Πρόβες πολέμου - Βιβλίο του Διονύση Χαριτόπουλου

Ο Διονύσης Χαριτόπουλος δεν χρειάζεται ειδικά "διαπιστευτήρια" για να τον καθιερώσουν σαν ένα σημαντικό συγγραφέα, αλλά και σαν ένα χαρισματικό άνθρωπο, με άποψη, μπέσα και υλικό παλαιάς κοπής. Μόνο του το μνημειώδες βιβλίο "Άρης ο Αρχηγός των Ατάκτων", θα αρκούσε γι' αυτό. Στο νέο αυτοβιογραφικό βιβλίο του «Πρόβες πολέμου», συνεχίζει να είναι ο εαυτός του, με τη γνωστή λιτή, δωρική του γραφή, όπως και στα υπόλοιπα βιβλία του. Τα γεγονότα που περιγράφει, θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν συνταρακτικά, αν δεν είχαν περάσει τόσα χρόνια από τότε (το 1967). Ακόμα όμως και τώρα, τα ιστορικά γεγονότα που περιγράφονται, ήταν (είναι) άγνωστα στους περισσότερους από εμάς, και ακόμη και γι' αυτό μόνο, έχουν ιδιαίτερη αξία.

Θεώρησα καλό να αναδημοσιεύσω (παρακάτω) αυτούσια, μια συνέντευξή του για όλα αυτά και για την καλύτερη γνωριμία με το βιβλίο, όπως την έδωσε ο ίδιος στην εφημερίδα των Συντακτών.

Τέλος θέλω να υπογραμμίσω τα εξής: το βιβλίο είναι ουσιαστικά ένα μικρό βιβλιαράκι των 135 σελίδων, και διαβάζεται με μιάς σ' ένα απόγευμα, σε 3-4 ώρες. Χωρίς να είμαι ειδικός, θεωρώ πως η ποιότητα της έκδοσης θα μπορούσε να είναι καλύτερη. Λαμβάνοντας δε υπόψη την πολύ κακή οικονομική συγκυρία την οποία όλοι βιώνουμε τα τελευταία χρόνια, βρίσκω  κάπως υψηλή την τιμή των 14 €, στην οποία πωλείται το βιβλίο.

Αποστόλης Μραϊτόπουλος (10/1/2015,rev. 12/1/2015)

~~~§§§~~~

 
Στο νέο βιβλίο του «Πρόβες πολέμου» ο Διονύσης Χαριτόπουλος γυρνάει στο 1967, λίγους μήνες μετά το πραξικόπημα. Εικοσάχρονος δόκιμος αξιωματικός, γνήσιος Πειραιώτης, με τον νου του στις γυναίκες, βρέθηκε στον Έβρο με το χέρι στο όπλο, έτοιμος να επιτεθεί.
 
Φέρες, Διδυμότειχο, Ορεστιάδα. Κατεβαίνει στον τελευταίο σταθμό του τρένου. Μόνος με μια βαλίτσα στο χέρι. Χωμάτινοι δρόμοι. Παχιά άσπρη σκόνη σαν πούδρα. Πιο πέρα χωράφια και αργοκίνητα βουβάλια. Και το ποτάμι, ο Εβρος, σαν μαγνήτης. «Αν δεν όριζε το σύνορο με την Τουρκία θα έπρεπε να είναι καλοκαιρινό θέρετρο»... Και μετά στο στρατόπεδο. Σ' ένα τάγμα προκαλύψεως και γνωριμία με μια σειρά... άγνωστες λέξεις: Ρέο, Καναδέζες, Τόμσον, αζιμούθια, οπλοπολυβόλα 0,30 και 0,50 χιλ., αντιαρματικά.

Δεν πρόκειται για σκηνικό ταινίας γουέστερν, ούτε για γυρίσματα αμερικανικής πολεμικής ταινίας. Είναι το φόντο στο καινούργιο βιβλίο του Διονύση Χαριτόπουλου «Πρόβες πολέμου», που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Τόπος.

Εβρος 1967, λίγους μήνες μετά το απριλιανό πραξικόπημα. Ενας δόκιμος αξιωματικός κρατά ημερολόγιο, ένα είδος στρατιωτικού ρεπορτάζ. Καταγράφει τα πάντα. Αγνωστα μέρη, εθνοσωτήρες, κορίτσια, έρωτες, μεθύσια, ντράβαλα, λαθρέμπορους, δόκιμους ρεμάλια αλλά ήρωες στα δύσκολα, τζογαδόρους, τελάληδες. Είναι είκοσι χρονώ, Πειραιώτης και δεν φοβάται ούτε τη ζωή ούτε τον στρατό, ακόμα και τότε που ηχούν οι σάλπιγγες πολέμου. Τότε που ο Εβρος έχει «συρταρώσει», «δεν παίρνεται». Επιφυλακή για όλες τις μονάδες του Εβρου, τοπική επιστράτευση, ένας μήνας πάνω στο χιονισμένο ποτάμι σε σκηνάκια και αναμονή για το σύνθημα επίθεσης. Που όμως δεν θα δοθεί ποτέ, γιατί οι Απριλιανοί φρόντισαν να προσφέρουν γην και ύδωρ σε ό,τι ζήτησαν τότε οι Τούρκοι. Να αποσύρουν την ελληνική Μεραρχία από την Κύπρο, αφήνοντάς το νησί ακάλυπτο στη μετέπειτα τουρκική εισβολή.

Ο Διονύσης Χαριτόπουλος υπογράφει ένα αυτοβιογραφικό βιβλίο γεμάτο εικόνες ζωής, νιάτα αλλά μυρωδιές πολέμου.

Ο στρατός δεν είναι ένας άλλος κόσμος, αλλά μια άλλη διάσταση του κόσμου μας. Εγώ με την ελαφρότητα της ηλικίας δεν έπαιρνα τίποτα σοβαρά. Μάλιστα αντιπαθούσα και εξακολουθώ να αντιπαθώ όσους χωρίς λόγο επικαλούνται την πατρίδα, τη σημαία, τα σύμβολα, συνήθως ιδιοτελώς. Ομως την κρίσιμη στιγμή μού βγήκε όλη η αγάπη για τον τόπο μας, που ούτε καν υποψιαζόμουν ότι υπήρχε με τέτοια ένταση και βάθος μέσα μου.

«Και οι γραψαρχίδηδες φαντάροι γίνονται αρχάγγελοι πολεμιστές»

• Μετά από τόσα χρόνια, τι πυροδότησε την απόφαση για την έκδοση του Μπλοκ του Εβρου;

Δεν έχω επαρκή εξήγηση. Τα γεγονότα του 1967 στον Εβρο ήταν μέσα μου χρόνια, αλλά τώρα αναδύθηκαν και απαίτησαν πιεστικά τη δημοσιοποίησή τους.

• Είκοσι χρονώ, στον Εβρο, σε τάγμα προκαλύψεως. Και μάλιστα δόκιμος ανθυπολοχαγός. Δύσκολο να σας φανταστούμε να χτυπάτε προσοχή και να αναφέρεστε ουρλιάζοντας: «ΔΕΑ (ΠΖ) Διονύσης Χαριτόπουλος»…

Είχα γίνει Ινδιάνος... Τους πρώτους 10 μήνες στον στρατό ήμουν διαρκώς εκπαιδευόμενος. Στο Κέντρο Νεοσυλλέκτων Κορίνθου 2 και μήνες, στη ΣΕΑΠ (Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών Πεζικού) του Ηρακλείου Κρήτης άλλους 5 και παραπάνω μήνες και στο ΚΕΑΠ (Κέντρο Εκπαιδεύσεως Ανορθοδόξου Πολέμου) στη Ρεντίνα 2 γεμάτους μήνες. Και, βέβαια, βάραγα προσοχές. Αλλά επειδή έκανα και τα δικά μου, κόντεψα με τις φυλακές που έφαγα και υπηρέτησα να κλείσω 3ετία στον στρατό.

• Ποια ήταν τα χαρακτηριστικά των «ντίκτα», όπως τους γράφετε;

Τότε «ντικ» και «ντίκτα» λέγαμε συνθηματικά μεταξύ μας οι έφεδροι τους αξιωματικούς που υποστήριζαν ανοιχτά τη δικτατορία. Γιατί δεν ήταν όλοι χουντικοί. Οι ανεκδήλωτοι και οι αντίθετοι ήταν περισσότεροι από όσους φαντάζεστε. Ιδίως μετά τον δεύτερο χρόνο δικτατορίας, το κλίμα στον στρατό είχε τελείως μεταστραφεί.

• Και το περιβόητο βασιλικό πραξικόπημα. Αλήθεια, άλλαζαν οι διοικητές στις μονάδες υπό την απειλή περιστρόφου;

Ακριβώς έτσι. Πολλά τα περιστατικά. Οι χουντικοί ήταν σκληροί, αποφασισμένοι για όλα, οι βασιλόφρονες στρατηγοί χωρίς σχέδιο και τσαγανό. Ενας χουντικός υπολοχαγός μπήκε στον περίβολο μιας μεγάλης στρατιωτικής μονάδας με το τανκ, ανέβηκε μόνος στο γραφείο του διοικητή και του λέει: «Δώσε μου το όπλο σου και πάμε... Αν δεν βγούμε μαζί σε δέκα λεπτά, έχω δώσει διαταγή στο τανκ να μας τινάξουν όλους στον αέρα». Φυσικά ο διοικητής, από τους εκλεκτούς του βασιλιά, παραδόθηκε.

• Ο Εβρος ήταν πράγματι απόρθητος το 1967; Συμμετείχατε σε ενέδρες. Μιλάτε για νεκρούς, τραυματίες, αιχμαλώτους. Αγρια πράγματα για καιρούς ειρήνης… Πώς βιώνονται αυτά από έναν 20άρη με το μυαλό του κολλημένο στις γυναίκες, στο γλέντι;

Ωρες χαράς και ώρες ευθύνης. Αυτά πάνε μαζί. Δεν ήμασταν πουρκουάδες. Και ναι, το πιστεύαμε ακράδαντα, μόνιμοι και έφεδροι, πως ο Εβρος είναι απόρθητος. Και ήταν. Να καταλάβετε, χωρίς να μπω σε λεπτομέρειες, ότι κυριαρχούσε το πνεύμα της αντεπίθεσης πέρα από το ποτάμι, και όχι απλώς της άμυνας στην αποδώ πλευρά. Αν δεν το ζήσεις είναι δύσκολο να καταλάβεις πώς σε τέτοιες οριακές καταστάσεις, με έναν τρόπο εντελώς μαγικό, όλοι οι χαβαλέδες, γκρινιάρηδες και γραψαρχίδηδες φαντάροι μεταμορφώνονται σε αρχάγγελους πολεμιστές έτοιμους να θυσιαστούν για το σύνολο.

• Και σήμερα, με τους εξοπλισμούς ιλιγγιώδους κόστους, πόσο απόρθητοι είμαστε; Μ’ έναν τρόπο μάς έχουν εκπορθήσει οι μίζες…

Η ελευθερία δεν είναι μόνο μεγάλα λόγια, έχει και κόστος. Αυτό το κόστος οφείλουμε να το πληρώνουμε, και ευτυχώς που για την ώρα είναι σε χρήμα και όχι σε αίμα. Βέβαια, παντού υπάρχουν πέντε ρεμάλια σαν τον Τσοχατζόπουλο, που προσπαθούν να ληστέψουν το δημόσιο ταμείο. Δεν προσέξαμε και μας φάγανε οι αρουραίοι.

• Η γέφυρα. Το ελληνικό φυλάκιο και στην άλλη άκρη το τουρκικό. Ο εχθρός… Τι σκέψεις, τι συναισθήματα δημιουργεί η εικόνα, η παρουσία της απειλής όχι θεωρητικά αλλά εκεί, απέναντι, με σάρκα και οστά, οπλισμένα μάλιστα.

Αυτή την εμπειρία θα πρέπει να τη ζήσουν, για λίγο έστω, όλοι αυτοί οι σαχλαμάρες που ρητορεύουν ανέξοδα στις οθόνες για ειρήνη και κούμαρα. Το έχω ξαναπεί: δικό σου είναι μόνο αυτό που μπορείς να προστατέψεις.

• Δεν φοβηθήκατε όταν βρεθήκατε «επί της όχθης»; Λέτε: «Δεν θα ήθελα να είμαι πουθενά αλλού». Μπορεί κανείς σε δεδομένες συνθήκες να γίνει «κατά λάθος», «εκτάκτως» ήρωας; Φτάνει μια στιγμή, μια διαταγή, ο ήχος της σάλπιγγας, και ο στρατευμένος βρίσκεται στην «ημέρα της κρίσης», «ενώπιον θεού», όπως σημειώνετε χαρακτηριστικά;

Ο στρατός δεν είναι ένας άλλος κόσμος, αλλά μια άλλη διάσταση του κόσμου μας. Εγώ με την ελαφρότητα της ηλικίας δεν έπαιρνα τίποτα σοβαρά. Μάλιστα αντιπαθούσα και εξακολουθώ να αντιπαθώ όσους χωρίς λόγο επικαλούνται την πατρίδα, τη σημαία, τα σύμβολα· συνήθως ιδιοτελώς. Ομως την κρίσιμη στιγμή μού βγήκε όλη η αγάπη για τον τόπο μας, που ούτε καν υποψιαζόμουν ότι υπήρχε με τέτοια ένταση και βάθος μέσα μου.

• Ως νεαρός έφεδρος αξιωματικός αλλά και εκπαιδευμένος στο Κέντρο Ανορθοδόξου Πολέμου, σε μια περιοχή όπου το «αλάρμ» λειτουργεί περισσότερο από οπουδήποτε αλλού, βιώνοντας μάλιστα την κρίση εκείνου του Νοέμβρη για το Κυπριακό, δεν ήταν εύκολο να «τσιμπήσουν» τα εθνικοπατριωτικά αισθήματα; Κι αν ναι, πώς διαχειριστήκατε την εμπειρία τα μετέπειτα χρόνια;

Είμαι εθνιστής. Αυτό είναι γνωστό. Και πριν βγάλουν λάθος συμπεράσματα όσοι διαβάζουν τώρα, ας ανοίξουν πρώτα κάποιο λεξικό να βρουν τη λέξη. Πιστεύω ακράδαντα ότι η πατρίδα είναι πάνω από θρησκείες, ιδεολογίες και προσωπικά συμφέροντα. Είναι όρος για να υπάρξουν όλα τα άλλα. Για ποια δικαιοσύνη και για ποια Αριστερά να μιλήσεις όταν δεν έχεις πατρίδα ή δεν είσαι ελεύθερος; Θυμάμαι πριν από αρκετά χρόνια, όταν έκανα την έρευνα για τον Αρη, που είχα μιλήσει με τον Πάμπλο [Μιχάλη Ράπτη] και άκουσα με χαρά τον πρώην γραμματέα της Δ' Διεθνούς να δηλώνει εθνιστής, όχι μόνο σε μένα αλλά και σε κατοπινές συνεντεύξεις του. Αλλωστε ένα καθοριστικό στοιχείο που με γοήτευσε και στην προσωπικότητα του Αρη ήταν πως πάνω απ’ όλα ήταν πατριδολάτρης.

• Αλήθεια, αν το ΚΚΕ είχε άλλη τακτική, αν ο Αρης Βελουχιώτης μπορούσε να κινηθεί διαφορετικά, η μάχη της Αθήνας θα είχε κερδηθεί;

Στα Δεκεμβριανά δεν νικήθηκε ο ΕΛΑΣ, αλλά η κομματική ηγεσία. Ο πραγματικός ΕΛΑΣ, δηλαδή ο μπαρουτοκαπνισμένος ΕΛΑΣ του βουνού, δεν πήρε μέρος με τις μεγάλες μονάδες του. Οι μάχες διεξήχθησαν κυρίως από τις ιδιότυπες «ψιλές» ομάδες τού ΕΛΑΣ Αθήνας υπό τον αυτοχρισθέντα «στρατηγό» Σιάντο. Ο Αρης ήταν σε εξορία-απομόνωση στη Λαμία. Του είχε απαγορευτεί από το κόμμα ακόμη και να περάσει από την Αθήνα όταν γυρνούσε από την Πελοπόννησο. Επέστρεψε στη Ρούμελη διά θαλάσσης, από τον Κορινθιακό κόλπο. Στην Αθήνα ήταν ανεπιθύμητος. Αν και τα «αν» στην Ιστορία δεν ισχύουν, στο ερώτημα έχουν ήδη απαντήσει ο στρατηγός Σπηλιωτόπουλος, τότε στρατιωτικός διοικητής της Αθήνας, ο Γουντχάουζ, ο Μαρκεζίνης και αρκετοί άλλοι: με τον Αρη επικεφαλής των μεγάλων μονάδων του ΕΛΑΣ, τα αγγλικά και κυβερνητικά στρατεύματα δεν θα είχαν καμία πιθανότητα, η παράδοση της Αθήνας «θα ήταν θέμα λίγων ημερών». Ο ίδιος ο Αρης είχε δηλώσει δημοσίως ότι χρειαζόταν τρεις, το πολύ τέσσερις μέρες για να καταλάβει την πρωτεύουσα - και στους στρατιωτικούς υπολογισμούς του είχε αποδείξει ότι ήταν εξαιρετικά εύστοχος.

• Σήμερα λένε ότι ο στρατός είναι πια κολέγιο. Κάποτε σε ήλεγχαν για πολιτικά φρονήματα, δεν υπήρχαν εφημερίδες στη μονάδα, δεν κυκλοφορούσες χωρίς στολή και μπορεί να υπηρετούσες μέχρι και τρία χρόνια μαζί με τις φυλακές.

Ο στρατός αντανακλά επακριβώς την κοινωνία. Η καταπίεση και η ανελευθερία έξω είναι επόμενο να γίνεται ακόμα πιο αυστηρή εντός στρατοπέδου. Η αλλαγή στις συνθήκες στράτευσης σημαίνει ότι η κοινωνία μας πάει καλύτερα.

• Αλλάξατε κάτι πριν από την έκδοση του ημερολογίου; Τσεκάρατε ξανά μνήμες ή περιγραφές περιστατικών;

Οταν έγραφα τις «Πρόβες πολέμου», πέρασα ένα διάστημα στα αρχεία της Διεύθυνσης Ιστορίας Στρατού για να τσεκάρω τις μνήμες μου και τα γεγονότα. Η αίσθηση μετά από τόσα χρόνια ήταν πολύ ιδιαίτερη, καθώς βρήκα διαταγές και ημερολόγια της μονάδας μου στον Εβρο σε κρίσιμες στιγμές υπογραμμένα από τον τότε διοικητή μου. Καθώς και ονόματα φίλων της εποχής.

• Ξανακοιτάζοντας τις παλιές σημειώσεις, τι συναισθήματα προκάλεσε η επιστροφή σε εκείνα τα χρόνια; Οι παλιοί φίλοι από τον στρατό εξακολουθούν να είναι φίλοι;

Σκορπίσαμε από τότε. Πάντως λόγω βιβλίου μού δόθηκε η ευκαιρία να μιλήσω από το τηλέφωνο με τρεις- τέσσερις παλιούς φίλους του στρατού. Κάποιους πήρα εγώ για να διασταυρώσω συμβάντα και κάποιοι με πήραν μετά την έκδοση.

«Εζησα απολύτως ηδονικά νιάτα»

• Η ανάγκη σας να γράψετε λογοτεχνία υπήρχε από τότε;

Ναι, και πολύ νωρίτερα. Πριν τον στρατό είχα ήδη περάσει μια εποχή γράφοντας και σκίζοντας αναρίθμητα κείμενα με εφηβικές μπούρδες. Στην πραγματικότητα δεν ήξερα ακόμα τι θέλω να γράψω, το μόνο που ήξερα είναι ότι δεν υπάρχει περίπτωση να μη γράφω. Θα σκάσω, σαν να μην αναπνέω αν δεν γράφω. Τα δικά μου θεμέλια είναι στη ζωή. Δεν διαμορφώθηκα από διαβάσματα ή θεωρίες. Οταν άρχισα πλέον να διαβάζω συστηματικά, τα βασικά τα ήξερα ήδη. Μάλλον αυτό είχε συνέπεια να μη γράφω θεωρητικά ή φανταστικές ιστορίες, αλλά για όσα έχω βιώσει ή με αφορούν άμεσα. Δηλαδή, το έπος των απλών ανθρώπων. Κι ίσως η πλειονότητα αυτών που με ενδιαφέρουν δεν τα διαβάσει ποτέ. Αλλά δεν έχει σημασία, κάποιος πρέπει να γράψει γι’ αυτούς.

• Σημειώνετε ό,τι βλέπετε, ό,τι ακούτε, ό,τι σκέφτεστε. Ενα ημερολόγιο θητείας ζουμερό, περιγραφικό, με χιούμορ, αλλά επίσης αποκαλυπτικό πολιτικά και στρατιωτικά. Ησασταν λίγο «καλομαθημένος» πολιτικά και κοινωνικά για τα δεδομένα μιας θητείας στα σύνορα, καταμεσής της χούντας;

Ημουν γέννημα της εποχής μου: ολιγαρκής, ανθεκτικός, μπεσαλής. Αλλιώς δεν επιβίωνες στο λιμάνι που γεννήθηκα, μεγάλωσα και δούλεψα. Αυτά τα χαρακτηριστικά αποδείχτηκαν σωτήρια για να τα βγάλω πέρα και στον στρατό, σε εκείνες τις πολύ ιδιαίτερες συνθήκες.

• Λέτε ότι εκείνα τα χρόνια το μόνο που είχατε στο μυαλό σας ήταν οι γυναίκες. Η πολιτική δεν σας ενδιέφερε καθόλου;

Ουσιαστικά, όχι. Μόνο ο σαματάς της. Εζησα απολύτως ηδονικά νιάτα. Δεν συζήταγα πολιτικά, δεν ήμουν σε οργανώσεις, δεν πήγαινα σε προεκλογικές συγκεντρώσεις, καμιά φορά όμως πήγαινα σε συλλαλητήρια των Λαμπράκηδων και της ΕΣΔΗΝ (Νεολαία του Κέντρου) για κλοτσοπατινάδα και κορίτσια. Δεν ανήκα πουθενά, ήμουν γενικώς αντί, δεν ξέρω ακριβώς ποιων, πάντως αντί. Και η ΕΔΑ να σχημάτιζε κυβέρνηση αντί θα ήμουν.


Της Έφης Μαρίνου 

~~~§§§~~~

Διαβάστε επίσης:

Εγχειρίδιο βλακείας Του Διονύση Χαριτόπουλου

Εμείς οι απέξω Του Διονύση Χαριτόπουλου

----------------
[Πηγή]

Αρβελέρ: η αβάστακτη ελαφρότητα των διανοουμένων

«Αυτό που με φοβίζει πολύ είναι ένα είδος αδράνειας. Νομίζεις ότι οι Έλληνες έχουν πάθει καθίζηση. Δεν υπάρχει ένα όραμα. Μνημόνιο-όχι μνημόνιο. Το μνημόνιο είναι όραμα; Τι θα πεις στα παιδιά; Όχι μνημόνιο, καλά, αλλά μετά; Πολύ περισσότερο απ’ όλα με φοβίζει ότι έχασαν οι Έλληνες τη δυνατότητα -όχι της ελπίδας, την οποία έχουν εναποθέσει στους ξένους- αλλά του οράματος», υπογραμμίζει μεταξύ άλλων η διαπρεπής Ελληνίδα του εξωτερικού, βυζαντινολόγος, ακαδημαϊκός και πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κέντρου Δελφών Ελένη Γλύκατζη Αρβελέρ, σε συνέντευξή της στο ΑΠΕ-ΜΠΕ.

Λέει πολλά ακόμα, σωστά και μη για την κατάσταση στην Ελλάδα σήμερα, τα οποία με τον ένα ή άλλο τρόπο μπορείς κάπως ν' αποδεχτείς, - ιδιαίτερα όταν εκτιμάς κι αγαπάς την ίδια (έχεις διαβάσει βιβλία της κ.λπ.) την θεωρείς άνθρωπο του πνεύματος, άκρως επιτυχημένη στον τομέα της κ.λπ. - και εκεί που πας να τελείωσεις με την ανάγνωση της συνέντευξής της, για καπάκι την ακούς να μας λέει τα εξής κουφά για το μαύρο στην ΕΡΤ και όχι μόνο:

«Ήταν τραγικό αυτό για τη χώρα προς τα έξω. Μαύρο στην ΕΡΤ. Με ρώτησαν οι Γάλλοι δημοσιογράφοι "τι έγινε" και τους είπα "δεν υπάρχει εθνικός αερομεταφορέας, δεν υπάρχει εθνική τηλεόραση, ε, μένει ο εθνικός ύμνος". Δεν έχουν κάνει μελέτη πουθενά, να πούνε είναι τόσοι, κοστίζουν τόσο, πρέπει γίνει αυτό. Είναι πράγματα να αρχίζει ο κακομοίρης, ο Μητσοτάκης, από την αρχή; Αν με ρωτούσες από πού να αρχίσουμε, θα σου έλεγα ότι αν ο Μητσοτάκης κάνει καλή δουλειά, νομίζω θα την κάνει, θα καταφέρουμε κάτι. Νομίζω ότι αν δεν τα καταφέρει αυτός, δεν θα τα καταφέρει κανένας. Είμαι αισιόδοξη. Νομίζω ότι οι δυο τους τώρα, Σαμαράς και Βενιζέλος, θα τα καταφέρουν, αλλά δεν θα είμαι αισιόδοξη αν η "Χρυσή Αυγή" πάρει μεγάλα ποσοστά. Εκεί, τα πράγματα θα δυσκολέψουνε, γιατί τότε οι Ευρωπαίοι θα πούνε "τώρα κάντε ό,τι θέλετε". Ακόμη και ο ΣΥΡΙΖΑ να βγει, γελάνε. Αλλά με τη "Χρυσή Αυγή" δεν γελάνε καθόλου».

Εξακολουθώ να έχω πρόβλημα με τους ανθρώπους του πνεύματος που εκτιμώ για το ταλέντο τους π.χ. στην ποίηση, στη λογοτεχνία, στην επιστήμη κ.λπ., όταν τους διαβάζω να λένε κυριολεκτικά αρλούμπες για την σημερινή πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα... Κι αυτό παρότι έχω πρόσφατα ξαναδιαβάσει το "Εγχειρίδιο Βλακείας" του Δ. Χαριτόπουλου, στο οποίο ξεκάθαρα αποκαθηλώνονται οι κάθε λογής "άνθρωποι του πνεύματος" & "διανοούμενοι" όπως αντικειμενικά είναι:

"Ο αριθμός των βλακών ανάμεσά μας, είναι πολύ μεγαλύτερος απ’ όσο νομίζουμε: όσοι είναι χάχες μεταξύ των παρκαδόρων είναι και μεταξύ των πανεπιστημιακών. Πρέπει να αμφιβάλλουμε περισσότερο με τη γελοία κάστα των διανοουμένων, που ενώ θεωρούν ότι ζουν σ’ ένα πνευματικά ανώτερο σύμπαν, μας εκπλήσσουν κάθε τόσο με τις αρλούμπες που εκτοξεύουν." (Δοξιάδης, Δημουλά, Τατσόπουλος, Χειμωνάς). (εδώ πρέπει να προσθέσουμε δυστυχώς και την Αρβελέρ!)

Παρότι αριστερών πεποιθήσεων, δεν πιστεύω ότι τη λύση θα τη φέρει το ανώνυμο πλήθος ή ο ανώνυμος πολίτης ή ο ανώνυμος μπλογκερ με τα άρθρα του και τις όποιες ιδέες του. Την ιστορία την γράφουν κάποιες (στην αρχή) ισχνές αλλά επώνυμες μειοψηφίες, που γεννούν τις ιδέες - λύσεις, γειώνονται με τη δύναμη και το πάθος του ανώνυμου πλήθους και κάνουν την μικρή ή μεγάλη ανατροπή!.

Είμαι αισιόδοξος "γιατί έχω απόλυτη εμπιστοσύνη στο Χάος ότι θα αφανίσει τους ηλίθιους, τους ανήθικους και τους αναξιοπρεπείς του πλανήτη, επειδή ακριβώς δεν το βάζει ο νους τους ή δεν το υπολογίζουν λόγω αλαζονείας."*

#Απόστολος Μωραϊτόπουλος#

--------------------------------------------
 *(δανεισμένο από εδώ)

Εγχειρίδιο βλακείας Του Διονύση Χαριτόπουλου

Τον Διονύση Χαριτόπουλο, τον γνωρίζω και τον εκτιμώ πολύ και σαν συγγραφέα αλλά και σαν άνθρωπο, εδώ και πολλά χρόνια. Συγκεκριμένα από τότε που αγόρασα και διάβασα τους 2 ανεπανάληπτους τόμους που έγραψε για τον Άρη Βελουχιώτη. Μετά αγόρασα και διάβασα κι άλλα βιβλία του μεταξύ των οποίων και το «Εγχειρίδιο Βλακείας». Το διάβασα το 2008 και μ’ άρεσε πολύ. Ήταν ένα μικρό εγκόλπιο αυτογνωσίας για μένα. Αποτελείται από 88 μικρά κεφάλαια – ενότητες που σε 100 αραιογραμμένες σελίδες σε μια ώρα ανάγνωσης παθαίνεις μια ανάταση, σου συμβαίνει ένα κλικ μέσα σου και παίρνεις - χωρίς να το καταλάβεις-, τόση γνώση και πείρα, που θα χρειάζονταν δεκάδες βιβλία για να την αποκτήσεις. Το βιβλίο – εγχειρίδιο, διαβάζεται και ξαναδιαβάζεται, ανάκατα, από την αρχή ή από τη μέση ή στην τύχη, έχει μικρή φόρμα, χωράει στη τσάντα και χρειάζεται που και που ξαναδιάβασμα για φρεσκάρισμα της μνήμης. Ο λόγος είναι πυκνός, αποφθεγματικός, ενίοτε ποιητικός και απόλυτα κατανοητός. Παρά το μικρό του μέγεθος, κάποια κεφάλαια χρειάζονται μια δεύτερη ανάγνωση και κάποια επεξεργασία, για να μην παρανοηθούν κάποιες απόψεις του συγγραφέα, που σε πρώτη ανάγνωση φαίνονται ακραίες. Μόνο έτσι αναγνωρίζεται σωστά -κατά τη γνώμη μου- ότι πρόθεση του συγγραφέα δεν είναι να χαϊδέψει τα προτερήματα της μειονότητας των έξυπνων και να χαντακώσει την (υποτιθέμενη) πλειοψηφία των βλακών. Μια δεύτερη ανάγνωση αναδεικνύει την σωστή άποψη, ότι η αναλογία έξυπνων / βλακών είναι περίπου ίδια (μιλάει για κατανομή Gauss). κι ότι η πλειοψηφία των ανθρώπων βρίσκονται κάπου στη μέση (στο μέσο της κατανομής), κι ότι "αυτοί αποτελούν τον κοινό νου πάνω στον οποίο ρολάρει η κοινωνία". Πρόθεσή του, νομίζω, είναι να βοηθήσει όλους μας -ανεξάρτητα ευφυίας- να αναγνωρίσουμε τα τυχόν λάθη μας και να γίνουμε καλύτεροι.

Ο Χαριτόπουλος ανήκει στην τάξη των αυτομαθών, αυτών που διδάχτηκαν από τα πράγματα κι όχι από τα βιβλία, γεννήθηκε το 1947 στην Αθήνα και μεγάλωσε στον Πειραιά όπου από μικρή ηλικία έκανε διάφορες χειρωνακτικές δουλειές στο Λιμάνι και στα γύρω μηχανουργεία, εγκατέλειψε νωρίς δύο απόπειρες σπουδών στην Αθήνα και στο Λονδίνο και δούλεψε στη διαφήμιση μέχρι το 1990. Κάποια στιγμή του έγινε ένα κλικ μέσα του, παράτησε την διαφήμιση και τα πολλά λεφτά, μετακόμισε στο Καρπενήσι κι άρχισε να γράφει. Κάπου λέει στο βιβλίο του, ότι «ένας δοκιμασμένος άνθρωπος» διαθέτει πείρα ζωής «έχουν δει πολλά τα μάτια του», άρα έχει τα καλύτερα εχέγγυα για ένα ιδιαίτερο άνθρωπο και συγγραφέα: νομίζω ένας τέτοιος "δοκιμασμένος άνθρωπος" και στην προσωπική του ζωή καί σαν συγγραφέας, είναι ο ίδιος ο Διονύσης Χαριτόπουλος, ένας ιδιαίτερος άνθρωπος, ένας πραγματικός μάγκας.

Προσπάθησα στο παρακάτω κείμενο να ομαδοποιήσω τις γνώσεις που αποκομίζει κανείς από το βιβλίο. Δεν ξέρω αν το πέτυχα ικανοποιητικά. Τα περισσότερα που παραθέτω αποτελούν σχεδόν αυτούσια ύλη παρμένη από το βιβλίο. Δεν γίνονταν διαφορετικά.

Ιστορία του ανθρώπου (και του εγκεφάλου του)

Χρειάσθηκαν 4-5 εκ. χρόνια για να κατεβούν από τα δένδρα και να ορθοποδήσουν και άλλα 2 εκ. χρ. Για να φτάσουν στο σημερινό άνθρωπο. Όλα τα θηλαστικά μαζί και ο άνθρωπος έχουν κοινά χαρακτηριστικά, ιδίως έχουν τα ίδια ένστικτα. Όσον αφορά στο μίσος και την επιθετικότητα ξεπερνούν και τα ποιο άγρια θηρία. Τα μεγαλύτερα βάσανά τους είναι α) αυτό της αυτοσυντήρησης (τροφής) και μετά β) η σεξουαλική πείνα. 

Το μόνο που διαφοροποιεί τον άνθρωπο από τα λοιπά θηλαστικά, είναι ο εγκέφαλος: ο homo erectus έχει εγκέφαλο 3 φορές μεγαλύτερο από τα λοιπά θηλαστικά. Επιπλέον διαθέτει μνήμη, προσοχή, ικανότητα μάθησης και δυνατότητα αυτό-διόρθωσης. Το «μαύρο κουτί» του εγκεφάλου, παραμένει ερμητικά κλειστό στην ολότητά του για την επιστήμη, παρ’ όλες τις προσπάθειες και τις όποιες προόδους που έχουν γίνει έως τώρα. «Ο άνθρωπος για τον άνθρωπο θα αποτελεί πάντα ένα αίνιγμα».

Τα τελευταία 15 χιλ. χρόνια, που υπάρχει σταθερότητα του κλίματος στη γη, κατάφερε ο άνθρωπος να εξελιχθεί, εφευρίσκοντας πρωτόγονα εργαλεία, τη φωτιά κ.λπ.. Έτσι βελτιώνοντας τη διατροφή του, διπλασίασε τον εγκέφαλό του (homo sapiens). Πριν από μόλις 30 χιλ. χρόνια, έγινε λοιπόν αυτό το νοητικό big bang, δημιουργήθηκε ο μετωπικός λοβός, ο νεοφλοιός, που είναι έδρα της σκέψης και του αναστοχασμού. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να περάσει ο άνθρωπος από την παθητική στην ενεργητική παρέμβαση του περιβάλλοντος. Δηλαδή όσα δεν έγιναν στα προηγούμενα 2 εκ. χρόνια, έγιναν μέσα στα τελευταία 30 χιλ. χρόνια. 

Κάθε άνθρωπος, όπως και κάθε θηλαστικό ή έμβιο ον, είναι διαφορετικό, μοναδικό και ανεπανάληπτο. Με τον αμείλικτο νόμο της Φυσικής Επιλογής το 99,99% όλων ειδών εξαφανίστηκαν. Αυτοί που επιβίωσαν, το οφείλουν όχι μόνο στη φυσική σωματική δύναμή τους, αλλά κυρίως στο μυαλό τους στην ευφυΐα τους.

Χαρακτηριστικά του εγκεφάλου (των θηλαστικών)

Η πολυτιμότερη ίσως ικανότητα του εγκεφάλου των θηλαστικών, είναι αυτή του να συγκεντρώνεται με ένταση σε κάτι, είναι η ΠΡΟΣΟΧΗ!. Είναι αυτό που κάνει η γάτα όταν φερμάρει το ποντίκι, το λιοντάρι όταν προσπαθεί να συλλάβει τη λεία του κ.λπ. Το ίδιο βεβαίως ισχύει βέβαια πολύ περισσότερο ίσως για τον άνθρωπο, όταν συντονισμένα συγκεντρώνεται στη επίλυση ενός προβλήματος κ.ο.κ. Την ικανότητα αυτή τη συναντάμε κυρίως (ή περισσότερο) στους έξυπνους και λιγότερο (ή καθόλου) στους βλάκες. Η προσοχή αποτελεί τη βάση όλων των υπόλοιπων νοητικών διεργασιών και συνεπικουρείται από όλες τις αισθήσεις (όραση, ακοή, γεύση κ.λπ.).

Τον βλάκα χαρακτηρίζει πάντα μια μόνιμη έκπληξη, ένας πανικός, κι αυτό επιφέρει έντονες ΦΟΒΙΕΣ, αδυναμία οποιασδήποτε πρόβλεψης, δεν έχει τη στοιχειώδη δυνατότητα να μαθαίνει από τα λάθη του, κι αν του συμβεί κάτι στραβό νοιώθει μόνιμα γι’ αυτό άτυχος ή αδικημένος. Επίσης συγκινείται, θυμώνει, χαίρεται με τα πρωτογενή πράγματα, γι’ αυτό και η επαφή του με την τέχνη & τον πολιτισμό είναι επιδερμικές, το ίδιο και με τις ιδέες & τις αφηρημένες έννοιες. Παρόλα ταύτα, υπάρχει η άποψη, πως χάρη στους βλάκες έγινε δυνατή η ανάπτυξη, για δε την Αριστερά ισχύει η άποψη, ότι η συστηματική αποβλάκωση των λαών επιτρέπει την διαιώνιση του συστήματος.

Όμως παρά τη νοητική του εξέλιξη, ο άνθρωπος παραμένει υποταγμένος στη ζωώδη φύση του, απλά «ενώ οι πρωτόγονοι αλληλοεξοντώνονται, οι πολιτισμένοι αλληλοεξαπαντώνται».

Κάθε άνθρωπος βρίσκεται σε διαρκή αναμέτρηση με τους άλλους γύρω του και προετοιμάζεται για επίθεση ή άμυνα!!! Ο άνθρωπος λοιπόν «είναι ένας λύκος με λουρί πολιτισμού, που το σπάει με κάθε ευκαιρία». Γενικά το δίποδο ζει για πάρτι του: η μόνη του θεότητα είναι εαυτός του.

‘Ότι κάνει, στοχεύει στην προσωπική του ευχαρίστηση που σημαίνει:

«είμαστε το ‘ΘΕΛΩ’ & το ‘ΕΓΩ’ μας και το εργαλείο για να το επιτύχουμε είναι το μυαλό μου».

Αυτό το μυαλό μας, είναι συνάμα και το φρένο στη (ζωώδη) φύση μας και στην αμετροέπειά μας.

Παρ’ όλα αυτά, πρέπει να τονίσουμε, πως μόνο με την ευφυΐα δεν μπορούμε να ζήσουμε σωστά. Χρειάζεται μια ισορροπία μεταξύ ενστίκτων, συναισθημάτων και νόησης, για να ζήσουμε σωστά και αρμονικά: «Μια απολύτως λογική κοινωνία θα ήταν μια φρικτή κοινωνία δίχως έλεος». 

Η ευφυΐα αναγνωρίζεται, αλλά δεν ορίζεται. Η βλακεία επίσης δεν ορίζεται και συνήθως δύσκολα αναγνωρίζεται. Ο ασπούδαχτος δεν είναι αμόρφωτος. Ούτε το χαρτί αποτελεί πιστοποιητικό ευφυΐας: αν κάποιος μπορεί να βγάλει δίπλωμα οδήγησης μπορεί να πάρει και δίπλωμα σπουδών.

Το να σπουδάσει κανείς δεν είναι θέμα νοητικό αλλά περισσότερο κοινωνικό, οικονομικό και ταξικό. Οι επιτυχημένοι είναι πολυπληθέστεροι των ευφυών: η δεξιοτεχνία ή το χάρισμα δεν έχουν άμεση σχέση με τη νόηση.

Υπάρχουν 2 βασικές κατηγορίες ανθρώπων: οι έξυπνοι και οι βλάκες.

Οι έξυπνοι

«Όσοι ανήκουν στην κατηγορία αυτή δεν το λένε». Ο άξιος δεν έχει συνήθως πλήρη επίγνωση της αξίας του (γιατί είναι σίγουρος για τον εαυτό του).

Οι διαβαθμίσεις των έξυπνων είναι ο συνήθως έξυπνος, ο ευφυής, ο ιδιοφυής κι ο μεγαλοφυής.

Υπάρχουν απλά έξυπνοι και οι (λίγοι) καλλιεργημένοι έξυπνοι. Καλλιέργεια (κουλτούρα) δεν είναι η συσσώρευση γνώσης, αλλά το απόσταγμά της, «αυτό που μένει όταν ξεχάσεις αυτό που έμαθες».

Ευτυχώς υπάρχει ο κοινός νους και είναι οι ράγες πάνω στις οποίες ρολάρει η κοινωνία, που για τα πρακτικά πράγματα δεν ρέπει σε απανωτές βλακείες και χοντράδες και είναι αυτός με τον οποίο (μετά από αλλεπάλληλες προσπάθειες) μπορείς επιτέλους να συνεννοηθείς.

Οι βλάκες

«Όσοι ανήκουν στην κατηγορία αυτή δεν το ξέρουν!!!».

Η βλακεία είναι ανίατη!. Η βλακεία δεν είναι αθώα!.

Ο αδύναμος βλάκας γίνεται μνησίκακος, ρουφιάνος και κακός, διότι μισεί καθετί που υπερέχει, καθετί που είναι ανώτερο απ’ αυτόν.

Οι διαβαθμίσεις των βλάκων είναι ο πανταχού παρόντας βλάκας, ο ηλίθιος, το ζώο, κι ο καθυστερημένος.

Ο αριθμός των βλακών ανάμεσά μας, είναι πολύ μεγαλύτερος απ’ όσο νομίζουμε: όσοι είναι χάχες μεταξύ των παρκαδόρων είναι και μεταξύ των πανεπιστημιακών. Πρέπει να αμφιβάλλουμε περισσότερο με τη γελοία κάστα των διανοουμένων, που ενώ θεωρούν ότι ζουν σ’ ένα πνευματικά ανώτερο σύμπαν, μας εκπλήσσουν κάθε τόσο με τις αρλούμπες που εκτοξεύουν (Δοξιάδης, Δημουλά, Τατσόπουλος, Χειμωνάς).

Όσο περισσότερο απασχολεί την κοινωνία ένα φαινόμενο, τόσο περισσότερες λέξεις εφευρίσκει γι’ αυτό: όπως οι Εσκιμώοι έχουν τις περισσότερες λέξεις για το λευκό, έτσι η κοινωνία έχει τις περισσότερες λέξεις για να χαρακτηρίσει τον βλάκα, με κορωνίδα τη λέξη «μαλάκας».

Κάποιοι προσέρχονται στην βλακεία εθελοντικά όπως ο καχύποπτος χωρικός ή ο κρυψίνους πολιτικός ή καπάτσα σύζυγος, πού κάνει εθελοντικά τη χαζή μπροστά στον άνδρα της για επιτύχει αυτό που θέλει. Ο σημερινός μας πολιτισμός ευνοεί τον βλάκα. Υπάρχουν και οι επιτυχημένοι βλάκες, από κληρονομικό δίκαιο (παιδιά επιτυχημένων πολιτικών, βλέπε Γιωργάκης Π.) ή λόγο συγκυριών (βλέπε Μπους).

Η ΡΟΥΤΙΝΑ & η ΑΠΟΛΥΤΗ ΕΙΔΙΚΕΥΣΗ είναι χαρακτηριστικά που λατρεύει ο ηλίθιος: «μόνο ένας στενόμυαλος βλάκας γίνεται πολύ καλός ειδικός». Ας θυμηθούμε τις παταγώδεις διαψεύσεις καταξιωμένων οικονομολόγων, πολιτικών, αναλυτών, μετεωρολόγων, σεισμολόγων κ.λπ. για το κραχ του 29, ή για τη σημερινή κατάσταση στην Ευρώπη & στη Ελλάδα…). Δεν είναι τυχαίο που η κοινωνική Ελίτ αντικατέστησε την πραγματική αξιοκρατία με μια αλυσίδα ταξικών, τεχνικών και κληρονομικών κριτηρίων.

Στα ερωτικά ο ελαφρύς άνδρας απογοητεύει το θηλυκό, ενώ μια όμορφη χαζοβιόλα είναι η αντρική φαντασίωση.

Η πονηριά είναι ένδειξη περιορισμένης ευφυΐας. Κανείς δεν είναι πιο πονηρός από τον βλάκα. Ο πιο πονηρός βλάκας είναι ο σοβαρός βλάκας, το υστερικό, τυπικό ανθρωπάκι (λέγε με Σημίτη) που οχυρωμένος πίσω από ένα προσωπείο σοβαρότητας και σπουδαιότητας το παίζει σπουδαίος…

Το ΑΠΟΛΥΤΟ είναι πάνω απ’ όλα ΑΔΙΚΟ

Το απόλυτο δίκιο αποτελεί απόλυτη αδικία. Γι’ αυτό το χειρότερο είδος είναι ο «βλάκας σε αποστολή», δλδ ο «απόλυτα άμεμπτος», ο καζάνας Δικαστής, αστυνομικός, καθηγητής που εν ονόματι του (απόλυτου) νόμου «δεν χαρίζεται ούτε στην μάνα του». Ακόμα και οι νόμοι της Οικονομίας λειτουργούν καλύτερα με μικρό ποσοστό παραοικονομίας. Το ίδιο ισχύει και στην εφαρμογή των νόμων στη Δικαιοσύνη, στην Κοινωνία, στην Εργασία στην Οικογένεια: η εξαίρεση υπάρχει πάντα και επιβεβαιώνει τον κανόνα (ή το νόμο).

Η πιο χοντρή βλακεία είναι η ΟΜΑΔΙΚΗ

Είναι πολύ σημαντικό και χρήσιμο να επισημάνουμε ότι το άτομο συμπεριφέρεται διαφορετικά όταν καλείται να πάρει αποφάσεις μόνος του και εντελώς διαφορετικά όταν βρίσκεται σε μια ομάδα. Ομάδα εννοεί τα πολιτικά κόμματα, τις θρησκευτικές οργανώσεις και εν γένει τις κλειστές ομάδες.Την ομάδα την ενώνει το κοινό συναίσθημα, οι πεποιθήσεις, ο κοινός στόχος και το κοινό πιστεύω και πολύ λιγότερο η πρωτοβουλία, η πρωτοτυπία και η σκέψη. Επιπλέον στην ομάδα επιβάλλεται ομογενοποίηση των συμμετεχόντων σ’ αυτήν, η ατομικότητα ηθελημένα παραμερίζεται. Έτσι ο αχθοφόρος έχει την ίδια αξία με τον επιστήμονα. Έτσι, ο χαρισματικός ομιλητής μπορεί προβάλλοντας τα δικά του συναισθήματα να τα μεταδώσει στο πλήθος χωρίς μεγάλο κόπο (βλέπε πολιτικές συγκεντρώσεις του Ανδρέα Παπανδρέου κ.λπ.). Το ομαδικό πνεύμα που καλλιεργεί το σημερινό κατεστημένο δεν οδηγεί στην πρωτοτυπία και στην έμπνευση: «όσοι δεν σκέπτονται, συσκέπτονται». Ευτυχώς που υπάρχουν πάντα κάποιες εξαιρέσεις ανθρώπων στην ομάδα, που σπάνε τις φόρμες και πρωτοτυπούν με τις πράξεις και τα λεγόμενά τους.

Το πλήθος δεν σκέφτεται, απλώς αισθάνεται, πιστεύει και άγεται!!!. Το καταφύγιο του ανθρώπου είναι η Κοινωνία, ενώ το καταφύγιο του βλάκα είναι η Ομάδα.

Εξαιτίας των παραπάνω χαρακτηριστικών της ομάδας, πρέπει να είμαστε ιδιαίτερα επιφυλακτικοί σε ομαδικές μαρτυρίες (σε δικαστήρια κ.λπ.).

Είναι πολύ εύκολο εδώ να γίνουν παρανοήσεις. Δεν αναφέρεται εδώ ότι είναι ενάντια σε κάθε μορφή ομάδας. Απλά προσπαθεί να το εξειδικεύσει, επισημαίνοντας τους κινδύνους που μπορεί να υπάρξουν όταν σε μιά κλειστή και ανελεύθερη ομάδα παρεισφρύσουν κάποια κακόβουλα άτομα χαμηλής πνευματικής στάθμης που έτσι θα διαταράξουν την ποιότητα και τις ισορροπίες προς τα κάτω,

Διάφορα

Δεν υπάρχει ανεξάρτητη κοινή γνώμη. Τα κόμματα και ΜΜΕ έχουν αναλάβει εργολαβικά να διαμορφώνουν κατά το δοκούν την κοινή γνώμη. Το κερασάκι στην τούρτα δε το βάζει η φενάκη της ψήφου.

Το πρόσωπο είναι ο καθρέφτης μας και μας αντιπροσωπεύει: δίνει την πρώτη εντύπωση κι έτσι με την πρώτη ματιά ξέρουμε αν κάποιος μας είναι συμπαθής, πονηρός, ή μάπας.

Ο «μετανοημένος αμαρτωλός» δλδ ο δοκιμασμένος άνθρωπος είναι πάντα ο καλύτερος, διότι διαθέτει πείρα ζωής «έχουν δει πολλά τα μάτια του».

Εμείς οι απέξω Του Διονύση Χαριτόπουλου

Δεν ανέμισα ποτέ κομματική σημαία. Γι' αυτό δεν διαθέτω επίσημα εύσημα πολιτικήςδράσης. Αλλά δεν τα έκαναν όλα οι οργανωμένοι- ούτε ποτέ ήταν μόνοι. Υπήρχαμε κι εμείς οι απέξω. Ανήκω στη μάζα, στο πλήθος στο πόπολο, σε αυτήν την επαναστατική πυρίτιδα που εκρήγνυται μόνο όταν την πλησιάσει η φλόγα της αδήριτης ανάγκης και όχι από κομματικό καθήκον ή κάποια άνωθεν εντολή.
Αυτό δεν σημαίνει ότι υποτιμώ την οργανωμένη πολιτική δράση. Απλώς έτσι εννοούσα εγώ την όποια συμμετοχή μου στα γεγονότα κι έτσι την εννοώ ακόμη. Πάντα είχα δυσανεξία στην ομαδική δουλειά και στις συμμορφώσεις που επιβάλλει• ήθελα όλα να τα κάνω με τον δικό μου τρόπο και αυτό έκανα.

Στο σχολείο και στην παρέα άλλοι ήταν γραμμένοι στην ΕΣΔΗ Ν της Ενωσης Κέντρου και άλλοι στους Λαμπράκηδες της ΕΔΑ. Εγώ πάλι στους απέξω, αλλά, από ένα προσωπικό αίσθημα δικαιοσύνης και θυμού για όσα συνέβαιναν, πήγαινα στις συγκεντρώσεις και στα συλλαλητήρια και των δύο οργανώσεων διπλό ήταν και το ξύλο από την Αστυνομία.

Στα μαθητικά συλλαλητήρια (Κυπριακά,15%, 1 -1 -4) μπορώ να πω ότι ήμουν από τους υποκινητές. Εκεί έκανα και την πρώτη μου αθέλητη «δημόσια εμφάνιση». Σε μια πορεία των σχολείων του Πειραιά προς τα Προπύλαια της Αθήνας μπήκε στην «Αυγή» η φωτογραφία μου, σκαρφαλωμένου πάνω στο άγαλμα του Δαβάκη στην Καλλιθέα να κρατάω ένα πανό. Την είδε ένας καθηγητής και μου είπε θλιμμένα: Καταστράφηκες!

Αυτά δεν καταγράφηκαν πουθενά- τα κιτάπια καμιάς νεολαίας ή κόμματος δεν είχαν το όνομα μου. Ετσι, όταν πήγα στον στρατό επί χούντας δεν ήμουν γραμμένος πουθενά, όπως και πολλοί άλλοι, δεν είχα φάκελο και βρέθηκα ανθυπολοχαγός στον Εβρο. Εκεί ήταν ο κάλαθος των αχρήστων, όπου πέταγε η χούντα όσους είχαν αντίθετα φρονήματα ή δεν ήξερε τι φρονούσαν.

Και εκεί έγιναν πολλά που δεν καταγράφηκαν. Από όσα δικαιούμαι να αναφέρω, θα πω μόνο για το τελευταίο δεκαπενθήμερο πριν από το δημοψήφισμα του 1968. Με εντολή διοικητή έβγαινα με τον επίσης ανθυπολοχαγό Ν.Σ. κάθε νύχτα περιπολία με ένα τζιπ στην Αλεξανδρούπολη για να προλάβουμε τυχόν εκδηλώσεις ή δολιοφθορές «αναρχικών στοιχείων» λόγω του επικείμενου δημοψηφίσματος. Η πόλη φωτιζόταν με τεράστια «Ναι» από αναμμένους γλόμπους φωτεινές επιγραφές «Ναι στο Σύνταγμα», το πουλί της χούντας και άλλα τέτοια.

Δεν αφήσαμε τίποτα όρθιο. Κάθε νύχτα και κάτι διαλύαμε με ένα τεράστιο καδρόνι που φυλάγαμε σε μια οικοδομή. Δεν χρειάζεται να περιγράψω την αναταραχή που είχε δημιουργηθεί στον στρατό και στην πόλη με αυτούς τους βανδαλισμούς των «αναρχικών». Τα είχαμε κάνει λαμπόγυαλο. Τελικά, την υποτιθέμενη ανικανότητα μας να αποτρέψουμε τις καταστροφές την πληρώσαμε με σαράντα μέρες φυλακή ο καθένας.

Εννοείται πως αυτό ήταν χάδι μπροστά σε όσα θα παθαίναμε αν μας είχαν τσακώσει. Ούτε αυτό καταγράφηκε πουθενά ούτε κάποια άλλα που τα διηγείται ακόμα ο Ν.Σ. στους Ελληνες της Γερμανίας και τον θεωρούν μεγάλο παραμυθά. Ενώ αν είχε μια καταδίκη, θα ήταν αλλιώς. Μπορεί να ήταν στην Ελλάδα βουλευτής κι όχι σε ξένο τόπο μετανάστης.

Οταν ξεκίνησε η υπόθεση του Πολυτεχνείου και μέρα τη μέρα φούσκωνε, αν και ήμουν πολύ μπλεγμένος στη δουλειά μου, όπως ήταν φυσικό, τράβηξε την προσοχή μου. Κάτι φίλοι μάζευαν λεφτά και φάρμακα να τα πάνε στα παιδιά. Εστειλα κι εγώ λεφτά να δοθούν και ξανάστειλα. Δεν το είχα πάρει και πολύ σοβαρά, μόνο σαν συμπαράσταση σε αυτούς που είχαν κλειστεί στο κτίριο. Την τελευταία μέρα της εξέγερσης με τον φίλο μου Γ.Π. είχαμε νωρίς το απόγεμα μια επαγγελματική συνάντηση στην Πατησίων, όπου δεν πήγαμε ποτέ. Περνώντας έξω από το Πολυτεχνείο, είδαμε τον χαλασμό που γινόταν, εγώ μπήκα για λίγο μέσα, μπούχτισα γρήγορα με την αφόρητη λογοδιάρροια που επικρατούσε, βγήκα και ενωθήκαμε με τους απέξω στις μάχες με την Αστυνομία επί ώρες στους γύρω δρόμους ώσπου περασμένα μεσάνυχτα αναγκάστηκα να μαζέψω τον χτυπημένο άσχημα Γ.Π. από το οδόστρωμα και να τον κουβαλήσω σέρνοντας τον ώς το Παγκράτι.

Από το 1974 ψηφίζω συνεχώς ΚΚΕ. Διατηρώ το δικαίωμα στην ουτοπία για μια κοινωνία δικαιοσύνης και ισότητας. Πριν από λίγα χρόνια ένα ευφυές και πολύ σημαντικό πρόσωπο του ΚΚΕ μου είπε: «Διονύση, εσύ έπρεπε να είσαι μέλος του Κόμματος». «Αν με γράψεις σήμερα, αύριο εσύ θα με διαγράψεις», απάντησα. Χαμογέλασε και δεν σχολίασε.

Τώρα, με αφορμή το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ, ας ακούσουν οι σύνεδροι τι πιστεύει και κάποιος απέξω, που δεν είναι μέλος δεν τον γνωρίζουν, δεν έχει καμία πρόσβαση στις διεργασίες και ίσως δεν τον θεωρούν καν «σύντροφο».

Αν και το Κόμμα δεν είναι κοστούμι να το παραγγέλνεις στα μέτρα σου, θα ήθελα το ΚΚΕ στις κοινωνικές διεκδικήσεις και στα συλλαλητήρια να κατεβαίνει μαζί και όχι χώρια από τους άλλους πολίτες• θα ήθελα το ΚΚΕ στα πατριωτικά ζητήματα να είναι κέρβερος• και, ιδίως θα ήθελα το ΚΚΕ να σέβεται τον άνθρωπο, την ιερότητα της κάθε ύπαρξης χωριστά, χωρίς παρεκκλίσεις εν ονόματι του συνόλου ή κάποιας σκοπιμότητας.

Κι αν αυτά δεν γίνουν τώρα, ονειρεύομαι ότι κάποτε θα γίνουν. Τι άλλο να ονειρευτώ;

------------------------------
Αναδημοσίευση από tsak-giorgis.blogspot.gr