Αυτή είναι η λίστα με τους δημοσιογράφους που φέρονται να πήραν χρήματα από το ΚΕΕΛΠΝΟ

Το koutipandoras.gr αποκαλύπτει τη λίστα που κατέθεσε στο πειθαρχικό συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ ο Πάνος Καμμένος με τα media shops, τα ΜΜΕ και τους δημοσιογράφους που φέρονται να έλαβαν συνολικά 21 εκατ. ευρώ στο πλαίσιο της διαφημιστικής καμπάνιας του ΚΕΕΛΠΝΟ. Στη λίστα υπάρχουν ποσά που δημιουργούν ερωτήματα, ποσά με άγνωστους παραλήπτες ενώ σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες, σε ορισμένες περιπτώσεις κάποια ποσά δεν έχουν καταλήξει στο σύνολό τους στους αναγραφόμενους παραλήπτες.

Σε αρκετές περιπτώσεις το μέγεθος κι η ακροαματικότητα των Μέσων δε δικαιολογογούν τα ποσά. Για παράδειγμα, είναι απορίας άξιο πώς τα ΜΜΕ του Νίκου Χατζηνικολάου που κατέχει το μεγαλύτερο ραδιόφωνο της χώρας, ιστοσελίδες με μεγάλη αναγνωσιμότητα και δύο εφημερίδες, έλαβε 398.000 ευρώ ενώ μεμονωμένοι δημοσιογράφοι που κατέχουν ενδεχομένως μια ιστοσελίδα μικρότερης αναγνωσιμότητας έλαβαν πολύ περισσότερα χρήματα. Με ποιό σκεπτικό το ΚΕΕΛΠΝΟ αποφάσισε ποια ποσά θα πάνε πού;

Δημοσιογραφικές πληροφορίες εμφανίζουν ορισμένους από τους παραλήπτες των ποσών αυτών να λειτουργούν ως μεσάζοντες ώστε να μεταφερθεί χρήμα προς συγκεκριμένους πολιτικούς. Η αναντιστοιχία ποσών και Μέσων που παρατηρείται συνάδει με αυτές τις πληροφορίες.

Ο πρόεδρος των Ανεξαρτήτων Ελλήνων έδωσε με επιφύλαξη τη λίστα αυτή στο πειθαρχικό συμβούλιο της ΕΣΗΕΑ μαζί με 153 δημοσιογράφους που εμφανίζονται να είναι στο μισθολόγιο του ΚΕΕΛΠΝΟ αλλά το θέμα δεν μπορεί να αφορά μόνο στη δημοσιογραφική δεοντολογία. Το ΚΕΕΛΠΝΟ είναι δημόσιος φορέας κι ως εκ τούτου τα 21 εκατομμύρια της λίστας είναι δημόσιο χρήμα του οποίου η χρήση πρέπει να δημοσιεύεται και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να υπόκειται στο καθεστώς των προσωπικών δεδομένων.

Του θέματος πρέπει να επιληφθεί εισαγγελέας ο οποίος θα εξετάσει αν τα χρήματα αυτά πήγαν όντως για την καμπάνια του ΚΕΕΛΠΝΟ ή αν πρόκειται πρακτικά για χρηματισμό δημοσιογράφων από την κυβέρνηση Σαμαρά μέσω του ανεξέλεγκτου κι αμαρτωλού, όπως έχει αποκαλύψει το HOT DOC, ΚΕΕΛΠΝΟ. Καθώς πρόκειται για δημοσιογράφους και ΜΜΕ σε συνθήκες μνημονίου όπου συγκεκριμένες γνώμες και στάσεις έπρεπε να ακούγονται, δημιουργούνται υποψίες πως τα χρήματα αυτά εξυπηρετούσαν κι άλλους από το δηλωμένο σκοπό.

Ιδού η λίστα:

Για χρήμα που δεν πήγαινε... για τη γρίπη μίλησε ο Πάνος Καμμένος

Η λίστα που δημοσιεύει το koutipandoras.gr κατέθεσε λίγο πριν τη 1 το μεσημέρι στο πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ. Ο υπουργός Εθνικής Άμυνας έκανε λόγο για χρήματα που μοιράστηκαν προκειμένου να προωθήσουν συγκεκριμένες καμπάνιες κάνοντας την ίδια στιγμή επιθέσεις στο κυβερνητικό έργο.

Ο πρόεδρος των ΑΝΕΛ έπραξε αυτό που δήλωσε αμέσως μετά τη λήξη της Κοινοβουλευτικής Ομάδας και της Εκτελεστικής Επιτροπής του κόμματος για κατάθεση της «χρυσής» λίστας δημοσιογράφων.

Σύμφωνα με τα όσα είπε ο κ. Καμμένος εξερχόμενος του κτηρίου της ΕΣΗΕΑ, στον κατάλογο συμπεριλαμβάνονται περισσότερα από 150 μισθολόγια, πολλά sites και ΜΜΕ καθώς και 37 δημοσιογράφοι.

Ο κ. Καμμένος ζήτησε από το πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ να γίνει διασταύρωση των στοιχείων με τις τραπεζικές καταθέσεις, να ερευνηθούν ποια κονδύλια ήταν αυτά που έλαβαν δημοσιογράφοι και ΜΜΕ, τί διαφήμιζαν και πώς πήραν τα εν λόγω χρήματα.

Η ΕΣΗΕΑ καλείται τώρα να ερευνήσει την τεράστια αυτή υπόθεση και κατά πόσο ΜΜΕ και δημοσιογράφοι έπαιρναν χιλιάδες ευρώ διαφήμιση με αντάλλαγμα να επιτίθενται ανελλιπώς στην κυβέρνηση και το έργο της με στημένα ρεπορτάζ.


----------------
[πηγή]

Οταν ακούω 'φιλοευρωπαϊστές' ακούω συζήτηση παιδόφιλων για τη δημιουργία φορέα προστασίας ανηλίκων...

Το γράφω γιατί μάλλον οι βλαχοδήμαρχοι δεν το έχουν αντιληφθεί, πιστεύοντας ότι ο κόσμος αρχίζει και τελειώνει στα φέουδά τους: έχουμε πόλεμο και στον πόλεμο δεν κερδίζει ο καλύτερος αλλά αυτός που είναι διατεθειμένος να φτάσει μέχρι τέλους, όσες θυσίες κι αν είναι απαραίτητες. Αν βρισκόμασταν υπό κανονικές συνθήκες, το δημόσιο ταμείο ήταν γεμάτο και το ελληνικό Δημόσιο μπορούσε με άνεση να εκπληρώνει τις υποχρεώσεις του στο εσωτερικό και στο εξωτερικό η πράξη νομοθετικού περιεχομένου με την οποία μεταφέρονται στην Τράπεζα της Ελλάδος τα ταμειακά διαθέσιμα των ΟΤΑ, πανεπιστημίων, νοσοκομείων και λοιπών φορέων τής γενικής κυβέρνησης θα ήταν καταφανώς αντισυνταγματική. Μόνο που δεν βρισκόμαστε υπό κανονικές συνθήκες. Αντιθέτως, η χώρα οδηγείται στην οικονομική ασφυξία από τους υποτιθέμενους φίλους της, οι οποίοι απαιτούν την άνευ όρων παράδοσή της. Οπως ακριβώς οι ναζί εκτελούσαν τους αντάρτες, τις οικογένειες και τους συγχωριανούς τους προς παραδειγματισμό των υπολοίπων...

Δεν λέει ψέματα ο αρμόδιος υπουργός Δημήτρης Μάρδας όταν αποκαλύπτει πως η μεταφορά των ταμειακών διαθεσίμων έγινε γιατί μας έλειπαν 400.000.000 ευρώ. Η κυβέρνηση αναζητά χρήματα ημέρα την ημέρα ώστε όταν φτάσει η στιγμή τής τελικής σύγκρουσης, η οποία δεν αργεί, να μην έχει προηγηθεί πιστωτικό γεγονός που θα δυσχεράνει τη διαπραγματευτική της δύναμη. Κάποιοι, όμως, φαίνεται πως τούτη την ώρα προτιμούν να προστατεύουν το δημοτικό, περιφερειακό, κομματικό τους δένδρο από το εθνικό δάσος. Κάνουν, δηλαδή, πως δεν καταλαβαίνουν πως αν πέσει η χώρα τα ταμειακά τους διαθέσιμα δεν θα έχουν καμία αξία ακόμα κι αν παραμείνουν στη διάθεσή τους για να τα μοιράζουν κατά το δοκούν...

Μου σηκώνεται η τρίχα κάθε φορά που σκέφτομαι τί προτιμούν οι αυτοαποκαλούμενοι ευρωπαϊστές, κι ας μην τολμούν να δώσουν δημοσίως μια ευθεία απάντηση στο ερώτημα για την εναλλακτική που προτείνουν στη διαπραγματευτική πολιτική τής κυβέρνησης. Θέλουν ένα τρίτο μνημόνιο, με τους ίδιους επαχθείς όρους με τα προηγούμενα, όπως άλλωστε αυτοί που ήταν διατυπωμένοι στο διαβόητο email Χαρδούβελη, του υπουργού Οικονομικών που την ώρα που ζητούσε θυσίες από τον ελληνικό λαό εκείνος έβγαζε τα εκατομμύριά του στο εξωτερικό με δόσεις για να μην ελεγχθεί από τα αρμόδια όργανα. Σχεδιάζουν, μάλιστα, και τη συγκρότηση ενός ευρωπαϊκού μετώπου, λες κι ο φιλοευρωπαϊσμός αποδεικνύεται από την τυφλή προσήλωση στις άγριες, ταξικές και υφεσιακές πολιτικές λιτότητας. Οταν ακούω τους ποταμίσιους σαμαροβενιζέλους, σε αγαστή σύμπραξη με την τραπεζική-επιχειρηματική-μιντιακή ελίτ, να μιλούν για την ανάγκη παραμονής πάση θυσία στην Ευρωζώνη και στην Ε.Ε. προς χάρη τού πόπολου είναι σαν να γίνομαι ωτακουστής συζήτησης παιδόφιλων για τη δημιουργία φορέα προστασίας ανηλίκων...

Αυτήν τη στιγμή η κυβέρνηση δίνει τη μάχη ακριβώς για τη διάσωση των ευρωπαϊκών λαών, για την ανάπτυξη με κοινωνική δικαιοσύνη στην ήπειρό μας κόντρα στη νεοφιλελεύθερη λαίλαπα που επέφερε η μεταφορά του δογματικού προτεσταντισμού στην πραγματική οικονομία. Αυτοί που συνετέλεσαν στην καταστροφή ακόμα κι αυτού του υποτυπώδους κοινωνικού κράτους στην Ελλάδα και στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες είναι οι κατ' εξοχήν αντιευρωπαϊστές. Κι όμως είναι εκείνοι που παριστάνουν τους βασιλικότερους του βασιλέως, κραδαίνοντας την ευρωπαϊκή σημαία που έχουν λερώσει με το αίμα των λαών...

Αυτούς τους τρεις μήνες που έχουν περάσει από τις εκλογές τής 25ης Ιανουαρίου έχουμε διανύσει πολύ δρόμο για να πούμε τώρα πως επιστρέφουμε στην Ελλάδα των σαμαροβενιζέλων. Εχουμε φτάσει έξω από τα τείχη που έχει ορθώσει η καλβινιστική Γερμανία και τα οποία εμποδίζουν την προέλαση της κοινωνικής δικαιοσύνης. Με λίγα λόγια, εδώ που βρισκόμαστε δεν έχουμε άλλη επιλογή από έναν έντιμο συμβιβασμό ή από μια σύγκρουση. Οι υποχωρήσεις κι από την ελληνική πλευρά θα είναι αναπόφευκτες στην περίπτωση που καταλήξουμε σε μια συμφωνία. Το ζητούμενο είναι αυτές να μην ισοδυναμούν με παράδοση άνευ όρων, αλλά αντιθέτως να δημιουργούν την προοπτική στο άμεσο μέλλον τής απεμπλοκής μας από τη μέγγενη των διεθνών τοκογλύφων. Αν μπορούσα, όμως, να διαλέξω ανάμεσα στην άμεση χρεοκοπία ή στην παράτασή της μέσω ενός τρίτου μνημονίου η επιλογή μου θα ήταν ασφαλώς η πρώτη...

Αν η Κρ. Λαγκάρντ ή η Ανγκ. Μέρκελ ζήσουν έστω για ένα μήνα με λιγότερα από 300 ευρώ το μήνα, όπως ζητούν από μερίδα των ελλήνων συνταξιούχων, είναι πολύ πιθανό να αναθεωρήσουν από μόνες τους τη στάση ζωής τους. Οπως κι αν έχει κι όσο κι αν φωνάζουν οι βλαχοδήμαρχοι, οι οποίοι αδυνατούν να δουν πέρα από τα γεωγραφικά όρια των βιλαετιών τους, η κυβέρνηση οφείλει να παραμείνει αμετακίνητη στο βασικό πλαίσιο των αρχών με τις οποίες κέρδισε τις εκλογές και οι οποίες ορίζουν και την ιδεολογία της. Καταστροφή θα είναι μόνο τυχόν οπισθοχώρησή της από αυτές κι όχι η καθυστέρηση, για παράδειγμα, πληρωμής μιας δόσης στο ΔΝΤ...   

Του vromostomos

-----------------

[Πηγή]

Σχεδιάζοντας το μέλλον - Από τον Νίκο Αραπάκη

Είμαι απ’ αυτούς που πίστευαν, και πιστεύουν, ότι η πολιτική δεν μπορεί να διεξάγεται με μανιχαϊστικούς όρους. Το δίπολο καλοί-κακοί δεν μπορεί να έχει εφαρμογή στην πολιτική. Σχεδόν όλοι όσοι καταθέτουν τις απόψεις τους στο στίβο της πολιτικής έχουν κάποιες προτάσεις από τις οποίες, ακόμη κι αν δεν είναι χρήσιμες στην ολότητά τους, μπορείς να πάρεις πράγματα. Η απόλυτη αλήθεια, στην πραγματικότητα, είναι ένα κράμα των επιμέρους αληθειών. Και δεν έχει καμία σημασία αν η αλήθεια του ενός επιβεβαιώνεται κατά 90% και του άλλου κατά 10%. Ακόμη κι έτσι, το γενικό συμπέρασμα δεν αλλάζει.

Έκανα αυτή τη μικρή εισαγωγή για να πω ότι η υιοθέτηση από μέρους της κυβέρνησης μεγάλου μέρους των μνημονίων δεν με βρίσκει αντίθετο επί της αρχής. Σαφώς και είχαν κάποια χρήσιμα μέτρα τα μνημόνια που μας επέβαλλαν. Το θέμα είναι λοιπόν να εντοπίσουμε ποια είναι αυτά. Και πάνω απ’ όλα να βρούμε ποια είναι αυτά που συνάδουν με τη γενικότερη κοσμοθεωρία μας. Διότι το ζητούμενο δεν είναι μόνο να εντοπίσουμε το πρόβλημα, το οποίο στην περίπτωσή μας είναι σαφές, αλλά το πώς θα το αντιμετωπίσουμε χωρίς να εξολοθρεύσουμε την κοινωνία και να παρεκκλίνουμε από τις αρχές μας.

Η ελληνική δημόσια διοίκηση είναι δυσλειτουργική. Κι αυτό δεν χρειάζεται να έχει διαβάσει κάποιος τις σχετικές έρευνες για να το διαπιστώσει. Η καθημερινή επαφή με τις πάσης φύσεως δημόσιες υπηρεσίες φτάνει και περισσεύει για να καταλήξει κάποιος σε αυτό το συμπέρασμα. Άρα χρειάζεται αναμόρφωση. Αυτό που μένει να απαντηθεί είναι το πώς. Πώς, δηλαδή, θα καταφέρουμε να κάνουμε καλύτερο το δημόσιο, χωρίς, βεβαίως, να ξεπαστρέψουμε τους δημοσίους υπαλλήλους αλλά και χωρίς να θυσιάσουμε την εξυπηρέτηση του πολίτη προς όφελος μιας ομάδας εργαζομένων. Εύκολο δεν είναι, αλλά ούτε και αδύνατο.

Η νεοφιλελεύθερη λογική αυτών που μας επέβαλλαν τα μνημόνια έλεγε ότι η θεραπεία θα έρθει μέσω της συρρίκνωσης. Ενώ όλες οι έρευνες συμφωνούν ότι το πρόβλημα δεν είναι το μέγεθος του δημόσιου τομέα αλλά ο τρόπος λειτουργίας του, κάποιοι, αφενός για να εξυπηρετήσουν τις ιδεολογικές εμμονές τους, αφετέρου διότι έπρεπε να περισσέψουν χρήματα για να ξεπληρωθούν τα δάνεια, επέλεξαν ως μέσο θεραπείας της αθρόες απολύσεις και τη δραματική μείωση των απολαβών. Κάπως έτσι άρχισαν να κλείνουν νοσοκομεία, σχολεία και διάφορες άλλες υπηρεσίες. Βελτιώθηκε η κατάσταση; Αστεία πράγματα. Τα πράγματα έγιναν πολύ χειρότερα. Και πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς; Μόνο ένας αποκομμένος από την ελληνική πραγματικότητα θα πίστευε πως οι αθρόες απολύσεις υπαλλήλων και η μείωση των μισθών θα μπορούσαν να είναι η απάντηση στο πρόβλημα.

Υπάρχει άλλη λύση; Ναι, κατά την εκτίμησή μου, υπάρχει. Θα πρέπει να βρούμε τη χρυσή τομή ώστε το δημόσιο και να μην απασχολεί ανθρώπους που δεν τους χρειάζεται ή πιστεύουν ότι δημόσιος υπάλληλος σημαίνει «τα ξύνω και πληρώνομαι», αλλά και να δίνει κίνητρο σε αυτούς που είναι συνεπείς ώστε να επιβραβεύει την εντιμότητα και την εργατικότητά τους. Τώρα, με ποιο τρόπο θα γίνει αυτό, θα το βρουν οι υπεύθυνοι. Πάντως, το συμπέρασμα είναι ένα: ο δημόσιος τομέας (και όχι μόνο) χρειάζεται επανασχεδιασμό.

Μέχρι λίγο πριν το τέλος της δεκαετίας του ’50 πολλοί οικονομολόγοι, θεωρούσαν το σοσιαλιστικό οικονομικό μοντέλο πιο επιτυχημένο. Οι ρυθμοί ανάπτυξης αλλά και η δυναμική που εμφάνιζε έπειθαν ότι θα επικρατήσει στο μέλλον. Η συνέχεια δεν επιβεβαίωσε τις προβλέψεις. Γιατί; Διότι το επιτυχημένο σοσιαλιστικό μοντέλο δεν κατάφερε να εξελιχθεί, να γίνει καλύτερο, να ενσωματώσει τις αναγκαίες αλλαγές σε έναν κόσμο που άλλαζε καθημερινά ώστε να συνεχίσει να είναι ανταγωνιστικό.

Μεταρρύθμιση, αυτή είναι η λέξη κλειδί. Το σοβιετικό οικονομικό μοντέλο απέτυχε να μεταρρυθμιστεί και κατέρρευσε. Η οικονομία είναι κάτι ζωντανό, ζει, κινείται, αλλάζει, μεταμορφώνεται.  Κι όποιος θέλει να επιβιώσει στον σκληρό κόσμο της οικονομίας πρέπει να προσαρμόζεται καθημερινά. Άρα, η μεταρρύθμιση, μολονότι τα χρόνια της κρίσης, ως έννοια, κακοποιήθηκε όσο ποτέ, όχι μόνο δεν έχει αρνητική χροιά, αλλά είναι κάτι άκρως απαραίτητο. Αυτό που μένει να διευκρινιστεί είναι τι εννοούμε με τη λέξη μεταρρύθμιση. Διότι εδώ προσπάθησαν να μας πείσουν ότι μεταρρύθμιση είναι η εξαθλίωση. Όσο κόβουμε μισθούς, συντάξεις, συρρικνώνουμε το κράτος τότε βρισκόμαστε στο σωστό μεταρρυθμιστικό δρόμο.

Η έννοια της μεταρρύθμισης, που στην πραγματικότητα σημαίνει αλλαγή προς το καλύτερο και όχι διάλυση και καταστροφή, πρέπει να επανακτηθεί από την αριστερά. Πρέπει να την κάνει κτήμα της, να πείσει τον κόσμο ότι οι αλλαγές που θα φέρουν οι μεταρρυθμίσεις θα είναι προς όφελος των πολλών. Είναι λάθος να χαρίζουμε αυτή την τόσο σημαντική έννοια σε ανθρώπους που είναι συντηρητικοί, αλλεργικοί σε οποιαδήποτε αλλαγή δεν εξυπηρετεί τους έχοντες και κατέχοντες. Όπως ήταν λάθος η παραχώρηση της πατρίδας και του πατριωτισμού, στο όνομα ενός γενικόλογου διεθνισμού, στη δεξιά, και δη την άκρα. Αλλά αυτή είναι μια άλλη συζήτηση…

Αυτό, λοιπόν, που μένει να απαντηθεί είναι «ποιες μεταρρυθμίσεις;». Διότι είναι αυτονόητο πως η αλλαγή από μόνη της δεν συνιστά σώνει και καλά μεταρρύθμιση. Υπάρχει αλλαγή προς το καλύτερο αλλά και προς το χειρότερο. Ευθύνη της κυβέρνησης είναι να βρει, και να εφαρμόσει, τις αλλαγές που θα βοηθούν την κοινωνία και δεν θα την εξολοθρεύουν. Κι αυτό, βέβαια, δεν μπορεί παρά να έχει σαφές ιδεολογικό πρόσημο. Κι όταν λέω ιδεολογικό πρόσημο, εννοώ πως δεν μπορεί μια αριστερή κυβέρνηση να υιοθετήσει μεταρρυθμίσεις οι οποίες, ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι θα διορθώσουν την κατάσταση στο βάθος του χρόνου, θα σπείρουν τη δυστυχία και την εξαθλίωση.

Κάτι σαν κι αυτό που γινόταν μέχρι τώρα δηλαδή. Κόμπαζαν για τα πλεονάσματα, ενώ την ίδια ώρα η κοινωνία είχε ισοπεδωθεί. Μολονότι ζούμε σε μια εποχή στην οποία κανείς δεν μπορεί να παρακάμψει τους αριθμούς, έχουμε τη δυνατότητα να θέτουμε προτεραιότητες. Το γνωστό, και ιδιαίτερα απεχθές στο μπλοκ της «κοινής λογικής», οι άνθρωποι πάνω από τους αριθμούς.

Με αφορμή αυτό, μας δίνεται η δυνατότητα να ανοίξουμε ένα διάλογο για το ποια κοινωνία θέλουμε να χτίσουμε επάνω στα ερείπια της τωρινής. Να θέσουμε δηλαδή βασικά ερωτήματα, όπως, αν η υλική ευημερία είναι το άπαν. Αν, δηλαδή, προς χάριν της υλικής ευημερίας θα θυσιάσουμε δικαιώματα τα οποία αποκτήθηκαν με κόπο και με αίμα. Θέλουμε, δηλαδή, να ζούμε σε μια κοινωνία η οποία δεν θα έχει εργασιακές σχέσεις; Ακόμη κι αν υποθέσουμε ότι η κατάργηση των εργασιακών σχέσεων θα βοηθήσει στην παραγωγή επιπλέον πλούτου, θέλουμε ο εργαζόμενος να είναι εντελώς αναλώσιμος;

Να μπορεί το αφεντικό να μας απολύει όποια ώρα θέλει χωρίς να δικαιούμαστε την παραμικρή αποζημίωση; Θέλουμε να ισοπεδώνουμε αρχέγονα δάση, πανέμορφες παραλίες για να τις κάνουμε ευρώ; Θέλουμε, προς χάριν των ισοσκελισμένων οικονομικών, μια κοινωνία μεγάλο μέρος της οποίας θα ζει στο περιθώριο; Θέλουμε το κοινωνικό κράτος να αντικατασταθεί από τη φιλανθρωπία του ΣΚΑΙ και της Μαριάννας Βαρδινογιάννη;

Αυτά και πολλά άλλα θα κληθούμε να απαντήσουμε στο επόμενο διάστημα. Κι η απάντηση σε πολλά από αυτά τα ερωτήματα έχει μια και μόνο απάντηση: μεταρρύθμιση. Αλλά, για να μην παρεξηγηθούμε, μεταρρύθμιση σχεδιασμένη για να εξυπηρετεί τους πολλούς και όχι για να ευημερούν οι αριθμοί και κάποιοι ελάχιστοι.

---------------------

[Πηγή]

Περί αξιολογήσεων και αξιολογουμένων Του Γιάννη Μάρκοβιτς

Η ιστορία της αξιολόγησης των δημοσίων υπαλλήλων δεν έχει τελειωμό. Από τη μια πλευρά, η κυβερνητική κοινοβουλευτική πλειοψηφία έχει ψηφίσει ένα νόμο για τον οποίο, εξαιτίας εμφανών και παρασκηνιακών πιέσεων, επανέρχονται οι συζητήσεις για την ανάγκη αναθεώρησης, διόρθωσης, συμπλήρωσης ή οτιδήποτε άλλο αρέσκεται να προτείνει ο κάθε πολιτικός ειδήμων.

Από την άλλη πλευρά, τα συνδικαλιστικά όργανα, έλαβαν αποφάσεις για αποχή διαρκείας, μη συμμόρφωση με το νόμο, σύνταξη εντύπων αξιολόγησης μετ’ επιφυλάξεων ή με τη συνυποβολή νομικού περιεχομένου κειμένων. Αν ένας ξένος δει το παρόν σκηνικό θα δυσκολευτεί να διαμορφώσει ολοκληρωμένη και ξεκάθαρη εικόνα, αλλά αντιθέτως, θα διαπιστώσει ότι βρέθηκε το «παιχνίδι» για το φετινό καλοκαίρι. Μόνο που «οι χαμένοι», διακινδυνεύουν την εργασιακή τους κατάσταση και σ’ αυτή την περίπτωση, η τρόικα δεν «έβαλε το χεράκι» της.

Οι κυβερνώντες ισχυρίζονται ότι με την αξιολόγηση θα «ξεχωρίσουν την ήρα από το στάρι». Πώς όμως μπορούν να το πετύχουν μ’ ένα ενιαίο σύστημα, μια ενιαία τυποποιημένη διαδικασία, ένα περιεχόμενο αξιολόγησης επιεικώς ερασιτεχνικό και με ανεκπαίδευτους αξιολογητές; Αυτό ανάγεται σε μια μεταφυσικού τύπου απάντηση. Θα αναδειχθούμε ως παγκόσμια πρωτοτυπία, με δική μας πρωτοβουλία. Καθώς το ποσοστό των 15% είναι μια καινοφανής διαδικασία (ενδεικτικά δες τα άρθρα : Αξιολόγηση προσωπικού: 5 πάνω, 5 κάτω, μας κάνουν 15%, Αξιολόγηση προσωπικού: απλά, ερασιτέχνες ή και επικίνδυνοι;) και όπως ισχυρίζονται διαρρηγνύοντας τα ιμάτια τους οι κυβερνώντες, δεν θα το χρησιμοποιήσουν για απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων, τότε γιατί προσπαθούν να μας καθησυχάσουν λέγοντας ότι θα περάσουν τροποποιητική ρύθμιση γι’ αυτό; Τη στιγμή που οι ίδιοι λένε ότι ψάχνουν να βρουν 6.500 για ν’ απολυθούν.

Αυτή η συμπεριφορά θυμίζει το  «τι κάνει νιάου-νιάου στα κεραμίδια». Ενδεχομένως, αυτοί που σκέφθηκαν και αποφάσισαν για τα ποσοστά 25%-65%-15%, θα είχαν κατά νου τη ρήση του Μάρκου Βαλέριου Μαρτιάλη «κάποιοι είναι καλοί, κάποιοι είναι μέτριοι, οι περισσότεροι είναι κακοί». Οπότε, γοργή επιστροφή στα Ρωμαϊκά χρόνια και στις μεθόδους που εφαρμόζονταν για την τιμωρία εκείνων που δεν δούλευαν αρκετά ή δεν ήταν καλοί και πειθαρχημένοι σκλάβοι.

Αναφορικά με τα έντυπα αξιολόγησης, αυτά παραμένουν στη νηπιακή τους ηλικία, είναι γενικόλογα και εν πολλοίς, πρόχειρα. Ενώ έχει επιλεχθεί μια «νέα» διαδικασία, παραμένει ενδεδυμένη με παλιά ρούχα. Εκτός και εάν δεν κατάφεραν να διαμορφώσουν νέα υποδείγματα, λόγω διαφορετικών αντιλήψεων επί θεμάτων δημόσιας διοίκησης, μάνατζμεντ και αξιολόγησης του ανθρώπινου δυναμικού! Σ’ αυτή την περίπτωση, προτείνουμε -για να συνεισφέρουμε στο διάλογο- να ενσωματώσουν ως ένα από τα κριτήρια αξιολόγησης, το τρόπο που ο υπάλληλος μασάει τσίχλα (όπως έλεγε ο αείμνηστος Ρόναλντ Ρήγκαν για τη διαπίστωση του χαρακτήρα των ανθρώπων). Έτσι, για να μην ξεχνάμε και τους πατριάρχες μας, τη Σχολή του Σικάγου!

Επίσης, σ’ ένα από τα ζητήματα που υποστηρίζουν ότι πρέπει δοθεί έμφαση, είναι η ουσιαστική παρέμβαση των αξιολογητών. Θεωρούν ότι για να είναι καλύτερο και περισσότερο αποτελεσματικό το σύστημα αξιολόγησης, ο προϊστάμενος που αξιολογεί πρέπει να προτείνει τρόπους βελτίωσης του αξιολογούμενου. Αυτό είναι σωστό και οποιοδήποτε σύστημα αξιολόγησης στηρίζεται στον καθοριστικό ρόλο του αξιολογητή. Βέβαια, τα περισσότερα συστήματα ενθαρρύνουν είτε την -από κοινού- εξεύρεση λύσεων για τα ελλείμματα αποδοτικότητας ή ορθούς εργασιακής συμπεριφοράς που εντοπίζονται κατά την αξιολόγηση, είτε την ανακάλυψη εναλλακτικών επιλογών από τον ίδιο τον αξιολογούμενο.

Είναι σημαντικό μέσα από την αξιολόγηση να διαπιστώνονται αυτά που ξέρουν οι εργαζόμενοι και πως τα έχουν μάθει. Κατ’ αυτό τον τρόπο, θα βρεθούν τα κενά και θα εντοπισθεί τι είναι εκείνο που φταίει και οι άνθρωποι μαθαίνουν ή πράττουν λανθασμένα. Όπως είχε πει και ο Βονενάργκ «δεν πρέπει να κρίνουμε τους ανθρώπους από αυτά που δεν ξέρουν, αλλά από αυτά που ξέρουν και κυρίως από το πώς τα ξέρουν». Τώρα, πώς αυτό που έχουν κατά νου θα περάσει στην πράξη, παραμένει μυστήριο. Όπως και η διαδικασία που έχει αποφασισθεί. Αναδεικνύεται μια μαγική κατάσταση που θα ενδιέφερε τον Χάρι Πότερ και το Χόγκουαρτς.

Κλείνοντας το παρόν άρθρο, σημειώνουμε ότι δεν μπορούμε να περιμένουμε ουσιαστικές αλλαγές και νέες καταστάσεις όταν «οι κακώς διανοηθέντες περί των οικείων, ουδέποτε καλώς βουλεύονται περί των αλλοτρίων» (Ισοκράτης). Και για να παραφράσουμε τον Αντισθένη: «όταν μη δύνανται τους φαύλους από των σπουδαίων διακρίνειν, ο δήμος απολύει».

---------------------------
Πηγή:tvxs.gr

ΕΡΤ: ΜΑΤ εναντίον αξιοπρέπειας

Ήταν αναπόφευκτο. Επί 150 μέρες, οι “τεμπέληδες” και “ανάξιοι” υπάλληλοι της “διεφθαρμένης ΕΡΤ”, με την συμπαράσταση των πολιτών να μειώνεται με το καλοκαίρι και την πάροδο του χρόνου, χωρίς τους “παχυλούς” τους μισθούς των 1200 ευρώ, απλήρωτοι για μήνες, συνέχιζαν να κάνουν κάτι που δεν έχει προηγούμενο στα παγκόσμια ραδιοτηλεοπτικά χρονικά: να εκπέμπουν πρόγραμμα στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση, πιο άρτιο και και πιο ποιοτικό από το κακέκτυπο της ΕΡΤ που ονομαζόταν ΔΤ αλλά και από τα ιδιωτικά ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις.

Όχι μόνο δεν έφτανε αυτό, αλλά απειλούσαν ότι θα συνέχιζαν να εκπέμπουν και δήλωναν έτοιμοι να αναλάβουν αυτοί, μια δράκα άξεστων και αλογόκριτων δημοσίων υπαλλήλων που δεν υπακούουν πια σε εντολές, να καλύψουν ραδιοτηλεοπτικά την ελληνική προεδρία στην ΕΕ, το πρώτο εξάμηνο του 2014. Πως μπορούσε αλλιώς η συντεταγμένη πολιτεία,η δικαιοσύνη των ήξεις-αφηξεις και η κυβέρνηση των πράξεων νομοθετικού περιεχομένου, να αντιμετωπίσει αυτή την ασύμμετρη απειλή, εκτός από το να στείλει τα ΜΑΤ;

Η περίπτωση της ΕΡΤ είναι μια μικρογραφία αυτών που συμβαίνουν σε όλη την χώρα, του εκρηκτικού μίγματος μιας κυβέρνησης ανίκανων και μιας τρόικας ιδεολογικά φανατισμένης. Ανήμπορο να προχωρήσει σε πραγματικές μεταρρυθμίσεις που και η ΕΡΤ πραγματικά χρειαζόταν, το πρώτο συνθετικό του μείγματος έδειξε τον Ιούνιο το πραγματικό του πρόσωπο: μια ακροδεξιά ομάδα που κυβερνά στο Μαξίμου, τόσο άσχετη που δεν μπορεί να προβλέψει ότι όταν ρίχνεις μαύρο στις οθόνες θα έχεις αντιδράσεις. Μια ομάδα ανθρώπων που δεν έχουν δουλέψει ποτέ στη ζωή τους, για να ξέρουν ότι στην Ελλάδα θέλεις 6 μήνες για να ανοίξεις και 12 μήνες για να κλείσεις μια ατομική επιχείρηση. Όχι μια εταιρεία με 2500 υπαλλήλους, τεράστια ακίνητη και κινητή περιουσία, μηχανήματα, αρχεία, λογιστήρια, διεθνείς συμβάσεις, υποχρεώσεις. Πως να τα σκεφτείς όλα αυτά, όταν δεν ξέρεις τι είναι τιμολόγιo;

Το δεύτερο συνθετικό του εκρηκτικού μείγματος είναι οι εκπρόσωποι των δανειστών, που απαιτούν σώνει και καλά τα κεφάλια χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων, απλώς επειδή μισούν οτιδήποτε δημόσιο. Έστω και αν με τις συνταξιοδοτήσεις και το πάγωμα των προσλήψεων ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων στην Ελλάδα έχει βρεθεί κάτω από το ευρωπαϊκό μέσο όρο. Η καταστροφή που συνεχώς προκαλεί το μείγμα είναι συνεχής: από αθέτηση διεθνών υποχρεώσεων, εσόδων από την εισφορά και τις διαφημίσεις το δημόσιο έχασε δεκάδες εκατομμύρια στους πέντε μήνες από το κλείσιμο της ΕΡΤ, όταν μόνο το πρώτο εξάμηνο η εταιρεία είχε κέρδος πάνω από 50 εκατ.

Το ίδιο συμβαίνει στους δήμους που χάνουν τις κλήσεις της δημοτικής αστυνομίας που καταργήθηκε, στις εφορίες που λόγω έλλειψης προσωπικού και διάλυσης δεν μπορούν να ελέγξουν την φοροδιαφυγή, στα σχολεία και τα Πανεπιστήμια που δεν μπορούν να λειτουργήσουν. Σε όλη την χώρα, με την ζημιά που προκαλεί αντί για την μεταρρύθμιση η καταστροφή όλου του δημόσιου τομέα, χώρια οι δεκάδες χιλιάδων των ανέργων και των απολυμένων, στους οποίους προστέθηκαν οι 2000 της ΕΡΤ, με τις επιπτώσεις που έχει η ανεργία στην οικονομία, στα ασφαλιστικά ταμεία και την κοινωνική συνοχή.

Το λουκέτο στην αρχή και τα ΜΑΤ στο τέλος της ΕΡΤ δείχνουν για μια ακόμη φορά ότι η χώρα που υφίσταται μια τέτοια θεραπεία-σοκ δεν μπορεί να κυβερνηθεί με κανονικό τρόπο: είναι αναπόφευκτη η μόνιμη παραβίαση των κοινοβουλευτικών κανόνων, οι επιστρατεύσεις, οι αντισυνταγματικές πράξεις νομοθετικού περιεχομένου,η πολιτική ανωμαλία, το συνεχές φλερτ με την αντιδημοκρατική εκτροπή και τέλος ο διεθνής διασυρμός.

Όμως αυτές οι 150 μέρες προσφέρουν και ένα άλλο δίδαγμα. Παρ΄ ότι με την πλάτη στον τοίχο, οι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ συνέχισαν να κάνουν την δουλειά τους και δεν έχασαν την αξιοπρέπεια τους. Για την ακρίβεια, κέρδισαν κατά κράτος τη μάχη της αξιοπρέπειας.Τα πειραματόζωα αντιστέκονται ακόμη.

------------------------------

Πηγή:tvxs