Εν βρασμώ - του Δημήτρη Καραμάνη

40 χρόνια βρίσκατε τον τρόπο. Είτε δια της συναίνεσης, είτε δια της ανοχής, είτε δια της επιβολής. Μας βάζατε από κάτω γιατί ήμασταν αδύναμοι και εσείς ξέρατε τα κόλπα. Κάναμε και εμείς τα δικά μας λάθη. Παλιότερα τρώγαμε την παπάτζα της εθνικής συμφιλίωσης, δανειζόμασταν το πλάνο σας για την ανάπτυξη που όμως το λέγαμε ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων για να μη σας μοιάζουμε και όταν σε μερικές στιγμές προσπαθούσαμε να γίνουμε επικίνδυνοι, ξέρατε τα κόλπα να μας περιορίσετε στη γωνιά μας.

Εμείς είχαμε τα δικά μας. Λέγαμε πολλά για το λαό, αλλά τον θεωρούσαμε κάπως ξένο, έξω από μας. Σας χαρίσαμε για χρόνια το δικαίωμα να μιλάτε εσείς εξ ονόματος του. Δικαίως το κάνατε. 8 στους 10 σας ψήφιζαν όταν έπρεπε. Εμείς είχαμε συνάψει μια σιωπηρή ειρήνη με το τέρας που το νομίζαμε ανίκητο. Εσάς.

Όλους εσάς που η κρίση σας παρουσιάστηκε ως ευκαιρία να πειραματιστείτε. Να βγάλετε ακόμα περισσότερα φράγκα, να φτιάξετε μια ακόμα πιο βαθιά άβυσσο ανάμεσα στους πλούσιους και τους φτωχούς. Το κάνατε με εμπιστοσύνη στις δυνάμεις σας. Γνωρίζατε ότι θα είχατε ορισμένες ελεγχόμενες απώλειες, μα ποτέ δεν πιστέψατε ότι θα είχατε αντίπαλο. Αριστερά, λαός, κίνημα. Σκυλί που γαυγίζει δεν δαγκώνει. Έλα όμως που άρχισε να δαγκώνει.

Φτάσαμε στο 2015. Η «αριστερή παρένθεση» άντε να κρατήσει κανένα εξάμηνο. Μετά θα κλείσει, σκεφτήκατε. Θα φορτώσετε στην πλάτη της όσα κάνατε εσείς και η ζωή συνεχίζεται. Η στιγμή ήρθε. 40 χρόνια κουμάντο, έπρεπε να ξεδιπλωθούν στη στρατηγική μιας εβδομάδας. Κυριακή ψηφίζουμε Δευτέρα φεύγουν, γράφατε από δω και από κει. Κατεβάσατε όλα σας τα όπλα, νέα και παλιά, γυαλισμένα και σκουριασμένα απέναντι σε έναν αντίπαλο άπειρο, λίγο αυθάδη αλλά και ζαλισμένο, έτοιμο να κατασπαραχθεί. Η μάχη αυτή δεν είχε κανόνες, σεβασμό, εγκράτεια. Άλλωστε ποιοί είστε εσείς να παίξετε με κανόνες; Πότε παίξατε έτσι για να το κάνετε και τώρα;

Η μέρα της κρίσης ήρθε. Δεν είδατε τα σημάδια. Πέσατε θύματα της αφήγησης που είχατε φτιάξει εσείς για την κατάσταση στη χώρα. Είδατε τα ΑΤΜ αλλά δεν είδατε την ψυχραιμία του κόσμου στις ουρές. Διακινούσατε ειδήσεις στον ηλεκτρονικό τύπο αλλά δε βλέπατε το κράξιμο του κόσμου στα σχόλια. Κάνατε συγκεντρώσεις μεταξύ σας, αλλά δε βλέπατε τι συμβαίνει στα 500 μέτρα από το Καλλιμάρμαρο. Ακούγατε το Γιούνκερ, το Σόιμπλε, τη Μέρκελ, τον Ντάισελμπλουμ αλλά δεν ακούγατε τα μπινελίκια κάθε φορά που οι φάτσες τους έμπαιναν στα σπίτια των φτωχών. Κοιμηθήκατε ήσυχοι όταν οι εργαζόμενοι σας υπέμεναν στωικά και αθόρυβα τις απειλές και τους εκβιασμούς σας, ξεχάσατε όμως ότι στο Σύνταγμα και στην κάλπη δεν θα σας είχαν μαζί τους να τους κυνηγάτε. Πιστέψατε ότι θα τσιμπήσετε τους νέους γιατί είχατε στη βιτρίνα το ελληνικό star system της οθόνης και της πίστας αλλά δεν σας πέρασε από το μυαλό ότι όσο αδειάζουν οι πίστες, γεμίζουν οι συναυλιακοί χώροι, ούτε κανείς σας είπε ότι αντί για καραγκιόζηδες σαν τον Σεφερλή εμείς έχουμε το Luben, το Κουλούρι και τα ρέστα, για να γουστάρουμε. Είχατε σίγουρη την επικράτηση σας γιατί στην τελική, θα μας κύκλωνε ο φόβος της δραχμής, της απομόνωσης, της καταστροφής. Δεν πήρατε ποτέ στα σοβαρά ότι εμείς το φόβο τον έχουμε γραμμένο εκεί που δεν πιάνει μελάνι.

Χάσατε. Χάσατε γιατί είστε ένα τσούρμο από πουλημένα τομάρια, φαντασμένους, γκάνγκστερ, γιάπηδες, σκοταδιστές και πολιτικά ζόμπι, που πιστεύουν ότι μπορούν να πουλάνε και να αγοράζουν ένα λαό κατά το δοκούν. Χάσατε γιατί οι φτωχοί είναι ασύμμετρη απειλή για τον πλούτο που ζει στη γυάλα και έχει μάθει να τους βλέπει όλους σαν υπηκόους. Χάσατε γιατί πιστέψατε ότι «το χρήμα πάνω από τη δημοκρατία και την αξιοπρέπεια», είναι μια αρχή που ισχύει τόσο στην Εκάλη όσο και στο Καματερό.

Χάσατε και τώρα ετοιμάζεστε άλλοι να φάτε τις σάρκες σας, άλλοι να γλείψετε το χέρι που έγραψε το 62-38. Κάντε μας τη χάρη και απλά σωπάστε. Αφήστε μας για λίγο να χορέψουμε πάνω στα συντρίμμια της Ελλάδας που σας έθρεψε. Εμείς θα χτίσουμε το νέο κόσμο με τον πόνο μας, με τα ζόρια μας, αλλά με άλλα υλικά. Δεν έχει σημασία να σας μιλήσουμε γι’ αυτά. Δεν θα καταλάβετε ποτέ. Απλά σωπάστε και ακούστε τον ήχο των ηττημένων που γύρισαν για να τα πάρουν όλα πίσω.

του Δημήτρη Καραμάνη

-------------

[πηγή]

Είναι χεσμένοι, φίλε…

Πέντε χρόνια πόνταραν στον φόβο. Και κέρδιζαν. Κέρδιζαν ολοένα και περισσότερα. Ο κόσμος πήδαγε από τα μπαλκόνια, πέθαινε στο κρύο, τα παιδιά λιποθυμούσαν στα σχολεία από την πείνα, μανάδες τα άφηναν για λίγο, για περισσότερο ή για πάντα στους παιδικούς σταθμούς, παππούδες και γιαγιάδες ζούσαν χωρίς ρεύμα, χωρίς φαγητό, χωρίς νερό, χωρίς ελπίδα… Οι νέοι έφευγαν μετανάστες. Αυτοί όμως κέρδιζαν… Κέρδιζαν…

Από την ώρα που ανακοινώθηκε το δημοψήφισμα, άφησαν το φόβο. Δεν αρκούσε πια. Το κατάλαβαν στις εκλογές του Γενάρη. Έπρεπε να χοντρύνουν το παιχνίδι. Και τη θέση του φόβου πήρε η τρομοκρατία… Ήλπιζαν ότι θα ξανακερδίσουν. Πόνταραν ότι ο Έλληνας θα τρομοκρατηθεί, βλέποντας τις τράπεζες κλειστές, τις ουρές στα ΑΤΜ, στα σούπερ μάρκετ, στα βενζινάδικα. Ξέχασαν κάτι. Τον βρεγμένο που δεν φοβάται τη βροχή. Ούτε την καταιγίδα… Ο χαμένος τα παίρνει όλα. Μπούμερανγκ, φίλε. Τους γύρισε μπούμερανγκ. Αντί να τρομοκρατήσουν, τρομοκρατήθηκαν. Και το πέτυχες εσύ!

Είναι χεσμένοι…

Γι’ αυτό παρήγγειλαν στημένες δημοσκοπήσεις.

Γι’ αυτό έσπρωξαν τον παππού που δεν είπε το ποίημα.

Γι’ αυτό οι… διάλογοι είναι πέντε εναντίον ενός.

Γι’ αυτό από το συλλαλητήριο στο Σύνταγμα έδειξαν μόνο τα «επεισόδια».

Γι’ αυτό έβαλαν τον Σάκη του… Άξιον Εστί να κάνει διάγγελμα.

Γι’ αυτό κόβουν και ράβουν τις δηλώσεις του Βαρουφάκη και του Τσακαλώτου.

Γι’ αυτό δουλεύουν τριπλοβάρδιες η Όλγα, ο Νίκος, η Σία, ο Μπάμπης…

Γι’ αυτό ο Γρηγοριάδης θα… σκοτωθεί στο επόμενο επεισόδιο της «Δικαίωσης».

Γι’ αυτό βάζουν τους ξένους να γράφουν για κούρεμα, ξύρισμα, χτένισμα.

Γι’ αυτό έχουν αναστήσει «πεθαμένους» που κάνουν δηλώσεις, για να πείσουν τον κόσμο να σκύψει το κεφάλι.

Γι’ αυτό δεν βλέπετε πουθενά τις διαδηλώσεις υπέρ της Ελλάδας σε όλα τα μέρη της Ευρώπης.

Γι’ αυτό ο Μάλαμας και ο Αλκίνοος δεν ακούγονται στα ραδιόφωνα.

Γι’ αυτό μέχρι να δύσει ο ήλιος την Κυριακή και να κλείσουν οι κάλπες θα βλέπεις στην TV κάτι άλλο από αυτό που πραγματικά ζεις…

Γιατί είναι χεσμένοι φίλε… Και αυτό το κατάφερες εσύ. Ο άνεργος, ο άστεγος, ο χαμένος… Εσύ που δεν είχες μπάρμπα στην Κορώνη. Που ξέρεις τι σημαίνει ουρά αλλά στο συσσίτιο και όχι στο ΑΤΜ. Που δεν έχεις ούτε 50 ευρώ να βγάλεις. Που τα βγάζεις πέρα με 50 ευρώ το μήνα… Όσα δηλαδή δεν αντέχει να περιμένει για να βγάλει ο διπλανός σου από το ΑΤΜ…

Αυτός ο φόβος φίλε, όλων αυτών, ήταν δικός σου. Κατάδικος σου. Τους τον έστειλες να τους κάνει συντροφιά για μια εβδομάδα μπας και καταλάβουν τι περνάς εσύ κάθε βράδυ, τι περνάς όταν δεν έχεις να πάρεις ένα γάλα στο παιδί σου, τι περνάς όταν σου κόβουν το ρεύμα. Για 50 ευρώ… Αυτά που δεν τους φτάνουν για να περάσουν τη μέρα…

Σε ευχαριστώ φίλε… Σε ευχαριστώ που αντέχεις. Σε ευχαριστώ που τους φόβισες… Σε ευχαριστώ που μου επέτρεψες να σταθώ πλάι σου στο Σύνταγμα... Σε ευχαριστώ για όλα… Και θα στο ανταποδώσω. Όπως μπορώ, με κάθε τρόπο… Λόγω Τιμής.

Νίκος Συρίγος

-------------------

[πηγή]

Τρώγεται η αξιοπρέπεια; - Του Κώστα Κάππα

Ακούω συχνά (και μάλιστα και από ευαίσθητα και αγαπημένα χείλη που με εξέπληξαν) το (απαξιωτικό) ερώτημα “Τρώγεται η αξιοπρέπεια;”. Σκέφθηκα να απαντήσω με το μελάνι της καρδιάς, για την Ιστορία που γράφεται μόνο με αξιοπρέπεια και για το ψωμί που δεν καταπίνεται χωρίς αυτήν. Δεν ξέρω αν θα τους πείσω. Από την στιγμή και μόνο που θέτουν το ερώτημα, η παραπάνω προσέγγιση από εμένα είναι εντελώς άσκοπη. Ας πάμε λοιπόν στον “ρεαλισμό” και ας δοκιμάσουμε εάν τρώγεται η αξιοπρέπεια, πόσες θερμίδες έχει και πως είναι η γεύση της.

Κατ’ αρχήν, ας ξεκαθαρίσουμε μια και καλή τα ψευτοδιλλήματα, “Ναι ή Όχι στις προτάσεις των δανειστών;”, “Ευρώ ή Δραχμή;”, “Μέσα ή Έξω από την Ευρώπη;”! Να γίνει κατανοητό ότι δεν πρόκειται για μάχη μεταξύ των κακών (καλών) ευρωπαίων γενικά και αόριστα και των καλών (κακών) Ελλήνων. Αυτή την στιγμή ΜΑΙΝΕΤΑΙ ένας ταξικός πόλεμος. Πρέπει να εθελοτυφλεί κάποιος και να μην έχει δει την λύσσα των “θεσμών”, δανειστών, κεφαλαιοκρατών, πολιτικών εκπροσώπων τους, τραπεζών κ.λ.π. ενάντια σε ότι αφορά στον ελληνικό λαό και αρχίζει από δέλτα: δημοκρατία, δικαιοσύνη, διάλογος, διαβούλευση, διαλλακτικότητα, διάσωση, δουλειά, δανειοδότηση, δαπάνες, δεκτικότητα, δομές, δικαιοδοσία, δεοντολογία, διαχείριση, διαφάνεια, δημιουργία, δημοσιογραφία, διαγραφή, διαδικασίες, διακανονισμός, διεθνισμός, δικαιοκρισία, δικαιώματα, κ.λ.π., κ.λ.π.

Για να δούμε πόσο αποτελεσματικό όπλο είναι η αξιοπρέπεια μπροστά στην καταιγίδα των μέτρων, στον εργασιακό μεσαίωνα και στην διασφάλιση τροφής.

Εάν δεν υπάρχει αξιοπρέπεια (θεωρηθεί άχρηστο όπλο, ακόμη και εμπόδιο στην επιβίωση):

Το χρέος θα είναι πάντα εκεί, εκφοβιστικό, εκβιαστικό, δαμόκλειος σπάθη για όποια πλειοψηφία κοινοβουλευτική αποφασίσεις οποτεδήποτε στο μέλλον, αλλά δεν τους αρέσει. Παίρνεις ότι μισθό ή σύνταξη σου δώσουν (τα πλάνα τους είναι για 300 – 400 ευρώ, “για να είμαστε ανταγωνιστικοί με τις όμορες χώρες” όπως αποφάσισαν και δήλωσαν για εμάς, εννοώντας την Βουλγαρία). Δεν απεργείς, υπάρχει εφεδρεία ανέργων. Δεν αντιμιλάς γιατί δεν ξεχνάς τις εκδικητικές παραπομπές σε δίκη των εκπαιδευτικών. Αποδέχεσαι το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου. Δεν παντρεύεσαι και δεν κάνεις παιδιά για να μην αυξηθούν τα στόματα που χρειάζεται να θρέψεις. Δεν πίνεις, δεν καπνίζεις, δεν διασκεδάζεις, δεν κάνεις τουρισμό. Δεν αρρωσταίνεις. Απλά δεν αρρωσταίνεις! Είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα επιζήσεις. Με 1000 – 1500 θερμίδες. Θα σε κρατάνε ζωντανό και σε έξαψη δίπλα στο ακουστικό αναμένοντας το πολυπόθητο τηλεφώνημα σε ανύποπτο χρόνο, για κάποιες ώρες δουλειά την εβδομάδα (τα λεγόμενα “Συμβόλαια Μηδενικών Ωρών Εργασίας – Zero Hour Contract", ιδέ  Αγγλία).

Πως η αξιοπρέπεια γίνεται το υπέρτατο όπλο μάχης:

Το κλειδί από την γέννηση μέχρι τον θάνατο είναι η αυτοεκτίμηση η οποία κερδίζεται, υποχρεώνει τον άλλο να σε σεβαστεί και τελικά οδηγεί στην αξιοπρέπεια. Σέβεσαι την αποστολή σου, όποια και εάν είναι αυτή. Εάν σκουπίζεις δρόμους, ο δρόμος αστράφτει, την Ιατρική  και την Δικηγορία τις βλέπεις ως λειτούργημα και όχι ως μέσον πλουτισμού και πάει λέγοντας. Εδώ είναι και το κλειδί της αλληλεξάρτησης του τρίπτυχου “προσφορά εργατικής δύναμης – απολαβές – αξιοπρέπεια”. Όταν επενδύεις τεράστιο κόπο για να είσαι συνεπής στις υποχρεώσεις σου, είτε πριν την ανάληψη της εργασίας, σπουδάζοντας σε βάθος, είτε δουλεύοντας σκληρά, δεν σου περνάει από το μυαλό, ούτε για πλάκα, να ξεπουλήσεις το προϊόν του μόχθου σου για πενταροδεκάρες!

Η αξιοπρέπεια, ατομική, ομαδική, ταξική και κοινωνική, είναι ανατροφοδοτούμενη κινητήρια δύναμη. Πλούσιος από γνώση, κοινωνική συνείδηση γραμμένη με τατουάζ στον εγκέφαλό σου και εργατική υπερηφάνεια για την καθημερινή προσφορά σου στους συνανθρώπους σου, αρνείσαι να δουλέψεις για 3 ευρώ την ώρα, αρνείσαι να γίνεις απεργοσπάστης και ρουφιάνος, αρνείσαι την βία της εξουσίας και του φασισμού, απαιτείς μέτρα ασφαλείας στα κάτεργα των υπεργολάβων της βιομηχανίας και στα αμπάρια των πλοίων. Απαιτείς φτηνά φάρμακα, καλά σχολεία, πουλάς ελεύθερα τα πορτοκάλια σου στους Ρώσους και δεν σαμποτάρεις την δική τους οικονομία. Αρχίζεις επιτέλους να παράγεις… κάτι που σου απαγορεύουν έως τώρα (εκτός των rooms to let και αυτά με απαγορευτικό ΦΠΑ!).

Το ίδιο κάνει και ο διπλανός σου αλλά και ο συνάδελφός σου στην άλλη άκρη της χώρας. Κλειδί του συντονισμού; Η λαχτάρα της αναρρίχησης στα ανώτερα δυνατά επίπεδα μόρφωσης, εκπαίδευσης, εργατικότητας, συνέπειας λόγων και έργων, αλληλεγγύης και αγωνιστικότητας ώστε να μετατρέπεται ακόμη και η αγγαρεία σε λειτούργημα. Οι μικρές και μεγάλες νίκες, οι νέες απολαβές, τα νέα καθήκοντα, οι νέες σχέσεις των ανθρώπων, σιγουρεύουν όλο και περισσότερο μία ατέρμονη πορεία προς τα εμπρός. Είναι σαν το ποτάμι. 

Όσο ψηλώνει η αξιοπρέπεια τόσο ο καθρέφτης γίνεται πιο μαγικός. Τούφες άσπρο μαλλί πέφτουν, τα δύο μπροστινά πόδια σηκώνονται και από το στόμα αρχίζουν να βγαίνουν λέξεις και όχι μπεεε. Αυτό που βλέπεις πλέον σαν είδωλό σου, απαιτεί κρέας, αυτοκίνητο, σπίτι και όχι μαντρί, επιχειρήματα και όχι άναρθρες κραυγές/εντολές από τον βοσκό. Μην φοβάσαι μην σε κτυπήσουν οι τσοπαναραίοι. Εάν είσαστε λίγοι ίσως αναμετρηθείτε μέχρι να το πάρουν απόφαση. Εάν είσαστε πολλοί, το πιάνουν στον αέρα και αμέσως χαζογελούν εκπέμποντας φοβική κολακεία και σας προσκαλούν στη καλύβα της στάνης να πιείτε αδερφικά ένα ποτήρι κρασί.

Μια όμορφη εβδομάδα – Από τον Πολύφημο

Σημείωση: Σε αυτό το κείμενο βρίζω, και μάλιστα πολύ. Σε όποιον δεν αρέσει να διαβάζει κακές λεξούλες, μπορεί να κλείσει τη σελίδα τώρα.

Πέρασε μια εβδομάδα από την πρώτη κυβέρνηση της ιστορίας της χώρας που δεν έχει λαδωθεί από την Siemens, και το μόνο που έχω να πω είναι ότι επιτέλους βρέθηκαν κάποιοι γαμημένοι άνθρωποι να κάνουν εμένα και μερικούς ακόμη τριγύρω μου να αισθανθούν όμορφα έστω και για επτά μέρες.

Επτά διαολεμένες μέρες, που είδα την πιο ρατσιστική, ακροδεξιά, φιλοναζί, χουντική και φονταμεταλιστική κυβέρνηση παρέα με το πιο διεφθαρμένο, γλοιώδες, σιχαμένο και εγωιστικό πολιτικό υποκείμενο που είδε ο τόπος, να παίρνουν τον πούλο, να σταματούν να λένε «εγώ», και να ανακοινώνουν πως όπου να ‘ναι το σπίτι τους θα γίνει ο τάφος τους κι όλοι οι υπόλοιποι θα χορεύουμε γύρω του τον χορό των Μαορί.

Μια βδομάδα όλη κι όλη, κι όμως μέσα σ’ αυτήν άκουσα επιτέλους με τα ίδια μου τα αυτάκια ότι ένας γαμημένος γόνος μιας υπεραιωνόβιας κυβερνητικής οικογένειας που ξέσκισε, διέλυσε, δίχασε, ξεπάστρεψε και στο τέλος καταδίκασε τον τόπο για τον επόμενο αιώνα, δεν θα είναι πλέον μέσα στη τη βουλή.

Τι όμορφα που ένιωσα όταν άκουσα και είδα ταπεινωμένους δεξιούς να σέρνονται πίσω από τον απύθμενο αλητήριο που αποκαλούν αρχηγό. Τον άνθρωπο ο οποίος ξεχυλίζει κακία και μίσος για τον αντίπαλό του. Τον θεομπαίχτη που κάνει πλάκα με τα πιστεύω των ανθρώπων και πλάθει μέσα στο αρρωστημένο του μυαλό ιστορίες βγαλμένες από τους πάουρερ ρέιντζερ.

Πόσο όμορφα ένιωσα όταν επιτέλους κάποιοι μας θύμισαν ότι ο Διαφωτισμός δεν έχασε το μπουρδέλο το τρένο κι ήρθε για δέκα λεπτά και στο Ιράν των Βαλκανίων, για να ορκίσει στο όνομα των ανθρώπων κι όχι των φανταστικών τους Θεών εκείνους που έκαναν στην άκρη τα εθιμοτυπικά ειδωλολατρικά κατεστημένα.

Γέλασε λίγο το χειλάκι μου όταν είδα να καίγεται ο κώλος του κομμουνιστο-καπιταλιστή Κινέζου έξω απ’ το Μαξίμου, για να μάθει τι θα γίνει με τα γαμω-λιμάνια του και τους ξεσκισμένους του εργάτες που μέχρι προχτές δεν ήθελε καν να στείλει στο νοσοκομείο με ασθενοφόρο, λες κι είναι κατσαρίδες.

Άκουσα κάποιον να λέει ότι οι νταβατζήδες, οι λαθρέμποροι, οι καναλάρχες, και τα κάθε λογής λαμόγια και λυκόρνια δεν θα πάρουν δημόσια περιουσία στο τζάμπα, και πως νερά, βασικές υποδομές, κι ενέργεια, πρέπει να είναι δημόσιες για να μην κερδίζει από αυτές κανένας καριόλης σε βάρος εκατομμυρίων.

Τι ξαφνιασμός ήταν αυτός όταν έμαθα ότι τα κάγκελα της ντροπής μπροστά από την βουλή ξηλώνονταν χωρίς την «εντολή» κανενός. Μόνο και μόνο επειδή επιτέλους κάποιος άνοιξε το στόμα του κι είπε εκείνο το γαμημένο το αυτονόητο. Ότι κανείς δεν μπορεί να ζει πίσω από τα κάγκελα. Ακόμη κι αν με πλήγωσε και με πείραξε τόσο πολύ η δήλωση ότι ο δολοφονικός φράκτης στον Έβρο θα παραμείνει. Ελπίζω όχι για πολύ, για το καλό σου υπουργέ.

Πόσο διαφορετικά αισθάνθηκα όταν είδα τους υποψηφίους δολοφόνους άοπλων να κάθονται προσοχή μπροστά σε έναν λαό 4000 ανθρώπων, ενώ μπροστά τους βρίσκονταν οι νεοναζί. Τι ευχαρίστηση ήταν αυτή μπροστά στο θέαμα του συνθήματος «μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι», γραμμένο στο πλάι μιας κλούβας που γνωρίζω ότι μέσα σε αυτήν έχουν βασανιστεί γυναίκες και άνδρες εκατοντάδες φορές.

Γούσταρα πραγματικά όταν είδα τους δρόμους μου καθαρούς από τα δηλητήρια του δολοφόνου με το αφελές μουστάκι και το βοϊδίσιο ποδηλατικό βλέμμα. Εκείνον που έδινε εντολές να με σκοτώσει επί τόπου χωρίς δεύτερη σκέψη και μετά καυχιόνταν στην τηλεόραση γιατί δεν τα κατάφερε, σα να μου κάνει χάρη.

Θυμήθηκα τα καριόλια που υπό την προστασία των ΜΑΤ πετροβολούσαν την πορεία στο Κερατσίνι όταν συντρόφισσες και σύντροφοι έλεγαν τον τελευταίο αντίο στον Παύλο, και σκέφτηκα ότι μπορεί κάποιοι ανάμεσα στα καθίκια που μπήκαν στην κλούβα τού «μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι» να ήταν εκεί για να κάνουν πλάτες στους ναζί.

Είπα ένα «γεια στο στόμα σου ρε μαλάκα» όταν άκουσα τον υπουργό οικονομικών να λέει ότι δεν θα πέφτει στα τέσσερα όποτε του το ζητάνε οι υπάλληλοι των δανειστών και οι αρχιδόμπλουκλες της κεντρικής Ευρώπης, αλλά θα δίνει τον κώλο του μόνο εκεί που ο ίδιος γουστάρει και φχαριστιέται.

Με έφτιαξε -ναι ρε στραβωγαμημένε που ξινίζεις τη σκατόφατσά σου διαβάζοντας αυτές τις γραμμές- όταν άκουσα τον πρωθυπουργό της χώρας μου να λέει ότι «εγώ θα πρωτοτυπήσω και θα κάνω αυτό για τον οποίο με εξέλεξε ο λαός». Ακόμη κι αν αυτό κρατήσει μια ώρα. Δυο μέρες. Επτά εικοσιτετράωρα.

Ναι ρε, γούσταρα όταν είδα τους υπουργούς να αφήνουν τα αυτοκίνητα της χλιδής και τη ζωάρα στην φέρστ κλας και να πηγαίνουν με το μηχανή και το σαραβαλάκι τους στα υπουργεία, βγάζοντας προς πώληση τις θωρακισμένες μπε εμ βε που είχαν κάποιοι στα γκαράζ τους πίσω από τους ψηλούς τείχους και τους χιλιάδες κωλόμπατσους να τους φυλάνε.

Έγραψα στα αρχίδια μου τις αγορές, την Μέρκελ, την ιπτάμενη Ολλανδέζα με τη στραβομουτσούνα, το γερμανικό χωνευτήρι, τον κομπλεξικό που ηγείται μιας οικονομίας που γαμεί και δέρνει αλλά δεν αγοράζει ένα ηλεκτρικό καροτσάκι, κι όλες τις κάργιες που βγήκαν γαβγίζοντας στις τηλεοράσεις κι έσουραν τα εξ αμάξης σε εκείνους που τόλμησαν να πούνε ένα –όχι δύο ούτε τρία- «όχι» στους πουσταράδες που μας γαμάνε τη ζωή εδώ και πέντε χρόνια.

Είπα «δεν με νοιάζει ρε μαλάκα τι θα γίνει όταν την Δευτέρα ανοίξει το χρηματιστήριο», γιατί δεν με ενδιαφέρει πλέον τίποτα από όλα αυτά. Προτιμώ να δω τον τόπο μου καμένο, παρά να με προδώσει κάποιος ξανά. Δηλητήριο παντού, ρε. Κρανίου τόπος χωρίς να φυτρώνει ούτε γαϊδουράγκαθο θέλω να αφήσω αυτή τη γαμημένη τη χώρα, παρά να την ξαναδώ να γίνεται το πουτανάκι των τραπεζών και των εκλεπτυσμένων απανθρώπων.

Τέρμα. Ως εδώ ήταν. Αυτά που είδα μέσα σε μια εβδομάδα δεν ξέρω αν θα τα ξαναδώ έτσι μαζεμένα. Ούτε τα «όχι», ούτε τις σκατόφατσες των ξεμαλλιασμένων κατοικιδίων της σιδηράς κυρίας με τα πέντε μονόχρωμα ταγιέρ, ούτε τις μπουρδελόφατσες των χεσμένων τηλε-παπαγάλων που έχουν χάσει τη λαλιά τους και κοιτάνε το ταβάνι μπας και πέσει κάνας πολυέλαιος στο σάπιο τους κρανίο και μας απαλλάξουν μια και καλή από την αρρωστημένη παρουσία τους.

Δεν θα σας φοβηθώ άλλο ρε καριόληδες. Ντόπιοι και ξένοι. Μου γαμήσατε τη ζωή και με κάνατε να τρέχω σαν τον Βέγγο για ένα μεροκάματο χωρίς να ζω, ρε μουνόπανα. Μου στερήσατε τα σχέδιά μου και τα όνειρα που έκανα όταν άρχιζα να στέκομαι στα πόδια μου και να δημιουργώ, ρε δολοφόνοι. Δεν θα με κάνετε όμως ποτέ να μη χαρώ αυτό που νιώθω τώρα.

Ακόμη κι αν προδοθώ, κι η χαρά της μιας βδομάδας μου βγει ξινή για 50 χρόνια.

Δεν μασάω ρε. Λίγοι μασάνε ακόμη. Κι εσύ ημιμονόφθαλμο καραφασισταριό του κερατά που ονειρεύεσαι ιδεολογικές παρενθέσεις, ένα πράμα έχω να σου πω. Θα σου ‘ρθει κι εσένα ρε καριόλη και δεν θα το περιμένεις. Αλλά ακόμη κι αλλιώς να γίνει, κανένας κωλόμπατσος δεν θα σε πάει στο αεροδρόμιο για να το σκάσεις στο Μόναχο. Εδώ θα μείνεις ρε πούστη, να σαπίζεις κοιτάζοντας έναν τοίχο. Μέχρι να πάρεις φόρα και να σπάσεις το γαμημένο σου το κεφάλι, μπας και διαπιστώσουμε επιτέλους αν εκεί μέσα έχει μυαλά, κι όχι σκατά.

Κι όσο για όλους εσάς που τώρα είστε εξουσία, ας θυμάστε καλά αυτό. Ο Έλληνας είναι πολύ πιο μαλάκας απ’ ότι νομίζετε. Αν τα σκατώσετε, ακολουθούν οι φασίστες. Ό,τι κάνετε, το κάνετε όχι μόνο για το αύριο, αλλά και για το μεθαύριο, το αντί-μεθαύριο και κυρίως για την ίδια την δημοκρατία. Ένα μόνο να ξέρετε. Μην ξεπουληθείτε. Αλλιώς το ελικόπτερο δεν θα μείνει μόνο σύνθημα.

(Αυτό το κείμενο δεν είναι λογοτεχνικό, ούτε περιέχει κανένα επιχείρημα. Όποιος προσβλήθηκε από τη γλώσσα μου, να πάει να γαμηθεί)

(ΣΥΡΙΖΑίοι. Οι τηλε-εμφανίσεις τέλος. Πείτε στα κανάλια ότι θα τους ξαναδείτε μαζί με τον ΣΔΟΕ για να ελέγξετε τα θαλασσοδάνειά τους. Κόψτε τις βόλτες στα πάνελ. Είχατε μια βδομάδα για να ξεκαυλώσετε και να πείτε τα αριστερά τσιτάτα σας. Τώρα δουλειά και λιώσιμο σόλας στο δρόμο. Και προς Θεού, μην τολμήσετε και πάτε στον Πρετεντέρη τώρα που γίνατε εξουσία. Πείτε του να πάρει τα αρχίδια μου και να ψοφήσει δημοσιογραφικά όσο το δυνατόν γρηγορότερα)

Από τον Πολύφημο

------------------

[Πηγή]

Κουράστηκα και σας βαρέθηκα όλους! - Του AMOR

Έχω κουραστεί με όλους σας. Με την βλακεία σας. Το συντηρητισμό σας. Με την πρώιμη κριτική σας, σε μια ενδεχόμενη νέα κατάσταση, που ενδεχομένως θα έρθει στις 26 του μηνός...

Κουράστηκα να σας ακούω να προσπερνάτε με τόση ευκολία τα 5 χρόνια που σας πηδάνε κανονικά και με το νόμο τα κάθε λογής λαμόγια και φασιστοειδή των γνωστών 4-5 οικογενειών, ψελλίζοντας χίλιες δυο δικαιολογίες που σας έχουν πιπιλίσει στο μυαλό τα καθεστωτικά δημοσιογραφικά τσιράκια των μεγαλοεργολάβων, από τα δήθεν ανεξάρτητα ΜΜΕ. Κι αυτό γιατί βαριέστε ή ίσως ξεχάσατε κιόλας, ότι ενάμιση χρόνο τώρα υπάρχει και η πραγματική ανεξάρτητη φωνή της ERTOPEN, την οποία και στην τιβι και στο ράδιο μπορείτε κάθε μέρα και στιγμή να επιλέξετε και να ξεστραβωθείτε! 

Κουράστηκα να σας υπενθυμίζω κάθε τόσο, τον ηρωικό αγώνα που κάνουν τόσους μήνες οι απολυμένες Καθαρίστριες, οι "τρομοκράτες" κάτοικοι στις Σκουριές, οι απολυμένοι Δημοσιογράφοι της ΕΡΤ κοκ. Τους ξεχάσατε όλους. Έγιναν πλέον κι αυτοί γραφικοί για σάς... Χασκογελάτε όταν τυχόν ακούτε νέα απ' τον αγώνα τους... Α! τους καημένους λέτε, θα βαρεθούν κάποια στιγμή και θα τα παρατήσουν, λέτε.

Κουράστηκα με τη νωθρότητα και την απαισιοδοξεία σας. Τον φόβο σας. Λατρεύετε τον Φόβο σας! Μη τυχόν και σας συμβεί κάτι χειρότερο...Τι λέτε μωρέ, πότε θα πείτε στοπ, ως εδώ και μη παρέκει;

Κουράστηκα να προσπαθώ μαζί σας να συζητήσω με λογικά, καθημερινά επιχειρήματα, έστω και με λίγο συναίσθημα ή και με λίγο οργή ακόμη, κι εσείς να σκέπτεστε μόνο τη Φωτογραφία σας, το λιγοστό ΕΧΕΙ που σας έχει ακόμα απομείνει... 

Λυπάμαι, αλλά είστε τυφλοί! Και κουφοί! Βλέπετε μέχρι τη μύτη σας... Δεν σας νοιάζει τι κάνει ο διπλανός σας, αν έχει να φάει, αν μπορεί να βάλει πετρέλαιο να ζεσταθεί, αν μπορεί να σπουδάσει τα παιδιά του, αν θα του πάρουν το σπίτι... Τίποτα απ΄ όλα αυτά δεν σας εξεγείρει! Η ΣΥΝΗΘΕΙΑ να'ναι καλά! Συνηθίσατε στην κακομοιριά, στην αναξιοπρέπεια, στους πετσοκομμένους σας μισθούς -όσοι ακόμα έχουν την τύχη να' χουν δουλειά-, συνηθίσατε στην υποταγή, στο "εγώ θα βγάλω το φίδι απ' την τρύπα"-, στο "μαζί τα φάγαμε" και στο τέλος τα ρίξατε όλα στη κακιά σας τη μοίρα. "Φταίμε κι εμείς" λέτε. Το να πείτε, μήπως φταίνε και κάποια άλλοι, μήπως αυτοί π.χ. που μας κυβερνάνε 40 τόσα χρόνια ελέω θεού και τις δικιάς μας βλακείας... δεν σας περνάει απ' τον νου ε;

Σας βαρέθηκα να ζυγιάζετε με δέκα διαφορετικές ζυγαριές το ενδεχόμενο κακό που θα σας εύρη, αν τυχόν στις 26 σπάσει το ρόδι... κι έρθει ο Συριζα στην εξουσία! Τι έχετε ακόμη να χάσετε ρε; Τι σας απόμεινε ακόμη; Μήπως τα δεσμά σας; Αφήστε τον επιτέλους να εκλεγεί και μετά ξεσκίστε τον όσο θέλετε, κάντε τον την σκληρότερη αντιπολίτευση που δεν κάνατε στους κρυφοφασίστες τόσα χρόνια, βγείτε στους δρόμους με τις κατσαρόλες, με ό,τι θέλετε, σπάστε τα όλα και κάντε τα ρημαδιό, αλλά αφήστε τον επιτέλους να εκλεγεί, -ΑΝ εκλεγεί.

Κουράστηκα και σας βαρέθηκα κι εσάς ΚΚΕδες... ή το μοναστήρι να' ναι καλά! Δεν σας μπορώ άλλο. Έλεος, τι παράνοια είναι αυτή... Ακόμη και τότε το 81 με το τότε ΠΑΣΟΚ, σχεδόν πανηγυρίζατε την επερχόμενη αλλαγή (δείτε σας παρακαλώ τον Ριζοσπάστη εκείνης της εποχής), γι' αυτό κι ο κόσμος τότε σας έδωσε απλόχερα πάνω από 11% αν θυμάμαι καλά. Πως είναι λοιπόν δυνατόν σήμερα να βλέπετε σαν μεγαλύτερο εχθρό σας τον Συριζα κι όχι τους φασίστες σαμαροβενιζέλους;

Κουράστηκα και με τους υπόλοιπους της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς... Συζητήσεις επι συζητήσεων, αν ο Συριζα είναι αρκούντως αριστερός, αν είναι μια απ' τα ίδια σαν το ΠΑΣΟΚ του 81, αν θα πάει το κίνημα μπροστά ή πίσω... κλπ. κλπ. Ποιο κίνημα μωρέ; Βλέπετε πουθενά εσείς κίνημα ή είμαι εγώ τυφλός; 
Τους μόνους που κάπως καταλαβαίνω είναι τους φίλους μου της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (μόλις διάβασα την εξαιρετική συνέντευξη της Δ. Κουτσούμπα!), τους οποίους και θα ψήφιζα αν τα πράγματα δεν είχαν φτάσει στο γκρεμό, όπως τώρα. Όμως φίλοι μου, ο κόσμος σήμερα δεν θέλει σοσιαλισμό, δεν θέλει κομμουνισμό, είναι βαθιά νυχτωμένος! Με το ζόρι επανάσταση δεν γίνεται! Ας τον βοηθήσουμε λοιπόν, να κάνει στις 25 του μήνα ένα έστω μικρό βηματάκι. Γιατί στις 25 δεν θα ψηφίσουν από επιλογή, θα ψηφίσουν από ΑΝΑΓΚΗ, και με ΟΡΓΗ! Γιατί το δίλημμα δεν είναι ΣΥΡΙΖΑ ή ΧΑΟΣ αλλά ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ή ΚΑΜΟΜΟΙΡΙΑ!

Κουράστηκα πολύ μ' όλ' αυτά είναι αλήθεια, αλλά τώρα που σας τα είπα, ξέδωσα, έφυγε ένα βάρος από μέσα μου... -είμαι και συναισθηματικός τύπος που να πάρει...

Και ας αναλάβει ο καθένας την προσωπική του ευθύνη επιτέλους, να πράξει το σωστό, μα όχι μόνο για την πάρτη του, αλλά και για τον συνάνθρωπο δίπλα του.

Του AMOR - #Απόστολος Μωραϊτόπουλος#

Άλλο άνεργος και άλλο άπραγος! - Της Κρυσταλίας Πατούλη

    Ποια είναι η δυσκολότερη εργασία; Να ψάχνει κάποιος να βρει εργασία με αμοιβή. Ποια είναι ακόμα πιο δύσκολη εργασία; Να προσπαθεί ένας άνεργος να παράγει έργο χωρίς αμοιβή. Γιατί άλλο άνεργος και άλλο άπραγος! Η δύναμη της στρατιάς των ανέργων σήμερα στην Ελλάδα –και όχι μόνο- θα ήταν καθοριστική για την πορεία της χώρας εάν όλοι εμείς οι άνεργοι δεν μέναμε και άπραγοι.

    Τι θα γινόταν αν ο καθένας με τις δεξιότητες ζωής που έχει αποκτήσει, με τα εφόδια ζωής που είναι εξοπλισμένος και με τη συναισθηματική νοημοσύνη που έχει αναπτύξει, σηκωνόταν κάθε πρωί και φρόντιζε αυτή την ουσιαστική (και που δεν μπορεί να του την πάρει κανείς!) περιουσία του να την μοιραστεί με την κοινωνία, κι όχι να την καταργήσει απαξιώνοντάς της – όπως επιθυμεί διακαώς κάθε εξουσία- με την απραξία; Τι θα γινόταν αν ο καθένας εκανε αισθητή την παρουσία του και τις θέσεις του, στην κοινωνία, ως πολίτης που συμμετέχει στα κοινά;

    Και δεν μιλάμε για συμμετοχή σε φιλανθρωπικά σόου, που προϋποθέτουν συνήθως τη λύπηση και την ανισότητα στην νοοτροπία του κάθε …φιλάνθρωπου. Ούτε βέβαια για εθελοντισμό έξω από κοινωνικές δομές που βολεύει πάρα πολύ την κάθε εξουσία… αλλά για ισότιμο μοίρασμα.

    Μοιράζομαι ότι είμαι, ότι νιώθω, ότι σκέφτομαι, και ότι έχω και δεν έχω με τους ανθρώπους. Τι σημαίνει άνθρωπος, αν όχι αυτός που συνυπάρχει με τους Άλλους για να μοιράζεται;

    Στις Σκουριές υπάρχουν πολλοί άνεργοι που δεν πήγαν να εργαστούν στο εργοτάξιο που καταστρέφει τον τόπο τους, αγωνιζόμενοι αντίθετα ενάντια σε αυτό. Πόσοι επίσης από τους πρώην εργαζόμενους της ΕΡΤ δεν πήγαν να καταθέσουν αιτήσεις για να προσληφθούν στην ΝΕΡΙΤ ενώ το είχαν τόσο ανάγκη; Πόσοι από αυτούς συνεχίζουν να παράγουν έργο ως κατά τα άλλα …άνεργοι, όπως π.χ. οι απολυμένες καθαρίστριες με τον αγώνα τους;

    Υπάρχουν βέβαια και έργα ανθρώπων που είναι καταστροφικά (και συνήθως αυτά ειδικά αμείβονται!) όταν δεν λαμβάνουν υπόψιν τους όλο το… δάσος, όλη την εικόνα, όλη την κοινωνία, αλλά βλέπουν και νοιάζονται μόνο για το δικό τους …δεντράκι: το προσωπικό τους συμφέρον.

    Μια νοοτροπία ακροδεξιάς κοπής, μετεμφυλιακής κοπής, που μας έφερε ως εδώ, όσες βολικές ταμπέλες κι αν κολλήσαμε και συνεχίζουμε να κολλάμε κατά καιρούς (σοσιαλιστής, νεοδημοκράτης, δημαρίτης, ανελίτης, αλλά και αριστερός ενίοτε).

    Αυτή η νοοτροπία του νοικοκυραίου κυρ Παντελή, μας κατέστρεψε, και δεν ξέρω αν προλαβαίνουμε να αναστρέψουμε την καταιγιστική αυτή πορεία. Όμως σίγουρα για αρχή μπορούμε να σώσουμε την αξιοπρέπεια και την τιμή μας (όχι φυσικά εκείνη που μετριέται με χρηματικά ποσά).

    Να σώσουμε την ψυχή μας, τον πολιτισμό μας, με τα έργα μας, που δεν πωλούνται. Και δεν πωλούνται αυτά τα έργα, για να μην πουληθεί η χώρα μας. Τα έργα των ανέργων που δεν μένουν άπραγοι… Τα έργα που δεν μπορεί να αξιολογηθούν ούτε να κατανοηθούν από Οίκους και Αγορές.

    «Όλοι είμαστε άνεργοι», «Όλοι είμαστε Charlie», όλοι είμαστε όμως και τζιχαντιστές, όλοι είμαστε και το καλό και το κακό, γιατί είμαστε υπεύθυνοι και συμμετέχουμε θέλουμε δε θέλουμε όχι μόνο σε ότι γίνεται μέσα στα σπίτια μας, αλλά στην αυλή του κόσμου που περιφερόμαστε.

    Σε αυτή την περίοδο μεγάλης Ευρωπαϊκής όσο και παγκόσμιας αναταραχής, των αναπόφευκτων αλλαγών και μεταβάσεων, που δεν ξέρουμε τι μας ξημερώνει σε κανένα επίπεδο, και κορυφώνεται το φαινόμενο να αλλάζουν οι άνθρωποι ιδεολογίες και πολιτικά στρατόπεδα εν μία νυκτί, ο καθένας από μας ας μην πετάξει στον κάλαθο των αχρήστων την περιουσία του: την ψυχή του, το μυαλό του, τα όνειρά του, τη ζωή του, το εν δυνάμει έργο του.

    Σε μια χώρα με τόση μεγάλη περιουσία, με τόσο ανεκτίμητο πλούτο, φυσικό και πολιτισμικό, δεν νοείται να μην βρίσκεται μια λύση, να μην αξιοποιείται το ανθρώπινο δυναμικό όσο και οι φυσικοί πόροι και η πολιτισμική κληρονομιά της.

    Οι κυβερνήσεις με την πολιτική τους εξαθλίωσαν και ατίμωσαν αυτή τη χώρα. Την έβγαλαν στο σφυρί. Έστειλαν παιδάκια σε ιδρύματα. Έσπρωξαν εκατομμύρια στον ΟΑΕΔ. Κλώτσησαν χιλιάδες στα παγκάκια και στα σκουπίδια. Έσυραν χιλιάδες στον τάφο και χιλιάδες στις φυλακές και στα κρατητήρια. Τρομοκράτησαν, βασάνισαν και κακοποίησαν εκατομμύρια πολίτες και τους άφησαν να ζουν με ψίχουλα χωρίς να έχουν τα βασικά για την επιβίωσή τους και για την υγεία τους. Ανάγκασαν τους νέους -και όχι μόνο- να τραπούν σε άτακτη φυγή προς το εξωτερικό. Προκάλεσαν την κατάθλιψη και τον εκφασισμό σε ένα ολόκληρο έθνος.

    Και τώρα, παραμονή εκλογών, ενώ η πλειοψηφία του πληθυσμού, για την ακρίβεια πάνω από το 63%, βρίσκεται κάτω από τα όρια της φτώχειας ή σε άμεσο κίνδυνο να τα …διαβεί, και ενώ παράλληλα μέσα σε αυτό το σκηνικό εξαθλίωσης τουλάχιστον ένας στους τρεις Έλληνες είναι άνεργοι, κάποιοι από την μειοψηφία που ακόμα εργάζονται με αμοιβή ή έχουν οικονομικούς πόρους, προσπαθούν διακαώς να μας πείσουν να μείνουμε με εκείνους που μας έσυραν ως εδώ για να μην πάθουμε χειρότερα! Να μείνουμε άπραγοι και να περιμένουμε να μας σώσουν κάποιοι με μια ψήφο!

    Ο Γαβράς έχει πει: Δολοφόνοι όσοι πετάνε χίλιους εργάτες στο δρόμο. Τι είναι λοιπόν όσοι πέταξαν και συνεχίζουν να πετάνε εκατομμύρια;

    Ειδικά ο άνεργος δεν νοείται να μένει άπραγος, γιατί τότε μόνο κινδυνεύει να χάσει την αξιοπρέπειά του. Τα δικά του έργα ίσως είναι τα σημαντικότερα για να εξαλειφθεί κάποτε η ανεργία, ή ακόμα και να βαφτιστεί σε κάποιο μελλοντικό Σύνταγμα ως κακουργηματικό αδίκημα του κράτους που την προκαλεί.

    Ότι και να γίνει, η δική μου απλή κατάθεση σε αυτόν τον πόλεμο των Αγορών είναι το άνεργο έργο μου που με βοήθησε να μετατρέψω τον φόβο και την οργή, σε δύναμη ζωής, επικοινωνίας και μοιράσματος: Μια συλλογική τελικά προσπάθεια για την κατάκτηση της επίγνωσης μέσα από μία έρευνα, του τι μας έφερε ως εδώ, και του τι πρέπει να κάνουμε.

    Για να μην μπορεί κανείς πια να πει –έστω και υποκριτικά- στο παρόν ή στο μέλλον ότι δεν ήξερε, δεν έπραξε με γνώση αλλά εν αγνοία του, ή ότι δεν είχε την κακή πρόθεση… άρα είναι αθώος και νίπτει τας χείρας του.

    Και για να μην μπορεί κανείς να πει ότι ένας άνεργος χάνει την αξιοπρέπειά του επειδή χάνει -μόνο- την αμειβόμενη εργασία του… Γιατί το έργο ενός ανθρώπου δεν μετριέται με τα ένσημά του, ούτε το μισθό του, ούτε τις καταθέσεις του. Και γιατί η αξιοπρέπεια και η αξία της ζωής δεν μετριέται με τα πορτοφόλια

Της  Κρυσταλίας Πατούλη

------------------

[Πηγή]

Η αξιοπρέπεια νίκησε

31 ημέρες. 31 ημέρες χρειάστηκε ο Νίκος Ρωμανός για να λυγίσει την αντίσταση μιας Κυβέρνησης που έκανε επίδειξη ισχύος παίζοντας με τη ζωή ενός 21χρονου.

Μιας Κυβέρνησης που εδώ και 2,5 χρόνια το μόνο που βλέπει είναι νούμερα, δείκτες κι αγορές αδιαφορώντας για τους πολίτες τους οποίους αντιμετωπίζει ως υπηκόους.

Ο Νίκος Ρωμανός, έπειτα από 31 ημέρες απεργίας πείνας, κέρδισε το νόμιμο δικαίωμά του να σπουδάσει απέναντι σε μια Κυβέρνηση και τους υποστηρικτές της που τον βλέπουν σαν εχθρό.

Και πολύ καλά κάνουν. Ο Νίκος Ρωμανός είναι εχθρός τους γιατί εκπροσωπεί όλα όσα φοβούνται.

Την αυτοθυσία, την ελευθερία και τη δικαιοσύνη. Όλα όσα δεν τολμήσαμε εκατομμύρια πολίτες να διεκδικήσουμε, αυτά κατάφερε να κερδίσει ο Νίκος Ρωμανός. Μόνος του.

Μέσα από το δωμάτιο-κελί ενός νοσοκομείου, με μοναδικό όπλο το κορμί του, πέτυχε σήμερα μια τεράστια νίκη.

Λέγαμε από την αρχή ότι πιθανή υποχώρηση της Κυβέρνησης δε θα συνιστά νίκη αλλά δικαίωση.
Λέγαμε ότι η εφαρμογή του Νόμου πρέπει επιτέλους να σταματήσει να αντιμετωπίζεται σαν νίκη.
Λέγαμε ότι δε θέλουμε άλλους ήρωες.
Λέγαμε ότι θέλουμε απλά ο Νίκος Ρωμανός να ζήσει.

Όμως, με τη σημερινή τροπολογία που “δίνει το δικαίωμα σε όλους τους επιτυχόντες κρατούμενους να παρακολουθήσουν τα μαθήματα στις σχολές τους, με το λεγόμενο «βραχιολάκι», αφού συμπληρώσουν το πρώτο δίμηνο των μαθημάτων του εξ αποστάσεως, χωρίς την προϋπόθεση να έχει προηγουμένως αποφανθεί το δικαστικό συμβούλιο”, ο Νίκος Ρωμανός πέτυχε μια ιστορική νίκη όχι μόνο για τον εαυτό του αλλά για όλους όσους στο μέλλον μπορεί να βρεθούν στη θέση του.

31 ημέρες χρειάστηκε ο Νίκος Ρωμανός για να ξεφτιλίσει το ανύπαρκτο Κράτος Δικαίου του Αντώνη Σαμαρά που καταρρέει και να στήσει την ελληνική κοινωνία μπροστά τον καθρέφτη της.

Και μπροστά σε αυτόν τον καθρέφτη οι μάσκες έπεσαν. Μπροστά στον καθρέφτη που έστησε ο Νίκος Ρωμανός μετρηθήκαμε. Με τον εαυτό μας και με τους γύρω μας. Ξέρουμε πολύ καλά πλέον ποιοι είμαστε και ποιοι είναι οι άλλοι.

Ο Νίκος Ρωμανός μάς ξεβράκωσε. Όλους. Και τελικά νίκησε. Μόνος του. Χωρίς τη βοήθεια κανενός.

Σήμερα, η “Δημοκρατία” του Αντώνη Σαμαρά υπέστη βαριά ήττα. Ένα φύσημα θέλει για να πέσει.

Ο Νίκος Ρωμανός δεν ήταν αυτοκαταστροφικός, ούτε αυτοκτονικός, όπως χαρακτηρίστηκε. Ήταν απλά αποφασισμένος να φτάσει ως το τέρμα. Δεν έκανε πίσω ούτε στιγμή.

Μέχρι σήμερα που, νικητής πια, κάνοντας ένα βήμα μπροστά, προς τη ζωή, σταμάτησε την απεργία πείνας κι άρχισε να σιτίζεται.

Ο Νίκος Ρωμανός νίκησε. Η αξιοπρέπεια νίκησε.

Νίκο Ρωμανέ, σε ευχαριστώ για κάθε μία από αυτές τις 31 ημέρες. Σε ευχαριστώ για αυτό το μάθημα ζωής.

by To Skouliki Tom

(Ανήθικο δίδαγμα: Δεν υπάρχει χώρος για ανήθικο δίδαγμα σήμερα. Το μόνο που υπάρχει είναι το ήθος και το σθένος αυτού του αγωνιστή.)


--------------------
[Πηγή]

ΕΡΤ: ΜΑΤ εναντίον αξιοπρέπειας

Ήταν αναπόφευκτο. Επί 150 μέρες, οι “τεμπέληδες” και “ανάξιοι” υπάλληλοι της “διεφθαρμένης ΕΡΤ”, με την συμπαράσταση των πολιτών να μειώνεται με το καλοκαίρι και την πάροδο του χρόνου, χωρίς τους “παχυλούς” τους μισθούς των 1200 ευρώ, απλήρωτοι για μήνες, συνέχιζαν να κάνουν κάτι που δεν έχει προηγούμενο στα παγκόσμια ραδιοτηλεοπτικά χρονικά: να εκπέμπουν πρόγραμμα στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση, πιο άρτιο και και πιο ποιοτικό από το κακέκτυπο της ΕΡΤ που ονομαζόταν ΔΤ αλλά και από τα ιδιωτικά ραδιόφωνα και τις τηλεοράσεις.

Όχι μόνο δεν έφτανε αυτό, αλλά απειλούσαν ότι θα συνέχιζαν να εκπέμπουν και δήλωναν έτοιμοι να αναλάβουν αυτοί, μια δράκα άξεστων και αλογόκριτων δημοσίων υπαλλήλων που δεν υπακούουν πια σε εντολές, να καλύψουν ραδιοτηλεοπτικά την ελληνική προεδρία στην ΕΕ, το πρώτο εξάμηνο του 2014. Πως μπορούσε αλλιώς η συντεταγμένη πολιτεία,η δικαιοσύνη των ήξεις-αφηξεις και η κυβέρνηση των πράξεων νομοθετικού περιεχομένου, να αντιμετωπίσει αυτή την ασύμμετρη απειλή, εκτός από το να στείλει τα ΜΑΤ;

Η περίπτωση της ΕΡΤ είναι μια μικρογραφία αυτών που συμβαίνουν σε όλη την χώρα, του εκρηκτικού μίγματος μιας κυβέρνησης ανίκανων και μιας τρόικας ιδεολογικά φανατισμένης. Ανήμπορο να προχωρήσει σε πραγματικές μεταρρυθμίσεις που και η ΕΡΤ πραγματικά χρειαζόταν, το πρώτο συνθετικό του μείγματος έδειξε τον Ιούνιο το πραγματικό του πρόσωπο: μια ακροδεξιά ομάδα που κυβερνά στο Μαξίμου, τόσο άσχετη που δεν μπορεί να προβλέψει ότι όταν ρίχνεις μαύρο στις οθόνες θα έχεις αντιδράσεις. Μια ομάδα ανθρώπων που δεν έχουν δουλέψει ποτέ στη ζωή τους, για να ξέρουν ότι στην Ελλάδα θέλεις 6 μήνες για να ανοίξεις και 12 μήνες για να κλείσεις μια ατομική επιχείρηση. Όχι μια εταιρεία με 2500 υπαλλήλους, τεράστια ακίνητη και κινητή περιουσία, μηχανήματα, αρχεία, λογιστήρια, διεθνείς συμβάσεις, υποχρεώσεις. Πως να τα σκεφτείς όλα αυτά, όταν δεν ξέρεις τι είναι τιμολόγιo;

Το δεύτερο συνθετικό του εκρηκτικού μείγματος είναι οι εκπρόσωποι των δανειστών, που απαιτούν σώνει και καλά τα κεφάλια χιλιάδων δημοσίων υπαλλήλων, απλώς επειδή μισούν οτιδήποτε δημόσιο. Έστω και αν με τις συνταξιοδοτήσεις και το πάγωμα των προσλήψεων ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων στην Ελλάδα έχει βρεθεί κάτω από το ευρωπαϊκό μέσο όρο. Η καταστροφή που συνεχώς προκαλεί το μείγμα είναι συνεχής: από αθέτηση διεθνών υποχρεώσεων, εσόδων από την εισφορά και τις διαφημίσεις το δημόσιο έχασε δεκάδες εκατομμύρια στους πέντε μήνες από το κλείσιμο της ΕΡΤ, όταν μόνο το πρώτο εξάμηνο η εταιρεία είχε κέρδος πάνω από 50 εκατ.

Το ίδιο συμβαίνει στους δήμους που χάνουν τις κλήσεις της δημοτικής αστυνομίας που καταργήθηκε, στις εφορίες που λόγω έλλειψης προσωπικού και διάλυσης δεν μπορούν να ελέγξουν την φοροδιαφυγή, στα σχολεία και τα Πανεπιστήμια που δεν μπορούν να λειτουργήσουν. Σε όλη την χώρα, με την ζημιά που προκαλεί αντί για την μεταρρύθμιση η καταστροφή όλου του δημόσιου τομέα, χώρια οι δεκάδες χιλιάδων των ανέργων και των απολυμένων, στους οποίους προστέθηκαν οι 2000 της ΕΡΤ, με τις επιπτώσεις που έχει η ανεργία στην οικονομία, στα ασφαλιστικά ταμεία και την κοινωνική συνοχή.

Το λουκέτο στην αρχή και τα ΜΑΤ στο τέλος της ΕΡΤ δείχνουν για μια ακόμη φορά ότι η χώρα που υφίσταται μια τέτοια θεραπεία-σοκ δεν μπορεί να κυβερνηθεί με κανονικό τρόπο: είναι αναπόφευκτη η μόνιμη παραβίαση των κοινοβουλευτικών κανόνων, οι επιστρατεύσεις, οι αντισυνταγματικές πράξεις νομοθετικού περιεχομένου,η πολιτική ανωμαλία, το συνεχές φλερτ με την αντιδημοκρατική εκτροπή και τέλος ο διεθνής διασυρμός.

Όμως αυτές οι 150 μέρες προσφέρουν και ένα άλλο δίδαγμα. Παρ΄ ότι με την πλάτη στον τοίχο, οι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ συνέχισαν να κάνουν την δουλειά τους και δεν έχασαν την αξιοπρέπεια τους. Για την ακρίβεια, κέρδισαν κατά κράτος τη μάχη της αξιοπρέπειας.Τα πειραματόζωα αντιστέκονται ακόμη.

------------------------------

Πηγή:tvxs