«Θρασίμια» είναι οι φοιτητές ή αυτοί που εξαπατούν, υβρίζουν και εκμεταλλεύονται τον Ελληνικό Λαό;

Ο εξευτελισμός και η κατάπτωση της πολιτικής ζωής πραγματώνεται στην καθημερινή πράξη αλλά και στον καθημερινό πολιτικό λόγο. Την Παρασκευή, 31 Οκτώβρη 2014, ο Πρωθυπουργός της χώρας από το βήμα της νεολαίας του κόμματός του καθύβρισε όχι μόνο τους φοιτητές, οι οποίοι ζήτησαν από τον Πρύτανη του πανεπιστημίου Αθηνών να πάρουν μέρος στην συνεδρίαση της συγκλήτου για θέματα που τους αφορούσαν, αλλά και τους γονείς και τις οικογένειες των φοιτητών που διαμαρτύρονταν.

Σε μια οργίλη και απάδουσα προς Πρωθυπουργό αποστροφή του λόγου του, θεωρώντας το πανεπιστήμιο ιδιοκτησία του και τους φοιτητές και τις οικογένειές τους υποτακτικούς του, είπε ότι οι φοιτητές είναι «θρασίμια που δεν έχουν αγωγή από τις οικογένειες τους». Αν ο πρωθυπουργός της χώρας, συνυπεύθυνος με το μεγάλο κομμάτι της πολιτικής και οικονομικής κυβερνώσας πλειοψηφίας για το διαρκές έγκλημα της οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής εξόντωσης του Ελληνικού λαού, σε δημόσιο λόγο καθυβρίζει αυριανούς επιστήμονες, άραγε τι να περιμένει κανείς απ' αυτόν και από του υπόλοιπους «πνευματικούς ταγούς» της κυβερνώσας πλειοψηφίας, η οποία χωρίς αιδώ καθημερινά ευτελίζει την πολιτική ζωή της χώρας με τη διαρκή και συστηματική αφαίμαξη του μόχθου των Ελλήνων που εργάζονται πραγματικά και όχι των τρωκτικών που με την ανοχή, αν όχι τη συναίνεση, της εξουσίας, καθημερινά, λυμαίνονται την Ελληνική κοινωνία;

Η ελληνική γλώσσα με τη θαυμαστή εκφραστική της δύναμη επιτρέπει στον κάθε ομιλητή να εκφράσει τις σκέψεις και τα συναισθήματά του με απόλυτη ακρίβεια και σαφήνεια αλλά και στον κριτικό ακροατή να διακρίνει και να αξιολογήσει το ποιόν και τις προθέσεις του.

Ξεκινώντας από τον χαρακτηρισμό θρασίμια (Λεξικό Τεγόπουλου-Φυτρακη: θρασίμι: ψοφίμι, άνθρωπος θρασύδειλος. Λεξικό Μπαμπινιώτη: θρασίμι: νεκρό ζώο, άταφο πτώμα ζώου, (υβριστ.) άνθρωπος που προσποιείται τον γενναίο, ενώ στην πραγματικότητα είναι δειλός, συν. θρασύδειλος, αυθάδης χαμερπής) μπορούμε να διακρίνουμε και τη διαστρέβλωση της πραγματικότητας που επεχείρησε ο ομιλητής αλλά και την εμπάθεια εναντίον των φοιτητών, που τόλμησαν να ζητήσουν δημοκρατία και διάλογο. Ταυτόχρονα, υποδεικνύει την έλλειψη γλωσσικής αισθητικής, πολιτικής ευαισθησίας και αλλά και παιδαγωγικού τακτ απέναντι σε ανθρώπους που βλέπουν το μέλλον τους να σχεδιάζεται και να διαμορφώνεται όχι από τους ίδιους αλλά από τους θλιβερούς εκπροσώπους του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου. (Φοβάμαι / μέτρα ασφαλείας που πήρανε για την αναπνοή μου / και σε πολυεθνικό μονόδρομο το μέλλον δώσαν αντιπαροχή. / Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα. / Βασίλης Παπακωνσταντίνου). Αν, η άμουση και ακαλαίσθητη πλειοψηφία της κυβερνητικής εξουσίας μπορούσε να αισθανθεί και να συμμεριστεί την αγνή ευαισθησία, την αγωνία και την απελπισία των νέων, τότε ο ύπατος εκπρόσωπός τους, τουλάχιστον, θα είχε σιωπήσει.

Αλήθεια πού πήγε η μόλις προ τριών ημερών κατανόηση του διδάγματος του Έπους του 40 και το αίτημα για εθνική σύμπνοια; Αλήθεια ποιος δίδαξε αυτή την πολιτική και παιδαγωγική στάση στον Πρωθυπουργό της χώρας απέναντι σε νέους που προσπαθούν να επιβιώσουν σε έναν κόσμο όπου η ανεργία , η αναξιοκρατία, η κυριαρχία των κολλητών και των ημετέρων και η προκαταβολική καταστροφή της ζωής τους αποτελούν την τραγική πραγματικότητα; Ποιος έχει το ηθικό ανάστημα να καθυβρίσει νέους ανθρώπους που αγωνίζονται για ένα πανεπιστήμιο δημοκρατικό, ανοιχτό στη γνώση, αξιοκρατικό, που θα κοινωνεί τη γνώση στους φοιτητές και θα έχει δασκάλους που θα αγαπούν και θα σέβονται το φοιτητή, που θα διαλέγονται μαζί του και θα αναζητούν την πρόοδο και την αριστεία συνεργατικά και ισότιμα;

Αν, όμως, το ελληνικό πολιτικό υπηρετικό προσωπικό των μεγάλων κομμάτων έχει, χρόνια τώρα, δώσει δείγματα γραφής κοινωνικής αναλγησίας, πολιτικού αυταρχισμού και κοντόφθαλμης προσέγγισης των κοινωνικών προβλημάτων, θα περίμενε κανείς πως οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι και ο επικεφαλής τους Πρύτανης θα κινούνταν σε διαφορετικό μήκος κύματος, ανταποκρινόμενοι στον ρόλο τους ως πνευματικών ανθρώπων.

Αντί γι' αυτό, ο πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών ή «ο κυβερνητικός εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας», όπως τον χαρακτήρισε νεαρός φοιτητής, αναλώθηκε σε απειλές και σε απαιτήσεις αποχώρησης των φοιτητών από την αίθουσα, κουνώντας το χέρι λες και απευθυνόταν σε μαθητές που πρέπει να τους φοβίσει. Αντί για διάλογο και παιδαγωγικό τακτ ισχυρίστηκε ότι είχε καλέσει τους φοιτητές το μεσημέρι, για να συζητήσει τα θέματα για τα οποία η σύγκλητος θα είχε αποφασίσει από τις εννέα το πρωί! Δεν γνωρίζει φαίνεται ο κύριος Πρύτανης ότι χωρίς τους φοιτητές είναι ανύπαρκτος και ότι η δημοκρατία απαιτεί αρετή, τόλμη, ελευθερία , σεβασμό και όχι απειλές και ΜΑΤ. Φαίνεται ότι η γνώση και η θέση αντί να οδηγεί στο σεβασμό των συνανθρώπων και μάλιστα νέων, αντί να παρακινεί στη δημοκρατική διαλλακτικότητα και συνεργασία, αντί να συμβάλλει στην ανανέωση και τον εκσυγχρονισμό του πανεπιστημίου, καλεί σε βοήθεια την αστυνομία. Φαίνεται πως λησμόνησε ότι περίπου μισό αιώνα (41 χρόνια) πριν οι νέοι άνθρωποι που «τους έλεγαν αλήτες» ήταν αυτοί που δημιούργησαν το Έπος του Πολυτεχνείου (όχι αυτοί που εξαργύρωσαν και εξαργυρώνουν τις επιταγές της συμμετοχής τους με κυβερνητικούς και άλλους θώκους ευτελίζοντας την έννοια της ανιδιοτελούς και πατριωτικής προσφοράς) και επέτρεψαν σε όλους μας να ζούμε σήμερα δημοκρατικά και μακριά από φασιστικά και χουντικά πρότυπα. Θα τρίζουν τα κόκκαλα των νεκρών του Πολυτεχνείου για το ατυχές δίδυμο, Πρωθυπουργού και Πρύτανη, που προτίμησαν να καθυβρίσουν φοιτητές, γονείς και ευρύτερα τον Έλληνα εργαζόμενο που με σκληρή δουλειά στοχεύει να δει τα παιδιά του να ζουν καλύτερα σε μια δίκαιη και δημοκρατική κοινωνία. Δε σεβάστηκαν την αγωνία των νέων, δε μπορούν να δεχθούν την αμφισβήτηση, ενώ γνωρίζουν ότι αυτοί είναι οι υπεύθυνοι των τραγικών περιπετειών του Ελληνικού λαού.

Ο πνευματικός ηγέτης, που με πολιτική μεγαθυμία, δημοκρατική ευαισθησία, με παιδαγωγική κατανόηση και με σεβασμό στο νέο και την αγωνία του για τη ζωή επιδιώκει να αποτελεί πρότυπο για την ελληνική κοινωνία, αντικαταστάθηκε από τον αυταρχισμό, την επίδειξη πολιτική πυγμής, τις απειλές και την περιφρόνηση σε ό,τι πιο ωραίο και πιο ελπιδοφόρο έχει να επιδείξει ένας λαός, τους νέους και μάλιστα τους φοιτητές.

Φαντάζομαι το επιχείρημα, που χρόνια τώρα ακούμε ελλείψει ουσιαστικού αντίλογου στα ουσιώδη ζητήματα που θέτει η κοινωνία, η λογική και ανθρώπινη αξιοπρέπεια: αποτελούν μικρές μειοψηφίες. Όμως, επειδή ηθελημένα αγνοούν την ιστορία, θα πρέπει να μάθουν ότι οι φωτεινές μειοψηφίες κίνησαν και κινούν την ιστορία και όλοι οι άλλοι ακολουθούν και συμμετέχουν. Και επειδή η πολιτική και η επιστήμη πάνε μαζί, ας γνωρίζουν ότι, αν ο νέος στα είκοσι του χρόνια δεν είναι επαναστάτης, τότε δε δικαιούται να είναι νέος.

Η μόνη ελπίδα, σ' αυτούς τους ζοφερούς καιρούς είναι οι νέοι, οι νέοι που μοχθούν καθημερινά στο σκληρό αγώνα της ζωής και κάποιοι κύριοι των γραφείων, που δεν ξέρουν τι είναι ο μόχθος και φτώχια, τους αφαιρούν τη ζωή και υπεξαιρούν το τίμημα του κόπου τους χωρίς ίχνος σεβασμού στον άνθρωπο, και οι νέοι που σπουδάζουν, που σκέπτονται, που αντιδρούν στον άμεσο ή έμμεσο φασισμό, που αντιστέκονται στη διάλυση του πανεπιστημίου στο βωμό της αδηφάγου και ανελέητης ιδιωτικής πρωτοβουλίας, που τολμούν να λένε όχι σε ό,τι εξαθλιώνει τον άνθρωπο, σε ό,τι επιχειρεί να του διαστρεβλώσει τη σκέψη, σε όσους επιχειρούν να μας πουν απαγορεύεται να σκέπτεσαι και να αντιδράς, ότι πρέπει να υπακούς στη δική μας νομιμότητα , στη νομιμότητα που ο αυταρχισμός κάθε μορφής μπορεί να προωθεί μέσα από πολιτικό προσωπικό που ξέρει μόνο να ψηφίζει τα κελεύσματα των αρχηγών, αδιαφορώντας και καταδικάζοντας σε ισόβια φτώχια και απαξίωση τους απλούς ανθρώπους που τους ψήφισαν.

Η προσβολή αυτή θα συνοδεύει τους ρέκτες της και θα τους στιγματίζει στην πολιτική, επιστημονική και κοινωνική τους διαδρομή και ας μην επαναπαύονται στην αδράνεια των ανθρώπων που προσπαθούν να κερδίσουν το στοίχημα της ζωής. Η ιστορία τέτοιους «πνευματικούς ανθρώπους» (;) τους διαγράφει αυθωρεί και χωρίς έλεος. Στην ιστορία μένουν πράξεις δημοκρατίας και ελευθερίας, αγάπης στον συνάνθρωπο, πράξεις αλτρουισμού και ύψιστης κοινωνικής, επιστημονικής και πολιτικής και πατριωτικής ευαισθησίας, όπως αυτές των ηρώων του Πολυτεχνείου.

Άργος 4 Νοέμβρη 2014
Βασίλης Τσιλιμίγκρας

--------------------------------

Πηγή:argolika.gr