Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Πανεπιστήμιο. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Πανεπιστήμιο. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τετάρτη 11 Δεκεμβρίου 2013

κομμάτια ενός μέλλοντος που έρχεται από παλιά

Τετάρτη, Δεκεμβρίου 11, 2013
[ποστίδιο αποτελούμενο από τέσσερα αστεία και μία πρόταση]

αστείο Ι (προτάσεις για την παιδεία)
Δυστυχώς το μοντέλο ανάπτυξης του ελληνικού πανεπιστημίου ναυάγησε. Το πανεπιστήμιο είναι και πολυδάπανο και συνιστά όχημα προς την ανεργία. Η τελευταία κρίση στο ελληνικό πανεπιστήμιο με επίκεντρο το ζήτημα των διοικητικών υπαλλήλων είναι απλώς ένα σύμπτωμα της ασθένειας. Δυστυχώς, όμως, η κρίση δεν φαίνεται να μας κάνει να θέλουμε να δούμε την πραγματικότητα κατάματα. Είμαστε μια χώρα στην οποία η υποκρισία υπεραφθονεί και η σχέση μας με τον ορθολογισμό αποδεικνύεται χαλαρή.
Αν θέλουμε, πάντως, να είμαστε ρεαλιστές οφείλουμε άμεσα να αλλάξουμε υπόδειγμα, καθώς δεν μπορούμε να συντηρούμε ένα τόσο μεγάλο, κατακερματισμένο και πολυδάπανο πανεπιστήμιο. Πρέπει λοιπόν να διαλέξουμε: ή θα αποφασίσουμε να βάλουμε δίδακτρα στη φοίτηση ώστε οι χρήστες να καλύπτουν ένα μέρος της δαπάνης που προορίζεται για αυτούς ή θα μειώσουμε σημαντικά τον αριθμό των εισακτέων μέσα από το κλείσιμο μεγάλου αριθμού σχολών ιδιαίτερα στην περιφέρεια. Δεν μπορεί να θέλουμε ταυτόχρονα εκπαίδευση για όλους χωρίς ανταπόκριση στην αγορά εργασίας και αυτό να απαιτούμε να το πληρώνουν οι φορολογούμενοι.
(Νίκος Μαραντζίδης , πηγή: Καθημερινή )

IMAG0388

(υπουργείο Εθνικής Παιδείας 1937, πηγή: ο Ελληνικός Φασισμός στον Μεσοπόλεμο – Σπουδές στο Γαλανόμαυρο, εκδ. antifa scripta)

αστείο ΙΙ (παρουσίαση ποιητικής συλλογής)

PC096589
(πηγή φωτ: αιχμή.γρ)

Ωραίο μου πλυντήριο νούμερο 4.382.
Ό,τι κρεμάστηκε σε περίπτερα, ό,τι ακούστηκε σε θέατρα βράχων και ό,τι βγήκε στο «έχει γούστο» ως αριστερός πολιτισμός βουτάει στη σκάφη και σαπουνίζει να ξεπλύνει την ποίηση του δελτίου ειδήσεων του Μέγκα. Ο Καββαδίας, τα μαλαματένια λόγια, το παραποιημένο βίντεο της δολοφονίας του Α. Γρηγορόπουλου και τα σηκωμένα μανίκια του Μ. Καψή βράζουν στην ίδια κατσαρόλα, δημιουργώντας μια απίθανη σύγχυση. Ένας παρατηρητής θα αναρωτηθεί τί εννοούσε ο ίδιος του ο εαυτός όταν τραγούδαγε παλιά κάτι απ’ τους εικονιζόμενους ή ποιά υλικά συνέθεταν την κάποτε συγκίνησή του. Άλλος παρατηρητής απλά θα σηκώσει αδιάφορα τους ώμους.

αστείο ΙΙΙ (από την ίδια εκδήλωση)

PC096599
(πηγή φωτ: αιχμή.γρ)

Το μάτι πέφτει λίγο παραπέρα απ’ τον πρωθυπουργό. Στο ίδιο ή διπλανό τραπέζι αντιμνημονιακός δημοσιογράφος και ο άνθρωπος που διαπόμπευσε αλλοδαπές πόρνες, που έσωσε την ελληνική οικογένεια, που έβαλε το πρώτο λιθαράκι στην κατάργηση κάθε εργασιακού δικαιώματος  (ο άνθρωπος δηλαδή που προετοίμασε το δρόμο).

αστείο IV (παρουσίαση πολιτικής κίνησης)

17_0709129546.1386629428
(πηγή: PressProject)

Το νέο, το ωραίο, το μεγάλο και το αληθινό συνοψίζονται σε αυτά τα πρόσωπα (άντε και στου Πρωτόπαππα που βρισκόταν επίσης εκεί). Ο αντικομφορμιστής και ο μετριοπαθής (που εκτός των άλλων ξέπλυναν επιτυχημένα τον Βορίδη) και βέβαια ο μέγας μεταρρυθμιστής, ο άνθρωπος που θα μας οργάνωνε. Αλίμονο όμως εμείς αποδειχτήκαμε ανατολίτες, βάρβαροι, χωριάτες, λαϊκιστές.


και κάτι πραγματικά ενδιαφέρον


IMAG0389ένα βιβλίο, που προσφέρει αφενός ιστορικά ντοκουμέντα, αφετέρου (ή κυρίως) οπτική, προοπτική, κατανόηση μιας διαδρομής. Κατάδυση στην ιστορία και (αναπόφευκτα) το παρόν του ελληνικού κράτους.

Αντιγράφω από το οπισθόφυλλο:

“να σώσουμε τον Ράλλη και τον Φον Γιοσμά, τον μαυραγορίτη και τον δωσίλογο, το πρώην μέλος της ΕΟΝ και μετέπειτα μέλος της ναζιστικής ΕΣΠΟ, ακόμη και τον ταπεινό χωρικό των ταγμάτων ασφαλείας, να σώσουμε όλους αυτούς τους φονιάδες από την τεράστια συγκατάβαση των μεταγενέστερων, να τους ανακαλύψουμε ξανά ως κομμάτι της καπιταλιστικής ελληνικής κοινωνίας και των αντιθέσεών της, να τους αναδείξουμε ως λογικά, δολοφονικά, απολύτως εχθρικά και κατά καιρούς κυρίαρχα συμφέροντα και επιδιώξεις. Να μια δουλειά που δεν θα την κάνει κανείς πραγματικός πατριώτης για λογαριασμό μας. Να μια δουλειά για ανθέλληνες προλετάριους!”

------------------------------------------
Πηγή:tovytio

Κυριακή 24 Νοεμβρίου 2013

Έντεκα βδομάδες όπου μάθαμε και νιώσαμε πολλά

Κυριακή, Νοεμβρίου 24, 2013
Έντεκα βδομάδες όπου μάθαμε και νιώσαμε πολλά
H απεργία των διοικητικών υπαλλήλων των πανεπιστημίων
Στην αρχή είπαμε μόνο: τουλάχιστον να μη φύγουμε με σκυμμένο το κεφάλι. Και ξαφνικά, μέσα στη βουβή αγανάκτηση της πρώτης μας συνέλευσης, διαισθανθήκαμε ότι το ζήτημα υπερέβαινε κατά πολύ την προσωπική μας στάση, τύχη ή φόβο. Νιώσαμε τόσο βίαια την επίθεση, που σχεδόν εξαναγκαστήκαμε να δούμε τον κίνδυνο σε όλο του το φάσμα, να καταλάβουμε το περίγραμμα μιας απειλής που δεν στόχευε μόνο τη ζωή του καθενός μας. Αντιληφθήκαμε γρήγορα τον συσχετισμό, μιλήσαμε από τις πρώτες μέρες για τη δουλειά μας προβάλλοντάς τη στο υπόβαθρο του δημόσιου πανεπιστήμιου, και αντιστρόφως, μιλήσαμε για το δημόσιο πανεπιστήμιο με αφορμή το δικαίωμα όλων μας στη δουλειά. Ψηλαφώντας διαρκώς τα όρια και τις αντοχές μας, θέτοντας ξανά και ξανά δύσκολα ερωτήματα, επαναπροσδιορίζοντας τις απαντήσει Έτσι φτάσαμε ως εδώ. Και κάθε μέρα ήταν κερδισμένη.
Σ’ αυτές τις έντεκα εβδομάδες νιώσαμε και μάθαμε πολλά. Χτίσαμε συλλογικότητες πρωτόγνωρες και τρυφερές, όπου ο καθένας βρήκε τη θέση του και όπου υπήρχε θέση για όλους. Ζήσαμε, μετά από πολλά χρόνια, τον χώρο της δουλειάς μας αλλιώς : την ίδια στιγμή που σκεφτόμασταν με φρίκη πώς άραγε είναι όταν μαζεύεις τα πράγματά σου για τελευταία φορά, γυρίσαμε να κατοικήσουμε στ’ αλήθεια μέσα του, καταφύγαμε σ’ αυτόν, τον προστατέψαμε και μας προστάτεψε. Ζήσαμε τον δημόσιο χώρο διαφορετικά: πήγαμε στις συγκεντρώσεις ξέροντας ότι οι φίλοι μας θα είναι εκεί, ακούσαμε μουσικές και στίχους τις ώρες που η πόλη κοιμάται, γεμίσαμε με τη φωνή μας τις λεωφόρους που άλλοτε διασχίζαμε σιωπηλοί, βιαστικοί, απορροφημένοι.  
Η απεργία μάς έκανε να καταλάβουμε ότι υπάρχουν πολλοί άλλοι σαν κι εμάς, αφύπνισε κρυμμένες ευαισθησίες, μας έμαθε να είμαστε σε εγρήγορση. Εγρήγορση πολιτική, συναισθηματική. Ζήσαμε βαριά το πένθος για εκείνον που δολοφονήθηκε μέσα στη νύχτα, για τον άλλον που βρήκε τον θάνατο μέσα στο αστυνομικό τμήμα ή στο στρατόπεδο συγκέντρωσης μεταναστών. Χαρήκαμε την κάθε νίκη, θυμώσαμε στην κάθε επίθεση, πεισμώσαμε στις ήττες όλων μας. Μοιραστήκαμε την ψυχή μας με ανθρώπους που μόλις είχαμε γνωρίσει γιατί το νιώθαμε ότι ήμασταν μαζί, ζήσαμε την αλληλεγγύη, την αληθινή στοργή για την καθημερινότητα των διπλανών μας — και των άλλων, που δεν είναι πια ξένοι. Μάθαμε πώς να αποφασίζουμε όλοι μαζί, όχι στο όνομα μιας κατασκευασμένης ομοφωνίας ή μιας επίπλαστης βεβαιότητας, και σίγουρα όχι χωρίς κόπο. Θυμηθήκαμε την αξία της συμμετοχής — στη μικρή μας κλίμακα πήραμε μιαν ανάσα άμεσης δημοκρατίας, και είναι αυτό τόσο γοητευτικό όσο ακούγεται.
Μας θέλησαν διαθέσιμους, αναλώσιμους, κυνηγημένους, καταργημένους. Αόρατους. Εκτρέφουν τον κοινωνικό αυτοματισμό, επιζητούν τον εκφασισμό των συνειδήσεων. Αλλά εμείς τώρα ξέρουμε πως έχουμε παντού συντρόφους. Στα σχολεία, στους δρόμους, στη Λάρκο, στους απολυμένους της Sprider, στους απεργούς της Coca Cola, στα νοσοκομεία, στον Σκαραμαγκά, στα πανεπιστήμια. Στον Αλφειό, στις Σκουριές. Στην ΕΡΤ της καρδιάς μας.
Στεκόμαστε όλοι μαζί, απέναντι σ’ εκείνους που επιχειρούν μια καταιγιστική επίθεση σε κάθε δημόσιο αγαθό, που προσπαθούν να καταλύσουν και τα τελευταία ίχνη του κράτους πρόνοιας, που θέλουν να μας επιβάλουν να ξεχάσουμε τι σημαίνει δίκαιο και κοινή λογική, που περιφρονούν απροκάλυπτα θεσμούς και κοινωνικές κατακτήσεις. Θέλησαν να μας συκοφαντήσουν και να μας διασύρουν. Κι εμείς μάθαμε πως είναι εφικτό ν’ αντισταθεί κανείς σε μια εξουσία που τολμάει να στηρίζεται –και στηρίζεται μόνο– σε μια πλασματική συναίνεση. Ακολούθησαν πανομοιότυπα σενάρια αυταρχισμού, εκφοβισμού και βίας, προσπαθώντας να μας διαλύσουν και να μας απομονώσουν. Αντί γι’ αυτό, μας οδήγησαν άθελά τους να βρούμε κοινούς τόπους, να σχεδιάσουμε καινούργιες συμμαχίες,  να αναδείξουμε και να απολαύσουμε τις εκλεκτικές συγγένειες που με τόση περηφάνεια και συγκίνηση ανακαλύπτουμε τον τελευταίο καιρό. Προσπάθησαν να μετατρέψουν τις συλλογικές μας διεκδικήσεις σε προσωπικά διλήμματα από τα πιο σκληρά, θεωρώντας ότι επιτέλους θα προστρέξουμε στην ασφάλεια των ατομικών λύσεων. Απαντάμε ότι η υπακοή, το μούδιασμα, η σιωπή δεν είναι μονόδρομος. Ότι δεν έχουν νεκρωθεί στο μυαλό μας τα όνειρά μας για το μέλλον. Και ότι εμείς, εξ αρχής, δεν μιλάμε μόνο για τον εαυτό μας. Μιλάμε για όλους μας, γιατί όλοι χρειαζόμαστε μία νίκη. Την πρώτη.   
της Ελευθερίας Βαρουχάκη 
(H Eλευθερία Βαρουχάκη ανήκει στο διοικητικό προσωπικό της Σχολής Αρχιτεκτόνων του ΕΜΠ)
--------------------------
Πηγή:enthemata

Τετάρτη 20 Νοεμβρίου 2013

Μύθοι και αλήθειες για τη διαθεσιμότητα στα πανεπιστήμια Του Γιάννη Μυλόπουλου

Τετάρτη, Νοεμβρίου 20, 2013
Μύθοι και αλήθειες για τη διαθεσιμότητα στα πανεπιστήμια Του Γιάννη Μυλόπουλου
Μύθος 1ος: Τα πανεπιστήμια έχουν πλεονάζον προσωπικό. 

Τα πανεπιστήμια στη χώρα μας είναι γνωστό ότι ποτέ δεν αναπτύχθηκαν ορθολογικά. Ποτέ δηλαδή δεν υπολογίστηκαν με βάση τα πραγματικά δεδομένα οι ανάγκες τους σε διδακτικό, ερευνητικό και διοικητικό προσωπικό. Όπως ποτέ η πολιτεία δεν εισάκουσε τις εισηγήσεις των πανεπιστημίων για τον αριθμό των φοιτητών που το καθένα μπορούσε να εκπαιδεύσει, σύμφωνα με τις δυνατότητές τους σε υποδομές και προσωπικό. Με αποτέλεσμα χρόνο με το χρόνο οι ανάγκες να αυξάνονται διαρκώς, χωρίς όμως αυτή η αύξηση να ακολουθείται από αντίστοιχη ενίσχυση του προσωπικού και των υποδομών στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Ειδικότερα τα τελευταία χρόνια, με την πλήρη παύση νέων διορισμών και την αντίστοιχη αιμοραγία σε προσωπικό που κάθε χρόνο συνταξιοδοτείται, αλλά και την ταυτόχρονη αύξηση, δια της διολισθήσεως, των εισαγόμενων φοιτητών ακόμη και σε εποχή οικονομικής κρίσης, φτάσαμε τα πανεπιστήμια να λειτουργούν με μεγάλα κενά και ελλείψεις. Οι δείκτες είναι σαφείς και αδιάψευστοι: Στα ελληνικά πανεπιστήμια, σε κάθε 100 ενεργούς φοιτητές, αντιστοιχούν 3,5 κατά μέσον όρο διοικητικοί υπάλληλοι, (1,5 για το ΑΠΘ, ένα από τα πιο στερημένα σε προσωπικό ιδρύματα), τη στιγμή που οι αντίστοιχες αναλογίες για τη Βρετανία είναι 10,5 και για τη Γερμανία 11,5 υπάλληλοι ανά 100 φοιτητές αντίστοιχα. Αξίζει να σημειωθεί ότι παρά τις ελλείψεις και τα κενά σε υποδομές και προσωπικό και παρά τη μακρόχρονη υποχρηματοδότηση, τα ελληνικά πανεπιστήμια καταφέρνουν και διακρίνονται, καταλαμβάνοντας θέσεις στο 1-2% του συνόλου των ιδρυμάτων, στις διεθνείς κατατάξεις.

Κι ενώ λοιπόν αυτά συμβαίνουν στα ελληνικά πανεπιστήμια, ξαφνικά αρχίζει μια επικοινωνιακή εκστρατεία προκειμένου η κοινή γνώμη να πεισθεί ότι στα ελληνικά πανεπιστήμια υπάρχει πλεονάζον προσωπικό. Προφανώς πλησίαζε η ώρα που και τα πανεπιστήμια θα καλούνταν να πληρώσουν τον βαρύ τους φόρο στις εντολές της τρόικας. Ευτυχώς όμως υπάρχουν οι διεθνείς δείκτες που είναι εκεί για να υπενθυμίζουν το ψέμα στο οποίο στηρίχθηκε αυτή η άδικη και καταστροφική για την Παιδεία πολιτική.

Μύθος 2ος: Το μέτρο της διαθεσιμότητας στηρίχθηκε σε μελέτες αξιολόγησης

Όχι μόνο δεν υπήρξε μελέτη από πλευράς κυβέρνησης, αλλά αντίθετα, σταμάτησαν και το χρηματοδοτούμενο από το ΕΣΠΑ έργο με την επωνυμία "Πρόσκληση 56", που ήταν ο μόνος αξιόπιστος τρόπος για να αξιολογηθούν οι διοικητικές δομές στα ελληνικά πανμια και να σχεδιαστεί ο νέος οδικός χάρτης για τη διοίκησή τους. Κι αυτό συμβαίνει ακριβώς τη στιγμή που η κυβέρνηση αναγγέλει την εφαρμογή πολιτικής διοικητικής μεταρρύθμισης, η οποία σύμφωνα με την κυβερνητική ρητορική χρειάζεται μελέτες αξιολόγησης για να υποστηριχθεί. Και μάλιστα η μεταφορά των αντίστοιχων κονδυλίων του ΕΣΠΑ συνέβη παρά το γεγονός ότι τα πανμια είχαν υποβάλει, μετά από μακρύ χρόνο προετοιμασίας, τις προτάσεις τους και ανέμεναν την έγκριση της χρηματοδότησής τους στο πλαίσιο του έργου αυτού...

Η συνέχεια έχει ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Το υπουργείο προαποφασίζει τον αριθμό των δήθεν πλεοναζόντων υπαλλήλων εντελώς αυθαίρετα και καλεί τα πανεπιστήμια να εφαρμόσουν έναν αλγόριθμο αξιολόγησης, ο οποίος δημιουργήθηκε από το υπουργείο ακριβώς για να αποδειχθεί ο ισχυρισμός του περί πλεονάζοντος προσωπικού. Τα πανεπιστήμια υπερβαίνουν τις προσδοκίες του υπουργείου και συμπληρώνουν πράγματι τον αλγόριθμο, ο οποίος αν και υπερβολικά συντηρητικός, δεν μπορεί παρά να αναδείξει τη μεγάλη αλήθεια. Ότι δηλαδή στα πανμια υπάρχουν περί τις 2,500 κενές θέσεις, που πρέπει άμεσα να καλυφθούν από το μέτρο της διαθέσιμότητας. Το υπουργείο πετά στον κάλαθο των αχρήστων τα μη βολικά για το ίδιο σχέδια αξιολόγησης που τα πανμια εκπόνησαν βασισμένα στον δικό του αλγόριθμο, προχωρώντας αυθαίρετα σε κατανομή του προαποφασισμένου αριθμού πλεονάζοντος προσωπικού σε 8 πανεπιστήμια, χωρίς την παραμικρή τεκμηρίωση. Τα πανεπιστήμια, μπροστά στον κίνδυνο υπολειτουργίας και ακαδημαικής υποβάθμισής τους, προσφεύγουν στο Συμβούλιο της Επικρατείας και συγχρόνως ζητούν από το υπουργείο να ανακοινωθεί ο αλγόριθμος στον οποίο στηρίχθηκε η απόφαση για τη διαθεσιμότητα. Το υπουργείο αρνείται επιμόνως και μόνο μετά από ένα σχεδόν μήνα, διαρρέει στον τύπο έναν αλγόριθμο, τα κριτήρια του οποίου είναι κατάπτυστα ως παγκοσμίως πρωτότυπα. Σύμφωνα με αυτά, στα Έλληνικά πανμια πρέπει να υπάρχει ένας υπάλληλος ανά 100 φοιτητές (!) και ένας ανά 100 διδάσκοντες (!), τη στιγμή κατά την οποία η Ευρωπαική πρακτική θέλει 10 και 70 φορές αντίστοιχα μεγαλύτερες αναλογίες! Η Ψωροκώσταινα επανέρχεται σε όλο της το μεγαλείο...

Και μια αλήθεια: Θα χρειαστούν πολλές δεκαετίες για να αποκατασταθεί ό,τι σήμερα διαλύεται

Το μέτρο της διαθεσιμότητας θα είναι μοιραίο για την πορεία των ελληνικών πανεπιστημίων. Τα οποία αν άντεξαν μέχρι σήμερα τη δραματική συρρίκνωση των προϋπολογισμών τους - σε ποσοστό μεγαλύτερο του 60% και έπεται συνέχεια φέτος με άλλο 15% - ήταν γιατί στηρίχθηκαν στον πατριωτισμό του προσωπικού τους. Που με ελάχιστα μέσα, πόρους και υποστήριξη συνέχισαν το υψηλού επιπέδου ακαδημαϊκό τους έργο. Η απώλεια του προσωπικού όμως θα είναι ολέθρια, γιατί χάνοντας τα πανμια τους ανθρώπους τους, κινδυνεύουν να χάσουν τη ψυχή τους. Η κυβέρνηση δείχνει να μην αντιλαμβάνεται τη βλάβη που προκαλεί στην Παιδεία η πολιτική της και συνεχίζει να δακρύζει για την ενδεχόμενη απώλεια του εξαμήνου στα δύο ιδρύματα της Αθήνας, που λόγω μεγαλύτερων απωλειών, είχαν και τις μεγαλύτερες αντιδράσεις από το υπό απόλυση προσωπικό. Αδιαφορώντας για το γεγονός ότι ό,τι χαθεί σήμερα, θα χρειαστούν όχι εξάμηνα, αλλά πολλές δεκαετίες για να επανορθωθεί και να επανέλθει...

-----------------------------------
Πηγή:*Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην "Εφημερίδα των Συντακτών" στις 20 Νοεμβρίου 2013

Σάββατο 16 Νοεμβρίου 2013

Πανεπιστήμια:Το Δημόσιο φεύγει, οι ιδιώτες έρχονται!

Σάββατο, Νοεμβρίου 16, 2013
«Οσο συνεχίζεται η απεργία στα Ιδρύματα είναι ασφαλή. Μόλις λήξει, θα μείνουν αφύλακτα. Οσο υπάρχει προσωπικό ασφαλείας, υπάρχουν και τεχνικοί, συντηρούνται και τα μηχανήματα. Αν ανοίξουν οι υπηρεσίες, θα φύγουν κι αυτοί». Μια οξύμωρη αλλά ρεαλιστική απόδοση της πραγματικότητας που κυκλοφορεί εν είδει (πικρού) ανεκδότου στους κόλπους της ακαδημαϊκής κοινότητας. Ωστόσο, την ίδια στιγμή όλοι γνωρίζουν καλά πως η επιδείνωση της κατάστασης το ερχόμενο διάστημα θα είναι αυτή που θα επισπεύσει την ιδιωτικοποίηση βασικών λειτουργιών των Πανεπιστημίων, σηματοδοτώντας, έτσι, την επόμενη μέρα. Η αποδιοργάνωση φέρνει την αναδιοργάνωση και με λύσεις οι οποίες έρχονται μόνον απ’ έξω. Κοινοτικά προγράμματα (βλ. ανοιχτά ΕΣΠΑ) που υπόσχονται στα Πανεπιστήμια θεραπεία διά πάσα νόσον, όπως καλή ώρα το παχυλό εγκεκριμένο και πολυαναμενόμενο για τη Διοικητική Αναδιάρθρωση των ΑΕΙ, καθώς και άλλες μορφές, μεταξύ των οποίων δίδακτρα, μεγάλες ή μικρές εργολαβίες, χορηγίες και ό,τι άλλο θα προαιρείται ο κάθε περαστικός ιδιώτης που θα χτυπάει –όχι τυχαία- την πόρτα της ανώτατης δημόσιας εκπαίδευσης.

Στα χέρια των Α.Ε.

Πριν από λίγες ημέρες, μέλος της Συγκλήτου του Πανεπιστημίου Αθηνών πρότεινε σε σχετική συνεδρίαση να προσληφθούν με fast track διαδικασίες και δίμηνες συμβάσεις όσοι υπάλληλοι είναι υπό απόλυση. Ποιος θα πληρώνει; Ο Ειδικός Λογαριασμός του Ιδρύματος. Τώρα μπορεί να είναι στεγνός, αλλά το μέλλον του προδιαγράφεται εντυπωσιακά διαφορετικό. Στα χέρια μιας ανώνυμης εταιρείας υπεύθυνης (σύμφωνα με τον νόμο Διαμαντοπούλου 4009/2011) για «την αξιοποίηση των κονδυλίων επιστημονικής έρευνας, εκπαίδευσης, κατάρτισης, τεχνολογικής ανάπτυξης και παροχής σχετικών υπηρεσιών». Τα κονδύλια μπορούν να προέρχονται από «οποιαδήποτε πηγή». Από το 1997 τα κοινοτικά προγράμματα (αρχικά ΕΠΕΑΕΚ, μετά ΕΣΠΑ) κυκλοφορούν στα ΑΕΙ. Και, εν πολλοίς, είχαν θετικά αποτελέσματα. Πραγματοποιήθηκαν πολλά μεγάλα έργα σε τομείς αιχμής. Δημιουργήθηκαν, για παράδειγμα, επιτέλους, στα ελληνικά Πανεπιστήμια κεντρικές βιβλιοθήκες.

Πολύ γρήγορα, όμως, τα ίδια προγράμματα έφεραν και τον ιδιώτη συνεργάτη. Βιβλιοθηκονομικές εταιρείες, τεχνικές εταιρείες για την υποστήριξη των κέντρων δικτύων των Ιδρυμάτων και πολλές άλλες για την κάλυψη άλλων αναγκών άρχισαν να παίρνουν τη μερίδα του λέοντος στο γρήγορα μετατρεπόμενο σε μικτό σύστημα χρηματοδότησης των κοινοτικών προγραμμάτων που έδινε ένα 30% με 40% για αυτεπιστασία (βλ. προσλήψεις) και το υπόλοιπο του λέοντος στον συνέταιρο.

Σήμερα, με την τεχνογνωσία και την ετοιμότητα οι εταιρείες μπορούν να αναλάβουν περισσότερα. Βιβλιοθήκες, γραμματείες, υπολογιστικά κέντρα, φύλαξη, καθαριότητα μπορούν να αναληφθούν εξ ολοκλήρου από ιδιώτες. Καταργήθηκαν οι φύλακες; Οι εργολάβοι που έχουν τις νυχτερινές βάρδιες μπορούν να αναλάβουν και τις πρωινές. Αποψιλώνεται το προσωπικό στις Βιβλιοθήκες; Θα δυσχεραίνεται η συλλογική καταλογογράφηση που μαζί με πολλά άλλα έργα υποστηρίζεται από την περιβόητη «Ψηφιακή Σύγκλιση»; Βιβλιοθηκονομικές εταιρείες, που δημιουργήθηκαν όλα αυτά τα χρόνια μέσα από τις αναθέσεις των κοινοτικών προγραμμάτων, διαθέτουν πλέον και ενοικιαζόμενο προσωπικό.

Οι λύσεις απελπισίας πάνω στις οποίες θα στηθεί το νέο, μεταλλαγμένο δημόσιο Πανεπιστήμιο είναι πολλές. Το τρίπτυχο είναι σαφές: επιχειρηματοποίηση, δίδακτρα, αναδιάρθρωση εργασιακών σχέσεων. Στέλεχος μεγάλης γνωστής φαρμακευτικής εταιρείας ρωτούσε αυτές τις ημέρες πότε θ’ ανοίξει η Φαρμακευτική, διότι τρέχουν προγράμματα και θα καθυστερήσουν. Ο πελάτης έχει δώσει παραγγελία, ορθώς έχει και απαιτήσεις. Πολλά τέτοια έργα θα πρέπει προσδιορίσουν την έρευνα στα ελληνικά Πανεπιστήμια προκειμένου να τη σώσουν. Τώρα, αν θα την προαγάγουν κιόλας είναι θέμα απαιτητικής συζήτησης -ειδικά τέτοιους καιρούς. «Η πραγματική πανεπιστημιακή έρευνα στα αγγλικά πανεπιστήμια έχει πεθάνει» λένε οι καλά γνωρίζοντες, δίνοντας ένα ποιοτικό κριτήριο.

Τα δίδακτρα έχουν προαναγγελθεί από τους ίδιους τους πρυτάνεις ως καταναγκαστική λύση, ενώ όσο μειώνεται η χρηματοδότηση τόσο αναζητούνται κι άλλοι τρόποι, ήτοι πάσης φύσεως χορηγίες υποτροφιών, εδρών, ερευνών κ.ο.κ. Δεν αρκεί η μετακύλιση του κόστους στους φοιτητές, που σύντομα θα σηματοδοτηθεί από το υπό κατάρτιση Π.Δ. του υπουργού Παιδείας για τα άτοκα δάνεια. Απαραίτητη προϋπόθεση, φυσικά, για όλα αυτά, οι αναδιαρθρωμένες εργασιακές σχέσεις. Οι μεταπτυχιακοί και υποψήφιοι διδάκτορες πρώτα θα προσφέρουν εθελοντικά τις υπηρεσίες τους μαζί με τους εναπομείναντες διοικητικούς αλλά και τους διδάσκοντες, ώστε να βγαίνει η δουλειά. Οπου υπάρχει ανάγκη και όπως όπως. Μετά, βάσει της πρόσφατης τροπολογίας Αρβανιτόπουλου, τα (ίδια τα) Πανεπιστήμια μπορούν να τους προσλαμβάνουν και «για την επικουρία των μελών ΔΕΠ». Κι αν δεν υπάρχουν αρκετοί καθηγητές, θα αναλαμβάνουν οι ίδιοι τη διδασκαλία. Η οικονομική βάση, φυσικά, των νέου τύπου εργασιακών σχέσεων, αναδιαρθρωμένη επίσης. Ολιγόμηνες συμβάσεις-μικρές αποζημιώσεις ή με το κομμάτι-μπλοκάκι των λίγων ευρώ που θα προβλέπει το κοινοτικό πρόγραμμα.

Απογοητευμένοι οι καθηγητές

«Ο καλύτερός μου μεταπτυχιακός φοιτητής εξαφανίστηκε!» δηλώνει στην «Εφ.Συν.» απογοητευμένος ο καθηγητής και πρόεδρος του Συλλόγου ΔΕΠ της Νοσηλευτικής του Πανεπιστημίου Αθηνών, Ευάγγελος Κωνσταντίνου. «Τα παράτησε και πήγε στην Αγγλία, στο Πανεπιστήμιο του Μπράιτον. Πώς να ξαναγυρίσει; Ολα τα καλά μυαλά φεύγουν. Πώς, λοιπόν, θα διασωθεί το ελληνικό Πανεπιστήμιο και μαζί το κύρος και η ποιότητά του;» αναρωτιέται και προσπαθεί να αποδώσει το μέγεθος της ζημιάς που θα καταμετρηθεί άμεσα στη σχολή του.

«Ο ρόλος των διοικητικών υπαλλήλων δεν είναι διακοσμητικός, είναι ουσιαστικός. Η Σχολή μας στην περίπτωση που στερηθεί τις πολύτιμες υπηρεσίες τους θα βρεθεί σε κατάσταση απόλυτης δυσλειτουργίας» επισημαίνει και συνεχίζει: «Ποιοι θα στέλνουν τους εκατοντάδες φοιτητές στα εργαστήρια; Ποιοι θα συνεννοούνται με διευθυντές νοσοκομείων, διοικητές, χειρουργεία; Είχαμε από τις πιο αποτελεσματικές Γραμματείες και τώρα μπορεί να μην έχουμε κανέναν γι’ αυτές τις δουλειές. Πώς, πότε και από ποιους θα αναληφθούν όλα αυτά;» Ο κ. Κωνσταντίνου δεν διστάζει να παραδεχτεί ότι βολέματα και ρουσφέτια δεν έλειψαν ούτε από τα Πανεπιστήμια. «Είναι, όμως, λύση η διάλυση;» αναρωτιέται.

Καταλυτική η περιγραφή και από τον κοσμήτορα της Σχολής Ηλεκτρολόγων Μηχανικών και Μηχανικών Υπολογιστών του ΕΜΠ, καθηγητή Δημήτρη Τσαμάκη. «Μας προκαλεί δέος η προσπάθεια υποστήριξης των χιλιάδων φοιτητών μας από τη διαλυμένη Γραμματεία μας, αν αρχίσουν από την ερχόμενη εβδομάδα τα μαθήματα» επισημαίνει στην «Εφ.Συν.», προσδιορίζοντας την τάξη μεγέθους ως εξής: «Σήμερα στη σχολή φοιτούν 3.000 ενεργοί προπτυχιακοί και περίπου 900 μεταπτυχιακοί φοιτητές. Εχει 7 τομείς και 25 θεσμοθετημένα εκπαιδευτικά και ερευνητικά Εργαστήρια. Από τους εξειδικευμένους διοικητικούς υπαλλήλους που υποστηρίζουν τις λειτουργίες της Σχολής, περίπου το 80% οδεύει προς κινητικότητα – απολύσεις, ενώ η Γραμματεία της Σχολής κυριολεκτικά διαλύεται καθώς απομένει μόνον 1 (ένας) υπάλληλος! Η Γραμματεία είχε συνολικά 18 υπαλλήλους και τρία τμήματα (Προπτυχιακό, Μεταπτυχιακό, Οικονομικό). Τώρα, συνολικά η σχολή θα μείνει με 16 διοικητικούς!» Σημείωση: Η σχολή είναι από τις καλύτερες διεθνώς. Μόλις πρόσφατα το Ερευνητικό της Ινστιτούτο αξιολογήθηκε από εξωτερικούς αξιολογητές και κατετάγη στις πρώτες θέσεις. «Οι αρνητικές επιδράσεις στην παρεχόμενη εκπαίδευση και έρευνα δεν θ’ αργήσουν να φανούν» προειδοποιεί ο κ. Τσαμάκης.

«Προσπαθούμε να αποδείξουμε στους φοιτητές πως οι υπηρεσίες του Πανεπιστημίου μπορούν να λειτουργούν σωστά και παραγωγικά. Ομως, όλα θα ανατραπούν όταν εξαιτίας των τεράστιων ελλείψεων προσωπικού θα γίνει συνολική αναδιάρθρωση. Κρίσιμος αριθμός υπαλλήλων θα μεταφερθεί σε κεντρικές υπηρεσίες, όπως οικονομικές υπηρεσίες και Διεύθυνση Διοικητικού, ενώ πολλές άλλες θα υπολειτουργούν» επισημαίνουν διοικητικοί υπάλληλοι των δύο κεντρικών Ιδρυμάτων της Αθήνας.

Αξιοσημείωτη λεπτομέρεια: Σε μια Γραμματεία δεν έχουν όλοι δικαίωμα υπογραφής των εγγράφων που χορηγούνται (βεβαιώσεις, πιστοποιητικά κ.ά.). Μόνον οι προϊστάμενοι και εξουσιοδοτημένοι σχετικώς. Και είναι πολλοί εκείνοι που φεύγουν είτε με διαθεσιμότητα είτε με αργία. Ενα πρόβλημα που δεν λύνεται ούτε με ανοιχτές τις Γραμματείες.
Της Αννας Ανδριτσάκη

------------------------------
πηγή:efsyn


Πέμπτη 14 Νοεμβρίου 2013

Από το “επιχειρηματικό πανεπιστήμιο” στο “πανεπιστήμιο-ΙΕΚ”; του Γ. Π. Τριμπέρη

Πέμπτη, Νοεμβρίου 14, 2013
Πολυτεχνείο 2013
Μέχρι χθες οι αναλύσεις μας επικεντρώνονταν στον μετασχηματισμό του ελληνικού πανεπιστημίου από «αστικό πανεπιστήμιο» σε «πανεπιστήμιο της αγοράς». Ωστόσο, ο ρόλος που επιβάλλεται στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, στον ευρωπαϊκό καταμερισμό της εργασίας, της παραγωγής και της οικονομίας, οδηγούν σε δραματικές αλλαγές στην ανώτατη εκπαίδευση, αλλαγές που ίσως πρέπει να μας κάνουν να ξανασκεφτούμε την πορεία αυτής της μετάλλαξης ως προς τον τελικό  της στόχο: Οι αλλαγές αυτές, παράλληλα με εκείνες στη μέση εκπαίδευση, οδηγούν σε ένα «επιχειρηματικό πανεπιστήμιο», ικανό να καλύψει την κερδοφορία μονοπωλιακών και άλλων συμφερόντων, όπως ήταν αρχικά ο στόχος των μετασχηματισμών που επέβαλαν η Λευκή Βίβλος για την Εκπαίδευση στα ευρωπαϊκά κράτη-μέλη; Ή μήπως η σημερινή θέση της χώρας στον ευρωπαϊκό χάρτη οδηγεί το ελληνικό πανεπιστήμιο να ακολουθήσει την υποβάθμιση όλων των άλλων παραγωγικών τομέων ανάπτυξης, σε μια πορεία μετασχηματισμού του σε ένα «πανεπιστήμιο-ΙΕΚ», με ό,τι σημαίνει ο χαρακτηρισμός αυτός;
 
Εδώ και χρόνια στην Ευρωπαϊκή Ένωση εξυφαίνονται στρατηγικές πλήρους ένταξης της εκπαίδευσης στην κερδοφορία των επιχειρήσεων, παράλληλα με την εντεινόμενη εμπορευματοποίηση της προσφοράς κατάρτισης. Η εμπορική –και όχι μόνο– εκμετάλλευση του ανθρώπινου δυναμικού, ακόμα και στο στάδιο της «παραγωγής της διανοητικής ειδίκευσης», απετέλεσε διαχρονικά στόχο των επιχειρήσεων. Όμως, παράλληλα με την αναδιανομή των παραγωγικών δυνάμεων και αγορών, στο πλαίσιο της παγκοσμιοποίησης, μπήκαν σε εφαρμογή συγκεκριμένα επιχειρησιακά σχέδια σ’ αυτή την κατεύθυνση.
 
Με την απελευθέρωση της αγοράς της εκπαίδευσης, που συγκαταλέγεται πλέον στο εμπόριο υπηρεσιών, άνοιξε ο δρόμος της επισημοποίησης μιας πολιτικής επενδύσεων κεφαλαίου σε χώρες όπου υπάρχει ζήτηση για τριτοβάθμια εκπαίδευση. Στο Σιάτλ το 1999, στη σύνοδο του  Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, οι σύνεδροι τόνισαν ότι αυτή η «βιομηχανία εκπαίδευσης» χρειάζεται διαφάνεια, κινητικότητα, ανταλλαξιμότητα, αμοιβαία αναγνώριση και ελευθερία, απουσία κανονισμών, περιορισμών και φραγμών στον ίδιο βαθμό που ζητάνε οι ΗΠΑ για τις άλλες βιομηχανίες.
 
Τη ίδια χρονιά, οι υπουργοί παιδείας της Ε.Ε. υπέγραψαν τη Διακήρυξη της Μπολόνια, που αποβλέπει στην καθιέρωση «ενός ευρωπαϊκού χώρου ανώτατης εκπαίδευσης». Μείζων στόχος της Διακήρυξης είναι να επιβάλει δομές και μεθόδους που έχουν σκοπό τη δυνατότητα σύγκρισης «των διαφορετικών προσφορών εκπαίδευσης», προσκειμένου να εξασφαλιστεί ένας «καλός» συναγωνισμός ανάμεσα σε όλες αυτές τις προσφορές. Η διαδικασία της Μπολόνια εμπεριέχει και άλλους στόχους, όπως ενίσχυση της αυτονομίας των πανεπιστημίων, τους δύο κύκλους σπουδών, το σύστημα πιστωτικών μονάδων και της κινητικότητας.
 
Η επιθυμία για  αυτονομία εκπορεύεται από την εκτίμηση ότι «τα πιο αποκεντρωμένα συστήματα είναι επίσης τα πιο ελαστικά, που προσαρμόζονται πιο γρήγορα και επιτρέπουν να αναπτυχθούν νέα μορφές συνεργασίας».  Η μείωση της διάρκειας των σπουδών  ελαττώνει το κόστος εκπαίδευσης, ενώ ενθαρρύνει τους φοιτητές που θα έχουν  μεγαλύτερη οικονομική ανάγκη να σταματήσουν στο τέλος των τριών ετών, μπαίνοντας στη αγορά λιγότερο απαιτητικοί και περισσότερο εκμεταλλεύσιμοι. Τέλος, η διάσπαση του προγράμματος σπουδών, η διαμόρφωση ενός αριθμού συστήματος επιμέρους πιστωτικών μονάδων δημιουργεί ένα πρόγραμμα τεμαχισμένο σε μικρά πακέτα που εμπορευματοποιούνται ευκολότερα. Δεν υπάρχει αγορά στον «τέλειο ανταγωνισμό» χωρίς πλήρη κινητικότητα των καταναλωτών, προκειμένου να έχουν πρόσβαση στο σύνολο των «παραγωγών». Με τον τρόπο αυτό διασυνδέεται η εναρμόνιση, η ποιότητα και η κινητικότητα που στοχεύει στην ανάπτυξη μιας ανταγωνιστικής αγοράς εκπαίδευσης.
 
Σε ένα προπαρασκευαστικό έγγραφο της συνάντησης των ευρωπαίων πρυτάνεων  στη Σαλαμάνκα, τον Μάρτη του 2001, διαβάζουμε: «Η ανταγωνιστικότητα για τους σπουδαστές, τους ερευνητές και τους καθηγητές, σημαίνει να έχουν πάνω απ’ όλα ζήτηση τόσο σε τοπικό επίπεδο, όσο και  σε διεθνές, μέσα στον παγκόσμιο ανταγωνισμό φήμης, ταλέντου και πόρων».
 
Κατά τη διάρκεια της Συνόδου Κορυφής της Πράγας, τον Μάη του 2002, οι ευρωπαίοι υπουργοί Παιδείας θυμήθηκαν ότι «η ποιότητα της ανώτατης εκπαίδευσης και της έρευνας είναι και οφείλει να είναι προσδιοριστική ως προς τη θελκτικότητα  και την παγκόσμια ανταγωνιστικότητα της Ευρώπης». 
 
Όλα αυτά ακούγονται σωστά: Ποιος θα ήταν αντίθετος σε μια ανώτατη εκπαίδευση καλής ποιότητας; Όμως, ποιοι παράγοντες καθορίζουν την ποιότητα ενός  πανεπιστημίου; Η δωρεάν πρόσβαση; Η έρευνα στην υπηρεσία των κοινωνικών αναγκών; Ο αριθμός των συμβολαίων με εταιρείες για την έρευνα ή το περιεχόμενο των μαθημάτων που ικανοποιούν τις ανάγκες της αγοράς; Ποιος ενδιαφέρεται για την άνιση ανάπτυξη των πανεπιστημίων μέσω του ανταγωνισμού και την δημιουργία πανεπιστημίων β΄ και γ΄ κατηγορίας;  
 
Στις μέρες μας ο αγώνας δρόμου για τεχνολογικές καινοτομίες απαιτεί μια ειδίκευση όλο και πιο έντονη, καθώς και μια εκπαίδευση τεχνοκρατών-ειδικών. Για τον λόγο αυτό, η νεοθετικιστική στάση αντικαθιστά τον κλασικό φιλελευθερισμό. Το μαζικό αστικό πανεπιστήμιο γίνεται μια  «μηχανή διπλωμάτων», ένα εργοστάσιο ειδικεύσεων. Το γεγονός ότι πρόκειται για ειδικεύσεις που όχι μόνο είναι όλο και πιο τεμαχισμένες, αλλά και τροποποιούνται συνεχώς οδηγεί την ίδια την αστική τάξη, για τους δικούς της λόγους, να υποστηρίζει ότι το παραδοσιακό αστικό πανεπιστήμιο γνωρίζει βαθιά κρίση.
 
Στη χώρα μας, οι διοικητικές δομές του πανεπιστημίου, το περιεχόμενο της διδασκαλίας, η καθημερινή λειτουργία και οργάνωσή του δεν ήταν προσαρμοσμένες στις σύγχρονες ανάγκες των επιχειρήσεων ενώ, παράλληλα, είναι κοστοβόρες για το κράτος. Το παραδοσιακό αστικό πανεπιστήμιο δεν μπορούσε πλέον να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα της «αγοράς» διατηρώντας τα στοιχεία δημοκρατικότητας και ακαδημαϊκού ελέγχου, ερευνητικής και της διδακτικής «ελευθερίας». Οι τελευταίες κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της Ν.Δ. ανέλαβαν, έτσι, τον μετασχηματισμό του «αστικού πανεπιστημίου» σε «επιχειρηματικό πανεπιστήμιο».
 
Όμως, καθώς η οικονομική κρίση και η εξάρτηση της χώρας βαθαίνουν, φαίνεται ότι ο ρόλος της ανώτατης εκπαίδευσης αλλάζει δραματικά, ξεφεύγοντας από τον παραπάνω σχεδιασμό. Παρά το ότι κάποια στοιχεία των στόχων διατηρούνται, η αποδέσμευση του κράτους από την οικονομική και συνταγματικά κατοχυρωμένη υποχρέωσή του στήριξης της ανώτατης παιδείας κυριαρχεί. Η χώρα έχει χάσει κάθε δυνατότητα συμμετοχής στον ευρωπαϊκό καταμερισμό της «πίτας»  της ανώτατης εκπαίδευσης. Η συγκέντρωση και συγκεντροποίηση υψηλού επιπέδου εκπαίδευσης και έρευνας σε ορισμένα πανεπιστημιακά ιδρύματα και ερευνητικά κέντρα στις αναπτυγμένες ευρωπαϊκές χώρες αποτελεί πλέον ένα αδιαμφισβήτητο γεγονός.
 
Η «αριστεία» αποτελεί όνειρο στον κόσμο της κ. Διαμαντοπούλου, ενώ η εξαγωγή ελληνικής πανεπιστημιακής εκπαίδευσης στις «φτωχές» χώρες των Βαλκανίων φαίνεται γκροτέσκα. Η περικοπή των κρατικών δαπανών σε ποσοστό πάνω από 45%, η παντελής απουσία εθνικών ερευνητικών προγραμμάτων, η μη προκήρυξη  νέων θέσεων μελών ΔΕΠ, τουλάχιστον στη θέση εκείνων που αφυπηρετούν,  η εγκατάλειψη της φοιτητικής μέριμνας οδηγούν το πανεπιστήμιο σε οικονομική, λειτουργική, εκπαιδευτική και ερευνητική ασφυξία και την απόλυτη υποβάθμιση.
 
Η πρόσφατη κυβερνητική απόφαση για διαθεσιμότητα-απόλυση του διοικητικού προσωπικού οκτώ ΑΕΙ της χώρας (με ποσοστά πάνω από το 40% στα δύο παλαιότερα και ιδιαίτερα παραγωγικά, το ΕΚΠΑ και το ΕΜΠ), μαζί με τα παραπάνω, θα οδηγήσουν στη  μετάλλαξη των ανώτατων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων σε κέντρα κατάρτισης (ΙΕΚ), με ιδιωτικοποιημένες βασικές πλευρές της λειτουργίας τους. Αυτή τη θέση στον ευρωπαϊκό καταμερισμό της ανώτατης εκπαίδευσης φαίνεται ότι μας έχουν «εκχωρήσει» οι ευρωπαίοι εταίροι.
 
Παρατηρούμε ότι η αστική τάξη της χώρας συναινεί σε αυτή τη μετάλλαξη. Μια ενδεχόμενη ερμηνεία είναι ότι θεωρεί λιγοστά τα κέρδη που θα μπορούσε να αποκομίσει πλέον από την εγχώρια δημόσια ανώτατη εκπαίδευσης, και επενδύει πια σε άλλους τομείς, χωρίς βεβαίως να παύει να χρησιμοποιεί αποσπασματικά, όποτε βρίσκει ευκαιρίες κερδοφορίας,  το πανεπιστημιακό δυναμικό προς όφελός της. Παράλληλα, η κυβέρνηση της ανοίγει τεράστιες προοπτικές κερδοφορίας στην ιδιωτική μεταλυκειακή εκπαίδευση.
 
Ως θεσμός το πανεπιστήμιο είναι ενσωματωμένο στο υπάρχον κοινωνικό σύστημα. Χωρίς ριζικό μετασχηματισμό της κοινωνίας, το πανεπιστήμιο δεν μπορεί να αναλάβει έναν βιώσιμο μακρόχρονα, ριζικό, μετασχηματισμό τους εαυτού του. Όμως, αυτό που είναι αδύνατο για το πανεπιστήμιο ως θεσμό, είναι δυνατό για τους φοιτητές. Και αυτό που είναι δυνατό στους φοιτητές μπορεί, σ’ ένα συλλογικό επίπεδο, να γίνει πρόσκαιρα δυνατότητα για το Πανεπιστήμιο στο σύνολό του. Οι φοιτητές, οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι, οι διανοούμενοι έχουν τη δυνατότητα να μεταφέρουν την κριτική τους στους εργαζόμενους, στην κοινωνία, αφυπνίζοντας πολιτικά συνειδήσεις, δημιουργώντας συμμαχίες με στόχο τον κοινωνικό μετασχηματισμό. Και, σ’ αυτό το επίπεδο, ένα πραγματικά κριτικό, δημόσιο και δωρεάν πανεπιστήμιο μπορεί να συνεισφέρει σημαντικά. Αυτός για τους κρατούντες είναι ένας επιπρόσθετος, πλην όμως ουσιαστικός, λόγος για να συντριβεί.
 
 
 
Ο Γ. Π. Τριμπέρης διδάσκει Τμήμα Φυσικής του Πανεπιστημίου Αθηνών

---------------------------

Πηγή:alfavita

Προς τα μέλη Δ.Ε.Π. του τμήματος Φυσικής του Ε.Κ.Π.Α. - του Καθηγητή Γ. Π. Τριμπέρη

Πέμπτη, Νοεμβρίου 14, 2013
Αγαπητοί συνάδελφοι,
διανύουμε την  10η εβδομάδα της απεργίας των διοικητικών του ΕΚΠΑ και του ΕΜΠ, με κινητοποιήσεις των μελών του ΔΕΠ και των διοικητικών στα περιφερειακά πανεπιστήμια, ενώ τρέχει η 9η εβδομάδα απεργίας/ αποχής των μελών του συλλόγου ΔΕΠ της Σχολής Θετικών Επιστημών.

Δεν θα αναφερθώ στους λόγους οι οποίοι μας οδήγησαν σε αυτές τις κινητοποιήσεις γιατί είναι σε όλους γνωστές. Σε εκείνο όμως που θέλω να αναφερθώ είναι στη στάση των συναδέλφων μου στο Τμήμα Φυσικής όλη αυτή την περίοδο. Θέλω να αναφερθώ σε αυτή τη στάση όχι ως επικριτής ή κατήγορος αλλά ως ένα απλό μέλος αυτής της ακαδημαϊκής κοινότητας που τον περασμένο Σεπτέμβρη έκλεισε 38 χρόνια παρουσίας στο Τμήμα αυτό,  έχοντας ζήσει όλη την σύγχρονη διαδρομή του μέχρι σήμερα.

Ένα Τμήμα με λιγοστούς διδάκτορες εκείνη την εποχή, ένα αξιοπρεπές πρόγραμμα σπουδών, υπολανθάνουσα έρευνα, κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες. Ένα Τμήμα που σήμερα συγκαταλέγεται στα καλά έως πολύ καλά Τμήματα σε παγκόσμιο επίπεδο. Για να συμβεί αυτό όλοι όσοι το υπηρετούμε κοπιάσαμε πολύ. Και τώρα, αντί αυτοί οι κόποι μας να αναγνωριστούν, αντί να στηριχτεί η ανάπτυξη αυτή από την πολιτεία, η πολιτεία αυτή έρχεται να γκρεμίσει ότι χτίσαμε με τόσο κόπο.

Το δημόσιο και δωρεάν πανεπιστήμιο αποδομείται με ένα τρόπο πρωτόγνωρα βίαιο και συστηματικό, σε όλα τα επίπεδα της λειτουργίας του. Υποχρηματοδότηση σε ποσοστά που υπερβαίνουν το 50%, εγκατάλειψη της οικονομικής στήριξης της έρευνας, αποψίλωση του επιστημονικού προσωπικού, εγκατάλειψη της φοιτητικής μέριμνας, επιβολή κυβερνητικών επιτρόπων με τη μορφή των Συμβουλίων Ιδρύματος, και τώρα διάλυση των διοικητικών υπηρεσιών, ΕΛΚΕ, Υπολογιστικό Κέντρο, Βιβλιοθήκες, Γραμματείες, Φύλακες….

Και κάποιοι από εμάς, μέλη του Τμήματος Φυσικής είπαμε φτάνει, ως εδώ.

Και κάποιοι άλλοι μαζί με εμάς, από το Χημικό, το Βιολογικό, το Μαθηματικό, το Γεωλογικό, το Φαρμακευτικό. Και δύο μήνες τώρα προσπαθούμε να αντισταθούμε στη διάλυση που επιχειρεί η κυβέρνηση. Μαζί με άλλους συναδέλφους άλλων Σχολών του Ε.Κ.Π.Α. και του Ε.Μ.Π., μαζί με τους διοικητικούς.

Και κάθε εβδομάδα που περνάει η κυβέρνηση λοιδορεί τα πανεπιστήμια μαζί με τα φερέφωνά της στα ΜΜΕ, σε αγαστή συνεργασία με τα εντεταλμένα Συμβούλια Ιδρύματος (ΣΙ), με μια φωτεινή εξαίρεση το ΣΙ του πανεπιστημίου Κρήτης, στέλνει εισαγγελείς, προσφεύγει στο ΣτΕ, εκβιάζει και απειλεί, και εμείς αναρωτιόμαστε που είναι οι άλλοι συνάδελφοί μας. Αναρωτιόμαστε γιατί δεν είναι δίπλα μας.

Υπάρχουν οι συνάδελφοι οι οποίοι ζουν μόνο από τον μισθό τους, που καταλαβαίνουν τις συνέπειες των μέτρων αυτών αλλά θεωρούν ότι ο συλλογικός αγώνας είναι μάταιος ή ότι έστω και έτσι θα επιβιώσουν με σκληρή δουλειά και κάτω από τις νέες συνθήκες. Υπάρχουν και οι νεώτεροι συνάδελφοι που η γενιά τους δεν συμμετείχε σε κοινωνικούς αγώνες.

Έχουμε αναλογιστεί πως θα είναι το πανεπιστήμιο την επόμενη ημέρα αν περάσουν αυτά τα μέτρα;
Ποια είναι η απάντηση στην αποψίλωση του διδακτικού προσωπικού; Σκέφτομαι τα μέλη ΔΕΠ που θα απομείνουν στον Τομέα μου μετά από 2.5 χρόνια, όταν εγώ αφυπηρετήσω. Από 32 μέλη ΔΕΠ που ξεκίνησαν, μείναμε 18 και τότε θα μείνουν 7! Στην περιοχή της Φυσικής της συμπυκνωμένης ύλης,  μια περιοχή της Φυσικής η οποία βρίσκεται στο μέτωπο της σύγχρονης επιστημονικής έρευνας.  Δύο χρόνια κοπιάσαμε για να φτιάξουμε το νέο πρόγραμμα σπουδών του Τμήματος Φυσικής, καλλίτερο από ποτέ. Ποιος θα το υπηρετήσει; Οι «εντεταλμένοι διδάσκοντες» με τετράμηνες συμβάσεις; Το ΕΤΕΠ με αναθέσεις διδασκαλίας, όπως λέει το Υπουργείο; Πόσο παραγωγικό ερευνητικά θα είναι ένα μέλος ΔΕΠ που ήδη δεν έχει χαρτί εκτύπωσης, όταν δεν υπάρχει ο παραμικρός κυβερνητικός στρατηγικός σχεδιασμός ανάπτυξης της έρευνας στη χώρα, ενώ ο μόνος «παραγωγικός» τομέας είναι ο τουρισμός;

Και ακούμε συναδέλφους μας να θεωρούν αναξιοπρεπές το να ζητάνε άδεια από την απεργιακή επιτροπή των διοικητικών για να μπουν στο γραφείο τους, όταν 1.300 άνθρωποι μένουν χωρίς δουλειά, ο δε κορμός της διοίκησης των δύο καλύτερων Ανώτατων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων της χώρας διαλύεται οδηγώντας τα σε αδυναμία λειτουργίας ή επιβαλλόμενη ιδιωτικοποίηση βασικών λειτουργιών τους, η οποία με τη σειρά της θα οδηγήσει σε επιβολή διδάκτρων.

Δεν είναι αναξιοπρεπές να εργαζόμαστε σε ένα πανεπιστήμιο υποβαθμισμένο, αποδεχόμενοι μια βάρβαρη κυβερνητική πολιτική.

Ακούμε συναδέλφους μας να θεωρούν ενοχλητικό να γεμίζουν τα mails τους με πληροφόρηση για τις εξελίξεις λες και πρόκειται για διαφημιστικά φυλλάδια και όχι για το παρόν και το μέλλον τους στο Τμήμα Φυσικής.

Ακούμε συναδέλφους μας να λένε ότι μένουν σπίτι τους άεργοι, ότι καθυστερεί η ερευνητική τους δραστηριότητα και ότι οι φοιτητές θα χάσουν το εξάμηνο ενώ οι γονείς τους πληρώνουν νοίκια.

Αν όλοι αυτοί οι συνάδελφοί συμμετείχαν στις δράσεις τότε η υπεράσπιση του πανεπιστημίου θα ήταν ισχυρότερη, οι ίδιοι δεν θα ένοιωθαν άεργοι, και ο στόχος μας θα ήταν πιο εύκολο να επιτευχθεί.

Και προσπαθούμε να καταλάβουμε που αρχίζει και που τελειώνει το χρέος μας, που αρχίζει και τελειώνει η υπερηφάνεια και η αξιοπρέπεια μας. Που αρχίζει και τελειώνει το προσωπικό και το κοινωνικό συμφέρον.

1.500.000  Έλληνες πολίτες άνεργοι, εκατοντάδες χιλιάδες δεν έχουν να φάνε. Για όλο αυτόν τον κόσμο πως εκφράστηκε η ευαισθησία μας συνάδελφοι; Για το 57% των άνεργων νέων στη χώρα, για τους διδάκτορες σερβιτόρους, τι έχουμε να πούμε; Πόσα εξάμηνα από τη ζωή τους χάνονται ; Όταν το βασικό πτυχίο χάσει εντελώς την αξία του σε ένα υποβαθμισμένο πανεπιστήμιο, πόσα χρήματα θα ξοδέψουν οι γονείς στη εναγώνια αναζήτηση και απόκτηση ενός μεταπτυχιακού τίτλου αμφίβολης επιστημονικής αξίας και επαγγελματικής αξιοποίησης;

Αγαπητοί συνάδελφοι,

προσωπικά δεν βλέπω άλλο δρόμο υπεράσπισης του πανεπιστημίου, της υψηλού επιπέδου εκπαίδευσης και έρευνας, από τη μαζική συμπόρευση όλων μας στην κατεύθυνση της μη εφαρμογής αυτών των μέτρων και εκείνων που θα ακολουθήσουν. Είναι ο μόνος τρόπος να υπερασπιστούμε ότι με κόπο χτίσαμε οι παλαιότεροι, παρακαταθήκη για τους νεώτερους οι οποίοι ελπίζαμε και εξακολουθούμε να ελπίζουμε  να το κάνουν ακόμα καλλίτερο και όχι να ζήσουν στα ερείπια του.  

του Γ. Π. Τριμπέρη 
Καθηγητή του Τμήματος Φυσικής του Ε.Κ.Π.Α.

-------------------------------
Πηγή:alfavita

Σάββατο 2 Νοεμβρίου 2013

Δελτίο τύπου σχετικά με τα στοιχεία του αριθμού των διοικητικών υπαλλήλων, εξέδωσε ο Σύλλογος Διοικητικού Προσωπικού του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.

Σάββατο, Νοεμβρίου 02, 2013
Δελτίο τύπου σχετικά με τα στοιχεία του αριθμού των διοικητικών υπαλλήλων, εξέδωσε ο Σύλλογος Διοικητικού Προσωπικού του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας.
Σκανδαλώδης παραχάραξη των αριθμητικών στοιχείων που αφορούν και το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας αναδεικνύεται από την ανάγνωση της Ειδικής Έκθεσης Τεκμηρίωσης (Ε.Ε.Τ) της ίδιας της Ομάδας Διοίκησης Έργου του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων.

Πέρα από τις εντελώς βάσιμες αντιρρήσεις των Ιδρυμάτων της 3βάθμιας Εκπαίδευσης για την παντελή αγνόηση από το Υπουργείο των εκθέσεων αξιολόγησης δομών και προσωπικού που τα ίδια τα Ιδρύματα συνέταξαν και κατέθεσαν, προκύπτει ειδικά για το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας ότι το Υπουργείο αγνόησε και τα ίδια τα στοιχεία της Ομάδας Διοίκησης Έργου (Ο.Δ.Ε.) που αυτό σύστησε και που στα πορίσματά της βάσισε τις αποφάσεις διαθεσιμότητας-κινητικότητας-απολύσεων.

Ειδικότερα, και επειδή τα στοιχεία-αποτελέσματα της Ε.Ε.Τ. είναι αδιάσειστα, αναφέρουμε χαρακτηριστικά:

1/ Στη σελ. 10 της Ε.Ε.Τ. (σελ. 11 της Ε.Ε.Τ. σε μορφή αρχείου pdf) αναφέρεται ότι υπολογίστηκαν τα Ιδρύματα με πλεονάσματα και ελλείμματα σε διοικητικό προσωπικό. Για τα Ιδρύματα που παρουσιάζουν πλεόνασμα προσωπικού, προτείνεται να τεθεί σε διαθεσιμότητα το πλεονάζον προσωπικό (σύμφωνα με τον Πίνακα της αμέσως επόμενης σελ. 11 στον οποίο εμφανίζονται τα αποτελέσματα του περίφημου αλγόριθμου).

2/ Ο Πίνακας της σελ. 11 εμφανίζει ότι το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας έχει έλλειμμα στο προσωπικό του κατά 2 άτομα και αντίστοιχα το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας παρουσιάζει πλεόνασμα διοικητικού προσωπικού κατά 40 άτομα. Επιπλέον, ο ίδιος Πίνακας εμφανίζεται εκ νέου δύο σελίδες παρακάτω (σελ. 14 της Ε.Ε.Τ. σε μορφή του αρχείου pdf) και αμέσως μετά παρουσιάζονται οι αναλυτικοί Πίνακες με πλεονάσματα και ελλείμματα ανά Ίδρυμα, όπου «ξαφνικά» το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας περιλαμβάνεται (χωρίς καμία αιτιολογία) στα Ιδρύματα με πλεονάζον προσωπικό 33 ατόμων (σελ. 24-25 της Ε.Ε.Τ. σε μορφή αρχείου pdf) και το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας με έλλειμμα προσωπικού 6 ατόμων (σελ. 35 της Ε.Ε.Τ. σε μορφή αρχείου pdf).

3/ Ο ίδιος Πίνακας που εμφανίζει το Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας με 2 κενές θέσεις σε διοικητικό προσωπικό και το Πανεπιστήμιο Μακεδονίας με 40 άτομα ως πλεονάζον προσωπικό εμφανίζεται και στη σελ. 62 (της Ε.Ε.Τ. σε μορφή αρχείου pdf) ως μέρος της δεύτερης εισήγησης της ΟΔΕ με ημερομηνία 14-10-2013, ενώ στη σελ. 71 (της Ε.Ε.Τ. σε μορφή αρχείου pdf) παρουσιάζεται η νέα κατανομή κατάργησης θέσεων στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας  πάλι χωρίς καμία αιτιολογία, παρά μόνο με μια γενική αναφορά στη σελ. 61 (της Ε.Ε.Τ. σε μορφή αρχείου pdf) ότι οι Πίνακες επικαιροποιήθηκαν με βάση τα στοιχεία της Ενιαίας Αρχής Πληρωμών.

4/ Δεν υπάρχει καμία αιτιολογία για τον τρόπο υπολογισμού των ειδικοτήτων που πλεονάζουν και καταργούνται σε κάθε Ίδρυμα παρά μόνο αναφορά σε κάποια γενικά (και ερμηνευόμενα κατά το δοκούν) κριτήρια που αναφέρονται για όλα τα Ιδρύματα στη σελ. 12 (της Ε.Ε.Τ. σε μορφή αρχείου pdf) με τίτλο «ΒΗΜΑ 3ον του πορίσματος».

5/ Τέλος, η ίδια Ε.Ε.Τ. εμφανίζει ένα άλλο Ίδρυμα (ΤΕΙ Πειραιά) για το οποίο προκύπτει έλλειμμα (αντί για πλεόνασμα) διοικητικών υπαλλήλων κατόπιν κραυγαλέου σφάλματος απλής αριθμητικής.Ένα ακόμη «μικρό» λάθος του Πίνακα της σελ. 11 (αλγόριθμος διαθεσιμότητας): Συνολικές σταθμικές απαιτήσεις σε διοικητικούς υπαλλήλους = 116, Συντελεστής βαρύτητας γεωγραφικής διασποράς = 1, Τελικές απαιτήσεις σε διοικητικούς υπαλλήλους : 116 x 1 = 183 !!!!!!!!! Υφιστάμενοι διοικητικοί = 172, Κενά (!!!!) διοικ. υπαλλήλων = 11 = (183-172).

Επισημαίνουμε, ότι ο Σύλλογος Διοικητικού Προσωπικού του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας δεν είναι σε καμία περίπτωση υπέρμαχος των μεθόδων σαλαμοποίησης που εφαρμόζονται στην ελληνική κοινωνία (δηλ. εσείς και όχι εμείς). Αναφέρουμε τα παραπάνω γιατί η μόνη αλλαγή που έγινε μεταξύ των Ιδρυμάτων με πλεονάζοντες και κενά (στους Πίνακες ανά Ίδρυμα και χωρίς ειδική αιτιολογία) είναι αυτή μεταξύ Πανεπιστημίου Θεσσαλίας και Πανεπιστημίου Μακεδονίας (τα άλλα 7 θιγόμενα Ίδρύματα αναφέρονται στον Πίνακα της σελ. 11 και της σελ.62 ως έχοντα πλεονάζον διοικητικό προσωπικό). Επιμένουμε ότι χρειάζεται κοινός αγώνας από όλους τους εργαζόμενους για την ανατροπή της πολιτικής των απολύσεων σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα. Δεν κάνουμε βήμα πίσω από το αίτημά μας για καμία διαθεσιμότητα-απόλυσηΌχι μόνο κανείς δεν περισσεύει στα Ιδρύματα, αλλά χρειάζονται και επιπλέον προσλήψεις.

Η Ε.Ε.Τ. προσβάλλει το αίσθημα δικαίου για όλους του υπαλλήλους των οποίων η ζωή και το μέλλον κρίνεται με συνοπτικές αποφάσεις της παραπάνω μορφής, οι αυθαιρεσίες αυτές καθιστούν και νομικά ασθενή την συγκεκριμένη απόφαση διαθεσιμότητας των υπαλλήλων των Ιδρυμάτων της 3βάθμιας εκπαίδευσης και ειδικότερα του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Προσβάλλει – εκτός από τη νοημοσύνη μας – στοιχειώδεις αρχές μαθηματικών, λογικής και ορθογραφίας. Είναι πλέον αποδεδειγμένο με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι πέρα από το απάνθρωπο και βάρβαρο μέτρο των απολύσεων, οι αποφάσεις του Υπουργείου με βάση την Ε.Τ.Τ. για ένα τόσο σοβαρό θέμα βασίστηκαν σε μικροπολιτικές σκοπιμότητες.

Ο Σύλλογος Διοικητικού Προσωπικού του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας θεωρεί ότι αυτή η «αξιολόγηση» της Ε.Ε.Τ., όχι απλά είναι προσχηματική, όχι απλά παράνομη και ηθικά απαράδεκτη, αλλά είναι τελικά ένα όνειδος να κατατίθεται ένα τέτοιο επίσημο κείμενο στη Βουλή των Ελλήνων.

Είναι επείγουσα υποχρέωση των θεσμικών Οργάνων Διοίκησης του Ιδρύματος (Σύγκλητος, Πρυτανικές Αρχές, Συμβούλιο του Ιδρύματος) να αξιοποιήσει τα στοιχεία αυτά για να προσβάλει στα δικαστήρια την απόφαση του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων. Οποιαδήποτε καθυστέρηση ή υπεκφυγή εκ μέρους των θεσμικών Οργάνων Διοίκησης του Ιδρύματος τα καθιστά υπόλογα στο σύνολο της ακαδημαϊκής κοινότητας.

Ο Σύλλογος Διοικητικού Προσωπικού του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας ΑΠΑΙΤΕΙ από όλα τα θεσμικά Όργανα Διοίκησης του Ιδρύματος, να πάρουν θέση. Τα ΚΑΛΕΙ να αντιδράσουν σε αυτές τις αλχημείες του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων. Ποιός επιτέλους θα σηκώσει το ανάστημά του και θα υπερασπιστεί το Πανεπιστήμιό μας;

Σε κάθε περίπτωση, ο Σύλλογος Διοικητικού Προσωπικού του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας θα εξαντλήσει όλα τα νόμιμα ένδικα μέσα ώστε να αποδοθεί δικαιοσύνη σε σχέση με τις πραγματικές ανάγκες του Ιδρύματος.

Το διοικητικό προσωπικό των πανεπιστημίων αντιστέκεται

Σάββατο, Νοεμβρίου 02, 2013
Το διοικητικό προσωπικό των πανεπιστημίων αντιστέκεται
«Δεν μπορεί να κρίνεται η παραμονή μου στην εργασία μου από μια διαδικασία που περισσότερο θυμίζει «δήλωση μετανοίας»

Πρόκειται για μια συγκλονιστικής διάρκειας απεργία. Το διοικητικό προσωπικό των πανεπιστημίων κλείνει οκτώ εβδομάδες κινητοποιήσεων και οδεύει στην ένατη. Συμπαρίστανται καθηγητές, διδακτικό προσωπικό και φοιτητές. Ενα «αρραγές μέτωπο», σύμφωνα με την πλειονότητα του κόσμου των πανεπιστημίων, που «αντιστέκεται γιατί δεν μπορεί να επιτρέψει τη διάλυση των ιδρυμάτων», όπως επισημαίνει η Αγγελική Τσόκογλου, μέλος του Δ.Σ. των μελών ΔΕΠ της Φιλοσοφικής Σχολής.

Οι αντιδράσεις ήταν δεδομένες μετά την ανακοίνωση του μέτρου της διαθεσιμότητας. Για τους εργαζόμενους οι κυβερνητικές επιλογές έχουν σαφή στόχο: τη συρρίκνωση και την ιδιωτικοποίηση τμημάτων της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Στην πανεπιστημιακή κοινότητα έχει δημιουργηθεί η αίσθηση πως είναι πολιτική επιλογή να γυρίσει η Παιδεία πολλά χρόνια πίσω. «Με μια κίνηση τζούντο», όπως μας είπε χαρακτηριστικά μία εργαζόμενη. Ακαπνοι στις κινητοποιήσεις, οι υπάλληλοι ήρθαν σε μετωπική σύγκρουση με την κυβέρνηση προχωρώντας σε μια απεργία διαρκείας.

Η έναρξη των κινητοποιήσεων συνέπεσε με τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα. Ο αγώνας, τα αιτήματα, οι απόψεις των εργαζομένων πέρασαν στα «ψιλά γράμματα» της επικαιρότητας από τη μεγαλύτερη μερίδα των ΜΜΕ. Οταν καταλάγιασε η υπόθεση της Χρυσής Αυγής, τα ΜΜΕ έστρεψαν το βλέμμα τους στις εξελίξεις γύρω από τα Πανεπιστήμια. «Κατάλαβαν ότι η κοινωνία δεν αντιδρά στις κινητοποιήσεις. Τα Πανεπιστήμια κατασυκοφαντήθηκαν. Προβλήθηκαν μόνο οι θέσεις της κυβέρνησης», περιέγραψε η κ. Τσόκογλου.

Τα εκπαιδευτικά ιδρύματα παρουσιάστηκαν με υπερπλεονάζον προσωπικό. Στα «παράθυρα» εμφανίστηκε αμφιλεγόμενος αριθμός υπογραφών πολιτών που «απαιτούν το άνοιγμα των σχολών».

Επιπλέον, πριν από λίγα 24ωρα «έσκασε» η είδηση της εισαγγελικής παρέμβασης για τους διοικητικούς υπαλλήλους που «απεργούν και πληρώνονται». «Είναι ψέμα», αναφέρει η Μαρία, που εργάζεται στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο (ΕΜΠ). «Σε όλο το Δημόσιο τα ημερομίσθια κόβονται με τη λήξη της απεργίας και έπειτα από μια σειρά εργασιών», εξήγησε.

«Κορύφωση των εκβιασμών» της κυβέρνησης, ωστόσο, χαρακτηρίζεται από το σύνολο των διοικητικών υπαλλήλων η πρόσφατη απογραφή. Επισημαίνουν πως η απογραφή στόχευε να προσωποποιήσει τον αγώνα και να σπάσει τη συλλογικότητά του. «Επέλεξα να μην απογραφώ λόγω των φασιστικών χαρακτηριστικών της διαδικασίας. Θεωρώ ότι δεν μπορεί να κρίνεται η παραμονή μου στην εργασία μου από μια διαδικασία που περισσότερο θυμίζει “δήλωση μετανοίας”. Αλλωστε τα αντικειμενικά προσόντα μου τα διαθέτει η υπηρεσία. Μου είχε ζητηθεί και είχα επικαιροποιήσει, προσφάτως, τους τίτλους μου», εξήγησε η Λίζα, διοικητική υπάλληλος στο ΕΜΠ. Το υπουργείο δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει την απογραφή για να προχωρήσει στη μοριοδότηση, καθώς τα στοιχεία απαιτούν περαιτέρω συμπλήρωση και διασταύρωση, τονίζουν οι υπάλληλοι.

Μονόδρομος θεωρείται από μεγάλο τμήμα της πανεπιστημιακής κοινότητας η συνέχιση της απεργίας. Αλλωστε, η μέρα της επιστροφής στα πανεπιστήμια, σε συνθήκες που έχει επικρατήσει το μέτρο της διαθεσιμότητας, φαντάζει ζοφερή. «Πάγιο αίτημα η αναστολή της σχετικής ΚΥΑ», διαμηνύουν οι εργαζόμενοι.

Του Στέργιου Ζιαμπάκα

--------------------------------
Πηγή:efsyn

Copyright © 2014-15 Απόψεις επώνυμα™ is a registered trademark.

Designed by Templateism. Hosted on Blogger Platform.