'Ελεγείο' του Γιάννη Κουβαρά απο το 'Δωρητής σώματος'

"Ελεγείο" του Γιάννη Κουβαρά

Στους γύφτους
Σ'όσους αντιστέκονται
Στον Ιούδα (όχι στους Iούδες)
Στον κύκνο που πεθαίνοντας
τύλιξε με την κορδέλα του λαιμού του τον μικρό Πάμπλο Νερούντα
Στον Ωριγένη που αυτοευνουχίστηκε
Στην πόρνη και στον στρατιώτη
που κάηκαν λαμπάδες
στο βωμό της μοναξιάς
όταν το παλιό σπίτι πήρε φωτιά
(δες χαιρέκακες εφημερίδες)
και στην άλλη μικρή πόρνη
απ' τη Xιλή
που' χε στο δωμάτιο της εικόνισμα
ένα πορτραίτο του Τολστόι
Στον Τζορντάνο Μπρούνο
Στους ξυπόλητους μικρούς χριστούς
των τριών σημείων του ορίζοντα
Στους ζωντανούς του κάτω κόσμου
τους ανθρακωρύχους
Στη Μητέρα ποίηση
Ω Alma Mater
Στη γυναίκα που ξεκουμπώνει το στήθος της
Στον Μιχαήλ Κατσαρό και τον παππού του
Στον άγνωστο του νεκροτομείο
Σε σας, τους εαυτούς μου
ακόμα στους οδομάχους του '71
στη γυναίκα - Κλυταιμνήστρα πάνω στο παρισινό οδόφραγμα
που σηκώνοντας τη φούστας της να δείξει την κοιλιά της
έλεος στους φαντάρους που τους γέννησε
τη γάζωσαν με 14 σφαίρες...
Στον άγνωστο εργάτη
Στον άγνωστο ποιητή
Στον Οδυσσέα Ανδρούτσο , στον Μάλερ
Σ΄όσους τραγούδησαν στα βασανιστήρια
Στους κρατούμενους που άντεξαν το γύρο του στρατοπέδου
με τις αρβύλες καρφωμένες στα πόδια τους
Στους αυτοπυρπολημένους και αυτοπυρποληθησόμενους
Στους επικηρυγμένους
ακόμα σ' όσους κατεβαίνουν σε λάθος στάση
παίρνοντας δύο ωραία πόδια από πίσω
στον μικρόν Ηλία
που ' σπασε το ρολόι της σάλας
να πετάξει ο φυλακισμένος κούκος
στο απολιθωμένο δάσος της ταράτσας
Στους ναύτες του Ποτέμκιν
όχι όταν κλαίνε σαν μωρά
στις κούνιες-κρεβάτια τους
αλλ' όταν ρίχνουν το γιατρό στη θάλασσα
Στους Κροστανδιώτες
ακόμα
Στη Δώρα που κήδεψε μόνη τη μάνα της
και το βράδυ έπρεπε ν' ανέβει στη σκηνή
Στον Τάκη Πέτρουλα που θαγραφε
τα ομορφότερα ποιήματα
Στο θυμωμένο ποτάμι κόσμο
που γύρισε απ' την κηδεία του Α.Π.
Τέλος σε εκείνους που ανάβοντας τσιγάρο
θυμούνται πάντα τον 21χρονο Lingg
που πριν τη δίκη του αυτοκτόνησε
ανάβοντας τσιγάρο με τη δυναμίτη στην άκρη
για να μην νομιμοποιήσει τους δήμιους του Σικάγο
στο απέραντο σφαγείο του κόσμου

Στις καταποντισμένες ουτοπίες....

******

Από Biblionet για το βιβλίο "Δωρητής σώματος". Εκδόσεις "πλέθρον" 1988.

"Τί να σας πω για μένα; Δεν ξέρω τίποτα για μένα: Δεν ξέρω καν την ημερομηνία θανάτου μου".

Γεννήθηκα πριν 7-8 χρόνια (τότε μυήθηκα στην παράνομη αίρεση της Ποίησης). Μητρίδα μου η Αρκαδία (αναγραμματισμός του Α-καρδία, που άκαρδα σκορπάει τα παιδιά της στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα). Έφυγα με τις πρώτες καραβιές πριν τρεις χιλιάδες χρόνια για την Κύπρο την θαλασσόκαρδη, ου μ' εθέσπισεν Μοίρα μητρυιά άμοιρη...

Και τί είναι η πάλη των τάξεων μπροστά στην πάλη των ποιητικών παρατάξεων; Δεν ανήκω σε καμιά γενιά, ανήκω στους άστεγους, σε καμιά λογοτεχνική κλάση-ΕΣΣΟ, δεν είμαι φαντάρος, είμαι λιποτάκτης.

Κι επειδή η ποίηση σήμερα δεν διαβάζεται, αγρυπνώ τις νύχτες, σαν σε άρρωστο παιδί, για το φάρμακο... Κατά τ' άλλα ζω κι εγώ στο ζόφο της προϊστορίας, δεν αξιώθηκα να γίνω ακόμα χορτοφάγος.

Λοιπά βιογραφικά μου μέλη θα μαζέψετε στις σελίδες καθώς και στο προηγούμενο βιβλίο μου "Οδός ανθρώπου", εκδ. Φιλιππότη 1983, που επειδή πείστηκα ότι δεν αποδείχτηκε μονόδρομος, πήρα το θάρρος να ξαναχτυπήσω το τζάμι σας.

Τον τίτλο "Δωρητής σώματος" δώρισε στη συλλογή ο φίλος ποιητής Δημήτρης Πυρφόρος ή Πορφύρης κατά κόσμον.