Σαμαράχου άκμπαρ (Je suis Le Pen) – by To Skouliki Tom

Αρκετές ώρες έχουν περάσει και χιλιάδες τόνοι μελανιού έχουν χυθεί από τη στιγμή που οι 3 ισλαμοφασίστες έκαναν τη δολοφονική επίθεση στα γραφεία του περιοδικού Charlie Hebdo στο Παρίσι, η οποία άφησε πίσω της 12 νεκρούς και 4 τραυματίες σε κρίσιμη κατάσταση.

Ανάμεσα στα θύματα ήταν και 4 καρτουνίστες (Charb, Cabu, Wolinski, Tignous) τους οποίους αγαπούσα πολύ για τα πανέξυπνα σκίτσα τους. Θα μου λείψουν.

Oι μαρτυρίες λένε ότι οι δράστες της επίθεσης φώναζαν “Αλλάχου ακμπάρ”, δηλαδή “Ο Αλλάχ είναι μεγάλος”, αν και δεν αποκλείεται να φώναζαν “Σαμαράχου άκμπαρ” θέλοντας να δηλώσουν το μίσος τους προς το περιοδικό που συνήθιζε να υπερβαίνει τα όρια της σάτιρας.

Βέβαια, όρια στη σάτιρα δεν υπάρχουν αλλα ας μην ξεχνάμε ότι ζούμε στην Ελλάδα όπου, επί Αντώνη Σαμαρά, ο Γέροντας Παστίτσιος έφαγε 10 μήνες φυλακή με αναστολή κι ο Πιτσιρίκος είχε στοχοποιηθεί από το Μέγαρο Μαξίμου.

Άνθρωποι που ζητούσαν την παρέμβαση του εισαγγελέα για τα λεγόμενα ή γραφόμενα οποιουδήποτε δε χώνευαν, σκίζουν από χθες τα ιμάτιά τους για την ελευθερία έκφρασης των δημοσιογράφων του Charlie Hebdo που πνίγηκε στο αίμα.

Ευτυχώς δηλαδή που η Ελλάδα βρίσκεται στην 99η θέση στην ελευθερία του Τύπου παγκοσμίως και δεν κινδυνεύουμε από τους τζιχαντιστές, αφού σκίτσα όπως αυτά του Charlie Hebdo θα καίγονταν στην πλατεία Συντάγματος από χριστιανοταλιμπάν.
Φιλελεύθεροι φίλοι μου, ξεχνάτε ότι ζητούσατε να μην εκδοθεί το βιβλίο του Δημήτρη Κουφοντίνα; Ξεχνάτε το μνημείο που είχε στήσει στην βιτρίνα του το αγαπημένο σας βιβλιοπωλείο; Για ποια ελευθερία λόγου μιλάτε τώρα;

Εσείς δεν είστε που διαλαλείτε ότι θα ψηφίσετε, ως το μικρότερο κακό, τη Νέα Δημοκρατία η οποία σύνδεσε τους ισλαμοφασίστες που δολοφονούν με τους μετανάστες που επιχειρούν να μπουν στην Ελλάδα – οπότε ευτυχώς που έχουμε τον φράχτη του Έβρου να μας προστατεύει;

Μαντέψτε τί: οι δράστες της επίθεσης στο περιοδικό είναι Γάλλοι, γεννημένοι και μεγαλωμένοι στο Παρίσι.

Αντίο Άδωνι Γεωργιάδη! Αντίο Γιώργο Μουρούτη!

Αντίο και σε σένα Γαλλία που έστελνες στους τζιχαντιστές τα όπλα με τα οποία σκότωσαν τα παιδιά σου.

Πού να ήξερες όταν προμήθευες με όπλα τους αντάρτες της Συρίας ότι στην ουσία εξόπλιζες την ISIS που είναι παρακλάδι της Αλ Κάιντα; Τώρα που οι δολοφόνοι του Παρισιού φώναζαν ότι ανήκουν σε αυτήν, τί έχεις να πεις για το τέρας που δημιούργησες μαζί με τα φιλαράκια σου και τη CIA;

Εν τω μεταξύ, σκέψου να είσαι η Μαρίν Λε Πεν και να πρέπει να προσποιηθείς ότι θρηνείς για τα θύματα ενώ θέλεις να ουρλιάξεις από χαρά.

Σκέψου να είσαι ο Αντώνης Σαμαράς, να λες από τον Έβρο ότι οι μετανάστες – άρα στο μυαλό των ηλιθίων κι οι μουσουλμάνοι – ευθύνονται για τα δεινά του ελληνικού λαού, να έχεις μπροστά σου εκλογές χαμένες από χέρι και να σου κάτσει λίγες μέρες πριν μια επίθεση από τζιχαντιστές με 12 νεκρούς.
Η συγκυβέρνηση με τη Χρυσή Αυγή – που θα χτύπαγε χαλαρά 20% – θα ήταν στανταράκι.

Αγαπητοί ισλαμοφασίστες, σε λάθος χώρα χτυπήσατε. Η Ελλάδα και η σταθερότητα του Αντώνη Σαμαρά σάς έχουν πολύ μεγαλύτερη ανάγκη.

by To Skouliki Tom

(Ανήθικο δίδαγμα: Εν τω μεταξύ, συνεχίζει να παίζει σαν τρελή στα κανάλια από τη Δευτέρα η είδηση ότι δεξαμενόπλοιο ελληνικών συμφερόντων – της εταιρείας Aegean Shipping Enterprises Company του Δημήτρη Μελισσανίδη που δικάστηκε με 12 χρόνια καθυστέρηση για λαθρεμπόριο πετρελαίου οπότε το αδίκημα παραγράφηκε – βομβαρδίστηκε από πολεμικό αεροσκάφος της Λιβύης επειδή θεωρήθηκε ύποπτο για μεταφορά τζιχαντιστών στο λιμάνι της Ντέρνα το οποίο βρίσκεται υπό τον έλεγχο της ISIS. Τί, όχι;)

(Αξίζει να διαβάσετε για την ISIS και τις σχέσεις που διατηρούσε μέχρι πρότινος με τη Δύση στο κείμενο που είχαμε γράψει με την Κρίστη Μιχαλούδη για το Κομπάνι: “Το Κομπάνι ως σύμβολο ισχύος“.)

--------------

[Πηγή]

Error 404. Freedom of speech not found. – by Leia Organa Solo

Παρίσι. Έτος 2015.

12 άνθρωποι σκοτώθηκαν μετά από επίθεση στην εφημερίδα όπου εργάζονταν. Ανάμεσά στους νεκρούς βρίσκονται οι σκιτσογράφοι Cabu, Tignous, Wolinski και ο Stephane Charbonnier ή Charb, ο οποίος ήταν ο διευθυντής της «Charlie Hebdo».
Σύμφωνα με τη διεθνή ειδησεογραφία, οι δράστες, φώναζαν συνθήματα υπέρ της θρησκείας τους, για την τιμή της οποίας έγιναν δολοφόνοι.

Κόσμος. Έτος 2015.

Η εκμετάλλευση του φρικτού γεγονότος μόλις ξεκίνησε. Στο μικρόκοσμο της Ελλάδας, ο Άδωνις, συνέδεσε η σφαγή  με το φράχτη στον Έβρο ο οποίος κατά τη γνώμη του κρατάει μακριά τους μουσουλμάνους που πάλι κατά τη γνώμη του είναι ΟΛΟΙ εν δυνάμει δολοφόνοι.

Facebook. Έτος 2015.

Ακροδεξιοί, χριστιανοί και άλλοι φανατικοί ξέρασαν τον οχετό τους, του οποίου ένα δείγμα σας παραθέτω αυτούσιο, με καμία διάθεση ανάλυσής του.

«Βασικά και εγώ στα παπάρια μου θα τον γράψω τον κάθε άθεο και εσένα μαζί. Γιατί αν εσύ με θεωρείς φασίστρια και βλαμμένη που πιστεύω στον Θεό και διαχωρίζω τους μουσουλμάνους ως μελλοντικούς σφάχτες μας το ίδιο λέω και εγώ για εσένα και χειρότερα. Ότι είσαι ένα Φασιστικό γουρούνι που με υποχρεώνει να είμαι άθεη επειδή έτσι γουστάρει. Σε γράφω λοιπόν.»

Ας μιλήσουμε για την ελευθερία του λόγου. Για την παρεξηγημένη αυτή έννοια που έχει βιαστεί διαδοχικά και χωρίς κανένα έλεος από κάθε είδους θρησκευόμενο. Στη χώρα μας έχουμε ξεπεράσει τον κίνδυνο καθότι η ελευθερία λόγου είναι ανύπαρκτη. Και ως ανύπαρκτη δεν μπορεί να απειληθεί.

Θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει ότι το ίδιο συμβαίνει και τα ιερά και όσια του καθενός. Ως ανύπαρκτα δεν μπορούν να απειληθούν από κανένα σκίτσο ή κείμενο ή ακόμα και από καμία πράξη.

Ένα θεμελιώδες λάθος όλων των οπαδών κάποιας θρησκείας είναι ότι απαιτούν τον σεβασμό όλων των υπολοίπων. Στο μάθημα που μας έλεγαν ότι ο σεβασμός δεν απαιτείται αλλά κερδίζεται οι εν λόγω τύποι έλειπαν. Είχαν πάει στην εκκλησία όπου μάθαιναν ότι έχουν κάποιο είδος προνομίου απέναντι στους άλλους ανθρώπους.  Έτσι χρησιμοποιούν τον όρο «ελευθερία του λόγου» για  να πείσουν ότι ενώ εκείνοι έχουν κάθε δικαίωμα να εκφράζουν την πίστη τους, όλοι οι υπόλοιποι δεν έχουν το αντίστοιχο δικαίωμα να την σατιρίζουν.

Και αυτό δεν αποτελεί μεγάλο πρόβλημα όσο τα λόγια μένουν λόγια ή το πολύ πολύ γραπτά. Το πραγματικό πρόβλημα ξεκινάει όταν αυτά τα πειραγμένα τυπάκια προσπαθούν να κλείσουν στη φυλακή ή και σφάζουν κόσμο επειδή σχεδίασε και κυκλοφόρησε ένα σατιρικό σκίτσο του αγίου τους.

Και το πρόβλημα συνεχίζεται όταν οι ακόμα περισσότερο πειραγμένοι πολιτικοί κάνουν φοβικές δηλώσεις που στηρίζονται στην αυταρχική έννοια της συλλογικής ευθύνης (βλέπε δηλώσεις Άδωνι). 

Και κάπως έτσι φτάνουμε στο σημείο, οι άθεοι, να υπερασπιζόμαστε θρήσκους που κινδυνεύουν από άλλους θρήσκους και να προσπαθούμε να εξηγήσουμε σε όλους αυτούς ότι το δικαίωμά τους στη θρησκεία δεν αναιρεί το δικαίωμα μας στη διακωμώδησή της.

Φυσικά όλα αυτά είναι υπέρ του δέοντος, δύσκολο να κατανοηθούν από ανθρώπους που αυτοπροσδιορίζονται μέσα από μισάνθρωπες θρησκείες με ακόμα πιο μισάνθρωπα διδάγματα. 

 
Και μπορεί οι γιορτές να πέρασαν αλλά ορίστε μια καλή ιδέα για δώρο.

«Τίποτα δεν είναι ιερό, όλα μπορούν να λεχθούν» είναι ο τίτλος του βιβλίου του Ραούλ Βάνεγκεμ. Βρείτε το και χαρίστε το σε έναν φανατικό θρήσκο. 
Εκείνος μπορεί να μην το ευχαριστηθεί, αλλά εσείς θα γελάσετε πολύ με την αντίδρασή του.

by Leia Organa Solo

-------------

[Πηγή]

Το Μίσος – από τον Χάρη Ζάβαλο

Brain is the weapon -By Plasticobilism

Χθες, 7 Γενάρη του 2015, για άλλη μια φορά, ο «δυτικός πολιτισμός» επλήγει από φονταμεταλιστές μουσουλμάνους, οι οποίοι προσβεβλημένοι από τα σατιρικά σκίτσα του περιοδικού Charlie Hebdo, εισέβαλαν οπλισμένοι στα γραφεία του εντύπου στο Παρίσι, εκτελώντας 11 δημοσιογράφους κι 1 αστυνομικό. 

Το βίντεο, με την εν ψυχρώ εκτέλεση του αστυνομικού, έκανε τον γύρο του διαδικτύου και η κτηνωδία των «ισλαμιστών φονιάδων», πάγωσε όλον τον πλανήτη. Το πρόβλημα όμως είναι ότι, κόντρα στην διακαή επιθυμία του κάθε Γεωργιάδη και του κάθε Τζήμερου να αποδειχτεί ότι οι εκτελεστές ήταν μουσουλμάνοι φανατικοί, οι οποίοι διείσδυσαν στο εσωτερικό της «πολιτισμένης» Ευρώπης που παραμένει, σύμφωνα με το σινάφι του, ένα ξέφραγο αμπέλι όπου διάφοροι «λαθραίοι» εγκληματίες, εξυπηρετώντας σκοτεινά σχέδια για την ισλαμοποίηση της Ευρωπαικής Ένωσης και κατ’ επέκταση ολόκληρου του κόσμου, σκοτώνουν, ανατινάζουν και καταστρέφουν τα αγαθά του Διαφωτισμού (ο Άδωνης άλλωστε είναι κλασικό τέκνο της Ευρωπαϊκής Αναγέννησης, οπότε μάχεται νυχθημερόν για την προστασία της, ΤΡΟΜΑΡΑ ΤΟΥ), αποδείχτηκε εν τέλει, μετά την ταυτοποίηση των δραστών, ότι ούτε «λαθρομετανάστες» είναι ούτε τζιχαντιστές από τα βάθη της Μέσης Ανατολής, αλλά Γάλλοι πολίτες, γεννημένοι και μεγαλωμένοι στην ίδια μήτρα που γέννησε το Διαφωτισμό που τόσο πολύ «λατρεύει» ο κάθε φασίστας σκοταδιστής Τζήμερος και δεν χάνει ευκαρία να τον εκτελέσει με τα γεμάτα μίσος διακυρήγματά του για μια «καθαρή από μουσουλμάνους Ευρώπη».

Αναμφίβολα όμως, η αδιαφορία του ίδιου του Κράτους όπλισε τα χέρια των εξτρεμιστών. Έχοντας γκετοποιήσει συνειδητά ολόκληρες πληθυσμιακές ομάδες σε συγκεκριμένες υποβαθμισμένες γειτονιές, καθιστούν αυτόματα, τους νέους αυτούς πολίτες, εύκολη λεία. Στο, από το κράτος διαμορφωμένο, πρόσφορο τούτο έδαφος, διάφοροι στρατολόγοι και φανατικοί, εκμεταλλευόμενοι τον κοινωνικό αποκλεισμό των συγκεκριμένων ατόμων, «νερουλιάζουν» το μυαλό τους και δηλητηριάζουν τις ίδιες τους τις ψυχές, κατασκευάζοντας έτσι πειθήνια όργανα που θα εξυπηρετήσουν στην επέκταση των γεωπολιτικών τους συμφερόντων, εκμεταλλευόμενοι πάντα την κατασκευασμένη έξαρση τη θρησκευτικής τους μανίας.

Όποιος έχει ζήσει στο Παρίσι και έχει πάει μια βόλτα στα προάστια της Γαλλικής πρωτεύουσας, μπορεί να αντιληφθεί τις «δυο ταχύτητες» που τρέχει και αυτή αλλά και πολλές από τις πόλεις της Ευρώπης. Τα επεισόδια του 2005 μπορούν εύκολα να μας διδάξουν την κατάσταση που επικρατεί χρόνια στο Παρίσι αλλά και σε άλλες μεγαλουπόλεις. Αποκομμένοι πλήρως ο ένας από τον άλλον, δυο κόσμοι συγκρούονται καθημερινά: Ο κόσμος του πλούτου και της ευμάρειας του κέντρου του Παρισίου (απόγονος της γαλλικής μπουρζουαζίας) από τη μία και ο κόσμος της φτώχειας και της εγκατάλειψης ολόκληρων μπλοκ εργατικών πολυκατοικιών στις «παρακμιακές» γειτονιές των προαστίων από την άλλη.

Φερέφωνα αυτής της αντίδρασης του μίσους (πιο επίκαιρη από ποτέ η ταινία του Ματίε Κάσοβιτς, “La Haine”), αυτοκτονική εκτόνωση μέσα από τη δολοφονική θρησκεία που διακηρύττει τη μισαλλοδοξία, για άλλη μια φορά θύματα υπήρξαν αθώοι καλλιτέχνες που πολεμoύσαν αυτό ακριβώς το δολοφονικό ένστικτο των εκάστοτε ιερέων και ιμάμηδων, οι οποίοι απευθύνονται στους περιθωριοποιημένους νέους ώστε να κατασκευάσουν τους επόμενους φονιάδες / στρατιώτες, καλύπτοντας αυτό ακριβώς το κενό, που η έλλειψη κρατικής μέριμνας δημιουργεί. Απόγονοι των μεταναστών που στάλθηκαν στη Γαλλία για να την ανοικοδομήσουν, εγγόνια της μανίας του Σαρλ Ντε Γκωλ και της άρχουσας τάξης για τη διατήρηση των κεκτημένων τους στις αποικίες, σηκώνουν τα όπλα για να σκοτώσουν τους φανταστικούς εχθρούς τους, στοχεύοντας σε αθώα θύματα και όχι στο οικονομικό και κοινωνικό μοντέλο που τους εξοντώνει μέρα με την ημέρα. Όπως εκμηδένισε τους παππούδες τους, τους πατεράδες τους, έτσι ακριβώς υποβαθμίζει και τελικά εξοντώνει και τους ίδιους αλλά και όλες τις γενιές που θα ακολουθήσουν.

Γιατί το Μίσος εκκολάπτεται εκεί που η αδιαφορία και ο αποκλεισμός εκτρέφονται.

Του Χάρη Ζάβαλου

--------------------

{Πηγή]

Οι Ρίζες του Μίσους Του Κορνήλιου Καστοριάδη

Υπάρχουν δύο ψυχικές εκφράσεις του μίσους: το μίσος για τον άλλο και το μίσος για τον εαυτό μας, το οποίο συχνά δεν παρουσιάζεται ως τέτοιο. Αλλά πρέπει να καταλάβουμε ότι και τα δυο έχουν κοινή ρίζα, την άρνηση της ψυχικής μονάδας να δεχθεί αυτό που για την ίδια είναι ξένο.

Η οντολογική αυτή διάρθρωση του ανθρώπου επιβάλλει αξεπέραστους εξαναγκασμούς σε κάθε κοινωνική οργάνωση και σε κάθε πολιτικό πλάνο. Καταδικάζει αμετάκλητα κάθε ιδέα για μία«διαφανή» κοινωνία, κάθε πολιτικό πλάνο που αποσκοπεί στην άμεση οικουμενική συμφιλίωση.

Κατά τη διαδικασία κοινωνικοποίησης, οι δύο διαστάσεις του μίσους χαλιναγωγούνται σε σημαντικό βαθμό, τουλάχιστον όσον αφορά τις πιο δραματικές εκδηλώσεις τους. Εν μέρει αυτό επιτυγχάνεται μέσω του μόνιμου αντιπερισπασμού που ασκείται στην καταστροφική τάση από τους «εποικοδομητικούς» κοινωνικούς σκοπούς – την εκμετάλλευση της φύσης, τον συναγωνισμό διαφόρων ειδών (τις «ειρηνικές» αγωνιστικές δραστηριότητες, όπως ο αθλητισμός, τον οικονομικό ή πολιτικό ανταγωνισμό, κτλ). Όλες αυτές οι διέξοδοι κατευθύνουν ένα μέρος του μίσους και της«διαθέσιμης» καταστροφικής ενέργειας, αλλά όχι το σύνολο τους.

Το κομμάτι του μίσους και της καταστροφικότητας που απομένει φυλάσσεται σε μία δεξαμενή έτοιμη να μετατραπεί σε καταστροφικές δραστηριότητες, σχηματοποιημένες και θεσμοθετημένες, που στρέφονται εναντίον άλλων ομάδων – δηλαδή να μετατραπεί σε πόλεμο. Αυτό δεν σημαίνει ότι το ψυχικό μίσος είναι η «αιτία» του πολέμου. Αλλά το μίσος είναι, αναμφίβολα, ένας όρος, όχι μόνο απαραίτητος αλλά και ουσιαστικός, του πόλεμου».

Το μίσος καθορίζει τον πόλεμο και εκφράζεται μέσω αυτού, Η φράση του Αντρέ Μαλρό «είθε η νίκη σε αυτό τον πόλεμο να ανήκει σε όσους πολέμησαν χωρίς να τον αγαπούν» εκφράζει μία ελπίδα που στην πραγματικότητα διαψεύδεται σε όλους σχεδόν τους πολέμους. Αλλιώς δεν θα καταλαβαίναμε πώς εκατομμύρια άνθρωποι στη διάρκεια της ιστορίας ήταν πρόθυμοι, από τη μία στιγμή στην άλλη, να σκοτώσουν αγνώστους ή να σκοτωθούν από αυτούς. Και όταν η δεξαμενή του μίσους δεν βρίσκει διέξοδο στον πόλεμο, εκδηλώνεται υπόκωφα με τη μορφή της περιφρόνησης, της ξενοφοβίας και του ρατσισμού.

Οι καταστροφικές τάσεις των ατόμων συνάδουν απόλυτα με την ανάγκη μίας κοινωνίας να ενδυναμώνει τη θέση των νόμων, των αξιών και των κανόνων της, ως μοναδικά στην τελειότητα τους και ως τα μόνα αληθινά, ενώ οι νόμοι, τα πιστεύω και τα έθιμα των άλλων είναι κατώτερα, λανθασμένη, άσχημα, αηδιαστικά, φριχτά, διαβολικά.

Και αυτό, με τη σειρά του, βρίσκεται σε πλήρη αρμονία με τις ψυχικές ανάγκες του ατόμου. Γιατί ό,τι υπάρχει πέρα από τον κύκλο σημασιών που τόσο επίπονα περιέβαλε στον δρόμο προς την κοινωνικοποίηση είναι λανθασμένο, άσχημο, ασύνετο. Το αυτό συμμερίζεται η ομάδα στην οποία ανήκει: φυλή, χωριό, έθνος, θρησκεία. Πρέπει να γίνει σαφώς αντιληπτό ότι κάθε απειλή προς τις θεσμοθετημένες ομάδες, στις οποίες ανήκουν τα άτομα, βιώνεται από αυτά ως πιο σοβαρή από μία απειλή κατά της ζωής τους,

Τα χαρακτηριστικά αυτά παρατηρούνται με μεγαλύτερη ένταση στις εντελώς κλειστές κοινωνίες: στις αρχαϊκές ή παραδοσιακές αλλά ακόμη περισσότερο στις σύγχρονες απολυταρχικές. Η κύρια απάτη είναι πάντα: οι κανόνες μας είναι το καλό· το καλό είναι οι κανόνες μας· οι κανόνες μας δεν είναι ίδιοι με τους δικούς τους· άρα οι κανόνες τους δεν είναι καλοί. Επίσης: ο θεός μας είναι ο αληθινός· η αλήθεια είναι ο θεός μας· ο θεός μας δεν είναι ίδιος με τον δικό τους· άρα ο θεός τους δεν είναι ο αληθινός.

Πάντα φαινόταν σχεδόν αδύνατο οι ανθρώπινες ομάδες να αντιμετωπίζουν το διαφορετικό ως ακριβώς αυτό: απλώς διαφορετικό. Επίσης, ήταν σχεδόν αδύνατο να αντιμετωπίζουν τους θεσμούς των άλλων ως ούτε κατώτερους ούτε ανώτερους αλλά απλώς ως διαφορετικούς. Η συνάντηση μίας κοινωνίας με άλλες συνήθως ανοίγει τον δρόμο για τρεις πιθανές εκτιμήσεις: οι άλλοι είναι ανώτεροι από εμάς είναι ίσοι ή είναι κατώτεροι. Αν δεχτούμε ότι είναι ανώτεροι, οφείλουμε να απαρνηθούμε τους θεσμούς μας και να υιοθετήσουμε τους δικούς τους. Αν είναι ίσοι θα μας ήταν αδιάφορο αν οι άλλοι είναι χριστιανοί ή ειδωλολάτρες. Οι δύο αυτές πιθανότητες είναι απαράδεκτες. Διότι αμφότερες προϋποθέτουν ότι το άτομο πρέπει να εγκαταλείψει τα σημεία αναφοράς του ή τουλάχιστον να τα θέσει υπό αμφισβήτηση.

Δεν απομένει λοιπόν παρά η τρίτη πιθανότητα: οι άλλοι είναι κατώτεροι. Αυτό βεβαίως αποκλείει την πιθανότητα οι άλλοι να είναι ίσοι με εμάς, με την έννοια ότι οι θεσμοί τους απλώς δεν συγκρίνονται με τους δικούς μας. Ακόμη και στην περίπτωση «μη θρησκευτικών» πολιτισμών, μία τέτοια παραδοχή θα δημιουργούσε αναπάντητα ερωτηματική στο καθαρώς θεωρητικό επίπεδο: πώς αντιμετωπίζει κανείς κοινωνίες που δεν αναγνωρίζουν τα ανθρώπινα δικαιώματα, επιβάλλουν στους πολίτες τους σκληρές ποινές ή έχουν απαράδεκτα έθιμα;

Ο δρόμος προς την αναγνώριση του διαφορετικού αρχίζει στο ίδιο σημείο και έχει τα ίδια κίνητρα με την αμφισβήτηση των δεδομένων θεσμών της κοινωνίας, την απελευθέρωση των σκέψεων και των πράξεων, εν ολίγοις τη γέννηση της δημοκρατίας και της φιλοσοφίας. Εδώ μπαίνει κανείς σε πειρασμό να πει ότι το άνοιγμα της σκέψης και ο μερικός και σχετικός εκδημοκρατισμός των πολιτικών καθεστώτων της Δύσης συνοδεύτηκαν από την παρακμή του σωβινισμού, της ξενοφοβίας και του ρατσισμού. Ωστόσο, δεν μπορούμε να δεχτούμε αυτή την ιδέα χωρίς να θέσουμε ισχυρούς περιορισμούς. Αρκεί να σκεφτούμε με πόσο ακραία επιθετικότητα επανεμφανίστηκε ο εθνικισμός, η ξενοφοβία και ο ρατσισμός τον 20ό αιώνα σε χώρες «ανεπτυγμένες» και «δημοκρατικές».

Όλα όσα ειπώθηκαν μέχρι εδώ αφορούν τον αποκλεισμό του άλλου. Δεν αρκούν για να «εξηγήσουμε» γιατί αυτός ο αποκλεισμός γίνεται διάκριση, περιφρόνηση, απομόνωση, και τελικά μίσος, λύσσα και δολοφονική τρέλα. Δεν πιστεύω όμως ότι μπορεί να υπάρξει γενική «εξήγηση».

Μπορώ μόνο να αναφέρω έναν παράγοντα που αφορά τις μαζικές εκρήξεις εθνικού και ρατσιστικού μίσους στη σύγχρονη εποχή. Η κατάρρευση, στις καπιταλιστικές κοινωνίες, σχεδόν όλων των αρχών είχε ως επίπτωση τη συσπείρωση για λόγους ταύτισης γύρω από τη «θρησκεία», το «έθνος» ή τη «ράτσα» και όξυνε το μίσος προς τους ξένους. Η κατάσταση δεν είναι διαφορετική στις μη ευρωπαϊκές κοινωνίες που υφίστανται το σοκ της εισβολής του μοντέρνου τρόπου ζωής, άρα και την κονιο­ποίηση των παραδοσιακών ση­μείων αναφοράς με τα οποία ταυτίζονται τα άτομα. Το αποτέλεσμα είναι η αύξηση του θρησκευτικού και/ή εθνικού φανατισμού.

Μία τελευταία παρατήρηση που αφορά τον ρατσισμό. Το κύριο και καθοριστικό χαρακτηριστικό του ρατσισμού είναι η «απαραίτητη μη μετατρεψιμότητα» του άλλου. Ο θρησκευτικά μισαλλόδοξος δέχεται με χαρά τον προσηλυτισμό των απίστων ο «λογικά» εθνικιστής χαίρεται όταν ξένα εδάφη προσαρτώνται στη χώρα του και οι κάτοικοι τους «αφομοιώνονται» Δεν είναι όμως τέτοια η περίπτωση του ρατσιστή. Οι γερμανοί εβραίοι θα ήθελαν να παραμείνουν πολίτες του Τρίτου Ράιχ· αλλά οι ναζιστές ούτε να το ακούσουν.

Ακριβώς γιατί στην περίπτωση του ρατσισμού το αντικείμενο του μίσους πρέπει να είναι «μη μετατρέψιμο». Γι” αυτό ο ρατσιστής επικαλείται ή εφευρίσκει δήθεν φυσικά (βιολογικά), άρα μη μετατρέψιμα, χαρακτηριστικά του αντικειμένου του μίσους του: το χρώμα του δέρματος του, τα διακριτικά γνωρίσματα του προσώπου του. Τέλος, θα ήταν απολύτως δικαιολογημένο να συνδέσουμε αυτή την ακραία μορφή του μίσους προς τον άλλο με το πιο σκοτεινό, πιο άγνωστο και πιο συγκρατημένο είδος μίσους: το μίσος προς τον εαυτό μας.

Η αυτονομία, δηλαδή η πλήρης δημοκρατία, και η αποδοχή του άλλου δεν αποτελούν φυσική ανθρώπινη κλίση. Αμφότερες συναντούν τεράστια εμπόδια. Γνωρίζουμε από την ιστορία ότι ο αγώνας για τη δημοκρατία είχε μέχρι σήμερα οριακά μεγαλύτερη επιτυχία από τον αγώνα κατά του σωβινισμού, της ξενοφοβίας και του ρατσισμού. Αλλά για όσους είναι στρατευμένοι στο μοναδικό πολιτικό πλάνο που χρήζει υπεράσπισης, το πλάνο της οικουμενικής ελευθερίας, ο μοναδικός ανοικτός δρόμος είναι η συνέχιση του αγώνα κόντρα στο ρεύμα.

 

----------------------------

Πηγή:enallaktikos.gr