Εμφάνιση αναρτήσεων ταξινομημένων κατά ημερομηνία για το ερώτημα Μωραϊτόπουλος. Ταξινόμηση κατά συνάφεια Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων ταξινομημένων κατά ημερομηνία για το ερώτημα Μωραϊτόπουλος. Ταξινόμηση κατά συνάφεια Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Πέμπτη 25 Μαΐου 2017

Από την παρουσίαση του βιβλίου «ΟΛΑ ΓΙΑ ΚΑΛΟ» του Γιάννη Μακριδάκη στον Βόλο

Πέμπτη, Μαΐου 25, 2017
                     

  Γράφει η Λουΐζα Σολομών

Η άφιξη ενός συγγραφέα που διαβάζεις, που σου αρέσει, που είναι αναγνωρίσιμος δημιουργεί πάντα μια προσμονή και μια ανησυχία... Τον περιμέναμε το Γιάννη στο Βόλο. Είναι που μας αρέσουν τα βιβλία του, είναι που η γραφή του συνάδει με τη στάση ζωής του. Και ήρθε ζεστός, φιλικός, κάπως αμήχανος. Και όταν ενώνεται η αμηχανία αναγνώστη - δημιουργού, αρχίζει να υφαίνεται οικειότητα και ταύτιση. Και ό,τι προέκυψε ήταν μια μαγικά φιλική και ενδιαφέρουσα βραδιά.

Ήταν μια από τις καλύτερες παρουσιάσεις που έχω δει. Ένας από τους λόγους ήταν αυτή ακριβώς η οικειότητα, η αμεσότητα και το ζεστό κλίμα που δημιούργησε η συνομιλία μεταξύ αναγνωστών και συγγραφέα. Ουσιαστικές, μεστές οι παρατηρήσεις, ανθρώπινη επικοινωνιακή η ατμόσφαιρα.

Ο  Αποστόλης Μωραϊτόπουλος* πόσο αυθόρμητα συγκινητικά απάντησε "ναι" στην πρόσκληση-πρόκληση του Γιάννη Μακριδάκη να μη μιλάει από κάτω, αλλά να του κάνει παρέα δίπλα του! Ανέβηκε με συστολή και όμως ήταν βαθύς γνώστης του έργου και θα τον ζήλευαν προετοιμασμένοι για την περίσταση ομιλητές. Με συγκίνησε αυτή η συνομιλία , αυθόρμητη , ανθρώπινα αμήχανη, ισότιμη. Με την ίδια απροετοίμαστη οικειότητα ανέβηκε στο βήμα με τις διστακτικές και καίριες παρατηρήσεις της η δασκάλα μου στο Γαλλικό Ινστιτούτο (που φοβάμαι μη μεταφέρω λάθος το όνομά της μετά από τόσα χρόνια), και ο πάντα εύστοχος και απολαυστικός Θωμάς Κοροβίνης. Ένιωθα δίπλα μου τον  ετοιμόλογο ομιλητή Κώστα Καλημέρη να θέλει να πάρει μέρος στην κουβέντα και να μην τον αφήνει η αφωνία, που τον ταλαιπωρούσε εκείνη την ημέρα. Ήταν η παρέα που τον ακολούθησε από την έκθεση βιβλίου Θεσσαλονίκης και που αποδεικνύει ότι τους  ανθρώπους τους δένει η εκτίμηση, η αγάπη και η ανταλλαγή, απόψεων και συναισθημάτων. Να είστε καλά, ήταν πολύ όμορφη βραδιά. 

Δε θέλω να μιλήσω για το ίδιο το βιβλίο και τη συγγραφική ικανότητα του Γιάννη , το έκαναν πολύ καλύτερα άλλοι. Θέλω , όμως, να επισημάνω ότι τα θέματα που αγγίζει είναι αυτά που τον καίνε , που μας καίνε, που ανάμεσα στα άλλα εμπεριέχουν λυτρωτική για τον αναγνώστη κοινωνική ευαισθησία . Ένας άξονας του τελευταίου του βιβλίου είναι οι πρόσφυγες της σύγχρονης Χίου, στη φιλοξενία των οποίων συνέβαλε  ενεργά ο Γιάννης Μακριδάκης. Και αυτό το βιβλίο , λοιπόν , πέρα από τις λογοτεχνικές αρετές , μας θυμίζει  ακόμη ότι οι όμορφες ρηξικέλευθες ή παραδοσιακές θεωρίες μπορούν ήσυχα κι απλά να γίνονται πράξη.






*Αποστόλης Μωραϊτόπουλος:

«Χθες ήταν ο Μακριδάκης στον Βόλο για το καινούργιο του βιβλίο.
Τον βρήκα έξω, τον θερμοχαιρέτησα και του είπα ότι το διάβασα και μ' άρεσε πολύ.
Με πρότεινε αμέσως να το προλογίσω! Αυθόρμητα το δέχθηκα. Οποία τιμή... Μετά κρύος ιδρώτας. Έτρεμα. Η Αριστέα μου αναστατωμένη κι αυτή μου υπαγόρευε ...σκονάκια από την πίσω σελίδα. Τελικά όλα πήγαν καλά, ΟΛΑ ΓΙΑ ΚΑΛΌ! Σ' ευχαριστώ Γιάννη.»
(από ανάρτηση στο Facebook)

Κυριακή 24 Απριλίου 2016

Έγκωσα. φτάνει πια με το Ξενοδοχείο...

Κυριακή, Απριλίου 24, 2016



Έγκωσα. Δεν μπορώ να ασχοληθώ άλλο με το Ξενοδοχείο.

Δεν αντέχω άλλο (συγκινησιακές?) κωλοτούμπες και εύκολες γενικεύσεις. Χόρτασα.

Δεν μπορεί εδώ και 3 μέρες να είναι αυτό το κύριο θέμα συζήτησης (και έντασης!)...

Δεν μπορεί μια λάθος (ή σωστή?) κίνηση κάποιων αλληλέγγυων να τους απαξιώνει όλους;

Όπως επίσης δεν μπορεί, μια λάθος ή σωστή κίνηση κάποιων αναρχικών ή αριστερών ομάδων να απαξιώνει όλους όσους με τον άλφα ή βήτα τρόπο τολμούν - προσπαθούν ν' αντιστέκονται, ενώ κάποιοι τους κρίνουν απ' τον καναπέ τους...

Δεν είναι τίποτα άσπρο - μαύρο, συνήθως ή αλήθεια (ή το σωστό) είναι κάπου ανάμεσα, έχω μάθει στη ζωή μου. Και χρειάζεται μετριοπάθεια και χρόνος να το ανακαλύψεις.

Μήπως άθελά μας ρίχνουμε (ρίξαμε) νερό στο μύλο απαξίωσης των αλληλέγγυων που κραδαίνει εδώ και εβδομάδες ο Σύριζα, χωρίς να το καταλάβουμε;

Μήπως άθελα μας ξεχάσαμε τους ταλαίπωρους πρόσφυγες - μετανάστες, που τόσο καιρό προσπαθούσαμε με νύχια και με δόντια να βοηθήσουμε -που χωρίς τους κάθε λογής αλληλέγγυους θα ήταν σε τρισχειρότερη θέση -κατά γενική ομολογία;

Μήπως άθελά μας, ξεφύγαμε απ' το κύριο που είναι να διατρανώσουμε την αντίθεσή μας ενάντια στην επαίσχυντη μεθόδευση της πρώτηςδεύτερηςφοράς αριστεράς, που προσπαθεί στη λούφα και εν μέσω της σωστής (?) απεργίας των Δημοσιογράφων να περάσει αβρόχοις ποσί το 3/4ο μνημόνιο;

Ειπώθηκαν όμως λόγια βαριά, που δεν μπορεί κανείς να τα πάρει εύκολα πίσω. Και τα λόγια πονάνε μερικές φορές πιότερο από τις πράξεις...

Όχι δεν πιστεύω σ' αυτά τα βαρύγδουπα και ηχηρά ότι έχουμε φτάσει τόσο κάτω που ένα "ολοκαύτωμα" χρειαζόμαστε για να συνέλθουμε.

Επίσης Όχι δεν σκοπεύω να μεταναστεύσω γιατί δήθεν απηύδησα απ' την κατάσταση στη χώρα μου...

Όχι εδώ θα μείνω, όπως οι περισσότεροι και θα προσπαθήσω για το καλύτερο κάνοντας και σωστά και λάθη.

Με όποιο προσωπικό κόστος.

Απ. Μωραϊτόπουλος


Κυριακή 22 Μαρτίου 2015

Ήλιος με δόντια - Γιάννης Μακριδάκης

Κυριακή, Μαρτίου 22, 2015
Αν φτιάξουμε μια συνταγή στην οποία:
1)Παίρνουμε σαν βάση ένα άγνωστο στους πολλούς πολεμικό συμβάν στη Χίο, που συνέβη τον Φεβρουάριο το 1944. Στο λιμάνι της Χίου έχει αγκυροβολήσει ένα σουηδικό πλοίο υπό την αιγίδα του Ερυθρού Σταυρού, με σκοπό να φέρει τρόφιμα στο νησί. Οι Βρετανοί, θεωρώντας ότι μεταφέρει καύσιμα για τους Γερμανούς κατακτητές, επιτίθενται και βομβαρδίζουν το πλοίο. Εκείνη τη μέρα 16 άνθρωποι σκοτώνονται ενώ πολλοί τραυματίζονται. Αυτές οι απώλειες ήταν για το νησί οι μεγαλύτερες από τις έως τότε καταστροφές που είχαν φέρει στο νησί οι ίδιοι οι Γερμανοί κατακτητές!, 
2)Ανακαλύπτουμε και περιγράφουμε την ιστορία του λιμανιού της Χίου, τη ζωή γύρω από αυτό, την ταξική διαστρωμάτωση της κοινωνίας, με την φτωχολογιά αποκλεισμένη μέσα στο Κάστρο και τους υπόλοιπους έξω απ' αυτό, στο περίφημο Τρίγωνο και γύρω απ' το λιμάνι, όπως ήταν τότε κατά την περίοδο του μεσοπολέμου και τέλος 
3)Αναφερόμαστε και στην παρουσία του Αγγλικού παράγοντα αλλά και του αντιστασιακού κινήματος ενάντια στον κατακτητή,

τότε με τα παραπάνω, ένας συγγραφέας, το πολύ-πολύ που μπορεί να γράψει, είναι ένα αξιόλογο ιστορικό αφήγημα ή ιστορικό μυθιστόρημα. Όμως στον Γ.Μ. αυτά τα συστατικά δεν αρκούν, έτσι προσθέτει τα παρακάτω 4) και 5).

4)Τώρα προσθέτουμε στη συνταγή το απαραίτητο και αναζωογονητικό καρύκευμα, δηλαδή το κοινωνικοπολιτικό πρόταγμα, ή το μήνυμα που θέλει να υπηρετήσει το βιβλίο, τον βασικό λόγο για τον οποίο αξίζει  κανείς να κάνει τον κόπο να γράψει ένα βιβλίο -αν και πολλοί συγγραφείς το αρνούνται αυτό-, εφευρίσκοντας έναν ήρωα περιθωριακό, θηλυπρεπή, κατατρεγμένο, που ξεχωρίζει απ' τη μάζα σαν την μύγα μέσα στο γάλα, που βολοδέρνει μια ζωή προπιλακιζόμενος και απορριπτόμενος από τον κοινωνικό του περίγυρο - μια καθαρή περίπτωση Bulling όπως αυτή που βιώσαμε πρόσφατα στην τραγική περίπτωση του Βαγγέλη Γιακουμάκη απ' την Κρήτη. Έτσι το καθαρό μήνυμα εδώ του Γ.Μ. είναι να καυτηριάσει αυτή την συμπεριφορά του περίγυρου και της κοινωνίας γενικότερα, απέναντι σ' αυτά τα υπερευαίσθητα, ξεχωριστά και περιθωριακά άτομα.

5)Τέλος δεν έχουμε παρά τελευταία να προσθέσουμε το απαραίτητο λαδάκι στην συνταγή μας, στην περίπτωσή μας, μια εκπληκτική μυθοπλασία και μια μαεστρική οργάνωση της ύλης, ένα μαστερ-πλαν όπως θα λέγαμε ελληνιστί. Στο βιβλίο αυτό, είναι τόσο πειστική η μυθοπλασία και η οργάνωση της ύλης, που ενώ το διαβάζεις όλο, διαβάζεις και την τελευταία σελίδα του συγγραφέα, στην οποία ο ίδιος επεξηγεί ποια απ' όλα αυτά που διαβάσαμε ήταν υπαρκτά πρόσωπα και ιστορικά γεγονότα, έχεις άρνηση να αποδεχθείς ότι π.χ. ο Κωσταντής δεν υπήρξε ποτέ πραγματικά!

Την παραπάνω συνταγή μόνο ένας ταλαντούχος και προικισμένος μάστορας του Λόγου της Ζωής και της Γραφής σαν τον Γιάννη Μακριδάκη, μπορούσε να επιλέξει και με επιτυχία να πραγματοποιήσει. Έτσι λοιπόν ο Γ.Μ., για άλλη μια φορά κεντώντας  διπλοβελονάκι γράφει το υπέροχο "Ήλιος με δόντια"!

Τελείωσα το βιβλίο μόλις 2 μέρες πριν ανακαλύψουν το πτώμα του αδικοχαμένου παιδιού του Βαγγέλη Γιακουμάκη από την Κρήτη. Δεν περίμενα τόσο σύντομα και τραγικά  να επαναληφθούν παρόμοιες καταστάσεις σαν αυτές που αναφέρονταν στο βιβλίο, κοντολογίς δεν περίμενα τόσο γρήγορα να επιβεβαιωθούν οι φόβοι του συγγραφέα. Έτσι κατάλαβα πιο βαθιά μέσα μου τον πόνο και τα βάσανα που βίωσε ο δυστυχής Βαγγέλης, ίδια κι όμοια μ' αυτά που βίωνε τόσα χρόνια κι ο ήρωας Κωσταντής του βιβλίου. Αυτό συνετέλεσε στο να καταλάβω το μεγαλείο του συγγραφέα, -που άλλωστε αυτός είναι μεταξύ των άλλων κι ο ρόλος του-, να προβλέπει, να αναλύει και να καυτηριάζει το κακό.

Έτσι την αποφράδα εκείνη Κυριακή, στις 15/3/2015, ένοιωσα την ανάγκη να γράψω την παρακάτω ανάρτηση:

Δεν πέρασαν παρά μόνο 7 λεπτά και είχα την τιμή, να μου απαντήσει προσωπικά ο ίδιος ο συγγραφέας:


Ήταν σωστό που -κατά τύχη- διάβασα πρώτα το βιβλίο αυτό και μετά τη "Η μητέρα του σκύλου" του Π. Μάτεσι, -βιβλίο αληθινά κλασσικό για την σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία-, που αναφέρεται επίσης στο ίδιο θέμα το bulling και έτσι μπόρεσα λογοτεχνικά να πάω, απ' τον θετικό στον υπερθετικό βαθμό αξιολόγησης των δυο βιβλίων. Είμαι σχεδόν απόλυτα σίγουρος πως το βιβλίο "Η μητέρα του σκύλου" του Π. Μάτεσι, απετέλεσε τον μπούσουλα ή την αφορμή για την συγγραφή αυτού του βιβλίου.

Δεν θέλω να μαρτυρήσω πολλά πράγματα ακόμη από την υπόθεση του βιβλίου. Θέλω να πω μόνο, πως για μένα και αυτό όπως και τα άλλα 3 βιβλία του που διάβασα, δηλαδή "Τη δεξιά τσέπη του ράσου", "Η άλωση της Κωσταντίας", και "το ζουμί του πετεινού", αποτελούν πολύτιμα μαργαριτάρια στο βιβλιοιστορικό μου ρεπερτόριο.

Και σ' αυτό του το βιβλίο, η φαντασία και η ευρηματικότητα του Γ.Μ στην μυθοπλασία. όπως προανέφερα, είναι κάτι που σε καθηλώνει. Κι όλο αυτό είναι συνδυασμένο με ιδιαίτερο σεβασμό και με απόλυτη συσχέτιση με την ιστορική πραγματικότητα. Έτσι ο αναγνώστης πληροφορείται τη φυσιογνωμία μιας ολόκληρης βιωμένης ιστορικής μνήμης, όπως την καταστροφή της Σμύρνης, τη δικτατορία του Μεταξά, την ζωή στην κατοχή, ακόμη και τη τοπική λαϊκή αντίσταση στη Χίο αλλά και τη σχέση των Άγγλων μ' όλα αυτά. Όταν τα βάλεις όλ' αυτά όπως ο Γ.Μ. μαστορικά μαζί, τότε παράγεις σαν αποτελέσματα έναν τέλειο μύθο και μια σφιχτή πλοκή όπως συμβαίνει κατά κόρον στο βιβλίο αυτό. Και όλο αυτό το σκηνικό συνδυάζεται με την ζωή του βασικού ήρωα Κωνσταντή, που βέβαια δεν έχασε τη ζωή του, αλλά παραφρόνησε όταν είδε ανάμεσα στους νεκρούς του βομβαρδισμού τον θετό του ουσιαστικά πατέρα τον Μαστρο-Μιμήκο, -που άτυπα τον υιοθέτησε- και τον μόνο άνθρωπο που αγαπούσε, τον Απόστολο. Για όλα αυτά τα γεγονότα, αφήνει τον Κωσταντή ο συγγραφέας σε πρώτο πρόσωπο να ανασυνθέσει στη μνήμη του, μιλώντας κάθε Σάββατο ξανά και ξανά μπροστά στον καθρέφτη, με ένα λόγο αστείρευτο, χειμαρρώδη, προσπαθώντας να ξαναθυμηθεί τι ακριβώς συνέβη.

Αυτό όμως που μοιάζει να τον ενδιαφέρει δεν είναι  μόνο  η ιστορία  και η καταγραφή ενός σχεδόν άγνωστου στους πολλούς πολεμικού συμβάντος στο λιμάνι της Χίου αλλά η παρουσίαση του παράδοξου ήρωα του. Τον ενδιαφέρει περισσότερο να σκηνοθετήσει την περιρρέουσα ατμόσφαιρα της εποχής και της κοινωνίας και τη σχέση του ομοφυλόφιλου ήρωα μαζί τους που φτάνει τελικά να γίνει αποδεκτός τόσο από μια αντιστασιακή ομάδα όσο και από την ίδια την εκκλησία, γεγονός που από μόνο του προκαλεί με την αντίφασή του. Τι είναι τελικά ο Κωνσταντής; Είναι ένας άνθρωπος που καταφέρνει από αποδιοπομπαίος τράγος  της μικρής κοινωνίας να γίνει ακόμη και ιερέας παρά τη γνωστή του ιδιαιτερότητα ή ένα πρόσωπο ψυχικά διαταραγμένο που βιώνει μια σκληρότητα από την κοινωνία γύρω του, έναν παρανοϊκό εγκλεισμό στους  ηθικούς κώδικες της εποχής του και στην προσωπική του διαταραχή;  Και το ίδιο το βιβλίο είναι τελικά η συνειρμική αφήγηση μιας προσωπικής ιστορίας που χάνεται στη δίνη της ιστορικής πραγματικότητας ή η καταγραφή των παράπλευρων απωλειών που οι κοινωνικοί κώδικες της ηθικής μιας συγκεκριμένης ιστορικής περιόδου έφεραν και πόσο διαχρονικές μπορεί να είναι αυτές;[από την Τέσυ Μπάιλα]


Για τον Γιάννη Μακριδάκη

Ο συγγραφέας αυτού του βιβλίου, είναι σήμερα μόνο 40 χρονών, και έχει γράψει ήδη 11 επιτυχημένα βιβλία. Όμως ο Γ.Μ. δεν είναι μόνο ένας επιτυχημένος συγγραφέας, είναι συγχρόνως βιοκαλλιεργητής, ακτιβιστής, στοχαστής, πολιτικός σχολιαστής, έχει φτιάξει το απλεπιστήμιο, είναι ένας πανεπιστήμων με την αρχαιοελληνική αριστοτελική έννοια του όρου, με το δικό του όραμα, την δικιά του ουτοπία. Προσωπικά, εκτιμώ απεριόριστα τον Γ.Μ. και αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με το λογοτεχνικό του έργο. Δυστυχώς τέτοιοι άνθρωποι δεν υπάρχουν πολλοί στην Ελλάδα, μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι συμφωνώ σε όλα μαζί του -ιδίως σε κάποιους από τους πολιτικούς σχολιασμούς του.

Η εκτίμησή μου μεγάλωσε ακόμα περισσότερο, όταν πληροφορήθηκα προχθές ότι αρνήθηκε να συμμετάσχει σε εκδήλωση του Ιανού. Ιδού το κείμενο που παραθέτει ο ίδιος:
«Μου τηλεφώνησε ο υπεύθυνος του Ιανού και μου είπε ότι θέλουν να μου κάνουν αφιέρωμα. Έχουν κάνει, είπε, αφιερώματα σε πολλούς γνωστούς σύγχρονους Έλληνες συγγραφείς, μου τους απαρίθμησε κιόλας έναν προς ένα και μία προς μία και κατόπιν με ρώτησε αν θέλω να πάω κι εγώ, και πότε.
Τον ευχαρίστησα τον άνθρωπο που με σκέφτηκε αλλά του απάντησα ότι έχω ιδεολογικό πρόβλημα με τον Ιανό, δεν συμφωνώ με τις πρακτικές, τις οποίες μαθαίνω από διάφορες καταγγελίες του σωματείου εργαζομένων στον χώρο του βιβλίου, ότι εφαρμόζει ο ιδιοκτήτης του στους εργαζόμενους, συνεπώς δεν μπορώ να δίνω άλλοθι σε αυτές με την παρουσία μου εκεί, άρα ότι δεν θέλω να μου κάνουν αφιέρωμα.
Με ευχαρίστησε κι αυτός και μου είπε ότι αυτήν ακριβώς την απάντηση περίμενε από μένα…
Καλό αυτό.
Το καταγράφω το περιστατικό επειδή όλα αυτά πρέπει να καταγράφονται. Προς γνώση των πάντων. Διότι αυτό που θίγεται όλα αυτά τα χρόνια είναι η αξιοπρέπειά μας και έχουμε χρέος να την υπερασπιζόμαστε με κάθε τρόπο αλλά και να στηρίζουμε έμπρακτα όσους την υπερασπίζονται και όσους δέχονται επιθέσεις επ’ αυτής».
Τελευταία πληροφορήθηκα ότι το ίδιο έκανε και ο δικός μας Κοροβίνης, μπράβο λοιπόν και σ' αυτόν!

Προσωπικά τον γνώρισα πέρυσι όταν ήρθε να μιλήσει για το κίνημα του Νερού  στον Βόλο και του έσφιξα το χέρι. Του υποσχέθηκα ότι αν μπορέσω οικονομικά, θα προσπαθήσω φέτος το καλοκαίρι να τον επισκεφτώ στην Χίου, στο μούρκι του. Ελπίζω να τα καταφέρω και να έχει το χρόνο να με δεχτεί έστω για λίγο.

Αποστόλης Μωραϊτόπουλος (AMOR)

Σάββατο 7 Φεβρουαρίου 2015

'Αν ξυπνούσε ο κυρ-Αλέξανδρος' - Βιβλίο του Γιώργου Σανιδά

Σάββατο, Φεβρουαρίου 07, 2015
'Αν ξυπνούσε ο κυρ-Αλέξανδρος' - Βιβλίο του Γιώργου Σανιδά
Χθες Παρασκευή στις 19:00 στο "Πόλις" έγινε μια ωραία εκδήλωση προς τιμήν του βραβευμένου σκιαθίτη συγγραφέα Γιώργου Σανιδά. Στην εκδήλωση αυτή παρουσιάστηκαν 3 βιβλία του, συγκεκριμένα:
1) "Αν ξυπνούσε ο κυρ-Αλέξανδρος"  από τον Αποστόλη Μωραϊτόπουλο,

2) "Το κάστρο της ελευθερίας & ο Μπαρμπαρόσα" από τον Γιώργο Παρίση και

3) "Ναυαγισμένοι Έρωτες" από τον Νίκο Φιλάρετο.
~~~§§§~~~

"Αν ξυπνούσε ο κυρ-Αλέξανδρος" 
Στο βιβλίο του 'Αν ξυπνούσε ο κυρ-Αλέξανδρος', ο βραβευμένος σκιαθίτης συγγραφέας Γιώργος Σανιδάς, παίρνει ένα σπουδαίο όσο και περίτεχνο λογοτεχνικό ρίσκο: όπως κι ο ίδιος αναφέρει, τολμάει το απίθανο, το αδιανόητο, φαντάζεται δηλαδή τί θα γίνονονταν «Αν επέστρεφε σήμερα στον κόσμο «ο φτωχός άγιος των γραμμάτων μας», ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, ποια εποχή του χρόνου θα επέλεγε, πού θα πήγαινε, ποιες μνήμες του θα ανακαλούσε, πού θα του υπαγόρευε η συνείδησή του να σταθεί, τι θα έβλεπε, τι θα άκουγε, πώς θα σχολίαζε την κρίση και τα έργα των σύγχρονων ανθρώπων, τι θα συμβούλευε, ποια μυστικά του «πάνω» κόσμου θα αποκάλυπτε, με ποιον θα συνομιλούσε, πόσο θα παρέμενε και τελικά, αν έφευγε ξανά, υπήρχε περίπτωση νέας επανόδου του; Επαναφέρει λοιπόν τον αγαπημένο του συντοπίτη σκιαθίτη συγγραφέα Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, από την αιωνιότητα του παραδείσου του με τη μορφή πνεύματος, ξανά στα εγκόσμια και μάλιστα στο αγαπημένο του νησί, τη Σκιάθο. Από τη πρώτη στιγμή της άυλης επιστροφής του, τον συνοδεύει νοητά στην περιπλάνησή του στο νησί για συνολικά 3 μέρες, όσα είναι και τα κεφάλαια του 50σέλιδου όμορφου αφηγήματός του. Σ' όλη αυτή την 3ήμερη περιπλάνηση, αφήνεται έντεχνα ο κυρ-Αλέξανδρος σε πρώτο πρόσωπο να σχολιάζει, να θυμάται, ν' αναπολεί αλλά και να κριτικάρει και να δίνει τις απαντήσεις του σ’όλ' αυτά τα υποθετικά ερωτήματα, εμπλουτίζοντάς τα διακριτικά και με αληθινή συστολή και με τα προσωπικά βιώματα, απόψεις και πιστεύω του ίδιου του συγγραφέα, λαμβάνοντας υπόψη ακόμη και την ιδιαίτερα οδυνηρή, σκληρή και αδυσώπητη κοινωνικοοικονομική κρίση που βιώνουμε όλοι, τα τελευταία 4-5 χρόνια.
Από αριστερά Γιώργος Παρίσης, Νίκος Φιλάρετος, Αποστόλης Μωραϊτόπουλος, Γιώργος Σανιδάς

Η Πρώτη μέρα είναι μια Μεγάλη Πέμπτη.

Πέρασαν πάνω από 100 χρόνια απ' τον σωματικό θάνατό του, το 1911. Στην αρχή, ο συγγραφέας αφήνει τον κυρ-Αλέξανδρο να εξιστορεί πως άφησε τα εγκόσμια και κοιμήθηκε βαθιά, μακάρια τον ύπνο του δικαίου. Περιγράφει ο ίδιος πως εξαϋλώθηκε και απαλλάχτηκε απ' το περιττό σωματικό του βάρος, πως αναβαπτίστηκε εκ του μηδενός και έτσι έγινε πνεύμα αγαθό κι ελεύθερο, που τριγυρνά ανέμελα, στις αυλές του παραδείσου. Όλα αυτά τα χρόνια το μόνο που πεθυμούσε, ήταν να ξαναπατήσει τα ιερά χώματα της πατρίδος του, έστω για μία τελευταία φορά [σελ.14, 2-3 §]:

"Σ' αυτή την απόφαση με έσπρωξε και κάτι ακόμη. Τελευταία ένοιωθα συνεχώς ανήσυχος σαν κάποιοι εκεί κάτω να με στοχάζονταν έντονα. Ημείς τα πνεύματα ζούμε παράλληλα και στις καρδιές όσων μας στοχάζονται κι όταν αυτές οι καρδιές καίνε και μας καλούν, γινόμαστε αύρα κι ερχόμαστε να τις δροσίσουμε...
Νά 'μαι τώρα, σιμώνω περιχαρής, του Λαζάρου στο νησί μου...
Λέω περιχαρής γιατί επιπροσθέτως με χαροποιεί ο λόγος μου καθώς διαπιστώνω πως ολοένα και περισσότερο, λανθανόντως, προσεγγίζει τη δημοτική, αυτή που μιλούσαν πάντα οι απλοί άνθρωποι για τους οποίους και μόνο, ενδιαφερόμουν. «Σαρξ έκ της σαρκός τους» υπήρξα άλλωστε κι εγώ σε εκείνον τον μάταιο κόσμο..." 

Πρώτη του επιθυμία ήταν να επισκεφθεί την Μητρόπολη, μέρα που ήταν, και ν' ανάψει ένα κεράκι. Μπαίνοντας στην εκκλησία αντιλαμβάνεται γρήγορα ότι τα πράγματα δεν είναι όπως τ' άφησε: βλέπει τους μεγάλους, φανταχτερούς πολυελαίους, τα ψεύτικα πολύχρωμα κι εκτυφλωτικά κεριά, πολύ χρυσάφι και μάρμαρα παντού, καμιά κατάνυξη στο πλήρωμα του εκκλησιάσματος κλπ... Διαπιστώνει ότι πολλά άλλαξαν από τότε. Αναρωτιέται όμως άλλαξαν προς το καλύτερο; Μάλλον όχι. Γίναμε περισσότερο άνθρωποι του "φαίνεσθαι" μονολογεί κι όχι της "ουσίας" και του "είναι" [σελ.17,3-5§]:


"Δεν περίμενα βέβαια να συναντήσω στα στασίδια της εκκλησίας το γέρο Φραγκούλη, τη θεια Αχτίτσα," τη σταχομαζώχτρα", το Μελαχρώ, το Διόμικο, το Μαθηνιώ', το Λαλιώ, αλλά όχι κι αυτό το αδιάντροπο θέαμα! Εδώ πλέον είναι πασιφανές πως κυριαρχεί το λούσο, ο νεοπλουτισμός, δίνουν και παίρνουν οι άσχετοι σχολιασμοί, οι ασεβείς ψίθυροι και βασιλεύει η οχλαγωγία.

Ε, χριστιανοί νισάφι! Η εκκλησία δεν είναι θέατρο, ούτε οι ψάλτες θεατρίνοι...

Αν εξαιρέσεις ελάχιστους, καμία κατάνυξη, μέθεξη, ευλάβεια, συστολή, περισυλλογή, ταπείνωση, μόνο έπαρση και κομπασμός. Παρέλαση κενοδοξίας. Μύτες ψηλές αντί για σκυφτά κεφάλια ακόμα και από ανθρώπους που θα λάβουν σε λίγο, τη Θεία Κοινωνία των αχράντων μυστηρίων. «Τί νά τάξω»...για νά σταματήσουν; «Εγώ δέν έχω ασήμι...», συγχωρά με Θεέ μου τον βλάστημο. Εσύ βλέπεις και κρίνεις, αρκεί..."

Μετά κάνει ένα περίπατο στα σοκάκια. Αναρωτιέται που πήγε το υγρό χώμα που υπήρχε παλιά, γιατί οι περισσότεροι διαβάτες είναι τόσο βιαστικοί, γιατι τρέχουν έτσι, θέλουν κάτι να προφτάσουν; Έγιναν όλοι δέσμιοι του καταιγιστικού ρυθμού των τερατουπόλεων; Ο ίδιος παραμένει σαν πνεύμα που είναι αόρατος, και την ομιλία του δεν μπορούν να την ακούσουν οι κοινοί θνητοί, παρά μόνον οι Άγγελοι.

Ύστερα φτάνει στο παλαιό πετρόχτιστο πατρικό του. Με πολύ μεγάλη συγκίνηση διαπιστώνει ότι δεν έπεσε κι αυτό στην μανία των νεοελλήνων, να αφανίζουν το παρελθόν τους, αλλά διατηρήθηκε σχεδόν ανέπαφο ως Μνημείο μιας άλλης εποχής! Χαίρεται πολύ που τον ενθυμούνται ακόμη οι άνθρωποι.

Συνεχίζοντας τον περίπατό του ο κυρ-Αλέξανδρος, περιδιαβαίνει όλη τη πολίχνη, διαπιστώνοντας τεράστιες αλλαγές: πολύβουη αγορά, τεχνητός φωτισμός, σκόνη, σκουπίδια παντού."Πλίνθοι και κέραμοι ατάκτως ερριμμένοι". Πόρτες σφαλιστές, ελάχιστοι γηγενείς, έρημοι οι μέσα δρόμοι, καμιά χαρά και συντροφικότητα όπως παλιά. Στους ελάχιστους ανθρώπους που συνάντησε, παρά την υλική ευημερία, δεν συνάντησε χαρά και ευτυχία. Κι όλοι μουρμούριζαν την λέξη "κρίση"! Ο ίσκιος λοιπόν αυτής της "κρίσης", μάλλον οδήγησε κάποιους να με θυμούνται τώρα πιο έντονα, μονολογεί [σελ.21,4-6§]:

Η μόνη λέξη που ακούω κατά κόρον παντού, κυρίως από τους Έλληνες, είναι η λέξη «κρίση». Αυτός ο ίσκιος απλώθηκε πάνω απ' τη χώρα και μάλλον αυτός έκανε κάποιους, λίγους, να με στοχάζονται τώρα πιο έντονα. Εσείς οι μετρημένοι, οι μυημένοι, οι νοσταλγοί μιας άλλης ζωής, με καλέσατε και μόνο εσείς δυστυχώς, έχετε το προνόμιο να μ' ακούτε.
«Τί άλλο», όμως, «είναι ή κρίσις ειμή σύγκρισις;». Με τί άραγε συγκρίνουν οι σύγχρονοι, το απεχθές παρόν; Με το διάχυτο, βέβηλο παρελθόν της επίπλαστης ευημερίας; Σε τι κόσμο τελικά επιθυμούν να οδηγηθούν οι ημεδαποί, αν βγουν -αν- απ' το τέλμα στο οποίο φαίνεται πως έχουν περιέλθει;
Έλληνες, για να απαντήσετε ορθά στο βασανιστικό τούτο ερώτημα, ας ανατρέξετε στις ωραίες αναμνήσεις, στα «ϊχνη τά ύγρά, τά μαλακά πτίλα», τόν «χνοΰν, ον έκρίπτει ό άνεμος», τις μνήμες μιας φαιδράς εποχής αγνότητας. Δεν ωφελούν τα σκυθρωπά βλέμματα κι οι σκοτεινές καρδιές που σας κάνουν ξένους στον ίδιο σας τον τόπο. Η κρίση δεν αφορά μόνο τον άρτο και πρέπει να ειδωθεί σαν ευκαιρία ριζικής αναγέννησης και πραγματικής αλληλεγγύης, μόνο έτσι θα ξεπεραστεί, άλλως θα οδηγήσει σε νέα, απείρως οδυνηρότερη!





Και λίγο παρακάτω [σελ.23,§3]:
Αν δεν ήξερα, δεν θα μπορούσα να ξεχωρίσω αν βρίσκομαι σε νησί, ή σε στεριά, σε πόλη ή σε χωριό. Ζητείται επιγόντως ταυτότης πριν χαθεί κάθε ίχνος παράδοσης! Και ο απεχθέστερος όλων των δρόμων, ο κεντρικότερος, το σύνχρονο σημείο αναφοράς, ο πλέον απρόσωπος, - τι ειρωνεία! - φέρει το όνομά μου! Καλύτερα να ήταν ποτόκι στο οποίο να στράγγιζαν τα όμβρια ύδατα του Θεού, παρά αυτές οι ορδές των βαρβάρων.


Και λέγοντας τα παραπάνω, ξαναθυμάται τους στίχους του προπερασμένου αιώνα στο πόνημά του "Οι ελαφροΐσκιωτοι", όπου περιέγραφε το μίσος που εβασίλευε μεταξύ ατόμων και οικογενειών, πράγμα που παρέμεινε απαράλλαχτο και στο σήμερα!

Στο τέλος μπουχτισμένος από την υπερβολή και την μεγαλομανία, πηγαίνει προς το λιμανάκι, να βρει τη γιατρειά του. Διαπιστώνει κι εκεί την ίδια κατάσταση. Μόνο το Μπούρτζι τον γεμίζει με χαρά γιατί του φαίνεται πολύ καλλωπισμένο και κατάφυτο, όπου αντικρίζει και την προτομή του.

Από αριστερά Γιώργος Παρίσης, Νίκος Φιλάρετος, Αποστόλης Μωραϊτόπουλος


Η Δεύτερη μέρα είναι η Μεγάλη Παρασκευή.

Ανέτειλε λοιπόν η επόμενη μέρα, η Μ. Παρασκευή "η σεμνοτέρα και ιεροτέρα του Χριστιανισμού ημέρα". Μετά αφού θυμήθηκε νοερά όλες τις εκκλησίες του νησιού που είναι αφιερωμένες στην Παναγία, -11 τον αριθμό- "παρόντες σήμερα, τη μαύρη μέρα της ταφής του υιού τους", αναπόλησε τα παλιά ήθη και έθιμα που είχαν σχέση με τον στολισμό του επιταφίου, την περιφορά του στο χωριό με κωδωνοκρουσίες, όπως και τον κυματοειδεί λικνισμό του όπως το περιγράφει εδώ [σελ.31,2§]:

«Τό ιερόν Έπιτάφιον ύφίστατο ενίοτε κυματοειδείς λυκνισμούς, ώς μυστηριώδες πλοΐον, τό όποιον «σκαμπανεβάζει» εις τάς ανωφέρειας και κατωφέρειας τού δρόμου, και ήτο μακρόθεν έκλαμπρον θέαμα. Εις όλα τά παράθυρα και τάς πεζούλας των οικιών, πήλινα θυμιατήρια και τίνες μεγάλαι κεραμίδες εκάπνιζον, διαχέοντα εύωδίαν....Τέλος έπιστρέφομεν εις τόν ναόν. Τώρα κατά τά νησιωτικά μας έθιμα, έμελλε νά διαδραματισθη μεγάλη επική σκηνή - ή διαρπαγή τών λαμπάδων. Αί λαμπάδες, αί άνημμέναι έπί τού Επιταφίου, είναι εξόχως θαυματουργοί και μάλιστα έν ώρα τρικυμίας εις τήν θάλασσαν... ' Υψιτενές τό Έπιτάφιον εΐσήρχετο εις τόν ναόν...»."

Η ημέρα αυτή ήταν συνυφασμένη με προσευχή, νηστεία, θλίψη και κατάνυξη θυμάται. Μα τι βλέπει σήμερα γύρω του;  Κάτω στο λιμάνι μεγάλη καοσμοσυρροή. Όλοι τρώγουν, πίνουν, γελούν και χαριεντίζονται αναίσχυντα. Αλοίμονο, μονολογεί, το θρησκευτικό συναίσθημα έχει τελματώσει, η ανθρωπότητα βαδίζει στα τυφλά στο χείλος του γκρεμού! Αν ξεχάσουμε να χαλιναγωγούμε τα πρωτόγονα ένστικτά μας, οδηγούμαστε αναπόφευκτα στην παρακμή! "Επτωχεύσαμε παντού ως νεοέλληνες" [σελ. 35,3-τέλος]:

«Άμυνα περί πάτρης δέν είναι αί σπασμωδικαί, κακομελέτητοι και κακοσύντακτοι έπιστρατεΐαι, ουδέ τά σκωριασμένης επιδεικτικότητος θωρηκτά. Άμυνα πέρι πάτρης, θά ήτο η ευ συνείδητος λειτουργία τών θεσμών, ή εθνική αγωγή, ή χρηστή διοίκησις, ή καταπολέμησις τοϋ ξένου ϋλισμοΰ και πίθηκισμοϋ, τοϋ διαφθείροντας τό φρόνημα και εκφύλισα­ντος σήμερον τό έθνος, και ή πρόληψις της χρεωκοπίας.
Τις ήμύνθη περί πάτρης; Και τί πταίει ή γλαϋξ, ή θρηνούσα επί ερειπίων; Πταίουν οί πλάσαντες τά ερείπια. Και τά έρείπια έπλασαν οί ανίκανοι κυβερνήται τής'Ελλάδος».

Ανίκανοι κυβερνήτες, λοιπόν; Ναι. Αλλά ποιος, πέρα από μας τους διαιωνίζει; Ο λαός, ο λαός ας αναλάβει επιτέλους την ευθύνη του τόπου και της τύχης του!...
 

Πού είναι οι πνευματικοί άνθρωποι της χώρας; Οι δάσκαλοι του γένους; Οι ευπατρίδες ευεργέτες; Οι αδωρόκητοι πολιτικοι. Οι ιερείς; Κάνουν μνημόσυνα; Πώς ανέχονται όλα όσα συμβαίνουν; Η πλειοψηφία σιωπά, ιδιωτεύει, «φιλοσοφεί ως εγώ, και ουδέν πράττει». Ή μήπως κάποιοι βολεύονται εντός της χοάνης του συστήματος με τους στείρους, χωρίς αγάπη κανόνες;Ή μήπως κάποιοι κρύβονται πίσω απ' τη μελ­λούμενη ζωή λες και οι πράξεις τους ή οι παραλείψεις τους, σ' αυτή για την οποία έχουν την ευθύνη, δεν θα μετρήσουν; Βαυκαλίζονται όσοι πιστεύουν πως με ευχές, ασθενείς επικλήσεις, προσευχές και ψευδοπροσπάθειες για το θεαθήναι θα εξαργυρώσουν τη συνενοχή τους για το χάλι αυτού του κόσμου. «Ουαί ημίν γραμματείς και Φαρισαίοι»


Η Τρίτη μέρα είναι η Μεγάλο Σάββατο.


Εδώ ο συγγραφέας φέρνει στη θύμηση του κυρ-Αλέξανδρου διάφορα υπέροχα αποσπάσματα από τη "Φλώρα ή Λαύρα", απ' τον "Λαμπριάτικο Ψάλτη", το "Θέρος - Έρος", "Στην Αγι-Αναστασά" κλπ. και καταλήγει στις ...παρυφές του Κάστρου, όπου κι εδώ έφθασε ο ¨πολιτισμός", σαν θλιβερός αντίλαλος του απολίτιστου κόσμου! Και καταλήγει [σελ. 49, §2-3]:

Η περιοχή του Κάστρου, του κάθε άπαρτου «Κάστρου», απέμεινε τώρα το στερνό καταφύγιο σωτηρίας, η τελευταία ευκαιρία, το μήλο αυτού του επίγειου παραδείσου, ο απαγορευμένος καρπός που αν κοπεί, θα αποβληθεί το γένος των Ελλήνων δια παντός απ' αυτόν τον τόπο!
Δεν αξίζει τέτοια τύχη στα αθώα παιδιά σας, στους μελλοντικούς 'Ελληνες, έχει και σπουδαίες στιγμές η ιστορία μας, έχει ακόμα απίστευτης ομορφιάς άπαρτα «Κάστρα», ετούτη η χώρα.
Αδελφοί απόγονοι συντοπίτες, πρέπει να σταματήσετε πάραυτα την αδιέξοδη πορεία προς την άβυσσο, την ακατάσχετο αιμορραγία της γης και το βίαιο θάνατο της ζωής του πλανήτη. Μαραίνετε τις λίμνες, στερεύετε τα ρέματα, στραγγίζετε και φαρμακώνετε τα γλυκά νερά, μολύνετε «τα ρόδινα ακρογιάλια», τη θάλασσα και τον ουρανό, προκαλείτε τον αφανισμό των πλείστων ζωντανών πλασμάτων, ρημάζετε τους αγρούς , καταστρέφετε τα δάση, απογυμνώνετε τα βουνά, πουλάτε ασύστολα τη γενέθλια γη, χτίζετε, χτίζετε, χτίζετε,... πριονίζετε εν τέλει, το κλαδί πάνω στο οποίο πατάτε.



Τελειώνοντας θέλω να πω πως όταν πρωτοέπιασα στα χέρια μου αυτό το μικρό βιβλιαράκι, δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ, ότι θα με αποζημίωνε με τόσες πολλές δόσεις παπαδιαμάντειας λογοτεχνίας και σοφίας, συνταιριασμένες (παντρεμένες) έντεχνα, αθόρυβα και σεμνά και δια της τεθλασμένης οδού, και με τους δικούς του προβληματισμούς και απόψεις για την σημερινή πολύχρονη κρίση που περνάμε όλοι στην πατρίδα μας. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα, ιδιαίτερα στους νεότερους (και όχι μόνο).

Του Αποστόλη Μωραϊτόπουλου (AMOR 6/2/2015)


-------------------

(Οι 3 φωτογραφίες είναι από άλμπουμ του Ν. Φιλάρετου)



Σάββατο 24 Ιανουαρίου 2015

Φίλοι και σύντροφοι σ'αυτές τις κρίσιμες εκλογές ας αφήσουμε την Υποκρισία κατά μέρος! - Του AMOR

Σάββατο, Ιανουαρίου 24, 2015
Φίλοι και σύντροφοι σ'αυτές τις κρίσιμες εκλογές ας αφήσουμε την Υποκρισία κατά μέρος! - Του AMOR
Έχω κουραστεί να διαβάζω κριτικές και μεγάλα λόγια από φίλους και συντρόφους του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, για το πόσο αριστερός είναι ο Σύριζα, για το πως θα γίνει ένα νέο έστω καλύτερο ΠΑΣΟΚ, για τις κωλοτούμπες που έκανε (και κάνει) σε θέματα Ευρωπαϊκής Ένωσης και Ευρώ κλπ. κλπ. Τους λέω, το 2012 που ήταν σωστότερος ο Σύριζα δεν τον ψήφισε ο κόσμος και ξαναψήφισε τους σαμαροβενιζέλους. 

Τότε είχε ο λαός να κάνει την Αλλαγή από επιλογή, τώρα θα κάνει την όποια επιλογή του, από Ανάγκη! 

Αυτός είναι ο λαός μας, σ' αυτή την κοινωνία ζούμε όλοι μας, δυστυχώς (ή ευτυχώς) δεν ισχύει το "όταν ο λαός δεν ψηφίζει σύμφωνα με τις απόψεις μας, ας αλλάξουμε τον λαό!". Προφανώς ο λαός δεν ήθελε εκείνο τον Σύριζα, τον ήθελε σαν τα μούτρα του, γιαλαντζί αριστερό, τι να κάνουμε...

Ήμαστε, νομίζω, πάντα άξιοι της τύχης μας, αυτή την αριστερά θέλουμε, αυτή την αριστερά φτιάχνουμε. Και ο Σύριζα έβαλε νερό στο κρασί του, συμμορφώθηκε με τις υποδείξεις μας, υπέκυψε στα κελεύσματα των φόβων μας. 

Το σημαντικότερα επίδικα αυτών των εκλογών στις 25 του Γενάρη είναι τα εξής:
  • να ξεκουμπιστούν τα σαμαροβενιζελικά κρυφοφασισταριά από το πολιτικό μας γίγνεσθαι,
  • να σταματήσει η μνημονιακή λαίλαπα και επιτέλους να ανασάνει ο κόσμος,
  • να ξεβρακωθούν οι ποταμίσιοι, δημαρίτες, γαπίτες και Σία και να μπουν στον κάλαθο των αχρήστων,
  • να εξαφανιστεί η ναζιστική συμμορία και τέλος
  • να γίνει μια νέα αρχή με (έστω κάποιο) αριστερό πρόσημο, να αρχίσει ο κόσμος να ελπίζει ξανά, για το μέλλον του, για τα παιδιά του, για μια καλύτερη Παιδεία, Υγεία και μείωση της ανεργίας.
Λαμβάνοντας τα παραπάνω υπόψη και κάτω από την ασφυκτική προπαγάνδα σχεδόν όλων των ΜΜΕ και των πληρωμένων ψευτοδημοσιογράφων τους και κάτω από το σχεδόν καθημερινό σφυροκόπημα των ψευτοδημοσκοπήσεων, ο πολύς κόσμος έχει δυστυχώς ένα δίλημμα: Σύριζα ή σαμαροβενιζέλοι στην όποια εκδοχή τους! Έτσι είναι τα πράγματα, είτε το θέλουμε -εμείς της εκτός Σύριζα αριστεράς- είτε όχι. Ας αποφασίσουμε λοιπόν χωρίς ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ τι θέλουμε. 

Το να λέμε "θα ψηφίσω -όπως πάντα- ΚΚΕ, αλλά ελπίζω να βγει ο Σύριζα", είναι σκέτη Υποκρισία!

Το να λέμε "δεν μπορώ να ψηφίσω Σύριζα, ψηφίζω όπως πάντα ΑΝΤΑΡΣΥΑ, αλλά βέβαια δεν θέλω να ξαναβγούν οι σαμαροβενιζέλοι", είναι επίσης σκέτη Υποκρισία!

Το να λέμε όπως μια καλή φίλη στο φ/β "Πάντως όσο και να κάνουμε τους σοβαρούς κι εμείς οι ΑΝΤΑΡΣΥΟΙ -ΜΑΡΣΕΓΙΕΖΟΙ έχουμε τρελλή χαρά που θα ξωπεταχθεί σε 48 ώρες με κλωτσιές προς αγύριστο η συμμορία που μας ρούφηξε το αίμα τόσα χρόνια και μας ξεγάνωσε στη κυριολεξία !", είναι επίσης Υποκριτικό!

Προσωπικά αν είχα 2 ψήφους, ξέρω τι θα ψήφιζα, ΑΝΤΑΡΣΥΑ & Σύριζα! Έχω όμως μία ψήφο, γι' αυτό αυτή τη φορά -παρά τις πάρα πολλές αντιρρήσεις μου- θα ψηφίσω Σύριζα, και μάλιστα χωρίς τύψεις! Κι ας βγει αυτό μελλοντικά πως ήταν λάθος... Με λάθη προχωράει η ιστορία!

Επιτέλους, μια ζωή την έχουμε, δεν μπορούμε να επιλέγουμε να κάνουμε κάτι, όχι επειδή το πιστεύουμε πραγματικά, αλλά από υποχρέωση, η να μην επιλέγουμε κάτι επειδή δεν μας αντιπροσωπεύει 100%, ενώ αν επιλέξουμε το άλλο υπάρχει κίνδυνος να μην ωφελήσουμε το κοινωνικό σύνολο -για το οποίο τάχα μου αγωνιζόμαστε... 

Ο σωστός αριστερός είναι, για μένα, αυτός που ξέρει να κάνει συμβιβασμούς, όταν αυτό είναι για το συμφέρον όχι το δικό του, αλλά των πολλών!

Εύχομαι λοιπόν, καλό βόλι, με αυτοδύναμο Σύριζα και ΑΝΤΑΡΣΥΑ στη Βουλή!


AMOR - #Απόστολος Μωραϊτόπουλος#


Διαβάστε αν θέλετε κι' αυτά:

Κουράστηκα και σας βαρέθηκα όλους! - Του AMOR 

Μισώ τους αδιάφορους - Του Antonio Gramsci

Σάββατο 17 Ιανουαρίου 2015

Κουράστηκα και σας βαρέθηκα όλους! - Του AMOR

Σάββατο, Ιανουαρίου 17, 2015
Κουράστηκα και σας βαρέθηκα όλους! - Του AMOR
Έχω κουραστεί με όλους σας. Με την βλακεία σας. Το συντηρητισμό σας. Με την πρώιμη κριτική σας, σε μια ενδεχόμενη νέα κατάσταση, που ενδεχομένως θα έρθει στις 26 του μηνός...

Κουράστηκα να σας ακούω να προσπερνάτε με τόση ευκολία τα 5 χρόνια που σας πηδάνε κανονικά και με το νόμο τα κάθε λογής λαμόγια και φασιστοειδή των γνωστών 4-5 οικογενειών, ψελλίζοντας χίλιες δυο δικαιολογίες που σας έχουν πιπιλίσει στο μυαλό τα καθεστωτικά δημοσιογραφικά τσιράκια των μεγαλοεργολάβων, από τα δήθεν ανεξάρτητα ΜΜΕ. Κι αυτό γιατί βαριέστε ή ίσως ξεχάσατε κιόλας, ότι ενάμιση χρόνο τώρα υπάρχει και η πραγματική ανεξάρτητη φωνή της ERTOPEN, την οποία και στην τιβι και στο ράδιο μπορείτε κάθε μέρα και στιγμή να επιλέξετε και να ξεστραβωθείτε! 

Κουράστηκα να σας υπενθυμίζω κάθε τόσο, τον ηρωικό αγώνα που κάνουν τόσους μήνες οι απολυμένες Καθαρίστριες, οι "τρομοκράτες" κάτοικοι στις Σκουριές, οι απολυμένοι Δημοσιογράφοι της ΕΡΤ κοκ. Τους ξεχάσατε όλους. Έγιναν πλέον κι αυτοί γραφικοί για σάς... Χασκογελάτε όταν τυχόν ακούτε νέα απ' τον αγώνα τους... Α! τους καημένους λέτε, θα βαρεθούν κάποια στιγμή και θα τα παρατήσουν, λέτε.

Κουράστηκα με τη νωθρότητα και την απαισιοδοξεία σας. Τον φόβο σας. Λατρεύετε τον Φόβο σας! Μη τυχόν και σας συμβεί κάτι χειρότερο...Τι λέτε μωρέ, πότε θα πείτε στοπ, ως εδώ και μη παρέκει;

Κουράστηκα να προσπαθώ μαζί σας να συζητήσω με λογικά, καθημερινά επιχειρήματα, έστω και με λίγο συναίσθημα ή και με λίγο οργή ακόμη, κι εσείς να σκέπτεστε μόνο τη Φωτογραφία σας, το λιγοστό ΕΧΕΙ που σας έχει ακόμα απομείνει... 

Λυπάμαι, αλλά είστε τυφλοί! Και κουφοί! Βλέπετε μέχρι τη μύτη σας... Δεν σας νοιάζει τι κάνει ο διπλανός σας, αν έχει να φάει, αν μπορεί να βάλει πετρέλαιο να ζεσταθεί, αν μπορεί να σπουδάσει τα παιδιά του, αν θα του πάρουν το σπίτι... Τίποτα απ΄ όλα αυτά δεν σας εξεγείρει! Η ΣΥΝΗΘΕΙΑ να'ναι καλά! Συνηθίσατε στην κακομοιριά, στην αναξιοπρέπεια, στους πετσοκομμένους σας μισθούς -όσοι ακόμα έχουν την τύχη να' χουν δουλειά-, συνηθίσατε στην υποταγή, στο "εγώ θα βγάλω το φίδι απ' την τρύπα"-, στο "μαζί τα φάγαμε" και στο τέλος τα ρίξατε όλα στη κακιά σας τη μοίρα. "Φταίμε κι εμείς" λέτε. Το να πείτε, μήπως φταίνε και κάποια άλλοι, μήπως αυτοί π.χ. που μας κυβερνάνε 40 τόσα χρόνια ελέω θεού και τις δικιάς μας βλακείας... δεν σας περνάει απ' τον νου ε;

Σας βαρέθηκα να ζυγιάζετε με δέκα διαφορετικές ζυγαριές το ενδεχόμενο κακό που θα σας εύρη, αν τυχόν στις 26 σπάσει το ρόδι... κι έρθει ο Συριζα στην εξουσία! Τι έχετε ακόμη να χάσετε ρε; Τι σας απόμεινε ακόμη; Μήπως τα δεσμά σας; Αφήστε τον επιτέλους να εκλεγεί και μετά ξεσκίστε τον όσο θέλετε, κάντε τον την σκληρότερη αντιπολίτευση που δεν κάνατε στους κρυφοφασίστες τόσα χρόνια, βγείτε στους δρόμους με τις κατσαρόλες, με ό,τι θέλετε, σπάστε τα όλα και κάντε τα ρημαδιό, αλλά αφήστε τον επιτέλους να εκλεγεί, -ΑΝ εκλεγεί.

Κουράστηκα και σας βαρέθηκα κι εσάς ΚΚΕδες... ή το μοναστήρι να' ναι καλά! Δεν σας μπορώ άλλο. Έλεος, τι παράνοια είναι αυτή... Ακόμη και τότε το 81 με το τότε ΠΑΣΟΚ, σχεδόν πανηγυρίζατε την επερχόμενη αλλαγή (δείτε σας παρακαλώ τον Ριζοσπάστη εκείνης της εποχής), γι' αυτό κι ο κόσμος τότε σας έδωσε απλόχερα πάνω από 11% αν θυμάμαι καλά. Πως είναι λοιπόν δυνατόν σήμερα να βλέπετε σαν μεγαλύτερο εχθρό σας τον Συριζα κι όχι τους φασίστες σαμαροβενιζέλους;

Κουράστηκα και με τους υπόλοιπους της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς... Συζητήσεις επι συζητήσεων, αν ο Συριζα είναι αρκούντως αριστερός, αν είναι μια απ' τα ίδια σαν το ΠΑΣΟΚ του 81, αν θα πάει το κίνημα μπροστά ή πίσω... κλπ. κλπ. Ποιο κίνημα μωρέ; Βλέπετε πουθενά εσείς κίνημα ή είμαι εγώ τυφλός; 
Τους μόνους που κάπως καταλαβαίνω είναι τους φίλους μου της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (μόλις διάβασα την εξαιρετική συνέντευξη της Δ. Κουτσούμπα!), τους οποίους και θα ψήφιζα αν τα πράγματα δεν είχαν φτάσει στο γκρεμό, όπως τώρα. Όμως φίλοι μου, ο κόσμος σήμερα δεν θέλει σοσιαλισμό, δεν θέλει κομμουνισμό, είναι βαθιά νυχτωμένος! Με το ζόρι επανάσταση δεν γίνεται! Ας τον βοηθήσουμε λοιπόν, να κάνει στις 25 του μήνα ένα έστω μικρό βηματάκι. Γιατί στις 25 δεν θα ψηφίσουν από επιλογή, θα ψηφίσουν από ΑΝΑΓΚΗ, και με ΟΡΓΗ! Γιατί το δίλημμα δεν είναι ΣΥΡΙΖΑ ή ΧΑΟΣ αλλά ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ή ΚΑΜΟΜΟΙΡΙΑ!

Κουράστηκα πολύ μ' όλ' αυτά είναι αλήθεια, αλλά τώρα που σας τα είπα, ξέδωσα, έφυγε ένα βάρος από μέσα μου... -είμαι και συναισθηματικός τύπος που να πάρει...

Και ας αναλάβει ο καθένας την προσωπική του ευθύνη επιτέλους, να πράξει το σωστό, μα όχι μόνο για την πάρτη του, αλλά και για τον συνάνθρωπο δίπλα του.

Του AMOR - #Απόστολος Μωραϊτόπουλος#

Κυριακή 4 Ιανουαρίου 2015

Έρευνα για την κρίση 2010-2014 - Βιβλίο - Έρευνα της Κρυσταλίας Πατούλη

Κυριακή, Ιανουαρίου 04, 2015
Έρευνα για την κρίση 2010-2014 - Βιβλίο - Έρευνα της Κρυσταλίας ΠατούληΌπως κάθε άνθρωπος, έχω κάποιες εμμονές: αγαπώ (γουστάρω, εκτιμώ) ανθρώπους -άντρες και γυναίκες- που είναι ακέραιοι, ντόμπροι, μπεσαλήδες, ατρόμητοι, ελεύθεροι, που δεν φοβούνται -ποτέ και πουθενά-, να πουν την άποψή τους (σωστή ή λάθος δεν έχει σημασία), να υπερασπιστούν την αλήθεια, να βοηθήσουν τον κατατρεγμένο, τον φτωχό, τον δυστυχή, τον άδικα καταδικασμένο, τον μετανάστη, κοντολογίς να κτυπήσουν με λόγια και με πράξη την αδικία, το ψέμα, τον φασισμό, ή τον θεοποιημένο καταναλωτισμό της κοινωνίας μας. Μια τέτοια γυναίκα είναι, η Κρυσταλία Πατούλη, -μοναδική γυναίκα έως τώρα. Από την πλευρά των ανδρών, έχω τον Χρόνη Μίσσιο, τον Γιάννη Μακριδάκη, τον Διονύση Χαριτόπουλο, τον Περικλή Κοροβέση.
Τολμώ να πώ, πως ο Χρόνης Μίσσιος έβαλε καλή σπορά, ο Γιάννης Μακριδάκης και η Κρυσταλία Πατούλη, είναι τα πνευματικά παιδιά του!
Η Κρυσταλία Πατούλη ασπάζεται τον αγαπημένο της Χρόνη Μίσσιο (από ανάρτηση Δημ. Τζανακάκη)
Εδώ και μέρες θέλω να γράψω για το καινούργιο της βιβλίο, για την "έρευνα για την κρίση 2010-2014", αλλά με αφορμή αυτό, συνολικά για το έργο της, για την δουλειά της γενικότερα. Για έναν απλό μπλογκερ όπως είμαι εγώ, δύσκολο έργο! Παρόλα αυτά όμως, έχω άποψη, και γνώμη αλλά -προπάντων- συναίσθημα. Πιστεύω λοιπόν, πως δεν χρειάζονται πολλές φιοριτούρες για την Κρυσταλία, όποιος την γνωρίζει, την γνωρίζει απ' τα γραπτά της και από την πράξη της. Οι υπόλοιποι ας μπουν στο μπλογκ της, και προπάντων, ας αγοράσουν το βιβλίο της.

Έρευνα για την κρίση 2010-2014 - Βιβλίο - Έρευνα της Κρυσταλίας Πατούλη

Γιατί είναι τόσο σημαντικό το βιβλίο αυτό; 

Πρώτον, διότι πρώτη φορά παρουσιάζεται μια 4ετής έρευνα, στην οποία συμμετείχαν πάνω από 180 άτομα των Γραμμάτων, των Επιστημών και των Τεχνών, όπου σε διάλογο μαζί της είπαν την άποψή τους για την κρίση που μας ταλανίζει εδώ και τόσα χρόνια. Μόνο έτσι μπορεί κανείς, δηλαδή αφού διαβάσει απόψεις, τόσο πολλών και προπάντων τόσο διαφορετικών ανθρώπων, να βγάλει ασφαλέστερα συμπεράσματα για τα αίτια της κρίσης.

Και δεύτερον, που πρέπει να λάβει κανείς υπόψη -καθόλου αμελητέο στους καιρούς μας- ότι από τα έσοδα της έκδοσης δεν θα πάρει τίποτα η συγγραφέας, αλλά θα διατεθούν στο ΚΕΘΕΑ, που συμβάλλει καθοριστικά εδώ και δεκαετίες στην επίλυση κρίσεων προς την ανεξαρτητοποίηση και στη ΜΕΡΙΜΝΑ που συμβάλλει στην αντιμετώπιση των απωλειών στη ζωή των παιδιών και των οικογενειών τους.

Υπάρχουν στα μιντια πολλές αναφορές για το βιβλίο (και βέβαια για την Κυσταλία) που ακόμα κι εμένα που (υποτίθεται) είμαι ειδικός, με μπερδεύουν, γι' αυτό σκέφτηκα να απλοποιήσω τα πράγματα ως εξής:

Α. Το βιβλίο: 
  • "Η ΕΡΕΥΝΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ 2010-2014". Ποιες αιτίες μας έφεραν ως εδώ και τι πρέπει να κάνουμε; Απαντούν 180 πρόσωπα των Γραμμάτων, των Επιστημών και των Τεχνών, εκδόθηκε από τις εκδόσεις Κεδρος,
Β. Βασικές γραπτές αναφορές:
Γ. Βίντεο για το βιβλίο:

Δ. Η Κρυσταλία Πατούλη
Λίγα λόγια για τη συγγραφέα (δανεισμένα από τον Δημήτρη Τζανακάκη*)
Η Κρυσταλία Πατούλη έχει τις ρίζες της στο Ρέθυμνο -και το βάθος τους το ψάχνει ακόμα με αγάπη ακούραστη- γεννήθηκε στον Πειραιά τον Ιανουάριο του 1965, κατάγεται από το Ρέθυμνο και ζει στην Αίγινα. Έχει άλλες δύο μεγαλύτερες αδελφές, και έναν αγαπημένο ανηψιό. Η μητέρα μετά το θάνατό του πατέρα της, το 1969, χωρίς να έχει δυνατότητες επιβίωσης της οικογένειάς της, ζήτησε από το κράτος της χούντας εργασία, λαμβάνοντας ως απάντηση… ένα χαρτί ορφανοτροφείου. Η ίδια αποφάσισε τότε να μην δεχτεί αυτήν την «βοήθεια», αλλά να εργάζεται συνήθως σε πάνω από δύο διαφορετικές δουλειές, για να μπορέσει να μεγαλώσει τα παιδιά της.
..."Η προγιαγιά μου η Κρυσταλία, -λέει σε μια όμορφη ιστόρηση της η Κρυσταλία, που ίσως να είστε και οι πρώτοι εδώ που διαβάζετε- η μητέρα του παππού μου, ήταν από το Καβούσι στο Ρέθυμνο. Κλεφτήκανε με τον προπάππου μου τον Νικολιό -το πιο όμορφο κοπέλι στην Κρήτη, τον λέγανε!- και για να γλιτώσουνε από τη βεντέτα ήρθαν στον Πειραιά στα Κρητικά (στον Προφήτη Ηλία στην Καστέλλα) και γέννησαν τον παππού μου τον Γιάννη... Ψάχνω και θέλω να βρω την καταγωγή της προγιαγιάς μου και του προπάππου μου, αν ήταν από την Κρήτη ή είχαν έρθει από κάπου αλλού. Έχω μια εντελώς ανυπόστατη υποψία ότι η προγιαγιά μου η Κρυσταλία καταγόταν από τους παππούς της από την Πέργαμο, -αναλογάται η Κρυσταλία και μιά λογοτεχνική φλέβα της δείχνει να κοκκινίζει από αίμα που είν' έτοιμο να τη σπάσει...-... Αλλά μπορεί να είναι εντελώς φαντασίωση. Δική μου φαντασίωση. Δεν έχω ιδέα. Θα ήθελα να το ψάξω. Είμαι πολύ περήφανη που είμαι Ρεθυμνιώτισσα. Το καλύτερο δώρο που μου έκανε η ζωή, μαζί με το κρυσταλλένιο όνομα της γιαγιάς μου. Η Παναγία η κρυσταλλένια είναι στην Κρήτη στο Λασίθι, κοντά στον Άγιο Νικόλαο, και πήγαινε συχνά ο Καζαντζάκης... Με έχουν καλέσει να πάω, αλλά δεν τα έχω καταφέρει"...
---
Μα, να επιστρέψομε στα προεφηβικά χρόνια της... Η Κρυσταλία έκανε πάμπολλες διαφορετικές εργασίες που ξεκίνησε πριν ακόμα ενηλικιωθεί και μέχρι να καταφέρει να εργαστεί πάνω στα δύο αντικείμενα που την ενδιέφεραν, την ψυχολογία και τη δημοσιογραφία.
Μετά από δυσκολία να αποφασίσει ανάμεσα στα δύο, επέλεξε να σπουδάσει Ψυχολογία και να ειδικευτεί στη Συστημική Συμβουλευτική (και δίπλα στην ψυχολόγο Χάρις Κατάκη) σε θέματα ανθρωπίνων σχέσεων, οικογένειας, εργασίας, αυτογνωσίας και προσωπικής ανάπτυξης (Μέλος της Ελληνικής και της Ευρωπαϊκής Ένωσης Συμβούλων Ψυχικής Υγείας). Επιπλέον ειδικεύτηκε στο Ψυχόδραμα, όπως και στην πρόληψη-θεραπεία εξαρτήσεων («Θησέας», «Daytop-Iθάκη», 18 Άνω, Παρέμβαση, Ανοιχτή Θεραπευτική κοινότητα «Στροφή» του ΚΕ.Θ.Ε.Α. κ.ά.)
Παράλληλα, όμως, το 1989 τυχαία ξεκίνησε να εργάζεται σε εξειδικευμένο περιοδικό που αρθρογραφούσε ο Έλληνας φιλόσοφος Κορνήλιος Καστοριάδης, όπου οι σκέψεις του για την ελευθερία, την αυτονομία και την οικολογία, δεν την άφησαν ανεπηρέαστη (Το πρώτο βήμα για να κατακτήσει κάποιος την προσωπική του Ελευθερία είναι να έχει επαφή με τα συναισθήματα του).
Από τότε εργάζεται στο χώρο των ΜΜΕ, κυρίως ως συντάκτης και αρχισυντάκτης (Μέλος της ΕΣΠΗΤ), με πλήθος συνεντεύξεων, αλλά και θεμάτων για την κοινωνία, τον πολιτισμό και την ψυχολογία, όπως και έρευνες ή ρεπορτάζ, κυρίως σε εκδόσεις όπως: Δ.Ο.Λ. ΑΕ, Άρης Τερζόπουλος ΑΕ, Δάφνη Επικοινωνίες ΑΕ, Αττικές Εκδόσεις ΑΕ, Λυμπέρη ΑΕ, Πήγασος Εκδοτική ΑΕ, Δέσμη Εκδοτική ΑΕ, κ.α., α), σε εξειδικευμένα κυρίως περιοδικά όπως πχ. Κοινωνία και Φύση, Αθηνόραμα, 2Board, Θεσσαλονίκη Confidential, Focus, Prevention, Conde Nast Traveller, Το παιδί μου και εγώ, κ.α., γ), ή σε ένθετα εφημερίδων όπως πχ. Το άλλο Βήμα, 6η Μέρα, κ.ά., αλλά και σε τηλεοπτικούς σταθμούς ως παραγωγός, αρχισυντάκτης αλλά και ρεπόρτερ, κυρίως σε πολιτιστικά θέματα, και ως ραδιοφωνικός παραγωγός μουσικών εκπομπών.
Τα τελευταία χρόνια ως ανεξάρτητη αρθογράφος, δημοσιεύει συνεντεύξεις και θέματά της κυρίως στον ηλεκτρονικό Τύπο στα πλαίσια της ακτιβιστικής Έρευνας για την κρίση, που την ξεκίνησε τον Αύγουστο του 2010, με βάση το ερώτημα «Ποιές αιτίες μας έφεραν ως εδώ, και κυρίως τι πρέπει να κάνουμε;» στο οποίο απάντησαν πρόσωπα των γραμμάτων και των τεχνών, και οι απαντήσεις τους δημοσιεύονται στο tvxs.gr. Η έρευνα αυτή, εκδόθηκε σε βιβλίο από τις εκδόσεις "Κέδρος" και ειν' αυτό στο οποίο αναφερόμαστε τώρα.
Συγχρόνως, η Κρυσταλία διοργανώνει πολιτιστικές εκδηλώσεις "Αφήγησης Έργου – Ζωής" στα πλαίσια του σεμιναρίου «Αφήγηση ζωής» που παραδίδει, επίσης από το 2010, το οποίο προτείνει τους συμμετέχοντες να ανακαλύψουν, να εκφράσουν και να αξιοποιήσουν δημιουργικά τον "συγγραφικό τους εαυτό".
Από μικρή εκτιμούσε την ερασιτεχνική δημιουργία, όπως και τον εθελοντισμό – ακτιβισμό, με συμμετοχή στα κοινά, αλλά και ως πολιτικό ον συμμετείχε ως μέλος κόμματος της Αριστεράς, από το 1981 έως περίπου το 1987, όπου και διαφοροποιήθηκε από τον κομματικό αγώνα.
Τέλος, με σπουδές στο τραγούδι (στον Γιώργο Γεωργιάδη και στο Εθνικό Ωδείο Αθηνών), εργάστηκε επίσης -αν και περιστασιακά- από το 1983 έως το 2003, με αυστηρή επιλογή συνεργασιών – χώρων – συναυλιών και ρεπερτορίου, στο χώρο της ελληνικής μουσικής, που η ίδια θεωρεί το μεγαλύτερο Πανεπιστήμιο ζωής και την δυνατότερη εμπειρία στη ζωή της, μετά ίσως από εκείνην που απέκτησε εκπαιδευόμενη στις θεραπευτικές κοινότητες απεξάρτησης (κι αυτό, διότι η αν-εξαρτησία, σε κάθε επίπεδο, είναι το μείζον ζήτημα προς αντιμετώπιση της κρίσης σε παγκόσμιο επίπεδο.



    Απόστολος Μωραϊτόπουλος (AMOR)

    Συνέντευξη στον Ελπιδοφόρο Ιντζέμπελη:Κρυσταλία Πατούλη – Είναι αυτό που είπε και ο Γκάντι: «Γίνε η αλλαγή που θέλεις να δεις».


    -----------------
    * Ευχαριστώ θερμά τον φίλο Δημήτρη Τζανακάκη για την ανάρτηση που ευγενικά μου παραχώρησε (προσωπικά έκανα όσο το δυνατόν λιγότερες επεμβάσεις στο κείμενο για να το προσαρμώσω στις ανάγκες του άρθρου)

    Copyright © 2014-15 Απόψεις επώνυμα™ is a registered trademark.

    Designed by Templateism. Hosted on Blogger Platform.