Η κυβέρνηση ετοιμάζει Blitzkrieg στα πανεπιστήμια

Ο νόμος Διαμαντοπούλου συνάντησε γενναία και αποφασιστική αντίσταση στα πανεπιστήμια. Αποτελεί το μοναδικό νόμο της εποχής του μνημονίου που δεν εφαρμόστηκε στα βασικά του σημεία.  Παρά την ομοβροντία των καθεστωτικών δυνάμεων, που κράδαιναν απειλητικά την «ευρύτατη κοινοβουλευτική πλειοψηφία» (η οποία συντρίφτηκε λίγους μήνες αργότερα) και των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων (βλέπε ΜΜΕ) που καιροφυλακτούν να λεηλατήσουν το μοναδικό δημόσιο αγαθό, την ανώτατη εκπαίδευση, που δεν έχει μετατραπεί πλήρως και οριστικά σε cash-cow (αγελάδα που παράγει χρήμα), η πανεπιστημιακή κοινότητα έχτισε ένα πρωτοφανές τείχος άμυνας, που συμπεριλάμβανε για πρώτη φορά και σε τέτοιο βαθμό φοιτητές, καθηγητές και εργαζόμενους. Το τείχος αυτό μέχρι τώρα αποδείχθηκε αποτελεσματικό.
 

Η νέα κυβέρνηση ξέρει πως ο χρόνος, της πριν η λαϊκή αγανάκτηση διογκωθεί ξανά, είναι εξαιρετικά περιορισμένος. Και είναι αποφασισμένη να δώσει συντριπτικά χτυπήματα σε κρίσιμους χώρους, όσο είναι καιρός. Γι αυτό και η παραδειγματική επίθεση στην απεργία της  Χαλυβουργίας.

Ο επόμενος στόχος είναι τα πανεπιστήμια.

Οι τροπολογίες που κατατέθηκαν σήμερα (30.07.12) μαρτυρούν ακριβώς αυτό. Τι δεν είναι: Δεν είναι «άτολμες, που δεν αλλάζουν τα χαρακτηριστικά του νόμου». Πολύ περισσότερο, δεν «άρχισε το ξήλωμα του νόμου», όπως σε μια παράσταση ρόλων «καλών- κακών», κακά σκηνοθετημένη, διατείνονται οι πρωτεργάτες του.

Ο Νόμος, μετά τις τροπολογίες του, διατηρεί στο ακέραιο την παντοκρατορία του Συμβουλίου Διοίκησης έναντι κάθε άλλου οργάνου και καταργεί τη συλλογική- δημοκρατική διοίκηση σε όλα τα επίπεδα. Η τεράστια αντίδραση για τη συμμετοχή στη διοίκηση των πανεπιστημίων προσώπων άσχετων με αυτό, προκάλεσε την «αναβάθμιση» των προσόντων των εξωτερικών μελών που τώρα πρέπει να έχουν τουλάχιστον … πτυχίο ΑΕΙ! Καταργεί την αυτοτέλεια των ΑΕΙ. Εξαφανίζει τη φοιτητική συμμετοχή και το πανεπιστημιακό άσυλο. Μετατρέπει τα μέλη ΔΕΠ σε απλούς υπαλλήλους, με μόνο δικαίωμα την εκλογή των αφεντικών τους, από προεπιλεγμένη λίστα μάλιστα.

Οι τροπολογίες «επιλύουν» τα βασικά προβλήματα που εμφάνισε η εφαρμογή του νόμου εξαιτίας της μαζικής, πλειοψηφικής και αποφασιστικής αντίστασης της πανεπιστημιακής κοινότητας. Πρώτον, περνά την ευθύνη της εφαρμογής του νόμου στις πρυτανικές αρχές αποσκοπώντας είτε στη συνεργασία τους (μάλλον απίθανη- τα «ανταλλάγματα» μάλιστα που δίνονται είναι θλιβερά: θα πρέπει να εξευτελίσουν τη μέχρι τώρα στάση τους, θα πρέπει να υποστούν όλες τις αντιδράσεις στην εφαρμογή του νόμου, ώστε να κρατήσουν μέχρι τέλους τη θητεία τους βασικά μόνο τον τίτλο τους, αφού η εξουσία θα έχει περάσει ήδη στα συσταθέντα Συμβούλια Διοίκησης), είτε στην επικοινωνιακή κατασκευή ενός κατάλληλου «αποδιοπομπαίου τράγου». Δεύτερον, φροντίζουν να υπάρξουν άμεσα τα νέα Συμβούλια Διοίκησης, πάσει θυσία. Δε φτάνει μόνο που κατοχυρώνεται η διάτρητη επιστολική ή ηλεκτρονική ψηφοφορία ως διαδικασία εκλογής, αλλά αν και αυτή αποτύχει, οι τροπολογίες που κατατέθηκαν φτάνουν  στο σημείο ορισμού των Συμβουλίων Διοίκησης από τα αρχαιότερους καθηγητές ή την επιλογή Πρύτανη με κλήρωση! Αποδεικνύεται έτσι ότι σωστά το κεντρικό διακύβευμα της προηγούμενης περιόδου ήταν η εκλογή των Συμβουλίων Διοίκησης, αφού αυτά αποτελούν το βασικό ιμάντα προώθησης μιας πολιτικής που ισοπεδώνει ότι απέμεινε από το δωρεάν, δημόσιο και δημοκρατικό πανεπιστήμιο.

Η κυβέρνηση συμπληρώνει τα όπλα της με μια αστραπιαία διαδικασία συγχώνευσης- κατάργησης τμημάτων, σχολών ή πανεπιστημίων, πρακτικά στην απόλυτη εξουσιοδότηση του Υπουργού. Ο εκάστοτε Υπουργός Παιδείας έχει, με τι τροπολογίες που κατατέθηκαν, την ανατριχιαστική δυνατότητα (ειδικά για τα ελληνικά πράγματα) να καταργεί ακόμα και ολόκληρα πανεπιστήμια με διαδικασίες fast- track: εντός δύο μηνών (και σε …εξαιρετικές περιπτώσεις, όπου υπάρχουν προβλήματα, ερωτήματα, νομικές ασάφειες κλπ, με παράταση άλλων …7 ημερών)! Ακόμα και τα θεμελιώδη ερωτήματα που δημιουργούνται όπως τι θα γίνει με τα επαγγελματικά δικαιώματα των καταργημένων τμημάτων και σχολών ή ποια θα είναι η τύχη του προσωπικού τους αφήνονται να ρυθμιστούν εκ των υστέρων με προεδρικά διατάγματα. Οι μαζικές απολύσεις στα πανεπιστήμια είναι προ των πυλών.  Η μνημονιακή δέσμευση για μαζικό ακρωτηριασμό της ανώτατης εκπαίδευσης έχει ανακοινωμένο χρονικό ορίζοντα: αυτή την ακαδημαϊκή χρονιά, «πριν τη κατάθεση των μηχανογραφικών». Ταυτόχρονα, η απειλή κατάργησης θα επικρέμεται ως δαμόκλειος σπάθη, ως βασικό εργαλείο πειθαναγκασμού όλων, και όχι μόνο των μικρών και περιφερειακών πανεπιστημίων που οπωσδήποτε είναι πιο ευάλωτα.

Η διαδικασία του κατεπείγοντος και μάλιστα καλοκαιριάτικα είναι απλώς η «και με τη βούλα» πιστοποίηση των αντιδημοκρατικών μεθοδεύσεων.

Τα άλλα είναι απλώς λεπτομέρειες ή κινήσεις τακτικής. Η απελευθέρωση των προϋπολογισμών (των πετσοκομμένων κατά 50% πρέπει να θυμόμαστε) έγινε για να μη χρεωθεί η κυβέρνηση άμεσα το κλείσιμο των πανεπιστημίων. Τα ψίχουλα που δίνει (τυπική ύπαρξη των τμημάτων, εκλογές 7μελών επιτροπών εξέλιξης των μελών ΔΕΠ από τα τμήματα) όχι μόνο δεν αλλάζουν τη φιλοσοφία και τις στοχεύσεις του νόμου, αλλά  δεν είναι ικανά να αλλάξουν τους συσχετισμούς ενάντια στο νόμο μέσα στα πανεπιστήμια. Απλά, θα δώσουν πρόσχημα στις «φίλιες δυνάμεις» προς τη κυβέρνηση, τους μόνιμα «πρόθυμους», να ξαναπαίξουν μια ακόμη φορά την παράσταση της «ρεαλιστικής πολιτικής των διαπραγματεύσεων».

Η κυβέρνηση, με την τακτική που επιλέγει βάζει όλα τα πανεπιστήμια, όλους και όλες, φοιτητές, καθηγητές και εργαζόμενους, απέναντί της και μάλιστα στον ίδιο χρόνο, τους επόμενους μήνες. Η επιλογή αυτή ίσως αποδειχθεί κρίσιμο λάθος. Αντί μια αστραπιαία νίκη ανεξάρτητα κόστους μπορεί και πρέπει να εισπράξει μια γενναία, ομόθυμη και, τελικά, νικηφόρα απάντηση.

Η πρώτη μάχη δόθηκε νικηφόρα σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες. Η ενότητα, η αποφασιστικότητα, οι συμμαχίες, η καθαρή γραμμή που ήταν τα στοιχεία που έδωσαν το μέχρι τώρα αποτέλεσμα θα κρίνουν και τη δεύτερη, οριστική μάχη για την κατάργηση του νόμου.

Το χωμάτινο τείχος, που στήθηκε πριν δυο χρόνια πρόχειρα και με ότι υπήρχε διαθέσιμο, πρέπει να ενισχυθεί. Τα θεμέλιά του πρέπει να βαθύνουν στο έδαφος μιας πιο ολοκληρωμένης αντιπαράθεσης, με βάση το ερώτημα «τι πανεπιστήμιο θέλουμε». Η ενότητα της συντριπτικής πλειοψηφίας φοιτητών- καθηγητών- εργαζομένων πρέπει να αποκτήσει πιο ουσιαστικά χαρακτηριστικά και μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα. Η ενισχυμένη αντιμνημονιακή αντιπολίτευση πρέπει να αποδείξει τη χρησιμότητά της στην υπεράσπιση του μαζικού κινήματος, των θεμελιωδών δικαιωμάτων του λαού μας. Μα πάνω απ’ όλα, η ελληνική κοινωνία πρέπει να καταλάβει, προσπερνώντας την υστερόβουλη και υστερική προπαγάνδα κυβέρνησης και ΜΜΕ, ότι η μάχη που δίνεται δεν είναι μια «μάχη χαρακωμάτων», μια αδιάφορη «μάχη εξουσίας» για το ποιος θα έχει το πάνω χέρι στα πανεπιστήμια, αλλά για το αν η ανώτατη εκπαίδευση θα παραμείνει προσβάσιμη στα παιδιά των αδύναμων κοινωνικά ομάδων, για το αν το πανεπιστήμιο θα αποτελεί «κύμβαλο αλαλάζον» των εκάστοτε καθεστωτικών επιλογών ή θάναι σύμμαχος της κοινωνίας σε αυτή τη σκληρή μάχη επιβίωσης.

------------------------------------------------------

Πηγή: aristeroblog.gr (Δ. Καλιαμπάκος)

Ουαι υμιν υποκριτές και φαρισαιοι και λοιποί "αριστεροί" συνοδοιπόροι

Για μερικούς από εμάς που το 2004 αγωνιζόμασταν ενάντια στα ΜΑΤ (του Βόλου) διαδηλώνοντας ενάντια στην δική μας Ολυμπιάδα του 2004, και οι περισσότεροι συμπολίτες μας κοιτούσαν περίπου σαν ούφο, το λεγόμενο "Ολυμπιακό Ιδεώδες" είναι απλώς ακόμη ένα εργαλείο, μια ντόπα (κυριολεκτικά και σημειολογικά), είναι "το όπιο του λαού" στα χέρια της εκάστοτε εξουσίας. Έτσι το εξαιρετικό αυτό άρθρο ήρθε σαν επισφράγιση του απόψεων αυτών. Χθες διάβασα τον Κώστα Βαξεβάνη, το άρθρο του "Υποκριτές με τη Βούλα" και ήμουν σύμφωνος.Σήμερα βλέπω κάπως καθαρότερα το θέμα και ξαναλέω το χθεσινό μου σχόλιο:
ουαι υμιν υποκριτές και φαρισαιοι και λοιποί "αριστεροί" συνοδοιπόροι!
 
Τι στιγμή που βλέπω με μισό μάτι την παρουσίαση των ομάδων στην Ολυμπιάδα του Λονδίνου και βαριέμαι αφάνταστα με αυτό το ανούσιο θέατρο του παραλόγου, γράφω 2 σχόλια στους φίλους (?) Τατσόπουλο και Τσακνή σχετικά με την περίπτωση της Βούλας Παπαχρήστου:

Τατσόπουλος στο Facebook:

"Εντάξει. Θα σας πω συνοπτικά τη γνώμη μου. Η Βούλα Παπαχρήστου είναι μια χαζή νέα κοπέλα που -όπως πολλές χαζές νέες κοπέλες (και αγόρια επίσης)- ενστερνίζεται διάφορες ρατσιστικές κι εθνικιστικές μαλακίες. Η Επιτροπή που την απέκλεισε από τους Ολυμπιακούς είναι ακόμη πιο χαζή, αν κρίνουμε εκ του αποτελέσματος, διότι κατόρθωσε να μεταμορφώσει μια χαζή νέα κοπέλα σε μια εν δυνάμει εθνική ηρωίδα. Εάν συνεχίσουμε με τον ίδιο ρυθμό να μεταμορφώνουμε τους χαζούς σε ήρωες, θα διεκδικήσουμε επάξια από αυτούς την υψηλότερη θέση στο βάθρο της ηλιθιότητας."

Σχόλιό μου: 
Λυπάμαι αλλά η καταχώρισή σου αυτή δεν σε τιμάει. Ούτε σαν Βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, που θέλει να μας σώσει απ’ τον γκρεμό, ούτε, πολύ περισσότερο σαν Συγγραφέα. Εκτός αν ήθελες να κάνεις εντύπωση και να πάρεις πολλά LIKE.Γιατί χαζό, δεν μπορούμε να χαρακτηρίσουμε κανέναν, είναι ψυχιατρικός και απαξιωτικός χαρακτηρισμός και είναι πολύ εγωϊστικό εκ μέρους σου να τον χρησιμοποιείς έτσι πρόχειρα. Γιατί η Παπαχρήστου δεν μπορεί να είναι χαζή, είναι πρωταθλήτρια, κι εγώ δεν ξέρω πολλούς χαζούς πρωταθλητές. Απλά η κοπέλα γουστάρει ΧΑ, γουστάρει Κασιδιάρη, όπως πλέον συνειδητά το έκαναν τελευταία πάνω από 400.000 συμπολίτες μας και το έδειξε με προηγούμενα τουίτ της. Εκείνο λοιπόν που πρέπει να δούμε – κι η Αριστερά είναι συνυπεύθυνη γι’ αυτό είναι γιατί ανδρώθηκε τόσο ξαφνικά το φάντασμα αυτό της ΧΑ και πως θα το εξοβελίσουμε. Μετά να δεις επίσης τη φενάκη του «Πρωταθλητισμού», του «Ολυμπιακού Πνεύματος», της ντόπας, των χορηγών και του περίφημου «citius, altius, forties» (ταχύτερα, ψηλότερα, δυνατότερα• (έμβλημα των Ολυμπιακών Αγώνων) και να το καταπολεμήσεις. Διάβασε αν θές μια ανάρτηση που δανείστηκα εδώ, που ξεκαθαρίζει τα πράγματα: άλλο πρωταθλητισμός (και στην αρχαιότητα και σήμερα) άλλο αθλητισμός.

Επιστολή Δ. Τσακνή

Σχόλιό μου:
Αγαπητέ Τσακνή η "επιστολή" σου αυτή, με χάλασε, και σε είχα σε εκτίμηση: αυτό το "πατρικό" το λείο και αγαπητικό υφάκι, μου θυμίζει ξεκάθαρα το θείο Κουβέλη, που όλα τα σφάζει κι όλα μαχαιρώνει, αλλά με το γάντι βρε παιδί μου!Τι πάει να πεί "εμένα με έπεισες";Η κοπελιά δεν έγραψε μόνο αυτό το τουίτ, έγραψε και πολλά άλλα (και με φωτογραφίες).Και καλά κάνει και μπράβο της, μπορώ να πώ.Πιστεύει στην Χρυσή Αυγή και στον Κασιδιάρη, όπως άλλοι 400.000 συμπολίτες μας, που ψήφισαν συνειδητά -στις τελευταίες εκλογές- τους ναζί και ρατσιστές της ΧΑ.Κι εφόσον το κόμμα αυτό το επιτρέπει η "Δημοκρατία μας", δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα.Θα ήταν βέβαια, πιο τίμιο και γενναίο εκ μέρους της, να αφήσει τις υποκριτικές συγνώμες και να υποστηρίξει ανοικτά τις απόψεις της. Αν αυτό δεν το βλέπεις κ. Τσακνή λυπάμαι.Και βέβαια είμαι υπέρ του να συμμετάσχει στους Ολυμπιακούς Αγώνες, (απαξιώ να αναφερθώ στην υποκριτική στάση της ΔΟΕ κλπ.).Γιατί δεν πιστεύω στον πρωταθλητισμό της ντόπας, των χορηγών και των υπερανθρώπων-αθλητών, πιστεύω στον αθλητισμό το ερασιτεχνικό. Τους χαρίζω τις "Ολυμπιάδες" τους και το "Ολυμπιακό Πνεύμα" της αρπαχτής, από την αρχαιότητα (σε ένα βαθμό) ως σήμερα.Για περισσότερα παραπέμπω σε δανεισμένο άρθρο στο μπλογκ μου εδώ.

#Απόστολος Μωραϊτόπουλος#

Jungle Report: Για την περίπτωση Παπαχρήστου

«Από τα μύρια δεινά στην Ελλάδα δεν υπάρχει τίποτε χειρότερο από το γένος των αθλητών. Δεν γνωρίζουν, ούτε μπορούν να ζουν σωστά... Σοφούς και ικανούς ανθρώπους πρέπει να τιμούμε με στέφανο, ηγέτες σώφρονες και δίκαιους, ανθρώπους, που ο λόγος τους αποτρέπει διχόνοιες κι εξεγέρσεις. Αυτά μόνο έχουν αξία για την πόλη και όλους τους Έλληνες.» Ευριπίδης (Nauck, Αποσπάσματα, Darmstadt 1951, σ. 115-116).

Δεν πρόκειται ούτε για «ατυχή δήλωση» του μεγάλου τραγικού, ούτε για σχόλιο από το παρελθόν πάνω στο  «ατυχές»  tweet που «δεν εκφράζει την ίδια αλλά είναι ένα, ανεκδοτολογικού χαρακτήρα σχόλιο» της Βούλας Παπαχρήστου, ούτε για την σκληρή περιγραφή μίας πραγματικότητας. Αποτελεί ένα σχόλιο (ένα tweet του Ευριπίδη θα λέγαμε σήμερα) που εκφράζει το πόσο πρέπει να ξεπεράσει το ζώο τον άνθρωπο, στο συνολικό ισοζύγιο της ύπαρξης για να μπορεί κανείς να τηρεί ως αυτοσκοπό την παραίνεση «citius, altius,fortius». Αλλά αυτό είναι ένας μοντέρνος  βαρβαρισμός, μία βεβήλωση του ιερού κανόνα που θέλει τον πρωταθλητή να τα παίρνει όλα, με τίμημα την αποβολή της ανθρωπιάς από το σώμα και την ψυχή του. Είναι μία μη politically correct θέση, τόσο όσο και το ίδιο το tweet της αθλήτριας  Παπαχρήστου, το σχετικό με κουνούπια και αφρικανούς, όπως το αντιλαμβάνονται κάποιοι στα έλη του μυαλού τους.

Από την αρχαιότητα, είναι γεγονός πως οι αγώνες δεν πρόβαλλαν τον αθλητισμό. Αυτό που ήταν ζητούμενο ήταν ο πρωταθλητισμός. Είτε κάποιος κέρδιζε έναν κότινο είτε μία γενναία χορηγία, του Διονυσίου του Β τότε ή της Adidas σήμερα, η θυσία που έπρεπε να κάνει ήταν η ίδια του η ψυχή, να θυσιάσει αυτό ακριβώς που διακρίνει τον άνθρωπο από τα ζώα. Ο σκοπός ήταν να γίνει δυνατός σαν ταύρος, γρήγορος σαν τσιτάχ, αλτικός σαν ψύλλος. Να γίνει πιο άνθρωπος όμως, δεν ήταν και τόσο απαραίτητο.  Δεν απέφερε κέρδος η ανθρωπιά, η νόηση και το πνεύμα. Αντίθετα και τα τρία ήταν πάντα επικίνδυνα για τις εξουσίες. Ενώ ο πρωταθλητής προσέφερε ανεκτίμητες υπηρεσίες στους ανά τα χρόνια, εξουσιαστές. Και το κυριότερο, αποτελούσε παράδειγμα προς μίμηση για τους λαούς. Τόσο προς μίμηση της σωματικής του υπεροχής, όσο και της ολοκληρωτικής του υποταγής στην εξουσία των κατεστημένων ιδεών και πρακτικών. Τι σχέση μπορεί να έχουν τα «Ολυμπιακά Ιδεώδη» με τα Ανθρωπιστικά;

Στην αλυσίδα παραγωγής υπηρετών των Ολυμπιακών Ιδεωδών και Αξιών, τελικό προϊόν αλλά και διαμεσολαβητικό μέσο είναι ο ίδια ο αθλητής – αθλήτρια. Κάτι σαν  το χρήμα στο υπέρτατο στάδιο του καπιταλισμού. Ο αθλητής και πουλάει και αγοράζει. Και πουλιέται και αγοράζεται. Και προβάλει και προβάλλεται. Και κυρίως προβάλλει την κάθε λογής εξουσία, είτε οικονομική είτε πολιτική, διαμέσου της ανάδειξης του, της βράβευσης του, της κυριαρχίας του πάνω στους ανταγωνιστές του. Της εφήμερης κυριαρχίας που  κοιμίζει επαρκώς τους λαούς προκαλώντας τους μία διέγερση, μία έξαψη από την ψευδαίσθηση της "εθνικής" ανωτερότητας.  Ο αθλητής (που ψευδώς ονομάζεται έτσι αποκρύπτοντας πως δεν πρόκειται για αθλούμενο αλλά για είδωλο υπό κατασκευή για μελλοντικό  πρωταθλητή) είναι ένα προϊόν των ίδιων διαδικασιών που παράγουν τους αγώνες όπως και ότι άλλο παράπλευρο μπορεί να αποφέρει κέρδη. Όταν βέβαια αυτό  αποκαλύπτεται, συνήθως συνοδεύεται από σκάνδαλα, ντόπιγκ, χρηματισμού, παραβίασης κανόνων που όσο μένουν στο σκοτάδι και εξυπηρετούν τους «θεράποντες του πρωταθλητισμού» καλώς συμβαίνουν, όταν όμως βγουν στο φως, όλοι τινάζουν τα ρούχα τους και ψάχνουν τον αποδιοπομπαίο για να του φορτώσουν αποκλειστικά την ενοχή.

Το προϊόν Παπαχρήστου, δεν είναι τίποτα άλλο από άλλο ένα κορίτσι που μπήκε στην αλυσίδα παραγωγής της πρωταθλητοπαραγωγικής βιομηχανίας. Δεν αμφιβάλλει κανείς (ίσως γιατί δεν μπορεί να ξέρει) πως όταν ξεκίνησε τον αθλητισμό, πίστευε πως ο αθλητισμός είναι καλός για την υγεία και πως όλοι οι άνθρωποι πρέπει να αθλούνται. Έτσι κάναμε όλοι, τουλάχιστον όσοι έχουμε κρατήσει μία μπάλα στα χέρια ή έχουμε τρέξει για πλάκα συναγωνιζόμενοι για το ποιος θα βγει πρώτος.

Συνεχίζοντας, το προϊόν Παπαχρήστου, έμαθε πως χρειάζεται να κάνει περισσότερα, για να μπει στο κλαμπ των πρωταθλητών. Να προπονείται περισσότερο, να καταναλώνει τον χρόνο της στη σωματική της βελτίωση, στην παραίνεση citius altius fortius. Όλα τα άλλα περνούσαν σε δεύτερη ή σε τρίτη μοίρα. Επιπλέον, θα έπρεπε να λαμβάνει και τη ψυχολογική ντόπα που θέλει ο άνθρωπος. Την  αίσθηση του «εθνικού ή και ομαδικού,  μεγαλείου». Που να βρει λοιπόν η ανθρώπινη βιολογική ύπαρξη, η κοπέλα Παπαχρήστου, χρόνο να ασχοληθεί και να αναρωτηθεί για τα στερεότυπα που δημιουργούνται και καλλιεργούνται για να διαχωρίζουν τους ανθρώπους; Που, πως και πότε να σκεφτεί γιατί, στην Ελλάδα τουλάχιστον του ξεπεσμένου «μεγαλείου» υπάρχουν και μεγεθύνονται σήμερα τα στερεότυπα του «υπανάπτυκτου και ανεγκέφαλου μαύρου» του «μπεκρή ομοφυλόφιλου Άγγλου» του «αιώνια βάρβαρου χοντράνθρωπου Γερμανού» του «άπλυτου και αρωματισμένου Γάλλου» του «φαφλατά Ιταλού» του «βρώμικου Πακιστανού» του «μογόλου και απολίτιστου Τούρκου», του «κλέφτη Αλβανού» αλλά και του « ηρωικού, τίμιου και πολιτισμένου  Έλληνα»;  Αλλά και να έβρισκε χρόνο για να σκεφτεί, η επικρατούσα αντίληψη σε μία κοινωνία που όλο και συντηρητικοποιείται, όλο και απομονώνεται, όλο και υψώνει φράχτες μεταξύ των ίδιων της των μελών, σίγουρα δεν αποτελεί το ιδανικό περιβάλλον για να καλλιεργήσει κανείς ανθρωπιστικές αξίες και να βαρύνει το ισοζύγιο της ύπαρξης του προς τη μεριά του Ανθρώπου.

Το προϊόν Παπαχρήστου εξέφρασε απλά την κρατούσα αντίληψη της συντηρητικής, κατακερματισμένης  και απομονωμένης κοινωνίας μας. Της κοινωνίας μας που χαχανίζει αθώα με ανέκδοτα για μαύρους, κίτρινους και άλλους διαφορετικούς. Θα μπορούσε να μιλήσει και για τους «βάρβαρους λουκανικάδες και χοντράνθρωπους Γερμανούς», ένα άλλο στερεότυπο στην κοινή αντίληψη, χωρίς (πιστεύω) να έχει κανέναν κολασμό το tweet της ή η δήλωση της. Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα, που έχει να κάνει με την υποκρισία και τον ρατσισμό των ίδιων των κηνσόρων της. Αυτοί που τρέχουν να μαζέψουν την αισχρή πρωταθλήτρια που έγραψε ένα ρατσιστικό σχόλιο, δεν θα αντιδρούσαν αν σχολίαζε σκωπτικά έναν Γερμανό αθλητή, ως βάρβαρο ή ως μη Γερμανό (στην πολύ συχνή περίπτωση που επρόκειτο για μετανάστη δεύτερης γενιάς στη Γερμανία)

Η Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή, η αποστολή, ο ΣΕΓΑΣ, η ΔΟΕ και όλοι οι «αμόλυντοι»  βλέπουν τον ρατσισμό του προϊόντος τους αγνοώντας ή αποκρύπτοντας πως αυτοί οι ίδιοι είναι υπεύθυνοι. Αυτοί οι ίδιοι μαζί με τον κόσμο που έχουν φτιάξει, στο μερίδιο που τους αναλογεί, ως μέλη μίας δυναστικής ελίτ εξουσιαστών. Ο ρατσισμός του προϊόντος είναι απλά η έκφραση του ρατσισμού και της απανθρωπιάς που οι ίδιοι συστηματικά καλλιεργούν και μεταβιβάζουν στις επόμενες γενιές προϊόντων – πρωταθλητών. Η βαρβαρότητα του πρωταθλητισμού των αναβολικών, της ηθικής κατάρρευσης της κακοποίησης του ανθρώπινου σώματος, στο όνομα της εθνικής ανύψωσης αλλά κατ’ ουσία της παραγωγής διαφημιστικών ειδώλων, κενών ανθρώπινου περιεχομένου, βγήκε ακόμα μία φορά στην επιφάνεια. Και ακόμα μία φορά, φταίει το προϊόν, φταίει το σαμάρι και όχι αυτοί που το έφτιαξαν. Ούτε αυτοί που έχουν οδηγήσει την κοινωνία μας στον φόβο, στον αποκλεισμό και την καθυπόταξαν σε κάθε λογής φασιστικές ιδέες σε κάθε είδους απανθρωπιά.

Δεν είναι η άνοδος της Χρυσής Αυγής ή άλλων φασιστικών μορφωμάτων (ΛάΟΣ παλαιότερα). Αυτό είναι το σύμπτωμα. Το πρόβλημα είναι η επικράτηση των φασιστικών αντιλήψεων μέσα στην Ελληνική κοινωνία. Αυτή είναι μία διαπίστωση, που βρίσκει το «Ολυμπιακό της αντίστοιχο» σ την περίπτωση Παπαχρήστου. Η περίπτωση αυτή είναι το σύμπτωμα. Η αιτία είναι αλλού. Τη βλέπουμε κάθε μέρα, παντού. Και αυτοί που εξυπηρετούνται από τη διάλυση της κοινωνίας, αυτοί που θέλουν το φασισμό μέσα στην κοινωνία, σαν προστάτη  τους και δεσμοφύλακα των λαών, κολάζουν το ίδιο τους το προϊόν με μία υποκρισία που αν μη τι άλλο, τους ξεβρακώνει ακόμα μία φορά, στα μάτια όσων θέλουν να δουν. Όσων δε φοβούνται πια γιατί δεν έμεινε τίποτα να χάσουν αλλά και τίποτα να κερδίσουν από μία Ολυμπιακή καταξίωση ενός προϊόντος βιομηχανικής, φονικής  αλυσίδας.

Ο αθλητής χρειάζεται την επιβράβευση, τον έπαινο, το μπράβο. Μπορεί να είναι φιλόλογος, σιδεράς, υδραυλικός και συνάμα αθλητής. Βιοπορίζεται προσφέροντας στον κοινωνικό καταμερισμό εργασίας και παράλληλα αθλείται. Ο πρωταθλητής είναι ένα άλλο ον. Ένα κατασκευασμένο ον, προορισμένο να υπηρετεί μεγάλες βιομηχανίες να καλλιεργεί στρεβλά πρότυπα, να κοιμίζει συνειδήσεις και τέλος να βιοπορίζεται από τις υπηρεσίες αυτές που παρέχει στις εξουσίες, με τίμημα πολύ συχνά, την ανθρώπινη του υπόσταση και σε πολλές, πιο ακραίες περιπτώσεις, την ίδια του τη ζωή.
- --------------------------------------
Πηγή: Jungle Report

Μεταξωτοί άνθρωποι. Του Γιάννη Τριάντη

Το είχε πει σε μια συνέντευξή του ο αείμνηστος Νίκος Καρούζος: «Μεταξωτοί άνθρωποι». Μιλούσε για κάποιους χωρικούς που είχε συναντήσει στη Λέσβο. Αγράμματοι ήταν, αλλά σοφοί. Και, προπάντων, τρυφεροί με τους άλλους. Απαλοί, χωρίς γωνίες που κόβουν, χωρίς καχυποψία, δίχως έπαρση και επιθετική ειρωνεία που πληγώνει. Μεταξωτοί άνθρωποι ...;

Μου 'μεινε αυτός ο χαρακτηρισμός. Χαράχτηκε μέσα μου. Κι από τότε ένα νέο κριτήριο λειτουργεί στις αξιολογήσεις μου για τους ανθρώπους: η συμπεριφορά και η στάση τους σε «ασήμαντα» πεδία της καθημερινότητας. Αυτά που συνήθως τα προσπερνάμε ή δεν τα παρατηρούμε, γιατί δεν μας απασχόλησαν ποτέ οι εκφάνσεις της «μεταξωτής συμπεριφοράς» ...; Βέβαια οι άνθρωποι δεν συγκροτούν ως χαρακτήρες ένα συμπαγές όλον, αλλά ένα αντιφατικό σύνθεμα, στο οποίο συνυπάρχουν «μεταξωτά» στοιχεία και ακάνθινες απολήξεις. Γι' αυτό και είναι κάπως παρακινδυνευμένα τα άμεσα και οριστικά συμπεράσματα για το «είναι» των ανθρώπων ...;

Παρ' όλα αυτά, προσωπικά, διακινδυνεύω την εξαγωγή συμπερασμάτων παρατηρώντας μικρές «ασήμαντες» κινήσεις στις παρέες, στον εργασιακό χώρο και στο «δάσος» του καθεμέρα, όταν συγχρωτίζομαι με αγνώστους. Και συνήθως δεν πέφτω έξω. Διότι τα γνωρίσματα αυτά αποκαλύπτουν πειστικά τον εσωτερικό κόσμο του άλλου. Τουλάχιστον σε μεγάλο βαθμό ...;

Φερ' ειπείν, «σκλαβώνομαι» από εκείνους που δεν ορμάνε να πιάσουν την καλύτερη θέση στο τραπέζι μιας ταβέρνας. Θεωρώ την κίνηση αυτή απότοκο καταγωγικής ευγένειας και γενναιοδωρίας, η οποία αδιαφορεί για το ιδιωφελές και συμφέρον. Αντίθετα, οι άνθρωποι που σπεύδουν φουριόζοι για μια καλή θέση καταχωρίζονται μέσα μου σαν αρπακτικά. Και -το 'χω παρατηρήσει- έτσι συμπεριφέρονται, σαν αρπακτικά, και σε άλλα ζωτικά και κρίσιμα πεδία... Κάποτε βρέθηκα σ' ένα τραπέζι, στο οποίο κυριαρχούσαν οι «επώνυμοι». Απέναντί μου καθόταν ένας πολύ γνωστός καλλιτέχνης, μεγάλο όνομα, ο οποίος ούτε φλυαρούσε ούτε ακκιζόταν όπως κάποιοι άλλοι στη συντροφιά. Όταν άρχισαν να καταφθάνουν τα πρώτα κοινά πιάτα, ήταν ο μόνος που δεν επέπεσε για να εξασφαλίσει τη μερίδα του, αλλά ρωτούσε τους διπλανούς του και μοίραζε πρώτα στους άλλους και μετά, ό,τι έμενε, κρατούσε για τον εαυτό του. «Μεταξωτός άνθρωπος», σκέφτηκα...

Η μεταξωτή συμπεριφορά δεν παραπέμπει απαραιτήτως -ή κυρίως- στο σαβουάρ βιβρ και στους «καλούς τρόπους» εν γένει. Τέμνεται σε κάποιες περιπτώσεις, αλλά δεν αποτελεί αποτύπωμα διδαχθείσης μεθόδου για το φέρεσθαι.

Εδώ, το «μετάξι» είναι αυτοφυές ή προϊόν δουλεμένου χαρακτήρα. Είναι ο τρόπος που ο άλλος βλέπει τους συνανθρώπους του. Είναι η θέαση του κόσμου χωρίς τα εγωιστικά γυαλιά του προσωπικού ωφελιμισμού. Είναι, ευρύτερα, η υποταγή του ατομικού συμφέροντος στη συλλογικότητα, χωρίς βέβαια η «μεταξωτή συμπεριφορά» να φτάνει σε σημείο υπονόμευσης προσωπικών δικαιωμάτων και δικαίων. Κανένας δεν έχει δικαίωμα να αδικεί τον εαυτό του... Όμως, προσέξτε μια λεπτή απόχρωση: ποτέ ένας «μεταξωτός άνθρωπος» δεν νιώθει κορόιδο, όταν άλλοι τον προσπερνούν -στη σειρά μιας καντίνας ή στην ιεραρχία- χρησιμοποιώντας αθέμιτα μέσα και μεθόδους.
Το «άφες αυτοίς» είναι ριζωμένο μέσα του. Αποτελεί μέρος του αξιακού του κώδικα. Ξέρει τι γίνεται στην «αγορά». Αλλά συνειδητά δεν συμμετέχει στο εξοντωτικό αυτό παιχνίδι. Απέχει χωρίς να κλαυθμηρίζει.

Γιατί, εκτός από μετάξι, τέτοιοι άνθρωποι διαθέτουν και ένα σκληρό κοίτασμα, που τους επιτρέπει να είναι ταυτόχρονα στωικοί και γρανιτένιοι. Ένας από αυτούς έγινε φίλος μου - και το κατάλαβα από την πρώτη στιγμή ότι θα συμβεί αυτό. Πρώτη μέρα στη μονάδα γύρισε από τη σκοπιά και μπήκε στη σειρά για φαγητό. Ήταν τρίτος από το τέλος. Τότε ακούστηκε ο μάγειρας να λέει ότι έμειναν μονάχα δύο μερίδες. Ο Κωστής πλησίαζε, ήταν ένας από τους δύο τυχερούς. Αλλά μόλις άκουσε τον μάγειρα, έφυγε αθόρυβα παραχωρώντας τη θέση του στον επόμενο. Έτσι. Αθόρυβα, αυτοθυσιαστικά, γενναιόδωρα, χωρίς να το κάνει θέμα...

Οι «μεταξωτοί άνθρωποι», λοιπόν. Που μιλούν ελάχιστα για τον εαυτό τους. Που χαίρονται με τις επιτυχίες των άλλων. Που δεν σπεύδουν χαιρέκακα να «κάνουν πλάκα», δήθεν χαριεντιζόμενοι, με εξωτερικά γνωρίσματα που πονάνε τους άλλους... Εκείνοι, που δεν σπερμολογούν διακινώντας φήμες. Εκείνοι που υπερασπίζονται σθεναρά κάποιον απόντα όταν λοιδορείται σε μια παρέα, χωρίς να είναι φίλος τους, αλλά επειδή νιώθουν ότι αδικείται...

Οι μεταξωτοί άνθρωποι. Όσοι προσέχουν τι λες, και δεν είναι ωσεί παρόντες στην κουβέντα, με το μυαλό τους στο τι θα πουν οι ίδιοι για να εντυπωσιάσουν. Άνθρωποι με ανοιχτούς πόρους και πλατιά καρδιά... Υπεράνθρωποι; Όχι. Απλώς, μεταξωτοί... Φαίνονται από μακριά. Αρκεί να προσέξεις «μικρές», «ασήμαντες» κινήσεις στο φέρεσθαι των ανθρώπων...

---------------------------------
Πηγή:tvxs.gr/node/100142

Henry David Thoreau: Ο πατέρας της «Πολιτικής Ανυπακοής»

Σαν σήμερα, 12 Ιουλίου 1817, γεννήθηκε ο αμερικανός συγγραφέας, φιλόσοφος και πρώιμος οικολόγος, Henry David Thoreau. Στις 26 Ιανουαρίου 1848, ο Thoreau παρέδωσε στον εκδότη του τα χειρόγραφα του δοκιμίου του «Πολιτική Ανυπακοή» το οποίο εκδόθηκε τον επόμενο χρόνο και έμελλε να επηρεάσει βαθύτατα τη φιλοσοφία και θεωρία της μη βίαιης αντίστασης καθώς και την πολιτική σκέψη φυσιογνωμιών όπως ο Martin Luther King και ο Mahatma Gandhi.

Ο Thoreau θεμελίωσε τη μη βίαιη αντίσταση μέσα από το δοκίμιο που τιτλοφορείται «Περί Πολιτικής Ανυπακοής», το οποίο αρχικά είχε τον τίτλο «Αντίσταση στην Αστική Κυβέρνηση». Το θεμελιώδες σκεπτικό του Thoreau αφορά την αυτονομία του πολίτη και την αντίστασή του κατά των μη ηθικών επιλογών της κυβέρνησης. Βασική σκέψη του Thoreau ήταν ότι ο πολίτης που υπακούει στις επιταγές της κυβέρνησης με μέσα όπως η καταβολή των φόρων, στην ουσία υποστηρίζει τις ανήθικες επιλογές της.

Ο Thoreau εξηγεί ότι οι κυβερνήσεις τις περισσότερες φορές κάνουν περισσότερο κακό παρά καλό και γι’ αυτό δε μπορούν να έχουν ηθική νομιμοποίηση αποκλειστικά και μόνο εκ του γεγονότος ότι χαίρουν της υποστήριξης της πλειοψηφίας. Το γεγονός ότι η πλειοψηφία επιθυμεί κάτι δε σημαίνει ότι το εν λόγω μέτρο είναι ορθό και δίκαιο. Κατά συνέπεια, δεν χρειάζεται να «καλλιεργείται ο σεβασμός του νόμου, αλλά ο σεβασμός του σωστού και του δικαίου», σημειώνει ο Thoreau. Και προσθέτει ότι δεν υπηρετεί κανείς τη χώρα του με το να καταπιέζει την ηθική του συνείδηση και να υπακούσει στους ανήθικους νόμους. Αντιθέτως, η χώρα χρειάζεται συνειδήσεις και όχι ασυνείδητα ρομπότ.

Ο Thoreau διακηρύττει ότι είναι αληθινή ντροπή να συνδέεται ένας πολίτης με την κυβέρνηση των ΗΠΑ, καθώς αυτή υποστηρίζει το απάνθρωπο καθεστώς της δουλείας, καθώς και τον ανήθικο Μεξικανο-Αμερικανικό Πόλεμο. Κατά συνέπεια, καλεί τους πολίτες να μην περιμένουν απαθείς να τους δοθεί η ευκαιρία να ψηφίσουν για μια δίκαιη κυβέρνηση, διότι το «να ψηφίζεις για τη δικαιοσύνη, είναι το ίδιο αναποτελεσματικό με το να εύχεσαι για δικαιοσύνη».

Αυτό που πρέπει να κάνει ο πολίτης σύμφωνα με το Thoreau είναι να εξασκεί τη δικαιοσύνη, με το να μη συνεργάζεται με την αδικία. Ο Thoreau τονίζει ότι η καταβολή των φόρων – από ανθρώπους που κατά τ΄άλλα επιθυμούν να είναι δίκαιοι – αποτελεί ένα βασικό μέσο στήριξης μιας ανήθικης και άδικης πρακτικής. «Οι πολίτες που λένε ότι ο πόλεμος στο Μεξικό είναι ανήθικος και η δουλεία είναι άδικη στην ουσία έρχονται σε αντίφαση με τον εαυτό τους όταν πληρώνουν τους φόρους που προορίζονται για τη χρηματοδότηση ακριβώς αυτών των πρακτικών».

Μάλιστα, ο ίδιος ο Thoreau εφάρμοσε εμπράκτως τις ιδέες που διακήρυττε, αρνούμενος να πληρώσει φόρους στο αμερικανικό κράτος, ως πράξη διαμαρτυρίας, με αποτέλεσμα να καταλήξει στη φυλακή. Εν τέλει αποφυλακίσθηκε την επόμενη ημέρα, χάρη στην παρέμβαση ενός ανώνυμου δότη, ο οποίος κατέβαλε το φόρο για λογαριασμό του Thoreau.

Ωστόσο, ο ίδιος ο Thoreau σχολίασε ότι η εμπειρία του στη φυλακή ήταν ιδιαίτερα εποικοδομητική γι’ αυτόν και του προσέφερε νέες προοπτικές στην εξέταση του δημόσιου βίου.
----------------------------
Πηγή: tvxs.gr

Ελλάδα: Φεουδαρχική κατοχή 2012 του Χρήστου Γιαννίμπα

Ένας 70χρονος (συνταξιούχος οικοδόμος) αυτοκτονεί πηδώντας από το μπαλκόνι στο κενό. Λίγα λεπτά πριν ο δικαστικός κλητήρας του κοινοποιούσε την έξωση γιατί δεν είχε πληρώσει κάποια ενοίκια. Ευτυχώς τα κανάλια δεν ήταν εκεί να αποθανατίσουν τη στιγμή. Ευτυχώς δεν υπήρχε ούτε ερασιτεχνικό βίντεο. Ευτυχώς γιατί τα τηλεοπτικά μέσα θα μας μετέδιδαν (και μάλιστα σε επαναλήψεις) την αυτοκτονία. Άλλωστε τους περισσεύει και η απανθρωπιά και η σκοπιμότητα. Για να καλύψουν την πρώτη βάζουν ένα μικρό γκρίζο κύκλο που υποτίθεται αφήνει αθέατο το αίμα και το πρόσωπο. Είναι το φύλλο συκής που καλύπτει τη γυμνή απανθρωπιά τους και ταυτόχρονα καθησυχάζει τη συνείδηση του ΕΣΡ. Για την δεύτερη δεν χρησιμοποιούν τίποτα. Η σκοπιμότητα επιβάλλει να συνηθίσουμε και εν τέλει να αποδεχτούμε ως φυσιολογικό το θέαμα που μας δείχνουν.
Ο 70χρονος ήταν ο πατέρας μας, ο παππούς μας. Χθες ήταν ο ξάδελφος μας για χρέη. Προχθές ο θείος μας . Κι αυτός για χρέη. Την προηγούμενη εβδομάδα ο κολλητός μας. Τον προηγούμενο μήνα ο κουμπάρος μας και λίγο παλιότερα ο γείτονάς μας. Αύριο σειρά έχει το παιδί μας. Κι εμείς; Εμείς ποια συνηθίσαμε και το θεωρούμε φυσιολογικό. Γι’ αυτό:
«Κι εμείς οι τρεις στον καφενέ
τσιγάρο πρέφα και καφέ
Βρε δε βαριέ-, βρε δε βαριέσαι αδερφέ»
Κοντεύουν τις 3.500 οι «οικονομικές» αυτοκτονίες (αν δεν τις ξεπέρασαν κιόλας). Και μάλιστα είμαστε και «τυχεροί» που είναι μόνο τόσοι, όπως μας εξηγούσε πριν λίγες ημέρες σε μια ομήγυρη καθηγητής ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο. Για φανταστείτε η Ελλάδα να είχε άλλο κλίμα και όχι αυτό το μοναδικό και αξιοζήλευτο που έχει. Οι Έλληνες να είχαν άλλη ψυχοσύνθεση και όχι «έξω καρδιά». Θα είχαν ξεπεράσει τις 10.000 οι αυτοκτονίες. Ευτυχώς ο «Θεός της Ελλάδας» (ο πρωτομάστορας που λέει κι ο ποιητής), φρόντισε για μας. Γι’ αυτό:
«Κι εμείς οι άλλοι, μα το ναι
κάνουμε πάρτι ρεφενέ
Βρε δε βαριέ-, βρε δε βαριέσαι αδερφέ»
Αχ καλέ μου Κώστα Χαντζή, που να φανταστούμε όταν μας τραγουδούσες τους στίχους της Σώτιας Τσώτου, πως θα ερχόταν εποχή που ο «κάποιος στην άκρη του γκρεμού» που «κοιτάει το τέλος τ’ ουρανού» και «μονάχος του πεθαίνει» δεν θα ήταν ένας, ούτε δύο αλλά χιλιάδες. Υποθέταμε πως η Σώτια (που ο θάνατός της πριν λίγους μήνες μας άφησε όλους φτωχότερους), όταν εμπνεόταν τους στίχους αυτούς στην απομόνωση που την είχε η χούντα, είχε στο μυαλό της την εκτέλεση του πατέρα της (Γιώργου Κρανιώτη) από τους Γερμανούς μπροστά στο σπίτι τους και την πυρπόλησή του για να μείνουν στο δρόμο. Τότε είμαστε νέοι, δεν ξέραμε καν πως ακόμα και η αυτοκτονία για χρέη δεν σε απαλλάσσει απ’ αυτά. Συνεχίζεις να χρωστάς ακόμα και πεθαμένος. Δεν μπορούσαμε να φανταστούμε πως οι τραπεζίτες είναι εξ ίσου «Γερμανοί». Βέβαια στο σχολείο μας είπαν πως η φεουδαρχία πέθανε πριν πάρα πολλά χρόνια. Δεν μας είπαν όμως πως για τις τράπεζες οι φεουδαρχικές σχέσεις ζουν και βασιλεύουν.

Φεουδαρχική σχέση τράπεζας – δανειολήπτη.
Κάποιος στην Ελλάδα (γενικότερα στην Ευρώπη) δανείστηκε με υποθήκη ένα ακίνητο. Το ίδιο έκανε και ένας Αμερικανός. Καπιταλισμός στην Ευρώπη, καπιταλισμός και στις ΗΠΑ. Τράπεζες και τραπεζίτες στην Ευρώπη, τράπεζες και τραπεζίτες και στις ΗΠΑ. Μέχρις εδώ ήταν οι ομοιότητες. Πάμε τώρα στην τεράστια ποιοτική διαφορά και δεν εννοώ επιτόκια κλπ. (Οι αριθμοί παρατίθενται χάριν της συζήτησης και παρακαλώ επικεντρώστε την προσοχή σας όχι σ’ αυτούς αλλά στην ουσία της ποιοτικής διαφοράς).
Ο Γιάννης (ο Έλληνας) δανείστηκε 400.000 με υποθήκη ένα ακίνητο (έστω οικία ή κατάστημα ισόποσης αξίας). Το ίδιο έκανε και ο John (ο Αμερικάνος). Για 3 – 4 χρόνια τα πράγματα πάνε κατ’ ευχή. Γιάννης και John αποπληρώνουν 50.000 και μένουν 350.000 για αποπληρωμή. Κάποια στιγμή οι δουλειές δεν πάνε καλά ή απολύονται (και μένουν άνεργοι) ή ακόμα χειρότερα καλημέρα κρίση. Γιάννης και John δεν μπορούν να αποπληρώσουν το δάνειο. Αυτό μπαίνει σε καθυστέρηση, γίνεται ληξιπρόθεσμο και τελικά καταγγέλλεται από την τράπεζα. Η κρίση όμως έχει πλήξει και τις αξίες (τιμές) των ακινήτων που έστω είναι πλέον 200.000 (από 400.000 πριν την κρίση). Οι τράπεζες (σε Ελλάδα και ΗΠΑ) τελικά «παίρνουν» το σπίτι (το βγάζουν στο σφυρί). Γιάννης και John έχουν χάσει τις 50.000 που ήδη έχουν καταβάλει και βέβαια το σπίτι τους. Από το σημείο αυτό και μετά εμφανίζεται η ποιοτική διαφορά. Προσέξτε.
Στις ΗΠΑ (τη μητρόπολη του καπιταλισμού) η ευθύνη του John σταματά όταν η τράπεζα του πάρει το ακίνητο. Δεν μπορεί να του πάρει τίποτε άλλο. Αυτό το ακίνητο ήταν υποθήκη, αυτό παίρνει και πάπαλα. Τελεία και παύλα. Αν η τράπεζα δάνεισε ποσό λίγο μικρότερο, ίσο ή μεγαλύτερο από την αξία του ακινήτου, αν δεν υπολόγισαν την κρίση, αν και αν και αν … Ας πρόσεχαν. Η ευθύνη (εκτός του John που χάνει τις 50.000) βαραίνει και την τράπεζα που χάνει (400.000 το δάνειο – 50.000 οι πληρωμές του John – 200.000 η πώληση του ακίνητου =) 150.000
Παρένθεση. Πέρυσι προβλήθηκε μια ταινία (ανάλαφρη κομεντί) με τίτλο «Υπόθεση Larry Crowne». Ο Larry, τον υποδύεται ο (πάντα καλός) Tom Hanks (που σκηνοθετεί και την ταινία), λόγω της κρίσης χάνει τη δουλειά του και υπό την απειλή της τράπεζας να του πάρει το σπίτι του (που έχει με δάνειο) προσπαθεί να βρει δουλειά. Ταυτόχρονα παρακολουθεί μαθήματα οικονομικών (σε άλλο μάθημα διδάσκει η καθηγήτρια Julia Roberts). Κάποια στιγμή διαπιστώνει πως η τρέχουσα αξία του σπιτιού του είναι πολύ μικρότερη από το υπόλοιπο του δανείου προς την τράπεζα. Φυσικά κάνει την λογική και αυτονόητη κίνηση. Πηγαίνει στην τράπεζα και δίνει τα κλειδιά του σπιτιού του στην εμβρόντητη υπάλληλο αφήνοντάς την σύξυλη. Αυτά (εκτός σινεμά) γίνονται και στην ζωή στην «κομμουνιστική» Αμερική. Γιατί στην Ελλάδα και στην Ευρώπη έχουμε φεουδαρχία.
Επανέρχομαι στο Γιάννης μας. Έχει ήδη πληρώσει 50.000 και έχει ήδη χάσει και το ακίνητό του όπως και ο John. Η ευθύνη όμως του Γιάννη, σε αντίθεση με τον John, δεν σταματά εδώ. Συνεχίζει να χρωστά τις υπόλοιπες 150.000 και αν δεν έχει να τις δώσει (που προφανώς δεν έχει) η τράπεζα και οι καλοί μας τραπεζίτες θα του ξεπουλήσουν το μαγαζί του κι αν δεν έχει μαγαζί (ή έχει και δεν φτάνει) θα ξεπουλήσουν στα σκλαβοπάζαρα τη γυναίκα του, τα παιδιά του και το κατοικίδιό του (σκυλί, γάτα, καναρίνι οτιδήποτε). Ο Γιάννης μένει όχι μόνο άφραγκος αλλά κυριολεκτικά στους πέντε δρόμους. Αν μάλιστα έχει και μερικές επιταγές που ύστερα από όλα αυτά προφανώς θα «σκάσουν», θα καταλήξει στην φυλακή (η ακάλυπτη επιταγή είναι και ποινικό αδίκημα). Θέλει μεγάλη φαντασία ή εγκεφαλογράφημα για να δει κανείς πως η αυτοκτονία έχει ήδη φωλιάσει στο μυαλό του Γιάννη;

Δάνεια recourse και non recourse

Τα δάνεια στην Αμερική, όπως του John στο παράδειγμα, είναι non recourse (όπως τα λένε οι οικονομολόγοι). Η ευθύνη είναι κυρίως των τραπεζών. Αυτές είναι που πρέπει να σταθμίσουν (αυτή  άλλωστε είναι η δουλειά τους), εκτός από το αυτονόητο ετήσιο εισόδημα του δανειολήπτη, πόσο αξίζει το ακίνητο ώστε να δώσουν τέτοιο ποσό δανείου που να αντιστοιχεί σε μέρος μόνο του ακινήτου. Δηλαδή η τράπεζα «δένεται» κυρίως με το ακίνητο. Αν τώρα ο δανειολήπτης δεν μπορεί να αποπληρώσει το δάνειο η τράπεζα παίρνει το ακίνητο και η ευθύνη του δανειολήπτη σταματά εκεί. Στην Ευρώπη και βέβαια στην Ελλάδα, τα δάνεια είναι recourse. Το δάνειο ναι μεν είναι συνδεδεμένο με το ακίνητο αλλά την τράπεζα δεν την ενδιαφέρει πρωτίστως η αξία του ακινήτου. Κι αυτό γιατί κι αν ακόμα η αξία είναι ή γίνει μικρότερη (λόγω κρίσης, παλαιότητας, σεισμού, φωτιάς κλπ), η τράπεζα έχει δεμένο χειροπόδαρα το δανειολήπτη. Θα τον κυνηγά μέχρι δευτέρας παρουσίας και όπως είπαμε δεν αρκείται μόνο στο συγκεκριμένο ακίνητο αλλά σε οποιαδήποτε περιουσιακή αξία (κινητή ή ακίνητη) του δανειολήπτη. Είναι πρόδηλο πως η σχέση αυτή είναι κυριολεκτικά μια φεουδαρχική σχέση με τεράστιες και πολλαπλές επιπτώσεις. Κοινωνικές και οικονομικές ακόμα και για μη δανειολήπτες. Οι τράπεζες φυσικά επιδιώκουν το κέρδος. Δεν είναι φιλανθρωπικά ή πατριωτικά ιδρύματα. Όταν όμως δανείζουν βασιζόμενες κυρίως στην φεουδαρχική δέσμευση του δανειολήπτη και όχι αποκλειστικά και μόνο στο πάγιο και την αξία του, η συνέπεια είναι να δανείζουν «αβέρτα κουβέρτα». Τις συνέπειες αυτής της τακτικής πληρώνουμε όλοι (δανειολήπτες και μη) σήμερα. Προσοχή. Δεν λέω πως πληρώνουμε μόνο αυτές τις τακτικές, ούτε ότι είναι το μεγαλύτερο κουσούρι του τραπεζικού συστήματος. Λέω πως είναι ένα τεράστιο ζήτημα που επηρεάζει όλους μας και που με τραγικό τρόπο επαληθεύεται σήμερα. Δεν μπορεί να ξεχάσατε την «απλοχεριά» και «γενναιοδωρία» των τραπεζών να δίνουν δάνεια υποθηκεύοντας το μέλλον των δανειοληπτών (κατ’ επέκταση το μέλλον όλων μας) και όχι πρωτίστως και κυρίως το (όποιο) ακίνητο. Τι θα γινόταν αν τα δάνεια στην Ελλάδα ήταν non recourse; Δεν θα φούσκωναν οι τιμές διαφόρων assets. Τα δάνεια θα ήταν ποιο μετρημένα αλλά πολύ καλύτερης ποιότητας. Οι τιμές των παγίων θα ήταν πολύ ποιο ρεαλιστικές. Το σπουδαιότερο, η ευθύνη δεν θα ήταν αποκλειστικό φορτίο του δανειολήπτη με τις γνωστές ολέθριες συνέπειες.

Εμείς δεν φταίμε;
Φταίμε, γιατί πιστέψαμε αυτούς που εκλέγουμε για κυβερνήτες ενώ μας πουλούσαν φύκια (διάβαζε πυραμίδα αναδιανομής των δανεικών), για μεταξωτές κορδέλες (διάβαζε ανάπτυξη).
Φταίμε, γιατί δεν μελετήσαμε τον Τζον Κ. Γκαλμπρέιθ ώστε να ξέρουμε πως «Η μόνη λειτουργία των οικονομικών προβλέψεων είναι ότι κάνουν την αστρολογία να φαίνεται αξιοπρεπής».
Φταίμε, γιατί πιστέψαμε στον Παπανδρέου και πως «λεφτά υπάρχουν». Πιστέψαμε λίγο ποιο πριν τον Καραμανλή που στην επιστολή του στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας (για τις πρόωρες εκλογές), τον διαβεβαίωνε (μαζί κι εμάς) πως:  «η Χώρα βρίσκεται μπροστά σε μια κρίσιμη, πλην όμως ευοίωνη καμπή», «το δημοσιονομικό έλλειμμα παρουσίασε θεαματική βελτίωση» και «Η Ελλάδα απέκτησε, σε ευρωπαϊκό αλλά και στο γενικότερο διεθνές επίπεδο, την οικονομική –και όχι μόνον– αξιοπιστία που της αρμόζει».
Φταίμε, γιατί πιστέψαμε Αλογοσκούφη και Παπαθανασίου, πως πέτυχαν «την εξυγίανση των δημόσιων οικονομικών», πως «η Οικονομία μας άλλαξε ρότα. Ξέφυγε από τον κάβο της δημοσιονομική εκτροπής». Πως «η κρίση είναι εισαγόμενη» κλπ.
Φταίμε, γιατί από πολίτες μετατραπήκαμε σε καταναλωτές. Φταίμε, γιατί ανταλλάξαμε το «αγοράζω ότι είμαι» με το «είμαι ότι αγοράζω». Φταίμε, γιατί από καταναλωτές της πραγματικότητας μετατραπήκαμε σε καταναλωτές της δυνατότητας. Φταίμε, γιατί η αξία χρήσης (σε μεγάλο βαθμό) έπαψε να είναι βασικό κριτήριο των αγορών μας.
Φταίμε, γιατί τους δώσαμε τη δυνατότητα να μας τιμωρήσουν ξανά και ξανά και ξανά.
Και τώρα τι κάνουμε;
Να πληρώσουμε με τη ζωή μας το φταίξιμο; Μας αξίζει η θανατική ποινή κι αν ακόμα αποδεχτούμε την «λογική» Πάγκαλου («μαζί τα φάγαμε») για τα παραπάνω φταιξίματα μας; Και οι τράπεζες; Είναι αθώες του αίματος; Ναι, μας λέει ο νομοθέτης. Είναι αθώες και το φταίξιμο είναι αποκλειστικά του δανειολήπτη (ούτε καν «λογική» του Πάγκαλου). Ο δανειολήπτης, ως κοινωνική μονάδα θα πληρώσει την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Θα πληρώσει ξανά αυτά που είχε πριν πληρώσει για να πάρει σύνταξη. Θα πληρώσει για τις καταθέσεις όλων μας κι αν ακόμα ο ίδιος δεν είχε και δεν έχει καταθέσεις. Τέλος, θα πληρώνει μέχρι δευτέρας παρουσίας το δάνειο που πήρε από την τράπεζα η οποία εν τω μεταξύ του πήρε μέχρι και το βρακί που φοράει.
Αγαπημένε μου αναγνώστη.
Παραμέρισε τις όποιες ιδεολογικές και πολιτικές σου προτιμήσεις. Σε ικετεύω να το κάνεις ώστε με τη μεγαλύτερη δυνατή νηφαλιότητα να αντιληφθείς πως η κατάσταση με τα δάνεια δεν πάει άλλο; Δεν χρειάζονται κόμματα και χρώματα. Αρκεί η ΑΝΘΡΩΠΙΑ. Πόσες αυτοκτονίες πρέπει να μετρήσουμε ακόμα; Εκατοντάδες χιλιάδες συνάνθρωποί μας βρίσκονται λόγω δανείων σε τραγική κατάσταση. Χάνουν τα σπίτια τους. Χάνουν τα υπάρχοντά τους. Χάνουν το βιός τους και είναι ήδη κουρέλια. Ίσως το χειρότερο δεν έχουν αύριο. Δεν έχουν στον ήλιο μοίρα.
Οι γονείς μου έζησαν τη χούντα του Μεταξά, τον μεγάλο πόλεμο, τον ακόμα οδυνηρότερο εμφύλιο και τη χούντα των Συντ/χών. Μικρός τους θυμάμαι μια ζωή να εύχονται να μην ζήσουμε πείνα και κατοχή. Ευτυχώς έφυγαν πριν δουν να ζούμε και πείνα και κατοχή. Δεν είναι κατοχή από ξένη χώρα. Ούτε είναι αόρατος ο εχθρός. Είναι η τραπεζική φεουδαρχική κατοχή των εκατοντάδων χιλιάδων (recourse) δανείων. Η ανθρωπιστική κρίση δεν θα έρθει. Είναι ήδη εδώ. Είναι παρούσα και προσθέτει θύματα με γεωμετρική πρόοδο. Εκατοντάδες χιλιάδες συνάνθρωποί μας ΔΕΝ ζητάνε πλέον να μην τους πάρει η τράπεζα το ακίνητό τους. Ας το πάρει, λένε. Αλλά να με απελευθερώσουν από τα φεουδαρχικά δεσμά. Ας με αφήσουν να ξεκινήσω από το ΜΗΔΕΝ και όχι από το μείον (τις μείον 150.000 του Γιάννης στο παράδειγμα). Πώς να ξεκινήσεις τη ζωή σου από την αρχή όταν ήδη έχεις χάσει σπίτι, δουλειά τα πάντα και χρωστάς κι από πάνω;
Κάτι πήγαν να κάνουν με ένα νόμο (για πρώτη κατοικία) αλλά τελικά προέκυψε ένα κουτσό, στραβό και ακρωτηριασμένο κατασκεύασμα. Κι αυτοί που έχουν ένα και μοναδικό υποθηκευμένο ακίνητο αλλά αυτό δεν είναι πρώτη κατοικία; Τι κάνουν αυτοί; Κόβουν φλέβες ή αυτοκτονούν; Κι αυτοί που είναι μικροβιοτέχνες, μικροεπαγγελματίες όλοι αυτοί οι εκατοντάδες χιλιάδες ελεύθεροι επαγγελματίες; Αυτοκτονούν κι αυτοί;
Έκκληση
Απευθύνω έκκληση σε Σαμαρά, Βενιζέλο και Κουβέλη που στηρίζουν την κυβέρνηση. Στους Βουλευτές ΟΛΩΝ των κομμάτων. Στον Αλέξη Τσίπρα αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Στο Διστομίτη φίλο και συγχωριανό βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Γιάννη Σταθά που συμβαίνει να είναι και ο μοναδικός βιομηχανικός εργάτης στο κοινοβούλιο. Αλλάξτε τα δεδομένα. Όχι αύριο. Σήμερα. Καμιά ένωση δανειοληπτών, κανένα ΕΚΠΟΙΖΩ δεν μπορούν να κάνουν τίποτα έξω από το υπάρχον θεσμικό πλαίσιο. Αλλάξτε το σήμερα κιόλας.
Πρόταση
(Οι προτάσεις που ακολουθούν, παρατίθενται ενδεικτικά και χρήζουν επεξεργασίας).
(1)   ΟΛΑ τα δάνεια μετατρέπονται σε non recourse.
(2)   Για ΟΛΟΥΣ τους δανειολήπτες με υποθήκη ακινήτου (οποιουδήποτε και όχι κατ’ ανάγκην πρώτη κατοικία) : (2α) Αν το ακίνητο αυτό είναι το ΜΟΝΑΔΙΚΟ ακίνητο, τότε οποιοδήποτε χρέος δανείου οποιουδήποτε είδους (επαγγελματικό, κατοικίας, επισκευαστικό κλπ) πάνω από το 70% (ενδεικτικό το 70) της ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ πραγματικής αξίας του ακινήτου ΔΙΑΓΡΑΦΕΤΑΙ. (2β) Ταυτόχρονα ο δανειολήπτης αποδέχεται οποιοδήποτε έλεγχο και άνοιγμα τραπεζικών λογαριασμών του ενώ δηλώνει υπεύθυνα πως δεν έχει κινητές αξίες εντός ή εκτός Ελλάδος (ομόλογα, μετοχές, futures, κλπ). (2γ) Ψευδής δήλωση θα συνεπάγεται άμεση δήμευση αυτών και απώλεια του ως άνω ευεργετήματος. (2δ) Σε περίπτωση που ο δανειολήπτης δεν έχει εργασία (συνειδητά δεν γράφω άνεργος), παγώνει η εξυπηρέτηση του δανείου όπως διευθετήθηκε στο (2α) χωρίς να προστίθενται τόκοι. (2ε) Το επιτόκιο για το κουρεμένο δάνειο καθορίζεται κοινό για ΟΛΟΥΣ σε επιτόκιο ΕΚΤ + 4% (το 4 ενδεικτικό).
(3)   Καμία έξωση ενοικιαστή δεν εκτελείται λόγω μη καταβολής ενοικίου με τις παρακάτω προϋποθέσεις. (3α) Ο ενοικιαστής δεν έχει άλλη κατοικία στην πόλη διαμονής του και δεν εισπράττει ο ίδιος ενοίκιο από μίσθωμα σε όλη την επικράτεια μέχρι και του ποσού που δεν υπερβαίνει το 35% του μισθώματος που ο ίδιος καταβάλει. (3β) Ο ιδιοκτήτης του μισθώματος έχει συνολικά ΚΑΘΑΡΑ εισοδήματα που υπερβαίνουν τις 18.000. Σε αντίθετη περίπτωση επιδοτείται (αναλογικά) από το κράτος για το μίσθωμα.
(4)   Όλα τα μισθώματα (κατοικιών, επαγγελματικής στέγης κλπ) μειώνονται κατά 25% αναδρομικά από 1/1/12 (Βλέπε σημείωση [2]) Όσα έχουν ήδη μείωση μικρότερη προσαρμόζονται μέχρι το 25%
Αγαπημένε μου αναγνώστη.
Ομολογώ πως δεν περιμένω πολλά (για να μην πω τίποτα) από τη νέα Βουλή. Πιστεύω όμως ακράδαντα ότι όλοι εμείς μπορούμε να περιορίσουμε την ανθρωπιστική κρίση από τις εκτεθείσες αιτίες. Γι’ αυτό απευθύνομαι στην ΑΝΘΡΩΠΙΑ σου και σε εκλιπαρώ. Διέδωσε αυτό το άρθρο. Δώσε φωτοτυπίες σε όλους τους φίλους και γνωστούς σου που δεν έχουν και πολύ σχέση με το internet. Κοινοποίησε το όπου μπορείς. Ας μαζευτούμε όσοι μπορούμε. Δεν είναι ανάγκη να έχουμε δάνειο για να δράσουμε και να πιέσουμε, με κάθε πρόσφορο τρόπο, προκειμένου η τραπεζική φεουδαρχική κατοχή επιτέλους να τερματιστεί. Μπορούμε και το ξέρετε όλοι σας. Μην περιμένουμε τους «φεουδάρχες» να κτυπήσουν την πόρτα συγγενών και φίλων. Μην περιμένουμε να πληροφορηθούμε πως ο Γιάννης αυτοκτόνησε. Σας ικετεύω να δράσουμε τώρα. Σήμερα. Πολλοί μαζί θα βρούμε τον τρόπο. Θέτω στη διάθεσή σας το email μου και το σπουδαιότερο, όλο μου το είναι για κάθε δράση που θα συμφωνηθεί. Κλείνοντας θέλω να μοιραστώ μαζί σας μια στροφή από ένα ποίημα του αγαπημένου φίλου μου Φώντα Λάδη (Από την συλλογή «Γράμματα από την Γερμανία» μελοποιημένα από τον Μίκη Θεοδωράκη). Η εικόνα είναι από μια συλλεκτική έκδοση (που μου έχει χαρίσει) με τα χειρόγραφα του Μίκη.

«Βγήκ’ η ζωή μας στο σφυρί,
σ’ Αμερική κι Ευρώπη,
άνθρωποι μας γεννήσανε
και μας πουλάν ανθρώποι».
Χρήστος Γιαννίμπας
yanibas@on.gr
[1]  Το άρθρο αυτό (και την ηλεκτρονική διεύθυνση ανάρτησής του) θα κοινοποιήσω με email, Fax και συστημένη επιστολή σε όλους τους Βουλευτές. Ελπίζω κάποιοι να ακούσουν.
[2] Η πολυκατοικία που μένω έχει 5 διαμερίσματα με 5 ενοικιαστές και ανήκει στην Εκκλησία. Ύστερα από 3 χρόνια κρίσης με τσεκούρωμα μισθών συντάξεων 40% και ταυτόχρονη αύξηση ειδών διατροφής 18% δέησε ο Κύριος και από 1/6/12 ελάττωσαν (και στους 5) το μίσθωμα  κατά 10%. Σεβαστοί Πατέρες είμαι σίγουρος πως μετά απ’ αυτή την «θεάρεστη» μείωση, έχετε σίγουρα «πρώτο τραπέζι πίστα» στον παράδεισο. Συγχώρεσε με Θεέ μου.
-----------------------
Πηγή:Κουτί της Πανδώρας

Ο «ποιητής της ήττας» Μανόλης Αναγνωστάκης

Σαν σήμερα 23 Ιουνίου του 2005 έφυγε από τη ζωή ο Μανόλης Αναγνωστάκης ένας από τους κορυφαίους ποιητές και δοκιμιογράφους της μεταπολεμικής γενιάς. Φυλακίστηκε και καταδικάστηκε σε θάνατο για τις πολιτικές του πεποιθήσεις, ενώ χαρακτηρίστηκε ο «ποιητής της ήττας» αφού οι στίχοι του αποτύπωσαν τη διάψευση των οραμάτων της Αριστεράς.

Ο Μανόλης Αναγνωστάκης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1925. Εκεί σπούδασε Ιατρική ενώ κατά τη διάρκεια της γερμανικής Κατοχής εντάχθηκε στην ΕΠΟΝ. Την διετία 1943-1944 διατέλεσε αρχισυντάκτης του περιοδικού «Ξεκίνημα», του εκπολιτιστικού ομίλου του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και την ίδια περίοδο εμφανίστηκαν τα πρώτα του γραπτά στο περιοδικό «ΠειραΪκά Γράμματα». Σημείωσε έντονη πολιτική δράση στο φοιτητικό κίνημα, κάτι για το οποίο φυλακίστηκε το 1948.
Το επόμενο έτος καταδικάστηκε σε θάνατο από έκτακτο στρατοδικείο, αλλά δυο χρόνια αργότερα, το 1951, απελευθερώθηκε με την γενική αμνηστία. Τα χρόνια 1955-1956 ειδικεύτηκε ως ακτινολόγος στη Βιέννη και στη συνέχεια, στη Θεσσαλονίκη, άσκησε το επάγγελμα του ακτινολόγου. Την περίοδο 1959 - 1961 εξέδωσε το περιοδικό Κριτική ενώ υπήρξε μέλος της εκδοτικής ομάδας των Δεκαοκτώ κειμένων (1970), των Νέων Κειμένων και του περιοδικού Η Συνέχεια (1973). Το 1978 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα.
Τα ποιήματα που ο Μανόλης Αναγνωστάκης άφησε πίσω του δημοσιευμένα είναι 88 και γράφτηκαν από το 1941 έως το 1971. Από το 1979 που κυκλοφόρησε ο συγκεντρωτικός τόμος των ποιημάτων του, και από το 1983 που κυκλοφόρησε ιδιωτικά το αυτοβιογραφικό σχόλιο «Y.Γ.» δεν υπήρξε καμία δημόσια παρέμβασή του.
Ο Μανόλης Αναγνωστάκης έφυγε από τη ζωή στις 23 Ιουνίου του 2005, στην Αθήνα. «Ο Αναγνωστάκης υπήρξε φίλος μου από το ‘50 μέχρι που πέθανε. Είχαμε συνδεθεί πριν το ‘50 και όταν φυλακίστηκε είχα τολμήσει να αλληλογραφώ μαζί του. Από τότε η αλληλογραφία μας συνεχίστηκε και όταν αποφυλακίστηκε και αργότερα όταν έβγαλα το περιοδικό «Διαγώνιος» δημοσίευσα μελέτη για το έργο του. Τότε πολλοί δεν τον ήξεραν ή δεν τον χώνευαν επειδή δεν ήταν ορθόδοξος κομμουνιστής. Καθιερώθηκε όμως στη γενική εκτίμηση ως ο μοναδικός αριστερός ποιητής ο οποίος δεν αναμασούσε τα άρθρα του «Ριζοσπάστη». Αξίζει όχι μόνο γιατί είχε μεγάλο ταλέντο αλλά και τα μάτια του ανοιχτά ώστε να μην αναμασά κομματικές ρετσέτες που είχαν υποδείξει οι κομματικοί του φίλοι», είπε για τον Αναγνωστάκη ο φίλος του και επίσης ποιητής, Ντίνος Χριστιανόπουλος Ποιήματά του μεταφράστηκαν στα αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά, ιταλικά, ενώ μελοποιήθηκαν από συνθέτες, όπως ο Μίκης Θεοδωράκης, ο Θάνος Μικρούτσικος, ο Μιχάλης Γρηγορίου, ο Γιάννης Μαρκόπουλος και ο Δημήτρης Παπαδημητρίου.
Τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Ποίησης (1986) και το Μεγάλο Βραβείο Λογοτεχνίας (2002), ενώ αναγορεύτηκε επίτιμος διδάκτορας του πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
«Αυτή η ανεξέλεγκτη και χειμαρρώδης αντιστασιολογία, πόσω μάλλον από ανθρώπους που όψιμα ανακάλυψαν αυτό το ορυχείο, ομολογώ ότι με εκνευρίζει λίγο, με μελαγχολεί. Δεν διέπομαι από κανένα πνεύμα ρεβανσισμού και δεν αισθάνομαι καλά σε ένα κλίμα φραστικού παλικαρισμού που γίνεται εκ του ασφαλούς βέβαια. Είμαι ξένος σε αυτό το κλίμα. Κυρίως με ενοχλεί ο στόμφος, τα μεγάλα λόγια, η καθυστερημένη επίδειξη τίτλων και ευσήμων που για μένα ελάχιστοι τα δικαιούνται και αυτοί είναι εκείνοι που δεν τα προβάλλουν. Η ιστορία πλαστογραφήθηκε, εξευτελίστηκε, παραποιήθηκε. Το θέμα είναι να μην ξαναγράψουμε μια ιστορία πάλι με αποσιωπήσεις, εν ονόματι σκοπιμοτήτων δικών μας αυτή τη φορά. Αυτό μας ρίχνει σε έναν φαύλο κύκλο λειψής ενημέρωσης και κακής πληροφόρησης των νεώτερων γενιών». Μανόλης Αναγνωστάκης.

Κι ήθελε ακόμη
Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να ξημερώσει. Όμως εγώ  Δεν παραδέχτηκα την ήττα.

Έβλεπα τώρα 

Πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσω

Πόσες φωλιές νερού να συντηρήσω μέσα στις φλόγες. 

Μιλάτε, δείχνετε πληγές, αλλόφρονες στους δρόμους 

Τον πανικό που στραγγαλίζει την καρδιά σας σα σημαία 

Καρφώσατε σ’ εξώστες με σπουδή φορτώσατε το εμπόρευμα  Η διάγνωσίς σας ασφαλής: Θα πέσει η πόλις.
Εκεί, προσεκτικά, σε μια γωνιά, μαζεύω τάξη,
Φράζω με σύνεση το τελευταίο μου φυλάκιο
Κρεμώ κομμένα χέρια στους τοίχους, στολίζω
Με τα κομμένα κρανία τα παράθυρα, πλέκω,
Με κομμένα μαλλιά το δίχτυ μου και περιμένω
Όρθιος και μόνος σαν και πρώτα περιμένω.

Ποιητική
-Προδίδετε πάλι τὴν Ποίηση, θὰ μοῦ πεῖς,
Τὴν ἱερότερη ἐκδήλωση τοῦ Ἀνθρώπου
Τὴ χρησιμοποιεῖτε πάλι ὡς μέσον, ὑποζύγιον
Τῶν σκοτεινῶν ἐπιδιώξεών σας
Ἐν πλήρει γνώσει τῆς ζημιᾶς ποὺ προκαλεῖτε
Μὲ τὸ παράδειγμά σας στοὺς νεωτέρους.
-Τὸ τί δὲν πρόδωσες ἐσὺ νὰ μοῦ πεῖς
Ἐσὺ κι οἱ ὅμοιοί σου, χρόνια καὶ χρόνια,
Ἕνα πρὸς ἕνα τὰ ὑπάρχοντά σας ξεπουλώντας
Στὶς διεθνεῖς ἀγορὲς καὶ τὰ λαϊκὰ παζάρια
Καὶ μείνατε χωρὶς μάτια γιὰ νὰ βλέπετε, χωρὶς ἀφτιὰ
Ν᾿ ἀκοῦτε, μὲ σφραγισμένα στόματα καὶ δὲ μιλᾶτε.
Γιὰ ποιὰ ἀνθρώπινα ἱερὰ μᾶς ἐγκαλεῖτε;
Ξέρω: κηρύγματα καὶ ρητορεῖες πάλι, θὰ πεῖς.
Ἔ ναὶ λοιπόν! Κηρύγματα καὶ ρητορεῖες.
Σὰν πρόκες πρέπει νὰ καρφώνονται οἱ λέξεις
Νὰ μὴν τὶς παίρνει ὁ ἄνεμος.

-----------------------

Πηγή:TVXS.gr

Ε, ανθρωπάκο* μου, φοβήθηκες να είσαι λεύτερος…Του Αλέκου Α. Ανδρικάκη

Πήγες να μιλήσεις ανθρωπάκο. Κι εκείνοι έπεσαν πάνω σου και σου είπαν, είναι ντροπή να μιλάς. Είναι ντροπή να είσαι εκείνος που θα καθορίσει τη δική του ζωή. Είναι ντροπή, μας βλέπουν όλοι… Είναι ντροπή να είσαι λεύτερος.
Ανθρωπάκο μου…
Δεν σε δικαιολογώ που φοβήθηκες. Αντίθετα, εσένα τον φοβισμένο φοβάμαι, περισσότερο κι απ’ αυτούς που σε τρομοκρατούν.
Γιατί σε είχαν μέσα στο εργαστήριο 2,5 χρόνια κι εσύ παραπονιόσουν που δεν μιλούν οι άλλοι. Κι όταν οι γύρω σου μίλησαν, τρόμαξες. Και είπες, ξαναβάλτε με στο εργαστήριο, είμαι ένα καλό και πειθήνιο πειραματόζωο. Μα έκανες και τη δική μου ζωή μέρος του πειράματός σου.
Μέχρι τώρα σε είχαν στο πείραμα χωρίς την έγκρισή σου, αφού δεν σε είχαν ρωτήσει. Τώρα σε ρώτησαν και φοβισμένος είπες, «συνεχίστε»… Έδωσες την έγκρισή σου, πλέον. Πώς θα παραπονεθείς, λοιπόν, για ό,τι σου ετοιμάζουν; Και να έλεγα ότι δεν ήξερες, θα σε καταλάβαινα. Αλλά ήξερες, ανθρωπάκο μου, ήξερες καλά. Γιατί πληρώνεις. Γιατί τα παιδιά σου είναι άνεργα. Γιατί σου έκοψαν το μισθό ή τη σύνταξη. Γιατί ο γείτονας αυτοκτόνησε. Γιατί ένας άλλος γνωστός σου είναι άστεγος και περιμένει φαγητό απ’ τα συσσίτια. Γιατί απέλυσαν το συνάδελφό σου, και σύντομα θα έλθει η σειρά σου. Γιατί το μαγαζί που ψώνιζες έκλεισε, αφού δεν είχες λεφτά να ψωνίζεις. Γιατί το παιδί στην παρακάτω γωνία λιποθυμά στο σχολείο, πεινασμένο μέρες…
Και μόνο ότι όλοι αυτοί, από όλο τον κόσμο, σε «συμβούλευαν» να δώσεις την έγκρισή σου για όλα αυτά, θα έπρεπε να σε υποψιάσει. Αλλά εσύ πείστηκες από τον Πρετεντέρη και τον Ευαγγελάτο, τον Σαμαρά και τον Βενιζέλο (που βοηθούσε τον Σαμαρά), τη Μέρκελ και τις αγορές.
Ε, ανθρωπάκο, ξέρεις τι νομίζω; Φοβήθηκες τη δική σου δύναμη. Φοβήθηκες την ευθύνη να είσαι λεύτερος. Φοβήθηκες να γευτείς την ελπίδα.
Κάθισες μπροστά στην τηλεόραση για να βρεις άλλοθι για το φόβο σου. Γιατί ήθελες να φοβηθείς ακόμη περισσότερο και να τα ρίξεις κάπου.
Σ’ έκαναν να πιστέψεις ότι αυτοί που σε τρομοκρατούν είναι οι μεγάλοι. Τον μεγάλο τον θαυμάζουμε κιόλας. Ακόμη κι αν είναι ο τρομοκράτης μας. Και σ’ έκαναν να πιστέψεις ότι οφείλεις να φοβηθείς.
Σ’ έκαναν να αναρωτηθείς: «ποιος είμαι εγώ που θα πάρω τη ζωή μου στα χέρια μου»; Σ’ έκαναν να πιστέψεις ότι αυτοί έχουν τη δύναμη, αλλά και την αρμοδιότητα για τη ζωή σου.
Σ’ έκαναν να βλέπεις το παιδί ή το εγγόνι σου άνεργο κι απελπισμένο, αλλά να φοβάσαι όχι αυτούς που το ανάγκασαν στην ανεργία και την απελπισία, αλλά τον εαυτό σου, μην τυχόν και δώσεις στο παιδί ή το εγγόνι σου την ευκαιρία να πάρει τη ζωή στα χέρια του. Και δεν ξέρει… Ενώ εκείνοι, ξέρουν…
Ανθρωπάκο, σ’ έκαναν να πιστέψεις ότι αυτοί που σε έφεραν εδώ, θα σ’ ελευθερώσουν κιόλας.  Πώς μωρέ θα σ’ απελευθερώσει ο δεσμώτης σου, αναρωτήθηκες ποτέ;
Ανθρωπάκο μου, τους άφησες τόσα χρόνια να σου κάνουν τόσα πολλά. Χωρίς να βγάλεις μιλιά. Φοβισμένος ή βολεμένος. Αδιάφορος ή κερδισμένος, στις πλάτες πάντα των άλλων.
Εδώ και 2,5 χρόνια σού σακατεύουν τη ζωή, τα παιδιά, την πατρίδα. Και σου είπαν «αποφάσισε τώρα τι θέλεις να γίνει». Σου έδωσαν την «ελευθερία» να αποφασίσεις για το μέλλον σου, σου έδωσαν το «δημοκρατικό δικαίωμα» να επιλέξεις. Αφού όμως πρώτα σου είπαν – οι καταστροφείς σου, σου θυμίζω- ότι πρέπει να φοβάσαι τον εαυτό σου κι όχι αυτούς! Σου έθεσαν το δίλημμα «ή εμείς θα συνεχίζουμε να καταστρέφουμε τη ζωή σου, ή εσύ, που είσαι αδύναμος, θα πάρεις την ευθύνη». Κι εσύ φοβήθηκες, αποδεικνύοντάς τους ότι είσαι φοβισμένος ανθρωπάκος και προτιμάς να είσαι υποταγμένος παρά να σηκώσεις το κεφάλι σου. Άρα απέδειξες ότι καλώς έκαναν τον δικό σου τρόμο δική τους πολιτική πρόταση… Δεν έμαθες ότι ο Έλληνας σκύβει το κεφάλι μόνο μπροστά στους νεκρούς του, αλλά όχι από φόβο, παρά μονάχα από σεβασμό;
Ε, ανθρωπάκο. Νομίζω πως όσοι σε τρομοκράτησαν γνώριζαν πως φοβάσαι τη δύναμη και την ευθύνη σου. Γι αυτό, μάλλον με ανακούφιση, τις εκχώρησες, επιλέγοντας το σκυμμένο κεφάλι …
Σ’ έκαναν να φοβηθείς τα όνειρα των παιδιών σου, αλλά να εμπιστευτείς τους ίδιους που σκότωσαν την ελπίδα τους.
Ε, ανθρωπάκο. Πόσο ακόμη θα δολοφονείς τον εαυτό σου; Πόσο ακόμη θα τρομάζεις μήπως γίνεις λεύτερος;
Ανθρωπάκο μου, μην το βάζεις στα πόδια…
Αυτοί ξέρουν ότι έχεις τη δύναμη να είσαι Άνθρωπος. Γι αυτό σ’ έκαναν να πιστέψεις ότι είσαι ανθρωπάκος…
Σ’ έκαναν να πιστέψεις ότι είσαι ανθρωπάκος. Γι αυτό φοβήθηκες να γίνεις λεύτερος άνθρωπος…
Γι αυτό και στο δευτεριάτικο φύλλο της η γερμανική εφημερίδα  «Berliner Zeitung» σε χλεύασε, γράφοντας «οι Έλληνες μέχρι χθες ήταν έτοιμοι να κάνουν επανάσταση και από σήμερα αρχίζουν πάλι να ζητιανεύουν»…
Γι αυτό ο Σαμαράς, που υποσχόταν τα «18 σημεία ανακούφισης από το μνημόνιο» και στήριξε την προεκλογική του ρητορική στον τρόμο και στο πώς κάποιος που δεν έχει κυβερνήσει καταστρέφει (!) τη χώρα, μόλις πήρε το 30% απευθύνθηκε στη Μέρκελ, κι όχι σε σένα, ανθρωπάκο, λέγοντας ότι θα τηρήσει τις δεσμεύσεις του μνημονίου…
Κατάλαβες πόσο λίγο σε υπολογίζουν, φοβισμένε ανθρωπάκο;
Τώρα όμως που τους έδωσες την έγκριση να συνεχίσουν να στέλνουν χαράτσια και να σκοτώνουν τη ζωή μας, δεσμεύοντας και τα παιδιά σου κι εμένα που δεν το εγκρίναμε, να σου στείλω να πληρώσεις τα δικά μου χαράτσια; Γιατί δεν έχω άλλη δυνατότητα να πληρώνω. Γιατί εγώ ούτε τους φοβήθηκα, ούτε ήθελα να συνεχίσουν να σκοτώνουν και τα δικά σου παιδιά. Και πιστεύω ως μια μεγάλη αλήθεια και λύση στο σήμερα, αυτό που είπε λίγες ημέρες πριν τις εκλογές ο Όλι Ρεν: «στην Ελλάδα δεν είδα ποτέ κανένα πλούσιο να κλαίει. Κλαίνε μόνο τους φτωχούς, που πληρώνουν…»

* Δάνειος χαρακτηρισμός από το έργο του Βίλχεμ Ράιχ, «Άκου ανθρωπάκο»
------------------------------------
Πηγή:http://www.cretalive.gr

Δεν είμαστε ελεύθεροι όταν φοβόμαστε.Της Τασούλας Βερβενιώτη

Τούτη τη στιγμή αυτό που υπάρχει στην κοινωνία είναι ένας τεράστιος φόβος, από όλες τις μεριές. Οι αγορές από τη μία πλευρά φοβούνται για το τι θα ψηφίσει ο ελληνικός λαός, και ο λαός φοβάται τις αγορές. Είναι ένα δίπολο. Και στην ουσία, ο φόβος, είναι το αντίθετο της ελευθερίας: Δεν είμαστε ελεύθεροι όταν φοβόμαστε [...] Αλλα αυτό που είμαστε, αυτό θα κάνουμε. Αν είμαστε αποφασισμένοι να αλλάξουμε προς το καλύτερο τον κόσμο και τη ζωή μας, θα το κάνουμε. Θα νικήσουμε και τους δισταγμούς και τους φόβους…" η Ιστορικός - Ερευνήτρια, και Καθηγήτρια στο Ελληνικό Ανοιχτό Πανεπιστήμιο Τασούλα Βερβενιώτη συμμετέχοντας στον δημόσιο διάλογο που έχει ξεκινήσει η Κρυσταλία Πατούλη στο tvxs.gr, μιλά για την σημασία της ιστορικής μνήμης στο κρίσιμο πολιτικό παρόν και μέλλον της χώρας μας.

...Γι αυτό το λόγο, χρειάζεται να έχουμε μνήμη, να γνωρίζουμε την ιστορία μας, και να… μην τα παρατάμε. Μου έρχεται στο νου το παράδειγμα της Κούλας Ξηραδάκη . Ήταν μία εξαιρετική γυναίκα, μια αυτοδίδακτη ιστορικός... Είναι χαρακτηριστικός και ο υπότιτλος στην αυτοβιογραφία της που εκδόθηκε πρόσφατα: «Εγώ δεν τα παράτησα» . Η ίδια, αγωνίστηκε στην Αντίσταση, και μετά επειδή έπρεπε να δουλέψει, δεν μπορούσε να σπουδάσει Ιστορία, γιατί τα μαθήματα γίνονταν το πρωί, και όμως τα κατάφερε να γίνει αυτό που ήθελε: μία ιστορικός με σημαντικό έργο.
- Tι σημασία έχει στην σημερινή συγκυρία της κρίσης στην Ελλάδα και την Ευρώπη, η ιστορία και η ιστορική μνήμη; Τώρα που τα πάντα αλλάζουν και επαναπροσδιορίζονται, πόσο ανάγκη έχουμε να... γνωρίζουμε;

Θα αναφέρω αυτό που λέει ο Σαββόπουλος στους στίχους του, και έχει απόλυτο δίκιο:
«Άμα κάνεις μια βουτιά στον εαυτό σου
δεν θα βρεις τον εαυτό σου
αλλά όλους τους άλλους
τους μικρούς και τους μεγάλους
Γιατί ο χρόνος είναι ένας και δεν πέθανε κανένας»

Είμαστε γεννήματα της εποχής μας αλλά κουβαλάμε και την ιστορία των παλιότερων γενιών, γιατί «δεν πέθανε κανένας». Τούτες τις μέρες όλοι μιλούν για το πώς βγήκε η Χρυσή Αυγή με τόσο μεγάλο ποσοστό.
Ξεχνούν όμως, ένα πράγμα: η γενιά των πατεράδων μας, και για τους νεώτερους των παππούδων τους, είχε ανθρώπους της Δεξιάς, οι οποίοι έπαιρναν λεφτά κόβοντας κεφάλια. Υπήρχαν συμμορίες που σκότωναν ανθρώπους για χρήματα, κόβανε τα κεφάλια των αριστερών και τα έβαζαν σε ένα σακούλι… Μιλάμε για μεγάλη αγριότητα στη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου. Είχαμε δηλαδή κυνηγούς κεφαλών. Αυτό σίγουρα, μπορούμε να το ξεπεράσουμε μόνο με τον πολιτισμό, μόνο με τη γνώση. Αλλά ωστόσο, αυτά είναι τα φαντάσματα του παρελθόντος που επιβιώνουν ακόμη.
Και είναι πολύ αρνητικό όταν δεν θέλουμε να δούμε αυτό το παρελθόν. Γι αυτό, θεωρώ ότι το χειρότερο το πράγμα που έκαναν στην διάρκεια της συγκυβέρνησης, το 1989, ήταν που έκαψαν τα αρχεία της Αστυνομίας.
Διότι, στην πραγματικότητα, ακόμα και το πώς είναι διαμορφωμένες σήμερα οι νοοτροπίες μας, οι απόψεις μας και οι αντιλήψεις μας, έχει πάρα πολύ να κάνει με τις προηγούμενες γενιές και όχι μόνο με τους κυνηγούς κεφαλών, 60τόσα χρόνια πριν, αλλά, έχει να κάνει και με άλλα πράγματα.
Στη διάρκεια της Κατοχής ριζοσπαστικοποιήθηκαν μεγάλες κοινωνικές ομάδες και οραματίστηκαν να φτιάξουν μια κοινωνία, πιο σωστή, πιο δίκαιη, μετά το τέλος του πολέμου. Και αυτό δεν συνέβη μόνο στην Ελλάδα. Ήταν γενικότερο. Εδώ όμως η «αντίσταση» αυτών που δεν ήθελαν αυτή τη νέα κοινωνία (είχαμε και το παλάτι τότε) ήταν πολλή μεγάλη και η κοινωνία διχάστηκε, έγινε ο εμφύλιος. Όταν μοιράζεται η κοινωνία στα δύο, αυτό είναι πάρα πολύ αρνητικό όχι μόνο για τα άτομα αλλά για όλη την κοινωνία.
Επικράτησαν οι συντηρητικές δυνάμεις και κατά τη γνώμη μου το χειρότερο από όλα (ακόμα και από τις εκτελέσεις) ήταν ότι ζητούσαν από τους ανθρώπους της Αριστεράς να υπογράψουν δηλώσεις μετανοίας. Δηλαδή, στην ουσία τους εξευτέλιζαν, τους έκαναν να χάνουν την αξιοπρέπειά τους και όποιος δεν το έκανε του στερούσαν πολλά «καθημερινά» δικαιώματα, όπως το να στείλει τα παιδιά του στο Πανεπιστήμιο, να βγάλει άδεια οδήγησης, κλπ.
Η υπογραφή της δήλωσης λειτούργησε ως οδοστρωτήρας πάνω στο πιο ζωντανό κομμάτι της κοινωνίας μας, αυτό που ονειρεύτηκε μια «άλλη», μια καλύτερη κοινωνία. Υποχρεώθηκε να υπογράψει δηλώσεις μετανοίας για να αποκτήσει κάποια στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα, τα οποία τα έχει ο καθένας σε κάθε δημοκρατία, π.χ. να βγάλεις μια ταυτότητα ή ένα διαβατήριο. Για να επιτύχει ένας πολίτης «δεύτερης κατηγορίας» αυτούς τους «απλούς» στόχους έπρεπε να κάνει αυτό που λέγεται στα απλά ελληνικά: «να φιλήσει κατουρημένες ποδιές».
Όταν λοιπόν μετά τον πόλεμο φτιάξαμε μια κοινωνία στην οποία υπήρχε από τη μία το Σύνταγμα και από την άλλη ένα παρασύνταγμα, κι όταν υπήρχαν πολίτες πρώτης και δεύτερης κατηγορίας, όπου οι της δεύτερης κατηγορίας, δηλ. οι αριστεροί, ακόμα και για όσους υπήρχε υπόνοια για Αριστερή δράση, τους «συνοδοιπόρους» όπως τους έλεγαν, που δεν μπορούσαν να έχουν στοιχειώδη δικαιώματα και έπρεπε για να τα αποκτήσουν να φιλήσουν κατουρημένες ποδιές, οδήγησαν έναν λαό, κυριολεκτικά μέσα στον φόβο!
Στην ουσία, τυπικά ο εμφύλιος τελείωσε το 1989, με το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και το νόμο «για την άρση των συνεπειών του εμφυλίου», αλλά για να τελειώσει, κάψανε τους φακέλους της Αστυνομίας. Πιθανόν εκεί θα είχαμε μια καλύτερη εικόνα για το πώς στήθηκε ένας κράτος με ένα τεράστιο δίκτυο χαφιέδων και πιθανόν να γνωρίζαμε ποιοι ακριβώς έδιναν λεφτά π.χ στους κυνηγούς κεφαλών.
Και επιπλέον, αυτό που έγινε μετά τον εμφύλιο από τους νικητές, ήταν να ταπεινώσουνε τους ηττημένους, σε βαθμό να χάσουν την αξιοπρέπειά τους, να μην έχουνε δικαιώματα, και τελικά οδήγησαν έναν λαό στην υποταγή, και στο φόβο για την εξουσία. Να πηγαίνεις στο Αστυνομικό Τμήμα και να μην «βλέπεις» τους αστυνομικούς ως υπαλλήλους που είναι υποχρεωμένοι να σε εξυπηρετήσουν –εμείς τους πληρώνουμε- αλλά με φόβο. Ωστόσο, οι άνθρωποι  ξεσηκώνονται, αντιστέκονται σε όλες αυτές τις αυθαιρεσίες, συνήθως μαζί με τους φόβους τους, γιατί έχουν προβλήματα και γιατί έχουν και δικαιώματα κατακτημένα με αγώνες, από την εποχή του Σπάρτακου.
Και τούτη την ώρα, είναι χαρακτηριστικό ότι υπάρχει ένας φόβος πολύ μεγάλος. Βέβαια, ο φόβος είναι διπλός: από τη μία μεριά οι αγορές φοβούνται τι θα ψηφίσει ο ελληνικός λαός, μήπως δεν είναι υπέρ τους, και από την άλλη μεριά ο ελληνικός λαός φοβάται τη δύναμη που έχουν οι αγορές εναντίον του, μήπως δεν του επιτρέψουν να κάνει αυτά τα οποία δικαιούται, και να έχει ένα κοινωνικό κράτος: παιδεία, υγεία, περίθαλψη, συνταξιοδότηση, εργασία, αξιοκρατία, και τόσα άλλα.

- Τι δεν θα πρέπει, λοιπόν, να... ξεχάσουν οι έλληνες όταν θα βρίσκονται πάνω από την κάλπη στις 17 Ιουνίου;

Είναι κοινός τόπος ότι η ανθρωπότητα βαδίζει σε μια καινούργια εποχή, πολύ διαφορετική και στο κοινωνικό επίπεδο (θα διαμορφωθούν αλλιώς οι κοινωνικές τάξεις) και το πολιτικό (θα αλλάξει ο τρόπος αντιπροσώπευσης) και στο οικονομικό. Το εάν θα νικήσουν οι αγορές ή οι «απλές» ανθρώπινες ανάγκες θα κριθεί στα χρόνια που έρχονται.
Γι αυτό οι άνθρωποι χρειάζεται να θυμηθούν την Ιστορία. Χωρίς τη μνήμη δεν είμαστε τίποτα.
Είναι αλήθεια πως τη μνήμη την κατασκευάζουμε κατά πώς μας βολεύει. Νομίζω, ότι τούτη τη στιγμή, μέσα στην πολυδαίδαλη κρίση που ταλανίζει την ελληνική κοινωνία, στην προσπάθειά της να σχηματίσει μια νέα ταυτότητα θα φτιάξει και ένα νέο αφήγημα. Ελπίζω και εύχομαι να είναι όσο γίνεται πιο κοντά στην πραγματικότητα, χωρίς τόσους πολλούς ζωτικούς μύθους.
Γιατί η μυθολογία δεν μας βοηθάει σε τέτοιες κρίσιμες στιγμές όπως αυτές που ζούμε τώρα.
Πρέπει να ξέρουμε πραγματικά τι έχει γίνει, πώς φτιάχτηκε το ελληνικό κράτος, τι είναι οι πελατειακές σχέσεις, πώς ακριβώς εμπλακήκαμε σε αυτές σαν λαός, γιατί εμπλακήκαμε, και γνωρίζοντας όλα αυτά, θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε.
Διότι, σε αυτή την καινούργια κοινωνία που έρχεται, δεν μπορεί να σταθεί ένα σύστημα πελατειακών σχέσεων. Είναι πολύ παλιό, ξεπερασμένο και αποτελεί τροχοπέδη για την κοινωνία. Τούτη την ώρα η ανάγκη αυτής της αλλαγής εκφράζεται κοινωνικά μέσα από το ΣΥΡΙΖΑ και γι αυτό τον χτυπάνε.
Πάντως αυτήν την αλλαγή δεν μπορούμε να την «αναθέσουμε» σε ένα κόμμα, γιατί δεν μπορεί να γίνει από ένα κόμμα. Πρέπει να γίνει από όλο τον κόσμο, ο οποίος θα αποκτήσει συνείδηση αυτής της ανάγκης και θα τη διεκδικήσει. Και κυρίως πιστεύω ότι αυτό θα γίνει από τους νέους, από τα παιδιά που γεννήθηκαν μετά το 1974. Σε αυτούς έχω τις ελπίδες μου.
Οι πιο μεγάλες ηλικίες, η γενιά της Αντίστασης -όπως τους λέμε- κοντεύει να εκλείψει, στη διάρκεια της Χούντας έχουμε μια κάποια μικρή παρακαταθήκη αγώνων και οι ηλικίες 40 με 50 δεν μπορούν και πολύ να βοηθήσουν, γιατί έχουν κοινωνικοποιηθεί σε μία κοινωνία ευμάρειας όπου επικράτησαν πολλοί ζωτικοί μύθοι για το παρελθόν μας.
Αυτές τις στιγμές, είναι απαραίτητο να ξεφύγουμε από αυτούς, να δούμε τους ανθρώπους που αγωνίστηκαν στις πραγματικές τους διαστάσεις, να δούμε τους ανθρώπους όχι σαν ήρωες αλλά σαν ανθρώπους. Όχι ως υπερφυσικά όντα, αλλά ως καθημερινούς, απλούς άνθρωποι.
Γιατί μετά το 1974 φτιάχτηκε ένα πάρα πολύ ηρωοποιημένο παρελθόν και ξεχάσαμε πολλά σημεία της πραγματικότητας, ειδικά για την Αντίσταση. Ξεχάσαμε, για παράδειγμα, ότι ένα σημαντικό μέρος της ελληνικής κοινωνίας ήτανε δοσίλογοι, ήταν συνεργάτες των Γερμανών, είχαν πάρει όπλα από τους Γερμανούς, και ότι οι Έλληνες πολέμησαν εναντίον Ελλήνων. Δεν το είπαμε αυτό δυνατά. Επιμείναμε ότι η Αντίσταση ήταν «παλλαϊκή», ότι συμμετείχαν όλοι οι Έλληνες.
Δεν μιλήσαμε αρκετά για το φόβο των ανθρώπων. Ο φόβος είναι ένα συναίσθημα φυσιολογικό, μεν, αλλά όταν σε πιάνει σε μεγάλο βαθμό, και κυρίως όταν ασκείται τρομοκρατία από την εξουσία, ο άνθρωπος βρίσκεται σε πολύ δύσκολη κατάσταση.
Στη διάρκεια της Κατοχής, για παράδειγμα, οι γερμανοί, ανακοίνωναν κάθε μέρα από το ραδιόφωνο, πόσους εκτέλεσαν στο Χαϊδάρι, και πόσους επρόκειτο να εκτελέσουν. Δηλαδή, διακήρυσσαν τις εκτελέσεις και τις χρησιμοποιούσαν για να τρομοκρατήσουν τον υπόλοιπο πληθυσμό.
Σήμερα λοιπόν, που κάθε μέρα ανακοινώνεται και κάτι δυσάρεστο για το λαό, βρισκόμαστε κάτω από ένα καθεστώς τρομοκρατίας. Αναρωτιόμαστε: να κάνουμε αυτό; Αλλά αν συμβεί το χειρότερο; Και τι θα γίνει σε αυτή την περίπτωση;
Αυτό που έχει αποδειχτεί από την έρευνα που έχω κάνει, είναι ότι οι άνθρωποι φοβούνται κυρίως πριν συμβεί κάτι. Όταν το γεγονός συμβαίνει, τότε οι άνθρωποι πραγματικά το αντιμετωπίζουν. Άλλοι με μεγαλύτερη ψυχραιμία, και άλλοι με μικρότερη. 
- Φοβούνται το άγνωστο δηλαδή;  
Φοβούνται αυτό που… μπορεί να τους συμβεί. Αλλά όταν αυτό το άγνωστο συμβεί, τότε βλέπουν ότι είναι διαχειρίσιμο. Δεν υπάρχουν καταστάσεις στη ζωή που δεν είναι διαχειρίσιμες. Οι άνθρωποι δεν βάζουν προβλήματα στα οποία δεν μπορούν να απαντήσουν. Από τη στιγμή που θέτουν ένα πρόβλημα, ήδη βρίσκονται στην πορεία για τη λύση του.
Το θέμα είναι πόσο οι άνθρωποι, είναι αποφασισμένοι να κάνουν κάτι, να αλλάξουν κάτι, να αλλάξουνε τη ζωή τους. Και εκεί θα χρειαστεί να ενώσουν τις δυνάμεις τους με άλλους.
- Από τις γνώσεις που έχεις που έχεις, ως ιστορικός, πόσο πιστεύεις ότι έχουν αλλάξει οι έλληνες από τον εμφύλιο και μετά; 
Νομίζω ότι, η Μεταπολίτευση έδωσε τη δυνατότητα για πρώτη φορά στην ιστορία του Νεοελληνικού κράτους, να υπάρξει μια ήρεμη περίοδος, και να γεννηθεί μια γενιά η οποία μεγάλωσε με λιγότερο φόβο, σε καλύτερες συνθήκες, και αυτό είναι πολύ παρήγορο. Δεν μπορείς δηλαδή να αποτινάξεις το φόβο όταν δεν έχεις αυτή τη δύναμη που σου δίνουν οι ειρηνικές συνθήκες διαβίωσης.
- Την περίοδο της μεταπολίτευσης όμως, όπως αποδείχθηκε, αναπτύχθηκε η διαφθορά, θα λέγαμε ένα παρακράτος που δούλευε κάτω από τα τραπέζια… με τις πελατειακές σχέσεις και τη διαπλοκή…
Η κοινωνία έτσι ήταν. Υπήρχε αυτό από πριν. Δεν ήταν κάτι καινούργιο. Γινόταν σε μικρές κοινωνικές ομάδες, και στη μεταπολίτευση, επεκτάθηκε και σε μεγαλύτερες. Από την άλλη μεριά δεν νομίζω ότι το έκαναν όλοι με ελαφριά συνείδηση. Για πολλούς ανθρώπους στοίχιζε ψυχολογικά. Ξέρανε, ότι δεν πρέπει να πάνε να παρακαλέσουν τον βουλευτή, αλλά το έκαναν γιατί δεν έβλεπαν άλλη δυνατότητα.
Μπορεί κάποιος να είχε όλα τα προσόντα και παρόλα αυτά να έπρεπε να παρακαλέσει, να «φιλήσει τις κατουρημένες ποδιές» που λέγαμε για να πάρει τη θέση… Πάντως, επειδή η εξουσία του «βουλευτή» τελείωσε –και λόγω της κρίσης-  έχει περισσότερες δυνατότητες να τελειώσουμε και με το πελατειακό κράτος και να εμποδίσουμε τη διαφθορά και τη διαπλοκή με θεσμικούς τρόπους. Μπορούμε για παράδειγμα, να φτιάξουμε κάποιους κανόνες, κάποιες αξίες, κάποιες αρχές και να τις σεβαστούμε.
- Επειδή σε περιόδους κρίσεων και αλλαγών,  το θέμα της συνεργασίας και της αλληλεγγύης είναι πολύ σημαντικό… Τί βάσεις, πιστεύεις, έχει στην ελληνική κοινωνία; Πότε συνεργαστήκαμε εμείς οι έλληνες;  
Νομίζω ότι δεν το γνωρίζουμε αυτό. Ποτέ δεν συνεργαστήκαμε. Ούτε στο σχολείο το διδαχτήκαμε. Είμαστε πάρα πολύ έξυπνοι άνθρωποι, θα έλεγα, σε μια μικρή χώρα. Και για να επιπλεύσουμε, γιατί πέρασε πάρα πολλά αυτή η χώρα, υπήρχε ένας μεγάλος ανταγωνισμός. Ωστόσο αυτή τη στιγμή, δεν έχουμε παρά να συνεργαστούμε. Κι ύστερα αυτό που βγαίνει από τις συλλογικότητες είναι πάντα μεγαλύτερο, σημαντικότερο και με μεγαλύτερη ικανοποίηση.
Ένα πρόσφατο παράδειγμα, έχω από την Ομάδα Προφορικής Ιστορίας Κυψέλης . Στην Ημερίδα που οργανώσαμε, οι ομάδες που απόκτησαν μεγαλύτερη συλλογικότητα, παρουσίασαν και το πιο αξιόλογο έργο. Το να στήνουμε συλλογικότητες, είναι κάτι που πρέπει να το μάθουμε…
- Η συνεργασία και η συλλογικότητα δεν υπήρχε στο ΕΑΜ; 
Δούλεψαν τότε, αλλά κάτω από μια καθοδήγηση, μια ηγεσία. Αντίθετα, η συνεργασία προϋποθέτει την ισοτιμία. Αν συνεργάζεσαι σε μία οργάνωση που είναι πυραμιδωτή, δηλ. έχει αρχηγό, ηγεσία που μάλιστα έχει πείσει τους από κάτω, ότι «το κόμμα πάντα ξέρει καλύτερα», όπου δεν μπορεί κάποιος να εκφράσει τις αντιρρήσεις τους γιατί γίνεται ύποπτος, αυτό είναι μία άλλου είδους εμπειρία.
Στη σημερινή κοινωνία, με την τεχνολογία που διαθέτουμε, η δομή της οργάνωσης μπορεί να είναι οριζόντια και να υπάρχει συνεργασία με ισοτιμία. Στην πραγματικότητα για να επιτύχουμε τις αναγκαίες κοινωνικές αλλαγές πρέπει να βρούμε νέους τρόπους για να συνεργαστούμε. Να αποδεχτούμε ο ένας τον άλλον. Και κυρίως να ακούμε ο ένας τον άλλον!
Και δεν τον ακούμε τον άλλον, διότι η σκέψη μας έχει δύο πόλους, γιατί έχουμε περάσει από έναν εμφύλιο (ή ο δικός μας, ή ο εχθρός μας).
- Αυτό συνέβη πέρυσι στην πλατεία Συντάγματος με το κίνημα της Άμεσης Δημοκρατίας… Εφόσον όμως, δεν έχουμε διαχειριστεί ακόμα τον εμφύλιο, ίσως αυτή την ώρα τον διαχειριζόμαστε, γι αυτό και μιλάμε και για συνεργασία; 
Ναι, γιατί ο εμφύλιος και ο ψυχρός πόλεμος, δεν χώρισαν μόνο όλη την ανθρωπότητα και κατά συνέπεια όλη την Ελλάδα στα δύο, αλλά δημιούργησαν στη σκέψη μας δύο πόλους: Οι δικοί μας και οι εχθροί μας. Οι δικοί μας είναι πάντα καλοί, οι εχθροί μας είναι πάντα κακοί. Και βέβαια, δαιμονοποιούμε τον αντίπαλο. Αν δούμε όμως τον άλλον άνθρωπο, τον… αντίπαλο, ως άνθρωπο με άλλη άποψη, τότε τα πράγματα θα είναι πολύ διαφορετικά. Στην ουσία, δηλαδή, αν διαχειριστούμε σωστά τον εμφύλιο, όπως λες.
- Εσύ τι πιστεύεις ότι θα γίνει στις εκλογές που θα γίνουν σε λίγο, στις 17 Ιουνίου; 
Νομίζω ότι ο κόσμος είναι έτοιμος να αλλάξει λίγο τα πράγματα. Λίγο. Δεν ξέρω αν έχει πάρει απόφαση να τα αλλάξει όλα. Θέλει να τα αλλάξει, δεν τον παίρνει άλλο, αλλά δεν ξέρω αν έχει πάρει την απόφαση μέσα του.
- Μήπως είναι αυτός ο φόβος που έλεγες; 
Μα, ναι! Είναι ο φόβος μπροστά την ελευθερία! Είναι ο φόβος γιατί δεν το έχει ξανακάνει. Είναι ο φόβος για το καινούργιο. Είναι αυτό που ονομάζουμε κοινωνική αδράνεια, να μην θέλεις να αλλάξεις μια κατάσταση παρόλο που δεν ζεις καλά μέσα σε αυτήν. Αυτό είναι δεδομένο. Αλλά φτάνει μια στιγμή, όπου υπερτερεί η ανάγκη της αλλαγής απέναντι στο φόβο για το καινούργιο.
- Μέχρι στιγμής, οι δημοσκοπήσεις συνεχίζουν να βγάζουν και πάλι πρώτο κόμμα τη ΝΔ. 
Βέβαια, όχι με μεγάλη διαφορά από τον ΣΥΡΙΖΑ… Ζούμε μία περίοδο που είναι πολύ φορτισμένη με γεγονότα και νομίζω ότι ως έλληνες, ως έθνος, ως κοινωνία, φτιάχνουμε μια καινούργια ταυτότητα. Είναι η εποχή, ακριβώς, που φτιάχνεται η καινούργια ταυτότητα, και βασικά θα στηριχτεί πάνω στο παρελθόν, για να φτιαχτεί αυτό το καινούργιο.
Είναι μια περίοδος μεγάλων ανατροπών. Θα αλλάξει ο κοινωνικός χάρτης, θα φτιάξουμε στην πραγματικότητα μια νέα ταυτότητα, παρ’ όλους τους υπαρκτούς φόβους μας. Είναι απαραίτητο, δηλαδή, να κοιτάξουμε το παρελθόν, όλους αυτούς που έζησαν πίσω μας για να προχωρήσουμε στο μέλλον.

Η παράδοση όλων των νεκρών γενεών βαραίνει σα βραχνάς στο  μυαλό των ζωντανών. Και όταν ακόμα οι ζωντανοί φαίνονται ν'  ασχολούνται ν' ανατρέψουν τους εαυτούς τους και τα πράγματα  και να δημιουργήσουν κάτι που δεν έχει προϋπάρξει, σ' αυτές  ακριβώς τις εποχές της επαναστατικής κρίσης επικαλούνται  φοβισμένοι τα πνεύματα του παρελθόντος στην υπηρεσία τους,  δανείζονται τα ονόματά τους, τα μαχητικά συνθήματά τους, τις  στολές τους για να παραστήσουν με την αρχαιοπρεπή αυτή  σεβάσμια μεταμφίεση και μ' αυτή τη δανεισμένη γλώσσα τη νέα  σκηνή της παγκόσμιας ιστορίας. [...]
Σ' αυτές λοιπόν τις επαναστάσεις, η ανάσταση των νεκρών  χρησίμευε για να λαμπρύνει τους καινούργιους αγώνες κι όχι  για να παρωδήσει τους παλιούς, για να υπερβάλλει στη  φαντασία το καθήκον που είχε μπει και όχι για να αποφύγει την εκπλήρωσή του στην πράξη, για να ξαναβρεί το πνεύμα της  επανάστασης και όχι για να κάνει να πλανιέται το φάντασμά  της» Καρλ Μαρξ, Η 18 Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη.

- Τι νομίζεις ότι πρέπει να κρατήσουμε από το παρελθόν για να το πάρουμε μαζί στη νέα μας ταυτότητα; 
Να κρατήσουμε το γεγονός ότι υπάρχει μια υπερηφάνεια σε αυτό το λαό, και στο επίπεδο αυτό που λέμε: του απλού ανθρώπου, υπάρχουνε πάρα πολύ σημαντικές αξίες, σε αντίθεση με το επίπεδο των ελίτ… Υπάρχει δοτικότητα για παράδειγμα στον απλό κόσμο (κυρίως μέσα στην οικογένεια, αλλά μπορεί να γίνει και στην κοινωνία…), όπως υπάρχει βέβαια και κρυψίνοια και καχυποψία - ως συνέπειες του εμφυλίου.
Αλλά, επειδή, ποτέ δεν είχαμε ένα κράτος πρόνοιας, ένα κράτος «προστάτη», έχουμε μάθει να είμαστε ευέλικτοι, επινοητικοί, να μπορούμε να διαχειριζόμαστε δύσκολες καταστάσεις, να τα βγάζουμε πέρα. Και αυτό είναι θετικό.
Και, βέβαια, να κρατήσουμε τους αγώνες μας! Και οι αγώνες δεν είναι ατομικοί, είναι συλλογικοί. Να κρατήσουμε τη μνήμη π.χ. της Μαρίας Μπέικου … τη μνήμη της Κούλας Ξηραδάκη που παρόλο που δεν μπόρεσε να σπουδάσει Ιστορία, έγινε ιστορικός… Να κρατήσουμε τις αγώνες των ανθρώπων που έκαναν για να καλυτερεύσουν την καθημερινότητά τους και όχι μόνο τους ήρωες.
Αυτό που είμαστε, αυτό θα κάνουμε. Αν είμαστε αποφασισμένοι να αλλάξουμε προς το καλύτερο τον κόσμο και τη ζωή μας, θα το κάνουμε. Θα νικήσουμε και τους δισταγμούς και τους φόβους… Υπάρχει δισταγμός και φόβος, γιατί υπάρχει το άγνωστο και κανείς δεν θέλει να χάσει όσα είχε… 
- Κάθε αλλαγή όμως, έχει ένα τίμημα. Δεν γίνεται να αλλάξεις για να κερδίσεις κάτι, αν δεν χάσεις κάτι άλλο… 
Υπάρχει ένας ωραίος στίχος του Ευρυπίδη, που σε ελεύθερη μετάφραση, λέει, ότι οι άνθρωποι στεναχωριούνται όταν χάνουνε αυτά που είχανε κι όχι  εκείνα που δεν είχανε, που δεν είχανε βιώσει...

«το μετ’ ευτυχίας κακού-
σθαι θνατοίς βαρύς αιών
(για τους θνητούς είναι πολύ βαρύ
να κακοπαθαίνουν μετά από μια ευτυχία)»
Ευριπίδης, Ιφιγένεια εν Ταύροις

--------------------------------------
(Πηγή: TVXS -30 Μάιος 2012)
 

Σχετικά Άρθρα: 

"Τι πρέπει να κάνουμε;" Απαντά, η Τασούλα Βερβενιώτη

Γιώργος Μαρκόπουλος: Τόσοι λίγοι, φάγανε τόσα πολλά!

Το πρόβλημα δεν είναι η Ελλάδα, αλλά η Ευρώπη, του Jose Manuel Lamarqe

Αναζωπυρώνεται η αρχέγονη διαμάχη Αριστεράς - Δεξιάς. Του Ν. Αραπάκη

Η Ελλάδα επιστρέφει σε εκλογές! Toυ Jose Manuel Lamarque

"Σώστε μας από τους σωτήρες": Ο Σλάβοϊ Ζίζεκ για την Ευρώπη και τους Έλληνες

Φανταστείτε μια σκηνή δυστοπικής ταινίας που περιγράφει την κοινωνία μας στο κοντινό μέλλον. Φύλακες με στολές περιπολούν μισο-ερειπωμένους δρόμους του κέντρου την νύχτα, για κυνήγι μεταναστών, εγκληματιών και αλητών. Αυτοί που βρίσκουν είναι άγρια κακοποιημένοι. Αυτό που μοιάζει με ευφάνταστη Χολιγουντιανή εικόνα είναι πραγματικότητα στην Ελλάδα του σήμερα. Την νύχτα, αυτόκλητοι προστάτες με μαύρες μπλούζες της νέο-φασιστικής Χρυσής Αυγής που αρνείται το Ολοκαύτωμα – η οποία κέρδισε το 7% των ψήφων στον τελευταίο γύρο των εκλογών, και είχε την στήριξη, όπως λέγεται, από το 50% της αστυνομίας της Αθήνας – περιπολούν τους δρόμους και ξυλοκοπούν κάθε μετανάστη που βρίσκουν μπροστά τους: Aφγανούς, Πακιστανούς, Αλγερινούς. Οπότε, κάπως έτσι αμύνεται η Ευρώπη την άνοιξη του 2012.

Το πρόβλημα με την υπεράσπιση του Ευρωπαϊκού πολιτισμού ενάντια στην απειλή της μετανάστευσης έγκειται στο ότι η θηριωδία της υπεράσπισής αποτελεί μεγαλύτερη απειλή στον «πολιτισμό» από όποιον αριθμό Μουσουλμάνων. Με τέτοιους υπερασπιστές και φίλους, η Ευρώπη δεν χρειάζεται εχθρούς. Πριν από 100 χρόνια, ο G. K. Chesterton όρισε το αδιέξοδο στο οποίο παγιδεύονται οι επικριτές της θρησκείας: “Oι άνθρωποι που ξεκινούν να πολεμούν την Εκκλησία για το καλό της ελευθερίας και της ανθρωπότητας καταλήγουν να παραμερίζουν την ελευθερία και την ανθρωπότητα αρκεί να μπορούν να πολεμήσουν την Εκκλησία… Οι αντικληρικοί δεν έχουν καταστρέψει θεία αντικείμενα, έχουν όμως καταστρέψει εγκόσμια αντικείμενα, αν αυτό τους παρέχει κάποια ικανοποίηση.» Πολλοί φιλελεύθεροι πολεμιστές είναι τόσο πρόθυμοι να παλέψουν τον αντιδημοκρατικό φονταμεταλισμό που καταλήγουν να καθιστούν περιττές την ελευθερία και την δημοκρατία αρκεί να μπορούν να πολεμήσουν τον τρόμο. Αν οι «τρομοκράτες» είναι έτοιμοι να καταστρέψουν αυτόν τον κόσμο επειδή αγαπούν κάποιον άλλον, οι πολεμιστές μας κατά του τρόμου είναι έτοιμοι να καταστρέψουν την δημοκρατία επειδή μισούν τον Μουσουλμάνο άλλο. Κάποιοι από αυτούς αγαπούν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια τόσο πολύ που είναι έτοιμοι να νομιμοποιήσουν τον βασανισμό για να την υπερασπιστούν. Είναι μια αντιστροφή της διαδικασίας μέσω της οποίας οι φανατικοί υπερασπιστές της θρησκείας ξεκινούν με επιθέσεις κατά της σύγχρονης κοσμικής κουλτούρας και καταλήγουν να θυσιάζουν τα ίδια τους τα θρησκευτικά διαπιστευτήρια μέσα στην προθυμία τους να εξαλείψουν τις πτυχές της κοσμικότητας που μισούν.

Αλλά οι υπερασπιστές της Ελλάδας από τους μετανάστες δεν είναι ο πρωταρχικός κίνδυνος: είναι απλά υπο-προϊόν της αληθινής απειλής, των πολιτικών λιτότητας δηλαδή που έχουν προκαλέσει την τραγική κατάσταση στην χώρα. Ο επόμενος γύρος των Ελληνικών εκλογών θα λάβει χώρα στις 17 Ιουνίου. Το ευρωπαϊκό κατεστημένο μας προειδοποιεί πως αυτές οι εκλογές είναι ζωτικής σημασίας: όχι μόνο η μοίρα της Ελλάδας, αλλά ίσως και η μοίρα ολόκληρης της Ευρώπης διακυβεύεται. Το ένα αποτέλεσμα – το σωστό όπως ισχυρίζονται – θα επιτρέψει στην επίπονη αλλά απαραίτητη διαδικασία της ανάκαμψης μέσω της λιτότητας να συνεχιστεί. Το εναλλακτικό αποτέλεσμα – αν το «ακραίο αριστερό» κόμμα ΣΥΡΙΖΑ νικήσει – θα είναι μία ψήφος υπέρ του χάους και θα επιφέρει το τέλος του (Ευρωπαϊκού) κόσμου όπως τον ξέρουμε.

Οι προφήτες του ολέθρου έχουν δίκιο, αλλά όχι όπως το εννοούν. Οι επικριτές των δημοκρατικών διαδικασιών που ήδη υπάρχουν παραπονιούνται πως οι εκλογές δεν προσφέρουν πραγματική επιλογή καθώς καλούμαστε να επιλέξουμε ανάμεσα σε ένα κεντροδεξιό και ένα κεντροαριστερό κόμμα, τα προγράμματα των οποίων είναι σχεδόν ταυτόσημα. Στις 17 Ιουνίου, η επιλογή θα είναι πραγματική: το κατεστημένο (Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ) από τη μία, ο ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη. Και, όπως γίνεται συνήθως όταν τίθεται θέμα πραγματικής επιλογής, το κατεστημένο είναι σε πανικό: λένε πως θα ακολουθήσει το χάος, η φτώχεια και η βία αν κάνει ο κόσμος την λάθος επιλογή. Μόνο η πιθανότητα μιας νίκης του ΣΥΡΙΖΑ λέγεται πως προκαλεί ρίγη φόβου στις παγκόσμιες αγορές. Η ιδεολογική «προσωποποιία» έχει την τιμητική της: oι αγορές μιλούν λες και είναι άνθρωποι, εκφράζοντας την «ανησυχία» τους για το τι θα συμβεί αν οι εκλογές αποτύχουν να σχηματίσουν μια κυβέρνηση με εντολή να συνεχίσει το πρόγραμμα δημοσιονομικής λιτότητας της Ε.Ε και του ΔΝΤ καθώς και τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις. Οι πολίτες της Ελλάδας δεν έχουν χρόνο να ανησυχούν για αυτές τις προοπτικές: έχουν αρκετά για να ανησυχούν στην καθημερινότητα τους που γίνεται ολοένα πιο άθλια, σε βαθμό που δεν έχουμε δει στην Ευρώπη εδώ και δεκαετίες.

Τέτοιες προβλέψεις είναι αυτό-εκπληρούμενες, προκαλούν πανικό και κατά συνέπεια οδηγούν στις πιθανότητες κατά των οποίων προειδοποιούν. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ νικήσει, το Ευρωπαϊκό κατεστημένο θα ελπίζει πως θα μάθουμε με τον δύσκολο τρόπο τι συμβαίνει όταν γίνεται μια απόπειρα με στόχο να διαταράξει τον φαύλο κύκλο της αμοιβαίας συνενοχής ανάμεσα στους τεχνοκράτες των Βρυξελλών και τον αντιμεταναστευτικό λαϊκισμό. Γι’ αυτό το λόγο, ο Αλέξης Τσίπρας, αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ, διευκρίνισε σε πρόσφατη συνέντευξη του πως πρώτη του προτεραιότητα, στην περίπτωση που κερδίσει ο ΣΥΡΙΖΑ, θα είναι να αντισταθμίσει τον πανικό: “Oι άνθρωποι θα υπερνικήσουν τον φόβο. Δεν θα υποκύψουν, δεν θα εκβιαστούν». Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ένα σχεδόν ακατόρθωτο έργο. Η φωνή τους δεν είναι η φωνή της «τρέλας» της άκρας αριστεράς, αλλά της λογικής που ορθώνει το ανάστημα της ενάντια στην τρέλα της ιδεολογίας της αγοράς. Στην ετοιμότητα τους να αναλάβουν, έχουν εξοβελίσει τον φόβο που έχει η αριστερά να αναλάβει την εξουσία, έχουν το κουράγιο να καθαρίσουν το χάος που άλλοι δημιούργησαν. Θα χρειαστεί να ασκήσουν έναν τρομερό συνδυασμό αρχών και πραγματισμού, δημοκρατικής δέσμευσης και ετοιμότητας να δράσουν γρήγορα και αποφασιστικά όπου χρειάζεται. Αν είναι να έχουν έστω και μία ελάχιστη ευκαιρία να πετύχουν, θα χρειαστούν μια παν-Ευρωπαϊκή εκδήλωση αλληλεγγύης: όχι μόνο αξιοπρεπή μεταχείριση από μέρους κάθε ευρωπαϊκής χώρας, αλλά ακόμη πιο δημιουργικές ιδέες, όπως την προώθηση του τουρισμού αλληλεγγύης φέτος το καλοκαίρι.

Στις Σημειώσεις για τον ορισμό της Κουλτούρας, ο Τ. Στ. Έλιοτ επεσήμανε πως υπάρχουν στιγμές που η μόνη επιλογή βρίσκεται ανάμεσα στην αίρεση και την μη-πίστη – π.χ όταν ο μόνος τρόπος να κρατηθεί μια θρησκεία ζωντανή είναι να συντελεστεί ένας κοσμικός διχασμός. Αυτή είναι κατάσταση σήμερα στην Ευρώπη. Μόνο μια νέα «αίρεση» – που αυτή την στιγμή εκπροσωπείται από τον ΣΥΡΙΖΑ- μπορεί να σώσει ότι αξίζει να σωθεί από την Ευρωπαϊκή κληρονομία: την δημοκρατία, την πίστη στους ανθρώπους, την ισότητα , την αλληλεγγύη, κλπ. Η Ευρώπη με την οποία θα καταλήξουμε αν ο ΣΥΡΙΖΑ ηττηθεί είναι μια «Ευρώπη με Ασιατικές αρχές» – οι οποίες βέβαια δεν έχουν καμία σχέση με την Ασία αλλά κάθε ομοιότητα με την τάση του σύγχρονου καπιταλισμού να αναστέλλει την δημοκρατία.

Ιδού το παράδοξο που συγκρατεί την «ελεύθερη ψήφο» στις δημοκρατικές κοινωνίες: κάποιος είναι ελεύθερος να επιλέξει με τον όρο πως κάνει την σωστή επιλογή. Να γιατί, όταν γίνεται η λάθος επιλογή (όπως έγινε όταν η Ιρλανδία απέρριψε το Ευρωσύνταγμα), η επιλογή αντιμετωπίζεται ως λάθος και το κατεστημένο ζητά άμεσα την επανάληψη της «δημοκρατικής» διαδικασίας ώστε το λάθος να διορθωθεί. Όταν ο Γιώργος Παπανδρέου, ο Έλληνας πρωθυπουργός, πρότεινε την διεξαγωγή δημοψηφίσματος για το πακέτο διάσωσης της ευρωζώνης στα τέλη του περασμένου έτους, το ίδιο το δημοψήφισμα απορρίφθηκε ως λανθασμένη επιλογή.

Είναι δύο οι βασικές ιστορίες αναφορικά με την Ελληνική κρίση στα ΜΜΕ: η Γερμανο- ευρωπαϊκή ιστορία (οι ‘Έλληνες είναι ανεύθυνοι , τεμπέληδες, σπάταλοι, φοροφυγάδες κλπ και πρέπει να τεθούν υπό έλεγχο και να διδαχθούν δημοσιονομική πειθαρχία) και η Ελληνική ιστορία ( η εθνική μας κυριαρχία απειλείται από τους νεοφιλελεύθερους τεχνοκράτες του κέντρου αποφάσεων των Βρυξελλών). Όταν κατέστη δυνατό να αγνοηθεί η δεινή κατάσταση των Ελλήνων, μια τρίτη ιστορία έκανε την εμφάνιση της: οι Έλληνες πλέον απεικονίζονται ως τα θύματα μιας ανθρωπιστικής καταστροφής που χρειάζονται βοήθεια, λες και ένας πόλεμος ή μια φυσική καταστροφή χτύπησε την χώρα. Ενώ και οι τρεις ιστορίες είναι λανθασμένες, η τρίτη είναι ενδεχομένως η πιο αηδιαστική. Οι Έλληνες δεν είναι παθητικά θύματα: βρίσκονται σε πόλεμο με το Ευρωπαϊκό οικονομικό κατεστημένο, και αυτό που χρειάζονται είναι αλληλεγγύη στον αγώνα τους, γιατί είναι και δικός μας αγώνας.

Η Ελλάδα δεν είναι η εξαίρεση. Αποτελεί ένα από τα κύρια πεδία δοκιμών ενός νέου κοινωνικό-οικονομικού μοντέλου μιας δυνητικά καθολικής εφαρμογής: μιας από-πολιτικοποιημένες τεχνοκρατίας στην οποία οι τραπεζίτες και άλλοι ειδήμονες θα δύνανται να κατεδαφίσουν την δημοκρατία. Σώζοντας την Ελλάδα από τους φερόμενους διασώστες της, σώζουμε και την ίδια την Ευρώπη.

-----------------------------------

25 Μαϊου
(Μετάφραση Αναστασία Γιάμαλη)
Προδημοσίευση από την εφημερίδα «η ΑΥΓΗ».

http://www.left.gr