Ελλάδα, η χώρα του κόκκινου ήλιου - της Δανάης Καρυδάκη

Εθνικός ύμνος της ήταν η Φραγκοσυριανή σε πρόσφατη διασκευή της Πάολας, και σημαία της ένα σουβλάκι με απ’ όλα (στην διόλου αποκεντρωτική πρωτεύουσα το εθνόσημο απεικονίζονταν ως καλαμάκι με τζατζίκι, ενώ στο αποσχιστικό κίνημα του βορρά ήταν εμφανή τα δείγματα κέτσαπ-μουστάρδας, εγείροντας ενστάσεις ανάμεσα στους ιστορικούς, το γνωστό και ως Μεσοσουβλακικό ζήτημα). Στη χώρα εκείνη κατοικούσε ένας λαός, όχι βέβαια έτσι μονοκόμματος και ομοιογενής όπως η γλώσσα μάς αφήνει να ορίζουμε· ήταν χωρισμένος σε μερίδες λέοντος και μερίδες ποντικού αυτός ο λαός, σε τάξεις, όπως λένε συχνά μεταξύ τους κάτι κουλτουριάρηδες με γυαλιά-πατομπούκαλα και γένια τριών εβδομάδων.

Καθώς γλυκοχάραζε ο νεοφιλελευθερισμός στην ήπειρο όπου ανήκε η χώρα της αφήγησής μας, ήρθε η ώρα που, όπως έλεγε και ένα παλιό και από χρόνια λησμονημένο τραγούδι, στολίστηκαν οι ξένοι τραπεζίτες, ξυρίστηκαν κι οι εγχώριοι μεσίτες, και ο λαός αυτός ή, για να είμαστε ακριβολόγοι, η εργατική και μέση τάξη του, κλήθηκε να πληρώσει τα σπασμένα των μεγάλων που κυβερνούν την πλάση τούτη (τους οποίους όσο τα στομάχια ήσαν γεμάτα επανεξέλεγε με περισσή εθελοτυφλία στα κατά καιρούς οικονομικά σκάνδαλα). Και πλήρωσε. Και ξαναπλήρωσε. Και τον απολύσανε από τη δουλειά του. Και του αρνήθηκαν τα δεδουλευμένα. Και έβαλε λουκέτο. Και η τράπεζα, που ανάθεμα την ώρα που έπαιρνε το δάνειο, τον απείλησε ότι θα του πάρει το σπίτι. Και παρέδωσε τις πινακίδες του αυτοκινήτου που είχε αγοράσει με τα πρώτα του λεφτά και τον πρώτο του ανδρισμό. Και πούλησε μπιτ παρά το κτήμα στο χωριό, που σκόπευε να γράψει στην εγγονή του «άμα με το καλό διαβεί τα σκαλιά της εκκλησίας». Και πήγε στο αεροδρόμιο ανήμερα Πρωτοχρονιά να χαιρετήσει τα δυο παιδιά της που έφυγαν μετανάστες, το ένα στη Νορβηγία, το άλλο στο Ντουμπάι,τα καμάρια και οι καημοί της, που τα σπούδαζε επιστήμονες τόσα χρόνια, και ο γιος της ο μεγάλος της είπε «μάνα φεύγουμε για τόπους που έχουν δουλειές, εσύ κοίτα να τα βολέψεις, και να προσέχεις τον μπαμπά που έχει την καρδιά του». Και πήγε σχολείο και άλλαξε θρανίο, για να μην ακούσει η Μαριάννα, η ωραία ας το πούμε της τάξης, το στομάχι του που γουργούριζε από την πείνα μετά το μεγάλο διάλειμμα. Και έβαλε έναν ασθενή της στο χειρουργείο και τον έχασε πάνω στο χειρουργικό τραπέζι από εκτεταμένη αιμορραγία, γιατί η διοίκηση του νοσοκομείου δεν είχε λεφτά για γάζες. Και έκανε τα στραβά μάτια όταν της την έπεσε το γλοιώδες αφεντικό της μια Παρασκευή που έμεινε ως αργά στο γραφείο, γιατί «από την ανεργία,» σκέφτηκε, «καλύτερη η σεξουαλική παρενόχληση». Και έμεινε έναν χειμώνα χωρίς θέρμανση. Και ύστερα κι άλλον. Και ύστερα κι άλλον ένα.

Και ένα πρωί ξύπνησε. Ένα άγριο, ζεστό, τρεμάμενο κι όμως τόσο στιβαρό συναίσθημα φώλιασε μέσα του και σιγά σιγά τον πλημμύρισε. Πρώτα ένιωσε τα μάγουλά του να καίγονται, μετά τους κροτάφους του να πάλλονται, τα φρύδια να σμίγουν, τα πόδια να στυλώνουν στο έδαφος, οι γροθιές να σφίγγουν σε μπουνιά που όλως ευχαρίστως θα απηύθυνε σε αυτούς τους τζιτζιφιόγκους που κάθονταν στα έδρανα της Βουλής και αποφάσιζαν για εκείνον χωρίς εκείνον, όπως λέει και το ελαφρο-λαϊκό-ποπ άσμα που άκουσε σε ένα φεστιβάλ της ΚΝΕ το 2001, που πήγε για τα μάτια της Λένας δηλαδή, αλλά εκείνη του έριξε χυλόπιτα για έναν άχαρο ψηλολέλεκα συμφοιτητή, το όνομα του οποίου του διέφευγε. Όχι, βροντοφώναξε. Όχι. Φτάνει, ως εδώ. Και βγήκε στο μπαλκόνι και μετά στο δρόμο να το φωνάξει αυτό το όχι που τον έκαιγε.Ποιος;Αυτός, που στο Πολυτεχνείο, στα κρυφά μεν αλλά με συνέπεια δε, έπαιρνε σημειώσεις από τα τραπεζάκια της ΔΑΠ. Και είδε κι άλλους πολλούς στον δρόμο. Και έγιναν ένα.Και τα όχι τους ενώθηκαν σε μια κραυγή που έγινε τραγούδι. Και καθώς η φωνή του έσμιξε με τις φωνές των άλλων, ο ήρωάς μας ήλπισε για μια στιγμή πως της δικαιοσύνης ο ήλιος ο νοητός θα ανατείλει στη χώρα της εξιστόρησής μας.

Αντί για τον ήλιο, ένας ολόχρυσος Μεσσίας, με φωτοστέφανο και αστραφτερό χαμόγελο Colgate, μετρίου αναστήματος αλλά με μεγάλο μέτωπο, που φανερώνει άνθρωπο έξυπνο και με ψυχή καθάρια, όπως της είπε η γιαγιά της εν τη ρύμη του λόγου όταν ήταν Β’ Λυκείου και ζαχάρωνε τον φαρδυμέτωπο Μαθηματικό της, έκανε την εμφάνισή του, σχεδόν σαν να κατέβηκε από τους ουρανούς. «Μην σας νοιάζει, παιδιά» αναφώνησε «Εγώ είμαι εδώ. Ψηφίστε με, δώστε μου λευκή επιταγή και θα τα φτιάξω όλα από την αρχή. Θα σας σώσω από τα δεινά σας, θα σας απαλλάξω από τα βάσανά σας, θα σας γλιτώσω από τις κακουχίες σας. Πάτε στα σπίτια σας εν τω μεταξύ, κι εγώ θα σας φροντίσω.» Το πλήθος αναθάρρησε. Καλή και η κοινωνία των ίσων, καλή και η αδελφότητα που μας ενώνει, καλοί και οι από κοινού αγώνες, αλλά σαν έναν πατέρα καλό και φροντιστικό που θα τα κανονίσει όλα ενώ εμείς βλέπουμε επανάληψη το Ρετιρέ αμέριμνοι στην τηλεόραση, δεν έχει! Και γύρισαν σπίτια τους οι ηρωίδες και οι ήρωές μας και, σαν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου, έδωσαν τη λευκή επιταγή στον καλό Μεσσία που, όπως διδάσκει άλλωστε και κάθε θρησκεία που σέβεται τον εαυτό της,είναι το φως το αληθινό, ο ένας και μοναδικός που θα φέρει τη σωτηρία.

Την πήρε, λοιπόν, την επιταγή ο καλός Μεσσίας και την έκανε, μετά συγχωρήσεως, κωλόχαρτο καπιτονέ με έξτρα απαλότητα. Πάνε οι ελπίδες, πάνε οι πανηγυρισμοί, πάει η φωλιά, πάν’ τα κοτσυφόπουλα, παν’ όλα. Και οι ήρωές μας έτσι που είχαν γυρίσει σπίτι δεν είχαν πια κουράγιο να ξαναβγούν στον δρόμο, δεν είχαν πια κουράγιο για εκείνο το ζεστό και άγριο συναίσθημα, θυμό θαρρώ το λένε, για εκείνη την μπουνιά που έμεινε τελικά ορφανή. Παγώσανε οι ήρωες, βυθίστηκαν σε μια μαστουρωμένη λήθη, στη σκέψη ήρθε και κούρνιασε μια απέραντη, χλιαρή και ισοπεδωτική αδιαφορία. «Τι να φτιάξω για αύριο, αγάπη μου; Γεμιστά ή γιουβαρλάκια;» ρωτά ο Γιάννης τον Δημήτρη, «Το ίδιο κάνει, όλα τα φαγητά την ίδια φάτσα έχουν,» αποκρίνεται εκείνος, παραφράζοντας ένα σύνθημα που είδε γραμμένο σε τοίχο στην Ιπποκράτους, καθώς έτρεχε, μια φορά κι έναν καιρό, μακριά από τα δακρυγόνα που του έκαιγαν τα πνευμόνια.

Ενώ λοιπόν οι ήρωές μας πλήττουν αφόρητα, η λυπητερή των νέων μέτρων λιτότητας ετοιμάζεται πυρετωδώς στην αυλή του Μεσσία, ενώ εκείνος βρίσκεται σε υπερατλαντικό ταξίδι για να συναντήσει έναν άλλο αποτυχημένο Μεσσία που κάποτε εξόρκιζε ως φονιά των λαών (ήταν σαν πάρτυ-reunion ένα πράγμα) με σκοπό, προφανώς, να ενημερώσει την υφήλιο για νέες μεθόδους διδακτικής της Αγγλικής. Στο αντίπαλο –κοινοβουλευτικό— στρατόπεδο, οι δελφίνοι άφησαν στην άκρη την αντιπολίτευση (ποιος τα βάζει άλλωστε με τον Θεό τον ίδιο;) και παίζουν μουσικές καρέκλες για την αρχηγία του κόμματος. Όλα αυτά είναι λογικά και αναμενόμενα, προσπαθεί να πείσει τον εαυτό του ο κύριος Τάκης στην πρωινή διαδρομή με το λεωφορείο. Έλα όμως που μέσα σε όλα αυτά τα λογικά και τα αναμενόμενα, τρύπωσε και ένας υφέρπων φασισμός που, μέσα στη γενική αδιαφορία και απαξίωση, έγινε τόσο κοινότοπος και ευτελής που πάψαμε πια να τον προσέχουμε;

Πρώτα πρώτα, ο εθνικολαϊκισμός του κυβερνητικού μετώπου δίνει και παίρνει. Σε ομιλία του προς ομογενείς επενδυτές, ο Μεσσίας της αφήγησής μας τόνισε ότι δεν έχει σημασία αν είμαστε, λέει, Αριστεροί ή Δεξιοί, σημασία έχει να αγαπάμε την χώρα και να κάνουμε τα πάντα γι’ αυτήν. Η χώρα δηλαδή και ο λαός της παρουσιάζονται σαν μια ομοιογενής μάζα και η ‘Αριστερά’ δεν έρχεται σαν πολέμιος της κοινωνικής ανισότητας αλλά σαν εγγυητής της πατριωτικής αγάπης: Ελληνίδα η Γιάννα Αγγελοπούλου-Δασκαλάκη, Ελληνίδα κι η κουτσή Μαρία χωρίς στον ήλιο μοίρα, να δούμε άραγε για ποια Ελλάδα θα προνοήσουν οι ομογενείς. Αλλά τι να περιμένει κανείς από κάποιον που έχει συμπαραστάτη έναν τύπο που έκανε δοξολογία επί ερυθρού τάπητος στην επέτειο της Ναυμαχίας της Σαλαμίνας, έναν ρατσιστή-αντισημίτη για παρ’ ολίγο υπουργό, και συμβουλάτορα έναν νέο-Πάγκαλο που κάνει τεμενάδες στο παπαδαριό για τα Θρησκευτικά στα σχολεία; Χαλάει λίγο την πιάτσα της Ελληναράδικης βαρβατίλας βέβαια η πιθανότητα ο περίτεχνος τάφος της Αμφίπολης να είναι φτιαγμένος από τον Μεγάλο Έλληνα Στρατηλάτη Αλέξανδρο για τον αδικοχαμένο καλό του Ηφαιστίωνα, αλλά αν σφυρίξουμε αδιάφορα στο σκοπό του RockyBalboa, ίσως και κανείς να μην το πάρει πρέφα.

Το τοπίο του υφέρποντος φασισμού έρχονται να συμπληρώσουν freepress και σάιτ απολιτίκ χιπστεροσύνης. Στη Lifo,υπό τον ευφάνταστο τίτλο «Το βδέλυγμα», ένας περί πολλού θεατρικός συγγραφέας κάνει ευθεία παραπομπή στο ‘Ο Αγών μου’δηλώνοντας πως η γονιμότητά του λαού της ιστορίας μας «είναι πλέον προγραμματισμένη γενετικώς και καθηλωμένη αποκλειστικώς στην τερατογένεση» και, άρα, πρέπει χωρίς «κανέναν οίκτο» να επιβληθεί στον λαό αυτό μια συντριπτική τιμωρία, η κατά Χίτλερ ‘Τελική Λύση’ όπως θα μπορούσε κάποιος να σημειώσει. Στα χνάρια lifestyle ειδήσεων και πάντα υπό το κυρίαρχο ανδρικό βλέμμα, η AthensVoice παρουσιάζει την Ουρανία Μιχαλολιάκου σαν την αιθέρια ύπαρξη της Βουλής, σχολιάζοντας τα ρούχα και τα κιλά της, χωρίς καμία αναφορά στις ιδέες της. Το protagon πάλι, που βρίθει κειμένων που σχολιάζουν την πολιτική επικαιρότητα από ‘αξιότιμους’ συναδέλφους όπως ο Τάκης Μίχας, ο Κώστας Γιαννακίδης ή ο Δημήτρης Καμπουράκης, απαγόρευσε στον συνεργάτη του, δημοσιογράφο NikoAgo,να γράφει άρθρα που κάνουν κριτική σε ΜΜΕ ή πολιτικούς και τελικά, σύμφωνα με μαρτυρία του ιδίου , διέκοψε τη συνεργασία του μαζί του, αναδυόμενο ως ο απόλυτος protagonιστής της προπαγάνδας.

Κερασάκι στην τούρτα το επίσημο φασιστικό κόμμα της χώρας, τα Χρυσά Αυγά, που έβαλαν μεν κουστούμια και γραβάτες όπως αρμόζει σε σωστούς καπιταλιστές, αλλά κράτησαν στην ψυχή τις σβάστικες και τα τσεκούρια. Η δικαιοσύνη, τυφλή ως τότε στις πράξεις τους, κινήθηκε εναντίον τους πριν δύο χρόνια μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, μουσικού που, για να μην ξεχνιόμαστε, ανήκε στην εργατική τάξη. Η δίκη τους με κατηγορία τη σύσταση εγκληματικήςοργάνωσης εκτυλίσσεται απουσία των μεγάλων ονομάτων. Στο εδώλιο αυτής της δίκης-φαρσοκωμωδίας είναι οι μικροί, ο Ρουπακιάς ή ο Πατέλης, χαμηλά στην ιεραρχία της οργάνωσης, εκφραστές της κοινοτοπίας του κακού, όπως έγραφε η HannahArendtτο ’63 για τη δίκη του συνταγματάρχη των SS και διοργανωτή του Ολοκαυτώματος AdolfEichmann. Προς υπεράσπισή τους, ο ΓΓ Ενημέρωσης και Επικοινωνίας, Πέτρος Κορμικιάρης, έσπευσε να του ιτάρει χυδαίες μομφές προς τον μητρικό θρήνο της Μάγδας Φύσσα στη λογική ‘καλά να πάθει το κωλόπαιδο’ που χορτάσαμε και μετά τη δολοφονία Γρηγορόπουλου: «Νέο δακρύβεκτο (sic) μελό από τή (sic) μητέρα τού (sic) Παύλου Φύσσα. Τό (sic) ότι ό (sic) γυιός (sic) της προκαλούσε μέ (sic) τά (sic) τραγούδια του, ώς (sic) μητέρα, δεν τήν (sic) αφορούσε.Βρε ούστ» (sick.-) Και έρχονται οι φασίστες να πιαστούν από το κατεξοχήν μήνυμα του Διαφωτισμού για την ελευθερία της σκέψης και για την πολιτική δίωξη των ιδεών τους, για να μας θυμίσουν πως τι κι αν παρέδωσε ο Χίτλερ τα όπλα στο πεδίο της μάχης, ο φασισμός, ως το αρχέγονο μίσος προς τη διαφορετικότητα εμπλουτισμένο με καπιταλιστική οικονομία και τεχνολογικές καινοτομίες, δεν έχει ακόμα ηττηθεί.

Κι έζησαν αυτοί κακά κι εμείς χειρότερα, ώσπου ένα πρωί ο ήρωάς μας ξύπνησε και ένα πρωτόγνωρο συναίσθημα ήρθε και φώλιασε μέσα του και σιγά σιγά τον πλημμύρισε. Πρώτα ένιωσε ένα βάρος να φεύγει από το στήθος του, το στέρνο του να απλώνει και να πλαταίνει σαν σφεντόνα. Ύστερα ένα τραγούδι αβίαστο, άγνωστο και λογοκριμένο από τον καιρό της Χούντας, αναρριχήθηκε από το στομάχι στο στόμα, και τα αυτιά του τέντωσαν να το ακούσουν: «…Θα κλείσω τα μάτια, θ’ απλώσω τα χέρια/μακριά από τη φτώχεια, μακριά απ’ τη μιζέρια/ θα πάρω τη στράτα κι εγώ τη μεγάλη/ θα κλείσω τα μάτια και όπου με βγάλει…» Τα πόδια του ανεξέλεγκτα έκαναν ένα βήμα κι έπειτα κι άλλο ένα. Η παλάμη άνοιξε και αγκάλιασε το χερούλι της πόρτας. Είχε ήδη φύγει χαμογελώντας όταν σκέφτηκε να πει ένα καλώς όρισες σε αυτό το πρωτόγνωρο συναίσθημα, το θάρρος της γνώσης.

της Δανάης Καρυδάκη

-----------------------------------------------

Εξαιρετικό κείμενο, -κάτι σαν πεζό ποίημα ένα πράγμα-, έτσι μούρθε να το διαβάσω φωναχτά -έτσι κάνω όταν κάτι μ'αρέσει πολύ. 

AMOR 14/10/2015

-----------------------

[πηγή]

Πρώτη Φορά Δεύτερη Φορά Αριστεροδεξιά – by To Skouliki Tom

Ενισχυμένο κατά 7% βγήκε το κόμμα της Aποχής στις πρώτες εκλογές της μεταπολίτευσης όπου 6 στα 8 κόμματα που μπήκαν στη Βουλή κατέβηκαν με το ίδιο ακριβώς πρόγραμμα. Το μνημόνιο ντε!

Καλά και η Χρυσή Αυγή μνημόνιο στηρίζει αλλά δεν το λέει ανοιχτά, αφού και να το έλεγε σιγά μην το καταλάβαιναν οι κατεστραμμένοι ψηφοφόροι της.

Οι δημοσκόποι κατάφεραν για ακόμα μια φορά να συσπειρώσουν τον κόσμο εναντίον των γελοίων δημοσκοπήσεων που κατασκεύαζαν – για να πετύχουν ακριβώς αυτό – αλλά αν ο κόσμος είναι εντελώς καθυστερημένος και τις πιστεύει, τί σου φταίνε μετά οι δημοσκόποι;

Οι εκλογές θεωρούνται απόλυτα πετυχημένες, αφού κατάφεραν αυτό για το οποίο προκηρύχθηκαν, δηλαδή για να μπει ο Βασίλης Λεβέντης στη Βουλή, οπότε ξέρουμε πλέον και επισήμως ότι η Ελλάδα διαθέτει 191.000 διαπιστωμένους ηλίθιους που μαζί με τους φασίστες ξεπερνούν το μισό εκατομμύριο.

Στα αξιοσημείωτα των εκλογών ανήκει η κατακόρυφη πτώση του Ποταμιού – που με επιβεβαιώνει αφού έγραφα πριν τις προηγούμενες εκλογές ότι το Ποτάμι θα εξαφανιστεί από το χάρτη – αλλά αυτό δεν πρέπει να προκαλεί εντύπωση σε κανέναν.

Το Ποτάμι δημιουργήθηκε από το σύστημα για συγκεκριμένο λόγο αλλά τώρα πια του είναι αχρείαστο. Καιρός να ξαναρχίσουν οι Πρωταγωνιστές.

Ο Αλέξης Τσίπρας αν και έφερε το σκληρότερο μνημόνιο που είχαμε ποτέ, το έπαιξε αντιμνημονιακός που θα το σκίσει εφαρμόζοντάς το και μαντέψτε: Το κόλπο έπιασε! Ο ελληνικός λαός τον ξαναψήφισε ως καλύτερο διαχειριστή του μνημονίου, λες και το μνημόνιο είναι τα κοινόχρηστα της πολυκατοικίας.

Από την άλλη, η Λαϊκή Ενότητα, με το λυπηρό 2,8% που απέσπασε, είναι η καλύτερη απόδειξη ότι με κόμμα 30 ημερών, κενολογίες, μαγκιά-κλανιά, εθνικό νόμισμα χωρίς σχέδιο και μόνο μια Ζωή Κωνσταντοπούλου δεν πας πουθενά.

Η γνώμη μου ήταν ότι η Λαϊκή Ενότητα έπρεπε να απέχει από αυτές τις εκλογές και να προετοιμαστεί σοβαρά για τις επόμενες αλλά προφανώς ο Παναγιώτης δε διαβάζει το μπλογκ μας. Δεν πειράζει! Τώρα θα μας διαβάζει κι αυτός.

Η Φώφη εκτόξευσε το ΠΑΣΟΚ. Η Φώφη εκτόξευσε το ΠΑΣΟΚ. Η Φώφη εκτόξευσε το ΠΑΣΟΚ. Το γράφω 3 φορές για να το πιστέψω.

Τέλος, το ΚΚΕ, αν θέλει μετά από 5 χρόνια μνημονίου να αυξήσει τα ποσοστά του, πρέπει να βάλει στη θέση του Δημήτρη Κουτσούμπα ένα από τα όμορφα κορίτσια της ΚΝΕ που τα έχω ακούσει να μιλάνε και τα λένε καλά, αλλά θα μου πείτε αν ήθελε, δε θα το είχε κάνει ήδη; Σωστό κι αυτό. Το 5,5% βολεύει πολλούς στον Περισσό.

Στο κείμενο μου “Ο Ατάλαντος Κύριος Τσίπρας” είχα γράψει στις 16 Ιουλίου: “Πέρα από τον προφανή κίνδυνο γιγάντωσης της ΧΑ και της τεράστιας αποχής που θα σημειωθεί στις επόμενες εκλογές, αυτό που πάει να δημιουργηθεί τώρα είναι η νόρμα 80/20. Το 80% των Ελλήνων πολιτών να δηλώνουν μνημονιακοί. Να αποδέχονται το δόγμα ΤΙΝΑ (There Is No Alternative).”

Έγινε ακριβώς αυτό. Το 80%, που ψήφισε, ψήφισε μνημόνιο.

Βλέπω πολλούς να δηλώνουν ευχαριστημένοι γιατί αποφύγαμε τη συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-Ποτάμι – αν και οι 155 βουλευτές της συγκυβέρνησης απέχουν πολύ από την ισχυρή αυτοδυναμία – αλλά εγώ αναρωτιέμαι: Είναι τόσο χαζοί; Δεν έχουν καταλάβει ακόμα ότι ο Τσίπρας είναι μέγας τακτικιστής και είχε καβάτζα εναλλακτικό σχέδιο συνεργασιών σε περίπτωση που τα πράγματα δεν πήγαιναν όπως τα περίμενε; Ακόμα να τον μάθουν;

Το μόνο εναλλακτικό σχέδιο που δεν υπάρχει στην Ελλάδα είναι αυτό της εξόδου από το μνημόνιο.

Κι ο κλήρος έπεσε στους δρόμους να το φτιάξουν.

Στους δρόμους λοιπόν. Θα σας δω εκεί.

by To Skouliki Tom

-----------------

[πηγή]

Όλοι δουλεύουν για τη Ζωή Κωνσταντοπούλου - Του Pitsirikos

Είναι άγρια η χαρά της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, των ΜΜΕ των ολιγαρχών, του Βερολίνου και των Βρυξελλών από το γεγονός πως η Λαϊκή Ενότητα δεν κατάφερε να μπει στη Βουλή. Αν όλοι αυτοί χαίρονται για το γεγονός πως η Λαϊκή Ενότητα δεν μπήκε στη Βουλή, οι πολίτες μάλλον δεν θα πρέπει να χαίρονται ιδιαίτερα.

Κι όμως, καλύτερα που δεν μπήκε στην Βουλή η Λαϊκή Ενότητα.

Αν η Λαϊκή Ενότητα είχε μπει στην Βουλή, θα έχανε πολύτιμο χρόνο από τις προετοιμασίες που πρέπει να κάνει για να γίνει ένα κανονικό κόμμα, και όχι ένα άθροισμα προσωπικοτήτων· ο ένας μήνας δεν ήταν αρκετός για να συμβεί αυτό.

Επίσης, η Λαϊκή Ενότητα θα έχει τον χρόνο να δει τα λάθη που έκανε, να αντιληφθεί πως χρειάζεται ένα ξεκάθαρο μήνυμα -και όχι να επαναλαμβάνει τις ανοησίες του ΣΥΡΙΖΑ που κατέρρευσαν- και να σκεφτεί ξανά την εκλογική συνεργασία σε ένα κοινό μέτωπο με άλλα κόμματα.

Είναι πολύ θετικό που η Λαϊκή Ενότητα δεν κατάφερε να μπει στη Βουλή.

Είναι πολύ σημαντικό αυτή η Βουλή να μην έχει καθόλου ελπίδα μέσα.

Να είναι μια Βουλή της απελπισίας.

Γιατί αυτό είναι αυτή η Βουλή: μια Βουλή ήττας και απελπισίας. Και προδοσίας.

Πρέπει οι πολίτες να μην παίρνουν αέρα από πουθενά. Να είναι όλα μαύρα στη Βουλή.

Αυτό θα γιγαντώσει τις αντιδράσεις των πολιτών και θα φουντώσει το κίνημα. Χωρίς μισόλογα πια.

Παρατηρώ τη λύσσα κατά της Ζωής Κωνσταντοπούλου -και μετά τις εκλογές- και βλέπω για μια ακόμα φορά το μίσος αυτού που προσκύνησε για αυτόν που δεν προσκύνησε.

Επίσης, η λύσσα κατά της Ζωής Κωνσταντοπούλου -που δεν είναι πια στην Βουλή- δείχνει και κάτι άλλο: το φόβο για τη Ζωή Κωνσταντοπούλου.

Γιατί όλοι ξέρουμε πως η Ζωή Κωνσταντοπούλου θα επιστρέψει.

Η παρουσία της Ζωής Κωνσταντοπούλου θα γίνεται όλο και πιο αισθητή δια της απουσίας της από την Βουλή.

Ο νέος πρόεδρος της Βουλής θα συγκριθεί αμέσως με την Ζωή Κωνσταντοπούλου.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο που κανείς στον ΣΥΡΙΖΑ δεν θέλει να γίνει πρόεδρος της Βουλής. Ο Δραγασάκης -που είναι παλιά πουτάνα- ήδη αρνήθηκε.

Βέβαια, κάποιος θα δεχτεί -μπορεί και ο Δραγασάκης που από κάπου θα τον κρατάνε κι αυτόν- να γίνει πρόεδρος της Βουλής, και αυτός έχει καεί ήδη.

Οι επιτροπές της Βουλής και οι φάκελοι που ήταν στα χέρια της Ζωής Κωνσταντοπούλου θα θαφτούν ξανά, όπως γινόταν επί δεκαετίες, πριν τη Ζωή Κωνσταντοπούλου.

Μαζί με τις επιτροπές και τους φακέλους θα καεί και ο νέος πρόεδρος της Βουλής.

Όσο λείπει η Ζωή Κωνσταντοπούλου, τόσο πιο παρούσα θα είναι.

Όλοι μοιάζουν να ξεχνούν κάτι: Η Ζωή Κωνσταντοπούλου γνωρίζει πια τα πάντα για τις υποθέσεις και τους φακέλους που βρίσκονται στη Βουλή.

Κακά τα ψέματα, ο Αλέξης Τσίπρας -στο διάστημα των επτά μηνών της πρώτης πρωθυπουργίας του- έπαιρνε λάμψη, αίγλη και δύναμη από τον Γιάνη Βαρουφάκη και τη Ζωή Κωνσταντοπούλου.

Τώρα ο Τσίπρας ξέμεινε με τον Δραγασάκη, τον Βούτση και τον Φίλη. Θλιβερή ομάδα για πολιτική. Καλή για ταβέρνα, ωστόσο.

Το σημαντικότερο για έναν πρωθυπουργό δεν είναι ο ίδιος αλλά η ομάδα των ανθρώπων που θα επιλέξει να έχει γύρω του.

Αυτή την ομάδα την επιλέγει ο ίδιος. Κι εκεί φαίνεται το μυαλό του.

Ο Αλέξης Τσίπρας ήθελε Φλαμπουράρηδες.

Ο Αλέξης Τσίπρας έχει καεί ήδη.

Ελπίζω η Ζωή Κωνσταντοπούλου να έχει μάθει από τα λάθη του Αλέξη Τσίπρα.

Επίσης, ελπίζω να μην εμπιστεύεται και να μην αγαπάει τόσο πολύ πια ανθρώπους σαν τον Αλέξη Τσίπρα.

Η Ζωή Κωνσταντοπούλου έρχεται.

Τι είπατε;

(Δεν έβαλα τυχαία την φωτογραφία του μεταλλαγμένου Αλέξη Τσίπρα με τη BMW και τους μπράβους. Αυτή δεν είναι εικόνα πολιτικού της Αριστεράς. Αυτή είναι η εικόνα ανθρώπου που είναι χαρούμενος που, για μια ακόμα φορά, έπιασαν τόπο τα ψέματά του και εξαπάτησε τους ψηφοφόρους και τα στελέχη του κόμματός του. Βέβαια, έχει και την αγωνία και τον φόβο ότι αυτό δεν θα συμβαίνει για πάντα. Όχι, Αλέξη, δεν θα συμβαίνει για πάντα.)

Του Pitsirikos

----------------------

[πηγή]

Guardian: Όποιος κι αν εκλεγεί, ένας Ολλανδός κοστουμαρισμένος θα διοικεί την Ελλάδα

Οι Έλληνες καλούνται στις κάλπες την Κυριακή. Όμως, όποιος κι αν είναι ο επόμενος «ένοικος» του Μεγάρου Μαξίμου, δεν θα διοικεί τη χώρα, προειδοποιεί η βρετανική εφημερίδα Guardian.

Αντί για αυτό, η συγκεκριμένη «τιμή» θα ανήκει σε έναν «κοστουμαρισμένο» Ολλανδό οικονομολόγο των Βρυξελλών, με τον τίτλο του Γενικού Διευθυντή της Υπηρεσίας Υποστήριξης Διαρθρωτικών Μεταρρυθμίσεων της Κομισιόν, γράφει η βρετανική εφημερίδα.

Πρόκειται για τον Maarten Verwey, ανώτατο αξιωματούχο του υπουργείου Οικονομικών της Ολλανδίας, ο οποίος εντάχθηκε στην Κομισιόν το 2011 και είχε το ρόλο του επικεφαλής της Κύπρου, ο οποίος έχει αντίστοιχη θέση στην taskforce της Ε.Ε για την Ελλάδα.

Οι εξουσίες του είναι άνευ προηγουμένου, αναφέρει χαρακτηριστικά ο Guardian. «Και παρότι λίγοι ψηφοφόροι στους δρόμους της Αθήνας έχουν ακούσει το όνομά του, πολλοί καταλαβαίνουν ότι το πώς θα ψηφίσουν κάνει λίγη διαφορά για το τι θα συμβεί στη συνέχεια», προσθέτει.

Ο Αλέξης Τσίπρας και ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης μάχονται για την πρωτιά στις εκλογές. Ομως, υπό τους δρακόντειους όρους του νέου προγράμματος διάσωσης της Ελλάδας, για ρευστό με αντάλλαγμα μεταρρυθμίσεις, η Αθήνα ουσιαστικά «παρέδωσε στους Ευρωπαίους δανειστές τον έλεγχο για τις οικονομικές και κοινωνικές πολιτικές».

Το μνημόνιο κατανόησης με τις λεπτομέρειες για την τριετή συμφωνία και το δάνειο των 86 δισ. ευρώ απαιτεί από την κυβέρνηση «να συμβουλεύεται και να συμφωνεί με την Κομισιόν, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για όλες τις σχετικές ενέργειες… πριν αυτές οριστικοποιηθούν και υιοθετηθούν νομοθετικά». Σε αντάλλαγμα για το δάνειο, η Ελλάδα- που πρέπει να αποπληρώσει περίπου 1,3 δισ. των δανείων της το Δεκέμβριο και άλλα 6 δισ. το 2016- έχει δεσμευθεί να αναθεωρήσει δραστικά την οικονομία της και να κάνει ριζικές αλλαγές στην Υγεία, την κοινωνική πρόνοια, τις συντάξεις και τη φορολογία, υπενθυμίζει η βρετανική εφημερίδα.

Περίπου 120 νόμοι πρέπει να περάσουν φέτος, με τις μελλοντικές δόσεις του δανείου να εξαρτώνται από ικανοποιητικές τριμηνιαίες αξιολογήσεις προόδου, τονίζει ο Guardian.

Σύμφωνα με την εφημερίδα «Αγορά», το 20μελές επιτελείο του Verwey ουσιαστικά θα συγγράψει τους νόμους για όλους τους τομείς της κυβερνητικής πολιτικής, από τη φορολογία για τις επιχειρήσεις και τα εργασιακά, μέχρι την Υγεία και το σύστημα κοινωνικής πρόνοιας, ενώ θα προετοιμάσουν ενδιάμεσες εκθέσεις κατά τη διάρκεια της αξιολόγησης της οικονομίας. Σύμφωνα με το ίδιο δημοσίευμα, ο Ολλανδός θα έχει απευθείας επικοινωνία με το γραφείο του πρωθυπουργού, έπειτα από σχετική απαίτηση του Ζαν Κλοντ Γιούνκερ.

Πριν καν το σχηματισμό της, η νέα κυβέρνηση είναι δεσμευμένη για την επίτευξη μίας σειράς σκληρών στόχων, ανάμεσά τους να διαμορφώσει το προβλεπόμενο πρωτογενές έλλειμμα από 1,5% σε 0,25% έως το τέλος του οικονομικού έτους και να φτάσει σε πρωτογενές πλεόνασμα 3,5% μεσοπρόθεσμα. Πρέπει να βελτιώσει τη φορολογική συμμόρφωση και τη διαχείριση των δημόσιων οικονομικών, όπως και να συγκεντρώσει περισσότερα χρήματα μέσω μέτρων, όπως η κατάργηση των φορολογικών ελαφρύνσεων για τους αγρότες, η αύξηση του ΦΠΑ και ο έλεγχος των προμηθειών υγείας.

Αλλαγές στο συνταξιοδοτικό αναμένεται να εξοικονομήσουν 1% του ΑΕΠ έως το 2016 και το όφελος των μεταρρυθμίσεων 0,5%. Επιπλέον, πρέπει να αναθεωρηθεί η νομοθεσία για την αγορά εργασίας, να απελευθερωθούν αγορές όπως εκείνη της ενέργειας και τα κλειστά επαγγέλματα, όπως των συμβολαιογράφων να ανοίξουν. Για να εκσυγχρονιστεί το κράτος και η δημόσια διοίκηση, πρέπει να μεταρρυθμιστεί η Δικαιοσύνη, να περικοπούν τα προνόμια των δημοσίων υπαλλήλων και να «απολιτικοποιηθεί» η γραφειοκρατία.

Οι δανειστές θα έχουν ιδιαίτερα μεγάλο λόγο στη διάσωση των ελληνικών τραπεζών, τονίζει ακόμη ο Guardian. «Παρά τις προεκλογικές δεσμεύσεις και από τα δύο κόμματα που προηγούνται πως αν εκλεγούν θα προσπαθήσουν να αμβλύνουν τις επιπτώσεις, τα μέτρα διαμορφώνουν ένα δύσκολο νομοθετικό πρόγραμμα από το οποίο ο νέος πρωθυπουργός της Ελλάδας, όποιο κι αν είναι το όνομά του, θα το βρει δύσκολο- αν όχι αδύνατο- να αποκλίνει.

----------------

[πηγή]

Συμπεράσματα προ εκλογών - Του Περικλή Κοροβέση

Κατά κανόνα τα συμπεράσματα βγαίνουν μετά τις εκλογές. Ειδικοί όλων των κατηγοριών μάς αναλύουν τα αποτελέσματα και μας δείχνουν τις μετακινήσεις των ψηφοφόρων. Ενδιαφέροντα πράγματα, δεν λέω.

Η Μεταπολίτευση ανέδειξε τρία μεγάλα κόμματα εξουσίας: τη Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ. Την πλειοψηφία τους τη στήριξαν στην ίδια δεξαμενή ψηφοφόρων. Πράγμα που σημαίνει πως αυτή η μάζα των ψηφοφόρων είναι χειραγωγήσιμη και αρκεί ο κατάλληλος «πολιτικός λόγος» σε συνδυασμό με την κατάλληλη επικοινωνία, συν τα απαραίτητα χρήματα για τις εκλογικές εκστρατείες και προβολές.

Προϋπόθεση βέβαια γι’ αυτές τις μετακινήσεις είναι η απογοήτευση που τους δημιούργησε το κόμμα τους. Αρα ο κυρίαρχος λαός με την ψήφο του επιλέγει τον πιο γοητευτικό ολιγάρχη και τον πιο χαρισματικό δημαγωγό. Οπως είναι γνωστό, καμιά προεκλογική δέσμευση δεν τηρείται. Οσο μεγαλύτερο είναι το δόλωμα τόσο μεγαλύτερο είναι και το ψάρι.

Αλλά υπάρχει και κάτι άλλο. Είναι αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι που κατεβαίνουν κατά εκατοντάδες χιλιάδες στις πλατείες. Αυτοί κατεβαίνουν στα συλλαλητήρια, οργανώνουν διαμαρτυρίες και απεργίες ή παίρνουν πρωτοβουλίες για μια σειρά από κοινωνικά ή περιβαλλοντικά προβλήματα. Και εδώ είναι σαφές πως υπάρχει μια άλλη πολιτική που δεν εκφράζεται διά αντιπροσώπου, αλλά από τους ίδιους τους συμμετέχοντες.

Και είναι αυτή η πολιτική που πολεμιέται λυσσαλέα από τους «αντιπροσώπους» του λαού με ελεεινές συκοφαντίες και άγρια αστυνομική καταστολή. Κάποιος θα θέσει εύλογα το ερώτημα τι απέδωσαν όλες αυτές οι κινητοποιήσεις από τη Μεταπολίτευση μέχρι σήμερα.

Οχι και πολλά πράγματα, είναι αλήθεια, αλλά όχι και ασήμαντα. Το ερώτημα είναι πάντα ποιος ηγείται αυτών των κινημάτων που μπορούν να μετατραπούν σε εικονική πραγματικότητα και να κάνουν την όλη ιστορία θέαμα. Π.χ. το ΚΚΕ, που κάνει συλλαλητήρια σαν θέατρο δρόμου. Ας μην ξεχνάμε πως και οι εργοδότες οργανώνουν συλλαλητήρια. Πάντως ό,τι έχει κερδίσει μέχρι σήμερα η ανθρωπότητα και είναι αυτό που ονομάζουμε δικαιώματα και πολιτισμός το οφείλουμε σε αυτό το κόμμα του «δρόμου», με δεκάδες νεκρούς και χιλιάδες διώξεις. Και εδώ ας μου επιτραπεί μια παράξενη πρωτοβουλία.

Να βγάλω τα συμπεράσματά μου για τις εκλογές πριν από τις εκλογές. Οποια και αν είναι η σύνθεση της κυβέρνησης, θα είναι μια κυβέρνηση ακριβώς όπως τη θέλουν οι Βρυξέλλες. Το κυρίαρχο μοντέλο είναι συνεργασία Σοσιαλδημοκρατών και Χριστιανοδημοκρατών, που δημιούργησαν το «εξτρεμιστικό κέντρο» για να εφαρμόσει όλες τις εντολές και επιταγές του Νεοφιλελευθερισμού.

Δηλαδή, κατάργηση όλων των κεκτημένων των εργαζομένων. Και αυτό έκαναν στο μέτρο που μπορούσαν στις ίδιες τους τις χώρες. Ας πούμε στη ζώνη Α’. Στη Β’ ζώνη, όπου περιλαμβάνονται οι PIGS (Πορτογαλία, Ιταλία, Ελλάδα και Ισπανία), καθώς και στις χώρες του πρώην Ανατολικού Μπλοκ, υπάρχει μια άλλη πολιτική. Αυτές προορίζονται για αποικίες. Η νέα αποικιοκρατία ονομάζεται Ε.Ε.

Το πείραμα άρχισε από την Ελλάδα και πέτυχε πλήρως. Ο ΣΥΡΙΖΑ ξεφτιλίστηκε διεθνώς (τις συνέπειες της αποτυχίας του ΣΥΡΙΖΑ στην Ευρωπαϊκή Αριστερά θα τις δούμε σε ένα από τα επόμενα σημειώματα), διασπάστηκε όπως ακριβώς ήθελαν οι Βρυξέλλες, βάζοντας τον Τσίπρα να υπογράψει μια συμφωνία που είναι η παράδοση της Ελλάδας ως αποικίας άνευ όρων. Και ο Τσίπρας ταπεινώθηκε και έχασε κάθε αξιοπιστία. Και αυτό σημαίνει πως η Βουλή δεν θα παίζει κανέναν ρόλο.

Ολα θα έρχονται έτοιμα προς επικύρωση. Και εδώ έχουμε μια κρίση του κοινοβουλευτισμού που ίσως έχει φτάσει πια στα όριά του. Και αυτό είναι το πιο πρόσφορο έδαφος για την άνοδο του νεοναζισμού, που πια δεν βρίσκεται προ των πυλών, αλλά εντός.

Τι θα κάνει η νέα κυβέρνηση; Τα ίδια με τις προηγούμενες, αλλά με πιο γρήγορους ρυθμούς, γιατί αυτό απαιτούν οι Βρυξέλλες, και μετά τη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ, χάνεται μια ισχυρή αντιμνημονιακή αντιπολίτευση. Αυτό θα είναι έργο μικρών κομμάτων, εφόσον κατορθώσουν και μπουν στη Βουλή. Περίπτωση Λαϊκής Ενότητας. Και εδώ έχουμε τα εξής παράδοξα της πολιτικής. Η ΛΑ.Ε., που λίγο-πολύ έχει το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, θα παλέψει για να μπει στη Βουλή, ενώ ο Τσίπρας που τα ανέτρεψε όλα και πέρασε στην όχθη των μνημονίων μπορεί να έρθει και πρώτος.

-----------------

[πηγή]

Ένα πράγμα δε θα σου συγχωρήσω Αλέξη Τσίπρα - Από την Έμμυ Χριστούλα

Επί εφτά μήνες κοιτάζαμε τον αντάρτη πάνω στο τραπέζι, όπως οι κυνηγοί του Αγγελόπουλου.

Με μια τεράστια τρύπα στο στήθος, ΄΄ όπως τον γέννησε η γαλλική επανάσταση, όπως τον γέννησε η μάνα του η Ισπανία, ένα σκοτεινό συνωμότη ΄΄.

Σαν την Αντιγόνη, που δεν ανήκε ούτε στους θνητούς, μα ούτε και στους πεθαμένους, η αριστερά επέστρεψε στο χώρο της, στο κέντρο του σκηνικού, στο κέντρο της ανθρώπινης ιστορίας, διεκδικώντας όχι μια επιτύμβια ανθοδέσμη , αλλά τη ζωτική της συνέχεια. Ήξερε η αριστερά, σοφή από τον πόνο της, ότι με ΄΄ ορισμένες λέξεις – κλειδιά θα μπορούσε να αναβιώσει ένα νέο συλλογικό όνειρο΄΄.

Η επιστροφή της τρομοκράτησε αυτούς που ήταν βέβαιοι ότι ΄΄ οι τελευταίοι ανταρτοκομμουνιστές σκοτώθηκαν ή πέρασαν στο παραπέτασμα τέλη του 49 ΄΄ και άρα η παρουσία της είναι ένα ΄΄ ιστορικό λάθος΄΄ .

Συνέβη όμως δάσκαλε και κάτι άλλο, κάτι ακατανόητο.

Ο Βιομήχανος, ο Στρατιωτικός, ο Πολιτευτής, ο Εκδότης, οι δικοί σου κυνηγοί που τρόμαξαν για την ασθμαίνουσα ιστορία που  δημιούργησαν, αντικαταστάθηκαν από εμάς τους αριστερούς που τρομάξαμε για την ιστορία που έπρεπε να υπερασπιστούμε.

Τρομάξαμε ακόμη περισσότερο την προβολή της στο μέλλον.

Σταθήκαμε πολύ μπόσικοι στο ερώτημα ΄΄ θέλουμε πραγματικά να κάνουμε αυτό που τόσα χρόνια λέμε ότι θέλουμε να κάνουμε ; ΄΄. Και αυτή η ευθύνη μας βαραίνει όλους.

Έτσι Αλέξη δεν είναι ότι δε σου συγχωρώ που αφελώς και αδιάβαστος -κυριολεκτώ– πίστεψες ότι η ισχύς του δικαίου θα κατατροπώσει την ισχύ της δύναμης.

Σε συγχωρώ, με την υποσημείωση όμως ότι επικίνδυνος δεν είναι μόνον όποιος σε ρίχνει στο λάκκο με τα φίδια, αλλά και όποιος με βεβαιότητα πιστεύει ότι ο λάκκος δεν έχει φίδια.

Δεν είναι που δε σου συγχωρώ ότι ως συνέπεια της παραπάνω επικίνδυνης αφέλειας δεν είχες κανένα σχέδιο διαπραγμάτευσης.

Σε συγχωρώ με την υποσημείωση όμως ότι θα έπρεπε να ξέρεις ότι  το ευρωπαικό διευθυντήριο είναι ΄΄ δράκος οπίσω, λέοντας εμπρός΄΄, ότι θα βρισκόσουν απροστάτευτος στις πιο  αντίξοες συνθήκες και άρα θα έπρεπε να ήσουν πανέτοιμος ακόμη και για ΄΄ λύσεις εν πτήσει΄΄ σε αχαρτογράφητες πορείες.

Δεν είναι που δε σου συγχωρώ ότι στις 3 του Ιούλη στην πλατεία Συντάγματος, μάταια  τελικά το ταχυπαλμικό μας ΟΧΙ κατέβηκε, σα μια ιδιότυπη νέκυια, στον Χριστούλα, αφού στις 6 Ιούλη ενέπαιξες  τη δυνατότητα και τη δικαιοδοσία της απόφασής μας.

Σε συγχωρώ με την υποσημείωση  όμως ότι οι νεκροί βοήθησαν τον Οδυσσέα να φτάσει στην Ιθάκη.

Δεν είναι που δε σου συγχωρώ την απελπισία που προκαλείς στον Μορέττι : ΄΄ Αλέξη πες κάτι αριστερό ρε γαμώτο!΄΄

Σε συγχωρώ με την υποσημείωση όμως ότι  η γλώσσα είναι η λειτουργία η οποία καθιστά υπαρκτό αυτό που δεν υπάρχει. Για αυτό έχει τρομακτική ισχύ, είναι δημιουργός, δημιουργεί το ον. Εκείνη η γλώσσα σε δημιούργησε Αλέξη…

Δεν είναι που δε σου συγχωρώ την πλήρη γραφειοκρατικοποίηση του κόμματος, την αποστράγγισή του από κάθε έννοια δημοκρατικής λειτουργίας.

Σε συγχωρώ με την υποσημείωση όμως ότι  σε τούτη την ασύμμετρη μάχη θα έπρεπε να γνωρίζεις την γκραμσιανή λογική : ενώνουμε, διαρθρώνουμε, προωθούμε.

Δεν είναι που δε σου συγχωρώ που ποτέ δεν έθεσες την παλιά ερώτηση ΄΄ και τώρα τι κάνουμε΄΄.

Σε συγχωρώ με την υποσημείωση όμως ότι θα έπρεπε να ξέρεις τις απαντήσεις που δίναμε παλιότερα και κυρίως να γνωρίζεις ότι οι απαντήσεις μας ήταν ανεπαρκείς.

Δεν είναι που δε σου συγχωρώ την καταρράκωση της Δημοκρατίας.

Σε συγχωρώ με την υποσημείωση όμως ότι θα έπρεπε να την αντιλαμβάνεσαι όχι ως μία απλή θεσμική υποχρέωση, αλλά ως αξία, ως οργανωτική αρχή της κοινωνίας, ως πράξη, δράση και κυρίως συμμετοχή.

Δεν είναι που δε σου συγχωρώ το φτηνό πόλεμο απέναντι σε πρόσφατους συντρόφους σου, με συμμάχους τους πάλαι ποτέ εχθρούς σου.

Σε συγχωρώ με την υποσημείωση όμως ότι ο αριστερός έναντι του ήθους της αριστεράς δεν είναι απλώς φορέας, αλλά το ηθικό υποκείμενο των δράσεών του.

Δεν είναι που δε σου συγχωρώ ότι δε  ζήτησες συγγνώμη.

Σε συγχωρώ με την υποσημείωση όμως ότι στη θεωρία της σύγκρουσης, η αυτοκριτική νοείται ΄΄ως διαρκής επανέλεγχος, ως διόρθωση, αλλά και ως αναγνώριση της πιθανότητας και της πραγματικότητας της απόκλισης ΄΄.

Δεν είναι που δε σου συγχωρώ ότι  δείλιασες, έκανες πίσω, φοβήθηκες.

Σε συγχωρώ με την υποσημείωση όμως ότι όταν τα σταθερά περιγράμματα στην τραγωδία διαλύονται, στους τραγικούς ήρωες απομένει κάτι : η αξιοπρέπεια.

Σε συγχωρώ για όλα αυτά Αλέξη. Είναι αυτό που λέει ο ποιητής δικές μου απαιτήσεις όλα αυτά από σένα, ενώ μάντευα τη μικρότητά σου.

Ίσως και τη δική μου και για αυτό στις εναπόθεσα.

Είναι όμως  κάτι πιο βαθύ που με πληγώνει.

Ξέρεις Αλέξη τους πόνους της γης για να γεννήσει ένα στάχυ;

Ξέρεις τους πόνους της αιωνιότητας για να γεννήσει ένα τραγούδι;

Κοίτα τον αντάρτη πάνω στο τραπέζι και θα καταλάβεις.

Είναι ο παππούς μας που περιπλανήθηκε κυριαρχούμενος από μια εμμονή, χωρίς θέση στον κόσμο, σε μια εξέδρα στα διεθνή ύδατα και μακριά από τον κόσμο των ζωντανών.

Είναι ο πατέρας μας που θεωρήθηκε απροσάρμοστος στη  ρητορική τους, αυτή του ήρεμου νοικοκυρεμένου ύπνου.

Είσαι τέλος εσύ, ( τι σύμπτωση Αλέξανδρο τον έλεγαν και το μικρό στο Mεγαλέξαντρο), που σκόρπισες έναν αέρα όλο οξυγόνο, μια νέα οπτική του κόσμου, που θα μπορούσες να γίνεις η ζωντανή πολιτική αρτηρία που διατρέχει το αξίωμα : από τον πόνο στη γνώση.

Αυτό δε θα σου συγχωρήσω ποτέ Αλέξη.

Έφυγαν τόσο χρόνια, μαζί με εκείνα και εκείνους που έφυγαν με τα χρόνια, διανύσαμε τόσους πόνους για να μας πεις ότι οι πυρπολήσεις των ουρανίων είναι περιττές.

Δε με πληγώνει το γκρέμισμα της φιλοσοφίας μας, αυτή ίσως εξαντλήθηκε ιστορικά, πριν την κατάρρευση του ΄΄ υπαρκτού σοσιαλισμού΄΄, τότε  στην Παρισινή Κομμούνα, που απεδείχθη μια ΄΄οντολογική χίμαιρα΄΄, μια ΄΄ ύπαρξη ενός μη υπάρχοντος ΄΄ για 72 μέρες.

Δεν με πληγώνει που δεν μπόρεσες να κάνεις – και δεν ξέρω ποιος θα μπορέσει να το κάνει-  μια φιλοσοφική τομή που γκρεμίζει την τάξη τους, που εντοπίζει το πραγματικό και εγκαθιδρύει την υπόσχεσή του.

Και δε με εκπλήσσει που. εις το όνομα της εγγυημένης ΄΄τάξης΄΄ τους, υπονόμευσες το δικαίωμα της ιστορικής έκπληξης.

Είναι αυτό το πολιτικό σου εγώ που, στις πιο χαμηλές πολιτικές θερμοκρασίες,  διαστέλλεται και καταλαμβάνει θέση θεωρίας και οδηγού δράσης μαζί : ΄΄ αφού δεν μπόρεσα εγώ, δε γίνεται αλλιώς΄΄

Αυτή είναι η παρακαταθήκη σου Αλέξη.

Αυτό το αποτύπωμα αφήνεις στο ημερολόγιο του 2015, από το οποίο ξέρεις θα μπορούσε ίσως να ξεκινήσει μια επανάσταση σε ένα κάποιο δυστοπικό μέλλον.

Κληροδοτείς μια εμπειρία που δομεί το ιστορικό περιβάλλον του αναπόδραστου, μη επιτρέποντας ούτε ένα ανεξάρτητο, ένα ελεύθερο  όνειρο, από αυτά  που σήμερα εγγράφονται στη σφαίρα της ουτοπίας για να επιδιώξουν κάποτε την ιστορική τους  επικύρωση.

Και αναλαμβάνεις εσύ πια να κουβαλήσεις στην κουβέρτα το σώμα του αντάρτη, να τον ενταφιάσεις, σπρώχνοντας με τα χέρια σου το χιόνι που βρίσκεται γύρω από το πτώμα. Το τελευταίο χιόνι πάνω στην πληγή.

Ήχος αναιδής το λαχάνιασμα της πολιτικής σου νεύρωσης.

Και  ο χώρος βρίσκει και πάλι μια λευκότητα χωρίς διακοπή…

Κι εμείς σκόρπιοι, συντετριμμένοι, και κάποιοι τρελοί, που υπάρχει μέσα τους μια σκοτεινή ελπίδα, σηκώνονται και φωνάζουν  ΄΄ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ!΄΄ μήπως και διαρρήξουν την αδιατάρακτη λευκότητα. Μαζί τους!

Έμμυ Χριστούλα

--------------------------
[πηγή]

ΧΕΣΕ ΜΑΣ ΡΕ «ΣΥΝΤΡΟΦΕ»! - Του Καρτέσιου

Υπάρχουν γιατροί που μπαίνουν για 3ήμερη εφημερία σε νοσοκομείο και δεν κλείνουν μάτι. Υπάρχουν εργάτες που χτυπάνε συνεχόμενα δωδεκάωρα στα καμίνια και τρέμει το φυλλοκάρδι τους μη γίνει η στραβή και δεν ξαναγυρίσουν σπίτι τους. Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν σκυμμένοι δουλεύοντας χαμαλίκι από το ξημέρωμα ως τη νύχτα. Οπότε χέσε μας ρε Τσίπρα με το ηρωικό σου 17ωρο διαπραγματεύσεων. Μια φορά το έκανες και θα μας το χτυπάς για ολόκληρη ζωή. Γελάνε οι αλιεργάτες στα καΐκια με την κούραση που έριξες και τους λακέδες να πηγαινοφέρνουν φουα γκρα, νεράκι Άλπεων και κρεμ μπριλέ για να μην πέσει το σάκχαρο.

Υπάρχουν μακροχρόνια άνεργοι σακατεμένοι από την κατάθλιψη, καταστηματάρχες που συλλέγουν μύγες, έμποροι που πεταλώνουν ψύλλους, απλήρωτοι επί μήνες εργαζόμενοι, δανειολήπτες έτοιμοι για την κρεμάλα που έχουν να κλείσουν μάτι από την αγωνία και το άγχος 1.865 νύχτες, 865 νύχτες, 65 νύχτες ή μόνο 2 νύχτες γιατί είναι φρέσκοι στην απόγνωση του τίποτα που φέρνουν τα μνημόνια. Οπότε χέσε μας ρε Τσίπρα με το ηρωικό σου 17ωρο διαπραγματεύσεων που έκανες μαζί με τον Τσακαλώτο. Γελάει η κούραση μαζί σου.

Τι έχεις να πεις σε όλους αυτούς ρε «σύντροφε»; Ότι κουράστηκες 17 ώρες και το καλύτερο που μπόρεσες να κάνεις είναι να φέρεις ένα ακόμη μνημόνιο; Κι ότι είσαι υπερήφανος γι’ αυτή τη συμφωνία; Αν κάτι ξεχώριζε τον Τσίπρα από τους υπόλοιπους ήταν ότι δεν διέθετε τον κυνισμό και την αλαζονεία των προηγούμενων. Να όμως που πρόλαβε κι αυτός ν’ αλλάξει στα γρήγορα. «Όποιος θέλει να πενθήσει έχει το δικαίωμα να πενθήσει. Εμείς προχωράμε μπροστά» είπε ο κ. Τσίπρας μιλώντας στην Πανελλήνια Συνδιάσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ. Ποιοι είστε εσείς που προχωράτε μπροστά ρε Τσίπρα; Και ποιοι είναι αυτοί που τους επιτρέπεις να πενθήσουν; Λίγη ντροπή ρε!

Λες κατάμουτρα σ’ έναν λαό που σε στήριξε, τον ξεγέλασες, του υποσχέθηκες λαγούς με πετραχήλια και τον φόρτωσες μ’ ένα ακόμη μνημόνιο ότι άμα θέλει να πενθήσει ας πενθήσει κι εσύ στ’ αρχίδια σου; Πώς την έχεις δει μωρέ; Πού είναι μια γαμημένη συγγνώμη σε όλο αυτό που έκανες; Λες δίχως ίχνος ντροπής «εάν ο ελληνικός λαός μάς αποδοκιμάσει, ας κυβερνήσουν όσοι κατέστρεψαν τον τόπο τα τελευταία 40 χρόνια». Ποιος λαός, ρε απίστευτε; Εσύ δεν κυβέρνησες με τις ψήφους του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ; Εσύ δεν πέρασες το Μνημόνιό σου με τις ψήφους εκείνων που κατέστρεψαν τον τόπο τα τελευταία 40 χρόνια; Αυτό σου είπε ο λαός να κάνεις; Είσαι ελάχιστος ρε γαμώτο.

Και πήρε ο επικοινωνιακός μηχανισμός της Κουμουνδούρου το άλλοθι του Ηγέτη «κανείς δεν μπορεί να χρεώσει σε μένα και στη μάχη των επτά μηνών όλα τα στραβά των προηγούμενων 40 χρονών» και το μοίρασε στους «συντρόφους» των social media ώστε να το διακινήσουν ως ύψιστο επιχείρημα: «Φταίει μια κυβέρνηση 7 μηνών και όχι αυτοί που κυβέρνησαν 40 χρόνια;».

Ηλίθιο επιχείρημα που διαλύεται πιο γρήγορα κι από πυροτέχνημα.  

Πρώτον, τι έκανε στους 7 μήνες ο Τσίπρας για να δείξει, έστω, ότι έχει την πρόθεση να ελέγξει τις ευθύνες των δραστών της κατάντιας μας τα τελευταία 40 χρόνια; Τίποτα! Όχι μόνο συνεργάστηκε μαζί τους, χαριεντίστηκε, κάθισε στο ίδιο τραπέζι, δέχτηκε τη στήριξή τους αλλά, κυρίως, τους απενεχοποίησε μπαίνοντας και ο ίδιος στο κάδρο των αρχηγών που ακολούθησαν τραγικές πολιτικές λιτότητας και εξαθλίωσης.

Δεύτερον, μήπως εννοούν οι «σύντροφοι» ότι έχουμε την υποχρέωση να περιμένουμε 40 χρόνια διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ για να αποκτήσουμε δικαίωμα να τον κρίνουμε; Αν ναι, είναι τρελοί. Θα τον κρίνουμε όποτε θέλουμε και όπως γουστάρουμε. Αυτός υποσχέθηκε να μας υπηρετήσει, δεν είμαστε εμείς οι υπηρέτες του. Βάζουμε όρους, δεν βάζει όρους. Μας πούλησε ένα πολιτικό προϊόν. Ήταν χαλασμένο, ψεύτικο, άχρηστο, το επιστρέφουμε. Αν μας βλέπει ως πελάτες εκείνος, θα τον δούμε ως γυρολόγο εμείς. Δεν κατάλαβα από πού μπορεί να αντλεί δικαίωμα ασυλίας στην κριτική του ο κάθε Τσίπρας έστω και για μία ημέρα. Χαζέψαμε εντελώς;

Τρίτον και θλιβερότερο, αν ακολουθήσουμε αυτή τη λογική σχέσης χρόνου διακυβέρνησης και αναλογίας ευθυνών τότε δεν θα πρέπει να λέμε κουβέντα για το «ΠΟΤΑΜΙ» και τον Σταύρο Θεοδωράκη. Να το βουλώσουμε. Καμία κριτική. Το 2014 ιδρύθηκε και δεν κυβέρνησε ούτε μια μέρα. Δεν έχει ευθύνες για τίποτα, σωστά; Να περιμένουμε να κυβερνήσει κι αυτός για άλλα 40 χρόνια κι ύστερα να τολμήσουμε να μιλήσουμε για εκπροσώπηση διαπλοκής, υπεράσπιση συμφερόντων των δανειστών και τα υπόλοιπα. Ή, ας πούμε, να μη μιλάμε για τη Χούντα. Πόσο είχαμε Χούντα; 7 χρόνια μόνο, χαχα, τι ωραία! Τι είναι 7 χρόνια μπροστά σε 40; Αν είχαμε Χούντα επί 40 χρόνια, βεβαίως και να την κρίναμε, αλλά μόνο με 7 δεν είναι σωστά πράγματα αυτά! Είστε εντελώς ηλίθιοι γι’ αυτό και δεν ρωτάω αν το έχετε καταλάβει ότι είστε εντελώς ηλίθιοι.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ακόμη σε φάση προθέσεων ή υποσχέσεων. Κυβέρνησε! Δεν έδωσε απλώς δείγματα πολιτικής. Δεν μας έφερε ένα ντέμο αριστερού μνημονίου για να το δοκιμάσουμε κι αν μας αρέσει να το κρατήσουμε. Πήγε και υπέγραψε ολόκληρο το Μνημόνιο που ΘΑ ΚΑΘΟΡΙΣΕΙ ΑΠΟΛΥΤΑ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΑ ΕΠΟΜΕΝΑ ΤΡΙΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ! Αυτό κρίνουμε επικοινωνιακοί καραγκιόζηδες της πλάκας. Την προηγούμενη καταστροφή μας την κρίναμε. Την απορρίψαμε. Τους εκπροσώπους της τούς σιχαθήκαμε, τους κυνηγήσαμε, μαζευτήκαμε στο Σύνταγμα και τους κράξαμε, τους φτύσαμε σε χωριά και σε πλατείες, τους καταψηφίσαμε και δώσαμε το δικαίωμα στον ΣΥΡΙΖΑ να βρει τις ποινικές ευθύνες και να τιμωρήσει τους ενόχους. Ρε γαμώτο, ούτε σε παιδί νηπιαγωγείου δε μπορώ να τα πω πιο απλά.

«Εμείς θα τηρήσουμε την συμφωνία επειδή είμαστε υποχρεωμένοι να την τηρήσουμε» είπε ο Ηγέτης στη συνέντευξή του στον ALPHA. Τριετές είναι το νέο μνημόνιο. Χαραγμένη πολιτική. Υφεσιακή. Λιτότητας. Με απολύσεις. Με λουκέτα. Με την πρώτη μείωση συντάξεων να έχει ήδη έρθει. Με ένα κάρο προαπαιτούμενα που ψηφίστηκαν ώστε να πανηγυρίσουμε την υπερήφανη επιτυχία της «Συμφωνίας» και τον ντουβρουτζά ακόμη δεν τον ξέρουμε γιατί τα κρυφά μέτρα θα έρθουν από Οκτώβριο.

Καταλάβατε τώρα τι είναι αυτό που κρίνουμε ρε slogan machines της Κουμουνδούρου; Την εξασφαλισμένη καταστροφή του μέλλοντός μας. Και όχι, δεν θα τη συμψηφίσουμε με το κατεστραμμένο παρελθόν μας για να αθωώσουμε τον Τσίπρα. Τις μαλακίες τύπου «ήταν πολύ καλό παιδί, έπεσε όλη η γειτονιά από τα σύννεφα» τις εξαντλήσαμε στον Λάκη τον Φονιά, γιατί φοβόμασταν μη βγει από τη φυλακή και μας θάψει. Τον Τσίπρα θα τον κρίνουμε ως πολιτικό που έφερε το Τρίτο Μνημόνιο και δηλώνει ότι θα το εφαρμόσει πιστά. Είτε σας αρέσει είτε όχι, δεν θα γαμήσουμε την πραγματικότητα για να βολέψουμε τις μαλακίες σας.

---------------------

[πηγή]

«ΕΓΩ, ΕΓΩ ΚΑΙ ΕΓΩ ΚΙ ΕΠΙΣΗΣ ΕΓΩ»… - Του ΝΙΚΟΥ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΥ*

Υπάρχουν στιγμές που παρακολουθώντας την πολιτική επικαιρότητα μένεις άφωνος. Τέτοια στιγμή είναι όταν βρίσκεσαι αντιμέτωπος με συμπεριφορές θηριώδους επίθεσης εναντίον της νοημοσύνης σου. 

Τέτοια ήταν η επίθεση, στο πλαίσιο ενός ρεσιτάλ εγωπάθειας, που εξαπέλυσε εναντίον του ελληνικού λαού ο κύριος εγώ Τσίπρας στην πρώτη του προεκλογική τηλεοπτική συνέντευξη (στον «Άλφα» και την κυρία Παπαϊωάννου). 

Η συνέντευξη του κυρίου εγώ Τσίπρα αποτελεί χαρακτηριστικό προανάκρουσμα του μεγέθους της δημαγωγίας και του πολιτικού ψεύδους με το οποίο θα πορευτεί ο κύριος εγώ πρωθυπουργός μέχρι τις κάλπες. 

Οι δηλώσεις του, οι τοποθετήσεις του, το ύφος του, οι δοκησισοφίες του θα πρέπει να διδάσκονται σε όλα τα κολέγια του μικρομακιαβελισμού. 

Θα έπρεπε να περιέχονται στην διδακτέα ύλη όλων των φαρισαϊκών κατηχητικών για το πώς το μαύρο βαφτίζεται άσπρο.

Οι σχολές που φιλοδοξούν να προικίσουν την πολιτική ζωή με ανδρείκελα που δεν θα κοκκινίζουν όταν ευλογούν το κρέας για ψάρι θα μπορούσαν να ζητήσουν από τον κύριο εγώ Τσίπρα την άδεια να εντάξουν την συνέντευξή του στο πρόγραμμά τους – και μάλιστα σε επίπεδο διδακτορικού – σε συνδυασμό, φυσικά, με τα όσα έλεγε πριν γίνει πρωθυπουργός.
 

Ας πάρουμε μια γεύση από τα «επιχειρήματα» με τα οποία ζητάει την ψήφο του λαού ο κύριος εγώ Τσίπρας: 

Δήλωση 1^η: «Μνημόνιο από Μνημόνιο έχει διαφορά».

 

Αλήθεια, με ποιο μέτρο θα έπρεπε να μετρήσουμε την απόσταση που χωρίζει αυτή τη δήλωση του στυλ «εδώ τα καλά Μνημόνια» από εκείνες τις παλιότερες περί «κατάργησης σε ένα νόμο με ένα άρθρο» των Μνημονίων; Θα ήταν κακή ιδέα να χρησιμοποιούσαμε σαν μονάδα μέτρησης την τσίπα;

 

Δήλωση 2^η: «Επειδή κάθε δανειακή σύμβαση με τους εταίρους περιλαμβάνει τον όρο Μνημόνιο δεν σημαίνει ότι όλα τα Μνημόνια είναι ίδια».

 

Παρεμφερής με την προηγούμενη αυτή η τοποθέτηση, μόνο κάπως πιο τεχνοκρατική. Βλέπετε το πρόβλημα με το Μνημόνιο Τσίπρα δεν βρίσκεται στην ουσία του, αλλά στο γεγονός ότι οι εταίροι δεν του έκαναν τη χάρη να του δώσουν κάποιο από τα παρατσούκλια που διακινούσε ο κύριος εγώ Τσίπρας προμνημονιακά: «Έντιμος συμβιβασμός», «επώδυνη συμφωνία» κλπ. 

Δήλωση 3^η: «Αν συγκρίνουμε το πρώτο μνημόνιο, το δεύτερο μνημόνιο, την πρόταση Γιούνκερ με αυτό που έχουμε τελικά, θα δούμε ότι οι αριθμοί και μόνο δείχνουν τη διαφορά».

 

Στις εκλογές του Γενάρη η προεκλογική αφίσα του ΣΥΡΙΖΑ που δέσποζε ανά την Ελλάδα ήταν εκείνη με το σύνθημα «Ποτέ ξανά Μνημόνια». Η νέα του αφίσα πια θα είναι; «Εδώ το τρίτο, το καλύτερο»;

 

Δήλωση 4^η: «Νοιώθω δικαιωμένος και περήφανος για την επιλογή μου διότι συνιστά στάση ευθύνης».

 

Αντί άλλου σχολίου, εδώ θα υπενθυμίσουμε όσα έλεγε ο κύριος εγώ Τσίπρας όταν ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης (29/11/2014) περιέγραψε την«άτακτη υποχώρηση», την «αυτογελοιοποίηση» και την «παράδοση» των Σαμαρά - Βενιζέλου. Η αυτογελοιοποίηση των Σαμαρά –Βενιζέλου, έλεγε ο κύριος εγώ Τσίπρας «αμέσως μετά (σσ: τα Μνημόνια) βαφτίζεται στάση ευθύνης.Θυσία για να σωθεί η χώρα. Με τον ίδιο πάντα δραματικό και εντυπωσιακό τρόπο. Αποδεχόμενοι κι άλλα σκληρά μέτρα σε μια κοινωνία γονατισμένη, σε μια χώρα και οικονομία λεηλατημένη, σε ένα λαό εξευτελισμένο από τη συνεχή κοροϊδία, από το ψέμα, τις πλαστές υποσχέσεις που κάθε λίγο του προσφέρουν αυτοί που οδήγησαν τη χώρα στην καταστροφή και τώρα θέλουν άλλη μια φορά να παριστάνουν τους διασώστες». Αξεπέραστη δεν είναι η περιγραφή που κάνει ο κ.Τσίπρας για τον κύριο εγώ Τσίπρα; 

Δήλωση 5^η: «Έκανα ένα συμβιβασμό, αλλά ο Τσίπρας δεν συμβιβάστηκε, δεν παραδόθηκε».

 

Θαυμάσια τοποθέτηση. Προτείνουμε στον μη συμβιβασμένο και μη παραδομένο κύριο εγώ Τσίπρα, στην επόμενη συνέντευξη, να προσθέσει και τα εξής: 

α) «Είπα ένα ψέμα, αλλά δεν είμαι ψεύτης»,

β) «Έφερα Μνημόνιο, αλλά δεν είμαι μνημονιακός»,

γ) «Έκανα τα ανάποδα απ’ όσα υποσχέθηκα, αλλά δεν είμαι κωλοτούμπας»… 

 

Δήλωση 6^η: «Δεν υπερασπίζομαι το Μνημόνιο, αλλά θα το εφαρμόσω (…). Θα το εφαρμόσουμε ψάχνοντας τον τρόπο του απεγκλωβισμού από τα Μνημόνια (…). Το Μνημόνιο είναι η λάθος συνταγή, αλλά δεν μπορούσε να γίνει αλλιώς». 

Σχόλιο πρώτο: Καμία αμφιβολία δεν έχουμε ότι θα το εφαρμόσει. Πιστά και απαρέγκλιτα. 

Σχόλιο δεύτερο: Τα εξοργιστικά παραμύθια ότι ψηφίζουμε Μνημόνια για να…«απεγκλωβιστούμε» από αυτά, είναι παλιά. Είναι γνωστά από τότε που ο «απεγκλωβισμός» λεγόταν… «απαγκίστρωση». Βέβαια, την αστειότητα ότι ψηφίζουν και εφαρμόζουν Μνημόνια για να μας… «απαγκιστρώσουν» από αυτά, τότε, δεν τα έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ. Η ΔΗΜΑΡ τα έλεγε… 

Σχόλιο τρίτο: Ότι το Μνημόνιο είναι η «λάθος συνταγή» το ξέρουμε. Το έλεγε και ο Σαμαράς και μάλιστα το έλεγε στις 12 Φεβρουαρίου 2012, όταν δηλαδή ψήφιζε το δεύτερο Μνημόνιο. Αυτά έλεγε και ο κ.Σαμαράς: «Δεν αλλάξαμε στάσηή άποψη για το μνημόνιο, εξακολουθούμε να πιστεύουμε ότι αποτελείλανθασμένη συνταγή(…)», δήλωνε ο Σαμαράς στη Βουλή την ίδια νύχτα που υπερψήφισε το δεύτερο Μνημόνιο. Ό,τι δήλωνε και έλεγε ο Σαμαράς, σήμερα το επαναλαμβάνει και ο κύριος εγώ Τσίπρας. Λογικό. Πώς να ανανεώσεις την γκαρνταρόμπα των «επιχειρημάτων» όταν επιχειρείς να ντύσεις το ίδιο άθλιο και γυμνό κουφάρι; 

Δήλωση 7^η: «Ο Βαρουφάκης έχει πει τόσα πολλά και έχει κάνει τόσες μεταστροφές, που (…)».

 

Δεν θα κάνουμε κανένα σχόλιο για τον τρόπο με τον οποίο ο κύριος εγώ Τσίπρας μιλά, πλέον, για τους μέχρι χτες στενούς συνεργάτες του. Θυμίζουμε, μόνο, πως όταν ο Βαρουφάκης εκθείαζε ως καλό το 70% του Μνημονίου ο κύριος εγώ Τσίπρας δεν είχε διατυπώσει κάποια ένσταση για τα λεγόμενά του. Παραδεχόμαστε, πάντως, ότι για κάποιον σαν τον κύριο εγώ Τσίπρα, που έφερε το δικό του και κατά 100% «καλό Μνημόνιο», το να μη μιλάει για το «70% καλό Μνημόνιο» του Βαρουφάκη, ήταν φρόνιμο… 

Δήλωση 8^η: «Η εναλλακτική αυτής της συμφωνίας (σσ: του Μνημονίου) είναι η οικονομική καταστροφή».

 

Μνημόνιο ή καταστροφή, λοιπόν… Και τι «δικαίωση» για τον Βενιζέλο, τον Παπαδήμο, τον Σαμαρά, τον Πάγκαλο, τον Στουρνάρα, τον Χαρδούβελη, ε;… 

Δήλωση 9^η: «Ο ελληνικός λαός ήθελε συμφωνία, αλλά δεν ήθελε επιτροπεία, δεν ήθελε εξευτελισμό, δεν ήθελε υποταγή (…)».

 

Και όλα αυτά, ισχυρίστηκε ο κύριος εγώ Τσίπρας, τα… εξασφάλισε. Αλλά στη συμφωνία που έκανε ο κύριος εγώ Τσίπρας, σε κάθε σελίδα της, πολλές φορές δυο και τρεις φορές στην ίδια σελίδα, επαναλαμβάνονται μονότονα τα εξής:

-       «Η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να δεσμευτεί επίσημα ότι θα ενισχύσει τις προτάσεις της σε ένα σύνολο τομέων που έχουν προσδιοριστεί από τους Θεσμούς (…)»,

-       «το ταμείο (σσ: το λεγόμενο υπερΤΑΥΠΕΔ του ξεπουλήματος) θα διοικείται από τις ελληνικές αρχές υπό την εποπτεία των αρμόδιων ευρωπαϊκών Θεσμών»,

-       «η κυβέρνηση πρέπει να συσκέπτεται και να συμφωνεί με τους Θεσμούς για όλα τα σχέδια νόμου»,

-       «η κυβέρνηση πρέπει σε συμφωνία με τους Θεσμούς» κλπ, κλπ. Αλήθεια, αυτός ο εξευτελισμός, αυτή η επιτροπεία, αυτή η υποταγή, στην νέα γλώσσα, στη μνημονιακή γλώσσα του κυρίου εγώ Τσίπρα, πώς λέγονται; 

Αλήθεια, αυτός ο εξευτελισμός, αυτή η επιτροπεία, αυτή η υποταγή, στη νέα γλώσσα, στη μνημονιακή γλώσσα του κυρίου εγώ Τσίπρα, πώς λέγονται; 

Δήλωση 10^η: «Το «Όχι» σε μια κακή συμφωνία το έκανα «Ναι» σε μια συμφωνία που έχει προβλήματα αλλά δίνει προοπτική (…). Το δημοψήφισμα ήταν μια μεγάλη ιστορική στιγμή ανάτασης του ελληνικού λαού. (…). Πολλές φορές τα «όχι» στην ιστορία έχουν οδηγήσει σε εξελίξεις υπαναχώρησης, αλλά μένουνε στην ιστορία. Το ΟΧΙ του ’40 ακολούθησε μια 4χρονη Κατοχή, αλλά έμεινε στην ιστορία αυτό το Όχι. Έτσι κι αυτό το «όχι» θα μείνει στην ιστορία (…)».

 

Εδώ πια η ιστορική ακροβασία συναγωνίζεται την πολιτική τυμβωρυχία.Εδώ πια ο «αριστερός» πολιτικός αμοραλισμός ενώνεται σε σάρκα μία με την επιθετική πολιτική ξιπασιά. Την πολιτική ξιπασιά που προσπαθεί να σερφάρει πάνω στα κλέη των άλλων, να κουρσέψει δάφνες από αγώνες άλλων, να κρυφτεί πίσω από διδάγματα που αυτή η ξιπασιά και τα έχει ξεπουλήσει και προσπαθεί να τα κοντύνει στα μέτρα της.

• Αλήθεια, τι μας υπόσχεται ο κύριος εγώ Τσίπρας μετά το «όχι» του λαού που αυτός το έκανε «ναι»: Μας υπόσχεται 4χρονη κατοχή;…
  
• Πώς μπορεί να μιλά για το Όχι του ’40, το οποίο το ακολούθησε μια 4χρονη εποποιία Αντίστασης, εκείνος που πήρε το «όχι» του δημοψηφίσματος για να το κάνει «ναι», ένα «ναι» επαίσχυντης συνθηκολόγησης σε  ένα Μνημόνιο που οι συνέπειές του ξεπερνούν τις τρεις δεκαετίες;
  
• Αλήθεια, φανταζόμαστε τι ιστορικός βιασμός θα ήταν, εκείνοι που μετά Όχι του λαού το ’40 είπαν «περάστε» στις Μέρκελ της εποχής, να κρύβονται πίσω από το Όχι που είχαν προδώσει και να παριστάνουν τους συνεχιστές του Όχι που όμως εκείνοι το είχαν κάνει «μάλιστα», «γιαβόλ» και «γιές»!
  

Τι ιστορικοί παραλληλισμοί! Τι πολιτικάντικο τσαλαβούτημα στην Ιστορία! Τι φτηνή δημαγωγία! 

Με μια κουβέντα: Τι πολιτικό θράσος! Αντάξιο και καταδεικτικό, προφανώς, κάποιου που πήρε το 62% του «Όχι» του λαού για να το κάνει μέσα σε 48 ώρες 100% «Ναι». Για να το κάνει 100% Μνημόνιο. Για να το κάνει 100% αναξιοπιστία. Και για να ξεδιπλώνει πάνω σε αυτό το «Όχι» (τι «αριστερό» θράσος!) το 100% της πολιτικής του εξαπάτησης. 

----------------------

*Δημοσιεύτηκε στο enikos.gr την Παρασκευή 28 Αυγούστου 2015