Νοήματα και προστάγματα των εκλογών της 6ης Μαϊου της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη Πρ. Πρύτανης στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας

Μέσα από πολύπλοκες, αλλά αδιαφανείς διεργασίες, στο διάστημα αυτών των δυόμισι τελευταίων ετών, και σε πείσμα της συνεχούς τρομοκράτησής του, στις 6 Μαΐου ο ελληνικός λαός έδωσε την ετυμηγορία του. Βροντοφώνησε, επιτέλους, ένα μεγάλο και καθαρό ΟΧΙ στην εξαθλίωση, που του επέβαλαν οι εντός και εκτός «σωτήρες του». 

Διαμήνυσε, προς όλες τις κατευθύνσεις, ότι δεν θέλει πια να εξακολουθήσει να «σώζεται», ότι απορρίπτει με βδελυγμία Μνημόνια, δανειακές συμβάσεις και όλο το αποτρόπαιο συνονθύλευμα των τεράτων, που στοίχειωσαν τη ζωή του χωρίς να τον ρωτήσουν, που καταληστεύουν καθημερινά το βιός του και το μέλλον των παιδιών του, και που τον έχουν καταντήσει δουλοπάροικο, μέσα στην ίδια του την πατρίδα. Μέσα από τις κάλπες, όπου επικράτησε όχι μόνο ο μεγάλος θυμός, αλλά και η ωριμότητα, αλλά και η αποφασιστικότητα ενός οικτρά δοκιμαζόμενου λαού, από ξένους αλλά δυστυχώς και από δικούς του ανθρώπους, μας αναγγέλλει με υπερηφάνεια ότι, ναι, θέλει και μπορεί να πάρει τις τύχες στα χέρια του και να ξαναγεννηθεί. 

Οι εντολές του, μέσα από το εκλογικό αποτέλεσμα της 6ης Μαΐου ξεχειλίζουν από πόνο και δάκρυα, από μια σαφή τάση εκδίκησης απέναντι σε όλους και σε όλα, αλλά πάνω απ’ όλα κατακλύζονται από ελπίδα, αλλά και από πίστη, στα πεπρωμένα του, στις ικανότητές του, ακριβώς σ’ αυτές που με τόση βαρβαρότητα και ποταπότητα διαμφισβητήθηκαν, και τέλος στο μέλλον αυτού του τόπου, στο αύριο της ακριβής του Ελλάδας. 

Η κορυφαία του εκδίκηση είναι, βέβαια, το 7% που έδωσε στη Χρυσή Αυγή. 

Αυτά είναι τα νύχια του, που προβάλλουν στην απελπισία του… που του ανήκουν και αυτά, και που προφανώς κρίνει ότι πρέπει να τα χρησιμοποιήσει στις πολύ δύσκολες ώρες του. Πέρα όμως από εκδίκηση, ο ελληνικός λαός δίνει, με την ψήφο του, διαταγές και νουθεσίες. Καταρχήν, στέλνει στο «πυρ το εξώτερο» όλους εκείνους που τόλμησαν να τον εξευτελίσουν και να τον τελειώσουν, υπογράφοντας τη θανατική του καταδίκη με διάφορες αστείες δικαιολογίες. Και, φυσικά, οι ψηφοφόροι αρνούνται να τηρήσουν «λογιστικά βιβλία» για το ποιος υπόγραψε το πρώτο, ποιός το δεύτερο Μνημόνιο της ντροπής, ποιος δηλαδή εγκλημάτησε λιγότερο ή περισσότερο εναντίον του ή ποιος επέδειξε μεγαλύτερη ή μικρότερη εφευρετικότητα στην απεγνωσμένη του προσπάθεια να εμφανίσει λιγότερα αποκρουστικά τα εγκλήματά του. 

Στη συνέχεια, ο ελληνικός λαός πρόσταξε τους υποψήφιους κυβερνήτες του, αυτούς που οπωσδήποτε δεν βαρύνονται με εγκληματικές υπογραφές, να «κόψουν το λαιμό τους» και να του εξασφαλίσουν «κυβέρνηση συνεργασίας», που να τον βγάλει όσο πιο γρήγορα γίνεται από τη σκοτεινή καταπακτή, και να τον οδηγήσει προς το ελληνικό φως, προς τη δημιουργία και την ανάπτυξη, μακριά από τρόικες, μνημόνια, μεσοπρόθεσμα και λοιπά διαβολικά κατασκευάσματα. Και, ναι, ο ελληνικός λαός τα θέλει όλα αυτά, αλλά παραμένοντας στην ΕΕ. 

Η σαφής λαϊκή εντολή, για συνεργασία, εξηγείται βέβαια από την πλήρη συνειδητοποίηση της ανάθεσης μιας εξαιρετικά δύσκολης και επικίνδυνης αποστολής. «Όλοι μαζί», διατάζει ο λαός…. βάλτε πλάτη να με βγάλετε από δω μέσα, πριν πνιγώ από ασφυξία». Και να μερικές από τις δυσκολίες:

*Πρώτα απ’ όλα, φυσικά, αυτή η ίδια η «συνεργασία», ανάμεσα σε διαφορετικές τάσεις, πεποιθήσεις, αλλά και σε γενικευμένα αρχηγικά σύνδρομα. «Αυτά να τα ξεχάσετε» λένε οι κάλπες, γιατί τώρα αυτό «που χρειάζεται δεν οι αρχηγοί, αλλά οι στρατιώτες».

*Δεύτερον, η προσπάθεια ιδεολογικής επικράτησης: προς τα αριστερά ή προς τα δεξιά, και με πόση ακριβώς απόκλιση. Η ψήφος του λαού μας δηλώνει ότι πριν φθάσουμε σε τέτοια διλήμματα, οπωσδήποτε απολύτως ορθά, κάτω από ομαλότερες συνθήκες, το πρώτιστο είναι η απελευθέρωσή μας από την απάνθρωπη κατοχή. Να δώσουμε, λένε οι κάλπες, εδώ και τώρα, έναν υπέρ πάντων αγώνα για την ελευθερία μας. Διαφορετικά, τι νόημα θα έχει η οποιαδήποτε κυβέρνηση, αριστερής, κεντρώας ή δεξιάς κατεύθυνσης, αν αυτή θα συνεχίσει να έχει ως κύρια καθήκοντά της, το πώς:

• θα ικανοποιήσει καλύτερα και πιο γρήγορα, τις αιμοβόρες απαιτήσεις της τρόικας, όπως ανάμεσα σε άλλες, την άμεση απόλυση 150.000 δημόσιων υπαλλήλων, επειδή δήθεν είναι άχρηστοι, στα πλαίσια ενός δημόσιου τομέα, που δήθεν είναι υπερμεγέθης, ενώ θα αρκούσε η προσπάθεια, αυτός να καταστεί λιγότερο αναποτελεσματικός,
• θα βαφτίσει ως «μεταρρυθμίσεις» ή και ως «αξιοποίηση δημόσιας περιουσίας», τη σχεδόν δωρεάν εκχώρηση του συνολικού ελληνικού πλούτου στους δανειστές, καταληστεύοντας έτσι τους δικαιούχους,
• θα παραμυθιάζει πιο αποτελεσματικά το λαό, και ταυτόχρονα θα τον απειλεί και θα τον εκβιάζει, ότι δεν θα του επιβληθούν άλλα νέα και επώδυνα μέτρα, αν….. «στέρξει να αυτοκτονήσει», ενόσω όλα αυτά τα νέα μέτρα έχουν όχι μόνο αποφασιστεί, αλλά και υπογραφεί, και ενόσω πρόκειται για μέτρα αμέτρητα μιας Λερναίας Ύδρας,
• θα αποκοιμίζει τον ελληνικό λαό με διαβεβαιώσεις ότι δήθεν «πηγαίνουμε καλύτερα», και ότι δήθεν «οι θυσίες δεν πάνε χαμένες», ενόσω πάμε από το κακό στο χειρότερο και ενόσω επίσημα προβλέπεται ότι το 2020 το χρέος μας θα είναι μεγαλύτερο από όσο ήταν το 2009.

*Το περιεχόμενο, εξάλλου, της κάλπης χλευάζει και γελοιοποιεί την μέχρι τώρα απέλπιδα προσπάθεια των «Μνημονιακών» να απαλλάσσονται από διαφορετικές γνώμες, χαρακτηρίζοντάς τες συλλήβδην και αφελώς ως «λαϊκίστικες», και τους υποστηρικτές τους ως «λαϊκιστές». Ο λαός μας απέρριψε, με περισσή περιφρόνηση, τους «μονόδρομους», τις «απόλυτες αλήθειες», τους εκβιασμούς και την τρομοκρατία. Ο λαός καταδίκασε όλα αυτά και όλους αυτούς που τον εξευτέλιζαν ασύστολα τα τελευταία δυόμισι χρόνια. Απαιτεί, τώρα, συνδυασμούς, φαντασία, τόλμη και πίστη, κατά την εκστρατεία καταγγελίας των απάνθρωπων Μνημονίων, καθώς και αποδέσμευση από το επαχθές και επαχθές τμήμα του χρέους. Ο λαός μας θέλει να ενωθούμε σε μια γροθιά, όλοι οι Αντιμνημονιακοί, και να καταγγείλουμε τα επαίσχυντα χαρτιά, χωρίς φυσικά τους Μνημονιακούς, που τα υπέγραψαν…. γιατί, πως αλήθεια θα μπορούσαν αυτοί να τα καταγγείλουν! Ο λαός εκλαμβάνει ξεκάθαρα Μνημόνια και Μνημονιακούς, ως δημιουργούς του προβλήματός του. Συνεπώς, αυτοί οι ίδιοι δεν μπορεί να είναι και λύση του. 

Οι εταίροι μας, με επικεφαλής την κυρία Μέρκελ, παρακολουθούν πανικόβλητοι το διπλό ταυτόχρονο χτύπημα των γαλλικών και ελληνικών εκλογών, εναντίον της ατέρμονης λιτότητας. Το μήνυμα που διαχέουν αυτές οι δύο εκλογές είναι η πλήρης αποτυχία της παρανοϊκής συνταγής του ΔΝΤ, που υιοθετήθηκε χωρίς δισταγμούς από την ΕΕ και που τώρα κινδυνεύει να την διαλύσει. Αναγγέλλει το τέλος της Μερκοζύ και την υπόσχεση ανάδυσης μιας νέας Ευρώπης, φιλικής και όχι εχθρικής απέναντι στους λαούς της. Και ας ψελλίζει πανικόβλητη η Γερμανίδα καγκελάριος ότι «η Ελλάδα δεν θα παρεκκλίνει από τις ανειλημμένες υποχρεώσεις της». Προφανώς, η κυρία Μέρκελ δεν κατανόησε το περιεχόμενο της ψήφου του ελληνικού λαού.

***

Η κ. Μαρία Νεγρεπόντη-Δελιβάνη είναι Πρ. Πρύτανης και Καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας 

------------------------------------------

(Πηγή: Το Κουτί της Πανδώρας)

Ο κατήφορος της ηγετικής ομάδας του ΚΚΕ

Η σημερινή ηγεσία του ΚΚΕ πλέον έχει χάσει κάθε μέτρο. Αφού με την ψευδεπίγραφη και υποκριτική “αριστερή” στροφή της το μόνο που έχει κατορθώσει είναι να στηρίζει τις κυρίαρχες πολιτικές, τώρα πλέον οδηγεί στον αυτοχειριασμό όλο αυτό τον κόσμο, που πιστός (και δίκαια) στην ιστορική παράδοση του κομμουνιστικού ρεύματος στη χώρα μας, ακολούθησε – εκών άκων – τις άθλιες πολιτικές της. Επιπλέον αμαυρώνει, στο βαθμό που κατορθώνει να το καπηλεύεται, το ίδιο το κομμουνιστικό ρεύμα.

Η στάση της τόσο στην εκτίμηση του εκλογικού αποτελέσματος (που ουσιαστικά μόνη αυτή μαζί με τον δικομματισμό βρήκε σαν απογοητευτικό) όσο και στα βρώμικα μετεκλογικά παιχνίδια είναι απλά αχαρακτήριστη και θυμίζει εποχές Μανιαδάκη και Τυρίμου.

Ιδιαίτερα η πρόσφατη δήλωση της όπου ζητά νέες εκλογές και ταυτόχρονα δηλώνει ότι «Καλούμε το λαό να… διορθώσει την ψήφο του, αν θέλει να συγχρονιστεί με τις εξελίξεις» δείχνει ότι πλέον όχι μόνο έχει πάρει διαζύγιο από την μαρξιστική λογική αλλά πλέον χωρίζει και από την απλή κοινή λογική. Θυμίζει, σε ακόμη χειρότερη εκδοχή, την διαβόητη ανοησία του Μπ.Δρακόπουλου ότι “ο λαός δικαιούται να σφάλλει” (μετά αντίστοιχη εκλογική αποτυχία του ΚΚΕεσ.).

Κάποιος θα έπρεπε να της θυμίσει – εάν οι περιβάλλοντες γνωρίζουν στοιχειωδώς – το ακόλουθο κείμενο ενός μεγάλου κομμουνιστή, του Μπ.Μπρεχτ:

«Ύστερ’ απ’ την εξέγερση της 17 του Ιούνη,
ο γραμματέας της Ένωσης Λογοτεχνών
έβαλε και μοιράσανε στη λεωφόρο Στάλιν προκηρύξεις
που λέγανε πως ο λαός
έχασε την εμπιστοσύνη της κυβέρνησης,

και δεν μπορεί να την ξανακερδίσει
παρά μονάχα με διπλή προσπάθεια. Δε θα’ ταν τότε
πιο απλό, η κυβέρνηση
να διαλύσει το λαό
και να εκλέξει έναν άλλον…;»


Καλά μυαλά.

------------------------------
(Πηγή: Σταύρος Μαυρουδέας)

Υπέρ των «αμώμων της Αχαϊκής Συμπολιτείας»... του Στάθη

Για πολλούς από τους αριστερούς αλλά κυρίως για πάρα πολλούς εκ των Ελλήνων, οι στιγμές είναι ιστορικές.
Για πρώτη φορά μετά τον αείμνηστο Χαρίλαο Φλωράκη και για δεύτερη φορά μετά το τέλος του Εμφυλίου Πολέμου, ένας ηγέτης κόμματος της Αριστεράς λαμβάνει την εντολή σχηματισμού κυβέρνησης.
Ο κ. Τσίπρας ανακοίνωσε τα βασικά σημεία του προγράμματος αυτής της κυβέρνησης, ένα μίνιμουμ, το οποίον, αν η κυβέρνηση αυτή σχηματισθεί,
αναλόγως των εξελίξεων και των δυνάμεων που θα την υποστηρίξουν, μπορεί να διευρυνθεί.
Το πάγωμα του Μνημονίου, το μορατόριουμ έως την επαναδιαπραγμάτευσή του, ή εν τέλει την ακύρωσή του, όπως έχουν κάνει έως τώρα σειρά χωρών της Ευρώπης μηδέ της Γερμανίας εξαιρουμένης για τα δικά τους χρέη
η εξέταση από Διεθνή Επιτροπή (κατά το προηγούμενο επίσης πολλών κρατών) της νομιμότητας ή του επαχθούς περί το χρέος, είναι μέτρα που μπορεί να υποστηρίξει σύσσωμος ο ελληνικός λαός, αν ταυτοχρόνως
αναζητηθούν οι πολιτικές και ποινικές ευθύνες εκείνων που οδήγησαν τη χώρα σε Κατοχή και τον λαό σε Αιχμαλωσία.

Η άμεση κατάργηση του καλπονοθευτικού νόμου Σκανδαλίδη - Παυλοπούλου και η καθιέρωση της απλής αναλογικής (ώστε να μπει επιτέλους και η... Ντόρα στη Βουλή), η κατάργηση του τερατώδους και Βενιζέλειου νόμου περί ευθύνης Υπουργών, είναι

μέτρα που έχουν πάνδημη υποστήριξη, όχι μόνον από τις αντιμνημονιακές δυνάμεις ή μόνον απ’ τις αριστερές.

Επίσης: η ρύθμιση των χρεών των νοικοκυριών, ο δημόσιος έλεγχος των Τραπεζών, ώστε να διοχετευθούν κεφάλαια για την ανάπτυξη, η καταδίωξη της φοροδιαφυγής, μπορούν να είναι τα πρώτα άμεσα μέτρα για την αλλαγή πορείας της χώρας, για την έξοδο από το σπιράλ της ύφεσης και της λιτότητας.
Η αξιοποίηση και η ανάπτυξη των εθνικών πόρων, η ανάταξη της παραγωγικής βάσης δεν γίνονται από τη μια μέρα στην άλλη, με την υποστήριξη του λαού όμως, μπορεί να ανοίξει ο δρόμος προς την κατεύθυνση της ανάπτυξης και την έξοδο απ’ την ύφεση. Με δικαιότερη κατανομή του πλούτου εν πρώτοις κι ύστερα βλέπουμε

Η ανακοπή των επερχομένων κακών που προβλέπονται απ’ το Μνημόνιο και η αρχή της θεραπείας όσων κακών έως τώρα προκάλεσε, είναι κάτι που μπορεί να γίνει εδώ και τώρα, αν ο λαός κληθεί να πάρει την υπόθεση στα χέρια του.

Προσωπικώς, εκτιμώ το φιλότιμο των Ελλήνων και πιστεύω ότι πολλά δεινά μπορούμε να αποτρέψουμε κι άλλα να διορθώσουμε, αν οι εργαζόμενοι πολίτες, οι επιστήμονες, οι νέοι, κληθούν να συμμετάσχουμε στις ευθύνες της διακυβέρνησης.
Βλέπουμε μπροστά στα μάτια μας αυτές τις ημέρες θαυμαστά πράγματα να συμβαίνουν: μια

ολόκληρη μιντιακή τρομοκρατία να καταρρέει,
μνημονιακά κόμματα να επιδίδονται πανικόβλητα σε φθηνές ντρίμπλες, τον ΣΕΒ να κάνει επικοινωνιακά κόλπα, πολύ παιδαριώδη για να πιάσουν τόπο.
Φαίνεται σαν λαός να μίλησε στις εκλογές και τώρα να ’χει στήσει αυτί. Ακούει και κρίνει.
Και κατά τούτο δεν καταλαβαίνω τη στάση του ΚΚΕ. Δύο λόγια μόνο θα πω και δεν θα ξανασχοληθώ - όχι από αλαζονεία, αλλά από πικρία.
Είναι σαν να καίγεται το σπίτι των εργατών και το Κόμμα της εργατικής τάξης να μας προτείνει τα σχέδια του νέου μας σπιτιού στον σοσιαλισμό!
Τώρα χάνονται δουλειές, τώρα σκλαβώνονται οι εργάτες, τώρα κλείνουν μαγαζιά, τώρα αυτοκτονούν άνθρωποι και το ΚΚΕ δεν συμμετέχει, ούτε υποστηρίζει έστω μια κυβέρνηση που θα προσπαθήσει να τα σταματήσει όλα αυτά.
Γιατί;
Διότι «ο Τσίπρας λέει ψέματα, εξαπατά τον λαό, δεν θα γίνουμε σαν τα μούτρα σας».

Δίκη προθέσεων;
Παραλογισμός;
Απορία ψαλτού βηξ;

Ο,τι κι αν είναι, αφήνει τον λαό αβοήθητο. Η αποστασιοποίηση του ΚΚΕ για να μην καλλιεργήσει τάχα στο λαό αυταπάτες, αποβαίνει τελικώς χρήσιμη σε όσους επιδιώκουν να μην αλλάξει τίποτε.
Θα αλλάξουν όλα αύριο, μας διαβεβαιώνει το ΚΚΕ και ως τότε, τιμωρεί όσους είχαν αυταπάτες, λέει, για το... Μάαστριχτ. Εως τότε ας χαθούν μεροκάματα, ας κλείσουν σπίτια και μαγαζιά, ας χαθούν ζωές, όταν

όλοι χάσουμε τις αυταπάτες που μας καλλιεργεί η απλώς αριστερά (!) και προσχωρήσουμε στην Αίρεση των Καθαρών, θα σωθούμε.

Με έναν λόγο, η Ελλάδα ζητάει την αρωγή του ΚΚΕ και το ΚΚΕ της υπαγορεύει όρους. Η εργατική τάξη χρειάζεται το ΚΚΕ και οι αριστεριστές της ηγεσίας του την κοιτούν στα δόντια να δουν αν είναι.... κομμουνιστική.
Ως εδώ!
Αν συνεχίσει έτσι το ΚΚΕ, ο λαός θα το προσπεράσει, δεν θα το χρειάζεται.

Οπως επίσης, ούτε πιστοποιητικά αριστεροσύνης χρειάζονται οι πολίτες για να τους στέρξει το ΚΚΕ στην αγωνία τους.
Ενα κόμμα με τέτοια ιστορία και τόσους αγώνες, συχνά συκοφαντημένο, που έχει χύσει το αίμα του σε μάχες, σε φυλακές, σε εξορίες, που δημιούργησε ταξικά συνδικάτα, που είχε μπροστάρηδες τους ποιητές μας,
κάθεται τώρα και μας κάνει δίκη προθέσεων.

Προβάλλει το μάξιμουμ για να μη στέρξει στο μίνιμουμ (ακόμα και για να μας «μάθει», βρ’ αδερφέ, να αγωνιζόμαστε κι εμείς οι «άμαθοι» για το μάξιμουμ).
Ομως, έως εδώ η σεχταριστική αλαζονεία.
Πολλοί από τους αριστερούς, από το 1974 έως σήμερα διυλίσαμε τον κώνωπα και κατάπιαμε την κάμηλο - μπορεί το ΚΚΕ να ζει με το γινάτι της διάσπασης του 1968 και του 1991, όχι όμως κι ο λαός.
Ο λαός βρίσκεται στο 2012 και το 2012 είναι μαύρο. Με τον νεοφιλελευθερισμό να οργιάζει. Και το 2013 να ’ρχεται πιο μαύρο, με την Τρόικα να οργιάζει, ακόμα και με τον Πόλεμο να καραδοκεί.

Ο λαός δίνει στην Αριστερά την εντολή να τον υπερασπισθεί και το ΚΚΕ την «ψειρίζει»...
Κανένα πρόβλημα! Μπορούμε και χωρίς τον «Δίαιο και τον Κριτόλαο».
Τουλάχιστον εμείς θα έχουμε προσπαθήσει...

---------------------------------------
(Πηγή: enikos.gr 9/5/2012)

Ψηφίζω Αριστερά. ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, στέλνω μούντζα στους Μαυρογιαλούρους των μνημονίων και της διαπλοκής

Μέρες τώρα προσπαθώ να βρω έμπνευση να γράψω το κατάλληλο κείμενο που να ταιριάζει στον τίτλο "Ψηφίζω Αριστερά. ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, στέλνω μούντζα στους Μαυρογιαλούρους των μνημονίων και της διαπλοκής". Την καλύτερη λύση - ως συνήθως - μου την έδωσε ο σημερινός (και αγαπημένος μου) Στάθης, τον οποίο και παραθέτω ολόκληρο. 
Ο δικός του τίτλος είναι "Κατά Ψωροκώσταινας (Και κατά Κατοχής)".

Δεν θέλω για Πρωθυπουργό μου τον κ. Ράιχενμπαχ ή τον κ. Τόμσεν.

Γι’ αυτό δεν ψηφίζω ούτε τη Ν.Δ., ούτε το ΠΑΣΟΚ.

Δεν θέλω την Ελλάδα Προτεκτοράτο υπό την Εντολή της Τρόικας, 

δεν θέλω την Ελλάδα Ειδική Οικονομική Ζώνη που θα δουλεύει για τους Τοκογλύφους της Ντόιτσε Μπανκ.

Γι’ αυτό δεν θα ψηφίσω ούτε τον κ. Ράιχενμπαχ Σαμαρά, ούτε τον κ. Τόμσεν Βενιζέλο.

Κανείς δεν θα με αναγκάσει ανάμεσα στα δύο κακά του δικομματισμού να διαλέξω το ένα, 

ποτέ δεν θα διαλέξω ανάμεσα σε δύο Γκαουλάιτερ, τον Κουίσλινγκ που τάχα μου ταιριάζει.

Ούτε απ’ τα φύλλα συκής του δικομματισμού πρόκειται να επιλέξω, οι παραφυάδες του έβλαψαν και «βλάπτουν τη Συρία το ίδιο», αρίστευσαν σε αυτό και η κυρία Μπακογιάννη και ο κ. Καρατζαφέρης.

Δεν θα ψηφίσω αυτούς που είπαν «ναι σε όλα» στους εγχώριους Δυνατούς και τους ξένους Δυνάστες.

Βενιζέλος! Ο άνθρωπος που ψεύδεται ακόμα και στον εαυτόν του, ο άρχων της σοφιστείας. Δεν τον ψηφίζω.

Σαμαράς! Ο αντιμνημονιακός που προσκύνησε!

Δεν τον ψηφίζω.

Καρατζαφέρης! Ο Χουντίνι της Κωλοτούμπας.

Δεν τον ψηφίζω.

Μπακογιάννη! Ο καθωσπρεπισμός της Διαπλοκής.

Δεν την ψηφίζω.

Δεν ψηφίζω αυτούς που κατηγορούν τον λαό για λαϊκισμό, που διέλυσαν το κράτος και το κατηγορούν για κρατισμό, δεν ψηφίζω αυτούς που υπηρέτησαν και υπηρετούν τους «νταβατζήδες», τα λαμόγια, τους μιζαδόρους και τους αεριτζήδες. Τελεία και παύλα! Θέλω άλλη Ελλάδα.

Ο νεοφιλελευθερισμός, ο «εκσυγχρονισμός» και η μιντιακή προπαγάνδα τους έστησαν μια τυραννίδα που τώρα θα καταψηφίσω και στη συνέχεια, αν μπορέσω, θα συντρίψω.

Καμμία απειλή (για ακυβερνησία), κανένας εκβιασμός (για ξωπέταγμα της χώρας μας απ’ το ευρώ), κανένα παραμύθι (ότι δεν έχω την ισχύ να επαναδιαπραγματευθώ με οποιονδήποτε για οτιδήποτε) δεν θα με εμποδίσουν να προσπαθήσω να βρω έναν άλλον δρόμο. Δύσκολον; ίσως! αλλά όχι μονόδρομος για τον τάφο, αυτόν, που κατ΄ευφημισμόν ονόμασαν «σωτηρία».

Θα τιμωρηθούν.

Διότι η τιμωρία γεννάει λύτρωση και φέρνει ελπίδα. Αναζήτηση νέας στρατηγικής και τακτικής στη βάση της ευθύνης του ιδίου του λαού.

Θέλω μιαν άλλη Ελλάδα

που θα σέβεται τους γέροντες και δεν θα τους κόβει τη σύνταξη.

Που τα παιδιά της δεν θα γεννιούνται από χέρι στον Καιάδα για να μένουν μέσα του εφ’ όρου ζωής.

Θέλω μιαν Ελλάδα

που θα παρέχει στις νεαρές Ελληνίδες, στους νεαρούς Ελληνες και τα παιδιά των μεταναστών που ζουν μαζί μας την εκπαίδευση και την αγωγή που θα δώσει στη χώρα πολίτες

κι όχι κολλίγους ή ραγιάδες.

Θέλω να επιστρέψει ο πολιτισμός της εργασίας, θέλω την Αγορά πλήθουσα ανθρώπων κι όχι μόνον εμπορευμάτων, θέλω το μικρομάγαζο να ανθεί, τους εργάτες υπερήφανους, το κράτος και οι υπηρεσίες του να λειτουργούν, θέλω να επανέλθει 

ή μάλλον να δημιουργηθεί εκ νέου ο σεβασμός στις μεταξύ μας σχέσεις, να επαινούνται οι άξιοι, να επιβραβεύονται οι ρηξικέλευθοι, να υποστηρίζονται οι επιστήμονες. Γι’ αυτό

θα ψηφίσω Αριστερά. ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Αριστερούς Οικολόγους. 

Θέλω κονδύλια για την έρευνα, την τεχνολογία, θέλω Ταμείο όπως της Νορβηγίας, όπου θα αποταμιεύει και θα δαπανά το έθνος υπέρ του λαού,

θέλω να ξαναβρούν οι πολίτισσες και οι πολίτες την αξιοπρέπειά τους, τον αυτοσεβασμό τους, το χαμόγελό τους, τις ουτοπίες τους - χωρίς ουτοπίες δεν προχωρούν οι κοινωνίες. 

Θέλω να απελευθερωθούν οι Ελληνες απ’ τον κυνισμό των αποβρασμάτων - όχι, δεν «τα φάγαμε μαζί»! Απ’ την ιδεολογική τρομοκρατία των ντόμπερμαν, την πλύση εγκεφάλου και την προπαγάνδα.

Γι’ αυτό θα ψηφίσω Αριστερά.

Θέλω να βρούμε λύσεις εδώ και τώρα, 

για την ανεργία,

για την πρωτογενή παραγωγή,

για την ενέργεια, τις τράπεζες, την παροχή υπηρεσιών, 

για την άμυνα, την υγεία, το φορολογικό σύστημα, τη δημόσια διοίκηση.

Για όλα αυτά λόγο πρέπει να έχει ο ίδιος ο λαός - οι δυνάμεις του είναι αστείρευτες. Διαθέτει τους επιστήμονες, τους εργάτες, τους νέους, το σθένος, τη μνήμη, τη φαντασία.

Θέλω τον σοσιαλισμό αύριο, αλλά από σήμερα ψηφίζω Αριστερά, διότι μόνον αν μπει από σήμερα ο λαός στον αγώνα, μόνον αν ο ίδιος ελέγχει τον δρόμο και το αποτέλεσμα, δεν θα βρεθούμε πάλι αύριο μπροστά σε μια γραφειοκρατική παρέκβαση ή, ακόμα χειρότερα, σε μια τυραννίδα (στο όνομα του λαού, με τον λαό στη γωνία).

Οχι άλλη κινδυνολογία.

Ο λαός μπορεί και χωρίς αυτούς που τον εξαπάτησαν και προσπαθούν να τον εξαπατήσουν εκ νέου.

Δεν υπάρχουν μονόδρομοι.

Μας έφεραν έως εδώ αυτοί που ζητούν να συνεχίσουμε στην ίδια πορεία θανάτου, πεθαίνοντας καθ’ οδόν, όπως οι Αρμένιοι αιχμάλωτοι των Τούρκων το 1915, αλλά πολλοί άλλοι δρόμοι ανοίγονται μπροστά μας.

Δεν θα μας πάνε αμέσως στον Παράδεισο, αλλά θα μας βγάλουν απ’ τη Γεδρωσία.

Δεν είναι εύκολοι, δεν είναι δρόμοι του καναπέ, είναι δρόμοι του αγώνα. Θέλει δουλειά, δουλειά που πιάνει όμως τόπο, όχι δουλεία όπως μας προτείνουν οι Γραικύλοι.

Ώς εδώ!

Δεν ψηφίζω Μέρκελ! Ψηφίζω Ελλάδα.

Δεν διαλέγω τυράννους! Τους καταψηφίζω.

Δεν νομιμοποιώ τοκογλύφους! Θα τους δικάσω.

Διαλέγω με ποιους διαλέγομαι. Δεν διαλέγομαι με τα φερέφωνα του Δ’ Ράιχ και τα ανδρείκελα της Διαπλοκής.

Είμαι πολίτης, οπλίτης της ψήφου μου - μεγάλη ευθύνη και γι’ αυτήν λογοδοτώ στους πλησίον μου, στους συντρόφους μου, στους συμπολίτες μου, στους ίσκιους της μάνας μου και του πατέρα μου...

H Google τιμά την 77η επέτειο γέννησης του Θεόδωρου Αγγελόπουλου

Σήμερα συμπληρώνονται 77 χρόνια από τη γέννηση του Θεόδωρου Αγγελόπουλου και η Google τιμά τον μεγάλο Έλληνα Σκηνοθέτη αφιερώνοντας του το σημερινό της doodle (=Museum of Google logos commemorating holidays and events).

Ο Θεόδωρος Αγγελόπουλος υπήρξε ένας από τους αναμφισβήτητα, μεγαλύτερους Έλληνες δημιουργούς ταινιών, με διεθνή απήχηση την τελευταία τριακονταετία.

Ο σκηνοθέτης γεννήθηκε στην Αθήνα στις 27 Απριλίου του 1935 και σήμερα θα γιόρταζε τα γενέθλια του. Ο πρόσφατος τραγικός του θάνατος, στις 4 Ιανουαρίου του 2012, σε ένα μοιραίο τροχαίο ατύχημα κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της τελευταίας του ταινίας, συγκλόνισε την κοινή γνώμη και άφησε ένα τεράστιο κενό στην καλλιτεχνική ζωή της Ελλάδας.

Το σημερινό doodle αναπαριστά την οικεία εικόνα τον κινηματογραφιστή με την χαρακτηριστική τραγιάσκα - σήμα Κατατεθέν του Αγγελόπουλου ενώ το λογότυπο της Google είναι σε γαλάζιο χρώμα και το e της λέξης google έχει αντικατασταθεί από το Ελληνικό «ε», ενώ πατώντας στο doodle ο επισκέπτης μεταφέρεται αυτόματα σε σελίδες σχετικές μα τη ζωή και το έργο του μεγάλου Έλληνα δημιουργού.

Σημείωση: Για να δείτε το  doodle της google σε φυσικό μέγεθος δώστε https://www.google.com/ σκέτο χωρίς κάποιο λήμμα αναζήτησης και μετά πατήστε πάνω στη φωτογραφία.

Ο Πηνειός «σκοτώνει» τη λίμνη Κάρλα (Σύμφωνα με επιστημονική μελέτη του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας)

Βακτήρια και μικροοργανισμοί που ευθύνονται για τον θάνατο ψαριών και πουλιών εντοπίζονται στα ύδατα της λίμνης Κάρλα. Στην κακή ποιότητα των νερών του Πηνειού, από τον οποίο εφοδιάζεται, αποδίδεται η υποβάθμιση του οικοσυστήματος.

Μετ' εμποδίων φαίνεται ότι εξελίσσεται το μεγαλόπνοο σχέδιο για την επαναγέννηση της λίμνης Κάρλας στη Θεσσαλία. Σύμφωνα με επιστημονική μελέτη, που πραγματοποίησε ομάδα ερευνητών από τα Πανεπιστήμια της Θεσσαλίας, της Θεσσαλονίκης και των Ιωαννίνων, τα νερά της λίμνης που αποξηράνθηκε πριν από 50 χρόνια και σήμερα αναδημιουργείται αποδεικνύονται πολύ χαμηλής ποιότητας.

Τοξικά βακτήρια και μικροοργανισμοί που ευθύνονται για τον θάνατο ψαριών και πουλιών εντοπίζονται στα ύδατά της, τα οποία παράλληλα χαρακτηρίζονται από υψηλή αλατότητα.

Εξαιτίας των λιπασμάτων που χρησιμοποιούνταν στην περιοχή επί δεκαετίες, οι ποσότητες αλατιού σε ορισμένες περιπτώσεις φτάνουν έως και το 25% της τιμής που περιέχεται στη θάλασσα.

Οι αριθμοί είναι εντυπωσιακοί ενώ, όπως εξηγεί ο συντονιστής της μελέτης, κ. Κωνσταντίνος Κορμάς, επίκουρος καθηγητής στο Τμήμα Γεωπονίας, Ιχθυολογίας και Υδάτινου Περιβάλλοντος του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, «στη λίμνη Κάρλα εντοπίστηκε για πρώτη φορά παγκοσμίως η συνύπαρξη δύο πολύ τοξικών μικροοργανισμών, του Pfiesteria, το οποίο ευθύνεται για τους μαζικούς θανάτους ψαριών κυρίως στην ανατολική ακτή των ΗΠΑ, και του Prymnesium, το οποίο είναι γνωστός ύποπτος για μαζικούς θανάτους ψαριών και πουλιών σε αρκετές περιοχές, μεταξύ των οποίων και στη λίμνη Κορώνεια».

Η χαμηλή ποιότητα των νερών και η υποβάθμιση του οικοσυστήματος της λίμνης αποδίδονται κατά κύριο λόγο στην κακή ποιότητα των νερών του Πηνειού από τον οποίο εφοδιάζεται η λίμνη. Το φαινόμενο προκαλεί απογοήτευση, ενώ παράλληλα εμποδίζει την οικολογική αποκατάσταση της περιοχής και την αξιοποίηση της λίμνης από την τοπική κοινωνία.
Οι επιστήμονες εξηγούν πως η περίπτωση της Κάρλας είναι μοναδική. Μπορεί η εκτίμηση της οικολογικής κατάστασης μιας λίμνης να θεωρείται συνηθισμένο γεγονός, όμως η μελέτη της οικοσυστημικής της εξέλιξης από τη στιγμή που αυτή γεννιέται είναι μια ευκαιρία που σπανίως δίνεται στους επιστήμονες.

«Η Κάρλα είναι ένα μωρό του οποίου την υγεία θέλουμε να παρακολουθήσουμε αλλά δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς θα γίνει όταν μεγαλώσει» εξηγεί ο κ. Κορμάς, προσθέτοντας ότι οι έρευνες συνεχίζονται προκειμένου να ελεγχθούν η ποιότητα των υπόγειων νερών και τα ιζήματά της λίμνης.

Δραματικές οι συνέπειες από την αποξήρανση

Η αναδημιουργία της λίμνης ξεκίνησε το 2010 και η αποκατάστασή της, εφόσον ολοκληρωθεί με επιτυχία, αναμένεται να παράσχει σημαντικά οφέλη σε κατοίκους και περιβάλλον.

Μια σοβαρή οικολογική καταστροφή ήταν η αποξήρανση της λίμνης Κάρλας που πραγματοποιήθηκε το 1962, ενώ μέχρι τότε η περιοχή χαρακτηριζόταν παραδεισένια. Υπολογίζεται ότι στην ευρύτερη περιοχή της διαβιούσαν περίπου 1 εκατομμύριο πουλιά, ο μεγαλύτερος αριθμός υδρόβιων πουλιών σε ελληνικό υγρότοπο. Παρά τη σημαντική μείωση του πληθυσμού, στη λίμνη ζουν 55 προστατευόμενα είδη, γεγονός που ενισχύει τη σημασία της αναδημιουργίας της.

Επιπρόσθετα, η αποξήρανση μετέβαλε το κλίμα της Θεσσαλίας, προκάλεσε πτώση του υδροφόρου ορίζοντα και είχε ως συνέπεια την απώλεια της παραλίμνιας χλωρίδας και πανίδας. Οι κάτοικοι των χωριών της Κάρλας ασχολούνταν αποκλειστικά με την αλιεία.

Δίπλα στα πουλιά, ολόκληρες γενιές ζούσαν εννιά μήνες του έτους σε καλύβες που βρίσκονταν στην αγκαλιά της λίμνης και ζούσαν από το ψάρεμα. Επέστρεφαν στα χωριά τους την Κυριακή των Βαΐων και γύριζαν στη λίμνη τον Δεκαπενταύγουστο, χρονικό διάστημα κατά το οποίο αναπτυσσόταν ο γόνος των ψαριών. Μετά την επαναγέννησή της σχεδιάζεται να προκύψει μια λίμνη 38.000 στρεμμάτων.

Η αναδημιουργία της ξεκίνησε το 2010 και η αποκατάστασή της, εφόσον ολοκληρωθεί με επιτυχία, αναμένεται να παράσχει σημαντικές υπηρεσίες: αντιπλημμυρική προστασία, αποκατάσταση του υπόγειου υδροφόρου ορίζοντα, σημαντική ενίσχυση της ύδρευσης του Βόλου, άρδευση μεγάλων εκτάσεων γης.

Εκδήλωση για τις μελέτες

Η έρευνα για την επαναγέννηση της λίμνης Κάρλας υλοποιήθηκε με πόρους που διέθεσε το Κοινωφελές Ιδρυμα Ιωάννη Σ. Λάτση στο πλαίσιο της χρηματοδότησης επιστημονικών μελετών, ενός θεσμού που έχει καθιερώσει το Ιδρυμα τα τελευταία πέντε χρόνια. Οι μελέτες που χρηματοδοτήθηκαν το 2011 παρουσιάστηκαν σε ειδική εκδήλωση, κατά τη διάρκεια της οποίας προβλήθηκε σχετικό ντοκιμαντέρ, ενώ ακολούθησε συζήτηση με θέμα την έρευνα στην Ελλάδα.

Το 2011 υποβλήθηκαν για χρηματοδότηση 988 προτάσεις από τις οποίες ειδική επιτροπή αξιολόγησης επέλεξε 19 μελέτες που καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα επιστημονικών πεδίων.

---------------

(Πηγή: Έθνος)

"Ανώνυμοι Χρεοκοπημένοι" του Χριστόφορου Κάσδαγλη Εκδόσεις Καστανιώτη

Ο δημοσιογράφος και συγγραφέας Χριστόφορος Κάσδαγλης μιλά στην Κρυσταλία Πατούλη με αφορμή τους «Ανώνυμους Χρεωκοπημένους»…

"Aνώνυμοι Χρεωκοπημένοι" λέγεται το νέο βιβλίο σου που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Καστανιώτη. Η λέξη "χρεωκοπημένοι", μπορεί να θυμίσει στον αναγνώστη όλη την Ελλάδα... Η λέξη "ανώνυμοι" όμως;

"Ανώνυμοι χρεοκοπημένοι". Όπως λέμε "Ανώνυμοι αλκοολικοί" ή "Ανώνυμοι ναρκομανείς". Θύματα μιας πολύ κακής αρρώστιας, ψυχοσωματικής, μιας συμφοράς, ενός εθισμού από τον οποίο μοιάζει ότι δεν πρόκειται να απαλλαγείς ποτέ! Είναι ένα χρονικό της κρίσης γραμμένο αλλιώς, με χιούμορ (ναι υπάρχει ένας οριακός τρόπος να κάνεις χιούμορ με όλη αυτή την καταστροφή - σε προλαβαίνω), με έντονη κριτική διάθεση, με θυμό, με έντονα βιωματικά και αυτοβιογραφικά στοιχεία και με τα εργαλεία της λογοτεχνικής γραφής.

Δηλαδή, πώς εμπνεύστηκες να γράψεις αυτό το βιβλίο, και πώς το αποφάσισες τελικά;

Σκεφτόμουν να μεταναστεύσω, αλλά επειδή η δουλειά μου είχε να κάνει πάντα με τη γλώσσα και δεν μπορώ να πάω να εργαστώ αλλού, σκέφτηκα να γράψω ένα βιβλίο με αποδέκτη το διεθνές κοινό, που εμείς αισθανόμασταν ότι διψούσε για ελληνικό αίμα αλλά ενδέχεται να διψούσε επίσης και για πληροφόρηση γύρω από το τι ακριβώς συμβαίνει εδώ κάτω. Έβλεπα ξένους δημοσιογράφους να πηγαινόρχονται στην Ελλάδα, αλλά να αδυνατούν να δώσουν στους αναγνώστες τους την αληθινή εικόνα, εγκλωβισμένοι όπως είναι στα στερεότυπά τους για μας. Είπα να παίξω μ' αυτά τα στερεότυπα, μονάχα που στην πορεία βρέθηκα αντιμέτωπος με τα δικά μας στερεότυπα για τους ξένους, αλλά και για τον ίδιο μας τον εαυτό. Έτσι, το βιβλίο αυτονομήθηκε και πήρε άλλη πορεία.

Και τι πορεία πήρε;

Παραληρηματική! Έμπλεξε το προσωπικό στοιχείο με το συλλογικό, το εθνικό με το παγκόσμιο. Ένιωσα τον εαυτό μου διχασμένο: Από τη μια τον είδα ως Ευρωπαίο νοικοκύρη που κουνάει το δάχτυλο στους νότιους τεμπελχανάδες, κι από την άλλη ως Έλληνα-πειραματόζωο, που εγκαλεί τους Ευρωπαίους για προτεσταντικό κομφορμισμό.
Έπρεπε να συμφιλιώσω επειγόντως τους δύο εαυτούς μου! Κι ακόμα, ξαναδιάβασα την ιστορία της χώρας μέσα από μια αλληλουχία δανείων που έλαβε κατά καιρούς η οικογένειά μου, κολύμπησα μέσα στις ενοχές, αντέγραψα αποσπάσματα από το Ημερολόγιο ενός ανέργου, κάθισα και σκάρωσα έναν αντιτουριστικό οδηγό μήπως έτσι μπορέσουμε να ξανακερδίσουμε την Ελλάδα και να επανατοποθετήσουμε τη διεθνή εικόνα της.
Να μην τα πολυλογώ, ελπίζω ότι έφτιαξα ένα αφήγημα που απεικονίζει όλη τη σύγχυση που μας διακατέχει σ' αυτό το σταυροδρόμι του βίου μας - που ίσως όμως δίνει και κάποιες απαντήσεις κι αφήνει να φανεί μια αχτίδα αισιοδοξίας στον ορίζοντα. Ή, τουλάχιστον, ένα χαμόγελο, λίγο γέλιο - έστω και μέσα από τον αυτοσαρκασμό.

Και τελικά; Ποιοι είναι οι ανώνυμοι χρεωκοπημένοι και τι θέλεις να πεις μέσω αυτών στις σελίδες αυτού του βιβλίου;

Θα πω μονάχα ότι καθώς έγραφα έχοντας στο μυαλό μου έναν υποθετικό ξένο αναγνώστη, λειτούργησε κατά κάποιον τρόπο ο νόμος της φυσικής επιλογής: Απέρριψα ως ασήμαντα κάποια δεδομένα που συχνά τα μεγεθύνουμε υπό το κράτος της οργής, και επέμεινα σε κάποια άλλα που έχουμε συχνά την τάση να τα υποτιμάμε.
Συνειδητοποίησα επίσης μερικά άλλα, που είχαν διαφύγει της προσοχής μου. Για παράδειγμα ότι οι αρχαίοι Έλληνες πρέπει όντως να ήταν πολύ σπουδαίος λαός, αφού κατόρθωναν να οργανώνουν κάθε τέσσερα χρόνια Ολυμπιακούς Αγώνες χωρίς να καταρρέουν! Εμείς, πάλι, μονάχα δυο φορές δοκιμάσαμε μέσα σε 108 χρόνια και καταστραφήκαμε και τις δύο. Μια φορά το 1897 κι άλλη μία το 2009.
Το κυριότερο όμως είναι ότι βρήκα πολλές φορές την ευκαιρία να γελάσω, άλλοτε με τα χάλια μας και άλλοτε με τα κολλήματα των ξένων φίλων μας και με τα χούγια των διεθνών αγορών και, το κυριότερο, εξασφάλισα δωρεάν ψυχανάλυση - που φαίνεται πως την είχα μεγάλη ανάγκη.
Μερικοί θα πουν ότι κατά κάποιον τρόπο, εκδίδοντας το βιβλίο, ξέφυγα από την ανωνυμία. Αλλά καλύτερα είναι να μην ξεχνάμε ούτε για μια στιγμή, ότι το θέμα δεν είναι να ξεφύγουμε απ' την ανωνυμία - το θέμα είναι να ξεφύγουμε απ' τη... χρεοκοπία!

Υπάρχει κάτι γραμμένο, μέσα στο βιβλίο, για το πώς να… ξεφύγουμε;

Χμμμ, δεν πρόκειται για βιβλίο με συνταγές σωτηρίας - και δεν νομίζω ότι μπορεί να υπάρξει μία συνταγή. Κάτι τέτοια υπόσχονται τα περισσότερα κόμματα, γι' αυτό κινδυνεύουν να χάσουν τα τελευταία ψήγματα αξιοπιστίας που τους έχουν απομείνει.
Υπάρχουν όμως μικρά μικρά κομματάκια ενός παζλ, που αν τα συνδέσεις με πείσμα, με αγωνιστικότητα και με φαντασία, μπορεί να προκύψει η εικόνα μιας αυριανής Ελλάδας απαλλαγμένης από αρκετές παθογένειες της χθεσινής.
Με τη μόνη διαφορά ότι πρόκειται για ένα παζλ εναλλακτικό: Μόνος του κανείς δεν μπορεί να το φτιάξει, όσο ταλαντούχος κι αν είναι.
Μονάχα όλοι μαζί μπορούμε να το ολοκληρώσουμε αυτό το παζλ - βελτιώνοντάς το μάλιστα καθ΄ οδόν. Συλλογικά.

***

Ο Χριστόφορος Κάσδαγλης γεννήθηκε το 1958. Δεν λογάριαζε να ανακατευθεί με τα βιβλία ούτε με τη δημοσιογραφία. Σπούδασε οικονομικά στην Ανωτάτη Εμπορική και δούλεψε μια δεκαετία στην Εθνική Τράπεζα. Η όψιμη εμπλοκή του στους μηχανισμούς της στρατιωτικής θητείας, το 1986, αλλάζει ριζικά τους προσανατολισμούς του. Με το ψευδώνυμο Χρήστος Καστανάς εκδίδει το οδοιπορικό της θητείας του με τον τίτλο "Απολύομαι και τρελαίνομαι" και αλλάζει επάγγελμα. Έχει γράψει τα βιβλία "Απολύομαι και τρελαίνομαι" (1988), "Επικίνδυνη ευρεσιτεχνία" (1991), "Η Αριστερά και ο κακός ο λύκος: Το γαμώτο ενός αριστερού" (2009), "Σπλιτ!" (2009) και "Το γαμώτο ενός παναθηναϊκού" (2010). Έχει δουλέψει σε εφημερίδες, σε περιοδικά, στο ραδιόφωνο και στο ίντερνετ. Ιδρυτικό μέλος της δημοσιογραφικής κολεκτίβας blogal.gr. Σπούδασε Οικονομικά στην ΑΣΟΕΕ. Είναι παντρεμένος και έχει δύο παιδιά. Ζει στην Αθήνα, δραπετεύει στα Τρίκαλα Κορινθίας και ονειρεύεται τα Κύθηρα και τα Απαλάχια Όρη.

----------------------

(Πηγή: tvxs.gr)

«Περί τυφλότητος» του Ζοζέ Σαραμάγκου - Εκδ. Καστανιώτης

"Περί τυφλότητος"  ή "Η Σπιναλόγκα των τυφλών"

Η πρώτη σκηνή του βιβλίου είναι η εξής: σε μια πόλη (μάλλον) της Πορτογαλίας, σ ένα φανάρι του δρόμου ένας οδηγός ξαφνικά χάνει το φως των ματιών του, γίνεται τυφλός. Προκαλείται κυκλοφοριακό πρόβλημα. Όσοι περιμένουν από πίσω βεβαίως και ανυπομονούν και μετά το πρώτο ξάφνιασμα ο παθών οδηγείται στο σπίτι του από κάποιον άγνωστο, που τελικά δεν χάνει την ευκαιρία να του κλέψει το αυτοκίνητο!… Σιγά - σιγά τυφλώνεται ο ένας μετά τον άλλον, κι έτσι βρισκόμαστε στην αρχή μιας επιδημίας τύφλωσης, που εξαπλώνεται ραγδαία σε ολόκληρη τη χώρα. Η κυβέρνηση ανακοινώνει μέτρα εγκλεισμού - εκτοπισμού των τυφλών σε ένα παλαιό εγκαταλελειμμένο ψυχιατρείο. Έτσι δημιουργείται μια Σπιναλόγκα των τυφλών, στην οποία κυριολεκτικά στοιβιάζονται μέρα με την ημέρα όλοι οι άνθρωποι που τυφλώνονται, μεταξύ των οποίων από τους πρώτους είναι και ο οφθαλμίατρος που επισκέφτηκε ο πρώτος τυφλός και τυφλώθηκε και ο ίδιος, τον οποίον όμως συνοδεύει προσποιούμενη την τυφλή η γυναίκα του, η οποία και θα παραμείνει μέχρι το τέλος η μόνη που βλέπει!.

Η πλοκή της αφήγησης του βιβλίου ανεβαίνει κατακόρυφα από τη στιγμή που οι τυφλοί βρίσκονται έγκλειστοι στο ψυχιατρείο - φρούριο: - το κτίριο φρουρείται από ένοπλους στρατιώτες, οι οποίοι έχουν εντολή να πυροβολούν στο ψαχνό με την παραμικρή αιτία, - οι έγκλειστοι πρέπει με κάποιο τρόπο να αυτοοργανωθούν: που θα κοιμούνται, πως θα παίρνουν και θα μοιράζουν τις προμήθειες σε φαγώσιμα που τους πετάει μια φορά την ημέρα στο προαύλιο ο στρατός, πως θα αφοδεύουν… Η κατάσταση γίνεται όλο και πιο απελπιστική.Όλο και περισσότεροι τυφλοί μεταφέρονται με λεωφορεία. Η επιδημία είναι μεταδοτική: οι οδηγοί των λεωφορείων τυφλώνονται και αυτοί. Οι στρατιώτες που τους φρουρούν επίσης. Στο εσωτερικό του κτιρίου δημιουργείται ένα πανδαιμόνιο. Συγκρινόμενη η κατάσταση αυτή των έγκλειστων τυφλών με την δική μας Σπιαναλόγκα των λεπρών, πρέπει να πούμε πως η κατάσταση εκεί είναι τρισχειρότερη: χωρίς την αίσθηση της όρασης, δεν μπορούν να μετακινηθούν, η αφόδευση γίνεται ένα τρομερό πρόβλημα, το μοίρασμα του φαγητού επίσης, σιγά - σιγά τα ζωώδη ένστικτα της αυτοσυντήρησης και της επιβίωσης επικρατούν της ηθικής, της αλληλεγγύης εν γένει της ανθρώπινης συμπεριφοράς που μας ξεχωρίζει από τα ζώα. Την κατάσταση αυτή έρχεται να απαλύνει κάπως η γυναίκα του ιατρού που όπως είπαμε είναι η μόνη έγκλειστη που βλέπει. Εντωμεταξύ υπάρχουν νεκροί από πυροβολισμούς των στρατιωτών που πρέπει οι ίδιοι οι τυφλοί να θάψουν στο προαύλιο. Αργότερα νέα φουρνιά εγκληματιών τυφλών παίρνει με τη βία την κατάσταση στα χέρια της: τα τρόφιμα μοιράζονται έναντι τιμήματος, χρημάτων ή τιμαλφών στην αρχή, κατόπιν έναντι σεξουαλικής αναγκαστικής “υπηρεσίας” των τυφλών γυναικών κάθε θαλάμου.Μιλάμε για έναν πραγματικό εφιάλτη.

Όλα αυτά περιγράφονται μεν αναλυτικά, αλλά χωρίς υπερβολές - θα έλεγα με λιτό τρόπο (για τόσο ακραίες καταστάσεις) - χωρίς σχολιασμό ή ηθική αποτύπωση και αφήνεται ο αναγνώστης μόνος του να φανταστεί την κατάσταση, να την βιώσει αυτούσια χωρίς φτιασίδια. Είναι συνάμα ένα ψυχολογικό θρίλερ συνυφασμένο με φιλοσοφική αναζήτηση για την ανθρώπινη συμπεριφορά σε ακραίες καταστάσεις. Το συμπέρασμα που βγαίνει είναι διφορούμενο: κυριαρχεί περισσότερο η απαισιοδοξία για την δήθεν ανωτερότητα του ανθρώπινου είδους, από τη άλλη αχνοφαίνεται και μια αχτίδα ελπίδας ότι ακόμα και σε τέτοιες ακραίες καταστάσεις αν συνασπισθούν μερικά άτομα με βάση ένα κοινό στόχο, μπορούν να επιβιώσουν χωρίς ακρότητες, οδηγούμενοι από δυνατές προσωπικότητες (αυτό φαίνεται στην ομάδα του γιατρού και της γυναίκας του που βλέπει).

Αλήθεια θα μπορούσε κανείς να φανταστεί την κοινωνία των ανθρώπων χωρίς την αίσθηση της όρασης; Η εξέλιξη του ανθρώπινου είδους θα ήταν μηδαμινή: δεν θα υπήρχε πολιτισμός, τεχνολογία, οργάνωση σε έθνη - κράτη, μέσα μεταφοράς, επιστήμες, νοσοκομεία… Σίγουρα ο Σαραμάγκου θέλει διαμέσου αυτής της αλληγορίας να μας ταρακουνήσει και να μας βάλει να σκεφτούμε, να φιλοσοφήσουμε λίγο παραπάνω για το παρών και το μέλλον του είδους μας. Παρόλα ταύτα ενώ λέμε ότι έχουμε 5 αισθήσεις οι οποίες όλες είναι πολύ σημαντικές, εντούτοις τελειώνοντας αυτό το βιβλίο διαπιστώνουμε πως η όραση είναι συγκρινόμενη με τις άλλες, τεράστιας σημασίας.

Το «Περί τυφλότητας» είναι πραγματικά ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα για την ανθρώπινη φύση, αλλά και τη λανθασμένη σημασία που αποδίδουν συνήθως οι άνθρωποι στα πράγματα και τις καταστάσεις. Η μετάφραση της Αθηνάς Ψυλλιά, είναι πολύ καλή. Προτείνεται ανεπιφύλακτα.

#Απόστολος Μωραϊτόπουλος#

Το τέλος της παντοδυναμίας των ΜΜΕ

Τα παπαγαλάκια των καναλιών των νταβατζήδων της διαπλοκής –αφού εξύμνησαν για πολλά χρόνια την εκάστοτε κυβέρνηση- διαπιστώνουν τώρα «έκπληκτα» την πτώση του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας. Επειδή είναι ακόμα στην καρακοσμάρα τους, τους διαφεύγει κάτι εξίσου σημαντικό.

Σε αυτές τις εκλογές, δεν ζούμε μόνο την πτώση του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας. Ζούμε, επίσης, την απόλυτη πτώση των καθεστωτικών ΜΜΕ.

ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία βάδισαν επί χρόνια χέρι-χέρι με τα ιδιωτικά ΜΜΕ και τους ιδιοκτήτες τους. Κράτα με να σε κρατώ. Μαζί τα φάγανε.

Το γεγονός ότι τα ποσοστά του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας βρίσκονται σε ελεύθερη πτώση αποδεικνύει και την διάλυση των ιδιωτικών καναλιών.

Τα ΜΜΕ των νταβατζήδων της διαπλοκής στηρίζουν ακόμα με όλες τους τις δυνάμεις το ΠΑΣΟΚ και τη Νέα Δημοκρατία αλλά αδυνατούν πια να πείσουν τους πολίτες να τα ψηφίσουν.

Αυτό που κάποτε έμοιαζε πολύ εύκολο και απλό, τώρα μοιάζει αδύνατο.

Δεν μπορεί ο Πρετεντέρης να «ξεπλύνει» τον Βενιζέλο, γιατί στα μάτια των πολιτών είναι εξίσου βρομερός με τον Βενιζέλο.

ΠΑΣΟΚ, Νέα Δημοκρατία, ΜΜΕ και τηλεδημοσιογράφοι αντιμετωπίζονται πια σαν μια συμμορία. Πάντα ήταν μια συμμορία.

Ο Μπόμπολας, ο Ψυχάρης, ο Αλαφούζος –και τα άλλα παιδιά- βλέπουν τα κανάλια τους να έχουν πάρει την κάτω βόλτα και δεν ξέρουν τι να κάνουν. Ωραία.

Βέβαια, χρειάζεται λίγη προσοχή γιατί βλέπω διάφορα λαμόγια των καθεστωτικών ΜΜΕ –δημοσιογράφους και «πνευματικούς ανθρώπους»- να «φυτεύονται» σε διάφορα κόμματα.

Κάτι παλικάρια του ΔΟΛ και κάτι άλλοι σαχλαμάρες εμφανίζονται ξαφνικά υποψήφιοι σε κόμματα που υπόσχονται ανατροπές.

Δεν χρειάζεται να τους κατονομάσω. Θα τους δείτε τις επόμενες ημέρες σε πολλές τηλεοπτικές εκπομπές. Οι «συνάδελφοί» τους θα τους στηρίξουν. Με εντολή του καναλάρχη – νταβατζή. Που θέλει τους ανθρώπους του παντού.

Όλοι αυτοί θα πρέπει να φάνε το μαύρισμα που τους αξίζει και να πάνε στα χωριά τους να μαζεύουν ελιές.

Να θυμάστε πως όσοι εμφανίζονται συχνά στα κανάλια των νταβατζήδων της διαπλοκής είναι βρομερά υποκείμενα χωρίς αξιοπρέπεια.

----------------------

(Πηγή: Pitsirikos 21/4/2012)