Παρασκευή 9 Μαρτίου 2012

Το γιαούρτι (του Συνταξιούχου)...

Παρασκευή, Μαρτίου 09, 2012

08:00Ο Στάθης στον eniko
Αγαπητέ Γιώργο

σπανίως απευθύνομαι γράφοντας σε δεύτερο πρόσωπο υπό μορφήν ανοικτής επιστολής προς κάποιον, αλλά σήμερα, ας κάνουμε μιάν εξαίρεση

χάριν μιας παλιάς (εκ των πραγμάτων) σχέσης αφ’ ενός μεταξύ ενός καλλιτέχνη κι ενός σχολιαστή, αφ’ ετέρου μεταξύ δύο φίλων,

έστω πρώην φίλων. Αν είμαστε πρώην φίλοι, διότι, όσο κι αν χώρισαν οι δρόμοι μας (όταν οι φίλοι δεν τροφοδοτούν τη φιλία τους, η σχέση τους χλωμιάζει) ορισμένες πέτρες, απ’ αυτές που θεμελιώνουν οι άνθρωποι τα σπίτια τους, παραμένουν στη θέση τους - και, με τα χρόνια, γίνονται ιερές.

Εξακολουθώ λοιπόν να πιστεύω, αγαπητέ μου Γιώργο, όπως κι εκατομμύρια άλλοι Ελληνες, ότι «έχεις πια εγγραφεί στην πολιτιστική κληρονομιά της Ελλάδας, ότι έχεις κοσμήσει τα ελληνικά γράμματα», όπως είχε η ταπεινότης μου την τιμή να δηλώσει για σένα, όταν ρωτήθηκε από καλούς ανθρώπους, θεράποντες της ιστορίας μας - πες τους καταγραφείς, συναξαριστές, «Αλεξανδρινούς», έρχεται

απ’ τα πολύ παλιά η σκούφια του γένους μας - πες τον λαό, πολίτες, συμπατριώτες σου.

Στενοχωρήθηκα με όσα έπαθες στο Ιλιον.

Στενοχωρήθηκα όμως ακόμα περισσότερο με όσα άρχισες μετά να δηλώνεις.

«Δυστυχώς υπάρχει και φασισμός στη χώρα μας» είπες! Κι έχεις δίκιο! Είναι φασισμός να πάει το μεροκάματο στα 427 διά 25 ίσον 17 Ευρώ την ημέρα.

Είναι βία ή μάλλον βιασμός να είναι ο ένας στους δύο νέους άνεργος.

Το κόψιμο της σύνταξης του παππού και της γιαγιάς, το βαρύ χαράτσι που πρέπει να πληρώνουν ο πατέρας και η μάνα, τα νηστικά παιδιά στα χωρίς βιβλία σχολεία, όλα αυτά κι άλλα πολλά που έχουν βυθίσει τα περισσότερα ρωμέικα σπίτια σε βαθειά κατάθλιψη, ίσως να μην έχουν να κάνουν με τον φασισμό των μελανοχιτώνων,

αλλά έχουν οπωσδήποτε να κάνουν με τον φασισμό των καπιταλιστών (όχι μόνον των τοκογύφων, αλλά όλων).

Και βεβαίως, με τον φασισμό του πολιτικού προσωπικού που τους υπηρετεί, βάζοντας τα επιτόκια πάνω απ’ τους ανθρώπους - ανάμεσά τους, νομίζω, και η Αννα. Ή μήπως δεν ψήφισε κι αυτή το Μνημόνιο.

Θα μου πεις ότι εσύ δεν ψήφισες το Μνημόνιο, όπως ότι ούτε έχεις ψηφίσει ποτέ σου ΠΑΣΟΚ. Και πάλι δίκιο έχεις! Ούτε κι εγώ, εμένα όμως δεν με έχουν γιαουρτώσει -τουλάχιστον όχι ακόμα- γιατί;

(Βεβαίως, μηδένα προ του τέλους μακάριζε - αν κάποια στιγμή υποστώ κι εγώ, στο μέτρο του γραφία, την αποδοκιμασία των συμπολιτών μου, θα προσπαθήσω να καταλάβω το γιατί) - Ομως

τι σ’ τα λέω όλα αυτά, τα ξέρεις.

Στο σημείο αυτό να ξεκαθαρίσω ότι προσωπικώς είμαι κατά των γιαουρτιών και της μούντζας, όπως είμαι κι εναντίον της (χρήσιμης στην εξουσία) βίας των μπαχαλάκηδων, αυτών που καίνε το βιβλιοπωλείο του κ. Γεωργιάδη (και τον «βγάζουν» έτσι βουλευτή) ή αυτών (των ίδιων) που διαλύουν τις διαδηλώσεις

στέλνοντας ξανά και ξανά τον κόσμο σπίτι του τριάντα χρόνια τώρα.

Ομως, αγαπητέ μου Γιώργο, δεν είμαι κατά της βίας γενικώς, πιστεύω, όπως κι εσύ άλλωστε, ότι ενίοτε «η βία είναι η μαμή της Ιστορίας» και πάντως είμαι οπωσδήποτε υπέρ της δημόσιας αποδοκιμασίας - τη

βρίσκω πολύ δημοκρατική: Ιδιαιτέρως όταν διατυπώνεται με παρρησία και σθένος - αρχαίο κουσούρι κι αυτό, από όταν οι Αθηναίοι, ας πούμε, πέταγαν ζαρζαβατικά στους τραγωδούς ή τους κωμωδιογράφους αν έγραφαν «πατάτες» ή

γιούχαραν (επίσης μετά ζαρζαβατικών, πριν να τους εξορίσουν) όσους πολιτικούς διαπίστωναν οι πολίτες ότι προσπαθούσαν αν τους εξαπατήσουν.

Μερικές φορές οι πολίτες έκαναν λάθος - αλλά έτσι είναι η δημοκρατία, ένα τσαχπίνικο πολίτευμα που κάνει μεν λάθη, προσπαθεί όμως μερικές φορές τουλάχιστον να τα διορθώσει.

Εχεις λοιπόν για μιαν ακόμα φορά δίκιο, όταν επικαλείσαι τη Δημοκρατία, παρ’ ότι δεν αντιστέκεσαι σε όσους τώρα την καταλύουν

κουρελιάζοντας το Σύνταγμά της,

υπαγάγοντας τη χώρα σε Καθεστώς Κατοχής,

και καθιστώντας την Ελλάδα εκ νέου Φόρου Υποτελή.

Ομως, κι αυτά τα ξέρεις, δεν χρειάζεται να σου τα υπενθυμίσω εγώ, ούτε μεταξύ μας χωράνε δοκησισοφίες περί Χούντας, αυτές άφησέ τες για τις μαζορέτες και τα ντόμπερμαν του συστήματος που παθαίνουν ιερή φρίκη με τους «αγανακτισμένους» είτε

πολίτες στο Σύνταγμα είτε θεατές στην Επίδαυρο, αλλά δεν λένε λέξη για τα βάσανα του κόσμου (αυτά που τον έκαναν και τον κάνουν «αγανακτισμένο»). Τα ίδια παπαγαλάκια έχουν βγάλει τον σκασμό για τους Δυνατούς - πες τους νταβατζήδες, λαμόγια, φοροφυγάδες, αεριτζήδες.

Αυτοί τη δουλειά τους κάνουν, υπέρ των αφεντικών τους και ουδέν ακούουν, εσύ όμως, ένας καλλιτέχνης, πρόμαχος συχνά του λαού, σίγουρα ακούς τη βοή των επερχομένων.

Οταν όμως, παλιέ μου φίλε, ενώ ακούς τη βοή των επερχομένων εσύ σιωπάς, κραυγές, αιτιάσεις και μεγάλες φωνές των απελπισμένων θα λάβεις ως απάντηση.

Δεν θα σου έλεγα, «Γιώργαρε» των καλύτερων μας χρόνων, να σκύψεις το κεφάλι με σεβασμό μπροστά σε αυτούς που σε γιαούρτωσαν επειδή εσύ τους όπλισες το χέρι (δεν είμαστε δε και Χριστιανοί να πάμε να τους πλύνουμε τα πόδια), ούτε να στρέψεις και το άλλο μάγουλο, θα σου έλεγα όμως -αν μου το επιτρέπεις- να κλείσεις το στόμα σου και να ανοίξεις τα αυτιά σου. Για λίγο.

Ετσι σαν σε προσευχή στους ποιητές που έχεις τραγουδήσει κι αποδίδοντας, με ενός (μεγάλου) λεπτού σιγή, τιμές στους πληβείους για τους οποίους έχεις τραγουδήσει.

Ωστε, όταν ανοίξεις ξανά το στόμα σου να ανοίξουν ξανά και οι άνθρωποι τα αυτιά τους να σε ακούσουν κι όχι το στόμα τους για να σε αποπάρουν.

Μάλιστα με λέξεις βαρειές.

Ξέρω, και τελειώνω με αυτό, ότι ξέρεις κι εσύ πως δεν πρόκειται για «οργανωμένες μειοψηφίες» κι άλλα καταγέλαστα? τα ίδια μας τα έργα βλέπουμε κάθε μέρα που μας κάνουν τη χάρη οι θεοί να ξυπνάμε το πρωί,

τα ίδια, που, αν κλείσουμε μπροστά τους τα μάτια, θα αρχίσουν να μας κρατάνε ξάγρυπνους τη νύχτα - με τις «καλές κυράδες», όπως αποκαλούσαν τις Ερινύες οι αρχαίοι, να λεηλατούν την ψυχή μας...

Με την αγάπη μου, Σ.

Αδαμάντιος Πεπελάσης: Τελείωσε η εποχή που πρόσφερε πλούτο και ανθρώπινο πόνο

Παρασκευή, Μαρτίου 09, 2012
Την ημέρα που η Αθήνα υποδεχόταν το χιόνι, συναντήσαμε τον Αδαμάντιο Πεπελάση στο καταφύγιο του στη Φιλοθέη. Διαπρεπής οικονομολόγος, χρόνια καθηγητής σε αμερικανικά πανεπιστήμια και με μακρά θητεία στη διοίκηση τραπεζών, είχε το προνόμιο να διατελέσει συνεργάτης και φίλος όλων σχεδόν των πρωθυπουργών της Μεταπολίτευσης. Τους έζησε όλους από κοντά, τους συμβούλευσε και συγκρούστηκε μαζί τους. Ο ίδιος αρνήθηκε τη θέση του βουλευτή επικρατείας που του πρότεινε τόσο ο Κ. Καραμανλής όσο και ο στενός φίλος του, Α. Παπανδρέου. Η μαρτυρία του 90χρονου σήμερα διανοούμενου οικονομολόγου έχει διπλή σημασία. Αφενός, ξεκαθαρίζει το νέο οικονομικό και πολιτικό τοπίο που διαμορφώνεται. Αφετέρου, στο δεύτερο μέρος της κουβέντας μας, καταθέτει ενώπιον της ιστορίας, τις κρίσεις του για τις πολιτικές προσωπικότητες που σφράγισαν τη μεταπολιτευτική κακοδαιμονία μας. Ο λόγος του έχει ιδιαίτερη βαρύτητα καθώς δεν προέρχεται από έναν αριστερό διανοούμενο με την κλασική έννοια του όρου, αλλά από έναν φιλελεύθερο που βρισκόταν πολύ κοντά αλλά και τόσο μακριά από τα δώματα της εξουσίας. Η συνέντευξη ποταμός που μας παραχώρησε, σε μεγάλο βαθμό είναι απολογητική αλλά και απολογιστική. Αποδομεί εκ των έσω τον μύθο που περιέβαλλε τα πρόσωπα της νεότερης ελληνικής ιστορίας, απευθύνοντας ένα δριμύ κατηγορώ με βαρύτατους χαρακτηρισμούς στους δυο μοιραίους της οικογένειας Παπανδρέου με την οποία συνδεόταν φιλικά μέχρι λίγα χρόνια πριν. Τα ερωτήματα που θέτει είναι αμείλικτα και δεν γίνεται να μείνουν αναπάντητα. 
Εσείς δεν υπήρξατε ποτέ ένας τυπικός οικονομολόγος. Πάντα υπήρχε η διάσταση του πολιτισμού στη σκέψη και τη δράση σας. Οι άνθρωποι των καιρών μας βλέπουν ως ασυμβίβαστες αυτές τις δυο ενασχολήσεις, την οικονομία και τον πολιτισμό. Πώς συμβιβάζεται το προφίλ του οικονομολόγου με τις πολιτιστικές αγωνίες;
Νομίζω ότι αυτή η διάσταση της προσωπικότητάς μου αφενός με ζημίωσε προσωπικά, αλλά αφετέρου με βοήθησε στην κατανόηση και την ερμηνεία των κοινωνικών παραμέτρων στα οικονομικά. Οι οικονομολόγοι ποτέ δεν είχαν σχέση με τις τέχνες και τα γράμματα και όσοι είχαν τέτοιες ευαισθησίες ήταν πάντα εξαιρέσεις. Ο Κέινς, ανεξάρτητα από τη γνώμη που έχεις για την οικονομική θεωρία του, ζούσε χάριν της τέχνης. Και ο Άνταμ Σμιθ, αν τον διαβάσεις προσεκτικά, θα δεις ότι μιλάει για την αγωνία του ανθρώπου να κατανοήσει τους λόγους της ύπαρξής του. Πόσο μάλλον ο Μαρξ. Νομίζω ότι το μοντέλο του παραδοσιακού οικονομολόγου, όπως το γνωρίσαμε από τον 19ο αιώνα και που αναζητούσε τους τρόπους παραγωγής και αύξησης του πλούτου με τις λιγότερες δυνατές θυσίες, έχει τελειώσει.
Ο νέος οικονομολόγος που υπαινίσσεστε τι χαρακτηριστικά θα έχει;
Ο νέος οικονομολόγος που τώρα αναδύεται σιγά σιγά, όχι στην Ελλάδα όμως, θα πρέπει να βρει τις απαντήσεις στα θεμελιώδη ερωτήματα: Πως συμβιβάζεται η άνοδος της κοινωνικής δυσχέρειας με την αύξηση του πλούτου; Γιατί σήμερα που ο κόσμος παράγει περισσότερο υλικό πλούτο από ποτέ, τα νοσοκομεία όμως είναι γεμάτα από δυστυχισμένους ανθρώπους; Αυτό είναι το στοίχημα για τους νέους οικονομολόγους. Στην Ελλάδα είμαστε ακόμη δέσμιοι μιας πίστης στο ψεύτικο όραμα της Μεταπολίτευσης, να κάνουμε εύκολα και γρήγορα λεφτά.
Υφίσταται σήμερα μια τέτοια τάση σε κάποια πανεπιστήμια ή οικονομικές σχολές;
Υφίσταται, αλλά ακόμη μόνον ως τάση. Στο Λονδίνο, το Warwick, τα πανεπιστήμια της Ανατολικής Αμερικής και πολλά άλλα στις ΗΠΑ αρχίζουν και δημιουργούν έδρες που προσελκύουν νέους καθηγητές που ειδικεύονται σ’ αυτή την κατεύθυνση. Είναι μια ελπίδα αυτή η τάση, αλλά δεν ξέρω που θα καταλήξει. Σημασία έχει να ενσφηνωθεί γερά στην καρδιά της οικονομικής θεωρίας αυτή η κοινωνική διάσταση.
Βλέπετε να προδιαγράφεται συνολικότερα το τέλος μιας εποχής;
Νομίζω ότι το τέλος εποχής θεωρητικά έχει ήδη επέλθει. Διότι η εποχή αυτή που πρόσφερε τεράστιο πλούτο, υλικά αγαθά και την ωραία ιδέα της προόδου και της ανάπτυξης, πρόσφερε παράλληλα και τον ανθρώπινο πόνο.
Και κυριάρχησε το άγριο μοντέλο του Φρίντμαν και της Σχολής του Σικάγο.
Ο Φρίντμαν και η σχολή του ήταν μια πολύ αυστηρή και έντιμη ανάγνωση της αμερικανικής οικονομίας της εποχής. Όμως σε αυτή την ανάλυση δεν υπήρχαν τα ουμανιστικά στοιχεία που σήμερα τα θεωρούμε απαραίτητα νια μια ανθρώπινη και αποτελεσματική οικονομική δραστηριότητα. Ο Φρίντμαν ήταν μεγάλος δάσκαλος. Εμάς δεν μας έφταιξε κανένας Φρίντμαν. Στη Μεταπολίτευση δεν πήραμε τον δρόμο ούτε του φιλελευθερισμού ούτε του νεοφιλελευθερισμού. Πήραμε το δρόμο του ελευθερισμού. Για τη λεηλασία του πλούτου από φιλελεύθερους και σοσιαλιστές στην Ελλάδα δεν φταίει ούτε ο Φρίντμαν ούτε ο Μαρξ. Δεν πρέπει να κρίνουμε κανέναν στοχαστή ή συγγραφέα με βάση τα αισθήματα που προκαλεί σήμερα. Εγώ λέω στους φιλελεύθερους, φανταστείτε να μην είχε γεννηθεί ο Μαρξ. Πόσο φτωχότερος θα ήταν ο κόσμος. Η δαιμονοποίηση της θεωρίας είναι μεσαιωνική πρακτική, είτε προέρχεται από αριστερά είτε από δεξιά.
Ο Μαρξ βλέπουμε σήμερα να επικαιροποιείται εκατέρωθεν. Γίνεται επιλεκτική χρήση του και από τους φιλελεύθερους και από τους μαρξιστές διανοούμενους.
Ο Μαρξ ήταν δυτικός διανοούμενος και προχώρησε την οικονομική και κοινωνική σκέψη λίγο πιο πέρα. Εάν ο Μαρξ δεν πέσει στα χέρια ανόητων ανθρώπων, εκατέρωθεν όπως σωστά το είπατε, στον νέο κόσμο έχει σοβαρό λόγο η παρουσία του. Τα τελικά συμπεράσματα και οι υποθέσεις του Μαρξ βασίζονται στην ερμηνεία και στη διάσταση της ανθρώπινης αγωνίας για ζωή. Κάτι που δεν αφορά βέβαια τους οικονομολόγους από τα MIT και τα Harvard. Κάποτε ο οικονομολόγος, έως και τον Β’ Παγκόσμιο, ήταν η έκφραση της αγωνίας, ο διανοούμενος της κοινωνίας. Μετά όμως, όταν ο πλούτος επέπεσε με τεράστιους γδούπους επί της κοινωνίας, μεταλλάχθηκε.
Και τώρα έχουμε τους τραπεζίτες στην εξουσία.
Ναι, υπάρχει όμως μια διαφορά ανάμεσα στους Έλληνες και τους ξένους τραπεζίτες. Στην Ευρώπη και την Αμερική οι τραπεζίτες δεν έχουν γίνει θεσμοί, ενώ στην ιστορία μας, συνήθως, ο τραπεζίτης έπαιζε ρόλο θεσμικό που δεν ήταν εύκολο ή επιθυμητό για την πολιτική εξουσία να τον αφαιρέσει. Βέβαια, εγώ δεν νομίζω ότι ο τραπεζίτης Παπαδήμος θα μας βγάλει από την περιπέτεια, γιατί κυρίως βλέπει αυτά που λέγαμε πριν. Όμως στη δική μας περίπτωση δεν είναι καθόλου οικονομικό το ζήτημα. Πώς να τους εξηγήσεις ότι το υψηλότερο ΑΕΠ δεν μας ενδιαφέρει αν δεν συνεπάγεται πραγματική ανάπτυξη, αν δεν σκεφτόμαστε δηλαδή την ποιότητα και το περιεχόμενο του.
Μπορούσαμε να αποφύγουμε το Μνημόνιο;
Ναι, ναι, ναι…Το πιστεύω αν και δεν έχω τρόπο να το αποδείξω. Μπορώ όμως να καταθέσω τη διαίσθησή μου από την εξέταση του θέματος. Ό,τι λέω είναι προσωπικές εντυπώσεις. Ο Γ. Παπανδρέου, ο οποίος έδωσε χίλια δυο δείγματα της ανεπάρκειάς του να κυβερνά μια χώρα, για κάποιους λόγους που υποπτευόμαστε μερικοί από μας, έπρεπε να προσφέρει όσα του ζήτησαν ως αντάλλαγμα για αυτά που έλαβε στη δωροθήκη του προτού καν γίνει πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Εγώ δεν μπορώ να το τεκμηριώσω πλήρως, αλλά εν μέρει το τεκμηριώνω. Πώς αλλιώς ερμηνεύεται π πολιτική συμπεριφορά του; Εμένα δεν με καλύπτει η ερμηνεία ότι ήταν μόνο ανοησία και απερισκεψία. Μπορεί να ήταν και ανοησία, αλλά δεν ήταν μόνο. Υποψιάζομαι ότι έγιναν ανταλλαγές. Ο Γ. Παπανδρέου είπε πολλά ψέματα. Ο πατέρας του που ήταν μάστορας στο ψέμα αλλά ήξερε πώς να δουλέψει το μαστοριλίκι του, δεν άφησε τέτοια ίχνη να τον ακολουθούν. Και ρωτώ και απαιτώ μια πολιτική απάντηση: Γιατί τέτοιο τρέμουλο να αποκοπούμε από τη ρωσική ενεργειακή πολιτική; Ήταν ανάγκη να τορπιλίσουμε τα δυο σημεία της ρωσικής πολιτικής που ήταν γι’ αυτούς σημαντικά;  Ύστερα, η πρεμούρα με το Ισραήλ. Γιατί τέτοια επιμονή; Πως ερμηνεύεται το γεγονός ότι η πρώτη κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου είχε για υπουργό εξωτερικών έναν άγνωστο και ανόητο Έλληνα της Αυστρίας που έλεγε ψέματα ότι έχει πάρει το ντοκτορά του; Την ώρα του Μνημονίου, θα μπορούσαμε να ακολουθήσουμε την κακή πολιτική που ακολουθούσαμε δεκαετίες, χωρίς να περάσουμε στο ΔΝΤ. Δηλαδή, φέρε τώρα το δάνειο, κάλυψε τις ανάγκες σου και άσε τους άλλους να χτυπιούνται. Τα επιτόκια στην αγορά ήταν ακόμη ευνοϊκά. Προσπαθήσαμε να δανειστούμε από αλλού;  Ή μήπως με δηλώσεις περί διεφθαρμένου λαού στρώναμε τον δρόμο μας;
Είναι πολύ σοβαρό αυτό που καταθέτετε. Δηλαδή γνωρίζοντας τι σημαίνει για τον τόπο αυτή η πολιτική επιλογή ο Γ. Παπανδρέου προχώρησε με τέτοια επιπολαιότητα;
Ναι, έκανε ό,τι έκανε αδιαφορώντας για τον τόπο. Τι μεσολάβησε; Το χρήμα; Δεν θέλω να το πιστέψω. Γνωρίζω τον χαρακτήρα του ανθρώπου από παιδί δυο χρόνων. Η μαμά του και η γιαγιά Σοφία Μινέικο, μια αγία γυναίκα κατά τ’ άλλα, τον μεγάλωσαν με την ιδέα ότι είναι πρώτος. Παιδάκια όταν έπαιζαν με τον γιο μου και τις παρέες των φίλων τους στην Αμερική, που μέναμε στον ίδιο δρόμο, η Μαργαρίτα επέβαλλε τον Γιώργο ως αρχηγό της παρέας. Εμείς που ειρωνευόμαστε τον Γιωργάκη, δεν ξέραμε τι λέγαμε. Από αυτόν το βρήκαμε. Και όχι τυχαία. Το είχε επεξεργαστεί. Εγώ δεν μιλώ «καρατζαφέρεια» διάλεκτο, αλλά δεν επιτρέπω σε κανέναν Παπανδρέου ή Παπαδήμο να λέει είμαι εδώ για να σώσω την πατρίδα μου. Είναι υποκρισία αισχίστου είδους.
Η έξοδος από τo ευρώ τι σημαίνει;
 Όταν άρχισε αυτή η οδυνηρή δημόσια συζήτηση για το ενδεχόμενο να βγούμε από το ευρώ, είχα πει ότι θα ισοδυναμούσε με τη μικρασιατική καταστροφή. Και πολλοί καλόπιστοι άνθρωποι με ειρωνεύτηκαν. Τότε λειτούργησα σαν παραδοσιακός αναλυτής, με δεδομένα που δεν ίσχυαν στην περίπτωσή μας.
Είσαι λοιπόν ο πρώτος που το ακούς δημόσια. Ύστερα από τις γκανγκστερικές πιέσεις που ασκούνται πάνω μας και επειδή προβλέπω τι σημαίνει η «επιτυχία» των προγραμμάτων της τρόικας, εύχομαι η ελληνική κυβέρνηση να πει επιτέλους ένα όχι. Όσο περνάει ο καιρός και βλέπω πώς γίνεται η διαπραγμάτευση, πείθομαι ότι δεν θα μας πετάξουν έξω, γιατί δεν τους συμφέρει. Αν αρχίσει το ξήλωμα του ευρώ, και εμείς θα ταλαιπωρηθούμε, αλλά και οι συνέπειες για την Ιρλανδία, την Ισπανία και την Πορτογαλία θα είναι τεράστιες. Η Ε.Ε δεν είναι σε θέση τώρα να σχεδιάσει και να παρακολουθήσει μια τέτοια εξέλιξη. Άρα, ας βγει η κυβέρνηση και να πει ότι δεν δέχεται αυτά τα μέτρα, γιατί αυτά που ζητάνε είναι όσα μας βοήθησαν να έχουμε μια κοινωνία κακή μεν, αλλά λειτουργική.
Αν ήμουν Κουτρουμάνης θα έδινα ένα χαστούκι στον Τόμσεν!
Και τι θα γινόταν δηλαδή αν θύμωνε ο πρωθυπουργός και τον έδιωχνε; Δεν μπορούμε να πληρώσουμε ένα τέτοιο ανθρώπινο και ηθικό κόστος. Ακόμα και να μας έδιωχναν από το ευρώ, που το θεωρώ απίθανο, τι θα γινόταν χειρότερο από σήμερα; Καταλαβαίνουμε τι γίνεται τώρα στην ψυχή των νέων; Τι εθνική υπερηφάνεια και κολοκύθια να αισθανθούν; Πώς να μην μισήσουν την οργανωμένη κοινωνία και την οργανωμένη οικονομική δραστηριότητα;
Η χρεοκοπία τι θα σημαίνει πρακτικά για την καθημερινότητα του πολίτη; 
Η χρεοκοπία ασφαλώς είναι ένας μοχλός πίεσης, αλλά πολλά πράγματα στον κοινωνικό βίο δεν είναι ανάγκη να συμβούν για να υποστείς την επίδρασή τους. Αν φοβόμαστε τη χρεοκοπία είναι περίπου σαν να έχει γίνει. Έτσι λοιπόν εγώ λέω τώρα καλύτερα να παίξουμε αυτό το σενάριο και να υποστούμε την όποια κύρωση. Είτε κάνουμε τώρα όλα όσα μας λένε είτε όχι, βλέπω ότι αρχές του καλοκαιριού ο τόπος αυτός θα παραδέρνει κοινωνικά. Δεν είναι δυνατόν να συμβεί αλλιώς, διότι μέσα σε λίγα χρόνια μια κοινωνία μικροεμπόρων μικροεπιχειρηματιών και μικροκαλλιεργητών έγινε κοινωνία καταναλωτών.
Πώς κρίνετε τη στάση του ελληνικού λαού; Αδράνεια ή ωριμότητα;
Ούτε ωριμότητα είναι ούτε αδράνεια. Πιστεύω ότι δούλεψαν πολύ καλά τα τεχνάσματα για τη συνενοχή. Πειστήκαμε από τον Τόμσεν και την τρόικα ότι δεν γίνεται αλλιώς. Σ’ αυτό συνέβαλε και ο Παπανδρέου που επί ενάμιση χρόνο έλεγε αυτά. Έρχεται τώρα και ο Παπαδήμος και πιο έγκυρα και πιο πειστικά επαναλαμβάνει τα ίδια και χειρότερα.
Τα τελευταία χρόνια προσέχετε με περισσότερο ενδιαφέρον τον λόγο που επιχειρεί να αρθρώσει η Αριστερά. Ποια γνώμη έχετε γι’ αυτή;
Προσωπικά έχω ρομαντικούς δεσμούς με την Αριστερά, παρότι δεν ήμουν ποτέ αριστερός. Μόνο όταν ήθελα να ενοχλήσω τον πατέρα μου και τους προύχοντες του χωριού αγόραζα και επιδείκνυα τον Ριζοσπάστη, σαν ερχόταν το τρένο από την Αθήνα. Και ο διάολος να με πάρει αν καταλάβαινα τι λέει ο Ριζοσπάστης. Το 1940 το καλύτερο κομμάτι του ελληνικού λαού ήταν σ’ αυτό το χώρο, του ΕΑΜ. Όποιος Έλληνας ήξερε να διαβάζει δυο γράμματα ήταν εκεί. Αργότερα όμως οι πολλαπλές ηγεσίες άφησαν μετέωρο αυτόν τον κόσμο και τον έσυραν σε πικρίες. Με τον Χαρίλαο όμως είχαμε μια ωραία σχέση. Δυστυχώς σήμερα η Αριστερά στον τόπο μας δεν προσφέρει την υπηρεσία που πρόσφερε κάποτε το ΕΑΜ. Εγώ λοιπόν φιλικά λέω στο ΚΚΕ να πάνε στη Λατινική Αμερική να ακούσουν πώς μιλάνε εκεί οι κομμουνιστές, τι λόγο αρθρώνουν. Από το ΚΚΕ δεν έχω ελπίδα να δουν τον κόσμο όπως είναι. Αντιλαμβάνομαι όμως ότι ο Τσίπρας και ο Κουβέλης έχουν δημιουργήσει προσδοκίες. Μακάρι! Όμως δεν βλέπω ένα σύγχρονο και εφαρμόσιμο πρόγραμμα αριστερής κατεύθυνσης. Δεν βλέπω κάποια προσωπικότητα στην Αριστερά που να μπορεί να διατυπώσει θέσεις με την καθαρότητα ενός Ηλιού. Αν είχαμε σήμερα μια άλλη Αριστερά, σύγχρονη και κινούμενη παράλληλα με τα προβλήματα του τόπου, θα ήταν πολύ αλλιώτικα. Κι αυτό είναι μια κακή στιγμή για την ελληνική πολιτική ζωή.
Ποιες είναι οι βαθύτερες διαστάσεις της κρίσης; 
Μια κρίση του μεγέθους της σημερινής δεν μπορεί ποτέ να είναι μόνον οικονομική. Στην Ελλάδα τουλάχιστον, στο βάθος των πραγμάτων δεν είναι οικονομική. Βεβαίως έχει οικονομική διάσταση. Όμως, το ζήτημα εδώ δεν ήταν ότι φτιάχτηκαν πολλά σπίτια και δεν πουλιούνται. Κάπου αλλού βρίσκεται η αιτία, αλλά εκεί δεν την αναζητάμε, γιατί δεν μας συμφέρει, δεν μπορούμε να διαχειριστούμε τα ερωτήματα. Εγώ το λέω και ξαφνιάζονται οι φίλοι μου, ότι το πρόβλημά μας σήμερα δεν είναι οικονομικό, είναι πρωτίστως κοινωνικό και πολιτιστικό.
Αυτό θα πει ότι τη ρίζα της παθογένειας πρέπει να την αναζητήσουμε στο πρόσφατο ιστορικό παρελθόν. Εσείς που ζήσατε από κοντά σχεδόν όλους τους πρωθυπουργούς της Ελλάδας από τη Μεταπολίτευση και πέρα, πώς θα κατανέματε, καταθέτοντας ενώπιον της ιστορίας, τις ευθύνες των προσώπων για το σημερινό αδιέξοδο; 
Έχω πει και παλιότερα ότι ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε την ευκαιρία που δεν είχε ούτε ο Καποδίστριας, ούτε ο Τρικούπης, ούτε ο Βενιζέλος. Όταν πήρε την εξουσία το 1981, είχε μαζί του τον λαό, είχε ικανούς ανθρώπους να τον υποστηρίζουν, είχε την ανοχή της κοινωνίας, αλλά και χρήμα από τις Βρυξέλλες. Και επιπλέον είχαμε πιστέψει ότι το σπουδαίο μυαλό του ήταν το μέλλον της σκέψης για τον τόπο. Από αυτή την άποψη είναι τεράστια η ευθύνη του για το σημερινό κατάντημα. Τώρα πια με αφορμή τον Ανδρέα έχω καταλήξει στο συμπέρασμα ότι στην πολιτική δεν φτάνει η πρόθεση ούτε η αντίληψη. Θέλει και προσωπικό θάρρος.
Δεν είχε ο Ανδρέας προσωπικό θάρρος;
Δεν το εφάρμοσε ποτέ. Θα σου δώσω ένα παράδειγμα. Ο Ανδρέας πήγε στην Αμερική και σε όλη την διάρκεια του πολέμου και μετά, γύρω στο ’60, ήταν στα πανεπιστήμια και δίδασκε, μάθαινε, έβλεπε. Δηλαδή η ανωτάτη παιδεία δεν ήταν μια κουβέντα γι αυτόν. Ήταν βίωμα. Τότε στην Αμερική η εκπαίδευση ήταν οργιές μπροστά απ’ ό,τι στην Ευρώπη. Λοιπόν εγνώριζε καλύτερα από κάθε άλλον τι έπρεπε να κάνει στην οικονομία, την παιδεία, τον πολιτισμό. Και τι έκανε; Σε τίνος χέρια τα άφησε;  Αν δεις ποιοι ήταν υπουργοί παιδείας στις πρώτες κυβερνήσεις και τι θεσμικά μορφώματα κατασκεύασαν θα καταλάβεις πολλά!
Πώς το ερμηνεύετε αυτό;
Αυτό που θα σου πω είναι για μένα η ερμηνεία της συνολικής αποτυχίας του Παπανδρέου. Γιατί όταν μιλάμε για αποτυχία κάποιου πρωθυπουργού εννοούμε συγκριτικά των όσων μπορούσε να κάνει.
Ο Ανδρέας σε πολλές περιόδους της πρωθυπουργίας ή της πολιτικής του ζωής δεν ενδιαφερότανε. Δεν του καιγότανε καρφάκι. Ήτανε μέσα στη διαδικασία της καλοζωίας και της καλοπέρασης. Ο καλός πρωθυπουργός και ηγέτης όμως πρέπει να έχει και κάτι από τη στόφα του ορθόδοξου μοναχού. Του ανθρώπου που όλα τα βάζει στην άκρη και τον ενδιαφέρει μόνον πώς θα πάει η χώρα μπροστά. Και αυτά δεν συνέβησαν στην περίπτωση του Ανδρέα. Θα ήμουν ο τελευταίος που θα κατηγορούσα κάποιον για τις ερωτικές του υπερβολές. Όμως ο Ανδρέας έκανε όσα έκανε για να καλύψει την πολιτική απραξία του. Όταν είμαστε στην Αμερική δεν ήθελε να ακούσει τη λέξη Ελλάδα, δεν του άρεσε. Ποτέ δεν δέχτηκε την πρόσκληση των Ελλήνων φοιτητών και νεαρών καθηγητών να πάμε τη Μεγάλη Παρασκευή στον επιτάφιο. Ποτέ δεν ήρθε στο προξενείο στη γιορτή της 25ης Μαρτίου. Θα πείτε, τι επιχειρήματα είναι αυτά. Αυτά καθαυτά δεν αποδεικνύουν τίποτα. Αλλά σκεφτείτε τι σημαίνει αυτό για τον άνθρωπο που αργότερα θα κυβερνούσε τη χώρα.
Οι σχέσεις σας μαζί του πότε κλονίστηκαν; 
Θα σας δώσω για την ιστορία ένα παράδειγμα διάλυσης των ηθών από αυτά που ήταν συνήθη. Ένας από τους πρωιμότερους και σοβαρότερους λόγους διάρρηξης των σχέσεων αγάπης και εμπιστοσύνης με τον Ανδρέα ήταν ότι με πίεζε, αυτός και το περιβάλλον του, να υπογράψω ένα απαράδεκτο δάνειο το 1964 στην εταιρία ΒΟΚΤΑΣ, που παρήγε τότε κοτόπουλα. Βίαιοι καβγάδες με τον Ανδρέα και το δάνειο δεν δόθηκε. Ήμουν υποδιοικητής της Αγροτικής Τράπεζας με διοικητή τον Βγενόπουλο. Κάθε φορά που το σκέφτομαι, χαμογελάω. Του έλεγα ότι όσο κι αν σου προκαλεί γέλωτα, προστατεύω κι εσένα. Τι μου είπε;  Εσύ δεν έχεις καταλάβει ότι είσαι εκεί για να υπηρετείς τα συμφέροντα της οικογένειας Παπανδρέου.
Του χα επισήμαιναν άνθρωποι τότε; Παρατηρήσεις δεχόταν;
Όταν ήρθε στην Ελλάδα ο Ανδρέας, ήρθαμε μαζί από το ίδιο σχολειό και κάναμε υποτίθεται την ίδια δουλειά. Μπορώ να πω ανεπιφύλακτα ότι τα λέγαμε όλα μεταξύ μας. Λοιπόν όταν του έκανες κριτική, δεν ήθελε να ακούσει. Ή άκουγε εσένα που θα πήγαινες να του μιλήσεις και σου έλεγε ποιος ο τάδε;  Ξέρεις τι λέει για σένα;  Και άρχιζε μια ιστορία για να δημιουργήσει χώρο δυσπιστίας σε ό,τι προσπαθούσα να του πω. Όχι, ο Ανδρέας δεν έδειξε τη σοφία και το ήθος για έναν άνθρωπο που βρέθηκε στη θέση να διοικεί έναν λαό.
Ποια είναι η κληρονομιά που άφησε στον τόπο ο Ανδρέας; 
Πολλοί έλεγαν, εγώ θα ψηφίσω ΠΑΣΟΚ γιατί μου φέρνει ψωμί και παρατήστε με. Ο Ανδρέας τελικά είχε προσδεθεί στην ιστορία ότι δίνει λεφτά στους μη προνομιούχους και τους βάζει στην εξουσία. Και αυτή θα πουν οι υποστηρικτές του ήταν η μεγάλη του προσφορά. Αλλά έγινε τόσο άτσαλα και χυδαία που ακυρώνεται. Η ιστορία θα καταγράψει τελικά τη ζημιογόνο συμπεριφορά του. Γιατί μετά από τον Ανδρέα με ιστορικούς υπολογισμούς έρχεται αυτή εδώ η καταστροφή. Ο Ανδρέας ήταν αυτός που δημιούργησε τη βάση όσων τραβάμε σήμερα.
Ο Κ. Καραμανλής ο πρεσβύτερος πώς θα μείνει στην ιστορία;
Πείτε ό,τι θέλετε για τον Καραμανλή και εγώ έχω πει πολλά. Και τον κατηγόρησα και όταν ήμουν διοικητής της τράπεζας ότι δημιούργησε βιομηχανίες και οικονομικές δραστηριότητες που δεν μπορούσαν να σταθούν παρά μόνο για λίγα χρόνια. Όμως, από την άλλη πλευρά, αναγνωρίζω ότι κατόρθωσε τότε να δαμάσει και να ελέγξει τον βαθμό καθυστέρησης της διοίκησης και του κράτους. Με ποιους θα το έκανε; Πέντε ανθρώπους είχε άξιους και πάλι καλά που έφτιαξε κυρίως τα αγροτικά εργοστάσια και τις βιομηχανίες στο βορρά και κινήθηκε η οικονομία. Η ιστορία θα τον αποτιμήσει θετικά επιπλέον για την ένταξή μας στην ΕΟΚ, παρά του Ανδρέα τη διαφωνία. Κάποια φορά μας κάλεσε ο Έβερτ στο κτήμα του. Ο Καραμανλής με πάθος όλο το βράδυ σταύρωνε τον Έβερτ για το πως θα κλείσει ο προϋπολογισμός. Δεν θέλω ούτε μια δραχμή έλλειμμα του φώναζε.
Γιατί απέτυχε ο εκσυγχρονισμός του Σημίτη;
Γιατί δεν ήταν εκσυγχρονισμός. Η οχταετία Σημίτη ήταν κάτι αλλιώτικο. Ο εκσυγχρονισμός του δεν επιδέχεται ορισμού. Δεν εκσυγχρόνισε σχεδόν κανέναν από τους μεγάλους θεσμούς. Και η οικονομία αφέθηκε ελεύθερη να συνεχίσει τον δρόμο που είχε πάρει πριν και συνέχισε μετά. Σε ποιον τομέα μπήκε το μαχαίρι στο κόκαλο; Σε ποιον τομέα έγινε παραγωγικότερη η οικονομία; Δεν υπήρξε σε αυτόν τον εκσυγχρονισμό ένα περιεχόμενο που να δονεί την ψυχή των πολιτών. Το να γίνονται καταγγελίες και να λέει ο Σημίτης πήγαινε στον εισαγγελέα, δεν είναι πολιτική. Τι πάει να πει αυτό; Κανένα από τα νέα οικονομικά ήθη που εισήχθησαν δεν συντονιζόταν με τις βασικές δημοκρατικές αρχές της κοινωνικής δικαιοσύνης, του αυτόματου ελέγχου των λειτουργιών της οικονομίας κ.λπ. Τι από αυτά συνέβη; Άλλο παράδειγμα. Ξέρεις μπορεί να πληγωθεί πολύ κανείς κοιτάζοντας εκείνη την περίοδο λίγο πριν και λίγο μετά, που μιλούσαμε για ισχυρή Ελλάδα. Που ήταν αυτό το πράγμα; Μόνο στη γλώσσα όσων τα έλεγαν. Διότι όταν μιλάς για την ισχυρή οικονομία πρέπει να γνωρίζεις και ο Σημίτης δεν γνώριζε. Άλλο να γνωρίζεις ακαδημαϊκά τα οικονομικά, με στενή τεχνοκρατική αντίληψη και άλλο να αντιλαμβάνεσαι την ροή και την μεταβολή των οικονομικών ως ένα φαινόμενο που επηρεάζει και επηρεάζεται από τη ροή της κοινωνικής ζωής. Κι αυτό είναι ένα πρόβλημα όλων των πολιτικών μας. Ίσως γιατί αυτό το ύφος τους ταίριαζε επειδή εμπεριείχε πολλή επίδειξη και ναρκισσισμό. Αλλά η οικονομία έχει τους δικούς της κανόνες και τη δικιά της διαδρομή. Κι αυτό δεν το καταλαβαίνουν. Όταν ένα βράδυ στο σπίτι του Αντώνη Σαμαράκη είπα στον Σημίτη γιατί άφησες τον Παπαντωνίου, που εγώ με τον Γιάννο ήμουν φίλος και του κήρυξα πόλεμο, να λέει αυτές τις ανοησίες, μου λέει: Διαμαντή είναι δυνατόν να γράφεις ότι ακόμη έχουμε ξύλινα πόδια και να μη βλέπεις την ευημερία γύρω μας;  Εγώ του μιλούσα ως οικονομολόγος και εκείνος απαντούσε σαν λογιστής. Και δεν νομίζω ότι με κορόιδευε.
Για τον Βενιζέλο, σήμερα πια, τι γνώμη έχετε;
Τον Βενιζέλο τον πλήρωσα ακριβά. Και τώρα που απολογούμαι δεν έχω καλά επιχειρήματα. Ήμουν ένας από τους έξι διανοούμενους το 2007 που δεν κρατιόμασταν και τον στηρίξαμε. Σήμερα θα σου πω όμως, αλίμονο στη χώρα που διοικείται από Βενιζέλους, από ανθρώπους που είναι ασυγκράτητοι και διψούν για επιβεβαίωση και αξιώματα. Πρώτα απ’ όλα δεν καταλαβαίνει πολλά από τα πράγματα που γίνονται σήμερα στον διεθνή οικονομικό χώρο και είναι υπουργός οικονομικών. Στις Βρυξέλλες δεν φαίνεται να περνάει τις εξετάσεις. Θα μου πεις είναι καλύτερος από τον Λοβέρδο και τον Χρυσοχόΐδη. Φαντάσου πού έχει φτάσει το επίπεδο του πολιτικού προσωπικού.
Από πού να περιμένουμε την ελπίδα;
Φοβάμαι. Πολλοί άνθρωποι και αγαπημένοι φίλοι μου, δεν μπορούν να αποφύγουν τον εναγκαλισμό με το ονειρώδες. Εγώ όμως δεν βλέπω πώς θα επανέλθει η κοινωνική ηρεμία σ’ αυτόν τον τόπο. Με βασανίζει αυτή η απαισιόδοξη σκέψη. Κάναμε λάθη, ναι. Σε αυτό το παιχνίδι της Ευρώπης έπρεπε να τηρήσουμε τους κανόνες και εμείς εσκεμμένα και με κομπασμό και υπερηφάνεια δεν το κάναμε. Κι όλα αυτά αληθινά, ελεεινά και τρισάθλια. Αμαρτήσαμε ναι, αλλά όχι κι έτσι. Οι κύριοι στις Βρυξέλλες αφού ήξεραν ότι λειτουργούσαμε έτσι γιατί μας άφηναν τόσα χρόνια; Γιατί δεν μας νουθέτησαν, δεν μας συγκράτησαν; Οι πολιτικοί διέφθειραν περαιτέρω την κοινωνία μας και τώρα μια διεφθαρμένη κοινωνία αρνείται να κάνει αυτό που πρέπει. Αυτά έπρεπε να πει ο Πάγκαλος. Τα φάγανε, ναι, αλλά μαζί όχι. Με διέφθειρες, με έμαθες πώς να έρχομαι σε σένα όταν χρειάζομαι κάτι, να αναζητώ το βόλεμα και τώρα τι θέλεις από μένα;
Η μεγαλύτερη ανησυχία σας ποια είναι;
Αν στο πω θα γελάσεις. Όχι εσύ. Ο αναγνώστης μας… Φοβάμαι για το έθνος! Ο Γιάννης Σακελλαράκης, ένας διαπρεπής αρχαιολόγος που, για ευνόητους λόγους, δεν έγινε ποτέ καθηγητής στην Ελλάδα, ήταν δεμένος με τούτα τα χώματα. Ο αναγνώστης σου θα αναρωτηθεί τι θα πει, στα 2012, δεμένος με τα χώματα. Δεν ξέρω. Ό, τι καταλαβαίνει ο καθένας. Μου έλεγε ο Γιάννης, ρε συ Διαμαντή τόσα χρόνια σκάβω και ανακαλύπτω όλα αυτά τα ευρήματα. Ξέρεις πού καταλήγω; Ίδιοι μασκαράδες ήταν κι αυτοί όπως κι εμείς, αλλά ήταν και κάτι άλλο. Είχανε ψυχή. Αυτό εννοώ λέγοντας ότι φοβάμαι για το έθνος. Αυτό το έθνος το έμαθα στην πρώτη δημοτικού και από τη μάνα μου. Ας μου πει κάποιος τι άλλο έχουμε τούτη τη στιγμή της συμφοράς να μας κρατήσει. Εγώ δεν πρόκειται να πάρω μια σημαία και να βγω στους δρόμους και να φωνάζω ζήτω η Ελλάς και ζήτω το έθνος. Ξέρω όμως πως κάτι μέσα στην ψυχή μου αναστατώνεται. Αυτό φοβάμαι ότι χάθηκε, χάνεται. Λυπάμαι που όταν γκρινιάζουμε για την κρίση φτάνουμε μέχρι εκεί που πάει το άτομό μας. Αυτούς τους Έλληνες φοβάμαι που αλλάξανε μέσα σε είκοσι χρόνια αξίες και ιδανικά.

Πηγή: 'Περιοδικό Μόνο',Του Κώστα Καραβίδα,Φεβρουαρίου 16, 2012

Το Πασοκονουδού και το ΚΚΕ

Παρασκευή, Μαρτίου 09, 2012
Ο πρωτογονισμός που η ηγεσία του ΚΚΕ προσεγγίζει κάθε οικονομικό (π.χ. κίνημα της πατάτας) ή κοινωνικό ζήτημα (π.χ. κίνημα πλατειών, ναρκωτικά) είναι αποτέλεσμα της πολιτικής και επιστημονικής ανεπάρκειας των στελεχών του να αντιμετωπίσουν τα σύνθετα προβλήματα της εποχής. Η βασική θεώρησή τους, πως τίποτε δεν λύνεται στον καπιταλισμό και όλα θα λυθούν στον σοσιαλισμό, τους αυτοαπαλλάσσει από την υποχρέωση μελέτης και την ανάγκη διατύπωσης προτάσεων. Τούτη τη φορά όμως ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο και προσέβαλαν βαθύτατα τον παραγωγικό κόσμο της αγροτικής οικονομίας. Θορυβημένη από την οργή των αγροτών, όταν η σοφή καθοδήγηση του κόμματος αποδοκίμασε και ειρωνεύτηκε το κίνημα διανομής αγροτικών προϊόντων από τον παραγωγό στον καταναλωτή, η ηγεσία του ΚΚΕ καταφεύγει στην ταχυδακτυλουργία της παρανόησης και της διαστρέβλωσης των θέσεών της.

ΣΤΗΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ της Δευτέρας έγραφαν: “Ο στόχος προβολής του 'κινήματος της φθηνής πατάτας' είναι ίδιος με εκείνον της προβολής του λεγόμενου κινήματος των πλατειών. Αποπροσανατολισμός των μικρών φτωχών αγροτών παραγωγών, απομάκρυνσή τους από το αγροτικό κίνημα με προσανατολισμό ρήξης με τα μονοπώλια και την Ε.Ε.”. Στον χθεσινό “Ριζοσπάστη” διευκρινίζουν σε κείμενο με τίτλο "Προσπάθεια παρερμηνείας των θέσεων του κόμματος". Γράφουν. “Οι μορφές όπως το 'κίνημα της πατάτας' έχουν πολύ περιορισμένες δυνατότητες και δεν λύνουν το πρόβλημα της εκμετάλλευσης της αγροτιάς από το κεφάλαιο...”.

ΑΚΟΥΣΕ κανείς από κάποιον αγρότη από όσους φιλοξένησαν τα τηλεοπτικά ρεπορτάζ, πως με αυτόν τον τρόπο λύνεται το πρόβλημα της εκμετάλλευσης της αγροτιάς; Ασφαλώς μέσα στην άγρια ύφεση κάθε επαγγελματίας ψάχνει λύσεις επιβίωσης αναζητώντας τρόπους να σώσει τη σοδειά του. Αυτό το κίνημα μπορεί να μην είναι οργανωμένο αλλά στέλνει μηνύματα. Στο χέρι των αγροτών είναι να τα οργανώσουν και υποχρέωση και συμφέρον της κοινωνίας είναι να τα ενισχύσει. Απλά το ΚΚΕ φοβάται ότι δεν ελέγχεται από την αλάνθαστη καθοδήγηση ποντάροντας για την ενίσχυσή του μόνο ή κυρίως στην απελπισία και την φτώχεια. Δεν νομίζω πως έχει νόημα να ασχοληθούμε περισσότερο με την ηγεσία του σημερινού ΚΚΕ. Ο κόσμος αργά ή γρήγορα θα καταλάβει πως χρησιμοποιείται ως πειραματόζωο σε μια γραμμή που παραπέμπει, στην μετά θάνατο σοσιαλιστική ευτυχία.

ΤΟ ΜΟΝΟ σίγουρο είναι πως όλοι οι αγρότες είτε κινούνται στην κατεύθυνση του “κινήματος της πατάτας” είτε όχι, είναι υποχρεωμένοι να οργανωθούν να συντονιστούν με κοινωνικά δίκτυα και φορείς για να αντιμετωπίσουν τα πανίσχυρα αλλά απαραίτητα στο εμπόριο δίκτυα εμπορίας και διανομής. Στην τοπική μικροκλίμακα αυτό δεν είναι πολύ δύσκολο και η εμπειρία από τις ευρωπαϊκές χώρες Βρετανία και Γαλλία, όπου έχουν μεγάλη επιτυχία οι AMAP, δείχνει τον δρόμο. Όμως όταν θες και χρειάζεσαι θεαματική βελτίωση των της ποιότητας και της ανταγωνιστικότητας των αγροτικών και κτηνοτροφικών προϊόντων και αναζητείς βίζα στις αναπτυγμένες ευρωπαϊκές αγορές, πρέπει να είσαι δυνατός και έτοιμος να εξασφαλίσεις στρατηγικές συνεργασίες ή και να δημιουργήσεις δικά σου εμπορικά δίκτυα διανομής.

ΤΕΡΑΣΤΙΟ έργο, δύσκολο στοίχημα, που για να κερδηθεί απαιτεί κυβέρνηση με βούληση και όραμα εθνικής ανάπτυξης. Με αυτούς που ξεπουλάνε τα πάντα και κατεδαφίζουν την έρευνα, διαλύουν τον χρηματοπιστωτικό πυλώνα που μπορεί και πρέπει να στηρίξει την αγροτική ανάπτυξη, ασφαλώς δύσκολα θα βρεθεί λύση μακράς πνοής. Το Πασοκονουδού που σχεδιάζεται για να συνεχίσει την πολιτική που έχουν επιβάλει οι δανειστές δεν προτείνει τίποτα. Το ίδιο κάνει και το ΚΚΕ. Η ζωή όμως είναι σκληρή και η κοροϊδία αυτή γίνεται αντιληπτή. Πώς θα δημιουργηθούν οι συνθήκες ανατροπής των πολιτικών υποτέλειας από όπου και αν προέρχονται, αν η συντριπτική πλειονότητα του κόσμου της εργασίας, των υπηρεσιών των επιστημών των τεχνών και του πολιτισμού, δεν ενώσουν τις δυνάμεις τους στον αγώνα για τη σωτηρία και προκοπή του τόπου;

Πηγή: 'Αυγή',Χρήστου Δημήτρης
Ημερομηνία δημοσίευσης: 07/03/2012

d.xristou@avgi.gr

Αντικομμουνιστικές πατάτες με καπιταλιστικές ρίζες

Παρασκευή, Μαρτίου 09, 2012

Καντάρια από αντικομμουνιστικές πατάτες με καπιταλιστικές ρίζες στο σύστημα της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, οι οποίες προέρχονται από τον ιμπεριαλιστικό σπόρο του Νευροκοπίου και διατίθενται από τους γνωστούς - άγνωστους εθελοντές της αντίδρασης, προσπαθούν να μας αποπροσανατολίσουν από το πραγματικό νόημα της πατατοφαγίας!
Είναι ολοφάνερο ότι πρόκειται για αμερικανικού τύπου πατάτες, γιατί ως γνωστό η πατάτα έχει αντιδραστικό παρελθόν και την εισήγαγαν στην Ευρώπη προ-ιμπεριαλιστές τυχοδιώκτες.
Επίσης είναι γνωστό ότι η πατάτα στην Ελλάδα επιβλήθηκε από τον Καποδίστρια, επαίσχυντο πράκτορα του τσαρικού καθεστώτος.
Η πρωτοφανής προδοτική πρωτοβουλία μειοψηφικής ομάδας πολιτών να αυτενεργήσουν δίχως την απαιτούμενη επαναστατική άδεια αυθεντικότητας που εκχωρείται από τον Περισσό, αποτελεί περίτρανη απόδειξη ότι το κίνημα της πατάτας είναι υποκινούμενο από τις διεθνείς ιμπεριαλιστικές αγορές.
Είναι προφανές επίσης ότι πρόκειται για πατάτες γενόσημες, προβοκάτσια της ξένης και ντόπιας πλουτοκρατίας, που θα έχει καταστροφικές συνέπειες στα στομάχια των αγνών προλεταρίων της εργατικής τάξης.
Αυτή η καπιταλιστική φύτρα πατάτας που κυκλοφορεί ελεύθερη δίχως το κομματικό καπέλωμα και το καπέλο του μεσάζοντα, αυτή η πατάτα που αλλοιώνει την αυθεντική γεύση του λαϊκού κινήματος, δεν θα περάσει!
Κάθε πατάτα που δεν διακινείται από το ΠΑΜΕ αποτελεί κίνδυνο για την υγεία του λαού κι είναι μια ακόμα επίθεση της άρχουσας τάξης και των λακέδων της, των μεσαζόντων και των λοιπών παρασίτων του συστήματος ενάντια στις αγνές αγωνιστικές ΠΑΤΑΤΕΣ του Περισσού.

Πηγή: ΞΕΝΟΦΩΝ Α. ΜΠΡΟΥΝΤΖΑΚΗΣ - 'το Ποντίκι' 6/3/2012

Για την τιμή της... πατάτας

Παρασκευή, Μαρτίου 09, 2012
Μια απάντηση στην άποψη του ΚΚΕ για το... κίνημα της πατάτας, του συνάδελφου Γιώργου Γκαραγκούνη (3/3/2012):

Ε, όχι καλέ μου φίλε. Περισσότερο ενοχλεί το γεγονός ότι κάθε τέτοια κίνηση από τους πολίτες δεν καπηλεύεται ούτε καπελώνεται από κανένα μα κανένα κόμμα.

Ενοχλεί την κυβέρνηση, γιατί καταλαβαίνει ότι αν κάποιοι κατανοήσουν ότι μαζί ο ένας με τον άλλον έχουν δύναμη και τα καταφέρνουν με συνένωση και συνεννόηση, μετά θα ακολουθήσει άλλο κίνημα από αυτό "της πατάτας". Όχι των αγανακτισμένων, αλλά των αποφασισμένων πολιτών.
Ενοχλεί την αντιπολίτευση, γιατί αυτό που θα μπορούσε να εκμεταλλευθεί κομματικά της ξεφεύγει, γυρίζοντας την πλάτη στην όποια τέτοια κομματική προσπάθεια.

Ενοχλεί αν θέλεις και το ΚΚΕ, ένα κόμμα που δυστυχώς όλα αυτά τα χρόνια ξόδευε τις δυνάμεις του προσπαθώντας να κατεβάσει τον κόσμο στους δρόμους (αλλά υπό τη δική του σκέπη) και στάθηκε ανάξιο να οργανώσει κάτι αντίστοιχο μ' αυτό που γίνεται τώραακομμάτιστα: Να οργανώσει τους αγρότες, παραγωγούς, κτηνοτρόφους - μέλη του, ώστε να προσφέρουν τα προϊόντα τους απ' ευθείας σε κοινωνικά παντοπωλεία (υποστηριζόμενα ως οργάνωση κι όχι ως επιχείρηση κι αυτά από το ΚΚΕ), ώστε να λειτουργήσει ως σύστημα - φάρος ενάντια στην ασυδοσία και στην αισχροκέρδεια.

Αυτή θα ήταν κίνηση - ματ, θα έδειχνε στον κόσμο την αποφασιστικότητα του κόμματος ναβοηθήσει πραγματικά τους πολίτες και θα υπήρχε αντιστοιχία στα λόγια και στα έργατου καθενός. Οι πολίτες θα έβλεπαν στηνοργάνωση του ΚΚΕ το αντίβαρο της πολιτικήςκι επιχειρηματικής σαπίλας και τηναποφασιστικότητα που θα ήθελαν να έχει μιακυβέρνηση για τον τόπο. Θα ξέρανε πέρανπάσης αμφιβολίας τι να επιλέξουν στιςεπόμενες εκλογικές διαδικασίες. Τι ναπεριμένει ο κόσμος; Επανάσταση, ΓιούριαΑδέρφια να φάμε τον εχθρό; Δεν είναιπόλεμος στο καπιταλιστικό σύστημα ηαυτοοργάνωση των πολιτών;

Και τώρα; Τώρα οι Έλληνες μη βλέποντας κάτιουσιαστικό, απτό, που να τους βοηθά στηνκαθημερινότητά τους, στρέφονται σ' αυτό πουουσιαστικά τους δίνει δύναμη. Στον εαυτότους, όχι ως εγωισμό αλλά ως μια ακόμηψηφίδα ενός ατέλειωτου ψηφιδωτού, που-μακάρι- να μεγαλώνει σε έκταση καθημερινά.Άγνωστοι μεταξύ τους ή "φίλοι" στα παντόςτύπου κοινωνικά δίκτυα (πχ.facebook)αποφασίζουν για κάτι τόσο απλό: ΤΗΝ ΠΑΤΑΤΑως διατροφή κι όχι ως πνευματική σύγχυση.Σίγουρα ΔΕΝ πρόκειται για μόδα, αλλά γιααυτοοργάνωση. Κι όσο υπάρχει επιτυχία, τόσοο κόσμος θα αυτοοργανώνεται. Πάντα θαυπάρχει ερέθισμα για κάτι νέο.

Παράδειγμα; Η επικοινωνία που έχουμε ωςΕνεργοί Πολίτες Λάρισας με παραγωγούς. Ήδηέχουμε προσφορές για φακές, λάδι κλπ. Δενπρόκειται να κάνουμε πλειστηριασμούς καιδημοπρασίες, ώστε ν' αντικαταστήσουμε τοσημερινό σύστημα με κάτι άλλο παρόμοιο. Οιπολίτες ως καταναλωτές θα γνωρίσουν τουςπαραγωγούς ως συνεταίρους σε μιαπροσπάθεια προμήθειας φθηνότερων τροφίμωνΝΤΟΠΙΑΣ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ. Ο παραγωγός θα κερδίζειχωρίς την ύπαρξη μεσαζόντων. Οι παραγωγοί θ' αρχίσουν κι αυτοί να οργανώνονται, ώστενα μην αντιμετωπίζουν ο ένας τον άλλοτιμολογειακά και προσφέροντας από κοινούτα προϊόντα τους. Θα μπορούν να ταπαραδίδουν μαζικά, έχοντας μόνο έναμεταφορικό κόστος. Αυτοοργάνωση.

Κι οι δυο τους ευχαριστημένοι και ο ΜΟΝΟΣδυσαρεστημένος το κράτος, που θα χάνει τοΦΠΑ των μεσαζόντων και των εισαγωγέων, πουόλοι ξέρουμε πως μπορούσαν να κλέψουν τοΔημόσιο άλλα δηλώνοντας κι άλλα δίνονταςστον παραγωγό. Είναι όμως αυτοί οι μόνοιδυσαρεστημένοι;

Κάθε σκάλα έχει πολλά σκαλοπάτια.Σκαλί-σκαλί την ανεβαίνεις. Και "το κίνηματης πατάτας" είναι ένα απ' αυτά. Γιατί κι ηπατάτα, το λάδι, το γάλα, το μέλι και κάθε τιπου παράγεται στον τόπο μας τρόφιμο ή μη,υπηρεσίες ή ενέργεια είναι Ο ΕΘΝΙΚΟΣ ΜΑΣΠΛΟΥΤΟΣ. Κάθε δράση που βοηθά στο σωστόδιαμερισμό του σ' όλους τους Έλληνες είναικαλοδεχούμενη.

Σάββατο 25 Φεβρουαρίου 2012

Σ’ ευχαριστώ που μ’ έκανες... (μικρό) ήρωα, πληρωμένε κονδυλοφόρε

Σάββατο, Φεβρουαρίου 25, 2012
Πέρασε αρκετός καιρός, σχεδόν ένας μήνας από τότε που απέστειλα εκείνο το μήνυμα (στις 26/1/2012) στην ακαδημαϊκή κοινότητα του Π.Θ. στο οποίο κοινοποιούσα την άρνησή μου να εκτελέσω συγκεκριμένη εντολή του προϊσταμένου μου, στα πλαίσια της εφαρμογής του νόμου 4009/2011. Καιρός νομίζω αρκετός για έναν νηφάλιο απολογισμό.

Ποτέ δεν θα μπορούσα να φανταστώ, πως μια τέτοια απλή και συμβολική πράξη, θα μπορούσε να έχει έναν τόσο μεγάλο αντίκτυπο. Τα μήνυμά μου αναδημοσιεύτηκε σε διάφορα μπλογκς, φόρα, ιστοσελίδες σε όλη σχεδόν την χώρα, έφτασε μάλιστα να ασχολείται  μαζί μου και η «Καθημερινή» δια του εξοχότατου κυρίου Πάσχου Μανδραβέλη (Π.Μ.) αυτοπροσώπως και μάλιστα δύο φορές (εδώ & εδώ). Το σημαντικότερο όμως για μένα ήταν η θετικότατη αντίδραση των συναδέλφων μου, διοικητικών υπαλλήλων κυρίως, πολλών φοιτητών –οι περισσότεροι άγνωστοι σε μένα- αλλά και αρκετών μελών ΔΕΠ. Πρέπει να έλαβα πάνω από 30-40 μηνύματα συγχαρητηρίων και συμπαράστασης, μερικά δε ήταν κι από άλλα πανεπιστήμια. Υπήρχαν βέβαια και 2-3 μέλη ΔΕΠ που διατύπωναν με κόσμιο –είναι αλήθεια- τρόπο την αντίθεσή τους στην πράξη μου, κι αυτό ήταν αναμενόμενο.

Σ' αυτό το σημείο, θέλω θερμά να ευχαριστήσω όλους τους φίλους, συντρόφους και συναγωνιστές στο Πανεπιστήμιο και στην πόλη μας γενικότερα, πού με τον ένα ή άλλο τρόπο εξέφρασαν την αλληλεγγύη και συμπαράστασή τους σε μένα και στον αγώνα μας γενικότερα, για την κατάργηση στην πράξη και ματαίωση εφαρμογής αυτού του αντιδραστικού νόμου στο Πανεπιστήμιό μας.

Τα περισσότερα μηνύματα ήταν γραπτά και ολιγόλογα. Άλλα ήταν τηλεφωνικά. Μερικοί ήρθαν και με μίλησαν προσωπικά. Πήρα όμως και 4-5 μηνύματα – επιστολές, που και μόνο γι’ αυτές άξιζε αυτό που έκανα. Πολύ θα ήθελα αυτές τις επιστολές να τις δημοσιεύσω. Όμως οι αποστολείς αυτών των μηνυμάτων με θερμοπαρακαλούν να μην το κάνω, λόγω της σημερινής συγκυρίας, της έμμεσης έστω κεκαλυμμένης τρομοκρατίας και ρευστής κατάστασης που επικρατεί παντού γύρω μας και βέβαια μέσα στο Πανεπιστήμιο, που όλοι εργαζόμαστε.

Όλο αυτό τον μήνα που πέρασε από τότε, σκέφτηκα πολλές φορές να απαντήσω στον Δημοσιογράφο Π.Μ.. Στην αρχή ήμουν πολύ οργισμένος. Αισθάνθηκα την μικρότητά μου, όπως και κάθε απλού και άσημου εργαζόμενου, απέναντι στα μεγαθήρια των Μέσων Ενημέρωσης, απέναντι στους κάθε λογής πληρωμένους κονδυλοφόρους. Μετά από απόσταση κάποιων ημερών θεώρησα πως, μια απάντησή μου, δεν θα είχε κανένα νόημα.: ή θα την αγνοούσε ή θα την διαστρέβλωνε όπως θα ήθελε. Εντωμεταξύ ένας φοιτητής της Βιοχημείας είχε την καλοσύνη να με ενημερώσει, ότι ο ίδιος έστειλε απαντητική επιστολή στον Π.Μ.(ο οποίος προφανώς την αγνόησε). Στο τέλος – τέλος ίσως θα πρέπει να του είμαι και ευγνώμων, που έτσι άθελά του με έκανα σχεδόν μικρό ήρωα στο Πανεπιστήμιο…!

Είναι τόσο μεγάλη η δύναμη και η εξουσία που έχουν αυτοί οι πληρωμένοι κονδυλοφόροι της παραπληροφόρησης, μεγαλοδημοσιογράφοι των κάθε λογής Πρετεντέρηδων – Μανδαβέληδων και Σια., που εξαιτίας του δημοσιεύματος αυτού, το τελευταίο Πρυτανικό Συμβούλιο συζήτησε το θέμα μου και πήρε απόφαση να μου κάνει προφορική επίπληξη. Προηγήθηκε συζήτηση (περίπου ήπια ανάκριση) του αρμόδιου Προέδρου και Αντιπρύτανη, στην οποία αναφέρθηκε ξεκάθαρα «πως εξαιτίας του δημοσιεύματος του Π.Μ. πρέπει να κάνουμε κάτι εναντίον της συγκεκριμένης πράξης μου».

Ο αγώνας όμως συνεχίζεται. Δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε πλέον. Για να προασπίσουμε την αξιοπρέπειά μας, πρέπει να σπάσουμε το σπυρί του φόβου, της απογοήτευσης και της ανασφάλειας που οι περισσότεροι νοιώθουμε. Ας αντισταθούμε λέγοντας ξεκάθαρα την όποια άποψή μας, δεν μας αρμόζει να σιωπούμε περιμένοντας ο άλλος να βγάλει το φίδι από την τρύπα.Ψηλά το κεφάλι.

#Απόστολος Μωραϊτόπουλος#

"Περί αεργίας" (μιά απάντηση στον Πάσχο Μανδραβέλη)

Σάββατο, Φεβρουαρίου 25, 2012
(Αλέξανδρος Μπελαβίλας, φοιτητής Βιοχημείας 1/2/2012)

Επειδή σε πρόσφατο άρθρο σας αναφερθήκατε μέσω της στήλης σας στον κ.Μωραϊτόπουλο, υπάλληλο του Παν.Θεσσαλίας, άνθρωπο ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΣΤΑΤΟ για να μπαίνει στο στόμα ενός ανθρώπου βουτηγμένου στη λάσπη όπως εσείς, θα ήθελα να αντιστρέψω την ερώτηση που τίθεται στο άρθρο σας. Αλήθεια κ.Μανδραβέλη, εσείς τι δουλειά κάνετε; Επειδή δημοσιογράφος δεν είστε, μιας και δεν παρέχετε ενημέρωση για κάποιο ζήτημα. Λέτε την άποψη σας. Σύμφωνοι και γω λέω την άποψη μου, άλλα δε με πληρώνει κάποιος γι' αυτό, ούτε τον κύριο Μωραϊτόπουλο στα 16 χρόνια της υπηρεσίας του στην επιτροπή ερευνών. Μήπως εσείς πληρώνεστε για να εκφράζετε τη συγκεκριμένη άποψη, που εκφράζετε; Μήπως εσείς πληρώνεστε για να λοιδορείτε εργαζόμενους, και να προσβάλετε συνειδήσεις; Μήπως κ. Μανδραβέλη εάν πραγματικά ψάχνετε έναν άεργο, πρέπει να τον αναζητήσετε στο είδωλο του καθρέφτη σας;

Βέβαια δε λέω συμμετέχετε και σε επιτροπές του υπουργείου, φαντάζομαι με το αζημίωτο...

Κύριε Μανδραβέλη τα κυρίαρχα ΜΜΕ αποτελούν την εικόνα της εξουσίας. Και η κυρίαρχη εξουσία έχει επιλέξει ανθρώπους (;) σαν και σας και τον κ.Πρετεντέρη για να κάνουν τη βρώμικη δουλειά της. Γνωρίζω πως θα είμαστε αναγκασμένοι ως λαός να σας ανεχόμαστε εώς ότου η συγκεκριμένη εξουσία καταρρεύσει συμπαρασύροντας και τους πιστούς υπαλλήλους της, όπως εσείς. Και αυτή η μέρα δε θ' αργήσει.

Καλή σας νύχτα.

Τετάρτη 22 Φεβρουαρίου 2012

Νομικά αμφίβολες και ακαδημαϊκά αίολες διατάξεις του νόμου 4009/2011 - Υπόμνημα από το Πανεπιστήμιο Κρήτης

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 22, 2012
(Αντιγραφή από e-mail  που πήρα στις 22/2/2012)

Νομικά αμφίβολες και ακαδημαϊκά αίολες διατάξεις του νόμου 4009/2011 που σχετίζονται με την λειτουργία της διορισμένης Οργανωτικής Επιτροπής σε ένα Υπόμνημα από το Πανεπιστήμιο Κρήτης

Πέρα από τα αντιδημοκρατικά και αντισυνταγματικά σημεία του νόμου 4009 που αρκετά έχουν αναφερθεί εδώ μέσα, χωρίς όμως να έχει υπάρξει κάποιος διάλογος με αντεπιχειρήματα επ' αυτών, ορίστε κι ένα κείμενο (από τα δσ των ενιαίων φορέων διδασκόντων της σχολής κοινωνικών επιστημών, της σχολής επιστημών αγωγής και της φιλοσοφικής σχολής του πανεπιστημίου Κρήτης) που αναλύει τις τρύπες, ασάφειες, νομικές προσκρούσεις των διενεργούμενων εκλογών ανάδειξης εσωτερικών μελών για το συμβούλιο διοίκησης.

Αλλά φαντάζομαι πως όσοι επιθυμούν διακαώς "να ασκήσουν ανεμπόδιστα το εκλογικό τους δικαίωμα", θα έχουν ήδη φροντίσει να ενημερωθούν για το νομικό ποιόν της διαδικασίας που προσπαθούν να διαφυλάξουν. Δε γίνεται αλλιώς, σίγουρα έχουν επίγνωση του τι υπογράφουν και επί ποιας διαδικασίας έχουν να ψηφίσουν. Αλλά από την άλλη.. κοτζάμ βουλευτές δε διαβάζουν τα
μνημόνια που ψηφίζουν..
Το επισυναπτόμενο κείμενο Υπόμνημα μπορείτε να το διαβάσετε εδώ:
16-2-12-EFD_Anakoinosi_Anabolhs
ή στο παρακάτω link:
http://www.soc.uoc.gr/efd/wordpress/wp-content/uploads/2012/02/16-2-12-EFD_Anakoinosi_Anabolhs.pdf

Η ιστορία έρχεται [22-02-2012]

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 22, 2012
(Από "Ελληνοφρένεια" του Θύμιου Κ. στις 22/2/2012)

Η εμπειρία των 2 τελευταίων χρόνων μου έχει διδάξει μερικά απλά πράγματα. Ένα από αυτά είναι το εξής: Αν πανηγυρίζει για κάτι το ΜΕΓΚΑ, ο ΣΚΑΙ, μερικοί σκόρπιοι ξεπουλημένοι δημοσιογράφοι και 10-15 εξαγορασμένοι καθηγητές πανεπιστημίων, τότε πρέπει να ανησυχώ. Να ανησυχώ πάρα πολύ.

Όπως καταλαβαίνετε λοιπόν, από χτες ανησυχώ πάρα πολύ. Η ανησυχία μου ξεκίνησε, από το Σαββατοκύριακο, όταν όλος αυτός ο συρφετός, είχε προδικάσει το «θετικό αποτέλεσμα», και συνεχίστηκε από χτές το πρωί μέχρι το βράδυ,  όταν τα μικρά καλοκουρδισμένα στρατιωτάκια, αναμασούσαν τα ίδια χαζά επιχειρήματα, φορώντας το σιχαμένο χαμόγελό τους.

Το «ευχάριστο», σε αυτή την τρίτη, τέταρτη, ή πέμπτη «σωτηρία», είναι ότι δεν είμαι μόνος. Μαζί μου προβληματίζονται, ή προεξοφλούν την αποτυχία και σχεδόν όλες οι ξένες εφημερίδες και οι σοβαροί οικονομικοί αναλυτές, του εξωτερικού, οι οποίοι αναφέρονται στις: «προοπτικές «επιτυχίας» της νέας συμφωνίας που δεν είναι πολλές» (Wall Street Journal), ή στο γεγονός ότι: «η χώρα θα χρειαστεί σύντομα ακόμα ένα πακέτο χρηματοδότησης αλλιώς, σε διαφορετική περίπτωση, θα αναγκαστεί να αποχωρήσει από το ευρώ…» (Monde).

Βεβαίως μαζί μου προβληματίζονται και αναγνωρίζουν το αδιέξοδο, μερικά εκατομμύρια έλληνες, που ζούνε την πραγματική ζωή, και μερικές δεκάδες αξιόλογων πανεπιστημιακών και αναλυτών, με επίπεδο, ήθος και αγνό πατριωτισμό.

Μαζί μου, εκτός από τις ορθολογικές αναλύσεις,  είναι και το ένστικτο. Το ένστικτό μας, που ξέρει να ξεχωρίζει τον απατεώνα, τον γλείφτη, τον σάπιο, τον τελειωμένο, τον ύπουλο και δόλιο γραβατομένο καραγκιόζη.

Αυτές τις μέρες , πανηγυρίζουν οι ξεδιάντροποι, οι αδίστακτοι,  οι βολεμένοι. Οι κοινοί απατεώνες που βλέπουν το αδιέξοδο του πράγματος, αλλά προσπαθούν να κερδίσουν χρόνο, μπας και καταφέρουν να πείσουν τον κόσμο, ότι είναι αναγκαίο, να του πριονίζουν το πόδι και εκείνος να ευγνωμονεί  την τρόικα και τα υπόλοιπα σκουλήκια.

Αυτές τις μέρες, πανηγυρίζουν οι προδότες, επειδή σώθηκαν οι ξένοι, οι τράπεζές τους και οι επιχειρήσεις τους. Πανηγυρίζουν για άλλη μια ιστορική και σημαντική μέρα.

Μην τους το χαλάσουμε. Μην τους πούμε ότι οι ιστορικές μέρες, δεν είναι έτσι. Δεν καθορίζονται στις Βρυξέλλες, από ανθρωπάκια του νεοφιλελευθερισμού. Οι ιστορικές μέρες καθορίζονται και γράφονται, από Ανθρώπους, πολλούς και αποφασισμένους. Πολλούς και αδικημένους. Πολλούς και εξεγερμένους.

Και κυρίως, οι ιστορικές μέρες, δεν έχουν γραφτεί και δεν έχουν ξημερώσει ακόμη…

Θύμιος Κ.

Τρίτη 21 Φεβρουαρίου 2012

Η ΣΙΩΠΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΧΡΥΣΟΣ

Τρίτη, Φεβρουαρίου 21, 2012
(του Γιώργου Παπακωνσταντίνου 21/02/2012)

Ο λόγος που γράφω αυτό το σημείωμα είναι πως τελευταία ένα μεγάλο μέρος του διαλόγου που διεξάγεται μέσα από την ηλεκτρονική αλληλογραφία του πανεπιστημίου μας δίνει την εντύπωση πως βρισκόμαστε ακόμη στο μακρινό 2008. Είναι επίσης στενόχωρο πως κάποια μηνύματα χρησιμοποιούν τον καταγγελτικό λόγο των βαρόνων των ΜΜΕ. Την περασμένη άνοιξη του 2010 είχε ξεκινήσει ένας εκτεταμένος διάλογος με τη συμμετοχή πολλών μελών της πανεπιστημιακής κοινότητας του ΠΘ που κάλυπτε ένα ευρύ φάσμα θεμάτων. Τον Ιούνιο του 2011, όταν φάνηκε πως ο νέος νόμος για την τριτοβάθμια εκπαίδευση όδευε προς τη Βουλή, ακολούθησε απόλυτη σιωπή.

Βιώνουμε τρομερές ανακατατάξεις σε παγκόσμιο επίπεδο και δεν έχουμε την πολυτέλεια να ομφαλοσκοπούμαστε. Ζούμε την αλλαγή οικονομικού παραδείγματος σε διεθνές επίπεδο και η αλλαγή αυτή πέφτει στο κεφάλι μας. Στην ουσία κατεδαφίζεται το κοινωνικό κράτος που αναπτύχθηκε μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. Παράλληλα, διαφοροποιείται δραματικά η Ευρωπαϊκή Ένωση, από την οποία κάποτε προσδοκούσαμε να εκλογικεύσει το ελληνικό κράτος. Βιώνουμε την μονοκρατορία της Γερμανίας και την κατάργηση στην ουσία των ευρωπαϊκών θεσμών και οργάνων. Το νέο οικονομικό και πολιτικό καθεστώς επιβάλλεται στο ιδεολογικό επίπεδο με όρους θρησκευτικούς: πληρώνουμε τις αμαρτίες της πρότερης σπατάλης μας, σημασία δεν έχει η επίγεια ευημερία μας αλλά να είναι ευχαριστημένοι οι τραπεζίτες, οι νέοι ιερείς της παγκόσμιας θρησκείας των αγορών. Πλήρωνε και μη ερεύνα.

Με την σταδιακή αποβιομηχάνιση, επικράτησε πλήρως ένα είδος οικονομικής δραστηριότητας του χρηματοπιστωτικού τομέα που ονομάζεται κατ’ ευφημισμό «επένδυση» αλλά πρόκειται για μια εξωφρενική καταλήστευση του δημόσιου πλούτου και των εισοδημάτων της μεσαίας τάξης. Ας μου συγχωρήσουν οι συνάδελφοι οικονομολόγοι την παρακάτω απλουστευτική μεταφορά. Μεταφέροντας το σημερινό μοντέλο «επένδυσης» σε ατομικό επίπεδο, μπορούμε να φανταστούμε κάποιον παθιασμένο με τον τζόγο που παίζει στον ιππόδρομο ή στο καζίνο λεφτά φίλων ή γνωστών του. Εάν κερδίσει, κρατά τα κέρδη μόνο για τον εαυτό του. Εάν χάσει, πηγαίνει στο κράτος (δηλαδή σε εμάς) και απαιτεί όχι μόνο το ποσό που έπαιξε αλλά και τα αναμενόμενα κέρδη. Μια τέτοια ατομική συμπεριφορά θα ήταν της αρμοδιότητας των ψυχιάτρων. Στο επίπεδο όμως του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, που χρησιμοποιεί τις δικές μας οικονομίες και των ασφαλιστικών ταμείων μας, η σχιζοφρενής αυτή συμπεριφορά θεωρείται αξιοσέβαστη επενδυτική δραστηριότητα.

Επειδή αυτό δεν μπορεί να συμβεί με την δική μας συναίνεση, ζούμε μια συνεχή παραπληροφόρηση και τρομοκράτηση από τα ΜΜΕ και μια επιταχυνόμενη αυταρχικότητα με στόχο την μετατροπή των πολιτών σε υπηκόους. Όπως διατυπώθηκε από τους αξιότιμους πατέρες και μητέρες του έθνους στη δική μας Βουλή: «που ακούστηκε να εκλέγουν οι διοικούμενοι αυτούς που τους διοικούν».

Τα παραπάνω συμβαίνουν, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, σε όλη την Ευρώπη. Στο μικρό γαλατικό χωριό που ονομάζεται Ελλάδα, τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα εξαιτίας του ειδικού χαρακτήρα του κράτους και της αστικής τάξης. Τελικά, ίσως φταίει η Τουρκοκρατία, όπως έλεγε μια δημοφιλής έκφραση τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης. Μια συνοπτική αλλά ουσιαστική ιδέα δίνει το κείμενο του Παναγιώτη Κονδύλη «Οι αιτίες της παρακμής της σύγχρονης Ελλάδας, Η καχεξία του αστικού στοιχείου στη νεοελληνική κοινωνία και ιδεολογία» που επανεκδόθηκε από τις εκδόσεις Θεμέλιο (ως πανεπιστημιακοί, πρέπει να δίνουμε και βιβλιογραφία).

Το γενικό πολιτικό σκηνικό δεν θα μπορούσε παρά να επηρεάσει και τα πράγματα στην εκπαίδευση. Ο πατριαρχικός και πελατειακός χαρακτήρας της ελληνικής κοινωνίας και του κράτους δεν έχουν ανάγκη τη γνώση και την έρευνα. Κυριαρχεί η ημιμάθεια, η πνευματική νωθρότητα και ο εξυπνακισμός. Μάταια θα ψάξει κανείς να βρει ένα στοιχειώδες ενδιαφέρον για την παιδεία στους λόγους της πολιτικής μας ελίτ. Θα βρει μόνο γενικολογίες, κενές περιεχομένου, όπως αυτές που όλοι μαθαίνουμε στο Λύκειο για να ανταπεξέλθουμε στις πανελλήνιες εξετάσεις. Παράλληλα, θα διαπιστώσει την ευρεία χρήση μιας «νεογλώσσας» (όπως η Newspeak του 1984 του Όργουελ) όπου πχ μεταρρύθμιση σημαίνει εκμηδένιση, κοκ.

Το δημόσιο πανεπιστήμιο στην Ελλάδα φαίνεται να μπαίνει σε μια τουλάχιστον δεκαετή πορεία στην έρημο με ιδιαίτερα δυσμενείς συνθήκες:

-   Το δεύτερο μνημόνιο περιλαμβάνει την υποχρέωση συρρίκνωσης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης κατά 30% αλλά και την απόλυση των ΙΔΑΧ.

-   Η κρατική χρηματοδότηση βαίνει μειούμενη με ιλιγγιώδεις ρυθμούς μέχρι εξαφανίσεως, παρά τους όρκους της πολιτικής μας ελίτ για το αντίθετο.

-   Η αφαίμαξη των οικογενειακών εισοδημάτων θα επηρεάσει μελλοντικά τον αριθμό και την ποιότητα του φοιτητικού πληθυσμού.

-   Ο εφαρμοστικός νόμος του 1ου μνημονίου, που ψηφίστηκε από την σεβαστή μας αλλά μονίμως αδιάβαστη Βουλή (νομίζω τον Ιούνιο του 2011) με τίτλο «Επείγοντα μέτρα εφαρμογής Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής 2012-2015» προβλέπει την ίδρυση ανώνυμης εταιρείας με την επωνυμία «ΤΑΜΕΙΟ ΑΞΙΟΠΟΙΗΣΗΣ ΙΔΙΩΤΙΚΗΣ ΠΕΡΙΟΥΣΙΑΣ ΤΟΥ ΔΗΜΟΣΙΟΥ Α.Ε.». Το Ταμείο αυτό έχει αποκλειστικό σκοπό την αξιοποίηση περιουσιακών στοιχείων της ιδιωτικής περιουσίας του Δημοσίου, καθώς και περιουσιακών στοιχείων των δημοσίων επιχειρήσεων των οποίων το μετοχικό κεφάλαιο ανήκει εξ ολοκλήρου, άμεσα ή έμμεσα, στο Δημόσιο ή σε Ν.Π.Δ.Δ..Τα περιουσιακά στοιχεία μεταβιβάζονται στο Ταμείο (άρθρο 1). Σε απλά ελληνικά, σημαίνει πως κάποια στιγμή το πανεπιστήμιο Θεσσαλίας ενδέχεται να χάσει την ιδιοκτησία των κτηρίων του, που θα θεωρηθούν εκμεταλλεύσιμα, και θα κληθεί να πληρώνει ενοίκιο ή να αδειάσει τον τόπο και να πάει κάπου αλλού. Σημειώνουμε πως η Ανώνυμη Εταιρία αυτή είναι εκτός ελέγχου του κοινοβουλίου και δρα με επιβαλλόμενη μυστικότητα.

Διάβασα προσεκτικά τα κείμενα των υποψηφίων για τις εκλογές για το Συμβούλιο του ΠΘ. Δεν βρήκα καμία ανάλυση των θετικών στοιχείων του νέου νόμου, μάλλον την ευχή ή την πίστη πως ένας νόμος πρέπει να έχει και θετικά στοιχεία. Δεν βρήκα επίσης καμία αναφορά στο πως θα επιβιώσει το πανεπιστήμιο στη μαυρίλα που έρχεται και δεν έχουμε δει παρά μόνο την αρχή.

Θεωρώ πως τα προβλήματα του νέου νόμου δεν σταματούν στο σύστημα εκλογής, παρόλο που θα έπρεπε να έχουμε αναρωτηθεί γιατί το σεβαστό υπουργείο Παιδείας κατανάλωσε φαιά ουσία για την παραγωγή ενός εκλογικού συστήματος με 100 εξισώσεις και 100 αγνώστους, που έκανε τον Ηλία Νικολακόπουλο να σχίσει τα πτυχία του. Θα πρέπει να συζητήσουμε, για παράδειγμα, τι σημαίνει η κατάργηση των τμημάτων και τι σημαίνει η επιβολή της αγγλικής γλώσσας μέσω των διαδικασιών των διδακτορικών, των εκλεκτορικών, κλπ.

Το πανεπιστήμιο θεωρείται κατεξοχήν χώρος γνώσης, έρευνας και κριτικής. Και όμως ελάχιστες φωνές ακούσαμε στο παρελθόν για φαινόμενα της ελληνικής κοινωνίας όπως η αποβιομηχάνιση, το συγκεκριμένο μοντέλο αγροτικής ανάπτυξης, την κατασπατάληση των ευρωπαϊκών πόρων στα Ολυμπιακά έργα και άλλα πολλά.

Προσωπικά πιστεύω πως το δημόσιο πανεπιστήμιο μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο στο στήσιμο του κράτους από την αρχή.

Προτείνω την δημιουργία ενός διαλόγου για το πώς το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας θα εξασφαλίσει την επιβίωσή του στη διάρκεια της δεκαετίας της φτώχιας, θα διασώσει την αξιοπρέπεια των μελών του και θα συνεχίσει να παρέχει ένα υψηλό επίπεδο σπουδών στους φοιτητές του.

Η πολιτική και οικονομική μας ελίτ απαιτεί δια των ΜΜΕ την σιωπή και την υποταγή μας. Θα τους κάνουμε τη χάρη;

Γιώργος Παπακωνσταντίνου

Τμήμα Αρχιτεκτόνων

Αυτή η νύχτα μένει

Τρίτη, Φεβρουαρίου 21, 2012
Την περασμένη Κυριακή το πολιτικό σύστημα συνθηκολόγησε με την αρρώστια του. Η αποσύνθεση άρχισε επισήμως με τις διαγραφές. Πολλοί όμως από τους καρατομημένους έθεσαν εκ των υστέρων το κατ' εξοχήν πολιτικό ζήτημα: πώς ένας πολιτικός καθιστά αντικείμενο διερώτησης της πολιτικής του την ίδια τη ζωή. Και συγχρόνως είναι σε θέση να αντιληφθεί ότι δεν μπορεί να τη διαφυλάξει από τη συντριβή της.

Παρακολούθησα στη Βουλή έναν αγώνα θηρίων και μονομάχων. Δεν είδα όμως κανέναν αρχηγό να αυτοπυρπολείται. Την ώρα που πολλοί βουλευτές παρακολουθούσαν στο Εντευκτήριο μπάσκετ, είδα δύο γέροντες - τον Γλέζο και τον Θεοδωράκη - να λάμπουν σαν μάρτυρες από τα δακρυγόνα. Ελλείψει Νέρωνος, το Κολοσσαίο, για όσους Ελληνες δεν ήσαν στον δρόμο, ήταν πάλι η τηλεόραση.

Ο Σαμαράς, αν το επιτρέψει ο Σόιμπλε, θέλει να μας πάει σε εκλογές. Πιστεύει πως πιστεύουμε ακόμη σε μεγαλομανείς που σ' όλη τους τη ζωή ακούν φωνές σε διατεταγμένη πατριωτική έκσταση. Ο Παπανδρέου, απολογητής ο ίδιος σαν τον Αγγελο Σιλέσιο, δείχνει να τον απασχολεί αποκλειστικά ο δικός του Θεός. Οδήγησε όσους τον λάτρεψαν σε ανεξήγητες κινήσεις πατροκτονίας. Ελπίζω το κόμμα του να τον υποβιβάσει στην κατηγορία των επαιτών όπως θα επιθυμούσε ο Αγιος Φραγκίσκος, σ' έναν κόσμο από ψίχουλα και πουλιά.

Οι Ελληνες είναι θυμωμένοι με τους πολιτικούς και με τους εαυτούς τους. Ο,τι τους είπαν για την άτακτη χρεοκοπία τεκμηριώθηκε βιαστικά για όσα δεν τους είπαν για την τακτική. Βλέπουν την τρόικα να εγκαλείται από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και τον κοινοβουλευτισμό τους να φθείρεται σαν τριμμένο φράκο που έδωσε παλαιός πολιτευτής να το γυρίσουν μέσα-έξω. Στα πρόσωπα των αρχηγών διαγράφεται το αδιέξοδο της Δημοκρατίας χωρίς αδιέξοδα, όπως συνηθίζουν να λένε. Αλλά τα καταστήματα «Αγοράζω χρυσό» στην Ακαδημίας εμφανίζονται με την ίδια ταχύτητα σαν εκείνα τα «Γυρίζω-ράβω» στην Ιπποκράτους.

Οποιος αντιλαμβάνεται την επερχόμενη συντριβή γιατί να μην επιλέξει την αποχή; Γιατί να τον εμπνεύσει ο Κουβέλης ως πρόεδρος των ατάκτων του ΠαΣοΚ;

Οι Ευρωπαίοι κατάφεραν να μας καταθλίψουν συνθλίβοντάς μας. Εχω κατά νου τον εκχριστιανισμό αγρίων από ιεραποστόλους. Ας μιμηθούμε λοιπόν τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες αλαλάζοντας γύρω από μεγάλη φωτιά στο Σύνταγμα προκειμένου να δικαιολογήσουμε το ευρώ. Ποτέ δεν θα παραστήσει καλύτερα ο Βενιζέλος τον Ευρωπαίο στο Eurogroup, όσο τώρα με τις χάντρες που του προσέφερε ο Γιούνκερ. Αυτός ο σαμάνας του Κοινοβουλίου απέδειξε ότι μόνο τα τοτέμ (Εθνος, Πατρίδα) εγγυώνται τη μετατροπή των πάντων στα πάντα. Η αποικιοκρατία επέστρεψε σε μια καμένη ζούγκλα του Αμαζονίου και της Σταδίου. Του λοιπού, μόνο η ανθρωπολογία θα είναι σε θέση να εξηγήσει πώς βγήκαμε από την Ιστορία πιστεύοντας πως ήμασταν μέσα. Το χειρότερο, πώς η Ευρώπη μάς έβαλε ενώ ουδέποτε είχαμε μπει.
Τι να κάνουμε; Τι να μην κάνουμε. Να μην εξαπατηθούμε πως έχουμε να κάνουμε κάτι άλλο έξω από έναν εσωτερικό εκπολιτισμό. Αλλιώς ο πάτος που θέλουμε να βάλουμε στο βαρέλι θα είναι η μεσοτοιχία με την Κόλαση.

Δευτέρα 20 Φεβρουαρίου 2012

Οι Λίστες... της Σιωπής

Δευτέρα, Φεβρουαρίου 20, 2012
¨Οταν τον Σεπτέμβρη του 2011 κυρίως το φοιτητικό κίνημα πανελλαδικά όπως και στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, με καταλήψεις και διάφορες παρεμβάσεις αγωνίζονταν ενάντια στο νόμο 4009/2011, εμφανίσθηκαν διάφορες λίστες με ονόματα μελών ΔΕΠ υπέρ του νόμου από κάποια τμήματα του Πανεπιστημίου και τότε έγραψα σ' ένα μήνυμά μου ότι:
"Είμαι σίγουρος ότι ο ιστορικός του μέλλοντος, θα αναφέρεται με τα μελανότερα χρώματα στην συμπεριφορά - αντίδραση της διανόησης και ειδικά της πλειοψηφίας των πανεπιστημιακών δασκάλων απέναντι στον επαίσχυντο νόμο της Διαμαντοπούλου για τα πανεπιστήμια, αλλά και απέναντι στα δεινά που υποφέρει ήδη ο λαός και ιδιαίτερα τα φτωχά λαϊκά στρώματα, από την πολιτική της ξενόδουλης κυβέρνησης σε αγαστή συνεργασία με τα αφεντικά τους, τους τροικανούς.Εκείνο όμως που με θλίβει περισσότερο είναι εκείνα τα e-mail με αποφάσεις Γ.Σ.Τμημάτων που στέλνονται σε όλους, δήθεν για να πληροφορήσουν, αλλά στην ουσία για να επηρεάσουν την κοινή γνώμη της ακαδημαϊκής κοινότητας, όπως αυτά των ΤΕΦΑΑ των ΜΗΧΑΝΟΛΟΓΩΝ κ.α. που επιπλέον μένουν και ασχολίαστα.
Ιδιαίτερα η απόφαση των ΜΗΧΑΝΟΛΟΓΩΝ  αποτελεί για μένα μνημείο ξύλινου λόγου και υποκρισίας...".

Αν και αυτή μου η θέση φάνηκε προσβλητική για μερικούς -όπως φάνηκε τελευταία από ένα μήνυμα του Καθηγητή κυρίου Λυμπερόπουλου- εντούτοις επιμένω στην άποψή μου αυτή τώρα περισσότερο απ' ότι τότε και εξηγούμαι γιατί παρακάτω.
Μετά την ματαίωση των εκλογών για την εκλογή συμβουλίων στο Π.Θ., μετά από την σθεναρή παρέμβαση 100δων φοιτητών, αλλά και Διοικητικών και μελών ΔΕΠ στο Βόλο και στη Λάρισα (οι οποίοι σημειωτέον ενήργησαν με αποφάσεις Γενικών Συνελεύσεων των Συλλόγων τους), το γαϊτανάκι ξαναπαίζεται πάλι από την αρχή με τις Λίστες... της Σιωπής (για να μην χρησιμοποιήσω κάποιο άλλο επίθετο) και μάλιστα τώρα σε πιο εξελιγμένη μορφή: τώρα μας δίνονται και ποσοστά επί των μελών των Τμημάτων. Έτσι ο Πρόεδρος του τμήματος Ιατρικής Καθηγητής κύριος Ιωάννης Β. Φεζουλίδης μας δηλώνει "87 από 110 Μέλη ΔΕΠ (82 %) υπογράφουν εναντίον κάθε προσπάθειας  ματαίωσης των εκλογών". Στα τμήματα δε ΤΕΦΑΑ, Μηχανολόγων και Βιοχημείας (να υποθέσω εδώ ποσοστό 100%;), λένε εισαγωγικά (και πανομοιότυπα) στο μήνυμά τους τα εξής:
"-ΖΗΤΟΥΜΕ να έχουμε πρόσβαση στην άσκηση του εκλογικού μας δικαιώματος.
-Είμαστε ΕΝΑΝΤΙΟΙ σε κάθε προσπάθεια ματαίωσης των εκλογών."
Και ρωτάω πάλι, είναι αυτό ή δεν είναι η επιτομή του "ξύλινου λόγου"; (όπου "ξύλινο λόγο" έχουμε όταν μέσω μιας γενίκευσης συσκοτίζουμε την πληροφορία για να δημιουργήσουμε εντέχνως μιαν άλλη αλήθεια). Διότι είναι αυταπόδεικτο ότι στην Δημοκρατία μας οι εκλογές είναι όντως ελεύθερες αλλά έχουν πραγματική ισχύ και νόημα, όταν έχουμε να εκλέξουμε μεταξύ τουλάχιστον 2 διαφορετικών περιπτώσεων, ενώ στις προκείμενες "εκλογές" -κατά παραγγελία της φραου φον Διαμαντοπούλου- και μόνον η συμμετοχή μας, σημαίνει επιβράβευση ενός επαίσχυντου, αυταρχικού και αντιδραστικού νόμου, ο οποίος επιπλέον -και αυτό είναι το κυρίαρχο- αποτελεί αποτέλεσμα του Μνημονίου 1. Άθελά του δε, με τα ποσοστά που δίνει η Ιατρική, εμμέσως πλην σαφώς, είναι σαν μας λέει ότι το 82% των γιατρών είναι υπέρ της εφαρμογής του νόμου (άρα και υπέρ του Μνημονίου).

Όμως ο λαός κατά την συντριπτική του πλειοψηφία είναι ενάντια στα κάθε είδους Μνημόνια και σε κάθε είδους νομοσχέδια που απορρέουν απ' αυτά. Αγωνίζεται πλέον καθημερινά και εάν η ελίτ της πατρίδας και της κοινωνίας μας, που είστε εσείς, αγαπητά μέλη ΔΕΠ, πάτε κόντρα στον αγώνα αυτόν, τότε μην εξανίσαστε που έχετε τους υπόλοιπους εναντίον σας.
Θεωρώ ότι συμμερίζεστε το δικαίωμα του λαού να αντιστέκεται στην ταπείνωση και τον καθημερινό εξευτελισμό που δέχεται από τους τροικανούς και τους κάθε λογής ξένους τοκογλύφους και τους γκαουλαιτερ των κυρίων Μερκοζι και τους ντόπιους πάτρωνές τους. Οι Έλληνες αγωνίζονται για την αξιοπρέπειά τους και την υπερηφάνεια τους. Ας πάψουμε να κοιτάμε μόνο την πάρτη μας, ας κοιτάξουμε λίγο δίπλα μας, τον συνάνθρωπο, τον γείτονα, τον συνάδελφο, τον γέροντα που του κόψανε την σύνταξη, ας το κάνουμε βρε αδελφέ για τα παιδιά μας. Όταν συνέλθουμε από αυτή την τεράστια κρίση, κι αποκτήσουμε πάλι την ανεξαρτησία μας και ορίζουμε μόνοι μας τα του οίκου μας, έχουμε χρόνο και δυνατότητες να κάνουμε έναν άριστο νόμο όχι μόνο για τα Πανεπιστήμια αλλά για την Παιδεία μας γενικότερα.
Αν λοιπόν στα παραπάνω, έστω στα περισσότερα συμφωνείτε, τότε αγωνισθείτε μαζί μας ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΕΦΑΡΜΟΣΘΕΙ Ο 4009/2011 ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΤΑΙΩΘΕΙ. Θα είναι αυτό η πρώτη νίκη του λαού ενάντια στο μνημόνιο, μια νίκη για την πατρίδα για τον υπερήφανο και αδούλωτο λαό μας.

--
Απόστολος Μωραϊτόπουλος

Υπεύθυνος Μηχανοργάνωσης Επιτροπής Ερευνών του Π.Θ.
(τηλ/να 24210 06410, κιν/τό 6973661224)
(Προσωπικό Ιστολόγιο: http://apopseis-eponyma.blogspot.com)


Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου 2012

Οι καθηγητές διορίζονται ομνύοντες «...πίστη εις την Πατρίδα, υπακοή εις το Σύνταγμα...»

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 15, 2012

(Απάντηση στο παρακάτω Μήνυμα του Τμήματος Μηχανολόγων προς την Ακαδημαϊκή Κοινότητα του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας στις 17/10/2011)

Είμαι σίγουρος ότι ο ιστορικός του μέλλοντος, θα αναφέρεται με τα μελανότερα χρώματα στην συμπεριφορά - αντίδραση της διανόησης και ειδικά της πλειοψηφίας των πανεπιστημιακών δασκάλων απέναντι στον επαίσχυντο νόμο της Διαμαντοπούλου για τα πανεπιστήμια, αλλά και απέναντι στα δεινά που υποφέρει ήδη ο λαός και ιδιαίτερα τα φτωχά λαϊκά στρώματα, από την πολιτική της ξενόδουλης κυβέρνησης σε αγαστή συνεργασία με τα αφεντικά τους, τους τροικανούς.

Εκείνο όμως που με θλίβει περισσότερο είναι εκείνα τα e-mail με αποφάσεις Γ.Σ.Τμημάτων που στέλνονται σε όλους, δήθεν για να πληροφορήσουν, αλλά στην ουσία για να επηρεάσουν την κοινή γνώμη της ακαδημαϊκής κοινότητας, όπως αυτά των ΤΕΦΑΑ των ΜΗΧΑΝΟΛΟΓΩΝ κ.α. που επιπλέον μένουν και ασχολίαστα.
Ιδιαίτερα η απόφαση των ΜΗΧΑΝΟΛΟΓΩΝ  αποτελεί για μένα μνημείο ξύλινου λόγου και υποκρισίας, λέει λοιπόν:

"1. Οι Νόμοι του κράτους πρέπει να εφαρμόζονται από την πολιτεία και τους πολίτες..
2. Ο νέος Νόμος θέτει ένα πλαίσιο με θετικά και αρνητικά σημεία....
3. Τα πανεπιστήμια πρέπει να μένουν ανοικτά και να λειτουργούν για να μπορούν να εκπληρώσουν το σκοπό τους..."

Δεν είναι πιο έντιμο να δηλώσετε με παρρησία: "ναι είμαστε υπέρ του νέου νόμου"?

Όμως "Οι καθηγητές διορίζονται ομνύοντες «...πίστη εις την Πατρίδα, υπακοή εις το Σύνταγμα...», κι επομένως στη συνταγματική νομιμότητα. Ο δε νόμος είναι αντισυνταγματικός διότι «τουλάχιστον 23 επιμέρους διατάξεις ή και δέσμες ολόκληρες διατάξεών του παραβιάζουν εμφανώς το άρθρο 16 του ισχύοντος Συντάγματος [...], ώστε να μπορεί να γίνει λόγος για αναίρεση της λειτουργίας των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων ως πλήρως αυτοδιοικούμενων νομικών προσώπων δημοσίου δικαίου, για έμμεση κατάργηση της ιδιότητας των καθηγητών τους ως δημοσίων λειτουργών και για καίριο πλήγμα σε βάρος της ακαδημαϊκής ελευθερίας». Επιπλέον, ο νόμος καταργεί τη σφαιρική μόρφωση των φοιτητών, αχρηστεύοντας έτσι τα ΑΕΙ και αποκλείοντας από αυτά τα παιδιά των οικονομικά χαμηλότερων στρωμάτων." και επιπλέον

"...όταν το Σύνταγμα παραβιάζεται, η τήρησή του «επαφίεται στον πατριωτισμό των Ελλήνων, που δικαιούνται και υποχρεούνται να αντιστέκονται με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το καταλύσει με τη βία»."

"Κατόπιν τούτων, οι καθηγητές θα όφειλαν σύσσωμοι να συνταχθούν με τους φοιτητές στην ανατροπή του νόμου «με κάθε μέσο», και όχι μόνο με βολικά χρονοβόρες προσφυγές στο πολιτικά ελεγχόμενο ΣτΕ. Εντούτοις, σε πολλούς υπερίσχυσε η κυβερνητική νομιμότητα του «ανοικτού πανεπιστήμιου»· για να απολαμβάνουν το μικρόκοσμο του γραφείου/εργαστηρίου/ιατρείου τους, «παραμορφώνοντας» τους φοιτητές· κι ας υποδουλώνεται το έθνος εν μέσω αντισυνταγματικών ναρκών. "

Τα παραπάνω αποτελούν μικρό μέρος άρθρου της Κυριακάτικης "Ε" του ΧΡΗΣΤΟΥ ΓΕΩΡΓΙΟΥ Καθηγητή Βιοχημείας, Τμήματος Βιολογίας, Πανεπιστημίου Πατρών c.georgiou@upatras.gr, που αξίζει να διαβάσουμε όλοι.

Αποστόλης Μωραϊτόπουλος
(Μηχανογράφηση Επιτροπής Ερευνών Π.Θ.)

==================================================================

(Μήνυμα του Τμήματος Μηχανολόγων προς την Ακαδημαϊκή Κοινότητα  του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας στις 28/09/2011)

Σε σχέση με την εφαρμογή του νέου Νόμου για τα ΑΕΙ, πιστεύουμε ότι:

1. Οι Νόμοι του κράτους πρέπει να
εφαρμόζονται από την πολιτεία και τους
πολίτες. Οι Νόμοι δεν είναι παντοτινοί και μπορεί να αλλάξουν αλλά μόνον μέσα από θεσμοθετημένες διαδικασίες.

2. Ο νέος Νόμος θέτει ένα πλαίσιο με θετικά και αρνητικά σημεία. Η ευθύνη για την αξιοποίηση των θετικών σημείων και την αντιμετώπιση των αρνητικών σημείων στην πράξη πρέπει να ανήκει στην πανεπιστημιακή κοινότητα, η οποία πρέπει να είναι ένα βήμα μπροστά και να εφαρμόσει από μόνη της τον νέο Νόμο με τον καλύτερο δυνατό τρόπο εντός του πλαισίου του και όχι να ολιγωρήσει και τελικά να τον εφαρμόσει με την έξωθεν επιβολή ή «βοήθεια».

3. Τα πανεπιστήμια πρέπει να μένουν ανοικτά και να λειτουργούν για να μπορούν να εκπληρώσουν το σκοπό τους σε ένα περιβάλλον ελεύθερης διακίνησης ιδεών.
Καμία ομάδα/σύλλογος του πανεπιστημίου δεν δικαιούται να προσβάλλει το δικαίωμα πρόσβασης και εργασίας άλλων μελών της πανεπιστημιακής κοινότητας στους χώρους του πανεπιστημίου ούτε το δικαίωμα διατύπωσης γνώμης ή και λήψης αποφάσεων σε θεσμοθετημένα όργανα του πανεπιστημίου.

Τα μέλη ΔΕΠ του Τμήματος Μηχανολόγων
Μηχανικών του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας,
(Ακολουθούν 15 ονόματα μελών ΔΕΠ του Τμήματος Μηχανολόγων)

#Απόστολος Μωραϊτόπουλος#

«Επαναστατική αεργία» και πολιτική θεωρία

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 15, 2012
(Από "Καθημερινή" στις 12/2/2012)


«Επαναστατική αεργία» και πολιτική θεωρία

Του Πασχου Mανδραβελη

Προ ημερών είχαμε γράψει ένα άρθρο για ένα καινούργιο αριστερό φρούτο που άρχισε να ευδοκιμεί στους δημόσιους φορείς, αυτό που ονομάσαμε «επαναστατική αεργία» («Καθημερινή» 27.1.2012) Αφορμή ήταν η άρνηση ενός διοικητικού υπαλλήλου του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας να εκτελέσει (ατιμώρητα, καθώς φαίνεται) το εργασιακό του καθήκον, διότι όπως δήλωσε διαφωνεί με τον νόμο για τα ΑΕΙ που ψήφισε με συντριπτική πλειοψηφία το ελληνικό Κοινοβούλιο. Δεν παραιτήθηκε, λόγω διαφωνίας, από το πανεπιστήμιο. Απλώς αποφάσισε να μην κάνει τη δουλειά του, τουλάχιστον στα κομμάτια εκείνα που ο ίδιος θεωρεί ότι είναι μέρος του νόμου με τον οποίο διαφωνεί.
Σ’ αυτό το άρθρο αντέδρασε με ανακοίνωση το Δ.Σ. του Συλλόγου Διοικητικού Προσωπικού του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας το οποίο πέρα από τη δίκη των «αντεπαναστατικών» προθέσεων του γράφοντος (π.χ. «θεωρούμε ότι πρωτίστως επιδιώκει την ενοχοποίηση και τον υποβιβασμό της πολιτικής αντίστασης και την τρομοκράτηση των Ελλήνων πολιτών») αναφέρει και ενδιαφέρουσες συνταγματικές ερμηνείες.
Σύμφωνα λοιπόν με την ανακοίνωση του συνδικαλιστικού οργάνου των υπαλλήλων ενός πανεπιστημίου, «ο κ. Μανδραβέλης προκαλεί την πρυτανεία του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και την ηγεσία του υπουργείου Παιδείας να λάβουν κατασταλτικά μέτρα ενάντια στο δικαίωμα και στην υποχρέωση του Ελληνα πολίτη να αντιστέκεται “με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να καταλύσει [το Σύνταγμα] με τη βία” (άρθρο 120 του Συντάγματος)».

Κοινωνική νομιμοποίηση

Τρικυμία σκέψης; Ενας νόμος που υπερψηφίστηκε από τα 2/3 της Βουλής είναι «κατάλυση του Συντάγματος» και δη «βίαιη»; Ετσι, μετά την «επαναστατική αεργία» έχουμε και επαναστατικές ερμηνείες του Συντάγματος; Ενας υπάλληλος μπορεί να παραβιάζει ανέξοδα τον νόμο αν δηλώσει ότι εφαρμόζει το άρθρο 120 του Συντάγματος; Δηλαδή, αν κάποιοι φοιτητές του εν λόγω πανεπιστημίου θεωρήσουν ότι αποτελεί «θεσμική εκτροπή» και «βίαιη κατάλυση του Συντάγματος και της ελευθερίας των» τα μαθήματα μέσα σε αίθουσες μπορούν να κάψουν το πανεπιστήμιο; Μήπως οι εμπρηστές θα πρέπει μετά να συνταξιοδοτηθούν ως αντιστασιακοί;
«Εξαρτάται από τις συνθήκες» θα πει στον ίδιο δημόσιο διάλογο ο γραμματέας του Ενιαίου Συλλόγου Διδασκόντων Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Σύμφωνα με τον κ. Τάκη Πολίτη, «ο νόμος δεν αποτελεί θέσφατο... Κρίσιμο στοιχείο για τους “μη εφαρμοστές” των νόμων ή τους “παρανομούντες” είναι η κοινωνική νομιμοποίηση που τυγχάνουν οι πράξεις τους. Κοινωνική νομιμοποίηση που -για να αναφερθώ στην τρέχουσα συγκυρία- έχουν πολύ ευρεία οι τεχνικοί της ΔΕΗ που αρνούνται να εφαρμόσουν τον νόμο και να κόψουν το ρεύμα στα σπίτια που οι ιδιοκτήτες τους δεν έχουν πληρώσει το χαράτσι. Κοινωνική νομιμοποίηση που επίσης έχουν οι αναρχικοί “ρομπέν των αγορών” που παραβιάζουν τον νόμο, απαλλοτριώνουν τρόφιμα από super markets και τα μοιράζουν σε ηλικιωμένους σε παρακείμενες λαϊκές αγορές».

Διά των εκλογών

Δεν ξέρουμε αν έχει άλλα εργαλεία μέτρησης της «κοινωνικής νομιμοποίησης» ένας πανεπιστημιακός (και δη εκπρόσωπος των μελών ΔΕΠ) για τους «ρομπέν των αγορών» ή κατ’ άλλους «ληστές των σούπερ μάρκετ», αλλά επειδή στο παρελθόν χύθηκε πολύ αίμα ανάμεσα στους διάφορους που ερμήνευαν αυθαίρετα την «κοινωνική νομιμοποίηση» αποφασίσαμε να τη μετρήσουμε διά των εκλογών. Το εντάξαμε δε σε ένα σύστημα που λέγεται Δημοκρατία.
Τα πράγματα είναι απλά. Οι άνθρωποι πάντα διαφωνούσαν για το τι είναι δίκαιο ή όχι, για το τι έχει κοινωνική νομιμοποίηση και τι όχι. Παλιότερα ο μόνος τρόπος για να βρει κάποιος το «δίκιο» του ήταν να σφάξει τον άδικο. Και αυτό γινόταν. Το δίκιο που επικρατούσε ήταν του ισχυρού. Σε μια κοινωνία χωρίς σαφείς και σταθερούς νόμους, κάποιος που μπούκαρε σε ένα σούπερ μάρκετ και τρομοκρατούσε τον μαγαζάτορα μπορούσε να «απαλλοτριώσει» ή να «κλέψει» ό,τι ήθελε, ανεξαρτήτως αν απ’ έξω τον χειροκροτούσαν ή όχι. Αν ο μαγαζάτορας είχε δίκαννο, το δικό του δίκαιο υπερίσχυε ανεξαρτήτως «κοινωνικής νομιμοποίησης». Ετσι «νομιμοποιούνταν» οι βασιλείς, οι φεουδάρχες, οι ληστές και οι καπεταναίοι, άσχετα αν επίχριζαν το δίκαιο της ισχύος τους με διάφορες θεότητες ή άλλα ιδεολογικά σχήματα.

Το δίκιο της πλειοψηφίας

Μετά από πολύ αίμα και λιγότερη συζήτηση αποφασίσαμε ότι αυτό το «δίκαιο» είναι αν μη τι άλλο θανατηφόρο. Και αποφασίσαμε το δίκιο να το ορίζει η πλειοψηφία (πλην κάποιων θεμελιωδών ατομικών δικαιωμάτων). Η πλειοψηφία, λοιπόν, που πληρώνει τα δημόσια πανεπιστήμια αποφασίζει πώς αυτά πρέπει να λειτουργήσουν· όπως η πλειοψηφία αποφάσιζε όλα τα προηγούμενα χρόνια να διατηρεί τον νόμο 1282/83 που έκανε μπάχαλο τα ΑΕΙ. Δεν το αποφασίζουν οι υπεύθυνοι μηχανοργάνωσης οι οποίοι πληρώνονται από αυτούς τους εκλογείς. Επίσης η πλειοψηφία αποφάσισε να προσλάβει διάφορους υπάλληλους στα πανεπιστήμια τους οποίους πληρώνουμε όλοι για να κάνουν κάποια δουλειά. Είτε τους αρέσει αυτή η δουλειά είτε όχι, είτε συμφωνούν με αυτή είτε όχι.
Βεβαίως όλοι μπορούν να διαφωνούν και να εκφράζουν ελεύθερα τη διαφωνία τους για να σχηματίσουν τη δική τους πλειοψηφία. Μέχρι όμως να τη σχηματίσουν εφαρμόζουν αυτό που αποφάσισε η πλειοψηφία. Αλλιώς πάνε σπίτι τους, ώστε να έχουν και περισσότερο χρόνο για να προπαγανδίζουν τις απόψεις τους.
Ο όρος «κοινωνική νομιμοποίηση» είναι μια αυθαίρετη και σαφώς αντιδημοκρατική κατασκευή. Η «Χρυσή Αυγή» έχει «κοινωνική νομιμοποίηση» στον Αγιο Παντελεήμονα να κυνηγάει τους μετανάστες. Οι περισσότεροι κάτοικοι εκεί την χειροκροτούν. Συνεπώς, ορθώς πράττουν κάποιοι αστυνομικοί και κλείνουν τα μάτια στη δράση της. Το πιστοποιεί με όσα γράφει ο πρόεδρος των μελών ΔΕΠ ενός πανεπιστημίου: «Η γενίκευση “οι νόμοι πρέπει να τηρούνται”, ανεξαρτήτως κοινωνικών συνθηκών, είναι -κατά την άποψή μου- μια λανθασμένη γενίκευση, αλλά και μια ουτοπική προσέγγιση... Οι νόμοι μπορεί να αλλάζουν μέσα από τις προβλεπόμενες από το εκάστοτε πολίτευμα διαδικασίες, μπορεί όμως επίσης να αλλάξουν και ως αποτέλεσμα πολιτικής ανυπακοής μιας κρίσιμης κοινωνικής μάζας, ανυπακοή που τελικά μπορεί να υποχρεώσει τη νομοθετική εξουσία να τους τροποποιήσει ή την εκτελεστική εξουσία να “κάνει τα στραβά μάτια” απέναντι στους “παρανομούντες”». Αυτό ακριβώς κάνει, σύμφωνα με καταγγελίες, η «εκτελεστική εξουσία» στο κέντρο της Αθήνας: «τα στραβά μάτια».

Η κακότυχη «δημόσια ανυπακοή»

Μια έννοια που κακότυχε στην ελληνική κοινωνία είναι αυτή της πολιτικής ανυπακοής. Συνεχίζουμε δε να την κατακρεουργούμε δίχως έλεος. Οπως γράφει και ο πρόεδρος των πανεπιστημιακών Θεσσαλίας, «οι νόμοι... μπορεί επίσης να αλλάξουν και ως αποτέλεσμα πολιτικής ανυπακοής μιας κρίσιμης κοινωνικής μάζας».
Το πρώτο ερώτημα είναι: πόση πρέπει να είναι αυτή η «κρίσιμη κοινωνική μάζα», στην οποία αναφέρεται ο κ. Τάκης Πολίτης, και πώς θα μετρηθεί; Είναι το 5% του πληθυσμού; Το 1%; Ο μεμονωμένος υπάλληλος του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας είναι «κρίσιμη κοινωνική μάζα»;
Γράφαμε και παλιότερα ότι «ένας πολίτης έχει δικαίωμα να μην τηρήσει έναν νόμο που θεωρεί άδικο. Η δημόσια ανυπακοή είναι μια κατάκτηση του δημοκρατικού πολιτεύματος, που έχει τις ρίζες της στη σκέψη του Χένρι Ντέιβιντ Θορό και στην πρακτική του Μαχάτμα Γκάντι. Σύμφωνα όμως με τον μεγάλο φιλόσοφο της Δικαιοσύνης Τζον Ρολς, μια πράξη δημόσιας ανυπακοής προϋποθέτει τρία πράγματα. Πρώτον, η πράξη να είναι δημόσια. Δεύτερον, η πράξη να μην εμπεριέχει βία. Τρίτον, ο ίδιος ο παραβάτης να επιδιώξει τη δίωξή του, ώστε διά της δίκης να δημοσιοποιηθεί ευρύτερα το αίτημά του ή και να ανατραπεί από τη δικαστική εξουσία μια άδικη απόφαση της νομοθετικής» («Τζάμπα επαναστάτης», Καθημερινή 30.10.2010).
Στην Ελλάδα, όπως γίνεται με όλα τα πράγματα, παίρνουμε το μισό –αυτό που μας συμφέρει– κομμάτι της έννοιας. Θέλουμε το πρώτο στοιχείο του Ρολς αλλά όχι το τρίτο. Χειροκροτούμε την «ανυπακοή» ως δημοκρατική κατάκτηση, αλλά όχι μόνο δεν επιζητούμε τη δίωξη ως πολιτικό μέσο (ώστε να μεγιστοποιήσουμε επικοινωνιακά την αντίθεσή μας σε έναν νόμο), αλλά την καταγγέλλουμε ως «πολιτικό διωγμό». Aυτό εξάλλου δεν κάνουμε σε όλα;
Το χειρότερο όμως που αναδεικνύει αυτή η συζήτηση είναι η κοινωνική χρεοκοπία. Αν αυτό είναι το σκεπτικό των πνευματικών ταγών της κοινωνίας (υπενθυμίζουμε ότι ο κήρυκας της ελαστικοποίησης των νόμων εξελέγη γραμματέας ΔΕΠ και συνεπώς εκφράζει ένα μεγάλο μέρος των πανεπιστημιακών της Θεσσαλίας), τότε ποιο πρέπει να είναι το σκεπτικό του φοροδιαφεύγοντος μικρομαγαζάτορα; Και η φοροδιαφυγή έχει «κοινωνική νομιμοποίηση»· «όλοι αυτό κάνουν» είναι το πρώτο επιχείρημα, «οι πολιτικοί τα τρώνε» είναι το δεύτερο.
Γι’ αυτό πιθανώς χρεοκοπήσαμε. Σε αυτή τη χώρα που δεν έχουμε λύσει ακόμη τα βασικά της κοινωνικής συμβίωσης, δηλαδή την έννοια του νόμου. Αν οι πανεπιστημιακοί διδάσκουν ότι η εφαρμογή τους εξαρτάται από τις συνθήκες (γιατί όχι και από τον καιρό; Αν κάνει πολύ κρύο, κάπου να κλέβουν το πετρέλαιο θέρμανσης), στο τέλος καθείς κάνει ό,τι γουστάρει και η κοινωνία χρεοκοπεί. Αυτό κάναμε όλα αυτά τα χρόνια και η οικονομική χρεοκοπία ήταν φυσικό επακόλουθο.

Διαβάστε- Ντέιβιντ Χένρι Θορό, «Πολιτική ανυπακοή - Ζωή χωρίς αρχές - Περπατώντας», τρία δοκίμια, εκδ. Διεθνής Βιβλιοθήκη.

Απάντηση στο άρθρο του κ. Μανδραβέλη με τίτλο: "Επαναστατική" αεργία ενόψει

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 15, 2012
Αγαπητοί συνάδελφοι

Στην αθηναϊκή καθημερινή εφημερίδα "Καθημερινή"  στις 27/01/2012 δημοσιεύτηκε άρθρο
του κ. Μανδραβέλη με τίτλο: "Επαναστατική" αεργία ενόψει. Το άρθρο είναι δημοσιευμένο και στο Internet στη διεύθυνση http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_27/01/2012_1297448
Το άρθρο αναφέρεται στην άρνηση συναδέλφου να αναλάβει έκτακτα καθήκοντα, τα οποία αφορούσαν τη διεξαγωγή των εκλογών για την ανάδειξη του Συμβουλίου του Ιδρύματος.

Από τη μεριά μας, ως ΔΣ του Συλλόγου Διοικητικού Προσωπικού του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας επισημαίνουμε τα παρακάτω σημεία σε σχέση με το συγκεκριμένο άρθρο, το οποίο θεωρούμε ότι πρωτίστως  επιδιώκει την ενοχοποίηση και τον υποβιβασμό της πολιτικής αντίστασης και την τρομοκράτηση των Ελλήνων πολιτών, χρησιμοποιώντας επικουρικά για μια ακόμη φορά τη λογική του "διαίρει και βασίλευε" στρέφοντας μια ομάδα ενάντια στην άλλη.

Η κύρια επιχειρηματολογία του κ. Μανδραβέλη είναι το από καιρό καλλιεργημένο στερεότυπο ότι στο δημόσιο οι εργαζόμενοι δεν παράγουν και μάλιστα ότι αποφεύγουν την εκτέλεση των καθηκόντων τους (με πολύ ήπια και κόσμια διατύπωση, αντί του χαρακτηρισμού "λουφαδόροι"). Αυτή η αυθαίρετη και κακόβουλη παραδοχή εξισώθηκε εσκεμμένα με την πολιτική ενέργεια του συναδέλφου μας Απόστολου Μωραϊτόπουλου, ενοχοποιώντας και υποβιβάζοντάς την. Επίσης, ο κ. Μανδραβέλης προκαλεί την πρυτανεία του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και την ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας να λάβουν κατασταλτικά μέτρα ενάντια στο δικαίωμα και στην υποχρέωση
του Έλληνα πολίτη να αντιστέκεται" με κάθε μέσο εναντίον οποιουδήποτε επιχειρεί να το
καταλύσει με τη βία" (άρθρο 120 του Συντάγματος ).

Θυμίζουμε σχετικά με την προσπάθεια του Υπουργείου για την με κάθε τρόπο εφαρμογή του Ν. 4009/2011 ότι «συνιστά θεσμική εκτροπή», όπως ομόφωνα αποφασίστηκε από την έκτακτη
Συνεδρίαση των Πρυτανικών Αρχών στο Λαύριο στις 23/09/2011. Το δικαίωμα αντίστασης ή
πολιτικής ανυπακοής, αποτελεί δικαίωμα και υποχρέωση των Ελλήνων να υπερασπίζονται το
Σύνταγμα όταν οι πράξεις της πολιτικής εξουσίας ισοδυναμούν με κατάλυσή του. Ο Ν.
4009/2011 συνεργεί στην οργανωμένη επίθεση που δεχόμαστε ως ελληνικός λαός, με συνέπειες
σε βάθος πολλών γενεών στο μέλλον. Μην ξεχνάμε ότι ο τομέας της Παιδείας είναι
νευραλγικός για την πορεία μιας οργανωμένης κοινωνίας. Ας μην ξεχνάμε ότι «ότι είναι νόμιμο δεν είναι και απαραίτητα ηθικό».

Και στην περίπτωση ακόμη που και αυτό το άρθρο του Συντάγματος "προσαρμοστεί" αργότερα στις "μνημονιακές" επιταγές, ακόμη και τότε τα λόγια του συντοπήτη μας Ρήγα Φεραίου θα αποτελέσουν παρακαταθήκη για να συνεχίσουμε την επίθεση στην επίθεση που δεχόμαστε: " Όταν η διοίκησις βιάζη, αθετή, καταφρονή τα δίκαια του λαού και δεν εισακούη τα παράπονα του, το να κάμη τότε ο
λαός, ή κάθε μέρος του λαού, επανάστασιν, ν'αρπάξη τα άρματα και να τιμωρηση του τυράννους του, είναι το πλέον ιερόν απ' όλα τα δίκαια του και το πλέον απαραίτητον απ' όλα τα χρέη του." (απόσπασμα άρθρου 35 του "Νέα Πολιτική Διοίκησις"  Ρήγα Φεραίου)

Η ενέργεια του συναδέλφου μας είναι σύμφωνη με τη σταθερή θέση του Συλλόγου Διοικητικού
Προσωπικού ενάντια στο Ν. 4009/2011. Οι μορφές αντίθεσης που κάθε φορά παίρνουμε έχουν
τίμημα, το οποίο το αναγνωρίζουμε και το αντιμετωπίζουμε. Ήδη έχουμε προκηρύξει απεργία του διοικητικού προσωπικού για την ημέρα που πρόκειται να επιχειρηθεί η πραγματοποίηση των εκλογών για την ανάδειξη του Συμβουλίου του Ιδρύματος, ώστε όλοι οι συνάδελφοι να μπορούν να
ενισχύσουν τις παραστάσεις διαμαρτυρίας που πρόκειται να αναπτυχθούν και να μπορούν να απέχουν από τα επιβεβλημένα καθήκοντά τους όσοι θα υποστηρίζουν διοικητικά εκείνη τη μέρα τις εκλογές. Οι ενέργειες αντίδρασής μας συνιστούν πολιτική ανυπακοή και έχουν συμβολικό χαρακτήρα, επιδιώκοντας την ευρεία ευαισθητοποίηση της κοινωνίας.

Τέλος, το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας ακόμη μπορεί να λειτουργεί με το αυτοδιοίκητο - όσο δεν εφαρμόζεται ο Ν. 4009/2011 - και να διαχειριστεί το πολιτικό αυτό ζήτημα όπως αυτό κρίνει, χωρίς εξωγενείς υποδείξεις και καθοδηγήσεις.

το ΔΣ του Συλλόγου Διοικητικού Προσωπικού
του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας

#Απόστολος Μωραϊτόπουλος#

«Επαναστατική» αεργία ενόψει

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 15, 2012
(Από "Καθημερινή" στις 27/1/2012)


«Επαναστατική» αεργία ενόψει

Tου Πασχου Μανδραβελη

Εχουμε γράψει επανειλημμένως πως το βασικό πρόβλημα της Ελλάδος είναι ότι όλοι θέλουν να σώσουν τον κόσμο, τη χώρα -ή ό, τι τέλος πάντων τους βρίσκεται πρόχειρο- αλλά κανένας δεν θέλει να κάνει τη δουλειά του. Η καλύτερη επιβεβαίωση αυτού του αφορισμού είναι η επιστολή που εστάλη από τον «Υπεύθυνο Μηχανοργάνωσης της Επιτροπής Ερευνών» του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Απευθύνεται στον προϊστάμενο της Επιτροπής Ερευνών του ίδιου πανεπιστημίου και κοινοποιείται στον αντιπρύτανη Βασίλειο Μποντόζογλου και στην πανεπιστημιακή κοινότητα του ίδιου πανεπιστημίου.
Στην επιστολή αναφέρεται: «Σήμερα μου ζητήθηκε από τον Προϊστάμενό μου να προετοιμάσω και να παραδώσω 8 φορητούς Η/Υ (4 για Βόλο και 4 για Λάρισα), προκειμένου να χρησιμοποιηθούν στις εκλογές για την ανάδειξη Συμβουλίου στο πλαίσιο προφανώς του νόμου 4009/2011. Εξήγησα στον Προϊστάμενό μου ότι για πολιτικούς λόγους αλλά και για να διαφυλάξω την αξιοπρέπειά μου σαν ενεργός πολίτης κι εργαζόμενος στο Πανεπιστήμιο για πάνω από 16 χρόνια, δηλώνω ότι ΑΡΝΟΥΜΑΙ να συμπράξω με οποιοδήποτε τρόπο στην εφαρμογή αυτού του επαίσχυντου νόμου και μάλιστα θα αγωνιστώ για τη ματαίωσή του... Δεν διεκδικώ το αλάθητο, έχω όμως ήσυχη τη συνείδησή μου ότι αυτή τη στιγμή πράττω το σωστό».
Φυσικά κανείς δεν απαγορεύει σ’ αυτόν τον διοικητικό υπάλληλο του πανεπιστημίου να παλέψει για τη «ματαίωση», όπως ο ίδιος γράφει, όποιου νόμου δεν γουστάρει. Κάθε λίγο και λιγάκι έχουμε νόμιμες πορείες και παράνομες καταλήψεις για τη «ματαίωση» όλων των νόμων. Στην περίπτωση όμως αυτή εγείρονται κάποια ερωτήματα. Εντάξει! Στην Ελλάδα είσαι ό, τι δηλώσεις, αλλά ισχύει και ότι μπορείς να κάνεις ό, τι θες αρκεί να δηλώσεις κάποιον -κατά την άποψή σου- ανώτερο σκοπό; Δεν αμφισβητούμε τις επαναστατικές προθέσεις του υπεύθυνου μηχανοργάνωσης του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, αλλά πώς μπορούμε να τον ξεχωρίσουμε από ένα κοινό λουφαδόρο, ο οποίος βαριέται τη δουλειά του και βρίσκει μια επαναστατική δικαιολογία για να μην την κάνει; Αρκεί η δήλωση των επαναστατικών προθέσεων; Δηλαδή, υπάρχει πληθώρα εφοριακών που δεν διεκπεραιώνουν τις φορολογικές υποθέσεις, με αποτέλεσμα να φουντώνει η φοροδιαφυγή. Αν ερωτηθούν γιατί δεν κάνουν τη δουλειά τους, μπορούν να επικαλεστούν τη διαφωνία τους με τη φορολογική κλίμακα ή με το ύψος του αφορολόγητου; Κι αν κάποιοι εργαζόμενοι (στον ιδιωτικό τομέα, φυσικά) δηλώσουν ότι είναι κατά του καπιταλισμού εν γένει -τι πιο επαναστατικό από αυτό; - μπορούν να μην πηγαίνουν στη δουλειά τους και να πληρώνονται;
Εχουμε παρεξηγήσει πολλά πράγματα σ’ αυτή τη χώρα, με πρώτο το «δίκιο του αγώνα». Ολοι μπορούν να κάνουν ό, τι θέλουν αρκεί να δηλώσουν ότι αγωνίζονται για κάτι. Προσοχή: ο κανόνας ισχύει μόνο αν αυτό το «κάτι» έχει αριστερές ευλογίες.
Το τελευταίο ερώτημα έχει να κάνει με την πρυτανεία του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και την ηγεσία του υπουργείου Παιδείας. Θα κάνουν κάτι για την υπόθεση ή μήπως να γενικεύσουμε τον κανόνα της άρνησης εργασίας σε όλη τη χώρα; Φαντάζομαι ότι σε κάθε κλάδο και σε κάθε επιχείρηση, όλοι με κάτι θα διαφωνούν κι αν δεν διαφωνούν κάτι θα βρουν προκειμένου να μη δουλεύουν.

ΑΡΝΟΎΜΑΙ να συμπράξω με οποιοδήποτε τρόπο στην εφαρμογή αυτού του επαίσχυντου νόμου και μάλιστα θα αγωνιστώ για την ματαίωσή του

Τετάρτη, Φεβρουαρίου 15, 2012
(Μήνυμα προς την Ακαδημαϊκή Κοινότητα του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας στις 26/1/2012)

Σήμερα μου ζητήθηκε από τον Προϊστάμενό μου να προετοιμάσω και να παραδώσω 8 φορητούς Η/Υ (4 για Βόλο και 4 για Λάρισα), προκειμένου να χρησιμοποιηθούν στις εκλογές για την ανάδειξη Συμβουλίου στα πλαίσια προφανώς του νόμου 4009/2011.

Εξήγησα στον Προϊστάμενό μου ότι για πολιτικούς λόγους αλλά και για να διαφυλάξω την αξιοπρέπειά μου σαν ενεργός πολίτης κι εργαζόμενος στο Πανεπιστήμιο για πάνω από 16 χρόνια, δηλώνω ότι ΑΡΝΟΎΜΑΙ να συμπράξω με οποιοδήποτε τρόπο στην εφαρμογή αυτού  του επαίσχυντου νόμου και μάλιστα θα αγωνιστώ για την ματαίωσή του.

Χωρίς να πιστεύω ότι η σημερινή κατάσταση στα Πανεπιστήμια είναι ιδανική, ο νέος νόμος, τον οποίο η συντριπτική πλειοψηφία της Ακαδημαϊκής Κοινότητας δεν αποδέχεται, θα μας γυρίσει στον μεσαίωνα, καταργώντας  το Αυτοδιοίκητο το Ακαδημαϊκό Άσυλο, τη δωρεάν παιδεία κ.α.

Δεν διεκδικώ το αλάθητο, έχω όμως ήσυχη την συνείδησή μου ότι αυτή τη στιγμή πράττω το σωστό.


Ευχαριστώ,

Αποστόλης Μωραϊτόπουλος

Υπεύθυνος Μηχανοργάνωσης της Επιτροπής Ερευνών

#Απόστολος Μωραϊτόπουλος#

Δευτέρα 5 Δεκεμβρίου 2011

Xαλίλ Γκιμπράν: 'ο Κήπος του Προφήτη'

Δευτέρα, Δεκεμβρίου 05, 2011
Ο μεγαλύτερος Λιβανέζος ποιητής Xαλίλ Γκιμπράν (1883-1931) μεταξύ των αριστουργημάτων που έγραψε, είναι και το έργο του "ο Κήπος του Προφήτη". Κάποια λόγια που αναφέρονται σε αυτό, πρέπει από ενόραση ή κάποιο είδος μαγείας να εμπνεύστηκε , σαν να είχε από τότε (1923 εκδόθηκε) γνώση της σύγχρονης κατάντιας της πατρίδας μας. Γράφει λοιπόν:  

"Το έθνος να λυπάστε αν φορεί ένδυμα που δεν το ύφανε. Ψωμί αν τρώει αλλά όχι απ' τη σοδειά του. Κρασί αν πίνει, αλλά όχι από το πατητήρι του. 
Το έθνος να λυπάστε που δεν υψώνει τη φωνή παρά μονάχα στη πομπή της κηδείας. 
Που δεν συμφιλιώνεται παρά μονάχα μες τα ερείπιά του. 
Που δεν επαναστατεί παρά μονάχα σαν βρεθεί ο λαιμός του ανάμεσα στο σπαθί και την πέτρα. Το έθνος να λυπάστε που έχει αλεπού για πολιτικό, απατεώνα για φιλόσοφο, μπαλώματα και απομιμήσεις είναι η τέχνη του. 
Το έθνος να λυπάστε που έχει σοφούς από χρόνια βουβαμένους."

Υ.Γ. Πρώτα - πρώτα πρέπει να ομολογήσω πως λυπήθηκα πάρα πολύ με τον εαυτό μου, που μέχρι τώρα δεν γνώριζα το παραμικρό για τον ποιητή και φιλόσοφο Χαλίλ Κιμπράν. Χρωστάω λοπόν πολλά στον και σήμερα εξαίρετο "Κυρ" του "Βήματος" που μου τον γνώρισε. Για να πω την αλήθεια εκτός απο την σελίδα του "Κυρ" και τα άρθρα του Μπαμπινιώτη και του Μαρωνίτη στο κυρίως σώμα του "Βήματος", τα υπόλοιπα ήταν για τα σκουπίδια...

Copyright © 2014-15 Απόψεις επώνυμα™ is a registered trademark.

Designed by Templateism. Hosted on Blogger Platform.