κάνουν τον κόσμο πιο δίκαιο, μπορούν να τον κάνουν και πιο όμορφο. Ο φωτογράφος από τον 4ο, ο πιο ήσυχος άνθρωπος που γνώρισα ποτέ στη ζωή μου, που ήρθε συστημένος από το Μάριο να με βρει για να μου πει πως ούτε εκείνος υπέγραψε την ατομική σύμβαση και ήθελε να είναι σε επαφή μαζί μας, με την ηρεμία του ινδιάνου από τη Φωλιά του Κούκου, μου έλεγε πώς δεν έχει γυναίκα και παιδιά και θα τα καταφέρει για λίγο. Η Ηρώ με αγκάλιασε: τόσα χρόνια στη δουλειά, τσακωνόταν με όλους μα δεν κάρφωσε ποτέ κανέναν. Σε αντάλλαγμα δεν την έβαλαν ποτέ στο μισθολόγιο: έζησε και πέθανε μπλοκάκι κι ένας θεός ξέρει με ποιους όρους την απολύσανε. Η κοπέλα από τα βίντεο, η Στεφανία, είχε βουρκώσει κι όταν μας είδε όλους μαζί κατάπιε τα δάκρυά της και χαμογέλασε. Γύρισε πριν λίγους μήνες στη δουλειά από άδεια λοχείας. Μου είπαν μετά πως κι ο άνδρας της είναι άνεργος χρόνια, ότι τους ζήτησε κλαίγοντας να την κρατήσουν με λιγότερα και της το αρνήθηκαν –εύχομαι να στουκάρουν το καινούριο τους αμάξι σε κολώνα της ιδιωτικοποιημένης ΔΕΗ και να ζήσουν για να δουν τα μεγάλα βαθουλώματα στις πόρτες του. Είμαι βέβαιος πως δεν έκλαιγε για την απόλυση, έκλαιγε γιατί κατηγορούσε τον εαυτό της που τους το ζήτησε. Αν την ξαναδώ, θα της πω να μην το σκέφτεται: έτσι κι αλλιώς είμαστε πάντα στην ανάγκη τους.

Πάει καιρός που χα να νιώσω εκεί μέσα πως ήμουν ανάμεσα σε ανθρώπους της τάξης μου, αυτούς που δουλεύουν για να ζήσουν και νικούν τον φόβο με την αξιοπρέπεια. Ημασταν 21, πριν από τρία χρόνια, που σηκώσαμε τα χέρια μας, μπροστά στους διευθυντές και ψηφίσαμε ξανά την απεργία κι ας κλείσει η εφημερίδα και τα κρατήσαμε σηκωμένα ώρα, γιατί δεν ξέραμε πότε θα έρθει ξανά η στιγμή να νιώσουμε πάλι τόσο περήφανοι. Από την Παρασκευή, μόνο τρεις από αυτούς είναι ακόμα στην εφημερίδα. Οι υπόλοιποι απολυθήκαμε μήνα το μήνα, ο ένας μετά τον άλλον ή σπρωχτήκανε στην έξοδο. Ο Δημήτρης ο Ζακχαίος. Ο Θοδωρής ο Βαρβάρης. Η Μαρινίκη η Αλεβιζοπούλου. Ο Τάσος ο Αναστασιάδης. Και οι υπόλοιποι. Στάθηκαν απέναντι στον Πρετεντέρη και τον Παντελή Καψή, που λίγες μέρες πριν κλαψούριζε ότι αν δεν κόψει τους μισθούς δεν θα χει να σπουδάσει το παιδί του κι έπειτα πήρε εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ αποζημίωση για να γίνει υπουργός και να απολύσει όλη την ΕΡΤ. Και τους θύμισαν τον βασικό νόμο της συνείδησης στον καπιταλιστικό κόσμο: το να καταλαβαίνεις πως είσαι εργάτης είναι η προϋπόθεση για να μην είσαι δούλος. Με καμάρι τρυπώνω στη λίστα τους.

Και δεν είναι μόνο αυτοί. Είναι όλοι εκείνοι που σε κοιτάζουν συνωμοτικά την ώρα που ουρλιάζει ο προϊστάμενος. Αυτοί που δε γελάσανε στο κρύο αστείο του διευθυντή. Εκείνοι που πήγαν να υπογράψουν τις ατομικές συμβάσεις λίγα λεπτά πριν τελειώσει η προθεσμία –κι ας το χαν αποφασίσει μέρες πριν- για να ανησυχήσει ο οικονομικός διευθυντής. Είναι οι άλλοι που δε μιλούν στις συνελεύσεις και σε αγαπάνε γιατί όταν μιλάς εσύ είναι το ίδιο –γιατί είστε το ίδιο. Είναι ο Κωστής, που αφού πέρασε ώρες πολλές με εμάς τους απολυμένους χωρίς να μας πει τίποτα, πήγε και άφησε ένα χαρτί και ζήτησε να συμπεριληφθεί στις απολύσεις, γιατί δε θέλει να ξαναπατήσει το πόδι του εκεί.

Είναι μια πελώρια δύναμη, σαρκαστική, κρυφή, πανίσχυρη, που όταν ενωθεί θα καταστρέψει έναν κόσμο που πάσχει από έλλειψη δικαιοσύνης κι από έλλειψη χιούμορ. Μα δεν έχει ενωθεί ακόμη.

***

Ξημερώνει Δευτέρα. Δεν θα πάω για δουλειά. Στις 12 έχουμε συνέλευση –δεν περιμένω πολλά. Οι πιο πολλοί ανάμεσά μας, φοβήθηκαν νωρίς, πάει καιρός που στις συνελεύσεις μας είμαστε οι λιγότεροι. Ολοένα και λιγότεροι. Αυτοί που απολύουν έχουν βρει έναν αλγόριθμο για να μειώνεται σταθερά το ιξώδες της γενναιότητας. Στις 3 θα είμαστε έξω από τον ΔΟΛ. Για 6 χρόνια κάθε μέρα, σήμερα ίσως τελευταία φορά. Θα είμαστε. Δεν ξέρω πόσοι, ξέρω ποιοι: οι πιο όμορφοι ανάμεσά μας, αυτοί που πουλάμε τη δουλειά μας για να ζήσουμε. Λίγο αδύναμοι και καμία φορά λίγο περίγελοι.

Μα γράφει ο Μπρεχτ:

«Όταν για την αδυναμία μας μας περιγελούν
Δεν πρέπει πια να χάνουμε καιρό
Πρέπει έτσι να το φροντίσουμε
Που όλοι οι αδύναμοι να βαδίσουμε μαζί
Και τότε κανείς πια δεν τολμά να μας περιγελάει»

Με λένε Γιάννη Ανδρουλιδάκη, είμαι δημοσιογράφος και κοστίζω περίπου 1500 ευρώ το μήνα μαζί με την ασφάλιση. Πριν δυο χρόνια φώναζα σε μια συνέλευση του Βήματος: «Κατεβήκαμε κάτω 140, θα ανεβούμε πάλι 140, ούτε ένας λιγότερος». Νομίζω πια, θα έχουν μείνει 70. Εγώ είμαι πάλι στη γύρα και σας πουλάω την εργατική μου δύναμη. Αλλά να ξέρετε ότι κάποτε, σύντομα, αυτό θα πάψει να γίνεται και τα δάκρυα της Στεφανίας θα τα πληρώσετε.

Γιατί, ξέχασα να σας το πω: Εμείς θα νικήσουμε.

--------------------------------------

Πηγή: Rising Galaxy 

Ψηφίσματα της 73ης Συνόδου Πρυτάνεων στην Κέρκυρα

73η ΣΥΝΟΔΟΣ ΠΡΥΤΑΝΕΩΝ & ΠΡΟΕΔΡΩΝ Δ.Ε.
ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΩΝ
Ιόνιο Πανεπιστήμιο
Κέρκυρα, 30-31 Αυγούστου 2013

ΨΗΦΙΣΜΑ
 Διαθεσιμότητα Διοικητικών Υπαλλήλων ΑΕΙ

Η Σύνοδος των Πρυτάνεων θεωρεί ότι η εφαρμογή του “σχεδίου μεταρρύθμισης της Δημόσιας Διοίκησης” στην Ανώτατη Εκπαίδευση, εκτός των σοβαρών ζητημάτων νομιμότητας που εγείρει, θα οδηγήσει σε διαθεσιμότητα έως και απόλυση εργαζομένων με αποτέλεσμα την υποβάθμιση του παραγόμενου εκπαιδευτικού, ερευνητικού και κοινωνικού έργου των ΑΕΙ , καθώς και της διεθνούς ανταγωνιστικότητας των Ιδρυμάτων. Η Σύνοδος των Πρυτάνεων, θεωρεί νομικά έωλη και λειτουργικά επικίνδυνη την ανταπόκριση των ΑΕΙ στο περιεχόμενο τού από 14/8/2013 εγγράφου του Υπουργείου Παιδείας & Θρησκευμάτων (Μεταρρυθμιστικές Δράσεις ΥΠΑΙΘ-ΑΕΙ) σχετικά με νέα οργανογράμματα.

Η σύνταξη οργανογραμμάτων σε πολυεπίπεδα ΝΠΔΔ όπως τα ΑΕΙ απαιτεί μία
συγκροτημένη και στοχευμένη προσέγγιση προς όφελος των Ιδρυμάτων και του δημοσίου συμφέροντος, αποτελώντας αναπόσπαστο μέρος του Οργανισμού κάθε Πανεπιστημίου. Πρότυπο σχέδιο Οργανισμού έχει προετοιμαστεί από τη συσταθείσα προς τούτο Επιτροπή της Συνόδου. Το σχέδιο αυτό πρόκειται σε εύλογο χρονικό διάστημα να τεθεί προς τελική επεξεργασία στους αρμόδιους υπηρεσιακούς παράγοντες του Υπουργείου και στη συνέχεια να διατεθεί στα ΑΕΙ για εξειδικευμένη προσαρμογή.

O αριθμός των Διοικητικών Υπαλλήλων των Πανεπιστημίων (μόνιμοι και ΙΔΑΧ) της χώρας δεν υπερβαίνει τους 6.213 (αντίθετα με τα στοιχεία περί 10.200). Η ενδεχόμενη δε μείωσή του κατά 1.500 άτομα μέσω της διαθεσιμότητας, θα ενισχύσει τα αρνητικά αποτελέσματα: (α) του ραγδαία αυξανόμενου ρυθμού συνταξιοδότησης των υπηρετούντων, (β) του μη διορισμού μέχρι σήμερα των επιτυχόντων του πρώτου διαγωνισμού ΑΣΕΠ για ΑΕΙ, έτους 2009, (γ) των ήδη σοβαρών απωλειών προσωπικού που υπέστησαν τα ΑΕΙ κατά το πρώτο κύμα διαθεσιμότητας.

Τα ελληνικά ΑΕΙ είναι διαχρονικά υποστελεχωμένα σε όλα τα επίπεδα και οποιαδήποτε μείωση μέσω διαθεσιμότητας μονίμων υπαλλήλων και ΙΔΑΧ θα έχει αρνητικές επιπτώσεις για το εκπαιδευτικό και ερευνητικό έργο των ιδρυμάτων.

H Σύνοδος καλεί την πολιτική ηγεσία να αναλογιστεί τη σημασία της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης και της παραγωγής και αξιοποίησης του επιστημονικού έργου για την ελληνική κοινωνία και οικονομία καθώς και τις άκρως αρνητικές συνέπειες τέτοιων επιλογών. Επίσης καλεί όλα τα μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας σε κοινή δράση για την αποτροπή των μέτρων της διαθεσιμότητας

----------------------------

73η ΣΥΝΟΔΟΣ ΠΡΥΤΑΝΕΩΝ & ΠΡΟΕΔΡΩΝ Δ.Ε.
ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΩΝ
Ιόνιο Πανεπιστήμιο
Κέρκυρα, 30-31 Αυγούστου 2013

ΓΕΝΙΚΟ ΨΗΦΙΣΜΑ

Η Σύνοδος των Πρυτάνεων διεξήχθη στην Κέρκυρα σε μία κρίσιμη για τη χώρα περίοδο. Η Σύνοδος υπογραμμίζει την ανάγκη διατήρησης της ενότητας όλης της Πανεπιστημιακής κοινότητας ιδιαίτερα στην σημερινή κρίσιμη συγκυρία. Κάθε είδους διαθεσιμότητα διοικητικού προσωπικού των ΑΕΙ διακυβεύει τη δυνατότητα λειτουργίας τους, στοχεύοντας έναν από τους πλέον ανταγωνιστικούς και παραγωγικούς θεσμούς της εθνικής ανάπτυξης, το Δημόσιο Πανεπιστήμιο. Τα Πανεπιστήμια ενωμένα με κάθε τρόπο για να υπερασπιστούν το δικαίωμα κάλυψης των λειτουργικών αναγκών τους με βάση τα οργανογράμματα που καταθέτουν άμεσα στο πλαίσιο των Οργανισμών των Ιδρυμάτων, δηλώνουν ότι σε περίπτωση κάθε είδους  διαθεσιμότητας θα ασκήσουν όλα τα προβλεπόμενα ένδικα μέσα ενώπιον των αρμοδίων δικαστηρίων.
Η Σύνοδος καλεί όλα τα μέλη της ακαδημαϊκής κοινότητας με κοινή τους δράση να μην επιτρέψουν τη διάλυση των Πανεπιστημίων και αναλαμβάνει να ενημερώσει την ελληνική κοινωνία.
Η Σύνοδος επισημαίνει τις σημαντικές καθυστερήσεις στη χρηματοδότηση της διοικητικής μεταρρύθμισης τους από το ΕΣΠΑ σε μια συγκυρία όπου ζητείται επιμόνως η διοικητική αναδιοργάνωση των Ιδρυμάτων.
Σχετικά με έγγραφο που απέστειλε το Υπουργείο, που αναφέρεται στις διαδικασίες εκλογής Κοσμήτορα επισημαίνεται ότι η ισχύουσα νομοθεσία δεν αφήνει περιθώρια ερμηνείας ως προς τη βάση υπολογισμού της νόμιμης πλειοψηφίας, που είναι το σύνολο των εκλεκτόρων. Κάθε αντίθετη προσέγγιση είναι παράνομη.
Στη σημερινή συγκυρία που τα προβλήματα της ανώτατης εκπαίδευσης είναι κοινά για το σύνολο των Πανεπιστημίων, η Σύνοδος αποφάσισε να προχωρήσει στη θεσμική συγκρότησή της σε ενιαίο φορέα για να αντιμετωπίσει αποφασιστικότερα τα προβλήματα αυτά.
Με δεδομένο ότι οι θέσεις του Π.Δ. 407/80  περιορίζονται λόγω μνημονίου σε 20, η Σύνοδος ζητεί να προβλεφθεί στο άρθρο 39 του σχεδίου νόμου για τη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση να ενταχθούν  άμεσα οι ΙΔΑΧ με διδακτορικό σε θέσεις ΕΔΙΠ μετά από την προβλεπόμενη κρίση  χωρίς την προϋπόθεση δημοσίευσης Οργανισμού.
Σε σχέση με τις επιχειρούμενες αλλαγές στη Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση η Σύνοδος επισημαίνει ότι αν και βελτιώνουν την υπάρχουσα κατάσταση, παραμένουν προσανατολισμένες στην ίδια αδιέξοδη λογική που μετατρέπει τα Λύκεια σε εξεταστικά κέντρα και στερεί από τα ΑΕΙ κάθε δυνατότητα συμμετοχής στην επιλογή των υποψηφίων.

ΕΛΜΕ Μαγνησίας - Συμπαράσταση στον αγώνα των υπαλλήλων του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας (30/8/13)

Το ΔΣ της ΕΛΜΕ του Νομού Μαγνησίας δηλώνει απερίφραστα τη συμπαράσταση των εκπαιδευτικών της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης του Νομού, στους δοκιμαζόμενους από τα τελευταία μέτρα της κινητικότητας - διαθεσιμότητας, διοικητικούς υπαλλήλους του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.
 

Σημειώνουμε ότι τις επόμενες μέρες οι πρώτοι από αυτούς (περίπου το 20%) καλούνται να βγουν στην εργασιακή περιπλάνηση που θα οδηγήσει νομοτελειακά στην απόλυσή τους. Οι επόμενοι θα ακολουθήσουν μέχρι το Δεκέμβρη και την ερχόμενη χρονιά. Ο κυβερνητικός στόχος είναι 150.000 εργαζόμενοι μέχρι το 2015 να δουν την έξοδο από την εργασία τους.

Σχετικό έγγραφο του Υπουργείου Παιδείας εντέλλεται την αξιολόγηση των δομών και υπηρεσιών των Πανεπιστημιακών Ιδρυμάτων και τον καθορισμό πλεονάζοντος προσωπικού εντός ανεκδοτολογικά στενών χρονικών προθεσμιών, επιβεβαιώνοντας το ότι αξιολογήσεις και οργανογράμματα επιδιώκεται να χρησιμοποιηθούν εντελώς προσχηματικά για την επικοινωνιακή υποστήριξη προειλημμένων αποφάσεων σύμφωνα με τις απαιτήσεις των δανειακών μνημονίων της χώρας.

Παράλληλα με τις σοβαρότατες πολιτικές αντιρρήσεις συνολικά για το εγχείρημα της διαθεσιμότητας και για τα δεινά που αυτό επισωρεύει στην ελληνική κοινωνία, οφείλουμε να επισημάνουμε τον παραλογισμό της στόχευσης στα δημόσια εκπαιδευτικά ιδρύματα της χώρας.

Οι διαθεσιμότητες - απολύσεις που γίνονται, όχι μόνο στην Παιδεία αλλά και στον χώρο της Υγείας, στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, δεν πλήττουν μόνο τους εργαζόμενους σ' αυτούς τους χώρους αλλά όλο το λαό αφού υποβαθμίζονται και διαλύονται υπηρεσίες και δομές, που συνδέονται με τις λαϊκές ανάγκες όπως είναι της παιδείας και της υγείας, της πρόνοιας, της ασφάλισης.

Οι Διοικητικοί υπάλληλοι του Πανεπιστημίου Θεσσαλία είναι αποφασισμένοι να αποτρέψουν με δυναμικές κινητοποιήσεις τις εξελίξεις αυτού του είδους, που ως μόνο στόχο έχουν την περαιτέρω απαξίωση του Δημόσιου Πανεπιστημίου και την περαιτέρω φτωχοποίηση των συναδέλφων που προσφέρουν τις υπηρεσίες τους εκεί. Δεν κάνουν βήμα πίσω από την ΑΠΑΙΤΗΣΗ για μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλους, για να μην προχωρήσουν οι απολύσεις.

Εμείς οι εκπαιδευτικοί του Νομού Μαγνησίας, γνωρίζουμε πολύ καλά τα «μέτρα» αυτά που τόσα δεινά επέφεραν, επιφέρουν και θα επιφέρουν στην Παιδεία αν δε σταματήσουμε εκείνους που αναίσχυντα τα εφαρμόζουν.

Με βάση αυτό το στόχο δηλώνουμε τη συμπαράσταση και τη συμπόρευσή μας με τους δοκιμαζόμενους διοικητικούς υπαλλήλους του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, τους υπαλλήλους της Υγείας, των ΟΤΑ, όλων των υπηρεσιών του Δημοσίου, όλων των υπαλλήλων του Ιδιωτικού τομέα καθώς και όλων των εργαζομένων και ανέργων που θίγονται από τη λαίλαπα που βιώνουμε.

Όλοι στον κοινό αγώνα για να αποτραπούν τα σχέδια της συγκυβέρνησης για απολύσεις στο Δημόσιο και τον Ιδιωτικό Τομέα.

Όλοι στο πλάι των διοικητικών υπαλλήλων του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Δε θα σταματήσουν αν δεν τους σταματήσουμε.

Για το ΔΣ της ΕΛΜΕ Μαγνησίας

------------------------------------------------

Πηγή: www.elme-mag.gr