Κυριακή 12 Αυγούστου 2012

Ο κύριος Επισκοπάκης του Ανδρέα Μήτσου

Κυριακή, Αυγούστου 12, 2012
Το βιβλίο "Ο κύριος Επισκοπάκης" ή "η εξομολόγηση ενός δειλού" του Ανδρέα Μήτσου, πήρε δικαίως το Βραβείο Αναγνωστών ΕΚΕΒΙ- ΕΡΤ [2007]. Πρόκειται για μια νουβέλα συνολικά 143 σελίδων, χωρισμένο σε 4 ενότητες ("Ο εκβιασμός","Η ταπείνωση","Η τιμωρία","Επίμετρο"), οι οποίες αποτελούνται κυρίως από μικρά κεφάλαια 1-3 σελίδων, που διαβάζεται με άνεση (και αγωνία) σε 2-3 ώρες.  


Η υπόθεση είναι σχετικά συνηθισμένη, έχουμε εδώ να κάνουμε όχι με ένα ερωτικό τρίγωνο αλλά ερωτικό τετράγωνο, αφού η κυρία (η οδοντίατρος Αντιγόνη) μοιράζεται σε τρεις άνδρες, αρχίζοντας από τον αξιωματικό λιμενικό σύζυγο, τον πρώην ιστορικό και νυν έμπορο κοσμημάτων κύριο Επισκοπάκη και έναν μάλλον αγροίκος Βαλκάνιο μετανάστη που τους εκβιάζει. Τι είναι όμως εκείνο που σε συναρπάζει και σε καθηλώνει σ' αυτό το βιβλίο; Είναι ο τρόπος αφήγησης της πλοκής, που είναι εντελώς προσωπικός - μήπως και αυτοβιογραφικός - γίνεται σε πρώτο πρόσωπο από τον βασικό ήρωα τον κύριο Επισκοπάκη. Αυτή η εξωτερίκευση γίνεται με πηγαίο και συνάμα αγχωτικό τρόπο, με στόχο την προσωπική εξιλέωση και καλύτερη κατανόηση των πράξεών του. Ο αφηγητής διυλίζει την μνήμη του ψάχνει τις λέξεις, βιάζεται να διηγηθεί μην τυχόν ξεχάσει κάτι γιατί "Μια εξομολόγηση είναι και τούτη, η δική μου. Μια έκκληση για βοήθεια, που ποντάρω μόνο στο ρυθμό της αφήγησης, στη συνέργεια των λέξεων, για να πάρει σώμα και υπόσταση και να με πιστέψετε"(σελ.120).

Εκείνο λοιπόν που έχει νόημα εδώ να ειπωθεί, δεν είναι η πανθομολογούμενη - και αναμενόμενη από τον δευτερότιτλο - δειλία  του πρωταγωνιστή απέναντι στα διλήμματα της ζωής του - άσχετα αν είναι ερωτικά ή όχι - αλλά στον τρόπο που τα βίωσε και τα επαναβιώνει διηγώντας τα "Αφού  το νόημα της κάθε ιστορίας και η αλήθεια της υπάρχουν μόνο στο τρόπο που τα λέει κανείς."(σελ. 121).

Τα πάντα είναι λοιπόν υποκειμενικά, ιδιαίτερα αυτά που βιώνουμε. Μπορεί π.χ. να πράξουμε τα ίδια πράγματα 3 άνθρωποι, οι οποίοι μπορεί να είναι και φίλοι μεταξύ τους, κι όμως ο καθένας θα τις βιώσει τελείως διαφορετικά και προπάντων θα τις διηγηθεί με εντελώς διαφορετικό τρόπο. Τρανό παράδειγμα αποτελεί η πολλές φορές διαφορετική παρουσίαση - αφήγηση του ίδιου συμβάντος από μάρτυρες στο δικαστήριο.

Ο Ανδρέας Μήτσου, στο βιβλίο του αυτό πράγματι κατορθώνει να καθηλώσει τον αναγνώστη, αποκαλύπτοντας την ψυχή, την εσωτερικότητα του πρωταγωνιστή του, που διαμέσου της αφήγησης των παρελθόντων πράξεών του, αυτοεξαγνίζεται, συνειδητοποιεί τις αδυναμίες του - στο προκείμενο την δειλία του να πάρει αποφάσεις που θα άλλαζαν την ζωή του - συμφιλιώνεται μ' αυτές ή προσπαθεί να τις ξεπεράσει. Είναι πολύ καλό γιατρικό που όλοι λίγο πολύ χρειαζόμαστε στην ζωή μας, να διηγηθούμε σε κάποιον το πρόβλημα που μας βασανίζει και σαν από θαύμα όταν το κάνουμε - με τον δικό μας πάντα προσωπικό και υποκειμενικό τρόπο - τελειώνοντας αισθανόμαστε πολύ καλύτερα, πιο απελευθερωμένοι, πιο δυνατοί.

Σχετικά με τον συγγραφέα: Ο Ανδρέας Μήτσου γεννήθηκε στην Αμφιλοχία, το 1950. Δημοσίευσε έξι συλλογές διηγημάτων (Ένα μήλο, ένα κυδώνι, ένα κλωνί βασιλικό, Ο φόβος της έκρηξης, Γέλια, Ιστορίες συμπτωματικού ρεαλισμού, Ο χαρτοπαίκτης έχει φοβηθεί, Σφήκες), δύο μυθιστορήματα (Τα ανίσχυρα ψεύδη του Ορέστη Χαλκιόπουλου, Ο σκύλος της Μαρί). Σπούδασε αγγλική λογοτεχνία και ελληνική φιλολογία, με διδακτορικό για την καθημερινότητα και τη λογοτεχνία. Είναι Καθηγητής – φιλόλογος στη δημόσια μέση εκπαίδευση.

Το βιβλίο: Ανδρέας Μήτσου – Ο κύριος Επισκοπάκης (Η εξομολόγηση ενός δειλού), εκδόσεις Καστανιώτης, 2007, σελ. 143.

#Απόστολος Μωραϊτόπουλος#

Τετάρτη 8 Αυγούστου 2012

Η κοινωνία πριν αποκτηνωθεί, αδιαφορεί. Του Βασίλη Παπαθεοδώρου

Τετάρτη, Αυγούστου 08, 2012
Η γενικότερη αδιαφορία που είναι αποτυπωμένη στους «Άρχοντες», κατέχει κεντρική θέση στο βιβλίο, ως συστατικό μιας κοινωνίας η οποία, λίγο πριν αποκτηνωθεί εξ’ ολοκλήρου, αδιαφορεί για το τι συμβαίνει στο συνάνθρωπό της" ο συγγραφέας Βασίλης Παπαθεοδώρου , αφηγείται στην Κρυσταλία Πατούλη και το tvxs, τη δημιουργική πορεία της συγγραφής -από την έμπνευση μέχρι το τυπογραφείο - του βιβλίου του: Οι άρχοντες των σκουπιδιών , των Εκδόσεων Καστανιώτη.

Την πρώτη φορά που τους είδα να σέρνουν ένα  καρότσι σούπερ μάρκετ, με χαρτιά ή μέταλλα μέσα σε αυτό, θα ήταν πριν από μήνες, σε κάποια γειτονιά. «Βρε τους μπαγάσες», σκέφτηκα, βρίσκοντας το θέαμα έως και διασκεδαστικό.
Όταν μετά από εβδομάδες, έβλεπα πλέον τα καροτσάκια  να σέρνονται επί της Πανεπιστημίου ή της Ακαδημίας, τους ίδιους να χώνονται στους κάδους των σκουπιδιών, αυτούς που μοιάζουν με καμπάνα κι έχουν μια σχισμή στο πλάι, και να βγάζουν το χέρι τους, δίνοντας σκουπίδια στο συνεργάτη τους, θεώρησα το θέαμα αποτρόπαιο. Με τον καιρό το «συνήθισα».
Την πρώτη φορά που είδα άστεγο να κοιμάται στα σκαλιά της Τράπεζας της Ελλάδος, ή έξω από τον ΙΑΝΟ ή σε οποιοδήποτε άλλο κεντρικό σημείο της Αθήνας, βρήκα το θέαμα σοκαριστικό. Με τον καιρό το «συνήθισα».
Την πρώτη φορά που πήγα να πατήσω σύριγγα έξω από την Εθνική Βιβλιοθήκη και την απέφυγα τελευταία στιγμή, βρήκα την κατάσταση ντροπιαστική. Με τον καιρό τη  «συνήθισα».

Οι «Άρχοντες των σκουπιδιών» είναι ένα βιβλίο που προέκυψε από την ανάγκη να μη συμβιβαστώ και να μη συνηθίζω τις εικόνες που βλέπω κάθε μέρα γύρω μου, την αθλιότητα που έχει πάρει πλέον κυρίαρχη θέση στην καθημερινότητα.  Άμυνά μου; Ή «επίθεση»; Δεν ξέρω πώς να το ονομάσω αυτό, το σίγουρο όμως είναι πως η έμπνευση του βιβλίου, ο χειρισμός του θέματος, η διαδικασία γραψίματος, ήταν η δική μου αντίδραση, σε αυτά που ζούμε, καθώς και έναντι του εαυτού μου.
Το βιβλίο δεν είναι καθαρά παιδικό, κινείται μεταιχμιακά, μεταξύ εφηβικής/ νεανικής λογοτεχνίας και λογοτεχνίας ενηλίκων, διαβάζεται τόσο από παιδιά γυμνασίου, όσο και από ενήλικες. Ήταν δε το πρώτο βιβλίο, έπειτα από καιρό, που το χάρηκα τόσο πολύ γράφοντάς το, γιατί για μένα ήταν μια διαδικασία φυγής.
Το αν θα αρέσει στον αναγνώστη, είναι άλλο πράγμα, εμένα με ευχαρίστησε που κατόρθωσα να εκφραστώ για όσα συμβαίνουν, να πάρω θέση και εντέλει να ξεφύγω, έστω κι εάν όλο αυτό διήρκεσε όσο η συγγραφή του μυθιστορήματος (περίπου 2 μήνες), και μετά ξανάπεσα με τα μούτρα στην αντιμετώπιση της μίζερης καθημερινότητας. Το ίδιο είχε συμβεί όταν έγραφα το «Στη Διαπασών» ή τα «Χνότα στο τζάμι». Μια εκτόνωση που είχε κρατήσει όσο και η συγγραφή, λίγη μεν, αλλά απαραίτητη.
Θυμάμαι το 2007, στις μεγάλες πυρκαγιές της Ηλείας, κάποιοι από τα γύρω χωριά, κάθονταν στα καφενεία και έπαιζαν τάβλι και πρέφα. Είχα δει φωτογραφίες από το τσουνάμι του 2004, όπου στην άλλη άκρη κάποιων από τα πληγέντα νησιά, οι τουρίστες απολάμβαναν τον ήλιο και τις διακοπές τους, ελάχιστες μέρες μετά την καταστροφή.
Η γενικότερη αδιαφορία που είναι αποτυπωμένη στους «Άρχοντες», κατέχει κεντρική θέση στο βιβλίο, ως συστατικό μιας κοινωνίας η οποία, λίγο πριν αποκτηνωθεί εξ’ ολοκλήρου, αδιαφορεί για το τι συμβαίνει στο συνάνθρωπό της.
Το βάρος της ευθύνης δεν πέφτει μόνο στους πολιτικούς, ούτε στην πανταχού απούσα εκκλησία, ούτε στους επιστήμονες που δεν προσφέρουν λύση για τα μεγάλα προβλήματα, αλλά σε όλους ανεξαιρέτως, στο βαθμό βέβαια που αναλογεί στον καθένα.
Το γεγονός επίσης πως αυτή την περίοδο, τόσο σε κοινωνικό όσο και σε οικονομικό επίπεδο, χάνονται κεκτημένα δεκαετιών, μου έδωσε την ιδέα για μια αντιστροφή της Ιστορίας, της Παγκόσμιας Ιστορίας πλέον, ένα rewind, όπου θα περιγράφονται προς τα πίσω οι κυριότερες ιστορικές στιγμές.
Φράσεις όπως «εργασιακός Μεσαίωνας», «ύφεση δεκαετίας του ‘30» και άλλες, μου έδωσαν την ιδέα, οι ήρωες του βιβλίου να ξαναζήσουν τη δεκαετία του ’30 και το Μεσαίωνα, αλλά μαζί με αυτά και το 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο, τη Γαλλική Επανάσταση, τις Σταυροφορίες, τη Ρωμαϊκή εποχή, τις πόλεις-κράτη, κλπ.
Και βέβαια ο κάθε ήρωας θα είχε τις επιλογές του κατά την πλοκή, να διαλέξει στρατόπεδο, να παραμείνει με ηθικές αξίες ή να τις θυσιάσει κι αυτές στο όνομα της γενικότερης κατάρρευσης. Ένα μόνο είναι σίγουρο, όλοι οι χαρακτήρες του, καλοί και κακοί, δε θα έμεναν στο τέλος ίδιοι, κι αυτό γιατί θα άλλαζαν οι εξωτερικές συνθήκες.
Άλλους αυτή η αλλαγή θα τους οδηγούσε σε μια ηθική αναβάπτιση ή αναγέννηση, άλλους σε μια αποκτήνωση. Πάντως η επιλογή υπάρχει στο βιβλίο, ποια κατεύθυνση μπορεί δυνητικά να ακολουθήσει κανείς.
Παράλληλα, ένα άλλο σημείο που με απασχόλησε και με απασχολεί είναι το ζήτημα του όχλου, στους «Άρχοντες» έρχεται κι επανέρχεται σε ευθεία αντιδιαστολή με τη συλλογική προσπάθεια, την ομαδικότητα που επιδεικνύεται από ανθρώπους που φαινομενικά δεν έχουν τίποτα άλλο κοινό, παρά ένα συγκεκριμένο σκοπό και στόχο. Γι’ αυτό έχω ενσωματώσει σκηνές από διαδηλώσεις, από πάρτι, ακόμα κι από τα social media, που φαίνεται να προσφέρουν την ψευδαίσθηση του «όλοι μαζί», ενώ τελικά φέρνουν τις περισσότερες φορές στο προσκήνιο την ψυχολογία του «ντου» και του «γιούρια».
Όπως όλα τα βιβλία μου, έτσι κι αυτό είναι κατά βάθος ένα βιβλίο πολιτικό. Αλλά παράλληλα είναι κι ένα βιβλίο δράσης. Αυτά τα δύο στοιχεία τα χρησιμοποιώ πάντα ως βασικά συστατικά όταν γράφω, ότι μιλάω κι εκφράζομαι καλύτερα μέσω αυτών.
Ούτως ή άλλως γράφοντας, προσπαθώ πάντα να ικανοποιηθώ εγώ ο ίδιος, χωρίς να έχω αγχωτικά στο μυαλό μου, το αν θα αρέσει στον αναγνώστη. Θέλω αυτό που κάνω να αρέσει καταρχήν σε μένα, ούτως ώστε να υπάρχει η πιθανότητα να αρέσει μετά και στον άλλον.
Αλλιώς ο ψυχαναγκασμός του να γραφεί κάτι φαίνεται σε αυτόν που θα το πάρει και θα το διαβάσει, και εντέλει τον απωθεί. Γράφω δηλαδή για μένα, παρόλο που έχω στην άκρη του μυαλού μου το δυνητικό αναγνώστη, γράφω τελικά μόνο για μένα, για τη διαδικασία του να κάνω κάτι δημιουργικό.
Κάπως έτσι αντιλαμβάνομαι λοιπόν τη φράση-κλισέ που λέγεται, πως το γράψιμο δηλαδή είναι μια πολύ προσωπική υπόθεση.  Και λυτρωτική, και δημιουργική, θα πρόσθετα εγώ. Και φυσικά θα ήταν ευχής έργον να θεωρείται και η ανάγνωση κάπως έτσι.
Δεν ξέρω αν τελικά το γράψιμο ή το διάβασμα είναι ένα καλό μέσο, ψυχολογικής τουλάχιστον, αντιμετώπισης της κρίσης. Σίγουρα όμως είναι ένας τρόπος, ένα εργαλείο διαφυγής.
Και προσωπικά πιστεύω ότι –ίσως- και να ήταν καλύτερα τα πράγματα εξαρχής, ενδεχομένως όχι ριζικά, αλλά τουλάχιστον μια κάποια διαφοροποίηση θα υπήρχε, εάν το βιβλίο και η ανάγνωση γενικά κατείχαν περισσότερο χώρο στη διαμόρφωση της προσωπικότητας των πολιτών.-


Ο Βασίλης Παπαθεοδώρου γεννήθηκε το 1967 στην Αθήνα. Τελείωσε τη Γερμανική Σχολή Αθηνών και σπούδασε μεταλλουργός και χημικός μηχανικός στο ΕΜΠ, ενώ έκανε μεταπτυχιακά στη Διοίκηση Επιχειρήσεων. Έχει κυκλοφορήσει έως τώρα δέκα νεανικά και εφηβικά μυθιστορήματα, πέντε από τα οποία ("Το μήνυμα", "Οι Εννέα Καίσαρες", "Χνότα στο τζάμι", "Στη διαπασών", "Το μεγάλο ταξίδι της κινέζικης πάπιας") διδάσκονται στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου, στο Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης, σε μετεκπαιδευόμενους δασκάλους.
Έχει τιμηθεί δύο φορές με το Κρατικό Βραβείο Παιδικής Λογοτεχνίας και δύο φορές με το Βραβείο του περιοδικού "Διαβάζω" (2008, 2010) για τα βιβλία του "Χνότα στο τζαμί" και "Στη διαπασών". Επίσης έχει αποσπάσει άλλα έξι λογοτεχνικά βραβεία για διάφορα έργα του από τον Κύκλο Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου, τη Γυναικεία Λογοτεχνική Συντροφιά και τον Κυπριακό Σύνδεσμο Παιδικού και Νεανικού Βιβλίου.

----------------------------
Πηγή: Tvxs
Περισσότερα εδώ

Ο νέος πατριωτισμός: Hellas όπως Samsung, Adidas, Toyota ή Siemens! του Στέλιου Ελληνιάδη

Τετάρτη, Αυγούστου 08, 2012

50 χιλιάδες στρατιώτες, αστυνομικοί, πράκτορες μυστικών υπηρεσιών και σεκιουριτάδες... κάμερες ακόμα και στις τουαλέτες, παρακολουθήσεις τηλεφωνικών συνδιαλέξεων, ηλεκτρονικών ταχυδρομείων και κάθε μέσου κοινωνικής δικτύωσης, μηχανοκίνητες μονάδες του στρατού και της αστυνομίας, εκπαιδευμένοι σκύλοι, ελικόπτερα, ακόμα και αντιεροπορικοί πύραυλοι στις ταράτσες σπιτιών και μία περίφραξη μερικών χιλιομέτρων με ηλεκτροφόρα καλώδια υψηλής τάσης... όλα αυτά συνθέτουν το περίβλημα του ολυμπιακού ιδεώδους!
Στην Ευρώπη του Κάμερον, της Μέρκελ, του Ροχάι, του Μπαρόζο, του Μόντι, του Σαμαρά, του Βενιζέλου και του Κουβέλη!

550 εκατομμύρια λίρες, δηλαδή 700 εκατομμύρια ευρώ, κόστισε επισήμως –μέχρι στιγμής- μόνο η ασφάλεια των Ολυμπιακών Αγώνων! Κόσμος πεινάει στην Ευρώπη και την Αμερική, κι αυτοί το χαβά τους. Δεκάδες εκατομμύρια πολίτες βρίσκονται σε απελπιστική κατάσταση, κι αυτοί μοιράζουν το μόχθο και το βιος των ανθρώπων μεταξύ τους. Σπαταλούν το εθνικό προϊόν κάθε χώρας ρουφώντας το μεδούλι του πολίτη. Μοιράζουν πια και τις σάρκες του, για να αυξάνονται τα πλούτη και τα εισοδήματά τους. Και γι’ αυτό, χρησιμοποιούν κάθε τι, για να μην χάσουν την εξουσία, να μην χάσουν τον έλεγχο των πολιτών που παράγουν τον πλούτο.

Φόβος-ασφάλεια-κέρδος, φόβος-ασφάλεια-εκμετάλλευση, φόβος-ασφάλεια-υποταγή, το κεντρικό πολιτικό και κοινωνικό πλαίσιο των Αγώνων, που έχουν πλέον ενταχθεί πλήρως στην υπηρεσία της ηγεμονίας και της εκμετάλλευσης. Απαραίτητοι για το μηχανισμό χαύνωσης, ειδικά τώρα που το σύστημα ξεφλουδίζεται και φαίνεται η εσωτερική του σήψη. Καθώς βγαίνουν τα σκουλίκια στην επιφάνεια, εντείνεται η πλύση εγκεφάλου. Διασκεδάστε ακόμα και μέσα στη φτώχεια σας, το μήνυμα. Και σκάστε! Γι’ αυτό δεν άρεσε η τελετή έναρξης. Βαρετή χαρακτηρίστηκε από πολλούς σχολιαστές στη Δύση, γιατί ο Ντάνι Μπόιλ έφερε στο προσκήνιο πράγματα ουσίας, ανθρώπινα, γήινα. Προσπάθησε, π.χ., να τονίσει το ρόλο των εργαζόμενων και την αξία του εθνικού συστήματος υγείας. Ούτε τον Ριχάρδο τον Λεοντόκαρδο ούτε τον Λόρενς της Αραβίας. Επιβεβαιώνοντας, πάντως, ότι η έμπνευση των διανοουμένων καλλιτεχνών, του Δημήτρη Παπαϊωάννου, του Ζαν Γιμού ή του Ντάνι Μπόλι, μπορεί να υπερβεί ευφάνταστα την ολυμπιακή πραγματικότητα αναδείχνοντας σημαντικές πτυχές της ιστορίας της ανθρωπότητας στο προσκήνιο. Μια άλλη «νότα» στους καθαρά πια κερδοσκοπικούς Ολυμπιακούς Αγώνες όπου τόσο η υπερπροσπάθεια των αθλητών όσο και η τέχνη χρησιμοποιούνται για να προβάλλουν, να ενισχύουν και να εξωραΐζουν τις τεράστιες πολυεθνικές εταιρίες-χορηγούς, ειδικά όταν η συμβολή τους στο ευ ζην είναι μελανή, είτε πρόκειται για την Coca Cola που στερεί το νερό από τους Ινδούς αγρότες, είτε τη McDonald’s που ευθύνεται για την κακομεταχείριση των ζώων και την παχυσαρκία των παιδιών, είτε για τη Visa που -μαζί με την Mastercard- εμπόδισε την οικονομική ενίσχυση του Wikileaks για να μην βγαίνουν τα άπλυτα της Αμερικής στη φόρα, είτε για την Dow Chemical που, μεταξύ άλλων, προμηθεύει τον αμερικάνικο στρατό με τα πιο δολοφονικά όπλα, όπως το «συστατικό Orange» με το οποίο «ράντιζαν» επί χρόνια το Βιετνάμ για να εξαφανίσουν τα δάση που έκρυβαν τους αντάρτες, μολύνοντας τα εδάφη και προκαλώντας καρκίνους και γεννητικές δυσμορφίες σε εκατομμύρια Βιετναμέζους μέχρι σήμερα.

Ο κάθε αθλητής, εκούσια ή ακούσια, είναι γραναζάκι στη μηχανή. Ποιος αθλητισμός και ποια άμιλα! Κάποτε, δεν επιτρεπόταν να συμμετέχουν στους Ολυμπιακούς Αγώνες αθλητές που είχαν οποιαδήποτε επαγγελματική σχέση με τον αθλητισμό. Θυμάμαι, στο μπάσκετ, στην πάντοτε πολύ καλή ομάδα των ΗΠΑ συμμετείχαν μόνο παίκτες από το πανεπιστημιακό πρωτάθλημα, όχι από το επαγγελματικό. Σήμερα, πρωτοστατούν οι δισεκατομμυριούχοι του ΝΒΑ στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Έγραφα πρόσφατα για τον Κουβανό πυγμάχο, τρεις φορές χρυσό Ολυμπιονίκη, Θεόφιλο Στίβενσον, που απέρριψε προτάσεις εκατομμυρίων δολαρίων για να γίνει επαγγελματίας πυγμάχος στην Αμερική, λέγοντας ότι προτιμάει την αγάπη οκτώ εκατομμυρίων Κουβανών από τα αμερικάνικα δολάρια! Και μου έρχεται πάλι μπροστά μου η συγκλονιστική εικόνα των δύο Αμερικάνων δρομέων, Tommie Smith και John Carlos, που, το 1968, στο Μεξικό, σήκωσαν πάνω στο βάθρο των νικητών τις γροθιές τους φορώντας μαύρα γάντια για να καταγγείλουν το ρατσισμό στην πατρίδα τους, χάνοντας τα μετάλλιά τους και πέφτοντας σε ισόβια δυσμένεια. Τώρα, είναι επικίνδυνο ακόμα και να το σκεφτείς αυτό. Με τέτοια μυαλά δεν περνάς από τα ολυμπιακά φίλτρα. Κάθε αθλητής έχει το σπόνσορά του και υπογράφει δεσμευτικά συμβόλαια. Ακόμα και η Βούλα Παπαχρήστου, ο τελευταίος τροχός της άμαξας, έχει χορηγό και τρέχει για όλες τις πολυεθνικές: Adidas, Toyota, Samsung κ.ά. Αυτό είναι το νέο πατριωτικοαθλητικό ιδεώδες... Πολιτική καθυστέρηση και ρατσιστική ανωτερότητα. Η ελληνική σημαία στο στήθος κάτω από το σήμα της πολυεθνικής! Όπως, το 1936, στο Μόναχο. Γερμανική σημαία, αγγυλωτός σταυρός και Κρουπ… και πακέτο, μίσος για τους πιο αδύναμους και υποταγή στους ισχυρούς. Hellas όπως Siemens ή Samsung. Από τον μέγα Άκη ως τη μικρή Βούλα. Η νέα πατρίδα!
----------------------------------------

Η διανομή τροφίμων από τη Χρυσή Αυγή και η"σκούπα" του Δένδια - Ημερολόγιο Τρίτη 7/8/2012

Τετάρτη, Αυγούστου 08, 2012
Μέσα στη αυγουστιάτικη ραστώνη των διακοπών και των υψηλών θερμοκρασιών, η τρόικα εσωτερικού συνεπικουρούμενη από τους χρυσαυγίτες τα παπαγαλάκια των ΜΜΕ και τον υπολανθάνοντα ρατσισμό του μέσου Έλληνα, ουσιαστικά αποδέχθηκε την εξόρμηση "σκούπα" του Δένδια για το μπαγλάρωμα όλων των μεταναστών και τον εξοστρακισμό όλων από το κέντρο της Αθήνας, και καταδίκασε ήδη -χωρίς δίκη- τον Πακιστανό μετανάστη σαν υπαίτιο του τραυματισμού της άτυχης 15χρονης στην Πάρο. Προσοχή μακριά από μένα η άποψη ότι δεν υπάρχει πρόβλημα με τους μετανάστες. Υπάρχει και μάλιστα είναι πολύ μεγάλο κι επικίνδυνο. Και μάλιστα η αριστερά πρέπει επιτέλους να δώσει πειστική λύση διεξόδου στο πρόβλημα, πριν οι μελανωχίτωνες υπερδιπλασιαστούν.
  • Ευτυχώς στο tvxs βρήκα για το θέμα του Πακιστανού και των μεταναστών ένα εξαιρετικό άρθρο (άγνωστου συγγραφέα?) με προμετωπίδα :ερωτήματα που περιμένουν απάντηση σε σχέση με την πολύκροτη υπόθεση της Πάρου διατυπώνονται στο διαδίκτυο, κυρίως σε ό,τι έχει να κάνει με τον τρόπο που διεξάγει η αστυνομία το έργο της, τις συνθήκες ομολογίας του φερόμενου ως δράστη, την χρονική σύμπτωση της σύλληψης και ομολογίας του με την επιχείρηση «σκούπα» σε βάρος των μεταναστών, για τις γενικεύσεις και τις ρατσιστικές αντιδράσεις που έχει προκαλέσει το αποτρόπαιο έγκλημα. Ερωτήματα που διατυπώνονται επώνυμα, κυρίως όμως ανώνυμα για το... φόβο των Ιουδαίων.Αξίζει να διαβασθεί ολόκληρο.
  • Ήταν αλήθεια θλιβερό το θέαμα στις ειδήσεις του Σκαϊ, να μπουκάρουν περί τους 50 χρυσαυγίτες στο κατάστρωμα του καραβιού που μετέφερε τον  Πακιστανό μετανάστη για να τον λιντσάρουν, φορώντας τις χρυσαυγίτικες μπλούζες τους, χωρίς -ούτε πριν ούτε μετά- κανείς να τους εμποδίζει. Η συνεργασία τους με την αστυνομία είναι δεδομένη. Πού θα καταλήξει η κατάσταση αυτή άραγε;
  • Η διανομή τροφίμων από τη Χρυσή Αυγή, στην πλατεία Συντάγματος, μόνο σε όσους επεδείκνυαν ελληνική ταυτότητα και κατεγράφοντο τα στοιχεία του αίματός τους, που σημαίνει την ώρα μηδέν για την ελληνική κοινωνία, την ώρα της ηθικής και ψυχικής της αποσάθρωσης. Μόνο ντροπή μπορεί να νιώσει ένας Έλληνας, ακόμη και στην πληγωμένη Ελλάδα του 2012, όταν μελανοχίτωνες μοιράζουν μακαρόνια εξετάζοντας το αίμα του πεινώντος. Ντροπή, γιατί αυτή η ωμά ρατσιστική ενέργεια διεξάγεται υπό την σκιά της δημοκρατικής Βουλής των Ελλήνων.(λινκ)
  • Τελικά τί γίνεται με την Συρία; Η αριστερά γιατί δυσκολεύεται να πάρει θέση πάνω στο θέμα; Μήπως επειδή ο Άσαντ εμφανίζεται ως γεωπολιτικός αντίπαλος των ΗΠΑ και του Ισραήλ φαίνεται αρκετό για να παραβλεφθεί ως ένα βαθμό το ότι εξοντώνει το λαό του.(βλέπε εξαιρετικό άρθρο εδώ)
#Απόστολος Μωραϊτόπουλος#

Κάτι θα γίνει, θα δεις - Του Χρήστου Οικονόμου

Τετάρτη, Αυγούστου 08, 2012
Ο Χρήστος Οικονόμου γεννήθηκε το 1970, είναι πολιτικός συντάκτης στο «Εθνος» και το «Κάτι θα γίνει, θα δεις» είναι το δεύτερο βιβλίο του, με το οποίο μάλιστα πήρε και το Κρατικό Βραβείο Διηγήματος - Νουβέλας. 
Περιλαμβάνει δεκαέξι ιστορίες - οργανωμένες έτσι που να επικοινωνούν μεταξύ τους, και διαδραματίζονται στη Δυτική Αθήνα και συγκεκριμένα στις πιο υποβαθμισμένες περιοχές του ευρύτερου Πειραιά - Καμίνια, Νίκαια, Δραπετσώνα, στο φουγάρο της ΔΕΗ στο Κερατσίνι, εκεί όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε κι ο ίδιος.

Όπως ο ίδιος υποστηρίξει σε συνέντευξή του, όταν δημοσίευσε το βιβλίο - το 2010 -, ήθελε να γράψει αποκλειστικά για τις χαμηλότερες εισοδηματικά κοινωνικές τάξεις, όχι για τη μεσαία τάξη. 
Εκείνο όμως που κατάφερε, ήταν να βάλει σε πρωταγωνιστικό ρόλο, για πρώτη φορά, τον απλό κόσμο της φτωχολογιάς και συγκεκριμένα το λούμπεν προλεταριάτο[1], να εκφράσει τον πόνο και τις αγωνίες του, την καθημερινή του βιοπάλη, τα συναισθήματά του και  το αδιέξοδο στο οποίο βρίσκεται  μέσα στην γενικότερη κοινωνική και πολιτική κρίση των μνημονίων και της ανεργίας.

O όρος «φτωχολογιά» μπορεί να παραπλανήσει, γιατί παραπέμπει σε εικόνες εξαθλίωσης άλλων εποχών, από τις οποίες και προέρχεται. Οι ήρωες του Οικονόμου δεν ζουν σε τρώγλες ή χαμόσπιτα ή συστάδες δωματίων γύρω από φτωχικές αυλές αλλά σε διαμερίσματα πολυκατοικιών, πολλοί από αυτούς έχουν ένα έστω φτηνό αυτοκίνητο, τσιτάρουν στίχους από ροκ συγκροτήματα μάλλον παρά από λαϊκά τραγούδια, βλέπουν τηλεόραση και ξέρουν μέσες άκρες τι συμβαίνει αλλού. Εργάτες, υπάλληλοι, μικροεπαγγελματίες, ό, τι και αν είναι, έχουν παραστάσεις ενός πλατύτερου κόσμου και «απολαμβάνουν» μια ελάχιστη, επισφαλή μικροαστική άνεση. Αλλά η φτώχεια τους γίνεται πραγματική και απόλυτη, από τη στιγμή που τους καταπλακώνει η ξαφνική ανεργία ή το βάρος των χρεών ή και τα δυο μαζί. [2]

Η ανάγνωση των πρώτων διηγημάτων σε κάνει να παγώσεις, αρνητικά και καταθλιπτικά συναισθήματα σε κατακλύζουν, τα βλέπεις όλα μαύρα. Αναρωτιέσαι είναι δυνατόν αυτά να είναι όλα αλήθεια; είναι δυνατόν να υπάρχει τόση φτώχεια, τόση πίκρα, τόση μιζέρια; Δεν υπάρχει πουθενά διέξοδο, κι όμως η ζωή συνεχίζεται, πιστεύοντας έτσι απλά "κάτι θα γίνει θα δείς"...!Απουσιάζει εντελώς το οποιοδήποτε πολιτικό υπόβαθρο: ο συγγραφέας αφήνει ελεύθερους τους πρωταγωνιστές των διηγημάτων του να εκφρασθούν όπως αυτοί μπορούν, χωρίς περιττές φιοριτούρες, χωρίς να φαίνεται ότι οι διάλογοι είναι απομαγνητοφωνημένοι. Τα διηγήματα τελειώνουν όπως τα δράματα των ανθρώπων αυτών και δεν έχουν κατάληξη, ούτε ευτυχή ούτε τραγική.Και η ζωή συνεχίζεται...

Ο Οικονόμου δεν υποδεικνύει ούτε, πολύ περισσότερο, προπαγανδίζει λύσεις. Δεν φλερτάρει με τον σοσιαλιστικό ρεαλισμό ούτε υιοθετεί καταγγελτικούς τόνους. Δεν ενδίδει ούτε στιγμή στο μελό, από την άλλη όμως δεν επιδίδεται σ΄ έναν στεγνό, χειρουργικό νατουραλισμό. Τα διηγήματά του πάλλονται από μια διακριτική, αλλά άμεση και ζωηρή συμπάθεια για τα πάσχοντα πρόσωπά τους, συμπάθεια τόσο μεταδοτική ώστε θα μπορούσαμε να πούμε ότι έμμεσα εξασκούν πολιτική επίδραση. Γνωρίζουν και αξιοποιούν θαυμάσια τη δύναμη της μεταφοράς, γνωρίζουν όμως και τη δύναμη της σιωπής. Ο τρόπος που η γραφή του Οικονόμου χρησιμοποιεί τη σιωπή βρίσκει ένα ωραίο οπτικό αντίστοιχο στη σκηνή από το διήγημα «Πλακάτ με σκουπόξυλο» όπου ο πρωταγωνιστής, πνιγμένος στο πένθος και την οργή για τον χαμό ενός στενού φίλου του σ΄ ένα εργατικό ατύχημα, πηγαίνει και στέκεται έξω από το μοιραίο γιαπί κρατώντας υψωμένο ένα πρόχειρο πλακάτ που δεν γράφει τίποτα πάνω του: το άγραφο πλακάτ είναι μια διαμαρτυρία ηχηρότερη από οποιοδήποτε σύνθημα.[2]

Τελειώνοντας την ανάγνωση του τελευταίου διηγήματος, η πρωταγωνίστρια ψιθυρίζει  «Κομμάτι κομμάτι μου παίρνουν τον κόσμο μου»: μια νέα γυναίκα που ετοιμάζεται να αναζητήσει δουλειά σε ελληνική επιχείρηση στη Βουλγαρία, όταν η μονοκατοικία που νοικιάζει στην Ελευσίνα δίνεται αντιπαροχή.
Αυτή η φράση, λέει ο Οικονόμου, «εκφράζει με τον πιο καίριο τρόπο αυτό που αισθάνεται σήμερα η πλειονότητα των Ελλήνων»: ότι χάνει τις σταθερές της, ότι τη διαλύει η ανασφάλεια, την ισοπεδώνει η απόγνωση κι ότι έχει ανάγκη να επαναπροσδιοριστεί σε ένα τοπίο που είναι πια ρευστό. «Ο κίνδυνος» που ελλοχεύει σε αυτήν την κατάσταση «είναι μεγάλος», σχολιάζει. «Ομως από την άλλη θα αναγκαστούμε εκ των πραγμάτων να ανοιχτούμε σε νέα πεδία.
Αυτή είναι και η μοναδική πρόκληση με την οποία αξίζει να έρθουμε αντιμέτωποι στην Ελλάδα σήμερα: να χαρτογραφήσουμε νέα εδάφη σε όλους τους τομείς του κοινού μας βίου, είτε πρόκειται για την παιδεία, είτε για την οικονομία, για τις κοινωνικές δομές ή για τον πολιτισμό».[3]

 Στο τέλος μένεις με μια πίκρα στο στόμα. Ένας κόμπος στο λαιμό σε πνίγει. Οι σκέψεις τρέχουν, το κεφάλι σου πάει να σπάσει. Αναρωτιέσαι συμβαίνουν τέτοια γεγονότα γύρω μου; Και τότε θυμάσαι... Θυμάσαι φίλους και γνωστούς που τελευταία έχασαν την δουλειά τους κι έχουν μείνει άνεργοι. Θυμάσαι αγαπημένα σου γερόντια των οποίων ελέω μνημονίου τους μειώθηκε η σύνταξη και δεν τους φθάνουν τα λεφτά για το πετρέλαιο. Θυμάσαι τον φίλο σου που ξενοίκιασε το διαμέρισμα και μετακόμισε στα πεθερικά του για οικονομία. Και σκέπτεσαι το επίπεδο των συζητήσεων στην παρέα, στην γειτονιά, στη δουλειά με τους συναδέλφους...Συζητήσεις του αέρα και του Φόβου, χωρίς προοπτική χωρίς διέξοδο, ίσα - ίσα για να πορευόμαστε, που λένε.


Κι όμως ο Οικονόμου έμμεσα κατορθώνει να μας μεταδώσει μια αληθινή αισιοδοξία μέσα απ' τα διηγήματά του που πηγάζει από τη βαθύτερη αξιοπρέπεια και περηφάνια των λαϊκών χαρακτήρων τους, από την ακατάβλητη θέλησή τους να προχωρήσουν, από την άρνησή τους να παραιτηθούν από τον εαυτό τους.


Για όλους αυτούς τους λόγους το βιβλίο αυτό είναι εξαιρετικά χρήσιμο, ιδιαίτερα στην δύσκολη εποχή που περνάμε. Αξίζει δε να σημειωθεί η οξυδέρκεια και προβλεψιμότητα του συγγραφέα, αν αναλογιστεί κανείς ότι το έγραψε στις απαρχές εφαρμογής του πρώτου μνημονίου το 2010 και είναι σήμερα περισσότερο επίκαιρο παρά ποτέ!.

#Απόστολος Μωραϊτόπουλος#
 
---------------------------------
[1] λούμπεν προλεταριάτο: μαρξιστικός όρος που περιγράφει το τμήμα του προλεταριάτου που λόγω της πλήρους εξαθλίωσής του βρίσκεται στο κοινωνικό περιθώριο και δεν έχει αναπτύξει ταξική συνείδηση (Βικιλεξικό)

Τρίτη 31 Ιουλίου 2012

Η κυβέρνηση ετοιμάζει Blitzkrieg στα πανεπιστήμια

Τρίτη, Ιουλίου 31, 2012
Ο νόμος Διαμαντοπούλου συνάντησε γενναία και αποφασιστική αντίσταση στα πανεπιστήμια. Αποτελεί το μοναδικό νόμο της εποχής του μνημονίου που δεν εφαρμόστηκε στα βασικά του σημεία.  Παρά την ομοβροντία των καθεστωτικών δυνάμεων, που κράδαιναν απειλητικά την «ευρύτατη κοινοβουλευτική πλειοψηφία» (η οποία συντρίφτηκε λίγους μήνες αργότερα) και των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων (βλέπε ΜΜΕ) που καιροφυλακτούν να λεηλατήσουν το μοναδικό δημόσιο αγαθό, την ανώτατη εκπαίδευση, που δεν έχει μετατραπεί πλήρως και οριστικά σε cash-cow (αγελάδα που παράγει χρήμα), η πανεπιστημιακή κοινότητα έχτισε ένα πρωτοφανές τείχος άμυνας, που συμπεριλάμβανε για πρώτη φορά και σε τέτοιο βαθμό φοιτητές, καθηγητές και εργαζόμενους. Το τείχος αυτό μέχρι τώρα αποδείχθηκε αποτελεσματικό.
 
Η νέα κυβέρνηση ξέρει πως ο χρόνος, της πριν η λαϊκή αγανάκτηση διογκωθεί ξανά, είναι εξαιρετικά περιορισμένος. Και είναι αποφασισμένη να δώσει συντριπτικά χτυπήματα σε κρίσιμους χώρους, όσο είναι καιρός. Γι αυτό και η παραδειγματική επίθεση στην απεργία της  Χαλυβουργίας.

Ο επόμενος στόχος είναι τα πανεπιστήμια.

Οι τροπολογίες που κατατέθηκαν σήμερα (30.07.12) μαρτυρούν ακριβώς αυτό. Τι δεν είναι: Δεν είναι «άτολμες, που δεν αλλάζουν τα χαρακτηριστικά του νόμου». Πολύ περισσότερο, δεν «άρχισε το ξήλωμα του νόμου», όπως σε μια παράσταση ρόλων «καλών- κακών», κακά σκηνοθετημένη, διατείνονται οι πρωτεργάτες του.

Ο Νόμος, μετά τις τροπολογίες του, διατηρεί στο ακέραιο την παντοκρατορία του Συμβουλίου Διοίκησης έναντι κάθε άλλου οργάνου και καταργεί τη συλλογική- δημοκρατική διοίκηση σε όλα τα επίπεδα. Η τεράστια αντίδραση για τη συμμετοχή στη διοίκηση των πανεπιστημίων προσώπων άσχετων με αυτό, προκάλεσε την «αναβάθμιση» των προσόντων των εξωτερικών μελών που τώρα πρέπει να έχουν τουλάχιστον … πτυχίο ΑΕΙ! Καταργεί την αυτοτέλεια των ΑΕΙ. Εξαφανίζει τη φοιτητική συμμετοχή και το πανεπιστημιακό άσυλο. Μετατρέπει τα μέλη ΔΕΠ σε απλούς υπαλλήλους, με μόνο δικαίωμα την εκλογή των αφεντικών τους, από προεπιλεγμένη λίστα μάλιστα.

Οι τροπολογίες «επιλύουν» τα βασικά προβλήματα που εμφάνισε η εφαρμογή του νόμου εξαιτίας της μαζικής, πλειοψηφικής και αποφασιστικής αντίστασης της πανεπιστημιακής κοινότητας. Πρώτον, περνά την ευθύνη της εφαρμογής του νόμου στις πρυτανικές αρχές αποσκοπώντας είτε στη συνεργασία τους (μάλλον απίθανη- τα «ανταλλάγματα» μάλιστα που δίνονται είναι θλιβερά: θα πρέπει να εξευτελίσουν τη μέχρι τώρα στάση τους, θα πρέπει να υποστούν όλες τις αντιδράσεις στην εφαρμογή του νόμου, ώστε να κρατήσουν μέχρι τέλους τη θητεία τους βασικά μόνο τον τίτλο τους, αφού η εξουσία θα έχει περάσει ήδη στα συσταθέντα Συμβούλια Διοίκησης), είτε στην επικοινωνιακή κατασκευή ενός κατάλληλου «αποδιοπομπαίου τράγου». Δεύτερον, φροντίζουν να υπάρξουν άμεσα τα νέα Συμβούλια Διοίκησης, πάσει θυσία. Δε φτάνει μόνο που κατοχυρώνεται η διάτρητη επιστολική ή ηλεκτρονική ψηφοφορία ως διαδικασία εκλογής, αλλά αν και αυτή αποτύχει, οι τροπολογίες που κατατέθηκαν φτάνουν  στο σημείο ορισμού των Συμβουλίων Διοίκησης από τα αρχαιότερους καθηγητές ή την επιλογή Πρύτανη με κλήρωση! Αποδεικνύεται έτσι ότι σωστά το κεντρικό διακύβευμα της προηγούμενης περιόδου ήταν η εκλογή των Συμβουλίων Διοίκησης, αφού αυτά αποτελούν το βασικό ιμάντα προώθησης μιας πολιτικής που ισοπεδώνει ότι απέμεινε από το δωρεάν, δημόσιο και δημοκρατικό πανεπιστήμιο.

Η κυβέρνηση συμπληρώνει τα όπλα της με μια αστραπιαία διαδικασία συγχώνευσης- κατάργησης τμημάτων, σχολών ή πανεπιστημίων, πρακτικά στην απόλυτη εξουσιοδότηση του Υπουργού. Ο εκάστοτε Υπουργός Παιδείας έχει, με τι τροπολογίες που κατατέθηκαν, την ανατριχιαστική δυνατότητα (ειδικά για τα ελληνικά πράγματα) να καταργεί ακόμα και ολόκληρα πανεπιστήμια με διαδικασίες fast- track: εντός δύο μηνών (και σε …εξαιρετικές περιπτώσεις, όπου υπάρχουν προβλήματα, ερωτήματα, νομικές ασάφειες κλπ, με παράταση άλλων …7 ημερών)! Ακόμα και τα θεμελιώδη ερωτήματα που δημιουργούνται όπως τι θα γίνει με τα επαγγελματικά δικαιώματα των καταργημένων τμημάτων και σχολών ή ποια θα είναι η τύχη του προσωπικού τους αφήνονται να ρυθμιστούν εκ των υστέρων με προεδρικά διατάγματα. Οι μαζικές απολύσεις στα πανεπιστήμια είναι προ των πυλών.  Η μνημονιακή δέσμευση για μαζικό ακρωτηριασμό της ανώτατης εκπαίδευσης έχει ανακοινωμένο χρονικό ορίζοντα: αυτή την ακαδημαϊκή χρονιά, «πριν τη κατάθεση των μηχανογραφικών». Ταυτόχρονα, η απειλή κατάργησης θα επικρέμεται ως δαμόκλειος σπάθη, ως βασικό εργαλείο πειθαναγκασμού όλων, και όχι μόνο των μικρών και περιφερειακών πανεπιστημίων που οπωσδήποτε είναι πιο ευάλωτα.

Η διαδικασία του κατεπείγοντος και μάλιστα καλοκαιριάτικα είναι απλώς η «και με τη βούλα» πιστοποίηση των αντιδημοκρατικών μεθοδεύσεων.

Τα άλλα είναι απλώς λεπτομέρειες ή κινήσεις τακτικής. Η απελευθέρωση των προϋπολογισμών (των πετσοκομμένων κατά 50% πρέπει να θυμόμαστε) έγινε για να μη χρεωθεί η κυβέρνηση άμεσα το κλείσιμο των πανεπιστημίων. Τα ψίχουλα που δίνει (τυπική ύπαρξη των τμημάτων, εκλογές 7μελών επιτροπών εξέλιξης των μελών ΔΕΠ από τα τμήματα) όχι μόνο δεν αλλάζουν τη φιλοσοφία και τις στοχεύσεις του νόμου, αλλά  δεν είναι ικανά να αλλάξουν τους συσχετισμούς ενάντια στο νόμο μέσα στα πανεπιστήμια. Απλά, θα δώσουν πρόσχημα στις «φίλιες δυνάμεις» προς τη κυβέρνηση, τους μόνιμα «πρόθυμους», να ξαναπαίξουν μια ακόμη φορά την παράσταση της «ρεαλιστικής πολιτικής των διαπραγματεύσεων».

Η κυβέρνηση, με την τακτική που επιλέγει βάζει όλα τα πανεπιστήμια, όλους και όλες, φοιτητές, καθηγητές και εργαζόμενους, απέναντί της και μάλιστα στον ίδιο χρόνο, τους επόμενους μήνες. Η επιλογή αυτή ίσως αποδειχθεί κρίσιμο λάθος. Αντί μια αστραπιαία νίκη ανεξάρτητα κόστους μπορεί και πρέπει να εισπράξει μια γενναία, ομόθυμη και, τελικά, νικηφόρα απάντηση.
Η πρώτη μάχη δόθηκε νικηφόρα σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες. Η ενότητα, η αποφασιστικότητα, οι συμμαχίες, η καθαρή γραμμή που ήταν τα στοιχεία που έδωσαν το μέχρι τώρα αποτέλεσμα θα κρίνουν και τη δεύτερη, οριστική μάχη για την κατάργηση του νόμου.

Το χωμάτινο τείχος, που στήθηκε πριν δυο χρόνια πρόχειρα και με ότι υπήρχε διαθέσιμο, πρέπει να ενισχυθεί. Τα θεμέλιά του πρέπει να βαθύνουν στο έδαφος μιας πιο ολοκληρωμένης αντιπαράθεσης, με βάση το ερώτημα «τι πανεπιστήμιο θέλουμε». Η ενότητα της συντριπτικής πλειοψηφίας φοιτητών- καθηγητών- εργαζομένων πρέπει να αποκτήσει πιο ουσιαστικά χαρακτηριστικά και μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα. Η ενισχυμένη αντιμνημονιακή αντιπολίτευση πρέπει να αποδείξει τη χρησιμότητά της στην υπεράσπιση του μαζικού κινήματος, των θεμελιωδών δικαιωμάτων του λαού μας. Μα πάνω απ’ όλα, η ελληνική κοινωνία πρέπει να καταλάβει, προσπερνώντας την υστερόβουλη και υστερική προπαγάνδα κυβέρνησης και ΜΜΕ, ότι η μάχη που δίνεται δεν είναι μια «μάχη χαρακωμάτων», μια αδιάφορη «μάχη εξουσίας» για το ποιος θα έχει το πάνω χέρι στα πανεπιστήμια, αλλά για το αν η ανώτατη εκπαίδευση θα παραμείνει προσβάσιμη στα παιδιά των αδύναμων κοινωνικά ομάδων, για το αν το πανεπιστήμιο θα αποτελεί «κύμβαλο αλαλάζον» των εκάστοτε καθεστωτικών επιλογών ή θάναι σύμμαχος της κοινωνίας σε αυτή τη σκληρή μάχη επιβίωσης.

------------------------------------------------------
Πηγή: aristeroblog.gr (Δ. Καλιαμπάκος)

Σάββατο 28 Ιουλίου 2012

Ουαι υμιν υποκριτές και φαρισαιοι και λοιποί "αριστεροί" συνοδοιπόροι

Σάββατο, Ιουλίου 28, 2012
Για μερικούς από εμάς που το 2004 αγωνιζόμασταν ενάντια στα ΜΑΤ (του Βόλου) διαδηλώνοντας ενάντια στην δική μας Ολυμπιάδα του 2004, και οι περισσότεροι συμπολίτες μας κοιτούσαν περίπου σαν ούφο, το λεγόμενο "Ολυμπιακό Ιδεώδες" είναι απλώς ακόμη ένα εργαλείο, μια ντόπα (κυριολεκτικά και σημειολογικά), είναι "το όπιο του λαού" στα χέρια της εκάστοτε εξουσίας. Έτσι το εξαιρετικό αυτό άρθρο ήρθε σαν επισφράγιση του απόψεων αυτών. Χθες διάβασα τον Κώστα Βαξεβάνη, το άρθρο του "Υποκριτές με τη Βούλα" και ήμουν σύμφωνος.Σήμερα βλέπω κάπως καθαρότερα το θέμα και ξαναλέω το χθεσινό μου σχόλιο:
ουαι υμιν υποκριτές και φαρισαιοι και λοιποί "αριστεροί" συνοδοιπόροι!

 
Τι στιγμή που βλέπω με μισό μάτι την παρουσίαση των ομάδων στην Ολυμπιάδα του Λονδίνου και βαριέμαι αφάνταστα με αυτό το ανούσιο θέατρο του παραλόγου, γράφω 2 σχόλια στους φίλους (?) Τατσόπουλο και Τσακνή σχετικά με την περίπτωση της Βούλας Παπαχρήστου:
Τατσόπουλος στο Facebook:
"Εντάξει. Θα σας πω συνοπτικά τη γνώμη μου. Η Βούλα Παπαχρήστου είναι μια χαζή νέα κοπέλα που -όπως πολλές χαζές νέες κοπέλες (και αγόρια επίσης)- ενστερνίζεται διάφορες ρατσιστικές κι εθνικιστικές μαλακίες. Η Επιτροπή που την απέκλεισε από τους Ολυμπιακούς είναι ακόμη πιο χαζή, αν κρίνουμε εκ του αποτελέσματος, διότι κατόρθωσε να μεταμορφώσει μια χαζή νέα κοπέλα σε μια εν δυνάμει εθνική ηρωίδα. Εάν συνεχίσουμε με τον ίδιο ρυθμό να μεταμορφώνουμε τους χαζούς σε ήρωες, θα διεκδικήσουμε επάξια από αυτούς την υψηλότερη θέση στο βάθρο της ηλιθιότητας."
Σχόλιό μου: 
Λυπάμαι αλλά η καταχώρισή σου αυτή δεν σε τιμάει. Ούτε σαν Βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, που θέλει να μας σώσει απ’ τον γκρεμό, ούτε, πολύ περισσότερο σαν Συγγραφέα. Εκτός αν ήθελες να κάνεις εντύπωση και να πάρεις πολλά LIKE.Γιατί χαζό, δεν μπορούμε να χαρακτηρίσουμε κανέναν, είναι ψυχιατρικός και απαξιωτικός χαρακτηρισμός και είναι πολύ εγωϊστικό εκ μέρους σου να τον χρησιμοποιείς έτσι πρόχειρα. Γιατί η Παπαχρήστου δεν μπορεί να είναι χαζή, είναι πρωταθλήτρια, κι εγώ δεν ξέρω πολλούς χαζούς πρωταθλητές. Απλά η κοπέλα γουστάρει ΧΑ, γουστάρει Κασιδιάρη, όπως πλέον συνειδητά το έκαναν τελευταία πάνω από 400.000 συμπολίτες μας και το έδειξε με προηγούμενα τουίτ της. Εκείνο λοιπόν που πρέπει να δούμε – κι η Αριστερά είναι συνυπεύθυνη γι’ αυτό είναι γιατί ανδρώθηκε τόσο ξαφνικά το φάντασμα αυτό της ΧΑ και πως θα το εξοβελίσουμε. Μετά να δεις επίσης τη φενάκη του «Πρωταθλητισμού», του «Ολυμπιακού Πνεύματος», της ντόπας, των χορηγών και του περίφημου «citius, altius, forties» (ταχύτερα, ψηλότερα, δυνατότερα• (έμβλημα των Ολυμπιακών Αγώνων) και να το καταπολεμήσεις. Διάβασε αν θές μια ανάρτηση που δανείστηκα εδώ, που ξεκαθαρίζει τα πράγματα: άλλο πρωταθλητισμός (και στην αρχαιότητα και σήμερα) άλλο αθλητισμός.

Επιστολή Δ. Τσακνή
Σχόλιό μου:
Αγαπητέ Τσακνή η "επιστολή" σου αυτή, με χάλασε, και σε είχα σε εκτίμηση: αυτό το "πατρικό" το λείο και αγαπητικό υφάκι, μου θυμίζει ξεκάθαρα το θείο Κουβέλη, που όλα τα σφάζει κι όλα μαχαιρώνει, αλλά με το γάντι βρε παιδί μου!Τι πάει να πεί "εμένα με έπεισες";Η κοπελιά δεν έγραψε μόνο αυτό το τουίτ, έγραψε και πολλά άλλα (και με φωτογραφίες).Και καλά κάνει και μπράβο της, μπορώ να πώ.Πιστεύει στην Χρυσή Αυγή και στον Κασιδιάρη, όπως άλλοι 400.000 συμπολίτες μας, που ψήφισαν συνειδητά -στις τελευταίες εκλογές- τους ναζί και ρατσιστές της ΧΑ.Κι εφόσον το κόμμα αυτό το επιτρέπει η "Δημοκρατία μας", δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα.Θα ήταν βέβαια, πιο τίμιο και γενναίο εκ μέρους της, να αφήσει τις υποκριτικές συγνώμες και να υποστηρίξει ανοικτά τις απόψεις της. Αν αυτό δεν το βλέπεις κ. Τσακνή λυπάμαι.Και βέβαια είμαι υπέρ του να συμμετάσχει στους Ολυμπιακούς Αγώνες, (απαξιώ να αναφερθώ στην υποκριτική στάση της ΔΟΕ κλπ.).Γιατί δεν πιστεύω στον πρωταθλητισμό της ντόπας, των χορηγών και των υπερανθρώπων-αθλητών, πιστεύω στον αθλητισμό το ερασιτεχνικό. Τους χαρίζω τις "Ολυμπιάδες" τους και το "Ολυμπιακό Πνεύμα" της αρπαχτής, από την αρχαιότητα (σε ένα βαθμό) ως σήμερα.Για περισσότερα παραπέμπω σε δανεισμένο άρθρο στο μπλογκ μου εδώ.

#Απόστολος Μωραϊτόπουλος#

Πέμπτη 26 Ιουλίου 2012

Jungle Report: Για την περίπτωση Παπαχρήστου

Πέμπτη, Ιουλίου 26, 2012
«Από τα μύρια δεινά στην Ελλάδα δεν υπάρχει τίποτε χειρότερο από το γένος των αθλητών. Δεν γνωρίζουν, ούτε μπορούν να ζουν σωστά... Σοφούς και ικανούς ανθρώπους πρέπει να τιμούμε με στέφανο, ηγέτες σώφρονες και δίκαιους, ανθρώπους, που ο λόγος τους αποτρέπει διχόνοιες κι εξεγέρσεις. Αυτά μόνο έχουν αξία για την πόλη και όλους τους Έλληνες.» Ευριπίδης (Nauck, Αποσπάσματα, Darmstadt 1951, σ. 115-116).

Δεν πρόκειται ούτε για «ατυχή δήλωση» του μεγάλου τραγικού, ούτε για σχόλιο από το παρελθόν πάνω στο  «ατυχές»  tweet που «δεν εκφράζει την ίδια αλλά είναι ένα, ανεκδοτολογικού χαρακτήρα σχόλιο» της Βούλας Παπαχρήστου, ούτε για την σκληρή περιγραφή μίας πραγματικότητας. Αποτελεί ένα σχόλιο (ένα tweet του Ευριπίδη θα λέγαμε σήμερα) που εκφράζει το πόσο πρέπει να ξεπεράσει το ζώο τον άνθρωπο, στο συνολικό ισοζύγιο της ύπαρξης για να μπορεί κανείς να τηρεί ως αυτοσκοπό την παραίνεση «citius, altius,fortius». Αλλά αυτό είναι ένας μοντέρνος  βαρβαρισμός, μία βεβήλωση του ιερού κανόνα που θέλει τον πρωταθλητή να τα παίρνει όλα, με τίμημα την αποβολή της ανθρωπιάς από το σώμα και την ψυχή του. Είναι μία μη politically correct θέση, τόσο όσο και το ίδιο το tweet της αθλήτριας  Παπαχρήστου, το σχετικό με κουνούπια και αφρικανούς, όπως το αντιλαμβάνονται κάποιοι στα έλη του μυαλού τους.

Από την αρχαιότητα, είναι γεγονός πως οι αγώνες δεν πρόβαλλαν τον αθλητισμό. Αυτό που ήταν ζητούμενο ήταν ο πρωταθλητισμός. Είτε κάποιος κέρδιζε έναν κότινο είτε μία γενναία χορηγία, του Διονυσίου του Β τότε ή της Adidas σήμερα, η θυσία που έπρεπε να κάνει ήταν η ίδια του η ψυχή, να θυσιάσει αυτό ακριβώς που διακρίνει τον άνθρωπο από τα ζώα. Ο σκοπός ήταν να γίνει δυνατός σαν ταύρος, γρήγορος σαν τσιτάχ, αλτικός σαν ψύλλος. Να γίνει πιο άνθρωπος όμως, δεν ήταν και τόσο απαραίτητο.  Δεν απέφερε κέρδος η ανθρωπιά, η νόηση και το πνεύμα. Αντίθετα και τα τρία ήταν πάντα επικίνδυνα για τις εξουσίες. Ενώ ο πρωταθλητής προσέφερε ανεκτίμητες υπηρεσίες στους ανά τα χρόνια, εξουσιαστές. Και το κυριότερο, αποτελούσε παράδειγμα προς μίμηση για τους λαούς. Τόσο προς μίμηση της σωματικής του υπεροχής, όσο και της ολοκληρωτικής του υποταγής στην εξουσία των κατεστημένων ιδεών και πρακτικών. Τι σχέση μπορεί να έχουν τα «Ολυμπιακά Ιδεώδη» με τα Ανθρωπιστικά;

Στην αλυσίδα παραγωγής υπηρετών των Ολυμπιακών Ιδεωδών και Αξιών, τελικό προϊόν αλλά και διαμεσολαβητικό μέσο είναι ο ίδια ο αθλητής – αθλήτρια. Κάτι σαν  το χρήμα στο υπέρτατο στάδιο του καπιταλισμού. Ο αθλητής και πουλάει και αγοράζει. Και πουλιέται και αγοράζεται. Και προβάλει και προβάλλεται. Και κυρίως προβάλλει την κάθε λογής εξουσία, είτε οικονομική είτε πολιτική, διαμέσου της ανάδειξης του, της βράβευσης του, της κυριαρχίας του πάνω στους ανταγωνιστές του. Της εφήμερης κυριαρχίας που  κοιμίζει επαρκώς τους λαούς προκαλώντας τους μία διέγερση, μία έξαψη από την ψευδαίσθηση της "εθνικής" ανωτερότητας.  Ο αθλητής (που ψευδώς ονομάζεται έτσι αποκρύπτοντας πως δεν πρόκειται για αθλούμενο αλλά για είδωλο υπό κατασκευή για μελλοντικό  πρωταθλητή) είναι ένα προϊόν των ίδιων διαδικασιών που παράγουν τους αγώνες όπως και ότι άλλο παράπλευρο μπορεί να αποφέρει κέρδη. Όταν βέβαια αυτό  αποκαλύπτεται, συνήθως συνοδεύεται από σκάνδαλα, ντόπιγκ, χρηματισμού, παραβίασης κανόνων που όσο μένουν στο σκοτάδι και εξυπηρετούν τους «θεράποντες του πρωταθλητισμού» καλώς συμβαίνουν, όταν όμως βγουν στο φως, όλοι τινάζουν τα ρούχα τους και ψάχνουν τον αποδιοπομπαίο για να του φορτώσουν αποκλειστικά την ενοχή.

Το προϊόν Παπαχρήστου, δεν είναι τίποτα άλλο από άλλο ένα κορίτσι που μπήκε στην αλυσίδα παραγωγής της πρωταθλητοπαραγωγικής βιομηχανίας. Δεν αμφιβάλλει κανείς (ίσως γιατί δεν μπορεί να ξέρει) πως όταν ξεκίνησε τον αθλητισμό, πίστευε πως ο αθλητισμός είναι καλός για την υγεία και πως όλοι οι άνθρωποι πρέπει να αθλούνται. Έτσι κάναμε όλοι, τουλάχιστον όσοι έχουμε κρατήσει μία μπάλα στα χέρια ή έχουμε τρέξει για πλάκα συναγωνιζόμενοι για το ποιος θα βγει πρώτος.

Συνεχίζοντας, το προϊόν Παπαχρήστου, έμαθε πως χρειάζεται να κάνει περισσότερα, για να μπει στο κλαμπ των πρωταθλητών. Να προπονείται περισσότερο, να καταναλώνει τον χρόνο της στη σωματική της βελτίωση, στην παραίνεση citius altius fortius. Όλα τα άλλα περνούσαν σε δεύτερη ή σε τρίτη μοίρα. Επιπλέον, θα έπρεπε να λαμβάνει και τη ψυχολογική ντόπα που θέλει ο άνθρωπος. Την  αίσθηση του «εθνικού ή και ομαδικού,  μεγαλείου». Που να βρει λοιπόν η ανθρώπινη βιολογική ύπαρξη, η κοπέλα Παπαχρήστου, χρόνο να ασχοληθεί και να αναρωτηθεί για τα στερεότυπα που δημιουργούνται και καλλιεργούνται για να διαχωρίζουν τους ανθρώπους; Που, πως και πότε να σκεφτεί γιατί, στην Ελλάδα τουλάχιστον του ξεπεσμένου «μεγαλείου» υπάρχουν και μεγεθύνονται σήμερα τα στερεότυπα του «υπανάπτυκτου και ανεγκέφαλου μαύρου» του «μπεκρή ομοφυλόφιλου Άγγλου» του «αιώνια βάρβαρου χοντράνθρωπου Γερμανού» του «άπλυτου και αρωματισμένου Γάλλου» του «φαφλατά Ιταλού» του «βρώμικου Πακιστανού» του «μογόλου και απολίτιστου Τούρκου», του «κλέφτη Αλβανού» αλλά και του « ηρωικού, τίμιου και πολιτισμένου  Έλληνα»;  Αλλά και να έβρισκε χρόνο για να σκεφτεί, η επικρατούσα αντίληψη σε μία κοινωνία που όλο και συντηρητικοποιείται, όλο και απομονώνεται, όλο και υψώνει φράχτες μεταξύ των ίδιων της των μελών, σίγουρα δεν αποτελεί το ιδανικό περιβάλλον για να καλλιεργήσει κανείς ανθρωπιστικές αξίες και να βαρύνει το ισοζύγιο της ύπαρξης του προς τη μεριά του Ανθρώπου.

Το προϊόν Παπαχρήστου εξέφρασε απλά την κρατούσα αντίληψη της συντηρητικής, κατακερματισμένης  και απομονωμένης κοινωνίας μας. Της κοινωνίας μας που χαχανίζει αθώα με ανέκδοτα για μαύρους, κίτρινους και άλλους διαφορετικούς. Θα μπορούσε να μιλήσει και για τους «βάρβαρους λουκανικάδες και χοντράνθρωπους Γερμανούς», ένα άλλο στερεότυπο στην κοινή αντίληψη, χωρίς (πιστεύω) να έχει κανέναν κολασμό το tweet της ή η δήλωση της. Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα, που έχει να κάνει με την υποκρισία και τον ρατσισμό των ίδιων των κηνσόρων της. Αυτοί που τρέχουν να μαζέψουν την αισχρή πρωταθλήτρια που έγραψε ένα ρατσιστικό σχόλιο, δεν θα αντιδρούσαν αν σχολίαζε σκωπτικά έναν Γερμανό αθλητή, ως βάρβαρο ή ως μη Γερμανό (στην πολύ συχνή περίπτωση που επρόκειτο για μετανάστη δεύτερης γενιάς στη Γερμανία)

Η Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή, η αποστολή, ο ΣΕΓΑΣ, η ΔΟΕ και όλοι οι «αμόλυντοι»  βλέπουν τον ρατσισμό του προϊόντος τους αγνοώντας ή αποκρύπτοντας πως αυτοί οι ίδιοι είναι υπεύθυνοι. Αυτοί οι ίδιοι μαζί με τον κόσμο που έχουν φτιάξει, στο μερίδιο που τους αναλογεί, ως μέλη μίας δυναστικής ελίτ εξουσιαστών. Ο ρατσισμός του προϊόντος είναι απλά η έκφραση του ρατσισμού και της απανθρωπιάς που οι ίδιοι συστηματικά καλλιεργούν και μεταβιβάζουν στις επόμενες γενιές προϊόντων – πρωταθλητών. Η βαρβαρότητα του πρωταθλητισμού των αναβολικών, της ηθικής κατάρρευσης της κακοποίησης του ανθρώπινου σώματος, στο όνομα της εθνικής ανύψωσης αλλά κατ’ ουσία της παραγωγής διαφημιστικών ειδώλων, κενών ανθρώπινου περιεχομένου, βγήκε ακόμα μία φορά στην επιφάνεια. Και ακόμα μία φορά, φταίει το προϊόν, φταίει το σαμάρι και όχι αυτοί που το έφτιαξαν. Ούτε αυτοί που έχουν οδηγήσει την κοινωνία μας στον φόβο, στον αποκλεισμό και την καθυπόταξαν σε κάθε λογής φασιστικές ιδέες σε κάθε είδους απανθρωπιά.

Δεν είναι η άνοδος της Χρυσής Αυγής ή άλλων φασιστικών μορφωμάτων (ΛάΟΣ παλαιότερα). Αυτό είναι το σύμπτωμα. Το πρόβλημα είναι η επικράτηση των φασιστικών αντιλήψεων μέσα στην Ελληνική κοινωνία. Αυτή είναι μία διαπίστωση, που βρίσκει το «Ολυμπιακό της αντίστοιχο» σ την περίπτωση Παπαχρήστου. Η περίπτωση αυτή είναι το σύμπτωμα. Η αιτία είναι αλλού. Τη βλέπουμε κάθε μέρα, παντού. Και αυτοί που εξυπηρετούνται από τη διάλυση της κοινωνίας, αυτοί που θέλουν το φασισμό μέσα στην κοινωνία, σαν προστάτη  τους και δεσμοφύλακα των λαών, κολάζουν το ίδιο τους το προϊόν με μία υποκρισία που αν μη τι άλλο, τους ξεβρακώνει ακόμα μία φορά, στα μάτια όσων θέλουν να δουν. Όσων δε φοβούνται πια γιατί δεν έμεινε τίποτα να χάσουν αλλά και τίποτα να κερδίσουν από μία Ολυμπιακή καταξίωση ενός προϊόντος βιομηχανικής, φονικής  αλυσίδας.

Ο αθλητής χρειάζεται την επιβράβευση, τον έπαινο, το μπράβο. Μπορεί να είναι φιλόλογος, σιδεράς, υδραυλικός και συνάμα αθλητής. Βιοπορίζεται προσφέροντας στον κοινωνικό καταμερισμό εργασίας και παράλληλα αθλείται. Ο πρωταθλητής είναι ένα άλλο ον. Ένα κατασκευασμένο ον, προορισμένο να υπηρετεί μεγάλες βιομηχανίες να καλλιεργεί στρεβλά πρότυπα, να κοιμίζει συνειδήσεις και τέλος να βιοπορίζεται από τις υπηρεσίες αυτές που παρέχει στις εξουσίες, με τίμημα πολύ συχνά, την ανθρώπινη του υπόσταση και σε πολλές, πιο ακραίες περιπτώσεις, την ίδια του τη ζωή.
- --------------------------------------
Πηγή: Jungle Report

Παρασκευή 13 Ιουλίου 2012

Μεταξωτοί άνθρωποι. Του Γιάννη Τριάντη

Παρασκευή, Ιουλίου 13, 2012
Το είχε πει σε μια συνέντευξή του ο αείμνηστος Νίκος Καρούζος: «Μεταξωτοί άνθρωποι». Μιλούσε για κάποιους χωρικούς που είχε συναντήσει στη Λέσβο. Αγράμματοι ήταν, αλλά σοφοί. Και, προπάντων, τρυφεροί με τους άλλους. Απαλοί, χωρίς γωνίες που κόβουν, χωρίς καχυποψία, δίχως έπαρση και επιθετική ειρωνεία που πληγώνει. Μεταξωτοί άνθρωποι ...;

Μου 'μεινε αυτός ο χαρακτηρισμός. Χαράχτηκε μέσα μου. Κι από τότε ένα νέο κριτήριο λειτουργεί στις αξιολογήσεις μου για τους ανθρώπους: η συμπεριφορά και η στάση τους σε «ασήμαντα» πεδία της καθημερινότητας. Αυτά που συνήθως τα προσπερνάμε ή δεν τα παρατηρούμε, γιατί δεν μας απασχόλησαν ποτέ οι εκφάνσεις της «μεταξωτής συμπεριφοράς» ...; Βέβαια οι άνθρωποι δεν συγκροτούν ως χαρακτήρες ένα συμπαγές όλον, αλλά ένα αντιφατικό σύνθεμα, στο οποίο συνυπάρχουν «μεταξωτά» στοιχεία και ακάνθινες απολήξεις. Γι' αυτό και είναι κάπως παρακινδυνευμένα τα άμεσα και οριστικά συμπεράσματα για το «είναι» των ανθρώπων ...;

Παρ' όλα αυτά, προσωπικά, διακινδυνεύω την εξαγωγή συμπερασμάτων παρατηρώντας μικρές «ασήμαντες» κινήσεις στις παρέες, στον εργασιακό χώρο και στο «δάσος» του καθεμέρα, όταν συγχρωτίζομαι με αγνώστους. Και συνήθως δεν πέφτω έξω. Διότι τα γνωρίσματα αυτά αποκαλύπτουν πειστικά τον εσωτερικό κόσμο του άλλου. Τουλάχιστον σε μεγάλο βαθμό ...;

Φερ' ειπείν, «σκλαβώνομαι» από εκείνους που δεν ορμάνε να πιάσουν την καλύτερη θέση στο τραπέζι μιας ταβέρνας. Θεωρώ την κίνηση αυτή απότοκο καταγωγικής ευγένειας και γενναιοδωρίας, η οποία αδιαφορεί για το ιδιωφελές και συμφέρον. Αντίθετα, οι άνθρωποι που σπεύδουν φουριόζοι για μια καλή θέση καταχωρίζονται μέσα μου σαν αρπακτικά. Και -το 'χω παρατηρήσει- έτσι συμπεριφέρονται, σαν αρπακτικά, και σε άλλα ζωτικά και κρίσιμα πεδία... Κάποτε βρέθηκα σ' ένα τραπέζι, στο οποίο κυριαρχούσαν οι «επώνυμοι». Απέναντί μου καθόταν ένας πολύ γνωστός καλλιτέχνης, μεγάλο όνομα, ο οποίος ούτε φλυαρούσε ούτε ακκιζόταν όπως κάποιοι άλλοι στη συντροφιά. Όταν άρχισαν να καταφθάνουν τα πρώτα κοινά πιάτα, ήταν ο μόνος που δεν επέπεσε για να εξασφαλίσει τη μερίδα του, αλλά ρωτούσε τους διπλανούς του και μοίραζε πρώτα στους άλλους και μετά, ό,τι έμενε, κρατούσε για τον εαυτό του. «Μεταξωτός άνθρωπος», σκέφτηκα...

Η μεταξωτή συμπεριφορά δεν παραπέμπει απαραιτήτως -ή κυρίως- στο σαβουάρ βιβρ και στους «καλούς τρόπους» εν γένει. Τέμνεται σε κάποιες περιπτώσεις, αλλά δεν αποτελεί αποτύπωμα διδαχθείσης μεθόδου για το φέρεσθαι.

Εδώ, το «μετάξι» είναι αυτοφυές ή προϊόν δουλεμένου χαρακτήρα. Είναι ο τρόπος που ο άλλος βλέπει τους συνανθρώπους του. Είναι η θέαση του κόσμου χωρίς τα εγωιστικά γυαλιά του προσωπικού ωφελιμισμού. Είναι, ευρύτερα, η υποταγή του ατομικού συμφέροντος στη συλλογικότητα, χωρίς βέβαια η «μεταξωτή συμπεριφορά» να φτάνει σε σημείο υπονόμευσης προσωπικών δικαιωμάτων και δικαίων. Κανένας δεν έχει δικαίωμα να αδικεί τον εαυτό του... Όμως, προσέξτε μια λεπτή απόχρωση: ποτέ ένας «μεταξωτός άνθρωπος» δεν νιώθει κορόιδο, όταν άλλοι τον προσπερνούν -στη σειρά μιας καντίνας ή στην ιεραρχία- χρησιμοποιώντας αθέμιτα μέσα και μεθόδους.
Το «άφες αυτοίς» είναι ριζωμένο μέσα του. Αποτελεί μέρος του αξιακού του κώδικα. Ξέρει τι γίνεται στην «αγορά». Αλλά συνειδητά δεν συμμετέχει στο εξοντωτικό αυτό παιχνίδι. Απέχει χωρίς να κλαυθμηρίζει.

Γιατί, εκτός από μετάξι, τέτοιοι άνθρωποι διαθέτουν και ένα σκληρό κοίτασμα, που τους επιτρέπει να είναι ταυτόχρονα στωικοί και γρανιτένιοι. Ένας από αυτούς έγινε φίλος μου - και το κατάλαβα από την πρώτη στιγμή ότι θα συμβεί αυτό. Πρώτη μέρα στη μονάδα γύρισε από τη σκοπιά και μπήκε στη σειρά για φαγητό. Ήταν τρίτος από το τέλος. Τότε ακούστηκε ο μάγειρας να λέει ότι έμειναν μονάχα δύο μερίδες. Ο Κωστής πλησίαζε, ήταν ένας από τους δύο τυχερούς. Αλλά μόλις άκουσε τον μάγειρα, έφυγε αθόρυβα παραχωρώντας τη θέση του στον επόμενο. Έτσι. Αθόρυβα, αυτοθυσιαστικά, γενναιόδωρα, χωρίς να το κάνει θέμα...

Οι «μεταξωτοί άνθρωποι», λοιπόν. Που μιλούν ελάχιστα για τον εαυτό τους. Που χαίρονται με τις επιτυχίες των άλλων. Που δεν σπεύδουν χαιρέκακα να «κάνουν πλάκα», δήθεν χαριεντιζόμενοι, με εξωτερικά γνωρίσματα που πονάνε τους άλλους... Εκείνοι, που δεν σπερμολογούν διακινώντας φήμες. Εκείνοι που υπερασπίζονται σθεναρά κάποιον απόντα όταν λοιδορείται σε μια παρέα, χωρίς να είναι φίλος τους, αλλά επειδή νιώθουν ότι αδικείται...

Οι μεταξωτοί άνθρωποι. Όσοι προσέχουν τι λες, και δεν είναι ωσεί παρόντες στην κουβέντα, με το μυαλό τους στο τι θα πουν οι ίδιοι για να εντυπωσιάσουν. Άνθρωποι με ανοιχτούς πόρους και πλατιά καρδιά... Υπεράνθρωποι; Όχι. Απλώς, μεταξωτοί... Φαίνονται από μακριά. Αρκεί να προσέξεις «μικρές», «ασήμαντες» κινήσεις στο φέρεσθαι των ανθρώπων...

---------------------------------
Πηγή:tvxs.gr/node/100142

Πέμπτη 12 Ιουλίου 2012

Henry David Thoreau: Ο πατέρας της «Πολιτικής Ανυπακοής»

Πέμπτη, Ιουλίου 12, 2012
Σαν σήμερα, 12 Ιουλίου 1817, γεννήθηκε ο αμερικανός συγγραφέας, φιλόσοφος και πρώιμος οικολόγος, Henry David Thoreau. Στις 26 Ιανουαρίου 1848, ο Thoreau παρέδωσε στον εκδότη του τα χειρόγραφα του δοκιμίου του «Πολιτική Ανυπακοή» το οποίο εκδόθηκε τον επόμενο χρόνο και έμελλε να επηρεάσει βαθύτατα τη φιλοσοφία και θεωρία της μη βίαιης αντίστασης καθώς και την πολιτική σκέψη φυσιογνωμιών όπως ο Martin Luther King και ο Mahatma Gandhi.

Ο Thoreau θεμελίωσε τη μη βίαιη αντίσταση μέσα από το δοκίμιο που τιτλοφορείται «Περί Πολιτικής Ανυπακοής», το οποίο αρχικά είχε τον τίτλο «Αντίσταση στην Αστική Κυβέρνηση». Το θεμελιώδες σκεπτικό του Thoreau αφορά την αυτονομία του πολίτη και την αντίστασή του κατά των μη ηθικών επιλογών της κυβέρνησης. Βασική σκέψη του Thoreau ήταν ότι ο πολίτης που υπακούει στις επιταγές της κυβέρνησης με μέσα όπως η καταβολή των φόρων, στην ουσία υποστηρίζει τις ανήθικες επιλογές της.

Ο Thoreau εξηγεί ότι οι κυβερνήσεις τις περισσότερες φορές κάνουν περισσότερο κακό παρά καλό και γι’ αυτό δε μπορούν να έχουν ηθική νομιμοποίηση αποκλειστικά και μόνο εκ του γεγονότος ότι χαίρουν της υποστήριξης της πλειοψηφίας. Το γεγονός ότι η πλειοψηφία επιθυμεί κάτι δε σημαίνει ότι το εν λόγω μέτρο είναι ορθό και δίκαιο. Κατά συνέπεια, δεν χρειάζεται να «καλλιεργείται ο σεβασμός του νόμου, αλλά ο σεβασμός του σωστού και του δικαίου», σημειώνει ο Thoreau. Και προσθέτει ότι δεν υπηρετεί κανείς τη χώρα του με το να καταπιέζει την ηθική του συνείδηση και να υπακούσει στους ανήθικους νόμους. Αντιθέτως, η χώρα χρειάζεται συνειδήσεις και όχι ασυνείδητα ρομπότ.

Ο Thoreau διακηρύττει ότι είναι αληθινή ντροπή να συνδέεται ένας πολίτης με την κυβέρνηση των ΗΠΑ, καθώς αυτή υποστηρίζει το απάνθρωπο καθεστώς της δουλείας, καθώς και τον ανήθικο Μεξικανο-Αμερικανικό Πόλεμο. Κατά συνέπεια, καλεί τους πολίτες να μην περιμένουν απαθείς να τους δοθεί η ευκαιρία να ψηφίσουν για μια δίκαιη κυβέρνηση, διότι το «να ψηφίζεις για τη δικαιοσύνη, είναι το ίδιο αναποτελεσματικό με το να εύχεσαι για δικαιοσύνη».

Αυτό που πρέπει να κάνει ο πολίτης σύμφωνα με το Thoreau είναι να εξασκεί τη δικαιοσύνη, με το να μη συνεργάζεται με την αδικία. Ο Thoreau τονίζει ότι η καταβολή των φόρων – από ανθρώπους που κατά τ΄άλλα επιθυμούν να είναι δίκαιοι – αποτελεί ένα βασικό μέσο στήριξης μιας ανήθικης και άδικης πρακτικής. «Οι πολίτες που λένε ότι ο πόλεμος στο Μεξικό είναι ανήθικος και η δουλεία είναι άδικη στην ουσία έρχονται σε αντίφαση με τον εαυτό τους όταν πληρώνουν τους φόρους που προορίζονται για τη χρηματοδότηση ακριβώς αυτών των πρακτικών».

Μάλιστα, ο ίδιος ο Thoreau εφάρμοσε εμπράκτως τις ιδέες που διακήρυττε, αρνούμενος να πληρώσει φόρους στο αμερικανικό κράτος, ως πράξη διαμαρτυρίας, με αποτέλεσμα να καταλήξει στη φυλακή. Εν τέλει αποφυλακίσθηκε την επόμενη ημέρα, χάρη στην παρέμβαση ενός ανώνυμου δότη, ο οποίος κατέβαλε το φόρο για λογαριασμό του Thoreau.

Ωστόσο, ο ίδιος ο Thoreau σχολίασε ότι η εμπειρία του στη φυλακή ήταν ιδιαίτερα εποικοδομητική γι’ αυτόν και του προσέφερε νέες προοπτικές στην εξέταση του δημόσιου βίου.
----------------------------
Πηγή: tvxs.gr

Ελλάδα: Φεουδαρχική κατοχή 2012 του Χρήστου Γιαννίμπα

Πέμπτη, Ιουλίου 12, 2012
Ένας 70χρονος (συνταξιούχος οικοδόμος) αυτοκτονεί πηδώντας από το μπαλκόνι στο κενό. Λίγα λεπτά πριν ο δικαστικός κλητήρας του κοινοποιούσε την έξωση γιατί δεν είχε πληρώσει κάποια ενοίκια. Ευτυχώς τα κανάλια δεν ήταν εκεί να αποθανατίσουν τη στιγμή. Ευτυχώς δεν υπήρχε ούτε ερασιτεχνικό βίντεο. Ευτυχώς γιατί τα τηλεοπτικά μέσα θα μας μετέδιδαν (και μάλιστα σε επαναλήψεις) την αυτοκτονία. Άλλωστε τους περισσεύει και η απανθρωπιά και η σκοπιμότητα. Για να καλύψουν την πρώτη βάζουν ένα μικρό γκρίζο κύκλο που υποτίθεται αφήνει αθέατο το αίμα και το πρόσωπο. Είναι το φύλλο συκής που καλύπτει τη γυμνή απανθρωπιά τους και ταυτόχρονα καθησυχάζει τη συνείδηση του ΕΣΡ. Για την δεύτερη δεν χρησιμοποιούν τίποτα. Η σκοπιμότητα επιβάλλει να συνηθίσουμε και εν τέλει να αποδεχτούμε ως φυσιολογικό το θέαμα που μας δείχνουν.
Ο 70χρονος ήταν ο πατέρας μας, ο παππούς μας. Χθες ήταν ο ξάδελφος μας για χρέη. Προχθές ο θείος μας . Κι αυτός για χρέη. Την προηγούμενη εβδομάδα ο κολλητός μας. Τον προηγούμενο μήνα ο κουμπάρος μας και λίγο παλιότερα ο γείτονάς μας. Αύριο σειρά έχει το παιδί μας. Κι εμείς; Εμείς ποια συνηθίσαμε και το θεωρούμε φυσιολογικό. Γι’ αυτό:
«Κι εμείς οι τρεις στον καφενέ
τσιγάρο πρέφα και καφέ
Βρε δε βαριέ-, βρε δε βαριέσαι αδερφέ
»

Κοντεύουν τις 3.500 οι «οικονομικές» αυτοκτονίες (αν δεν τις ξεπέρασαν κιόλας). Και μάλιστα είμαστε και «τυχεροί» που είναι μόνο τόσοι, όπως μας εξηγούσε πριν λίγες ημέρες σε μια ομήγυρη καθηγητής ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο. Για φανταστείτε η Ελλάδα να είχε άλλο κλίμα και όχι αυτό το μοναδικό και αξιοζήλευτο που έχει. Οι Έλληνες να είχαν άλλη ψυχοσύνθεση και όχι «έξω καρδιά». Θα είχαν ξεπεράσει τις 10.000 οι αυτοκτονίες. Ευτυχώς ο «Θεός της Ελλάδας» (ο πρωτομάστορας που λέει κι ο ποιητής), φρόντισε για μας. Γι’ αυτό:
«Κι εμείς οι άλλοι, μα το ναι
κάνουμε πάρτι ρεφενέ
Βρε δε βαριέ-, βρε δε βαριέσαι αδερφέ
»

Αχ καλέ μου Κώστα Χαντζή, που να φανταστούμε όταν μας τραγουδούσες τους στίχους της Σώτιας Τσώτου, πως θα ερχόταν εποχή που ο «κάποιος στην άκρη του γκρεμού» που «κοιτάει το τέλος τ’ ουρανού» και «μονάχος του πεθαίνει» δεν θα ήταν ένας, ούτε δύο αλλά χιλιάδες. Υποθέταμε πως η Σώτια (που ο θάνατός της πριν λίγους μήνες μας άφησε όλους φτωχότερους), όταν εμπνεόταν τους στίχους αυτούς στην απομόνωση που την είχε η χούντα, είχε στο μυαλό της την εκτέλεση του πατέρα της (Γιώργου Κρανιώτη) από τους Γερμανούς μπροστά στο σπίτι τους και την πυρπόλησή του για να μείνουν στο δρόμο. Τότε είμαστε νέοι, δεν ξέραμε καν πως ακόμα και η αυτοκτονία για χρέη δεν σε απαλλάσσει απ’ αυτά. Συνεχίζεις να χρωστάς ακόμα και πεθαμένος. Δεν μπορούσαμε να φανταστούμε πως οι τραπεζίτες είναι εξ ίσου «Γερμανοί». Βέβαια στο σχολείο μας είπαν πως η φεουδαρχία πέθανε πριν πάρα πολλά χρόνια. Δεν μας είπαν όμως πως για τις τράπεζες οι φεουδαρχικές σχέσεις ζουν και βασιλεύουν.

Φεουδαρχική σχέση τράπεζας – δανειολήπτη.
Κάποιος στην Ελλάδα (γενικότερα στην Ευρώπη) δανείστηκε με υποθήκη ένα ακίνητο. Το ίδιο έκανε και ένας Αμερικανός. Καπιταλισμός στην Ευρώπη, καπιταλισμός και στις ΗΠΑ. Τράπεζες και τραπεζίτες στην Ευρώπη, τράπεζες και τραπεζίτες και στις ΗΠΑ. Μέχρις εδώ ήταν οι ομοιότητες. Πάμε τώρα στην τεράστια ποιοτική διαφορά και δεν εννοώ επιτόκια κλπ. (Οι αριθμοί παρατίθενται χάριν της συζήτησης και παρακαλώ επικεντρώστε την προσοχή σας όχι σ’ αυτούς αλλά στην ουσία της ποιοτικής διαφοράς).
Ο Γιάννης (ο Έλληνας) δανείστηκε 400.000 με υποθήκη ένα ακίνητο (έστω οικία ή κατάστημα ισόποσης αξίας). Το ίδιο έκανε και ο John (ο Αμερικάνος). Για 3 – 4 χρόνια τα πράγματα πάνε κατ’ ευχή. Γιάννης και John αποπληρώνουν 50.000 και μένουν 350.000 για αποπληρωμή. Κάποια στιγμή οι δουλειές δεν πάνε καλά ή απολύονται (και μένουν άνεργοι) ή ακόμα χειρότερα καλημέρα κρίση. Γιάννης και John δεν μπορούν να αποπληρώσουν το δάνειο. Αυτό μπαίνει σε καθυστέρηση, γίνεται ληξιπρόθεσμο και τελικά καταγγέλλεται από την τράπεζα. Η κρίση όμως έχει πλήξει και τις αξίες (τιμές) των ακινήτων που έστω είναι πλέον 200.000 (από 400.000 πριν την κρίση). Οι τράπεζες (σε Ελλάδα και ΗΠΑ) τελικά «παίρνουν» το σπίτι (το βγάζουν στο σφυρί). Γιάννης και John έχουν χάσει τις 50.000 που ήδη έχουν καταβάλει και βέβαια το σπίτι τους. Από το σημείο αυτό και μετά εμφανίζεται η ποιοτική διαφορά. Προσέξτε.
Στις ΗΠΑ (τη μητρόπολη του καπιταλισμού) η ευθύνη του John σταματά όταν η τράπεζα του πάρει το ακίνητο. Δεν μπορεί να του πάρει τίποτε άλλο. Αυτό το ακίνητο ήταν υποθήκη, αυτό παίρνει και πάπαλα. Τελεία και παύλα. Αν η τράπεζα δάνεισε ποσό λίγο μικρότερο, ίσο ή μεγαλύτερο από την αξία του ακινήτου, αν δεν υπολόγισαν την κρίση, αν και αν και αν … Ας πρόσεχαν. Η ευθύνη (εκτός του John που χάνει τις 50.000) βαραίνει και την τράπεζα που χάνει (400.000 το δάνειο – 50.000 οι πληρωμές του John – 200.000 η πώληση του ακίνητου =) 150.000
Παρένθεση. Πέρυσι προβλήθηκε μια ταινία (ανάλαφρη κομεντί) με τίτλο «Υπόθεση Larry Crowne». Ο Larry, τον υποδύεται ο (πάντα καλός) Tom Hanks (που σκηνοθετεί και την ταινία), λόγω της κρίσης χάνει τη δουλειά του και υπό την απειλή της τράπεζας να του πάρει το σπίτι του (που έχει με δάνειο) προσπαθεί να βρει δουλειά. Ταυτόχρονα παρακολουθεί μαθήματα οικονομικών (σε άλλο μάθημα διδάσκει η καθηγήτρια Julia Roberts). Κάποια στιγμή διαπιστώνει πως η τρέχουσα αξία του σπιτιού του είναι πολύ μικρότερη από το υπόλοιπο του δανείου προς την τράπεζα. Φυσικά κάνει την λογική και αυτονόητη κίνηση. Πηγαίνει στην τράπεζα και δίνει τα κλειδιά του σπιτιού του στην εμβρόντητη υπάλληλο αφήνοντάς την σύξυλη. Αυτά (εκτός σινεμά) γίνονται και στην ζωή στην «κομμουνιστική» Αμερική. Γιατί στην Ελλάδα και στην Ευρώπη έχουμε φεουδαρχία.
Επανέρχομαι στο Γιάννης μας. Έχει ήδη πληρώσει 50.000 και έχει ήδη χάσει και το ακίνητό του όπως και ο John. Η ευθύνη όμως του Γιάννη, σε αντίθεση με τον John, δεν σταματά εδώ. Συνεχίζει να χρωστά τις υπόλοιπες 150.000 και αν δεν έχει να τις δώσει (που προφανώς δεν έχει) η τράπεζα και οι καλοί μας τραπεζίτες θα του ξεπουλήσουν το μαγαζί του κι αν δεν έχει μαγαζί (ή έχει και δεν φτάνει) θα ξεπουλήσουν στα σκλαβοπάζαρα τη γυναίκα του, τα παιδιά του και το κατοικίδιό του (σκυλί, γάτα, καναρίνι οτιδήποτε). Ο Γιάννης μένει όχι μόνο άφραγκος αλλά κυριολεκτικά στους πέντε δρόμους. Αν μάλιστα έχει και μερικές επιταγές που ύστερα από όλα αυτά προφανώς θα «σκάσουν», θα καταλήξει στην φυλακή (η ακάλυπτη επιταγή είναι και ποινικό αδίκημα). Θέλει μεγάλη φαντασία ή εγκεφαλογράφημα για να δει κανείς πως η αυτοκτονία έχει ήδη φωλιάσει στο μυαλό του Γιάννη;

Δάνεια recourse και non recourse

Τα δάνεια στην Αμερική, όπως του John στο παράδειγμα, είναι non recourse (όπως τα λένε οι οικονομολόγοι). Η ευθύνη είναι κυρίως των τραπεζών. Αυτές είναι που πρέπει να σταθμίσουν (αυτή  άλλωστε είναι η δουλειά τους), εκτός από το αυτονόητο ετήσιο εισόδημα του δανειολήπτη, πόσο αξίζει το ακίνητο ώστε να δώσουν τέτοιο ποσό δανείου που να αντιστοιχεί σε μέρος μόνο του ακινήτου. Δηλαδή η τράπεζα «δένεται» κυρίως με το ακίνητο. Αν τώρα ο δανειολήπτης δεν μπορεί να αποπληρώσει το δάνειο η τράπεζα παίρνει το ακίνητο και η ευθύνη του δανειολήπτη σταματά εκεί. Στην Ευρώπη και βέβαια στην Ελλάδα, τα δάνεια είναι recourse. Το δάνειο ναι μεν είναι συνδεδεμένο με το ακίνητο αλλά την τράπεζα δεν την ενδιαφέρει πρωτίστως η αξία του ακινήτου. Κι αυτό γιατί κι αν ακόμα η αξία είναι ή γίνει μικρότερη (λόγω κρίσης, παλαιότητας, σεισμού, φωτιάς κλπ), η τράπεζα έχει δεμένο χειροπόδαρα το δανειολήπτη. Θα τον κυνηγά μέχρι δευτέρας παρουσίας και όπως είπαμε δεν αρκείται μόνο στο συγκεκριμένο ακίνητο αλλά σε οποιαδήποτε περιουσιακή αξία (κινητή ή ακίνητη) του δανειολήπτη. Είναι πρόδηλο πως η σχέση αυτή είναι κυριολεκτικά μια φεουδαρχική σχέση με τεράστιες και πολλαπλές επιπτώσεις. Κοινωνικές και οικονομικές ακόμα και για μη δανειολήπτες. Οι τράπεζες φυσικά επιδιώκουν το κέρδος. Δεν είναι φιλανθρωπικά ή πατριωτικά ιδρύματα. Όταν όμως δανείζουν βασιζόμενες κυρίως στην φεουδαρχική δέσμευση του δανειολήπτη και όχι αποκλειστικά και μόνο στο πάγιο και την αξία του, η συνέπεια είναι να δανείζουν «αβέρτα κουβέρτα». Τις συνέπειες αυτής της τακτικής πληρώνουμε όλοι (δανειολήπτες και μη) σήμερα. Προσοχή. Δεν λέω πως πληρώνουμε μόνο αυτές τις τακτικές, ούτε ότι είναι το μεγαλύτερο κουσούρι του τραπεζικού συστήματος. Λέω πως είναι ένα τεράστιο ζήτημα που επηρεάζει όλους μας και που με τραγικό τρόπο επαληθεύεται σήμερα. Δεν μπορεί να ξεχάσατε την «απλοχεριά» και «γενναιοδωρία» των τραπεζών να δίνουν δάνεια υποθηκεύοντας το μέλλον των δανειοληπτών (κατ’ επέκταση το μέλλον όλων μας) και όχι πρωτίστως και κυρίως το (όποιο) ακίνητο. Τι θα γινόταν αν τα δάνεια στην Ελλάδα ήταν non recourse; Δεν θα φούσκωναν οι τιμές διαφόρων assets. Τα δάνεια θα ήταν ποιο μετρημένα αλλά πολύ καλύτερης ποιότητας. Οι τιμές των παγίων θα ήταν πολύ ποιο ρεαλιστικές. Το σπουδαιότερο, η ευθύνη δεν θα ήταν αποκλειστικό φορτίο του δανειολήπτη με τις γνωστές ολέθριες συνέπειες.

Εμείς δεν φταίμε;
Φταίμε, γιατί πιστέψαμε αυτούς που εκλέγουμε για κυβερνήτες ενώ μας πουλούσαν φύκια (διάβαζε πυραμίδα αναδιανομής των δανεικών), για μεταξωτές κορδέλες (διάβαζε ανάπτυξη).
Φταίμε, γιατί δεν μελετήσαμε τον Τζον Κ. Γκαλμπρέιθ ώστε να ξέρουμε πως «Η μόνη λειτουργία των οικονομικών προβλέψεων είναι ότι κάνουν την αστρολογία να φαίνεται αξιοπρεπής».
Φταίμε, γιατί πιστέψαμε στον Παπανδρέου και πως «λεφτά υπάρχουν». Πιστέψαμε λίγο ποιο πριν τον Καραμανλή που στην επιστολή του στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας (για τις πρόωρες εκλογές), τον διαβεβαίωνε (μαζί κι εμάς) πως:  «η Χώρα βρίσκεται μπροστά σε μια κρίσιμη, πλην όμως ευοίωνη καμπή», «το δημοσιονομικό έλλειμμα παρουσίασε θεαματική βελτίωση» και «Η Ελλάδα απέκτησε, σε ευρωπαϊκό αλλά και στο γενικότερο διεθνές επίπεδο, την οικονομική –και όχι μόνον– αξιοπιστία που της αρμόζει».
Φταίμε, γιατί πιστέψαμε Αλογοσκούφη και Παπαθανασίου, πως πέτυχαν «την εξυγίανση των δημόσιων οικονομικών», πως «η Οικονομία μας άλλαξε ρότα. Ξέφυγε από τον κάβο της δημοσιονομική εκτροπής». Πως «η κρίση είναι εισαγόμενη» κλπ.
Φταίμε, γιατί από πολίτες μετατραπήκαμε σε καταναλωτές. Φταίμε, γιατί ανταλλάξαμε το «αγοράζω ότι είμαι» με το «είμαι ότι αγοράζω». Φταίμε, γιατί από καταναλωτές της πραγματικότητας μετατραπήκαμε σε καταναλωτές της δυνατότητας. Φταίμε, γιατί η αξία χρήσης (σε μεγάλο βαθμό) έπαψε να είναι βασικό κριτήριο των αγορών μας.
Φταίμε, γιατί τους δώσαμε τη δυνατότητα να μας τιμωρήσουν ξανά και ξανά και ξανά.
Και τώρα τι κάνουμε;
Να πληρώσουμε με τη ζωή μας το φταίξιμο; Μας αξίζει η θανατική ποινή κι αν ακόμα αποδεχτούμε την «λογική» Πάγκαλου («μαζί τα φάγαμε») για τα παραπάνω φταιξίματα μας; Και οι τράπεζες; Είναι αθώες του αίματος; Ναι, μας λέει ο νομοθέτης. Είναι αθώες και το φταίξιμο είναι αποκλειστικά του δανειολήπτη (ούτε καν «λογική» του Πάγκαλου). Ο δανειολήπτης, ως κοινωνική μονάδα θα πληρώσει την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Θα πληρώσει ξανά αυτά που είχε πριν πληρώσει για να πάρει σύνταξη. Θα πληρώσει για τις καταθέσεις όλων μας κι αν ακόμα ο ίδιος δεν είχε και δεν έχει καταθέσεις. Τέλος, θα πληρώνει μέχρι δευτέρας παρουσίας το δάνειο που πήρε από την τράπεζα η οποία εν τω μεταξύ του πήρε μέχρι και το βρακί που φοράει.
Αγαπημένε μου αναγνώστη.
Παραμέρισε τις όποιες ιδεολογικές και πολιτικές σου προτιμήσεις. Σε ικετεύω να το κάνεις ώστε με τη μεγαλύτερη δυνατή νηφαλιότητα να αντιληφθείς πως η κατάσταση με τα δάνεια δεν πάει άλλο; Δεν χρειάζονται κόμματα και χρώματα. Αρκεί η ΑΝΘΡΩΠΙΑ. Πόσες αυτοκτονίες πρέπει να μετρήσουμε ακόμα; Εκατοντάδες χιλιάδες συνάνθρωποί μας βρίσκονται λόγω δανείων σε τραγική κατάσταση. Χάνουν τα σπίτια τους. Χάνουν τα υπάρχοντά τους. Χάνουν το βιός τους και είναι ήδη κουρέλια. Ίσως το χειρότερο δεν έχουν αύριο. Δεν έχουν στον ήλιο μοίρα.
Οι γονείς μου έζησαν τη χούντα του Μεταξά, τον μεγάλο πόλεμο, τον ακόμα οδυνηρότερο εμφύλιο και τη χούντα των Συντ/χών. Μικρός τους θυμάμαι μια ζωή να εύχονται να μην ζήσουμε πείνα και κατοχή. Ευτυχώς έφυγαν πριν δουν να ζούμε και πείνα και κατοχή. Δεν είναι κατοχή από ξένη χώρα. Ούτε είναι αόρατος ο εχθρός. Είναι η τραπεζική φεουδαρχική κατοχή των εκατοντάδων χιλιάδων (recourse) δανείων. Η ανθρωπιστική κρίση δεν θα έρθει. Είναι ήδη εδώ. Είναι παρούσα και προσθέτει θύματα με γεωμετρική πρόοδο. Εκατοντάδες χιλιάδες συνάνθρωποί μας ΔΕΝ ζητάνε πλέον να μην τους πάρει η τράπεζα το ακίνητό τους. Ας το πάρει, λένε. Αλλά να με απελευθερώσουν από τα φεουδαρχικά δεσμά. Ας με αφήσουν να ξεκινήσω από το ΜΗΔΕΝ και όχι από το μείον (τις μείον 150.000 του Γιάννης στο παράδειγμα). Πώς να ξεκινήσεις τη ζωή σου από την αρχή όταν ήδη έχεις χάσει σπίτι, δουλειά τα πάντα και χρωστάς κι από πάνω;
Κάτι πήγαν να κάνουν με ένα νόμο (για πρώτη κατοικία) αλλά τελικά προέκυψε ένα κουτσό, στραβό και ακρωτηριασμένο κατασκεύασμα. Κι αυτοί που έχουν ένα και μοναδικό υποθηκευμένο ακίνητο αλλά αυτό δεν είναι πρώτη κατοικία; Τι κάνουν αυτοί; Κόβουν φλέβες ή αυτοκτονούν; Κι αυτοί που είναι μικροβιοτέχνες, μικροεπαγγελματίες όλοι αυτοί οι εκατοντάδες χιλιάδες ελεύθεροι επαγγελματίες; Αυτοκτονούν κι αυτοί;
Έκκληση
Απευθύνω έκκληση σε Σαμαρά, Βενιζέλο και Κουβέλη που στηρίζουν την κυβέρνηση. Στους Βουλευτές ΟΛΩΝ των κομμάτων. Στον Αλέξη Τσίπρα αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Στο Διστομίτη φίλο και συγχωριανό βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Γιάννη Σταθά που συμβαίνει να είναι και ο μοναδικός βιομηχανικός εργάτης στο κοινοβούλιο. Αλλάξτε τα δεδομένα. Όχι αύριο. Σήμερα. Καμιά ένωση δανειοληπτών, κανένα ΕΚΠΟΙΖΩ δεν μπορούν να κάνουν τίποτα έξω από το υπάρχον θεσμικό πλαίσιο. Αλλάξτε το σήμερα κιόλας.
Πρόταση
(Οι προτάσεις που ακολουθούν, παρατίθενται ενδεικτικά και χρήζουν επεξεργασίας).
(1)   ΟΛΑ τα δάνεια μετατρέπονται σε non recourse.
(2)   Για ΟΛΟΥΣ τους δανειολήπτες με υποθήκη ακινήτου (οποιουδήποτε και όχι κατ’ ανάγκην πρώτη κατοικία) : (2α) Αν το ακίνητο αυτό είναι το ΜΟΝΑΔΙΚΟ ακίνητο, τότε οποιοδήποτε χρέος δανείου οποιουδήποτε είδους (επαγγελματικό, κατοικίας, επισκευαστικό κλπ) πάνω από το 70% (ενδεικτικό το 70) της ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ πραγματικής αξίας του ακινήτου ΔΙΑΓΡΑΦΕΤΑΙ. (2β) Ταυτόχρονα ο δανειολήπτης αποδέχεται οποιοδήποτε έλεγχο και άνοιγμα τραπεζικών λογαριασμών του ενώ δηλώνει υπεύθυνα πως δεν έχει κινητές αξίες εντός ή εκτός Ελλάδος (ομόλογα, μετοχές, futures, κλπ). (2γ) Ψευδής δήλωση θα συνεπάγεται άμεση δήμευση αυτών και απώλεια του ως άνω ευεργετήματος. (2δ) Σε περίπτωση που ο δανειολήπτης δεν έχει εργασία (συνειδητά δεν γράφω άνεργος), παγώνει η εξυπηρέτηση του δανείου όπως διευθετήθηκε στο (2α) χωρίς να προστίθενται τόκοι. (2ε) Το επιτόκιο για το κουρεμένο δάνειο καθορίζεται κοινό για ΟΛΟΥΣ σε επιτόκιο ΕΚΤ + 4% (το 4 ενδεικτικό).
(3)   Καμία έξωση ενοικιαστή δεν εκτελείται λόγω μη καταβολής ενοικίου με τις παρακάτω προϋποθέσεις. (3α) Ο ενοικιαστής δεν έχει άλλη κατοικία στην πόλη διαμονής του και δεν εισπράττει ο ίδιος ενοίκιο από μίσθωμα σε όλη την επικράτεια μέχρι και του ποσού που δεν υπερβαίνει το 35% του μισθώματος που ο ίδιος καταβάλει. (3β) Ο ιδιοκτήτης του μισθώματος έχει συνολικά ΚΑΘΑΡΑ εισοδήματα που υπερβαίνουν τις 18.000. Σε αντίθετη περίπτωση επιδοτείται (αναλογικά) από το κράτος για το μίσθωμα.
(4)   Όλα τα μισθώματα (κατοικιών, επαγγελματικής στέγης κλπ) μειώνονται κατά 25% αναδρομικά από 1/1/12 (Βλέπε σημείωση [2]) Όσα έχουν ήδη μείωση μικρότερη προσαρμόζονται μέχρι το 25%
Αγαπημένε μου αναγνώστη.
Ομολογώ πως δεν περιμένω πολλά (για να μην πω τίποτα) από τη νέα Βουλή. Πιστεύω όμως ακράδαντα ότι όλοι εμείς μπορούμε να περιορίσουμε την ανθρωπιστική κρίση από τις εκτεθείσες αιτίες. Γι’ αυτό απευθύνομαι στην ΑΝΘΡΩΠΙΑ σου και σε εκλιπαρώ. Διέδωσε αυτό το άρθρο. Δώσε φωτοτυπίες σε όλους τους φίλους και γνωστούς σου που δεν έχουν και πολύ σχέση με το internet. Κοινοποίησε το όπου μπορείς. Ας μαζευτούμε όσοι μπορούμε. Δεν είναι ανάγκη να έχουμε δάνειο για να δράσουμε και να πιέσουμε, με κάθε πρόσφορο τρόπο, προκειμένου η τραπεζική φεουδαρχική κατοχή επιτέλους να τερματιστεί. Μπορούμε και το ξέρετε όλοι σας. Μην περιμένουμε τους «φεουδάρχες» να κτυπήσουν την πόρτα συγγενών και φίλων. Μην περιμένουμε να πληροφορηθούμε πως ο Γιάννης αυτοκτόνησε. Σας ικετεύω να δράσουμε τώρα. Σήμερα. Πολλοί μαζί θα βρούμε τον τρόπο. Θέτω στη διάθεσή σας το email μου και το σπουδαιότερο, όλο μου το είναι για κάθε δράση που θα συμφωνηθεί. Κλείνοντας θέλω να μοιραστώ μαζί σας μια στροφή από ένα ποίημα του αγαπημένου φίλου μου Φώντα Λάδη (Από την συλλογή «Γράμματα από την Γερμανία» μελοποιημένα από τον Μίκη Θεοδωράκη). Η εικόνα είναι από μια συλλεκτική έκδοση (που μου έχει χαρίσει) με τα χειρόγραφα του Μίκη.

«Βγήκ’ η ζωή μας στο σφυρί,
σ’ Αμερική κι Ευρώπη,
άνθρωποι μας γεννήσανε
και μας πουλάν ανθρώποι».
Χρήστος Γιαννίμπας
yanibas@on.gr
[1]  Το άρθρο αυτό (και την ηλεκτρονική διεύθυνση ανάρτησής του) θα κοινοποιήσω με email, Fax και συστημένη επιστολή σε όλους τους Βουλευτές. Ελπίζω κάποιοι να ακούσουν.
[2] Η πολυκατοικία που μένω έχει 5 διαμερίσματα με 5 ενοικιαστές και ανήκει στην Εκκλησία. Ύστερα από 3 χρόνια κρίσης με τσεκούρωμα μισθών συντάξεων 40% και ταυτόχρονη αύξηση ειδών διατροφής 18% δέησε ο Κύριος και από 1/6/12 ελάττωσαν (και στους 5) το μίσθωμα  κατά 10%. Σεβαστοί Πατέρες είμαι σίγουρος πως μετά απ’ αυτή την «θεάρεστη» μείωση, έχετε σίγουρα «πρώτο τραπέζι πίστα» στον παράδεισο. Συγχώρεσε με Θεέ μου.
-----------------------
Πηγή:Κουτί της Πανδώρας

Κυριακή 24 Ιουνίου 2012

Ο «ποιητής της ήττας» Μανόλης Αναγνωστάκης

Κυριακή, Ιουνίου 24, 2012

Πέμπτη 21 Ιουνίου 2012

Ε, ανθρωπάκο* μου, φοβήθηκες να είσαι λεύτερος…Του Αλέκου Α. Ανδρικάκη

Πέμπτη, Ιουνίου 21, 2012
Πήγες να μιλήσεις ανθρωπάκο. Κι εκείνοι έπεσαν πάνω σου και σου είπαν, είναι ντροπή να μιλάς. Είναι ντροπή να είσαι εκείνος που θα καθορίσει τη δική του ζωή. Είναι ντροπή, μας βλέπουν όλοι… Είναι ντροπή να είσαι λεύτερος.
Ανθρωπάκο μου…
Δεν σε δικαιολογώ που φοβήθηκες. Αντίθετα, εσένα τον φοβισμένο φοβάμαι, περισσότερο κι απ’ αυτούς που σε τρομοκρατούν.
Γιατί σε είχαν μέσα στο εργαστήριο 2,5 χρόνια κι εσύ παραπονιόσουν που δεν μιλούν οι άλλοι. Κι όταν οι γύρω σου μίλησαν, τρόμαξες. Και είπες, ξαναβάλτε με στο εργαστήριο, είμαι ένα καλό και πειθήνιο πειραματόζωο. Μα έκανες και τη δική μου ζωή μέρος του πειράματός σου.
Μέχρι τώρα σε είχαν στο πείραμα χωρίς την έγκρισή σου, αφού δεν σε είχαν ρωτήσει. Τώρα σε ρώτησαν και φοβισμένος είπες, «συνεχίστε»… Έδωσες την έγκρισή σου, πλέον. Πώς θα παραπονεθείς, λοιπόν, για ό,τι σου ετοιμάζουν; Και να έλεγα ότι δεν ήξερες, θα σε καταλάβαινα. Αλλά ήξερες, ανθρωπάκο μου, ήξερες καλά. Γιατί πληρώνεις. Γιατί τα παιδιά σου είναι άνεργα. Γιατί σου έκοψαν το μισθό ή τη σύνταξη. Γιατί ο γείτονας αυτοκτόνησε. Γιατί ένας άλλος γνωστός σου είναι άστεγος και περιμένει φαγητό απ’ τα συσσίτια. Γιατί απέλυσαν το συνάδελφό σου, και σύντομα θα έλθει η σειρά σου. Γιατί το μαγαζί που ψώνιζες έκλεισε, αφού δεν είχες λεφτά να ψωνίζεις. Γιατί το παιδί στην παρακάτω γωνία λιποθυμά στο σχολείο, πεινασμένο μέρες…
Και μόνο ότι όλοι αυτοί, από όλο τον κόσμο, σε «συμβούλευαν» να δώσεις την έγκρισή σου για όλα αυτά, θα έπρεπε να σε υποψιάσει. Αλλά εσύ πείστηκες από τον Πρετεντέρη και τον Ευαγγελάτο, τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο (που βοηθούσε τον Σαμαρά), τη Μέρκελ και τις αγορές.
Ε, ανθρωπάκο, ξέρεις τι νομίζω; Φοβήθηκες τη δική σου δύναμη. Φοβήθηκες την ευθύνη να είσαι λεύτερος. Φοβήθηκες να γευτείς την ελπίδα.
Κάθισες μπροστά στην τηλεόραση για να βρεις άλλοθι για το φόβο σου. Γιατί ήθελες να φοβηθείς ακόμη περισσότερο και να τα ρίξεις κάπου.
Σ’ έκαναν να πιστέψεις ότι αυτοί που σε τρομοκρατούν είναι οι μεγάλοι. Τον μεγάλο τον θαυμάζουμε κιόλας. Ακόμη κι αν είναι ο τρομοκράτης μας. Και σ’ έκαναν να πιστέψεις ότι οφείλεις να φοβηθείς.
Σ’ έκαναν να αναρωτηθείς: «ποιος είμαι εγώ που θα πάρω τη ζωή μου στα χέρια μου»; Σ’ έκαναν να πιστέψεις ότι αυτοί έχουν τη δύναμη, αλλά και την αρμοδιότητα για τη ζωή σου.
Σ’ έκαναν να βλέπεις το παιδί ή το εγγόνι σου άνεργο κι απελπισμένο, αλλά να φοβάσαι όχι αυτούς που το ανάγκασαν στην ανεργία και την απελπισία, αλλά τον εαυτό σου, μην τυχόν και δώσεις στο παιδί ή το εγγόνι σου την ευκαιρία να πάρει τη ζωή στα χέρια του. Και δεν ξέρει… Ενώ εκείνοι, ξέρουν…
Ανθρωπάκο, σ’ έκαναν να πιστέψεις ότι αυτοί που σε έφεραν εδώ, θα σ’ ελευθερώσουν κιόλας.  Πώς μωρέ θα σ’ απελευθερώσει ο δεσμώτης σου, αναρωτήθηκες ποτέ;
Ανθρωπάκο μου, τους άφησες τόσα χρόνια να σου κάνουν τόσα πολλά. Χωρίς να βγάλεις μιλιά. Φοβισμένος ή βολεμένος. Αδιάφορος ή κερδισμένος, στις πλάτες πάντα των άλλων.
Εδώ και 2,5 χρόνια σού σακατεύουν τη ζωή, τα παιδιά, την πατρίδα. Και σου είπαν «αποφάσισε τώρα τι θέλεις να γίνει». Σου έδωσαν την «ελευθερία» να αποφασίσεις για το μέλλον σου, σου έδωσαν το «δημοκρατικό δικαίωμα» να επιλέξεις. Αφού όμως πρώτα σου είπαν – οι καταστροφείς σου, σου θυμίζω- ότι πρέπει να φοβάσαι τον εαυτό σου κι όχι αυτούς! Σου έθεσαν το δίλημμα «ή εμείς θα συνεχίζουμε να καταστρέφουμε τη ζωή σου, ή εσύ, που είσαι αδύναμος, θα πάρεις την ευθύνη». Κι εσύ φοβήθηκες, αποδεικνύοντάς τους ότι είσαι φοβισμένος ανθρωπάκος και προτιμάς να είσαι υποταγμένος παρά να σηκώσεις το κεφάλι σου. Άρα απέδειξες ότι καλώς έκαναν τον δικό σου τρόμο δική τους πολιτική πρόταση… Δεν έμαθες ότι ο Έλληνας σκύβει το κεφάλι μόνο μπροστά στους νεκρούς του, αλλά όχι από φόβο, παρά μονάχα από σεβασμό;
Ε, ανθρωπάκο. Νομίζω πως όσοι σε τρομοκράτησαν γνώριζαν πως φοβάσαι τη δύναμη και την ευθύνη σου. Γι αυτό, μάλλον με ανακούφιση, τις εκχώρησες, επιλέγοντας το σκυμμένο κεφάλι …
Σ’ έκαναν να φοβηθείς τα όνειρα των παιδιών σου, αλλά να εμπιστευτείς τους ίδιους που σκότωσαν την ελπίδα τους.
Ε, ανθρωπάκο. Πόσο ακόμη θα δολοφονείς τον εαυτό σου; Πόσο ακόμη θα τρομάζεις μήπως γίνεις λεύτερος;
Ανθρωπάκο μου, μην το βάζεις στα πόδια…
Αυτοί ξέρουν ότι έχεις τη δύναμη να είσαι Άνθρωπος. Γι αυτό σ’ έκαναν να πιστέψεις ότι είσαι ανθρωπάκος…
Σ’ έκαναν να πιστέψεις ότι είσαι ανθρωπάκος. Γι αυτό φοβήθηκες να γίνεις λεύτερος άνθρωπος…
Γι αυτό και στο δευτεριάτικο φύλλο της η γερμανική εφημερίδα  «Berliner Zeitung» σε χλεύασε, γράφοντας «οι Έλληνες μέχρι χθες ήταν έτοιμοι να κάνουν επανάσταση και από σήμερα αρχίζουν πάλι να ζητιανεύουν»…
Γι αυτό ο Σαμαράς, που υποσχόταν τα «18 σημεία ανακούφισης από το μνημόνιο» και στήριξε την προεκλογική του ρητορική στον τρόμο και στο πώς κάποιος που δεν έχει κυβερνήσει καταστρέφει (!) τη χώρα, μόλις πήρε το 30% απευθύνθηκε στη Μέρκελ, κι όχι σε σένα, ανθρωπάκο, λέγοντας ότι θα τηρήσει τις δεσμεύσεις του μνημονίου…
Κατάλαβες πόσο λίγο σε υπολογίζουν, φοβισμένε ανθρωπάκο;
Τώρα όμως που τους έδωσες την έγκριση να συνεχίσουν να στέλνουν χαράτσια και να σκοτώνουν τη ζωή μας, δεσμεύοντας και τα παιδιά σου κι εμένα που δεν το εγκρίναμε, να σου στείλω να πληρώσεις τα δικά μου χαράτσια; Γιατί δεν έχω άλλη δυνατότητα να πληρώνω. Γιατί εγώ ούτε τους φοβήθηκα, ούτε ήθελα να συνεχίσουν να σκοτώνουν και τα δικά σου παιδιά. Και πιστεύω ως μια μεγάλη αλήθεια και λύση στο σήμερα, αυτό που είπε λίγες ημέρες πριν τις εκλογές ο Όλι Ρεν: «στην Ελλάδα δεν είδα ποτέ κανένα πλούσιο να κλαίει. Κλαίνε μόνο τους φτωχούς, που πληρώνουν…»

* Δάνειος χαρακτηρισμός από το έργο του Βίλχεμ Ράιχ, «Άκου ανθρωπάκο»
------------------------------------
Πηγή:http://www.cretalive.gr

Copyright © 2014-15 Απόψεις επώνυμα™ is a registered trademark.

Designed by Templateism. Hosted on Blogger Platform.